Photo Loading...
သူမ အတွက်တစ်သက်စာ
အခုအချိန်နဲ့ပြောရရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ၇နှစ်လောက်ကပေါ့။ ကျွန်တော်က တက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ်ဖြေပြီး ကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်။ လူပျိုပေါက်စလေး သစ်ရွက်တွေ လှုပ်တာမြင်ရင် ရင်ခုန်နေတဲ့ အရွယ်။ အသားဖြူဖြူ emo ကေလေးနဲ့။ နာမည်က ရန်ငြိမ်းသူ။ ကျောင်းမှာတော့ နာမည်ကြီး ထမင်းငတ် ကောင်မလေးမရှိသေးဘူးလေ။ ဒုတိယနှစ်ဖြေအပြီး ကျွန်တော့်မွေးရပ်မြေဖြစ်တဲ့ ပြင်ဦးလွင်ကို အလည်ပြန်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ဒေါ်လေး အပျိုကြီးနဲ့ အဖွားနှစ်ယောက်နေတဲ့ အိမ်မှာ တည်းတယ်။ အမျိုးအရင်းတွေ ဆိုတော့ ကျွန်တော် ပြန်လာတာကို နွေးနွေးထွေးထွေးကြိုဆိုကျတယ်။ အိမ်က လုံးချင်းအိမ် တော်တော် ကျယ်တယ်။ ဒေါ်လေးက နေ့လယ်ဖက်ဆို ဆိုင်သွားထိုင်ပြီ ဈေးမှာ ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်ထားတာ။ အိမ်မှာ အဖွားနဲ့ကျွန်တော် နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ လူကြီးဆိုတော့ အဖွားက နေ့လယ်ဖက်ဆို တရားခွေလေး ဖွင့်ပြီး တရားနာရင်း တစ်ချက်တစ်ချက်ငိုက်လိုက် အိပ်ပျော်သွားလိုက်ပဲ။ ဒီလိုအချိန်ကို ကျွန်တော်က အမြဲစောင့်ပြီး ဒေါ်လေး နောက်ဖေးမှာ လှန်းထားတဲ့ သူမရဲ့ အတွင်းခံတွေကို ခိုးခိုးနမ်းနေကြ။ သူမ လျှော်ဖို့အဝတ်ဟောင်းတွေထဲထည့်ထားတဲ့ အတွင်းခံတွေဆို ကျွန်တော့် အသဲဆွဲတွေပေါ့။ လျှာနဲ့သူမ အတွင်းခံပေါင်ကြားကို လျက်လိုက် ကျွန်တော့် ရဲ့ စိတ်အာသာကို ဒီလိုဖြေရင်း ကျောင်းပိတ်ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းရတာ ကျွန်တော့် အတွက်တော့ တန်ဖိုးအရှိဆုံး အချိန်တွေလို့ပြောရင် မမှားပါဘူး။
ဒီလိုနဲ့ အောင်စာရင်းထွက်တဲ့နေပဲ အတန်းထဲ ကသူငယ်ချင်းဖုန်းဆက်လာတယ်။ အောင်တယ်။ တတိယနှစ်တက်ရတော့ မယ်။ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့် ဖို့ကနီးလာပြီလေ။ ဖုန်းချအပြီး ကျွန်တော်လဲ အိပ်ယာကထ။ အိပ်ယာသိမ်း ဘာညာလုပ်။ ရေမိုးချိုးပြီး မကြာခင်နှုတ်ဆက်ရတော့မယ် ဖြစ်တဲ့ မွေးရပ်မြို့လေးကို နှုတ်ဆက်ဖို့ ဆိုင်ကယ်စီး ပြီး မြို့ထဲ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ခြေဦးတည့်ရာ မောင်းလာရင်း ပြင်ဦးလွင်မြို့ရဲ့ နှလုံးသားဆိုလဲ မမှား ကန်တော်ကြီး ဥယျာဉ်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ တစ်ယောက်ထဲ လမ်းလျောက်ရင်း တစ်နှစ်လောက်ထပ်ခွဲရတော့မဲ့ မွေးရပ် မြို့လေးရဲ့ အလှနဲ့အေးချမ်းတဲ့အရသာကို အချိန်တိုင်းသတိရနေမဲ့ အကြောင်းစဉ်းစားရင်း စီးကရက်လေးကို မီးညှိပြီး တစ်ချက်ပြင်းပြင်းရှိုက်သောက်လိုက်တယ်။ ထိုအချိန် ဥယျာဉ်ထဲ မှာ လမ်းပျောက်နေသလို ဘယ်သွားလို့သွားရမယ်မှန်းမသိ ကောင်မလေးသုံးယောက် အူလည်လည်ဖြစ်နေတာကိုတွေ့တော့ ကူညီချင်တာနဲ့
" ဘယ်သွားချင်တာလဲမသိဘူး၊ အစ်မ။ "သူမတို့ သုံးယောက်ထဲမှ တစ်ရောက်က
" လိပ်ပြာ ပြတိုက်ကဘယ်ဖက်မှာလဲ မသိဘူးနော်၊ ဘယ်လိုသွားရမလဲ။"
" ကျွန်တော် လိုက်ပြပေးမယ်လေ။ အစ်မတို့ အဆင်ပြေမယ်ဆို။"
သူမတို့သုံးယောက် မျက်လုံးချင်း ဆိုင်ကြည့်ပြီး ပထမ စကားပြောခဲ့တဲ့ကောင်မလေးပဲ
" အဆင်ပြေပါတယ်၊ အကို ကဒီမြို့ကလား။"
ကျွန်တော်ကလဲ မြို့ခံဖြစ်ကြောင်း ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်နေကြောင်း ပြောရင်း လိပ်ပြာ ပြတိုက်ကိုလိုက်ပြလိုက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မိတ်ဆက်လိုက် မိန်းကလေး သုံးယောက် နဲ့ရင်းနီးခဲ့တယ်လေ။ သူမတို့သုံးယောက်က ကျွန်တော့်ထက်၂နှစ်စီကြီးတယ်ဗျကျောင်းလဲပြီးပြီ။ ကျွန်တော့်ကို ဥယျာဉ်ထဲမှာစကားပြန်စပြောတဲ့ကောင်မလေးနာမည်က ဖူးပွင့်ဖြိုး။ အရပ်ကကျွန်တော့်နဲ့ ခေါင်းတစ်လုံးပုတယ်ဗျ။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ သူမရဲ့ကြွာဝါလွန်းတဲ့ ခန္တကိုယ်အလှက မြင်သူငေး အလှမျိုး။ နောက်နေ့လဲ ပြင်ဦလွင်မြို့က အထင်ကရနေရာတွေကို လိုက်ပြဖြစ်လိုက်သေးတယ်။ ညနေလောက်ရောက်တော့ ထမင်းဆိုင်တစ်ခုမှာ စကားတွေပြော ခင်ခါစဆိုတော့ စလိုက်နှောက်လိုက်နဲ့ ။ ဖူးပွင့်ဖြိုးက နေပြီး
" အော၊ ရန်ငြိမ်းသူ၊ အစ်မတို့က မနက်ဖြန်ဆိုပြန်တော့မှာ။"
" အာ။ ဟုတ်လား၊ အစ်မတို့က ဘယ်မြို့မှာနေတာလဲ။ "
" ရန်ကုန် ကပဲ။ အစ်မက ရန်ကင်းမှာနေတာ။"
" ဟုတ်လား။ ကျွန်တော်က ဗဟန်းမှာနေတာဗျ။ အရမ်းမဝေးဘူးပဲ။"
ကျွန်တော်သူမကို ကြိုက်မိနေပြီ သို့သော် နှစ်ရက်သာ တွေ့ဖူးတဲ့ သူ မလို့ ဖွင့်ပြောရန်မလွယ်။ အကြံတစ်ခု ရသွားသည်။
" အစ်မတို့ ဖုန်းနံပါတ်လေးတွေ ပေးထားလေ။ ရန်ကုန်ရောက်ရင်တော့ အစ်မတို့က ကျွန်တော့်ကို ပြန်ခေါ်လည် ရမဲ့အလှည့်ပဲ။ "
ဖုန်းနံပါတ်တွေ ရတယ်။ ကျွန်တော်လိုချင်တာ ဖုန်းနံပါတ်က တစ်ခုထဲဗျ။ ဘာပဲပြောပြော လိုချင်တာရလိုက်တော့ ပျော်နေတာပေါ့။ ထိုနေ့ပြီးတော့ သူမတို့ရန်ကုန်ပြန်သွားပြီ။ ကျွန်တော်က တစ်ပတ်လောက်နေပြီးမှ ပြန်တာဗျ။ ရန်ကုန် ရောက်တော့သူမကိုဖုန်းဆက် နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ဖြစ်ကျတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော် ကသူမကို ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကျတာပေါ့။ ကျွန်တော့်က တက္ကသိုလ် ဆက်တက်နေတော့ သူမကို တစ်ရက်ကျောင်းလိုက်ဖို့ခေါ်လိုက်သည်။ သူမက ကွန်ပျူတာကျောင်းဆင်း ဆိုတော့ ဒဂုံတက္ကသိုလ်မရောက်ဖူးတာနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်တဲ့။ ကျောင်းကိုလိုက်ခဲ့မဲ့ မနက် ဗဟန်း၃လမ်းဘက်စ်ကားမှတ်တိုင် မှာစောင့်နေရင်း သူမရောက်လာတော့ မြင်နေကျလိုဝတ်ထားတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ မြန်မာဆန်ဆန် ရင်ဖုံး အဖြူ၊ ချိတ်ထဘီ အဖြူဝမ်းဆက်နဲ့ ကတီပါ အမဲလေးနဲ့။ သနပ်ခါး ကို ပါးမှာ ညီနေအောင်လိမ်းထားတာ။ ကျွန်တော် ခန အသက်ရှူရပ်သွားသလို၊ အချိန်တွေ ခန ရပ်လိုက်သလို ခံစားမိတယ်။ ကျောင်မှာ အတန်းမတက် သူမနဲ့ ကန်တင်းထိုင် လျှောက်သွား တစ်ရက်သာအချိန်ဖြုန်း။ သူမနဲ့ရှိနေတဲ့ အချိန်တွေ ကုန်တာဘယ်လိုမြန်မှန်းမသိ။ ပြန်ဖို့ ဘက်စ် ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဦးတည်လိုက်တယ်။ သူမအိမ်နား က ဘက်စ်ကားပေါ်မှ အဆင်း သူမကတီပါဖိနပ် ပျက်သွားသည်။
" အဲ၊ မောင်၊ မရဲ့ ဖိနပ်ပျက်သွားပြီ။"
" ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ မရဲ့။"
" ဒီကတီပါက အစ်မ နောက်ဆုံးနှစ်တက်တုန်းက ဖိနပ်ကြီး။ ထဘီဝတ်လာတော့ ကတီပါပဲစီးလာလိုက်တာ။"
သူမကျောင်းပြီးတာ တစ်နှစ်ကျော်ရှိနေပြီလေ။ ဖိနပ်ကတော်တော်ကြာနေပြီ။
" ဖိနပ်ချွတ်လိုက်၊ ရော့မ၊ မောင့်ဖိနပ်စီးကြည့်။ "
သူမလဲ ကတီပါဖိနပ်ကို ချွတ်၊ သူ့ချစ်သူ ကျွန်တော် ပေးတဲ့ဖိနပ်လေးကို စီးလိုက်တယ်။ သူမရဲ့ဖိနပ်ကို ရေဗူး ဝယ်လာတဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ် ထဲကောက်ထည့်လိုက်ပြီး။
" မောင် အမိုက်ပုံးတွေ့ရင်ပစ်လိုက်မယ်။ မ ဒီဖိနပ်စီးသွားလိုက်။"
သူမရဲ့ ခြေသည်းနီ အနီရောင်ရဲရဲ ဆိုးထားတဲ့ ခြေဖဝါးနုနုလေးကို မနာအောင် ကျွန်တော့် ဖိနပ် ပေးလိုက်ပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ခဲ့တယ်။
" ကျေးဇူးနော်မောင်။ ဖိနပ်ကို မောင်ပဲပစ်ပေးတော့။"
အိမ်နားရောက်ခါနီး ကျွန်တော် တို့နှုတ်ဆက်ပြီး ကျွန်တော့်အိမ်ပြန်ဖို့ ခြေဗလာနဲ့ ဘက်စ်ကားပေါ်ပြန်တက်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့ ကတီပါလေးကို ဘက်စ်ကားပေါ်ရောက်တော့ လွယ်အိတ်ထဲပြောင်းထည့်လိုက်တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော့် အိပ်ခန်းထဲမှာ လွယ်အိပ်ထဲထည့်လာတဲ့ သူမရဲ့ ကတီပါဖိနပ်လေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ခြွေးတွေဆိုနေဆဲ ဖြစ်တဲ့ ကတီပါကို ကျွန်တော် ရှူကြည့်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့ခြွေးနံ့နှင့်အတူ ကတီပါဖိနပ် အနံ့ကို ကျွန်တော် ရလိုက်တယ်။ သူမရဲ့ ခြေသည်းရှည်လေးကို အနီရောင်ဆိုးထားတဲ့ ခြေထောက်ကလေးကို ပြန်မြင်ယောင် ရင်း ကျွန်တော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး။ အနီးကပ်ကြည့်ကာ လျှာထုတ်လျက်လိုက်သည်။ အရင်သူမ ကျောင်းတုန်းကတည်းက ဝတ်ထားခဲ့သောကြောင့်ဂျီးများသည် ခြွေးများနဲ့ ပြန်လည် ဆိုစွတ်နေသော ဖိနပ်ဂျီးများ အရည်ပျော်၍ လျှာပေါ်တွင် အရသာတစ်ခုရလိုက်သည်။ ဘယ်လိုအရသာမှန်းမသိသော်လဲ ထိုအရသာကို ကျွန်တော် ကြိုက်မိသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်အောက်က ဖိနပ် အရသာဖြစ်နေသောကြောင့်ဖြစ်မည်။ ထပ်ခါထပ်ခါ လျှာဖြင့်လျက်မိသည်။ ကုတင်ပေါ် ကျွန်တော် အိပ်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော် လျှာနှင့် သူမ ဖိနပ် ထိတွေ့မိတဲ့ အချိန်တိုင်း ခံစားချက်တစ်ခုကို ခံစားရသည်။ ကြက်သီးများထသကဲ့သို့ မဟုတ်မမှန်သော အရာကို ခိုးလုပ်နေရသကဲ့သို့သော ခံစားချက်ဖြစ်သည်။ ထိုခံစားချက်များနှင့် အတူ ကျွန်တော် မွန်နေသည့်အချိန်။ ဖုန်းဝင်လာသည်။ လွယ်အိပ်ထဲမှ ဖုန်းကို ထယူလိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ချစ်သူ ကတီပါဖိနပ်ပိုင်ရှင်လေး ဖုန်းဟုကြိုသိနေသည်။
" ဟတ်လို။ "
" မောင်၊ ပြန်မရောက်သေးဘူးလား။ ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ။"
" မောင်ပြန်ရောက်ပြီမရေ။ ခုပဲပြန်ရောက်တာ။ ဖုန်းဆက်မလို့လုပ်တုန်း မ ဖုန်းဝင်လာတာ။"
" ဟုတ်လား၊ မရဲ့ ဖိနပ်ရော ပစ်ခဲ့ပြီလား။"
" အ........။ အင်း ပစ်ခဲ့ပြီမ။ " အမှန်တော့ ကျွန်တော့် ဘယ်ဖက်လက်မှာ သူမရဲ့ ပျက်သွားတဲ့ကတီပါဖိနပ်လေးကို ကျွန့်တော့်နှာခေါင်းနားကပ်ပြီး ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမအသံနှင့်အတူ သူမရဲ့ခြွေးနံ့ ကတီပါနံ့ တို့ကို ခံစားနေရင်း။
" အင်း။ အဲ့ဆို ခနမှ ဖုန်းပြန်ဆက်မယ်နော်။ မောင်ဘာလုပ်နေမှာလဲ။"
" မောင်သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ဦးမယ်လေ။ ဖုန်းဆက်ခဲ့နော်။ မောင်မျှာ်နေမယ်။ ညစာစားအုံး နောက်ကျနေမယ်။ "
ဖုန်းချလိုက်ကာ ကျွန်တော် တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် ဆက်လျက်နေလိုက်တယ်။
တစ်ရက်ကျွန်တော့် အိမ်က လူကြီးတွေ မရှိတော့ သူမကို အိမ်လာရန် ခေါ်လိုက်သည်။ တွဲလာတာ ၆လကျော်ပြီဆိုတော့ သူမအိမ်သို့ လာလည်မည် ဟုပြောသည်။ အိမ်သို့သူမရောက်တော့ နှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ အနမ်းမိုးများခြွေ ကြည်နူးနေကြပြီး တစ်လောကလုံး မှာ နှစ်ယောက်ထဲရှိတော့ သလို လောကကြီး ကို ခန လျစ်လျူရှု လိုက်သည်။ နှစ်ဦးသဘောတူ တရားဝင်ချစ်သူ တွေ ဖြစ်သောကြောင့် အရှိန်တက်လာသော ချစ်စိတ်များနှင့်အတူ သူမကို ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ဒုတိယပိုင်း အနမ်းမိုးတွေရွာ အပြီး သူမရဲ့ အဝတ်များလဲ သူမခန္တာကိုယ်ပေါ်တွင်မရှိတော့ လူကောင်သေးပေမဲ့ ဖွင့်ဖြိုးနေတဲ့ သူမရဲ့ ရင်သားများကို ထပ်အနမ်းတွေခြွေတော့သည်။ ထို့နောက်ရင်သားများ၏အောက် ခပ်လှမ်းလှမ်း နေရာတွင်ရှိသော အတွင်းခံကို လက်ဖြင့် အသာထိလိုက်ရာ သူမရဲ့ ကြောပြင် ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်သည်။ ကျွန်တော့် လက်နှစ်ဖက်က လဲ သူမရဲ့ အတွင်းခံ ကို ဖြည်းညှင်းစွာ ချွတ်လိုက်အပြီး သူမအရှေ့တင် ရှူကြည့်လိုက်သည်။ အရည်အနည်းငယ်ဆိုနေသော သူမ၏ အတွင်းခံ အနံ့ကို ရှူနေတုန်း သူမ မျက်ဝန်းကို လှန်းကြည့်မိချိန် ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကြောင့် သာယာနေတဲ့ သူမရဲ့မျက်နှာကို သတိထားမိသည်။ ကျွန်တော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ ကောင်းကောင်းသိသွားပြီ။ သူမ ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာကို ကပ်လိုက်ပြီး အနမ်းအရင်ပေးသည်။ တစ်ချက်။ ထို့နောက် ကျွန်တော် နမ်းနေတဲ့ သူမရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တစ်ချက်။ ပြီးနောက်တစ်ချက် ဆက်တိုက်အနမ်းပေးသည်။ သူမ၏ ညည်းသံတိုးတိုး ကြားလိုက်တော့။ လျှာဖြင့် လျက်လိုက်သည်။ ညည်းသံ သည် ပထမထက် ကျယ်လာသည်။ ထပ်လျက်သည်။ ထပ်ကြားရသည်။ ထိုသံများ ကို အဆက်မပျက်ကြားချင်သော စိတ်ကြောင့် ကျွန်တော် ဆက်တိုက် လျက်လိုက်သည်။ သူမပေါင်ကြားတစ်နေရာမှ မကျန် ကျွန်တော့် လျှာနဲ့ လျက်လိုက် အရည်များ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်လာလျှင် မျိုချလိုက် လျက်လိုက်။ သူမ၏ညည်းသံများလဲ ဆက်တိုက်။ ထို့နောက် ပေါင်ကြား အလယ်တည့်တည့် တွင်ရှိသော အစေ့ ကိုလျှာဖြင့်ဖိလျက်မိသည်။
" အား..............။ မောင်။ "
ခေါ်သံကြောင့် ကျွန်တော့်မျက်လုံးများ သူမကို ပင့်ကြည့်မိသော်လဲ။ ကျွန်တော် မရပ်တော့ပဲ ထိုအစေ့ များကို လျှာဖြင့် နာနာလေး ဆက်ဖိလျက်ပေးလိုက်သည်။ သူမလက်နှစ်ဖက် ကျွန်တော့် ခေါင်းပေါ်ရောက်လာသည်။ ခေါင်းကို သူမကိုယ်တိုင်ကိုင် ၍ ဖိနေသည်။ ကျွန်တော် အရှိန်မြန်မြန် လေး စလျက်ပေးလိုက်သည်။
" အား။ အား........။ အား.......။ အား............။ အား..........................။ "
သူမအထွတ်အထိပ် ရောက်သွားပုံရသည်။ မောသွားပြီးလက်များ ခေါင်းပေါ်မှ ဘေးနှစ်ဖက်ကျသွားသည်။ သူမအထွတ်အထိပ်ရောက်သွားသော်လဲ ကျွန်တော် မပြီးသေး။ ကုတင်အောက်သို့ဆင်းလိုက်သည်။ သူမက ယခင်နေရာမှာတင်လှဲနေဆဲ။ ကုတင်ခြေရင်းမ သူမရဲ့ ဘယ်ဖက်ခြေဖဝါးကို အနမ်းပေးလိုက်သည်။ သူမ မလှုပ်နိုင်တော့ အနမ်းများ ကို ခနပေးပြီးနောက် ခြေဖဝါးကို လျှာဖြင့်လျက်လိုက်သည်။ ခြေဖဝါးတွင် အမဲရောင်ဂျီးအနည်းငယ် တွေ့သောကြောင့် သူမကုတင် ခြေရင်းတွင်ချွတ်ထားတဲ့ ဒေါက်ဖိနပ် အတွင်းသားကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ဖိနပ်အတွင်းသားမှာလဲ ဂျီး များကိုတွေ့ရသည်။ ခြေဖဝါးကို ပြန်လည်လျက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးနောက် နက်ပြာရောင်ဆိုးထားတဲ့ ခြေသည်းနဲ့အတူ ခြေမကို စ စုတ်လိုက်သည်။ သူမခေါင်းလေးကို မထောင်ချင်ထောင်ချင်နဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက်ခေါင်းပြန်ချသွားသည်။ ေြခချောင်းများ အားလုံးတစ်ချောင်းပြီးတစ်ချောင်း စုတ်ပေး ခြေချောင်များကြားလျှာဖြင့်လျက်ပေးလိုက်သည်။ သူမခြေဖဝါးကို ကျွန်တော့်လျှာနှင့် ပွတ်သည်။ သူမ ထိုခံစားချက်ကို ကြိုက်သည်ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ သူမခြေဖဝါးတစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် သူမကိုယ်တိုင် ကျွန်တော့်လျှာနှင့် အိပ်ရက် မမြင်မစမ်းနှင့် ဆက်ပွတ်နေသည်။ အချိန်အတော်ကြာသွားမှ ရပ်သွားသည်။ သူမ ညောင်းသွားလိုဖြစ်မည်။ ကုတင်၏ဘေးတစ် ဖက်သို့ ကျွန်တော်ထသွားပြီး ပက်လက်လှဲ နေတဲ့ သူမကို ကျွန်တော့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အသာ တွန်းမှောက်လိုက်သည်။သူမမှောက်ရက် လေးဖြစ်သွားတော့ ပင်ပန်းမှုတွေနှင့်အတူ လှဲအိပ်နေလိုက်သည်။ ကုတင်ခြေရင်းသို့ ကျွန်တော် ပြန်သွားလိုက်ပြီး သူမခြေထောက် နှစ်ဖက်ကို ဘေးနှစ်ဖက်အသာ ဟလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်။ ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားသော တစ်ခြားတစ်နေရာကျန်သေးသည်။ ထို့အရာအတွက် ပြင်ဆင်နေခြင်းဖြစ်သည်။
သူမရဲ့ ပြည့်ဖောင်းနေတဲ့ တင်သားလေးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ အသာ ကိုင်ကာဖြဲလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို အနားကပ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ထော်လိုက်ပြီး ညှင်ညှင်သာသာ အနမ်းစပေးသည်။ အနမ်းပေးပြီးနောက် လျှာဖြင့် စလျက်လိုက်သည်။ ခြွေးများ နှင့်အတူ အရသာ အသစ်တစ်မျိုးခံစားမိသည်။ လျှာ့ဖင့်ဆက်လျက်နေမိသည်။ အချိန်တော်တော်ကြာ လျက်ပြီး လျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ကျွန်တော် သူမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို အနမ်းတွေခြွေလို့ဝ လျက်လို့ဝသွားသောကြောင့် မှောက်ရက် အိပ်နေသောသူမကို အနောက်မှ ချစ်ရည်လူးလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လဲ ပင်ပန်းသွားပြီလေ။ သူမ လဲ ကျွန်တော့်လျှာကြောင့် အထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီးဖြစ်သောကြောင့် နှစ်ဦးစလုံးကျေနပ်ကာ ထမင်းစားကန် အခန်းမှ ထွက်မည်လုပ်လိုက်တယ်။ သူမ အဝတ်များပြန်လည်ဝတ်ဆင်ပြီး အခန်းမှ ထွက်မယ်လုပ်တုန်း ကွန်ပျူတာစာပွဲအောက်ကိုလှမ်းကြည့်မိတော့။
" မောင်၊ မ ကတီပါ ဖိနပ်မဟုတ်ဘူးလား။ မောင်မပစ်ရသေးဘူးလား။ မကိုပြောတာပစ်ပြီးပြီဆို။"
" ဟင်။ အော။ အဲ့နေက မောင်လွယ်အိပ်ထဲထည့်လိုက်တော့ မေ့ပြီးပါလာတာ။ မ ၊အားနာနေမှာဆိုးလို့ မောင်ကပစ်ပြီးပြီးပြောလိုက်တာ။ ကယ်ပါ ထမင်းစားပြီး ပြန်ဖို့လုပ်တော့၊ မောင့်အိမ်ကလူတွေ ပြန်လာဖို့အချိန်နီးနေပြီ။"
သူမ ကျွန်တော်သူမဖိနပ်ကို ဘာလုပ်ထားလဲမသိလိုက်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော့် တစ်ဖက်က အမှောင်စိတ်တစ်ချို့ကို ဖုံးကွယ်ရင်း သူမအတွက် တစ်သက်စာ အခွင့်ကြုံတိုင်း ဒေါက်ဖိနပ်လေးတွေ၊ ဖိနပ်ပျက်ခါနီးတွေကို ကျွန်တော် ပြင်ပေးမလို၊ ပစ်ပေးမလို အိမ်ကို ယူယူလာတက်ပြီ။
Comments
Post a Comment