အခန်း (၁)
တနေ့ တနေ့ နွေ့ကို ဘယ်လိုညှင်းပန်းရမည်ကို စဉ်းစားရတာ ကျွန်တော်ပျော်သည်။ အလုပ်ထဲတွင်လည်း ကျွန်တော့စွမ်းဆောင်ရည်များ တက်လာသည်။ စိတ်ကမြူးနေ၍ အရာရာလှပနေသည်။ ရုတ်တရက်အကြံပေါ်လာ၍ ကျွန်တော်ကားကို စျေးဘက်ကွေ့လိုက်သည်။ မနိုင်မနင်း ဝယ်လာသည်က အမြင့်တပေလောက်ရှိသည့် ရေခဲတုံးကြီး။ ကျွန်တော့်အတွေးနှင့် ကျွန်တော်ကျေနပ် ၍ လေပင်ချွန်လိုက်မိသည်။ နွေတယောက်တော့ သူမကံကြမ္မာသူမ တွေးမိမည်မဟုတ်။
အခန်း (၂)
ညသည် တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ပြတင်းတံခါးမှ လရောင်က ခြံထဲက များပြားထူထပ်လှသော အပင်ကြီးများကို ထွင်းဖောက်ဝင်ရ၍ အလင်းရောင်အားနဲလှသည်။ အခန်းထဲတွင် မီးထွန်းမထားသော်လည်း တဝက်တပျက် လရောင်ကြောင့် လူလုံးကွဲမြင်ရသည်။ ကျွန်တော်သည် ဒရင်းဘက်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ ဝိုင်တခွက်ကို အရသာခံ သောက်နေ၏။ ကျွန်တော့်ရှေ့ ဝါးတရိုက်ခန့်တွင် နွေရပ်နေသည်။ ကောင်းကောင်းတော့မဟုတ်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ထုတ်တန်းတွင် ဆွဲထားသည်။ ခြေထောက်အောက်တွင် ကျွန်တော်ဝယ်လာသော ရေခဲတုံးကြီးရှိသည်။ ခြေဗလာဖြစ်၍ အေးလွန်:သောကြောင့် သူမ အစပိုင်း၌ ခုန်နေရသည်။ ပူး၍ခပ်ထားသော ခြေထိပ်နှစ်ခုက သူမကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခုန်ခွင့်မပေး။ နံသာရောင် ပိုးသားမြန်မာဝတ်စုံမှာ အောက်ခံမပါ၍ နို့ခေါင်းလေးများကို အမှောင်ထဲတွင်ပင် မြင်နေရသည်။ တင်းရင်းသော ထမီအောက်တွင် တင်သားများက စွံ့ကားနေသည်။ နွေတော်တော်လှတာပဲ။ သူမအလှကို ၈တန်း ၉တန်းထဲက သတိထားမိသည်။ ကြိုက်မကြိုက် သတိမထားမိခင်ပင် သူမကို မုန်းတီးမိသွားအောင် သူမ ရက်စက်ခဲ့သည်လေ။ ဒီအိမ်ဒီခြံထဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်း။ ခိုင်းသည့်သူများက ညနေဆို ပြန်ကြသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းတို့ကို ပိတ်မထား။ သူမနှုတ်ဖျားမှ ငိုညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်နေသည်။ ဝိုင်ခွက်ကို ဘေးချ၍ သူမဆီ လျှောက်သွားကာ နှံတံဖျားနှင့် သူမတင်ပါးများကို လွှဲ ရိုက် လိုက်သည်။ တစ်ချက် နှစ်ချက် - ၅ချက်။ တင်သားတို့ နိမ့်တုံမြင့်တုံဖြစ်နေသည်။ တချက်တချက် ကိုယ်လေးပတ်ချာလည် သွားသည်။ ရှိုက်သံပိုကျယ်လာ၍ အနားမှ ပဝါဖြင့် ပါးစပ်ကို စည်းလိုက်သည်။ ရေခဲများ အရည်ပျော်လာလှင် သူမခြေဖျားထောက်ရတော့မည်။ မဟုတ်လှင် သူမလက်ကောက်ဝတ်တို့ သူမတကိုယ်လုံးအလေးချိန်ကို ခါးစည်းခံရမည်။ သူမ ခြေဖဝါးဖြူဖြူလေးများ ထုံကျင်နီရဲနေမည်ကို တွေးရင်း ကျွန်တော် လေတချက်ချွန်လိုက်သည်။ နှံတံဖျားနှင့် သူမနို့ခေါင်းလေးများကို မထိတထိကလိတော့ သူမရုန်းရှာသည်။ သူမ - ကျွန်တော်၏အမုန်းဆုံးသတို့သမီးသည် ကျွန်တော်ပြုသမျှ မြိုချခံယူနေသည်မှာ သနားစရာပင် ကောင်းလှသည်။ သူမမျက်ရည်များ ပါးထက်တွင် လရောင်နှင့် ပြောင်လက်နေသည်။ သူမမျက်လုံးများကို မဆုံမိအောင်နေသည်။ ကျွန်တော်နှလုံးသားများ အရည်ပျော်မပျော် ခုလောလောဆယ် ကျွန်တော်မသေချာပါ။
အခန်း (၃)
နွေ့ခြေဖျားတို့ အေးစက်လွန်:၍ ထုံကျင်နေပြီ။ သူ့ရှေ့တွင် တုန်ခါမနေစေဖို့ ဟန်ချက်ထိန်းနေရသော်လည်း ကြိုးဆွဲထားသော လက်ကောက်ဝတ်က နာလှပြီ။ ဖွင့်ဟတောင်းပန် အသနားခံဖို့ကျလည်း နွေမရဲ။ ရှေ့အစဉ်အလာအရ ဘယ်လောက် ငိုငို အသနားခံခံ၊ သူပြီ:ဆုံ:ချင်မှ ပြီ:ဆုံ:ခွင့်ပေးမယ့် ဇာတ်ဆိုတာလည်း သိထားသည်။ လရောင်အောက်တွင် သူထိုင်ရာမှ ထလာသည်။ မျက်ရည်များဖြင့် ဝေဝါးနေသည့်ကြားမှ သူ၏မြင့်မားသောအရပ်နှင့်လိုက်ဖတ်လှသော အဖြူရောင်ရှပ်အကျီကို သတိထားမိသည်။ ကြိမ်တံကို လွှဲရိုက်တော့ သူ့အကျီလက်မောင်းများ နိမ့်ချည် မြင့်ချည်ရှိ၏။ နွေ့တင်ပါးတို့ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်၏။ လုပ်ရက်သ၍ ရင်စည်းခံမည်ဟု တွေးထားသော်လည်း တခါပြီ:တခါ ရင်နာရသည်။ မျက်ရည်များသာ နွေ့ဘဝအဖော်ပါပေ။
ြပြီ:ပါပြီ------------- အဝေးကြီးကို လွင့်သွားတဲ့ ဝေးလွင့်
Comments
Post a Comment