Photo Loading...
အမှန်က စကားတွေ အများကြီးပြောချင်တာ ဒါပေမယ့် ဘာအကြောင်းပြောရမလဲ တွေးမရလို့ ဇာတ်လမ်းဘဲ ရေးနေလိုက်တော့တယ်။ ပျင်းလို့ထိုင်ရေးတဲ့ ဇာတ်လမ်းဆိုတော့ ကောင်းချင်မှကောင်းမယ်။ အဆုံးသတ်ချင်မှလဲ သတ်မယ်။
သူမစိတ်နဲ့သူမ
'ကျောင်းနေပျော်မှစာတော်မယ်တဲ့'
ဒီဆောင်ပုဒ်က ခင်ရတနာမိုးအတွက်တော့ မမှန်နိုင်။ သူမက ကျောင်းနေမပျော်ဘူး စာတော့တော်တယ်။ ကျောင်းမှာ နေမပျော်ရတဲ့အကြောင်းကလဲ သီးသန့်ကို ရှိနေတယ်လေ။
"ဟဲ့ ဘယ်မလဲ နင့်မုန့်ဖိုး"
မိငယ်ထွေး ကြောက်ရွံ့သောမျက်လုံးများနှင့် ပန်းဝတ်ရည်ကိုမော့ကြည့်ကာ လွယ်အိတ်ထဲသိမ်းထားသော အိမ်ကပေးလိုက်တဲ့မုန့်ဖိုး ၂၀၀ ကို ပန်းဝတ်ရည်လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
"ဒီလိုမှပေါ့ မိငယ်ရဲ့၊ လိမ္မာတယ်..."
ပန်းဝတ်ရည်က မိငယ်ခေါင်းလေးကို ပွတ်ကာဖြင့် နောက်ထပ် ကျောင်းသူတစ်ယောက်ရှေ့ကိုသွားလိုက်တယ်။ နောက်ကျောင်းသူကတော့ မိငယ်ထွေးဆီကနေ ပန်းဝတ်ရည်တောင်းနေသံကို ကြားပြီးကတည်းက တခါထဲထုတ်ထားပြီးသားမို့ တန်းပေးလိုက်တယ်။ နောက်လူတွေလဲ ထိုအတိုင်းပင်။ ကျောင်းခန်းထဲမှာ ပန်းဝတ်ရည်တို့အုပ်စုရဲ့အုပ်ချုပ်ခံ မိန်းခလေးတွေ အများကြီးဘဲ။ အနိုင်ကျင့်မခံရတဲ့မိန်းခလေးတွေက ဝင်လဲ မကူရဲဘူး။ ဆရာမကိုလဲ မတိုင်ရဲဘူး။ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးက ပန်းဝတ်ရည်ရဲ့အဒေါ်အရင်းကြီးလေ။ ပန်းဝတ်ရည်တို့အုပ်စု အဲ့လို ကျောင်းခန်းထဲ အနိုင်စကျင့်တဲ့အချိန်တုန်းက ကျောင်းသူအချို့ဟာ အတန်းပိုင်ဆရာမကိုရော၊ ဘာသာရပ်ဆရာမတွေကိုရော တိုင်ကြားဖူးပေမယ့် ဘယ်သူမှ ပန်းဝတ်ရည်ကို အရေးယူမှု မလုပ်ကြဘူး။ ပန်းဝတ်ရည်ဖို့ အုပ်စုထဲမှာ ပန်းဝတ်ရည်က ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးတူမ၊ နှင်းသားဖြူက ဒီရွာမှာရှိတဲ့ ဆန်စက်တွေရဲ့ပိုင်ရှင်ရဲ့သမီး၊ မိုးဟေဝန်က အုပ်ချုပ်ရေးမှူးသမီး၊ အိသဲဖြူက ရွာထိပ်က ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့သမီး။ နှင်းသားဖြူနဲ့ အိသဲဖြူက ဝမ်းခွဲညီအမတွေ။ သူတို့ ၄ ယောက်အုပ်စုက ကျောင်းမှာ အကောင်ဘဲ။ သူတို့ ၄ ယောက်အုပ်စုနဲ့တွဲတဲ့ ယောက်ျားလေးအုပ်စုကလဲ အကောင်တွေချည်းဘဲ။ ရွာရဲစခန်းရဲ့စခန်းမှူးရဲ့သားကြီး မိုးအောင် နှင့် အငယ်ကောင် စိုးအောင် အမြွှာနှစ်ကောင်၊ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးရဲ့သားကြီး မိုးဟေဝန်ရဲ့အကို ဖြိုးမင်းဝန်၊ ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့သား သူရအောင်၊ နောက်တစ်ယောက်က ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးရဲ့သား တိုးသတိုးစော။ အကောင်မှ တကယ့်အကောင်တွေချည်းဘဲ။
သူတို့နေတဲ့ရွာက ရန်ကုန်နဲ့ဆို တော်တော်ဝေးတယ်။ နယ်မြို့လေးတစ်ခုတောင်မဟုတ်ဘူး လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးပါ အနည်းငယ်ခက်တဲ့ရွာလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ ဖွံ့ဖြိုးဆဲမြို့ပေါက်စလေးပေါ့။ အစဉ်အဆက်က သူကြီးအုပ်ချုပ်ပေမယ့် အခုတော့ ခေတ်အခေါ်အဝေါ်တွေပြောင်းတာကြောင့် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးပေါ့။ သူတို့မိသားစုက ဒီရွာကို အစဉ်အဆက်အုပ်ချုပ်လာတာ။ ပညာရေးအတွက် ပညာရေးမှူးရုံးကချပေးတဲ့ဆရာမလေးဟာ သူတို့မြို့မှာအနေကြာလာပြီး အကုန်လုံးအပေါ်အာဏာလွှမ်းမိုးမှုရှိတယ်။ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး၊ စခန်းမှူး၊ ဆရာမကြီး၊ ဆန်စက်ပိုင်ရှင် အဲ့ ၄ ဦးဟာ ဒီရွာရဲ့ ခရာဘဲ။ အခုလဲ သူတို့သားသမီးတွေက ကျောင်းမှာဆိုးသွမ်းနေတာကို သိပေမယ့်လို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတယ်။ ခလေးတွေကို သူတို့စိတ်ထဲတော့ အလိုလိုက်တယ်ပေါ့။ သူတို့ရဲ့အလိုလိုက်မှုက တခြားခံရတဲ့ အနိုင်ကျင့်ခံရတဲ့ခလေးတွေအတွက်တော့ အိမ်မက်ဆိုးကြီးတစ်ခုဘဲ။
"ခင်ရတာနာမိုးတစ်ယောက်မတွေ့ပါလား၊ ဘယ်ပျောက်နေပြန်ပြီလဲ.."
"သူကျောင်းမလာဘူး အတန်းခေါင်းဆောင်"
ကျောင်းသူတစ်ယောက်က ပန်းဝတ်ရည်ကို ထ၍ အကြောင်းပြန်ပါသည်။ ကျောင်းသူက ပန်းဝတ်ရည်ကို ဆရာမထက်ပင် ကြောက်ရွံ့လို့နေဟန်တူသည်။
"ဒီဟာမ ဘယ်လိုကျောင်းမလာလဲမသိဘူး လာမှတွေ့မယ်"
"အတန်းခေါင်းဆောင် ခင်ရတနာမိုးကို ကျွန်မကျောင်းလာတုန်းက လမ်းမှာ ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့တွေ့လိုက်ပါတယ်။ သူ ချောင်းဘက်ကိုသွားတာ တွေ့လိုက်တယ်"
ကျောင်းသူတစ်ယောက်က မျက်နှာလို မျက်နှာရဖြင့် ပန်းဝတ်ရည်ကို သတင်းပေးလေသည်။
"အေး... တွေ့ကြသေးတာပေါ့"
ပန်းဝတ်ရည်တို့ ၄ ယောက်သား ကျောင်းဝန်းအတွင်းကထွက်၍ ချောင်းရှိရာဘက်ကို ချီတက်လာကြပါသည်။
ကျောင်းသွားလို့ ပိုက်ဆံမပေးနိုင်ရင် တစ်ခန်းလုံးရှေ့မှာ ထဘီဆွဲချွတ်ပြီးရိုက်တတ်တဲ့ ဝတ်ရည်တို့အုပ်စုကို ခင်ရတနာမိုး ကြောက်လန့်လို့နေမိတယ်။ အရင်က အနိုင်ကျင့်တာက သူတို့ လေးယောက်နဲ့ သူမ ဘဲရှိတာ။ အခုက ရှေ့နှစ်ရက်က သူတို့တောင်းတဲ့မုန့်ဖိုးမပေးနိုင်လို့ အတန်းရှေ့ဆွဲခေါ်ပြီး ဆရာမခုံပေါ်က ကြိမ်လုံးနဲ့ရိုက်တာကို ခံလိုက်ရတယ်။ မနေ့ကကျ ထဘီကို အတင်းဆွဲချွတ်ပြီး အတွင်းခံပေါ် ကြိမ်ဒဏ် ၅ချက်ပေးတယ်။ တစ်ခန်းလုံးရှေ့ စပ်စမိုင်တာနဲ့အရိုက်ခံလိုက်ရတာမို့ ခင်ရတနာမိုးတစ်ယောက် အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကြောက်လန့်လို့နေခဲ့တယ်။ ဒီနေ့မှ ထပ်မပေးနိုင်ရင် စပ်စမိုင်တာကိုပါချွတ်ပြီး ရိုက်မယ်တဲ့။ ပန်းဝတ်ရည်က ပြောရင် ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်တတ်တဲ့လူမျိုးဖြစ်တာကို ခင်ရတနာမိုး သိသည်။ ဒါကြောင့် ကျောင်းမသွားဘဲ ချောင်းဘက်ကို သွားပြီးနေနေလိုက်သည်။ ပန်းဝတ်ရည်တို့ ဒီအထိတော့ မလိုက်လာလောက်ဘူးလို့ ထင်မိသလို ဘယ်သူမှလဲ သူမဒီမှာရှိတာကို မသိလောက်ပါဘူးဆိုပြီး သွားနေနေလိုက်သည်။
"ဟဲ့ ကောင်မ..."
ခေါင်းပေါ်ကို မိုးချိုးပစ်ချလိုက်သလိုပင် ပန်းဝတ်ရည်တို့လေးယောက် အပေါ်အမြင့်တစ်ခုကနေ သူမကို လှမ်းခေါ်နေသည်။ လာခဲ့ဆိုပြီးလက်ယပ်ခေါ်တာကြောင့် ပြေးလဲလွှတ်မှာမှမဟုတ်တော့တာလို့ ဆုံးဖြတ်မိပြီး ပန်းဝတ်ရည်တို့ ခေါ်တဲ့ဆီကိုသွားလိုက်သည်။ သူမအနားကို ရောက်တာနဲ့...
"ဖြောင်းးးး"
ပန်းဝတ်ရည်က လက်သံပြောင်ပြောင်နဲ့ ခင်ရတနာမိုးရဲ့ပါးပြင်ကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ ခင်ရတနာမိုး ခေါင်းပင်လည်ထွက်သွားတယ်။ သူမ ပါးပြင်တွင် ပန်းဝတ်ရည်ရဲ့လက်ဝါးယာကြီးက အထင်းသား။ ပန်းဝတ်ရည်ရိုက်ပြီးတော့ ခင်ရတနာမိုး ခေါင်းပြန်မော့လိုက်ချိန်မှာ နောက်တစ်ယောက်က ထပ်ရိုက်ပြန်သည်။ သူတို့ ၄ ယောက်လုံး တစ်ယောက်မကျန် ခင်ရတနာမိုးရဲ့ပါးပြင်ကို ဘယ် ၂ ချက်၊ ညာ ၂ ချက် လက်ဝါးစာကျွေးကြသည်။
"ဘယ်မလဲပိုက်ဆံ"
"ငါ့ကို ငါ့အမေက မုန့်ဖိုးမပေးတာ သုံးရက်ရှိပါပြီ အတန်းခေါင်းဆောင်ရယ်၊ အဲ့ဒါမို့ ငါမပေးနိုင်တာပါ။"
ခင်ရတနာမိုး မျက်ရည်များဖြင့် ငိုရင်းပြောသည်။
"ငါ အကြောင်းပြချက်မလိုချင်ဘူးဆိုတာ နင်သိတယ်နော်..."
"ကဲ ပိုက်ဆံမပါဘူးဆိုတော့ အပြစ်ပေးရမှာပေါ့၊ လာသွားမယ် ကျောင်းကို ပြန်မယ်"
"မလုပ်ပါနဲ့ မလိုက်ပါရစေနဲ့ အတန်းခေါင်းဆောင်ရယ် မလိုက်ပါရစေနဲ့..."
ခင်ရတနာမိုး ငိုလည်းငိုရင်း ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ပန်းဝတ်ရည်ရဲ့ခြေသလုံးကို ဖတ်ခါ သူမရဲ့ခေါင်းကို ပန်းဝတ်ရည်ရဲ့ ခြေသလုံးနဲ့ထိကာ တောင်းပန်လို့နေသည်။ ပန်းဝတ်ရည်က ဘာမှဆက်မလုပ်သေးပေမယ့် မိုးဟေဝန်က ခင်ရတနာမိုးကို ဆံပင်ကနေဆွဲက ဆွဲမလိုက်သည်။
"အားးးး"
ဦးရေဖျားကို ဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် အလွန်နာကျင်ကာ ခင်ရတနာမိုး ရုန်းကန်မိသည်။ ဘေးက နှင်းသားဖြူနဲ့ အိသဲဖြူတို့ပါ အရှေ့တိုးလားပြီး ခင်ရတနာမိုးကို အတင်းဆွဲပြီး ကျောင်းကို ခေါ်သွားဖို့ လုပ်ကြသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်၊ တောင်းပန်ပါတယ် အတန်းခေါင်းဆောင်ရယ်"
"ကျွန်မကို ဒီမှာဘဲ ကြိုက်သလိုလုပ်ပါနော်၊ အတန်းထဲမှာတော့ ဖင်ချွတ်မရိုက်ပါနဲ့..."
"အတန်းခေါင်းဆောင် ကျွန်မကို သနားပါနော်..."
"နော် အတန်းခေါင်းဆောင်..."
ခင်ရတနာမိုး အတင်းဆွဲနေတဲ့သုံးယောက်ကြားကထွက်ပြီး ပန်းဝတ်ရည်ရဲ့ခြေထောက်အောက် ဒူးပြန်ထောက်ပြီး မျက်ရည်များဖြင့် တောင်းပန်ပြန်သည်။
ဟိုသုံးယောက်ကလဲ အတင်းဆွဲခေါ်ဖို့ လုပ်နေသည်။
"ဟဲ့ဟဲ့ ရပ်လိုက်ကြတော့..."
"နင်ပြောတာနော်... ကြိုက်သလိုလုပ်လို့"
"ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ် အတန်းခေါင်းဆောင်ရယ်၊ ကျွန်မကို ဒီမှာ ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ၊ ကျွန်မခံပါ့မယ်.."
"အင်းး ခိုင်းကြည့်တာပေါ့"
"ကဲ အရင်ဆုံး ခွေးလိုဟောင်ပြစမ်း"
"ဝုတ်.. ဝုတ်... ဝုတ်..."
"ဝုတ်.. ဝုတ်.. ဝုတ်..."
"ဝုတ်.. ဝုတ်... ဝုတ်.."
"ဟဲ့ ခင်ရတနာမိုးရဲ့အသံက ခွေးသံနဲ့တော့ တော်တော်တူသားဘဲ"
မိုးဟေဝန်က ပြောရင်းနဲ့ ရယ်နေသည်။ နှင်းသားဖြူနှင့်အိသဲဖြူကလဲ ထောက်ခံကြသည်။
"ကြောင်လိုညောင်ပြ.."
နှင်းသားဖြူက ခိုင်းလိုက်သည်။ ခင်ရတနာမိုးက နှင်းသားဖြူရဲ့အမိန့်ကို မလိုက်နာသေးဘဲ ပန်းဝတ်ရည်ကို မော့ကြည့်သည်။
"ငါတို့ လေးယောက်လုံးအမိန့်က အတူတူဘဲ..."
"နင်က ပန်းဝတ်ရည်စကားကျနားထောင်ပြီး ငါတို့စကားကျ နားမထောင်ချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား"
အိသဲဖြူက ပြောရင်း သူမလက်ဝါးချက်က ခင်ရတနာမိုးရဲ့ပါးပြင်ကို ကျလာလေသည်။
"ဖြောင်းးး"
အရိုက်ခံပြီးနောက် ခင်ရတနာမိုးသည်။ ကြောက်ကြောက်နှင့် နှင်းသားဖြူ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း "တညောင်ညောင်" အော်ပါတော့သည်။
"ညောင်... ညောင်... ညောင်..."
"ညောင်.. ညောင်... ညောင်..."
"ဝတ်ရည်၊ ဒီကောင်မက အခန်းထဲမှာ ဖင်ချွတ်မခံချင်ဘူးဆိုတော့ ဒီမှာဘဲ ချွတ်ခိုင်းလိုက်ရအောင်"
မိုးဟေဝန်ရဲ့စကားက ခင်ရတနာမိုးခေါင်းကို ပူထူသွားစေသည်။
"အေး ကောင်းသားဘဲ ဟဲ့ ဘယ်လိုလဲ"
ပန်းဝတ်ရည်က ခင်ရတနာမိုးကို ကြည့်၍ "ဘယ်လိုလဲ" ဟု မေးငေါ့၍ မေးလိုက်သည်။
"ဟိုလေ ဟို..."
"ဘာကို ဟိုနေတာလဲ မချွတ်သေးဘူး" သဲအိဖြူက ကြားကဝင်ဟောက်သည်။
"မဟုတ်ပါဘူး ဒီမှာဆို တခြားသူတွေ ချောင်းကိုလာလို့တွေ့သွားမှာ ရှက်လို့ပါ၊ အဲ့ဒါကြောင့် ဟိုဘက်ချောင်ထဲမှာ ချွတ်လို့ရမလားဟင်"
ပန်းဝတ်ရည်က တစ်ချက် စဉ်းစားကာ
"အင်းးး ကောင်းသားဘဲ.."
"ဝတ်ရည် နင် သူ့ကို အလျော့ပေးတာတွေများနေပြီနော်..."
ဝတ်ရည်က ဘာမှမပြောဘဲ မိုးဟေဝန်ရဲ့ပုခုံးကိုဖက်ကာ နှစ်သိမ့်လိုက်ပြီး ခင်ရတနာ ဦးဆောင်ခေါ်ရာ ချုံထူထူထဲသို့ လိုက်ဝင်သွားလိုက်ပါသည်။ ချုံလေးက တော်တော်ကို ထူတာ ချောင်းဘက်ကနေ ဒီဘက်ကို မမြင်ရနိုင်သလို တခြားဘက်ကလဲ မမြင်ရနိုင်ဘူး။ ဒီထဲကို သီးသန့်ဝင်လာမှသာ မြင်ရမှာ။
ခင်ရတနာမိုးက ချုံထဲရောက်တဲ့ ပန်းဝတ်ရည်တို့ ဘာမှပင် ထပ်မံအမိန့်ပေးစရာမလိုဘဲ သူမရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာရှိတဲ့ အဝတ်အစားအကုန်လုံးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ပန်းဝတ်ရည်တို့ လေးယာက်လုံးပင် မျက်လုံးပြူး အံ့ဩရသည်။ ပန်းဝတ်ရည်တို့က ခင်ရတနာမိုးကို ထဘီချွတ်၊ စပ်စမိုင်တာချွတ်ရုံလောက်သာ စဉ်းစားထားသော်လည်း ခင်ရတနာမိုးက သူမတစ်ကိုယ်လုံးက အဝတ်အစားအကုန်လုံးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ နောက်ထပ် သူမတို့ကို အံ့ဩစေတာကတော့ ခင်ရတနာမိုးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးတစ်ခုလုံးမှာ ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက်တွေ အရှိုးရာတွေနဲ့ချည်း ပြည့်နှက်လို့ နေပါတယ်။ အဝတ်အစားတွေ အားလုံးချွတ်ပြီးသော ခင်ရတနာမိုးသည် ပန်းဝတ်ရည်တို့ ၄ ယောက်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ဦးခေါင်းကို ငုံ့ထားလျက်နဲ့ပင်....
"ကျွန်မကို အပြစ်ပေးပေးပါ သခင်မလေးတို့"
တစ်တော့
၂၇/၉၇၂၀၂၁ (ည ၉:၁၁)
Comments
Post a Comment