စင်္ကာပူ

Photo Loading..

(၁) 

စင်္ကာပူရောက်တော့ မြန်မာအိမ်မှာလခပေးပြီး ကျောတခင်းစာငှါးနေတယ်။ အိပ်ခန်း နှစ်ခန်းဘဲပါတဲ့ တိုက်ခန်းလေးရဲ့၊ ရေချိုးခန်းအိမ်သာတွဲထားတဲ့ အခန်းမှာ အိမ်သူကြီးလင်မယားနေတယ်။ နောက်အခန်းမှာ ကျောင်းတက်ရင်း ညနေဖက်အလုပ်လုပ်တဲ့ ကျောင်းသူနှစ်ယောက်နေတယ်။ 

အလည်အပတ်ဗီဇာနဲ့ ဝင်လာပြီး အလုပ်လာရှာတဲ့ ကျွန်တော်က၊ မီးဖိုခန်းနဲ့ ကပ်လျက်စတိုခန်းထဲမှာနေတယ်။ အိပ်ခန်းမှာနေရင် တစ်ယောက် တလ ၃၅၀ ၊ စတိုခန်းမှာနေရင် တလ ၂၀၀ ဆိုတော့ စတိုခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးက ကျွန်တော့်အတွက်အဆင်ပြေတယ်။

အိမ်သူကြီးလင်မယားက မနက် ခုနစ်နာရီဆို အလုပ်သွားတယ်၊ ညနေ ခုနစ်နာရီကျော်မှပြန်ရောက်တယ်။ ကျောင်းသူနှစ်ယောက်ကတော့ မနက် ရှစ်နာရီဆို ကျောင်းသွားတယ်၊ မနက် နှစ်နာရီလောက်မှ အိမ်ပြန်အိပ်တယ်။ 

သတင်းစာဝယ်ပြီး၊ အလုပ်ခေါ်တာရှာ ၊ စီးတီးဟောအထိ ရထားစီးသွားပြီး ၊ အလုပ်ကြော်ငြာရှာလုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော်လဲ အိမ်ကပါလာတဲ့ ၊ လက်ကျန်ငွေနဲလာပြီး အပြင်ထွက်ရမှာကြောက်လာတယ်။

အပြင်မထွက်ဖြစ်တဲ့နေ့မှာ ၊ ကျွန်တော့်အဝတ်တွေလျှော်ဖို့ အဝတ်လျှော်စက်အဖုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ စက်ထဲမှာ လျှော်ပြီးထုတ်မလှမ်းရသေးတဲ့ အဝတ်တွေတွေ့တာနဲ့ အဝတ်ဇလုံထဲပြောင်းထည့်လိုက်ရင်း၊ အဝတ်တန်းမှာလှမ်းပေးလိုက်တယ်။ အိမ်သူကြီးအမျိုးသမီးရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေ၊ ဘရာဇီယာတွေ ကိုင်တွယ်မိတဲ့အခါမှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားတာထိန်းမရဘူး။

(၂)

အဝတ်တွေလှမ်းပေးထားတာမြင်ရင်၊ တခုခုများ ပြောလေမလားလို့ မျှော်လင့်နေပေမယ့် ၊ အိမ်သူကြီးမမ ကတော့ သတိထားမိပုံတောင်မရပါဘူး။

နောက်တနေ့ ရောက်တော့ မနေ့က ကျွန်တော် လှမ်းပေးထားတဲ့ အိမ်သူကြီးလင်မယားရဲ့အဝတ်တွေကို မီးပူတိုက်ပြီး သေသေသပ်သပ် ပြင်ဆင်ထားလိုက်တယ်တယ်။

အိမ်ပေါက်ဝမှာ ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ဖိနပ်တွေကိုလဲ ဖုန်သုတ်ပြီး ဖိနပ်စင်လေးပေါ်မှာသေသေသပ်သပ်စီတင်ပေးထားလိုက်တယ်။

ကြမ်းတိုက်တာတွေ ၊ အိမ်သန့်ရှင်းရေးတွေ လုပ်နေလိုက်တယ်။

မီးဖိုခန်းနဲ့တွဲလျက် အိမ်သာကို ကျွန်တော် ဆေးနေတဲ့အချိန်၊ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း အိမ်ပြန်ရောက်လာတဲ့ အိမ်သူကြီးမမ က “ငါတို့အဝတ်တွေ နင်မီးပူတိုက်ထားတာလား” လို့ အိမ်သာတံခါးပေါက်ကလှမ်းမေးတယ်။

“ဟုတ်ကဲ့မကြီး” လို့ပြန်ဖြေတော့ “အားနာစရာကြီး၊ နောက်မလုပ်နဲ့” လို့ပြန်ပြောတာကြောင့် “ကျွန်တော်တနေကုန် အားနေတာဘဲ၊ အားမနာပါနဲ့ မကြီး ၊ အခု အိမ်သာဆေးနေတုန်းမို့ ၊ တလက်စထဲ မကြီး အခန်းထဲက အိမ်သာဆေးပေးပါရစေ” လို့ ထပ်ခွင့်တောင်းလိုက်တဲ့အခါ “နင့် ကိုငါက အားနာလို့ပါဟဲ့။ နင်ကိုယ်က လုပ်ချင်ပါတယ်ဆိုရင်တော့လဲ လုပ်ပေါ့။ ငါတို့အိမ်သာဆေးချင်ရင် အခုဝင်ဆေးလို့ရတယ်။ ငါ အခန်းသော့ဖွင့်ထားပြီးပြီ” လို့ပြောတယ်။

သူ့ဆီကခွင့်ပြချက်ရတာနဲ့ ကျွန်တော်လဲသူတို့အိပ်ခန်းထဲက အိမ်သာဝင်ဆေးတော့တာဘဲ။ ကျွန်တော်အိမ်သာဆေးတာကို ရပ်ကြည့်နေရင်းနဲ့ “နင့်အလုပ်အခြေအနေ ဘာထူးလဲ” လို့မေးတယ်။ “လျှောက်တော့ထားတာဘဲ မကြီး၊ ဘယ်ကမှ မခေါ်သေးဘူး” လို့ပြန်ဖြေတဲ့အခါ “ငါ့အလုပ်ထဲမေးကြည့်ပေးမယ်” လို့ ပြန်ပြောတယ်။

အိမ်သာဆေးပြီးသွားတော့ “မကြီး ဘာခိုင်းချင်သေးလဲ၊ မီးပူတိုက်စရာတွေရှိသေးလားမကြီး” လို့ အခန်းထောင့်က အဝတ်တောင်းတခုထဲစုထည့်ထားတဲ့ အဝတ်ပုံကိုကြည့်ပြီးမေးလိုက်တော့ “အဝတ်တောင်းအပြင်ထုတ်ထားလိုက်မယ်။ နောက်နေ့မှ အေးအေးဆေးဆေး မီးပူတိုက်ပေးတော့” လို့ပြန်ဖြေတာနဲ့ “အဝတ်လျှော်စရာတွေရှိရင်လဲ အပြင်ထုတ်ထားလိုက်ပါမကြီး။ ကျွန်တော်လျှော်ပေးပါရစေ” လို့ ခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။ “သိပ်လုပ်ချင်တယ်ပေါ့ဟုတ်လား၊ စိတ်ချ၊လုပ်ရမယ်” လို့ သူက ပြုံးပြုံးလေးပြောတော့တာဘဲ။

(၃)

အိမ်သူကြီးအမ က အသက် ၃၀ ကျော်ကျော်လောက်တော့ရှိမယ်။ သူ့အမျိုးသားကတော့ ၄၀ ပတ်ဝန်းကျင်လောက်ဖြစ်မယ်။ ကျွန်တော်သူတို့အိမ်ကိုရောက်တာ တပတ်လောက်ရှိပေမယ့် ဒီနေ့မှ မကြီး နဲ့ စကားစပြောဖူးပြီး၊ သူ့ရဲ့ ပုံစံက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိတာသတိထားမိလိုက်တယ်။

ရေချိုးပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ အိပ်ခန်းထဲကထွက်လာတဲ့ မကြီးက အိမ်ရှေ့က ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ရင်း “ကောင်လေး ၊ နင့် CV ငါ့ကို ပေးထားအုံး၊ နင် က ဘာနဲ့ ကျောင်းပြီးထားတာလဲ” လို့ မေးတော့ “ကွန်ပြူတာနဲ့ကျောင်းပြီးထားတာပါ မကြီး၊ ကျွန်တော့် CV အခုသွားယူလိုက်ပါ့မယ်” လို့ပြောပြီး သူထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာဘေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့် CV စာရွက်ပေးလိုက်တယ်။

“ငါ့အခန်းထဲက လက်ကိုင်အိတ်ယူပေး” လို့ ခိုင်းလာတော့ သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး သူရုံးသွားရင် ကိုင်တဲ့ လက်ကိုင်အိတ်ကို သွားယူပေးတော့ ကျွန်တော့် CV ဖောင်ကို အိတ်ထဲထည့်ပြီး၊ “ပြန်သွားထားလိုက်” လို့ ခိုင်းတယ်။

သူခိုင်းတာလုပ်ပြီးတော့ ကျွန်တော်လဲ သူ့ဆိုဖာဘေးက ကြမ်းပေါ်ထိုင်ပြီး သူဘာများမေးအုံးမလဲလို့ စောင့်နေတာပေါ့။

“ငါ့အလုပ်ထဲမှာ အက်မင်ကောင်မလေး ထွက်စာတင်ထားတယ်၊ ကွန်ပြူတာအလုပ်တော့မဟုတ်ဘူး၊ နင်လုပ်ချင်လား” လို့ မေးလာတော့ “လုပ်ချင်ပါတယ်မကြီး၊ တခါမှတော့ အက်မင် အလုပ်မလုပ်ဖူးဘူး၊  ဗီဇာမကုန်ခင် အလုပ်ရရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “အလုပ်ဆိုတာလုပ်ရင်းတတ်သွားမှာဘဲ၊ နင်လေ့လာဖို့တော့လိုတာပေါ့၊ နင်အသုံးမကျရင် အလုပ်သွင်းပေးတဲ့ ငါမျက်နှာပျက်ရမှာ၊ နင်သေသေချာချာစဉ်းစား” လို့ပြန်ပြောတယ်။

“ကျွန်တော့်ကို ခိုင်းကြည့်ပါ မကြီး၊ မကြီး ကျွန်တော့်ကို ဆုံးမလို့ရပါတယ်” လို့ ပြန်ပြောတော့ “အေး၊ ပြီးရော၊ မနက်ဖြန်ငါ ရုံးမှာ ပြောကြည့်မယ်” လို့ ပြန်ပြောတယ်။ 

ကျွန်တော် အရမ်းပျော်နေတာ မကြီး သိလောက်မယ်ထင်တယ်။

(၄) 

မနက်စောစောအိပ်ယာထပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ မယောင်မလည်နဲ့ မကြီးအခန်းထဲက ထွက်လာမှာကိုစောင့်နေလိုက်တယ်။

၆ နာရီမိနစ် ၄၀ လောက်မှာ အခန်းထဲက ပြင်ဆင်ပြီးထွက်လာတဲ့ မကြီးကိုတွေ့တာနဲ့ “မင်္ဂလာပါမကြီး”လို့နှုတ်ဆက်လိုက်တော့ “စောစောစီးစီး အပြင်ထွက်မလို့လား” လို့ပြန်မေးတာနဲ့ “သွားစရာမရှိသေးပါဘူးမကြီး၊ မကြီးခိုင်းချင်တာများရှိရင် လုပ်ပေးဖို့စောင့်နေတာပါ” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေပုလင်းထုတ်ပြီး ဖန်ခွက်လေးထဲလောင်းထည့်ရင်း “ထွေထွေထူးထူး ခိုင်းစရာမရှိပါဘူး၊ ရပါတယ်၊ လုပ်ပေးစရာမလိုပါဘူး” လို့ ပြန်ပြောတော့ “ဒီနေ့မီးပူတိုက်ဖို့ အဝတ်တောင်းထုတ်ပေးထားမယ်ဆိုပြီး မနေ့က မကြီး ပြောထားလို့ ကျွန်တော် စောင့်နေတာပါ” လို့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောမိပါတယ်။

“ဟုတ်သားဘဲ၊ ငါမေ့နေတာကြည့်စမ်း” လို့ပြောပြီး ရယ်တယ်။ “ငါ့အခန်းသော့ဖွင့်ထားခဲ့လိုက်မယ်၊ နင်ဟာနင်ဘဲ ဝင်ယူပြီး မီးပူတိုက်ထားလိုက်တော့၊ ငါအချိန်မရတော့ဘူး၊ နင့်အကို တောင် အိမ်အောက်မှာ ကားသွားထုတ်နေပြီထင်တယ်၊ ငါသွားတော့မယ်” လို့ပြောရင်း လက်ကိုင်အိတ်လေးကို အခန်းထဲကဝင်ယူပြီး အိမ်အပြင်ဖက် ခပ်သွက်သွက် ထွက်သွားရင်း “ကောင်လေး၊ အိမ်ရှေ့တံခါးသော့ခတ်လိုက်” လို့ လှမ်းအော်သွားတယ်။

မကြီးတို့အခန်းထဲ ကျွန်တော်ဝင်လိုက်တယ်။ ကုတင်ဘေးကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး၊ ကုတင်ခြေရင်းဖက်မှာ ပစ်တင်ထားခဲ့တဲ့ မကြီးညဝတ်အိပ်တဲ့ ထမိန်ကို ယူပြီး အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်၊ ထမိန်နံ့မွှေးမွှေးလေးက နှာခေါင်းကတဆင့် အဆုတ်ထဲရောက်ပြီး နှလုံးခုန်သံတွေမြန်လာတယ်။

မကြီးရဲ့ထမိန်ကို ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ၊ အိပ်ယာခင်းကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ခင်းပေးတယ်၊ စောင်တွေခေါက်ပေးတယ်၊ ခေါင်းအုံးတွေနေရာချတယ်။ 

ပြီးသွားတော့ အခန်းထောင့်မှာ တောင်းတခုထဲစုပုံထည့်ထားတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတွေထဲက မကြီးရဲ့အဝတ်တွေကို အငမ်းမရရွေးထုတ်နေတုန်း “ဒီအခန်းထဲ ဘာဝင်လုပ်နေတာလဲ” ဆိုတဲ့အသံကြားလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့၊ လက်ပိုက်ပြီး ရှုတည်တည်စိုက်ကြည့်နေတဲ့ တအိမ်ထဲနေ ကျောင်းသူအမ ကိုတွေ့လိုက်ရတော့တာပါဘဲ

(၅)

ထင်မှတ်မထားမိတဲ့အချိန်မှာ ရုတ်တရက်ရောက်လာတဲ့ သူ့ကို ထူပူပြီး ကြည့်နေမိတော့ “ဟဲ့ ၊ ငါမေးနေတယ်လေ၊ သူများအခန်းထဲဘာဝင်လုပ်နေတာလဲ” လို့ထပ်မေးတယ်။

“မကြီးက မီးပူတိုက်ခိုင်းထားလို့အမ” လို့ ဖြေလိုက်တော့ သူက ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ သူ့လက်ထဲကဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်နှိပ်လိုက်ရင်း “ဟယ်လို၊ မမကေ ၊ ဟုတ် ၊ မေးစရာရှိလို့ ညီမ ခေါ်လိုက်တာ၊ အိမ်မှာလာငှါးနေတဲ့ ဟိုကောင်လေး မမကေ ရဲ့ အခန်းထဲဝင်နေတာမြင်လို့ သူ့ကို မေးလိုက်တော့ မမကေ သူ့ကိုခိုင်းထားလို့တဲ့၊ အဲ့တာဟုတ်လားမမ” ဆိုပြီးကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင်ဖုန်းဆက်ပြီးမေးတယ်။ 

“ဟုတ်မမ၊ အော်၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ဒါဆိုလဲပြီးရောနော်မမ၊ အဲ့တာလှမ်းပြောတာပါ၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ရပါတယ်မမ” လို့ ပြောပြီးတဲ့အခါ “မမကေကပြောခိုင်းတယ်၊ နင်လုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ပြီးသွားရင်၊ အခန်းတံခါးလော့ချဖို့မမေ့နဲ့တဲ့” လို့ ပြောပြီး ကျွန်တော်ဘာမှပြန်မပြောခင် လှည့်ထွက်သွားတယ်။

သူထွက်သွားတော့မှ ထူထူပူပူဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော်လဲ တိတ်တခိုးသက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို မသိမသာအကဲခတ်နေလိမ့်မယ်လို့ စိုးရိမ်စိတ်လဲဝင်လာတော့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်မနေရဲတော့ဘူး၊ အဝတ်တောင်းထဲက မကြီးရဲ့ အတွင်းခံတွေ နဲ့ ထမိန်တွေ ကိုရွေးထုတ်ပြီး မကြီးတို့ရဲ့ ရေချိုးခန်းထဲက အဝတ်ဇလုံတခုထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်နဲ့စိမ်ထားလိုက်တယ်။ အဖြူရောင် င်္အကျီတွေကိုလဲ သပ်သပ်ထပ်ရွေးထုတ်ပြီး နောက်ထပ်အဝတ်ဇလုံတခုထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်ထပ်စိမ်ထားလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့အဝတ်အထည်တွေကိုတော့ အဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်ပြီး စက်ကိုလှည့်ထားလိုက်တယ်။

မကြီးအခန်းကိုဖုန်စုတ်စက်နဲ့ ဖုန်စုတ်ပေးပြီးမှ ၊ ကြမ်းတိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆပ်ပြာရည်နဲ့ နူးအိနေတဲ့ မကြီးရဲ့ ထမိန်တွေ၊ အတွင်းခံတွေနဲ့ အင်္ကျီအဖြူရောင်တွေကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ထိုင်လျှော်လိုက်ပြီး ၊ လျှော်ပြီးသားအဝတ်တွေကို ၊ နေပူတုန်း ထုတ်လှမ်းထားလိုက်တယ်။

နေ့လည်စာစားပြီးသွားတော့ အခန်းထဲက မီးပူတိုက်စရာအဝတ်တွေကို ထုတ်တိုက်ပြီး ၊ ခြောက်သွားတဲ့အဝတ်တွေကိုလဲ တလက်စထဲမီးပူဆက်တိုက်လိုက်တယ်။

ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ ကိုယ်ရှုပ်နေတော့ အိမ်မှာနေတဲ့ မမ ၂ ယောက် ဘယ်အချိန်အပြင်ထွက်သွားမှန်းတောင် သတိမထားမိလိုက်ဘူး။

(၆)

ညနေ ၅ နာရီ ခွဲလောက်မှာ အိမ်ပေါက်ဝမှာ မကြီး ပြန်လာတာတွေ့လို့ ကျွန်တော် တံခါးပြေးဖွင့်ပေးတယ်၊ မကြီး က “နင်ဘယ်မှမသွားဘူးလား” လို့မေးတော့ “မသွားဘူးမကြီး” လို့ပြန်ဖြေတယ်။

မကြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတော့မှ သူ ချွတ်လိုက်တဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်လေးကို ကောက်ပြီး ဖိနပ်စင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။

“အခန်းပါ ရှင်းပေးထားတာလား” လို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားတဲ့ မကြီးကလှမ်းမေးတော့ “ဟုတ်ကဲ့ မကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း အခန်းအပြင်ဖက်မှာ မယောင်မလည်နဲ့ ရပ်စောင့်နေတုန်း “ကောင်လေး၊ ခဏလာအုံး” လို့ လှမ်းခေါ်လို့ အခန်းထဲဝင်သွားတော့ တီရှပ်ပွပွတထည်နဲ့ အိမ်နေရင်းထမိန်တထည်ဝတ်ထားပြီဖြစ်တဲ့ မကြီးက “ငါ့ အင်္ကျီအဖြူတွေကို တခြားအဝတ်တွေနဲ့ စက်ထဲထည့်လျှော်လိုက်တာလား” လို့ ကုတင်ပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ မီးပူတိုက်ပြီးသား အဝတ်အထည်တွေကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီးမေးတယ်။

“မဟုတ်ပါဘူးမကြီး၊ အင်္ကျီအဖြူတွေကိုလဲ သပ်သပ် ခွဲပြီး လက်နဲ့လျှော်ပါတယ်၊ အတွင်းခံတွေနဲ့ ထမိန်တွေကိုလဲသပ်သပ်စီခွဲပြီး လက်နဲ့လျှော်ထားတာပါ” လို့ ဖြေလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ၊ မကြီးရဲ့မျက်နှာအမူအယာ တမျိုးလေးဖြစ်သွားတယ်။

“ငါ့ထမိန်တွေလျှော်ပေးစရာမလိုပါဘူး၊ နင့်ဟာကလဲ မဟုတ်သေးပါဘူး” လို့ စိတ်ရှုပ်သလိုပြောလာတာကြောင့် ကျွန်တော် ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ “လူမြင်လို့လဲမကောင်းဘူး၊ စက်နဲ့ထည့်လျှော်လိုက်ရင်ရတာဘဲ၊ အိမ်က ကောင်မလေးတွေမြင်သွားမှာနင်မရှက်ဘူးလား၊ ငါ့ဆီတောင် မနက်က ဖုန်းဆက်ပြီးပြောသေးတယ်” လို့ပြောလာတော့ “ကျွန်တော် မရှက်ပါဘူး မကြီး၊ မကြီးခွင့်မပြုဘဲ လုပ်မိလို့ မကြီးစိတ်ဆိုးသွားတာကိုဘဲ ဝမ်းနည်းတာပါ၊ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါ” လို့ပြောပြီး ထိုင်ကန်တော့လိုက်တဲ့အခါ “ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ လုပ်ပြန်ပြီ။ ဘာကိစ္စနဲ့ ကန်တော့ရပြန်တာလဲ၊ နင်လုပ်တာနဲ့ ငါတောင်ရူးချင်လာပြီ” လို့ပြောပြီး ရယ်တယ်။

“မကြီး စိတ်ဆိုးမှာ ကြောက်လို့ပါ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “ငါစိတ်ဆိုးလို့ပြောနေတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီအိမ်ကိုနင်ရောက်တာလဲ ရက်ပိုင်းဘဲရှိသေးတယ်၊ နင်ဘာကြောင့် ငါ့ကို ဒီလောက်အောက်ကြို့ပြီး လိုက်လုပ်ပေးနေမှန်းလဲငါမသိဘူး၊ နင်ဘာလိုချင်နေမှန်းလဲငါမသိဘူး” လို့ပြောလာတော့ “မကြီးကို စမြင်လိုက်ကတည်းက ကျွန်တော်ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ မကြီးရဲ့ ထမိန်တွေလျှော်ပေးချင်တော့တာဘဲ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

မကြီးက ရယ်ပြီး “စောက်ရူးလေး၊ ငါ့ရေလဲထမိန်တောင် အလွတ်မပေးဘဲလျှော်တဲ့ကောင်” လို့ ပြောလာတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲကျေနပ်နေတာတော့ အမှန်ပါဘဲ။ 

“အဝတ်တွေမီးပူတိုက်ပြီးရင်၊ ဘီဒို ထဲ ထည့်လိုက်လေ၊ ဘာလို့ ကုတင်ပေါ်တင်ထားတာလဲ” လို့ အဆက်အစပ်မရှိမေးလာပြန်တော့ “မကြီး ခိုင်းမထားတော့ ဘီဒိုမဖွင့်ရဲလို့ပါ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ 

မကြီးက ဘီဒိုတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ရင်း “ဒါကျတော့ မခိုင်းလို့မလုပ်ရဲဘူးပေါ့ဟုတ်လား၊ ဖြစ်ရမယ်၊ ဒီမှာ သေသေချာချာမှတ်ထား၊ ငါ့အင်္ကျီတွေက ဒီဘီဒို အပေါ်ဆုံးထပ်မှာထားတာ၊ ဘောင်းဘီတွေ စကပ်တွေ က ဒုတိယအထပ်မှာ အခုလိုထားရမယ်၊ ထမိန်တွေက အောက်ဆုံးအဆင့်မှာ၊ အတွင်းခံတွေက ဒီအံဆွဲထဲမှာ ထည့်ရမှာ၊ တွေ့လား၊  ဂါဝန်တွေဆို အင်္ကျီချိတ်နဲ့ ချိတ်ထားရမယ်၊ ခေါက်စရာမလိုဘူး၊ ဟိုဖက်ကဘီဒိုထဲကျတော့ နင့်အကို အဝတ်တွေထည့်ပေး” ဆိုပြီးပြောလာတော့ “ဟုတ်ကဲ့မကြီး” လို့ ကျွန်တော်ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း အဝတ်တွေကို ဗီဒိုထဲ ခွဲထည့်ဖို့အတွက် ပြင်ဆင်နေတုန်း “ဟဲ့နေအုံး၊ တလက်စထဲ ဘီဒို အရင်ရှင်းလိုက်စမ်း၊ ပြီးတော့မှဘဲ ထပ်ထည့်” လို့ အမိန့်ပေးပြီး အခန်းအပြင်ဖက်သူထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာကျွန်တော်တယောက်ထဲ ဗီဒိုရှင်းရင်း ကျန်ခဲ့တော့တာဘဲ။

(၇)

မကြီး ခိုင်းထားတာတွေလုပ်ပြီးသွားလို့ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထွက်လာတဲ့အခါ၊ ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီး မဂ္ဂဇင်းတအုပ်ဖတ်နေတဲ့ မကြီးက ဖျပ်ခနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း “ပြီးသွားပြီလား”လို့မေးတာကြောင့် “ဟုတ်ကဲ့မကြီး၊ ဘာခိုင်းစရာရှိသေးလဲခင်ဗျာ” လို့သွက်သွက်လက်လက်ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “မရှိပါဘူး” လို့ပြောပြီးတော့မှ “ဒါနဲ့ နင့်ကိုငါမေးရအုံးမယ်၊ နင် ထမင်းချက်စားတာလား၊ ဝယ်စားတာလား” လို့ ကျွန်တော့်ကို မေးတယ်။

“ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားတာပါ မကြီး” လို့ ရိုရိုကျိုးကျိုးလေးရပ်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “နေ့တိုင်းခေါက်ဆွဲပြုတ်စားနေရင် ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ နင်ထမင်းဟင်း မချက်တတ်ဘူးလား” လို့ထပ်မေးပြန်တာကြောင့် “ချက်တတ်ပါတယ်မကြီး၊ ဒါပေမယ့် ဒီအိမ်မှာ ဘယ်သူမှချက်စားတာမတွေ့တော့ ကျွန်တော်လဲ ခေါက်ဆွဲထုတ်ဘဲပြုတ်စားနေတာ” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

“ငါတို့လင်မယားက မနက်အစောကြီးကတည်းကအလုပ်သွားပြီး ၊ အိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်တော့ ချက်မစားတော့တာ”

“ငါကလဲ ချက်ရပြုတ်ရ ဆေးရကြောရမှာပျင်းတာနဲ့ အပြင်မှာဝယ်စားလိုက်တာများတယ်”

“နင့်အကိုဆို ပိုဆိုးသေး ၊ နင်မြင်တဲ့အတိုင်းဘဲ၊ ည မိုးချုပ်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ်”

“နင်ချက်တတ်ပြုတ်တတ်ရင် နင့်ကိုချက်ခိုင်း မယ်၊ အိမ်မှာ ဆန်အိတ်လဲရှိတယ်၊ အခြောက်အခြမ်းတွေလဲရှိတယ်”

“လောလောဆယ် ထမင်းတအိုးတည်လိုက်၊ ပြီးရင် ငါ့အတွက် လက်ဖက်ထမင်းလုပ်ပေးစမ်း၊ နင်စားဖို့အတွက်ပါ ထမင်းပိုချက်လိုက်ပေါ့” လို့ပြောလာတော့ “ကျွန်တော်ခေါက်ဆွဲပြုတ်စားလိုက်ပါ့မယ်၊ ကျွန်တော့်အတွက် မလိုပါဘူး မကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“ငါခိုင်းတာမလုပ်ချင်ဘူးဆိုရင် အစောကြီးကတည်းက စောက်ပိုတွေ လာမေးမနေနဲ့၊ လေကုန်တယ်” လို့ လေသံမာမာနဲ့ပြောပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။

ကျွန်တော်လန့်သွားတယ် “မကြီးခိုင်းတာ ကျွန်တော်လုပ်မှာပါ၊ ထမင်းအိုးလဲ အခုချက်ချင်းတည်မှာပါ၊ ကျွန်တော်ပြောတာကို မကြီးအထင်လွဲသွားတာပါ” လို့ ပြာပြာသလဲဖြေရှင်းချက်ပေးပြီး ဒူးထောက်တောင်းပန်လိုက်တော့ “ငါ့ကို စောက်ပိုတွေသိပ်မပြောစမ်းနဲ့၊ ငါက စားဆို စားလိုက်၊ သွားဆို ချက်ချင်းထသွားလိုက်၊ လုပ်ဆို ချက်ချင်းထလုပ်လိုက်၊ အဲ့လိုမလုပ်နိုင်ရင်လဲ လာမေးမနေနဲ့” လို့ထပ်ပြောတော့ “ဟုတ်ကဲ့ပါမကြီး” လို့ပြောပြီး ထမင်းအိုးတည်ဖို့ မီးဖိုခန်းထဲ အပြေးဝင်ခဲ့ပါတယ်။

(၈)

ရေချိုးပြီးခါစ လန်းဆန်းနေတဲ့ မကြီးက ကျွန်တော် စီစဉ်ပေးတဲ့ လက်ဖက်ထမင်းစားနေရင်းနဲ့ “မနက်ဖြန်ငါရုံးပိတ်တယ်၊ နင်မနက်စောစော စျေးသွားပြီး ဝက်သား သုံးထပ်သား  ၅ ကျပ်တန် ၂ ထုတ်လောက်ဝယ်ခဲ့၊ အိမ်မှာရှိတဲ့ ပုန်းရည်ကြီး တထုတ်ဖောက်ပြီး ၊ဝက်သားပုန်းရည်ကြီးချက်စမ်း၊ မစားရတာကြပြီ” လို့ပြောတော့ “ဟုတ်ကဲ့မကြီး” လို့ ပြန်ဖြေတဲ့အခါ “မကြီး မကြီး နဲ့ ကြားရတာ နားထဲကန့်လန့်ကြိး ၊ အမ ဆိုလဲ အမ ၊ မမ ဆိုလဲ မမ ခေါ်စမ်းပါဟာ” လို့ပြောတယ်။

ကျွန်တော်က “သခင်မ လို့ခေါ်ခွင့်ပြုရင် သခင်မ လို့ ခေါ်ချင်ပါတယ်” ဆိုပြီး ခွင့်တောင်းလိုက်တော့ “ငါ့ကို စောက်ရူး စကားပြောပြန်ပြီ၊ ဘာကိစ္စ နဲ့ သခင်မလို့ခေါ်ရမှာလဲ၊ စောက်ရူးလာထမနေနဲ့” လို့ ခပ်တင်းတင်းပြောတယ်။ 

ကျွန်တော်လဲ အထွန့်တက်ပြီး ထပ်မပြောရဲတော့လို့ ခဏငြိမ်သက်သွားတဲ့အချိန်မှာ “ငါ့မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ ၁၀၀ တင်ထားတာနင်ယူထားလိုက်၊ မနက်ဖြန်မနက် နင်စျေးဝယ်ရင် ၊ ကြက်တကောင် နဲ့ ဝက်နံရိုး တထုတ်၊ ကြက်ဥတကဒ်လဲဝယ်လာခဲ့၊ ငါတို့မနက်စာစားဖို့ ပလာတာ ၄ ချပ်ဝယ်ခဲ့၊ မီးဖိုခန်းထဲမှာ ဘာလိုလဲတခါတည်းကြည့်ပြီး လိုတာတွေဝယ်ခဲ့၊ ငါပြောတာတွေ စာရင်းလုပ် ပိုက်ဆံဘယ်လောက်သုံးသလဲဆိုတာလဲသေသေချာချာစာရင်းမှတ်ပြီး ငါ့ကိုပြ၊ ကြားလား” လို့ ဆက်ပြောတယ်။

“ဟုတ်ကဲ့မမကြီး” လို့ကျွန်တော်ပြောပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲက ပိုက်ဆံသွားယူတယ်။ အဝတ်တန်းပေါ်တင်ထားတဲ့ စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ရေလဲထမိန်ကို ယူပြီး အားရပါးရနမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း အဝတ်စင်မှာ သေသေသပ်သပ်လေး ပြန်လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ အဝတ်တောင်းထဲ မကြာခင်ကမှ သူထည့်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေးကိုလဲ မြန်မြန်နှိုက်ယူပြီး အားရပါးရနမ်းရှူလိုက်တယ်။ မမကြီးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကို ရူးရူးသွတ်သွတ် ရှူရှိုက်ပြီး ကျွန်တော်နှလုံးခုန်သံတွေ အရမ်းမြန်နေတော့တာဘဲ။

“ဟဲ့.. ပိုက်ဆံသွားယူခိုင်းတာ ထွက်မလာတော့ဘူးလား” လို့ မမကြီး လှမ်းခေါ်တော့မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို အဝတ်ခြင်းထဲပြန်ထည့်ပြီး “လာပါပြီမမကြီး” လို့ အသံပေးရင်း အပြေးထွက်လာတဲ့ကျွန်တော့်ကို ၊ မမကြီးက သူ့ထိုင်ခုံဘေးကကြမ်းပြင်ကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး “ဒူးထောက်ထား” လို့ပြောတယ်။

ပြီးတော့မှ သူ့ဖုန်းလေးကိုပြပြီး “ငါ့အခန်းထဲမှာ CCTV ကင်မရာတပ်ထားတယ်၊ နင်စောက်ရူးထတာတွေငါမသိဘူးထင်နေလား” လို့မေးလာတော့ ကျွန်တော် ငြိမ်ငြိမ်လေးဘဲ ဒူးထောက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်ရပေမယ့် လူတကိုယ်လုံးထူပူနေတာဘဲ။

(၉)

မကြီးက စိတ်မရှည်တော့သလို ကျွန်တော့်နားရွက်ကို လိမ်ဆွဲလိုက်ရင်း “ငါမေးနေတာဖြေလေ” လို့ ထပ်မေးတော့ “မမကြီး ပေးချင်တဲ့အပြစ်ပေးပါ၊ ကျွန်တော်ခံပါ့မယ်” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“နားရွက်ဆွဲပြီး ထိုင်ထအခါ ၁၀၀ လုပ်၊ ပြီးမှ ထမင်းစား” လို့ပြောပြီး ထမင်းစားပွဲက ထသွားတဲ့ မမကြီးက ဆိုဖာမှာပြောင်းထိုင်လိုက်ရင်း TV ကြည့်နေတဲ့အချိန် ကျွန်တော်ကတော့ ထိုင်ထအခါ ၁၀၀ လုပ်နေခဲ့ရတယ်။ 

ပြီးသွားတော့မှ သူစားပြီးထားခဲ့တဲ့ထမင်းပန်းကန်ကို သိမ်းဆည်းပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ ကျွန်တော်လဲ ညစာစားလိုက်တယ်။ မမကြီးကလဲ ကျွန်တော်ကို ခိုင်းဖို့ ထပ်မခေါ်တော့၊ ကျွန်တော်လဲ မမကြီးအနားမသွားရဲတော့ပါဘူး။

ည ၁၀ နာရီလောက်မှာ အိမ်ပြန်ရောက်လာတဲ့ မမကြီးအမျိုးသားနဲ့ အတူတူ မမကြီးအိပ်ခန်းထဲဝင်သွားတော့မှ ကျွန်တော်လဲ စတိုခန်းလေးထဲဝင်ပြီး ကုတင်လေးပေါ် ထိုင်နေမိတယ်။

နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ တခြားအခန်းက အမ နှစ်ယောက်ပြန်ရောက်လာကြတဲ့ အသံကိုကြားတယ်။ 

ကျွန်တော်လဲ မျက်ခွံတွေလေးလာပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ မမကြီးရဲ့ ထမိန်တွေမိုးပေါ်မှာ လွင့်နေတာများ အရမ်းလှတာဘဲ။

(၁၀)

မနက် ၈ နာရီခွဲလောက်မှ မမကြီးတို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲကထွက်လာလို့ ကျွန်တော် ဝယ်လာတဲ့ ပလာတာ ၄ ချပ်ကို ပန်းကန် ၂ ချပ်နဲ့ခွဲထည့်ပေးပြီး မနက်စာစားဖို့ အသင့်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။

ထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း အကိုကြီးက “မင်းအလုပ်လျှောက်ထားတာအဆင်ပြေပြီလား” လို့မေးတော့ “အကြောင်းပြန်တာစောင့်နေတုန်းပါဘဲအကိုကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “မင်းအမ ကို အပူကပ်ကွ၊ သူ့ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်သွင်းပေးလို့ရတယ်” လို့ပြန်ပြောတာနဲ့၊ “မမကြီးကို CV ပေးထားပါတယ်အကိုကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“အိမ်အလုပ်တွေ ဝိုင်းကူပေးလို့ မင်းအမက သဘောကျတယ်ပြောတာဘဲ၊ သူက ဖားတာကြိုက်တယ်” လို့ပြောတယ်။ မမကြီးက “နင်လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်တော့၊ နင့်အကိုနဲ့ လေပေါမနေနဲ့” လို့ပြောပြီးမောင်းထုတ်လိုက်တော့မှ “ဟုတ်ကဲ့မမကြီး” လို့ ဖြေရင်း ကျွန်တော်လဲ မီးဖိုချောင်ထဲပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော် ဟင်းချက်နေတဲ့အချိန်မှာ တခြားအခန်းက အမ နှစ်ယောက်က အဝတ်လျှော်စက်ထဲ အဝတ်တွေထည့်ပြီးလျှော်တယ်၊ အဝတ်တွေလှမ်းတယ်၊ ရေချိုးကြတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုတော့ စကားမပြောကြပါဘူး၊ ကျွန်တော်ကလဲ မမကြီးတို့စားပြီးသား ပန်းကန်တွေယူ ဆေးတာကလွဲရင်၊ မီးဖိုခန်းထဲကနေအပြင်မထွက်ဖြစ်ပါဘူး။

နေ့လည် ၁၂ နာရီလောက်မှ မမကြီးမီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာရင်း “ထမင်းစားမယ်” လို့လာပြောတာကြောင့် သူတို့လင်မယားအတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပေးပြီးတဲ့အခါ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ မမကြီးကို ထမင်းပွဲပြင်ပြီးကြောင်းသွားပြောတော့ “ငါလိုရင်ခေါ်လိုက်မယ်၊ နင်မီးဖိုခန်းထဲမှာဘဲနေ” လို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော်လဲ “ဟုတ်ကဲ့မမကြီး” လို့ပြောပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ရောက်လာခဲ့ရတာဘဲ။

ထမင်းစားပြီးတဲ့အချိန် မီးဖိုခန်းထဲမှာ လက်လာဆေးတဲ့ မမကြီးက “ထမင်းပွဲသိမ်းလို့ရပြီ” လို့ပြောရင်း၊ မီးဖိုခန်းထဲက သူစားထားတဲ့ ပလာတာအကြွင်းအကျန်ကိုတွေ့သွားတော့ “နင် ထမင်းစားပြီးပြီလား” လို့မေးတာနဲ့ “မစားရသေးပါဘူးမမကြီး၊ မမကြီးတို့ မစားရသေးဘဲ ကျွန်တော်မစားရဲပါဘူး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “မနက်ကတည်းက ဘာမှမစားရသေးဘူးလား” လို့ထပ်မေးတယ်။

“မစားရသေးပါဘူးမမကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “ငါမကုန်တော့လို့ ကျန်နေသေးရင် နင်ဆက်စားခွင့်တယ်၊ ညစာထမင်းချက်ရင်လဲ ပိုချက်ထားလိုက်၊ နောက်နေ့ကျရင် နင်ဆက် စားပေါ့” လို့ ပြောပြီးတဲ့အခါ “နင်လဲ ထမင်းစားတော့၊ ပြီးရင် ငါ့အခန်းရှင်းပေးအုံး” လို့ပြောပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတော့မှ ကျွန်တော်လဲ သူတို့စားပြီးသား ထမင်းဝိုင်းသိမ်းပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာဘဲ နေ့လည်စာစားလိုက်တယ်။

(၁၁)

မမကြီးတို့အခန်းထဲ သန့်ရှင်းရေးဝင်လုပ်တဲ့အချိန်မှာ အကိုကြီးနဲ့ မမကြီးက အိမ်ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြတယ်။ တခြားအခန်းကအမနှစ်ယောက်ကတော့ အပြင်ထွက်သွားကြပုံဘဲ။ အိပ်ယာခင်းပြန်ခင်း၊ စောင်တွေခေါက်၊ အခန်းကိုတံမြက်စည်းလှဲ၊ အိမ်သာဆေးပြီးသွားတဲ့အခါ၊ လျှော်ဖို့အဝတ်တွေ လျှော်ဖို့ယူလာခဲ့တယ်။

နောက်ဖေးခန်းကရေချိုးခန်းးထဲမှာ မမကြီးရဲ့ထမိန်တွေ နဲ့ အတွင်းခံတွေကို သပ်သပ်ဇလုံနဲ့ခွဲထည့်ပြီး၊ ကျန်တာတွေကိုတော့ အဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်နေတုန်း မမကြီးရောက်လာပြီး “လစ်တာနဲ့ အဝတ်လျှော်ဖို့ဘဲချောင်းမနေနဲ့၊ ငါရေချိုးမလို့၊ ငါ့ရေလဲထမိန်ဘယ်ရောက်သွားရပြန်တာလဲ” လို့မေးတယ်။

“ရေချိုးခန်းထဲမှာ လျှော်မလို့ထားထားပါတယ်မမကြီး” လို့ဖြေလိုက်တော့ ရေချိုးခန်းအပေါက်ဝကနေသူ့ ထမိန်တွေနဲ့ အတွင်းခံတွေကိုလှမ်းကြည့်ရင်း “နင့်စောက်ကျင့်ငါမသိဘူးထင်နေသလား၊ ငါ့ထမိန်တွေ အားအားယားယားခိုးခိုးနမ်းမနေနဲ့၊ လွန်လာရင် အိမ်ပေါ်ကဆင်းခိုင်းလိုက်မှာနော်၊ စောက်ရောဝင်လို့ လူပါးတော့ဝမလာနဲ့၊ နေစမ်းပါအုံး ရေလဲထမိန်ကိုနေ့တိုင်းလျှော်ရမယ်လို့ နင့်ကိုဘယ်သူသင်ပေးထားသလဲ”လို့ အသံတိုးတိုးနဲ့ဆူပြီး ကျွန်တော့်နားရွက်ကိုလိမ်ဆွဲလိုက်ရင်း “ငါ့ထမိန်ပြန်ပေးစမ်း” လို့ပြောတော့ သူ့ရေလဲထမိန်လေးပြန်ယူပေးလိုက်တဲ့အခါ “ခဏနေရင် အခန်းထဲက လျှော်ဖို့အဝတ်တွေထပ်လာယူဖို့ခေါ်လိုက်မယ်၊ ခဏခဏအဝတ်လျှော်မနေနဲ့ ရေကုန်တယ်၊ မီတာခကုန်တယ်၊တခါတည်းပေါင်းလျှော်” လို့ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ ကျန်ခဲ့တော့တာဘဲ။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ” လို့မေးတဲ့ အကိုကြီးအသံနဲ့ “ရေလဲထမိန်လျှော်ဖို့ဆိုပြီး ယူသွားလို့ ပြန်သွားတောင်းတာ” ဆိုတဲ့ မမကြီးအသံကို မီးဖိုခန်းက ကြားနေရတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ မမကြီးရဲ့ ထမိန်တွေက်ု ပွေ့ပိုက်လိုက်ရင်း အားရပါးရနမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ဘဝကို ကျွန်တော်ကျေနပ်နေမိတော့တယ်။

(၁၂)

တနင်္လာနေ့ ညနေ ၆ နာရီလောက်မှာ မမကြီး ရုံးကပြန်ရောက်လာတာတွေလို့ အိမ်တံခါးပြေးဖွင့်ပေးပြီး၊ သူချွတ်လိုက်တဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်လေးကို ယူပြီး ဖိနပ်စင်ပေါ်တင်ပေးတယ်။

မမကြီးက ဆိုဖာပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်လိုက်ပြီးအမောဖြေနေတုန်း၊ သောက်ရေတခွက်ပြေးယူ၊ ဒူးတုတ်ပြီးရေတခွက်ပေးလိုက်တော့ ဖန်ခွက်ထဲကရေကိုတငုံလောက်သောက်ပြီး “နင့် ကို Spass တင်ပေးထားတာရတယ်၊ နောက်တပတ်ကစပြီး အလုပ်ဆင်းရမယ်၊ လခကတော့ ငါအကောင်းဆုံးလုပ်ပေးထားတာဘဲ၊ ဟုတ်ပြီလား” လို့ပြောတော့ “မမကြီးအဆင်ပြေသလိုလုပ်ပေးပါ၊ ကျွန်တော်နာခံပါ့မယ်” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

“အလုပ်ရသွားပြီဆိုပြီး စောက်ချိုးမပြေတော့မလုပ်နဲ့နော်၊ အလုပ်ကပြန်လာရင် အခုလိုဘဲ အိမ်အလုပ်ဆက်လုပ်ရမယ်၊ နားလည်လား” လို့ပြောလာတော့ “မမကြီး မခိုင်းတော့မှာ ကျွန်တော်ကကြောက်တာပါ၊ မမကြီး ဆီမှာ ကျွန်တကောင်လို တသက်လုံးနေခွင့်ရချင်တာပါ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

“ငါ့ကိုစောက်ပိုတွေပြောပြန်ပြီ၊ ကဲငါရေချိုးလိုက်အုံးမယ်၊ ပြီးရင်ထမင်းစားမယ်၊ အဆင်သင့်ပြင်ထားလိုက်” လို့ မမကြီးကပြောပြီး အခန်းထဲဝင်သွားတေဲ့အခါ၊ ကျွန်တော်လဲ မီးဖိုခန်းထဲဝင်ပြီး ဟင်းအိုးနွှေး၊ ထမင်းကို မိုက်ခရိုဝေ့ထဲထည့်ပြီးနွှေးရင်း ၊ မမကြီးညစာစားဖို့ ပြင်ဆင်တယ်။

မမကြီးအခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီး ထမင်းစားနေတုန်း သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး သူချွတ်ချထားလို့ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျနေတဲ့ ရေလဲထမိန်လေးကိုကောက်ယူပြီး အဝတ်စင်မှာ မလှမ်းခင်အားရအောင်နမ်းတယ်၊ အဝတ်တောင်းထဲက မမကြီးရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနက်ရောင်လေးကို ယူပြီးနမ်းတယ်၊ ကျွန်တော်အပြင်ပြန်ထွက်လာတော့ “နားရွက်ဆွဲပြီးထိုင်ထ အခါ ၂၀၀ လုပ်စမ်း” လို့ ထမင်းစားနေတဲ့မမကြီးကပြောတယ်။ 

ကျွန်တော်လဲ သူ့ရှေ့မှာ နားရွက်ဆွဲပြီးထိုင်ထ အခါ ၂၀၀ လုပ်ပြီးတဲ့အခါ ဒူးတွေညောင်းပြီး မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး၊ မီးဖိုခန်းထဲလက်သွားဆေးတဲ့ မမကြီးက သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း “ဒီမှာ ဒူးလာထောက်စမ်း” လို့ပြောတယ်။

သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီးသွားတော့ “နင့်စောက်ခွက် အပေါ်မော့” လို့ပြောပြန်လို့ သူ့မျက်နှာကို မော်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ဘယ်ဖက်ပါးကို သူ့ရဲ့ညာဖက်လက်ဖဝါးနဲ့ အားရပါးရလွှဲရိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲမှာ ကြယ်တွေလတွေ မြင်လိုက်ရတယ်။

“ငါက မလုပ်နဲ့ဆိုမလုပ်နဲ့” လို့ပြောပြီး မီးဖိုခန်းထဲက သူထွက်သွားတော့ ကျွန်တော်လဲ ရင်ထဲဟာပြီး ကျန်ခဲ့ရပါတော့တယ်။

(၁၃)

မမကြီးရဲ့ဒေါသကို လက်တွေ့ကြုံလိုက်ရတဲ့ကျွန်တော်က မမကြီးကို အရမ်းကြောက်သွားတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ပစ်ပယ်လိုက်မှာလဲ အရမ်းစိုးရိမ်သွားတယ်၊ အရိုက်ခံထားရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘယ်ဖက်ပါးပြင်တခြမ်းလဲ ပူထူနေတယ်။

အိမ်ရှေ့ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ မမကြီးခြေရင်းမှာ ထိခြင်းငါးပါးနဲ့ ဒူးထောက်ကန်တော့ပြီး “မမကြီး မကြိုက်တာလုပ်မိတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါ” လို့ထပ်ခါတလဲလဲတောင်းပန်နေမိတဲ့ကျွန်တော့်ကို “နင်စောက်ရူးထဖို့အတွက် နင့်ကို ငါ့အခန်းထဲပေးဝင်ထားတယ်လို့ထင်နေတာလား” လို့ လေသံမာမာနဲ့မေးပြီး “ငါမကြိုက်ဘူးပြောထားတာကို ထပ်လုပ်တာ နင်က စောက်ဂရုမစိုက်တာလား” လို့ ဆက်မေးတယ်။

ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာမျက်နှာကပ်ပြီး ပြားပြားဝပ်တွား ကန်တော့နေတဲ့ကျွန်တော်က “ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ပါမမကြီး၊ နောက်ကို ဆင်ခြင်ပါ့မယ်” လို့ ထပ်အသနားခံလိုက်တော့ “နောက်တခါထပ်လုပ်ရင် ဒီထက်ပိုနာမယ်၊ မှတ်လောက်သားလောက်ရှိသွားပြီမှလား” လို့ထပ်မေးတယ်။ 

“မမကြီး ရိုက်နှက်ဆုံးမတာ ကျွန်တော်ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးခံနိုင်ပါတယ်၊ မမကြီးစိတ်ကျေနပ်တဲ့အထိ ရိုက်ပါ။ မမကြီးစိတ်ဆိုးပြီး ကျွန်တော့်ကို မခိုင်းတော့မှာဘဲကြောက်တာပါ” လို့ပြောလိုက်တော့ “ဘာဖြစ်ချင်နေမှန်းမသိဘူး” လို့စိတ်ပျက်တဲ့အသံနဲ့ပြောလာတာနဲ့ “မမကြီးရဲ့ကျွန်ဖြစ်ချင်တာပါ” လို့ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တယ်။

မမကြီး ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ ခဏငြိမ်သွားပြီးတော့မှ “ကျွန် တကယ်ဖြစ်ချင်တာလား” လို့ မေးလာတော့ “တကယ်ဖြစ်ချင်တာပါ၊ မမကြီးကို သခင်မ အဖြစ် တသက်လုံးကိုးကွယ်ချင်တာပါ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ 

မမကြီး ခဏထပ်ငြိမ်သွားတယ်၊ ပြီးတော့မှ “ကျွန်ဆိုရင် ကိုယ့်သခင်မစိတ်ညစ်အောင်မလုပ်နဲ့ပေါ့၊ သခင်မစကားနားထောင်ရမှာပေါ့၊ သခင်မ ပြောတာနာခံရမှာပေါ့၊ နင်စိတ်ထဲရှိသလို လျှောက်လုပ်နေလို့မရဘူးလေ၊ မဟုတ်ဘူးလား” လို့ ပြောတယ်။

ကျွန်တော့်ရင်တွေအရမ်းခုန်လာတယ်။ မျက်နှာကိုလဲကြမ်းပြင်နဲ့ပိုပြီးဖိကပ်ထားမိတယ် “ကျွန်ဆိုတာ သခင်မ အတွက်ဘဲဖြစ်ရမှာလေ၊ နင့်စိတ်အာသာဖြေဖို့သခင်မ ကို အသုံးချရမှမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဟုတ်တယ်မှလား” လို့ဆက်ပြောတယ်။

“နင့်ကို ငါယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့ ကျွန်အဖြစ်ထားပေးဖို့ဆိုရင် နင့်စိတ်ကို နင်ထိန်းနိုင်ရမယ်၊ ငါထားတဲ့အတိုင်းနေနိုင်ရမယ်၊ ငါခိုင်းတဲ့ အတိုင်းလုပ်ရမယ်၊ နင့် စောက်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားဖို့လဲလိုမယ်၊ ငါ့ကို CV ပေးထားတဲ့ကိစ္စ ငါ့လင်ကိုပြောပြတာမျိုး ငါလက်မခံဘူး၊ နင့်ကို သူမမေးတဲ့ ကိစ္စ နင်ဖြေစရာမလိုဘူး၊ မေးတာဘဲဖြေ၊ စောက်ပိုမပြောနဲ့၊ စောက်ရောဝင်ရင်ကမ်းမတက်နဲ့” လို့ ဆက်ပြောပြန်တယ်။

“ငါခိုင်းထားတာတွေလုပ်ပြီးရင် မီးဖိုခန်းထဲမှာဘဲနင်နေရမယ်၊ အိမ်ရှေ့ခန်းကို ငါခေါ်မှ လာရမယ်၊ ဟိုဖက်အခန်းက ကောင်မလေးတွေနဲ့လဲ မေးထူးခေါ်ပြောထက်မပိုရဘူး၊ စကားရှုပ်တာငါလက်မခံဘူး၊ အခုထိတော့ဒီလောက်ဘဲ၊ နင်လိုက်နာနိုင်သလား” လို့မေးလာတော့ “နာခံပါ့မယ်သခင်မ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“ပြီးရော၊ ထတော့၊ လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်တော့” လို့ ပြောတာနဲ့ ကျွန်တော်လဲ “ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်မ” လို့ပြောပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ  “မမကြီး လို့ဘဲခေါ် ရမယ်၊ သခင်မလို့မခေါ်ရဘူး၊ နင့်စိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို နင့်သခင်မလို့သတ်မှတ်ထားဖို့ဘဲလိုတယ်” လို့ပြောတယ်။

“ဟုတ်ကဲ့ပါမမကြီး” လို့ ပြောတဲ့ကျွန်တော့်ကို မမကြီးက “အင်း၊ သွားတော့” လို့မောင်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

(၁၄)

မမကြီးရဲ့ကျွန်ဖြစ်သွားတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ မမကြီးက ကျွန်တော်ကို ပိုပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံလာတယ်။ သူနဲ့ ကုမ္ပဏီတခုထဲမှာ အလုပ်လုပ်ရတော့ ပိုပြီးလဲ ထိစပ်မှုရှိလာတယ်၊ ခြေသဲညှပ်တာ၊ ခြေသဲဆိုးခိုင်းတာ က အစ ကျွန်တော့်ကို ခိုင်းလာတယ်။

တရက်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ “ကောင်လေးခဏလာခဲ့စမ်း” လို့ အခန်းထဲကလှမ်းခေါ်လို့ ကျွန်တော်ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ထမိန်ရင်ရှားထားတဲ့ မမကြီးက ကြမ်းပြင်ပေါ်က ပင်တီအဖြူရောင်လေးကို ခြေထောက်နဲ့ထိုးပြပြီး “ငါရာသီလာနေတာသတိမထားမိလိုက်ဘူး၊ ဘောင်းဘီပေသွားတယ်၊ နင်ယူသွားပြီးလျှော်လိုက်စမ်းပါအုံး” လို့ပြောတာနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ဒူးထောက်ပြီး ရိုရိုသေသေကောက်ယူလိုက်တဲ့အခါ “နမ်းကြည့်စမ်း၊ နင့်သခင်မ ရာသီလာတဲ့ အနံ့ မွှေးသလားသိရအောင်” ဆိုပြီး ထူးထူးခြားခြားပြောလာခဲ့လို့ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ထဲ သွေးစွန်းနေတဲ့သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေးကို ယုယုယယထည့်ပြီး တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း “အရမ်းမွှေးပါတယ်သခင်မ” လို့ဖြေလိုက်တယ်။

“စောက်ရူးလေး” လို့ မမကြီးက ကျေနပ်တဲ့ အသံနဲ့ပြောလာတာကြားရတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်းခွင့်ပြုနေတုန်း ရတဲ့အခွင့်အရေးလက်လွတ်မခံဘဲ တရှိုက်မက်မက် ထပ်နမ်းရှိုက်နေမိပြန်တယ် “နင်နမ်းလို့ ဝရင် လျှော်လိုက်” လို့ မမကြီးက ပြောတဲ့အခါ “နမ်းလို့တော့ ဝ မှ လျှော်ရမယ်ဆိုရင် လျှော်ဖြစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး သခင်မ” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ မမကြီးက ရယ်ပြီး “ဟုတ်ပါပြီ၊ သွား သွား ၊ အခုမြန်မြန်သွားလျှော်တော့၊ ငါရေချိုးတော့မယ်” လို့ ပြောပြီးမောင်းထုတ်လိုက်တော့တာဘဲ။

မမကြီးရဲ့ ကျွန်ဖြစ်ရတဲ့ ဘဝ ကို အရမ်းကျေနပ်သွားတာပါ။ မမကြီးရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို လျှော်ပြီးလှမ်းပြီးသွားတဲ့အခါ မမကြီး ညစာစားဖို့ တက်တက်ကြွကြွပြင်ဆင်ပေးနေရင်း မမကြီးထွက်လာမယ့်အချိန်ကို ထမင်းစားပွဲဘေးမှာ ဒူးထောက်ပြီး စောင့်နေခဲ့တယ်။

အခန်းထဲက လန်းလန်းဆန်းဆန်းနဲ့ထွက်လာတဲ့မမကြီးက ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ “နင်နေရမယ့် နေရာမှာ မနေဘဲ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ၊ စောက်ရောနဲနဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ကန်းတက်မလာနဲ့၊ နားရွက်ဆွဲထိုင်ထ အခါ ၂၀၀ လုပ်စမ်း” လို့ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ဆူတာကြောင့် ကျွန်တော်လဲ နားရွက်ဆွဲပြီး ထိုင်ထအခါ ၂၀၀ လုပ်တယ် “ပြီးရင် နင်နေရမယ့်နေရာမှာ ဒူးထောက်ပြီးစောင့်နေ၊ ငါထမင်းစားပြီးမှ လာခဲ့မယ်” လို့ မမကြီးက ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်ရင်းပြောလာတော့ ကျွန်တော် ငိုချင်လာတော့တာပါဘဲ။

မီးဖိုခန်းထဲမမကြီးဝင်လာတာမြင်တော့ ဒူးထောက်ပြီး စောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော် အရမ်းကြောက်နေပါပြီ “နင့်မျက်နှာ ကြမ်းပေါ်ကပ်ထားစမ်း” လို့အမိန့်ပေးတော့ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းကျွန်တော့်မျက်နှာကိုကြမ်းပြင်နဲ့ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်ကို မမကြီးက ဖိနပ်စီးထားတဲ့ ခြေထောက်နဲ့နင်းပြီး “ငါမခေါ်မချင်း နင်နေရမယ့်နေရာက ဒီနေရာ၊ မသေမချင်းမှတ်ထား” လို့ အေးစက်စက်ပြောပြီး ခေါင်းကိုနင်းထားတဲ့အချိန်မှာ “ကြောက်ပါပြီသခင်မ” လို့ ကျွန်တော်တောင်းပန်တယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်တွေအရမ်းခုန်နေပြီး သူ့ခြေထောက်အောက်မှာ နေရတဲ့ ဘဝကို ကျေနပ်နေမိတာတော့ကျွန်တော်အသိဆုံးဘဲ။

(၁၅)

လစာထုတ်တဲ့နေ့မှာ ကျွန်တော့်စိတ်ကူးနဲ့ ကျွန်တော်တိတ်တခိုးပျော်နေခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ အဝတ်အစားတောင်မလဲနိုင်ဘဲ ၊ မမကြီး ကို ရိုရိုသေသေရှိခိုးကန်တော့ရင်း “ကျွန်တော့်လခ အကုန်လုံး သခင်မကို ကန်တော့ပါတယ်၊ အိမ်လခ ကိုကျွန်တော်ကန်တော့တဲ့ထဲကယူလိုက်ပါသခင်မ” လို့ ပြောပြီး ကျွန်တော့်ဘဏ်ကဒ်လေးကို မမကြီးအတွက်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။

မမကြီးက ကျေနပ်တဲ့ အသံလေးနဲ့ “လိမ်မာလိုက်တာ” လို့ပြောတော့ ကျွန်တော့်နှဖူးကို ကြမ်းမှာထိကပ်ထားလိုက်ပြီး “လက်ခံပေးပါသခင်မ” လို့ ထပ်ပြောလိုက်တဲ့အခါ၊ မမကြီးရဲ့ ခြေဖဝါးလေးတဖက်က ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်ရောက်လာတယ် “နင့်ပိုက်ဆံငါမယူပါဘူး၊ အိမ်လခလဲ မပေးနဲ့တော့၊ နင့်အိမ်ကို ပို့ပေးလိုက်ပါ၊ သူတို့ မျှော်ရှာမယ်” လို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော် မျှော်လင့်မထားတဲ့ တုန့်ပြန်မှုကိုရလိုက်တော့ ကျွန်တော် အံ့ဩသွားပြီး “ဒါဆိုလဲ ကျွန်တော်ပထမဦးဆုံးရတဲ့ လစာလေးနဲ့တော့ သခင်မ ကို ကန်တော့ပါရစေ” လို့ ထပ်ပြောလိုက်မိပြန်တယ်။

မမကြီးက သူ့ခြေမလေးနဲ့ ကျွန်တော့် ရဲ့ ညာဖက်နားရွက်ကို ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း “ငါ့ရဲ့ ကျွန်ကို ငါစောင့်ရှောက်မှာပေါ့၊ အရိပ်လဲပေးမယ်၊ အစာလဲကျွေးမယ်၊ နင့်တာဝန်က ငါထားသလိုနေပြီး ငါခိုင်းတာလုပ်ဖို့ဘဲ” လို့ ချိုချိုသာသာလေး ထပ်ပြောလာတော့ ကျွန်တော် ကြည်နူးစိတ်နဲ့ မျက်ရည်ကျလာမိတယ်။

“သခင်မခြေဖဝါးအောက်မှာ တသက်လုံးနေပါရစေ” လို့ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ “အခုလဲ နင်က ငါ့ခြေဖဝါးအောက်မှာဘဲလေ” လို့ပြောပြီး ကျွန်တော်ခေါင်းပေါ်သူ့ခြေဖဝါးလေးပြန်တင်လိုက်ရင်းရယ်တယ်။

“ကဲ၊ ငါရေချိုးတော့မယ်” လို့ပြောပြီး အိပ်ခန်းထဲသူဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ မမကြီး ညစာစားဖို့အတွက် မီးဖိုခန်းထဲဲ အကောင်းဆုံးပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်ရင်း ဆထက်တံပိုးကြည်ညိုမြတ်နိူးလာမိတဲ့ မမကြီး အတွက် ကျွန်တော် အတိုင်းအဆမဲ့ပေးဆပ်ချင်လာခဲ့မိပါတယ်။

(၁၆)

ည ၁၀ နာရီလောက် အခန်းတံခါးလာခေါက်လို့ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း အခြားအခန်းက အမ တစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ် “သီရိတို့ အခန်းအဲကွန်းက ရေတွေကျနေလို့ အဲ့ဒါ လာကြည့်ပေးပါလား” လို့ သူကပြောလာတော့ ကျွန်တော်လဲ “ဟုတ်ကဲ့ မမသီရိ” လို့ပြောပြီး ဝက်အူလှည့်တချောင်းယူပြီး သူတို့အခန်းထဲလိုက်သွားခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်ဒီအိမ်ရောက်ခါစ မမကြီးအခန်းထဲဝင်နေတုန်းအချိန် ဖုန်းဆက်တိုင်ခဲ့တဲ့ အမ က ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေရင်း ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ ကုတင်ပေါ်က ထ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး “လုပ်တတ်လို့လား” လို့မေးတာနဲ့ “ကျွန်တော် ကြိုးစားကြည့်ပါ့မယ်” လို့ပြောပြီး ခုံပေါ်တက်လိုက်ရင်း အဲကွန်းအဖုံးက်ုဖွင့်လိုက်တယ်။ ရေထွက်ပေါက်မှာ ဆို့နေတဲ့ အရာတွေကို ပိုက်သေးသေးလေးတချောင်းနဲ့ ထိုးမှုတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ ရေထွက်ပေါက်ပွင့်သွားတာကြောင့် “သုံးလို့ရပါပြီအမ” လို့ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ “ကျေးဇူးဘဲနော်” လို့ မသီရိကပြောတယ်။ ကိစ္စပြတ်ပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်လဲ ကိုယ့်စတိုခန်းလေးဆီပြန်လာခဲ့တယ်။

နောက်နေ့မနက်မိုးလင်းတော့ အိပ်ခန်းထဲက အကိုကြီးနဲ့အတူထွက်လာတဲ့ မမကြီးရဲ့ မျက်နှာတင်းမာနေပြီး အလုပ်ထဲမှာလဲ ကျွန်တော့်ကို စကားမပြောဘူး။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာတော့ မီးဖိုခန်းထဲအထိ လိုက်ဝင်လာပြီး “ဒူးထောက်စမ်း” လို့ ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲထားရင်း အသံမာမာနဲ့ပြောတယ်။ 

ကျွန်တော်ချက်ချင်းဒူးထောက်လိုက်တော့ “မနေ့ညက ဟိုဖက်အခန်းထဲနင်ဘာဝင်လုပ်တာလဲ” လို့ လေသံမာမာနဲ့ မေးလာတော့မှ ကျွန်တော်သဘောပေါက်ပြီး “အဲကွန်းရေကျလို့ဆိုပြီး လာခေါ်လို့လိုက်ပြင်ပေးတာပါသခင်မ” လို့ ဖြေလိုက်တယ် “နင့်စောက်ပေါက်ကို ပိတ်ထားဖို့ ငါမှာထားတယ်မဟုတ်လား” လို့ လက်တဖက်က ဆံပင်ကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီးဆွဲ နောက်လက်တဖက်နဲ့ ပါးတချက်ပိတ်ရိုက်ပြီး ထပ်မေးတာကြောင့် “ကျွန်တော်ဘာမှမပြောပါဘူးသခင်မ၊ အဲကွန်းပြင်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ထွက်လာတာပါ” လို့မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

စိတ်ဆိုးပြေသွားပုံရတဲ့မမကြီးက “ငါတနေ့လုံးဒေါသထွက်နေတာနင်သိလား၊ နင့်ကို အရေခွံဆုတ်ချင်နေတာသေနာလေးရဲ့” လို့ပြောပြီးကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို လွှတ်လိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်စိတ်တွေထိန်းမရတော့ဘူး၊ စကပ်တိုတိုဝတ်ထားတဲ့ မမကြီးရဲ့ ခြေထောက်တဖက်ကို ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ရစ်သိုင်းပွေ့ဖက်ထားလိုက်ရင်း “သခင်မ ကို ကျွန်တော်အရမ်းချစ်တယ်” လို့မျက်ရည်တွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်ပြောလိုက်တယ်။ မရုန်းကန်ဘဲငြိမ်နေတဲ့ မမကြီးရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေကိုလဲ ကျွန်တော် အငမ်းမရနမ်းရှိုက်နေမိတယ်။

(၁၇)

“အဲ့ဒါဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ” လို့မမကြီးက ပြောပြီး မီးဖိုခန်းထဲအသင့်ရှိနေတဲ့ ထိုင်ခုံလေးပေါ် ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့ခြေထောက်တဖက်ကိုကျွန်တော့်ကျောကုန်းပေါ် လှမ်းတင်ထားလိုက်တဲ့အခါ ဒူးထောက်ပြီး သူ့ပေါင်တွင်းသားတွေကို တရှိုက်မက်မက်နမ်းနေတဲ့ကျွန်တော်က သူဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်အနက်ရောင်လေး အောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေးကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။

ကျွန်တော့်ခေါင်းကို မမကြီးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲ အသာတိုးဝင်တဲ့အခါ သူက အလိုက်သင့်လေး ပေါင်ကားပေးလိုက်တာကြောင့် စိုထိုင်းထိုင်းလေးဖြစ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေးရှိရာသူ့ပေါင်ခြံအောက်ဆီ ကျွန်တော့်မျက်နှာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရောက်သွားတယ်။

မမကြီးရဲ့ ပေါင်ခြံအောက်ကို ရူးရူးသွပ်သွပ်နမ်းရှိုက်နေမိတဲ့အချိန်မှာ မမကြီးဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက သိသိသာသာစိုစွတ်လာပါတယ်၊ ရုတ်တရက် မမကြီးက ကျွန်တော့်ဆံပင်ကို ဆောင့်ဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားကဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့စိုက်ကြိုက်ပြီး “နင်ဘာလုပ်မှာလဲ” လို့ လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ်အသံလေးနဲ့မေးတယ်၊ “နမ်းချင်လို့ပါသခင်မ” လို့ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တွေတွေလေးစိုက်ကြည့်ပြီး ၊ဆုံးဖြတ်ချက်တခုချလိုက်ပုံရတဲ့ မမကြီးက “ငါ့ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်” လို့ ခပ်တိုးတိုးပြောတယ်။ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ကျွန်တော် ဆွဲချွတ်တဲ့အခါ သူ့တင်ပါးကို အလိုက်သင့်လေးကြွပေးတယ်။ နောက်ထပ်ခြေထောက်တဖက်လဲ ကျွန်တော့်ကျောပေါ်ရောက်လာတယ်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကင်းမဲ့သွားတဲ့ မမကြီးက ကျွန်တော့်ဆံပင်ကို ဆွဲပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို သူ့ပေါင်ခြံအောက်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

စိုစွတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်သခင်မရဲ့ နှင်းဆီပွင့်ဖတ်လေးတွေကို မက်မက်မောမော စုတ်ယူနမ်းရှိုက်ရင်း လောကကြီးကိုမေ့နေခဲ့တာပါ၊ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ မမကြီးက ကျွန်တော့်ဆံပင်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲရင်း ကျွန်တော့်မျက်နှာကို သူ့ပေါင်ခြံနဲ့ ဖိကပ်ထားလိုက်တယ်။ မမကြီးရဲ့ ငြီးသံသဲ့သဲ့ထွက်လာပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြွတက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ နှင်းဆီပန်းလှလှလေးဆီက ချိုမြိန်တဲ့ ပန်းဝတ်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်စီးဆင်းလာလို့ ကျွန်တော်မက်မက်မောမော သောက်သုံးခွင့်ရလိုက်တယ်။

သိပ်မကြာတဲ့အချိန်မှာဘဲ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို လက်တဖက်နဲ့တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး “တော်ပြီ” လို့ မမကြီးက ပြောတော့ ကျွန်တော်နမ်းတာချက်ချင်းရပ်လိုက်တယ်၊ “ငါရေချိုးတော့မယ်” လို့ မမကြီးကဆက်ပြောပြီး ကျွန်တော့်ဂုတ်ပေါ်ခွရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း ဂါဝန်လေးကိုအောက်ဆွဲချတယ်။ ကျွန်တော်က မမကြီးချွတ်ထားတဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်က အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေးကို ယုယုယယ ကောက်ယူလိုက်ပြီး မမကြီးကို မော့ကြည့်တယ် “နင်လျှော်လိုက်တော့” လို့ မမကြီးကပြောပြီး နောက်ဖေးခန်းက ပြန်ထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့ ပန်းဝတ်ရည်လူးထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေးကျွန်တော်နဲ့အတူကျန်ခဲ့ပါတယ်။

(၁၈)

အရူးအမဲသားကျွေးလိုက်သလို ကျွန်တော့်အတွက်အိပ်မပျော်တဲ့ ညတွေ ဖြစ်ခဲ့ရပေမယ့်၊ မမကြီးကတော့ ထူးထူးခြားခြားခံစားခဲ့ရပုံမပေါ်ပါဘူး။ 

မမကြီးကိုမြင်ရင် ကျွန်တော် သူ့ပေါင်ကြားအောက်အပြေးဝင်ချင်တယ်၊  သူကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းဘဲကျွန်တော့်ကို ဆက်ဆံပြောဆိုတယ်၊ ကျွန်တော်ပြင်ဆင်ပေးတဲ့ ညစာစားတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ မီးဖိုခန်းထဲမှာဘဲ ပုံမှန်အတိုင်းနေရတယ်။

ဆယ်ရက်လောက်ကြာတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့တဲ့ကျွန်တော်က ရုံးကနေအိမ်ကိုပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ မမကြီးရှေ့ဒူးထောက်လိုက်တယ် “ဘာလဲ” လို့မမကြီးကမေးတော့ “ဟိုနေ့ကလို သခင်မကို နမ်းချင်လို့ပါသခင်မ” လို့ပြောလိုက်တယ်။

မမကြီးက ကျွန်တော့်ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး အနားမှာအသင့်ရှိနေတဲ့ကြက်မွှေးတံမြက်စည်းကိုလှမ်းယူလိုက်ရင်း မီးဖိုခန်းဖက်ဆွဲသွင်းတာကြောင့် အလဲလဲအပြိုပြိုနဲ့ မမကြီးဆွဲခေါ်တဲ့နောက်လိုက်ခဲ့ရတာဘဲ။ 

မီးဖိုခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ဒူးထောက်ထားတဲ့ကျွန်တော့်ကို “ငါ့ကို နမ်းချင်တဲ့ကောင် လက်ပိုက်ထားစမ်း” လို့ပြောပြီး ကျွန်တော့်ကြောပြင်ကို ကြက်မွှေးတံမြက်စည်းနဲ့ အချက်ပေါင်းများစွာ လွှဲလွှဲပြီးရိုက်ရင်း ခဏနားပြီးတဲ့အခါ “ကိုယ့်နေရာကိုယ်မသိတဲ့ကောင်” လို့ ပြောပြီး ထပ်ရိုက်တယ်။

တံမြက်စည်းတချက်ကျောပေါ်ရောက်တိုင်း ကျောကော့နေအောင်နာလို့ “ကြောက်ပါပြီ သခင်မ” လို့ တောင်းပန်ရင်း  ကျွန်တော်မျက်ရည်တွေအလိုလိုကျလာတယ်။ အားပါးတရ ရိုက်ပြီးလို့ မောသွားပုံရတဲ့မမကြီးက ကြက်မွှေးတံမြက်စည်းကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပြီး “နင့်စောက်ပေါက်က ဒါမျိုး နောက်တခါ ထပ်မကြားချင်ဘူး” လို့ပြောတော့ “ကြောက်ပါပြီသခင်မ” လို့ပြောပြီး သူ့ကို ကန်တော့နေမိတဲ့အချိန်မှာ သူ မီးဖိုခန်းက ထွက်သွားတယ်။ 

မမကြီးညစာစားဖို့ ပြင်ဆင်ပေးပြီးတဲ့အချိန်မှာ မီးဖိုခန်းထောင့်လေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ကျွန်တော် မျက်ရည်ကျနေမိတယ်၊ ရင်ထဲမှာလဲ ဟာလာဟင်းလင်းကြီးခံစားနေရတယ်၊ ကျွန်တော်မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားလိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ဘဝကိုကျွန်တော်စိတ်ပျက်အားလျော့နေတဲ့အချိန်မှာ “ဘာလုပ်နေတာလဲ” လို့ မီးဖိုခန်းထဲရောက်လာတဲ့မမကြီးက လှမ်းမေးတာကြားလို့ ချက်ချင်းဒူးထောက်ပြီး အသံလာရာဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ “နင့်အင်္ကျီချွတ်ပြီး ဒီမှာ လေးဖက်လာထောက်စမ်း” လို့ ထိုင်ခုံလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ မမကြီးက လှမ်းပြောတာကြောင့် ကျွန်တော်အင်္ကျီချွတ်ပြီး မမကြီးရှေ့မှာ လေးဖက်ထောက်ပေးလိုက်တယ်။

မမကြီးက ကျွန်တော့်ကျောပေါ်က ဒဏ်ရာတွေကို ငြင်ငြင်သာသာ ဆေးလိမ်းပေးရင်းနဲ့ “နင့်အမှားကို နင်သိလား” လို့မေးတယ် “သိပါတယ်သခင်မ” လို့ ကျွန်တော်ဖြေလိုက်တော့ “အင်း” လို့ မမကြီးကပြန်ပြောပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်သူ့ခြေဖဝါးတဖက်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် စိတ်တွေ မမကြီးခြေဖဝါးအောက်မှာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေမိခဲ့တော့တယ်။

(၁၉)

အရိုက်ခံရတဲ့ညက ကုတင်ပေါ်မှာ တညလုံးမှောက်အိပ်ရင်း မမကြီးသောက်ခိုင်းတဲ့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးသောက်ပြီးအိပ်ပျော်ဖို့ကြိုးစားခဲ့ရတော့ တာဘဲ။ မမကြီးပေးခဲ့တဲ့ ကျောပြင်က ဒဏ်ရာတွေနာလွန်းလို့ သိပ်မလှုပ်နိုင်ဘူး။ 

မနက်မိုးလင်းအိပ်ယာထတဲ့အချိန်မှာတော့ ရေပန်းအောက်ခေါင်းထိုးထည့်ပြီး ရေချိုးတဲ့အခါ ကျောပြင်က စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းခံစားရတယ်။ တနာရီလောက်ကြာတော့ မမကြီးနဲ့ အကိုကြီးက ပုံမှန်အတိုင်း အခန်းထဲကအတူတူထွက်လာတယ်၊ ကျွန်တော်ကလဲ ထုံးစံအတိုင်း မမကြီးရဲ့ လက်ဆွဲအိတ်ကို ယူပြီး သူတို့နောက်ကလိုက်ခဲ့တယ်။

ရုံးရောက်တော့ ကျွန်တော့်အလုပ်စားပွဲမှာငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း မနေ့ကအဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို မမကြီးဆေးလိမ်းပေးတာကို ပြန်တွေးမိပြန်တော့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲနွေးသွားပြန်တယ်။ အလုပ်စားပွဲပေါ်က ဖုန်းလေးမည်လာလို့ ကိုင်လိုက်ပြီး “ဟယ်လို” လို့ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “အတန်းထန့်လစ်တွေအသင့်ဖြစ်ပြီးလား၊ ပေးရိုးအတွက် ကီးအင်လုပ်ခိုင်းထားတာလုပ်ပြီးပြီလား” ဆိုတဲ့ မမကြီးအသံကြားလိုက်ရလို့ “ကျွန်တော်လုပ်နေတုန်းပါဘဲ မမကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “မြန်မြန်လုပ်အုံး၊ ဒီနေ့မနက်လိုချင်တယ်” လို့ပြောပြီးတာနဲ့ဖုန်းချသွားတယ်။ မမကြီး အသံကြားလိုက်ရတော့မှ ကျွန်တော်လဲ အလုပ်ထဲအာရုံပြန်ရောက်ခဲ့ရတယ်။

နေ့လည် ဆယ်တစ်နာရီလောက်မှာ မမကြီးတောင်းထားတဲ့ အတန်းထန့်လစ်တွေကိုသွားပေးတော့ “ဖိနပ်အသစ်က ဖိနပ်ပေါက်နေတာ နာလိုက်တာ၊ နေ့လည်စာထွက်မစားတော့ဘူး၊ ငါ့အတွက် ဝမ်တန်မီးဝယ်လာခဲ့” လို့ပြောတာနဲ့ မမကြီးထိုင်ခုံဘေးမှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်လေးကိုကြည့်မယ်လုပ်တော့ “ထစမ်း၊ လူမြင်လို့မကောင်းဘူး၊ သွားတော့” လို့ အသံတိုးတိုးနဲ့မောင်းထုတ်လိုက်တယ်။

ညနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ပေါက်ဝရောက်တာနဲ့ မမကြီးအနောက်ဖက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး သူဝတ်ထားတဲ့ ကြိုးသိုင်းဒေါက်ဖိနပ်လေးကို ကျွန်တော် ဂရုတစိုက်ချွတ်ပေးပြီးတော့မှ ဒေါက်ဖိနပ်ထိပ်ချွန်နေရာလေးကို ကျွန်တော့်ရှေ့သွားနဲ့ ကိုက်လိုက်တယ် “အဲ့ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ” လို့မမကြီးကမေးတော့ “သခင်မခြေထောက်လေးကို နာအောင်လုပ်လို့ လက်စားချေတာပါသခင်မ” လို့ပြောလိုက်တော့ မမကြီးက ရယ်ရင်း အနားမှာအသင့်ရှိနေတဲ့ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ခြေမလေးကို ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်ချက်ချင်း လေးဖက်ထောက်လိုက်ပြီး မမကြီးရဲ့ ခြေမလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး စုတ်နေလိုက်တယ် “ခြေမဘဲကုန်းစုတ်မနေနဲ့ ဖိနပ်ပေါက်တဲ့နေရာက နာနေတာ” လို့ မမကြီးကပြောတော့ ကျွန်တော် လဲ ဖိနပ်ပေါက်တဲ့ ခြေဖနောင့်အထက်က နေရာလေးကို လျှာနဲ့ ဖွဖွလေးယက်ပေးတယ်၊ မမကြီးက ခြေထောက်ချိတ်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ခြေဖဝါးကို ကျွန်တော့်မျက်နှာရှေ့မှာထောင်ပေးလိုက်ရင်း “ငါ့ခွေး အလိမ်မာလေး” လို့ပြောတဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေလွတ်ထွက်သွားပြီး မမကြီးရဲ့ ခြေဖဝါးကို အငမ်းမရယက်နေမိပါတော့တယ်။

(၂၀)

မသီရိ တို့အခန်းထဲက ဖုန်းမည်သံ ကြားလိုက်ရလို့ မမကြီးက ရုတ်တရက် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတာကြောင့် ကျွန်တော်လဲမီးဖိုခန်းထဲဝင်ပြီး မမကြီး ညစာစားဖို့အတွက် ထုံးစံအတိုင်းပြင်ဆင်တယ်။

ရေချိုးပြီးလို့ မမကြီး ညစာစားနေတဲ့ အချိန်မှာ “သီရိ အလုပ်မသွားရဘူးလား” လို့မမကြီးမေးနေတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရပြီး “သိရိနေသိပ်မကောင်းလို့ အိမ်မှာပြန်အိပ်နေတာ” ဆိုတဲ့ မသီရိ ရဲ့ စကားသံကိုလဲ မီးဖိုခန်းထဲက ကျွန်တော်ကြားနေရတယ် “ထမင်းစားမလား ချက်ထားတာရှိတယ်” လို့ မမကြီးကဆက်ပြောတော့ “မစားတော့ပါဘူး မမကေ၊ ခဏနေမှ အောက်ဆင်းပြီး ဆန်ပြုတ်သွားဝယ်လိုက်မယ်” လို့ပြန်ပြောတယ် “နေမကောင်းရင် နားနားနေနေနေလေ၊ ကောင်လေးကို သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်မယ်” လို့ပြောပြီး “ကောင်လေးခဏလာအုံး၊ သီရိအတွက် ဆန်ပြုတ်သွားဝယ်ပေးလိုက်စမ်း” လို့ မမကြီးကလှမ်းပြောတာနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲကနေအိမ်ရှေ့ခန်းထွက်လာခဲ့တယ်။

ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မသီရိက ငါးဒေါ်လာလှမ်းပေးပြီး “ကြက်သားဆန်ပြုတ်ဝယ်ခဲ့ပေးပါ” လို့ပြောတော့ “ဟုတ်ကဲ့မမသီရိ” လို့ ကျွန်တော်ပြောပြီး အိမ်အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဆန်ပြုတ်ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မသီရိစားဖို့ ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာပြင်ဆင်ပေးပြီးတာနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲဝင်နေလိုက်တယ်။

မသီရိ ဆန်ပြုတ်သောက်နေတဲ့အချိန်မှာ မမကြီး မီးဖိုခန်းအဝရောက်လာပြီး “ကောင်လေး၊ ငါ့အခန်းထဲကအဝတ်တွေယူပြီး လျှော်လိုက်အုံး” လို့လာပြောတာကြောင့် “ဟုတ်ကဲ့မမကြီး”လို့ပြန်ဖြေပြီး ထုံးစံအတိုင်း တခြားအဝတ်တွေကို အဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်လျှော်ထားတဲ့အချိန်မှာ ၊ မမကြီးရဲ့ ထမိန်တွေနဲ့ အတွင်းခံတွေကို ဆပ်ပြာရည်နဲ့စိမ်ပြီး လက်နဲ့လျှော်ဖွတ်နေတုန်း “အိမ်သာတက်ချင်လို့ ခဏဖယ်ပေးပါလား” လို့ ရေချိုးခန်းအပေါက်ဝမှာ မသီရိ က ရပ်ပြီးလာပြောတာကြောင့် “ဟုတ်ကဲ့မမသီရိ” လို့ပြောပြီး ကျွန်တော်အပြင်ထွက်ပေးလိုက်တယ်။

မသီရိ အိမ်သာတက်ပြီးလို့ အိမ်သာထဲက ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ “လိမ်မာလိုက်တဲ့ခွေးလေး” လို့ တိုးတိုးလေးပြောတယ်။ မမကြီး ကျွန်တော့်ကို ပြောတာတွေကို မသီရိ ကြားထားတာ နားလည်လိုက်တဲ့ကျွန်တော်က “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မမသီရိ” လို့ပြန်ပြောလိုက်တော့ သူက ပြုံးပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတယ်၊ ကျွန်တော်လဲ ရေချိုးခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီးအဝတ်လျှော်တဲ့အချိန်မှာ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တဲ့ မသီရိရဲ့ အီးနံ့လေးတသင်းသင်းကို အားရပါးရရှူလိုက်တယ်။

(၂၁)

နောက်တနေ့ အလုပ်ထဲက ကန်တင်းမှာထိုင်ပြီး မနက်စာ စားကြတဲ့အချိန်မှာ “မနေ့က သီရိ အိမ်မှာရှိနေတာ ငါသတိမထားမိလိုက်ဘူး” လို့  မမကြီးကကျွန်တော့်ကိုပြောပြီး “အဲ့တာနင်စောက်သုံးမကျလို့” ဆိုပြီးဆက်ပြောတော့ “တောင်းပန်ပါတယ်မမကြီး” လို့ကျွန်တော်ပြောလိုက်တဲ့အခါ “ငါတို့ ပြောနေဆိုနေကြတာတွေသူကြားလောက်တယ်” လို့ ဆက်ပြောရင်းသက်ပြင်းချတယ်။ 

“နောက်ဆိုပိုသတိထားရမယ်၊ နင်ကိုသူဘာပြောသေးလဲ” လို့မေးလာတော့ “လိမ်မာတဲ့ခွေးလေးလို့ စသလိုနောက်သလိုနဲ့ပြောသွားပါတယ်မမကြီး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “ငါထင်တဲ့အတိုင်းဘဲပေါ့၊ ဒါကြောင့်ငါတမင်မထူးဇာတ်ခင်းပြီး သူရှိနေတဲ့အချိန်မှာ နင့်ကို အဝတ်ပါလျှော်ခိုင်းလိုက်တာ” လို့ဆက်ပြောပြီး “ငါဘာကြောင့် နင့်ကို တင်းတင်ကြပ်ကြပ်ကိုင်တွယ်သလဲဆိုတာနားလည်ပြီလား၊ တချက်လေးသတိလွတ်တာနဲ့ စောက်ပြဿနာကပေါ်တာတွေ့လား”လို့ ပြောတယ်။

မမကြီးက သက်ပြင်းအခါခါချရင်း “ဖြစ်လာမှတော့ မတတ်နိုင်ဘူး၊ အိန္ဒြေမပျက်နေရမှာဘဲ၊ နင်လဲ လက်ရှိ ပုံစံအတိုင်းဘဲဆက်နေပေတော့၊ နောက်ကို သီရိ ဘာခိုင်းခိုင်း နင်လုပ်ပေးလိုက်၊ သူ့ကို ရိုရိုသေသေဆက်ဆံ၊ အိမ်မှာ ဘယ်သူခိုင်းခိုင်း နင်အလိုက်တသိနဲ့ လုပ်ပေးတတ်တယ်ဆိုတဲ့ပုံစံမျိုးဖြစ်ဖို့လိုလာပြီ၊ နင့်ကြောင့် ငါတို့ အိမ်ထောင်ရေးပြဿနာအတက်မခံနိုင်ဘူး၊ သူများတွေအထင်လွဲခံလို့လဲမဖြစ်ဘူး၊ နားလည်လား”လို့မေးလာတော့ “နားလည်ပါတယ်မမကြီး” လို့ဖြေလိုက်တယ်။

ညနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့ မသီရိ က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာထိုင်နေတယ်၊ ကျွန်တော်က ပုံမှန်အတိုင်း မမကြီးနောက်မှာဒူးထောက်ပြီး မမကြီးဖိနပ်ကို ချွတ်ပေးတယ်၊ မမကြီးက “သီရိနေမကောင်းသေးဘူးလား” လို့ လှမ်းမေးတဲ့အခါ “သက်သာတယ်မမကေ” လို့ မသီရိ ကပြန်ဖြေတယ်၊ မမကြီးက သူ့အခန်းလေးထဲဝင်သွားတဲ့အခါ “ဆန်ပြုတ်ဝယ်ပေးရမလား မမသီရိ” လို့ ကျွန်တော်မေးလိုက်တော့ “ရတယ်၊ ခုနလေးကဘဲ ညစာစားလိုက်တယ်” လို့ပြန်ဖြေတာကြောင့် “မမသီရိ ခိုင်းချင်တာရှိရင် ခေါ်ခိုင်းပါ” လို့ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တဲ့အခါ “အင်း” လို့ပြောပြီး ပြုံးတယ်။ သူပြုံးတာမြင်တော့ ကျွန်တော် ရင်တွေတုန်လာတယ်။

(၂၂)

ကျွန်တော်မီးဖိုခန်းထဲမှာ မမကြီးညစာစားဖို့ပြင်ဆင်နေတုန်း “ငါဒီညအပြင်မှာ ညစာစားမယ်၊ နင့်အကိုလာခေါ်လိမ့်မယ်” လို့ လာပြောတာနဲ့ ကျွန်တော်လဲ “ဟုတ်ကဲ့မမကြီး” လို့ပြန်ဖြေပြီး အိမ်ပေါက်ဝလိုက်ပို့တယ်။

မမကြီးအပြင်ထွက်သွားတော့ “တော်တော်လိမ်မာတဲ့ ခွေးလေးဘဲ၊ ဒီနားလာပါအုံး” လို့ ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ မသီရိ က လှမ်းခေါ်လို့ ကျွန်တော့်သွေးတွေနွေးခနဲဖြစ်သွားပြီး မသီရိကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ “လာလေ၊ ဘာကြည့်နေတာလဲ” လို့ မျက်နှာထားတည်တည်နဲ့ လှမ်းပြောတယ်။

ကျွန်တော်သူ့ဘေးနားမှာ ရိုရိုကျိုးကျိုးလေးရပ်ပြီး သူပြောမယ့်စကားသံကို နားစွင့်နေတုန်း “ငါကနင့်ကို မော့ကြည့်ပြီး သံတော်ဦးတင်ရမှာလား၊ နင်ဘယ်လိုနေရမလဲဆိုတာ နင့်သခင်မ သင်မပေးထားဘူးလား” လို့ ပြောတော့ ကျွန်တော်တွေဝေမနေတော့ဘဲ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။

“နင်က ဘယ်လို slave လဲ၊ house slave လား total submission လား၊ sissy လား” လို့ သူကမေးတော့ ကျွန်တော် အံ့ဩသွားပြီး “ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်သခင်မ ခိုင်းတာအကုန်လုပ်တဲ့ slave ပါမမသီရိ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “BDSM play တဲ့ အတွေ့အကြုံရှိလား” လို့ထပ်မေးတယ်။

“ကျွန်တော့်အိပ်မက်က real life 24/7 slave ဖြစ်ချင်တာပါမမသီရိ၊ BDSM game တွေ play တာမျိုးမရှိပါဘူး” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “Oh nice” လို့ပြောပြီးရယ်တယ်။

“မမကေ က နင့်ကိုခိုင်းကောင်းလို့ခိုင်းနေတာဖြစ်မှာပါ၊ နင့်အိပ်မက်ကို နားလည်ပေးနိုင်မယ့်သူမဟုတ်ပါဘူး၊ နင့်ကို သူကန်ထုတ်တဲ့နေ့ ငါ့ဆီလာခဲ့၊ နင့်ကို ငါမွေးမယ်” လို့ပြောတယ်။

ကျွန်တော်သူ့ကို တအံ့တဩမော့ကြည့်လိုက်တော့ “ငါတကယ်ပြောနေတာ၊ ငါ့ဖုန်းနံပါတ်နင့်ကို ပေးထားမယ်၊ ငါလဲ အလုပ်သစ်ရပြီဆိုတော့ အလုပ်နဲ့နီးတဲ့ အိမ်ကို နောက်လဆိုပြောင်းတော့မှာ၊ နင့်သခင်မ ကန်ထုတ်တဲ့နေ့ ငါ့ဆီလာခဲ့” လို့ထပ်ပြောတယ်။ ကျွန်တော်သူ့ကို အသိမဲ့စွာငေးကြည့်နေခဲ့မိပါတယ်။

(၂၃)

မှင်သက်အံ့ဩစွာနဲ့ မျက်နှာကျသွယ်သွယ်၊ မျက်လုံးပြူးပြူးလေးပိုင်ဆိုင်ထားပြီး အသားလတ်လတ်နဲ့ မသီရိ ရဲ့ မျက်နှာလေးကို သတိလက်လွတ်ငေးကြည့်နေမိတဲ့ကျွန်တော့်ကို “ဘာဖြစ်နေတာလဲ” လို့မေးတာကြောင့် “မမသီရိ က ဒီကိစ္စတွေသိနေလို့ အံ့ဩနေတာပါ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “နင့်သခင်မ ရဲ့ ထမိန်တွေနဲ့ နင်အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ကိစ္စကို မထား ငါ့ကိုလာ ပြောကတည်းက ငါရိပ်မိနေတာဘဲ၊ နင့်သခင်မကိုတောင် မထားဖုန်းဆက်ပြီးမေးသေးတာလေ” လို့ ဖြေတယ်။ သူပြောမှ ကျွန်တော့်ကိုမြင်ရင် ရှုတည်တည်နဲ့ အဖက်မတန်သလိုဆက်ဆံတတ်တဲ့ မထား ကိုသတိရသွားတယ်။

“နင့်ကိုပြောရအုံးမယ်၊ ငါနင့်ကိုပြောတာတွေ နင့်သခင်မ ကိုပြန်မပြောနဲ့နော်၊ သူ့ခိုင်းဖတ်ကို လာလုတယ်ထင်သွားတာအရေးမကြီးဘူး၊ ကြောက်လန့်ပြီး နင့်ကို ဒုက္ခပေးနေလိမ့်မယ်၊ နင်ရောက်တာမကြာသေးဘူး” လို့ ပြောတော့ “ဟုတ်ကဲ့မမသီရိ၊ ကျွန်တော်မပြောတော့ပါဘူး” လို့ ကတိပေးလိုက်တယ်။

မသီရိကကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးလိုက်ရင်း “နင်က နင့်သခင်မအပေါ်မှာ သစ္စာရှိတဲ့ခွေးမှန်းငါသိပါတယ်၊ သူကိုပြန်မပြောနဲ့ဆိုတာက နင့်အတွက်စိုးရိမ်လို့ပြောတာ” လို့ဆက်ပြောလာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲ ရှိန်းတိန်းပိန်းတိန်းဖြစ်လာတယ်၊ သူ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ခြေဖမိုးလေးကို မြတ်မြတ်နိူးနိူးကုန်းနမ်းလိုက်ပြီး “မမသီရိရဲ့စေတနာကို ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်၊ အားလဲကိုးပါတယ်” လို့ပြောလိုက်တော့ “လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်တော့၊ နင့်သခင်မပြန်လာရင် အဆူခံနေရအုံးမယ်၊ ငါလဲ တရေးလောက်မှေးလိုက်အုံးမယ်” လို့ပြောပြီး သူနှုတ်ဆက်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲဂယောက်ဂယက်နဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ စိတ်တွေလဲအရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ် “မမသီရိ ခြေထောက်လေးကို နှိပ်ပေးပါရစေ” လို့ အရဲစွန့်ပြီး ခွင့်တောင်းလိုက်တော့ “ဟင့်အင်း” လို့ပြန်ဖြေတယ် “မမသီရိ အဝတ်တွေလျှော်ပေးပါရစေ” လို့ ထပ်ပြောတော့ “ဟင့်အင်း” လို့ ရယ်ပြီးဖြေတယ် “မမသီရိအဝတ်တွေမီးပူတိုက်ပေးပါရစေ” လို့ ထပ်ပြောလိုက်တော့ “အင်း” လို့ဖြေပြီး တသိမ့်သိမ့်ရယ်တယ်။

(၂၄)

မမသီရိ က သူ့ရဲ့ ကုတင်လေးပေါ် လှဲအိပ်လိုက်ရင်း သူ့အခန်းဝမှာ ရပ်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို “ဝင်ခဲ့လေ” လို့ လှမ်းပြောတာနဲ့ သူတို့အခန်းလေးထဲ ဒုတိယအကြိမ်မြောက်ရောက်ခဲ့ရတယ်။

သူ့ကုတင်ခြေရင်းဖက် အခန်းထောင့်မှာ ပုံထားတဲ့ အဝတ်ပုံကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း “အဲ့ဒါတွေက နင်မီးပူတိုက်ဖို့ ငါနဲ့မထားရဲ့ လျှော်ပြီးသားအဝတ်တွေဘဲ” လို့ပြောတော့ “ကျွန်တော်အပြင်ယူသွားပြီး မီးပူတိုက်လိုက်ပါ့မယ်” လို့ပြန်ပြောလိုက်တဲ့အခါ “No ဒီမှာထိုင်ပြီး မီးပူတိုက်လို့ရတယ်” လို့ ကုတင်နှစ်လုံးကြားက ကွက်လပ်နေရာလေးကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။

ကျွန်တော်လဲ သူတို့ကုတင်နှစ်လုံးကြားကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သင်ဖြူးဖျာလေးခင်းပြီး မီးပူတိုက်တဲ့ ခုံလေးနဲ့ သူတို့အဝတ်တွေကို မီးပူ တိုက်နေတဲ့အချိန်မှာ မသီရိ က သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ အသက်ရှူသံမှန်မှန်လေးနဲ့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတာမြင်လို့ အဝတ်စင်လေးပေါ်က သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရေလဲထမိန်လေးတွေကို ခိုးနမ်းတယ်၊ အဝတ်ဟောင်းတောင်းထဲက အတွင်းခံတွေကို တိတ်တဆိတ်ရှာဖွေပြီး သူတို့ရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ကို ရှူရှိုက်တယ်၊ လက်တစ်ဖက်က ပင်တီခရမ်းရောင်လေးကိုကိုင်ပြီး နမ်းနေရင်းနဲ့ လောဘမသတ်နိုင်တော့ နောက်ထပ်ပင်တီပန်းနုရောင်လေးတထည်ကို ကျွန်တော့် တီရှပ်အောက်ထိုးထည့်ပြီး ဖွက်ထားလိုက်တဲ့အချိန်မှာ “နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ” လို့ တရေးနိူးလာတဲ့ မသီရိက လှမ်းမေးတော့ ခိုးထုတ်ခိုးထည်နဲ့မိသွားတဲ့ ကျွန်တော်အသက်မရှူရဲတော့ဘူး။

မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ မသီရိ ရှေ့မှာ မီးပူပြန်တိုက်ဖို့ ပြန်လုပ်တော့ “နင့်အင်္ကျီချွတ်လိုက်စမ်း” လို့ မသီရိ က ကုတင်ပေါ်မှာထထိုင်လိုက်ရင်းနဲ့ အမိန့်ပေးတယ်၊ ခိုးထုတ်ခိုးထည်နဲ့မိသွားပြီဆိုတာကျွန်တော်သိလိုက်တယ်၊ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီးကျွန်တော့်အင်္ကျီချွတ်လိုက်တဲ့အခါ ပန်းနုရောင်ပင်တီလေး ထွက်ကျလာတယ် “နင်ဘာလို့ ခိုးတာလဲ” လို့ မသီရိကမေးလာတော့ ကျွန်တော်ဘာဖြေရမှန်းမသိလို့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီးအသံတိတ်နေမိတဲ့အခါ “နောက်ကို မခိုးနဲ့ ကြားလား” လို့ပြောတာကြောင့် “ဟုတ်ကဲ့မမသီရိ” လို့ မသီရိရဲ့ မျက်နှာလေးကိုမော့ကြည့်ပြီးကျွန်တော်ဖြေလိုက်တယ်။

အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ဖြစ်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကိုမသီရိ စိုက်ကြည့်ပြီး “ရှေ့တိုးခဲ့စမ်းပါအုံး” လို့ပြောတော့ သူ့နဲ့အနီးဆုံးနေရာကို ကျွန်တော်တိုးကပ်သွားလိုက်တယ်၊ သူနဲ့ လက်တကမ်းရောက်သွားတဲ့အခါ ရုတ်တရက် ကျွန်တော့်ရဲ့ နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို အနားမှာအသင့်ရှိနေတဲ့ ဆံညှပ်ကလစ်လေးနှစ်ခုနဲ့ ညှပ်ပြီး ဖိချလိုက်လို့ “အား” လို့ ကျွန်တော်ထအော်တော့ “အသံမထွက်စမ်းနဲ့” လို့ ခပ်တိုးတိုးပြောပြီး “ပါးစပ်ဟ” လို့ အမိန့်ဆက်ပေးတာနဲ့ ကျွန်တော်ပါးစပ်ဟပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်ခိုးလာတဲ့ ပင်တီပန်းနုရောင်လေးကို ကောက်ပြီး ဟထားတဲ့ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ လက်ညှိုးနဲ့ စိမ်ပြေနပြေထိုးထည့်လိုက်တာကြောင့် ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမှာ ပန်းနုရောင်ပင်တီလေးနဲ့လုံးထွေးပြည့်ကျပ်သွားတယ်၊ ခက်ခက်ခဲခဲ အသက်ရှူနေရလို့ မျက်လုံးပါပြူးလာတယ်။

မသီရိက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး “လက်ဖြန့်” လို့ ထပ်အမိန့်ပေးပြန်တာကြောင့် ကျွန်တော်လဲ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို သူ့ရှေ့မှာဖြန့်ပေးထားပြီးသူ့ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ မော့ကြည့်နေမိတယ်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို သူက ပြုံးပြုံးလေးငုံ့ကြည့်ရင်း ဗီဒိုထဲက ကြိမ်လုံးလေးသွားယူလာပြီး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးကို တချက်စီစရိုက်တယ်။

နောက်ထပ်တခါကြိမ်လုံးနဲ့ထပ်ရိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကြိမ်လုံးရောက်မလာခင် ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးကို အသာလေးအောက်ချလိုက်တာသူမြင်သွားပြီး “မလှုပ်နဲ့ နော်၊ လှုပ်ရင်ပိုရိုက်မယ်” လို့ ပြုံးပြုံးလေးပြောလာတော့ ကျွန်တော်မလှုပ်ရဲတော့ပါဘူး၊ လက်ဖဝါးတဖက်ကို ဆယ်ချက်စီရိုက်ပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်တော်မျက်ရည်ကျတယ် “ခိုးလို့ရိုက်တာ၊ နင့်က panty fetish ဆိုတော့ ပင်တီတွေ့ရင် နမ်းမှာငါနားလည်ပြီးသား၊ ငါတို့ ဝတ်ပြီးသားပင်တီတွေကို နင်နမ်းလို့ရတယ်၊ အဲ့ဒါငါ့အတွက် ပြဿနာမရှိဘူး၊ နောက်တခါခိုးရင် ဒီထက်ပိုနာမယ်” လို့ပြောပြီး ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲသူထိုးထည့်ထားတဲ့ ပင်တီလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ကြမ်းပေါ်ပစ်ချလိုက်ရင်း “မီးပူတိုက်ပြီးရင် လျှော်လိုက်” လို့ပြောတယ်။

(၂၅)

အီစိမ့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ပရုတ်ဆီလိမ်းပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့ရတဲ့နေ့မှာ မမကြီး နဲ့ အကိုကြီး ညအတော်မိုးချုပ်မှ အိမ်ပြန်လာတယ်..

နောက်နေ့ ရုံးရောက်တော့ “မနေ့က ဘာထူးသေးလဲ” လို့ မမကြီး ကမေးတော့ “မသီရိ မီးပူတိုက်ခိုင်းလို့ ကျွန်တော်လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်မမကြီး” လို့ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “နင့်ကို ဘာတွေမေးသေးလဲ” လို့ထပ်မေးပြန်တာကြောင့် “ဘာမှမမေးပါဘူး၊ သူနေမကောင်းလို့အိပ်နေပါတယ်” လို့ လိမ်ပြောလိုက်တယ် “သူတို့ နောက်နှစ်လလောက်ဆို အိမ်ပြောင်းတော့မယ်ပြောတယ်၊ ကျောင်းလဲပြီးသွားပြီဆိုတော့ အလုပ်အသစ်ပြောင်းမှာပေါ့၊ ငါလဲ လူငှါးထပ်ရှာရအုံးမယ်” လို့ပြောတာကြောင့် “ဟုတ်ကဲ့မမကြီး” လို့ အလိုက်သင့်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

ညနေအိမ်ပြန်ရောက်လို့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ မမကြီးရဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်လေးကိုချွတ်ပေးဖို့အတွက် သူ့အနောက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်တော့ “ငါ့ဖိနပ်ငါဖာသာငါချွတ်လိုက်မယ်၊ နင်လုပ်ပေးစရာမလိုဘူး” လို့ ထူးထူးခြားခြားပြောတာနဲ့ ကျွန်တော် မထိရဲတော့ပါဘူး “မီးဖိုခန်းမှာ နင်နဲ့ပြောစရာတွေရှိသေးတယ်” လို့ဆက်ပြောပြီး မီးဖိုခန်းဖက် အဝတ်အစားတောင်မလဲဘဲဝင်သွားပြီးထိုင်ခုံလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ သူ့ရှေ့မှာ ကျွန်တော်ဒူးထောက်လိုက်တဲ့အခါ “နင်နဲ့ငါနဲ့ ဆက်ဆံရေးကရင်းနှီးလွန်းနေတယ်လို့ မနေ့ညက နင့်အကိုကြီးပြောတယ်၊ သူက တော်ရုံပြောတတ်တဲ့သူမဟုတ်တော့ သူဘာပြောချင်မှန်းငါအသိဆုံးဘဲ၊ ငါလဲ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်မှရတော့မယ်” လို့ပြောတော့ ကျွန်တော်အသံတိတ်နားထောင်နေလိုက်တယ် “နင့်ကို အိမ်ဖော်သဘောမျိုးငါကသတ်မှတ်ပြီးခိုင်းထားတာပါလို့ပြောတာလဲသူက သိပ်လက်မခံချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် နင်လဲအနေအထိုင်ဆင်ခြင်မှရမယ်” လို့ဆက်ပြောတော့ “ကျွန်တော်လဲ မမကြီးထားတဲ့အတိုင်းနေတာပါဘဲ” လို့ဆင်ခြေပေးလိုက်တဲ့အခါ “ငါသိတယ်၊ ဒါကြောင့်နင့်ကိုပြောပြနေတာပေါ့” လို့ပြန်ပြောရင်း “ဒီနေ့ကစပြီး နင် ငါ့ကို ဖိနပ်ချွတ်ပေးတာတို့ ၊ ခြေသည်းညှပ်ပေးတာတို့၊ နှိပ်ပေးတာတို့လုပ်ပေးခွင့်မရှိတော့ဘူး၊ အိမ်သန့်ရှင်းရေးနဲ့ မီးဖိုချောင်အလုပ်ကတော့ အခုလက်ရှိအတိုင်း နင်ဆက်လုပ်ရမယ်၊ နားလည်လား” လို့မေးလာတဲ့အခါ “သခင်မရဲ့ ကျွန်အဖြစ် လက်မခံတော့တာလားသခင်မ”လို့ မေးလိုက်မိတယ် “နင်က ငါ့ရဲ့ကျွန်မို့ နင်လိုက်နာရမယ့် စည်းကမ်းကိုနင်သိအောင်ပြောနေတာပေါ့” လို့ပြောပြီး “ငါသေးပေါက်ချင်လာပြီ၊ ဘာသိချင်သေးလဲ” လို့ပြောရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ “သခင်မရဲ့ သေးသောက်ခွင့်ရမလားသိချင်ပါတယ်” လို့ သူ့ကို ပြားပြားဝပ် ကန်တော့ရင်းပြောလိုက်တော့ “နင့်သောက်ရေခွက်အိမ်သာထဲမြန်မြန်ယူလာခဲ့၊ သေးထွက်တော့မယ်” လို့ပြောပြီး အိမ်သာထဲဝင်သွားတာကြောင့်  ကျွန်တော့်သောက်ရေခွက်လေးအမြန်ယူပြီး အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ မမကြီးရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးတုတ်ပြီး ရိုရိုသေသေပေးလိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်လက်ထဲကဖန်ခွက်ကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ဖင်အောက်ထဲထိုးထည့်လိုက်ရင်း သေးပေါက်ထည့်လိုက်ပြီးတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ကိုပြန်ပေးတယ်၊ ကျွန်တော့်လက်ထဲရောက်လာတဲ့ ဖန်ခွက်ထဲမှာ ကျွန်တော်ကိုးကွယ်တဲ့ သခင်မခန္ဓာကိုယ်ထဲက စွန့်ထုတ်လိုက်တဲ့ ရွှေဝါရောင် သေးတွေက အမြှုတ်လေးတွေနဲ့ မွှေးကြိုင်လို့နေတယ်၊ ဖန်ခွက်ကိုနှုတ်ခမ်းမှာတေ့ပြီး ငံကျိကျိနဲ့ ပူနွေးနွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ သခင်မရဲ့သေးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်းအရသာခံပြီး မော့သောက်နေခဲ့တဲ့အချိန်မှာ “သောက်လို့ကောင်းလား” လို့ မမကြီးကမေးတော့ “အရမ်းကောင်းပါတယ်သခင်မ”လို့ပြောလိုက်တယ်၊ မမကြီးကသူ့ဆီးခုံလေးကို လက်နဲ့ အသာပုတ်ပြပြီး “မြန်မြန်သောက်ပြီး ဒီဟာလာယက်” လို့ မျက်နှာလေးရဲပြီးပြောတယ်။

(၂၆)

သူ့ခြေသလုံးက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအသားရောင်လေးကို ခြေထောက်နဲ့ကန်ချွတ်လိုက်ပြီးတဲ့အခါ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ဘိုထိုင်အိမ်သာအဖုံးကိုပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ရဲ့ခြေထောက်လေးတဖက်ကို ဘိုထိုင်အိမ်သာပေါ်လှမ်းတင်လိုက်ပြီး သူ့ဆီးခုံလေးကို ထပ်ပုတ်ပြတဲ့အခါ သူ့ပေါင်ကြားဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးရဲ့ အောက်ထဲ ကျွန်တော့်မျက်နှာရောက်သွားတယ်။

ကျွန်တော်အသဲတွေယားပြီး ရူးရူးသွပ်သွပ်နမ်းလိုက်တော့ “ငါ့ခွေးလေးတော်တော်ငတ်နေတာဘဲ” လို့ သခင်မက အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြောရင်း ကျွန်တော့်ဆံပင်ကို သူ့ရဲ့ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားအောက်ဆွဲသွင်းလိုက်တာကြောင့် ကျွန်တော့်နှာခေါင်းနဲ့ ပါးစပ်က သခင်မရဲ့ ဆီးခုံအောက်နစ်မြုတ်သွားတယ် “နင့်လျှာကို အထဲအထိထိုးပြီး သေသေချာချာယက်စမ်း” လို့သခင်မကပြောပြီး ဆံပင်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့ ဒူးတုတ်ထားတဲ့ကျွန်တော်ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သခင်မရဲ့ တင်းပါးကို လှမ်းဖက်မိသွားရင်း ကျွန်တော့်လျှာကို မညှာမတာအလုပ်ပေးလိုက်တယ် “အင်း၊ ကောင်းတယ်၊ အဲ့အတိုင်းလေးယက်” လို့ပြောပြီး အယက်ခံရင်း ခဏကြာတော့ “ခြေထောက်ညောင်းလာပြီ၊ နင်အောက်မှာခြေဆင်းထိုင်ပြီး အိမ်သာအိုးပေါ်နင့်ခေါင်းပက်လက်လှန်တင်ထား”လို့ပြောတာကြောင့် သူပြောသလို ခေါင်းကိုပက်လက်မော့ပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ခြေထောက်နဲ့နင်းပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ် သူခွထိုင်လိုက်တယ်။ သခင်မရဲ့ ကိုယ်အလေးချိန်တခုလုံးမျက်နှာပေါ်ရောက်နေတော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့ နောက်စိကအတော်နာတယ်၊ သခင်မရဲ့ ဖင်ကြားလေးကနေခက်ခက်ခဲခဲကြိုးစားအသက်ရှူရင်း သခင်မစိတ်အလိုကျအောင် ကျွန်တော့်လျှာ နဲ့ နှုတ်ခမ်းကို မရပ်မနား အလုပ်ပေးထားလိုက်တယ်။ 

ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ သခင်မရဲ့ တင်ပါးက သိသိသာသာလှုပ်ခါလာရင်း ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်ကသခင်မရဲ့ ပိပိလေး တဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီး ပန်းဝတ်ရည်လေးတွေ တစိမ့်စိမ့်စီးကျလာတယ်။ သခင်မရဲ့ နွမ်းလျလျသက်ပြင်းချသံလေးရဲ့နောက်မှာ “ဆက်မယက်နဲ့တော့” လို့ တိုးတိုးလေးပြောလာတော့ ကျွန်တော်လဲပါးစပ်ဟထားရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်ထိုင်နေတဲ့သခင်မ အနှောက်အယှက်မဖြစ်စေဖို့ ငြိမ်သက်နေလိုက်တယ်။

ခဏနေတော့ သခင်မက ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်က ထရပ်လိုက်ရင်း သူဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်အနီရဲရဲလေးကိုအောက်ဆွဲချပြီး ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်လို့ အပြင်ထွက်သွားတယ်။ ဇက်တွေနာ ၊ခေါင်းတွေနာ ၊ပါးရိုးတွေနာ ၊ပေါင်တွေနာပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့ကျွန်တော့်ကို သခင်မက တချက်လေးတောင်လှည့် မကြည့်ပေမယ့် သခင်မရဲ့ ပန်းဝတ်ရည်တွေကတော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံးမှာ ရွှဲနစ်ပြီး သင်းပျံ့ကြိုင်လှိုင်နေပါတော့တယ်။

(၂၇)

ဒုတိယအကြိမ်မြောက် မမကြီးရဲ့ ဖင်အောက်ရောက်ပြီးသွားတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ မကြာခဏဆိုသလို မမကြီးက ကျွန်တော့်ကိုခေါ်သုံးလာတယ်။ 

မမကြီးရဲ့ ပိပိလေးကို ပုံစံအနေအထားအမျိုးမျိုးနဲ့ ယက်ပေးရတာဟာ ကျွန်တော့်အတွက် ပုံမှန်အလေ့အထတစ်ခုဖြစ်လာတယ်။ မမကြီးရဲ့အရိပ်ကိုမြင်တာနဲ့ သူ့ပိပိလေးကိုပြေးယက်ချင်လာတဲ့အထိ သူ့ကို အရူးအမူးစွဲလန်းလာခဲ့တယ်။

အကိုကြီးတရုတ်ပြည်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့ မမကြီးက ကျွန်တော့်ကို သူ့အခန်းထဲခေါ်ထည့်ထားလိုက်ပါတယ်။ သူညအိပ်ယာဝင်တဲ့အခါ သူအိပ်ပျော်သွားတဲ့အချိန်အထိ သူ့ခြေဖဝါးလေးတွေကို နှိပ်ပေးနေရတယ်။ အသက်ရှူသံမှန်မှန်လေးနဲ့ သူအိပ်ပျော်သွားပြီဆိုတော့မှ ကုတင်ခြေရင်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျွန်တော်အိပ်ရတယ်။

တရက်မှာတော့ ရုံးကအပြန်မှာ အိမ်မပြန်ဘဲ ကျွန်တော်မရောက်ဘူးတဲ့နေရာတစ်ခုဆီသူသွားတော့ ကျွန်တော်လဲ သူ့လက်ကိုင်အိတ်ဆွဲပြီးလိုက်ခဲ့တယ်။ ဘယ်တုန်းကမှလဲ သူဘယ်သွားမယ် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာမျိုး ကျွန်တော့်ကို အရေးအရာလုပ် လူရာသွင်းပြီးပြောတတ်တာမဟုတ်တော့ကျွန်တော့်အတွက်က အထူးအဆန်းတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဓာတ်လှေခါးနဲ့အထပ် ၁၁ ထပ်ကိုတက်သွားပြီး အခန်းနံပါတ် ၁၅ ရောက်တော့ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းလေးကို မမကြီးကနှိပ်လိုက်တယ်။

အိမ်တံခါးပွင့်သွားပြီး အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ထွက်လာရင်း “လာမယ်ဆိုလို့မျှော်နေတာ” လို့ ပြောတယ် “ဟုတ်ပါ့၊ယမင်း နဲ့မတွေ့ရတာတောင်ကြာပြီနော်” လို့ မမကြီးက ပြန်ပြောရင်း သူဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီရှည် ပေါင်လယ်လောက်နေရာက ဘောင်းဘီအစကို လက်နဲ့အသာဆွဲတင်လိုက်တာကြောင့် ကျွန်တော့်ကိုဖိနပ်ချွတ်ခိုင်းနေတာမှန်း သိလိုက်လို့ မမကြီးရဲ့အနောက်မှာ ချက်ချင်းဒူးထောက်ပြီး သူ့ရဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်လေးကို ဂရုတစိုက်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကဧည့်ခန်းထဲက ထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စကားပြောကြတော့ ကျွန်တော်က မမကြီးထိုင်နေတဲ့ထိုင်ခုံနောက်မှာ ဒူးတုတ်ခေါင်းငုံ့နေလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့ကို ခြေဖမိုးလေးတစ်စုံရောက်လာပြီး ခြေဖမိုးလေးရဲ့ ပိုင်ရှင်ဟာ ကျွန်တော့်သခင်မထိုင်ခုံဘေးမှာ ကျွန်တော့်လိုဘဲ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။

ကျွန်တော်စိတ်ဝင်စားလို့အသာခိုးကြည့်လိုက်တော့ ဆံပင်တိုတို၊ ဘောင်းဘီတိုပွပွ၊ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်လေးဝတ်ထားပြီး ဖျော်ရည်ခွက်နှစ်ခွက်တင်ထားတဲ့ လင်ဗန်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့မြှောက်တင်ရင်း မမကြီးဘေးမှာ ဒူးတုတ်ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့ မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ် “ကေသီ့အတွက် ကောင်မလေးကို အိုင်ဖျော်ခိုင်းထားတာ၊ အဆီကျတယ်၊ လန်းလန်းဆန်းဆန်းဖြစ်တယ်၊ ကိုယ်နေ့တိုင်းသောက်ဖြစ်နေတဲ့ ဒီတော့ဖျော်ရည်လေး၊ သောက်ကြည့်ပါအုံး” လို့ အိမ်ရှင်မက ဧည့်ခံတယ် ၊ မမကြီးက ဖျော်ရည်ခွက်လေးကို လှမ်းယူလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲ ခေါင်းပြန်ငုံ့ထားလိုက်တယ်။(၂၈)

ဖျော်ရည်သောက်ပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ “အပြင်မှာပူတယ် အခန်းထဲမှာ အဲကွန်းဖွင့်ထားတယ်၊ အထဲသွားရအောင်” လို့ပြောပြီး မမယမင်းက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တဲ့အခါ “အင်း၊ ကိုယ်ဘောင်းဘီလဲချင်နေတာနဲ့အတော်ဘဲ” လို့မမကြီးကပြောရင်း အခန်းထဲထလိုက်သွားတော့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဒူးတုပ်နေရင်းနဲ့ငြိမ်ငြိမ်လေးကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။

ခဏနေတော့မှ “ကောင်လေး”လို့ ကျွန်တော်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်လို့ ဒူးတုပ်ခေါင်းငုံ့ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ကျွန်တော် သူတို့ရှိနေတဲ့ အခန်းထဲရောက်သွားတဲ့အခါ ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့မမယမင်း ရဲ့ စကားပြောရင်း မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ မမကြီးရဲ့ ခြေရင်းမှာ ဆံပင်တိုတိုနဲ့ကောင်မလေးက ပါတိတ်ထမိန်နက်ပြာရောင်ခပ်လတ်လတ်လေးတစ်ထည်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်မှာခေါက်လျှက်သားလေးတင်ထားရင်း ဒူးတုပ်ထားတာမြင်လိုက်ရတယ်။

အခန်းကကျဉ်းတော့ မမကြီးရဲ့ နောက်ဖက်မှာ ကျွန်တော်တိုးဝင်ပြီး ကပ်ကပ်သတ်သတ် ဒူးတုပ်ခေါင်းငုံ့နေလိုက်တယ်။ သူဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကြယ်သီးလေးကို မမကြီးက သူ့ဟာသူဖြုတ်ရင်းနဲ့ မမယမင်း နဲ့ စကားပြောနေတာကိုမြင်သွားတဲ့ ကောင်မလေးကဒူးတုပ်လျှက်သား ရှေ့တိုးလာပြီး မမကြီးရဲ့ ဘောင်းဘီလေးကို ငြင်ငြင်သာသာဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ အတွင်းခံဘောင်းဘီအသားရောင်လေးနဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့မမကြီးရဲ့ တင်သားဖောင်းဖောင်းလေးကကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်ဖြစ်သွားတယ်။

သူချွတ်လိုက်တဲ့ မမကြီးရဲ့ဘောင်းဘီလေးကို သူ့ရဲ့ပုခုံးနောက်တဖက်မှာ လွှားတင်လိုက်ပြီး အခြားပုခုံးတဖက်ပေါ်က ပါတိတ်ထမိန်လေးကို မမကြီးခြေဖမိုးရှေ့မှာ ကွင်းလိုက်လေးမြန်မြန်ဆန်ဆန်ချပေးလိုက်တော့ မမကြီးက သူ့ခြေထောက်လေးတဖက်စီကြွပြီး ထမိန်ကွင်းထဲဝင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ မမကြီးရဲ့ခါးနေရာဆီထမိန်အထက်ဆင်စကိုဆွဲတင်ပြီး ဖျပ်ဖျပ်လတ်လတ်နဲ့ ထမိန်စည်းပေးလိုက်ပြီးတာနဲ့ မမကြီးရဲ့ ခြေဖမိုးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်းငြိမ်သက်နေတဲ့ကောင်မလေးကို ကျွန်တော်အသက်ရှူဖို့တောင်မေ့ပြီးငေးကြည့်နေမိတယ်။

မမကေသီက “ငါ့မိတ်ဆွေကို နင့်လျှာထုတ်ပြလိုက်စမ်း” လို့ လှမ်းပြောတော့ ကောင်မလေးက မမကြီးမြင်သာအောင် ဒူးထောက်ထားရင်း မျက်နှာလေးမော့ပြီး လျှာတန်းလန်းလေးထုတ်ပြတယ်။ ပြောင်လက်လက်စတီးအလုံးလေးထည့်ထားတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့လျှာကို မြင်လိုက်ရတော့ “ဘာထူးခြားမှုရှိလဲ” လို့မမကြီးက မမကေသီကိုမေးလိုက်တဲ့အခါ “စမ်းကြည့်ပါလား” လို့မမကေသီကပြောတယ်။

မမကြီးက “အင်း” လို့ဖြေပြီး ကုတင်အစွန်းပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ လျှာတန်းလန်းလေးထုတ်ထားတဲ့ကောင်မလေးက လေးဖက်ထောက်လိုက်ရင်း မမကြီးရဲ့ ထမိန်အောက်ထဲခေါင်းတိုးဝင်သွားပြီးစက္ကန့်ပိုင်းအကြာမှာ မမကြီးရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို သူဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မမကြီးကလဲ ခါးမှာစည်းထားတဲ့ထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးမှိတ်သွားတယ်။

အသာငြိမ်ပြီး ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို မမယမင်းက တချက်လှမ်းကြည့်ရင်း “နင်ကပွဲကြည့်ပရိတ်သပ်လုပ်နေတာလား၊ အလကားထိုင်မနေနဲ့၊ လာခဲ့စမ်း ငါ့ခြေဖဝါးကို လာနှိပ်နေစမ်း” လို့ပြောလို့ သူ့ခြေဖဝါးလေးတဖက်ကို လှမ်းကိုင်ပြီးသူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ နောက်ခြေဖဝါးတဖက်နဲ့ ကျွန်တော့်ပါးတဖက်ကို လှမ်းရိုက်လိုက်ပြီး “ငါ့ကိုမော့မကြည့်နဲ့” လို့ခပ်တင်းတင်းပြောတယ်။

(၂၉)

မမကြီးက ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်အိပ်လိုက်ရင်းနဲ့ သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကောင်မလေးဂုတ်ပေါ်ခွထားလိုက်ပြီး ထမိန်အောက်ရောက်နေတဲ့ကောင်မလေးရဲ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ဆွဲကပ်တယ်။ မမယမင်း ကလဲ မမကြီးရဲ့ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်ပြီး “ကောင်းလား၊ ကေသီကြိုက်လား” လို့ မေးတော့ မမကြီးက မောဟိုက်နေတဲ့အသံလေးနဲ့ “အင်း” လို့ဖြေတယ်။

“တော်ပြီ” လို့ ထမိန်အောက်က ကောင်မလေးရဲ့ခေါင်းကိုပုတ်ပြီး မမကြီးက ပြောလိုက်တဲ့အချိန်တော့ ထမိန်အောက်ထဲကကောင်မလေး ထွက်လာပြီး မမကြီးရဲ့ခြေဖဝါးလေးနားကကြမ်းပြင်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး ငြိမ်သက်နေပြန်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ မမယမင်းရဲ့ခြေဖဝါးလေးကို နှိပ်ပေးရင်း အဖြစ်အပျက်တွေကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ မသိမသာခိုးကြည့်နေခဲ့တယ်။

ကုတင်ပေါ်မှာလှဲလျောင်းနေတဲ့ မမယမင်း က “အပ်သွားယူစမ်း” လို့ အမိန့်ပေးလိုက်တော့ ဝပ်တွားခယနေတဲ့ကောင်မလေးဒူးတုပ်လျှက်သားနောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး အခန်းထဲကထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ဒူးတုပ်ပြီးပြန်ရောက်လာတာနဲ့ မမယမင်းက ကုတင်ပေါ်မှာပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်တော်ပါးကို သူ့ခြေဖျားလေးနဲ့ ရိုက်လိုက်ပြီး “လျှာထုတ်” လို့ပြောတာကြောင့် ကျွန်တော်လျှာထုတ်ပေးလိုက်တယ်။

ကောင်မလေးလက်ထဲက စတီးညှပ်တချောင်းကိုယူပြီး လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်လျှာကို ညှပ်ပြီးဆွဲထားလိုက်ရင်း နောက်လက်တဖက်နဲ့ ဂုံနီအိတ်ချုပ်တဲ့အပ်အရွယ်အစားလောက်ရှိတဲ့ အပ်နဲ့ ကျွန်တော်လျှာကို ထိုးဖောက်လိုက်တယ်။ ထင်မှတ်မထားတာနဲ့ နာတာနဲ့ရောပြီး ကျွန်တော်သွေးပျက်သလိုဖြစ်နေတာကြည့်ပြီး “ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း၊ ဆောင့်ကန်လိုက်လို့သေတော့မယ်” လို့ မမယမင်းကဟိန်းဟောက်လိုက်ရင်း “နင်ဆက်လုပ်လိုက်စမ်း” လို့ပြောလိုက်တဲ့အခါ ထုတ်ခြင်းပေါက်သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လျှာအပေါက်ထဲကို ကောင်မလေးက စတီးချောင်းလေးထိုးထည့်ပြီး စတီးမူလီလုံးလေးနဲ့ လှည့်ပိတ်လိုက်တယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ သက်တောင့်သက်သာလှဲလျောင်းရင်းလှမ်းကြည့်နေတဲ့ မမကြီးက “မြန်သားဘဲ” လို့ ပြောတော့ မမယမင်း က “အနာကျက်အောင် ခဏတော့စောင့်ရမယ်၊ ဒီကြားထဲ လိုအပ်ရင် ကိုယ့်ကောင်မလေးကို ကေသီ ခေါ်သုံးပေါ့” လို့ပြောရင်း စတီးညှပ်နဲ့ဆွဲညှပ်ထားတဲ့ ကျွန်တော်လျှာကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။

သူလက်ထဲက စတီးညှပ်ကို ကောင်မလေးကိုလှမ်းပေးလိုက်ရင်း “ဒီကောင့် ကို နင်ခေါ်သွားလိုက်တော့” လို့ မမယမင်း က ပြောတော့ ကောင်မလေးက “ဟုတ်ကဲ့သခင်မ” လို့ပြောပြီး ဒူးတုပ်လျှက်သားနောက်ပြန် အခန်းပြင်ထွက်သွားတဲ့အခါ “ဟဲ့ကောင်၊ ဟိုကောင်မနောက် လိုက်သွားလေ၊ အဲ့တာနင့်ဆရာမဘဲ၊ သူခိုင်းတာလုပ်၊ စောက်ချိုးမပြေရင် နင့်ကိုအရေခွံနွှာလိမ့်မယ်” ဆိုပြီးမမယမင်း က ကျွန်တော့်ကိုပြောတဲ့အခါ “ကောင်လေး၊ သခင်မယမင်း ကို သေသေချာချာကန်တော့ပြီးမှသွား” လို့မမကြီးကပြောတော့ မမယမင်းခြေဖဝါးအနားကြမ်းပေါ်မျက်နှာအပ်ပြီး ကျွန်တော်ကျကျနနကန်တော့တယ်။ မမယမင်းက မမကြီးဘေးမှာပြန်လှဲလိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ကို မျက်နှာလွှဲလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လျှာပေါ်က စတီးချောင်းလေးက ခိုးလိုးခုလုနဲ့  အပေါက်ဖောက်ထားတဲ့ လျှာကလဲနာလာတယ်။

(၃၀)

မီးဖိုခန်းထဲမှာ ထိုင်ခုံနဲ့ထိုင်နေတဲ့ ကောင်မလေးခြေရင်းကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ စိတ်မောလူမောနဲ့ ကျွန်တော်ထိုင်ချလိုက်တယ် “ရေခဲရေများများသောက်ပေး၊ နာတာသက်သာတယ်” လို့ ကောင်မလေးကပြောပြီး ရေခဲရေတခွက်လှမ်းပေးတော့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ရိုရိုသေသေယူလိုက်ပြီး မော့သောက်လိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာလေးကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ 

ကျွန်တော့်ကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက တော်တော်လှမှန်းသတိထားမိလိုက်လို့ မျက်တောင်မခတ်ဘဲငေးကြည့်နေတုန်း “ခုရက်ပိုင်း အပူအစပ်မစားနဲ့ အနာရင်းလာလိမ့်မယ်” လို့ထပ်ပြောတော့ “ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ” လို့သူ့မျက်နှာလေးကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစားကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ  လို့ သူ့ခြေဖဝါးတစ်ဖက်နဲ့ ပါးလှမ်းရိုက်ရင်း “ခေါင်းငုံ့ထားစမ်း” လို့ခပ်ထန်ထန်ပြောတယ်။

ကျွန်တော်အားငယ်သွားတယ်။ သူ့ပြောသလိုခေါင်းငုံ့ပြီး နေလိုက်တော့ “ဒူးထောက်ထား” လို့ထပ်ပြောပြန်လို့ ကျွန်တော်ဒူးထောက်လိုက်တယ် “အဲ့ဒါ နင်နေရမယ့်ပုံစံဘဲ” လို့ကျွန်တော့်ကိုပြောတော့ ကျွန်တော်ပိုသိမ်ငယ်သွားတယ် “စောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်” လို့ ပြောပြီးကျွန်တော့်ခေါင်းကိုခြေထောက်နဲ့ ဆောင့်ကန််လို့ ပက်လက်လန်လဲတော့ “ဘာလို့လှဲချရတာလဲ” လို့ပြောပြီး မျက်နှာပေါ်ခြေထောက်နဲ့တက်နင်းထားလိုက်ရင်း “မြဲမြဲမှတ်ထား၊ အဲ့ဒါနင့်နေရာဘဲ” လို့ပြောတယ်။

သူ့ခြေဖဝါးအောက်ကနေသူ့ကို သိမ်ငယ်စွာနဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ “နင်ငါ့ကိုကြည့်ရမယ့် အကြည့်က အခုလိုပုံစံဖြစ်နေရမယ်၊ သဘောပေါက်ပြီလား” လို့မေးတာကြောင့် “ဟုတ်ကဲ့သခင်မ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “ငါ့ကိုသခင်မလို့မခေါ်နဲ့ ငါသခင်မမဟုတ်ဘူး၊ နင့်လို စောက်လိုက်ကမ်းဆိုးမသိဘဲ ကျွန်ဖြစ်ချင်တဲ့ကောင်ကို စောက်ချိုးပြေအောင်သင်ပေးနေတာ” လို့မျက်နှာကို ခြေဖနောင့်နဲ့ ဖိနင်းရင်းပြောလာတော့ “ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ” လို့ပြန်ပြင်ပြောလိုက်တယ်။

သူက ထိုင်ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး “စတိုခန်းထဲက ကြိမ်လုံးသွားယူခဲ့၊ နင့်ကို သင်တန်းပေးမယ်” လို့ခိုင်းတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကလူးလဲထရင်း စတိုခန်းလေးထဲဝင်ပြီး သူရှာခိုင်းတဲ့ ကြိမ်လုံးရှာတယ် “မြန်မြန်ယူခဲ့၊ ကြာရင်ပိုနာမယ်” လို့ သူက အေးစက်စက်လှမ်းပြောတော့ ကျွန်တော် ကြက်သီးတွေထလာပါတော့တယ်။

ကြိမ်လုံးလေးကို သူ့ရှေ့ဒူးထောက်ခေါင်းငုံ့ပြီးရိုရိုသေသေကမ်းပေးလိုက်တာကို လှမ်းယူလိုက်ရင်း “ငါ့ခြေဖဝါးကို စနှိပ်စမ်း” လို့ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်လဲသူ့ခြေဖဝါးလေးကို လှမ်းယူပြီး နှိပ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကျောပြင်ပေါ် ကြိမ်လုံးရောက်လာလို့ “အောင်မလေးဗျာ” လို့လန့်အော်မိတယ် “စောက်သံမထွက်နဲ့” လို့ပြောပြီးနောက်တစ်ချက်ထပ်ရိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကျွန်တော်အသံမထွက်ရဲတော့ပါဘူး “ခြေဖဝါးကို သေသေခြာခြာဆုပ်ကိုင်ပြီး အပေါ်အောက်အသာဆွဲလှန်ပေးရတယ်၊ ပြန်လုပ်စမ်း” လို့ ပြောတာကြောင့်သူပြောသလိုလုပ်ပြီးတဲ့အခါ ထပ်နှိပ်တော့ ကြိမ်လုံးနောက်တချက်ထပ်ရောက်လာပြီး “ပြီးရင် ခြေချောင်းတွေကြားကို လက်မလက်ညှိုးနဲ့ အရင်နှိပ်ရတယ်” လို့ပြောတယ်။

ကျွန်တော်လဲကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ သူပြောသလို ဂရုတစိုက်နှိပ်ပေးလိုက် ကြိမ်နဲ့အရိုက်ခံလိုက်နဲ့ ခြေဖဝါးလေးတဖက်ကိုနှိပ်ပေးပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ရဲ့နောက်ထပ်ခြေဖဝါးလေးတဖက်ကို ထပ်နှိပ်ပေးတဲ့အခါ စနစ်တကျနှိပ်တတ်သွားလို့ အရိုက်မခံရတော့ပါဘူး “ခြေဖဝါးပြီးရင် ခြေသလုံးနှိပ်တာဆက်သင်မယ်” လို့သူ့ခြေဖဝါးလေးနဲ့ ကျွန်တော့်ပါးကိုလှမ်းရိုက်ပြီးပြောလာတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်တော်ထပ်အရိုက်ခံရတော့မှာသေချာသွားတယ်။

(၃၁)

ကောင်မလေးလက်ထဲကကြိမ်လုံးကျွန်တော့်ကျောပေါ်တခါကျတိုင်း ကျွန်တော့်အရေပြားပေါ်ကနာကျင်မှုနဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ သာယာမှုတပြိုင်နက်ဖြစ်ပေါ်လာစေတယ်။ သူ့ခြေဖမိုးလေးကို နာနာကျင်ကျင် အမြတ်တနိူးနမ်းလိုက်တော့ “စတိုခန်းထဲက သံကြိုးနဲ့သော့ခလောက်သွားယူလာခဲ့” လို့ သူကပြောတယ်။ 

ကျွန်တော့်လက်ထဲကသံကြိုးကိုလှမ်းယူပြီး “နင့်အဝတ်တွေချွတ်လိုက်” လို့အမိန့်ပေးလာတော့ “ရေချိုးခန်းထဲမှာသွားချွတ်ရမှာလား ဆရာမ” လို့မေးလိုက်တဲ့အခါ “ဒီမှာချွတ်၊ စောက်စကားများနဲ့” လို့ ငေါက်တာကြောင့် ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်စွာနဲ့ဘဲ အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ သူ့ရဲ့ရှေ့မှာ ဒူးတုပ်ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်တယ်။

ကျွန်တော့်ရဲ့ဆံပင်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး သူ့ရဲ့ဒူးခေါင်းကြားထဲ ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုဆွဲသွင်းလိုက်ပြီးတဲ့အခါ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို သံကြိုးနဲ့ပတ်ပြီး သော့ခလော့လေးနဲ့ ခတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုခြေထောက်နဲ့နင်းထားလိုက်ပြီး သံကြိုးကို ခိုင်မခိုင်ဆောင့်ဆောင့်ဆွဲရင်း စမ်းတော့ လည်မျိုဆွဲညှစ်သလိုခံစားရပြီး မျက်စိထဲပြာခနဲဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ 

“ထ” လို့သူကအမိန့်ပေးတော့ ကျွန်တော်မတ်တပ်ထရပ်ဖို့ ကုန်းထမယ်လုပ်တဲ့အခါ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ခြေဖနောင့်နဲ့ ပေါက်ပြီး “ငါက ထလို့ပြောရင် လေးဖက်ထောက်” လို့ပြောတာနဲ့ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းလေးဖက်ထောက်လိုက်တော့ “လာ” လို့အမိန့်ပေးပြီး ကျွန်တော့်လည်ပင်းမှာချည်ထားတဲ့သံကြိုးကိုဆွဲပြီးရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။

သူဆွဲခေါ်သွားတဲ့အတိုင်း သူ့နောက်က ခွေးတစ်ကောင်လို လိုက်ပါသွားတဲ့ကျွန်တော့်ကို “ရပ်” လို့အမိန့်ထပ်ပေးတော့ ကျွန်တော်ရပ်လိုက်တယ် “မလှုပ်နဲ့ ငြိမ်ငြိမ်နေ” လို့ထပ်အမိန့်ပေးပြန်တော့ သူ့ခြေထောက်နားမှာ လေးဖက်ထောက်ခေါင်းငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်နေခဲ့ပါတယ်။ သူ့အဝတ်အစားတွေချွတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ရင်း “ဇလုံထဲသွားထည့်လိုက်စမ်း” လို့အမိန့်ပေးတာကြောင့် သူ့အဝတ်တွေဆီ ကျွန်တော့်လက်လှမ်းလိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော့်လက်ဖမိုးကို ခြေထောက်နဲ့ဖိနင်းပြီး “ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ပြီး ကောက်” လို့ ပြောတယ်။

သူချွတ်လိုက်တဲ့ အဝတ်အထည်တွေကို သွားနဲ့ကုန်းကိုက်ပြီးချီလိုက်တဲ့အခါ ချွေးနံ့နဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ရောထွေးနေတဲ့ သူ့အနံ့လေးရတယ် “မြန်မြန်လုပ်စမ်း၊ ပြီးရင်ပြန်လာခဲ့” လို့ပြောလာတော့ သူ့အဝတ်ဟောင်းတွေကို ဇလုံထဲသွားထည့်ပြီး သူ့ခြေထောက်နားပြန်ရောက်ခဲ့တဲ့အချိန် ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်သူခွပြီးရပ်လိုက်တယ်။

ပူနွေးနွေးအရည်တွေ ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်ကတဆင့် ပါးပြင်ပေါ်စီးကျလာတဲ့အချိန်မှာ သူသေးပေါက်ချနေပြီဆိုတာကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သူရေပန်းဖွင့်လိုက်တယ်၊ သူကိုယ်ပေါ်ကစီးကျလာနဲ့ရေတွေက သူ့ပေါင်ကြားကတဆင့်ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်နဲ့ ကျောပြင်ပေါ်ရောက်လာတယ်။ သူဆပ်ပြာတိုက်ပြီးလို့ ရေချိုးတဲ့အခါ ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ သူကိုယ်ပေါ်ကရေတွေ ကျွန်တော့်ပေါ်ရောက်လာတယ်။ 

သူရေပန်းပိတ်လိုက်ပြီးတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုသူ့ခြေဖဝါးနဲ့ နင်းလိုက်ရင်း “ဇလုံထဲက ငါ့အဝတ်တွေလျှော်ပြီးရင် အိမ်သာဆေးမယ်၊ ကြမ်းတိုက်မယ်” လို့ပြောပြီး ရေချိုးခန်းထဲကထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ရင်ထဲမှာ ဟာပြီးကျန်ခဲ့တယ်။

(၃၂)

ဆရာမခိုင်းတာတွေလုပ်ပြီးသွားတော့ ရေချိုးခန်းအပြင်ကို အသာခြောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ ထိုင်ခုံမှာခြေထောက်ချိတ်ထိုင်ပြီး ဖုန်းပွတ်နေတဲ့ဆရာမက ကျွန်တော့်ကိုမြင်သွားတော့ “လာခဲ့” လို့လှမ်းခေါ်တာကြောင့် သူ့ခြေရင်းအနားလေးဖက်ထောက်ပြီး သံကြိုးတရွတ်တိုက်ဆွဲရင်း ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တိုးကပ်သွားတဲ့အခါ ရာဘာဖိနပ်စီးထားတဲ့ သူ့ခြေထောက်ကို ကျွန်တော့်နှာခေါင်းနားကပ်ပြီး “နမ်း” လို့ပြောတော့ ဖိနပ်ကြားထဲကသူ့ခြေဖနောင့်လေးကို လျှာနဲ့လှမ်းယက်လိုက်တယ်။ သူက တချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း “ဖိနပ်ကို နမ်းခိုင်းတာ” လို့ပြောလာတော့မှ ကျွန်တော်လဲ သူ့ခြေဖဝါးအောက်က ရာဘာဖိနပ်အနီရောင်လေးကို တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ နမ်းလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်နမ်းနေတဲ့အချိန်မှာဘဲ သူကဖိနပ်ချွတ်ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းကို ပစ်လိုက်တာကြောင့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုဆောင့်ကန်လိုက်ရင်း “သွားကောက်စမ်း” လို့အမိန့်ပေးတော့မှ ခွေးတကောင်လိုသူ့ဖိနပ်ကိုပြေးကိုက်ပြီး သူ့ဆီပြန်ယူလာလိုက်တယ် “good dog”လို့သူကပြောပြီး ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကဖိနပ်ကိုယူလိုက်ပြီးနောက်တခေါက်ထပ်ပစ်ပြန်တယ်။ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာသိသွားတော့ ချက်ချင်းလေးဖက်ထောက်ပြေးပြီး ဖိနပ်လေးကို ကိုက်ချီရင်းပြန်ရောက်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို “good dog”လို့ ကျေကျေနပ်နပ် ထပ်ပြောပြီး ဖိနပ်နီနီလေးကို ကိုက်ချီထားရင်း သူ့ခြေထောက်အနားမှာ ခစားနေတဲ့ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ထမိန်အထက်ဆင်စအဟောင်းတခုနဲဘ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကိုစည်းနှောင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့ မျက်ရည်လည်လာတယ်။ သူ့ခြေသလုံးသားကို ခေါင်းနဲ့တိုးဝှေ့ပြီး ကျွန်တော်အရမ်းပျော်နေတယ်ဆိုတာသူသိအောင်ပြလိုက်တယ်။

ကျွန်တော်လည်ပင်းမှာချည်ထားတဲ့သံကြိုးကို သူ့လက်တဖက်နဲ့ဆွဲပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း “ဖိနပ်ပေး” လို့အမိန့်ပေးတော့ သူ့ခြေဖမိုးလေးနားမှာ ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ချီထားတဲ့ဖိနပ်လေးကို အသာချပေးလိုက်တယ်။ သူက “လာ” လို့ပြောပြီး သံကြိုးဆွဲခေါ်သွားတော့ သူ့နောက်ကနေလေးဖက်ထောက်ပြီး မမြင်မကန်းနဲ့လိုက်သွားတယ်။ 

တနေရာမှာရပ်လိုက်ပြီး “အနံ့ခံစမ်း” လို့အမိန့်ပေးတဲ့အခါ သားရေနံ့နဲ့ ခြေဆီနံ့ နှာခေါင်းထဲဝင်လာလို့ အိမ်ရှေ့ ဖိနပ်စင်နားရောက်နေတယ်ဆိုတာတော့ ကျွန်တော်သိလိုက်တယ်။ ဖိနပ်တဖက် ဆီ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းကို တိုးဝင်လိုက်ပြီး သူပြောသလို ဖိနပ်အနံ့ခံတယ် “ဘယ်သူ့ဖိနပ်လဲ” လို့ သူကမေးတော့ “မသိပါဘူးဆရာမ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်သူ့ခြေထောက်နဲ့ဖိနင်းပြီး “သေသေခြာခြာအနံ့ခံစမ်း” လို့အမိန့်ပေးတယ်။ သူဘာကိုဆိုလိုမှန်းနားလည်သွားတော့ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဖိနပ်ပိုင်ရှင်ရဲ့ ခြေနံ့ကို သေသေခြာခြာရှူရှိုက်ပြီး အနံ့ခံနေတဲ့အချိန်မှာ “ဘယ်သူ့ဖိနပ်လဲ” လို့ထပ်မေးပြန်တယ် “မသိပါဘူးဆရာမ” လို့ထပ်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော်ခေါင်းကို ဆောင့်နင်းပြီး “နင့်သခင်မ ရဲ့ အနံ့တောင်နင်မသိဘူးလား၊ နင်းခေါင်းထဲမှာ စွဲသွားအောင် အဝနမ်းစမ်း”လို့ပြောတယ်။ သူပြောစရာဖြစ်အောင် ညံ့ဖျင်းလွန်းတဲ့ ကျွန်တော် အရမ်းရှက်သွားတယ် သူပြောသလိုကျွန်တော့်သခင်မရဲ့ ခြေဆီနံ့ကို အသဲထဲစွဲသွားအောင် ရှူရှိုက်ရင်း သေသေခြာခြာမှတ်သားထားလိုက်တယ် “နောက်တဖက်နမ်းကြည့်စမ်း” လို့ ထပ်အမိန့်ပေးတော့ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းကို ဖိနပ်နောက်တဖက်ဆီနေရာပြောင်းပြီး အနံ့ခံလိုက်တယ် “ဘယ်သူ့ဖိနပ်လဲ” လို့သူကမေးတော့ “ဆရာမဖိနပ်ပါ” လို့ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “good dog နင်က ငါ့အနံ့ကို ကောင်းကောင်းသိနေပြီ” လို့ ပြောပြီး “နောက်ထပ်ဖိနပ်တဖက်ကို ထပ်နမ်းခိုင်းတယ် “သခင်မယမင်းရဲ့ ဖိနပ်ထင်ပါတယ်ဆရာမ” လို့ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “အင်း” လို့ပြောပြီး ဖိနပ်ကြားထဲမျက်နှာတိုးဝင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့လည်ပင်းကကြိုးကိုဆောင့်ဆွပြီး “လာ” လို့ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လဲ သူခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို ခွေးတကောင်လိုလိုက်ရတဲ့ဘဝမှာ နေသားကျလာတယ်။

အခန်းဆက်ဇာတ်လမ်းလေးတွေကျွန်တော် ရေးနေရင်းနဲ့  တစ်ရက်မှာတော့ အကောင့်တစ်ခုက လာဆက်သွယ်တယ်။

ကျွန်တော်ရေးတာတွေက တကယ့်ဖြစ်ရပ်မှန်တွေလား၊ ကျွန်တော့်ခံစားချက်က ဘယ်လိုမျိုးလဲ၊ စိတ်ကူးယဉ်နေတာလား၊ တကယ်ကျွန်ခံချင်တာလား ဆိုတဲ့ မေးခွန်းမျိုးတွေကို၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးလာတယ်။

မကြာခဏ အပြန်အလှန်ပြောဆိုဖြစ်လာပြီး စိတ်ချင်းလဲရင်းနှီးလာတဲ့နောက်မှာတော့၊ ကျွန်တော့်ကို အပြင်မှာတွေ့ဆုံဖို့ ၊ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ သူချိန်းတယ်။

သွယ်သွယ်လျလျ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားနဲ့ မျက်နှာထားတည်တည် အမျိုးသမီးကိုမြင်လိုက်ရတော့ ကျွန်တော့်မှာ ရင်တုန်ပန်းတုန်တွေဖြစ်ပြီး ဒူးဘဲထောက်ရမလို ထိုင်ဘဲကန်တော့ရမလိုဖြစ်ခဲ့ရသေးတယ်။

လူချင်းတွေ့စကားတွေပြောပြီးတဲ့အခါမှာ တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ဆန္ဒကို သူနားလည်သွားတယ်၊ အစမ်းသဘောနဲ့ သူ့ဆိုင်မှာ အချိန်ပိုင်းခေါ်ခိုင်းခဲ့တယ်။ လပိုင်းအတွင်းမှာ သူစိတ်ကျေနပ်လို့ အရင်အလုပ်ကနေ ထွက်ခိုင်းပြီး အခု သူ့အနားမှာ အမြဲတမ်းခေါ်ထားတဲ့ အခြေအနေဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ။

ကျွန်တော်ကံကောင်းခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် စာတွေမရေးနိုင်တော့တာပါ။

Ko Lwin | Facebook