ရင်ခွဲမိုး

 ရင်ခွဲမိုး

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

————-

မိုးရာသီ ကုန်ခါနီးမှ ရွာလိုက်တဲ့ မိုး။

အပြင်က မိုးစက်တို့ အခန်းမှန်တံခါးကို တစ်ပေါက်ပေါက် ရိုက်ခတ်နေတာကို နှင်းတစ်ယောက် အဓိပ္ပယ်မဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။

"ဒီမိုးကလဲ သူများ ပြန်မယ် ဆို လုပ်ပြီ"

နှင်းတစ်ယောက် တိုးတိုးနဲ့ ပွစိပွစိ ပြောနေတုန်း နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ခံလိုက်ရတယ်။

"အို ကိုဗညားကလည်း။ အဲ့လိုမလုပ်နဲ့ကွာ။ နှင်း မနေတတ်ဘူး။"

"နှင်းရယ် ကိုကို လို့ ခေါ်နေရာကနေ ဘယ်လိုလုပ် ချက်ချင်း ကိုဗညား ဖြစ်သွားတာလဲ"

"ကိုကို ဘာပြောမလဲ သိချင်လို့ နှင်း စလိုက်တာပါ"

"ဟာ ဒီကောင်မလေးကတော့"

ဗညားက နှင်းနဖူးလေးကို ဖွဖွလေး ထုရင်း နှင်းနဲ့ အကြည့်ချင်းဖလှယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ နှင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ 

ရမ္မက်မီးတောင်လောင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဗညားတစ်ယောက် ရှေ့ခရီးကို ကြိုတွေးပြီး လက်အစုံက နှင်းရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးတွေဆီ။

"ကိုကို နှင်းတို့ အိမ်ထောင်ပြုပြီးမှပဲ အဲ့ကိစ္စ လုပ်ရအောင်လေ ကိုကို။ ကိုကိုက လိမ္မာပါတယ်"

"နှင်းရယ် နှင်း ကိုကို့ကို မချစ်ဘူးလားဟင်"

"နှင်း ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်ပါတယ် ကိုကိုရယ်"

ဟုတ်ပါတယ်။ 

နှင်းလို ရုပ်ချော သဘောကောင်း အနေအေးတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ယောက်ျားပီသပြီး အားကိုးထိုက်တဲ့ ဗညားကို နှလုံးသားထဲကရော ဦးဏှောက်ထဲကပါ ရွေးပြီး ချစ်ခဲ့တာပါ။

"ကိုကိုလဲ နှင်းကို အရမ်းချစ်လွန်းလို့ပါ နှင်းရယ်။ ပြီးတော့ ကိုကိုတို့က အချိန်တန်ရင် ယူမှာပဲကို နော် နှင်း"

"ကိုကိုရယ် နှင်းဆန္ဒကတော့ လက်ထပ်ပြီးမှပဲ"

နှင်းစကားလေးတွေတောင် မဆုံးသေးဘူး။ ဗညားက နှင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အသာငမ်းငမ်း စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက်ပြန်တယ်။ ဗညားရဲ့ ရိုင်းပျင်းတဲ့ ဆန္ဒတွေက သူ့ရဲ့ လူကြီးလူကောင်းဆန်မှုကို အနိုင်ယူသွားလေပြီ။ 

မိုးရွာတာ အကြောင်းပြပြီး သူခေါ်ရာကို လိုက်ခဲ့မိလို့ နှင်းတစ်ယောက် နောင်တ ရနေပြီ။ လိမ္မာယဉ်ကျေးပြီး အေးအေးသာနေတတ်တဲ့ နှင်းအတွက် ဗညားက အချစ်ဦးပါ။ အခုတော့ သူက နှင်းရဲ့ အပျိုစင် ပန်းဦးကိုမှ အတင်းကာရော လိုချင်နေသတဲ့လား။ 

"ကိုကို လက်ထပ်ပြီးမှ လို့ နော်"

နှင်း မရမက ချော့မော့ တားနေတဲ့ကြားက နှင်းရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ဗညား ငတ်မွတ်စွာ ချွတ်ယူပြီးနေပြီ။

"အား"

နှင်း ဟန်ချက်ပျက်ပြီး ဆိုဖာပေါ် ပက်လက် လဲသွားတယ်။ ဗညားက ဘရာစီယာသာ ကျန်တော့တဲ့ နှင်းကို ကြည့်ပြီး အပေါ်က မှောက်ကာ နှင်းနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။

"ကိုကိုရယ် နှင်း ဒီလောက်တားနေတာကို"

နှင်းကသာ ပြောနေတာ။ ဗညားက နှင်းရဲ့ ခါးက ထမီလေးကို သူ့လက်နဲ့ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ နှင်း တားချိန်တောင် မရလိုက်တော့။ ခု နှင်းမှာ ဘရာစီယာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီသာ ကျန်တော့တယ်။ ဗညားက အချိန်မဆွဲဘဲ နှင်းရဲ့ အတွင်းခံကိုပါ မရမက ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

"ကိုကိုသိပ်ရက်စက်တာပဲ"

နှင်းက ငိုသံနဲ့ ပြောနေရင်း မျက်ရည်တချို့ သွင်စီးကျလာတယ်။ ဗညားကတော့ နှင်းရဲ့ မျက်ရည်တွေက သူနဲ့ လားလားမှ မသက်ဆိုင်သည့်အလား နှင်းရဲ့ မွေးရာပါ ပစ္စည်းလေးကိုသာ စိုက်ကြည့်နေတယ်။

အမွှေးရေးရေးလေးတွေအောက်မှာ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနဲ့ နှင်းရဲ့ ပစ္စည်းလေးကို ကြည့်ပြီး ဗညားတစ်ယောက် လျှာတသပ်သပ်နဲ့ ဖြစ်နေတယ်။

"နှင်းရယ် နှင်းအဖုတ်လေးက လှလိုက်တာ"

နှင်း ဘာမှ ပြန်မပြောချင်တော့။ ဒီအခြေအနေ ရောက်မှတော့လဲ နှင်း တစ်ခုသာ ပြောရတော့မယ်။

"ကိုကို နှင်းကို သစ္စာရှိရှိ ဆက်ချစ်သွားမယ် မှတ်လားဟင်"

"ဒါပေါ့ နှင်းရဲ့"

ဗညားရဲ့ ပေါ့ပျက်ပျက်အဖြေကို နှင်း သဘောမကျ။ သူ့ဆန္ဒကလွဲပြီး ကျန်တာ ခေါင်းထဲမရှိတဲ့ ဗညားကို ကြည့်ပြီး နှင်း စိတ်ပျက်မိတယ်။

ဗညားက သူ့အဝတ်အစားတွေ ချွတ်လိုက်ပြီး နှင်းပေါ် တက်လိုက်တယ်။

နှင်းက အောက်မှာ မလှုပ်မရှက် ကျောက်ရုပ်။

ဗညားက သူ့ပစ္စည်းကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး နှင်းပစ္စည်းလေးအဝမှာ တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အပျိုစင်ပန်းဦးကိုမှ လိုချင်တဲ့ ဗညားဆန္ဒတို့ ပြည့်ဝသွားလေပြီ။ 

"အား ကိုကို ကိုကို နာတယ် နာတယ် ပြန်ထုတ်ပေးပါဦး"

နှင်းရဲ့ မခံမရပ်နိုင်အောင် အော်သံကြောင့် ဗညားအလန့်တကြား ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ ဗညားပစ္စည်းထိပ်မှာ ကပ်ပါလာတဲ့ သွေးစအချို့။ အပျို အမြေးပါး ပေါက်သွားတာ လို့ သိလိုက်တဲ့ ဗညားတစ်ယောက် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးရင်း ပြောလိုက်တယ်။

"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး နှင်းရဲ့။ စစချင်းဆို အဲ့လိုပဲ။"

နှင်း လက်မခံမှာစိုးလို့ လျှောက်ပြောရင်း ဗညား သူ့ပစ္စည်းကို နှင်းရဲ့ ပစ္စည်းအဝမှာ ပြန်တေ့သွင်းလိုက်တယ်။

"အား ကိုကို ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပါ။ နှင်း အရမ်းနာတယ်"

"အား ကောင်းလိုက်တာ။ နှင်း အဖုတ်က ပြည့်ကျပ်နေတာပဲ။ လိုးလို့ ကောင်းတဲ့ အဖုတ်လေး။ နှင်းအဖုတ်ထဲကို ကိုယ့်လီးနဲ့ လိုးနေတာ အရမ်း ကောင်းတာပဲ"

ဗညားရဲ့ မရှက်တမ်းပြောနေတာတွေကြားပြီး နှင်းကတော့ ရှက်နေလေရဲ့။ နှင်းဘဝမှာ သူ့ပစ္စည်းကို သူကိုယ်တိုင်တောင် စိတ်နဲ့ အဖုတ်လို့ သိပ်မသုံးနှုန်းဖူးဘူး။ ခုတော့ နာတာရော၊ ဗညားရဲ့ အပြောတွေရောကြောင့် နှင်းတစ်ယောက် မျက်စိမှိတ်ပြီးသာ ကျိတ်ခံနေလိုက်တော့တယ်။

"နှင်း တစ်ခုခု ပြောလေကွာ"

ဗညားက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နေရင်း ပြောလိုက်တယ်။

"ကိုကိုက လုပ်ချင်တာ လုပ်နေပြီးမှ နှင်း ဘာပြောရဦးမှာလဲ"

"နှင်း ပြောနေမှ ကိုကိုက ပိုဖီးလာပြီး လိုးလို့ ကောင်းမှာလေ နှင်းရဲ့"

"နှင်း ဘာပြောပေးရမှာလဲ ကိုကို"

"ကိုကို့လီးကို စုပ်ပေးချင်တယ် လို့ ပြောပေး။ ကိုကိုလီးနဲ့ နှင်းအဖုတ်ကို လိုးပေးပါ လို့ ပြောပေးလေ နှင်း"

"ကိုကိုနော်"

နှင်းက အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ မိန်းကလေးပါ။ ဒါပေမယ့် ဗညားကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ပြောပေးလိုက်မိတယ်။

"ကိုကိုဟာကို နှင်းဟိုဟာလေးထဲ လုပ်လုပ်ပေးပါနော် ကိုကို"

"ဟာ နှင်းကလဲ။ ကိုကို့ကို ချစ်ဘူးလား"

"ချစ်ပါတယ် ကိုကိုရဲ့။ ကဲ ကဲ ကိုကို့သဘော။ ကိုကို့လီးကို နှင်းအဖုတ်ထဲ လိုးပေးပါကွာ ဟုတ်ပြီလား"

"ဟုတ်ပြီ နှင်း။ နှင်းအဖုတ်ကို လိုးရတာ ကျပ်ပြီး စည်းနေတာပဲ။ ကောင်းလိုက်တာ။"

"ဟုတ် ကိုကို"

"နှင်း ပြီးရင် ကိုကို့လီးကို စုပ်ပေးကွာ နော်"

နှင်းလို ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးတဲ့ အပျိုလေးကို လီးစုပ်ခိုင်းနေပြန်ပြီ။ ဗညားတစ်ယောက်ကတော့ မလွယ်ကြောပဲ။

"အား နှင်းအဖုတ်ကို လိုးနေတယ်။ အား" 

ဗညားက နွားသိုးကြိုးပြတ် လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေပြီး အောက်က နှင်းမျက်နှာကိုတောင် မကြည့်ဘဲ မျက်စိမှိတ် အော်နေတယ်။ အောက်က ခံရတဲ့ နှင်းကတော့ နာကျင်လွန်းလို့ အံကို တင်းတင်းကျိတ်ထားရတယ်။

ခနအကြာ ဗညားတစ်ယောက် တုန်တက်လာပြီး ဆန္ဒပြည့်မြောက်သွားကာ နှင်းပစ္စည်းလေးထဲကို သူ့အရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။

ဗညားတစ်ယောက်မောပြီး နှင်းဘေးမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ နှင်းလည်း နာနေပေမယ့် ဆန္ဒပြည့်ဝပျော်မြူးသွားတဲ့ ချစ်သူကို ကြည့်ပြီး  နှင်း ကျေနပ်နေမိတယ်။

---

"ကိုကို နှင်းပြန်တော့မယ်လေ"

"နေပါဦး နှင်းရယ်။ ကိုကို နောက်တစ်ခါလောက် ထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်"

"ကိုကိုရယ် နှင်း နာနေပြီ။ ခုနက ကိုကို့ကို ဖြည်းဖြည်း လို့ ပြောတော့ ကိုကိုက အကြမ်းကြီး လုပ်နေတာကို"

"ဒါကတော့ နှင်းက လှလွန်းလို့ပါ နှင်းရယ်"

"ဟွန်း ဘာမှ မဆိုင်ဘူး။ သူ့ဘာသာ အရမ်းဖြစ်ရင် ဖြစ်နေတယ်ပေါ့"

"နှင်း ခုနက ပြောတာ မှတ်မိလား"

"မှတ်မိဘူး သွား ခေါ်နဲ့"

"ကိုကို့လီးကို စုပ်ပေးမယ် ဆို"

"အာ ကိုကိုပြောခိုင်းလို့ ပြောတာလေ။ ရှက်တယ်ကွာ"

"မရှက်ပါနဲ့ နှင်းရယ်။ လာပါ"

ဗညားက လေပြေလေးနဲ့ လာပါ လို့ ညင်ညင်သာသာ ခေါ်လိုက်ပေမယ့် နှင်းရဲ့ ခေါင်းကို ယောက်ျားအားနဲ့ ဆွဲပြီး သူ့ပစ္စည်းနား တေ့ပေးလိုက်တယ်။

နှင်းလည်း သူချစ်တဲ့ ကိုကို ပျော်ပါစေ လို့ သဘောထားပြီး ဗညားရဲ့ ပစ္စည်းကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ငုံပြီး စုပ်လိုက်တယ်။

"နှင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံပြီး သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ပေး"

ဗညားကပြောလဲပြော၊ နှင်းရဲ့ ဆံပင်တွေကို ကိုင်ပြီး နှင်းရဲ့ခေါင်းကို အတင်းဖိချလိုက် ပြန်ဆွဲတင်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ဗညား ဖိချလိုက်ရင် ဗညားပစ္စည်းက နှင်းရဲ့ ပါးစပ်ကနေ လည်ချောင်းထဲထိ ရောက်ရောက်သွားတယ်။ 

"အား နှင်းအဖုတ်က လိုးလို့ ကောင်းပေမယ့် နှင်းပါးစပ်ကို လိုးရတာ ပိုမိုက်တယ်။ အား"

ခနနေတော့ နှင်းကို ဆိုဖာပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး ဗညားက နှင်းအပေါ်တက်ကာ နှင်းပါးစပ်ဝမှာ သူ့ပစ္စည်းကြီး တေ့လိုက်တယ်။ နှင်းလဲ မထူးတော့ပြီမို့ ပါးစပ်ကလေး ဟပေးလိုက်တော့ ဗညားက သူ့ပစ္စည်းကို အဆုံးထိ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နှင်း မျက်ရည်လေးတွေ စို့လာပြန်တယ်။ ဗညားကတော့ အဲ့ဒါတွေ မသိ။ နှင်းရဲ့ ဆံပင်တွေကို သူ့လက်နဲ့ ဆုတ်ပြီး နှင်းပါးစပ်ကို သူ့ပစ္စည်းနဲ့ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လို လိုးနေလေရဲ့။ တချက်တချက် အဆုံးထိ ဝင်သွားတိုင်း နှင်း ပျို့အန်မိမလိုတောင် ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နှင်းအတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းထားတယ်။ နှင်းချစ်တဲ့ ဗညား စိတ်ချမ်းသာစေဖို့ပေါ့။ ခနကြာတော့ ဗညားတစ်ယောက် ပြီးသွားပြီး နှင်းပါးစပ်ထဲကို သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။ နှင်းအနေနဲ့ ငြင်းဆန်လို့ မရ။ နှင်းပါးစပ်ထဲမှာ သူ့ပစ္စည်းကြီး ရှိနေသလို နှင်းဆံပင်တွေကို သူ့အားနဲ့ ဆွဲထားတာကြောင့် နှင်း ရုန်းလို့ မရ။ ဗညား ပစ္စည်းကြီး နှင်းနှုတ်ခမ်းက လွတ်ထွက်သွားတော့မှ သုတ်ရည်တွေ ထွေးထုတ်ဖို့ နှင်း အမှိုက်ပုံး ရှာလိုက်တယ်။ 

"နှင်း ဘာရှာတာလဲ"

နှင်းက ဘာမှမပြော၊ ပါးစပ်ထဲက ဟာတွေ ထွေးထုတ်မို့ ဆိုပြီး အမူအယာနဲ့ ပြောတော့ ဗညားက နှင်းလက်ကို ဆွဲပြီး သူ့အနား ပြန်ထိုင်စေတယ်။ 

"ဘာလို့ ထွေးထုတ်မှာလဲ နှင်းရဲ့။ အဲ့ဒါ နှင်းအတွက် ကိုကိုအချစ်တွေလေ။ မြိုချလိုက် နှင်း"

နှင်း ခေါင်းကို တွင်တွင် ခါပြီး ငြင်းလိုက်တယ်။ 

ဗညားက နှင်းဆံပင်တွေကို ဆွဲပြီး ခေါင်းကို လှန်ဆွဲလိုက်တယ်။

"မြိုချစမ်း"

"ဖြန်း"

ဗညားက နှင်းရဲ့ ပါးကို တစ်ချက်ရိုက်ပြီး အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။ နှင်း ဗညားကို အရမ်း ကြောက်သွားပြီး အကုန် မြိုချလိုက်မိတယ်။ 

"ပါးစပ်ဟ နှင်း"

နှင်း ပါးစပ်ဟပြလိုက်တော့မှ ဗညားက ကျေနပ်ပြီး နှင်းကို ထွေးပွေ့လိုက်တယ်။

"ကိုကို နှင်းကို သစ္စာရှိရှိနဲ့ ချစ်သွားရမယ်နော်"

"အင်းပါ နှင်းရယ်"

နှင်းရဲ့ အိမ်အပြန်လမ်းက ပီတိတစ်ဝက် မျက်ရည်တစ်ဝက်နဲ့။ သူအရမ်းချစ်တဲ့ ဗညားစိတ်တိုင်းကျ ပြုစုပေးနိုင်ခဲ့လို့ ပီတိဖြစ်ရသလို၊ သူရည်မှန်းထားတဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ အပျိုရည်အဆုံးရှုံးခံမယ့် စိတ်ကူးလေး ပျက်ပြယ်သွားတာကြောင့်လဲ ဝမ်းနည်းမိနေတယ်။

-----

To part - 2

ရင်ခွဲမိုး - ၂

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

———-

နှင်းက မိဘမဲ့တစ်ကောင်ကြွက် အဆောင်သူလေးမို့ ဗညားကို ဘဝနဲ့ ရင်းပြီး အားကိုးယုံကြည်ပြီး ချစ်မိတယ်။

ဗညားနဲ့ နှင်း ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီး ၆ လလောက်အကြာမှာ ဗညားစိတ်တိုင်းကျ နှင်းဘဝကို ပုံအပ်ခဲ့တယ်။ အဲ့နောက်ပိုင်းလဲ ဗညားစိတ်ပါရင် ပါသလို နှင်း အသုံးတော် ခံခဲ့မိတယ်။ တခါတရံများဆို နှင်းကို နှိပ်စက်နေသလားတောင် ထင်ရအောင် လုပ်တာမျိုးပေါ့။

------

အဲ့ဒီနေ့က နှင်းတစ်ယောက် မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဈေးဝယ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကုန်တိုက်တစ်ခုထဲက စားသောက်ဆိုင်တန်းဘက်ကို ဖြတ်လျှောက်တော့ နှင်းမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက နှင်းငယ်ထိပ်ကို မိုးကြိုးအစင်း ၁၀၀ ပစ်ချလိုက်သလို ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ နှင်း အရမ်းချစ်တဲ့ ဗညားရယ်လေ။ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ဗညားနဲ့ ရွယ်တူ မမတစ်ယောက်နဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ပျော်ပျော်ပါးပါး စားသောက်နေလိုက်ကြတာ။ နှင်း ဒေါသထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် နှင်း အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဗညားတို့အတွဲဆီ တည့်တည့်လျှောက်လာလိုက်တယ်။

"ကျမ ထိုင်ပါရစေနော်"

"ဟာ နှင်း"

ဗညားရဲ့ အာမေဍိတ်သံ။

"ဒီက မမနဲ့ ကိုဗညားနဲ့က ချစ်သူတွေလား။ ဘယ်တုန်းက ဖြစ်သွားတာလဲ"

"တို့နာမည်က မိုး။ တို့နဲ့ ဗညား ချစ်သူဖြစ်တာတော့ တစ်လလောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ဒါနဲ့ မင်းက?"

"ဟုတ် မမ  ကျမနဲ့ ကိုဗညား ချစ်သူတွေ ဖြစ်တာ တစ်နှစ်နီးပါး ရှိပါပြီ။ ပြီးတော့ ကိုဗညားက ကျမကို လက်ထပ်မယ် လို့ ကတိပေးထားပြီးပြီမို့ မမ နောက်ဆုတ်ပေးဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်"

"ဟေ့ နှင်း မင်း တော်တော့"

ဗညားဆီက ဒေါသလိုလို ရှက်ရမ်းလိုလို အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။

"တို့က နောက်ကျတယ် ဆိုပေမယ့် အခု ဗညားက တို့ကို ပိုချစ်နေပြီလေကွာ။ ဗညားကရော ဘယ်သူ့ကို ရွေးမှာလဲ"

"နှင်း ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ။ ကိုယ် နှင်းကို ဆက်မချစ်နိုင်တော့ဘူး"

"ကိုကို ကိုကို့ကို ယုံလို့ နှင်းဘဝရော နှင်းအရာအားလုံး ပေးဆပ်ထားတာလေ"

"တော်စမ်း နှင်း။ အခု ဆက်မချစ်နိုင်တော့ဘူးကွာ"

"မမနောက်ဆုတ်ပေးပါနော်။ ကိုကိုနဲ့ နှင်းနဲ့က လက်ထပ်ဖို့ သဘောတူထားသလို အတူလဲ နေဖူးပြီးသွားပြီမို့ ဒါတွေ ထောက်ထားပြီး နောက်ဆုတ်ပေးပါ မမရယ်။ ဟင့် ဟင့်"

နှင်း ပြောရင်းနဲ့ ဝမ်းနည်းလာပြီး မျက်ရည်တွေ ကျမိတယ်။ 

"အို မင်းဘာသာ ဆတ်ဆော့ပြီး ဗညားကို ဖျားယောင်းခဲ့တာလေ။ တို့နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ"

နှင်းတစ်ယောက် ဗညားရဲ့ နောက်ရည်းစားကို ပြောမရတော့ နှစ်ယောက်လုံးရှေ့မှာ လက်အုပ်လေး ချီပြီး

"ကျမ ရှိခိုးပြီး တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ်။ ကိုကို့ကို ပြန်ပေးပါနော်။ ကိုကို ကိုကို နှင်းကို သစ္စာရှိပါမယ် လို့ ပြောထားတယ်လေ ကိုကိုရဲ့။ နှင်းကို မထားခဲ့ပါနဲ့နော်"

ငိုယိုနေတဲ့ နှင်းကို ကြည့်ပြီး ဗညားတစ်ယောက် စိတ်ရှုပ်လာတယ်။ မမကို ကြည့်တော့လဲ မမက လုံးဝ လျှော့မယ့်ပုံ မပေါ်။ နှင်းကို ကြည့်တော့လဲ သနားစရာကောင်းအောင် တောင်းပန်နေတယ်။ တစ်ယောက်ရွေးရတော့မည် ဖြစ်လို့ ချမ်းသာတဲ့ မမကို ရွေးမယ် လို့ တွေးပြီး နောက်ဆုံး ဗညားလဲ ဘာတွေမှန်းမသိ ပြောလိုက်မိတယ်။

"အဲ့တုန်းက မင်းသာ ငါ့ကို မဖျားယောင်းရင် ဒါမျိုးတွေ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ခုထိ မင်းက အရှက်မရှိ လိုက်ကပ်နေတုန်းလား။ မင်း ရပ်တန်းက ရပ်တော့"

ဗညားလဲ ပြောမိပြောရာပြောပြီး မိုးလက်ကို ဆွဲကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ နှင်း တစ်ယောက်ထဲ ဆိုင်မှာ ငိုယိုပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။ တော်တော်ကြာမှ ဟိုလူဝိုင်းကြည့် ဒီလူဝိုင်းကြည့် ကြည့်နေမှန်း သိတော့ မျက်ရည်သုတ်ပြီး နှင်း ထွက်လာလိုက်တယ်။

----

​ပြိုမလို့လား မိုးရယ်

သူ ပစ်လိုက်တဲ့ မြားတစ်စင်း

ရင်ခွင်ကို တည့်မှန်ထိရှ

ဒါ ရင်ခွဲမိုးတဲ့လား။

လွင့်မြောနေတဲ့ လေဟာနယ်ထဲ

စိတ်ကိုအဆုံးထိ ပို့လွှတ်ကြည့်တယ်

ကျမ ရင်ကွဲတာ မပျောက်သေးဘူး။

ဘဝအဆက်ဆက် ရေပြင်လိုသာ 

တည်ငြိမ်ရစေလို​၏။

ကျမ ဆုတောင်းတာ များ သွား လား ။

------

ကံဆိုးမ သွားလေရာ မိုးလိုက်လို့ ရွာ ဆိုတဲ့ စကားက မှန်နေတာလား မသိ။ မိုးသည်းကြီးမည်းကြီး ရွာနေတဲ့ ည ၈ နာရီလောက် အမှောင်လမ်းလေးထဲမှာ နှင်းတစ်ယောက် မိုးရွာထဲ လမ်းလျှောက်နေတယ်။ မိုးရွာနေလား နေပူနေလား မသိလောက်တဲ့ထိ အပူသောကတွေ အပြည့်။ ပါးပေါ်က ရေစက်တွေက မိုးရေတွေလား မျက်ရည်တွေလား မသဲကွဲ။ မေတ္တာပေးရင် မေတ္တာပြန်ရတယ် ဆိုတာ အလကား။ အခုတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးစီရင်ဖို့လောက်သာ နှင်းတစ်ယောက် တွေးတတ်တော့တယ်။ ဒါ အကောင်းဆုံးနဲ့ အပြေလည်ဆုံး ဖြစ်သွားစေမယ့် နည်းလမ်း။ 

နှင်းတစ်ယောက် တွေးပြီး လျှောက်နေတုန်း လမ်းကွေ့တစ်ခုအရောက်

"ကျွီ"

"ဆရာ ကျနော် လူတိုက်မိပြီလား မသိဘူး"

"ဟာ ဒုက္ခပဲ။ မိုးရွာလို့ ဂရုစိုက်မောင်းပါ ဆိုမှ။ ဆင်းကြည့်ရအောင် လာလာ"

"ဟာ မေ့လဲနေတာ ဆရာ။ ဒီတိုင်းထားခဲ့ရင် သေသွးလိမ့်မယ်"

"မထူးတော့ဘူးကွာ။ ကယ်သင့်လို့ တွေ့ရတာ။ အိမ်ခေါ်သွားရအောင်"

-----

To part - 3

ရင်ခွဲမိုး - ၃

(မြန်မာကားဆန်ဆန် အချိုးအကွေ့လေး ထည့်ထားမိတဲ့အတွက် သည်းခံဖတ်ပေးကြပါကုန်)

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

——

ရန်ကုန်မြို့၊ သံလွင်လမ်းရှိ အိမ်ကြီးတစ်အိမ်သို့ ကားအကောင်းစားတစ်စီး မောင်းဝင်လာတယ်။ ကားပေါ်မှာ ပါလာသူ နှစ်ယောက်က မေ့လဲနေတဲ့ အမျိုးသမီးကို ပွေ့ပြီး အိမ်ထဲ သွင်းလိုက်တယ်။ အသက် ၅၀ အရွယ် လူကြီးက သူ့ဒရိုင်ဘာကို အနားယူဖို့ ပြောပြီး အိမ်အကူ အဒေါ်နှစ်ယောက်ခေါ်ကာ မေ့နေတဲ့ ကောင်မလေးကို အဝတ်အစား လဲခိုင်းလိုက်တယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ဆရာဝန်ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။

----

"ဒေါက်တာ လူနာ အခြေအနေလေး"

"စိတ်မပူရတော့ပါဘူး ဦးမိုးမြင့်ရယ်။ တော်သေးတာပေါ့။ ဒီမိန်းကလေးက ဦးမိုးမြင့်လို သူတော်ကောင်းနဲ့ တွေ့လို့သာပေါ့။ အခုတော့ အိပ်နေမှာပါပဲ။ ကောင်းသွားမှာပါ။ ကဲ ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုဦးဗျာ"

"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒေါက်တာ"

ဆရာဝန်ပြန်သွားတော့ အိမ်အကူတစ်ယောက်ကို ကောင်မလေးနားမှာ ညစောင့်ခိုင်းပြီး ဦးမိုးမြင့်လဲ အိပ်ယာဝင်လိုက်တယ်။ အိပ်ယာထဲရောက်မှ တွေးမိနေသေးတယ်။ 

"ဒီကောင်မလေးကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားရင် စိတ်ဓါတ်ကျပြီး တစ်ခုခုထပ်လုပ်မှဖြင့် ဒုက္ခ။ ငါ ကယ်မှပါလေ"

------

"အား ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်"

နှင်းတစ်ယောက် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ တစ်ခါမှ မနေဖူးတဲ့ အခန်းအကောင်းစားကြီးထဲမှာ ရောက်နေတာ သိလိုက်တယ်။ ဘေးနားက အိပ်နေတဲ့ အဒေါ်ကြီးကို နှိုးလိုက်တယ်။

"အဒေါ် အဒေါ်"

အဒေါ်ကြီး နိုးလာတော့

"ကျမ ဘယ်ရောက်နေတာလဲဟင်"

အဒေါ်ကြီးက

"သမီး လမ်းမှာ မေ့လဲနေတာ တွေ့လို့ အဒေါ်တို့ သူဌေးက သမီးကို ကယ်လာတာ သမီးရဲ့။ ဆရာဝန်နဲ့လဲ ဆေးခေါ်ထိုးပေးပြီးပြီ။"

"သူဌေး ဟုတ်လား"

"ဟုတ်တယ်လေ သမီးရဲ့။ အဒေါ်တို့ သူဌေး ဦးမိုးမြင့် ကိုယ်တိုင် ကယ်လာတာ။"

"ကျမ နေလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ တော်ကြာ သူဌေးကတော်တွေ ဘာတွေ သိလို့ ပြဿနာ ဖြစ်နေပါဦးမယ်"

"အမလေး အဲ့ဒါတော့ မပူနဲ့ တော်ရေ။ သူဌေးက လူပျိုကြီးတော့။ အသက် ၅၀ ကျော်နေပြီ။ မိန်းမယူမယ့်ပုံလဲ မရှိပါဘူးအေ။ ဒါပေမယ့် သူဌေးက အရမ်းသဘောကောင်းတာ သမီးရဲ့။ မနက်ကျရင် တွေ့ပါလိမ့်မယ်တော်"

နှင်းလဲ အဒေါ်ကြီး ပြောတာကို သဘောပေါက်ပြီး ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ်။

----

မနက်မိုးလင်းတော့ အဒေါ်ကြီးက လာခေါ်တယ်။ နှင်း လိုက်သွားတော့ ထမင်းစားခန်းမှာ ကော်ဖီသောက်နေတဲ့ အသက် ၅၀ ကျော် အေးချမ်းတဲ့ မျက်နှာပိုင်ရှင် ဦးလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

"လာ သမီး ထိုင်"

"ဟုတ် အန်ကယ်။ သမီး​ကို ကယ်ပေးတဲ့ ကျေးဇူး ဘယ်လိုဆပ်ရမလဲ မသိတော့ပါဘူး အန်ကယ်"

"သမီးနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ"

"နှင်း လို့ ခေါ်ပါတယ် အန်ကယ်"

"နှင်းလို ဖြူပြီး အေးချမ်းမယ့် နိမိတ်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ပူလောင်နေသလိုပဲ။ ထားပါ။ အန်ကယ့်ကို ကျေးဇူးဆပ်ချင်သလား သမီး"

"ဟုတ်ကဲ့ အန်ကယ်။ ဆပ်ချင်ပါတယ်"

"ကောင်းပြီ။ အဲ့ဒါဆို အန်ကယ် မေးမယ်။ သမီး စိတ်ညစ်စရာ စိတ်ဓါတ်ကျစရာ ကြုံနေရလား"

"ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ် အန်ကယ်"

"ကောင်းပြီ။ သမီးမှာ မိဘတွေ ရှိလား။ ဆွေမျိုးသားချင်းရော"

"ဘယ်သူမှ မရှိတော့ပါဘူး အန်ကယ်။ သမီး တစ်ယောက်တည်း အဆောင်မှာနေပြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ စာရင်းကိုင် လုပ်ရင်း သင်တန်းဆက်တက်နေရတာပါ"

"အော် ဥတစ်လုံး တစ်ကောင်ကြွက်ပေါ့"

"ဟုတ်ပါတယ် အန်ကယ်"

"ကောင်းပြီလေ။ ဘာကြောင့် စိတ်ညစ်လဲ ဆိုတာ အန်ကယ် မမေးတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သမီးကို အန်ကယ် ကယ်တင်မယ် လို့ စိတ်ကူးထားပြီးပြီ ဖြစ်လို့ အန်ကယ့်ကျေးဇူးကို ဆပ်ချင်တယ် ဆိုရင် သမီးဟာ အရင်က နှင်း မဟုတ်တော့ဘဲ စိတ်သစ် လူသစ်နဲ့ ဘဝကြီးကို ရင်ဆိုင်မယ့် နှင်း၊ ကိုယ့်ကို ဒုက္ခပေးခဲ့သူတွေကို လှလှပပ ပြန်အနိုင်ယူမယ့် နှင်း ဖြစ်အောင် သမီးစိတ်ကို ပြင်ရမယ်"

ဦးမိုးမြင့် သုံးလိုက်တဲ့ စကားက အနိုင်ကျင့်ခံခဲ့ရတာကို ပြန်တွေးပြီး ဘဝကို ပိုတိုးတက်အောင် ကြိုးစားချင်စိတ် ဖြစ်လာစေဖို့ သုံးလိုက်တာပါ။ ဒါပေမယ့်လနှင်းစိတ်ထဲမှာတော့ ကလဲ့စား ဆိုတဲ့စကားကို အသည်းစွဲ မှတ်ထားလိုက်မိတယ်။

"ဟုတ်ကဲ့ အန်ကယ်။ သမီး တတ်နိုင်သလောက် အမြန်ဆုံး ပြင်ပါ့မယ်"

"အန်ကယ် သမီးကို စတွေ့ထဲက သမီးအရင်းလေးလို ချစ်ပါတယ်။ အန်ကယ်ကလဲ ကျောထောက်နောက်ခံ သားသမီးမရှိဘူးလေ။ အဲ့တော့ အန်ကယ် သမီးကို အမွေစားအမွေခံ သမီးအဖြစ် တရားဝင်မွေးစားမယ်။ သင်တန်းတွေလဲ စီစဉ်ပေးမယ်။ ပြီးတော့ အန်ကယ့်လုပ်ငန်းတစ်ခုမှာ အလုပ်ပေးမယ်။ သမီးပညာတွေ စုံရင် အန်ကယ်က အရင်းအနှီးထုတ်ပေးပြီး ကုမ္ပဏီ သီးသန့်ထောင်ပေးမယ်။ အောင်မြင်အောင် လုပ်ရမယ်။ သမီးကြိုးစားရမယ်။ အဲ့ဒီနည်းနဲ့ အန်ကယ့်ကို ကျေးဇူးဆပ်ရမယ်။ ကဲ့ ဘယ်လိုလဲ သမီး။ လုပ်နိုင်မလား"

နှင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာပြန်ပြီ။ သေချာတယ်။ ဒီတစ်ခါကျတဲ့ မျက်ရည်က ပျော်လွန်းလို့ ကျတဲ့ မျက်ရည်တွေ။ 

"သမီး လက်ခံပါတယ်ရှင်။ ကြိုးလဲ ကြိုးစားပါ့မယ်"

"ဝမ်းသာလိုက်တာ သမီးရယ်။ အဲ့ဒါဆို ခုကစပြီး ဒယ်ဒီလို့ ပြောင်းခေါ်ပေတော့"

"ဟုတ်ကဲ့ ဒယ်ဒီ"

-----

ကုမ္ပဏီလုပ်ငန်းတွေအများကြီးပိုင်တဲ့ သူဌေးဆိုလို့ အလုပ်များမှာပဲ လို့ ထင်လို့မရ။ အားလုံးဟာ သူ့ရာထူး သူ့လုပ်ပိုင်ခွင့်နှင့် အဆင့်ဆင့်ခွဲဝေပြီးသား ဖြစ်တာကြောင့် အလုပ်တွေထဲ တစ်ခါတစ်ရံသာ သွားဖြစ်တယ်။ အခုတော့ ဦးမိုးမြင့်တစ်ယောက် လုပ်ငန်းရှင်တွေ စုစည်းနေတဲ့ မနက်စာ စားပွဲဝိုင်းရှိရာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို ရောက်နေတာ။ အဲ့မှာ ရှေ့လာမယ့် စီးပွားရေးဈေးကွက်တွေ၊ trend ဖြစ်လာနိုင်တဲ့ အလုပ်တွေ ဒါတွေပြောကြဆိုကြပေါ့။

"ဗျို့ လူပျိုကြီး ဦးမိုးမြင့်။ ပြုံးလို့ ပျော်လို့ပါလားဗျ"

"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ ဒီလိုဗျ။ ကျုပ်ငယ်ငယ်က ကွဲသွားတဲ့ တူမလေးဗျာ။ အခု အသက်ကြီးမှ ပြန်တွေ့တော့ သူ့မိဘတွေ မရှိဘဲ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်ကိုင်စားသောက်နေရတာဗျာ။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျုပ်လဲ အမွေစားအမွေခံ မွေးစားလိုက်တော့ ကဲ အခု သမီးတစ်ယောက် အဖက်တင်မိတာကို တွေးရင်း ပြုံးပျော်နေမိတာဗျို့"

"ဟား လူပျိုကြီးက သမီးတွေ ဘာတွေနဲ့ပေါ့။ ခမည်းခမက်တော်ရအောင်ဗျို့"

"ဟား ဟား ဟား"

------

နှင်းတစ်ယောက် အလုပ်ထဲ စိတ်ဝင်တစား လုပ်လိုက်တာ အခုဆို ဒယ်ဒီဦးမိုးမြင့်ရဲ့ လုပ်ငန်းတွေ လည်ပတ်ပုံကို ၃/၄ လလောက်နဲ့ တော်တော် အကျွမ်းတဝင်ဖြစ်နေပြီ။ ပြီးတော့ သူဌေးသမီးဖြစ်နေတော့ အဝတ်အစားဝတ်တာ စမတ်ကျလာပြီး အရင်ကနဲ့ လုံးဝ ကွဲပြားပြီး ပိုလှလာတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုရှိတဲ့ နှင်း အဖြစ် ပြောင်းလဲနေလေပြီ။ 

မနက်ပိုင်းဆို ဦးမိုးမြင့်နဲ့ ကော်ဖီသောက်ရင်း ဒယ်ဒီက အလုပ်အကြောင်းတွေ မေးလိုက် ညွှန်ကြားလိုက်ဖြင့် နှင်းတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီတွေမှာ ဦးမိုးမြင့်ရဲ့ အတွင်းရေးမှူး တစ်ပိုင်း ဖြစ်နေတော့တယ်။ 

တစ်ရက် နှင်းတစ်ယောက် ကော်ဖီသောက်ဖို့ ထမင်းစားခန်းဝင်တော့ သတင်းစာဖတ်ရင်း စောင့်နေတဲ့ ဦးမိုးမြင့်ကို တွေ့လိုက်တယ်။

"မောနင်း ဒယ်ဒီ"

"အေး သမီး မောနင်း။ ဒီနေ့ ဘာလုပ်ဖို့ရှိလဲ"

"ဒီနေ့ မန်နေဂျာအစည်းအဝေးတွေ တက်ဖို့ ရှိပါတယ် ဒယ်ဒီ။ meeting minutes တွေ မနက်ဖန် ဒယ်ဒီ့ကို ပြန်တင်ပြပါ့မယ်။ ပြီးရင် နေ့ခင်းပိုင်း construction အဖွဲ့အစည်းအဝေး၊ ညနေ ရှေ့နေနဲ့ တွေ့ဖို့ ရှိပါတယ်"

ဦးမိုးမြင့်တစ်ယောက် သတင်းစာဖတ်မပျက်ဘဲ သမီးပြောတာ နားထောင်နေတယ်။ ဦးမိုးမြင့်က ထိုသို့  တစ်ချိန်ထဲ အလုပ်နှစ်ခု လုပ်နိုင်သူ တွေးနိုင်သူ ဖြစ်တယ်။

"Decision တွေကို မန်နေဂျာချုပ်တွေပဲ ဆုံးဖြတ်ပါစေ သမီး။ ဒယ်ဒီ့ကို ပြရမှာက ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်စဉ်အလိုက် အရောင်းပိုင်းဆိုင်ရာ စာရင်းတွေ ငွေစာရင်းဌာနက report တွေပဲ ပြပေး သမီး။ ဒါနဲ့ မနက်ဖန်ကျရင် မင်္ဂလာဆောင်တစ်ခု ဖိတ်ထားလို့ သွားဖို့ ရှိတယ်။ အရေးကြီးတဲ့ ပွဲမဟုတ်တော့ ဒယ်ဒီမသွားတော့ဘူး။ ဒယ်ဒီ့ကိုယ်စား သမီး သွားပေး​။ ရော့ ဒီမှာ ဖိတ်စာ"

နှင်းလဲ လှပမွှေးအီနေတဲ့ ဖိတ်စာလေးကို ယူပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ 

"အို ဗညားနဲ့ မိုး လက်ထပ်ပွဲ ဆိုပါလား။ ဒယ်ဒီ သူတို့နဲ့ သိလို့လား"

"ကောင်လေးနဲ့တော့ မသိပါဘူး သမီးရယ်။ အဲ့ဒီ မိုး ဆိုတဲ့ သူငယ်မကတော့ ပွဲစားယောင်ယောင် လုပ်ငန်းပိုင်ရှင်ယောင်ယောင်နဲ့ တချို့ပွဲတွေမှာ သူဌေးတွေကို လိုက်ကပ်နေတာ သမီးရဲ့။ ဒယ်ဒီကတော့ မသွားဘူး။ သမီးလဲ မသွားချင် မသွားပါနဲ့။ အရေးမှ မကြီးတာ"

"ရပါတယ် ဒယ်ဒီရဲ့။ သမီး အားရင် သွားလိုက်ပါ့မယ်။ ခုတော့ အစည်းအဝေးရှိလို့ သမီးသွားပြီ ဖေဖေ"

"အေး အေး သမီး"

ဦးမိုးမြင့်လဲ သတင်းစာပြန်ဖတ်နေရင်း စဉ်းစားလိုက်မိတယ်။ နှင်းကို မွေးစားလိုက်တာ မှန်ကန်တဲ့ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို တွေးပြီး ပီတိဖြစ်မိနေတာ။ ဒီပုံအတိုင်းဆို သုံးနှစ်လောက်အတွင်း အလုပ်တွေအားလုံး နှင်းကို စိတ်ချလက်ချ လွှဲနိုင်လောက်တဲ့အထိ နှင်းရဲ့ လုပ်အားနှုန်း တိုးတက်လာတာကို တွေးရင်း ပီတိဖြစ်မိနေတယ်။ နှင်းက စည်းကမ်းလဲ ကြီးတယ်။ သူဌေးသမီးဖြစ်နေတာတောင် ခုထိ ရုံးယူနီဖောင်းကိုသာ စမတ်ကျကျ ဝတ်တယ်။ 

----

နှင်းတစ်ယောက် ကားပေါ်တက်ပြီး သူ့လက်ထောက် လူယုံကောင်မလေးဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။ 

"ညီမရေ အစ်မ personal ကိစ္စလေးတစ်ခု စုံစမ်းစရာရှိလို့ ညီမကို Viber ကနေ ပို့ထားတယ်။ အဲ့မှာ ပါတဲ့ လူနှစ်ယောက်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး အမြဲ update သိချင်တယ်။ ဖြစ်တယ်မှတ်လား"

"ဟုတ် မနှင်း။ ညီမ စုံစမ်းပေးပါ့မယ်"

"အိုခေ ညီမလေး။ ကျေးဇူး။ အခု အစ်မ မန်နေဂျာ အစည်းအဝေးဆီ လာနေပြီ ညီမ။"

နှင်း စိတ်ထဲမှာတော့ "တွေ့ကြပြီပေါ့ ဗညားရယ်" ဟုသာ။

နှင်း စုံစမ်းခိုင်းလိုက်တာက ဗညားတို့အတွဲအကြောင်းဆိုတာကိုတော့ နှင်းနဲ့ သူ့လူယုံကောင်မလေးကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ သိနိုင်မယ် မထင်။

-----

​"မောင်ဗညားအောင်နှင့် မမိုးသဇင်တို့​၏ မင်္ဂလာ ဧည့်ခံပွဲ"

ခမ်းနားလှသော ဟိုတယ်ကြီးတစ်ခုရဲ့ မင်္ဂလာခန်းမထဲမှာ ပွဲစီစဉ်သူတွေ၊ ဧည့်ခံပွဲလာသူတွေ များပြားနေတယ်။ အတွင်းကျကျ သိတဲ့လူတွေကတော့ သတို့သမီးက ချမ်းသာလို့ ပိုင်းလုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ သတို့သားအကြောင်းရယ်၊ သူဌေးယောင်ဆောင်ပြီး အထည်ကြီးပျက်ဖြစ်နေတဲ့ သူတို့သမီးအကြောင်းရယ်ကိုသာ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ်ပြောဆိုနေကြတယ်။ 

-----

သူတို့ပြောဆိုနေတုန်း ဟော်တယ်ဆင်ဝင်အောက် Rolls-Royce Phantom တစ်စီး ထိုးစိုက်လာတယ်။ ဟိုတယ် ဝန်ထမ်း တံခါးဖွင့်အပေးမှာ ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ခြေအစုံဟာ ဧည့်သည်တွေ ငေးမောကြည့်ရလောက်တဲ့ထိ လှပနေတယ်။ LV တံဆိပ် လေဒီရှူးလှလှလေးတစ်စုံနဲ့ လိုက်ဖက်ညီတဲ့ ဖြူဖြူသွယ်သွယ်ခြေထောက်လေးပိုင်ဆိုင်ထားသူက နာမည်ကြီးဒီဇိုင်နာ ချုပ်ထားတဲ့ ဂါဝန်ကို Gucci တံဆိပ် ခါးပတ်ကလေးပေါ်လွင်အောင် ပတ်ထားတယ်။ ပြီးတော့ လက်ထဲမှာ LV တံဆိပ် လက်ကိုင်အိတ်လေး ကိုင်ထားတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကို နှင်း ရောက်လာတာပါ။ ဈေးကြီးပြီး လှလှပပ အဆင်တန်ဆာတွေ ဝတ်စားပြင်ဆင်လာတဲ့ နှင်းဟာ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတစ်ယောက်လို လှပကျော့ရှင်းနေတော့ သူ့ထက်ငါ ဓာတ်ပုံလာတွဲရိုက်နေလို့ သူ မင်းသမီး မဟုတ်ပါဘူး လို့ ငြင်းနေရပါသေးတယ်။ 

-----

မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့ပါဆယ်လေးကို လက်ဖွဲ့ကောင်တာမှာ လက်ဖွဲ့တော့ နှင်း ဆိုတဲ့ နာမည်ကိုပဲ စာရင်းပေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ 

မင်္ဂလာပွဲစတော့ သူတို့သားနဲ့ သူတို့သမီး ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ မင်္ဂလာမောင်နှံ ဝိုင်းတွေ ဆင်းနှုတ်ဆက်တဲ့အချိန်မှာပဲ VVIP ဝိုင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ အင်မတန်ချောမောလှပနေတဲ့ နတ်သမီးလေးကို မင်္ဂလာမောင်နှံက သတိထားမိသွားတယ်။ အနားရောက်လာတဲ့အချိန်မှ " နှင်း " မှန်း သိသွားကြပြီး နှစ်ယောက်သား မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားတယ်။ ဗညားဆိုတဲ့ကောင်ဆို ခေါင်းတောင် မဖော်ရဲတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် သတ္တိရှိတဲ့ သူအနေနဲ့ အသစ်တဖန် မွေးဖွားလာတဲ့ နှင်းကပဲ သူတို့အတွဲကို Congratulations လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ 

အဲ့ဒီည မင်္ဂလာ လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းတွေဖောက်တော့ နှင်း ဆိုပြီး ရေးထားတဲ့ ပါဆယ်ဗူးလေးကို နှစ်ယောက်သား တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ ဖောက်လိုက်ကြတယ်။ အထဲကနေ ထွက်လာတာက ကတ်ကြေးတစ်လက်ရယ်၊ ဗညားပုံကို လည်ပင်းကနေ ကတ်ကြေးနဲ့ ဖြတ်ထားတဲ့ ပုံရယ်၊ ပိုပြီး ခြောက်ချားစေတာက ဓါတ်ပုံပေါ်က သွေးစက်အချို့။

To Part - 4

ရင်ခွဲမိုး - ၄

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

——-

ဗညားနဲ့ မိုးတို့ နှစ်ယောက် ညားပြီးတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် ရှိတာလေးတွေ ပုံအောပြီး ကုမ္ပဏီအသေးလေးတစ်ခု ထူထောင်လိုက်ကြတယ်။ လင်က MD၊ မယားက Director ဆိုပြီး ရာထူးအသီးသီး ယူလိုက်ကြတယ်။ သူတို့ရာထူးနဲ့ သူတို့ ဟုတ်နေပေမယ့် လူမသိတာက အဲ့ကုမ္ပဏီပြုတ်ရင် သူတို့ဘဝတွေလဲ ပြုတ်ပြီ ဆိုတာပါပဲ။ 

နှင်းရဲ့ လူယုံကောင်မလေး စုံစမ်းချက်အရ နှင်းကလည်း ဒီအချက်တွေ သိပြီး ဖြစ်တာနဲ့အညီ သူတို့နဲ့ ပြိုင်ဆိုင်ပြီး ကုမ္ပဏီအသစ်တစ်ခု ထူထောင်လိုက်တယ်။ လုပ်ငန်းပါးဝနေပြီ ဖြစ်တဲ့ နှင်းကြောင့် ဗညားတို့ကုမ္ပဏီထက် ပိုအောင်မြင်လာပြီး ပိုမိုကြီးထွားလာတယ်။ ဗညားတို့လဲ သူတို့နဲ့ လုပ်ငန်းတူကုမ္ပဏီက သူတို့ထက် သာသွားတာ သိပေမယ့် နှင်း ပိုင်ဆိုင်တဲ့ ကုမ္ပဏီမှန်း မသိကြရှာဘူး။ အဲ့လိုနဲ့ အခြေအနေမဟန်မှန်း သိနေတဲ့ ဗညားတို့မှာ မျောက်မီးခဲ ကိုင်မိသလို ဖြစ်နေတော့တယ်။ 

----

ဗညားတို့ ကုမ္ပဏီအခြေအနေမကောင်းတဲ့အချိန်မှာပဲ နှင်းရဲ့ ကုမ္ပဏီဘက်က အကျိုးတူပူးပေါင်းဖို့ လာရောက်ကမ်းလှမ်းလာတယ်။ ဗညားအနေနဲ့ နှင်းရဲ့ ကုမ္ပဏီမှန်း မသိပေမယ့် တိုးတက်နေတဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုနဲ့ ပူးပေါင်းလိုက်တဲ့အတွက် အသက်ရှူချောင်သွားခဲ့တယ်။ ဗညားကလဲ တဖြည်းဖြည်းအောက်ခြေလွတ်လာပြီး ကုမ္ပဏီကို လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ အရက်သောက်လိုက်၊ စနူကာထိုးလိုက်၊ ကာရာအိုကေသွားလိုက်နဲ့ ၆ လလောက် ကြာပြီးချိန်မှ ကုမ္ပဏီဘက်ကို အာရုံပြန်စိုက်လာမိတယ်။ အဲ့အချိန်မှာ ကုမ္ပဏီက အကြီးအကျယ် အရှုံးပြနေတော့တယ်။ ကုမ္ပဏီအရှုံးအမြတ်စာရင်းမှာ ရောင်းအား ထိုးကျနေပြီး သုံးငွေများပြားနေတဲ့အပြင် သူမသိတဲ့ တခြားကုမ္ပဏီတစ်ခုကို ပေးရန်ရှိ အကြွေးတွေက သူပိုင်ဆိုင်သမျှရဲ့ ၃ ဆ ခန့် ရှိနေတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ ဗညားရဲ့ ကုမ္ပဏီ ဒေဝါလီခံလိုက်ရပြီး ရှိသမျှစည်းစိမ် ပြောင်သွားကာ မွဲတေသွားတော့တယ်။ 

----

ဗညားတစ်ယောက် သူ့ကုမ္ပဏီ ဒေဝါလီခံပြီး လအနည်းငယ်ကြာတော့ အကျိုးတူလုပ်ခဲ့တဲ့ ကုမ္ပဏီက ပြန်တိုးတက်လာတဲ့ သတင်းကြားရပြန်တယ်။ သေချာ စုံစမ်းလိုက်တော့မှ ကုမ္ပဏီဒေဝါလီခံရတာဟာ တစ်ဖက်ကုမ္ပဏီရဲ့ လှည့်ကွက်စနက်မှန်း သိရတော့ ဒေါသထွက်ပြီး အဲ့ဒီကုမ္ပဏီရှိရာ ရုံးကို ရောက်သွားတော့တယ်။

"သူဌေးနဲ့ တွေ့ချင်လို့"

ဗညားတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီဧည့်ကြိုကောင်တာကို ရောက်နေတယ်။

"ကြိုချိန်းထားတာများ ရှိလားရှင့်"

"မရှိဘူး"

"အဲ့ဒါဆို ဘယ်သူက တွေ့ချင်တယ် လို့ အကြောင်းကြားပေးရမလဲရှင့်"

"မင်းတို့နဲ့ အတူလုပ်ပြီး ဒေဝါလီခံခဲ့ရတဲ့ ကုမ္ပဏီသူဌေး လို့ ပြောလိုက်"

"သူဌေးကတော့ ဒီကို လာတာ သိပ်မရှိဘူးရှင့်။ သူ့လက်ထောက်ပဲ လာတာ များတယ်။ ကျမ သူဌေးရဲ့ လက်ထောက်ကို အရင်အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ်ရှင့်"

"ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် တွေ့ရရင် ပြီးရော"

"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်"

ဗညား ဧည့်ကြိုဌာနမှာ စောင့်နေရင်း တစ်နာရီလောက်ကြာတော့မှ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။

"စောင့်နေရတာ ကြာသွားလားရှင်။ ကျမ ဒီကုမ္ပဏီက သူဌေးရဲ့ အတွင်းရေးမှူးပါ။ လာရင်းကိစ္စလေး သိပါစေရှင့်"

"မင်းတို့ လူလည်ကျသွားတဲ့ ကိစ္စကို လာရှင်းတာ"

"ဒီလိုပါ ကိုဗညားရှင့်။ ကိုဗညားလဲ ကုမ္ပဏီထောင်ဖူးတော့ ကုမ္ပဏီရဲ့ အရှုံးအမြတ်စာရင်းတွေ ကြည့်တတ်မှာပါနော်။ ကျမတို့ ကုမ္ပဏီနှစ်ခု အကျိုးတူပူးပေါင်းတဲ့ စာချုပ်မှာလဲ တိကျသေချာတဲ့အချက်အလက်တွေ ပါပြီးသားလေ။ ကိုဗညားက အဲ့လို စွပ်စွဲရအောင် တိကျသေချာတဲ့ သက်သေအထောက်အထားရှိရင် ဆိုင်ရာက စကားပြောနိုင်ပါတယ်ရှင့်"

အတွင်းရေးမှူးမရဲ့ စကားကြောင့် ဗညား နင်သွားတယ်။ သူ့မှာ ဘာသက်သေမှ မရှိဘဲ စွပ်စွဲနေတယ် ဆိုတဲ့ စကားက တကယ်လည်း မှန်နေတယ်လေ။ နောက်ဆုံး ဗညားလဲ စကားပြော ပြောင်းခဲ့ရတယ်။

"စွပ်စွဲတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး ညီမရယ်။ အစ်ကို့ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အခွင့်အရေး တစ်ခုလောက် ပြန်ပေးပါ။ အစ်ကို အကောင်းဆုံး ပြန်လုပ်ပါ့မယ်"

"ဒါကတော့ ကျမနဲ့ မပြီးဘူးရှင့်။ ကျမ သူဌေးကို တင်ပြပြီး ကိုဗညားကို ပြန်ဆက်သွယ်ပေးပါ့မယ်"

-----

နှင်း ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးဟာ ငွေကြေးတွေ ဂုဏ်တွေ မက်မောသူတစ်ယောက် မဟုတ်မှန်း သိရှိနေတဲ့ ဦးမိုးမြင့်တစ်ယောက် နှင်းကို တချို့အလုပ်တွေ ထပ်ခွဲပေးနေပြန်တယ်။ 

"ဒယ်ဒီက အသက်ကလေးလည်း ရလာတော့ ကိုယ်ဝါသနာပါတာလေးတွေလဲ လုပ်ချင်သေးတယ် သမီးရယ်။ ဒယ်ဒီ့အလုပ်တွေ သမီးကို ပုံရလို့ အားနာပါတယ်။ သမီးမနိုင်ရင် ဒယ်ဒီ့ကို ပြော ဟုတ်ပြီလား"

ဦးမိုးမြင့် အလုပ်တွေ နှင်းကို လွှဲပေးပြီးကတည်းက ဦးမိုးမြင့် အိမ်မှာ အင်ဂျင်နီယာတွေ ခေါ်ပြီး အိမ်ခန်းအလွတ်တွေကို စိတ်ကြိုက် ပြင်ဆင်တော့တယ်။ စတူဒီယိုအခန်း၊ ပန်းချီခန်း၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ခန်း စသဖြင့် သူဝါသနာပါတာ လုပ်နေတော့တယ်။ အဲ့ကစပြီး ဦးမိုးမြင့်တစ်ယောက် ဂစ်တာလေးတီးလိုက်၊ ပန်းချီဆွဲလိုက်၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက်၊ တခါတလေ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ဆိုင်ထိုင်လိုက်ဖြင့်သာ အချိန်ကုန်နေတော့တယ်။

To part - 5

ရင်ခွဲမိုး - ၅

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

——

"မနှင်း ဟိုဗညားဆိုတဲ့သူ လာတယ်။ သူဌေးနဲ့ တွေ့ချင်တယ် လို့ လာပြောနေတယ်။”

“တွေ့တော့ တွေ့မယ် ညီမလေး။ ဒီတစ်ပတ် တနင်္ဂနွေ မနက်ပိုင်းလေး အဲ့ကုမ္ပဏီရုံးခန်းမှာ ချိန်းပေးထား"

"မနှင်း အဲ့နေ့က ရုံးပိတ်ရက်ကြီးလေ"

"တမင် ရုံးပိတ်ရက် ချိန်းတာ ညီမ။ ပြီးရင် ဒရိုင်ဘာကို ခွေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အသုံးအဆောင်တွေ နှစ်စုံစီ ဝယ်ခိုင်းပေး။ ပြီးတော့ အစ်မကို ကုမ္ပဏီအသေးတစ်ခု လွှဲပြောင်းတဲ့ စာချုပ်လေး ပြင်ပေးထား"

"ဟယ် မနှင်း ခွေးမွေးတော့မလို့လား။ စာချုပ်ထဲမှာရော ဘယ်အချက်တွေ ထည့်မှာလဲ"

"ခွေးတစ်ကောင် ရောက်ဖို့ရှိတယ် ညီမရဲ့။ စာချုပ်ထဲမှာက မနှင်းရဲ့တောင်းဆိုချက်တွေကို လိုက်နာရင် လုပ်ငန်းရဲ့ ၄၅% ရှယ်ယာ လွှဲပြောင်းမယ်။ တကယ်လို့ မလိုက်နာရင် ၃ လအတွင်း ၄၀% ပြန်သိမ်းမယ်ကွာ။ အဲ့ဒါလေးနဲ့ တောင်းဆိုချက်နေရာမှာက ကွက်လပ်ထားပေး။ အော် ပြီးတော့ အဲ့နေ့ သူလာရင် လက်နက်ကိရိယာ စစ်ဖို့ လုံခြုံရေးကောင်လေးကို မှာထားပေး။ နောက်ဆုံးတစ်ခုက portable video recorder (ဗွီဒီယိုရိုက်ကူးသော ကင်မရာ အသေးစား) လေးခုလောက် ဝယ်ပေးပါ။ ဒါပါပဲ"

နှင်းတစ်ယောက် သူ့လက်ထောက်ကို ခိုင်းစရာရှိတာတွေ ပြောပြီး အလုပ်စားပွဲမှာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတယ်။ အလုပ်လုပ်နေပေမယ့် နှင်း စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ကလဲ့စားဆိုတဲ့ အရာ အကောင်အထည်ပေါ်လာတော့မှာမို့ ကလေးတစ်ယောက်လို အူမြူးတက်ကြွနေတယ်။

-----

နှင်းရဲ့ တပည့်လည်း ဖြစ်သူ လူယုံလည်း ဖြစ်သူ ဆွိတီ (Sweety) က ရုံးရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဒရိုင်ဘာ ကိုသော့်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

"ကိုသော်ရေ ကိုသော်"

"ဗျာ မဆွိတီ ခေါ်လားဗျ"

"မနှင်း ခိုင်းလိုက်လို့။ ဒီမှာ ငွေ ၅ သိန်း ယူသွား။ ခွေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အစာတစ်အိတ်၊ ခွေးစာခွက်၊ ရေခွက်၊ လည်ပတ်၊ ဆွဲကြိုး၊ ကစားတဲ့ အရုပ် အဲ့ဒါတွေက နှစ်စုံ အခု သွားဝယ်ပေး"

ကိုသော် ထွက်သွားတော့ ဆွိတီတစ်ယောက် စာချုပ်တစ်စောင် ပြင်ဆင်နေလိုက်တယ်။ ကင်မရာကတော့ ကုမ္ပဏီကို လာပို့ရန် ဖုန်းဆက်ပြီးပြီ။

-----

စနေနေ့

နှင်းတစ်ယောက် အိမ်မှာ ပျော်မြူးနေတယ်။ ခွေးပစ္စည်းလေးတွေ နေရာချပြီး လက်သမားဆရာကို ခြံထဲမှာ ခွေးလှောင်အိမ်လေး ဆောက်ခိုင်းထားတာကို ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်။ ခွေးလှောင်အိမ်ကို ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း ဆောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး အဲကွန်း တပ်ပေးလိုက်တယ်။ အလင်းဝင်ပေါက်လေးတွေနဲ့ လူပါ ဝင်နေလို့ ရအောင် လုပ်ပေးထားတော့ နေချင်စဖွယ် ဖြစ်နေတော့တယ်။

"တီ တီ"

​နှင်းတို့ ခြံရှေ့မှ ကားတစ်စီး ဟွန်းတီးသံ ကြားလိုက်ရတယ်။

"ဟော လာကြပြီ ထင်တယ်"

နှင်းတစ်ယောက် တွေးလိုက်ပြီး ပေါ်တီကိုအောက်မှာ စောင့်နေလိုက်တယ်။ Van ကားတစ်စီး ထိုးဆိုက်လာပြီး ဘေး slide တံခါးမှ လူတစ်ယောက်နဲ့ German Shepherd အမျိုးအစား ခွေးကြီးတစ်ကောင် ပါလာတယ်။ နှင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပြီး နှင်းက စမေးလိုက်တယ်။

"သေချာရော train ထားရဲ့လားရှင့်။ ကျမက အန္တရာယ်ကို ကာကွယ်ချင်တာမို့ မေးတာပါ"

"အခု အစ်မနဲ့ ထားခဲ့ပြီးတာနဲ့ အစ်မက သူ့သခင် ဖြစ်သွားပြီ။ လက်ညှိုးထိုးပြီး ကိုက်ဆိုတာနဲ့ လက်ညှိုးအထိုးခံရတဲ့သူကို မလွှတ်တမ်းကိုက်တာ အစ်မရဲ့"

"ဟားဟား ကြိုက်ပြီ။ အဲ့ဒါဆို အခု ကျမ ဘာလုပ်ရမလဲ"

ခွေး trainer က နှင်းကို သုံးရမယ့်စကားတွေ သင်ပေးပြီး ခွေးနဲ့ ယဉ်ပါးအောင် လမ်းလျှောက်ခိုင်းတယ်။ ခွေးက နှင်းဘေးကနေ ကပ်လျှောက်ပြီး ကြုံလာနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တိုင်းကို ကာကွယ်ပေးဖို့ အသင့် ရှိနေတာ တွေ့ရတယ်။ ဒီစနေနေ့ဟာ နှင်းအတွက်တော့ Jack ဆိုတဲ့ ခွေးကြီးနဲ့သာ အချိန်ကုန်နေတော့တယ်။

-----

တနင်္ဂနွေ မနက်ပိုင်း

"မောင် သေချာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်သွားဦးနော်။ ဟိုသူဌေးမင်းနဲ့ တွေ့ရင်လဲ ဒေါသမထွက်ဘဲ အေးအေးလေးနဲ့ ပြောနော်"

မိုးက ဗညားရဲ့ အင်္ကျီကော်လံလေးတွေကို ခေါက်ပေးရင်း ပြောနေတယ်။

"စိတ်ချပါ မရဲ့။ မောင် စကား ပြောတတ်ပါတယ်။ မကသာ မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ ဂရုစိုက်ရမှာ"

ဗညားနဲ့ မိုး ညားပြီး ၈ လအကြာမှာ မိုးတစ်ယောက် ကိုယ်ဝန်ရှိလာတယ်။ အခုတင် ကိုယ်ဝန်က ၆ လလောက် ရှိပြီ။

ဗညားလည်း မိုးကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ 

တက္ကစီပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်း ဗညားတစ်ယောက် စိတ်အကြီးအကျယ် လှုပ်ရှားနေတယ်။

"ကိုယ်က အောက်ကျို့ဝင်ရမှာ ဖြစ်လို့ အခွင့်အရေး အရမ်းနည်းပေမယ့် ဒီလိုမှ မလုပ်ရင် တခြားနည်းလည်း မရှိတော့ ကျကျနန တောင်းပန်ပြီး ဆွေးနွေးရမှာပဲ"

ဗညားလဲ မနက်က မိုးမှာလိုက်တာကို ပြန်တွေးရင်း ကိုယ်ဝန်တစ်ဖက်နဲ့ မိုးကို သနားမိနေတယ်။ သူ့သတိတစ်ချက်အလွတ်မှာ ခံလိုက်ရပေမယ့် စီးပွားရေးသမားဆိုတာ ဒီလိုပဲ လျင်သူ စားစတမ်း ဆိုတာ သဘောပေါက်လာခဲ့တယ်။ 

ကုမ္ပဏီရှေ့ရောက်တော့ လုံခြုံရေးကောင်လေးက သူ့ကို စစ်ဆေးနေသေးတယ်။ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒါတွေ လိုအပ်တော့လို့လား လို့ တွေးမိပေမယ့် သူ့အလုပ် သူလုပ်တာပဲလေ လို့ တွေးလိုက်တယ်။ စစ်ဆေးပြီးတော့ လုံခြုံရေးက ဧည့်ခန်းကို လိုက်ပို့ပေးတာနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခနအကြာ ဆွိတီ ဝင်လာပြီး သူဌေး လာနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သူ့ကို လာပြောတယ်။ သူလဲ သိချင်တာ တစ်ခု မေးလိုက်မိတယ်။ 

"ရုံးပိတ်ရက်ကြီးမှ ချိန်းတော့ ဘာများ ဖြစ်လို့လဲ ညီမလေး"

"ဒီလိုပါ အစ်ကို။ ကျမ သူဌေးက ကြားရက်တွေမှာ အလုပ်အရမ်းများလို့ ဒီနေ့ တမင် ချိန်းလိုက်တာပါ"

"ကောင်းပါပြီ ညီမ။ ညီမ လုပ်စရာ ရှိတာ သွားလုပ်ပါ။ အစ်ကို ဒီကပဲ စောင့်နေမယ်နော်"

-----

ဗညား စောင့်နေတာ ၁ နာရီခန့် ကြာမှ ဆွိတီ ပြန်ရောက်လာတယ်။

"အစ်ကိုရေ ကျမ သူဌေး ရောက်ပြီရှင့်။ ကျမနောက် လိုက်ခဲ့ပေးပါရှင့်"

ဗညားလဲ ဆွိတီနောက် လိုက်သွားလိုက်တယ်။

အခန်းထဲ ရောက်တော့ သူဌေး ဆိုတဲ့သူက ကျောပေးပြီး ဖုန်းပြောနေတယ်။ ဖုန်းပြောနေသံကြောင့် သူဌေးက အသက်ငယ်ငယ် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေတာကို အံ့ဩမိပြီး ပိုထိတ်လန့်စရာကောင်းတာက သူဌေးဘေးမှာ ထိုင်ပြီး လျှာတွဲလောင်းကြီးနဲ့ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဂျာမန်သိုးထိန်းခွေးကြီးပါ။ သူဌေးမ ဖုန်းပြောပြီးသွားတော့ ခုံကို တစ်ဖက်လှည့်လိုက်တယ်။

"မင်္ဂလာပါ ကိုဗညား"

ဗညားတစ်ယောက် ဆွံ့အသွားပြီး သူ့မျက်လုံးသူ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်လိုက်ရတယ်။

"ဟာ နှင်း နှင်း"

နှင်းက မခို့တရို့လေး ပြုံးရင်း မေးလိုက်တယ်။

"ဘာကိစ္စနဲ့ တွေ့ချင်ရတာလဲ ကိုဗညား"

ဗညားခေါင်းထဲမှာ ချာချာလည်ပြီး နှင်း မေးတာကို မကြားနိုင်တော့။

ဒီကုမ္ပဏီလေး ပြန်လိုချင်ပါတယ် ဆိုပြီး တောင်းပန်ဖို့ သတ္တိတွေတောင် တော်တော်မွေးလာခဲ့ရတာ။ အခု တောင်းပန်ရမယ့် သူက တစ်ချိန်က သူ ရက်စက်ယုတ်မာခဲ့မိတဲ့ နှင်း ဖြစ်နေတာကို သိလိုက်ရချိန်မှာ ဗညားတစ်ယောက် ရှက်တာရော မျက်နှာပူတာရော ရှိသမျှ သိမ်ငယ်စိတ်တွေ တဟုန်ထိုး ဝင်လာတော့တယ်။

"ကိုဗညား ဘာကိစ္စ ကျမနဲ့ တွေ့ချင်တာလဲ"

နှင်းက လေသံမြှင့်ပြီး ထပ်မေးလိုက်တယ်။

"အဲ့ဒါကလေ ဟို ဟိုဒင်း"

ဗညားက ဆွိတီကို ကြည့်ပြီး တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ် လုပ်နေတယ်။

"ဆွိတီရေ ခန ထွက်ပေးပါနော်။ လိုရင် အစ်မ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပါ့မယ်"

နှင်းက ဆွိတီကို ပထုတ်လိုက်တယ်။

ဆွိတီ အခန်းအပြင်ကနေ တံခါး ပိတ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ

"ရပြီ ပြောတော့" 

နှင်းက အထက်စီးက အမိန့်ပေးတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

"နှင်းက အဲ မနှင်းက အများကြီး ပြောင်းလဲသွားတယ်နော်။ အရမ်းလည်း လှလာတယ်။"

"ဟက် အဲ့ဒါပြောမို့ ချိန်းတာလား။ အဲ့ဒါဆို အခု ပြန်တော့"

"မဟုတ်ပါဘူး မနှင်းရယ်။ ကျနော့်ညံ့ဖျင်းမှုကြောင့် ဒေဝါလီခံလိုက်ရတဲ့ ကုမ္ပဏီလေး ပြန်ထူထောင်ချင်လို့ပါ။ အဲ့ဒါ အခွင့်အရေးလေး ပေးပါနော်"

"လွယ်လှချည်လား ကိုဗညားရယ်။ အဲ့လောက် လွယ်လွယ်ကူကူနဲ့ ပေးလို့ ရလား။ ဘယ်သူဌေးကရော အဲ့လို ပေးမှာလဲ"

"မလွယ်ဘူး ဆိုတာတော့ သိ သိပါတယ် မနှင်းရယ်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင်လည်း တခြားနည်းလမ်း မရှိတော့လို့လေ။ ပြီး ပြီးတော့ ကျနော့်ဇနီးကလည်း အခု ကိုယ်လေးလက်ဝန်ကြီးနဲ့ ဆိုတော့လေ"

"ရှင့်မိန်းမ ကိုယ်ဝန်ရှိတာ ကျမနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ။ ဆောရီးပဲ။ ကျမ ရှင့်တောင်းဆိုချက်တွေကို မလိုက်လျောပေးနိုင်ဘူးရှင်"

"ကျနော် အရင်က မနှင်းအပေါ် ရိုင်းစိုင်းခဲ့မိပါတယ်ဗျာ။ အဲ့အတွက်လဲ တောင်းပန်ပါတယ်"

"အဲ့တုန်းက ရှင့်လုပ်ရပ်က အခုလို တောင်းပန်ရုံနဲ့ ပြီးရောလား။ ကျမ အရှက်တကွဲဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့ ပြောခဲ့ ဆိုခဲ့တဲ့ ရှင်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို ကျမ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး။ ကုန်ကုန်ပြောမယ်။ ရှင်က မွေးတဲ့ ရှင့်ကလေးကိုတောင် ကျမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး"

"အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့ မနှင်းရယ်။ မနှင်းကို တောင်းပန်ပါတယ်။ မနှင်းကျေနပ်အောင် ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲဗျာ။ ကျနော် မှားခဲ့ပါတယ်"

"ရော့"

နှင်းက ဗညားရှေ့ကို စာချုပ်တစ်စောင် လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ဗညားက စာချုပ်ခေါင်းစဉ်လောက် ဖတ်ပြီး ဝမ်းသာသွားသေးတယ်။ ခေါင်းစဉ်က ကုမ္ပဏီရှယ်ယာ လွှဲပြောင်းခြင်း" ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်နဲ့။ ပြီးတော့မှ ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ ဗညားတစ်ယောက် ခေါင်းကြီးသွားတယ်။ 

"မနှင်း ကျနော် နားမလည်လို့။ ကျနော့်ကို ရှယ်ယာ ၄၅% တောင် ပြန်ပေးမှာကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့နောက်က မနှင်းရဲ့ တောင်းဆိုချက်က မများလွန်းဘူးလား"

ဗညားပြောလဲ ပြောချင်စရာပါ။ စာချုပ်မှာပါတဲ့ မနှင်းရဲ့ တောင်းဆိုမှုက ၃ လ အတွင်း မည်သည့်အချိန်မဆို နှင်း ထားရာနေ စေရာသွား ခိုင်းတာလုပ်ရမယ်။ မလုပ်ကြောင်း ပေါ်လွင်ပါက ရှယ်ယာ ၄၀% ပြန်သိမ်းမယ် ဆိုတဲ့ အချက် ပါနေတာလေ။ အဲ့ဒါအပြင် အဆိုပါ ၃ လ အတွင်း နှင်းသာ မတော်တဆ သေဆုံးခဲ့လျှင် ဗညားကို ပေးထားတဲ့ ရှယ်ယာ ၄၀% ကို နှင်းရဲ့ဖခင် ဦးမိုးမြင့်ထံ လွှဲပြောင်းမည် ဆိုတဲ့ အချက်ပါ ပါနေတယ်။

"မများပါဘူး ကိုဗညား။ ကိုဗညား သဘောပါ။ လက်မခံဘူး ဆိုရင်လဲ လက်မှတ်မထိုးဘဲ ပြန်ထွက်သွားပေါ့။"

ဗညားတစ်ယောက် ထိန်းထားတဲ့ ဒေါသအိုး ပေါက်ကွဲလေပြီ။

"မင်း မင်းက ငါ့ကို ကလဲ့စား ပြန်ချေတာပေါ့။ ဟုတ်လား"

ဒေါသကို မထိန်းနိုင်တဲ့ အလျောက် ထိုင်ရာမှ ထပြီး လက်ညှိုးထိုးကာ ပြောလိုက်မိတယ်။

ဒါပေမယ့် သူ လက်ညှိုးထိုးကာစမှာပဲ ဘေးနားက အမဲလိုက်ခွေးကြီးက သူ့ကို မာန်ဖီပြီး ခုန်ကိုက်တော့မယ့် ပုံစံကိုပါ တွေ့လိုက်ရတယ်။

"Jack က လိမ္မာတယ်။ ကျမကို အန္တရာယ်ပြုတဲ့သူ၊ ဒါမှမဟုတ် ကျမ ကိုက်ခိုင်းတဲ့ သူကို မလွှတ်တမ်း ကိုက်တတ်အောင် သေချာ လေ့ကျင့်ထားတာ။ ရှင် လက်မခံဘူး ဆိုရင် အခုချက်ချင်း ထွက်သွား"

ဗညားလဲ ဒေါသထွက်နေပေမယ့် ခွေးအကြောင်းကို နားလည်သူပီပီ သူ့သခင်ကို ထိမရမှန်း သိနေတယ်။ နောက်ဆုံး တောက်တစ်ချက် ခေါက်ပြီး အခန်းပြင်ဘက် ထထွက်သွားလိုက်မိတယ်။

တံခါးနားရောက်ခါနီးမှ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့မိန်းမရယ် မွေးလာမယ့် သူ့ရင်သွေးလေးကို သတိရသွားတယ်။ ပြီးတော့ သူ အခုလို ထွက်သွားလည်း နှင်းဘက်က ညှာတာနေမှာ မဟုတ်ဘဲ သူ့ကို ဒုက္ခထပ်ပေးနေဦးမှာ ဆိုပြီး တွေးလိုက်မိတယ်။ မထူးတော့ပါဘူး။ ဒီ ၃ လ ပြီးရင်တော့ ဒင်းကို လှလှပပ ပြန်အနိုင်ယူလိုက်မယ် လို့ တွေးပြီး နှင်းဘက်ကို ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။

စားပွဲဆီကို လျှောက်သွားပြီး စာချုပ်ပေါ်မှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်တယ်။ 

နှင်းက စာချုပ်တစ်စောင်ကို ယူပြီး မီးခံသေတ္တာထဲ ထည့်ပြီး သော့ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှင်းက ဖုန်းကောက်ဆက်လိုက်တယ်။

"ဆွိတီရေ ကိုဗညားနဲ့ အစ်မနဲ့ ကုမ္ပဏီရှယ်ယာ လွှဲပြောင်းစာချုပ်ကို အစ်မ safe valve ထဲ ထည့်ထားတယ် ညီမ။ အဲ့ဒါလေး အရင် လှမ်းပြောတာ။"

နှင်းက ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ ဗညားဘက်ကို လှည့်လာတယ်။

"ဟဲ့ ဗညား"

ခေါ်တဲ့ လေသံကအစ ပြောင်းသွားတယ်။

ဗညားက ဘာလဲ ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ မေးဆတ်ပြတယ်။ 

နှင်းရဲ့ ဒေါသကို စမ်းလိုက်တယ် ထင်ရဲ့။

နှင်းက ချက်ချင်းပဲ သူ့ဖိနပ်ကို ကောက်ချွတ်ပြီး ဗညားဆီ ပစ်ပေါက်လိုက်တယ်။ 

ဗညား ဒေါသထွက်သွားတယ်။ မိန်းမစီးဖိနပ်က သူ့ခေါင်းတည့်တည့်ကို လာမှန်တာလေ။

"မင်း မင်း ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ။ ငါ့ကို ဘုန်းနိမ့်အောင် လုပ်နေတာလား"

"ဟက် ရှင့်မှာ ဘုန်းတွေ ကံတွေရော ရှိသေးလို့လား။ ထမီနား ခိုစားချင်လို့ သိုက်တူးခဲ့တဲ့ ကောင်ကများ။ အခုချိန်ကစပြီး ငါ့ကို နင့်အထက်က လူလို ဆက်ဆံ။ ငါခေါ်ရင် ရိုရိုသေသေထူး၊ ငါခိုင်းတာ မှန်သမျှ လုပ်၊ ငါကျွေးတာပဲ စား။ မဟုတ်လို့ကတော့ ရှယ်ယာကို ချက်ချင်း ပြန်သိမ်းမယ်။ ကြားလား ဗညား"

တစ်ချိန်က ကိုကိုလို့ ခေါ်ခဲ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းက အခုတော့ ဗညား လို့ ခေါ်ချေပြီ။ ဗညားကတော့ ၄၅% ကို မက်ပြီး 

"ဟုတ်ကဲ့ ကြားပါတယ် ခင်ဗျာ" လို့ ရိုရိုသေသေ ပြန်ထူးနေလေပြီ။

"ခုနက ပစ်လိုက်တဲ့ ဖိနပ်ကို ကောက်ပြီး ငါ့ခြေထောက်မှာ လာစီးပေးစမ်း။"

ဗညားလဲ ဒီလောက်ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူး ဆိုပြီး ဖိနပ်ကို ကောက်ကာ နှင်းခြေထောက် ဖြူဖြူလေးနားကို ဒူးတုပ်ထိုင်ပြီး စီးပေးလိုက်တယ်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ နှင်းတစ်ယောက် ဗညားရဲ့ လည်ပင်းကို တစုံတခုနဲ့ ပတ်ချည်နေတယ်။

"မနှင်း ဒါ ဒါ ဘာကြီးလဲဟင်"

"Jack လည်ပင်းမှာလိုမျိုး ကြိုးလေးပါ။ ငါ လိုအပ်တဲ့အချိန်မှာ ငါ နင့်ကို ခွေးလို နေခိုင်းစေချင်တယ် ဆိုရင် နင့်ကို ဗညား လို့ မခေါ်ဘဲ ခွေးကောင် လို့ ခေါ်မယ်။ ငါ ခွေးကောင် လို့ ခေါ်လိုက်တာနဲ့ နင်က ငါ့ဘေးမှာ ခွေးတစ်ကောင်လို လေးဘက်ထောက်ပြီး လာနေရမယ်။ ကြားလား"

"ဟာ မနှင်း ကျနော်က ခွေးလို နေရမယ် ဟုတ်လား။ ဒါ ဒါကတော့ မနှင်း အနိုင်ကျင့်ရာ အရမ်းကျနေပြီဗျာ"

ဗညားက အဲ့လို ပြောလိုက်တော့ နှင်းတစ်ယောက် ဒေါသထွက်ပြီး သူ့နားမှာ ဒူးတုပ်ထိုင်နေတဲ့ ဗညားရဲ့ ပါးက်ို လက်လွှဲပြီး ရိုက်ချလိုက်တယ်။

"နင် လက်မှတ်ထိုးထားတယ်နော် ဗညား"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ မနှင်း။ ကျနော် လုပ်ပါ့မယ်"

"စမ်းကြည့်ရသေးတာပေါ့။ ခွေးကောင် လာစမ်း"

နှင်းခေါ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ဗညားက နှင်းဘေးနားမှာ လေးဘက်လေးထောက်ပေးလိုက်တယ်။

နှင်းက ခုနက စီးထားတဲ့ ဖိနပ်လေးတစ်ဖက်ကို ချွတ်ပြီး အခန်းထောင့်ကို ပစ်လိုက်တယ်။

"ခွေးကောင် အဲ့ဖိနပ်ကို ခွေးလို လေးဘက်ထောက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ချီလာခဲ့စမ်း"

ဗညားလည်း လေးဘက်လေးထောက်ပြီး အခန်းထောင့်မှာ ရှိနေတဲ့ နှင်းဖိနပ်လေးကို ပါးစပ်နဲ့ ချီပြီး နှင်းဆီ ယူလာလိုက်တယ်။ နှင်းက နောက်တစ်ဖက်ကို ထပ်ပစ်ပြီး ယူခိုင်းပြန်တယ်။ အဲ့လိုနဲ့ ၅ ခါလောက် လုပ်ပြီး ဖိနပ်ကို ပါးစပ်လေးနဲ့ ချီလာတဲ့ နောက်ဆုံးအခေါက်မှာ နှင်းက တော်လိုက်တဲ့ ခွေးကောင် ဆိုပြီး ဗညားရဲ့ ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ စစချင်း ဗညား သတိမထားမိဘဲ ပြီးတော့မှ သူ့ခေါင်းကို နှင်းက ခြေထောက်နဲ့ ပွတ်နေတာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ ဗညားလဲ စိတ်ထဲက တော်တော်တင်းသွားတယ်​။

​"နေနှင့်ဦးပေါ့ မိနှင်းရယ်။ ၃ လကျော်မှ ၄၅% မဟုတ်ဘူး။ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးရအောင် ငါ လုပ်ပြမယ်" လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးလိုက်တယ်။ 

နှင်းက ခြေထောက်နဲ့ ဗညားခေါင်းကို ပွတ်ပေးပြီးတော့

"ခွေးကောင်ရေ နင့်ကို ငါ သင်မယ်။ ငါက ခွေးကောင် လာခဲ့ဆိုရင် ငါ့ခြေထောက်ဘေးမှာ လေးဘက်ထောက် နေရမယ်။ ငါက ထိုင်ဆို ဒူးထောက်ပြီး ထိုင်ရမယ်။ သွားဆို လေးဘက်ထောက်သွားရမယ်။ ငါ ကျွေးရင်လဲ ခွေးလိုပဲ စားရမယ်။ လက်နဲ့ စားခွင့်မရှိဘူး။ ပြီးတော့ ငါပြောတာ ကြားတယ် ဆိုရင် ခွေးလို ဝုတ် လို့ တစ်ခွန်းတည်း ဟောင်ရမယ်။ တခြားဘာစကားမှ ပြောခွင့် မရှိဘူး။ သဘောပေါက်လား "

ဗညားလဲ သူ့ကို ခွေးဇာတ်သွင်း ခွေးလုံးလုံး ဖြစ်အောင် လုပ်နေတဲ့ နှင်းကို တဖြည်းဖြည်း မုန်းလာတယ်။ ကလဲ့စား ပြန်ချေမယ် ဆိုပြီးပဲ ဆက်တိုက် တွေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခုတော့ ဟောင်ရပေဦးမယ်။

"ဝုတ်"

နှင်းက ထိုင်ခုံက မထဘဲ ဆက်ပြောတယ်။

"ငါက နင့်ကို ဗညားလို့ ပြန်ခေါ်ရင် နင် သာမာန်လူလို ပြန်နေလို့ ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါခိုင်းချင်တာ ဆက်ခိုင်းမှာနော်။ ပြီးတော့ နင့်ကို ဗညားလို့ ခေါ်ရင် လူလို ပြန်နေခွင့်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်တဲ့အနေနဲ့ ငါ့ခြေဖမိုးကို နင့်နဖူးနဲ့ ထိပြီး ၃ ခါ ကန်တော့ရမယ်။ ကြားလား"

ဗညား ဒေါသထွက်ပြီး အံကျိတ်ရလွန်းလို့ သွားတွေပါ နာလာပြီ။ ဒါပေမယ့် ဆုတ်လဲဆူး၊ စားလဲရူး ဘဝမို့။

"ဝုတ်"

"ဟဟဟဟ ခွေးကောင် ခွေးကောင်။ ခုတော့လဲ ခွေးလုံးလုံးပါပဲလား။ ငါ email တစ်ခု ပို့စရာ ရှိလို့။ ထိုင်စမ်း ခွေးကောင်"

နှင်း ခိုင်းလိုက်တာနဲ့ ဗညားလဲ နှင်းရှေ့မှာ ဒူးလေးထောက်ပြီး ထိုင်နေရတယ်။ နှင်းက computer သုံးနေရင်းနဲ့ ဒူးထောက်နေတဲ့ ဗညားခေါင်းပေါ်ကို သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံး ယှက်တင်လိုက်တယ်။

"အောက်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်နေ ခွေးကောင်။ လှုပ်ရင် ရှိသမျှ သွားအကုန်ကျိုးအောင် ကန်ခံရမယ်"

၁၅ မိနစ်လောက် ကွန်ပြူတာ သုံးပြီးမှ နှင်းက ဗညားခေါင်းပေါ်တင်ထားတဲ့ သူမခြေထောက်တွေကို အောက်ချလိုက်တယ်။

"ဗညား ထတော့"

ဗညားလဲ ငရဲက ကျွတ်ပြီ လွတ်ပြီ ဆိုပြီး ခုမှ ဟင်းချနိုင်တော့တယ်။ မကန်တော့ချင်ပေမယ့် မထူးတော့ပြီမို့ နှင်းရဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို သူ့နဖူးနဲ့ထိပြီး ကန်တော့လိုက်တယ်။ 

နှင်းက တဟားဟားအော်ရယ်လိုက်ပြီး

"ခွေးကောင် ဗညား ခွေးသူတောင်းစား အခုတော့ ငါ့ကို ကန်တော့ရတဲ့အဆင့်ပဲ ရှိတော့တာပဲ" ဆိုပြီး ခနဲ့တဲ့လေသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ 

ဗညားက မတ်တပ်ရပ်ပြီး ခုံတစ်ခုမှာ ထိုင်မယ် အလုပ်

"ဟဲ့ ဗညား။ နင့်ကို ဘယ်သူက ထိုင်ခိုင်းလို့လဲ။ မတ်တပ်ရပ်နေ"

နှင်းက အမိန့်ပေးလိုက်တော့ ဗညားလဲ မထိုင်ရဲတော့ဘဲ ရပ်နေရတယ်။ နှင်းက ထိုင်နေရင်းက အကြံရသွားပြီး ဆွိတီကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

"ညီမရေ ပြောစရာရှိလို့ ခေါ်လိုက်တာ"

"ဟုတ် မနှင်း"

"ဆွိတီ မြင်းစီးသင်နေတယ် ကြားတယ်။ စီးတတ်ပြီလား"

"စီးတတ်ပြီ မနှင်းရဲ့။ စီးတတ်တာ ၃ လလောက် ရှိပြီ။ မနှင်းရော သင်ချင်လို့လား"

"အင်း မနှင်းလဲ နောက် အားရင် သင်ဦးမယ်။ အခုက ဆွိတီ မြင်းစီးတာ အခု ကြည့်ချင်လို့"

"အာ့ဆို မြင်းကွင်းကို ဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်လေ မနှင်း"

"မလိုပါဘူး ဆွိတီရယ်။ ဒီအခန်းထဲမှာပဲ စီးရမှာ"

"ဟယ် ဆွိတီ နားမလည်ဘူး မနှင်း။ ဘယ်လိုကြီးလဲဟင်"

နှင်းက လှလှပပလေး ပြုံးပြီး ဗညားကို ကြည့်လိုက်တယ်။

"ဟဲ့ ခွေးကောင်"

နှင်းခေါ်သံကြားတော့ ဗညားရော ဆွိတီရော ကြောင်သွားတယ်။ 

"ဟဲ့ နင့်ကို ငါ ဘာပြောထားလဲ ခွေးကောင်"

ဗညားလဲ ဆွိတီကို ရှက်မနေတော့ဘဲ နှင်းဘေးမှာ ချက်ချင်း လေးဘက်ထောက်ပြီး နေလိုက်ရတယ်။ ပိုပြီး အံ့ဩသွားရသူက ဆွိတီရယ်လေ။ နှင်းထက် အသက်ကြီးပုံရတဲ့ ကိုဗညားကို ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း ခွေးကောင်လို့ ခေါ်တာရယ်။ ပြီးတော့ ဟိုလူကြီးကလည်း ခွေးကောင်လို့ ခေါ်တာနဲ့ ချက်ချင်း ခွေးလို လေးဘက်ထောက်ပြီး နှင်းခြေထောက်နား သွားနေရတယ်။ 

"မနှင်း ကို ကိုဗညားက ခွေး ခွေးကောင်။ ဘာတွေလဲ မနှင်းရယ်"

"ဆွိတီ နားလည်အောင် ပြောရရင် ဒီဗညားဆိုတဲ့ ခွေးကောင်က ဒီနေ့ကနေ ၃ လပြည့်တဲ့ထိ ငါထားရာနေ၊ စေရာသွား၊ ခိုင်းတာလုပ်ရမယ့် ခွေးတစ်ကောင်ပဲ။"

"ဟုတ် မနှင်း။ ဆွိတီ နားလည်ပြီ"

"ကဲ အဲ့တော့ ဆွိတီရေ။ ဒီခွေးကောင်ကို မြင်းလို စီးပြ။ မနှင်း ဆွိတီအတွက် ဒီနေ့ OT ၅ သိန်း ပေးမယ်"

နှင်းပြောတာလဲ ကြားရော ဆွိတီတစ်ယောက် ဗညားကို ဗညားလို့ မမြင်တော့ဘဲ ၅ သိန်းတန် မြင်းကြီးသဖွယ် မြင်လာတော့တယ်။

"ဟဲ့ ခွေးကောင် ဒီ ၃ လအတွင်း ငါပြီးရင် ဆွိတီက နင့်ရဲ့ ဒုတိယ သခင်ပဲ။ ငါခိုင်းတာ လုပ်သလို သူခိုင်းရင်လဲ လုပ်ရမယ်။ ကြားလား"

"ဝုတ်"

"ကဲ မြင်းစီးပွဲ ကျင်းပမယ်။ ဆွိတီက သူ့လည်ပတ်ကြိုးကို ကိုင်ပြီး စီးပြ"

ဆွိတီလဲ လေးဘက်ထောက်နေတဲ့ ဗညားကို လည်ပတ်က ဆွဲခေါ်သွားပြီး အခန်းအလယ်ရောက်မှာ ဗညားရဲ့ ကျောပေါ် ခွထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့

"ဟဲ့မြင်း အဲ့လေ ဟဲ့ခွေး သွားစမ်း" ဆိုပြီး ဗညားရဲ့ ကျောကို မြင်းစီးသလို ဆောင့်ဆောင့်ပြီး ထိုင်မောင်းနေတယ်။ ဗညားလဲ ဆောင့်တဲ့ အားကြောင့် ခါးတွေ နာနေတုန်း ရှိသေးတယ်။ နှင်းက သူ့ဖိနပ်ကို ထပ်ပစ်ပေးပြီး ဖိနပ်ကို ပါးစပ်နဲ့ ထပ်ကိုက်ပြီး သွားခိုင်းပြန်တယ်။ ၁၀ ပတ်လောက် ပတ်ပြီးချိန်မှာတော့ ဗညားတစ်ယောက် လက်တွေ ဒူးတွေ မခိုင်တော့ဘဲ ပစ်လဲကျသွားတယ်။

နှင်းက ထိုင်ရာက ထလိုက်ပြီး လဲကျနေတဲ့ ဗညားရဲ့ ဆံပင်ကို ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲက ဖိနပ်ကို ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ 

"တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ ခွေးကောင်။ ခွေးသူတောင်းစား" လို့ ပြောပြီး ဗညားရဲ့ ပါးကို ၅ ချက်လောက် ဆင့်ရိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆွိတီကလဲ နှင်းလုပ်တာတွေ ကြည့်ပြီး ဗညားကို နှိပ်စက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာတယ်။

နှင်း ပါးရိုက်ပြီးတော့

"နင် ပြန်တော့ ဗညား။ အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း နင် ဒီရုံးကို လာပြီး ခွေးလို နေရမယ်။ ကျန်တဲ့ကြားရက်တွေဆို ငါ လိုအပ်မှ ဖုန်းဆက်ခေါ်မယ်။ ဆွိတီ သူ့ကို ရုံးရှေ့ထိ လိုက်ပို့လိုက်"

"ဟုတ် မနှင်း"

ဗညားလဲ နာနေတဲ့ ပါးလေးကို ပွတ်ပြီး ဆွိတီနောက်က လိုက်သွားတယ်။ အခန်းအပြင်ရောက်တော့ ဆွိတီက

"ဟဲ့ ဗညား မျက်စိမှိတ်စမ်း"

ဆွိတီလို ရုံးဝန်ထမ်းငတိမကအစ သူ့ကို အထက်စီးက ပြောနေပြီ။ ဗညားလဲ ပြန်အတိုင်ခံရမှာစိုးလို့ မျက်စိမှိတ်ပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ

"ဖြန်း ဖြန်း"

ဆွိတီက ပါးနှစ်ချက် ထပ်ရိုက်လိုက်ပြန်တယ်။ ဗညားက ဘာလို့ ရိုက်လဲ သိချင်ပေမယ့် မမေးရဲဘူး။

ဆွိတီကပဲ "နင့်အခွက်ကို ပါးရိုက်ချင်လို့ကို ရိုက်တာ" ဆိုပြီး ပြောတယ်။

-------

ဗညားတစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ယာထဲ ခနလှဲရင်း သူ့အကြောင်းကို ပြန်စဉ်းစားရင်း ရင်နာလာတယ်။ နှင်းဆိုတဲ့ ကောင်မရော သူ့တပည့်မကိုရော ရအောင် အရှက်ခွဲမယ် စိတ်ကူးပြီး ကိုယ်ကို စောင်းလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ခါးဆီက နာတဲ့ ဝေဒနာတွေ ခံစားရပါတော့တယ်။

-------

နှင်းတစ်ယောက် ဗညား ပြန်သွားပြီးတော့ ဆွိတီနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေပြန်တယ်။ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဗညား အခန်းထဲ စဝင်စအချိန်ကနေ ပြန်ထွက်သွားတဲ့ အချိန်ထိ ထောင့်ပေါင်းစုံကနေ ရိုက်ကူးထားတဲ့ ဗွီဒီယိုဖိုင်တွေကို စုစည်းပြီး သိမ်းဆည်းနေကြတာ ဖြစ်တယ်။ ဒါတွေကို ဗညားတစ်ယောက် သိမှ သိပါ့မလား ဆိုတာကတော့။

To Part - 6

ရင်ခွဲမိုး - ၆

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

——

မိုးက ရုံးအဝတ်အစားတွေ ထုတ်ပေးရင်း ပျော်မြူးနေတယ်။ 

"သူဌေးက ခုလို အခွင့်အရေးပေးမယ်တောင် မထင်ဘူး။ မိုးတို့ ကလေးအတွက် ကံကောင်းတာပဲ မောင်ရယ်"

မိုး မသိအောင် ဗညား သက်ပြင်းတစ်ခု ခိုးချမိတယ်။ သူ့ရည်းစားဟောင်း နှင်းနဲ့ ပြန်ဆုံတာ၊ နှင်းနဲ့ သူ့တပည့်မကခွေးလို ဆက်ဆံနေတာတွေသာ မိုး သိရင် မတွေးရဲစရာပဲ။

"မန်နေဂျာတွေနဲ့ အစည်းအဝေး ရှိလို့ ရုံးစောသွားရမယ် မိန်းမရေ။ ဗိုက်ကို ဂရုစိုက်နော်။ တခုခုဆို ဖုန်းဆက်"

ဗညားလည်း မိုးနဖူးလေးကို နမ်းပြီး အိမ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။

အရင်လို Managing Director ရာထူး ပြန်ရပေမယ့် သူ့ဝမ်းနာ သူသာ သိတာမို့ ဗညား စိတ်မသက်သာပါ။ 

နှင်းဆိုတဲ့ ဟာမက ဘယ်အချိန် ခေါ်ပြီး ဘယ်လို နှိပ်စက်ဦးမလဲ မသိ။ တွေးရင်း တွေးရင်း ဒေါသထွက်လာတယ်။နှစ်ယောက်လုံးကိုလည်း သတ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်နေပေမယ့် မိုး ဗိုက်ထဲက ကလေးကို မြင်ယောင်ပြီးကုမ္ပဏီကိုသာ အရပြန်ယူဖို့ ပိုစိတ်ကူးလိုက်တယ်။

------

မန်နေဂျာ အစည်းအဝေး ပြီးတော့ နှင်းရဲ့ တပည့်မ ဆွိတီက MD အခန်းထဲ တံခါးမခေါက်ဘဲ ဝင်လာတယ်။ 

"ဒီမယ် ဆွိတီ။ မင်းတို့ ငါ့ကို ဒီလို လုပ်ထားပေမယ့် ဒါ ရုံးကွ။ ငါ့အခန်းထဲ ဝင်ရင် တံခါးတော့ ခေါက်ပေါ့။ နောက်အဲ့လို လာမလုပ်နဲ့"

ဗညားတစ်ယောက် သူဌေးမာန ထိပြီး ဖိဟောက်လိုက်မိတယ်။ 

ဆွိတီကလဲ ဘယ်ဧည့်သည်နဲ့မှ ဗညား တွေးနေတာ မရှိကြောင်း သေချာလို့ တံခါး မခေါက်ဘဲ ဝင်ခဲ့တာ။ ခုတော့ သူ့အကွက်ထဲ ဝင်လေပြီ။

"ဒီမှာ ရှင့်ဘာသာ MD ဖြစ်ဖြစ် သူဌေးဖြစ်ဖြစ် ရှင်က ကျမနဲ့ မနှင်းရဲ့ ခွေးဆိုတာ မေ့သွားပြီလား။ ခုလဲ မနှင်းက ဒီတနင်္ဂနွေ ရှင့်ကို ရုံးတက်ဖို့ ပြောလို့ လာပြောတာ။"

ဆွိတီ ပြောပြီးတော့ အခန်းအပြင် ထွက်လာလာချင်းပဲ နှင်းဆီကို စာပို့ပြီး ဗညား ပြောဆိုတာတွေကို တိုင်လိုက်တယ်။

နှင်းကလဲ အားနေတဲ့အချိန်နဲ့ တိုက်ဆိုင်နေတော့ ဆွိတီ ပို့လိုက်တာကို ချက်ချင်း ဖတ်မိသွားပြီး ဒေါသတွေ လှိမ့်ထွက်လာတယ်။

“I am coming to you, Sweety” လို့ စာပို့ပြီး နှင်း ချက်ချင်း လိုက်သွားတယ်။

ရုံးရောက်တော့ ဆွိတီကို ခေါ်ပြီး ဗညား အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အခန်းဝက အတွင်းရေးမှူးမလေးကို အရေးကြီးအစည်းအဝေး လုပ်မှာမို့ ဘယ်သူ့မှ ပေးမဝင်ဖို့ မှာခဲ့တယ်။

အခန်းထဲရောက်တော့

"ဟဲ့ ခွေးကောင်"

နှင်းက ဒေါသတကြီး ခေါ်လိုက်တယ်။

ဗညားလဲ ချက်ချင်း နှင်းရှေ့နား လာပြီး ဒူးထောက်ချလိုက်တယ်။

နှင်းက ဘာမှ မပြောဘဲ ဗညားရဲ့ ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ

"ဆွိတီ ခုနက နင့်ကို ပြောတာ ဒီမျက်နှာလား"

"မဟုတ်ဘူး မနှင်းရဲ့။ သူက ကျမကို ဂရုမစိုက်သလို ပြောတာ"

"ဟဲ့ ခွေးကောင်ဗညား ဆွိတီပြောတာ ဟုတ်လား"

ဗညား အသံက သိပ်မထွက်တော့။

"အဲ့ အဲ့ဒါကလေ ဟို ကျနော်လေ အဲ့ဒါ"

"တော်စမ်း ခွေးကောင်။ နင့်ကို ငါ ဘာမှာထားလဲ။ ဒီ ၃ လအတွင်း နင့်သခင်အဖြစ် ငါ့ကိုရော ဆွိတီကိုရော ဆက်ဆံရမယ် လို့ မှာထားတာလေ။ နင် မေ့နေတာလား"

"မ မမေ့ပါဘူး မ မနှင်းရယ်။ ကျနော် မှားသွားပါတယ်"

"ဟက် အဲ့လိုလေး ပြောရုံနဲ့ ခွင့်လွှတ်ပေးရအောင် နင်က ဘာလဲ။ နင့်အဆင့်က ငါတို့အတွက် ခွေးလေ။ ခွေးဆိုတာခွေးလိုပဲ နေရတယ်ဟဲ့။"

"တောင်း တောင်းပန်ပါတယ် မနှင်းရယ်"

"မရတော့ဘူး ခွေးကောင်။ နင့်ကို အပြစ်ပေးရမယ်။ အပြစ်မခံယူချင်ရင် ရှယ်ယာ ပြန်ဖြုတ်မယ်။ ဒါပဲ"

နှင်းက နိုင်ကွက်ကို နင်းတယ်။ ရှယ်ယာဖြုတ်ခံလို့တော့ မဖြစ်မှန်း သိနေတဲ့ ဗညားက

"အပြစ်ပေးတာ ခံယူပါ့မယ်"

"ဟက် နင့်လို ခွေးပါးစပ်က ခွေးအကြံဉာဏ်နဲ့ ခွေးစကားပဲ ထွက်လာတာပဲ။ ဟား ဟား ဟား"

နှင်းက လှောင်ရယ် ရယ်ပြီးမှ

"ဆွိတီ ဒီခွေးက နင့်ကို သခင်လို့ မမှတ်မိတာ နင့်အနံ့ကို မရင်းနှီးသေးလို့ဟဲ့။ နင့်အနံ့ကို မှတ်မိအောင် တစ်ခုခု လုပ်ပြစမ်း”

ဆွိတီကလည်း အခွင့်ရတာနဲ့ တပြိုင်နက် မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့စကပ်အောက်က အတွင်းခံလေးကို လျှိုချွတ်လိုက်ပြီး ဗညားရှေ့ကို ပစ်ချပေးလိုက်တယ်။

"ငါ့ကို သခင်လို့ မသိတဲ့ ခွေးကောင်။ ခု ငါက နင့်သခင်မှန်း မှတ်မိအောင် အဲ့ဒါကို ကောက်နမ်းစမ်း"

ဆွိတီက ခိုင်းလိုက်တော့ ဗညားတစ်ယောက် သူ့ရှေ့မှာ ကျနေတဲ့ ဆွိတီရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ယူပြီး နမ်းပြလိုက်ရတယ်။ ဗညားလည်း ယခင်က မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အင်္ဂါကို နမ်းဖို့ ဝေးစွ၊ ကိုင်ကြည့်ဖို့တောင် ရွံတတ်တဲ့ ဗညား၊ ခုတော့ အလူးအလဲကို ခံရတော့မှာပါလား လို့ တွေးနေမိတယ်။ 

ဆွိတီက အားမရဘဲ ဗညားလက်ထဲက အတွင်းခံလေးကို ယူပြီး ဗညားရဲ့ ခေါင်းပေါ်ကို စွပ်ချလိုက်တယ်။

ဗညားတစ်ယောက် အံ့ဩခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ သိမ်ငယ်ခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်း စတာတွေ ခံနေရပေမယ့် ရုတ်တရက် သူ့ခေါင်းပေါ်စွပ်လာတဲ့ အတွင်းခံလေးကိုတော့ မရှောင်နိုင်လိုက်ပေ။

ဆွိတီရော နှင်းပါ သူ့ကို လှောင်ရယ်နေကြတယ်။ ဆွိတီက ဗညားရဲ့ မေးဖျားကို သူ့ခြေထောက်လေးနဲ့ မ တင်ပြီး ခေါင်းမော့စေလိုက်တယ်။ ဗညား ခေါင်းမော့တော့ ဆွိတီက အားယူပြီး ဗညားရဲ့ ပါးကို လွှဲရိုက်ချလိုက်တယ်။

"ဖြန်း"

"ဒါက ငါ့ကို သခင်မအဖြစ် သဘောမထားလို့"

"ဖြန်း"

"ဒါက နင့်ကိုနင် ခွေးဆိုတာ မေ့နေလို့"

"ဖြန်း"

"ဒါက မိန်းမအတွင်းခံကို ခေါင်းစွပ်ရလောက်တဲ့ အဆင့်ပဲ ရှိတဲ့ နင့်လို ခွေးကို ရွံလို့"

ဆွိတီလဲ ၃ ချက်ဆင့် အားနဲ့ ရိုက်လိုက်တာ သူ့လက်ဖဝါးလေးတွေတောင် ရဲသွားတယ်။

နှင်းက ဆွိတီရိုက်တာကို ကြည့်ရင်း ပီတိတွေ ဖြာနေတယ်။ ဒါမျိုး လိုချင်လို့ သူ ကြိုးစားခဲ့တာတွေ အခု အကောင်အထည်ပေါ်ပြီလေ။

"ဆွိတီ"

"ဟုတ် မနှင်း"

"ဒီခွေးကြည့်ရတာ ဘဝင်မြင့်နေတဲ့ ခွေးလိုပဲ"

"ဘဝင် မမြင့်ရဲအောင် ဆွိတီ ဆုံးမပြမယ် မနှင်း"

နှင်းက ဆွိတီပြောတာကို လက်ခံတဲ့ သဘောနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။

ဆွိတီက

"ဟဲ့ ခွေးကောင် ဗညား"

"ခင်ဗျာ"

"နင်က သူဌေးဆိုပြီး ဘဝင်မြင့်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား"

"မ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျာ"

"အေး ခုချက်ချင်း လေးဘက်ထောက်ပြီး ငါ့ခြေထောက်ကြားထဲကနေ ဆယ်ခါ သွားစမ်း။ သွားနေတုန်း ကျနော် ဗညားဟာ မနှင်းနဲ့ မဆွိတီတို့ရဲ့ ခွေးပါ။ အဆင့်နိမ့်တဲ့ ကျွန်ပါ ဆိုပြီး ပြောသွား"

ဆွိတီက ပြောပြီး သူ့ခြေထောက်လေးကို ဟပေးလိုက်တယ်။

ဗညားလည်း လေးဘက်ထောက်ပြီး ဆွိတီရဲ့ ခြေထောက်ကြားကနေ ဝင်ရင်း ဆွိတီပြောသလို ပြောရတော့တယ်။ 

ဆယ်ခေါက် ပြည့်သွားတော့ နှင်းက လှမ်းခေါ်တယ်။

"ခွေးကောင် ငါ့နား လာစမ်း"

ဗညား နှင်း ထိုင်နေတဲ့ ရှေ့ကို ဒူးလေးထောက်ပြီး ရောက်သွားတယ်။

"ဗညား ဗညား နင်က ခု ဘာလဲ"

"ကျနော်က မနှင်းရဲ့ ခွေးပါ။ မနှင်းရဲ့ ကျွန်ပါ"

"လိမ္မာသားပဲ။ နင့်ခေါင်းက နင့်ရဲ့ခေါင်းစွပ် ချွတ်ပြီး ငါ့ဖိနပ်တွေ ချွတ်ပေးစမ်း ခွေးကောင်"

ဗညားလည်း ဆွိတီရဲ့ အတွင်းခံလေးကို ချွတ်ပြီး နှင်းရဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်လေးတွေကို ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

နှင်းက အလှပဆုံး ပြုံးပြီး ဗညားရဲ့ ခေါင်းပေါ်ကို ဒေါက်ဖိနပ် တစ်ဖက် တင်လိုက်တယ်။

"မပြုတ်ကျစေနဲ့ ကြားလား ခွေးကောင်။ ပြုတ်ကျရင် အပြစ်ပိုကြီးမယ်"

"ဟုတ်ကဲ့ မနှင်း"

နှင်းက ကျန်ဖိနပ်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ဗညားရဲ့ ပါးကို လွှဲရိုက်ပြန်တယ်။ ဒေါက်ဖိနပ် အမာစားဖြစ်တာကြောင့်မေးရိုးနဲ့ ထိပြီး ခွပ်ခနဲ အသံ ထွက်လာတယ်။ ဗညားကတော့ တုတ်တုတ် မလှုပ်ဘူး။ မနာလို့တော့ မဟုတ်ဘူး။အသည်းခိုက်အောင် နာပေမယ့် လှုပ်လို့ ခေါင်းပေါ်က ဖိနပ်ပြုတ်ကျရင် ပိုနာမှာကို သိလို့ အံကျိတ်ခံနေတာ။ နှင်းက ၅ ချက် ရိုက်တယ်။ ဖိနပ် မပြုတ်ကျပေမယ့် ဗညား မေးစေ့နားမှာ ညိုမဲသွားတယ်။ 

"ရပြီ ငါ့ကို ဖိနပ် ပြန်စီးပေးတော့"

ဗညားလည်း နှင်းကို ဖိနပ်တွေ ပြန်စီးပေးတယ်။ 

နှင်းက သေချာထပ်ပြောတယ်။

"ငါ မရှိတုန်း ဆွိတီကို သေသေချာချာ မဆက်ဆံရင် နောက်ဆို နင့်အတွက် ငရဲပဲ ရှိတယ်။ ခု ငါ ပြန်မယ်"

နှင်းက ပြန်မယ် ပြောပေမယ့် ဗညားက ဒူးထောက်နေဆဲ။

နှင်းက ဒူးထောက်နေတဲ့ ဗညားရဲ့ ရင်ဘက်ကို ခြေထောက်နဲ့ ဆောင့်ကန်လိုက်တာ ဗညား ပက်လက်လန်သွးတယ်။

"နောက်ဆို ငါ ရောက်တယ် ပြန်တယ် ဆိုရင် ငါ့ကို နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ ငါ့ခြေထောက်ကို နင့်ခေါင်းနဲ့ ၃ ကြိမ်ဦးတိုက်ရမယ်။ အဲ့ဒါ နင့်ခွေးခေါင်းထဲ မြဲမြဲ မှတ်ထား"

ဗညား ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ နှင်းခြေထောက်မှာ ပြားပြားဝပ်နေပြီ။ 

"မနှင်းကို ကျနော် ခွေးကောင်က နှုတ်ဆက်ပါတယ် ခင်ဗျာ" ဆိုပြီး ဦးတိုက်နေပါတော့တယ်။

"လာမယ့် တနင်္ဂနွေ မနက် ၈ နာရီ ရုံးရောက်တာနဲ့ ဒီအခန်းအဝမှာ ဒူးထောက်ပြီး ငါ လာတာ စောင့်နေ။ ငါ သွားမယ်"

နှင်း ထွက်သွားတော့ ဆွိတီတစ်ယောက် နှင်းကို ကားနားထိ လိုက်ပို့တယ်။ ပြီးတော့ ဗညားအခန်းဆီ ပြန်ဝင်လာတော့ ခုံမှာ အခန့်သား ပြန်ထိုင်နေတဲ့ ဗညားကို တွေ့လိုက်တယ်။

"ဟဲ့ ခွေးကောင် နင့်ကို ဘယ်သူက ထိုင်ခိုင်းသေးလို့လဲ"

ဗညားလည်း ချက်ချင်း ဆွိတီရှေ့ ဒူးပြေးထောက်ရပြန်တယ်။

"ခုနက နင့်ခေါင်းစွပ် သွားယူပြီး ငါ့ကို ပြန်ဝတ်ပေးစမ်း"

ဗညားက ဆွိတီရဲ့ အတွင်းခံလေးကို ပြန်ဝတ်ပေးလိုက်တော့ ဆွိတီက အခန်းပြင် မထွက်သေးဘဲ သူ့ခုံမှာ သွားထိုင်လိုက်ပြန်တယ်။

ဗညားစိတ်ထဲမှာတော့ နှင်းထက် ပိုနှိပ်စက်တဲ့ ဆွိတီကို ပိုမုန်းမိလာတယ်။ ရုပ်လေးချော၊ အသားလေးဖြူပြီးအသက်ငယ်သလောက် ယုတ်မာတဲ့ မိန်းကလေးပဲ လို့ တွေးလိုက်တယ်။

"ခွေးကောင် လာစမ်း"

ဗညား ထိုင်နေတဲ့ ဆွိတီရှေ့မှာ ဒူးပြေးထောက်လိုက်တယ်။ 

"ငါ့ ဖိနပ်တွေ ချွတ်စမ်း"

ဗညား ဖိနပ်ချွတ်နေတုန်း ဆွိတီက စားပွဲပေါ်မှ ရှိတဲ့ ဖန်ကရားထဲက ရေတွေကို အမှိုက်ပုံးထဲ သွန်လိုက်တယ်။ ဖိနပ်မရှိတော့တဲ့ သူ့ခြေထောက်လေးတစ်ချောင်းကို ဗညားရဲ့ နှုတ်ခမ်းမှာ တေ့လိုက်တယ်။

"သေချာ ပြောင်အောင် ယက်စမ်း။ ခြေချောင်းတွေပါ စုပ်"

ဗညားလည်း ခြေထောက်ကို ပြောင်အောင် လျှာနဲ့ ယက်နေတုန်း ဆွိတီက ကျန်တဲ့ ခြေတစ်ဖက်ကို ဗညားရဲ့ ခေါင်းပေါ်မှာ တင်ထားလိုက်တယ်။

ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံး ယက်ပြီးတော့ ဆွိတီက ဖန်ကရားအလွတ်ကို ဗညားရှေ့မှာ ချလိုက်တယ်။ ဒီဖန်ကရားက ဗညားရေထည့်သောက်ဖို့ ထားထားတာ။ ဆွိတီက ဖန်ကရားအဝကို သူ့ခြေဖျားလေး ထိုးထည့်ပြီး ခြေဖမိုးကို ရေသန့်ဗူးအသစ်နဲ့ လောင်းချလိုက်တယ်။ 

"ဒီနေ့က စပြီး နင်က ငါ့ခြေဆေးရေသောက်ရမယ့် ခွေးပဲ။ ရေကုန်ရင် ငါ့ဆီမှာ အသနားခံပြီး လာတောင်းရမယ်။ကြားလား"

"ဟုတ် မဆွိတီ"

"ထွီ ထွီ"

ဆွိတီက ခြေဆေးရေတွေ ပြည့်နေတဲ့ ဖန်ကရားထဲကို တံတွေး ထပ်ထွေးထည့်လိုက်ပြီး အဖုံးပိတ်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ဖန်ခွက်ထဲ ကရားထဲက ရေနည်းနည်း ငှဲ့ထည့်ပြီး ဗညားကို ပေးလိုက်တယ်။

"ငါ့ရှေ့မှာ သောက်ပြစမ်း"

ဗညားလည်း ဆွိတီပေးတဲ့ ခြေဆေးရေတွေကို မော့သောက်ချလိုက်တယ်။

"ကောင်းလား"

"ဟုတ် ကောင်းပါတယ်ခင်ဗျာ"

"ကြိုက်လား"

"ကြိုက်ပါတယ်ခင်ဗျာ"

"ကြိုက်မှာပေါ့။ နင့်အဆင့်က ခြေဆေးရေသောက်ရတာတောင် ကျေးဇူးတင်ရမယ့် အဆင့်ပဲ"

"ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ။ ခြေဆေးရေ သောက်ခွင့်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ"

ဗညားလည်း မြန်မြန်ပြီး ပြီးရော ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အလိုက်အထိုက်ပြောပေးလိုက်တယ်။

ဆွိတီလည်း ကျေနပ်ပြီး သူ့အခန်း သူပြန်သွားတယ်။ "တော်တော် ဒုက္ခပေးတဲ့ စောက်ကောင်မပဲ။ ပြန်တာတောင်ရေသန့်ဗူးတွေ ယူသွားသေးတယ်" ဆိုပြီး ဗညား စိတ်ထဲမှာတော့ ကျိန်ဆဲနေမိတယ်။ ဆွိတီက ဗညားတစ်ယောက်ခြေဆေးရေ မသောက်မှာစိုးလို့ ရေသန့်ဗူးအသစ်တွေ အကုန် ပြန်ယူထုတ်သွားတာလေ။ ခုဆို သူထားခဲ့တဲ့ ဖန်ကရားထဲက ရေကလွဲပြီး ဗညားသောက်စရာ ရေသန့်ဗူး မရှိတော့။

ညနေ ပြန်ခါနီးမှာ နှင်း ဖိနပ်နဲ့ ရိုက်တဲ့ ဒဏ်ကြောင့် သူ့ပါးတွေ ယောင်နေတယ်။ ဒီတိုင်းဆို လူမြင်မှာဆိုးလို့ face mask တစ်ခု အမြန်ကောက်တပ်လိုက်ရသေးတယ်။ မိန်းမမေးတော့လဲ မိန်းမကို ကူးမှာစိုးလို့ လို့ ဖြေလိုက်ယုံပင် ရှိတော့တယ်။

--------

တနင်္ဂနွေ ရုံးပိတ်ရက်

၈ နာရီထိုးထဲက ဗညားတစ်ယောက် ရုံးခန်းထဲရောက်နေတယ်။ နှင်းမှာခဲ့သလိုတော့ ဒူးထောက်မနေပါ။ ရုံးရှေ့ ကားရောက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်လဲ မှီတာပဲ လို့ ပေါ့ပေါ့တန်တန် သဘောထားပြီး နေလိုက်တယ်။ ထိုင်နေတုန်း ကုန်သလောက် ဖြစ်နေတဲ့ ရေကရားကို မြင်တော့ တစ်ခု စိတ်ကူးမိသွားတယ်။ နည်းနည်း ကျန်နေတဲ့ ခြေဆေးရေတွေကို သွန်လိုက်ပြီး ဖန်ကရားကို စားပွဲအစွန်းကနေ တွန်းချလိုက်တယ်။ ခွမ်းခနဲ မြည်သံနဲ့ အတူ ဖန်ခွက် ကွဲသွားတယ်။ ဗညား ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ခြေဆေးရေ သောက်စရာ မလိုတော့ လို့လဲ တွေးလိုပ်တယ်။ 

ဗညား မသိတာ တစ်ခုက အခန်းရဲ့ အခြေအနေကို အခန်း CCTV ကတဆင့် Mobile Data ကနေ လှမ်းကြည့်နေတဲ့သူ နှစ်ယောက် ရှိတယ် ဆိုတာပဲ။

------

နှင်းနဲ့ ဆွိတီ ကားပေါ်က ဆင်းလာတာကို ဗညား ရုံးထဲကနေ လှမ်းတွေ့လိုက်တယ်။

ခပ်တည်တည်ပဲ  အခန်းတံခါးနားမှာ ဒူးပြေးထောက်လိုက်တယ်။

ဆွိတီက အခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်နေတဲ့ဗညားကို တွေ့တော့ ဗညားကလဲ မဆိုင်းမတွ သူ့ရှေ့က ခြေထောက်လေးကို နဖူးနဲ့တိုက်ပြီး ဦးချလိုက်တယ်။

"မနှင်းရေ ဒီမှာ လူလိမ်က ဟန်ဆောင်နေပြန်ပြီ"

“ဟဲ့ ဗညား ရုံးရောက်ရင် နင့်ကို ငါ ဘာလုပ်ခိုင်းထားလဲ”

“ဒူး ဒူးထောက်ခိုင်းထားပါတယ် မနှင်း”

“အဲ့ဒီတော့ ရောက်ရောက်ချင်း နင် ဒူးထောက်နေတယ်ပေါ့”

“ဟုတ် မနှင်း ကျနော် ဒူးထောက်နေပါတယ်”

“ဖြန်း”

နှင်းက ချက်ချင်းပဲ ဗညားကို ပါးရိုက်လိုက်တယ်။

“နင်က ခွေးဖြစ်နေတာတောင် ငါတို့ကို ညာသေးတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”

“ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း”

နှင်းက ဒေါသတကြီး ထပ်ရိုက်လိုက်တယ်။

“နင် ညာဖို့ လုံး၀ မကြိုးစားနဲ့။ ဒီအခန်းတွေထဲမှာ ငါတို့ မျက်လုံးတွေ ရှိတယ်။ နင် ဘာလုပ်နေလဲ ဆိုတာ အချိန်ပြည့် ငါတို့ စောင့်ကြည့်နေတယ်။ နောက်တစ်ခါ ညာရင် မသက်သာဘူး မှတ်”

ဗညား သဘောပေါက်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကင်မရာတွေ ဆင်ထားမှန်း နားလည်သွားတယ်။ 

“တော်တော် လည်တဲ့ ဟာမတွေ။ နေနှင့်ဦးပေါ့” လို့ ဗညားစိတ်ထဲ တွေးနေပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့ သူ ခွေးလို နေခဲ့ရတဲ့ ကင်မရာမှတ်တမ်းတွေလည်း ရှိရင် ရှိနေမှာပဲ လို့ သိပြီး ပိုဘေးကြပ်နံကြပ် ဖြစ်သွားစေတယ်။ 

---

“မနှင်း ဒီမှာလဲ ဖန်ခွက်ကွဲတွေ တွေ့တယ်။ ဟဲ့ ဗညား ခွေးကောင် ဒါ နင် ငါ့ခြေဆေးရေ မသောက်ချင်လို့ ကြံစည်လိုက်တာ မှတ်လား”

ဆွိတီက ဗညားကို သံသယဖြစ်ဟန်နဲ့ မေးလိုက်တယ်။ အမှန်က CCTV ကတဆင့် ဗညား လုပ်နေတာတွေ အစအဆုံး သူ မြင်ပြီးသား။ အဲ့ဒါကြောင့် သူ့ဘက်ကလည်း ကြိုတင် စဉ်းစားထားတာ ရှိတယ်။ အဲ့ဒါကတော့

“ဟဲ့ ဗညား ခွေးကောင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခု ဖန်ခွက်ကွဲတွေ ရှိနေတာ ကြည့်မကောင်းဘူး။ နင့် လက်နဲ့ လာကောက်စမ်း” ဆိုပြီး ခိုင်းလိုက်တယ်။

ဗညားလည်း ဆွိတီ ခြေထောက်ဘေးက ပုလင်းကွဲတွေကို လက်နဲ့ သေချာကောက်နေတုန်း ဆွိတီက

“ဟဲ့ ကြာလိုက်တာ ခွေးကောင်။ နင့် လက်ဖြန့်ပြစမ်း” လို့ ခိုင်းတယ်။

ဗညားက သူ့လက်ထဲမှာ ကောက်ထားတဲ့ ဖန်ခွက်ကွဲစတွေကို ဖြန့်ပြလိုက်တော့ ဆွိတီက ဗညားလက်ကို သူမရဲ့ ရှူးဖိနပ်နဲ့ ဖိပြီး တက်နင်းလိုက်တယ်။

“အား မဆွိတီ အား ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ အား”

ဗညားရဲ့ မချိမဆန့်အော်တဲ့ အသံကို ကြားရတော့ နှင်းရော ဆွိတီပါ တဟားဟား အော်ရယ်မိသွားကြတယ်။ 

ဆွိတီ ခြေထောက်ကို ပြန်မြောက်လိုက်တော့ ဗညားလက်က သွေးချင်းချင်း နီနေတော့တယ်။

“ဆွိတီရယ် မေးခိုင်ပိုးတွေ ဝင်သွားလို့ ၃ လတောင် မခိုင်းရဘဲ သေသွားပါဦးမယ်”

“ဟယ် ဟုတ်သားပဲ မနှင်းရယ်။ အရက်ပြန်လဲ မပါလာဘူး”

“ရတယ် ဆွိတီ။ မနှင်း သူ့ကို အရက်ပြန် မလိုဘဲ ပိုးသတ်ပေးလိုက်မယ်။ ဟဲ့ ခွေးကောင် ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့”

နှင်းက ဗညားကို ဆံပင်ကနေ ဆွဲပြီး လေးဘက်ထောက်လျက် ခေါ်သွားတယ်။ ဗညား သိလိုက်တာက နှင်းခေါ်သွားတာက အိမ်သာထဲကို ဆိုတာပဲ။ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဆိုတာတော့ မသိရသေး။

နှင်းက အိမ်သာအိုးနားရောက်မှ ဗညားဆံပင်တွေကို လွှတ်ပေးတယ်။

“ကဲ ခွေးကောင် နင်လေးဘက်ထောက်ပြီး ကြမ်းပြင်နဲ့ မျက်နှာကို အပ်ထားစမ်း။ လက်ကို ရှေ့ထုတ်ထား”

ဗညားလည်း နှင်း လုပ်ခိုင်းသလို ခါးလေးကုန်းပြီး အိမ်သာ ကြမ်းပြင်နဲ့ မျက်နှာကို အပ်လိုက်ကာ လက်ကို ရှေ့ဆန့်ပေးလိုက်တယ်။

နှင်းက သူ့ ဂါဝန်လေးအောက်က အတွင်းခံလေးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဂါဝန်လေးကို အသာမလိုက်ပြီး ဗညားရဲ့ နောက်စေ့ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဗညားရဲ့ ဆန့်ထားတဲ့ လက်ဖဝါးတည့်တည့်ကို မှန်းပြီး သေးပေါက်ချလိုက်တယ်။ 

“အား ~~~~~~~ “

လက်က ဖန်ခွက်ကွဲစ ရှထားတဲ့ ဒဏ်ရာတွေပေါ် အငံဓာတ်ပါတဲ့ သေးတွေ စိုသွားတဲ့အတွက် ဗညားတစ်ယောက် အသံပြဲကြီးနဲ့ အော်နေတယ်။ ရုန်းပေမယ့် နှင်းက ခေါင်းပေါ် တက်ထိုင်ထားတဲ့အတွက် ရုန်းမရ။ ဗညား မရုန်းတော့မှ နင်းက ထလိုက်ပြီး အတွင်းခံကို ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဗညားကို ပြောတယ်။

“ဟဲ့ ခွေးကောင် အဲ့ကြမ်းပြင်မှာ ပေနေတဲ့ ဟာတွေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးမှ လိုက်လာခဲ့” နှင်းက မှာပြီး အိမ်သာမှ ထွက်သွားတယ်။ ဗညားတစ်ယောက်သာ အိမ်သာထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တယ်။ 

တစ်ချိန်က သူ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က အခုတော့ သူ့ခေါင်းပေါ်ထိုင်၊ သူ့လက်ပေါ် သေးပေါက်၊ ပြီးတော့ သေးတွေကိုလဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရဦးမတဲ့။ ဗညား တွေးရင်း တွေးရင်း ရှယ်ယာကို လက်လွှတ်ချင်စိတ်ပါ ပေါက်လာတယ်။ ဗညားလည်း တွေးနေတာတွေ ရပ်ပြီး ရေပန်းကို ယူပြီး သေးနံ့ မကျန်အောင် ကြမ်းပြင်ကို ရေပန်းနဲ့ ခပ်များများ ဖြန်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ နှင်းတို့ရှိရာ ရုံးခန်းဆီ ပြန်လာခဲ့တယ်။

ဗညား အခန်းဝရောက်တော့

“အဲ့လှည်းက သုံးလို့ ရသေးလို့လား မနှင်းရဲ့”

“ရတာပေါ့ ဆွိတီရဲ့။ အရင်က မြင်းလှည်းပဲလေ။ အဖေက သဘောကျပြီး ဝယ်ထားလို့သာ။ ဒါပေမယ့် မြင်းမရှိတော့ ခြံထဲမှာပဲ အလှပြသလို ဖြစ်နေတာပေါ့”

ဗညား ဝင်သွားတော့ နှင်းတို့ စကားစ ပြတ်သွားတယ်။ 

“ကဲ ခွေးကောင်ရေ။ ဒီနေ့တော့ နင့်ကို ငါ့အိမ်ခေါ်သွားပြီး ခိုင်းမလို့ စိတ်ကူးထားတယ်။ အဲ့တော့ ရုံးပိတ်ပြီး လိုက်ခဲ့တော့”

---

ဗညား ရုံးပိတ်ပြီးတော့ နှင်းတို့ရဲ့ ကားပေါ် တက်လိုက်တယ်။ ဆွိတီက ဗညားရဲ့ မျက်စိတွေကို အဝတ်စလေးနဲ့ ပတ်လိုက်တော့ ဗညား ဘာမှ မမြင်ရတော့။ ကားမောင်းနေတာတော့ သိပေမယ့် ဘယ်ကို မောင်းနေမှန်း မသိ။ သေချာတာက သူတို့ ခေါ်တဲ့နေရာကို မသိစေချင်လို့ ပဲ ဆိုတာ ဗညား သိလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လည်ပင်းကို တစ်စုံတစ်ခုနဲ့ ပတ်နေတာ သိလိုက်တယ်။ ဒါ ခွေးလည်ပတ်ပဲ။ အင်းပေါ့လေ ငါက သူတို့ရဲ့ ခွေးပဲ လို့ ဗညား တွေးလိုက်တယ်။

ခြံတံခါးတစ်ခု ဖွင့်သံ ကြားလိုက်ပြီး ခြံအကျယ်ကြီးတစ်ခြံထဲ ရောက်တော့မှ ဗညားမျက်လုံးက အဝတ်စကို ဖယ်လိုက်တယ်။ သူတို့အကြံနဲ့ သူတို့က အံကိုက်ပါပဲ။ ဒါ ဘယ်နေရာလဲ ဆိုတာ ဗညား လုံးဝမသိ။ နှင်း ကားပေါ်က ဆင်းတာနဲ့ ခွေးကြီးတစ်ကောင်က ပြေးလာပြီး အတင်းပွေ့ဖက်နေတယ်။ ဗညားကတော့ ယခင်ထဲက အဲ့ဒီခွေးကို ကြောက်တော့ တုန်တုန်ချိချိနဲ့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။

“ကဲ ခွေးကောင် ငါ့အိမ်ရောက်ပြီ။ နင်က ခွေးဆိုတော့ ငါ့အိမ်ထဲကို ချက်ချင်းပေးမဝင်နိုင်ဘူး။ ခွေးနဲ့ တန်တဲ့ နေရာပဲ နေရမယ်။ လေးဘက်ထောက်ပြီး လိုက်ခဲ့”

 နှင်းက ဗညားကို လည်ပတ်က ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ဗညားက နောက်မှ လေးဘက်ထောက် လိုက်သွားတယ်။ ဗညား တွေ့လိုက်ပါပြီ။ သစ်သားနဲ့ အခိုင်အမာ ဆောက်ထားတဲ့ ခွေးကြီးတွေ နေတဲ့ အိမ် နှစ်အိမ်။ ခွေးလှောင်အိမ် ဆိုပေမယ့် လူပါ ဝင်နေလို့ ရတဲ့အထိ ကြီးတယ်။ 

တစ်အိမ်က ဟိုခွေးကြီးအတွက် ဆိုတော့ နောက်တစ်အိမ်က ငါ့အတွက်ပေါ့ လို့ ဗညားတွေးလိုက်မိပြန်တယ်။ နှင်းက လှောင်အိမ်ရှေ့ရောက်တော့

“ကဲ ခွေးကောင် ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်သိစမ်း” လို့ ပြောလိုက်တော့ ဗညားက လေးဘက်ထောက်ပြီး လှောင်အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ လှောင်အိမ်က သော့မပါပေမယ့် နှင်းက ဗညားရဲ့ လည်ပတ်ကို တိုင်တစ်တိုင်မှာ ချည်ပြီး သော့ခတ်သွားတယ်။ အမဲလိုက်ခွေးကြီးကတော့ သူ့ကို လာနမ်းလိုက် နှင်း ဆီ ပြေးလိုက်နဲ့။ 

ဗညားကို ခွေးလှောင်အိမ်ထဲ ထည့်ပြီး နှင်းနဲ့ ဆွိတီက အိမ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။

----

တစ်နာရီလောက်အကြာမှာတော့ နှင်းရော ဆွိတီရော ပြန်ထွက်လာတယ်။ နှင်းလက်ထဲမှာက ကြာပွတ်လိုလို အရာကို တွေ့တော့ ဗညား လန့်နေရပြီ။

နှင်းက တိုင်မှာချည်ထားတဲ့ လည်ပတ်ကြိုးကို ဖြည်ပြီး ဆွဲသွားတယ်။ ဗညားလည်း နောက်က အသည်းအသန် လေးဘက်ထောက်ပြီး လိုက်နေရတယ်။ နောက်ကျသွားရင် လက်ထဲက အရာကို မမြည်းစမ်းချင်ဘူးလေ။ အိမ်အနောက်ဘက်ရောက်တော့မှ ဗညားသတိထားလိုက်မိတာက အိမ်ရဲ့ ပတ်ပတ်လည်ကို လမ်းပြုလုပ်ထားပြီး ကားတစ်စီး တစ်ပတ်ပတ်လို့ ရလောက်တဲ့အထိ လမ်းက ကျယ်တယ်။ နှင်းက ဗညားကို မြင်းလှည်းတစ်ခုနား ဆွဲသွားတယ်။

“ကဲ ခွေးကောင် ငါတို့ မြင်းလှည်းစီးမလို့။ နင် ဒီနေ့ လှည်းဆွဲရမယ်။ အင်္ကျီချွတ်ပြီး ဒီနားလာ ဒူးထောက်စမ်း”

ဗညားက အင်္ကျီချွတ်ပြီး နှင်းပြပေးတဲ့နေရာမှာ ဒူးထောက်လိုက်တော့ နှင်းက ဗညားရဲ့ ဂုတ်ပေါ် လှည်းကြိုးဆိုင်းတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်ထဲကို Gag တစ်ခုထည့်ပြီး Gag နဲ့ တွဲတဲ့ ကြိုးကို မောင်းတဲ့သူနေရာနားမှာ ချိတ်လိုက်တယ်။ (နှာဖားကြိုးထိုးတယ် ဆိုတာ ဒါမျိုးထင်တယ်။) 

နှင်းက အရင် မောင်းတဲ့သူ နေရာမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆွိတီက နောက်က ထိုင်လိုက်တယ်။

နှင်းက “ဟဲ့ခွေး မတ်တပ်ရပ်စမ်း” လို့ အမိန့်ပေးလိုက်တော့ ဗညားလဲ ရှိသမျှ အားနဲ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် လှည်းက အလေးချိန်စီးနေတော့ သိပ်မမနိုင်ဘဲ တစ်ချက် ဒူးပြန်ညွတ်ကျသွားတယ်။ 

“ဟာ ဒီခွေး မတ်တပ်တောင် မရပ်နိုင်ဘူး။ ကဲဟာ” နှင်းက သူ့လက်က ကြာပွတ်နဲ့ ဗညားကျောပေါ် တစ်ချက် ဝှေ့ယမ်းလိုက်တော့ ဗညား ကျောကော့သွားတယ်။ မြင်းရိုက်တဲ့ ကြာပွတ်လား မသိပေမယ့် တော်တော်တော့ စပ်တယ်။ ဗညားလဲ ထပ်အရိုက်ခံရမှာ ကြောက်တော့ ရှိတဲ့ အားနဲ့ ရုန်းပြီး ထလိုက်တာ အောင်မြင်သွားတယ်။ 

အဲ့လိုနဲ့ နှင်းက သွားဆို သွား၊ ရပ်ဆို ရပ်၊ ပြေးဆို ပြေးနဲ့ လုပ်ပေးနေတဲ့ ကြားက နှင်းက မထင်ရင် မထင်သလို ကြာပွတ်နဲ့ လှမ်းလှမ်းရိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ကလဲ ဆဲလိုက်၊ လှောင်လိုက်၊ ရယ်လိုက် လုပ်နေကြသေးတယ်။ နှင်းတို့တတွေ ဗွီဒီယို ရိုက်ထားဦးမှာပဲ ဆိုတာ ဗညားသိတယ်။ အိမ်ကို ၁၀ ပတ်လောက် ပတ်ပြီးတော့ ဗညား ဟောဟဲဆိုက်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် မနားရဘဲ ဆွိတီက ထပ်မောင်းပြန်တယ်။ ဆွိတီလက်ဆကို ဗညားက သိတော့ မောနေပေမယ့် ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်ရပြန်တယ်။ ချွေးတွေ ထွက်ပြီး မျက်လုံးတွေ ဝါးလာနေပြီ။ ဆွိတီက “ဟဲ့ခွေး သွားတာ နှေးလိုက်တာ။ မြန်မြန်သွားစမ်း” လို့ မောင်းပေမယ့် ဗညား မကြားတော့။ ဆွိတီက ဗညားကျောပေါ် ကြာပွတ်ရာ တင်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။ ဆွိတီက ပါးစပ်နဲ့ မပြောတော့ဘဲ နည်းနည်းနှေးသွားတာနဲ့ ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်နေတော့တယ်။ နောက်ထပ် ၁၀ ပတ်လောက် ပတ်ပြီးတော့ နှင်းက 

“မစီးချင်တော့ဘူး။ ပျင်းသွားပြီ” လို့ ဆိုတာနဲ့ နားလိုက်ကြတယ်။ 

ဂုတ်ပေါ်က ကြိုးတွေ ဖြည်လိုက်တာနဲ့ ဗညားတစ်ယောက် နှင်းရဲ့ ခြေထောက်ပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားတော့တယ်။

---

မျက်နှာကို ရေနဲ့ တရစပ် ဖြန်းနေတဲ့ ဒဏ်ကြောင့် ဗညား သတိပြန်ရလာတယ်။ 

“ကဲ ဆွိတီ ဒီတစ်ပတ်တော့ ဒီလောက်ပဲ။ သိပ်လဲ ပျော်စရာ မကောင်းဘူး။ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားလဲ မရှိဘူး။ နောက်တစ်ပတ် ပျော်စရာကောင်းအောင် ဖန်တီးဖို့ စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ်။ နင် ဒီခွေးကို ပြန်ပို့လိုက်တော့”

ဆွိတီက ဗညားကို မျက်လုံးစည်းပြီး ရုံးကို ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ အချိန်က နေ့တစ်ပိုင်းသာ ရှိသေးတာမို့ ဗညားကို ပြန်ပို့ပြီးရင်တော့ ချစ်သူကိုကိုနဲ့ လျှောက်လည်မယ် လို့ တွေးရင်း ဖုန်းကို ယူရင်း အလွတ်ရနေတဲ့ နံပါတ်တစ်ခုကို ဆက်လိုက်ပါတော့တယ်။

----

To Part - 7

ရင်ခွဲမိုး - ၇

(By Kyaw Kyaw @ Min Khant)

-----

မိုး တစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကိုယ်ဝန်သက် ၇ လကျော်လာပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ဗညားလဲ တော်တော် ဂရုစိုက်နေရတယ်။ မိုးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နှင်းကို တောင်းပန်ဖူးတာကိုလဲ သတိရမိတယ်။ 

အဲ့ဒီနေ့က ---

“မနှင်းကို တောင်းပန်စရာ ရှိလို့ပါ ခင်ဗျာ”

နှင်းက ဘာပြောမှာလဲ ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ မေးဆတ်ပြတယ်။

“အတိတ်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေအတွက် တောင်းပန်ချင်လို့ပါ။ ကျနော် ငွေမျက်နှာ တစ်ခုပဲ ကြည့်ခဲ့မိပါတယ်။ အဲ့အတွက်လည်း အခု မနှင်းတို့ ခိုင်းတဲ့ပုံစံအတိုင်း ကျနော် ပေးဆပ်နေပါတယ်။ တစ်ခု တောင်းဆိုချင်လို့ပါ။ အခုဆို ကျနော့်မိန်းမက ကိုယ်လေးလက်ဝန်ကြီးနဲ့ ဆိုတော့ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားမှာ ကြောက်လို့ပါ။”

“ဘာများလဲလို့ ခွေးကောင်ရယ်။ ငါ CCTV မှတ်တမ်းတွေ ယူတယ်ဆိုတာက တစ်ချိန်ချိန် နင် သစ္စာဖောက်ခဲ့ရင် ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အကာအရံလုပ်ထားတာ။ နင့်မိန်းမကို ငါ မုန်းပေမယ့် ဘာမှ အပြစ်မရှိတဲ့ ကလေးတစ်ယောက် အထိတော့ ငါ မမုန်းပါဘူး။ အဲ့ဒါတော့ စိတ်ချ။ အေး ဒါပေမယ့် တစ်ခု ရှိတယ်။ နင့် မိန်းမကို ငါနဲ့ မတွေ့စေနဲ့။ ရုံးကိုလဲ မလာစေနဲ့။”

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဗညားတစ်ယောက် နှင်းကို ဒီတစ်ခုတော့ ယုံကြည်လိုက်မိတယ်။ နှင်း အနေနဲ့လည်း ဗညားရော သူ့မိန်းမကိုပါ ဘယ်လောက်မုန်းမုန်း ကလေးတစ်ယောက်ကိုတော့ ရက်စက်ချင်တဲ့ နှလုံးသား မရှိပါ။

---

ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ရက်ကျတော့ ဗညားရဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေ ထည့်ထားတဲ့ အိတ် အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ မိုးလည်း အိတ်ကိုယူ၊ တက္ကစီလေးတစ်စီး ငှားပြီး ဗညားရှိရာ ရုံးကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

ဖြစ်ချင်တော့ အဲ့ဒီနေ့မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဗညားက Site တစ်ခုကို Visit သွားနေပြီး၊ နှင်းက အဲ့ဒီရုံးဘက် ရောက်ပြီး အစည်းအဝေးလုပ်နေတယ်။

မိုး ရုံးကို ရောက်တော့ ဗညား မရှိဘူး ဆိုတာနဲ့ ဗညားအခန်းထဲမှာ ခဏနားပြီးမှ ပြန်မယ် လို့ စိတ်ကူးပြီး ဗညားအခန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ထိုင်နေတုန်း အစည်းအဝေးခန်းရဲ့ CCTV ပုံရိပ်ကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။

“ဟင် ဒါ ဒါ ဟိုကောင်မ မိနှင်း။ ဒီကောင်မက ဘယ်လိုလုပ် မောင့်ရုံးကို ရောက်နေတာလဲ။ မောင်နဲ့ ဒီကောင်မနဲ့က ပြန်ရှုပ်နေကြတာလား။ ဒါကြောင့် မောင်က ငါ့ကို ရုံးအလာမခံတာလား။ မိုး အကြောင်း သိသေးတာပေါ့ ကောင်မရယ်” 

မိုးက တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ်ရင်း အစည်းအဝေးခန်း CCTV ကိုသာ အငြှိုးတကြီး ကြည့်နေတယ်။ အစည်းအဝေး ပြီးသွားတော့ အစည်းအဝေးခန်းထဲက လူတွေ အလျှိုလျှို ထွက်သွားကြပေမယ့် နှင်းကတော့ တခြား ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဆက်ပြောနေတုန်း။ မိုးရဲ့ ဒေါသစိတ်တွေက ဘာကိုမှ မမြင်တော့။ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး အစည်းအဝေးခန်းဘက်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။

ပွင့်သွားတဲ့ အစည်းအဝေးခန်း တံခါးသံကြောင့် နှင်းရဲ့ စကားတွေ ရပ်တန့်သွားတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဗညား မိန်းမ မိုး။ တစ်ချိန်က သူ တောင်းပန်နေတဲ့ ကြားက ဗညားကို ဖြတ်ခုတ်သွားတဲ့ ကြာကူလီမ။ သူ့တောင်းပန်နေတဲ့ ကြားက သူ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးခဲ့တဲ့ မိန်းမယုတ်မ။ နှင်းရဲ့ အကြည့်တွေက စူးရှ ထက်မြက်နေတယ်။

တံခါးဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းမှ နှင်းအစစ်။ မိုးရဲ့ မျက်လုံးအစုံမှာ ဒေါသမီးတွေ လောင်ကျွမ်းနေပြီး မိန်းမရှိနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဗညားနဲ့ ပြန်တွဲခုတ်နေတယ် လို့ ထင်နေတယ်။ မိုးက မီးဟုန်းဟုန်းတောက်လုဆဲ မျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်တော့ နှင်းဆိုတဲ့ ကောင်မကလဲ ပြန်ကြည့်တယ်။ တော်တော် လာတဲ့ ကောင်မပဲ လို့ မိုး တွေးလိုက်တယ်။ 

သူတို့ တိတ်တဆိတ် အကြည့်ချင်း ပြိုင်နေတာကို ပထမဆုံး ဖျက်ဆီးလိုက်တာက မိုး ပါ။

“ဟဲ့ ကောင်မ နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ။ အရှက်မရှိ ငါ့ယောက်ျားကို ပြန်ပေါင်းထုတ်ပြီး ငါတို့ မိသားစု ဘဝကို ဖျက်ဆီးချင်နေတာလား ကောင်မ။ မရှက်ဘူးလား”

မိုးရဲ့ ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ကရားရေလွှတ်ပြောလိုက်ပေမယ့် နှင်းကတော့ အနိုင်ရရှိသူရဲ့ အပြုံးမျိုးနဲ့ ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။

နှင်းဘေးက ဆွိတီက နှင်းလို သူဌေးကို စော်ကားမော်ကား ပြောနေတဲ့ မိုးကို ကြည့်ပြီး

“ဒီမှာ မမိုး ရှင် ပြောနေတဲ့ ကောင်မ ဆိုတဲ့ မနှင်းကလေ”

“ဆွိတီ ညီမ မပြောနဲ့ ထားလိုက်တော့။ ကဲ မမိုး ရှင်ပြောစရာရှိတာ ကုန်ပြီလား”

“ဒီမှာ အရှက်မရှိတဲ့ ဟာမ။ နင် ငါ့ယောက်ျားနဲ့ ကင်းကင်းနေပါ။ ငါ့ယောက်ျား ကုမ္ပဏီနဲ့လဲ ဝေးဝေးနေ။ သွား သွား ထွက်သွား အရှက်မရှိတဲ့ မိန်းမ”

မိုးက ဒေါသထွက်ပြီး အော်ပြောနေသံက အခန်းအပြင်ကတောင် ကြားရလောက်တယ်။ နှင်းက ခွန်းတုံ့ပြန် မပြောတော့ဘဲ အစည်းအဝေးခန်းကနေ ပြုံးပြီး ထွက်သွားတယ်။ သူ ဗညားကို ပေးခဲ့တဲ့ ကတိတစ်ခု ရှိသေးတယ် မဟုတ်ပါလား။ မျက်နှာက ပြုံးနေပေမယ့် ရင်ထဲမှာ ငရဲမီးမက လောင်ကျွမ်းနေတယ် ဆိုတာကတော့ နှင်းအကြောင်း အကုန်သိတဲ့ ဆွိတီတစ်ယောက် သဘောပေါက်ပြီး ဖြစ်တယ်။

-----

ဗညား ရုံးရောက်ရောက်ချင်း သူ့အတွင်းရေးမှူးမလေးက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကို ပြောပြတော့ ဗညား ခေါင်းမီးတောက်ရတော့တယ်။ သူ့အခန်းထဲ ဝင်တော့ မီးဟုန်းဟုန်း တောက်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ မိုးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ကဲ ကိုဗညား ရှင်းပြစမ်းပါဦး။ ဗိုက်ကြီးနေတဲ့ ကျမကို အိမ်မှာထားပြီး ငယ်ချစ်ဟောင်းနဲ့ တစ်ရုံးထဲ နေပြီး ပြန်ပေါင်းထုတ်နေတဲ့ အကြောင်း”

 မိုးက ခနဲ့သလို ရွဲ့သလိုနဲ့ မေးတယ်။

ဗညားက ပြာပြာသလဲ ရှင်းပြရှာတယ်။

“မဟုတ်ပါဘူး မရယ်။ သူနဲ့ ဗညားနဲ့က ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး။ မ မောင့်ကို ယုံပါနော်။ မောင့်မှာ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မိန်းမရော ကလေးရော ရှိနေပြီပဲဟာ။ သူနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူးနော်။ သူ ဘာပြောသွားသေးလဲဟင်”

“ဟက် သူ ဘာပြောမလဲတော့ စိတ်ဝင်စားတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဗညား။ ငါ သူ့ကို နှစ်ပြားမတန်အောင် ပြောပြစ်လိုက်တယ်။ သူ ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ဘူးလေ။ ဟုတ်နေလို့ နေမှာပေါ့။ အခု နင်က ငြင်းချင်သေးတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဗညား”

“ဟာ မ ရာ။ ဘာလို့ သူတစ်ဖက်သားကို အဲ့လောက်ထိ ပြောရတာလဲ။”

“အောင် ဗညားအောင် နင်က နင့်ကောင်မကို ထိတော့ ငါ့ကို ပြောပြီပေါ့ ဟုတ်လား။ ဟင့် ဟင့်”

မိုး တစ်ယောက် ဒေါသထွက်ရာကနေ ဝမ်းနည်းပြီး မျက်ရည် ကျလာတယ်။

ဒီတိုင်းဆို အဖြစ်မှန်ကို ပြောရမလား ဗညား ဝေခွဲမရတော့။

“မ ရယ်။ မောင်က မ ကိုပဲ ချစ်တာပါ။ မောင့်ကို ယုံပါနော်”

မိုးဆီက အသံထွက်မလာတော့။ ခနကြာတော့ မိုး ဘာမှမပြောဘဲ ထပြန်သွားတယ်။

-----

အိမ်ကို ဘယ်လို ပြန်ရောက်လို့ ရောက်လာမှန်း မိုး မမှတ်မိတော့။ မိုး သိတာက မောင်နဲ့ ဟိုကောင်မ တစ်ကုမ္ပဏီထဲ ရှိနေတာကို မလိုလားဘူး။ မိုး တစ်ယောက် ငိုရမလို၊ ဒေါသထွက်ရမလိုနဲ့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ အတွေးတွေက တစ်နေရာ၊ ခန္ဓာကိုယ်က တစ်နေရာ ဖြစ်နေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မိုးတစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲအဝင် အိပ်ခန်းအဝက တစ်စုံတစ်ခုကို မမြင်ဘဲ ခလုတ်တိုက်လိုက်မိတယ်။

“အား ~~~~”

-----

“တီ တီ တီ”

အစည်းအဝေး လုပ်နေစဉ် ဗညားဖုန်း မြည်လာတယ်။ သူ့ဇနီးဆီက ဖုန်း ဖြစ်တာကြောင့် အခန်းအပြင်ကို ခဏထွက်ပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။

“ဟဲလို မ ပြောလေ။ မောင် အစည်းအဝေး လုပ်နေလို့”

“ဟဲလို မ မောင်ပြောတာ ကြားလား။ ဟဲလို ဟဲလို”

တစ်ဖက်က ထူးသံ မကြားရတော့တာမို့ ဗညားတစ်ယောက် ပြာပြာသလဲ အိမ်ကို အမြန် ပြန်ရတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းကြမ်းပြင်မှာ မေ့လဲနေတဲ့ မိုးကို တွေ့ရတော့ ချက်ချင်း ပွေ့ချီပြီး ဆေးရုံကို ပြေးရတယ်။ 

ဆေးရုံရောက်တော့ ဗညား မကြားချင်တဲ့ သတင်းဆိုးတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဆရာဝန်တွေ ပြောတာက ပြုတ်ကျတဲ့ အရှိန်နဲ့ ဗိုက်ကို ဖိမိတဲ့အပြင် သွေးထွက်လွန်သွားတဲ့အတွက် လူကြီး အသက်ကိုပဲ ကယ်လိုက်နိုင်တယ် တဲ့လေ။ သူ့ရင်သွေးလေး မရှိတော့။ အဖြစ်မှန်ကို မရှင်းပြခဲ့တဲ့ သူ့ကိုယ်သူပဲ အပြစ်တင်ရမလား ဒေါသသိပ်ကြီးတဲ့ သူ့မိန်းမကို အပြစ်တင်ရမလား ဝေခွဲမရတော့။ နောက်ဆုံးတော့ နှင်း ဆိုတဲ့ ဂြိုလ်မ မွှေလို့ ဖြစ်တာ လို့ တွေးပြီး သူ့ဒေါသတွေ နှင်းအပေါ် ပုံချလိုက်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် လောဘသားရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ကုမ္ပဏီကို လက်လွှတ်မယ့် အတွေးတွေတော့ စိတ်မကူးမိပါ။

-----

ဗိုက်ပြုတ်သွားတဲ့ မိုးတစ်ယောက် အချိန်ပြည့် ငိုယိုနေတော့တယ်။ သူ့ ရင်သွေးလေး လူ့လောကထဲ ရောက်လာပြီးမှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ခွဲခွာသွားတယ်။ ဒါ ဟိုကောင်မ နှင်းနဲ့ ဗညားအောင်တို့ ဂြိုလ်မွှေတဲ့ ဇာတ်လမ်း။ ဒင်းကို အရှက်ခွဲမယ် ဆိုပြီး တေးထားလိုက်တယ်။

-----

မိုး နေကောင်းသွားတော့ လှလှပပ ဝတ်စားပြီး ဗညားရုံးရှိရာကို ထွက်လာလိုက်တယ်။ ရုံးရောက်တော့ ဗညားရော နှင်းဆိုတဲ့ ကောင်မကိုရော မတွေ့။ ဗညားရဲ့ အခန်းထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး နှင်းကို တွေ့ရင် ဘယ်လို အရှက်ခွဲရမလဲ ဆိုတာ ကြိုတင် စဉ်းစားနေမိတယ်။ 

မိုး ဗိုက်ပြုတ်သွားတဲ့ကိစ္စကို ဆွိတီပြောပြလို့ နှင်း အစအဆုံး သိပြီးပြီ။ အခုလည်း ရုံးမှာ မိုးရောက်နေကြောင်း ဆွိတီက သတင်းလှမ်းပို့တယ်။ အစကတော့ သနားလို့ ရှောင်နေချင်ပေမယ့် ဗိုက်ပြုတ်တာ သူ့ပယောဂ မပါသလို မဖြစ်မနေ တက်ရမယ့် အစည်းအဝေးလည်း ရှိတာကြောင့် နှင်း တစ်ယောက် မလာချင်လာချင်နဲ့ ရုံးကို ရောက်လာတယ်။ 

အချိန်ပြည့် CCTV ကို ကြည့်နေတဲ့ မိုးလည်း နှင်းရောက်နေတာကို တွေ့သွားတယ်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ နှင်းရှိရာ အခန်းကို သွားတယ်။ ပြီးတော့ နှင်းကို လေသံမာမာနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

“ဟဲ့ အရှက်မရှိတဲ့ ဟာမ။ နင်နဲ့ စာရင်းရှင်းစရာ ရှိလို့။ ငါ့ယောက်ျားအခန်းကို လိုက်ခဲ့”

မိုးက နှင်းကို အခန်းထဲ ရောက်မှ ပိုးစိုးပက်စက် ပြောမယ် လို့ တွေးပြီး ရှေ့က ပြန်ထွက်သွားတယ်။ သူအခန်း၀ ရောက်တော့ အခန်းထဲ အရင်ရောက်နေတဲ့ ဗညားကို တွေ့တယ်။ 

ဗညားက မိုးကို တွေ့တော့ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ မေးတယ်။

“ဟာ မ။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ရုံးကို ရောက်နေတာလဲ”

“အေး နင်နဲ့ ဟိုကောင်မနဲ့ ဘယ်အခြေအနေရှိလဲ လို့ လာကြည့်တာ။ ပြီးတော့ အဲ့ကောင်မနဲ့ စာရင်းရှင်းချင်လို့”

“ဟာ မ ရယ်။ ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ။ မောင်က သူနဲ့”

ဗညား စကားပင် မဆုံးလိုက်။ နှင်းနဲ့ ဆွိတီက အခန်းထဲကို အိန္ဒြေရရနဲ့ ဝင်လာတယ်။

မိုးကပင် စပြီး ပြောလိုက်တယ်။

“ကဲ ကြာကူလီ ကြောင်တောင်နှိုက်မတော့ ရောက်ပြီ။ နင်တို့ ဇာတ်လမ်းကို အခု ဝန်ခံစမ်း”

နှင်းက မခို့တရို့လေး ပြုံးပြီး

“ကဲ ဗညား ငါ့ကတိအတိုင်း နင့်မိန်းမကို ပထမတစ်ခေါက်က ငါ သည်းခံပြီးပြီနော်။ အခုကတော့ ဗိုက်လဲ မရှိတော့ဘူး ဆိုတော့ တခုခုဆို ငါ့အဆိုး မဟုတ်ဘူးနော့်”

နှင်းက ပြောလိုက်တော့ ဗညားမျက်နှာ ဇီးရွက်လောက်သာ ရှိတော့တယ်။

မိုးက နားမလည်သလို ကြည့်ရင်း 

“ဟဲ့ ကြာကူလီမ ငါက နင်တို့ ဇာတ်လမ်းကို ဝန်ခံခိုင်းတာနော်။ အခု ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ”

နှင်းက နိုင်နေသူ အပြုံးနဲ့ပဲ

“ဝန်ခံဆိုတော့လည်း ဝန်ခံရတာပေါ့။ ကဲ ခွေးကောင်”

နှင်းက ခွေးကောင်လို့ ခေါ်လိုက်တာနဲ့ အသားကျနေပြီဖြစ်တဲ့ ဗညားက ချက်ချင်းပဲ နှင်းခြေထောက်နားလေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။

မိုး တစ်ယောက် သူ့မျက်လုံး သူ မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ 

“ဘာတွေလဲ။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ။ နင်က နင်က ငါ့ယောက်ျားကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တာလဲ။ ယောက်ျား နင်ကရော ဘာလို့ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်နေရတာလဲ”

နှင်းက ပြန်ဖြေတယ်။

“ကဲ မမိုး ရှင်က ခုထိ နားမလည်သေးဘူးလား။ နင့်ယောက်ျားက ငါနဲ့ ဖောက်ပြန်နေတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ နင့်ယောက်ျားအဆင့်က ငါ့ရှေ့မှာ ခုလို ဒူးထောက်ပြီး ငါ ခိုင်းတာလုပ် ငါ ကျွေးတာ စားရမယ့် ခွေးတစ်ကောင် အဆင့်ပဲ ရှိတာ”

မိုးက ခုထိ မယုံနိုင်သေး။ သူ့ယောက်ျားကို ထပ်မေးတယ်။

“မောင် မောင် ဘာတွေလဲ။ မ ကို ရှင်းပြဦးကွာ”

“ဟုတ်တယ် မ။ မောင်က ၃ လလောက် သူတို့ရဲ့ ခွေးလို နေပေးမှ သူတို့က မောင့်ကို ဒီကုမ္ပဏီ ပြန်ပေးမယ် ဆိုလို့”

“ဟင် ဒါ ဒါဆို သူတို့က”

“ဟုတ်တယ် မ။ မနှင်းက ဒီကုမ္ပဏီရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ပိုင်ရှင်ပဲ”

နှင်းက ပြုံးမြဲ ပြုံးရင်း ပြောလိုက်တယ်။ သူ လိုချင်တာ ဒီလို အခြေအနေလေ။ 

“အခု မဟုတ်တော့ဘူး။ အခုချိန်ကစပြီး ဗညားကို ခွေးအဖြစ်က စွန့်လွှတ်လိုက်ပြီ။ ရှယ်ယာတွေလဲ အကုန် ပြန်သိမ်းမယ်”

နှင်း စကားလဲ ကြားရော ဗညားရော မိုးရော ခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်သလို တုန်တက်သွားတယ်။ 

ဗညားက နှင်းခြေထောက်လေးကို သူ့နဖူးနဲ့ ထိလိုက်ပြီး

“မ မလုပ်ပါနဲ့ မနှင်းရယ်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေအားလုံး ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်။ ရှယ်ယာတော့ ပြန်မသိမ်းပါနဲ့နော်။ တောင်းပန်ပါတယ် မနှင်းရယ်”

မိုးက ဖြစ်ပျက်နေတာတွေကို မြင်ပြီး အခုမှ သဘောပေါက်သွားတော့တယ်။ သူ့ယောက်ျား အရမ်း မက်မောခဲ့ရတဲ့ ကုမ္ပဏီ။ အခု သူ့ဒေါသကြောင့် ပျက်စီးတော့မှာပါလား လို့ အတွေးပေါက်ပြီး မျက်ရည်တွေ တွင်တွင် စီးကျလာတယ်။

မိုးက ချက်ချင်း သူ့ယောက်ျားဘေးမှာ သူ့ယောက်ျားလို ဒူးထောက်လိုက်ပြီး

“ကျမ မှားပါတယ် မနှင်းရယ်။ ကျမ အခြေအနေတွေ မသိလို့ ကျမ မနှင်းအပေါ် စော်ကားပြောဆိုမိပါတယ်။ ခွင့်လွှတ်ပါ မနှင်းရယ်”

မိုးက ငိုယိုပြောဆိုပြီး နှင်းခြေထောက်တစ်ဖက်ကို သူ့ခေါင်းနဲ့ ဆက်တိုက် ဦးတိုက်နေတယ်။

နှင်းက သူ့ထက် အသက်ကြီးတဲ့ ဗညားရော မိုးရော သူ့ခြေထောက်ကို ဦးတိုက်နေတာ မြင်တော့မှ အနိုင်ရသူ ပီပီ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်ပါတော့တယ်။

မိုးက လက်အုပ်လေးချီရင်း ဆက်ပြောတယ်။

“ကျမယောက်ျားကုမ္ပဏီကို မသိမ်းပါနဲ့နော် မနှင်းရယ်။ ကျမလေ ကျမယောက်ျားလိုမျိုး မနှင်းရဲ့ ခွေးလို နေဆို နေပါ့မယ် မနှင်းရယ်။ ကျမတို့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါနော်”

“ဟား ဟား ဟား ခွေးလင်မယားပေါ့။ ဟက် ဟက်။ အေးလေ ငါ စဉ်းစားဦးမယ်။ နင်တို့ ဘယ်လောက်အချိုးပြေမလဲ ဆိုတာတော့ ကြည့်ရမှာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် နင် ငါ့ကို စော်ကားခဲ့တာတွေအတွက် နင့်ရဲ့ ခွေးယောက်ျားကိုတော့ အပြစ်ပေးရမှ ကျေနပ်မယ်။ ဟား ဟား”

နှင်းက လှောင်သလို ရယ်တော့မှ ဆွိတီကလဲ လိုက်ရယ်တယ်။

-----

အဲ့ဒီည အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဗညားက ပြင်းရှရှ ဝီစကီတစ်ခွက်ကို ငှဲ့ပြီး ချက်ချင်း မော့ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တောက်တစ်ချက်ခတ်သံကြောင့် မိုးပါ လန့်ပြီး တုန်သွားတယ်။

“နေနှင့်ဦးပေါ့ ကောင်မရာ”

“မောင်ရယ်။ စိတ်ကို လျှော့ပါ။ ၃ လပြည့်ဖို့လဲ သိပ်မှ မလိုတော့တာ”

“မရဘူး။ ဒီကောင်မတွေ မောင့်ကိုရော မကိုပါ ဘဝပျက်မတတ် လုပ်လိုက်တာ။ ဒင်းတို့ကို ပြန်လုပ်ရမှ ကျေနပ်မယ်။”

“မောင့်မှာ ဘာအစီအစဉ် ရှိလို့လဲ”

“၃ လပြည့်တဲ့ထိတော့ စောင့်ရမှာပေါ့။ ၃ လပြည့်ပြီးမှ ဒင်းတို့ကို အမှုန့်ချေပစ်မယ်”

ဗညားက ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ပြောရင်း ဝီစကီနောက်တစ်ခွက်ကို ဂွက်ခနဲ ထပ်မော့လိုက်တယ်။

ပြီးတော့မှ သူ့အစီအစဉ်ကို မိုးကို ပြောပြထားလိုက်တယ်။ မိုးကလဲ သူ့အကြံကို ထောက်ခံနေတာနဲ့ ဗညားတစ်ယောက် ကောက်ကျစ်ယုတ်မာစွာ ပြုံးလိုက်တယ်။

-----

To Part – 8 (Final)