တို့များ မငယ်တငယ်တုန်းက (၁)

Photo Loading...

တို့များ မငယ်တငယ်တုန်းက (၁) 

ချာတိတ်မလေး လာချပေးသွားသည့် ဂဏန်းမလာဆာချက်ရဲ့ အီစိမ့်နေသည့်အရသာကိုမြည်းစမ်းလိုက်ပြီး ပင်လယ်စာတုန်ယမ်းလေးကို တလှည့်သုံးဆောင်မည့်ဟန်ပြင်တုန်း အသံစွာစွာလေးက ထွက်လာသည် ။

. . . “ ကိုထူး တယောက်တည်းပဲ စားနေတယ် ။ ယောင်္ကျားဖြစ်ပြီးတော့ အမျိုးသမီးတွေကို ဦးစားပေးရမှန်းမသိဘူးတော့ ။ စိတ်ကခုထိပုပ်တုန်း ” . . .

အသံလေးစွာတာ စာစာနဲ့ ရန်တွေ့စကားကြောင့် ခွန်းတုံ့ပြန်မည် လုပ်မလုပ် နှုတ်ခမ်းဟပြီးခါမှ

. . . “ ဟော မေသူရောက်လာပြီ ” . . .

သည်တော့မှ မှန်တံခါးကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဟွန်ဒါကားနက်လေးပေါ်ကနေ ဟန်ပါပါဆင်းလာသည့် မေသူ ကိုတွေ့ရသည် ။ စားသောက်ဆိုင်တံခါးကဝင်ဝင်ချင်း ဘေးဘယ်ညာ တချက်ရှိုးလိုက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကို အတွေ့ လှမ်းလာသည့် မေသူ့အထာက စိမ်းပုပ်ရောင် ဝမ်းဆက်အကျပ်နှင့် အတော်ပင် စမတ်ကျကျနိုင်လွန်းသည် ။

. . . “ မမသွယ် ရောက်တာကြာပြီလား မေသူ ကေစ့်မပြီးတာနဲ့ နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ် ” . . .

. . . “ အေးပါ မေသူတို့ ဒေါက်တာတွေများ တခုခုဆို ဒီအကြောင်းပြချက်တခုရထားတော့ ရေလဲထမီလို တချိန်လုံးသုံးနေတယ် ” . . .

ကျွန်တော့်မိန်းမ သွယ်က ဘာမှမပြော ရပါတယ်ရပါတယ် ပြုံးနေသလောက် နောက်ညီမဝမ်းကွဲတယောက်ဖြစ်သည့် ငုဝါကတော့ နှုတ်သီးကောင်းသူလေးဆိုတော့ နှုတ်ထွက်မြန်သည်ပေါ့ ။

. . . “ ဟဲ့ ငါကညာစရာလား ” . . .

တကယ်တမ်းက သုံးဆယ်ကျော်တန်းရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမဝမ်းကွဲတွေ မတွေ့တာကြာပြီမို့ ငုဝါ ပြည်ပက ဒီတခေါက်ပြန်အလာ အဆင့်မြင့်မြင့် အေးအေးဆေးဆေး သီးသီးသန့်သန့်နဲ့ လေပစ်လို့ကောင်းသည့် သည်စားသောက်ဆိုင်မှာ ချိန်းထားကြတာ ။

ကိုယ်တွေနဲ့ ဇောက်ထိုးတဖက်ထောင့်ဝိုင်းမှာ နောက်မိသားစုတဝိုင်းသာရှိသလို ဝန်ထမ်းကောင်မလေးများကလည်း လွန်စွာဝေးကွာသည့် ကောင်တာတွင်တာ စတည်းချနေကြသည်မို့ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ပြောဆိုရယ်မောလို့ရသည် ။ တနေကုန်ထိုင်လို့ရသည် ။ စားမြိန်ဖွယ်များကို မပျက်သုံးဆောင်လို့ရသည်ပေါ့ ။

ငုဝါအမျိုးသားက ပြင်သစ်ရေနံဘီလူးကြီး Shell မှာကမ်းလွန်အင်ဂျင်နီယာဆိုတော့ သူလည်း နိုင်ငံရပ်ခြားမှာနေဖြစ်သည် ။ သို့ပေသိ ဝင်ငွေကောင်းသလို သူမကိုယ်တိုင်က အလှပြင်ထိုင်စားနဲ့ ကျော့မော့လှပတဲ့ ဘဝပေမယ့် စိတ်ကူးပေါက်တိုင်းမကြာခဏ မြန်မာပြည်ပြန်လာတတ်သည် ။

ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးရုန်းကန်လှုပ်ရှားရသော ကျွန်တော်နှင့် အလုပ်ချိန်များလွန်းတဲ့ အိုဂျီပေါက်စ မေသူ တို့ထက် ငုဝါက ပိုပြီး လန်းဆန်းတက်ကြွ ခလေးဆန်သေးသည်မှာလည်း မဆန်းတော့မဆန်းလှ ။

သည်လိုဖြင့် ထပ်မံမှာစားကြရင်း လေပေးဖြောင့်ကြရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ် ငယ်စဉ်ဘဝများကို ရောက်ရှိကာသွားပေတော့သည် ။

. . . “ မေသူ က ငယ်ငယ်တုန်းကတည်းက ခြောက်ပစ်ကင်း ကောင်မလေးမဟုတ်ဘူးလား ။ စာလည်းတအားတော်ဆို ကိုထူးတခါတလေပြောတာကြားဖူးတာပဲ ” . . .

ကျွန်တော့် ဇနီးသွယ်က မေးလိုက်တော့

. . . “ မဟုတ်ပါဘူး အေးရုံအေးတာပါ ” . . .

. . . “ ဘာမဟုတ်ပါဘူးလဲ ငယ်တည်းက သူပဲ ခွဲခြားခွဲခြားနဲ့ ဖိုးနဲ့တုန်းကဆို တို့နဲ့ကိုထူးချည်း ပိုထိတယ် ” . . .

. . . “ ဟာ ဖိုးက ဘယ်သူ့မှ မျက်နှာသာမပေးတဲ့ဟာ ” . . .

မေသူနဲ့ ငုဝါက ငြင်းနေတော့ ကျွန်တော်လည်း ဝင်ပြောရပြီ ။

. . . “ ဖိုးက မညှာပါဘူးငုဝါရ ။ အစပိုင်းတာ တို့နှစ်ယောက်ချည်းခံရတာ နောက်ပိုင်းတော့ မေသူလည်း ထိတာပဲ ” . . .

. . . “ ပြောလိုက်ပါ ကိုထူးရယ် သည်ကောင်မလေးက သူစာညံ့လို့ ခံရတာကို သူများအပြစ်ပုံချချင်သေး ” . . .

. . . “ အမယ်မယ် မမတော်ကြီးကလည်း နောက်ဆုံးတော့သူလည်း ဟောင်းလောင်းဖြစ်ရတာချင်းကို ဟိဟိ ” . . .

. . . “ ညည်းကပိုခံရတာပါအေ ” . . .

. . . “ ဟားဟား ဘယ်သူပိုခံရခံရ ပေါ်တာချင်းတူတူကို ငြင်းမနေနဲ့တော့ဟေ့ ” . . .

. . . “ ကိုထူးကျတော့ကော . . . မေသူကော ငုဝါနှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူ မေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း စပ်ဖြီးဖြီးကြီးနဲ့

. . . “ အေးလေ ငါလည်းပါတာပဲ ” . . .

သည်လိုပြောပြီး ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်လုံး ရယ်မိကြပြန်သည် ။ ဇနီးလေးက အစကတော့ လိုက်ပြုံးနေရာကနေ များလာတော့ ဘာမှန်းမသိ အူလည်လည်ဖြစ်လာပုံရသည် ။

. . . “ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာတုန်း သွယ် လည်းမသိရပါလား ” . . .

. . . “ ဟာ မမကလည်း ငုဝါတို့ အထက်တန်းတုန်းက ရန်ကုန်မှာ ဖိုးဖိုးကြီးဆီလာနေရင်း ကျောင်းတက်ရင်း တူတူနေတုန်းက အကြောင်းတွေလေ ” . . .

. . . “ ဟုတ်လား နည်းနည်းတော့ ကြားဖူးတယ် သေချာတော့မသိဘူး အဲ့ကြောင့်ပါ ” . . .

. . . “ ဟင် ကိုထူး ဖိုးဖိုးဆီမှာ နေတုန်းကအကြောင်းတွေ မပြောပြဘူးလား ” . . .

. . . “ အင်း မေသူတို့ငုဝါတို့နဲ့ တူတူကျောင်းတက်ရင်း နေကြရတယ် ။ ငုဝါတို့ဖိုးဖိုးကြီးက စည်းကမ်းကြီးပြီး အရိုက်ကြမ်းတယ်ဆိုတာလောက်တော့ သိတယ် ”. . .

. . . “ ဒါပဲလား ။ ဒါဆိုရင်တော့ ကိုထူး ရှက်ပြီးမပြောပြတာဖြစ်မယ် ဟိဟိ ” . . .

. . . “ ဟုတ်လား ကို ဘာတွေများ ရှက်စရာရှိလို့တုန်း ” . . .

သွယ်က မေးတော့ ကျွန်တော်လည်း အဖြေကြပ်ပြီ ။ တကယ်တော့ ဒီအကြောင်းတွေကို အိမ်သူသက်ထားကို ချစ်သူရည်းစားဘဝတည်းက ပြောပြခဲ့ချင်ပေမယ့် ဘာအကြောင်းကြောင့်မှန်းမသိ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံဖြစ်ကာ မပြောပြမိခဲ့ ။

. . . “ အမယ် ငုဝါ နင်ကပဲပြောရတယ်ရှိသေး ရှက်မယ့်ရှက် နင်တို့နှစ်ယောက် မိန်းခလေးတွေ ပိုရှက်ဖို့မကောင်းလား ” . . .

. . . “ ဟိဟိ ရှက်တာပေါ့ ” . . .

. . . “ အွန် မျက်စိလည်သွားပြန်ပြီ သေချာပြောပြကြပါလား ” . . .

သွယ်အပြောမှာ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ သုံးယောက်စလုံး ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်လုံးချင်း စုံမိကြတယ် ။ သဘောတူပါတယ်ဆိုတာဆို အရိပ်ကမျက်နှာတိုင်းမှာ ထင်ဟပ်လို့နေသည် ။

. . . “ ဒီလို သွယ် ရဲ့ ” . . .

. . . . . . . . . .

( ကျွန်တော် ၊ မေသူ နဲ့ ငုဝါလှိုင် တို့က လပိုင်းခန့်မျှသာ အသက်ကွာတဲ့ တဝမ်းကွဲ မောင်နှမတွေ ။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မိဘတွေအားလုံးက ရန်ကုန်ဇာတိဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ရေကြည်ရာ မျက်နုရာရွှေ့ပြောင်းကြသည်က တကြောင်း၊ အစိုးရဝန်ထမ်းဘ၀ ပို့ရာသွားသည်က တသွယ်တို့ဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် အရောက်မှာ အနယ်နယ်ကို ရောက်ရှိနေကြပါပြီ ။

ကျွန်တော်တို့ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းကို ဖြေသောအခါ ရန်ကုန်မြို့မှသာ ဖြေရမည်ဟု ကျွန်တော်တို့ မိဘအားလုံးက ကြောက်ရသော ဘိုးဘိုးကြီးရဲ့ စကားကြောင့် ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးမှာ ပညာရေနို့လာစို့ကြရပါတယ် ။ သည်အခါ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးဟောင်း ဖြစ်သော ဘိုးဘိုးကြီး၏ အိမ်တွင် ပညာရေးအတွက် မြေးအနှစ်လေးများ လာရောက်စုစည်းမိတော့သည် ။ မိဘများက စားရေးနေရေးကြောင့် အချိန်အပြည့်မပေးနိုင်သောကြောင့် ဘဝအတွက် အရေးကြီးလှသော တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းကို မျက်စိဒေါက်ထောင့်ကြည့်ပေးရင်း ကြီးကြပ်ပေးနိုင်သော ဘိုးဘိုးကြီးဆီတွင် နေထိုင်ရင်း ဖြေဆိုပါက အမှန်တကယ်ပင် ကျွန်တော်တို့ အဖို့ အကျိုးရှိမည်ဖြစ်သည် ။ ထို့အတူ ကိုယ့်ရပ်ကိုယ့်ရွာတွင် အပေါင်းအသင်းရောင်းရင်းများနှင့် ဆိုးချင်တိုင်းဆိုး ပေချင်တိုင်းပေနေသော ကျွန်တော့်လိုလူအဖို့တော့ အဆိုးတွေဖြတ်ပြီး ကမ့်သွင်းခံထားရသကဲ့သို့ ဖြစ်ပြီး ပညာရေးကိုသာ အာရုံစိုက်ပေတော့မည် ။ သည်လိုပုံစံဖြင့်ပင် ကျွန်တော့်မမကြီးနှင့် အကိုဝမ်းကွဲတယောက်မှာလည်း ကျွန်တော်တို့ အရင် သုံးနှစ်ခန့်က ဆယ်တန်းကို ထူးချွန်စွာ အောင်မြင်သွားပြီးနောက် တက္ကသိုလ် ပညာရေးကို ရောက်ရှိပြီး ဖြစ်နေပါသည် ။

ဘိုးဘိုးကြီးမှာ အသက်၆၀ ကျော် ၇၀နား ကပ်နေသော်လည်း အရွယ်နှင့် မမျှအောင် နုပျိုပြီး ကျန်းမာရေးဒေါင်ဒေါင်မြည်ကောင်းသူဖြစ်သည် ။

ဘွားဘွားကြီး ဆုံးပါးပြီးကတည်းက အဝေးရောက်သားသမီးများကြောင့် တကိုယ်တည်း အထီးကျန်ကာ မိတ်ဆွေများသာ အဖော်ပြုနေရသည့် ဘိုးဘိုးကြီး မြေးတွေကြောင့် အပျင်းပြေရသည် ။ ကျူရှင်များ ခေတ်မစားသေးသည့် ထိုအချိန်က ဘိုးဘိုးကြီး ကိုယ်တိုင် ၁၀တန်းဖြေမယ့် မြေးများကို ကြပ်မတ် သင်ကြားပေးသည် ။

ကျွန်တော်နှင့် မေသူမှာ ကိုးတန်းတက်ကလည်းက ဘိုးဘိုးကြီးဆီသို့ ရောက်ရှိနေကြသူများ ဖြစ်ပါတယ် ။ ကျွန်တော် မောင်ထူးအောင်ဇော် မှာ အကြီးဖြစ်သော်လည်း ပညာရေးတွင် ညီမငယ် မေသူ ကိုမယှဉ်နိုင် ။ ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်ဘယ်တုန်းက ညံ့သော ကျောင်းသား အဖြစ်မသတ်မှတ်ခဲ့သော်လည်း မေသူနှင့် နှစ်ယောက်တည်း ယှဉ်မိသောအခါ ဖွတ်ကြား လုံးလုံးဖြစ်လေတော့သည် ။ သုံးလမျှသာ ငယ်သော မေသူက ငယ်စဉ်တောင်ကျေးကလေး ဘဝတည်းက အဘက်ဘက်ထူးချွန်သူ ဖြစ်သည် ။ မြို့နယ်အဆင့် တိုင်းအဆင့်များတွင် ထိပ်ထိပ်ကြဲ ဆင်နွှဲလာသော သူကလေးမို့ ရန်ကုန်ပြောင်းမည် ဆိုတော့ သူ့ကျောင်းက လက်မလွှတ်ချင်ဟု ဆိုသည် ။

အဘိုးအရင်း၏ အကိုဖြစ်သူ ဘိုးဘိုးကြီးမှာ အထက်တန်းကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး တဦးဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျွန်တော်တို့ မိဘများအားလုံးပင်လျှင် သူ၏ ကျောင်းမှာပဲတက် သူ့လက်ထွက်တွေဖြစ်ကာ သူကိုယ်တိုင်ပင် ထိန်းကွပ်ခဲ့သူမို့ ယခုတိုင်ပင် အမျိုးများအကြားတွင် သြဇာကြီးမှလှချေသည် ။

ပြန်တွေးလျှင်ပင် အသည်းထိတ်ရသော ကြောက်စရာကောင်းလှသော အရှက်ကြီးရှက်စေရသော ဘိုးဘိုးကြီး ၏ သံမဏိ စည်းကမ်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်မှာ များမှာ စာမရလျှင် ဖင်ချွတ်ရိုက်ခြင်းနှင့် ကျက်စာမရလျှင် မရမချင်း ဖင်ကျွတ်ဖြင့် စာကျက်ရခြင်း ပင်ဖြစ်သည် ။

. . . . . . . . . .

. . . “ မောင်ထူး ထ မတ်တပ်ရပ် ပုဆိုးချွတ် ” . . .

. . . “ ဟာ ဖိုးကလည်း ” . . .

. . . “ မင့် ငါပြောနေတယ်လေ ” . . . ကြိမ်လုံးကြီး ကိုင်လိုက်တဲ့ ဘိုးဘိုးကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ကလန်ကဆန် မလုပ်ရဲသည်မို့ မတ်တပ်ထရပ်ရသည် ။

. . . “ ဖိုး သားအောက်မှာ ဘောင်းဘီမှမပါတာ ။ မေသူလည်း ရှိတယ် ” . . .

. . . “ မပါတော့ တခါတည်းပြီးတာပေါ့ ။ ပါရင် အဲ့ ဘောင်းဘီ ပါချွတ်ခိုင်းမှာ ”. . .

ထိုစဉ် အခါက လူပျိုဖားဖား ဆယ့်ခုနှစ်နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်သော ကျွန်တော် မောင်ထူး မှာ ဘယ်လိုပဲ ပေပေ ညီမဝမ်းကွဲရှေ့မှာ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ အတွယ်ခံရမယ်ကိုတော့ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးသည်အထိ ကြောက်ပါသည် ။

. . . “ ဟေ့ကောင် ငထူး မင်းကို ချွတ်လို့ ငါပြောနေတယ်မလား ” . . .

ဟိန်းခနဲ ထွက်လာသော အသံကြီးကြောင့် ကျွန်တော်မောင်ထူး ခါးဝတ်တော် ပုဆိုးကွင်းလုံးကျွတ်ကာ လဗြွတ်တွဲလောင်း ဖြစ်ရရှာသည် ။ ညီမငယ် မေသူရဲ့ တခစ်ခစ် ရယ်သံနဲ့အတူ ဖင်မှာ ပူခနဲ ပူခနဲ ။

ထိုသို့ တခါ အရှက်တော် ကွဲတော်မူပြီးသော်လည်း ရှုပ်ထွေးပွေလီလှစွာသော သက္ကရာဇ်နံပါတ်တွေ မမှတ်နိုင်သဖြင့် အောက်ပိုင်းဗလာဖြင့် စာကျက်ရပြန်ပါသည် ။

သည် ကျက်စာတွေ နိုပ်စက်သည့် ဒဏ်ကို ဆယ်တန်းနှစ်အထိ ကျွန်တော်နှင့် နောင် ငုဝါ လည်း အတော်ခံခဲ့ရသည် ။ နောက်ပိုင်း ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံ ခွဲသွားသည် ဟု ကြားရသော အခါ ငါတော့ ကံအတော်ခေခဲ့လို့ ၉ဘာသာဒဏ်ခံရတာဟု တွေးမိပါသည် ။

. . . “ ဟေ့ကောင် မောင်ထူး အင်္ကျီကိုလိပ်တင်ထား မင်းကို အပြစ်ပေးထားတာ ” . . .

အတန်ငယ်အောက်ရောက်သော တင်ပါးဖုံးစွပ်ကျယ်ဖြင့် အရှက်ကို ကွယ်ကာမည် ကြိုးစားလေသောအကြံ ရေဆုံမျှောရပြန်သည် ။ အိမ်နောက်ဘေးက ထမင်းစားပွဲဘေးမှာ ဂွေးဥတွဲလောင်း ဖင်ပြောင်ပြောင်ဖြင့် စာကျက်နေရသော အကိုဝမ်းကွဲ ရှက်မည်ကို သနားလို့ထင့် မေသူ ခဗျာ ရေပင်အတော်ကြာမှတခါ လာသောက်ရှာသည် ။

နောက်မှ သိသည် ။ အလိမ္မာတုံးညီမလေးက အရွယ်ရောက်ပြီး ယောင်္ကျားဂွေးစိကို ကျွန်တော်နဲ့ ကျမှ သေချာမြင်ဖူးသည်ဆိုပဲ ။ သေလိုက်ပါတော့ ။

. . . “ ကိုထူးတို့ ရွှေပန်းကလည်း ကြောက်စရာကြီးနော် ။ ငယ်တုန်းကနဲ့လဲ မတူတော့ဘူး ” . . .

နှစ်ယောက်တည်း ရှိတုန်း ရိုးရိုးသားသားပင် လာပြောတဲ့ ညီမငယ်ကြောင့် ကြောင်ပင်ကြောင်သွားသည် ။

မူလတန်းခလေးဘဝက မောင်နှမတွေ တူတူစုပြီး ဆော့ကစား၊ ရေတူတူချိုးတုန်းက ဂျိုးဆိုဒ်နဲ့ လူပျို ဂျိုးဆိုဒ်ကို လာယှဉ်နေတဲ့ မေသူ့ကို

. . . “ ဟဲ့ ငါက ခလေးမှ မဟုတ်တော့တာ ” . . .

. . . “ ခစ်ခစ် မေသူက ခလေးဟာလေးတွေပဲ မြင်ဖူးတာ ၊ အဲလို ရုပ်ဆိုးသွားမယ်ဆိုတာ မသိဘူး ” . . .

. . . “ ဟာ နင့်ဟာကို ငယ်တုန်းကနဲ့ တူသေးလို့လား ။ အခု ဆံပင်စုတ်ဖွားနဲ့ သရဲမနဲ့ ဖြစ်နေပြီး မဟုတ်လား ” . . .

. . . “ ဟယ် ဘာတွေလာပြော ” . . .

အဲလို ပိတ်ပြောပစ်မှပဲ အမိ ဇက်ပုသွားသည် ။ )

. . . “ ဟားဟား ကိုက အဲဒါဆို မေသူ့ရှေ့မှာ ဖင်ကျွတ်ကြီးနဲ့ပေါ့ ”. . .

. . . “ ဟုတ်တယ် မမရေ သမီးဆို ပထမဆုံးအခေါက်က ရှက်ပြီးထူပူနေတာပဲ ” . . .

မေသူကဆိုတော့ မနေနိုင်ပဲ ပြန်ပြောရသည် ။

. . . “ အော် ကောင်းတယ် အိုးကမပူ စလောင်းကပူ ရတယ်လို့ ” . . .

. . . “ ကို တို့က အဲ့တုန်းက အသက်ဘယ်လောက်လဲ ” . . .

. . . “ ၁၇လောက်ပေါ့ အရေးအခင်းနဲ့ကျောင်းပိတ်တာစောင့်နေရတာနဲ့ဆိုတော့ ”. . .

. . . “ ဟယ် ဒါဆိုလူပျိုတောင်ဖြစ်နေပြီပေါ့ ” . . .

. . . “ ဟီးဟီး ဖြစ်တာပေါ့ မသွယ်ယောင်္ကျားက ပထမဆုံးအခေါက်တည်းက လူပျိုကြီး ၊ ဒါကြောင့် သမီးက မမြင်ရဲဖူးပြောတာ ” . . .

. . . “ ဂျိုးဂျိုးကြီးက အကြီးကြီးဖြစ်နေပြီပေါ့ ဟင် ဟိဟိ ဒါကြောင့် တို့ကို မပြောပြတာဖြစ်မယ် ဒင်းရှက်ပြီးတော့ ။ ဟုတ်လားဟင် ညီမလေးတွေရှေ့ စာမရလို့ ဂျိုးဂျိုးလှန်ပြီးစာကျက်ရတယ်တဲ့ ငါ့ယောင်္ကျားနှယ် ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဟိဟိဟိ ” . . .

သွယ်က ကျွန်တော့်ကို စောင်းငမ်းစောင်းငမ်းနဲ့ ပြောသည် ။

. . . “ ဟုတ်ပ မမရေ အဲ့တုန်းက သမီးမြင်ဖူးတာ ယောင်္ကျားလေးရွှေပန်းဆို လက်တဆစ်လေးလေ ဟိဟီ ။ ကိုထူးဟာလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ရေချိုးရင်းမြင်ဖူးတာ အဲလိုပိစိလေးကနေ ဖိုးဖိုးဆီမှာ ဖင်ချွတ်လဲ အရိုက်ခံရကော ဒီလောက်ကြီးကိုဖြစ်နေတာ ” . . .

မေသူက ပြောလည်းပြော လက်မနဲ့လက်ညှိုးမထိအောင် အကြီးကြး ဝိုင်းပြတော့ အားလုံးမပြုံးပဲ ဝါးလုံးကွဲ ရယ်ကြပါလေရော ။

. . . “ ပြီးတော့ မမရေ ကိုထူး ကဆံပင်သန်တယ်မလား ။ အဲဒီ့ကတည်းက သန်တာ နေရာစုံပဲ ” . . .

ကျွန်တော် လူပျိုဖြစ်စတည်းက လမွှေးထူတဲ့အကြောင်းကို ရည်ညွှန်းပြီး ဟားကြပြန်တော့ ခက်ပြီ ။

. . . “ ဟေ့ဟေ့ ငါ့ကိုချည်း ဖဲ့မနေနဲ့ နင်တို့အလှည့်ရောက်ရင်လည်း ငါကမညှာဘူးနော် ” . . .

. . . “ ဟာ မေသူတို့က မိန်းခလေးတွေကို ဟီး ” . . .

. . . “ မရဘူးဟေ့ အလှည့်ကျ မနွဲ့စတမ်းပဲ ဟင်းဟင်း ” . . . သူများကျစချင်တယ် သူတို့အကြောင်းပြောရင် ဘယ်လိုမျက်နှာဖြစ်မယ်တော့မသိ ပြောရင်းနဲ့ အာချောက်လာတာကြောင့် သောက်စရာတော့လိုပြီ ။

. . . “ ဒါနဲ့ တခုခုကော မသောက်ချင်ကြဘူးလား ”. . .

. . . “ အင်း ဝိုင်လေးဘာလေး မှာသောက်ရအောင် . . . ငုဝါက စဆိုပြန်တော့ ဒင်းကလေး နိုင်ငံခြားပြန်ဆိုတော့ အတတ်ကောင်းလေးတွေ တတ်လာတယ်ထင်တယ် ။

ဒါနဲ့ပဲ ယမကာ menu လေးကိုလှန်လှောကြည့်ပြီး သင့်တင့်မည့် ယစ်ရွှေရည်လေးကို အော်ဒါလုပ်လိုက်ပြီး စကားဆက်ကြပြန်သည် ။

. . . . . . . . . .

( တခါမှ နှစ်ခါ၊ နှစ်ခါမှ သုံးခါ ဖြစ်လာတော့ မောင်ထူး ဖင်ချွတ်ရိုက်ခံရတာ ပုံမှန်လို ဖြစ်သွားသည် ။ စိတ်သဘောထား ပြည့်ဝသော ညီမလေးကလည်း အားပေးရှာပါတယ် ။ မရှင်းရင် ထပ်ရှင်းပြတယ် ။ စာတွေ ကူကျက်ပေးတယ် ။ ပညာရေးတွင်တော်သည်သာမက ဘက်စုံထူးချွန်တဲ့ မေသူက ကျန်းမာရေးလည်း လိုက်စားသည် ။ မနက်မနက် ကြိုးထထ ခုန်သည် ။ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်သည် ။

ဒါကြောင့်မို့ ထင်သည် ။ ညီမတော် ဘော်ဒီက အသားဆိုင်တွေက သူ့နေရာနှင့်သူ တလုံးတခဲ တပွေ့တပိုက် ကြီး ဖွံ့ဖြိုးနေသည် ။ ခါးလေးက သိမ်ပြီး တင်ပဆုံအိုးကြီးက လုံးဝိုင်းပြည့်တင်းနေသည် ။ လှယဉ်ကျေးမယ် ကိုယ်လုံးမျိုး ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်သည် ။

မေသူ မခံဘူးလိုက်တာလား ။ မဟုတ်ပါဘူး ။ တခေါက်တော့ ပွဲဦးထွက် ထိသွားဖူးသည် ။

ကိုးတန်း ရန်ကုန်ပြောင်းမယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်မောင်ထူးက ကျောင်းဖွင့်ခါနီးမှ အမောတကောရောက်လာတာ ။ ငတော်မလေးမေသူက သင်္ကြန်ပြီးကတည်းက တချို့စာတွေ သင်ထားလို့ရအောင် ကြိုပြီး ရောက်နှင့်သည် ။ ဘိုးဘိုးကြီးကလည်း သင်ပေးသည် ။ အဲ့တုန်းက ထိသွားတာ ။ အစက အဲဒါကို ကျွန်တော် မသိခဲ့ ။ သုံးခါမြောက် ကျွန်တော် အရှက်တော်ကွဲပြီးတဲ့ အခါမှာ ကိုယ်ချည်းပဲ ခံနေရမို့ ဘိုးဘိုးကြီး ကို ကွန်ပလိန်းတက်မိသည် ။

. . . “ ဖိုး မတရားဘူး ။ သားချည်းပဲ အရိုက်ခံနေရတယ် ” . . .

. . . “ ဟေ ” . . .

သတင်းစာဖတ်နေရင်းက မော့ကြည့်တဲ့ မျက်လုံးက ကျွန်တော့်ကိုတည့်တည့်စိုက်နေသည် ။

. . . “ ဟုတ်တယ် နှစ်ယောက်ရှိတာကို သားချည်းပဲ အရိုက်ခံနေရတော့ မကောင်းဘူး ။ ဖိုး မျက်နှာလိုက်တယ်လို့ ထင်တယ် . . .

ဘိုးဘိုးကြီး အဲတော့ သတင်းစာကို ဘေးချလိုက်သည် ။

. . . “ မောင်ထူး မင့်ငါ့ကို အဲလိုထင်နေတော့ ငါစိတ်မကောင်းဘူး ။ ငါဘယ်တော့မှ မျက်နှာမလိုက်ဘူး ။ သား သမီးတွေ တူတူမတွေ အလှည့်တုန်းတုန်းကလည်း တန်းတူညီမျှ အခွင့်အရေးပေးတယ်။ ဆုံးမတယ် ။ တပည့်တွေအားလုံးကိုလည်း ကျောသားရင်သားမခွဲခြားဘူး ။ အခု မင်းတို့ ငါမြေးတွေ အလှည့်မှာလည်း အတူတူပဲ . . .

. . . “ ဒါဆို ဘာလို့ သားပဲ အရိုက်ခံနေရပြီး မေသူကြတော့ မထိသလဲ ” . . .

ဘေးမှာရှိနေတဲ့ မေသူ သူ့နာမည်ပါလာပြီမို့ မျက်လုံးလေး ပေကလပ်ပေကလပ်နဲ့ ကျွန်တော်နှင့် ဘိုးဘိုးကြီး တို့ ဘာများဆက်ဖြစ်မလဲ စောင့်ကြည့်နေသည် ။

. . . “ မင့်က စာမှမရတာကွ ။ မေသူက စာရတယ် ။ စာပေကြတော့လည်း အက်ဆေးအရေးအသား စာစီစာကုံးအရေးအသား မင်းထက်အမြဲသာတယ်လေကွာ ” . . .

. . . “ မဟုတ်ပါဘူး ဖိုးက သားကို ယောင်္ကျားလေးမို့ ဖင်ချွတ်ရိုက်တာ ။ မူလတန်းတုန်းက ဆရာမတွေလည်း အတူတူပဲ ကောင်လေးတွေကိုကျ ဖင်ချွတ်ပြီး မိန်းခလေးတွေကိုတော့ ညှာတယ် ” . . .

. . . “ မင်းက အဲလိုထင်နေတာလား ” . . .

. . . “ ဟုတ်တယ် ဖိုးက မေသူကို အပျိုအရွယ် မိန်းခလေးမို့ညှာပေးတာ။ ဖိုး သားလည်း ခလေးမှမဟုတ်တော့တာ ယောင်္ကျားလေးလည်း ဒီအရွယ်မှာ ပုဆိုးချွတ်ရရင် ရှက်တာပဲ ” . . .

. . . “ ဟား ကဲ မေသူ ။ နင့်အကို ကို ပြောပြလိုက် ။ ဖိုး မိန်းခလေးမို့ လျှော့ပေးသလား ဆိုတာ ” . . .

ကျွန်တော် ဘာတုန်းဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ မေသူ့ကို ကြည့်မိသည် ။ ဘိုးဘိုးကြီးရဲ့ ပြောပြလိုက်ဆိုတဲ့ စကားရဲ့အောက်မှာ မေသူ ရှက်သံဝဲ၀ဲလေးဖြင့် ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြောပြပါတော့သည် ။

တသက်လုံးစာတော်လာတဲ့ မေသူ ဘိုးဘိုးကြီးဆီကို ရောက်တော့လည်း ရန်ကုန်က အထက်တန်းကျောင်းသစ်မှာလည်း ထိပ်ဆုံးကနေမယ်ဟယ့်ဆိုတဲ့ ခံယူချက်နဲ့ အားအင်အပြည့်နဲ့ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည် ။ သို့ပေမယ့် သူရောက်ခါစက အိမ်ကိုလည်းလွမ်း ၊ ပြိုင်ဘက်ကမရှိ တဦးတည်းတည်း ဖြစ်နေလေသည့်ပြင် အဆိုးဆုံးက ဘိုးဘိုးရဲ့လက်သံကို သေချာမသိသေးတာလည်း ပါသည် ။ ကျောင်းလည်းမဖွင့်သေးပဲ အမျိုးအရင်းကြီးက အိမ်တွင်ပင် စာကြိုတင်ပြပေးသည်ဟုသာ သဘောထားပြီး ယခင်လောက် အားမထည့်မိလိုက် ။

. . . “ မေသူ မေသူ အမျိုးတွေထဲ နာမည်တွေစွတ်ကြီးနေပြီး ထင်သလောက်လည်း မဟုတ်ပါလား ” . . .

. . . “ ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ်တာလား မေသူ ” . . .

ဆူတုန်းကတောင် မျက်ရည်လေးဝဲတဲတဲဖြစ်နေပြီ ။

. . . “ ထစမ်း မေသူ ငါ့လက်ရာမမြည်းဖူးတော့ မြည်းစမ်းချင်ပုံရတယ် ထ လုံခြည်ချွတ် ” . . .

. . . “ ရှင် ” . . .

ကျောင်းတုန်းက ရိုက်ခံဖူးတာဆိုလို့ လက်ဖဝါးကို ပေတံနဲ့ နှစ်ချက် သာ ဖြစ်သော မိချောလေး အပျိုကြီးလုံးလုံး ဖြစ်မှ ဖင်ချွတ်ပြီး အရိုက်ခံရမည် ဆိုတော့ ငိုကြီးချက်မ ဖြစ်ရသည် ။ အပျိုဖြစ်ပြီးကတည်း မေသူ့ ကိုယ်လုံးတီးကို မေမေတောင် မြင်ဖူးတာ မဟုတ်ဘူး ။ အခုမှ ရိုက်ဆုံးမခံရဖို့ ထမီ ချွတ်ပေးရသည်မယ် ဆိုတော့ ရှက်လွန်းလို့ တတုန်တုန်တရီရီ ဖြစ်နေသည် ။

ဒါပေမယ့်လည်း အပျိုမလေး လုံကွင်း ကွင်းလုံးကျွတ်ပြီး အောက်ပိုင်းဗလာဖြစ်သွားရသည် ။

. . . “ လက်ပိုက်ထားစမ်း မေသူ ” . . .

သေးသွယ်တဲ့ ခါးလေးအဆုံးမှာ နောက်ကို ကော့ထွက်နေတဲ့ မေသူ ဖင်သားကြီးတွေက လုံးဝိုင်းဖွေးစွတ်နေသည် ။ အရှေ့ဘက်က ဖောင်းမို့နေတဲ့ ဆီးခုံမှာ စောက်မွှေးတွေ ထူလဗြစ် ပေါက်နေပေမယ့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးတွေက တဖက်လျှင် လက်နှစ်လုံးလောက် ရှိနေတာမို့ ထင်ထင်ရှားရှားကြီး ။

ုပြီးတော့ ပေါင်စိထားတာတောင် စောက်ဖုတ်ထိပ်က စောက်စေ့ကြီးက ငေါက်တောက်လေး ပြူထွက်နေသေးတယ် ။ မျက်ရည်တွေကတော့ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်နေအောင် ပါးနုနုလေးက တဆင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်တောင် ကျကုန်ပြီ ။ ဘိုးဘိုးကြီးရဲ့ လက်အလွှဲမှာ ဖင်အိုးကောက်ကောက်ကြီး ပူထူစပ်ဖြင်းတဲ့ ကြိမ်လုံးစာ နှစ်ချက် စားသုံးဖူးသွားသည် ။

ဒါတင်လားဆိုတော့ မပြီးသေး ။ ထမီပြန်မဝတ်သေးဘူးတဲ့ ။ မေသူ့ ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးသော အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်မှုပေါ့ ။ အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်ကြီး အတိုင်း စာကျက်ရတယ် ။ အရှေ့ဖက်က အပျိုမလေးရဲ့ ဖူးဖူးခုံးခုံး စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း ကာခွင့်မရှိ ။ စာမရမချင်း ဘိုးဘိုးကြီးက လာလာပြီး ဆူသေးသည် ။ ဉာဏ်ကောင်းလှပါချည်ရဲ့ ဆိုသော မေသူ ထိုနေ့က နှစ်မျက်နှာခန့်သာ ရှိသောကျက်စာကို နှစ်ရာရီကြာမျှ ကြည့်သော်လည်း ခေါင်းထဲမဝင် ။

အာရုံက ဟောင်းလောင်းနဲ့ လေသလပ်ခံနေရတဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက အစိတ်အပိုင်းတွေဆီမှာ စုပြုံနေသည် ။ နောက်ဆုံး သည်မှာ စာမရလျှင် နောက်ဘေး အိမ်ပြင်ကို ဖင်ဗလာနဲ့ထွက်ကျက်ရမည်ဆိုပြီး တဆင့်တိုး ခြိမ်းခြောက်မှ ကိစ္စပြတ်တော့သည် ။

အဲဒီ့ တခေါက်ပြီးကတည်းက မေသူ စာမရဘူးဆိုတာ နောက်ဘယ်တော့မှ မရှိစေရ ဟု စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ ကိုထူးအောင်ဇော် ရောက်လာတော့ ပိုပြီး ခိုင်မာသွားသည် ။

သူ့အကို ဝမ်းကွဲ ခမျာ သူ့ရှေ့တွင်ပင် လမွှေးအုံမဲမဲ ဂွေးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ရိုက်ဆုံးမခံရ၊ စာကျက်ရ ဖြစ်ရရှာသည် ။ ဒါနဲ့ ပြောင်းပြန် ကိုထူးရှေ့မှာ စာမရလို့ မဖြစ်ချေဘူး ။ ဒါကြောင့် တနေ့စာ တနေ့သာမက နှစ်နေ့သုံးနေ့စာပါ ကြိုကျက်သည် ။ ပြဌာန်းစာအုပ် မှန်သမျှကို တွေ့ကမရှောင်၊ ကြောင်ပုဇွန်စား၊ ကျွတ်ကျွတ်ဝါးသို့ ကြေညက်အောင် ကျက်မှတ်သည် ။

ဒါတွေကို ပြောပြပြီးတော့ မေသူ ပါးလေး သွေးရောင်လွှမ်းနေပြီ ။ ကျွန်တော်လည်း အံ့သြလည်းအံ့သြ ဘိုးဘိုးကြီးကိုစွပ်စွဲမိလို့ စိတ်ထဲလည်း မကောင်းဖြစ်ရသည် ။

. . . “ ကဲ မောင်ထူး မင်းကိုပဲ လူပျိုဖြစ်ပြီးတာကို ဆုံးမတာ မဟုတ်ဘူး မေသူ စာမရတုန်းကလည်း အပျိုမလေး ဖင်ချွတ်ရိုက်ခံရတာပဲ ”. . .

. . . “ မင့်ညီမက မင်းရှက်တာထက် ပိုတောင်ရှက်အုံးမယ် ဟုတ်တယ်မလား မေသူ ” . . .

. . . “ ဟုတ် ဖိုး ” . . .

. . . “ မင့်ကမှ ယောင်္ကျားလေးကွ မင်းလဥ တန်းလန်းနဲ့ စာကျက်ရသလို မင်းညီမတုန်းကလည်း သူ့ မိန်းမကိုယ်ပြူးပြူးကြီး ဖော်ထားပြီး စာကျက်ရတာပဲ . . .

. . . “ ဟီးဟီး . . . အဲဒီ့ စကားကြားတော့ ကျွန်တော်မနေနိုင် ရီမိသည် ။ ပြူးပြူးကြီး ဆိုပဲ ။

. . . “ ဖိုး ကလည်း . . . မေသူလည်း ရှိုးတို့ရှန်းတန်းဖြစ်သွားသည် ။

. . . “ ကဲ အဲဒီတော့ မောင်ထူးလည်း နောက်ငါ့ကို အမြင်မစောင်းနဲ့ ။ ငါက ငါမြေးတွေကို တန်းတူချစ်ပါတယ်ကွ ။ မင့်တို့ကို ပညာတတ်ဖြစ်စေချင်လို့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ကြပ်မတ်တာ ။ နောင်လည်း မင်းတို့ ဆယ်တန်းပြီးတဲ့ အထိ ဒီစည်းကမ်း ဒီပြစ်ဒဏ်ပဲ ။

အထီးအမ မခွဲခြားဘူး ။ မောင်ထူး စာမရရင် မောင်ထူး၊ မေသူ စာမရရင် မေသူ ကိုယ့်အပြစ်ကိုယ်ခံရမယ် ” . . .

. . . “ မောင်ထူး မင်းပြောသလို မင်းညီမရှေ့မှာ ထပ်ကာထပ်ကာ အရှက်မကွဲချင်ရင် စာကြိုးစား၊ မေသူဆို တခါပဲ ဆုံးမရတယ် သင်ခန်းစာရသွားတယ် ” . . .

. . . “ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖိုး ” . . .

. . . “ မေသူ နင်လည်း အခု စံချိန်ကိုထိန်းထားပါ ။ စာမရတဲ့ တနေ့ ဖိုး ဆုံးမရင် ပထမတခေါက်ကထက် ပိုအရှက်ကွဲမယ်နော် ။နင့် အကိုရှေ့မှာ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ အရိုက်ခံရမယ် ဂွကြားဖော်ပြီး စာကျက်ရမယ် ။ ကြားလား ” . . .

. . . “ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း အဲဒီလိုမျိုး မဖြစ်အောင် သမီးကြိုးစားပါ့မယ် ” . . .

. . . “ ကောင်းပြီ ဟားဟားဟား ငါမြေးတွေက တော်ပါတယ်ကွ ” . . .

ထိုနေ့က စပြီး ကျွန်တော့် စိတ်ကူးယဉ်မျှော်လင့်ချက်တွေထဲ မေသူ စာမရမယ့်နေ့

အရင်တုန်းကတော့ ဘိုးဘိုးကြီးက ငါ့ကိုပဲ အထီးမို့လို့ တွယ်တာ မေသူကို အလိမ္မာတုံး မြေးမချောချောလေးမို့ ပစားပေးထားတယ်ဆိုတယ့် အတွေးတော့ ပျောက်သွားသည် ။ ထမီ တင်းတင်းလေးတွေ ဝတ်ထားတဲ့နေမျိုး ဆို ကောက်ချိတ်လုံးအိနေတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်မိတိုင်း

. . . ဒင်းကလေး လုံခြည်ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး အဲဒီ့ဖင်ကြီး အရိုက်ခံတာပဲ ။ သေချာပါတယ် အရှက်ကြီးတဲ့သူလေး သေမလောက်ရှက်မှာ ။ ပြီးတော့ အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ သူ့လိုပဲ စာကျက်ရတယ်တဲ့ ။

မြင်ယောင်ကြည့်စမ်း ။ မေသူ့ ပစ္စည်းကြီးကို ပြထားရမှာ . . .

အဲလိုတွေ တွေးတွေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်လည်း အပြစ်တင် ။ အမေတို့ ပြောသလို ကျောင်းမဖွင့်မီတလသာ စောလာရင် သူပါမြင်ဖူးမှာ ဆိုပြီး ကြိတ်မနိုင်ခဲမရတွေဖြစ် ။ ပြီးတော့ ငါတောင် ခနခန အဆော်ခံရသေးတာပဲ သူလည်း တခါ ခံဖူးတာပဲ ။ အမြဲတမ်းစာရနေသူမှ မရှိတာ ။ တမိုးအောက်နေ တဖိုးတည်းမြေး ဒင်းကလေးလည်း ဘာသားနဲ့ ထုတားတာမို့ ဆိုပြီး ညီမဝမ်းကွဲ မှတ်ဉာဏ်တွေ ထုံထိုင်းပြီးစာမရမယ့်နေ့ စိတ်ရူးဖောက်ပြီး ဂျစ်ကန်ကန် ဆိုးမယ့်နေ့ကို စောင့်ခဲ့ပေမယ့် ကိုးတန်းတစ်နှစ်သာ ကုန်သွားသည် ။ ဘိုးဘိုးလေး၏ အသည်းကျော် မြေးမလေးက ပန်းပန်နေဆဲ ။ စာတွေရနေဆဲ ။ မြေဝယ်မကျ စကားနားထောင်မြဲ ။ )

. . . . . . . . . .

. . . “ ကိုထူး အဲ့တုန်းကတည်းက သူခံရတိုင်း မေသူ့ကို စိတ်ပုတ်ပြီး စာမရပါစေနဲ့ စာမရပါစေနဲ့လို့ ရိုက်ခံရပါစေ ဆိုပြီး ဆုတောင်နေတာမလား ” . . .

. . . “ ဒါပေမယ့် ကိုးတန်းတနှစ်လုံး သူ့ချည်းခံရတာလေ ခစ်ခစ် ” . . .

. . . “ ဘာပဲပြောပြော မေသူတို့ ဖိုးဖိုးကြီးက တအားတင်းကြပ်တာပဲနော် ။ စာမရတာနဲ့ အဲဒီ့အရွယ်ကြီးကို ဖင်ချွတ်ရိုက်တာ ” . . .

ကျွန်တော့် ဇနီး သွယ် က တအံ့တသြနဲ့ ပြောရှာသည် ။

. . . “ သမီးလည်း မထင်ထားဘူးလဲ မမရဲ့ ။ တကယ်လည်းချွတ်ရိုက်မယ်ဆိုတော့ အာပြဲကြီးနဲ့ ငိုတာပေါ့ ။ နာလည်းနာ ရှက်လည်းရှက် ” . . .

. . . “ ထမီကွင်းလုံးချွတ်ပေါ့ ” . . .

. . . “ ဟီး ဟုတ်တယ် ” . . . နှစ်တွေကြာခဲ့ပေမယ့် အခုဝန်ခံရတော့လည်း မေသူ့ အသံကောမျက်နှာပါ ရှက်နေမှန်းသိသာနေသည် ။

. . . “ စာကျက်တော့လည်း ဒီအတိုင်း အကုန်ပေါ်နေမှာပဲ မြင်ယောင်ကြည့်အုံးမှပဲ ။ ကောင်မချောချောလည်း ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ စာကျက်နေရတယ် ရှေ့ကရှက်ရှက်ကြီးလဲ ဟောင်းလာင်းကြီးပေါ်လို့ ” . . .

. . . “ မမကလည်း ” . . .

. . . “ တော်သေးတာပေါ့နော် ကိုထူးမရှိသေးလို့ ။ မေသူ့ဖင်ပြောင်ကြီး သူမြင်ဖူးသွားရင် အခုထိ ရှက်နေရအုံးမှာ ” . . .

သွယ်က ဒီလိုပြောတော့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်စလုံး ရယ်မိသည် ။

. . . “ အမလေး မမရယ် ။ အဲဒါအမြည်းရှိသေးတာ ၁၀တန်းမှာမှ တကယ်လာမယ် ” . . . ငုဝါက ဝင်ပြောတော့ နားမလည်နိုင်စွာနဲ့ တကယ် ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်ရှာတယ် ။

. . . “ ဟုတ်တယ် သွယ်ရဲ့ ။ နောင်နှစ် ၁၀ တန်းရောက်တော့ စာပိုများလာသလို ဖိုးဖိုးကြီးရဲ့ စံနှုန်းကတက်လာတော့ ပိုခံရကော ” . . .

. . . “ ဟင် ဒါဆို မေသူ နောက်နှစ်ကျတော့ ကိုထူးရှေ့ ဖင်ချွတ်ခံရကောလား ” . . .

. . . “ ဟီးဟီး ” . . . ကာယကံရှင် ဒေါက်တာမမ မေသူက မဖြေ ။ သည်တော့ ငုဝါကပဲ

. . . “ ဖြေးဖြေးပေါ့ မမရဲ့ ။ ရောက်လာရင်သိမှာပေါ့ ဟုတ်ဖူးလား ” . . .

. . . “ အင်းပါ အင်းပါ မလောတော့ပါဘူး ။ ဒါပေမယ့် ခုသိရသလောက်နဲ့တင် တွေးကြည့်တာ ။ ကိုတို့ ငုဝါတို့ ဖိုးဖိုးနဲ့ နေခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေက တအားတင်းကြပ် တအားကြောက်လန့်နေရမှာပဲနော် ” . . .

ဒီလို ပြောတာကိုတော့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမအားလုံး ချက်ချင်းပင် ငြင်းချက် ထဖွင့်ကြသည် ။

. . . “ အဲလိုလည်း မဟုတ်ဘူး သွယ်ရဲ့ ဖိုးဖိုးက စည်းကမ်းရှိတယ် ဒဏ်ပေးကြမ်းတယ် ဆိုပေမယ့် အကြောက်တရားကြီးပဲလည်း မဟုတ်ဘူး ။ သူက ကိုယ်တို့ကို တကယ်လည်း ချစ်တယ် ဂရုလည်းစိုက်တယ် ။ ခွင့်ပြုသင့်တာလည်း ခွင့်ပြုတယ် ။ တိတိကျကျ သဘောပေါက်အောင် ပြောဖို့တော့ အခက်သား ”

ဇာတ်လမ်းအစအဆုံးဖတ်ပြီးပြီဆိုတော့ ဇာတ်လမ်းအရေးအသားကိုကြည့်ပြီး ဘယ်သူရေးတယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းလို့ရမှာပါ။

မူရင်းပိုင်ရှင် - ကို Za Rat ဆီမှ ခွင့်မတောင်းဘဲတင်ဆက်ထားခြင်းဖြစ်တာကြောင့် ဒီနေရာကနေဘဲ ခွင့်ပြုပေးပါလို့ ကို Za Rat တောင်းဆိုလိုက်ရပါတယ်။