လပတ်စာမေးပွဲ၏ ဘာသာရပ်များတွင် အောင်မှတ်မရ ခဲ့သူတို့၏ နာမည်ကို အတန်းပိုင်ဆရာမမှ ခေါ်နေရာ သူမ၏ နာမည်ကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ဇင်သီရိ (နာမည်ရင်းမဟုတ်ပါ) နှင့်အတူ ဘာသာရပ်အသီးသီးတွင် ကျရှုံးသော ပဉ္စမတန်းကျောင်းသားကျောင်းသူများ စာသင်ခန်းရှေ့သို့ ထွက်လာရသည် ။
“ဆရာမရဲ့နည်းက တင်ပါးချွတ်ပြီးရိုက်တာလေ ”
လွန်ခဲ့သော နှစ် နှစ်ဆယ်ခန့်က ဖြစ်ရပ်ကို လက်ရှိကုမ္ပဏီတခုတွင် လက်ထောက်မန်နေဂျာ ဖြစ်နေသည့် မဇင်သီရိက ထိုစဉ်က အရှက်ကြီးရှက်ခဲ့ရသော်လည်း ယခုပြန်ပြောတော့လည်း ရီစရာပါပဲဟု ဆိုပါသည် ။ တင်ပါးကိုအရိုက်ခံဖို့ ယောင်္ကျားလေးများနည်းတူပင် ကျောင်းသူများသည်လည်း လုံခြည်နှင့် ဘောင်းဘီများ ချွတ်ပေးခဲ့ရကြောင်း ပြောပါသည် ။
ထိုကဲ့သို့ ကျောင်းသားကျောင်းသူများအား ဘောင်းဘီချွတ်၍ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်းများကို လွန်ခဲ့သော နှစ်အနည်းငယ်ခန့်အထိတိုင်အောင် မြန်မာနိုင်ငံအနံှ့အပြားရှိ ကျောင်းများတွင် ကျင့်သုံးလေ့ရှိသည့် ပြစ်ဒဏ်ပေးနည်း တခုဖြစ်ပါသည် ။ သို့သော်လည်း အစိုးရအပြောင်းအလဲ နောက်ပိုင်း ပိုမိုပွင့်လင်းမြင်သာလာသည့် ခေတ်တွင် သတင်းဂျာနယ်များတွင် ဖော်ပြခြင်းများ၊တိုင်တောမှုများရှိလာသောကြောင့် ဘောင်းဘီချွတ်ရိုက်ခြင်း အပါအဝင် ပြင်းထန်တဲ့ ဒဏ်ပေးနည်းများကို ဆရာ ဆရာမ အများစုမှ ရှောင်ကြဉ်လာကြသည်ဟု သိရသည် ။
ကျောင်းသားကျောင်းသူများအား တုတ်၊ကြိမ်လုံး စသည်ဖြင့် ရိုက်နှက်ခြင်း မပြုရန်နှင့်စိတ်ဒဏ်ရာတစုံတရာဖြစ်စေမှုများ မပြုလုပ်ရန် ပညာရေးဝန်ကြီးဌာနများမှ ညွှန်ကြားချက် ချမှတ်ထားကြောင်း အမှတ်(၃) အခြေခံပညာဦးစီးဌာနမှ လက်ထောက်ညွှန်ကြားရေးမှူးတဦးက ပြောကြားထားသည်။ သို့တိုင်အောင်ပင် အချို့အချို့သောကျောင်းများတွင် ယခုထက်တိုင် ဘောင်းဘီချွတ်ရိုက်ခြင်းမျိုးကို ကျင့်သုံးနေဆဲ ဆရာဆရာမများ ရှိကြောင်းလည်း သိရပါသည် ။
အမရပူမြို့နယ်၊ အထက်တန်းကျောင်း(ထခွဲ) ယန္တရားကျောင်းတွင် စတုတ္ထတန်းကျောင်းသားကျောင်းသူများကို ထိုကဲ့သို့ရိုက်နှက်ခြင်းများရှိကြောင်း သတင်းမီဒီယာတခုတွင် ပါလာခဲ့သလို ရန်ကုန်မြို့ရှိ နာမည်ကြီး ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းတခုတွင်ပင် ကျောင်းသားများကို ဤနည်းဖြင့်ပင် ရိုက်နှက်ကြောင်း မိဘများက ပြောဆိုမှုများရှိပါသည် ။
စိတ်ပညာဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးများ ရေးသားလေ့ရှိသူ စာရေးဆရာတဦးကလည်း ငယ်ရွယ်စဉ်တုန်းက အရှက်တကွဲဖြစ်အောင် အပြစ်ပေးခံလိုက်ရတဲ့ ခလေးတွေဟာ အသက်အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါမှာလည်း တပါးသူကို ပိုရန်လိုလာတတ်သည်ဟု ပြောပါသည် ။တဖက်တွင်လည်း Spare the Rod and Spoil the Child ဟုဆိုသည့် ငယ်စဉ်က ဆိုဆုံးမမှုမခံရသည့် သူများသည့် ဆိုးသွမ်းသူများ ဖြစ်လာမည်ဟု ယုံကြည်သူများလည်း တဖက်မှာ ရှိနေပါသေးသည် ။ မြန်မာ့ထုံးတမ်းစဉ်လာတွင်လည်း အိုးဖုတ်သည့် ဥပမာဖြင့် ကောင်းစေလိုခြင်းငှာ ရိုက်နှက်ဆုံးမမှုများရှိပါသည် ။
အငြိမ်းစားအလယ်တန်းပြဆရာမ ဒေါ်သန်းနုကတော့ “မိဘတွေကိုယ်တိုင်က သားသမီးတွေကို နာနာလေးရိုက်ပေးပါ သင့်တော်သလိုဆုံးမပေးလို့ အပ်ထားတာပဲ များပါသည်ဟု ပြောပါသည် ။” တင်ပါးလှန်ရိုက်ခြင်းမျိုးကို သိပေမယ့် တချို့မိဘအုပ်ထိန်းသူတွေ ကိုယ်တိုင် အားပေးတာမျိုးလည်း တွေ့ခဲ့ဖူးသည်ဟု ဆိုသည် ။ အဓိကကတော့ ဒီလိုမျိုး အရှက်ကွဲအောင် ဆုံးမလိုက်ရင် စာများပိုတော်လာမလား အမူအကျင့်တွေ ပိုကောင်းသွားမလားဟု မျှော်လင့်ကြတာဟု ဆိုသည် ။
ဤကဲ့သို့ တင်ပါးလှန်ရိုက်သည့် ဓလေ့ကို စတင်မိတ်ဆက်ခဲ့သည်မှာ ကိုလိုနီခေတ်ကဟု ဆိုပါသည် ။ ထိုစဉ်ကတော့ ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစားနှင့် နေရသော သာသနာပြုကျောင်းများနှင့်တွဲဖက်ထားသည့် ကျောင်းများတွင် စည်းကမ်းတင်းကြပ်စွာ အုပ်ချုပ်ခဲ့သည်ဟု ဆရာမကြီးဒေါ်သန်းနုကပင် ပြောပါသည် ။ ဥရောပနှင့် အိန္ဒိယလူမျိုး ဆရာကြီး ဆရာမကြီးများ၏ လက်အောက်တွင် ပညာရေးသာမက အမူအကျင့်စည်းကမ်းများကိုပါ တိကျစွာလိုက်နာရပြီး တင်ပါးလှန်ရိုက်ခြင်းသည် ပြင်းထန်သော ပြစ်ဒဏ်တခုဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် ။ ထိုခေတ်အခါကတွင်တော့ အထက်တန်းအထိအောင်ပင် ထိုနည်းဖြင့် ဆုံးမခံရနိုင်ကြောင်းလည်း ပြောပါသည် ။ သို့သော်လည်း ကျောင်းများမှာ ယောင်္ကျားလေးသီးသန့် မိန်းခလေးသီးသန့်များဖြစ်ကြောင်း သိရပါသည် ။ ယနေ့တိုင်အောင် အိန္ဒိယနိုင်ငံ ၊ ထိုင်းနိုင်ငံ ၊ ဘင်္ဂလားဒေရ်ှ့နိုင်ငံ၊ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ များတွင် ထိုနည်းလမ်းကို အသုံးပြုတာမျိုးရှိပါသေးသည် ။ အနောက်ဥရောပနိုင်ငံများတွင်တော့ စာသင်ခန်းအတွင်း ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်းကို ပိတ်ပင်ခဲ့သည်မှာ ဆယ်စုနှစ်တခုမက ကြာခဲ့ပြီဖြစ်ပါသည် ။ သို့သော်လည်း Texas အပါအဝင် အမေရိကန်နိုင်ငံရှိ ပြည်နယ်တချို့တွင်တော့ corporal punishment ခေါ် ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်းကို ခွင့်ပြုထားဆဲ ဖြစ်ပါသည် ။
ကျောက်တံတားမြို့နယ်ရှိကျောင်းတကျောင်းတွင် ပညာသင်ကြားခဲ့သည့် ကိုကျော်မင်း က သူတို့ငယ်စဉ်ကလည်း ထိုသို့သော ဆုံးမမှုမျိုးကို ပုံမှန်ကြုံရကြောင်းပြောပါသည် ။ ယောင်္ကျားလေးတွေပဲ ခံရတာများပါတယ် ။ အဆိုးဆုံးနည်းလမ်းမှာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အတန်းပြင်ထုတ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ပြောသည် ။ အသက်ငယ်သေးသော်လည်း ရှက်တတ်နေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မလုပ်သင့်ဟု ထင်ကြောင်းဆိုပါသည် ။
မေးခွန်းတခုမှာ ရိုးရိုးအသားနာအောင် ရိုက်လျှင်ဆုံးမပြီး ဖြစ်ပါလျှက် အဘယ်ကြောင့် အရှက်ရအောင် ဘောင်းဘီ ဂါဝန် ချွတ်ခိုင်းခြင်းများ ပြုလုပ်ခိုင်းသနည်း ဆိုခြင်းပင်ဖြစ်သည် ။ ဆရာမဒေါ်သန်းနု တချို့ဆရာမကတော့ အကျင့်ကိုက ဒါမျိုးမှ ရိုက်သလိုဖြစ်နေတာ ၊ တခါတလေကျတော့ ကျောင်းသားကိုက တခြားနည်းနဲ့ ဆုံးမလို့မရလို့ တဆင့်တိုးပြီး အမှတ်သညာဖြစ်သွားအောင်ပါ ဟုပြောပါသည် ။ မဇင်သီရိကလည်း ပေါ်ပြီး ရှက်အောင်သက်သက်လုပ်တာပါ ။ ပိုမနာပါဘူး ဟုဆိုသည်။ အရိုက်ခံရသူများကို အောက်ပိုင်းဗလာဖြင့် စာသင်ခန်းကို မျက်နှာမူ မတ်တပ်ရပ်လျက် မိနစ်အနည်းငယ် ဆက်လက်ဒဏ်ပေးခံထားရပြီး နောင်စာမေးပွဲများတွင် အောင်မြင်အောင် ဖြေဆိုပါ့မည် ဆိုသည့် ကတိစကားကို တောင်းခံပြီးမှသာ ထိုဒုက္ခမှ ကင်းလွတ်ခွင့်ကို ဆရာမက ပေးကြောင်း ပြောပါသည် ။ “ရှိတာအကုန်ပေါ်တာပဲ” ဟု လက်ရှိတွင် ရယ်မောပြီး ပြောဆိုခဲ့သည် ။ ထိုသို့ဆုံးမခံရပြီး နောက်ပိုင်း စာမေးပွဲများတွင် ပိုကြိုးစားခဲ့ပြီး ကျရှုံးမှုမရှိတော့ဟု ပြောပါသည် ။
ထို့အပြင် အချက်အလက်အများအရကျောင်းများတွင် တင်ပါးလှန်ရိုက်ခြင်းနှင့် ဝတ်လစ်စလစ်အပြစ်ပေးခံရသူ အများစုမှာ ကျောင်းသားများသာ ဖြစ်ကြောင်းလည်း သိရပါသည် ။ ယေဘုယျအားဖြင့် သုံးတန်းမှ ပဉ္စမတန်းအထိ ၊ အသက်၈နှစ် ၉နှစ်မှ ၁၁ နှစ် ၁၂နှစ်ခန့်အထိ အရွယ်များ ဖြစ်ကြသည် ။ ပုန်ကန်လိုစိတ်ရှိလာပြီး ထိန်းသိမ်းရခက်ခဲသည့် အရွယ်များဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် ။ သူမကပင် ဆရာမအများစုမှာ မိန်းခလေးတွေကို ညှာတာလေ့ရှိကြောင်းလည်း ပြောသော်လည်း တခါတရံတွင်တော့လည်း ဆုံးမရကြောင်းပြောပါသည် ။ မဇင်သီရိကလည်း သူမတို့တုန်းက ကျောင်းသားများကိုသာ ပုံမှန်ဘောင်းဘီချွတ်ရိုက်လေ့ရှိပြီး သူမနှင့်ကျောင်းသူတချို့မှာသာ လပတ်စာမေးပွဲ ကျရှုံးခြင်းကြောင့် အထူးအပြစ်ပေးခံထိခြင်း ဖြစ်ကြောင်းဆိုပါသည် ။
ကျောင်းများတွင် ဘောင်းဘီချွတ်၍ရိုက်ခြင်း သာမက ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းထားခြင်း စသည့်နည်းလမ်းများသည် လူ့ဂုဏ်သိက္ခာကို ညှိုးနွှမ်းစေသည့် အကျင့်များဖြစ်ကြောင်း တချို့ကဆိုသည် ။
အထူးသဖြင့် မူလတန်းကို ကျော်လွန်ပြီး တတ်သိနားလည်သည့်အရွယ်များကိုလည်းကောင်း ၊ မိန်းခလေးကျောင်းသူများကိုလည်းကောင်း ဤနည်းဖြင့် ဆုံးမပါက စိတ်ဒဏ်ရာရစေတတ်ကြောင်း စိတ်ပညာစာရေးဆရာတဦးက ပြောပါသည် ။ မြန်မာနိုင်ငံနှင့် ပညာရေးစနစ်ချင်း ဆရာတပည့်ဆက်ဆံမှုပုံစံတူသည့် အိန္ဒိယနိုင်ငံတွင်လည်း ၂၀၁၂ ခုနှစ်က ဒေလီတွင် အသက်၁၃နှစ်ခန့် ကျောင်းသူတဦးကို ပစ္စည်းခိုးမှုဖြင့် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကျောင်းပတ်လမ်းလျှောက်ခြင်းဖြင့် အပြစ်ပေးခဲ့အပြီးတွင် သေကြောင်းကြံစည်ရန် ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့သည့် ဖြစ်စဉ်လည်း ရှိခဲ့ပါသည် ။ သူ့တုန်းကတော့ သေကြောင်းကြံလောက်အောင် မဖြစ်ပေမယ့် လူ၆၀ရှိ အတန်းအရှေ့မှာ ခါးအောက်ပိုင်းဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ဒဏ်ပေးခံထားရသည့် အရှက်ကွဲမှုမျိုးကို တသက်မမေ့ဟု ထိုစဉ်က အသက်၁၁နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ မဇင်သီရိက ဆိုပါသည် ။
ထိုကဲ့သို့ သမာရိုးကျမဟုတ်ပဲ အရှက်ကွဲအောင် ဒဏ်ပေးခြင်းကို ကျင့်သုံးရာတွင် ထိလွယ်ရှလွယ်စိတ်ဓာတ်ရှိသူများတွင် အန္တရာယ်ဖြစ်စေတတ်ကြောင်း သိရပါတယ် ။ အထူးသဖြင့် ကြီးကောင်ဝင်ပြီးတဲ့သူတွေကို ထိုကဲ့သို့နည်းတွေနဲ့ ဆုံးမတာမျိုးမှာ ပိုမိုပြင်းထန်တဲ့ ခံစားမှုမျိုးဖြစ်စေကြောင်း ဆိုပါတယ် ။ သို့သော် အရှက်တကွဲဆုံးမခံသူ အများစုမှာ စာညံ့သူများ သက်ကြီးနှစ်ကျများဖြစ်သည်ကိုလည်း သိရပါတယ် ။ ကိုကျော်မင်းက စတုတ္ထတန်းတွင် ဝတ်လစ်စလစ်အတန်းပြင် ထုတ်ခံရသူများမှာ စာညံ့သူများ ဖြစ်ကြောင်းပြောပါတယ် ။ သူမှတ်မိသော ထိုနည်းဖြင့် အပြစ်ပေးခံရသူ တဦးတည်းသော ကျောင်းသူမှာလည်း အတန်းအကြိမ်ကြိမ်ကျထားသူ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုပါတယ် ။
“သူက ၄တန်းအရွယ်မှ မဟုတ်တော့ပဲ ၊ လူကောင်ကော အသက်ကော အတော်ကြီးနေပြီ ။” ထိုစဉ်က အရွယ်ကြီးသူမို့ အထူးအဆန်းဖြင့် ကြည့်ခဲ့သော်လည်း သက်တူကျောင်းသူတွေကိုတောင် မဆုံးမတဲ့နည်းနဲ့ အပြစ်ပေးခံရတာမို့ ထိုကျောင်းသူကြီးမည်မျှ အရှက်ရမည်ကိုပင် ယခုမှပင် ကိုယ်ချင်းစာမိကြောင်း ၎င်းကပင် ပြောခဲ့ပါသည် ။
အငြိမ်းစားဆရာမကြီးကတော့ အတန်းကြီးတွေကို ထိုနည်းဖြင့် ဆုံးမလေ့မရှိကြောင်း ပြောပါတယ် ။ ၆တန်း၇တန်းလောက်ဆို အဲလိုမရိုက်တော့ပါဘူး ဟုဆိုသည် ။ သို့သော် တခါတရံ ချွင်းချက်များ ရှိသည်ကိုတော့ မငြင်းဆန်ခဲ့ပါ ။ အထက်တန်းများကိုပင် တင်ပါးလှန်ပြီး ရိုက်ဆုံးမတာမျိုးကို ပညာရေးလောကတွင် ကြားဖူးခဲ့သည်ဟု ဆိုပါသည် ။ “ဟိုးအရင်ခေတ်က များပါတယ် ။ စာခိုးချရင် ရည်းစားထားတာမျိုးတွေ ဘာတွေရှိရင်လုပ်တတ်ပါတယ်” ဟု ပြောပါသည် ။ တက္ကသိုလ်ပညာရေး အဆင့်တွင်ပင် အတွဲများမိပါက အမျိုးသမီးကျောင်းသူကို ဆံပင်ရိတ် ဂတုံးတုံးပြီး အပြစ်ပေးခဲ့ဖူးကြောင်း ရန်ကုန်တိုင်းလွှတ်တော်အမတ် ဒေါ်ညိုညိုသင်းက နာမည်ကြီးခဲ့သည် GTC ဗီဒီယိုကိစ္စဖြင့် ပတ်သတ်ပြီး ပြောခဲ့ရာ အခြေခံပညာအဆင့်များတွင် ထိုကဲ့သို့ အဖြစ်များ ရှိနေခြင်းမှာ မထူးဆန်းဟု ဆိုနိုင်ပါသည် ။
မည်သို့ပင် ဆိုစေ ပြောင်းလဲလာသည့် ခေတ်စနစ်ကြီးတွင် ခလေးများ၏ အခွင့်အရေးကို ပိုမိုလေးစားလာမှုကြောင့်လည်းကောင်း ၊ သင်ကြားပုံနည်းစနစ် ပြောင်းလဲလာမှုကြောင့် လည်းကောင်း ၊ အတိုင်အတောခံရမှာစိုးရိမ်မှုကြောင့်တကြောင်း တို့ကြောင့် ဘောင်းဘီချွတ် ရိုက်နှက်သည့် နည်းလမ်းကို ရှောင်ကြဉ်လာကြပြီ ဖြစ်သည် ။ ယခင်က စည်းကမ်းလွန်စွာတင်းကြပ်ကာ အရိုက်ကြမ်းသည်ဟု နာမည်ကြီးသည့် ပြင်ဦးလွင်မြို့ရှိ ဘော်ဒါဆောင် တခုပင် ယခုအခါ ရိုက်နှက်ခြင်းကို လုံးဝရပ်နားလိုက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိရပါသည် ။ သို့ပါသော်လည်း ၁၉၈၆ခုနှစ်ကတည်းမှ ကြိမ်လုံး အသုံးပြုခြင်းပိတ်ပင်ခဲ့သည့် အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် လူငယ်မျိုးဆက်သစ်များ၏ အကျင့်စရိုက်များယိုယွင်းလာခြင်း အတ္တကြီးမားလာခြင်း ထိန်းသိမ်းရခက်ခဲပြီးရိုင်းစိုင်းလာခြင်း တို့ကြောင့် ရိုက်နှက်ဆုံးမခြင်းကို ပြန်လည် အသက်သွင်းလိုသည့် တောင်းဆိုမှုများ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်လာသည်ကိုလည်း သိမြင်နေရရာ ရေရှည်တွင် မည်သည့်နည်းလမ်းက ပိုမိုကောင်းမွန်မည် ဆိုသည်ကို ပြောရန်ခက်ကြောင်း တချို့ကဆိုပါသည် ။
ထိုနည်းတူပင် အရှေ့တိုင်းထုံးစံမှာ တမျိုးတမြည်ကွဲပြားကြောင်းဆိုသည် ။ အထူးသဖြင့် အနောက်တိုင်း နိုင်ငံများတွင် ဆရာက ကိုယ်သင်ရမည့် အပိုင်းကို သင်ကြားယုံမျှ ဖြစ်သောကြောင့် ဘောင်ထက်ကျော်ပြီး ပါဝင်မှုမရှိဟု ဆိုသည် ။ ဒီမှာက အလုပ်ခွင်ထဲတိုင်အောင် ဆရာတပည့်ဆိုတာ ပြင်းထန်စွာဆုံးမစရာရှိပါက ဆုံးမသလို လိုအပ်ပါက မိသားစုရေးရာများထိအောင် ကူညီစောင့်ရှောက်ပါဝင်လေ့ရှိသည် ဟုဆိုသည် ။ ငယ်တုန်းကတော့ တင်ပါးလှန် ရိုက်ခဲ့ပေမည့် လက်ရှိတိုင်အောင် ငါ့တပည့်ဆိုပြီး စိတ်ထားရှိသေးကြောင်း ၁၀တန်းတွင် ဂုဏ်ထူးပါတုန်းကလည်း ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်ကြောင်း မဇင်သီရိ ဆိုပါတယ် ။
အားလုံးကို တပြေးညီဆုံးမတာမျိုးဆိုရင်တော့ ဘာမှမပြောလိုပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဆီမှာ ကျူရှင်မတတ်လို့ဖြစ်ဖြစ် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရအညှိုးထားပြီး တဦးထဲကို ဒဏ်ပေးတာမျိုးဆိုရင်တော့ မှားသည် ဟု ဒေါ်သန်းနုက ပြောဆိုပါသည် ။ တခါတလေတော့လည်း ထိုကဲ့သို့ အပြစ်ပေးပြီးမှ လိမ္မာသွားသည်များ စာပိုမိုကြိုးစားလာသည်များ ရှိသည်မှာလည်း လက်တွေ့ရှိကြောင်း တချို့ကလည်း ပြောပါသည် ။ မဇင်သီရိ နှင့် ကိုကျော်မင်းတို့ကိုလည်း ငယ်စဉ်က ဆုံးမခဲ့သည့် ဆရာမများကို စိတ်ထဲတွင် အနာတရ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သလားဟု မေးရာတွင်တော့ မည်သို့မှ သဘောမထားကြောင်း ရိုသေလေးစားလျက်ရှိဆဲ ဟုသာ ဆိုသွားခဲ့ပါသည် ။
ဆူးငှက်(ပညာရေး)
Credit to Facebook Myanmar Internet News Group
Comments
Post a Comment