photo loading....
အပိုင်း ၁ + ၂
ခန်းမထဲက ခုံရှည်ကြီးတစ်ခုရဲ့ တဖက်တစ်ချက်မှာ ယောင်္ကျား၃ယောက် မိန်းကလေး၃ယောက်ထိုင်နေကြတယ်။ အသက်က ၂၃ ၂၄ အရွယ်တွေ။ ရှေ့ကWhite board ရှေ့မှာက ၂၅ နဲ့၃၀ ကြားအရွယ် မိန်းကလေးနည်းပြ ၃ ယောက် ထိုင်နေကြတယ်။ သင်တန်းမှူးက ဒေါ်နှင်းနွယ် သူက စက်ရုံ ၃ရုံနဲ့ပက် သက်ပြီးသင်မှာ ၊နောက် အင်္ဂလိပ်၊တရုတ် စာနဲ့စကား သင်မဲ့ ဒေါ်ရှုတီ ၊ စာရင်းကိုင်သင် မဲ့ ဖြူပြာစိုး သူက နည်းပြတွေထဲမှာအငယ်ဆုံး ။ မိန့်ခွန်းပြောတဲ့ ခုံမှာ ကုမ္ပဏီရဲ့သူဌေး ဒေါ်သဇင်ထူး ကမိန့်ခွန်းပြောနေတယ်။
"သင်တန်းမှာ အရေးအကြီးဆုံးက တရုတ် စာနဲ့ စကားပဲ မင်းတို့က စက်ရုံတွေရဲ့ထိပ်ပိုင် းနေရာတွေမှာတာဝန်ယူရမှာဆိုတော့ တရုတ် စာနဲ့စကားကမတတ်လို့မရဘူး ။ သေချာလေ့လာသင်ယူပါ ၊ ဆုပေးဒဏ်ပေးစနစ်ရှိပါမယ်၊ သင်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်စာ စာတွေကိုစနေနေ့ မနက် ပိုင်းမှာ စာမေးပွဲစစ်ပါမယ်၊ သတ်မှတ်အမှတ်မပြည့်သူတွေက ဟိုထောင့်မှာကြိမ်လုံး တွေကြည့်ထားပါ၊ ဒါပါပဲ"
ပြီးတော့နည်းပြတွေကတစ်ယောက်ချင်းမိတ်ဆက်ပါတယ်၊အစွမ်းကုန်သင်ပေးမယ့်အကြောင်း၊သူတို့ကိုနောက်အလုပ်ထဲမှာလဲတွေ့နေရမှာကြောင့်ဆရာမလို့မခေါ်ပဲအစ်မ လို့ပဲခေါ်ရမယ့်အကြောင်း အပြစ်ရှိရင်ညှာမှာမဟုတ်တဲ့အကြောင်းတွေ ပြောကြပါတယ်။
သင်တန်းချိန်က ၈း၀၀ ကနေ ၁၁း၃၀ ထိအချိန်ကို နေ့တိုင်းတရုတ်စာအချိန်၊ နေ့လည် ၁၂း၃၀ကနေ ၂း၂၀ ထိက စက်ရုံ အကြောင်း
နဲ့ စာရင်းကိုင် ၊တို့ကယူထားပြီး ၂း၄၀ မှ ၄း၃၀
ထိ English စာကနေ့တိုင်းယူထားတယ်။
ပထမဆုံး ဒေါ်ရှုတီအချိန်မှာတော့ သူ့ရဲ့အရင်အလုပ် တရုတ်ကျောင်းမှာ ဆရာမလုပ်စဉ်က
သူ့ကိုကျောင်းသားတွေ အရိုက်ကြမ်းလို့ ကြောက်ကြကြောင်း၊ ခုစကားပြန်အလုပ်ကအကြောင်းတွေပဲပြောပြီး ဘာမှမသင်သေးပဲအနားပေးပါတယ်၊။
စာရင်းကိုင် ချိန်ဆို နည်းပြကိုမလေးစားကြတာကြောင် ၁၀မိနှစ်လောက်နောက်ကျပြီးမှလာကြတယ်၊ အထူးသဖြင့် ဇင်မာက ဖြူပြာစိုးနဲ့အသက်ကသိပ်မကွာလို့သူကမလေးစားဘူး။
ပထမဆုံးစဝင်တဲ့အချိန်ကတည်းက နောက်ကျတာဆိုတော့ ဖြူပြာစိုးက စိတ်တိုနေပြီ။
တစ်ယောက်စီမိတ်ဆက်ကြပြီးတော့ သူအချိန်မှာ အချိန်မှီရောက်ဖို့ နောက်ကျရင်အပြစ်ပေးမယ်ဆိုတာလည်းမှာလိုက်တယ်။
နောက်ရက်စာရင်းကိုင်အချိန်ရောက်တော့ ကျော်ဇေယျတို့ ယောကျာင်္းလေးတွေကအချိန်မှီရောက်လာပြီး ဇင်မာတို့က မလာသေးဘူး။
"စာသင်ချိန်ရောက်နေပြီ မိန်းကလေးတွေဘာလို့မလာသေးတာလဲ ငါ့ကိုမလေးစားဘူးပဲ
ကျော်ဇေယျ ရုံးခန်းထဲမှ မီးကပ်တိတ်ရှိလားသွားတောင်း ကြိမ်လုံးကသေးနေတယ် နှစ်ချောင်းပူး ရိုက်မှရမယ်"
ကြိမ်နှစ်လုံးပူးနေတုန်းမှာ ဇင်မာတိ့ရောက်လာလို့
"ကဲ အစ်မကြီးတို့ရှေ့ကိုကြွပါ "
ဇင်မာမထွက်လာပဲကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ပဲ ထွက်လာလို့
"ဇင်မာ ငါခေါ်နေတာမကြားဘူးလား ထွက်လာခဲ့"
"မလာနိုင်ဘူး အစ်မ နဲ့ကျမက အသက်မှမကွာတာ အရိုက်မခံနိုင်ဘူး"
ဇင်မာပြောလို့မဆုံးခင်မှာ ဖြူပြာက ရုံးခန်းထဲဝင်ပြီး မနှင်းနွယ်ကိုသွားခေါ်ပါတယ်။
"ဇင်မာ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ နည်းပြက ဘယ်အရွယ်ဖြစ်ဖြစ် အပြစ်ပေးရင်ခံရမှာနင်တို့ တာဝန်လေ ဘာလို့ကလန်ကဆန်လုပ်တာလဲ အန်တီ သဇင်သိရင်နင်အလုပ်ပြုတ်မှာနော် နင့်အဖေသိရင်လဲ သက်သာမှာမဟုတ်ဘူး ထွက်လာခဲ့"
မထွက်ချင်ထွက်ချင်နဲ့ရှေ့ရောက်လာတော့
ဖြူပြာက
"ကဲ နင်တို့နောက်ကျတာဘယ်နှမိနှစ်လဲ
လာခဲ့တစ်ယောက်"
ဖျောင်း... ဖျောင်း... ဖျောင်း... ဖျောင်း..ဖျောင်း
ဖျောင်း... ဖျောင်း... ဖျောင်း.. ဖျောင်း.. ဖျောင်း
နှစ်ယောက်ကို ကြိမ်နှစ်လုံးပူးနဲ့ အားရပါရလွဲရိုက်လိုက်တာ ၅ချက်စီဆက်တိုက် တစ်ချက်ရိုက်လိုက်တိုင်း ကော့ထွက် တအား အားနဲ့ငြီးနေရတယ်။ မနှင်းနွယ်က
"ဇင်မာကိုနှစ်ဆရိုက်ပါဖြူပြာ ဒါမှအပိုးကျိုးမှာ"
"ဟုတ်အစ်မ ဟိုဖက်လှည့် ဇင်မာ "
ဖျောင်း.. ဖျောင်း.. ဖျောင်း.. ဖျောင်း... ဖျောင်း
၅ချက်ရိုက်ပြီးတာနဲ့ ဖင်ကပွတ်နေရပြီ။
ရိုက်တဲ့လက်ဆကလဲ ဟိုနှစ်ယောက်ထက်ပြင်းတော့ ဇင်မာ အတော်နာနေပြီ။
ဖင်လုံးပေါ်ထပ်ရိုက်ရင် အရှိုးရာထပ်မှာစိုးလို့ ့ဖြူပြာက
" စကပ်ကိုပေါင်ပေါ်အောင်ဆွဲပင့်ထား"
ဒူးလောရှိတဲ့စကပ်ကိုဆွဲပင့်ခိုင်းပြီးပေါင်သားဖွေးဖွေးကိုရိုက်မည်လုပ်ပါတယ်။
"စကပ်အောက်ကျလာရင်ထပ်ရိုက်မှာနော်
သေချာကိုင်ထား"
ဖျောင်း..ဖျောင်း..
နှစ်ချက်ပဲရိုက်ရသေးတယ် ဇင်မာ မျက်နှာငယ် လေးနဲ့ဖြူပြာကို အသနားခံနေတယ်။ဘယ်လောက်နာသလဲတော့မသိ ရိုက်လိုက်တိုင်း ရှေ့ တိုးတိုးသွားတာ ဝိုက်ဘုန်နဲ့ မျက်နှာနီးနေပြီ။
မနှင်းနွယ်က
"ဇင်မာဒါအစပဲရှိသေးတယ် ငါရော ရှုတီရော
လက်သံပြောင်တာ နင်တို့သိရဦးမှာ မှတ်ထား
ဘယ်တော့မှဆရာကို အာမခံနဲ့ ကျန်တဲ့သုံးချက်ထပ်ရိုက် ဖြုပာ မသနားနဲ့ "
ဖျောင်း..ဖျောင်း...ဖျောင်း...
စကားဆုံးတာနဲ့ဖြူပြာက ၃ချက်ဆက်ရိုက်လိုက်တာ ဝိုက်ဘုတ်နဲ့ဇင်မာမျက်နှာတောင်ကပ်သွားတယ်။ ကြိမ်နှစ်လုံးပူးလဲဖွာလန်ကျဲသွားပြီ။
ဇင်မာလက်က ဖင်ကိုပွတ်လိုက် ပေါင်ကိုပွတ်လိုက်နဲ့ရှုံ့မဲ့နေတယ်။ ရိုက်ပြီးတော့ ဖြူပြာက
"သွား..၃ယောက်လုံးထိုင်တော့ ..မနှင်း ကြိမ်လုံးထပ်ဝယ်ထားဦးနော် ရိုက်လို့ကောင်းတယ်..ကျော်ဇေယျ ငါ့ကို နောက်တစ်ချိန် ကြိမ်နှစ်လုံးပူးထားပေး "
ပထမအပတ်မှာတော့ တစ်ချိန်ပဲရိုက်ပေမယ့်
ဒုတိယအပတ်မှာတော့ဆရာမ ၃ယောက်လုံးက ဒီနေ့သင်တဲ့စာ နောက်ရက်မေးပြီးမရတဲ့လူကိုရိုက်၊ စာသင်ချိန်နောက်ကျတဲ့လူကိုရိုက် အဲလိုနဲ့ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝကိုပြန်ရောက် သွားသလိုပဲ စာသင်ခံန်းထဲဝင်ရင်စာမေးမခံရပါစေနဲ့ ဆုတောင်းနေရတာ။
အရိုက်ခံကြရလွန်းလို့ညဆို ဖင်ကအရှိုးရာတွေဆေးလိမ်းရတာ အလုပ်တစ်ခု။
တစ်ပတ်စာ စာမေးပွဲဖြေပြီး အမှတ်ထွက်တဲ့ နောက်တနလာင်္ နေ့ဆို အရိုက်ခံကြရပြီ။
၆ယောက်လုံးက အရွယ်လဲမကွာကြတဲ့အပြင် ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်း ရဲ့ သားသမီးတွေကိုပဲရွေးခေါ်ထားလို့ ခဏလေးနဲ့ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေလို ရင်းနီးလာကြတယ်။
စနေညဆိုရင်တော့ အိမ်ပြန်ကြပြီးနောက် ညနေမှအဆောင်ပြန်ဝင်ကြတယ်။ မနှင်းနွယ် က သောကြာညကတည်းကပြန်အိပ်လေ့ရှိတယ်။ ယောကျာင်္း၃ယောက်က အခန်းကအောက် ထပ်မှာဆိုတော့ စာကျက်ဖို့မရှိတဲ့ညတွေဆို
ကလပ် ခိုးသွားလေ့ရှိတာကို ဇင်မာတို့သိသွားတယ်။ သူတို့လည်းကလပ်ရောက်ဖူးချင်တဲ့အကြောင်း၊ ခေါ်လည်ပေးဖို့တောင်းဆိုတယ်။
ဒါပေမယ့်သူတို့ကို မနှင်းနွယ်ကမျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေလို့ည အပြင်ခိုးထွက်လို့မရဘူး။ သူပြန်တဲ့ သောကြာည သွားမယ်ဆိုလဲ စနေမနက်က စာမေးပွဲဆိုတော့ စာကျက်ရဦးမှာဆိုတော့အခက်တွေ့နေတယ်။
တရုတ်စာနဲ့ စက်ရုံအကြောင်းပဲ ဖြေမဲ့အပတ် သောကြာညကိုရွေးလိုက် ပြီး စာစောစောကျက်၊၉း၀၀ လူစစ်ပြီးတာနဲ့ ကလပ် ခိုးသွားကြတယ်။ ကလပ်မှာ မူးပြီးကနေကြတာ ၁း၃၀ မှ ပြန် လာကြတယ်။
မနက်ကြတော့ စာတွေရပေမဲ့ ညကအရှိန် နဲ့ခေါင်းကိုက်နေကြလို့ ၆ယောက်လုံးစာမေးပွဲ မဖြေနိုင်ကြဘူး။ အိမ်မပြန်ခင် ထမင်းစားခန်းထဲမှာ မျက်နှာမကောင်းကြဘူး။
တစ်ဘာသာကို ၁၀ချက်လောက်က အနည်းဆုံးရိုက်ခံရတော့မှာမလား။ နောက်ဆုံးတော့ နွားသရေပြားတွေရှာဝယ်ပြီး ဖင်မှာခံထားဖို့
ဆုံးဖြတ်ပြီးအိမ်ပြန်ကြတယ်။
ဒီလိုနဲ့ တနင်္လာနေ့ရောက်လို့ သင်တန်းခန်းထဲရောက်တော့ ဒေါ်ရှုတီ တော်တော်ပေါက် ကွဲနေတယ်။
"နင်တို့ဘာဖြစ်တာလဲ လွယ်လွယ်လေးတွေ မေးထားတဲ့အပတ်မှ အမှားအများဆုံးအပတ်ဖြစ်နေတယ် အနည်းဆုံးလူက ၁၂ချက်
အများဆုံးလူက ၁၄ချက် တဲ့ ထွက်ခဲ့အကုန်လုံး
ကိုယ့်အဖြေလွှာကိုယ်လာကြည့် ၁၄ချက်က
စလာ "
ဆိုပြီး တန်းစီရိုက်ခံလိုက်ရတယ်။
၆ယောက်လုံးဖင်မှာသရေပြားတွေခံထားလို့ သိပ်မနာလိုက်ကြဘူး။
ညနေခင်း မနှင်းနွယ် အချိန်ရောက်တော့
မနှင်းနွယ်လဲ ဒေါသထွက်နေပြီ သင်လာတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ စက်ရုံ အကြောင်းကိုတောင် အမှားအများကြီ့းဖြေထားကြလို့။
နေ့လည်ခင်းထမင်းစားပြီးချိန်တွေမှာ သူဌေးဒေါ်သဇင်ရဲ့ အတွင်းရေးမှူး မနီလာက အတန်းထဲလာကြည့်လေ့ရှိတယ်။
အဖြေလွာတွေပေးပြီး ရိုက်နေတုန်း မနီလာက လာကြည့်ပြီး
"နှင်းနွယ် နင်ရိုက်တာက နာမဲ့ပုံမပေါ်ပါဘူး
ဖြူပြာ ရိုက်တုန်းကဆို သူတို့ခါးတွေကော့ နေတာပဲ နာလွန်းလို့ သေချာအားထည့်ရိုက်စမ်းပါ"
မနှင်းနွယ်က အားနဲ့လွဲပြီးရိုက်လိုက်တာ
ဘတ် ဆိုတော့ မနီလာက
"ဟဲ့ နေဦး နှင်းနွယ် သူတို့ရိုက်ခံရမှာသိလို့ ဖင်မှာ တခုခုခံလာတာဖြစ်မယ် စမ်းကြည့် "
အဲလိုလဲပြောလိုက်ရော ၆ယောက်လုံးမျက် နှာပျက်ပြီး လန့်ကုန်ကြပြီ။
မနှင်းနွယ်က လက်ပိုက်ရပ်နေတဲ့ ဇင်မာဖင်ကိုစမ်းပြီး
" ဇင်မာ စကပ်ကို လှန်လိုက်စမ်း ဘာခံထားတာလဲဖင်မှာ"
ဒေါသထွက်ပြီးအသံက ကျယ်လွန်းလို့ ရုံးခန်းထဲက ဒေါ်ရှုတီနဲ့ ဖြူပြာပါရောက်လာတယ်။
မနီလာက
" ကျန်တဲ့လူတွေပါ ရှေ့ထွက် ဘောင်းဘီတွေ စကပ်တွေချွတ်စမ်း "
၆ယောက်လုံးဖင်မှာသရေပြားတွေ ကပ်ထားတြာမြင်တော့ ကျန်တဲ့ဆရာမနှစ်ယောက်ပါ
အံသြ သွားပြီး ဒေါ်ရှုတီက
" အော် ဒါကြောင့်မနက်က တစ်ယောက်ကို ၁၂ ချက်ကြော်ရိုက်တာတောင် အသံမထွက်ပဲ ခံနိုင်ကြတာကိုး လူလည်တွေ ငါ အစကပြန်ရိုက်မယ် သေဖို့သာပြင်ထား"
မနီလာကနောက်ဆို ရိုက်မယ်ဆို စကပ်လှန် ပြီးပင်တီနဲ့ပဲရိုက်ဖို့ ပြောပါတယ်။
နှင်းနွယ်လည်းဒေါသထွက်ပြီး ၆ယောက်လုံးကို ခြေ သလုံးတွေချည်း ၁၅ ချက်စီရိုက်တာ ၁၀ချက်မပြည်ခင် ခွေကျကုန်လို့နှစ်ခါခွဲပြီးရိုက်ရတယ်။
၆ယောက်လုံးလဲ ငိုကုန်ကြတယ် ။ ကြိမ်လုံတွေလဲအကုန် ဖွာလန်ကျဲပြီးကျိုးကုန်လို့ ဒေါ်ရှုတီ
မနက်ကအပြစ်အတွက်ပြန်ရိုက်ဖို့ကြိမ်လုံးကမရှိတော့ဘူး။
"နှင်းနွယ် ငါပြန်ရိုက်ဦးမှာဒီကောင်တွေကို ကြိမ်လုံးက မရှိတော့ဘူး "
" ရုံးခန်းထဲမှာရေနွေးအိုးက ဝါယာကြိုးတွေရှိတယ်အစ်မ ကျွန်မယူပေးမယ် ကြိမ်လုံးထက်ပိုနာတယ် ဝါယာကြိုးက"
အဲတော့ ၆ယောက်လုံးကပြာပြာသလဲနဲ့
" ဝါယာနဲ့တော့မရိုက်ပါနဲ့အစ်မ ကျွန်တော်တို့မခံနိုင်လို့ပါ ၁၂ချက် တောင်အရိုက်ခံရမှာ အီး ဟီးဟီး"
ဆိုပြီးငိုကြပါရော။
" တိတ်ကြစမ်း နင်တို့လုပ်တာကောင်းလား
ငါ့ကိုလိမ်ပြီးသရေပြားတွေ ဖင်မှာခံထားကြတယ် ဝါယာနဲ့ပြန်ရိုက်မယ်ဆိုတော့ ဖင်တုန်အောင်ကြောက်နေတယ် သေချင်သေ ရိုက်ရမှာပဲ"
" ဇင်မာနင်က အကြီးဆုံးဆိုတော့နင်အရင်စလာ စကပ်ပြန်ပင့်ထား ဟိုကောင်တွေက
ဘောင်းဘီတွေချွတ်ထား"
၆ယောက်လုံးက ငိုပြီးတောင်းပန်နေကြလို့ ဒေါ် ရှုတီကအခွင့်အရေးတစ်ခုပေးလိုက်တယ်။ ပင်တီပါ ချွတ်ရိုက်မယ် တစ်ဝက်လျော့ပေးမယ် ဆိုတော့ ၆ချက်လောက်သက်သာမှာဆိုတော့ အရှက်တွေဘေးချိတ်ပြီးသဘောတူကြတယ်။ မျက်နှာတွေကတော့နီလို့။
" ကဲဖင်ပြောင်ချွတ်ပြီးရပ်နေကြ ၆ယောက်လုံး ရိုက်ခံပြီးလံပြန်မဝတ်ရဘူး အကုန်ရိုက်ပြီး ပြန်ဝတ်ဆိုမှဝတ်မယ်နော်"
ပြောပြီး ဇင်မာ ဖင်ပြောင်ကို စရိုက်တယ် ။
ရွမ်း " အား.. " ဆိုဖင်ပြောင်ကြီးကိုင်ပြီး
ဇင်မာဖင်ကိုထိုင်ချလိုက်တယ် ။
မနီလာက တစ်ချက်ရိုက်ပြီး တိုင်းနာမှရမယ် ။ တော်တော်နာမှာ ဆိုပြီး
"ဇင်မာထိုင်မနေနဲ့ထ ဟိုဖက်အစွန်မှာသွားပြန်ရပ် နောက်တစ်ယောက်ထပ်ရိုက်"
ဇင်မာဖင်ပြောနဲ့ ထပြီးဟိုဖက်အစွန်ပြန်ရှောက်သွားတာ ကို ၅ယောက်လုံး ကြည့်နေတယ်။ ဖင်ကအရှိုးရာကြီးက နီရဲပြီးသွေကြည်ဥနေပြီ။ တစ်ယောက်တစ်ချက် စီ ၃ချက်စီလောက်ရိုက်အပြီးမှာ ငိုသံတွေကပိုကျယ်လာကြတယ်။ လွန်းလို့ ရှက်ရမှန်းတောင်မသိကြတော့ဘူး။
ကျော်ဇေယျက
"ကြောက်ပါပြီဗျ ကျွန်တော်တို့မခံနိုင်အောင်နာနေပါပြီ အီး ဟီးဟီး"
ဒေါ်ရှုတီက
"ရိုက်ဦးမှာ ၃ချက်စီပဲကျန်တာ ထ ပြောတဲ့အတိုင်းမလုပ်ရင် ထပ်တိုးရိုက်မှာနော်"
၆ယောက်လုံးပြန် တန်းစီပြီးတာနဲ့ ၃ချက်လုံးကို ဆက်တိုက် ဖင်လုံးအောက်ဖက်နားကိုရိုက်ချလိုက်တယ်။
ရွှမ်း...ရွှမ်း....ရွှမ်း
ဇင်မာခွေကျသွားတယ်။ သူကိုရှောင်ပြီး နောက်တစ်ယောက်ထပ်ရိုက်တယ်။
ရွှမ်း....ရွှမ်း.....ရွှမ်း
၆ယောက်လုံးရိုက်ပြီးသွားတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ဖင်လေးတွေကိုင်ပြီးခွေခွေလေးတွေ။
မနှင်းနွယ်က
" ထပြီး ထိုင်ထ ၅၀ လုပ်မယ်ဖင်ပြောင်နဲ့ပြီးရင် ဒူးထောက်လက်မြောက်နေမယ် ညနေ ၅နာရီအထိ " လို့ခိုင်းလိုက်တော့ ပြန်ထပြီး တန်းစီ နားရွက်ဆွဲ ကြရပြန်တယ်။
"အမှတ်စဉ် မှတ်မယ် ညီအောင်လုပ်မယ် ၃၀ပြီးခဏ နားခွင့်ပေးမယ် စလို့ရပြီ"
စထိုင်အချမှာမှာ အမှတ်စဉ်မရီပဲ ၆ယောက်လုံးဆီက "အား " လို့ပဲအော်သံထွက်လာတယ်။ မနှင်းနွယ်က
" ဟဲ့.. အမှတ်စဉ် မှတ်ခိုင်းတာနော် အော်ငိုခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး ထပ်နာချင်နေကြတာလား "
ဆိုပြီး ဝါယာကြိုးပြန်ကောက်ကိုင်လို့ ကြောက်ပြီး အမှတ်စဉ်အော်ကြရတယ်။
၃၀ ပြီးလို့ခဏ ရပ် တော့ နားရွက်ဆွဲတွေဖြုတ်ပြီး ဖင်ပွတ်ကြတော့
"ဟဲ့.. ခဏနားခိုင်းတာ လက်တွေကပြန်ဆွဲထားနားရွက် ရပ်ပြီးနား ခဏနေထိုင်ထပြန်လုပ်မယ်"
မနီလာက " နောက် ၂၀ကျရင်မျက်နှာတွေဟိုဖက်လှည့်ပြီး ဖင်ပြောင်တွေငါတို့ဖက်ကိုလှည့် ပြီးလုပ် ဖင်ကအရှိုးရာတွေ ငါတို့လည်းကြည့်ရအောင် လှည့်ပြီး ပြန်စတော့ခု"
ထိုင်ထပြီးတော့ ဖင်ပြောင်တွေနဲ့ ဒူးထောက်လက်မြောက်နေရတာ လက်ညောင်းလို့ချမိတာနဲ့ မနှင်းနွယ်က ဝါယာကြိုးနဲ့လာရိုက်လို့ တုတ်တုတ်မလုပ်ရဲပဲ ၅နာရီထိုးတန်းဖြုတ်ရမှပဲ
သက်သာတော့တယ် ။
သက်သာတယ်ဆိုပေမဲ့ ရိုက်ခံထားရတဲ့ဒဏ် ၊ထိုင်ထလုပ်ထားတဲ့ဒဏ် ၊ ၃နာရီလောက် ဒူးထောက်လက်မြောက် ထားရတဲ့ဏ်တွေကြောင့် အတွင်းခံတွေပဲကောက်ဝတ်ကာ ထော့ကြိုး ထော့ကြိုးနဲ့ အဆောင်ကို ပြန်ကြရတာ။
ညနေထမင်းစားချိန် ကျတော့လည်း ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်မစားနိုင်ကြလို့ မတ်တတ်ရပ်စားနေကြတုန်း မနှင်းနွယ်ရောက်လာပြီး
" ဘယ်လိုဖြစ်နေကြတာလည်း ဒါက ထမင်းကိုထိုင်မစားပဲနဲ့ ထိုင်ကြစမ်း"
"ထိုင်မရလို့ပါအစ်မ ဖင်က ဖူးယောင်ပြီးအရမ်းကိုနာနေကြတာ ထိလို့ကီုမရဘူး"
"မလိုချင်ဘူး ထိုင်စား ထိုင်မစားတဲ့လူ ထပ်ရိုက်မယ် "
ထပ်အရိုက်မခံနိုင်လို့ အံကြိတ်ပြီးထိုင်ချလိုက်တော့ ၆ယောက်လုံး "အား " လို့အော်ပြီးမျက်ရည်တွေစီးကျလာတယ်။
အဲလိုအရိုက်ခံရပြီးတဲ့တစ်ပတ်လုံး အပြင်မထွက်နဲ့ပဲ စာတွေပဲ လုပ်နေကြလို့ ထပ်အရိုက်မခံလိုက်ကြရတော့ဘူး။
အပိုင်း ၂
ဝါယာကြိုးနဲ့ ဖင်ချွတ် ရိုက်ခံရပြီးတဲ့နောက် ခြေငြိမ်လာကြပေမယ့် ကလပ်ကိုတော့ ခိုး သွား နေကြတုန်းပါ။ စာသင်ခန်းထဲမှာလည်း ကြိမ်လုံး ၁၀ လုံးတောင်ပြန်ဝယ်ထည့်ထားလို့ ဘာမှမလုပ်ရဲကြတာ။
ဒါတောင် ဒေါ်ရှုတီအချိန်တွေဆို ၂ချက် စီလောက်ကတော့အရိုက်ခံရတုန်း ။ နောက်ပိုင်းတော့ ကလပ်ခိုးသွားနေကြတာကို မနှင်းနွယ် ရိပ်မိ လာတယ်။
သောကြာညတစ်ည မှာတော့ မနှင်းနွယ်နဲ့ဖြူပြာက ကလပ်မှာစောင့်ဖမ်းတယ်။ ပြီးတော့သူ့ Alphad ကားနဲ့ပဲ အဆောင်ကိုခေါ်ပြန်လာ
တယ်။ အဆောင်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်း ထဲကိုခေါ်လာပြီးတန်းစီရပ်ခိုင်းထားပြီး
"နင်တို့ကလပ်သွားနေတာ သူဌေးသိရင် ငါတို့ ၃ယောက်က အရိုက်ခံရဦးမှာ နင်တို့သိလား ဖွင့်ပွဲနေ့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန် နင်တို့ အပြင်ထွက်သွားလို့ ငါတို့ ၃ယောက် ၅ချက် စီ အရိုက်ခံရတာ သင်တန်းသားတွေထိန်းတာညံ့တယ်ဆိုတဲ့အပြစ်နဲ့ "
ဖြူပြာက ကြိမ်လုံးကို နှစ်လုံးပုးကိုင်ပြီး
"ချွတ်လိုက်နင်တို့အပေါ်စကပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတွေ " ဆိုတော့
" ဒီတိုင်းရိုက် လို့မရဘူးလား မဖြူပြာ "
"ဟဲ့ ဖင်ပြောင်ချွတ်မရိုက်တာကျေးဇူးတင်ဦး
မနီလာ နင်တို့ သရေပြား ခံထားတာမိတည်း က ဖင်ချွတ်ရိုက်ခိုင်းတာနော် ကြာတယ်ချွတ် "
ဖြူပြာက ကြိမ်နှစ်လုံးပူးကိုင်ပြီး
" လာခဲ့ တစ်ယောက် ၃ချက်စီပဲရိုက်မှာပါ"
ဖျောင်း.. ဖျောင်း... ဖျောင်း ...
နောက်တစ်ယောက်
ဖျောင်း..ဖျောင်း .. ဖျောင်း
၆ယောက်လုံးရိုက်ပြီးတော့ မနှင်းနွယ်က
" သင်တန်းနောက်ဆုံးအပတ်ကျမှ ငါကိုယ် တိုင် ကလပ်ကိုပို့ပေးမယ် ဒီကြားထဲလုံးဝ ခိုးမသွားနဲ့နော် သွားအိပ်ကြတော့ "
သင်တန်းနောက်ဆုံးအပတ်မရောက်ခင်ထိတော့ ထပ်အရိုက်ခံရတာ မရှိတော့ပေမယ့်ထမင်းစားနောက်ကျလို့ ထိုင်ထလုပ်ရတာ အတန်း ဝင်နောက်ကျလို့ထိုင်ထလုပ်ရတာ တို့ က ၆ယောက်လုံးမလွတ်ပါဘူး ။
နောက်ဆုံးအပတ် သောကြာ ကသင်တန်းနောက်ဆုံးနေ့ ပြီးရင် စက်ရုံ ၃ရုံကို တစ်ပတ်စီလေ့လာရေး ထွက်ရမှာ ၆ယောက်လုံးအတူတူ။
နည်းပြတွေကမပါတော့ဘူး။ စက်ရုံ လေ့လာရေးပြန်လာပြီးတစ်ပတ် စာသင်ခန်းဝင်ရမှာဆိုပေမယ့် နည်းပြတွေက ကန်တော့ပွဲနေ့မှပါတော့မှာ။
သူဌေး ဒေါ်သဇင်နဲ့ မနီလာကျော်တို့ကပဲ လေ့လာထားသမျ စက်ရုံအကြောင်းနဲ့ နောက်လုပ်ရမည်တာဝန်တွေကီုပဲဆွေးနွေးကြမှာပါ။
ဒါကြောင့် ကြာဿ ပတေးညကို နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ မနှင်းနွယ်နဲ့ ဖြူပြာစိုးက ကလပ်
ကိုဦးဆောင်ပြီးခေါ် သွားတယ်။ ဒေါ်ရှုတီကတော့အိမ်ထောင်ရှင် သူ့အိမ်သူနေတာဆိုတော့မပါတော့ဘူး။ သူတို့မသိလိုက်တာက သူဌေးနဲ့ မနီလာကအဲနေ့က အလုပ်ရှုပ်နေလို့ အိမ်ပြန်မအိပ်ပဲ သူရုံးခန်းထဲမှာပဲ အိပ်မယ်ဆိုတာကိုဖြစ်တယ်။
သူတို့ ၈ယောက် ထွက်သွားလိုက်တာလဲ မနီလာတို့ကမသိလိုက်ကြဘူး။ ည ၁၁း၀၀
လောက်မှာ စက်ရုံကအလုပ် စာရင်းတွေ နားမလည်လို့ မနှင်းနွယ်ကို ခဏဆိုပြီးလာခေါ် တော့မရှိမှန်းသိတယ်။
ဖုန်းခေါ်လည်းနှစ်ယောက်စလုံးက ဖုန်းမကိုင် ဘူး။ ဇင်မာတို့ ကျော်ဇေယျတို့ကိုမေးဖို့သွားကြည့်တော့လဲ မရှိကြဘူး။ ည ၁၁း၃၀ ဖုန်းထပ်ခေါ်မှ မနှင်းနွယ် Toilet သွားချိန်နဲ့ကြုံ ပြီး ပြန် ထူးတယ်။
"နင်တို့ဘယ်ရောက်နေလဲနှင်းနွယ် သူဌေးစိတ်တိုနေတယ် အမြန်ဆုံးပြန်ခဲ့"
"ဟုတ် မနီလာပြန်ခဲ့ပါ့မယ်"
၈ယောက် လုံးကလဲ ဘီယာတွေမူးနေကြပြီ
ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပေမယ့် ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
"ငါတို့တော့သေပြီထင်တယ်ဖြူပြာရယ်
သူဌေးကအလုပ်မဖြုတ်တောင် အသေရိုက်တော့မှာဟ အီး ဟီး "
ပြောပြီး မနှင်းနွယ်ကငိုတော့ အကုန်လုံးငိုကြရော ဘီယာလဲမူးနေကြတာဆိုတော့ ငိုလို့ကောင်းတယ်လေ။
ပြန်ရောက်လာတော့ မနီလာက ရုံးခန်းအဝကနေ
" နှစ်ယောက်က စာသင်ခန်းထဲက ကြိမ်လုံးအကုန်ယူလာခဲ့ ကျန်တဲ့လူတွေအကုန်
ရုံးခန်းထဲဝင်"
အထဲရောက်တော့ သူဌေးဒေါ်သဇင်က
"နှင်းနွယ် သင်တန်းမှူး ဆိုပြီးမူးပြနေတာပေါ့ဟုတ်လား ဝတ်ထားတာကလည်းကြည့်ကြဦး
ကလပ်က အပျက်မတွေ ကျနေတာပဲ ဒါလား
ငါ့ ကုမ္ပဏီက အရာရှိတွေ "
ပြောပြီး ကြိမ်လုံးနဲ့ နီးဆုံးက မနှင်းနွယ်ရဲ့ ပေါင်လယ်လောက်ပဲရှိတဲ့စကပ်ကို လှမ်းပြီး မ တင်လိုက်တယ်။
" ကြည့်စမ်း ၂လက္မလောက်မလိုက်တာနဲ့ နင့်ဟာကြီးကပေါ်နေပြီ"
နောက်ပြီး ကြိမ်နှစ်လုံးပူးနဲ့ တန်းစီနဲ့တဲ့ ၈ယောက်လုံးကို တစ်ချစ်စီရိုက် သွားတယ်။
ဖျောင်း...ဖျောင်း....ဖျောင်း....ဖျောင်း...
ဖျောင်း...ဖျောင်း....ဖျောင်း....ဖျောင်း....
၈ယောက်လုံးဖင်လေး တွေပွတ်နေကြတယ်။
"စကပ်တွေ ဘောင်းဘီတွေခံနေတော့ရိုက်ရတာ သ်ိပ်နာမှာမဟုတ်ဘူး နင်တို့ဖင်တွေပြောင်နေအောင်ချွတ် ရိုက်မယ် ချွတ်စမ်း အကုန်"
စကပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီတွေချွတ်ပြီး ပင်တီတွေချွတ်ဖို့ ရှက်နေကြတယ်။
"ဟဲ့ ချွတ်ကြလေ မချွတ်ဘူးလား"
ပြောပြီး ပင်တီတွေပေါ်က နေတစ်ချက်စီထပ်ရိုက်တယ်။
အဲတော့မှ ရှက်ရှက်နဲ့ကုန်းပြီးချွတ်ကြတာ ဖင်မှာ ကြိမ်နှစ်လုံးပူး အရှိုးရာ နှစ်ချက်စီနဲ့ ဖင်ပြောင်တွေပေါ်လာကြတယ်။
"နီလာ နင် အငယ် ၆ယောက်ကို ၅ချက်စီရိုက်
ငါအကြီး ၂ယောက်ကို ၈ချက်စီရိုက်မယ်"
ရုံးခန်းထဲမှာတော့ ညသန်း ခေါင်ကြီး ကြိမ်လုံးသံတွေဆူညံနေတယ် ။
ဆက်တိုက်ရိုက်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ ၂ချက်ရိုက်ပြီးနောက်တစ်ယောက်ထပ်ရိုက်တာဆိုတော့
၂ချက်ရိုက်ခံပြီးလူလဲ ဖင်ကိုအားရပါးရပွတ်
ကြပေမယ့် ဆက်တိုက်ရိုက်တာထက်ပိုနာကြတတယ်။
ဖျောင်း..ဖျောင်း..
"လာ ဖြူပြာ လှည့်ဟိုဖက် "
ဖျောင်း...ဖျောင်း
" မြန်မြန်လာ နှင်းနွယ် တုန့်ဆိုင်းမနေနဲ့"
ဖျောင်း.. ယွ ချင်ဦး ဖျောင်း ..
မနီလာက လည်းဇင်မာတို့ ၆ယောက်ကို အဲလိုပဲကြိမ်နှစ်ချောင်းပူးပြီးနှစ်ချက်စီရိုက်သွားတယ်။ ရိုက်လို့ပြီးတော့
"ဇင်မာတို့ သွားအိပ်တော့ နှင်းနွယ်တို့နေခဲ့ဦး"
ဖြူပြာက စကပ် ဝတ်မလို့ပြင်တော့
" စကပ်တွေမဝတ်နဲ့ဦး ယွတဲ့နင်တို့ကိုအပြစ်ပေးဦးမှာ နီလာ ဘီဒိုထဲက ငါတို့သုံးတဲ့ ဗိုင်ဗရေတာ နှစ်ခုယူပြီး သူတို့ အဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်
ပြီးရင်သီချင်းဖွင့်ပြီး ကခိုင်းမယ်"
ဖြူပြာတို့ မျက်လုံးတွေပြူးကုန်တယ်။ တခါမှမကြုံဖူးတာကြုံရတော့မှာဆိုပြီး။
နောက်သီချင်း ဖွင့်ပြီးကခိုင်းလိုက်တာ သီချင်း၄
ပုဒ်မပြီးခင် မှာပဲ သူတို့တွေအကြိမ်ကြိမ်ပြီး လို့
အားကုန်ပြီး ဒူးတွေညွတ်ကျကုန်တယ်။
" ဟဲ့ ယွကြဦးလေ ခုထ" ဆိုပြီးကြိမ်လုံးနဲ့ရိုက်လိုက်တော့
သမီးတို့မထနိုင်တော့ဘူး အန်တီ အား"
ဆိုတဲ့ညီးသံထွက်လာပြီး ဗိုင်ဗရေတာတွေဆွဲထုတ်လိုက်ကြတယ်။ ကြမ်းပြင်မှာလဲ အရေတွကမြင်မကောင်းအောင်အိုင်ထွန်းနေလို့
" မှတ်ပြီလားနင်တို့ ခုထ ကြမ်းပြင်တွေပြောင်အောင်သုတ်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး သွားအိပ်ကြတော့"
သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား ကုံးကုံး
ကွကွနဲ့ စကပ်တောင်ပြန်မဝတ်ပဲလက်က ကိုင်ပြီးဖင်ပြောင်လေးတွေနဲ့ ထွက်သွားကြတယ်။
နောက်ရက်အတန်းဝင်တော့ မနီလာကျော်က
စက်ရုံလေ့လာရေးအစီအစဉ် တွေကိုပြောပြတယ်။ လေ့လာရေး ၃ပတ်ပြီးပါက နောက်ဆုံးတစ်ပတ်မှာ ဒီအခန်းမှာပြန်ဆုံပြီး ပထမတစ်ရက် က စက်ရုံမှူးတွေရဲ့ သင်တန်းသားတွေအပေါ်မှတ်ချက်ကို သုံးသပ်ဆွေးနွေးသွားမည့်အကြောင်း ၊ စက်ရုံမှာ စည်းကမ်းဖောက်လာရင်လဲ အဲဒီနေ့မှာ အပြစ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ရှင်းပြ
ပြီး သင်တန်ြး်းပြီးသွားပါတယ်။
Comments
Post a Comment