Photo Loading...
(စဆုံး)
"ခုလို မိဘနှစ်ပါးကို ကန်တော့ရသော အကျိုးအားကြောင့် ငါ့သမီးလေး သွားရာလမ်းခရီး ခလုတ်မထိ ဆူးမငြိဘဲ သွားလမ်းသာလို့ လာလမ်းဖြောင့်ကာ စိတ်ချမ်းသာလို့ ကိုယ်ကျန်းမာပါစေကွယ် ''
"မေမေကလည်း သမီးအဖေ လိုပါဘဲကွယ်''
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မေမေ.. ပေးတဲ့ဆုနဲ့ ပြည့်ပါစေ.. သမီးသွားတော့မယ်နော် ''
မိဘနှစ်ပါးကို ကန်တော့ပြီး ခရီးဆောင် အိတ်လေးကို ဆွဲကာ ကားပေါ်တက်လိုက်တော့ မိသားစုလိုက် လိုက်ပို့ကြသည် ။ အစ်ကိုကြီးလည်း မျက်နှာ မကောင်း။ မောင်လေးလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ ။ မောင်နှစ်မ သုံးယောက်မှာ ချယ်ရီက အလတ် ။ ငယ်စဉ်ဘဝကတည်းက ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ချင်သူ ။
ချယ်ရီတို့ မိဘတွေက ပြည့်စုံချမ်းသာသော်လည်း သားသမီးတွေရဲ့ ဆန္ဒကို မကန့်ကွက်ဘဲ ဖြည့်စွမ်းပေးကြသည် ။ ဆရာအတတ်သင်မှ မွေးထုတ်ပေးလိုက်သော ချယ်ရီ ။ တာဝန်ကျရာ မြို့လေးသို့ သွားရန် မိသားစုလိုက် အဝေးပြေး ကားဂိတ်သို့ လိုက်ပို့ကြခြင်းဖြစ်သည် ။
"စာမှန်မှန်ရေးနော် မမ''
"အေးပါ မောင်လေးရယ်''
"ညီမလေး ရောက်တဲ့နေရာမှာ အဆင်မပြေရင် ပြန်ခဲ့နော်.. အစ်ကို တစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်.. ညီမလေး သွားချင်လို့သာ လွှတ်ရတာ လစာကလည်း မက်စရာ မရှိဘူး ကြားလား ''
"ခွင့်ရတဲ့ အချိန်တိုင်း ပြန်လာနော် မေမေတို့ မျှော်နေမယ် ''
"စိတ်ချပါ သမီးက ကလေးတွေ စာသင်ရတာကို ပျော်နေတာပါ.. သမီးကိုယ်တိုင်ကလည်း ဘဝတွေကို လေ့လာချင်လို့ပါ .. စိတ်မပူပါနဲ့ မေမေ ''
"အေးပါ ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ပါ သမီးရယ်''
အဝေးပြေးကားကြီး စတင်ထွက်ခွာလာတော့ မိသားစုကို လက်ပြပြီး ကားမှန်ပြတင်းဘေးကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးမောကာ လိုက်ပါလာသော ချယ်ရီ။ အသားအရေက ဖြူဝင်းကာ ဆံပင်ကလည်း ဖြန့်ချထားလျှင် တင်ပါးပေါ်ထိ ရောက်အောင် ရှည်လျားသည် ။
အရပ်ကတော့ ငါးပေ နှစ်လက်မတဲ့။ ဆရာအတတ်သင်မှာ အားကစားလုပ်ရင်း အရပ်တိုင်းတော့ သူငယ်ချင်းတွေက စကြသည် ။ ဂျပုတဲ့ ။ ဖြူဖြူသွယ်သွယ် ရုပ်ရည်ချောမောသော ချယ်ရီကို သင်တန်းဖော် ဆရာမတွေက ပါးလေးဆွဲလိုက် ဖင်လေးရိုက်လိုက်နဲ့ စကြသည် ။
ချယ်ရီမျက်နှာလေးက အမြဲပြုံးနေသည်ကိုး။သင်တန်းဆင်းတဲ့ ရက်ကလည်း ချယ်ရီကို ဝိုင်းနမ်းကြတဲ့ ဆရာမသင်တန်းသူတွေ ။ ချယ်ရီရဲ့ အကျီ င်္င်္ င်္အဖြူလေးပေါ်မှာတောင် နှုတ်ခမ်းနီရာတွေနဲ့ ။
ချယ်ရီ သင်တန်းကျောင်းက အကြောင်းတွေ စဉ်းစားရင်း ပြုံးမိသည် ။ ပြုံးနေရင်း ချယ်ရီ မျက်ဝန်းလေးတွေ အရောင်ပြောင်းသွားသည် ။
အဝေးပြေး ကားပြတင်းပေါက်မှန်ကတစ်ဆင့် မြင်နေရသည်က တောင်စောင်းတွေမှာ စိုက်ထားသည့် စိုက်ခင်းတွေ ။ မြေပြန့်ဒေသလို မဟုတ်ဘဲ တောင်တွေကို လှေကားထစ်ပုံစံဖြစ်အောင် လုပ်ပြီး စိုက်ထားတဲ့ တောင်ယာခင်း။ အလွန်လှပတဲ့ လှေကားထစ်စိုက်ခင်း။ သူငယ်ချင်းတွေ ပြောသလို လှေကားထစ်စိုက်ခင်းတွေတွေ့ရင် ချယ်ရီ တာဝန်ကျတဲ့နေရာ ရောက်ပြီတဲ့ ။
တစ်ခါမှ မရောက်ဘူးပေမယ့် ရင်းနှီးနေသလို ။ လှေကားထစ် စိုက်ခင်းတွေထဲမှာ ပြေးလွှားနေသော သူမ ပုံရိပ်တွေ ။ ရင်းနှီးနေသလို ခံစားရသည် ။
ရပ်ရွာလူကြီးတွေက စာသင်ကျောင်းထဲမှာပင် နေထိုင်နိုင်ရန် အစီအစဉ် လုပ်ပေးကြသည် ။ ကျောင်းလေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ။ အသက်ငါးဆယ်ကျော် ကျောင်းစောင့်ကြီး တစ်ယောက်ကိုပါ ထားပေးသည် ။ အသက်ငါးဆယ်ကျော် ဆိုပေမယ့် ကျောင်းစောင့်ကြီးက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် သန်သန်မာမာ။
ဆရာမလေး ချယ်ရီ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထား လှပသော ရှု့ခင်းတွေ တောင်စောင်းတွေမှာ စိုက်ထားသော လှေကားထစ် စိုက်ခင်းတွေကို ကျောင်းကနေ လှမ်းကြည့်ရင် မြင်နေရသည် ။
"ဆရာမလေး ကျုပ်တို့ဆီမှာ စာသင်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား''
"အဆင်ပြေပါတယ် ကျောင်းစောင့်ကြီးရယ်
ရှု့့ခင်းတွေက လှသလို ကလေးတွေကလည်း စာကြိုးစားကြတယ် ။ ရပ်ရွာကလည်း သဘောကောင်းတော့ ချယ်ရီလည်း စိတ်ချမ်းသာရတာပေါ့ ''
"ဆရာမလေး ခုလာမယ့် လပြည့်နေ့မှာ တောင်ပိုင်ပူဇော်ပွဲ ရှိတယ် ပူဇော်ပွဲပြီးရင် ကောက်ပဲသီးနှံတွေ အထွက်တိုးတယ်လို့ ယုံကြည်ကြတယ်လေ''
"ဟုတ်လား ကျောင်းစောင့်ကြီး အယ် ဦးလေးကြီးလို့ဘဲ ခေါ်မယ်နော် ''
"ကြိုက်သလို ခေါ်ပါဆရာမလေးရယ်.. အဲဒီနေ့ကျရင် ရွာက အိမ်တိုင်းမှာ ဆန်အရက်ချက်ကြတယ်.. ဆရာမလေး အိမ်တိုင်းဆီက နည်းနည်းတော့ သောက်ရမှာ''
"ဟုတ်လား မသောက်လို့ မရဘူးလား''
"မရဘူး ဆရာမလေး ခင်မင်တဲ့သူတွေကို အမြတ်တနိုး လက်ဆောင်တိုက်တာမို့ ငြင်းလို့မရဘူးလေ ''
တောင်ပိုင်ပူဇော်ပွဲရောက်တော့ ကျောင်းစောင့်ကြီးက ဆရာမလေး ချယ်ရီကို နွားလှည်းလေးနဲ့ ရွာထဲက အိမ်တွေကို လိုက်ပို့သည် ။ အစားအသောက်တွေ အသီးနှံတွေ အသားကင်တွေ ဆန်အရက်တွေနဲ့ ဆရာမလေးကို ဧည့်ခံကြသည် ။
လက်ဆောင်တွေ ပေးကြနှင့် ရွာလူကြီးတွေ ရွာသူရွာသားတွေ ဆုတောင်းကြရင်း ကခုန်နေသည်ကို ကြည့်ရသည်မှာ ဆရာမလေး ချယ်ရီတောင် အပျော်တွေ ကူးစက်လာသည် ။ ဆန်အရက်ေ
တွေကလည်း ချိုချို သီဆိုကခုန်နေသည်ကို ကြည့်ရင့် ဆရာမလေး သောက်မှန်းမသိ သောက်နေမိသည် ။
အပြန်လမ်းမှာ ချယ်ရီ မဟန်နိုင်တော့ ။ လှည်းပေါ်မှာပင် ခေါင်းမထူနိုင် ။ ကျောင်းစောင့်ကြီးက ချယ်ရီကို လှည်းပေါ်မှ ပွေ့ကာ ကျောင်းထဲ ထမ်းခေါ်လာသည် ။ ကျောင်းထဲ ရောက်တော့ ချယ်ရီ အံထားတဲ့ အနံ့ တွေနဲ့ ။
ကျောင်းစောင့်ကြီး ချယ်ရီကို ကြည့်ကာ စဉ်းစားလိုက်သည် ။ စာသင်ခုံ တစ်ခုပေါ် တင်ပြီး အိပ်စေကာ တစ်ကိုယ်လုံး ရေပုံးနှင့် လောင်းချလိုက်သည် ။ ဆရာမလေးရဲ့ ရေစိုနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ကာ ကျောင်းစောင့်ကြီး တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
ကျောင်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ကာ ရွာဘက်က အသံတွေကို နားစွင့်လိုက်သည် ။ ဗုံတီးသံ သီချင်းဆိုသံ ကခုန်ုနေကြတဲ့အသံတွေကို နားစွင့်ရင့် ရွာကလူတွေ ပွဲတော်ဆီကို စုပြုံရောက်နေသည့်အချိန် ။
ကျောင်းစောင့်ကြီး ဆရာမလေး အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်ပြီး ရေချိုးပေးသည်။ ဆပ်ပြာတွေနှင့် သေချာပွတ်တိုက် ဆေးကြောပေးသည်။ ဆရာမလေး အမူးမပြေသေး ။ ကျောင်းစောင့်ကြီး ဆရာမလေး အဝတ်အစားတွေထဲမှ အဖြူနဲ့အစိမ်း ဝတ်စုံလေးကို ထုတ်ကာ ဝတ်ပေးလိုက်သည် ။ အတွင်းခံတွေတော့ မပါ ။ ဆရာမလေးကတော့ မူးကောင်းတုန်း ။
ဆရာမလေးရဲ့ လက်နှစ်ဘက်ကို လက်နောက်ပြန်ပူးကာ ခါးနှင့်တွဲပြီး ကြိုးချည်လိုက်သည် ။ မျက်လုံးနှစ်ဘက်ကို ဆရာမလေးရဲ့ လုံချည်လေးနဲ့ ပိတ်ကာ ချည်လိုက်သည် ။ ကျောင်းရဲ့ ထုတ်တန်းပေါ်ကို ကြိုးစကို တင်ကာ ခါ့းလေးကို ဆွဲချည်လိုက်သည် ။
ကြိုးချည်ခံထားရတဲ့ ချယ်ရီကိုယ်လုံးလေးကို ရေပုံးနဲ့ ခေါင်းကနေ လောင်းချလိုက်သည် ။ အဖြူအစိမ်း ဝမ်းဆက်လေးကို ဝတ်ကာ လက်ပြန်ကြိုးချည် ခံထားရသော ချယ်ရီ ။ ရေနှင့်လောင်းလိုက်တဲ့ အရှိန်ကြောင့် ချယ်ရီ အမူးပြေသလိုလို ဖြစ်လာသည် ။ မိမိကိုယ်ကို ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ ။
မိမိနို့လေးတွေကို လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ဖိချေနေရင်း ကျောင်းစိမ်းလုံချည်ပေါ်ကနေ တင်ပါးကို လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရိုက်နေရာ ချယ်ရီ ခါးလေး ကော့ကော့သွားသည် ။ ဘော်လီမပါသော နို့လေးကို ရေစိုနေသော ကျောင်းဝတ် အဖြူရောင် ရင်ဖုံးလေးပေါ်မှ ဆွပေးနေရာ အပျိုစင်လေး ချယ်ရီ မကြုံစဖူး ထူးကဲလှသော အရသာကို ခံစားနေရသည် ။
ခံစားချက်များကောင်းနေစဉ် ရေစိုနေသော ကျောင်းစိမ်းလုံချည်အောက်မှ တင်ပါးလေးကို ကြိမ်လုံးရိုက်ချက် ကျလာသည် ။
"ရွှပ် ''
" အ ''
" ရွှပ် ''
" အ ''
နို့လေးကို လမ်းကြမ်းကြီးနဲ့ ဆုပ်ချေလိုက်
တင်ပါးလေးကို ကြိမ်နဲ့ရိုက်လိုက်နဲ့ ချယ်ရီကို ဆွပေးနေသည် ။ ချယ်ရီ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်နေပြီ ။ နို့သီးခေါင်း ထိပ်လေးတွေကို ဆုပ်ချေပေးရင်း
"ဆရာမလေး ကောင်းလား''
"အင်း အင်း အား ''
အရှိန်ရနေတဲ့ ချယ်ရီ ။ ကျောင်းစောင့်ကြီး အသံမှန်းသိလိုက်သည် ။
"အား ကောင်းတယ် ဦးလေး ဒီလိုတစ်ခါမှ မခံစားရဘူး ဦးလေးစိတ်ကြိုက် သဘောကျသလို နှိပ်စက်ပါ ကြိုက်သလို လုပ်ပါ''
ချယ်ရီကို ချည်ထားသော ခါးကကြိုးကို ဖြည်ပေးလိုက်ပြီး လက်ပြန်တုတ်ထားသော လက်နှစ်ဘက်ကို ပြောင်းချည်လိုက်သည် ။ ခါးကုန်းရက် အနေအထားလေး ။ ဆရာလေး ချယ်ရီ ခံစားမှု အသစ်တွေ ။ ကျောင်းစောင့်ကြီးက ရေစိုနေသော လုံချည်လေးကို မကာ အဖုတ်လေးကို လက်ညိုးလေးထိုးသွင်းလိုက်သည် ။
တဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးပြီး လက်လေးနှစ်ချောင်း လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ် ထိုမှတစ်ဆင့် လက်သုံးချောင်းကို စိတ်ကြိုက် ထိုးသွင်းကာ ကလိနေတော့ ချယ်ရီ ထန်နေပြီ။
ကြိမ်လုံးရိုက်ချက်က ကျလာပြန်သည်။ သာယာသော လောကငရဲ ။ ချယ်ရီ စိတ်က တစ်ခုခုကို တောင့်တနေပြီ ။ အပျို စင်လေးဆိုတော့ ဘာမှန်းမသိ။ ကျောင်းစောင့်ကြီးလက်ထဲမှာ သူ့စိတ်ကြိုက် ကလိနေသည်ကိုလည်း သာယာနေမိသည် ။
ထုတ်တန်းမှာ ချည်ထားသော ကြိုးလေးကို ဖြည်လိုက်ပြီး ကြိုးစကို ဆွဲကာ စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ။ ကြိုးချည်ထားသော လက်နှစ်ဘက်က ချယ်ရီ ကိုယ်လုံးလေးအောက် ရောက်နေတော့ ခါးကော့ပေးထားသော ပုံစံလေး ။ ရေတွေကလည်း စိုရွှဲနေတော့ ဖြူဝင်းသော အသားအရေက ပိုပြီး ပေါ်လွင်နေသည် ။အကျိ င်္ င်္အဖြူအောက်က နို့သီးလေးတွေကလည်း ဆွဲဆောင်နေ သလိုလို ။
ကျောင်းစောင့်ကြီး ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တာကို ချယ်ရီ မသိ ။ မျက်လုံးက လုံချည်လေးနဲ့ ပိတ်ချည်ခံ ထားရသည်ကိုး ။ ကျောင်းစောင့်ကြီး သူရဲ့ ညိုညိုတုတ်တုတ် လိင်တံကြီးနဲ့ ဆရာမလေးချယ်ရီရဲ့ ရေစိုနေသော ကျောင်းစိမ်းလုံချည်လေးကို မကာ အဖုတ်လေးကို ထိုးသွင်းလိုက်သည် ။
" အား ''
ချယ်ရီ ရဲ့ အော်သံလေး။ အပျိုစင် ပါကင်လေးကို ထိုးသွင်းခံလိုက်ရသဖြင့် အော်မိခြင်း ဖြစ်သည် ။တုတ်တုတ်ခဲခဲ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းဖြင့် မခံနိုင် ။ ကျောင်းစောင့်ကြီး ဖြည်းဖြည်းလေး အသွင်းအထုတ် လုပ်သည် ။ အဖျားပိုင်းလေးတွင် သွင်းထားပြီး နှပ်ထားသည် ။ ဖြေးဖြေးလေးဘဲ အသွင်းအထုတ် လုပ်ရင်း ချယ်ရီ အဖုတ်လေးထဲမှ အရည်လေးတွေ စိုရွှဲလာတော့ အားကုန်ထိုးသွင်းလိုက်သည် ။
" ဗြစ် ဗြစ် စွပ် ''
" အား အား ကောင်းတယ် ဦးလေး ရပြီ စိတ်ကြိုက်လုပ်တော့ ''
ချယ်ရီပါးစပ်က စကားသံ ။ မိမိဘာသာ အံ့ သြမိသည် ။ မိမိလည်း ဒီအရသာကို ကောင်းမှန်းသိသွားပြီ ။ မိမိကို အခုလို လုပ်နေသည်ကို စိတ်မဆိုးတဲ့ အပြင် ကျေးဇူးတင်မိသည် ။ လောက ကာမစည်းစိမ်ကို သိသွားပြီ။ ကောင်းကောင်းခံစားနေရပြီ ။ ကျောင်းစောင့်ကြီးက စိတ်ကြိုက်လုပ်ရုံတင် မကဘဲ ချယ်ရီရဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကို ဆွဲသည် ။ အားမရတော့ ချယ်ရီပါးနှစ်ဘက် ကို လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ရိုက်ချလိုက်သည် ။
" ဖြန်း ဖြန်း ''
ပါးလေးတွေ နီသွားတော့ ချယ်ရီပါးစပ်လေးကို နမ်းစုပ်ရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လိုးနေသည် ။ ကိုယ်ခန္ဓာချင်းကလည်း ဆင်နဲ့ ဆိတ်လို ကွာသည် ။ လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကြိုးချည်ခံ ထားရသည် ။ ကျောင်းစောင့်ကြီး စိတ်ကြိုက် အလိုးခံနေရသော ချယ်ရီလေး။ ကျောင်းစောင့်ကြီးလည်း ပြီးသွားရော ချယ်ရီလည်း ပျော့ခွေသွားသည် ။
ချယ်ရီ တမ်းတနေဆဲ ယစ်မူးနေဆဲ သာယာနေဆဲ ။ ကျောင်းစောင့်ကြီးရဲ့ အထိအတွေ့တွေကို မျှော်လင့်မိနေဆဲ ။ချယ်ရီ ထပ်မံပြီး မျှော်လင့်မိနေစဉ် ကျောင်းစောင့်ကြီးက ချယ်ရီ မျက်နှာကို ရေပုံးကြီးနဲ့ ပက်လိုက်သည် ။
" ဝုန်း ''
ချယ်ရီ မျက်နှာပေါ် ရေတွေ ကျလာလို့ အလန့်တကြား မျက်နှာပေါ်က ရေတွေကို သုတ်လိုက်သည် ။ မျက်လုံးပေါ်မှာ ဘာကြီးအုပ်နေပါလိမ့် ။ ချယ်ရီရဲ့ ရေသုတ်တဘက် ။ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်စဉ်းစားမိတော့ မနေ့ညက ပူလို့ အိပ်ရာဝင် ရေချိုး အိပ်ပြီး အကျီင်္ င်္ င်္ မဝတ်ဘဲ တဘက်လေးကို ပတ်ပြီး အိပ်ရင်းကနေ ဘေးကသနပ်ခါး ရေခွက်ကြီးကို လက်က ရိုက်မိသည့် အဖြစ် ။
တော်ပါသေးရဲ့ အိပ်မက်မို့လို့ ။ အိပ်မက်ထဲမှာတောင် ဒီလောက်ကောင်းနေရင် အပြင်မှာဆို ချယ်ရီ မိမိကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရှု့ရင်း ။ ချယ်ရီ စဉ်းစားနေမိသည် ။ ဘယ်လို အိပ်မက်ကြီးလည်း ။ ဒီနယ်ကို မလာခင် အချိန်ထိ ဒီလိုထူးဆန်းသော အိပ်မက်ကို မမက်ဘူချေ။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပြတ်ပြတ်သားသား မက်သော အိပ်မက် ။ ဝါးတားတားလည်း မဟုတ် ။ လှေကားထစ်
စိုက်ခင်းတွေ မရောက်ဘူးသော်လည်း ဘာလို့ ို့ရင်းနှီးနေတာလဲ။
ပွဲတော်ရှိတယ်လို့ ပြောတာလေးနဲ့ မက်တဲ့ အိပ်မက် ။ နောက်ဆိုရင်ရော မက်အုံးမှာလား ။ဒီရွာလေးနဲ့ ဘယ်လို ဆက်စပ်မှု့တွေ ရှိလည်း။ တွေးရင်း စိတ်ရှုပ်လာသည် ။ ဆက်မတွေးချင်တော့ ။
" ဆရာမလေး နေကောင်းရဲ့လား''
ကျောင်းစောင့်ကြီးရဲ့ အသံ။
" ကောင်းပါတယ် ဦးလေး ''
"ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ ရွာထဲသွားမလို့ ဘာမှာလိုက်ဦးမလဲ ''
" အော် ဦးလေး ဟိုသားအဖ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတဲ့ အိမ်ကလေ ကျောင်းမလာလို့ ဝင်မေးခဲ့ပါအုန်း ''
" စိုင်းနော်တို့လား ဆရာမလေး ''
" ဟုတ်တယ် ဦးလေး မေးခဲ့ပါအုန်း ''
"သားအဖသာ ဆိုတာ ကောင်းလေးက မွေးစားထားတာ ''
"ဟုတ်လား ဦးလေး ''
" သွားပြီနော် ဆရာမ ''
ကျောင်းစောင့်ကြီးထွက်သွားတော့ အိပ်မက်က ခေါင်းထဲ ရောက်လာပြန်သည် ။
" ဆရာမလေး ရှိလားဗျ ''
" ရှိပါတယ်ရှင့် ''
" ကျုပ်ရွာသူကြီးပါ.. ဆရာမလေး ကျွန်တော့ သမီးကို စာပြပေးနိုင်လားလို့ လာမေးတာပါ ဆရာမလေး ကျောင်းချိန်ပြီးရင်ပေါ့ ''
" ဘယ်နှစ်တန်းလဲ ဦးလေး ''
" ဆယ်တန်းပါ အပြင်ကနေ ဖြေနေတာ နှစ်နှစ်ရှိပြီ ပိုက်ဆံလည်း သိပ်မတတ်နိုင်တော့ ကျုရှင်တွေလည်း မပို့နိုင်တော့ဘူး ဖြစ်နိုင်ရင် ဆရာမလေးသင်ပေးပါဗျာ ''
"ရပါတယ် ဦးလေးရယ် ဒါပေမယ့် ကျွန်မဆီ ပို့ထားလိုက်လေ တူတူနေတော့ စာသင်ချိန် တိုးတာပေါ့ ''
" ကျေးဇူးပါဘဲ ဆရာမလေးရယ် ကျွန်တော် စီစဉ်လိုက်ပါ့မယ် ဒါပေမယ့် ဆရာမလေးရယ် ပိုက်ဆံတော့ မတတ်နိုင်ဘူးနော် ''
" ရပါတယ် ဦးလေးရယ် ဒါတွေ မပြောပါနဲ့ ကျွန်မ ကြိုးစားသင်ပေးမှာပါ... ကလေးကိုသာ ပို့လိုက်ပါ ဒါနဲ့ ဦးလေးသမီးရဲ့ နံမည်က ''
" နန်းနွဲ့တင်ပါ ဆရာမလေး.. သမီးကို လာပို့ဖို့ အစီအစဉ် လုပ်လိုက်ဦးမယ် ပြန်တော့မယ်နော် ဆရာမလေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ''
ညနေစောင်းရောက်တော့ ရွာလူကြီးနဲ့ သမီးဖြစ်သူ နန်းနွဲ့တင် လှည်းတစ်စီးနဲ့ ရောက်လာသည် ။ နန်းနွဲ့တင် ဆယ်တန်းကျောင်းသူ ဆိုပေမယ့် ချယ်ရီနှင့် အရပ်အမောင်း မတိမ်းမယိမ်း ။ ချယ်ရီထက်တောင် အသားဖြူသေးသည် ။ မျက်နှာက ချောမော လှပပေမယ့် မျက်မှောင်က ကုပ်နေသည်။ ဘာကို အလိုမကျမှန်းမသိ ။ ရွာလူကြီး ပြန်သွားတော့ ချယ်ရီနှင့် နန်းနွဲ့တင် နှစ်ယောက်တည်း ။
" နန်းနွဲ့တင် ''
ချယ်ရီ ခေါ်လိုက်တော့ ပါးစပ်က မထူးဘဲ မျက်လုံးလေး လှန်ကြည့်သည်။
" နွဲ့နွဲ့လို့ဘဲ ခေါ်မယ်နော် ဆရာမကိုလည်း မင်းကြိုက်သလိုခေါ် သူငယ်ချင်းလိုဘဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့ ''
နန်းနွဲ့တင် မျက်ဝန်းပေါ်မှာ အဓိပ္ပာယ်များစွာ ။
" တကယ်လား ဒါဆို မချယ်လို့ ခေါ်မယ်နော်''
" မင်းစိတ်တိုင်းကျ ခေါ်ပေါ့... မေးရအုန်းမယ် နွဲ့နွဲ့ဆယ်တန်းအောင်ချင်လား စာကိုစိတ်ဝင်စားလား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော အားမနာနဲ့ မင်းနဲ့ဆွေးနွေးတာပါ ''
" စိတ်ဝင်စားပါတယ်.. ကျွန်မကို စာသင်ရင် ဆုပေးဒဏ်ပေးလုပ်ပေးနိုင်မလား ''
" ကောင်းသားဘဲ.. ဘယ်လို စဉ်းစားထားတာရှိလဲ ''
" မချယ်သင်တာကို မရရင် မချယ်ကြိုက်သလို အပြစ်ပေး၊ ရလို့ မချယ်စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရင် ကျွန်မတောင်းဆိုတာကို လိုက်လျောရမယ် ''
" မင်းတောင်းဆိုတာကို လိုက်လျောရင် စာကြိုးစားပြီး စာမေးပွဲ အောင်အောင်ဖြေမယ်လို့ ကတိပေးလား ''
" မချယ်ကော ကတိပေးလား ''
" မင်းက ဘာတွေတောင်းဆိုမှာလဲ ''
" ဥပမာ ပြောရရင် မချယ်ပါးလေး နမ်းခွင့်ပေါ့ ''
" ဟင် ''
ချယ်ရီ အံ့သြသွားသည် ။ အိပ်မက်ကိုလည်း သတိရသွားသည် ။
" အင်းပါ.. ချယ်ရီ လိုက်လျောမယ်.. အရေးကြီးတာက မင်းစာမေးပွဲအောင်ဖို့ဘဲ ''
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ချယ်ရီရယ် ''
နွဲ့နွဲ့ တီးတိုးရေရွတ်ရင်း ။ ချယ်ရီ ခါတိုင်းထက် ပိုပြီး ကြိုးစားရသည် ။ ပင်ပန်းခံရသည် ။ နွဲ့နွဲ့အပေါ်လည်း စေတနာထားကာ သင်ပေးသည် ။ အခကြေးငွေ မပါဘဲ သင်ပေးတော့ ချယ်ရီစေတနာကို မြင်သည် ။ ချယ်ရီနှင့် နန်းနွဲ့တင် ဆရာနဲ့ တပည့်လို မမြင်တော့ သူငယ်ချင်းလို ဖြစ်လာသည် ။
နန်းနွဲ့တင် စာသင်နေရင် တစ်ခါတလေ ချယ်ရီကို စိုက်ကြည့်နေတတ်သည် ။ ချယ်ရီ ခေါင်းခေါက်လိုက်မှ အာရုံပြောင်းပြီး စာကို စိတ်ဝင်စားသည် ။ ကလေးတွေ အစမ်းစာမေးပွဲ ပြီးတော့ ချယ်ရီ နန်းနွဲ့့တင်ကို စာမေးပွဲ စစ်သည် ။ နန်းနွဲ့တင် ဖြေထားတဲ့ စာတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ လက်ရေးလေးတွေက သေသေသပ်သပ် လှလှ ပပ ။
အဖြေတွေက မှားနေသည် ။ မေးခွန်းတစ်ပုဒ်ကို လှလှပပ သေသေသပ်သပ် တွက်ပြီ း နောက်ဆုံးအဆင့် အဖြေက မှားနေတာမျိုး ။ မသိရင် သေချာလုပ်ထားသလား အောင့်မေ့ရသည် ။ အားလုံးပေါင်းလိုက်တော့ ကျန်တာတွေ ကောင်းပြီး သချာင်္ ကျသည် ။
" နွဲ့နွဲ့လာစမ်း ''
ချယ်ရီ ဒေါကန်နေပြီ ။
" မင်းအမှတ်တွေကို ကြည့်စမ်း ''
နွဲ့နွဲ့ မလှုပ် ။
" မင်းမှာ အပြစ်ရှိလား ''
နွဲ့နွဲ့့ ခေါင်းငြိမ့်သည် ။
" လာ ဒီမှာ ဒူးထောက်စမ်း လက်မြှောက်ထား ''
စိတ်ဆိုးနေမှန်းသိတော့ နန်းနွဲ့တင် ချယ်ရီခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဒူးလေးထောက်ကာ လက်နှစ်ဘက် မြှောက်ထားသည် ။ ချယ်ရီ ကြိမ်လုံးလေးကို ယူကာ နန်းနွဲ့တင် တင်ပါးလေးကို ရိုက်လိုက်သည် ။
" ရွှမ်း ''
" အ ''
ပထမဆုံး အချက် ရိုက်ချက်ပြင်းသွားသောကြောင့် မြှောက်ထားသော လက်ကလေးကို ချပြီး တင်ပါးကို ပွတ်နေသော နန်းနွဲ့တင် ။
" မြှောက်ထား မြှောက်ထား လက်တွေ မြှောက်ထား ''
ချယ်ရီ မိမိသင်ပေးထားတုန်းက အလွယ်တကူ သင်ယူတတ်မြောက်သောသူ ။ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ချိန်ကိုက်နည်းများ အဖြေရှာပုံ မေးခွန်းနဲ့ အဖြေနဲ့ အံကျကွက်တိ တွက်ပြခဲ့သူ။ စာမေးပွဲ မေးခွန်းမေးတော့မှ တလွဲ လုပ်လာသူ ။
" ရွှမ်း ''
" အ ''
တင်ပါးလေးကို ပွတ်မလို့ ဟန်ပြင်လိုက်တော့
" မချနဲ့ လက်တွေ မလှုပ်နဲ့ မြှောက်ထား အဲဒီပုံစံနဲ့နေ ကြားလား ''
ချယ်ရီရဲ့ ကရုဏာ ဒေါသ ။ နောက်တစ်ချက် ရိုက်မလို့်ရွယ်ပြီးမှ မရိုက်ဖြစ်တော့ ။
" ဒီပုံစံတိုင်း တစ်နာရီ တိတိ ဒူးထောက် လက်မြှောက်ထား ကြားလား ''
နန်းနွဲ့တင် ချယ်ရီ အကြောင်းကို ကြားပြီးသား ။ မြို့ကြီးက လာပြီး စာသင်ပေးနေသူ ။ ပိုက်ဆံရှိ အသိူင်းအဝိုင်းက လာပြီး စေတနာနှင့် အသင်အပြကောင်းသူ ။ အိမ်ထောင်မရှိ အပျိုစင်လေး။ စိတ်ထဲမှာ အလိုမကျ၍ စိတ်လေနေပြီး ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို စိတ်မဝင်စားဘဲ ဂျစ်ကန်ကန် လုပ်နေသော မိမိ ။
ဆရာမလေး ချယ်ရီ အပြစ်ပေးတာ ခံချင်လို့ နောက်ဆုံး အဆင့်တွေရောက်မှ သေချာ အမှားတွေ ရေးခဲ့တာ ။ မိမိကို သူငယ်ချင်းလို ပေါင်းသော ဆရာမလေး ခုတော့ စိတ်ဆိုးပြီး ရိုက်ပြီ ။ အသက်ကလည်း သိပ်မကွာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဆိုရင် မိမိကတောင် အရပ်မြင့် အုံးမည် ။
ဆရာမလေး ချယ်ရီ အပြစ်ပေးတဲ့ အတိုင်း ကျေနပ်စွာ ခံယူနေပေမယ့် လက်တွေက ညောင်းတော့ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကျလာသည် ။ကြိမ်လုံးနှင့် နှစ်ချက်ရိုက်ပြီး ဆက်ရိုက်အုံးမယ် ထင်ပေမယ့် မရိုက်တော့ဘဲ အပြစ်ပေးခံ ထားရသည် ။ ဆုပေး ဒဏ်ပေး စနစ်ပေါ့ ဆရာမရယ် ။ ဒီတစ်ခါ ဒဏ်ခံရပြီးပြီ ။ နောက်တစ်ခါဆိုရင် ဆုပေးဖို့ ပြင်ထားပါ ဆရာမ ။ တွေ့ကျသေးတာပေါ့ ။
ချယ်ရီ ရေချိုးပြီးတော့ နန်းနွဲ့တင်ကို နားပြီးရေချိုး ခိုင်းလိုက်သည် ။ မိမိကတော့ အိပ်ပြီ ။ နန်းနွဲ့တင် ရေချိုးပြီးတော့ ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်သည် ။ အ်ိပ်ပျော်နေပြီ ။ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးကို နမ်းလိုက်သည် ။ ဆရာမလေး မနိူး ။ ဆရာမလေးဘေးက ဝင်ပြီး အိပ်ရာထဲသို့ အ်ိပ်လိုက်သည် ။
ချယ်ရီ အိပ်ချင်ယောင်နေသည် ။ ပါးလေးကို နမ်းတာကိုလည်း သိလိုက်သည် ။ ဒီကလေးမ ဘာဖြစ်ချင်မှန်း မသိ ။ အဓိကကတော့ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ အောင်ဖို့ဘဲ ဖြစ်သည် ။ နောက်တနေ့ ရောက်တော့
" စာကြိုးစားပါ နွဲ့နွဲ့ရယ် မင်းဆယ်တန်းအောင်မှ ဖြစ်မှာ လူကြီးတွေကို မျက်နှာပူရအောင် မလုပ်နဲ့ ''
" နွဲ့နွဲ့ ဆယ်တန်းအောင်ရင် သမီးလိုချင်တာ ဆရာမ ပေးမှာလား.. လိုချင်တဲ့ဆု ပေးမှာလား ''
" မင်းက ဘာလိုချင်လို့လဲ ''
" အဲဒီ ဆုကို စာမေးပွဲ အောင်မှ တောင်းမယ် ဆရာမ မတတ်နိုင်တာ မတောင်းပါဘူး ပေးမယ်လို့သာ ကတိပေးပါ ''
" ဟုတ်ပါပြီ ကတိပေးပါတယ်.. ဒါနဲ့ ဆယ်တန်းအောင်ရင် ဘာလုပ်မလဲ ''
" ဆရာမကို ကူညီပြီး ဒီရွာမှာ ဆရာမပြန်လုပ်မယ် ''
" ဟုတ်ပါပြီတော် ဆရာမကြီးရယ် ခုတော့ ကြိုးစားပြီး အောင်အောင် ဖြေပါ ''
စာမေးပွဲ အောင်စာရင်းတွေ ထွက်တော့ နန်းနွဲ့တင် သချာ်ဂုဏ်ထူးနဲ့ အောင်သည် ။ နန်းနွဲ့တင် မိဘတွေ ပျော်နေကြသည် ။ ကန်တော့ စရာ သစ်သီးဝလံတွေနဲ့ မိဘတွေနဲ့ အတူ ရောက်လာသည် ။
" ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဆရာမလေးရယ် ဆရာမလေးနဲ့ မှဘဲ ဒီကောင်မလေး အောင်တော့တယ်.. ခု ဆရာမလေးနဲ့ နေမှာဆိုပြီး ပို့ခိုင်းလို့ ကန်တော့ရင်း လိုက်ပို့တာပါ ''
" မလိုပါဘူး ဦးလေးတို့ရယ် သူကလည်း ကြိုးစားလို့ပါ.. ထားရင်ထားခဲ့လေ ဆရာမလုပ်ချင်တယ်လို့ ပြောတာဘဲ.. သင်တန်းတွေ မခေါ်ခင် ကျွန်မ အဖော်ရတာပေါ့.. ဆရာမ သင်တန်းခေါ်တော့လည်း ကျွန်မ ပို့ပေးပါမယ်''
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာမလေးရယ်... ဆရာမလေးလက်ကို အပ်ခဲ့ပြီ ''
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးလေးရယ် ''
" မချယ် ဆရာမလို့ ခေါ်တော့ဘူးနော်.. မချယ်လို့ဘဲ ခေါ်မယ် ''
" သဘောရှိပါတော်... တော့်သဘောပါဘဲ ''
ချယ်ရီ မြူးမြူးလေး ပြောလိုက်တော့ နန်းနွဲ့တင် သဘောကျသွားသည် ။
" မချယ်ကို တောင်းစရာ ရှိတယ်နော်.. ကတိအတိုင်း မမေ့ရဘူး ''
" ဟုတ်ပါပြီ ဘာတောင်းမှာလဲ ''
" ရေချိုးပြီး အိပ်ရာထဲကြမှ ပြောမယ် ''
" အမလေး စျေးကိုင်လိုက်တာ.. ဟုတ်ပါပြီရှင်''
ချယ်ရီနှင့် နန်းနွဲ့တင် ရေအတူတူ ချိုးပြီး နန်းနွဲ့တင်က
" မချယ်အတွက် အဝတ်အစား ထုတ်ပေးထားမယ်နော် သွားနှင့်ပြီ''
"ဟုတ်ပါပြီ တော်.. ဒီကောင်မလေး ဘာတွေကြံစည်နေတာတုန်း ''
လျှာတစ်လစ်လေးထုတ်ပြကာ ပြုံးစစမျက်နှာထားနဲ့ ။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့
" ဘယ်မှာလဲ အဝတ်အစား ထုတ်ထားမယ်ဆို ''
" ဒီမှာလေ မချယ်အတွက် အဖြူ အစိမ်း ''
" ကျောင်းဝတ်စုံ ကြီးလား ''
" ဟုတ်တယ်လေ ဒါလေး ဝတ်လိုက်ပါနော် ပြီးတော့ မချယ်ကို နွဲ့နွဲ့ ဒီတစ်ည ပိုင်ချင်တယ် ခွင့်ပြုနော်.. အဲဒါ စာမေးပွဲ အောင်လို့ မချယ်ဆီက တောင်းတဲ့ ဆုဘဲ မငြင်းရဘူးနော် ''
" ဟုတ်ပါပြီ တော့်သဘောပါဘဲ ဒါနဲ့ အတွင်းခံတွေရော ''
" ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး ဝတ်မနေပါနဲ့ ''
" အဲဒါဆိုလည်း ပြီးရော ''
ဆရာမ ဝတ်စုံ ရင်ဖုံးလေးကို ဝတ်လိုက်တော့ အတွင်းက ဘရာ မပါတော့ ချယ်ရီ နို့သီးလေးတွေကို မြင်နေရသည် ။
" အ ''
နွဲ့နွဲ့ ချယ်ရီနို့့လေးတွေကို ဆွဲလိမ်လိုက်သည် ။ ချယ်ရီ အိပ်မက်ကို သတိရသွားသည် ။ နွဲ့့နွဲ့ ချယ်ရီပါးလေးကို နမ်းသည် ။ ချယ်ရီ င်ြမ်နေသည် ။ ချယ်ရီကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ကာ ချယ်ရီတစ်ကိုယ်လုံးကို နောက်ကနေ နမ်းသည် ။ ဘယ်လိုကောင်မလေးပါလိမ့်
ချယ်ရီ စိတ်ထဲ တွေးနေသည် ။ နောက်ကနေ ဖက်ထားရင်း ချယ်ရီကို သူဒူးလေးပေါ် မှောက်ခိုင်းသည် ။
ချယ်ရီ အလိုက်သင့်နေလိုက်တော့ တင်ပါးလေးကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ ပွတ်ပေးနေရင်း လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်လိုက်ပြန်သည် ။ ချယ်ရီ မကြုံစဖူး တွေ့နေရပြီ ။ တင်ပါးလေးကို ရိုက်လို့ အားရတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ကာ ချယ်ရီပါးစပ်လေးကို နမ်းသည် ။ နမ်းရင်းနဲ့ ချယ်ရီလည်း စိတ်ပါလာကာ ပြန်နမ်းမိသည် ။
နွဲ့နွဲ့ နမ်းနေရင်း လက်တွေက ချယ်ရီနို့လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည် ။ ချယ်ရီ လက်တွေကလည်း အလိုလို နွဲ့နွဲ့နို့လေးတွေကို ပြန်ပြီး ပွတ်ပေးနေသည် ။
" ချစ်လိုက်တာ မချယ်ရယ် ''
ချယ်ရီ မတုန့်ပြန်မိ ။ နွဲ့နွဲ့့လက်တွေက ချယ်ရီရဲ့ လုံချည်ကြားလေးထဲကို နှိုက်ပြီး လှုပ်ရှားလာသည် ။ ချယ်ရီ ရင်တွေ တစ်လှပ်လှပ် ဖြစ်လာသည် ။ နွဲ့နွဲ့ အားမရတော့ ချယ်ရီ လုံချည်အစိမ်းလေးကို ချွတ်လိုက်သည် ။ ချယ်ရီ ကိုယ်လုံးလေးမှာ အင်္ကျီ အဖြူလေးသာ ကျန်တော့သည် ။ ချယ်ရီ တစ်ကိုယ်လုံးကို ထင်သလို လုပ်နေတဲ့ နွဲ့နွဲ့။
ကဲ ဘာလုပ်ချင်လည်း မင်းသဘောဘဲ။ ချယ်ရီ စိတ်ထဲ ပြောနေမိသည် ။ နွဲ့နွဲ့့ တစ်ဆင့်တိုးကာ ချယ်ရီ အင်္ကျီင်္ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေပြီ ။ ဝတ်ခိုင်းတော့လဲ သူဘဲ ။ ချွတ်တော့လဲ သူဘဲ အမျိုးမျိုး ။ ချယ်ရီမှာ အဝတ်အစား မရှိတော့ ။ နွဲ့နွဲ့ ကြမ်းနေပြီ ။ ချယ်ရီနို့လေးတွေကို စို့ပေးတော့ ချယ်ရီ မနေတတ် ။ လက်ကလေးနဲ့ လိုက်ကာမိသည် ။
နွဲနွဲ့့ မျက်လုံးကစားလိုက်တော့ အခန်းထောင့်မှာ ကြိုးတစ်ခွေ ။ ချယ်ရီ လက်နှစ်ဘက်ကို ပူးကိုင်ကာ ကြိုးနဲ့ချည်လိုက်သည် ။ပါးစပ်ကလည်း ပြောသေးသည် ။ မချယ် ချည်မယ်နော်တဲ့ ။ ပြောပြောဆိုဆို သွက်သွက်လက်လက် ချည်လိုက်သည် ။ ချယ်ရီ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ ။ လက်နှစ်ဘက်ကို ပူးကာ ခေါင်းရင်းမှာရှိသော တိုင်နဲ့ ချည်ခံလိုက်ရသည် ။
ချယ်ရီပေါ် ခွထိုင်ကာ လက်တစ်ဘက်က နို့လေးတွေကို ကလိနေပြီး လက်တစ်ဘက်က ချယ်ရီ ပေါင်ခွကြားလေးကို စိတ်ကြိုက်ကလိနေသည် ။ ချယ်ရီကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ချကာ ပါးစပ်လေးကို နမ်းပြန်သည် ။ တဖြည်းဖြည်း နို့သီးလေးတွေကို သွားဖုံးလေးနဲ့ ကြိတ်နမ်းရင်းစုပ်နေသည် ။
တဖြည်းဖြည်း အောက်လျှောသွားကာ ချယ်ရီ အဖုတ်လေးကို နွဲ့နွဲ့ပါးစပ်လေးနဲ့ နမ်းနေသည် ။ နမ်းနေရင်း လျှာလေးကလည်း အငြိမ်မနေ ။ စုပ်လိုက် လျှာဖျားလေးထိုးသွင်းလိုက်နဲ့ လုပ်ရင်း ချယ်ရီပေါင်နှစ်ဘက်ကို ကားလိုက်ကာ ချယ်ရီ အစိလေးကို စုပ်လိုက် လျှာလေးနဲ့ ကလိလိုက်နဲ့ နွဲ့နွဲ့ စိတ်တိုင်းကျ လုပ်နေသည်။
" ကောင်းလား မချယ် နွဲ့နွဲ့ ပြုစုပေးတာ ကောင်းလား''
ချယ်ရီ စကားမပြန်နိုင် ။ လူကို မောအောင်လုပ်နေပြီး မေးနေသည် ။ နွဲ့နွဲ့ ချယ်ရီ အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ချယ်ရီ ကောင်းနေပြီ ။ ထန်နေပြီ ။ အစိလေးကို မရပ်မနားဘဲ ဆက်တိုက် စုပ်ပေးလိုက်တော့ ချယ်ရီ တွန့်လိမ်သွားပြီး ပန်းထွက်လာတော့သည် ။
" ပြီးသွားပြီလား မချယ် ''
ချယ်ရီ ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်တော့ ကျေနပ်တဲံ့ မျက်နှာနင့် နန်းနွဲ့တင် ။
" ကောင်းလား မချယ် ''
ချယ်ရီ ခေါးင်းငြိတ်ပြမိသလား ။ မဝေခွဲတတ် ။
" နွဲ့နွဲ့ ကိုယ်ကို ဘာလို့ အဲဒီလို လုပ်တာလဲ ''
" ဟို မချယ်ကို ပြုစုချင်လို့ပါ ''
" ကိုယ်က ကြိုက်တယ်လို့ ပြောမိလို့လား ''
" မချယ် ကြိုက်မယ်ထင်လို့ပါ ''
" မင်းကို လုပ်မယ်ဆိုရင်ရော ကြိုက်လား ''
" မချယ် နွဲ့နွဲ့ကတော့ ကြိုက်တယ် သူများလည်း လုပ်ချင်တယ် ကိုယ်ကိုတိုင်လည်း လုပ်ပေးမယ့်သူရှိရင် ခုလိုနေချင်တယ် ''
" ကောင်းပြီလေ ဒီတစ်ခါ ရန်ကုန်ပြန်ရင် နွဲ့နွဲ့ကို ခေါ်သွားမယ် ''
" တကယ်လား မချယ် ''
" တစ်ကယ်ပေါ့ ''
ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ လူကြီးတွေကို အသိပေးပြီး ရန်ကုန်သို့ အလည်ပြန်ချိန်မှာ နန်းနွဲ့တင်ကိုပါ ချယ်ရီက ခေါ်လာခဲ့သည် ။ ရန်ကုန်သို့ ရောက်ပြီးနောက် မိဘတွေကို ကန်တော့ကာ နန်းနွဲ့တင်နှင့် တစ်အိမ်လုံးအား ချယ်ရီက မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည် ။ နှစ်ရက်လောက် ကြာသောအခါ နန်းနွဲ့တင်ကို ခေါ်ပြီး ချယ်ရီ မြို့ထဲတစ်နေရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည် ။
" နွဲ့နွဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ရအောင် အမှတ်တရပေါ့ ''
" ကောင်းသားဘဲ မချယ် ''
" ဓာတ်ပုံ စတီရီယိူသွားကြမယ် ဟိုရောက်ရင် ကြိုက်တဲ့ အဝတ်အစားနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြမယ် ''
" ကောင်းတယ် ကြိုက်တယ် ''
ဓာတ်ပုံ စတီရီယိုသို့ ရောက်သော်
" လက်မှတ် ထိုးပါ ခင်မျာ ''
ချယ်ရီ လက်မှတ်ထိုးသော အခါ နန်းနွဲ့တင်ပါ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည် ။
" နွဲ့နွဲ့ ဘယ်အဝတ်အစား ကြိုက်လဲ.. ချယ်ရီကတော့ ပုဂံခေတ်က အဝတ်အစားနဲ့ ရိုက်မလို့ ''
" ကောင်းသားဘဲ မချယ် နွဲ့နွဲ့လည်း တူတူဘဲ ''
ချယ်ရီနှင့် နန်းနွဲ့တင် ပုဂံခေတ် အဝတ်အစားတွေနှင့် ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ကာ လှနေကြသည် ။ နန်းနွဲ့တင် ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးထဲကို ကြည့်ကာ သဘောကျနေလေသည် ။ပုဂံခေတ်က အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ပြီး မင်းသမီးလေးတွေလို လှနေသာ နွဲ့နွဲ့နှင့် ချယ်ရီ ။ မှန်ထဲမှာ ပေါ်နေသော မိမိတို့ အလှကို ကြည့်နေစဉ်
" ဟိတ် မလှုပ်နဲ့ ''
မျက်နှာဖုံး စွပ်ထားသော လူလေးယောက် ဝင်လာကာ လူနှစ်ယောက်က ချယ်ရီရဲ့ လည်ပင်းလေးအား ဓားနဲ့ ထောက်ထားပြီး နွဲ့နွဲ့အား ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည် ။
" မအော်နဲ့ သိလား.. ဒီတစ်ယောက် သေသွားမယ် ''
နွဲ့နွဲ့ ကြောက်ပြီးတုန်နေသည် ။ မျက်နှာ ဖုံးစွပ်လူနှစ်ယောက်က နွဲ့နွဲ့ကို လက်ပြန်ကြိုးတုတ်လိုက်သည် ။ ကျန်တဲ့လူနှစ်ယောက်ကလည်း ချယ်ရီကို လက်ပြန်ကြိုး တုတ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်တွေကိုလည်း မအော်နိုင်အောင် ပိတ်ကာချည်လိုက်သည် ။
လည်ပင်းတွေကို ကြိုးနဲ့ချည်ပြီး ကြိုးစတစ်ဘက်ကို မျက်နှာဖုံးစွပ် လူတစ်ယောက်က စုကာ ကိုင်ထားသည် ။ မှန်ထဲမှာ မြင်နေရတာက ရှေးပုဂံခေတ် အဝတ်အစားတွေနှင့် လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ခံထားရသော မင်းသမီးလေးနှစ်ယောက် ။
နွဲ့နွဲ့ မှန်ထဲမှာ လက်ပြန်ကြိုးချည်ခံထားရသော မိမိပုံကို ကြည့်ကာ ကြောက်နေတဲ့ကြားကဘဲ သဘောကျမိပြန်သည် ။ ထိုအပြင် ချယ်ရီကိုလည်း စိတ်ပူမိပြန်သည် ။ လူဆိုးတွေကလည်း လေးယောက်တောင် ။ ချယ်ရီကိုလည်း မိမိလို လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ပြီး ပါးစပ်ပါ အချည်ခံထားရသည် မဟုတ်လား ။
လူဆိုးတွေက ချယ်ရ်ီနှင့် နွဲ့နွဲ့တို့ကို မျက်လုံးတွေကို အဝတ်တွေနှင့် ပိတ်စည်းလိုက်သည် ။ လည်ပင်းမှ ကြိုးစကို တင်းနေအောင် ဆွဲလိုက်သဖြင့် လူဆိုးတွေ ခေါ်ရာနောက် ရှေးပုဂံခေတ် အဝတ်အစားတွေနှင့် လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ရက်သား လမ်းလျှောက်ပြီး လိုက်ပါသွားရတဲ့ နန်းနွဲ့တင်နှင့် ချယ်ရီ ။
အခန်းကျယ်ကြီး တစ်ခုရောက်သောအခါ မျက်လုံးမှာ စည်းထားသော အဝတ်တွေကို ဖြည်ပေးသည် ။ အခန်းထဲမှာ သံကြိုးတွေ လက်ထိပ်တွေ ကားစင်တွေ ကြာပွတ်တွေ လူတစ်ယောက်ကို ချည်နှောင်လို့ ရသော ကြက်ခြေခတ် စင်ကြီးတွေ။
နွဲ့့နွဲ့ ကြောက်လန့်ပြီး ဒူးတွေညွှတ်ကျသွားသည် ။ ကြောက်နေသော နွဲ့နွဲ့ကို လက်ပြန်ကြိုးတွေ ဖြည်ပေးပြီး ကြက်ခြေခတ်ကားစင်မှာ ခြေတွေလက်တွေကို တစ်ဘက်စီ ချည်နှောင်လိုက်သည် ။ နွဲ့နွဲ့ ပုဂံခေတ် မင်းသမီး အဝတ်အစားနှင့် ကားစင်မှာ ကြိုးတုတ်ခံထားရသည် ။
မျက်နှာဖုံးစွပ်နှင့် လူတစ်ယောက်က နန်းနွဲ့တင်ရဲ့ နို့လေးတွေကို ကျွမ်းကျင်စ
Comments
Post a Comment