တို့များ မငယ်တငယ်တုန်းက - ၃

Photo Loading...

တို့များ မငယ်တငယ်တုန်းက - ၃

 ကိုးတန်းဖြေအပြီးမှာ ကျွန်တော်တို့ ကိုယ့်မြို့ကိုယ် တစ်လခန့်ပြန်ခွင့်ရသည် ။ သည်တခါမှာတော့ သင်္ကြန်ပီးပီးချင်း ပြန်ရောက်အောင်လာရမယ့် ဘိုးဘိုးကြီးရဲ့ တချက်လွှတ် အမိန့်ကြောင့် မပြန်ချင့် ပြန်ချင်ဖြင့် ရန်ကုန်သို့ပြန်လာရသည် ။

ဒီနှစ်မှာတော့ ညီမဝမ်းကွဲ နောက်တယောက်ဖြစ်တဲ့ ငုဝါ ပါရောက်လာသည် ။ မိဘတွေနဲ့ နှစ်နှစ်တောင် ခွဲပြီးမနေနိုင်ဟု ဂျီကျလွန်းသောကြောင့် ဆယ်တန်းရောက်မှ ပြောင်းလာတာဖြစ်သည် ။ သုံးယောက်ဖြစ်သွားတော့ ပိုပျော်ဖို့ကောင်းသွားပါတယ် ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတည်းက ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်က သက်တူရွယ်တူတွေမို့ ဆော့ဖော်ဆော့ဖက် တွေ ဖြစ်ကြသည် ။ ငုဝါက ကျွန်တော့်ထက် ရှစ်လခန့်ငယ်ပြီး မေသူ့နှင့် ငါးလ ကွာသည် ။ နာမည်ကသာ ပန်းကလေးနာမည်နဲ့ ခေတ်သိပ်မဆန်သော်လည်း ငုဝါက ဂျစ်တူးမလေးဖြစ်သည် ။

အဲ့တုန်းက နာမည်ကြီးသည့် စုလှိုင်နှင်းလို ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ ချာတိတ်မလေး ။ ထမီကို တင်းတင်းတိုတို ဝတ်တတ်သည် ။ အချိုးအစားကတော့ အမျိုးတွေမို့လား မသိ မေသူလိုပင် တောင့်တောင့်တင်းတင်းကြီးဖြစ်သည် ။

ဆယ်တန်းနှစ်မှာလည်း အသက်အကြီးဆုံး ကျွန်တော်ပဲ ဈေးဦးပေါက်ပြန်သည် ။ ဒီတခါတော့ ညီမနှစ်ယောက်တောင် ရှိနေသည် ။ အငယ်မငုဝါက ကျွန်တော် လုံခြည်ကွင်းလုံး ချွတ်ရကတည်းက မျက်နှာပိုးမသတ် ။ တခွိခွိ တခစ်ခစ်နဲ့ ပွဲကျနေသည် ။ ပြူးပြ ပြောင်ပြ လုပ်နေသည် ။ ကျက်စာမဟုတ်လို့ အရိုက်ခံပြီးပြီးသွားကာ မတ်တပ်ဆက်ရပ်စရာမလိုတာတောင် တဖက်က ကျေးဇူးတင်ရမည် ။ မဟုတ်လျှင် ဘယ်လောက် ဆိုးမည်မသိ ။

. . . “ ကိုထူး မရှက်ဘူးလား ဟားဟား ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ ဖင်ချွတ်အရိုက်ခံရတယ် ” . . .

ကိုယ့်ဘာသာ ထိုင်နေတုန်း ပလိန်းကြီးလာအပြောခံရပေမယ့် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည် ။

. . . “ ရွှေပန်းကြီးကလည်း အပြွတ်လိုက်ကြီးနဲ့ ကရော်ကရော် ” . . .

ကောင်မလေး လွန်လာပြီ ။

. . . “ ငုဝါ နင့်ကလှည့်ကျမှ ကြည့်ကြတာပေါ့ ” . . .

. . . “ ဟားဟား ဖိုးက ငုဝါကို ဘယ်တော့မှ အဲလိုလုပ်မှာမဟုတ်ဘူး ” . . .

. . . “ ဘာလို့ မလုပ်ရမှာလဲ ” . . .

. . . “ ငုဝါတို့က မိန်းခလေးလေ ။ အဲလိုလုပ်ရင် ရှက်ပြီးသေသွားမှာပေါ့ ” . . .

. . . “ ငါတကယ်ပြောတာနော် ။ မေသူ့ကိုမေးကြည့် ပြီးတော့ မကြီးကလည်း ဟုတ်တယ်လို့ ပြောတာပဲ . . .

. . . “ သူကအဲလိုပဲ ပြောတာပေါ့ ။ ဒါပေမယ့် ကိုထူး တနှစ်လုံး မြင်ဖူးလိုက်လို့လား . . .

အဲလိုပြောတော့ ကျွန်တော် တချက်ပြန်ဝေသွားသည် ။ မကြီးမေသူ ကိုယ်တိုင် ရှက်ရှက်နဲ့ သူလည်းပဲ အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ အရိုက်ခံခဲ့ ကြောင်းကို ပြောပြခဲ့သော်လည်း ကိုယ်တွေ့မဟုတ် ။ ကျွန်တော့ အမရင်း ကိုယ်တိုင်ကိုလည်း ဒီတခေါက် နွေရာသီကျောင်းပိတ်အပြန်မှာ မေးကြည့်တော့ သူ့တုန်းကလည်း အဲလိုပဲဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံထားသည် ။ ဆယ်တန်းနှစ်မှာ အများကြီးပိုတင်းကျပ်လို့ သူကိုယ်တိုင် အရှက်ကုန်ရအောင် မျက်ရည်တောက်တောက်ကျပြီး အပြစ်ပေးခံခဲ့ရသည်များကို မျက်နှာပူပူနဲ့ပဲ ပြောပြထားခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား ။

. . . “ ဖိုး က အဲလိုပဲ ပြောခိုင်းထားလို့နေမှာပေါ့ ။ ဒါမှ ကိုထူးလည်း ဘက်လိုက်တယ်မထင်ဘူး ။ ငုဝါလည်း စာလုပ်အောင်ပေါ့ ။ မေသူက အစတည်းက စာတော်ပြီးသားပဲ သူက ဘယ်လိုလုပ်လုပ် စာကျက်မှာပဲ ။ သူ့ကိုလည်း ယုံဘူး ” . . .

ကြည့်စမ်း ကျွန်တော် ဒါကို ဘာလို့ မစဉ်းစားမိလည်း မသိဘူး ။ တနှစ်ပတ်လုံး မေသူ့ ဖင်တုံးလုံး မြင်ရမလားဆိုပြီး ကိုယ့်မှာ မျှော်လင့်ချက်ကြီး တခွဲသားနဲ့ အတော် စိတ်ပင်ပန်းခဲ့တာ ။

. . . “ အေးဟာ ဖြစ်နိုင်တယ် ” . . .

. . . “ ဖြစ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး ။ အဲလိုပဲ သေချာတယ် ။ ကျောင်းတုန်းကတောင် မိန်းခလေးတွေ ဖင်ချွတ်ရိုက်ခံရတာ ကိုထူး ဘယ်လောက်များများမြင်ဖူးလို့လဲ ။ ဒါတောင် မူလတန်းလေးတွေ ” . . .

ကျွန်တော် တခေါက်က ဘိုးဘိုးကြီးကို ပြောသလိုပဲ အငယ်မလေးက အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့ ရှင်းပြနေသည် ။

. . . “ မိငုဝါတို့က အပျိုချောချောလေး ခစ်ခစ် ၊ ကိုထူးလိုမျိုး ခံရဖို့ တွေးတောင်မတွေးရဲဘူး ရှက်လို့ ” . . .

ခါးကလေးကော့ ကိုယ်လုံးတစ်တစ်လုံးလုံးလေးကို လှုပ်ပြရင်း အမူအယာပေါင်းစုံနဲ့ ပြောပြနေသည် ။

တနှစ်လုံး ဒါမျိုးမြင်ဖူးလာပေမယ့် ကျွန်တော်နေရခက်အောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်သော မေသူ ကို အခုမှ ကျေးဇူးတင်ရကောင်းမှန်းသိသည် ။ အငယ်မငုဝါက ကျွန်တော် အရိုက်ခံရသည့် အဖြစ်ကို သူအခုမှ သိကာစ ဓာတုဗေဒ ဆရာမဒေါ်သီတာအေးကိုလည်း အတင်းတုတ်သည် ။ ဆရာမက သိပြီးသားမို့ တော်တော့သည် ။ အိမ်မှာလည်း . . . ဂွေးတွဲလောင်း ကိုထူး . . . ဆိုပြီး မကြာခန ခေါ်သည် ။ စသည် ။ သည်ကောင်မလေးကိုက ငယ်ကတည်းက ရွတာ ။ သုံးလေးတန်းလောက်က မောင်နှမတွေတူတူရေချိုးကြတုန်းက သူ့မျက်နှာကိုဆပ်ပြာရည်နဲ့ ပတ်ပါတယ်ဆိုပီး ကျွန်တော့်ရွှေပန်းသေးသေးလေးကို မလွှတ်တန်းကိုင်ညှစ်ထားလို့ ငိုခဲ့ဖူးတာ သတိရသည် ။ အဲ့တုန်းက ဥလေးလဲအောင့်လာပြီ သင်းကလေးကို ပြန်ညှစ်စရာကြတော့လည်း ပေါင်ကြားမှာ ဓားခုတ်ရာလေးပဲရှိသည် ။ အာပြဲကြီးနဲ့ ငိုမှ အောင်နိုင်သူစစ်သူကြီးမျက်နှာနဲ့ လွှတ်ပေးသည် ။ ထိုသွေးကျွေးကလည်း ငတိမလေးနဲ့ကျန်သေးသည် ။ ကျွန်တော်မှာ ခံရလည်းခက်၊ ရှက်ကလည်းရှက် ။ ပြီးတော့ ငုဝါ ရှင်းပြသွားတာကြောင့် ဘိုးဘိုးကြီးကိုလည်း အမြင်မကြည် ပြန်ဖြစ်နေသည် ။ ယုတ္တိကျကျ စဉ်းစားကြည့်တိုင်းလည်း ငုဝါ ပြောတာမှန်သည် ။ အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိပြီး အပျိုကြီးဖားဖား ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ မိန်းမချောလေး နှစ်ယောက်ကို ဘိုးဘိုးကြီးက ဖင်ချွတ်ရိုက်ဆုံးမ ဖို့ဆိုတာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်သလောက် ။

ဒါပေမယ့် . . .

တပတ်ကျော်ခန့်သာ ကြာလိုက်ပါသည် ။ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်စလုံး အထင်နှင့်အမြင် တက်တက်စင်အောင်လွဲမှန်း သိလိုက်ရသည် ။ ထိုအသိကို အရှက်နဲ့ရင်းပြီး ခံစားလိုက်ရသူက ငုဝါ ။ မြေးမချောချောလေးမို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘေးမဲ့အပေးခံထားရသည်မှတ်နေသော ငတိမလေး ထိုနေ့က စာမရ ။

ဘိုးဘိုးကြီးက ထမီတိုတိုကို ကွင်းလုံးချွတ်ခိုင်းတော့ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူး ဖြစ်ရသည် ။

အစမှာ . . . “ ဖိုး မခြောက်ပါနဲ့ ” . . . ဟု ပြောနေသေးသည် ။

နောက် အတည်ပေါက်ကြီးနဲ့ တကယ်ပြောနေမှန်း သိတော့မှ ငိုသံပါကြီးနဲ့ တောင်းပန်ပါတော့တယ် ။

ဘူးဆို ဖရုံမသီးသော ဘိုးဘိုးကြီးက လုံးဝလျှော့မပေး ။

. . . “ ငုဝါ နင်ကိုယ်တိုင်ချွတ်မှာလား ငါချွတ်ရမှာလား ” . . .

. . . သမီး အောက်မှာ ဘာမှမပါလို့ပါ ဖိုး ရဲ့ ” . . .

ကျွန်တော့်တုန်းကအတိုင်းပဲ ။ အိမ်နေရင်းမို့ အောက်ခံဘောင်းဘောင်း မဝတ်ထားတဲ့ ညီမဝမ်းကွဲ ငိုအံပါကြီးနဲ့ ဈေးဆစ်သည် ။

. . . “ မပါတော့ ကိစ္စပြတ်တာပေါ့ ။ ပါရင် အဲဒါပါထပ်ချွတ်ခိုင်းမှာ ” . . .

. . . “ ဗြဲ ” . . .

အပျိုမလေး တဗြဲဗြဲနဲ့ ငိုရင်း ထမီချွတ်လိုက်ရသည် ။ မိန်းမ ဖင်တုံးလုံး ဆိုလို့ ဦးတုတ်ကြီးဗွီဒီယိုရုံက ဘလူးကားတွေထဲမှာသာ မြင်ခဲ့ဖူးသော ကျွန်တော် (မမကြီး အောက်စလွတ်တာက လျှပ်တပြတ်ပေါ့) စာမလုပ်သော ညီမဝမ်းကွဲ ကျေးဇူးကြောင့် အရွယ်ရောက်ပီး အမျိုးသမီးတယောက်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်ခွင့်ရတော့သည် ။ စောက်မွှေးအုံ မဲမဲကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ ရင်ထဲဟာခနဲ ဖြစ်အလိုက်ပဲ ရှိသေးတယ် တဟီးဟီးနှင့် ငိုရင်း ဂွကြားအုပ်ကာလိုက်သော လက်နှစ်ဖက်ကြောင့် လငပုပ်ဖမ်းသလိုပဲ ။ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကတော့ တလုံးတခဲကြီး။

. . . “ ဟေ့ ဘာမှကာမနေနဲ့ လက်ပိုက်ပြီး ဟိုဘက်လှည့် ” . . .

ဘိုးဘိုးကြီးရဲ့ စကားကြောင့် အရိုက်ခံဖို့ လူကိုလှည့်ရင်း လက်ပိုက်လိုက်ရတယ် ။ လက်ဖယ်လိုက်ပေမယ့် တဖက်လှည့်သွားပြီမို့ သူ့သောက်ဖုတ်ကြီးကို မမြင်ရတော့ပေမယ့် ဖြူဖြူတင်းတင်း ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်ကြီးတွေကြောင့် ငယ်ပါဒုတ်ကြီး တဒိန်းဒိန်းဖြစ်လာတယ် ။ မိန်းမဖင်ဆိုတာ အဆီတဝင်းဝင်း လုံးလုံးစွံ့စွံ့ကြီးပါလားဆိုတာ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ မြင်ခွင့်ရလိုက်သည် ။ အာပြဲကြီးနဲ့ ငိုနေတဲ့ ငုဝါရဲ့ ဝိုင်းစက်စက် ဖင်တုံးကြီးကို ကြိမ်လုံးနဲ့ ခပ်စပ်စပ်နဲ့ နှစ်ချက်ရိုက်ပါတယ် ။ ကောင်မလေးက ထိလိုက်တိုင်း ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ ဖင်သားတစ်ကြီးတွေကလည်း တုန်တက်သွားလိုက်တာများ အားရစရာကြီး ။

. . . “ ထမီပြန်ဝတ်တော့ . . . စာဆက်လုပ်မယ် ။ ပြီးရင် ဖင်ကျွတ်နဲ့ အခုမရတဲ့ စာကို ရတဲ့အထိ ကျက်ရမယ် ”. . .

. . . “ ဗြဲ ” . . .

ခြောက်နာရီထိုးတော့ နောက်တခန်းစသည် ။ မီးပူမပူ လက်နဲ့တို့ကြည့်ချင်သော အမိုက်မဲမလေး၏ ပထမသင်ခန်းစာ ဒုတိယပိုင်းပေါ့ ။ အောက်ပိုင်းဗလာနှင့် စာကျက်ရမည် ဆိုသည်ကို ကြားသာကြားဖူး မကြုံတွေ့ဖူးရှာသော ထိုအမိလေး ကြိုတင်တွေးပြီး စာဆက်သင်တဲ့ တလျှောက် တရှုံ့ရှုံ့။ ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း ရဲရဲမကြည့်ဝံ့ ။ မျက်လုံးချင်း ဆိုင်တာနှင့် ရှောင်သည် ။

. . . “ ကဲ ထမီချွတ်ပြီး ခါးအောက်ဖက် လုံးတီးနဲ့ စာရတဲ့အထိ ကျက်ရမယ် ” . . .

. . . “ အီးဟီးဟီး မဟုတ်ပါနဲ့ ဖိုးရဲ့ သမီးနောက်စာရအောင် ကျက်ထားပါ့မယ် ” . . .

. . . “ နောက်ကနောက် အခုကအခုပဲ . . . ကဲ ချွတ်မှာလား မချွတ်ဘူးလား ” . . .

အရေလည်းတစမ်းစမ်းထွက်ပြီး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ပဲ ထမီကွင်းလုံး ချွတ်လိုက်ရပြန်တဲ့ ကျွန်တော့်ညီမ ချက်ချင်းပဲ သူ့လက်ကျန်အရှက်လေးကို လက်ဖဝါးအားကိုးပြီး ကာကွယ်မယ်ကြံသည် ။ သူ့ပစ္စည်းကိုယ်သူ အားရပါးရကြီးကို ဆုပ်ပြီးအုပ်ကိုင်ထားလိုက်တာ ။

. . . “ ငုဝါ ” . . .

. . . “ ဟီးအီးအီး ရှင် ဖိုး ” . . .

. . . “ အဲဒီ့လက်ကို ဖယ်လိုက်စမ်း ” . . .

. . . “ ပေါ်သွားမှာပေါ့ ဖိုးရဲ့ အီးဟီးဟီး အီး ” . . .

. . . “ ဟေ့ နင့်ကို အပြစ်ပေးပြီး ထမီချွတ်ခိုင်းထားတာ အဲလိုပေါ်ပြီး ရှက်အောင်ထားတာ ။ မပေါ်စေချင်မှတော့ ထမီဘယ်ချွတ်ခိုင်းပါ့မလဲ ။ လက်ဖယ် ” . . .

တအိအိနဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက် ဘေးချလိုက်ရတော့ မြင်ရပြီ ။ ဒီတခါကကျတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း တည့်တည့်မို့ မျက်တောင်မခတ်ကြည့်မိသည် ။ လက်ဖဝါးတအုပ်စာမကတဲ့ အဖုတ်ကြီးက မို့ဖောင်းနေပြီး ဆီးခုံကြီးပေါ်မှာ အမွှေးမဲမဲကောက်ကောက်တွေက လိမ်ယှက်ပြီး ဖုံးလွှမ်းနေသည် ။ စောက်မွှေးအုံက အောက်ပိုင်းမှာပါးသွားသည် ။ အတင်းကြီးပေါင်ကိုစိရင်း လိမ်ထားတာတောင် မဟားဒယားကြီးဖုထစ်နေတဲ့ သားတစ်အစုံကြားက စောက်ပတ်မြှောင်းကြီး ကျွံဝင်နိမ့်ဆင်းသွားတာသည့် ခန္ဓာဗေဒသင်ခန်းစာကို ဂလုစဖွယ်တွေ့ရသည် ။

. . . “ ရှက်တယ်မလားဟင် . . .

. . . “ အီးဟီးဟီး ရှက်ပါတယ် ဖိုးရဲ့ . . .

. . . “ ဖင်လိမ်မနေနဲ့ တည့်တည့်ရပ် ။ ဟိုတနေ့ကတည်းက ငါကြားတယ် ။ မိန်းခလေးမို့ မလုပ်ရဲပါဘူးဆိုပြီး ပြောနေတာ ။ အခုလုပ်ရဲမှန်း သိပြီမလား . . .

. . . “သိပါပြီ ဖိုးရဲ့ အီးဟီး . . .

. . . “ ဟိုကောင် မောင်ထူးတွေ့ပြီနော် ငါကမင်းကိုသာ ယောင်္ကျားလေးမို့လို့ သက်သက်ဘက်လိုက်ပြီး ဂွေးတန်းလန်းချွတ်ပြီး ဒဏ်ပေးတာမဟုတ်ဘူး ။

မင့်ညီမ သောက်ဖုတ်ကြီးပြူးတူးပြဲတဲ လှန်ပြထားရပြီ တွေ့တယ်မလား ” . . .

ဘိုးဘိုးကြီးကား စကားအသုံးအနှုန်း တိကျစွာသုံးလေ့ရှိသည် ။ ညစ်ညမ်းသည်ဟုထင်သောကြောင့် သူလုံးလုံးမကြိုက်သည့် စောက် ဆိုသည့်စကားလုံးကို ဘယ်တော့မှမသုံး ။ သို့သော် သောက်ဖုတ် ဖင်ခေါင်း နို့သီးဟု လိုအပ်သလို သုံးနှုန်းပြောဆိုလေ့ရှိသည် ။ အပြစ်ပေးခံထားရသူကို စကားဖြင့် ထပ်မံသိမ်ငယ်သေးနှှုတ် ရှက်ရွံ့စေအောင် ပြောတတ်သည် ။ အခုလည်း အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ ငုဝါခဗျာ မကာနိုင်မကူနိုင်နဲ့ မျက်နှာပင် မမော့ရဲပဲ တဗြဲဗြဲဖြစ်လို့နေပြီ ။

. . . “ ငါကြည့်ကြည့်နေတာ ၊ အမျိုးထဲက ကောင်မတွေကိုက ကြီးကိုကြီးတာ ” . . .

. . . “ အကြီးမ(ကျွန်တော့်မမကြီး) တုန်းကလည်း ဖားဂုံညင်းကြီးလား မှတ်ရတယ် ။ မေသူမ ဟာကြီးကလည်း သူများနှစ်ဆလောက်ထွားတယ် ။ ညည်း ပစ္စည်းကြီးကလည်း ဆင်မသောက်ဖုတ်ကျနေတာပဲ ဟုတ်လား ငုဝါ ” . . .

နှာတွေးမဟုတ်ပဲ အရှိအရှိတိုင်းပြောချလိုက်သည့် ဘိုးဘိုးကြီးရဲ့ စကားက အဖုတ်လှန်ပြထားရသည့် စာမရတဲ့ ဂုတ်ဝဲမလေး ကိုအတော်နေရခက်စေမည် ။

. . . “ ကြီးကြီးသေးသေး ငါ့ဆီနေတုန်းတော့ အပြစ်ကအပြစ်ပဲ ။ ကဲ နောက်သိပ်ကပ်မနေနဲ့ ရှေ့တိုးအုန်း ” . . .

ဧည့်ခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင် အကြား ထမင်းစားရန်နှင့် စာသင်ဖို့ရာ ထမင်းစားပွဲ ခုံနှင့် ထိုင်ခုံတွေရှိသည် ။ ဧည့်ခန်းနှင့် မီးဖိုသွားသည့် လွတ်နေသည့် ဧရိယာမှာ ဖင်ကျွတ်စာကျက်ရသူက ရပ်ရလေ့ရှိပါတယ် ။ အရှေ့နဲ့ တည့်တည့်မှာမို့ အိမ်ရှေ့ခန်းကနေ မြင်ရပေမယ့် ဝင်ပေါက်မှာ လိုက်ကာခန်းစီးလေးတွေရှိသေးမို့ သက်ပြင်းချရသည် ။ ပုံမှန်ဆို ထိုခန်းစီးတွေက ချထားလေ့မရှိပေမယ့် သည်ခန်းစီးကြောင့် သက်သာသွားသည့် အဖြစ်တွေအကြောင်းနောက် ဖော်ပြပါအုံးမည် ။

. . . . . . . . . .

. . . “ ကြားရတာတောင် အသည်းယားဖို့ ကောင်းလိုက်တာတော် ဟိဟိဟိဟိ ဟိဟိ ” . . .

ကျွန်တော့်ဇနီးလေးက စိတ်ဝင်တစားနားထောင်ပြီး တဟိဟိမှတ်ချက်ပြုသည် ။

. . . “ ငုဝါက လုံးဝမမျှော်လင့်ထားပဲ ခံလိုက်ရတာပေါ့ ” . . .

. . . “ အင်းပေါ့ မမရဲ့ ။ ခြောက်တာကြားဖူးပေမယ့် တကယ်လုပ်မယ်မို့ တွေးတောင် မတွေးမိဖူး ။ အသက်ပဲဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိတော့မယ် ” . . .

. . . “ အေးပေါ့ သနားပါတယ် ငါ့ညီမလေး ဟိဟိ ဘယ်လိုခံစားသွားရတုန်း အဲ့တုန်းက ” . . .

. . . “ ရှက်တာပေါ့ ။ သူ့ကိုအဆိုးဆုံးပဲ မမ ယောင်္ကျားကိုလဲ ” . . .

. . . “ အဲဒါတော့ ဟုတ်ပါရဲ့ ။ မောင်နှမတွေ ဆိုပေမယ့် အပျိုလူပျိုဖြစ်နေပီကို ရှုရှုကြီးပေါ်မှာတော့ ရှက်ရမှာပေါ့အေ ” . . .

အမယ်မယ် ရောင်းသူဝယ်သူ အချင်းချင်း ထောက်ပံ့ပြောဆိုနေလိုက်တာနဲ့

. . . “ ငါ့တုန်းက ဒီလောက်ကြီးဆို ငုဝါတုန်းကလည်း ဒါလောက်တောင်မကဘူး သိလား ”. . .

ကျွန်တော်က ပြောလည်းပြော လက်ဖဝါးကြီးကို စေ့ပြီးခုံးခုံးကြီးလုပ်ရင်း ထောင်ပြတော့ ပွဲကျကုန်သည် ။

သွယ်က ပုခုံးကို ဖြန်းခနဲပုတ်ပြီး

. . . “ ဟယ် မောင် မညစ်ပတ်နဲ့ ကိုယ့်ညီမကိုယ် ” . . .

. . . “ ကိုထူး အဲဒါ့မေသူလုပ်ပြတာလေ ” . . . “ မပူနဲ့သူလည်းပါမှာ ” . . . ရီကြသည် ။ ကျွန်တော့်ဂွေးကို လက်မနဲ့လက်ညှိုးမထိအောင် ဝိုင်းပြတဲ့မေသူ့ အလှည့်လည်း လာအုံးမည် ။

. . . “ တော်တော် ကို ရပ်တော့ ။ သွယ်ပဲမေးတော့မယ် ခစ်ခစ် ငုဝါရေ တကယ် ဆင်မပစ္စည်းလောက်ကြီးလား ဟိဟိဟိ ”

လက်ရှိ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်နေပီးသား ငုဝါမ မဖြေပဲ စူပုပ်ပီး မျက်ထောင်းပတ်ထိုးသည် ။

. . . “ တကယ်မမရေ ငါ့ရံကိုယ်နဲ့ဆင့်ပစ္စည်းလိုပဲ . . . မေသူက ဝင်ထောက်ခံတော့ ငုဝါကလည်း ပြန်ပက်တော့သည် ။

. . . “ အမယ်မယ် သူကများ သူ့ဟာကြီးကျတော့ မအယ်တာကျလို့ ။ ပြီးတော့လေ ပြောပြအုံးမယ် သူ့အကြောင်းရောက်မှ သိမယ် ” . . .

. . . “ အေးပါ မေသူတို့တမျိုးလုံး ဖိုးပြောဖူးသလို ကြီးကျယ်တဲ့အမျိုးတွေချည်းပဲလေ ” . . . မေသူ စကားအဆုံး ကျွန်တော်က ဝင်ဖောက်ပြန်သည် ။

. . . “ အဲ့တုန်းကတော့ ငါသေချာမြင်ဖူးတာ နင်တို့တွေ မကျယ်ကြသေးပါဘူး အခုတော့မသိ ” . . .

. . . “ ဖုန်း ” . . . သွယ်က နောက်တချက်ထပ်ရိုက်သည် . . . “ ညစ်ပတ်ချင်အုံး ” . . .

. . . “ မမကလည်း ကိုထူးညစ်ပတ်တာ ဒီ့ထက်အများကြီးဆိုးတယ် ။ ကြုံတုံးတိုင်ရမယ် ” . . .