Photo Loading....
ဒီဇာတ်လမ်းလေးဖြစ်မြောက်ရေးအတွက် အဖက်ဖက်က ဝိုင်းဝန်းကူညီပေးကြကုန်သော ဘော်ဘော်အပေါင်းကို အထူးပင်ကျေးဇူးတင်ရှိပါကြောင်း ပြောကြားချင်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့နေထိုင်သော ရပ်ကွက်လေးသည် မိသားစုရပ်ကွက်ဟုပင် အမည်ပေးခေါ်ဆိုနိုင်သည့် အောက်ခြေလူတန်းစားများနှင့်အလယ်အလတ်လူတန်းစားများ ပေါင်းစည်းနေနိုင်ကြသည့် ရပ်ကွက်လေးတခုဖြစ်ပါသည်။ ရပ်ကွက်ဥက္ကဌရဲ့သားကျွန်တော်သည်လည်း ဒီရပ်ကွက်ထဲတွင် ရာပါတယောက်ဖြစ်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော်သည်လူလတ်တန်းစားများမိသားစုထဲမှ အမကြီးတယောက်အား တွယ်တာမိနေပါသည်၊ ထိုအမကြီးနာမည်ကတော့ ယမင်းသော်တာ ဟုခေါ်ပါသည်၊ သူမသည် တက္ကသိုလ်တွင်နောက်ဆုံးနှစ်ကို ဆည်းပူးနေသူလည်းဖြစ်ပါသည်။သူမရဲ့လှပပုံကတော့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ဖြောင့်ဖြောင့်၊ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးနှင့် အသားညိုညို၊ပါးချိုင့်လေးနှင့် အလွန်ပင်ချစ်စရာကောင်းလှသူလေးပင်ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်လည်း သူမကိုနည်းမျိုးစုံနဲ့ဝင်ရောခဲ့သဖြင့် ယခုအခါတွင် သူမနှင့်ကျွန်တော်သည် တော်တော်လေးရင်းနှီးသည့်အဆင့်သို့ရောက်နေပြီဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော့်အသက်ကိုလည်းပြောရလည်း ပြောရအုန်းမယ် ကျွန်တေ်ာ့အသက်တော့ လာမည့်နှစ်ဆိုရင် (၉)တန်းတတ်မှာဖြစ်ပါတယ်။ မမကြီးက ကျွန်တေ်ာ့ကိုအမြဲတန်း ခလေး၊ခလေးဟုသာခေါ်လေ့ရှိပါသည်။
တနေ့မှာတော့ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းနဲ့ကျွန်တေ်ာတွေ့ရပါတော့သည်။ ကျွန်တေ်ာ့အဘွားနေမကောင်းဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တေ်ာ့မိဘများသည် ကျွန်တော့်အား အိမ်တွင်ထားခဲ့၍အရေးကြီး သုတ်ပျာဖြင့် ပြည်သို့ထွက်သွားကြပါတော့သည်၊ သည်တွင်တော့ ကျွန်တေ်ာသည် ကျွန်တေ်ာ့အိမ်ဘေးမှ မမကြီးဆီသို့ချည်းကပ်ရန် ပို၍အခွင့်အရေးများရလာပါတော့သည်။
ဇာတ်လမ်းသဘောအရ ပြည့်စုံအောင်တော့ အနည်းငယ်ပြောပြရအုန်းမည်၊ ကျွန်တေ်ာနာမည်ကတာယာပါ၊ ကျွန်တော်ကြိုက်နေတဲ့မမကြီးက ကျွန်တေ်ာတို့ဘေးအိမ်တွင်နေပါတယ်၊ သူမသည် နယ်မှနေ၍မိဘများပိုင်သော သည်တိုက်တွင် မိန်းခလေးတဦးတည်း နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ မမကြီးကမိဘတွေတော့မရှိတော့ပါဘူး၊ အိမ်ကတော့မိဘလက်ထပ်ကထားခဲ့တာပေါ့၊ မမကြီးကိုအုပ်ထိန်းတာကတော့ မမကြီးရဲ့အဒေါ်လို့ပြောတာပါဘဲ ကျွန်တေ်ာကတော့ တခါမှတော့မမြင်ဘူးသေးပါဘူး…။
တနေ့မမကြီးရဲ့အကူအညီတောင်းမှုဖြင့် ကျွန်တော်မမကြီးအိမ်ကိုစောင့်နေပေးပါသည်၊ မမကြီးအပြင်မှပြန်လာသောအခါ ကျွန်တော်အား…….
“ခလေးမင်းက အိမ်စောင့်ပေးတယ်ဆိုတော့ မမကမင်းကို ဘာပြန်ဝယ်ကျွေးရမလဲ”
“ကျွန်တော် ဘာမှမစားချင်ပါဘူး မမကြီး ကျွန်တေ်ာမမကြီးကိုဘဲလိုချင်တာပါ”
ကျွန်တော်စကားကို ကြားသောအခါ မမကြီးတမျိုးဖြစ်သွားပုံပေါ်ပါသည်…
“မင်း..ကမမကြီးကိုလိုချင်တယ်ဆိုတော့ မင်းကမမကြီးရဲ့ စေခိုင်းသမျှကိုလုပ်ပေးနိုင်လို့လား”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့လုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်”
“အေးလေ..မင်းလည်းအခုအိမ်မှာ တယောက်တည်းနေတာဆိုတော့ မမကြီးနဲ့လာနေပြီး မမကြီးစေခိုင်းသမျှကို လာလုပ်ပေးကြည့်လေ..”
မမကြီးက ကျွန်တော်အား ခေါ်သဖြင့်ကျွန်တေ်ာရင်ထဲတွင် ပြောမပြနိုင်လောက်အောင် ကျေနပ်ခဲ့ရပါသည်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်လည်း မဆိုင်းမတွပင်…
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့မမကြီး”
ထိုနေ့ညမှစ၍ ကျွန်တော်မမကြီးတို့အိမ်ဘက်ကို ကူးပြောင်းခဲ့ပါတော့သည်။ ညဖက်ရောက်သောအခါမမကြီးမှစ၍…
“တာယာ..ငါနဲ့မင်းအခေါ်အဝေါ်ပုံစံကိုနည်းနည်းလောက်ပြောင်းမယ်ကွာ.. နင့်ကိုငါက ငယ်ကျွန်လို့ခေါ်မယ်.. နင်ကငါ့ကို သခင်မလို့ခေါ်ရမယ် ဘယ်လိုလဲ သဘောတူလား သဘောတူရင်အခုအချိန်ကစပြီး မင်းကငါ့ကျွန်ဖြစ်သွားပြီနော်”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့…”
“နောက်ပြီးမင်းအပြစ်လုပ်ရင်တွေ့မယ့်ဟာ ဒီမှာကြည့်” ဟုဆိုကာ အခန်းထောင့်တွင်ရှိသော ကြိမ်လုံးအား ကျွန်တေ်ာ့ကို လက်ညှိုးထိုးပြပါသည်။
“ကဲ..မင်းကငါ့ကျွန်ဖြစ်သွားပြီဆိုတော့မင်းကိုစခိုင်းတော့မယ်”
“လာ..ငါ့ကိုဇက်ကြောလာဆွဲပေးစမ်း”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့”
ကျွန်တေ်ာလည်း သခင်မခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် သခင်မ၏ဇက်ကြောအား အားစိုက်၍ဆွဲနေခဲ့ပါတော့သည်။
တဖြည်းဖြည်းလည်းညဉ့်နက်လာပြီဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်ရောသခင်မပါ အိပ်ချင်လာကြသဖြင့် သခင်မက….
“ဟဲ့..တော်ပြီဆက်မဆွဲနဲ့တော့အိပ်မယ်”ဟုဆိုကာ ကျွန်တော်အား ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်အိပ်ရန် နေရာပေးပါသည်။ သခင်မကကုတင်ရဲ့အောက်ဘက်ကြမ်းပြင်တွင် ကျွန်တော်အိပ်ရန် အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးနောက် သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် သခင်မအား ဘယ်နေရာတွင်ပေါက်ရမည်ကို မေးရပါတော့သည်။
“သခင်မ..ကျွန်တေ်ာသေးပေါက်ချင်လို့ပါ..ဘယ်မှာပေါက်ရမလဲမသိဘူး..”
“ဟိုဘက်မှာသွားပေါက်”ဟုဆိုကာ သူမသုံးသော အိမ်သာတွင်ပင် ကျွန်တော့်အား သုံးခွင့်ပြုလိုက်ပါသည်။
“ဒေါင်..ဒေါင်..ဒေါင်..”
နံနက်အချိန်အခါ (၄)နာရီသံချောင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တေ်ာကို သခင်မနှိုးသဖြင့် သာမာန်ထရန်ခက်ခဲသော အချိန်တွင် ကျွန်တော်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် နိုးထခဲ့ရပါသည်။ ထို့နောက် သခင်မနှင့်အတူ မျက်နှာသစ်၊သွားတိုက်လုပ်ပါသည်၊ ကိစ္စအားလုံးအပြီးတွင် သခင်မခေါ်ဆောင်ရာ ဘုရားခန်းသို့ ဘုရားဝတ်ပြုရန်ရောက်လာခဲ့ကြပါတော့သည်။
ဘုရားဝတ်ပြုပြီးနောက် သခင်မနှင့်အတူတူ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှု့များကို ပြုလုပ်ခဲ့ကြပါသည်။ ထို့နောက်ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နှင့်ပင် တနေ့ကုန်ဆုံးခဲ့ပါသည်။
“ဟဲ့..ဒီနေ့ငါ့ရည်းစားလာလိမ့်မယ်.. နင်ဟိုဘက်အိမ်မှာသွားနေချည်”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့သခင်မ..”
သခင်မရဲ့စကားကို မလွန်ဆန်သော်လည်း သခင်မကဘာလုပ်မည်ဖြစ်သဖြင့် ဟိုဘက်အိမ်မှာပြန်နေခိုင်းသည်ကိုမူ စိတ်ထဲတွင်မကျေနပ်ပေ၊ ထို့ကြောင့်ပင် သခင်မအိမ်သာခန်းထဲဝင်ခိုက်တွင် သခင်မ၏အဝတ်စင်ထဲတွင် ဝင်ရောက်ပုန်းအောင်းနေခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တေ်ာဝင်ပုန်းပြီးခဏအကြာတွင် သခင်မအိမ်သာမှပြန်ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းအတွင်းတွင် သူမ၏ရည်းစားအား မျှော်တော်ရောင်လုပ်နေပါတော့သည်။
ထို့နောက်အချိန်တော်တော်ကြာပြီးနောက် သူမရဲ့ရည်းစားနှင့်သူမ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာကြပါတော့သည်။ ထို့နောက်သူတို့နှစ်ဦး၏စကားသံများကို ကြားရပါတော့သည်…
“မောင်..မေ့ကိုတကယ်ချစ်ရဲ့လားဟင်..”
“ချစ်တာပေါ့..မေရဲ့..”
“မယုံပါဘူး..စာဆိုတောင်ရှိသေးတယ်၊ မရခင်ကဖျာလိုလိပ်ထိပ်ပေါ်တင်၊ ရပြန်တော့ဖျာလိုနင်းကြမ်းပေါ်ခင်းတဲ့…မောင်ရဲ့..”
“မောင်ကတော့ အဲ့လိုလူစားမျိုးမဟုတ်ပါဘူး မေရယ်..”
သူတို့နှစ်ဦးသည် စကားပြောရင်းဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့ စကားပြောရင်းပင် ကျွန်တေ်ာ့သခင်မနှင့် သူမရဲ့ရည်းစားတွင် အဝတ်အစားများ မရှိတော့ဘဲ ဗလာကျင်းဖြစ်သွားပါတော့သည်။ ထို့နောက်အကိုကြီးကစ၍ အမကြီးရဲ့ ပေါင်ကြားသို့သွားကာ အမကြီးရဲ့အဖုတ်လေးအား လျှက်လိုက်ပါတော့သည်..။
“ပလွတ်..ပလွတ်..စွတ်..စွတ်”
“အား..အား.. အား…”
အသံမျိုးစုံဖြင့် ကြည်နူးနေကြပါသည်၊ ကျွန်တော့်မှာတော့ အဝတ်စင်ထဲတွင် ပူလွန်းသဖြင့် ချွေးများပင် ထွက်နေပါပြီ သို့သော် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ တခါမျှမမြင်ဘူးသေးသော ပုံစံပင်ဖြစ်သဖြင့် ချွေးထွက်သည်ကိုပင် ဂရုမထားတော့ဘဲ ချောင်းမြဲသာဆက်ချောင်းနေပါတော့သည်။ ထို့နောက်အစုပ်၊အလျှက်၊အမှုတ်များအပြီးမှာတော့ မမကြီးရဲ့အကုန်းကဏ္ဍက စတင်လာပါတော့သည်။ အကိုကြီးရဲ့ထိုးချက်များကလည်း အဆက်မပြတ်ကို ပစ်နေတဲ့သေနတ်အလားပင်….
“အား..ဖြည်းဖြည်း..ဖြည်းဖြည်း..ကိုယ်..”
“အင်..မေ…ကိုယ်ဖြေးဖြေးလေးဘဲ လုပ်ပေးမယ်”
“အာ့… ကိုယ့်ဖြည်းဖြည်းလေးကလည်း နာလိုက်တာ”
“အားပါသွားတယ်ထင်တယ်..ကျွတ်ကျွတ်နော်မေ..”
ထိုသို့စကားသံမျိုးစုံဖြင့် ခုနှစ်ချီဆက်တိုက်ဆွဲအပြီးမှာတော့ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ချစ်ကြည်နူးမှု့ကို ရပ်တန့်လိုက်ပါတော့သည်။ အကိုကြီးရော၊သခင်မပါ ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားကြပါတယ်၊ ပြီးနောက်အကိုကြီးက မူရင်းအဝတ်အစားများပြန်ဝတ်၍ အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွားခဲ့ပါသည်၊ သခင်မကတော့ အဝတ်အစားရွေးရန်အတွက် ကျွန်တေ်ာရှိရာ အဝတ်စင်သို့ ဗလာကျင်းဖြင့်ရောက်လာပြီး အဝတ်စင်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပါတော့သည်၊ သည်တွင်အဝတ်စင်အတွင်းတွင်ရှိနေသော ကျွန်တေ်ာ့အားတွေ့သွားပြီး..
“အမလေး..”
“မေဘာဖြစ်တာလဲ..”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကိုယ်ရယ် ပိုးဟပ်တွေ့လို့ပါ”
ထို့နောက်ကျွန်တေ်ာ့အား စေ့စေ့ကြည့်၍….
“မင်းနဲ့ငါ ပြန်လာမှတွေ့မယ်”ဟု ကြိမ်းပြီးထွက်သွားပါတော့သည်။
သခင်မမအပြင်သို့ထွက်သွားသည်မှပင် ကျွန်တော်လည်း အဝတ်စင်ကြား ပူအိုက်တော့ ဒုက္ခကိုခံစားခြင်းမှ လွတ်မြောက်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း သခင်မတို့အပြင်သို့သွားနေခိုက်ဝယ် ကိုယ်လုပ်စရာရှိသော အလုပ်များနှင့်ပင် အချိန်များကို ကုန်ဆုံးစေခဲ့ပါသည်။
ညနေတော်တော်လေးဆောင်းမှပင် သခင်မအိမ်သို့ပြန်ရောက်လာခဲ့ပါသည်၊ သခင်မအိမ်သို့ပြန်ရောက်ပြီးနောက် အဝတ်အစားများလဲရန်အတွက် အခန်းအတွင်းသို့ဝင်သွားပါသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် ညအိပ်အဝတ်အစားများကို လဲ၍ သခင်မပြန်ထွက်လာပါသည်။ ထိုသို့ထွက်လာပြီးနောက်..
“ဟဲ့..ငယ်ကျွန်ကြီး..ဘယ်ရောက်နေလဲ..လာခဲ့စမ်း..”
ကျွန်တော်လည်း အသံကြားသည်နှင့်တပြိုင်နက် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ပြေးတတ်လာခဲ့ပါသည်။
“ဟုတ်ကဲ့..သခင်မလာပါပြီ..”
“မင်းကိုငါကအိမ်ပြန်ပါတော့ဆို..မင်းကလာချောင်းနေတယ်ပေါ့လေ.. မင်းကိုငါဘာပြောထားလဲ ငါ့စကားကိုနားမထောင်ရင် ဟိုအခန်းထောင့်က ကြိမ်လုံးစာကိုမိမယ်လို့ပြောမထားဘူးလား.. မင်းငါ့စကားကိုတော်တော်လေးကို အလေးမထားတာဘဲ..”
“မဟုတ်ပါဘူး သခင်မရယ် ကျွန်တေ်ာကသိချင်စိတ်နဲ့စပ်စုမိတာပါ”
“မရဘူး..မင်း.. မင်းကိုတော့မှတ်လောက်သားလောက်အောင်တော့ ပညာပေးထားမှဘဲ.. သွားအခန်းထောင့် ကြိမ်လုံးကိုသွားယူလာခဲ့စမ်း.. ဟာယူခဲ့လို့ပြောနေတယ်လေ”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..”
သခင်မခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် ကျွန်တော်အခန်းထောင့်တွင်ထောင်ထားသော ကြိမ်လုံးအား သွားရောက်ယူငင်ခဲ့ပါသည်။ ထို့နောက်သခင်မအား ကြိမ်လုံးကိုကမ်းပေးလိုက်ပါသည်။
“ပြောစကားနားမထောင်တဲ့မင်းကို မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ရိုက်ကမယ်..” ဆိုပြီး သခင်မတို့စုံတွဲချစ်တေးနှောနေသည်အား ချောင်းကြည့်နေခဲ့မိသော ကျွန်တေ်ာ့အား စတင်၍ အပြစ်ပေးပါတော့သည်။
“မင်းကငါတို့ကို အဝတ်မပါဘဲမြင်ခဲ့တာဆိုတော့..ဟုတ်ပြီ”
“မင်းရဲ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်”
ကျွန်တော်လည်း အနည်းငယ်တွေဝေနေမိပါသည်၊ ကျွန်တော်အရွယ်သည် လူပျိုတယောက်ဝင်စလောက်ပင် ဖြစ်နေပြီဖြစ်ပါသည်၊ ကျွန်တော်ရဲ့အင်္ဂါတွင်လည်း အမွှေးလေးများ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ပေါက်နေပြီဖြစ်ပါသည်။
“ဟဲ့..ဘာလုပ်နေတာလဲ မင်းကိုချွတ်ခိုင်းနေတယ်လေ..”
သခင်မသည် ကျွန်တော်အား ချွတ်ခိုင်းသည်ကိုမရသဖြင့် သူမကိုယ်တိုင်ကျွန်တော့်အနားလာ၍ ဘောင်းဘီအား ဆွဲ၍ချွတ်ချလိုက်ပါတော့သည်၊ ကျွန်တော်လည်း အလစ်အငိုက်မို့ ခံလိုက်ရပါလေသည်။
“မင်း..မတ်မတ်ရပ်…လက်ပိုက်ထား..”
ကျွန်တော်လည်း ဘာလိုဖြစ်တယ်မသိပါဘူး သခင်မပြောတဲ့အတိုင်းကိုပင် ငြင်းဆန်ခြင်းမပြုခဲ့ဘဲ ခိုင်းသည့်အတိုင်းပင် မတ်မတ်ရပ်၍ လက်ပိုက်ကာနေလိုက်ပါတော့သည်။ သခင်မကတော့ သူမလက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသောကြိမ်လုံးကို ဝှေ့ယမ်း၍ကစားပြီးနောက် ကျွန်တော်တင်ပါးအား ကြိမ်လုံးနဲ့ တစ်ထပ်တည်းကြအောင် ကျွေးပါတော့သည်။
“ရွှမ်း..ရွှမ်း..ရွှမ်း…”
“အား..အား..အား… ကြောက်ပါပြီ သခင်မရဲ့.. အား…”
ကျွန်တော်လည်း နာလွန်းတာကြောင့်မျိုးစုံတာ အော်နေမိပါတော့သည်။ ဒါကိုနားဆူတယ်ဟုထင်ကာ သခင်မက….
“ဟဲ့..အသံမထွက်နဲ့လေ..မင်းအပြစ်နဲ့မင်းခံရတာလေ.. ယောင်္ကျားဘဲကြိတ်မှိတ်ခံပေါ့ကွ..”
ကျွန်တော်လည်း အရိုက်ခံနေရသည့်ကြားမှပင် ငိုသံကြီးနဲ့…
“သခင်မကလည်း ယောင်္ကျားတော့ ယောင်္ကျားပေါ့… ဒါပေမယ့်…ဟီးးးး”
“မင်းက ငါ့များပြန်ပြောနေသေးတယ်.. ကဲဟယ်..ကဲ့ဟယ်..ရွှမ်း..”
“အား..အမေရေသေပါပြီ..”
“ဘာအခုမှအမေကိုတနေတာလဲ.. ကဲဟယ်..ကဲဟယ်..ရွှမ်း..”
နိုးလောက်ရှိသောကြိမ်ချက်များကြောင့် အရိုက်ခံပြီးအတော်ကြာသည့်တိုင်အောင် ကျွန်တော်တင်ပါးများသည် နာကြင်မှုများဖြင့်သာ စိုးမိုးနေပါတော့သည်။ တင်ပါးများရဲ့နာကျင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်ကသာအိပ်မရခဲ့သော်လည်း သခင်မ(ခ)မမကြီးကတော့မူ နံနက်ပိုင်းက ချစ်တေးနှောထားသောအရှိန်များတတ်၍ ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်နှင့်အိပ်ပျော်နေပါတော့သည်။
ပုံမှန်အတိုင်းပင် နံနက်လေးနာရီသံချောင်းသံနှင့်အတူ ကျွန်တော်နှင့်သခင်မသည် အိပ်ရာမှထ၍ ပြင်ဆင်စရာများပြင်ဆင်ပြီးနောက် ဘုရားခန်းသို့ဝင်ခဲ့ပါတော့သည်။ ကိုယ့်အိမ်မှာတောင် ဘုရားပုံမှန်မရှိခိုးဖြစ်သော ကျွန်တော်သည် ယခုအခါတွင်တော့ အစောကြီးထကာ ဘုရားရှိခိုးနေရပြီဖြစ်ပါသည်။ ထို့နောက်ပုံမှန်အတိုင်း လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရင်းလမ်းလျှောက်ထွက်ကြပါတယ်၊ ထိုနေအဖို့ကတော့ ကျွန်တော်လည်းမည်သည့်အပြစ်မျှမလုပ်သဖြင့် အရိုက်မခံရသလို သခင်မကိုယ်တိုင်လည်း မဟုတ်တာတွေဘဲမလုပ်ဘဲ ကျောင်းစာများလုပ်ရင်း၊ ဝတ္ထုဖတ်ခြင်းများဖြင့်ပင် ညနေဆောင်းသည့်အချိန်သို့တိုင်အောင် ကုန်လွန်ခဲ့ပါတော့သည်။
Gender: Male
Posts: 65
ဖိုရမ်အကျိုးဆောင်မှုရမှတ်
12.4%
Respect: +701
View Profile Email Personal Message (Online)
Re: ကျွန်တော်ချစ်မိအပြစ်ရှိ၏
« Reply #1 on: 03 June 2012, 20:37:02 »
+46
Reply with quote Modify message Remove message
ည(ရး၀၀)ကျော်လောက်ရောက်သောအခါ….
“တာယာရေ..ဖုန်း..ဖုန်း..မင်းအမေဆက်တာကွ..”
ဖုန်းဆိုင်မှအကိုကြီးရဲ့အော်ခေါ်မှု့ကြောင့် ရုပ်ရုင်ကြည့်နေရာမှ အတင်းကုန်းထ၍ ဖုန်းဆိုင်သို့ပြေးပါတော့သည်။
“ဟလို..အမေလား”
“တာယာ..သားလား..”
“ဟုတ်..မေမေ..”
“သားနေကောင်းရဲ့လားသား..”
“ဟုတ်ကဲ့ကောင်းပါတယ်မေမေ..”
“အေးတခြားတော့မဟုတ်ပါဘူးသားရယ် အမေတို့မနက်ဖြန်ကျရင် ပြန်လာခဲ့မယ်လို့ လှမ်းပြောတာပါ၊ နောက်ပြီးသားကိုလည်းသတိရလို့လေ…”
“မေမေမနက်ဖြန်ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ..”
“ညနေလောက်တော့ရောက်မယ်ထင်တယ်သားရဲ့..”
“အော်..ဟုတ်ကဲ့မေမေ..”
“ဒါဘဲနော်သား..အမေဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..”
“ဟုတ်ကဲ့..”
အမေဆီမှဖုန်းကိုနားထောင်ပြီးနောက် ဖုန်းဆိုင်ပိုင်ရှင်အကိုကြီးဘက်သို့လှည့်၍…
“အကို ဖုန်းဖိုးဘယ်လောက်ကျလဲမသိဘူး..ကျသလောက်ကိုတော့ အမေပြန်လာမှဘဲတောင်းတော့နော်..”
“အေးပါငါ့ညီရာ….”
“ငါ့ညီ..မင်းအခုမင်းတို့ဟိုဘက်အိမ်က အမကြီးနဲ့အတူတူနေနေတာလား..”
“အင်း..ဟုတ်တယ်အကို..”
“နှစ်ယောက်အတူတူအိပ်တာလားကွ..”
“ဟာ..အကိုကလည်း မဟုတ်တာပြောတော့မယ်..” ဆိုကာ ကျွန်တော်လည်း ဆက်၍စမည်ကိုစိုးသောကြောင့် လှည့်ထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။ ဒါတောင်အကိုကြီးက မရပ်သေးဘဲ..
“ညီ..ကိုလည်းမင်းတို့နဲ့အတူတူလာအိပ်ချင်တာကွာ..” ဟုအသံကျယ်ကြီးနဲ့တောင် လှမ်းစလိုက်ပြန်ပါသေးသည်။
ကျွန်တော့်အိမ်ထဲပြန်ရောက်ပြီးနောက်….
“မင်းအမေကဘာပြောလဲကွ..”
“မနက်ဖြန်ပြန်လာခဲ့မယ်တဲ့ သခင်မ”
“မင်းကလည်းကွာ နောက်ဆိုငါ့ကို သခင်မလို့မခေါ်နဲ့တော့နော်.. မင်းလည်းတော်တော်လည်း မှတ်လောက်သားလောက်ရှိရောပေါ့.. မင်းကငယ်သေးပါတယ်ကွာ.. ငါ့မှာရည်းစားရှိတယ်ဆိုတာလည်း မင်းသိပြီးပြီ ငါ့ရည်းစားနဲ့ငါ ဖြစ်နေတာအချို့ကိုလည်း မင်းမြင်ပြီးပြီဘဲ မင်းငါ့ကိုလိုချင်သေးသလား…”
မမကြီးရဲ့စကားကြောင့် ကျွန်တော်အနည်းငယ်တွေဝေသွားမိပါတယ်….
“မင်းငါ့စကားကိုနားထောင်ပါ မင်းငါ့ကိုမလိုချင်ပါနဲ့တော့ မင်းကအခုမှငယ်ငယ်လေးဘဲရှိသေးတယ်ဆိုတော့ ငါ့ထက်အများကြီးသာတဲ့သူတွေနဲ့တောင် တွေ့နိုင်သေးတာဘဲ မဟုတ်ဘူးလား..”
မမကြီးရဲ့စကားကို ကျွန်တော်စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်းမှ လက်ခံလိုက်ပါတော့သည်။
ထိုညတွင်လည်း မနေ့အတိုင်းပင် သို့သော်မမကြီးသည် ကျွန်တော့်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်အိပ်စက်ခိုင်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ သူမနဲ့အတူတူအိပ်ရန် ခုတင်ပေါ်သို့ဖိတ်ခေါ်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း နဂိုတည်းကမှ မမကြီးနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်နေချင်သူဆိုတော့ မမကြီးဖိတ်ခေါ်သည်ကို တချက်မငြင်းဘဲ ခုတင်ပေါ်သို့တင်ပြီး အိပ်စက်ပါတော့သည်။ မအိပ်ချင်အချိန်မှာတော့ မမကြီးနဲ့ကျွန်တော် မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး အမျိုးမျိုးသောအကြောင်းများကို စကားဖောင်ဖွဲ့မိနေကြပါတော့သည်။
နံနက်တွင်တော့ ပုံမှန်အတိုင်း ဘုရားဝတ်ပြု၊ အားကစားလုပ်၊ ချက်ရင်းပြုတ်ရင်း…
“တာယာ..မင်းအိမ်ကိုသန့်ရှင်းပြီးပြီလား..ဒီနေ့မင်းအမေတွေပြန်လာမှာမဟုတ်လား..”
“ဟုတ်ကဲ့..မမကြီး..ကျွန်တော်သန့်ရှင်းထားပါတယ်..”
“အေး..မင်းငါနဲ့လာနေတဲ့အလျှောက်လုံး ဖြစ်သမျှ၊ မြင်သမျှကို မင်းအတတ်နိုင်ဆုံး ဘယ်သူကိုမှမပြောနဲ့နော်..”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့မမ..”
“မမကတော့ မင်းမပြောဘူးလို့တော့ ယုံကြည်ပါတယ်..”
အလုပ်လုပ်ရင်း၊ စကားများဖောင်ဖွဲ့နေခြင်းဖြင့်ပင် ညနေအချိန်သို့ရောက်ရှိလာပြီး ကျွန်တော့်မိဘများလည်း အိမ်သို့ပြန်ရောက်နေကြပြီဖြစ်ပါသည်။
တလခန့်ကြာပြီးနောက်…..
နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်းတွင်ကျရောက်သော သင်္ကြန်ပွဲသည်လည်းပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်ပါသည်။ သို့တည်းမက ကျွန်တော်တာယာသည်လည်း ကိုးတန်းအတွက်ကျူရှင်စတတ်နေရပြီဖြစ်ပါသည်။ကျူရှင်တတ်ရုံဖြင့်အမေကမကျေနပ်ရှိ ဂိုက်သင်သူများသာ ဂုဏ်ထူးထွက်သည်၊ အမှတ်ပိုကောင်းကြသည် ဆိုသော စကားများကြောင့် အမေကကျွန်တော်အား ဂိုက်ပြပေးမည့်သူကို ရှာပါတော့သည်။ အမေရှာ၍ရသည့်သူကတော့ ဝေးဝေးကမဟုတ်ဘဲ မမကြီးပင်ဖြစ်နေပါတော့သည်။
မမကြီးဆီမှာ ဂိုက်သင်ရမည်ဟုကြားသောအခါ ကျွန်တော်ဝမ်းသာသလိုလိုဖြစ်သွားသော်လည်း မမကြီးရဲ့ကြိမ်လုံးရိုက်ချက်ကို ပြန်လည်သတိရမိသောအခါ ဖင်ပင်ကျုံလိုက်မိပါတော့သည်။
မမကြီးဆီတွင် ကျွန်တော်၏စာသင်ချိန်မှာည ၉း၀၀မှ၁၁း၀၀ အချိန်ဖြစ်သည်၊ စာသင်ချိန်နောက်ကျနေရခြင်းမှာ ကျွန်တော်တတ်သော ကျူရှင်သည် ၈း၃၀မှသာ လွတ်သောကြောင့် ကျွန်တော်ရဲ့ဂိုက်အချိန်သည်လည်း ယခုကဲ့သို့ဖြစ်သွားခြင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ ဂိုက်သင်ရမည့်နေရာကလည်း ကျွန်တော်အိမ်တွင်မဟုတ်ဘဲ မမကြီးအိမ်တွင်ဖြစ်နေပြန်သည်က ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အလွန်ပင် ဖင်ကြိမ်းသော အခြေအနေပင်ဖြစ်ပါတော့သည်။
စ၍စာသင်သောနေ့….
“ဒီနေ့ကတော့ ပထမဆုံးနေ့ဆိုတော့ မင်းကိုစည်းကမ်းချက်တွေ ကြိုပြောပြပေးမယ်နော်..”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့မမကြီး”
“စည်းကမ်းချက်တွေကတော့ ထွေထွေထူးထူးတွေမဟုတ်ပါဘူး… စာသင်ချိန်ကိုနောက်မကျရဘူး နောက်ကျခဲ့ရင်လည်း အကြောင်းပြချက်ပေါ်မူတည်ပြီး ဆုံးဖြတ်ပေးမယ်၊ စာသင်ချိန်မှာဘေးလူနဲ့စကားများမနေရဘူး..”
ကျွန်တော်လည်း မမကြီးပြောသောစကားကိုကြားဖြတ်၍….
“မမကြီး…စာသင်ချိန်မှစကားပြောရမယ့်ဘေးလူ ရှိနေသေးလို့လား..”
“အော်..အေး..ဟုတ်သားဘဲ မင်းအမေကိုတော့ပြောပြီးပြီ မင်းကိုပြောဖို့မေ့နေတာ.. တပတ်လောက်ကြာရင် ငါ့တူမတယောက်လာလိမ့်မယ်ကွ.. နောက်ပြီးမင်းငါ့ကို စာသင်ချိန်မှာ မမကြီးလို့မခေါ်နဲ့ကွာ ငါကိုဆရာမလို့ခေါ်ဟုတ်ပြီလား..”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါမမကြီး..အဲ့လေ..ဆရာမ..”
စည်းကမ်းချက်များစွာကို ပြောပြီးသည့်နောက်မှာတော့ မမကြီး(ခ)ဆရာမသည် ကျွန်တော်အား သင်္ချာပုဒ်စာများကို စတင်၍သင်ပါတော့သည်။တပတ်ဟူသော ကျွန်တော့်စာသင်ချိန်တွင် တယောက်တည်း၊ ယှဉ်ပြိုင်ရမည့်သူ မရောက်သေးသဖြင့် အတော်ဆုံးနေရာကိုယူထားပါတော့သည်။ အရိုက်လည်းမခံရသေးပေ။
တပတ်ခန့်ကြာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ဆရာမရဲ့တူမလေးသည်လည်း ရောက်ရှိလာပြီဖြစ်ပါသည်။ ဒီနေ့စာသင်ချိန်တွင် စတင်တွေ့မည့် ကောင်မလေးရဲ့မျက်နှာကို ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် စိတ်မှန်းဖြင့်သာ တွေးကြည့်နေမိပါတော့သည်။ ကျွန်တေ်ာကျူရှင်မှပြန်ရောက်သည်နှင့် စားစရာရှိသည်များကို စားပြီးနောက် ဆရာမဆီသို့ စာသင်ရန် ကူးခဲ့ပါတော့သည်။
ကျွန်တော်စာသင်သည့်စားပွဲဝိုင်းသို့ ရောက်သောအခါတွင်မူ ဆရာမအားမတွေ့ရသေးဘဲ အသားညိုညို၊ ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ မျက်နှာလှလှနဲ့ကောင်မလေးတယောက်ကိုသာ တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။ ထိုကောင်မလေးကပင်စ၍….
“ကိုတာယာလားမသိဘူး…ဆရာမက ဖုန်းလာလို့ ဖုန်းသွားပြောတယ်ရှင့်…”
ချိုသာလှသော သူမရဲ့အသံလေးကို သည်တွင်စ၍ ကျွန်တော်ကြားလိုက်ရပါတော့သည်။ ဆရာမ(ခ)မမကြီးထက်ပင် သူမသည် ပို၍လည်းချောပါသည်၊ပို၍လည်းဆွဲဆောင်မှုကောင်းလှပါသည်ဟုပင် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် အမှတ်များစွာကိုပင် ပေးမိနေပါတော့သည်။
ခဏအကြာတွင်တော့ ဆရာမပြန်လည်ရောက်ရှိလာပါတော့သည်။
“တာယာ..ထိုင်လေ..ဘာလုပ်နေတာလဲကွ…”
ကျွန်တေ်ာ့ပါးစပ်မှတခွန်းမျှပင် မထွက်ရသေးခင် ဆရာမကစ၍…
“ဒါငါ့တူမလေ..ချောတယ်မှတ်လား…”
ကောင်မလေးကတော့ ဘယ်လိုနေတယ်မသိ ကျွန်တော်ကတော့ စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့သာ ကြည့်နေမိပါတော့သည်။
“စာသင်မယ်..စာအုပ်ထုတ်..”
ထိုနေ့တွင်တော့ ကျွန်တော်တို့ ဓာတုဗေဒဘာသာရပ်များဖြင့်ပင် စာသင်ချိန်ကို ကုန်ဆုံးစေခဲ့ပါတော့သည်။ ဆိုးသည်ကတော့ ကောင်မလေးရဲ့စာသင်ချိန် ပထမဆုံးနေ့တွင် အိမ်စာများကို တွက်စာရော၊ကျက်စာပါ ပေးလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါတော့သည်။
နောက်တနေ့ညစာသင်ချိန်သို့ရောက်သော်….
“ကဲ..မင်းတို့နှစ်ယောက် အိမ်စာတွေပြီးပြီလား..”
အိမ်စာကဏ္ဍတွင်တော့ နှစ်ယောက်လုံးအမှားအယွင်းမရှိ အမှတ်ပြည့်နီးပါးရခဲ့ကြသော်လည်း စာမေးမည်ဆိုသောအခါတွင်တော့ ကျွန်တော်ရင်ထဲ၌မူ တုန်လှုပ်မှု့များဖြင့်သာ ကြီးစိုးနေပါတော့သည်။ ဖြစ်ချင်တော့ ဆရာမက ကျွန်တော့်ကိုအရင်ပင်မေးပါတော့သည်။
“တာယာ..စာပြန်ဖို့လာခဲ့..”
ဓာတုဗေဒမှ မှတ်စုတိုများကို ပါးစပ်နှင့်ဆိုရသည်မှာ လွယ်သော်လည်း ကျွန်တော်မရပါ။
“ဆရာမ ကျွန်တော်မရသေးလို့… နောက်မှပြန်လို့ရမလား…”
“မရဘူးဟုတ်လား..ဒါဆိုဘာမှပြောမနေနဲ့ ဟိုဘက်ဘေးကပ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လက်မြှောက်နေချည်..”
ကျွန်တော်လည်း ကောင်မလေးရှေ့မှာဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ ရှက်သွားပေမယ့် ဆရာမရဲ့စကားကို မငြင်းဝံ့တာမို့ ဘေးကပ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ လက်မြှောက်နေလိုက်ပါတော့သည်။ ကျွန်တော်ပြီးနောက် ကောင်မလေးအလှည့်တွင်တော့…..
“ဟဲ့စာရပြီလား…”
“မရသေးပါဘူး..ဆရာမ..”
“နင်တို့နှစ်ယောက်လုံးအသုံးကိုမကျကြဘူး စာလေးနည်းနည်းလေးကို မကျက်နိုင်ဘူးလား…”
ထိုသို့ပြောနေခိုက်ဝယ်…
“မယမင်း..မယမင်းဖုန်းလာတယ်…”
ဖုန်းလာတယ်ဆိုသောအသံကြားသည်နှင့်…
“ဟဲ့..ညည်းလည်း သူနဲ့အတူတူ မတ်တပ်ရပ်လက်မြှောက်နေချည်..ငါပြန်လာမှ နင်တို့နှစ်ယောက်နဲ့ငါနဲ့ တွေ့မယ်..”
ဆရာမထွက်သွားမှပင် ကျွန်တော်လည်း ကောင်မလေးအား စကားပြောခွင့်ရပါတော့သည်။ ဆရာမက သူတူမဟုသာ မိတ်ဆက်ပေးထားသော်လည်း နာမည်ကိုမူမိတ်ဆက်ပေးထားခြင်းမရှိသေးသဖြင့် ကျွန်တော်ကပင်စ၍….
“ဟဲ့..ဟဲ့..နင့်နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ..”
ဒေါသဖြစ်နေသောအသံနှင့်
“ဘာလဲ…”
“ဟာ..နင့်အသံကလည်း ကြမ်းလှချည့်လား..ဆရာမကိုမကျေနပ်လို့လား..”
“မဟုတ်ပါဘူး…”
ထိုမှသာ အသံနည်းနည်းပျော့သွားသည်၊
“ငါ့ကိုငါမကျေနပ်တာပါ စာမကျက်မိတဲ့ငါ့မှာဘဲ အပြစ်ရှိတာပေါ့ ဆရာမကို အပြစ်မပြောပါဘူး..”
“ဒါနဲ့နင့်နာမည်ပြောပြပေးအုန်းလေ.. ငါ့နာမည်ကျတော့ နင်သိတယ်.. နင့်နာမည်ငါ့မသိတော့ဘယ်တရားမလဲ”
“ငါ့နာမည်က လှယဉ်ကျေးပါ..”
“အော်…”
အော်တလုံးတည်းဖြင့်ပင် ကျွန်တော့်စကားကိုလက်စဖြတ်လိုက်ရပါတော့သည်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်တို့ဆရာမပြန်ရောက်လာသောကြောင့် သာဖြစ်ပါတော့သည်။
“ဟဲ့စာမရတဲ့နှစ်ယောက်..”
ကျွန်တော့်တို့နှစ်ယောက်လုံး မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ဆရာမကို မော့ကြည့်မိလိုက်ပါတော့သည်။
“နင်တို့နှစ်ယောက်မှာ ယဉ်ယဉ်ကတော့ အခုမှစာစပြန်တာဆိုတော့ ဘယ်လိုအပြစ်ပေးခံရတယ်ဆိုတာ မသိသေးဘူးဆိုတော့ တာယာကိုသာနမူနာကြည့်ထားပေတော့…”
ကျွန်တော်ထင်လိုက်ပါသည် ကျွန်တေ်ာတော့အရှက်ကွဲပြီဟု၊ ထင်ထားသည့်အတိုင်းပင်၊ အရွယ်ကြီးနေသော်လည်း ငယ်နိုင်များဖြစ်နေသဖြင့်…..
“တာယာ..မင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်စမ်း…”
ယဉ်ယဉ်မျက်နှာအောက်ငုံ့သွားသည်ကို ကျွန်တော်တွေ့လိုက်ရပါသည်။
“ယဉ်ယဉ် မျက်နှာကိုအောက်မငုံ့လိုက်နဲ့ ဒီကိုကြည့်နေ နောက်စာမရရင် ဒီလိုဘဲအပြစ်ပေးခံရမယ် ကြည့်ထား…”
“ရွှမ်း..ရွှမ်း..”
“အား…အား..အား…”
ငါးချက်သာ အချခံလိုက်ရပါသည်၊ သို့သော်အရှက်ကတော့ ကွဲသွားပြီဖြစ်သည်။
“အခုအခါမှာတော့ နှစ်ယောက်လုံးလုပ်ရမဲ့အပြစ်ဘဲ… ကဲထိုင်ထလုပ်မယ် တယောက်ကိုအခါ(၁၀၀)စီ လုပ်ကြ”
နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူပင် “ဟုတ်ကဲ့..”ဟုပြောပြီးနောက် ကျွန်တော်ကတော့ ဘောင်းဘီတဝက်ချွတ်လျက်၊ ယဉ်ယဉ်ကတော့ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံဖြင့် ထိုင်ထအပြစ်ကို ခံယူရပါတော့သည်။နောက်တနေ့နံနက်သို့ရောက်သော် ကျွန်တော်လည်းကျောင်းသွားရန်အတွက် တဖက်အိမ်မှ ယဉ်ယဉ်အားလှမ်း၍အသံပြုလိုက်ပါသည်။
“ယဉ်ယဉ်ရေ…ယဉ်ယဉ်.. ကျောင်းသွားမယ်လေဟာ နင်ကလည်း အလှပြင်နေတာလား..”
“မဟုတ်ပါဘူးဟာ.. ငါကဒီနေ့မှာကျောင်းစတတ်မှာဆိုတော့ ဘာကိုလုပ်၊ဘာကိုမလုပ်နဲ့ဆိုပြီး အန်တီလေးက ဆုံးမပေးနေလို့ပါ..”
“ကဲကဲ..တာယာနဲ့ယဉ်ယဉ်ရေ ကျောင်းသွားမယ်”
အိမ်ထဲမှာထွက်လာသော မမကြီး(ဆရာမ)အသံပင်ဖြစ်ပါသည်။ လမ်းတလျှောက်တွင်လည်း…
“တာယာ..ငါ့တူမလေးကိုလည်း ကြည့်ရှုပေးအုန်းနော်.. သူမုန့်ဈေးတန်းတွေဘာတွေ မသွားတတ်ရင်လည်း လမ်းပြပေးလိုက်အုန်းနော်…”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ”
ဆရာမဆိုသောအခေါ်အဝေါ်ကအကျင့်ဖြစ်နေပြီဖြစ်တာကြောင့် ဆရာမဆိုသောစကားကို ကျွန်တော့်နှုတ်မှ ရှောရှောရှူရှူပင်ထွက်သွားပါတော့သည်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ကျွန်တော်တို့သုံးဦးကျောင်းရှေ့သို့ ရောက်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ ကျွန်တေ်ာကကျောင်းသားဟောင်းမို့အခန်းထဲသို့တန်းဝင်သွားပေမယ့်၊ ယဉ်ယဉ်နှင့်ဆရာမကတော့ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးရုံးခန်းသို့သွားပါတော့သည်။
ကျွန်တော်တို့စာသင်ချိန်တစ်ချိန်ကုန်ဆုံးပြီးချိန်တွင် ကျွန်တော်တို့အတန်းပိုင်ဆရာမနှင့်ယဉ်ယဉ်အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့ကြပါသည်။
“ခလေးတို့ရေ..ဒါကတော့ကျောင်းသူသစ်လေးပါ၊ ပြေပြေလည်လည်ဆက်ဆံကြနော်..”
စသော၊စသောမိန့်ခွန်းစကားများကိုပြောကာ ယဉ်ယဉ်အားနေရာချပေးသွားပါတော့သည်။
ယဉ်ယဉ်သည်ကျောင်းသူအသစ်ဖြစ်တာကြောင့် မုန့်စားဆင်းချိန်တွင်ပင် မဆင်းဘဲငြိမ်သက်နေပါသည်။ ကျွန်တေ်ာလည်းအလိုက်သိတတ်စွာဖြင့်ပင် သူမစားရန်အတွက်မုန့်များကို ကျွန်တေ်ာ့ပိုက်ဆံဖြင့်ပင်ဝယ်၍ သူမရှေ့အရောက်သို့ပေးလိုက်ပါတော့သည်။
“ကျေးဇူးဘဲ..တာယာရာ..ငါဘာသာငါဆိုမသွားရဲဘူးဖြစ်နေတာ နင်ဝယ်ပေးတော့လည်း စားရတာပေါ့၊ ပိုက်ဆံပြန်ပေးမယ်နော်..” ဟုဆိုကာ သူမရဲ့ပိုက်ဆံအိတ်အား ထုတ်လိုက်ပါသည်။
“မလိုပါဘူးဟာ..ယဉ်ယဉ်ကလည်း..နင်နဲ့ငါနဲ့ဆိုတာက အဲ့လိုတွေပြောနေရမယ့်သူတွေမှမဟုတ်တာ၊ သူငယ်ချင်းတွေဟာကိုမဟုတ်ဘူးလား..”
“အင်းလေ..ဒါဆိုရင်လည်း နောက်တခါကျရင်တော့ ငါပြန်ဝယ်ကျွေးမယ်နော်…”
“အေး..အေး..”
ဒီလိုနဲ့ဘဲမုန့်စားကျောင်းပြန်တတ်သွားပြီးနောက် စာသင်ချိန်များသို့ပြန်ရောက်သွားခဲ့ပါတော့သည်။ ကျွန်တေ်ာ့ဘေးမှာထိုင်တဲ့သူငယ်ချင်းကတော့ စာသင်ချိန်မှာစာတောင်မကြည့်နိုင်ဘဲ ယဉ်ယဉ်ကိုသာ သေချာကြီးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို ကျွန်တေ်ာသတိပြုမိလိုက်ပါသည်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲကျောင်းဆင်းသွားခဲ့ပါတော့သည်။
ကျောင်းဆင်းချိန်မှာလည်း အိမ်ချင်းနီးတဲ့ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ စကားတပြောပြောနဲ့အိမ်ပြန်လမ်းကို လှမ်းလျှောက်ခဲ့ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်ပင် ကျွန်တေ်ာ့အနောက်ဖက်မှနေ၍ ယဉ်ယဉ်အားတချိန်လုံးထိုင်ကြည့်နေသော ကျွန်တေ်ာ့သူငယ်ချင်း ဖိုးပြည့်မှ….
“ဟေ့..ဟေ့ကောင်..တာယာ..ငါ့လည်းစောင့်ပါအုန်းကွ”
အရင်ကလည်း တခါတရုံမှာအတူတူပြန်နေကြမို့ သူအားစောင့်နေပေးလိုက်ပါသည်။ ဖိုးပြည့်ကယဉ်ယဉ်နဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်တယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်ကပင်ကြားနေ၍ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ယဉ်ယဉ်..ဒါဖိုးပြည့်တဲ့..ငါတို့အခန်းထဲကဘဲလေ”
“ကျွန်တေ်ာဖိုးပြည့်ပါ…လမ်းတွေ့ရင်လည်းခေါ်ပါနော်..”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”
ယဉ်ယဉ်ကတော့ အဲ့လောက်တာပြောပြီးနှုတ်ဆိတ်နေခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်နဲ့ဖိုးပြည့်ကတော့ တလမ်းလုံး ဟိုပြော၊ဒီပြောနဲ့ပင် ကျွန်တေ်ာတို့အိမ်သို့ရောက်လာ၍ နှုတ်ဆက်လမ်းခွဲခဲ့ကြပါတော့သည်။
ဖိုးပြည့်အကြောင်းအနည်းငယ်ပြောပြပါ့မယ်၊ ဖိုပြည့်အဖေက သင်္ဘောသား၊ အမေကဖဲသမား(တိတ်တိတ်ပုန်းပေါ့)၊ ဖိုးပြည့်က တဦးတည်းသောသား၊ ဖိုးပြည့်ကိုအဝေးကကြည့်မယ်ဆိုရင် အခုခေတ်ကောင်မလေးအချို့စိတ်ကိုလွှမ်းမိုးထားတဲ့ ကောင်းပြည့်နဲ့တောင်ခက်ဆင်ဆင်တူပါတယ်၊ အနီးကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ အသားဖြူဖြူ၊အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့မို့ ကိုရီးယားမင်းသားတယောက်လိုပါဘဲ။
ကျွန်တော်နဲ့နှိုင်းမယ်ဆိုရင်တော့ အလှအပချင်းကမတူနိုင်ပေ၊ ကျွန်တေ်ာအရပ်က သူနဲ့အတူတူလောက်ဆိုပင်မယ့် ကျွန်တေ်ာ့အသားကတော့ သူလောက်မဖြူပါဘူး၊ ရုပ်ရည်ကတော့ ရုပ်ရုင်မင်းသားဖိုးသောကြာလိုပုံစံမျိုးပါ၊ အသားကတော့ခပ်ညိုညိုပေါ့။
ယဉ်ယဉ်ရဲ့အသားအရည်ကတော့ ကျွန်တော့်နဲ့ဆို ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ အသားကဖြူတယ်၊ အရပ်ကတော့ ကျွန်တေ်ာ့ထက်အနည်းငယ်ပုပါတယ်၊ ရုပ်ရုင်ထဲကဆိုရင်တော့ ဇူးဇူးမောင်နဲ့တောင်ခပ်ဆင်ဆင်ပါဘဲ။
လူတွေအကြောင်းအနည်းငယ်ထပ်ပြောပြီးပြီဆိုတော့ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ကြရအောင်ဗျာ…
ညပိုင်းစာသင်ချိန်သို့ရောက်လာခဲ့ပါတော့သည်။ ကျွန်တေ်ာလည်းမနေ့ကကိစ္စကို ပြန်စဉ်းစားမိ၍ အခုမှပင် မျက်နှာပူနေမိပါတော့သည်။ ယဉ်ယဉ်လည်း ကျွန်တော့်ကဲ့သို့ပင်ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။
“စာကိုသေချာလုပ်ကြနော်..မလုပ်ရင်တော့..မနေ့ကဟာက အစမ်းဘဲရှိသေးတယ်”
“ရှက်တတ်တယ်ဆိုရင်တော့ ကြိုးစားပေ့ါ၊ မရှက်တတ်ဘူးဆိုရင်တော့.. ယဉ်ယဉ်မနေ့ကတာယာဘောင်းဘီချွတ်ရသလို ညည်းကိုလည်း မိန်းခလေးဖြစ်နေလို့မလုပ်ဘူးလို့ မထင်နဲ့နော်..”
“ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီလေး..”
ကျွန်တေ်ာကသာ ဆရာမဟူသော အသုံးအနှုန်းကို အဆင်ပြေနေပေမယ့် ယဉ်ယဉ်ကတော့ အန်တီလေးဟူသော အခေါ်အဝေါ်ကို မဖျောက်နိုင်သေးပေ။
“အေး..မနေ့က တာယာကို အပြစ်ပေးတာက ပါမွှားဘဲရှိသေးတယ် နောက်ဆိုဘယ်လိုတွေလာမယ်ဆိုတာ သိချင်ရင်တော့ ကိုယ်တိုင်စာမလုပ်ဘဲနေကြည့်လိုက်ပေါ့ ဒါဘဲ.. Eco စာသင်မယ် စာအုပ်ထုတ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
ကျွန်တေ်ာရောယဉ်ယဉ်ပါ ခေါင်းကိုငုံ့၍ဆရာမပြောသမျှကိုသာ နားထောင်နေပြီးနောက် ဆရာမပြောသည့်အတိုင်းပင် Ecoနှင့်ပက်သက်သော စာအုပ်များကိုထုတ်၍ စာစသင်ခဲ့ပါတော့သည်။
တပတ်ခန့်ကြာသောအခါ
“တော်တော်ခက်တဲ့မီးနင်းတွေဘဲ ယဉ်ယဉ်ရာ.. ငါညကတညလုံးကျက်တာတောင် တဝက်လောက်ဘဲရသေးတယ် နင်ရော ရပြီလား…”
ကျူရှင်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ညီးညူလိုက်ပါတယ်၊ ယဉ်ယဉ်ကလည်း အားကျမခံဆိုသလိုပင်…
“တာယာရယ် ငါလည်းနင့်လိုပါဘဲဟာ ညကလည်းကျက်တယ်၊ အခုလည်းကျက်တယ် ဒါပေမယ့် အခုထိ့ကိုမရသေးဘူး… ကြိမ်လုံးစာတော့မိတော့မယ်ထင်တယ်” ဟုဆိုကာ သူမ၏လက်ဝါးများအား ပွတ်နေပါတော့သည်။
ဒီနေ့သည် ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးအား ဆရာမကမီးနင်းမေးမည့်နေ့ဖြစ်သည်၊ သို့သော် ယခုလောလောဆယ်မှာတော့ ဆရာမမရောက်လာသေးသဖြင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးအပြန်အလှန် ညီးညူနေခြင်းဖြစ်သည်။
ခဏနေတွင်ဆရာမရောက်လာပြီးနောက်….
“ဟဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက် စာရပြီလား…”
နှစ်ယောက်စလုံးခေါင်းငုံ့လျက်ပင်။
“နင်တို့စာရရ၊မရရ ငါကတော့မေးရမှာဘဲ၊ တာယာအရင်လာဆိုချေ”
မေးလိုက်တိုင်းကို ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နှင့်မို့ ဆရာမကအလိုမကျဖြစ်ကာ…
“ကဲ..ဟယ်..ခေါက်..ခေါက်..”
ကျွန်တေ်ာ့ခေါင်းအား နှစ်ချက်လောက်ဆင့်ခေါက်ပြီးနောက်….
“သွား…ဟိုဘက်သွားပြီး မတ်တပ်ရပ်နေချည်…”
ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်ဖြင့်ပင် ဆရာမညွှန်ပြသည့် နံရံနားသို့သွား၍ မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့ပါသည်။
“ကဲ..နောက်တယောက်..”
တုန်ရီလှသောခြေလှမ်းများဖြင့် ယဉ်ယဉ်ထလာသည်ကို ကျွန်တေ်ာမြင်လိုက်ရပါသည်။“ယဉ်ယဉ်..ညည်းဟာကမသောက်သေးတာကျနေတာဘဲ ဘာလို့တုန်နေတာလဲ မြန်မြန်လာလေ”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီလေး..”
မီးနင်း၂၅လုံးခန့်မေးပြီးနောက်….
ဆရာမရဲ့အမေး “ကယ်ပီတယ်”
ယဉ်ယဉ်အဖြေ “capta…” ဆိုသောနေရာတွင်သာ တစ်နေပါတော့သည်။
“ယဉ်ယဉ် ညည်းလည်းစာကိုသေချာမကျက်ထားတာဘဲ၊ ငါဘာပြောထားလဲ နင့်ကိုမိန်းခလေးဆိုပြီး ညှာမှာမဟုတ်ဘူးလို့မပြောဘူးလား…”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါတယ်”
“ငါနင်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို မနေ့ကဘယ်လိုမှာလိုက်လဲ..၊ စာမရရင်ဘာလုပ်မယ်ဆိုပြောလိုက်လဲ..၊ တာယာပြောစမ်း..”
“ဆ..ဆရာမက စာမရရင် တစ်လုံးကိုတချက်နှုန်းနဲ့ရိုက်မယ်လို့ပြောပါတယ်..”
“နောက်ထပ်ရော..”
“၅လုံးအထက်ပိုပြီးမမှားတဲ့သူကို ဖင်ချွတ်ပြီးရိုက်မယ်..”
“နောက်ပြီးတော့ရော..”
“၁၀လုံးအထက်ပိုမမှားရင် အိမ်ရှေ့ထွက်ပြီး ဖင်ချွတ်ရိုက်မယ်၊ အရိုက်ခံပြီးနောက်လည်း ဒူးထောက်လက်မြှောက်ပြီးနေရမယ်လို့ ပြောပါတယ်..”
“အင်း… တာယာကမှတ်တော့မှတ်ထားသားဘဲ..၊ အခုတာယာနင်ဘယ်နှစ်လုံးမှားလဲ..”
“၁၀အထက်ပါဆရာမ..”
“အေး..ယဉ်ယဉ်ကရော…”
“၁၀လုံးအထက်ပါဘဲအန်တီလေး…”
“ဒါဆိုနင်တို့ကိုဘယ်လိုအပြစ်မျိုးပေးမယ်ဆိုတာသိတယ်နော်… ဒါဆိုနင်တို့ဘောင်းဘီတွေကိုချွတ်လိုက်တော့..”
ကျွန်တော်ကတော့ ယောင်္ကျားလေးလည်းဖြစ်ပြန် ပထမအခေါက်လည်းမဟုတ်တော့ဘူးဆိုတော့ ဒူးခေါင်းရောက်သည်အထိဘောင်းဘီကို အလွယ်လေးပင်ချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ ယဉ်ယဉ်ကတော့ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နှင့် အပေါ်ဘောင်းဘီတောင်မချွတ်သေးပေ၊ ဤသည်ကိုကြည့်၍ ဆရာမက စိတ်မရှည်တော့ဘဲ…
“ယဉ်ယဉ်.. ညည်းဘောင်းဘီကို ညည်းဘာသာညည်းအမြန်ချွတ်မလား၊ ဒါမှမဟုတ် ငါတာယာ့ကိုချွတ်ခိုင်းလိုက်ရမလား…”
“သ..သမီးဘာသာ သမီးအမြန်ချွတ်ပါ့မယ်” ဟုဆိုကာ သူမရဲ့အပေါ်ဘောင်းဘီအားဒူးထိရောက်အောင် ချွတ်ချလိုက်ပါတော့သည်၊ ထို့နောက်ကျန်ရှိနေသေးသော အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကိုလည်း ဒူးထိအရောက်ဆွဲချလိုက်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော်လည်း ယဉ်ယဉ်ပြုလုပ်သမျှများကို မျက်တောင်မခတ်နိုင်အောင် ကြည့်မိနေပါတော့သည်၊ ယဉ်ယဉ်ရဲ့ ဖြူလှပြီးအမွှေးရေးရေးများဖြင့် ပိပိလေးသည် ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲကမထွက်အောင် ဖြစ်နေပါတော့သည်။
“နှစ်ယောက်စလုံးငါ့နောက်ကလိုက်ခဲ့..” ဟုဆိုကာ ဆရာမသည် ကြိမ်လုံးကိုကိုင်၍ ကျွန်တော်တို့အား ဦးဆောင်ခေါ်သွားပါတော့သည်။
အိမ်ရှေ့အပေါက်ဝသို့အရောက်တွင်….
“တာယာအိမ်ရှေ့အပေါက်ဝကိုမျက်နှာလှည့်ထားချည်၊ ယဉ်ယဉ်လည်းကြည့်ထား ဘယ်လိုအရိုက်ခံရမလဲဆိုတာ..”
ကျွန်တော်အိမ်ရှေ့အပေါက်၀ လမ်းမဘက်သို့တည့်တည့်နေကာ လက်ပိုက်ထားလိုက်ပါသည်၊ ထို့နောက်တွင်တော့ ဆရာမက ကျွန်တော်မှားသော မီးနင်းတလုံးကိုတချက်နှုန်းဖြင့် ကျွန်တော့်တင်ပါးအား ရိုက်ပါတော့သည်။
ကျွန်တော့်တွေးလိုက်မိသည်က အခုအချိန်တွင် လမ်းသွားလမ်းလာ တဦးဦး(သို့)ဖုန်းခေါ်သော အကိုကြီးသာ ဖုန်းလာခေါ်ရင်းမြင်သွားမည်ဆိုပါက အတော့်ကို မလွယ်သော သဘောမှာရှိသည်။ ရိုက်ချက်များရပ်တန့်ပြီးသည်တိုင်အောင် ကျွန်တေ်ာဟိုတွေးဒီတွေးနှင့် ပြီးလို့ပြီးမှန်းပင် သတိမမူလိုက်မိပေ၊ သို့သော် နာသောဝေဒနာကိုတော့ ကျွန်တော်သတိမူမိခဲ့ပါသည်။
“တာယာနင်အရိုက်ခံအလှည့်ပြီးပြီ ယဉ်ယဉ်အရိုက်ခံအလှည့် မင်းပြန်ကြည့်ရမဲ့အလှည့်ဘဲ..”
ယဉ်ယဉ်အလှည့်မှာတော့ ယဉ်ယဉ်အော်သံတိုးတိုးနှင့် ကြိမ်လုံးရိုက်ချက်တဖြောင်းဖြောင်းကို ကြည့်မြင်ကြားသိနေရပါတော့သည်။“ကဲ နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်ကို အချက်၃၀စီဘဲ ချထားတယ်၊ နောက်တခါဆိုရင်တော့ မှားတဲ့အလုံးအတိုင်းတလုံးတချက်ဘဲနော် ဒီတခါဘဲရမယ်၊ အခုတော့ သွားပြီးဒူးထောက်ချည်တော့…”
“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..”
နှစ်ဦးစလုံးစာသင်စားပွဲနားသွားပြီးနောက် ဒူးထောက်လက်မြှောက်ကာ နေနေရပါတော့သည်။
ထိုအခိုက်ဝယ် အိမ်ရှေ့အရပ်ဆီမှ အသံတခုဝင်လာပါတော့သည်။
“မယမင်း..မယမင်းဖုန်းလာတယ်…”
ဖုန်းသောအသံကိုကြားတာနဲ့ ဆရာမလည်းဖုန်းဆိုင်ကို တခါတည်းပြေးသွားပါတော့သည်။ ကျွန်တေ်ာတို့နှစ်ယောက်မှာတော့…..
“ယဉ်ယဉ်… ယဉ်ယဉ်..”
“ဘာလဲဟာ..” ငိုသံကြီးနှင့်ပင် ကျွန်တော့်အား မဲပါတော့သည်။
“နင်ကလည်းဟာ နာတာလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ငိုနေလိုက်တာ” ကျွန်တော်ကစနောက်သောသဘောဖြင့် ပြောပါခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“နင်ကသာ မနာဘူးပြောနေ.. ငါ့မှာတော့.. ဟီး…”
“ဘာဖြစ်လို့ငိုတာလဲဟ..”
“နာတာကို…နောက်ပြီးတော့ ယောင်္ကျားလေးတယောက်အရှေ့မှာ ဖင်ချွတ်ပြီးရိုက်ခံရတာဆိုတော့၊ နင်ကမိန်းခလေးမှမဟုတ်တာ ဘယ်ခံစားတတ်မလဲ… ဟီးး…”
END.
Comments
Post a Comment