နံနက်ခင်းနေရောင်သည် နွေးထွေးစွာဖြင့် လောကပေါ်သို့ဖြာကျနေ၏။ ငှက်ကလေးများ၏ စိုးစီအော် မြည်သံတော့ မရှိ၊ မြို့ပြတွင်တော့ နံနက်ခင်းများ၏ဂီတသည် လမ်းမပေါ်မှ ဖြတ်သန်းသွားလာနေသော ကားကြီး ကားငယ်အသွယ်သွယ်တို့၏ အသံများ၊ ဘတ်စ်ကားများပေါ်မှ စပယ်ယာတို့၏ လူခေါ်သံများစသော ဆူညံသံများသာ ဖြစ်သည်။ ကြားနေကျဖြစ်သော အသံများကြောင့် ဇင်မင်း အိပ်ပျော်ရာမှနိုးလာသည်။ နိုးသည်နှင့် မထသေးဘဲ တစ်ယောက်အိပ်စာ ကုတင်လေးပေါ်တွင် ဆက်လက်လဲလျောင်းကာ သူ့အခန်းကျဉ်းလေးထဲကို ဝေ့ကြည့်ရင်း သူတို့ အိမ် တည်ရှိရာ လမ်းကလေးထဲမှ လွင့်ပျံလာသော အသံဗလံတို့ကိုနားထောင်ကာ ပြန်အိပ်ရန်တွေးလိုက်သည်။ သို့သော် အသိ တစ်ခုဝင်လာသည်နှင့် ကုတင်ပေါ်မှ ချက်ချင်းလူးလဲထကာ ကုတင်ဘေးနားမှ စာကြည့်စားပွဲတွင် ဝင်ထိုင်ပြီး စာအုပ်ကို လှန်လိုက်သည်။ စာမေးပွဲ၊ ယနေ့သည် သူတို့ ၁၀ တန်းကျောင်းသားဘဝ၏ နောက်ဆုံးနေ့၊ ဇီဝဗေဒဘာသာရပ်ကို ဖြေဆို ရမည့်နေ့ဖြစ်သည်။
ယနေ့ပြီးလျှင် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးတစ်ခုပြီးဆုံးသွားပြီဟူသော အတွေးဖြင့် ကြိုတင်စိတ်ကူးယဉ်ကာ လွတ်လပ် ပျော်ရွှင်စွာ စာကျက်နေစဉ် သူ့အမေက အခန်းထဲဝင်လာရင်း -
‘သား .. ခုနစ်နာရီခွဲနေပြီ .. ရေမိုးချိုးတော့လေ .. အမေ မနက်စာပြင်ပြီးပြီ’
‘အင်းပါ အမေရယ် .. ခဏလေး .. ဒီတစ်ပုဒ်ပြန်နွှေးပြီးရင် ပြီးပြီ’
‘အေး အေး .. အမေက နောက်ကျနေမှာစိုးလို့ ပြောတာပါကွယ်’
‘ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေရဲ့ .. ကဲပါ .. သား အခုရေသွားချိုးပါတော့မယ် .. ဟုတ်ပြီလား’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် စာကြည့်စားပွဲမှထကာ ရေကန်ရှိရာသို့လှမ်းသွားနေသော သားဖြစ်သူကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်ဝင်းမြင့် မျက်နှာတွင် ပီတိအပြုံးများ ဖြာဝေနေသည်။ သားဖြစ်သူ ဇင်မင်း ၅ တန်း တက်နေစဉ်တွင် ခင်ပွန်းသည်ဆုံးပါး သွားသော်လည်း နောက်အိမ်ထောင်ထပ်မပြုဘဲ တတ်ကျွမ်းသော စက်ချုပ်ပညာဖြင့် အိမ်တွင် စက်ချုပ်ဆိုင်အသေးလေး ဖွင့်ကာ အမေတစ်ခုသားတစ်ခုဘဝဖြင့် သားဖြစ်သူကို ပြုစုပျိုးထောင်လာခဲ့ရာ ယခုဆို ၁၀ တန်းစာမေးပွဲကြီး၏ နောက်ဆုံး နေ့ပင် ရောက်ပြီ။ ဇင်မင်းကလည်း သားလိမ္မာတစ်ဦး၊ စာကြိုးစားသော လူငယ်လေးတစ်ဦးဖြစ်ရာ ၁၀ တန်းစာမေးပွဲကို အခက်အခဲမရှိအောင်မြင်မည်ဟု သံသယမရှိယုံကြည်သည်။ ၁၀ တန်းပြီး၍ တက္ကသိုလ်တက်သည့်အချိန်မှသာ ဟူသော အတွေးဝင်လာသောအခါ ဒေါ်ဝင်းမြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချမိသည်။ ယခုခေတ် ကုန်ဈေးနှုန်းများနှင့် တက္ကသိုလ်စရိတ် စသည်တို့ကို တွေးမိတိုင်း မိမိပိုင်ဆိုင်သမျှအကုန်ဖြစ်သော အိမ်ကလေးနှင့် နေ့စဉ်လွန်းထိုးလှုပ်ရှားနေရသော အပ်ချုပ်စက် လေးကို ကြည့်ကာ ရင်လေးမိသည်။ ဒေါ်ဝင်းမြင့် သားဖြစ်သူ၏ အခန်းပေါက်ဝတွင် ရပ်၍ အတွေးပင်လယ်ဝေနေစဉ် ရေချိုးပြီး အိမ်ပေါ်သို့ပြန်တက်လာသော ဇင်မင်းက -
`အမေ .. အမေ’
‘အင်း .. သား .. ပြောလေ’
‘ဒီနေ့ စာမေးပွဲပြီးရင် သား သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တူတူလျှောက်လည်ချင်တယ် .. အဲဒါ မုန့်ဖိုးနည်းနည်းပေးပါလား’
‘သြော် .. အင်းပါ သားရယ် .. စာမေးပွဲဖြေပြီး အိမ်ပြန်လာမှ ယူတာပေါ့ .. စာမေးပွဲသာ သေချာဖြေခဲ့ပါကွယ်’
ခေါင်းညိတ်ပြပြီး အခန်းထဲဝင်သွားသော သားကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်ဝင်းမြင့် မချိပြုံးပြုံးမိသည်။ ထို့နောက် အတွေး များ လက်စသတ်ကာ မနက်စာ ပဲပြုတ်နှင့်ထမင်းကြော်ကို ပန်းကန်ထဲအဆင်သင့်ထည့်ရင်း စားပွဲဝိုင်းလေးတွင်ထိုင်ကာ သားဖြစ်သူ ထွက်အလာကိုစောင့်နေသည်။ မကြာခင် ဇင်မင်းလည်း ကျောင်းဝတ်စုံအဖြူနှင့်အစိမ်းကို ဝတ်ကာ လွယ်အိတ် လွယ်ပြီး စားပွဲတွင်လာထိုင်သည်။ မနက်စာကို တိတ်ဆိတ်စွာစားပြီး အမေကို နှုတ်ဆက်ကာ ကျောင်းသို့ထွက်သွားသည့် သားကို မျက်စေ့တဆုံးငေးကြည့်ပြီးမှ အပ်ချုပ်စက်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ပါးစပ်လှုပ်နိုင်ရန်အတွက် လက်လှုပ်ရလိမ့်ဦး မည်။
အလွတ်ကျက်ထားသော စာများကို လမ်းလျှောက်ရင်း ဇင်မင်း ပြန်ရွတ်ဆိုကြည့်နေသည်။ အိမ်နှင့်ကျောင်းမှာ သိပ်မဝေးလှ၊ သို့သော် နီးလည်းမနီး။ ဘတ်စ်ကား ၄ မှတ်တိုင်စာခရီးဖြစ်၏။ စာနွှေးနေရာမှ လမ်းမပေါ်သို့အကြည့်ရောက် သွားသောအခါ အတွေးများလွင့်သွားသည်။ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် ဘတ်စ်ကားများ၊ ကုန်တင်ကားလတ်များ၊ ဇိမ်ခံကားများ စသဖြင့် ကားမျိုးစုံပြေးလွှားနေသည်။ အတန်းထဲမှ ကျောင်းသား/သူ အချို့ကို လာပို့ကြိုပြန်ကြသော ကားများကိုလည်း ဇင်မင်း မှတ်မိနေပြီဖြစ်သည်။ တွေးရင်းငေးရင်း လျှောက်လာစဉ် ရုတ်တရက်လာစင်သော ရွှံ့စက်အချို့ကြောင့် ဇင်မင်း ဒေါသထွက်သွားကာ ဘေးသို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်သည်တရားခံက အဖြူရောင် Mark II ကားလေးတစ်စင်း။ ထို ကားကိုတော့ မည်သူ့ကားမှန်းမသိ။ ကားအနောက်မှန်တွင် ကပ်ထားသော Pooh sticker လေးကိုတော့ အသေအချာ မှတ်မိလိုက်သည်။ အကျီၤၤတွင် ပေကျံနေသော ရွှံ့စက်များကို လက်ဖြင့် အသာသပ်ကာ ပုဆိုးကိုလှည့်ဝတ်လိုက်ရင်း တောင်တောင်အီအီ ဆက်မတွေးတော့ဘဲ ကျောင်းသို့အမြန်လျှောက်လာလိုက်သည်။
လိုအပ်သော ဘောပင်၊ပေတံ စသည့် စာရေးကိရိယာများကိုယူပြီး စာဖြေခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ နေရာတွင် ဝင်ထိုင် လိုက်သည်။ မကြာခင် စာမေးပွဲခန်းစောင့်ဆရာမက စည်းကမ်းများဖတ်ပြပြီး မေးခွန်းစာရွက်များ စတင်ဝေပေးသည်မှစ၍ တစ်ခန်းလုံးငြိမ်သက်သွားကာ စာမေးပွဲကို အာရုံစိုက်ဖြေနေကြပြီဖြစ်သည်။ ဇင်မင်းလည်း မိမိရပြီးသားစာများဖြစ်နေသည့် အတွက် ဝမ်းသာကျေနပ်စွာဖြင့် ဇောင်းမှလွှတ်သောမြင်းကဲ့သို့ အားကြိုးမာန်တက်ရေးဖြေလိုက်ရာ ၂ နာရီကြာပြီးသော အချိန်တွင် အားလုံးရေးသားဖြေဆိုပြီးဖြစ်သွား၏။ ပြန်လည်စစ်ဆေးပြီးနောက် စိတ်လွပ်လပ်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် ဘေးဘီဝဲယာ ကို ကြည့်လိုက်သောအခါ ကြံရာမရဖြစ်နေသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ မျက်ဝန်းအစုံကို ဘေးနားတွင် ရင်ဆိုင်တွေ့ လိုက်သည်။ ဖြူဝင်းနုဖတ်နေသော မျက်နှာလှလေး၏ နဖူးပြင်ထက်တွင် ချွေးစက်လေးများစို့နေပြီး မျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်နေရှာသည်။ ထို့နောက် ထိုကောင်မလေးက တီးတိုးသံဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုလှမ်းပြောသည်။ အသံမကြားရသော်လည်း နှုတ်ခမ်းအမူအရာကိုကြည့်ပြီး သူမအား စာပြရန်တောင်းဆိုနေကြောင်း ဇင်မင်းသဘောပေါက်သည်။ ထိုသို့သော မိန်းမလှ တစ်ဦး၏ အကူအညီတောင်းခံခြင်းကို ငြင်းဆိုရန်ကား ဇင်မင်းဟူသော အကောင်သည်လည်း သွေးနှင့်သားနှင့်လူဖြစ်နေ သည့်အတွက် မဖြစ်နိုင်၊ အပန်းကြီးလှသော အကူအညီလည်း မဟုတ်သည်နှင့် မိမိအဖြေလွှာကို အသာလေးထောင်ပြ လိုက်သည်။
ကောင်မလေး၏ မျက်နှာတွင် အလွန်ဝမ်းသာသွားသည့်အမူအရာများဖြတ်ပြေးပြီး ဇင်မင်းကို ကျေးဇူးတင်သော အကြည့်နှင့် လှမ်းကြည့်သည်။ ဇင်မင်းလည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်ကာ အခန်းစောင့်ဆရာမအလစ်တွင် ကောင်မလေးဖက်သို့ အနည်းငယ်ပင် တိုးလိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် ထိုကောင်မလေး၏ ခြေဟန်လက်ဟန်ကိုကြည့်ကာ အဖြေလွှာကို ဟိုလှန် ဒီလှန်လုပ်ပေးပြီး ၏သည်မရွေး ကူးစေ၏။ အချိန်စေ့ခေါင်းလောင်းထိုးသောအခါတွင်တော့ ကောင်မလေး၏ အဖြေလွှာ သည်လည်း ဇင်မင်းအဖြေလွှာ၏ သုံးပုံနှစ်ပုံခန့် ဖြစ်သွားပြီဖြစ်သည်။ ကျစရာအကြောင်းမရှိတော့။ မိမိပစ္စည်းများကို သိမ်း ပြီး ကောင်မလေးကိုတစ်ချက်ပြုံးပြကာ အခန်းအပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ စာမေးပွဲပြီးသွားပြီဟူသော အသိနဲ့ပျော်ရွှင်စိတ် က ခြေထောက်နှင့်မြေကြီး ထိသည်ဟုပင်မထင်ရအောင် ဇင်မင်းကို ကြွတက်ဝမ်းသာစေသည်။
‘ဟိတ် .. ဟိုကောင်လေး’
ချိုလွင်သော မိန်းကလေးသံတစ်သံကို ကြားလိုက်သော်လည်း ကိုယ့်ကို ခေါ်သည်ဟုမထင်၍ ဆက်လျှောက်လာ ခဲ့သည်။ ခဏနေ သူငယ်ချင်းများနှင့် ဘယ်သွားမည် ဘာလုပ်မည်ကိုပါ ကြံစည်ရန်တွေးလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် သူ့ပုခုံး ကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လာပုတ်၍ လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ယခုနက သူ စာပြခဲ့သောမိန်းကလေး။ သူ့ကို နှစ်လိုဖွယ် ပြုံးပြနေသည်နှင့် သူကလည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူမကစ၍ -
‘ငါ နင့်ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဟာ .. ငါကျက်ထားတာတွေ မတိုးဘူးဟ .. နင်သာ မပြရင် ငါဒီနှစ်ကျတော့မှာ’
‘ရပါတယ် .. ငါလည်း ကူညီခွင့်ရတာဝမ်းသာပါတယ်’
‘ဟိဟိ .. နင်က ခင်ဖု့ိကောင်းတယ် .. ငါ့နာမည်မှတ်ထား .. ရွှေရည်လင်းလဲ့ .. နင်ကရော’
‘ငါ့နာမည်က ဇင်မင်း’
‘အင်း .. ပျော်လိုက်တာဟာ .. နင့်ကိုအရမ်းကျေးဇူးတင်တာပဲ .. မုန့်လိုက်ကျွေးမယ် .. သိလား’
‘ဟဟ .. အင်းပါ .. အဲဒါဆို ငါကလည်း ကျေးဇူးပါပဲ’
‘သြော် .. နင်ဘယ်မှာနေတာလဲ .. ဘာနဲ့ပြန်မှာလဲ .. လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ’
သူမ၏စကားကြားမှပင် ကျောင်းအပေါက်ဝသို့ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်ကို ဇင်မင်း သတိထားမိသည်။ စကား တပြောပြောနှင့် သူမ၏ မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်တစ်ခါခိုးကြည့်ရင်း လျှောက်လာသည်မှာ ဘေးဘီကိုပင်မကြည့်မိ။ ရွှေရည်လင်းလဲ့ကပင် ဆက်၍ -
‘ဟိတ် .. ဇင်မင်း .. ဘယ်မှာနေတာလဲလို့ဆို .. ငါပြန်လိုက်ပို့ပေးမလို့’
‘အဲ .. ရပါတယ်ဟာ .. ငါ့အိမ်က သိပ်မဝေးပါဘူး .. လမ်းလျှောက်ပြန်လိုက်မယ်နော်’
‘ဟာ .. မရဘူးကွာ .. ငါစိတ်ဆိုးလိုက်မှာနော်’
မူနွဲ့နွဲ့ဖြင့် စိတ်ကောက်ချင်ယောင်ဆောင်သော ထိုကောင်မလေး၏အချွဲဒဏ်ကို ဇင်မင်းခံနိုင်ရည်မရှိတော့။ အိမ် ကို ကောင်မလေး၏ကားနှင့်ပြန်ရန် လက်ခံလိုက်ရသည်။ ဒရိုင်ဘာက ရှေ့တွင်မောင်း၊ သူတို့နှစ်ဦးက အနောက်ခန်းတွင်ထိုင်ကာ ဇင်မင်းက လမ်းပြလာရင်း သူတို့လမ်းကျဉ်းလေးထိပ်သို့ ရောက်သောအခါ တွင်တော့ -
‘ရွှေရည် .. ငါ ဒီနားပဲဆင်းလိုက်တော့မယ်နော် .. လမ်းကကျဉ်းတော့ ပြန်ထွက်ရခက်နေဦးမယ်’
‘အာ .. နင်ကလည်း’
‘အကောင်းပြောတာပါ ရွှေရည်ရဲ့ .. မယုံရင် ဒရိုင်ဘာဦးလေးကြီးကိုမေးကြည့်’
‘အေးပါ အေးပါ .. အဲဒါဆို ဘယ်အိမ်လဲတော့ ပြောပြထား’
‘အင်း .. ညာဘက် လေးအိမ်ကျော်က မုန့်ဆိုင်လေးတွေ့လား .. အဲအိမ်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်အိမ်ပဲ .. သေးသေး လေးပါဟာ’
‘အင်းပါ .. ဟုတ်ပါပြီ .. အဲဒါဆို ငါသွားပြီနော် .. see you’
ကားပေါ်မှလက်ပြသွားသော သူမကို ခြေနှစ်ချောင်းပေါ်ရပ်ကာ လက်ပြန်ပြရင်း လမ်းထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်သောအခါ အပြုံးနှင့်ဆီးကြိုလျက်ရှိသော အမေ့ကို ပြန်ပြီး အားရပါးရပြုံးပြလိုက်သည်။ ဒေါ်ဝင်းမြင့်က -
`သားလေး .. ဖြေနိုင်ခဲ့တယ်မလား’
‘ဟုတ် .. အမေ .. ဂုဏ်ထူးတောင်ထွက်ရင်ထွက်မှာဗျ .. ဟဲဟဲ’
‘အမေ့သားလေးက တော်လိုက်တာ’
‘ဒါပေါ့ .. အမေ့သားပဲဟာ .. အမေ .. သားကို မုန့်ဖိုးပေးပါဦး .. သုံးစရာရှိရင်ရှိမှာမို့’
‘အင်း သား .. မနက်က မီးဖိုချောင်အတွက် ဝယ်စရာရှိတာဝယ်လိုက်တာ တစ်ထောင်ပဲပိုတော့တယ် သားရယ် .. အဲဒါ ၅၀၀ ပဲယူလိုက်လေ .. နော် သား’
‘အမေကလည်း .. တော်ပါပြီ .. မယူတော့ဘူး .. သွားလည်းမသွားတော့ဘူး .. သားအိပ်တော့မယ်’
မျက်နှာညှိုးညှိုးဖြင့် အခန်းထဲဝင်သွားရှာသော သားဖြစ်သူကိုမြင်တော့ ဒေါ်ဝင်းမြင့် စိတ်မကောင်း။ တခါတလေမှ ပူဆာသော သား၏ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးချင်ပေမယ့် တစ်ရက်ထမင်းသုံးနပ်အတွက် အလျဉ်မီအောင်ပင် မနည်းကြီး ကြိုးစားနေရသော ကိုယ့်ဘဝကိုယ်တွေးကာ ဝမ်းနည်းမိသည်။ သားဖြစ်သူ သိတတ်၍ ဘာမှဆက်မပြောတော့သည်ကို နားလည်သောကြောင့် ပို၍ ဝမ်းနည်းသည်။ ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ အပ်ချုပ်စက်လေးရှိရာသို့သွားထိုင်ကာ လုပ်စရာရှိ သည်ကို ဆက်လုပ်နေသည်။ တစ်နာရီခန့်ကြာသောအခါ အိမ်ရှေ့သို့ ကားတစ်စီးထိုးဆိုက်လာသည်။ စူးစမ်းစိတ်နှင့် ဒေါ်ဝင်းမြင့် လှမ်းကြည့်နေစဉ် ကားပေါ်မှ ၁၅ နှစ် ၁၆ နှစ်ခန့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဆင်းလာပြီး အိမ်ပေါက်ဝသို့ တက်လာကာ -
‘အန်တီ .. ဒါ ဇင်မင်းတို့အိမ်လား မသိဘူးရှင့်’
‘အေး .. ဟုတ်တယ်ကွယ့် .. သမီးက ဇင်မင်း သူငယ်ချင်းလား’
‘ဟုတ်ကဲ့ရှင့် .. ဇင်မင်းနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ အန်တီ’
‘သြော် .. အေး အေး .. သား အိပ်နေတယ် .. အန်တီ နှိုးပေးမယ် .. ခဏ’
ဇင်မင်း၏ အခန်းထဲသို့ ဒေါ်ဝင်းမြင့် ဝင်သွားပြီး -
‘ဇင်မင်း .. သား .. ထဦး .. သားဆီ ဧည့်သည်လာတယ်’
ဇင်မင်းက အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် -
‘အာ .. ဘယ်ကဧည့်သည်လဲ .. အမေရ’
‘မသိဘူးလေကွယ် .. ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပဲ’
ထိုစကားကြားသည်နှင့် ဇင်မင်းတစ်ယောက် အိပ်ယာမှခုန်ထကာ မျက်နှာကို လက်ဖြင့် တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်လိုက်ပြီး အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ သူထင်ထားသည့်အတိုင်းပင်။
‘ဟာ .. ရွှေရည် .. ငါ့ဆီလာတာလား’
‘ဟဲ့ .. နင့်အိမ်လာတာ နင့်ဆီမဟုတ်လို့ ဘယ်သူ့ဆီဖြစ်ရမှာတုန်း’
‘အာ .. နင်ကလည်း .. ငါ အံ့သြသွားလို့ပါဟ .. ဟီးဟီး’
‘အေးပါ .. မျက်နှာသစ် အဝတ်အစားလဲဟာ .. ငါ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ လျှောက်လည်ဖို့ချိန်းထားတာ .. သူက သူ့ဘဲဘဲနဲ့ သွားတွေ့ပြီ .. တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေလို့ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ပေး’
‘အင်း .. ရပါတယ် .. ဒါပေမယ့်’
ပြောရင်းစကားကိုရပ်ပစ်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်ဦးမယ် ဟုဆိုပြီး ရေကန်သို့လျှောက်သွားသည်။ ရွှေရည်က ရေကန်ဘေးထိ လိုက်လာပြီး -
‘ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်တုန်း .. ဘာလဲ .. နင်က မလိုက်ချင်ဘူးလား’
‘မဟုတ်ပါဘူးဟာ .. ငါ လိုက်ချင်တာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် .. ငါ့မှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူးဟ’
ထိုစကားကို ဇင်မင်းက ခေါင်းငုံ့အသံတိုးစွာဖြင့် ရှက်ရွံ့စွာပြောလိုက်သော်လည်း ရွှေရည်က ပြက်လုံးတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသကဲ့သို့ ရယ်လိုက်ပြီး -
‘နင်ကလည်းဟာ .. ဘာများလဲလို့ .. ပိုက်ဆံကိစ္စမပူနဲ့ .. ဒါပဲ .. မြန်မြန်လုပ် .. ငါ ကားထဲကစောင့်မယ်’
ဇင်မင်းမျက်နှာသစ်နေစဉ် ရွှေရည်၏ သူ့အမေကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားသံ၊ ကားတံခါး ဖွင့်သံပိတ်သံ တို့ကို ကြားနေရသည်။ ထို့နောက် အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲနေစဉ် ဒေါ်ဝင်းမြင့်ကလာ၍ -
‘သား .. အဲဒါ ဘယ်က ကောင်မလေးလဲ .. ဘယ်တုန်းက ခင်တာလဲ’
‘မနက်ကမှ စာမေးပွဲခန်းထဲမှာ ခင်လာတာပါ အမေရယ် .. ကဲ .. သား အပြင်ခဏသွားဦးမယ်နော် အမေ’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် စကားပြန်ပင်မစောင့်တော့ဘဲ အိမ်ပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ကားနောက်ခန်းတံခါး ကို ဖွင့်ရန်ပြင်ရာ ယာဉ်မောင်းသူနေရာမှ ပြတင်းမှန်လျှောကျလာပြီး -
‘ဟဲ့ .. ဇင်မင်း .. ရှေ့လာထိုင်ဟ’
‘သြော် .. အင်း .. လာပြီ’
ရှေ့ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကားထဲတွင် အဲကွန်းအရှိန်ကြောင့် အေးနေ၏။ ရွှေရည်လင်းလဲ့က ဒက်ရှ်ဘုတ်ပေါ်မှ နေကာမျက်မှန်ကိုယူကာ တပ်လိုက်ပြီး ဇင်မင်းကိုလှည့်ကြည့်၍ -
‘အနောက်ကိုကြည့်ပေးစမ်းပါ .. ကားက ပြန်ကွေ့လို့မရဘူး .. နောက်ပြန်ဆုတ်ရမှာ’
ဇင်မင်းလည်း နောက်လှည့်ပြီး လမ်းရှင်းမရှင်းကြည့်ပေးနေစဉ်တွင် ကားနောက်မှန်၌ကပ်ထားသော Pooh sticker လေးကိုတွေ့သောအခါ အံ့သြစွာဖြင့် -
‘ရွှေရည် .. မနက်က နင်ကျောင်းလာတုန်းက ဒီကားနဲ့လာတာလား’
‘အေးလေ .. ဟုတ်တယ် .. ငါတော့မမောင်းဘူး .. အိမ်က ဒရိုင်ဘာမောင်းပို့တာ .. ဘာဖြစ်လို့တုန်း’
‘ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဟာ .. ထားလိုက်တော့’
ရွှေရည်က ကားကိုရပ်လိုက်ကာ ဇင်မင်းကို သေချာကြည့်၍ -
‘ဇင်မင်း .. ငါမေးရင်ဖြေစမ်းပါ .. စိတ်မဆိုးချင်ဘူး’
‘ဟာ .. စိတ်ဆိုးသွားတာလား .. ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဟာ .. မနက်က ငါ ကျောင်းကိုလမ်းလျှောက်လာတော့ ကားတစ်စီးက ဘေးနားကဇွတ်ဖြတ်မောင်းသွားလို့ ငါ့ကို ရွှံ့တွေစင်ကုန်တာဟ .. အဲဒါနဲ့ ကားကိုမှတ်ထားလိုက်တာ .. နင့် ကား ဖြစ်နေတာကိုး’
ထိုအခါကျမှ ရွှေရည်လင်းလဲ့က ခပ်ဖွဖွကလေးရယ်လိုက်ကာ ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်ရင်း -
‘သြော် .. လက်စသတ်တော့ အဲဒါနင်ကိုး .. ဒီလိုပါပဲဟာ .. တခါတလေ ပျင်းရင် အဲလိုပဲ .. လမ်းလျှောက်နေတဲ့ သူတွေကို ဗွက်စင်အောင်လုပ်တတ်တယ်’
‘နင်ကလည်း .. ဘယ်ကောင်းမလဲဟ’
‘ကောင်းကောင်း မကောင်းကောင်းပေါ့ .. ငါ လုပ်ချင်လို့လုပ်တာပဲ .. ကဲ ထားပါ .. မေ့လိုက်တော့ .. နင် ဘာစားပြီးပြီလဲ’
‘ဟင့်အင်း .. ဘာမှမစားရသေးဘူး’
‘good .. ငါလည်း တူတူပဲ .. ကြေးအိုးသွားစားမယ်’
ထိုနောက်တော့ တစ်လမ်းလုံးမည်သည့်စကားမှ မဆိုဖြစ်ကြ၊ ကားထဲတွင်ဖွင့်ထားသော သီချင်းသံကို ငြိမ်ငြိမ်ဆိတ်ဆိတ်နားထောင်ရင်း လာခဲ့ကြသည်။ ဆိုင်ရောက်သောအခါ ရွှေရည်က ချောင်ကျကျစားပွဲကို ရွေးပြီး ထိုင်သည်။ ကြေးအိုးနှစ်ပွဲမှာပြီးနောက် ရွှေရည်ကစ၍ -
‘ဟဲ့ .. နင် အ သွားပြီလား’
‘ဟမ် .. မဟုတ်ပါဘူး .. ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ပါ ရွှေရည်ရဲ့’
‘ဟဟ .. အေးပါ’
ထို့နောက် ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ သူမ၏လက်ကိုင်ဖုန်းလေးကို ထုတ်ကာ ဟိုနှိပ်ဒီနှိပ်နှိပ်နေသည်။ ဘာတွေ လုပ်နေလဲတော့မသိ၊ မေးလည်းမမေးလို၍ ဇင်မင်းလည်း ဆိုင်ထဲတွင်ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ရွှေရည်က တော့ သူမဖုန်းလေးကို ကြည့်ပြီး ဘာတွေသဘောကျနေမှန်းမသိ၊ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် တခစ်ခစ်ရယ်နေ၏။ ဇင်မင်း လည်း ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် ရွှေရည်လင်းလဲ့ကို သေချာအကဲခတ်မိသည်။ နေရောင်ပင်ထိဖူးပါလေစဟု ထင်မှတ်ရလောက် အောင် ဖြူဝင်းသောအသားအရေပေါ်တွင် အနက်ရောင်ဂါဝန်ကိုသေသပ်စွာဝတ်ဆင်ထားသည်။ မျက်နှာပေါ်တွင်လည်း အလွန်အကျွံမလိမ်းခြယ်ထား၊ ပင်ကိုယ်လှပသော မျက်နှာနှင့်လိုက်အောင် မိတ်ကပ်အနည်းငယ်သာခြယ်၍ ပန်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းနီကို ပါးပါးလေးဆိုးထားသည်။ နီညိုရောင်လဲ့လဲ့သမ်းနေသော ဆံနွယ်ရှည်ကို ပုခုံးအရှေ့ဖက်သို့ ချထားသည်။ ဆံပင်အဖျားများကိုတော့ အနည်းငယ်ကောက်ထားသည်။ ဒစ်ဂျစ်တယ်ကောက်ဆိုလား ဘာဆိုလားတော့မသိ၊ အတန်းထဲ မှ ကောင်မလေးများ ပြောသံကို သဲ့သဲ့ကြားဖူးသည်။ အချုပ်ဆိုရလျှင်တော့ လှပါပေသည်၊ ဇင်မင်း၏ရှေ့တွင်ထိုင်နေသော ရွှေရည်လင်းလဲ့ဟူသည့် မိန်းကလေးသည် နတ်သမီးအလားထင်မှတ်မှားရအောင်ပင် လှပါပေသည်။
‘အစ်ကို .. အစ်ကို’
ခေါ်သံကြားမှ လှည့်ကြည့်မိသည်။ သတိလက်လွတ်ငေးမောနေလိုက်သည်မှာ စားပွဲထိုးလေး ဘေးနားရောက်လာ သည်ကိုပင်မသိ။ မလုံမလဲနှင့် ရွှေရည့်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ပြုံးမဲ့မဲ့ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ရွှေရည်က သူမ ရှေ့သို့ လာချပေးသော ကြေးအိုးပန်းကန်ကို မေးဆတ်ကာညွှန်ပြပြီး -
‘ဇင်မင်း .. ငါ့ကို မွှေပေးစမ်းပါ .. သေချာမွှေနော် .. အချဉ်ရည်ပါ နည်းနည်းထည့်ပြီး ပြင်ပေး’
ထို့နောက် ခေါင်းပြန်ငုံ့ကာ ဖုန်းကိုဆက်ကလိနေပြန်၏။ ဇင်မင်းလည်း သူမရှေ့မှ ကြေးအိုးပန်းကန်ကို သူ့ဘက်သို့ မ,ယူကာ စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် အသေအချာပြင်ပေးပြီး သူမရှေ့သို့ ပြန်ချပေးလိုက်၏။ ထိုကျမှ သူမလည်း ဖုန်းကို လက်ကိုင်အိတ်ထဲသို့ ပြန်ထည့်ရင်း သူ့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး -
‘ကျေးဇူး .. နင်လိမ္မာတယ် .. ဟီဟိ’
‘ဟဟ .. ရပါတယ်ဟာ .. လုပ်ပေးရမှာပေါ့ .. သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းပဲ’
ရွှေရည် ဘာမှဆက်မပြောတော့။ ပြုံးလိုက်ပြီး ကြေးအိုးတစ်ဇွန်းခပ်ကာ သောက်လိုက်သည်။ ဇွန်းကို မ,ယူပုံ၊ နှုတ်ခမ်းလေးအသာဟကာ သောက်ပြီးပြန်စေ့သွားပုံကအစ သေသပ်လှပလွန်းသည်။ ဇင်မင်းလည်း ထိုအခါကျမှ သူ့ပန်းကန်သူ အနားဆွဲယူကာ ပြင်ဆင်ပြီးစတင်စားသည်။ မည်သည့်စကားမျှလည်း မပြောဖြစ်ကြ၊ ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် စားနေကြရင်း သူမထံမှ -
‘အာကွာ .. သေတော့မှာပဲ’
‘ဟင် .. ရွှေရည် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ’
ဇင်မင်း၏ အမေးကိုကြားသောအခါ ရွှေရည်က ငိုမဲ့မဲ့ဖြင့် -
‘ဇွန်းနဲ့ခပ်စားလိုက်တာ ဖိနပ်ပေါ်အရည်နည်းနည်းဖိတ်သွားလို့’
‘သြော် .. ရွှေရည်ရယ် .. သုတ်လိုက်လို့ရပါတယ်’
ပြောရင်းဖြင့် တစ်ရှုးခွက်ထဲမှ တစ်ရွက်ဆွဲပြီး လှမ်းပေးလိုက်ရာ ရွှေရည်က -
‘ဇင်မင်း .. နင်သုတ်ပေးဟာ .. ငါ ဒီအဝတ်အစားကြီးနဲ့ အောက်ငုံ့သုတ်လို့ဘယ်အဆင်ပြေမလဲ’
မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ဖိနပ်ကိုသုတ်ပေးရမည်ဆိုတော့ ဇင်မင်း အနည်းငယ်တွေသွားသည်။ ပိုဆိုးသည်က စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာဖြစ်နေသည်။ အခြားဝိုင်းများကိုကြည့်လိုက်တော့ လူတော့သိပ်မရှိ၊ ရှိသောသူများကလည်း ကိုယ့်အာရုံနှင့် ကိုယ်။ သို့သော် ထိုသို့လုပ်ပေးသင့်မသင့်ကို ချက်ချင်းဝေခွဲ၍မရ၊ တွေဝေနေသော ဇင်မင်းကို ကြည့်ပြီး ရွှေရည်က စိတ်ဆိုး ဟန်ဖြင့် -
‘နင်က ဒါလေးတောင် မကူညီချင်ဘူးပေါ့ .. ပြီးတာပဲ’
‘ဟာ .. မဟုတ်ပါဘူးဟာ .. ရပါတယ် .. ငါ သုတ်ပေးပါ့မယ်’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် တစ်ရှူးနှစ်ရွက်ခန့်ယူကာ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေရာမှ စားပွဲအောက်သို့ လျှောချလိုက်သည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရန် စဉ်းစားလိုက်သည်၊ အဆင်မပြေ။ ဒူးထောက်လိုက်ရသည်။ ဒါလည်း သိပ်တော့အဆင်မပြေသေး၊ စားပွဲခုံနှင့် ခေါင်းနှင့်မလွတ်။ တစ်နည်းသာကျန်တော့သည်။ စားပွဲခုံအောက်တွင် လေးဖက်ထောက်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေရာမှ ငုံ့ကြည့်ရင်း သူမ၏ ညာဖက်ခြေထောက်ကို ရှေ့သို့တိုးပေးသည်။ သူမစီးထားသော ဖိနပ်က အဖြူဆွတ်ဆွတ်လေး၊ ခြေကျင်းဝတ်အပေါ်ခန့်အထိ ကြိုးများရစ်ပတ်ထားသည်။ ဟင်းရည်များက ဖိနပ်ပေါ်တွင်သာမက သူမ၏ ခြေဖမိုးလှလှလေးပေါ်တွင်ပင် အနည်းငယ်ပေကျံနေ၏။ ဇင်မင်းလည်း ဖိနပ်ကိုသာမက ခြေဖမိုးကိုပါ တစ်ရှူးဖြင့် အသေအချာသုတ်ပေးနေစဉ်တွင် ခုံပေါ်ထိုင်နေသော ရွှေရည့်ထံမှ ရယ်သံဖွဖွကြားလိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲတွင် တစ်မျိုးဖြစ် သွားသော်လည်း ဖုန်းကလိပြီးရယ်စရာတွေ့လို့ရယ်တာနေမှာပါဟု ပြန်တွေးလိုက်ကာ အပေါ်သို့ပြန်တက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက် သည်။ ထိုအခိုက်အတန့်လေးတွင် ရွှေရည်လင်းလဲ့၏ ညာဖက်ခြေထောက်က မြောက်တက်လာပြီး ဇင်မင်း၏ပါးကို ဖိနပ်ထိပ်ဖြင့် အနည်းငယ်ပွတ်သွားသည်။ အနည်းငယ် စိတ်ဆိုးသလိုဖြစ်သွားသော်လည်း သေချာပြန်ကြည့်လိုက်တော့ သူမက ခြေချိတ်ထိုင်ပြီးနေပြီဖြစ်သည်။ မတော်တဆဖြစ်တာဆိုတော့လည်း စိတ်ဆိုးရခက် မဆိုးရခက်။ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ နေသားတကျ ပြန်ထိုင်ပြီးတော့မှ ဇင်မင်းက -
‘နင်ကလည်း .. ဘာလို့ခြေထောက်ချိတ်ထိုင်လိုက်တာလဲ’
‘ဟဲ့ .. ငါ့ ဂါဝန်က ဒူးလောက်ထိပဲရှည်တာလေ .. နင်က စားပွဲအောက်ရောက်နေတော့ ငါရှက်တာပေါ့ .. စဉ်းစားကြည့်ပေါ့ဟ’
‘အဲဒါတော့ အဲဒါပေါ့ .. ဒါပေမယ့်ဟာ ..’
‘ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်တုန်း .. ပြောလေ’
ဇင်မင်းမှာတော့ ပြောရမလို မပြောရမလို။ ‘နင့်ဖိနပ်နဲ့ငါ့မျက်နှာနဲ့ ထိသွားလို့’ ဟုပြောပြန်လျှင်လည်း အဆင်မပြေ။ သက်ပြင်းကြီးကိုသာ ချလိုက်ပြီး -
‘ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟာ .. ထားလိုက်ပါတော့’
‘အင်း အင်း .. ကျေးဇူးပဲ .. ငါ့ဖိနပ်ကို သုတ်ပေးတာ’
‘အာ .. ကျေးဇူးပဲ ပြောရင်ရပါပြီ .. အပြည့်အစုံပြောစရာမလိုပါဘူးဟ’
‘ဟင့်အင်း .. မရဘူး .. ပြောမှာပဲ .. ငါ့ဖိနပ်ကို လေးဖက်ထောက်ပြီးသုတ်ပေးတာ ကျေးဇူးပဲနော် .. ဟိဟိ’
‘ရွှေရည် .. နင်နော်’
ရွှေရည်က ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ ရယ်လိုက်ပြီး -
‘သွားရအောင်ဟာ .. ဗိုက်လဲဝပြီ .. ဘယ်သွားရင်ကောင်းမလဲမသိဘူး’
‘နင် ဘယ်သွားချင်လို့လဲ’
‘ငါကတော့ ဘုရားသွားချင်တာပဲ’
‘အာ .. နင်ကလည်း .. ဒီအချိန်ကြီး နေပူနေတာကို .. ပြီးတော့ ငါတို့လိုပဲ စာမေးပွဲပြီးလို့ ဘုရားသွားမယ့်သူတွေ အများကြီးနေမှာ .. လူရှုပ်လိမ့်မယ်ဟ’
‘အင်း .. ပြီးရော .. အဲဒါဆို ဘယ်သွားရင်ကောင်းမလဲ’
‘ငါလည်း မသိဘူးလေ ရွှေရည်ရဲ့’
‘အိမ်ပြန်တာ ကောင်းမယ်ထင်တယ် .. အဲ .. သိပြီ .. မုန့်တွေဝယ်သွားပြီး ငါ့အခန်းပြန် ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ် .. နင် လိုက်မလား ဇင်မင်း’
‘အာ .. နင့် အိမ်ကလူကြီးတွေပြောမှာပေါ့’
‘အမယ် .. ကြောက်တတ်လိုက်တာ .. ဘယ်သူမှမရှိဘူးဟ .. ငါ့အခန်းဆိုတာ ငါ့ဒက်ဒီဝယ်ပေးထားတဲ့ တိုက်ခန်း ကိုပြောတာ .. လိုက်မလား မလိုက်ဘူးလားပဲပြောဟာ’
‘လိုက်တော့လိုက်ချင်တယ်ဟ .. ဒါပေမယ့်’
‘လိုက်ချင်ရင် လိုက်ခဲ့ .. ဒါပဲ .. နင်က အရမ်းလျှာရှည်တယ် .. သွားမယ် .. ထ’
ပြောရင်းဖြင့် စားပွဲပေါ်ပိုက်ဆံချပြီး ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်ထထွက်သွားသော ရွှေရည့်နောက်သို့ ဇင်မင်းလည်း အမြန်ထလိုက်သွားရသည်။ ရွှေရည်ကသူ့ကိုပင်မစောင့်၊ ကားရှိရာသို့ ဇင်မင်းရောက်သောအခါ ကားစက်ပင်နှိုးပြီးဖြစ်၏။ ဇင်မင်းလည်း ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ရွှေရည့်ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စကားတစ်ခွန်းမှမဆိုကြဘဲ ကားပေါ်တွင် တိတ်ဆိတ်နေမှုကို သည်းမခံနိုင်တော့ဟန်ဖြင့် ဇင်မင်းကစ၍ -
‘ရွှေရည်’
‘အေး .. ပြောလေ’
‘နင့်တိုက်ခန်းကဘယ်နားမှာလဲ’
‘ဗိုလ်တစ်ထောင်မှာ .. ဘာလို့တုန်း’
‘သြော် .. အရမ်းဝေးရင် ငါအိမ်အပြန်ခက်နေမှာစိုးလို့ပါ .. နောက်ကျရင် ငါ့အမေစိတ်ပူနေလိမ့်မယ်ဟ’
‘ဖုန်းဆက်ပြီးပြောထားလိုက်ပေါ့ ဇင်မင်းရဲ့’
ဇင်မင်းက ခဏတိတ်သွားပြီးမှ အသံတိုးဖွဖွဖြင့် -
‘ရွှေရည်ရယ် .. ငါတို့အိမ်မှာဖုန်းမှမရှိတာ’
နှစ်သိမ့်စကားတစ်ခုခုကြားရမည်အထင်ဖြင့် ခေါင်းငုံ့ထားသော်လည်း ရွှေရည့်ထံမှ မည်သည့်အသံမှ ထွက်မလာ သောကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်ရာ ကားမောင်းနေရင်း ပြုံးနေသော ရွှေရည့်ကို မြင်လိုက်ရ၍ ဇင်မင်းစိတ်ထဲအနည်းငယ် တွေဝေသွားသည်။ ရွှေရည်၏ အပြုံးကိုအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ရမည်ဆိုလျှင် လှောင်ပြုံးထေ့ပြုံးတစ်ခုနှင့် ပိုတူနေသည်။ ‘ငါ့ကို လှောင်တာမဟုတ်လောက်ပါဘူးလေ’ .. ဝမ်းနည်းဖွယ်ထိုအတွေးစကို ခေါင်းထဲမှဖယ်ထုတ်လိုက်ရင်း ဇင်မင်းလည်း မချိပြုံး တစ်ချက်ပြုံးမိသည်။ သူ့ဘဝပေးအခြေအနေမှာလည်း ကျေနပ်ဖွယ်မှမဟုတ်ပေဘဲ။
ကမ်းနားလမ်းအတိုင်းမောင်းလာရင်း ဗိုလ်တစ်ထောင်ဘုရားပေါက်ဝသို့ရောက်သောအခါ ကားကို ဘုရားဝင်းထဲ သို့ ကွေ့ချိုးလိုက်၍ ဇင်မင်းကမေးမည်ဟန်ပြင်စဉ် -
‘ဘုရားခဏဝင်ဖူးရအောင် .. ဒါလည်းဘုရားပါပဲ .. ရွှေတိဂုံမှ ဘုရားမဟုတ်ပါဘူးလေ .. ဟိဟိ’
‘ဟဟ .. အင်းပါ .. နင်ပြောတာလည်းဟုတ်ပါတယ်’
ကားပေါ်မှဆင်းကာ ဘုရားမုခ်ဝသို့လျှောက်ရင်း လမ်းတစ်ဝက်ခန့်ရောက်မှ ရွှေရည်က တုံ့ကနဲရပ်လိုက်သည်။
‘ဟိတ် .. ဇင်မင်း’
‘ဟင် .. ဘာလဲ ရွှေရည်’
‘သေတော့မှာပဲ .. ငါ့ဒီပုံနဲ့ ဘုရားထဲဘယ်လိုလုပ်ပေးဝင်မှာလဲ’
‘အယ် .. ဟုတ်သား .. အာ .. ထဘီငှားတဲ့နေရာရှိတယ်လေ .. အဲကငှားပြီးဝတ်လိုက်လေ’
‘ဟုတ်လား .. ရလား .. okay .. go’
ဇင်မင်းလည်း ရွှေရည့်ရှေ့မှလျှောက်ကာ လုံချည်ငှားသောနေရာသို့ ဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ရောက်သောအခါ -
‘ရွှေရည် .. ဒီမှာငှားလို့ရတယ် .. ငှားလိုက်’
‘အာ .. နင်ငှားပေး .. ဇင်မင်းရာ .. နော်’
‘နင်ကလည်း .. မိန်းကလေးလုံချည်ကိုင်ရင် ငါဘုန်းနိမ့်မှာပေါ့’
‘ဇင်မင်း .. ငှားပေးဆိုနေကွာ’
‘လေပါတယ်ဟာ .. အေးဟာ .. အေး .. ပေး .. ပိုက်ဆံ’
‘ဟဲဟဲ .. အင့် .. ငါးထောင်ဆိုလောက်တယ်မလား’
ဇင်မင်းလည်း စကားမပြန်တော့။ ရွှေရည့်လက်ထဲမှ ငါးထောင်တန်ကိုယူကာ တာဝန်ခံအဒေါ်ကြီးကို -
‘အန်တီ .. မိန်းမဝတ်လုံချည်တစ်ထည်ငှားချင်လို့ပါ’
‘ရော့ .. တစ်ထောင်ကျတယ် .. နှစ်ထောင်ပေးခဲ့ .. လုံချည်ပြန်လာအပ်မှ တစ်ထောင်ပြန်အမ်းမယ်’
‘ဟုတ်ကဲ့ .. ဒီမှာပါ’
အဒေါ်ကြီးပြန်အမ်းပေးသော သုံးထောင်နှင့် လုံချည်ကို ရွှေရည့်လက်ထဲသို့ ကမ်းပေးလိုက်ရင်း -
‘ဟိုအခန်းထဲမှာ သွားဝတ်လို့ရတယ် ရွှေရည် .. ငါဒီကစောင့်မယ်’
‘okay .. အင့် .. ငါ့အိတ်ခဏကိုင်ထား’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် အဝတ်လဲခန်းအတွင်းသို့ဝင်သွားပြီး တအောင့်လောက်နေတော့ ပြန်ထွက်လာသည်။ အဝါနုနု လုံချည်ပါးလေးက ရွှေရည့်ခါးပေါ်တွင် လှလှပပ။ ဇင်မင်းကပြုံးပြလိုက်ပြီး -
‘နင်က လုံချည်နဲ့လည်း ကျက်သရေရှိတယ် .. ရွှေရည်ရ’
‘ငါ့ဟာငါသိတယ် .. ပုံမှန်ဆက်ဆံ .. မဖားနဲ့’
‘တိန် .. အတည်ပြောတာ’
‘ဟဟ .. အေးပါ .. သိပါတယ်ဆိုနေ .. သွားမယ်ဟာ .. လာ’
‘အင့် .. အိတ်ယူဦးလေ’
‘မယူဘူး .. နင်ကိုင်ခဲ့ပေး .. လာ လာ’
အရှေ့မှနေ၍ ဆင်မယဉ်သာလျှောက်ကာထွက်သွားသော ရွှေရည့်နောက်သို့ လိုက်သွားရင်း ဇင်မင်း အနည်းငယ် ငမ်းမိသည်။ သူလည်း ပုထုဇဉ်၊ ဘာသားနှင့်ထုထား၍ ရွှေရည့်ကဲ့သို့ မိန်းမချောလေး၏ ရူပါရုံကို လျစ်လျူရှုနိုင်မည်နည်း။ မုခ်ဝသို့ရောက်သောအခါ ရွှေရည်က -
‘ဇင်မင်း .. ငါ့ကိုတစ်ခုကူညီ’
‘အင်း .. ပြောလေ’
‘ငါ့ကိုဖိနပ်ချွတ်ပေးဟာ’
‘ဘာ’
‘ဖိနပ်ချွတ်ပေးပါလို့ဆို .. နော် .. လုံချည်ကနည်းနည်းကျဉ်းနေလို့ ငါမထိုင်တတ်လို့ပါ’
‘နင်ကမိန်းကလေး ငါကယောက်ျားလေးလေ .. နင့်ဖိနပ်ကို ငါချွတ်ပေးလို့ကောင်းပါ့မလား .. ဘေးမှာလည်း လူတွေအများကြီးနဲ့’
‘ဇင်မင်းကလည်း .. ဒါလေးအကူအညီတောင်းတာကိုဟာ’
ပြောရင်းဖြင့် ရွှေရည့်မျက်နှာလေးမှာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာ၍ ဇင်မင်းလည်း သက်ပြင်းကြီးချလိုက်ပြီး -
‘ဝဋ်ပဲကွယ် .. အေးပါ အေးပါ .. ချွတ်ပေးမယ်’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ရွှေရည့်ခြေရင်းတွင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဖိနပ်ချွတ်ပေးရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က ဝတ်ထားသော လုံချည်ကို အနည်းငယ်မကာ ညာဘက်ခြေထောက်ကို ရှေ့သို့တိုးပေးလိုက်ပြီး -
‘ခြေကျင်းဝတ်အပေါ်မှာ နှိပ်စေ့လေးရှိတယ် .. အဲဒါကိုဖြုတ်ပြီး ချွတ်ရတာ’
‘ရပြီ’
‘ဖိနပ်ကိုင်ထားပေး .. ငါ့ဟာငါ ခြေထောက်မပြီးချွတ်လိုက်မယ်’
‘အင်း’
‘ရပြီ .. ဘယ်ဘယ်ဖိနပ်ချွတ်ပေးဦး’
ဖိနပ်တစ်ရံလုံးချွတ်ပြီးနောက် ရွှေရည်က -
‘ကျေးဇူးပဲ ဇင်မင်း … ဟိဟိ .. သွားမယ် .. ဘုရားသွားဖူးမယ်’
‘အင်း .. ဖိနပ်ယူဦးလေ’
‘နင်ကိုင်ခဲ့ပေးဟာ .. ငြင်းနဲ့ .. ကိုင်ပေး .. နော် နော် .. ငါ့နောက်ကလိုက်ခဲ့ .. ဟီးဟီး’
ဇင်မင်းလည်း ဘာမှပြောမနေတော့ဘဲ ရွှေရည်၏ အိတ်ကိုလွယ်ကာ သူမ၏ဖိနပ်ကို လက်တွင်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမ နောက်သို့သာ လိုက်သွားတော့သည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ဖိနပ်ကိုကိုင်ပေးနေရသဖြင့် စိတ်ထဲတွင်ဘုန်းနိမ့်မည်ကို ကြောက်ကာ မသိုးမသန့်ခံစားနေရသော်လည်း မကိုင်ပေးနိုင်ဘူးဟူ၍လည်း မငြင်းရက်၊ ရွှေရည်စိတ်ဆိုးသွားမည်ကို ကြောက်နေသည်။ ဘုရားရှိခိုးပြီးသောအခါ ပြန်အဆင်း၌ ရွှေရည်က သူ့ကိုဖိနပ်စီးခိုင်းဦးမည်ကိုလည်း သိနေသည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင်၊ စီးပေးလိုက်ရသည်။ ဖိနပ်စီးပြီးသောအခါ ရွှေရည်က အဝတ်လဲခန်းသို့သွားကာ လုံချည်သွားချွတ် သည်။ ထို့နောက် လက်ထဲတွင်လုံးပြီးကိုင်လာသော လုံချည်ကို ဇင်မင်းထံလာပေးကာ -
‘ဟီး .. ငါမခေါက်တတ်ဘူးဟ .. ခေါက်ပြီးသွားပြန်အပ်လိုက်နော် .. ငါကားထဲကစောင့်မယ် .. အိတ်ပေး’
ပြောချင်ရာပြောကာ ခိုင်းသွားပြီး အိတ်လှမ်းယူ၍ ထွက်သွားသော ရွှေရည့်ကိုကြည့်ပြီး ဇင်မင်းလည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်၊ သူမဝတ်ထားသော လုံချည်လေးကိုခေါက်ကာ တာဝန်ကျအဒေါ်ကြီးထံသွားပြန်အပ်ပြီး အပေါင်ထားငွေ ၁၀၀၀ ကို ပြန်ယူ၍ ရွှေရည့်ကားထံသို့လျှောက်လာသည်။ ကားထဲသို့ဝင်ထိုင်ပြီးနောက် -
‘အင့် .. ပိုတဲ့တစ်ထောင်’
‘dashboard ပေါ်တင်ထားလိုက်ဟာ .. အိမ်ပြန်တော့မယ် .. လိုက်လည်မယ်ဟုတ်’
‘အင်း .. ၄ နာရီတောင်ထိုးတော့မယ် .. မှောင်နေဦးမယ်’
‘မှောင်တော့ဘာဖြစ်လဲဟ’
‘နင်ကလည်း .. မိန်းကလေးနဲ့ယောက်ျားလေး ၂ ယောက်တည်း .. ကောင်းပါ့မလား’
‘အောင်မာ .. ကိုယ်တော် .. ရှင်ကပူရတယ်ရှိသေးတယ် .. မလိုက်ချင်လည်းဆင်း’
‘အာ .. ရွှေရည်ကလည်း .. စိတ်မဆိုးပါနဲ့ .. အင်းပါ အင်းပါ .. လိုက်မယ် လိုက်မယ်’
‘အဲဒါဆိုလည်း ပါးစပ်ပိတ် .. မသာကောင်’
ထိုသို့ဖြင့် ရွှေရည့်တိုက်ခန်းသို့မောင်းလာကြကာ ကားကို parking တွင်ရပ်ပြီး တိုက်ပေါ်သို့တက်လာကြသည်။ တိုက်ခန်းကခြောက်လွှာတွင်ရှိပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းတွင် မိန်းမဝတ်အကျီၤများလှန်းထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရွှေရည် က သူမတိုက်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပေးပြီး -
‘ဝင်လေ .. ကိုက်မစားပါဘူး ဇင်မင်းရယ်’
‘ဟီးဟီး .. အေးပါ .. သိပါတယ်’
ဇင်မင်းကို အရင်ဝင်ခိုင်းပြီး ရွှေရည်ကနောက်မှလိုက်ဝင်ကာ တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။
‘အဲဆိုဖာမှာ ခဏထိုင်နေ .. ဇင်မင်း .. ငါအဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်’
ဇင်မင်းကို နေရာပေးခဲ့ပြီး ရွှေရည်က သူမအခန်းဖြစ်ဟန်တူသောအခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ရွှေရည် ပြန်ထွက် အလာကိုစောင့်ရင်း အိမ်တွင်းရှိပရိဘောဂများကို ဇင်မင်းကြည့်နေမိသည်။ အခန်းတံခါးဝဘေးတွင် အထပ်ငါးထပ်ပါသော စင်မြင့်တစ်ခုရှိပြီး စင်ပေါ်တွင် ဖိနပ်များစီတင်ထားသည်။
‘တစ် .. နှစ် .. သုံး .. လေး .. ငါး .. အများကြီးပဲ .. ဘယ်နှရံလဲတောင်မသိဘူး’
ဖိနပ်များက အမျိုးအစားစုံ၊ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ် .. ခြေညှပ်ဖိနပ် .. ကြိုးသိုင်းဖိနပ် .. ရှူးဖိနပ်စသည်ဖြင့်။ ဇင်မင်းလည်း ကြည့်နေရင်း တစ်ယောက်တည်းကြိတ်တွေးရင်းပြုံးမိသည်။
‘ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းတည်းရှိတာ ဒီလောက်ဖိနပ်အများကြီးဘာလုပ်ဖို့လဲမသိဘူး’
တစ်ယောက်တည်းတွေးရင်း ဆက်လက်အကြည့်ချဲ့မိပြန်သည်။ ဧည့်ခန်းအလည်တွင် ဖန်စားပွဲတစ်လုံးချထားပြီး ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာနှစ်လုံးနှင့် တစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာတစ်လုံးကို စနစ်တကျနေရာချထားသည်။ ကြမ်းပြင်ကိုလည်း ပါကေးခင်းထားပြီး ပြောင်လက်နေအောင် ထားထားသည်။ တီဗွီအကြီးကြီးတစ်လုံးနှင့် DVD စက်တို့ကို နှစ်ထပ်စင်လေးပေါ်တင်ထားပြီး sound box များကိုတော့ ကြိုးဖြင့်သွယ်ကာ အခန်းအပေါ်ထောင့်များတွင် တပ်ဆင်ထားပြီး အခန်းထဲတွင် အဲယားကွန်းလည်း တပ်ထား၏။
‘Home Theatre ဆိုတာနေမှာပေါ့ .. မိုက်သားဟ’
ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေရင်းတော့ ထိုမျှသာမြင်ရသည်။ ဆိုဖာပေါ်လှန်ချလိုက်ရင်း မျက်လုံးမှိတ်ကာ ရွှေရည် ပြန်ထွက်အလာကို စောင့်နေသည်။ ခဏမျှကြာသောအခါ အခန်းတံခါးဖွင့်သံပေါ်လာပြီး ခြေသံကြား၍ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ရာ သူ့ထံလျှောက်လာသော ရွှေရည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရွှေရည်က ခြေကျင်းဝတ်ထိဝဲနေသော ဂါဝန်ပန်းရောင်ရှည်ကို ဝတ်ထားပြီး သူ့ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမထံမှ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းလေးက ဇင်မင်းနှာသီးဝကို လာဆော့ကစားနေ သေးသည်။ ရွှေရည်က သူ့ကိုပြုံးပြပြီး -
‘မောလိုက်တာကွာ .. နင်ရော’
‘ငါလည်းမောတယ်ဟ’
‘ငါက ကားမောင်းလို့မောတာ .. နင်ကဘာလို့မောတာတုန်း .. ဟွန်း’
‘အဲ .. အင်း .. နင်ပြောလို့လိုက်ပြောတာ .. ဟီးဟီး’
‘ငါသိပါတယ် .. နင်ငါ့ကိုဖိနပ်ချွတ်ပေး စီးပေး ကိုင်ပေးရတာ .. ငါဝတ်ပြီးသားလုံချည်ကို ခေါက်ပေးရတာတွေ မောတာမလား .. ဟက်ဟက်’
‘ရွှေရည် .. အဲဒါတွေထည့်မပြောနဲ့ .. ငါသိပ်မကြိုက်ဘူးဟ .. နင်က ဒီနေ့ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေလို့ ငါကူညီတာ .. ငါ့အမေဆို အိမ်မှာ ချုပ်ထည်တွေလာအပ်လို့ ငါကူချင်ရင်တောင် မိန်းကလေးအဝတ်အစားဆို အကျီၤတောင်ပေးမကိုင် ဘူး .. ငါဘုန်းနိမ့်မှာစိုးလို့’
‘သြော် .. ဘုန်းရှင်ကံရှင်ကြီးဇင်မင်းပေါ့လေ .. ဟိဟိ’
‘နင်နော် .. ဘာဖြစ်လဲဟာ .. ငါကယောက်ျားလေးပဲ’
‘အေးပါ ယောက်ျားလေးရယ် .. အအေးသောက်မလား .. မသောက်လည်း ငါသောက်ချင်တယ် .. သွားယူပေးပါ လား .. ရေခဲသေတ္တာထဲမှာရှိတယ် .. ငါ့ကို ကျွဲရိုင်းယူခဲ့ပေး .. နင်သောက်ချင်တာယူသောက်’
‘လုပ်ပြန်ပြီ .. ရွှေရည်ကတော့’
‘ယူပေးဆိုနေ’
‘အေး အေး .. ယူပေးမယ်’
စိတ်ထဲတွင် သိပ်သဘောမကျသော်လည်း ဇင်မင်းထိုင်နေရာမှထကာ ရေခဲသေတ္တာရှာလိုက်ပြီး ကျွဲရိုင်းတစ်ဘူး ယူပေးလိုက်သည်။ သူကတော့ဘာမှယူမသောက်၊ အနည်းငယ်စိတ်ကောက်နေသည်ကို သူမ သိရန်မျက်နှာကိုလည်း တင်းထားလိုက်သည်။
‘ကျေးဇူးပဲ .. ဖောက်ပေးဦး’
ဘာမှပြောမနေတော့၊ ဖောက်ကာကမ်းပေးလိုက်သည်။
‘Thank you .. ဇင်မင်း .. နင့်ကိုငါပြောစရာရှိတယ်’
‘ဘာလဲ’
‘အခုချိန် ငါ့အကျီၤငါ ဆွဲဖြဲပြီး အခန်းပြင်ပြေးထွက်ပြီး အော်ငိုလိုက်ရင် နင်ဘာဖြစ်သွားမယ်ထင်လဲ’
‘ဘာပြောတယ် .. နင်ဘာပြောလိုက်တယ်’
‘ဟက်ဟက် .. ငါပြောတာရှင်းရှင်းလေး .. ငါ နင်အနိုင်ကျင့်တာခံရယောင်ဆောင်ပြီး ရဲတိုင်လိုက်ရင် နင် ဘာဖြစ်သွားမယ်ထင်လဲ’
‘ရွှေရည်!!’
ဇင်မင်း ထို့ထက်ပို၍ ဘာမှမပြောနိုင်တော့၊ အံ့သြမင်သက်ကာ ရွှေရည့်ကိုပဲငေးကြည့်နေမိသည်။ ရွှေရည်ကတော့ အအေးတစ်ငုံမော့လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံပြုံးရင်း -
‘နင့်စကားနဲ့ ငါ့စကားဆို ဘယ်သူပြောတာကိုယုံကြမယ်ထင်လဲ .. နင်မလုပ်ပါဘူးလို့ပြောလည်း လူတွေက နင့်ကို ယုံကြမယ်ထင်လား ဇင်မင်း’
‘နင်ကလည်း .. မစပါနဲ့ဟာ .. သူငယ်ချင်းချင်းကို အဲလိုမစကောင်းဘူး’
‘ဟားဟား .. ငါနင့်ကိုစနေတာ မဟုတ်ဘူး .. ကဲ .. ရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် .. နင့်ဆီက ငါလိုချင်တာရှိတယ်’
‘ဟင် .. ရွှေရည် .. နင်က သူဌေးသမီးပဲ .. ဒီလောက်ချမ်းသာနေတာ .. ငါ့ဆီကဘာလိုချင်စရာရှိလို့တုန်း’
‘သိရမှာပေါ့ .. လောလောဆယ်တော့ ငါ နင့်ကို ခုနကပြောသလိုချောက်တွန်းပြီး ထောင်ထဲပို့ချင်နေတယ် .. မဖြစ်နိုင်ဘူးမပြောနဲ့ .. ပိုက်ဆံရှိရင် သိပ်ခက်တဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူးဆိုတာ နင်လည်းသိတယ် .. ဟက်ဟက်’
ဇင်မင်း စိတ်ထဲတွင် တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့်ခုန်လာပြီး လေအေးပေးစက်တပ်ထားသည့်အခန်းထဲမှာပင် ဇောချွေးများ စိမ့်လာသည်။ ဒီကောင်မလေးကို ခင်မိတာ သူမှားများသွားပြီလား၊ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ခုလိုတွေခြိမ်းခြောက်နေတာလဲ၊ တကယ်သာ အဲဒီလိုဖြစ်ရင်တော့ သူ့မှာ တရားဆိုင်စရာ ငွေမရှိကြေးမရှိ၊ အမေသိသွားရင် စိတ်ဆင်းရဲမှာပဲ၊ အတွေးပေါင်း များစွာဖြင့် ခြောက်ခြားနေစဉ် ရွှေရည်ကဆက်ပြောသည်။
‘ကြောက်တယ်မလား .. နားထောင်ပါဦး .. နင့်မှာ ထွက်ပေါက်ရှိပါတယ် .. ငါလိုချင်တာလုပ်ပေးရင် နင့်ကို လွှတ်ပေးမယ်’
‘နင်ကဘာလိုချင်တာလဲ ရွှေရည်’
‘မမေးပါနဲ့ .. ပေးမှာလား မပေးဘူးလားပဲ ဖြေ .. yes or no?’
ဇင်မင်း သက်ပြင်းကြီးချလိုက်သည်။ ရွှေရည်ခြိမ်းခြောက်သလိုသာ တကယ်အစွပ်စွဲခံရရင် သူ့ဘ၀ တစ်သက်လုံး အမည်းစက်စွန်းထင်းတော့မည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း သူ့ပြောစကားထက် ရွှေရည့်စကားကို ပိုယုံမည်မှာအမှန်၊ ပိုဆိုးသည်က အမေစိတ်ဆင်းရဲရလိမ့်မည်။ သူမ လိုချင်သည့်ကိစ္စက ဘယ်လောက်များခက်ခဲနိုင်ပါဦးမည်နည်း၊ စဉ်းစားပြီး ပြန်ပြောလိုက်သည်။ နောင်တွင် သူမနှင့်အဆက်အသွယ်မလုပ်တော့ရန်လည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
‘နင်လိုချင်တာ ဘာလဲမသိပေမယ့် ငါပေးမယ် .. ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့သိထား .. ဒီနေ့ပြီးရင် နင်နဲ့ငါ သူငယ်ချင်း မဟုတ်တော့ဘူး ရွှေရည်လင်းလဲ့’
‘ဟားဟား .. ဒီနေ့ပြီးမှမဟုတ်ပါဘူး .. နောက်တစ်မိနစ်အတွင်းမှာတင် နင်နဲ့ငါသူငယ်ချင်းမဟုတ်တော့ဘူး .. ငါ လိုချင်တာဘာလဲပြောပြမယ် ဇင်မင်း .. နင့်ကိုထောင်ထဲမပို့ဖို့ ငါ့ကိုတောင်းပန်စမ်း’
ထောင်းကနဲထွက်သွားသော ဒေါသကို ထိန်းလိုက်ပြီး ဇင်မင်းကြိုးစားပြောလိုက်သည်။
‘တောင်းပန်ပါတယ် ရွှေရည် .. ငါ့ကို ထောင်ထဲမပို့ပါနဲ့’
‘အိုး .. လွယ်လိုက်တာ .. ဒါပေမယ့် ငါလိုချင်တာအဲဒီလိုမဟုတ်သေးဘူး .. ခုံပေါ်ကဆင်းပြီး ငါ့ရှေ့ကိုလာရပ်ပါ’
သူမပြောသည့်အတိုင်း ဇင်မင်းသွားရပ်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က ခြေချိတ်ထိုင်ကာ ဆိုဖာပေါ်နောက်ကျောမှီချလိုက် ပြီး ဇင်မင်းကိုမော့ကြည့်ရင်း ဆက်ပြောသည်။
‘ဇင်မင်း .. ငါ့ရှေ့မှာဒူးထောက်’
ကြားလိုက်ရသောစကားကြောင့် ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး ချာချာလည်သွားသလို ဇင်မင်းခံစားလိုက်ရသည်။ စိတ်လိုက်မာန်ပါဖြင့် လက်သီးနှစ်ဖက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်မိသည်။ ရွှေရည်က မြင်ဟန်တူသည်။ ပြုံးလိုက်ပြီး -
‘နင့်ကိုမပြောရသေးဘူး .. ငါက ကရာတေးခါးပတ်နက်အထိ သင်ဖူးတယ် .. ဂျူဒိုလည်း တတ်တယ် .. နင် အသားမနာချင်ရင် အဲဒီလက်သီးဆုပ်တွေကို ခုချက်ချင်းဖြည်လိုက် .. ပြီးတော့ စဉ်းစားစမ်း .. နင်ထောင်ထဲရောက်သွားတဲ့ အချိန်ဆို နင့်ရဲ့ မုဆိုးမအမေအိုကြီး ဘယ်လိုခံစားရမလဲလို့ .. ဟက်ဟက်’
ဇင်မင်းစိတ်ထဲတွင် ပြေးစရာလမ်းမရှိတော့သည့် သားကောင်လိုခံစားနေရသည်။ ရွှေရည်က သူ့အတွက် ပြေးစရာ လမ်းမရှိအောင်ကို ပိတ်ဆို့ထားပြီးဖြစ်နေ၏။ စိတ်ထဲတွင် မကျေနပ်စိတ်၊ ရှက်စိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်ကာ ရင်၀ တွင် ဆို့တက်လာပြီး မျက်ဝန်းများေ၀ဝါးလာသည်။ တစ်ဆက်တည်းတွင် မျက်လုံးမှ ပါးပြင်ပေါ်သို့ကျလာသော ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့နှင့် ရွှေရည်၏ရယ်သံ။
‘ဟားဟား .. ငိုစမ်း .. ကောင်းတယ် .. အားရပါးရငိုစမ်း .. ပြီးရင်နင့်ကို သနားဖို့ ငါ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး တောင်းပန်စမ်း’
ဇင်မင်းမခံစားနိုင်တော့။ ရွှေရည်၏မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ အောက်သို့ ညင်သာစွာနိမ့်ဆင်းသွားသော သူ့မျက်နှာကို ရွှေရည်ကလည်း ကျေနပ်ဟန်ဖြင့်မျက်လုံးချင်းလိုက်ကြည့်ရင်း သေသပ်စွာ ပြုံးနေသည်။ နောက်ဆုံး ရွှေရည့်ခြေရင်းတွင် ဇင်မင်းဒူးထောက်ကျသွားသောအခါမှ ရွှေရည်က ခေါင်းမော့ကာ အောင်နိုင်သူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ လှောင်ရယ်သံဖြင့်အော်ရယ်လိုက်သည်။ ဇင်မင်းကတော့ ထိုရယ်သံနှင့်အတူ ခေါင်းကို ငိုက်ချကာ ချုံးပွဲချငိုလိုက်မိသည်။ ခေါင်းငုံ့ငိုနေရင်း ခေါင်းနားတွင်တစ်စုံတစ်ခုရွေ့လျားသွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ ခေါင်းကို တစ်စုံတစ်ရာက ဖိချလိုက်သည်ကိုခံရကာ ကြမ်းပြင်နှင့်နဖူးထိသည့်တိုင် ငိုက်ကျသွားသည်။
‘မလှုပ်နဲ့ .. မရုန်းနဲ့’
ရွှေရည်၏ စကားသံနှင့်အတူ ‘ချပ်’ ဟူသော အသံကိုပါ ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရသည်။ သူ့မျက်ဝန်းထောင့်မှနေ၍ သူ့မျက်နှာဘေးတွင်ဝဲကျနေသော ပန်းရောင်ဂါဝန်စကိုမြင်သောအခါ အခြေအနေအလုံးစုံကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ချိတ်ထားသောခြေကိုဖြုတ်ကာ သူ့ခေါင်းကိုနင်းချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သိလိုက်ခြင်းနှင့် အတူ ပို၍ဝမ်းနည်းပြီးရှက်သွားကာ ထပ်၍ရှိုက်ငိုလိုက်မိပြန်သည်။ အိမ်တွင်တော့ ဘုန်းကံနိမ့်မည်စိုးကာ မိန်းကလေး အဝတ်အစားပင် မကိုင်ရ၊ အခုတော့ သူ့ခေါင်းပေါ်တွင် ရွယ်တူမိန်းကလေးတစ်ယောက်က ခြေထောက်တင်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ သူ့တွင် ရုန်းလိုစိတ်လည်းမရှိတော့၊ ဒေါသလည်းမရှိတော့။ သူရှက်သည်။ ဒါပဲသူသိသည်။ ငိုနေစဉ်တွင် သူ့ခေါင်းကိုနင်းထားသည့်ခြေထောက်ကို ရွှေရည်က ရုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကြမ်းပေါ်မှောက်ငိုနေသော သူ့မျက်နှာ အောက်သို့ ရွှေရည်က သူမခြေထောက်ထည့်လိုက်ပြီး သူ့မေးစေ့ကို ခြေဖျားဖြင့်ပင့်ကာ မော့စေသည်။
သူမော့ကြည့်လိုက် သောအခါ သူ့ကိုအပေါ်စီးမှငုံ့ကြည့်ရင်း ပြုံးနေသည့် ရွှေရည့်မျက်နှာလေး။ သူမက လက်ထဲရှိဖုန်းနှင့် ဇင်မင်းကိုချိန်ရွယ်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုလုပ်လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက်မှ ဖုန်း screen ကို ဇင်မင်း မြင်သာအောင်ပြသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေရည့်ပေါင်လယ်လောက်မှစသော ဓာတ်ပုံ၊ ပန်းရောင်ဂါဝန်က ခြေထောက် တစ်လျှောက်ဖုံးလွှမ်းထားပြီး ခြေဖမိုးဖြူဖြူလေးက တစ်စုံတစ်ခုပေါ်တင်ထားသည်။ အနက်ရောင်ဆံပင်များ၊ ရွှေရည်၏ ခြေဖမိုးဖြူဖြူလေးက အနက်ရောင်ဆံပင်များရှိသော ဦးခေါင်းတစ်လုံးပေါ်တင်ထားသောပုံဖြစ်သည်။ မေးစရာမလို၊ ယခုနက သူငိုနေစဉ် သူ့ခေါင်းပေါ်ရွှေရည်က ခြေထောက်တင်ထားသောပုံဖြစ်သည်။ သူကြားလိုက်သော ‘ချပ်’ ဟူသည့် အသံမှာ ဖုန်းဖြင့်ဓာတ်ပုံရိုက်စဉ်ထွက်လာသော အသံဖြစ်မည်။ ခေါင်းကိုအနင်းခံထားရသောသူမှာ ဇင်မင်းမဟုတ်ပါ ဟု မည်သို့မျှငြင်း၍မရ။ နောက်တစ်ပုံပြောင်းပြတော့ ပိုသေချာသွားသည်။ မေးစေ့အောက်တွင် မိန်းကလေးခြေထောက်မှန်း သိသာသော ခြေဖမိုးတစ်ခု၊ သူ့မျက်နှာကတော့ ဖုန်းထဲတွင်အထင်းသား။ ယခုနက သူ့ကိုခေါင်းမော့စေပြီးပြီးချင်း ရိုက်လိုက်သော ဓာတ်ပုံဖြစ်မည်။ ရွှေရည်က -
‘ဇင်မင်း .. ဒီဓာတ်ပုံတွေ နင့်အမေမြင်ရင် ဘယ်လိုခံစားသွားရမလဲ နင်စဉ်းစား .. စိတ်မထိန်းနိုင်ရင် ဆေးရုံ အရောက်ပဲ .. ပြလိုက်ရမလား .. ပြောစမ်း’
‘မလုပ် .. မလုပ်ပါနဲ့ ရွှေရည်ရယ် .. ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ် .. နင်ခိုင်းတာမှန်သမျှငါလုပ်ပါ့မယ် .. ငါ့ အမေ ကိုတော့ အဲဒီပုံတွေမပြလိုက်ပါနဲ့ဟာ .. ငါရှိကြီးခိုးပါတယ်’
‘ရှိကြီးခိုးပါတယ် .. ဟက်ဟက် .. မဆိုးဘူး .. အိုကေလေ .. ငါ့ကို ရှိခိုးပြီးတောင်းပန်စမ်း’
ဇင်မင်း ဘာမှမတတ်နိုင်တော့။ ပင့်ကူအိမ်ထဲတွင်အမိခံလိုက်ရသော ပိုးကောင်သဖွယ် လှုပ်မရရုန်းမရတော့။ ရွှေရည့်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်နေရင်း လက်အုပ်ချီလိုက်ပြီး ကန်တော့ရန်ပြင်လိုက်စဉ် ရွှေရည်က -
‘နေဦး .. ရှေ့နည်းနည်းတိုးဦး .. ငါ့ခြေဖမိုးကို နင့်နဖူးနဲ့ထိအောင်ကန်တော့’
ဇင်မင်းရှေ့တိုးလိုက်စဉ် ရွှေရည်၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်တက်သွားပြီး သူ့ရင်ဝသို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ရောက်လာကာ ကြမ်းပေါ်သို့လဲသွားသည်။ ရွှေရည်က -
‘အခုကစပြီး မှတ်ထား .. နင့်ကိုငါ တစ်ခုခုခိုင်းရင် အကြောင်းပြန်စမ်း .. ဟုတ်ကဲ့ လို့ပြော .. ကြားလား’
‘ဟုတ်ကဲ့ပါ ရွှေရည်’
‘ဇင်မင်း .. ငါ့ကို နင်နာမည်ခေါ်စရာမလိုဘူး .. မမလေး လို့ခေါ် .. အခုခေါ်စမ်း’
‘မမလေး .. ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး’
‘အေး .. မှတ်ထား .. ငါ့ကိုကန်တော့စမ်း’
ဇင်မင်းလူးလဲထလိုက်ပြီး ရွှေရည့်ရှေ့တွင် ဒူးပြန်ထောက်လိုက်ကာ လက်အုပ်ချီ၍ ကန်တော့လိုက်သည်။ သူမ ခြေဖမိုးနှင့် သူ့နဖူးထိသည့်အချိန်တွင် ရွှေရည့်ထံမှ ရယ်သံသဲ့သဲ့ထွက်လာသည်ကို ကြားလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ခါးကို ပြန်မတ်လိုက်ကာ ဒုတိယတစ်ကြိမ်ကန်တော့လိုက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် တတိယတစ်ကြိမ်၊ တတိယတစ်ကြိမ် ခြေဖမိုးနှင့် နဖူးအထိတွင်တော့ ရွှေရည်က -
‘အဲဒီအတိုင်းငြိမ်နေ’
ထို့နောက် သူမဂါဝန်ကိုလက်ဖြင့်အသာမလိုက်ပြီး ဂါဝန်အောက်နားစကို ဇင်မင်း၏ခေါင်းပေါ်သို့ အုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ‘ချပ်’ ဟူသော အသံကြားပြန်သည်။ ဇင်မင်းသဘောပေါက်သည်၊ ထိုပုံထဲတွင် သူ့ခေါင်းက ရွှေရည်လင်းလဲ့၏ ခြေဖမိုးပေါ်တွင် မျက်နှာအပ်လျက်၊ သူ့ခေါင်းကိုတော့မြင်ရမည်မဟုတ်။ ရွှေရည်၏ ဂါဝန်ဖြင့် အုပ်ခံထားရသည်လေ။ ရွှေရည့်ထံမှ စကားသံထပ်ထွက်လာသည်။
‘နင့်အဆင့်က အဲဒီလောက်ပဲရှိတာပါ ဇင်မင်းရာ .. ငါ့စကတ်အောက်မှာ ခေါင်းထိုးထည့်ထားရတဲ့ အဆင့်လေ .. ပြီးတော့ နင့်ခေါင်းကဘာအတွက်အသုံးဝင်သေးလဲ .. သိလား’
‘ကျွန်တော်မသိပါဘူး မမလေး’
‘အေး .. ငါခြေထောက်တင်ဖို့လေ .. ဟိဟိ .. ကျေနပ်တယ်ကွာ .. ယောက်ျားလေးကို စကတ်အောက်ထည့်ဖို့ .. ခေါင်းပေါ်ခြေထောက်တင်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တာကျလို့ .. ဘာတဲ့ .. ဘုန်းရှင်ကံရှင်မင်းယောက်ျား .. ဟုတ်လား .. ဟီးဟီး .. ရယ်ရတယ် .. ဒါမျိုး လုပ်ချင်နေတာကြာပြီ .. ဇင်မင်း .. ပြောစမ်း .. နင့်ခေါင်းနဲ့ ငါ့ခြေထောက် ဘယ်ဟာပိုမြင့်မြတ်လဲ’
‘မမလေးရဲ့ခြေထောက်က ကျွန်တော့်ခေါင်းထက် အများကြီးပိုမြင့်မြတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ’
ဇင်မင်းလည်း ဖြေလိုက်ပြီးမှ မိမိကိုယ်မိမိပြန်ရှက်သွားသည်။ ငိုတော့မငိုလိုတော့၊ အံ့သြစွာဖြင့် ရှက်စိတ်နှင့်အတူ ကျေနပ်စိတ်အနည်းငယ်ကိုပါ ခံစားလိုက်ရသည်ကိုလည်း သတိပြုလိုက်မိသည်။ သူဆက်မတွေးနိုင်ခင် ရွှေရည့်ထံမှ အမိန့် သံ ထပ်ထွက်လာသည်။
‘ငါ့ဂါဝန်အောက်နားစကို နင့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖွဖွလေးကိုက်ပြီး နမ်းစမ်း’
ဇင်မင်းလည်း ရွှေရည့်ဂါဝန်အောက်မှခေါင်းကိုထုတ်လိုက်ပြီး သူမ ခိုင်းသည့်အတိုင်း ဂါဝန်အနားစကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် အသာညှပ်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းနှင့်ဂါဝန်ကိုထိလိုက်သည်။ ရွှေရည်က -
‘အဲလိုမဟုတ်ဘူး .. ငါ့ဂါဝန်နဲ့ နင့်နှာခေါင်းနဲ့တေ့ပြီး အားရပါးရအသက်ရှု .. ငါ့ဂါဝန်ကအနံ့ကို ရအောင်လို့’
‘ဟုတ်ကဲ့ မမလေး’
ဇင်မင်းလည်း သူမခိုင်းသည့်အတိုင်း သူမ၏ဂါဝန်နှင့်သူ့နှာခေါင်းထိထားရင်း အသက်ရှုသွင်းလိုက်သည်။ ရှုသွင်း လိုက်သည့် ဝင်သက်နှင့်အတူ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းလေးကို ခပ်ပျော့ပျော့ရလိုက်သည်။ ရွှေရည်က ကျေနပ်စွာရယ်လိုက်ပြီး -
‘မွှေးတယ်မလား .. ငါ့အဝတ်အစားတွေမွှေးမှန်းငါသိပါတယ် .. ဇင်မင်း .. ပါးစပ်ဟထားစမ်း’
ဇင်မင်းလည်း ပါးစပ်ဟထားလိုက်သည်။ ရွှေရည်က သူမ၏ ခြေထောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းမြှောက်ကာ ဇင်မင်း၏ ပါးစပ်အတွင်းသို့ သူမ၏ ခြေမကိုထိုးထည့်လိုက်သည်။ ဤသည်ထိတော့ ဇင်မင်းမမျှော်လင့်ထား၊ ရုတ်တရက်ကြီး ရွှေရည် က ထိုကဲ့သို့လုပ်သောအခါ လန့်ကာရုန်းလိုက်မိမလိုဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် မရုန်းမိ၊ ငြိမ်နေမိသည်။ ရွှေရည်က ခပ်ဖွဖွ ရယ်လိုက်ပြီး -
‘ဇင်မင်း .. ငါ့ခြေထောက်ကို နင့်လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ထားစမ်း .. ငါ့ဟာငါမြှောက်ထားရတာညောင်းတယ် .. အေး .. ဟုတ်ပြီ .. အဲလို .. ကဲ .. ဇင်မင်း .. ငါ့ခြေမကိုစုပ်စမ်း .. အဟက်’
ဇင်မင်းလည်း စိတ်ကိုဒုံးဒုံးချလိုက်တော့သည်။ ဘာမှတွေးမနေတော့၊ သူ့ကိုအနိုင်ယူနေသည့် ချောမောလှပသော မိန်းကလေးငယ်စိတ်တိုင်းကျသာ စကားနားထောင်နေမိတော့သည်။ ရွှေရည့်၏ ခြေမလေးကို ဖွဖွလေးတစ်ချက်စုပ်လိုက် သည်။ ထို့နောက် ခြေမပတ်ပတ်လည်ကို လျှာဖြင့်အသာလျက်ပေးလိုက်သည်။ ခြေညှိုးနှင့်ခြေမကြားကိုပါ သေသေချာချာ လျက်ပေးလိုက်ပြီးနောက် ခြေညှိုးနှင့်ခြေခလယ်ကိုပါ သူ့ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ကာစုပ်ပေးလိုက်မိသည်။ ရွှေရည်က ယားဟန် ဖြင့် အနည်းငယ်တွန့်ကာ ရယ်လိုက်ပြီး -
‘လိမ္မာလိုက်တဲ့ဇင်မင်း .. ခိုင်းစရာတောင်မလိုဘူုး .. ကောင်းတယ် .. ခြေချောင်းငါးချောင်းလုံးစုပ်စမ်း’
မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ခြေထောက်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်ထားရပြီး အချီးကျူးခံရသောအခါ ကျေနပ်သလိုခံစား လိုက်ရသော မိမိကိုယ်ကို ဇင်မင်းအံ့သြသွားသည်။ သို့သော် ပါးစပ်ကလည်း လုပ်စရာရှိသည်ကို အစဉ်မပြတ်၊ ရွှေရည်၏ ခြေချောင်းအားလုံးကို စုပ်ပေးပြီး ခြေချောင်းတစ်ခုနှင့်တစ်ခုအကြားကိုပါ လျှာဖြင့်သေသေချာချာလျက်ပေးနေမိသည်။ တစ်နေကုန်လျှောက်သွားထားသောကြောင့် ခြေဆီအနည်းငယ်ထွက်ကာ သဲမှုန့်အနည်းငယ်ကိုလည်း လျက်မိသည်။ ထိုကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေရင်း ရွှေရည့်မျက်နှာကိုခိုးကြည့်လိုက်သောအခါ စည်းစိမ်ခံနေဟန်ဖြင့် မျက်လုံးကိုဖွင့်သည်ဆိုရုံမျှ ဖွင့်ကာ သူ့ကိုမိုးကြည့်ရင်း ပြုံးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ခြေချောင်းအားလုံး အစုပ်ခံအလျက်ခံပြီးသောအခါ ရွှေရည်က -
‘ငါ့ခြေဖဝါးကို နင့်နှာခေါင်းနဲ့ထိပြီး ခြေဖဝါးကအနံ့ကိုရှုသွင်းစမ်း’
‘ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး’
ရွှေရည်ခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် သူမခြေဖဝါးမှ အနံ့ကိုရှုလိုက်သည်။ မွှေးသလိုလိုနံသလိုလိုနှင့် သူ မပြောပြတတ် သော အနံ့ကိုရလိုက်သည်။ သို့သော် ဤအနံ့သည် ရွှေရည်လင်းလဲ့၏ ခြေဖဝါးအနံ့ဖြစ်သည် ဟူသောအသိကြောင့် ဇင်မင်း ကျေနပ်နေမိသည်။ ထိုအခိုက်အတန့်လေးတွင်ပင် သူသည် အစတုန်းကတော့ အကျပ်ကိုင်ခံရသောကြောင့် ဤရှက်ဖွယ် အလုပ်များကို လုပ်နေရသည်ဖြစ်သော်လည်း ယခုတွင်တော့ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ရွှေရည်ကျေနပ်အောင် လုပ်ဆောင်ပေးနေ မိသည်ကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က -
‘ညာဘက်ခြေထောက်တော့ပြီးပြီ .. ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကိုလည်း စုပ်ပေးလျက်ပေးစမ်း .. ပါးစပ်ဟ’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သူမ၏ ဘယ်ဘယ်ခြေဖဝါးကို ဇင်မင်း၏ပါးစပ်တွင်းသို့ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ပျော်ရွှင်ဟန်ဖြင့် ရယ်လိုက်သည်။ ယခုနကအတိုင်းပင် ဇင်မင်းလည်း စေ့စေ့စပ်စပ်ဖြင့် ခြေဖဝါးတစ်ခုလုံးကို စုပ်လိုက်လျက်လိုက်နမ်းလိုက် ဖြင့် ကျေနပ်နေမိသည်။ ပြီးသောအခါ ရွှေရည်က ခြေထောက်ကိုပြန်ရုတ်ကာ ကြမ်းပေါ်ချလိုက်ရင်း -
‘ဇင်မင်း .. လေးဘက်ထောက်စမ်း’
‘ဟုတ်ကဲ့’
ထို့နောက် ရွှေရည်က ထိုင်ရာမှထကာ ရှေ့သို့ သုံးလှမ်းခန့်တိုးလိုက်ပြီး ဇင်မင်းကို -
‘ဇင်မင်း .. ငါ့ခြေထောက်ကြားကနေ လေးဘက်ထောက်ပြီးဖြတ် .. လက်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ကမကြွနဲ့’
ထို့နောက် ဇင်မင်းဘက်သို့ မျက်နှာမူကာ ခါးထောက်မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ဇင်မင်းလည်း လေးဘက်ထောက်ပြီး ရွှေရည်လင်းလဲ့၏ခြေထောက်ကြားထဲသို့ ဦးတည်သွားသည်။ သူ့ခေါင်းနှင့် ရွှေရည့်ဂါဝန်ထိခါနီး သောအခါ ဒီတိုင်းဖြတ်၍ အဆင်မပြေသည်ကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။ အကြံတစ်ခုချက်ချင်းရလိုက်၍ သူ့ခေါင်းကို နှိမ့်ချလိုက်ကာ ရွှေရည်၏ဂါဝန်အောက်နားစကို နှုတ်ခမ်းဖြင့်ညှပ်ကာ ခေါင်းကိုအပေါ်အနည်းငယ်လှည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာ တစ်ခြမ်းပေါ်သို့အရင်ရောက်အောင် တင်လိုက်သည်။ သူလုပ်နေသမျှကို ရွှေရည်က ခါးထောက်ရင်း အပေါ်စီးမှငုံ့ကြည့်နေ ကာ သဘောကျဟန်ဖြင့် ရယ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ ဇင်မင်းက ရှေ့ဆက်တိုးမည်လုပ်ရာ ရွှေရည်က -
‘နေဦး .. အဲတိုင်းနေ .. ငါသဘောကျလို့ .. နင့်ခေါင်းကအခုဆို ငါ့ဂါဝန်အောက်မှာ .. ငါ့ခြေသလုံးကြားမှာ .. အဲ .. နင်မော့ကြည့်ရင် သေဖို့သာပြင် .. ကြားလား’
‘ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး .. မလုပ်ရဲပါဘူး’
‘အေး .. ငါ့ခြေသလုံးကိုလျှာနဲ့လျက်စမ်း ဇင်မင်း’
ဇင်မင်းလည်း ခေါင်းကိုညာဘက်လှည့်လိုက်ပြီး ရွှေရည့်ခြေသလုံးကို လျှာဖြင့်အသာလျက်ပေးလိုက်သည်။ အလင်းရောင်ကောင်းစွာမရှိ၊ ရွှေရည့်ဂါဝန်ကိုဖြတ်၍ အခန်းမီးရောင်ကတိုးနိုင်ပုံမပေါ်။ အသက်ရှုသွင်းလိုက်တိုင်းလည်း အမွှေးနံ့သင်းသင်းကို ကောင်းစွာရနေသည်။ ရွှေရည့်ထံမှာ စကားသံထွက်လာသည်။
‘နင်ဇိမ်ကျနေတယ်မလား .. ငါ့ဂါဝန်အောက်မှာ .. နင်ကျေနပ်နေတာငါသိတယ် .. ခွေးမျိုး .. ငါ့ကို ကျေးဇူးတင်စမ်း’
‘မမလေးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ် .. မမလေးရဲ့ ဂါဝန်အောက်မှာ နေခွင့် .. မမလေး ခြေသလုံးကို လျက်ပေးခွင့် .. မမလေးရဲ့ ကိုယ်နံ့ကိုရှုခွင့်ပေးတဲ့အတွက်ပါ .. ကျွန်တော့်အဆင့်က မမလေးရဲ့ ခြေရင်းမှာနေရမယ့်အဆင့်ပဲရှိပါတယ်’
‘ဟက်ဟက် .. စကားတွေတတ်နေတယ် .. ကဲ .. ထွက်ခဲ့တော့ .. ပြီးရင် ငါ့ရှေ့မှာလေးဘက်လာထောက်’
ဇင်မင်းလည်း ရွှေရည့်ခြေထောက်ကြားမှ ခေါင်းကိုထုတ်ကာ သူမရှေ့တွင် လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က သူမဂါဝန်ကိုအနည်းငယ်မကာ ခြေထောက်ကိုဇင်မင်းခေါင်းပေါ်မှကျော်၍ ဇင်မင်းကိုကားယားခွပြီးရပ်ကာ ကျော ပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ခြေထောက်ကိုတော့ ဇင်မင်း၏ လက်တစ်ဖက်တစ်ချက်စီပေါ်တွင်တင်ကာ သူ့ဆံပင်ကို လက် ဖြင့် ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် -
‘ကဲ .. ငါ့အခန်းထဲသွားစမ်း ဇင်မင်း .. ငါ့ရဲ့စီးတော်ကျွန်ပေါ့ .. ဟဟ’
စီးတော်ကျွန် ဆိုပါလား၊ ဇင်မင်းစိတ်ထဲတွင် ကြက်သီးများပင်ထသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ သူမက သူ့ကို ကျွန်လို့ ခေါ်လိုက်တာပါလား။ အင်းပေါ့လေ .. ကျွန်ဆိုလည်း ကျွန်ပေါ့ .. ငါကလည်း တကယ်သူ့အတွက်ကျွန်ပါပဲ .. အတွေးစကို ဖြတ်လိုက်ပြီး သူမ၏အခန်းထံသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ တစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်း ရွှေရည်က ပြုတ်ကျမှာစိုးသည့်အနေဖြင့် သူ့ ဆံပင်ကို ဆွဲဆွဲထိန်းလိုက်ပြီး တခိခိရယ်ကာ မြူးတူးနေသည်။ သူမ ပျော်နေသည်ကိုကြားသောအခါ ဇင်မင်းလည်း ဝမ်းသာသည်။ ထို့နောက် အခန်းဝသို့ရောက်သောအခါ ရွှေရည်က ဇင်မင်းကျောပေါ်မှဆင်းလိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်ပြီး -
‘အခန်းထဲဝင်စမ်း .. ဇင်မင်း’
သူ့ကို အရင်ဝင်စေပြီး သူမလည်းလိုက်ဝင်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်သည်။
ရွှေရည်၏အခန်းမှာ အထိုက်အလျောက်ကျယ်ဝန်းသော အခန်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ရာ ကုတင်ကြီးတစ်လုံးပေါ် တွင် အစိမ်းနုရောင်အိပ်ယာခင်း ခင်းထားပြီး ဝက်ဝံရုပ်ကြီးတစ်ရုပ်လည်း လဲလျောင်းနေသည်။ ကုတင်ခြေရင်းဘက်တွင် ကိုယ်လုံး ပေါ်မှန်ကြီးတစ်ချပ်ရှိပြီး ဘေးနားတွင်လည်း မှန်တင်ခုံတစ်ခု။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ အလှပြင်ပစ္စည်းများကို ဇင်မင်း အမျိုးအမည်ပင် မခွဲတတ်။ သို့သော် ဈေးကြီးမည်မှန်းတော့ အသေအချာသိသည်။ အဝတ်အစားဗီရိုနှင့် ကပ်လျက်တွင် စားပွဲတစ်လုံးနှင့် ခုံတစ်လုံး ချထားပြီး စားပွဲပေါ်တွင် စာအုပ်အချို့၊ အရုပ်ပေါက်စများ၊ ဖန်အုပ်ဆောင်းနှင့်စားပွဲတင်မီးအိမ်တစ်ခု၊ laptop ကွန်ပြူတာတစ်လုံးတို့ ပြန့်ကျဲနေသည်။ ဗီရိုနှင့် သိပ်မနီးမဝေးတွင် တံခါးတစ်ချပ်တွေ့ရာ ရေချိုးခန်း၊အိမ်သာဖြစ်မည်ဟု အတပ်မှန်းဆလိုက်သည်။ ရွှေရည် က လေးဘက်ထောက်နေသော ဇင်မင်းကို ခွကျော်၍ ခုတင်ပေါ်တွင်လဲလျောင်းလိုက်ရင်း -
‘ဇင်မင်း .. ဗီရိုဖွင့်လိုက် .. ထ ထ .. လေးဘက်ထောက်မနေနဲ့ .. နှေးတုံ့နှေးတုံ့နဲ့’
ရွှေရည်ခိုင်းသည့်အတိုင်း ဗီရိုတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ငါးထပ်ဗီရိုဖြစ်ပြီး အောက်လေးထပ်တွင် အဝတ်အစားများရှိ၍ အပေါ်ဆုံးထပ်တွင် ခရီးဆောင်သေတ္တာတစ်လုံး။ ဖွင့်ပြီးဘာဆက်လုပ်ရမည် မသိ၍ ရွှေရည့်ဘက်သို့ မေးခွန်းထုတ်ဟန်ဖြင့် လှမ်း ကြည့်လိုက်သည်။ ရွှေရည်က ဖုန်းကလိနေရင်း ပြန်ကြည့်ပြီး -
‘အဲ့မှာ .. အဝတ်လျှော်တဲ့အဒေါ်ကြီးက မီးပူတော့ တိုက်ပေးသွားတယ် .. သေချာစီမထည့်သွားဘူး .. အကုန်ထုတ်လိုက် .. ပြီးရင် အကျီ ၤ တွေကို သက်သက်စုပြီး စတုတ္ထထပ်မှာထည့် .. စကပ်တွေကို တတိယထပ် .. ဘောင်းဘီနဲ့ ထဘီတွေကို ဒုတိယ ထပ် .. ဝမ်းဆက်လို့နင်ထင်တာတွေကို စုပြီး ပထမထပ်မှာထည့် .. တလွဲတွေမလုပ်နဲ့ .. ပြီးရင်ပြော .. ငါ ဂိမ်းဆော့မလို့’
ခိုင်းစရာရှိတာခိုင်းပြီး ဖုန်းထဲတွင် အာရုံပြန်စိုက်သွားပြန်သည်။ ဇင်မင်းလည်း သူမ ပြောသည့်အတိုင်း ခွဲလိုက်၊ ထပ်လိုက်၊ ထည့်လိုက်ဖြင့် မိနစ် ၂၀ ခန့်ကြာသောအခါ အားလုံးပြီးသွားသည်။ ဗီရိုကိုပြန်ပိတ်ပြီး ကုတင်ဘေးနားသို့သွားကာ ဒူးထောက်၍ -
‘မမလေး .. ပြီးပါပြီခင်ဗျာ’
ရွှေရည်က ဇင်မင်း၏ အမူအရာကို သဘောကျဟန်ဖြင့် ပြုံးလိုက်ကာ -
‘အေး အေး .. အပိုးကျိုးလှချည်လား .. ဟက်ဟက်’
ဇင်မင်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ သူ့စိတ်ကိုပင် သူနားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသည်။ ယခုနက ရွှေရည်ခိုင်းသည့်အတိုင်း သူမ အဝတ်အစားတွေကို အမျိုးအစားခွဲ၍ ရှင်းလင်းနေတုန်းကလည်း ခြိမ်းခြောက်ခံရ၍ စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် လုပ်နေရသည်ဟု မခံစားရ မှန်း သတိထားမိသည်။ သူမ၏ အကျီ ၤ .. စကပ် .. ထဘီစသည်တို့ကို ကိုင်တွယ်ရ၍ ဘုန်းနိမ့်မည်ဟုလည်း မတွေးမိ၊ တွေးမိသည် မှာ ရွှေရည့်အဝတ်အစားဗီရိုကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်စနစ်တကျဖြစ်သွားစေချင်သည်။ သူမ အဝတ်အစားရွေးသောအခါ လိုချင်တာကို အလွယ်တကူ တွေ့စေချင်သည်။ သူမ ကျေနပ်အောင် အစေခံချင်သည်။ ယခုအားလုံးပြီးသွားသောအခါလည်း တကယ့်ကျွန်တစ်ဦး ကဲ့သို့ သူမဘေးမှာဒူးထောက်လိုက်ပြီး အစီရင်ခံလိုက်မိသည် မဟုတ်ပါလား။ သူမက သဘောကျဟန်ဖြင့် ချီးကျူးသောအခါလည်း အလွန်ပင် ကျေနပ်သွားမိပြန်သည်။ အတွေးများနှင့် လုံးချာလည်လိုက်နေစဉ်တွင် ရွှေရည်က -
‘ဇင်မင်း .. ထ .. ဟိုမှာ ခုံယူလိုက် .. ပြီးရင် ငါ့ဘေးလာထိုင် .. ငါ ပြောစရာရှိတယ်’
ဇင်မင်း ခုံသွားယူနေစဉ်တွင် သူမကလည်း လဲလျောင်းနေရာမှ ထလိုက်ပြီး ကုတင်ဘောင်ကို ကျောမီထိုင်လိုက်သည်။ ဇင်မင်းက ကုတင်ဘေးတွင် ခုံကိုချလိုက်ပြီး ထိုင်မည်အလုပ်တွင် -
‘ခဏလေး .. ဇင်မင်း .. ငါ့ကို ရေခဲသေတ္တာထဲက Shark တစ်ဘူးယူပေးပါ .. ဖောက်ပြီး ဖန်ခွက်ထဲထည့်ခဲ့ပေး .. နင် လည်း သောက်ချင်တာရှိရင် ယူသောက် .. ရတယ် .. ယူလာခဲ့ .. မြန်မြန်’
ဇင်မင်းလည်း ချက်ချင်းပင်ထ၍ ခိုင်းသည့်အတိုင်းလုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့အတွက်တော့ ဘာမှမယူဖြစ်။ ဘာမှ စားချင် သောက်ချင်စိတ်မရှိ၊ သူ့နှုတ်ခမ်းများ .. လျှာနှင့်ပါးစပ်ထဲတွင် ရွှေရည်၏ ခြေဖဝါးမှ အရသာအနည်းငယ်ကျန်နေသေးသည်။ ထို အရသာကို သူမပျောက်စေချင်။ အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ရွှေရည်က သူ့လက်ထဲမှဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူကာ တစ်ငုံမော့ လိုက်ပြီးမှ ဇင်မင်းကို ထိုင်စေသည်။ ရွှေရည်၏ မျက်နှာထားမှာ ယခုနက သူ့ကို ကျွန်တစ်ကောင်လို ခိုင်းစေနေစဉ်ကကဲ့သို့ မဟုတ်။ မာနရိပ်အနည်းငယ်စွန်းထင်းနေသေးသော်လည်း ပြုံးယောင်သမ်းနေသည်။ ဇင်မင်းကို မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်ပြီး -
‘အရင်ဆုံးပြောချင်တာ ကျေးဇူးပါပဲ .. ငါခိုင်းသမျှလုပ်တဲ့အတွက်ရော .. ငါ့ကိုပျော်စေတဲ့အတွက်ရော .. နင်ငါ့ကို ဘာမေး ချင်တာရှိလဲ .. မေး .. ဇင်မင်း .. ဘာမှမရှိဘူး လို့ မလိမ်နဲ့’
ဇင်မင်းလည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ကာ -
‘ပျော်လားဟင် .. မမလေး .. ခုလို လုပ်ရတာကိုပေါ့’
‘ဟဟ .. အင်း .. ပျော်တယ် .. ငါက ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ယောက်ျားလေးတွေကို အနိုင်ကျင့်ချင်တာ .. အရှက်ခွဲ ချင်တာ .. ကျောင်းမှာ ငါ့ကိုကြိုက်တဲ့သူတွေအများကြီး .. စိတ်ကူးပေါက်တဲ့သူဆို ငါက ငါ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီး ရည်းစားစကားပြော ခိုင်းတယ် .. ပြန်တော့မကြိုက်ဘူးပေါ့ .. ကြိုက်စရာလား .. ငါ့ရှေ့ ဒူးလာထောက်စေချင်လို့ ပြောခိုင်းတာ .. သူတို့က ပြန်ကြိုက်မယ် ထင်ပြီး ပြောကြတာပေါ့ .. ပြီးတော့နေဦး .. အခုငါ့ကို မမလေး လို့မခေါ်နဲ့ .. နာမည်ပဲခေါ်ပြီးပြော’
‘အခုရောဟင် .. ရွှေရည်’
‘စဉ်းစားကြည့်ပေါ့ .. ကိုယ့်ရှေ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက် ဒူးလာထောက်ရင်တောင် ကျေနပ်တာ .. အခုနက နင့်ကို ခေါင်းပေါ်ခြေထောက်တင်တာမျိုး .. ခြေချောင်းတွေစုပ်ခိုင်းတာမျိုးလုပ်ရတော့ ဘယ်လောက်ကျေနပ်မလဲလို့ .. ဟီးဟီး .. ငါ မေးမယ် .. နင်လည်း အမှန်အတိုင်းဖြေ .. နင့်စိတ်ထဲဘာရှိခဲ့လဲ .. ဘာရှိလဲ’
‘အင်း …. စိတ်တိုတယ် .. အစကတော့ စိတ်တိုတယ် .. ငါက ယောက်ျားလေးလေဟာ .. မိန်းကလေးက ခုလိုခိုင်းတာမျိုး ခံရတော့ ခံပြင်းပြီးရှက်တာပေါ့ .. ဒါပေမယ့် .. အဲ .. နင်ငါ့ကိုအထင်မသေးပါနဲ့နော် .. နင်ကျေနပ်ပြီး ပျော်နေတာကိုတွေ့တော့ ငါ ဘာမှ မတွေးမိတော့ဘူး .. နင်ခိုင်းသမျှ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လိုက်လုပ်မိတယ်’
‘ဒါပဲလား .. ဇင်မင်း .. ကျန်သေးတယ်မလား’
‘ငါပျော်တယ် .. နင်ကငါ့ကို ကျွန်လို့ ခေါ်တာ .. ဆက်ဆံတာကို ငါပျော်မိတယ် .. နင့်ခြေဖဝါးလေးတွေ လျက်ပေးရတာ .. ဂါဝန်အောက်ခေါင်းဝင်ရတာ .. နင့်ထက်နိမ့်ကျသလိုနေရတာကို ငါပျော်နေတယ်’
ရွှေရည်က တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ပြီး -
‘အဲ့ဒါဆို ဒီညနေက မဆိုးပါဘူး .. နင်လည်းပျော်ရတယ် ငါလည်းပျော်ရတယ် ဆိုတော့ .. ကဲ .. ဇင်မင်း .. ငါတို့ သူငယ် ချင်းတွေနော် .. အခုနကဓာတ်ပုံတွေလည်း ငါသေချာသိမ်းထားတယ် .. မေးမယ် .. နင်ငါနဲ့ သူငယ်ချင်းအဖြစ်ပဲ နေချင်လား .. ဒါမှ မဟုတ် ငါ့ကျွန်အဖြစ်နဲ့ နေချင်လား .. အလောတကြီးမဖြေနဲ့ ဇင်မင်း .. သေချာစဉ်းစားပြီးဖြေ .. ဖြေပြီးရင် နောက်တစ်မျိုးပြောင်းလို့ မရဘူး’
ဇင်မင်းလည်း စဉ်းစားတောင်မစဉ်းစားတော့ဘဲ -
‘နင့်ကျွန်အဖြစ်နဲ့ နေချင်ပါတယ် ရွှေရည်’
‘ဟုတ်လား .. အဲ့ဒါဆိုလည်း ကျွန် လိုနေလေ .. ဘာလုပ်နေတာတုန်း!’
ဇင်မင်း ချက်ချင်းပင်ခုံပေါ်မှဆင်း၍ ကုတင်ဘေးတွင် ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး -
‘မမလေးရဲ့ကျွန်အဖြစ်နဲ့ နေချင်ပါတယ်ခင်ဗျာ’
‘အဲဒါဆိုလည်း နင့်ကို လက်ခံချင်အောင်တောင်းပန်လေ .. နင်နေချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ ငါက လက်ခံရမှာလား’
ဇင်မင်းက ကြမ်းပြင်နှင့်နဖူးထိသည်အထိ ဦးညွတ်ချလိုက်ကာ -
‘မမလေး .. ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် .. ကျွန်တော့်ကို မမလေးရဲ့ ကျွန်အဖြစ်နဲ့ နေခွင့်ပေးပါ .. စကားနားထောင်ပါ့ မယ် .. ခိုင်းသမျှလည်း လုပ်ပါ့မယ် .. မမလေးရဲ့ကျွန် အရမ်းဖြစ်ချင်လို့ပါ .. တောင်းပန်ပါတယ်’
ရွှေရည့်ထံမှ ဘာစကားသံမှပြန်မကြားရ။ ခေါင်းကိုညွတ်ထားရင်း ဇင်မင်း ဝမ်းနည်းလာသည်။ ရွှေရည်က ယောက်ျားလေး ကို အနိုင်ကျင့်ရတာ ပျော်သည်ဆိုလျှင် ထိုယောက်ျားလေးသည် သူပဲဖြစ်ချင်မိပါ၏။ ရွှေရည်၏ အလှတရား၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာတို့ဖြင့် တခြားယောက်ျားလေးတစ်ဦးကို သူ့ကိုခြိမ်းခြောက်သကဲ့သို့ပင် ခြိမ်းခြောက်၍ ခိုင်းစေ၍ရမည်မှာ အသေအချာပင်။ ထို တစ်စုံတစ်ဦးက ရွှေရည့်ကိုရန်လုပ်မှာလည်း စိုးရိမ်မိသည်။ အကယ်၍ ရန်ပြန်မလုပ်ဘဲ နားထောင်လျှင်တောင် ရွှေရည်၏ ခြေဖဝါးလေး .. ခြေချောင်းလေးများကို အခြားသူတစ်ဦးက နမ်းမည် .. လျက်မည်ကို တွေးမိရုံနှင့်တင် ဇင်မင်းစိတ်ထဲတွင် မချမ်းမြေ့။ သူ ရွှေရည့်ကို တွယ်တာချစ်မြတ်နေမိပြီလော၊ သို့မဟုတ် သူမကဲ့သို့ သူ့ကိုခိုင်းစေမည့် အခြားမိန်းကလေးမရှိတော့မည် ကို စိုးရိမ်၍လောပင် မခွဲတတ်တော့။ လောလောဆယ် သူအပြင်းအထန်ဆုတောင်းမိသည်က ရွှေရည်က သူ့ကို သူမ၏ကျွန်အဖြစ် လက်ခံရန်ပင်။
စိုးရိမ်ဗလောင်ဆူနေသောစိတ်ကြောင့် မျက်ရည်များစို့တက်လာစဉ်မှာပင် ရွှေရည်၏ စကားသံနှင့်အတူ သူ့မျက်နှာရှေ့သို့ ခြေဖမိုးဖြူဖြူလေးကျလာလေ၏။
‘ငါ့ခြေဖမိုးကို နမ်းစမ်း .. ဇင်မင်း’
ဇင်မင်း အလွန်ပင်ဝမ်းသာသွားပြီး ယခုနက ဝဲလာသောမျက်ရည်စများလည်း အခိုးအငွေ့များအဖြစ် ပြောင်းလဲပျောက် ကွယ်သွားသယောင်။ ရွှေရည်၏ ခြေဖမိုးလှလှလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တယုတယဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းလိုက်မိ သည်။ သူ့ဘဝတလျှောက်လုံးတွင် မည်သည့်မိန်းကလေးကိုမှ မနမ်းဖူးခဲ့။ ရွှေရည်လင်းလဲ့၏ ခြေဖမိုးသည် သူ့အတွက်တော့ သုခဘုံ သို့ သွားရာလမ်းကဲ့သို့ပင်။ ကြည်နူးပီတိဖြင့် သူ့လက်ထဲမှ ခြေဖမိုးလေးကို အကြိမ်ကြိမ်နမ်းနေမိသည်။ ထိုစဉ်တွင်ပင် သူ့ခေါင်းရှိ ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်ကို ခံစားလိုက်ရ၍ အနည်းငယ် ခေါင်းစောင်းငဲ့ပြီးကြည့်လိုက်ရာ ရွှေရည်က ကျန်နေသော ခြေဖဝါးဖြင့် သူ့ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေသည်ကို မှန်ထဲမှတဆင့်တွေ့လိုက်ရသောအခါ သူ့ကို သူမ၏ကျွန်အဖြစ် လုံးလုံးလျားလျားလက်ခံလိုက်ကြောင်းကို သဘောပေါက်ကာ ပျော်လွန်းလှ၍ နှုတ်မှပင်အသံထွက်၍ -
‘ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ မမလေးရယ် .. တကယ်ပါ .. ကျေးဇူးအရမ်းတင်ပါတယ်’
ရွှေရည်က ခပ်ဖွဖွရယ်လိုက်ကာ -
‘ခွေးပေါက်စလေးကျနေတာပဲ .. တကယ် .. ခွေးလိုဟောင်ပြကွာ’
‘ဝုတ် .. ဝုတ် .. ဝုတ်’
‘ဟီးဟီး .. လိမ္မာသားပဲ .. ကဲ .. တော်ပြီ .. ဖယ်တော့ .. ပြန်ဖို့စဉ်းစားဦး’
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဇင်မင်းခေါင်းကို ခြေထောက်ဖြင့်အသာတွန်းဖယ်ကာ ခေါင်းပေါ်မှကျော်ခွသွားပြီး စားပွဲပေါ်မှ ပိုက်ဆံ အိတ်ကိုယူ၍ တစ်သောင်းတန်နှစ်ရွက် ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ လှမ်းပေးရင်း -
‘ငါလိုက်မပို့တော့ဘူး .. ကားမမောင်းချင်တော့ဘူး .. ရော့ .. Taxi ငှားပြီးပြန် .. ပိုတဲ့ပိုက်ဆံယူလိုက်တော့ .. မနက်ဖြန် နေ့လည်ခင်း ငါလာခေါ်မယ် .. မအားဘူး ဆိုတာ မလိုချင်ဘူး .. ကြားလား’
‘ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး’
ရွှေရည်က ဇင်မင်းကို နားရွက်မှဆွဲကာ ထူလိုက်ပြီး လက်ထဲသို့ ပိုက်ဆံထည့်ပေးရင်း -
‘ငါ့ဆီမှာကျွန်ခံတဲ့ ခွေးပေါက်စလေးကို ငါပစ်မထားပါဘူး .. ငွေရေးကြေးရေးကြောင့် နင်မျက်နှာမငယ်စေရဘူး .. ဒါ သခင်မတစ်ယောက်အနေနဲ့ပြောတဲ့စကားဖြစ်သလို နင့်ရဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပြောတဲ့စကားလည်းဖြစ်တယ် .. နင့်ရဲ့ ရွေးချယ်မှုအတွက် ငါလည်း တကယ်ပျော်ပါတယ် ဇင်မင်း .. ကဲ .. ကောင်းကောင်းပြန်’
ဇင်မင်းလည်း ဦးညွတ်နှုတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲမှ၊ ထို့နောက် တိုက်ခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။ တံခါးထွက်သော့ခတ်သော ရွှေရည့်ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီးမှ ဓာတ်လှေကားဆီသို့ လျှောက်လာရင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။ သေချာသည်ကတော့ သူ့ဘ၀ သည် ယခင်အချိန်များနှင့် မတူ၊ ပြောင်းလဲတော့မည်မှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ။ ယနေ့မှ စတွေ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ရွှေရည်လင်းလဲ့ ကို သူ မြတ်နိုးနေမိပြီဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင်ပင် သူမ၏ အနိုင်ကျင့်စေခိုင်းမှု၊ နှိမ်ချဆက်ဆံမှုတို့ကို သူ သာယာကျေနပ်မှန်း လည်း ရှာဖွေတွေ့ရှိမိပြီ ဖြစ်ပြန်၏။
လမင်းကတော့ တိမ်ယံထက်တွင် သာပါ၏။ အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်တွင် Taxi ပြတင်းဝကိုဖြတ်၍ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို ကြည့်ရင်း သူပျော်နေသည်။ ပိုက်ဆံကိစ္စကိုတော့ သူ့အမေမေးလျှင် စာသင်ပေး၍ရသည် ဟုပင် ဖြေလိုက်တော့မည်။ သူ့ဘဝတွင် ဤနေ့လောက် စိတ်မချမ်းသာဖူးပေ။ ရွှေရည်လင်းလဲ့ကြောင့် သူ တကယ်ပင်ပျော်နေရပါ၏။
‘အနမ်းပွင့်တွေ ဝင့်ခဲ့တယ်
ခြေဖမိုးဖြူလေးထက်မှာ ကိုယ့်အပြုံးတွေ
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကိုယ်ဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရှာတွေ့ခဲ့ရတာ’
Comments
Post a Comment