အမှာစာ....
မဟာရတနာ ဇာတ်လမ်းမှာ ကျွန်တော်အလွန်သဘော ကျခဲ့သော ငယ်ငယ်တည်းက စွဲစွဲလမ်းလမ်းကြီးကြည့်ခဲ့ သော Onepiece ဆိုသော ဂျပန် Animie ဇာတ်လမ်းလေးကို မှီး၍ ရေးထားခြင်းဖြစ်သည်..။ ထိုဇာတ်လမ်းလေး ထဲတွင်ပါ ဝင်သော ထူးဆန်းတဲ့ဇာတ်ကောင်များ ဇာတ်အလှည့်အပြောင်းလေးများ၊ ဘဝသင်ခန်းစာလေးများမှာ ကျွန်တော့် ဘဝအတွက် အားဆေးလေးများ ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်...။ ထိုအားဆေးလေးများကို ကျောင်းတော်ကြီးထဲမှ
ကျောင်းသူ၊ကျောင်းသားများ အတွက်လည်း ဝေမျှရန်အလို့ငှာ. ...မဟာရတနာ ဇာတ်လမ်းကြီးကိုတင်ဆက်လိုက်ရပါသည် ခင်ဗျား....။
ဘဝအမော များတဒင်္ဂလောက် ပြေနိုင်ကြမယ်ဆိုလျှင် ကျွန်တော်မန်းဂ ရေးရကျိုးနပ်ပြီ ဟုခံယူမိပါသည်ခင်ဗျား.......။
မဟာရတနာကိုရွေ့ပေးခဲ့တဲ့ အက်ဒမင်ကြီးများကို လေးစားသောအားဖြင့် ကျွန်တော်တစ်ပတ်အတွင်း
မဟာရတနာ အပိုင်း(၁) ကို အဆုံးသတ်ရေး ပါမည်ခင်ဗျာ....။
ရေးသူ-မန်းဂ မဟာ ရတနာ
(မဟာရတနာ နိဒါန်း)
Lounge(လောင်ဂီ)မြို့ လေးတွင်ဖြစ်သည်။ကမ္ဘာပေါ်တွင် အကျော်ကြားဆုံး ပင်လယ်ဓားပြဘုရင်ကြီး Roger ကိုသေမိန့်ချမည့် နေ့ဖြစ်သော ကြောင့် မြို့လေးတွင် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်ရှိ လူဆိုး၊လူကောင်းများ နှင့် လောင်ဂီမြို့လေး ရှိ ကလေး၊လူကြီး၊အဘိုးအိုများ ပါမကျန် လူသတ်ကွင်းသို့ရောက်နေကြသည်။လူသတ်ကွင်းပြင် တစ်ခုလုံးသည် စကားပြောသံများ၊ ရော်ဂျာ ကိုသတ်လျှင် အရှေ့ဆုံးမှ မြင်ရရန ်နေရာလုသံများ၊အချင်းချင်း စကားတွတ်ထိုးသံများနှင့် ဆူညံလျက်ရှိသည်။ မကြာလိုက်....ကာကွယ်ရေးတပ်သားများ ကအရှေ့မှလမ်းကြို ရှင်းလိုက်သည်နှင့် ထိုအသံများ အနည်းငယ် တိတ်ဆိတ်သွားသည်။
"ရော်ဂျာ...လာပြီ"
လူအချို့က တီးတိုးပြောလိုက်သံ ဖြစ်သည်။ ကာကွယ်ရေး တပ်သားများက သံကြိုးအထပ်ထပ်ဖြင့် သန်မာ ထွားကျိုင်းသော လူကြီးတစ်ယောက်ကို ခေါ်ဆောင် လာကြသည်။ရော်ဂျာဆိုသောလူကြီးမှာ မုတ်ဆိတ်မွေးများ၊ဆံပင်ရှည်များ ထွက်နေသည်မှအပ ခန့်ခန့်ညားညား ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ကြည့်လို့အတော်ပင် ကောင်းသော ရုပ်ရည်ရှိသည်။ စောစောက အင်မတန်ဆူညံနေသော သတ်ကွင်းထဲတွင် ကာကွယ်ရေးတပ်သား များနှင့် ရော်ဂျာ ၏လမ်းလျှောက်သံမှ အပ အသက်ရှုူသံ ပြင်းပြင်းပင် မကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
ထူးခြားချက်မှာ ရော်ဂျာမှာ သူ့ကိုသတ်ဖို့ ခေါ်ဆောင်ခြင်းခံလာ ရသောလည်း အံသြစရာကောင်းလောက်အောင်ကို တည်ငြိမ် နေခြင်းဖြစ်သည်။ လူသတ်ကွင်း ရှိအပြစ်သားစီရင်ရာ စင်မြင့်ပေါ်သို့ တည်ငြိမ်စွာတက်သွားလေသည်။မွန်းတည့်နေက ရော်ဂျာခေါင်းပေါ်တည့်တည့် သို့ရောက်ပြီဖြစ်သည်။
"ကဲ ရော်ဂျာ မင်းဘာမှာစရာရှိလဲ"
ပြစ်ဒဏ်စီရင် မည့်ပါးကွက်သား ကပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ရော်ဂျာက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ......စကားကိုစပြောသည်။ သူ့ပုံစံက အခုချမှတ်မည့် သေဒဏ်ကို လုံး၀ ထီမထင်သည့် ပုံစံ။
"အာဏာ.....စွမ်းအား......ရတနာရွှေငွေ......မိန်းမချော.....ငါပိုင်ခဲ့တဲ့ အရာတွေအားလုံး ကိုရစေခဲ့ တဲ့ မဟာရတနာ ကိုငါ မရဏပင်လယ်ထဲ မှာထားခဲ့တယ် အစွမ်းရှိတဲ့သူတွေ. .လောကကိုစိန်ခေါ်မယ့် သူတွေ တတ်နိုင်မယ်ဆိုရင် ယူကြပေတော့"
ရော်ဂျာ ၏စကားကို ကြားလိုက်သည်နှင့်အနီးအပါးမှာ ရှိသောသူများ ထခုန်ကြသည်။ ပါးစပ်မှလည်း
"မဟာရတနာ"....."မဟာရတနာ"...."မဟာရတနာ"
ဟုရေရွတ်ကြ လေသည်။ မဟာရတနာ ဆိုသောအရာကိုသူတို့ အခုချက်ချင်းပင် ရကြတော့မတတ် ကိုပျော်မြူး ကြလေသည်။ အဘယ် ကြောင့်ဆိုသော် ပင်လယ်ဓားပြ ဘုရင်ကြီး ရော်ဂျာသည် ကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်တွင် ဖန်ဆင်းရှင်တစ်ယောက်ပမာ တန်ခိုးကြီးသော လိုချင်တာမှန်သမျှ ရနိုင်သော စွမ်းအားရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ရော်ဂျာ၏စကားဆုံးသည်နှင့် ပါးကွက်သား၏ဓားသည် ရော်ဂျာ၏လည်ပင်းဆီသို့အရှိန်ပြင်းစွာကျရောက် လာတော့သည်။ထိုအဖြစ်အပျက်ကို စောင့် ကြည့်နေကြသူတော်တော်များများမှာ ရော်ဂျာ မသေဆုံးမီ ပြုံးသွားသော လျှို့ဝှက်သည့်အပြုံးမှာ နောက်နှစ်ပေါင်းများစွာ သူတို့အိပ်မက်ထဲ တွင်ပါအဖြေရှာ နေရမည့် ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်လို ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။
ရော်ဂျာ သေဆုံးပြီးသွားသည်နှင့် ကမ္ဘာအရပ်ရပ်ရှိ လူများသည် မရဏပင်လယ်သို့ခရီးထွက်ကြကာ မဟာရတနာ ရှာပုံတော်ဖွင့်ကြလေတော့သည်။ ပင်လယ်ထဲတွင် ရည်ရွယ်ချက်တူသော
သူူများ တွေ့ကြသောအခါ အကြံတူလျှင်ရန်သူ ဆိုသကဲ့သို့တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တိုက်ခိုက်ပွဲများ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ နောင်သောအခါ ပင်လယ်ထဲတွင် ခရီးထွက်လျှင်သဘောၤများတွင် အမြောက်များလက်နက်များအပြည့် အစုံတင်ဆောင်ကာ တွေ့သောသဘောၤများကို အရင်ဦးအောင် တိုက်ခိုက်အနိုင်ယူသည် မှာဓလေ့တစ်ခုလိုဖြစ်ပျက်လာသည်။ ထိုသို့ရော်ဂျာသေပြီးနောက် ပင်လယ်ထဲသို့ လူပေါင်းများစွာ မဟာရတနာ အရှာထွက်ရင် ပင်လယ်ဓားပြများ သဖွယ်ဖြစ်လာသည် ခေတ်ကို ခေတ်သစ် ဟုစတင်ခေါ်ဝေါ် သမုတ်ကြ လေတော့သည်။
အခန်း(၁) ကျုပ်နာမည် မန်းကီးဒီလူဖီ(ဓားပြ ဘုရင်ဖြစ်မယ့်သူတစ်ယောက်)
"အေး ကောင်မလေးရက်စမ်းရက်စမ်း..ရှီး...ရှီး"
ဓားပြမကြီး လီဆာကသူ့ကျွန်ကောင်မလေး ကို သူ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရက်ခိုင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဓားပြမ ကြီးမှာ မျက်နှာပေါက်ဆိုးဆိုး နှင့် ပူလွန်းသော ဗိုက်ကြီးရှိပြီး၊ဖင်ပြားကြီး နှင့် တွဲကျနေသောနို့ကြီးများ ရှိသည်။အသက်သုံး ဆယ်ခန့်သာရှိသေးသော် လည်း စိတ်ဓာတ် ကြမ်းတမ်းယုတ်မာ မှု့ကြောင့် မျက်နှာကြီးမှာလည်း ဖားပြုတ်မကြီးလို ပါးစုံ့များ တွဲကျနေလေသည်။ မျက်မှန်လေး နှင့် ကျွန်မလေးမှာ လီဆာ၏ နံစော်နေသော ပေါင်ကြီးနှစ်လုံး ကြားတွင်ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ကာ လျှာပြတ်မတတ် အဖုတ်မည်းကြီး ကို လျှက်နေရ ရှာလေသည်။
လီဆာကြီး ကောင်းလာလျှင် လေးဘက်လေးကုန်း ကာလီဆာကြီး၏ အဖုတ်ကိုရက်ပေးနေရသော ရှယ်ရီ မသက်သာပါ။ ကောင်းလာပြီဆို လျှင်ပို ၍ရက်ပေးရန် ပင်တီလေးသာဝတ်ထားသော သူ့ဖင်ဖြူလေးကို ကြာပွတ်ဖြင့် တစ်ရွှမ်းရွှမ်း ရိုက်နှက်တတ်သည်။
"ရွှမ်း............ရွှမ်း...ရွှမ်း..."
လီဆာကြီး၏ ကြာပွတ်က ရှယ်ရီ့ ကျောပေါ်ကို အရှိန်ပြင်း စွာကျလသည်။ ရှယ်ရီ သူ့လျှာလေးကို အစွမ်းကုန် လှုပ်ခါပေးနေရသည်။
"ပလပ်..ပလပ်...အား...ပလပ်"
အသံများပင်ကျယ် လောင်စွာထွက်လျှက်ရှိသည်။
"အဟား...ဟားး...ဟင်း...."
အသံကြီး နှင့် အတူ ရှယ်ရီ၏ ခေါင်းကို သူ့ အဖုတ်ကြီး ဖြင့် အတင်းဆွဲကပ်လိုက်သည်။ရှယ်ရီ သိပါသည် လီဆာကြီး တစ်ချီပြီး သွားပြီ လီဆာကြီးတစ်ချီ ပြီးသွားလျှင် ဘာဆက်လုပ်မလဲ ဆိုတာ ရှယ်ရီ ကြုံဖူးနေကျ မို့ တွေးရင်း ကြောက်နေမိသည်။
"ဟင်း...."
သက်ပြင်းချသံကြီး နှင့် အတူ လီဆာကြီး သူထိုင်နေသော ဆိုဖာကြီး ပေါ်သို့ ဝက်ကိုယ်ကြီးကို ပက်လက်မှီ လဲလိုက်သည်။ ရှယ်ရီမှာ လည်း လီဆာကြီး ပြီးသွားပြီဆို မှသူ့ အခါ အဖုတ်ကြားထဲ တွင်ဝင်ကာ အသက်ရှုူမ၀ နေမှု့ကို အခုမှအသက်ရှုူ ရရှာသည်။
"ဟောဟဲ..ဟောဟဲ....ဟူး"
တစ်မိနစ်ခန့် မျှသာ နားလိုက်ရသည်။ လီဆာကြီးကရှယ်ရီကိုမေးလိုက်သည်....
" ဟောဒီ သမုဒ္ဒရာကြီးထဲမှာ ဘယ်သူအလှဆုံးလဲ..."
အကြောင်းမသိ သူဆိုလျှင် နောက်နေတာလား ဟုမေးမည် ပင်ဖြစ်သည်။လီဆာသည်ဝက်မျက်နှာကြီးလို မျက်နှာကြီး သက်သက်ကပင်တစ်တောင်ခန့်ရှည်သည်...မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင်လည်း ကျောက်ပေါက်ရာ များ အပြည့် နှင့် ဖြစ်သည်။ မျက်နှာ တစ်ကွက်တည်းနဲ့ ပင် တော်တော်ကြီးကို ရွံစရာကောင်းသည် ဟုပြောရမည် ဖြစ်သည်။ ပုပု၀၀ ပုံမကျပန်းမကျ ကိုယ်လုံးကြီးပါ ထည့်ပြောရမည်ဆိုလျှင် Hobbit ဇာတ်ကား ထဲက မှင်စာ ခေါင်းဆောင်ကြီးနှင့် အတော်ဆင်သည်။ မြင်သူအပေါင်းက ပြိတ္တာမှပြိတ္တာ စစ်စစ်ပါဟု မပြောပဲသိမည့် ကိုယ်လုံးမျိုးကိုပိုင်ထားသည်။
"မမလီဆာ အလှဆုံးပါရှင်"
ရှယ်ရီက မဆိုင်းမတွပင် ပြောလိုက်သည် သူ့ခမျာဒီလို မပြောလို့လဲမဖြစ်ရှာ။
အမှန်အတိုင်းသာ ပြောရမည်ဆိုလျှင်
"ထွီ ဝက်ပြိတ္တာမကြီး မေးမနေ နဲ့ မှန်သာထောင်ကြည့်လိုက် ရွံစရာ ကြီး"
ဟု ပြောမည်ဖြစ်သည်။
"အဲ့ဒီအလှဆုံး မမကမင်းကို ဆုချမယ်...လာကုန်း"
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ရှယ်ရီ့ ကိုကုန်းခိုင်းပြီး နှစ်ဖက်တပ် ဒီးဒို လီးတုချောင်းကြီးဖြင့် သူ့ထဲတွင်တစ်ဖက် ရှယ်ရီလေးထဲ တွင်တစ်ဖက်ထည့် ကာဖင်ကြီးကို နဲ့ကာနဲ့ကာ ဖြင့်လိုးလေသည်။အဲ့ဒါက အဖုတ်ရက်ပေးတဲ့ ရှယ်ရီ့ ကို ဆုချခြင်းဖြစ်သည်။
"အား....အား.....အ.....အ..."
"အော်စမ်း...ကောင်းလား...ကောင်းလား....."
လီဆာကြီးကတစ်တွတ်တွတ်မေး ရင်း သူ့ထဲလဲလီးတုကြီးဝင် ရှယ်ရီထဲလဲလီးတု ကြီးဝင် နှင့် နှစ်ဖက်ဒီးဒို ကြီး နှင့် ရှယ်ရီ ကိုလိုးနေသည်။
"ကောင်းပါတယ်....ကောင်းပါတယ်....အ"
ရှယ်ရီကပြောလိုက်သည်။ အမှန်တကယ်တော့ကောင်းဖို့နေနေသာသာ သူအားကြီးဖြင့် ဆောင့်ပေး
နေသည် မှာ ရှယ်ရီ့အဖုတ်ကိုထိုး ခွဲနေသလိုသာ ခံစားနေရပြီး အလွန်နာကျင်လေသည်။
"ကောင်မ...အော်တာ သဘာဝမကျ ဘူး......ဖြောင်း...ဖြောင်း"
ခက်ချေသည်။အော်တာတောင် သဘာဝမကျဘူးဆိုပဲ။ သဘာဝမကျ လျှင် ဘာလုပ်လဲဆိုတော့ ကြာပွတ်စာကျွေးသည်...။
"အား...အား....အမေရေ...အမလေးရှင့်....သေပါပြီ"
ကြာပွတ်နှင့်ရိုက်တာ ပိုနာသော ကြောင့် ရှယ်ရီက အော်ရပြန်လေသည်။ ဒီလိုအော်မှ လီဆာကြီး သဘောကျကျ နှင့်ဆောင့်ရ ပိုကောင်းလေသည်။တကယ့်ကို ဆိုက်ကိုရီဇင် ကြီးဖြစ်သည်။
လီဆာကြီးသည်ကြာပွတ်စာအချက်သုံးဆယ်ခန့် နှင့်အချက်တစ်ရာ့ငါးဆယ်ခန့်ဆောင့်ပြီးသွား သောအခါ ပြီးသွားပြန်သည်။
"ဟူး....ဟူးး.ဟူးး...ဟားးး"
အသံကြီးနှင့် အတူကုန်းနေသော ရှယ်လီကျောပေါ်သို့ မှောက်ရက်ကျသွားလေသည်။ ရှယ်လီမှ အထာသိနေပြီ ဖြစ်၍ လက်ကို ဆက်မထောက်ထားတော့ အထာ မသိခင် ကပေါင် ၃၀၀ ခန့် လေးသောခန္ဓာကိုယ် ကြီးကြောင့် လက်ကျိုးမတတ် ဖြစ်ဖူးပြီ။ လီဆာကြီးသည် ရှယ်လီကိုယ်ပေါ် မှာ ဝက်မှိန်ကြီး မှိန်းနေလေတော...သည်။ ရှယ်ရီ မှာ တော့ အဖုတ်ကနာ တာကော ဝက်ကိုယ်ကြီးဖိသော ဒဏ်ကိုပါ ဆက်လက် ခံစားနေရတုန်းဖြစ်သည်။ တစ်ခုတော့ ဖြေသာသည် ဒီနေ့ အတွက် ကတော့ သူ့ ဝဋ်ကုန်ပြီဖြစ်သည်။
လီဆာဆိုသောမိန်းမကြီးမှာ ရှယ်ရီ ဒီသဘောၤပေါ်ရောက်က တည်းကနေ့ စဉ်လိုလိုပင် ထိုကဲ့ သို့ နှိပ်စက်နေခြင်းဖြစ်သည်။
.................................
ယခုလာနေသော သဘောၤမှာ ခရီးသည် အပြည့်တင်ဆောင်ထား သော တန်ဂျင်း ဆိုသော သဘောၤဖြစ်သည်။ ပင်လယ်ထဲတွင် ပင်လယ်ဓားပြများ ဆိုးသွမ်းနေသော်လည်း ကာကွယ်ရေးတပ်များ ၏အကာအကွယ်ရှိသော လမ်းဖြစ်၍ စိတ်ချစွာသွားလာ နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ သဘောၤပေါ်တွင် ကပွဲသဘင်ပင် ကျင်းပပေးလျက်ရှိသည်။ အချစ်ကမ္ဘာ ၏ဒီနေ့ အတွက်သားကောင်သည် တန်ဂျင်း ဖြစ်လေသည်။ တန်ဂျင်း သဘောၤတော့ကံဆိုးရှာပြီဖြစ်သည်။
"ဒုန်း...ဒုန်း...ဒုန်း...ဒိန်း"
" အား အမယ်လေး....ပင်လယ်ဓားပြတွေ ဟေ့"
အချစ်ကမ္ဘာ သဘောၤမှပစ်လိုက်သောအမြောက်သံများ ကြောင့်အထိတ်တလန့် အော်ဟစ်လိုက်ကြသည်။ ကပွဲခန်းမ ပြုလုပ်ဆောင်ထဲ မှအပြင်သို့ ထွက်ပြေးကြရန် ကြိုးပန်းကြလေသည်။ သို့သော်...နောက်ကျသွားပြီ ဖြစ်သည်။ဓားပြများက ကုန်းပတ်ပေါ်သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ ကပွဲခန်း မဝင်ပေါက်ကို ဓားပြများက ပိတ်ဆို့ထား လိုက်ပြီဖြစ်သည်။
"ကဲ ဒီအထဲက လူတွေ မသေချင်ကြရင် ပါတဲ့လက်ဝတ်လက်စားတွေ အကုန်ချွတ်ထား ခဲ့ ကြ "
ဓားပြခေါင်းဆောင်လီဆာ ကပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ လူများမှာ လည်းမငြင်းဆန် ကြပါ...သူတို့ ရဲ. အသက်ကို သူတို့ တန်ဖိုးထားရမယ် မဟုတ်လား...။
.....................
သဘောၤဝမ်းထဲ တွင်ဖြစ်သည်။ ရှယ်ရီမှာ လီဆာကြီးအလိုအရသဘောၤပေါ်ရောက်နေရသော်လည်း လူများကို တိုက်ခိုက်လုယူ လိုစိတ်မရှိသဖြင့် သဘောၤ မီဖိုခန်း ထဲမှ စည်ပိုင်းတစ်လုံးကို သာဟန်ပြအနေ နဲ့ လှိမ့်နေ လေသည်။
"ဟေ့ ကောင်မလေး နင်အလုပ်မလုပ်ပဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
သဘောၤဝမ်းထဲကို ဆင်းလာသော ဓားပြသုံးယောက် နှင့် ရှယ်ရီတွေ့ ရခြင်းဖြစ်သည်။
"မ...မဟုတ်ပါဘူး၊ သခင်မကြီး အတွက် အရက်ကောင်းတွေ သယ်ပေးနေတာပါ.."
"ဟင်အရက်ကောင်း..ဟုတ်လား...ငါတို့မြည်းကြည့်.ရမယ်"
"အကို တို့ ......ကြီးမသိပဲ ဒီလိုသောက်ရင် ပြစ်ဒဏ်ပေးခံရလိမ့် မယ်နော်"
ရှယ်ရီကပြောလိုက်သည်။
"ကောင်မဒီမှာ ငါတို့ သုံးယောက်နဲ့ နင်ပဲရှိတာ နင်မပြောရင် ဘယ်သူသိစရာ ရှိလဲ"
၀၀တုတ်တုတ်ဓားပြတစ်ယောက် ကပြောလိုက်လေသည်။
"ပြောရဲရင် ပြောကြည့် နင်ကို အဖုတ်နဲ့ ဖင်နဲ့ တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်အောင်ဓားနဲ့ ခွဲပေးလိုက်မယ်"
"မ..မ...မ.လုပ်ပါနဲ့ ကျွန်မ မပြောပါဘူး" ရှယ်လီမှာ တုန်တုန်ရင်ရင်ပင်ဖြစ်သွားရှာသည်။
"ကဲအဲ့ဒီ စည်ပိုင်းကို လှိမ့်ခဲ့"
ဓားပြတသုံးယောက်၏အမိန့်ပေးမှု့ ကြောင့် စားဖိုခန်းဘေး မှာထောင်ထားသော ဝိုင်စည်ပိုင်း ကို မိန်းကလေးတန်မဲ့ နှင့် သွား၍လိမ့်လာရလေသည်။
ဓားပြသုံးယောက ်မှာစည်ပိုင်းကိုအလည်တွင်ထားကာစည်ပိုင်းကိုအာသာငမ်းငမ်းဖြင့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ စည်ပိုင်းကြီးမှာ ဝက်သစ်ချသားဖြင့် လုပ်ထားသောစည်ပိုင်း ကြီးဖြစ်သည်။ အရက်အကောင်း များကိုသာ ဝက်သစ်ချသားဖြင့်ထည့် လေ့ရှိကြောင်း သူတို့ သိထားပြီးဖြစ်၍ဤမျှငမ်းနေကြခြင်းဖြစ်သည်။
"ကဲဝက်ပေါက် ဘာလုပ်နေတာလဲအရက်စည်ကို ဖွင့်လေကွာ"
ဝက်ပေါက် ဆိုသူမှာ သန်မာထွားကြိုင်းသောခန္ဓာကိုယ် ရှိသူဖြစ်သည်။ဝက်ပေါက် ဆိုသူကသူ ကအရက်စည်ကို ဆွဲထောင်လိုက်ပြီးသူ့လက်သီးကြီးဖြင့်ထိုးခွဲရန်ပြင်လိုက်သည်။
"ယီ...ယိစ်...ယား"
လက်သီးကြီးဖြင့်ချိန်ကာ ကီသွင်းပြီးအားယူလိုက်သည်။ထိုအခိုက် မမျှော်လင့်သော အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်လာလေသည်။
"ဝါး......တရေးအိပ် လို့ ကောင်းလိုက်တာ"
အသံနှင့် အတူ စည်ပိုင်းအတွင်း မှလက်သီး နှစ်ဖက်ဆန့်တန်း၍ထွက်လာလေသည်။ စည်ပိုင်း နားတွင်ရပ်နေသော ဝက်ပေါက် မျက်နှာဆီသို့ ထိုလက်သီးတစ်ဖက် တိုက်ရိုက်ထိသွားလေသည်။
"ခွပ်"
"အား...."
လက်သီး ထိသွား သော ဝက်ပေါက် မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပက်လက် လှန်လျှက်ကျသွားလေသည်။ စည်ပိုင်းအတွင်းမှဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်မြက်ခမောက်အဝါရောင်ဆောင်းထားသော ကောင်လေးတစ်ယောက် လက်သီးဆုပ် ကာအပြင်းကြောဆန့် လျှက်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုလက်သီးဆုပ်လျှက် ဆန့်သော လက်သီးတစ်ဖက်က ဝက်ပေါက် ၏ မျက်နှာကို ထိမိပြီ်းကြမ်းပြင်နှင့် မိတ်ဆက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ကျန်သော ဓားပြနှစ်ယောက်မှာ လျှပ်တစ်ပြက်အတွင်း သူ့ အဖော်လဲ ကျသွားပုံကို အံအား သင့် ကာ ကောင်လေးကို ကြောင်ကြည့် နေလေသည်။
"အိ....အာ..."
"ခင်ဗျားတို့က ဘာတွေလဲဟင်"
ကောင်လေးက အူကြောင်ကြောင် နှင့်မေးလိုက်သည်။
"မင်းကကောဘာကောာင်လဲ"
ဓားပြနှစ်ယောက်ပြိုင်တူ အော်မေးလိုက် ကြသည်။ မေးလည်းမေးစရာပင် အရက်ထည့်သော စည်ထဲတွင် ထိုကောင်လေးက ဘယ်လိုရောက်နေသနည်း။ ဓားပြနှစ်ယောက် ၏ရန်လို သောအမူအရာ ကြောင့် ကောင်းလေးမှာ တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားပြီး...
"ဒီလူကြမ်းပေါ်မှာ ဆက်အိပ်နေရင် အအေးမိလိမ့်မယ်နော်"
လဲကျနေသော ဝက်ပေါက်ကို ကြည့်၍ ပြောလိုက်သည်။
"အဲ့ဒါ မင်းလုပ်တာလေ...ကွ.."
ဓားပြနှစ်ယောက်ပြိုင်တူအော်မိလိုက်ကြသည်...။ပြောရင်း ဓားသွားတစ်ခုက ကောင်လေးမျက်နှာရှေ့ ကိုရောက်လာသည်။
"မျိုးမစစ်လေး...ငါတို့ကို လာနောက်မနေနဲ့ နော်ငါတို့ ကပင်လယ်ဓားပြတွေသိရဲ့လား ...ဟင်"
မာန်ပါပါနှင့် ကောင်လေးကို ဖြဲခြောက်လိုက်လေသည်။
"ငါ ဗိုက်တော်တော်ဆာနေပြီ၊ စားစရာတစ်ခုခုများရှိလား..ဟင်"
ကောင်လေးကတော့ သူတို့ ကိုကျောပေးပြီး ရှယ်ရီဖက်ကို လှည့်ကာမေးလိုက်သည်။ ဓားကို ရှောင်ထွက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
"အိ....အ...."
ငမည်းနှင့်လောရှည် ဒေါသထွက်နေပုံကို ကြည့်ကာ ရှယ်ရီအသံလေးပင် ထွက်သည်ထိတ်လန့်သွားသည်။
လောရှည်နှင့် ဝက်ပေါက် အကြောင်းကို ရှယ်ရီ ကောင်းကောင်းသိသည် အင်မတန်ရက်စက်တဲ့သူတွေ သူဓားပြအဖွဲ ထဲမရောက်ခင် သူစီးနင်းလာသော သဘောၤ ကိုအချစ်ကမ္ဘာ ဓားပြသဘောၤ ကဓားပြတိုက် တုန်းက ဝက်ပေါက်နှင့်လောရှည်က သူ့ ရှေ့ မှာသူတို့ ကိုအာခံ သောသူများကို မျက်တောင်တစ်ချက်မ ခတ်ပဲသတ်ပြခဲ့ တဲ့သူတွေဖြစ်သည်။
ဝက်ပေါက် နှင့် ငမည်း ကြောင်သွား သည် သူတို့၏ ကြမ်းတမ်းသောရုပ်ရည်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကြီး နှင့် အနည်းငယ်အော်ဟစ်ပြလိုက်ရုံနှင့် ဆို အရွယ်ရောက်ပြီး ယောင်္ကျားကြီး တစ်ယောက်ပင် ဖျားသွားနိုင်သည်။အခုဒီကောင်လေး ကသူတို့ ဒေါသအချောင်းချောင်း ထွက်နေသည် ကိုပင် ဂရုမစိုက်သည့်ပုံ ဖြစ်နေသည်။
"ငါတို့ပြောတာ နားထောင်စမ်း"
မြေတုန်မတတ်အော်ဟစ်လိုက်ပြန်သည်။ငမည်းနှင့်ဝက်ပေါက်ဒေါသကအမြင့်ဆုံး ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ထိုကောင်လေးကို အပြတ်ရှင်းရန် သူတို့၏ဓားများကို လေပေါ်သို့ မြောက်ပြီး ကောင်လေးဆီသို့ အားကုန်လွှဲခုတ်လိုက်လေသည်။ ကောင်လေးမှာ ကျောပေးထားသည်ဖြစ်၍ ထိုလူများကိုမမြင်နိုင်၊ ရှယ်ရီလေးမှာ ထိုလူများနှင့်မျက်နှာ ချင်းဆိုင်ဖြစ်နေ၍ ထိုအဖြစ်အပျက်ကို မြင်ကာ ကောင်လေး အသတ်ခံ ရမည့် အဖြစ်ကို မကြည့်ရက်ပဲ မျက်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ပိတ်ကာ အော်လိုက်သည်။
"အမလေး...လုပ်ကြပါဦး ရှင့်" ရှယ်လီအော်လိုက်မှ ကောင်လေးကရိပ်မိ ကာအနောက်သို့ တစ်ချက်လှည့် လိုက်သည်။
"ဟင်"
"သေစမ်းကွာ"
သူ့ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဝဲပျံလာသော ဓားနှစ်စင်း။
"ချွင်...ဒုတ်"
ရှယ်ရီလန့်ဖြန့် ကာမျက်လုံးကိုအုပ်ထားပြီး မှကောင်လေးအော်သံမကြားရပဲ ချွင်ဆိုသောအသံ နှင့်အတူ မျက်နှာကျက် မှာ တစ်ခုခုစိုက်သောအသံ ထွက်ပေါ်လာသောကြောင့် လက်ကိုဖယ်ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာကျက်မှာ ဓားထိပ်ပိုင်းကျိုးနှစ်ခု ကောင်လေးကတော့ မားမားမတ်မတ်ကြီးရပ်လျက် ဓားပြနှစ်ယောက်မှာ သာ ဓားကျိုးလေးများကိုယ်စီကိုင်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ငုတ်တုပ်ကလေး တွေဖြစ်နေလေသည်။
"အီး....ဟီ...ဟီ.."
ခွေးများကျားတွေ့လျှင်ဖင်သီသော အသံအတိုင်းအသံထွက်နေကြသည်။ ကောင်လေးက နားမလည်ဟန်ဖြင့်
"ခင်ဗျားတို့ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာထ ကြောင်ကြ သလဗျာ"
"မင်း...မင်း...ဘယ်သူလဲ"
သူတို့ ဓားများအလွယ်တကူကျိုးစေ သောသူကို အထိတ်တစ်လန့်ဖြင့်မေးလိုက်ကြသည်။
"ကျုပ်လား...ကျုပ် နာမည် မန်းကီးဒီလူဖီ....တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်..အဟီး"
ဝင်ကြွားသောပုံစံဖြင့် လက်ကလေးပိုက်ကာ သွားများဖြီးကာရယ်ရင်းပြောလိုက်လေသည်။
"အား.........အား......." ကျန်ဓားပြနှစ်ယောက်မှာ လဲကျနေသောဝက်ပေါက်ကို ခွေးသေကောင်ဆွဲသလို လက်တစ်ဖက်စီ မှဆွဲ ကာကြောက်လန့် တစ်ကြားအော်ဟစ် ထွက်ပြေးသွားကြလေသည်။
"ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..ဟင်" ရှယ်လီကနားမလည် နိုင်စွာမေးလိုက်သည်။
"သူတို့က ဘာတွေလဲ" လူဖီဆိုသောကောင်လေးက ပြန်မေးလိုက်သည်။ ရှယ်လီရုတ်တရက်သတိရသွားသည်။လူဖီ နားကိုကပ်ကာ ပြောလိုက်သည် "မြန်မြန်...ပြေးတော့..ပြေးတော့..ဒီကောင်တွေ..သူတို့ အဖော်တွေ ခေါ်လာရင် နင်တော့ သေတော့မှာပဲ"
"ဒီလိုလား....ငါကတော့ဗိုက်ဆာတယ်""နင်ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်အေး ဆေးနိုင်တာလဲ...." ရှယ်ရီက စိတ်ပျက်စွာ ညည်းငြူလိုက်သည်။
ရှယ်လီ စိတ်ပျက်စွာ ညည်းငြူသော်လည်း လူဖီကမည်သို့မှ အလေးမထားပဲ စားဖိုဆောင်အနောက်ဘက်တွင် ရှိသော ရိက္ခာရုံသို့ သာဦးတည်၍သွားနေလေသည်...။
"ဟေ့ မသွားနဲ့ မသွားနဲ့........" ရှယ်လီ အားမည်မျှပင်အားစိုက် ၍လူဖီ့ကိုဆွဲနေသော်လည်း လူဖီ့လက်မောင်းကို ခိုးစီးနေသလိုပင် ဖြစ်ကာ လူဖီ့နောက်သို့ တရွတ်တိုက်ပင် ဆွဲရာပါသွားလေသည်...။
စားဖိုဆောင်..................အထဲတွင် ဝိုင်အရက်များ.၊အသားခြောက်များ.၊ဆန်၊ဂျုံ အစရှိသောရိက္ခာခြောက်များ နှင့်ပြည့်နှက်နေလေသည်...။
"ဟား.......ပန်းသီး...ပန်းသီး......ပန်းသီးရှိတယ်ကွ"
တောင်းတစ်ခုထဲတွင် နီရဲနေသောပန်းသီးများ စားချင်စဖွယ်ပြည့် နှက်နေသည်ကို လူဖီမြင်ပြီး လှမ်းဆွဲလိုက်သည်......။ လူဖီ အတင်းဝင်သွားသောအခန်းမှာ ရိက္ခာဂိုထောင်ဖြစ်မှန်းသိမှ ရှယ်လီစိတ်အေးသွားသည်..။
"ဖူး...."
သက်ပြင်းတစ်ချက်ကိုမှုတ်လျှက်ထိုင်ချလိုက်သည်..။ဒီလောက် ဓားပြတွေနဲ့ပြည့်နေသော သဘောၤကြီးပေါ်မှာ အေးအေးဆေးဆေးပင် အစားတစ်ခုထဲကို အာရုံစိုက်နေသည့် လူဖီဆိုသည့်ကောင်လေး ကိုရှယ်လီ တအံ့တသြကြည့်နေလေသည်..။
လူဖီ့ အစားစားပုံကိုလည်းကြည့်ပါဦး ...။ သူ့ပါးစပ်ကြီးကိုဖြဲလျှက် ပန်းသီးတောင်းကို ပါးစပ်နားတေ့မော့လိုက်သည် မှာ ပန်းသီးတောင်းတစ်ဝက်လောက်က အလုံးလိုက် သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်ကုန်ကြသည်..။ အလား...လား...ရေမြင်းပါးစပ်ထဲ ကန်စွန်းရွက်စည်းလေးချ ပေးလိုက်သလိုပါပဲလား.....။
"အွတ်...ဂွပ်....ဂွပ်...."
ပန်းသီးကိုက်သံ မျိုချသံများဖြင့် ရိက္ခာဂိုထောင်တစ်ခုလုံး ဆူညံနေသည်...။
"စားပါဦလား....." ပန်းသီးတောင်း လေးပုံတစ်ပုံခန့် ကျန်မှကောင်လေး ကရှယ်လီကို သတိတရ ဖြင့်ပေးလိုက်သည်..။
"ဟီး.....အီး......ဟီးဟီး"
ရှယ်လီမျက်လုံးမှ မျက်ရည်လေးများ ကျလာလေသည်...။ လက်နှစ်ဖက်က မျက်လုံးကို ပွတ်ရင်း ငိုလိုက်မိလေ သည်.. .။
"အွန်.....မင်း..ဘာဖြစ်တာလဲ ပန်းသီးနဲ့မတည့်လို့ငိုတာလား...ဂွပ်"
ပန်းသီးကိုတစ်ချက်ကိုက်လျက် လူဖီကမေးလိုက်သည်...။ ရှယ်လီ ကငိုနေတုန်းပင်.....။
"အဟီး...ဟီး.....ကျွန်မ ကိုအခုလို စားပါဦးလား ဆိုပြီး ကျွေးပြီမစားခဲ့ရတာကြာပါပြီ...ရွှတ်...အခုမှကျွန်မကို အရေးတယူကျွေးတဲ့သူရှိလို့ ကျွန်မအရင်တုန်းက သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေခဲ့ ရတာကိုတွေးမိပြီး ငိုနေတာပါ...."
ရှယ်လီ့ငိုသံကသနားစရာလေးပင်...။
"အွန်း.....မင်း.ကသူရဲဘောကြောင်တဲ့ ကောင်မလေးပဲ....."
လူဖီ ကရှယ်လီ့လိုကောင်မလေးတစ်ယောက်ငိုနေသည်ကို အာရုံမထားဟန်ဖြင့်ပြောလိုက်သည်..။
"ကျွန်..မ..ကသရဲဘောကြောင်တဲ့သူ..ဟုတ်လား...အီး...ဟီး...ဟီး..."
"ဟုတ်တယ်လေ...မင်းအခုရင်ဆိုင်နေရတဲ့ ကိစ္စက မင်းငိုနေရုံနဲ့ပြီးသွားမှာလား... .မင်းအခု အကျပ်အတည်းထဲရောက်နေ တယ်ဆိုရင် ရုန်းထွက်ဖို့နည်းလမ်းကို စဉ်းစားရမှာပေါ့...."
"ဟင်..ကျွန်မက ဘယ်လိုရုန်းထွက်နိုင်မှာလဲ...ကျွန်မတို့ သဘောၤကို ဓားပြတိုက်၊ သဘောၤပေါ်ကလူတွေနဲ့သဘောၤပါ မီးရှို့ဖျက်ဆီးပြီးကတည်းက လီဆာဆိုတဲ့ ပင်လယ်ဓားပြမကြီးဖမ်းခေါ်ရာကို ကျွန်မပါလာတာ သုံးလရှိပြီ ကျွန်မထွက်ပြေးမယ်ဆိုရင် သေလမ်းပဲရှိတယ်...ဘယ်မှာလွတ်မြောက်နိုင်မှာ မို့လို့လဲ...ဟီး...ဟီး..."
ရှယ်လီက ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေးပြောလိုက်သည်..။
"ဟီး.......ငါကူညီမယ်လေ....မင်းသာ အခက်အခဲတစ်ခုကို ငိုယိုပြီးမှ မဖြေရှင်းနဲ့"
လူဖီ ကပန်းသီးစားနေရာမှ ပြုံးပြီးပြောလိုက်သောကြောင့် ရှယ်ရီအံသြသွား သလို မယုံရဲလည်းဖြစ်နေသည်..။
"ရှင်...က....ကျွန်မကိုကူညီမယ်...."
"ဟုတ်တယ်လေ....ငါက ဓားပြဘုရင်ဖြစ်လာမယ့် လူတစ်ယောက်ပဲ ဒီလို အကျပ်အတည်းတွေ့နေတဲ့ သူကိုတော့ ကူညီ နိုင်စွမ်းတော့ရှိရမှာပေါ့ ...မဟုတ်ဘူးလား..."
လူဖီက သူ့ဦးထုပ်ကိုလက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်..။ မြက်ခမောက်ဦးထုပ်လေး မှာလူဖီ၏လက်ထဲတွင် အသာအယာလေးပါသွားသည်...။
"အကျပ်အတည်းကို ငိုပြီးမဖြေရှင်းပါနဲ့ ကွာ...ဘယ်လောက်ပဲ ခက်တဲ့အခက်အခဲဖြစ်ပါစေ ..ရုန်းထွက်နိုင်မယ့် နည်းလမ်းတော့ရှိမှာပဲ..."
လူဖီ အတည်အတန့်ပြောလိုက်သောစကားကြောင့် ရှယ်ရီသူ့ကိုယ်ထဲတွင် အားတစ်ခုစီးဝင်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်.။ လောကကြီးတွင် အခက်အခဲဆုံး အပြိုင်အဆိုင်အများဆုံး အန္တရာယ်အကြီးဆုံးဖြစ်သော ပင်လယ်ဓားပြဘုရင်ဖြစ်ဖို့ အရေးကိုပင် ယုံကြည်မှု့အပြည့်နှင့်ပြောနေသော လူဖီကိုကြည့် ၍ လူဖီ့သတ္တိများ သူ့ကိုယ်ထဲစီးဝင်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်...။
"ဟုတ်တယ်....ကျွန်မလည်းအခက်အခဲကို ရဲရဲဝင့်ဝင့်ရင်ဆိုင်မယ်......လီဆာ့လိုပင်လယ်ဓားပြမကြီး ရဲ့ ကျေးကျွန်တစ်ယောက်အနေနဲ့တော့မနေတော့ဘူး....."
Comments
Post a Comment