နတ်ဆိုးပင့်တဲ့ပျိုမဒီ

 နတ်ဆိုးပင့်တဲ့ ပျိုမဒီ

(စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းသာဖြစ်သည်)

ဘုရားသခင်ဟာ ကောင်းကင်နဲ့မြေကြီးကို ဖန်တီးတော်မူသည်။ ထိုနောက် လူဆိုသော လူသားကိုလည်း ဖန်တီးတော်မူလေသည်။ ထို လူဆိုသော လူသားသက်ရှိများကို မဖန်တီးခင်မှာ လူထက့်အသိဉာဏ်ပိုရှိပြီး သဘာဝလွန်စွမ်းအားများပိုင်ဆိုင်သော နတ်ဆိုးများကိုလည်း ဖန်တီးမိခဲ့သေးလေသည်။

နိဒါန်း

ရန်ကုန်မြို့ရဲ့တစ်နေရာမှ ကျောင်းတစ်ကျောင်း။ နာမည်ကြီးကျောင်းမဟုတ်ပေမယ့် ရန်ကုန်မှာ ဒီကျောင်းကို မသိသူမရှိ။ ကျောင်းပိုင်ရှင်ဖြစ်သူက ဒေါ်သက်။ သူမက ဒီကျောင်းတစ်ကျောင်းလုံးကို ပိုင်ဆိုင်ရုံမက ကျောင်းနားမှာရှိတဲ့ ရှောပင်းမော၊ အိမ်ယာဝန်းကြီးနှင့် တခြားလုပ်ငန်းများစွာကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်လေသည် (ပြောရရင် F4 ကားထဲကလိုပေါ့၊ F4 ကားဆိုတာနဲ့ အိုမိုစကဲတာနာ. . . 😁)။ သူက လင်မရှိတော့ဘူး သူ့လင်က ဘောစိ။ သူ့လင်က အရင် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေဝင်းလက်ထပ်မှာ ဗယာကြော်ရောင်းတဲ့ ကုလားမကြီးရဲ့သား။ ကုလားမကြီးရဲ့ ဗယာကြော်ကို ကြိုက်လွန်းတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေဝင်းက ငပလီရောက်နေတဲ့အချိန်မှာတောင် ရန်ကုန်မှာရှိတဲ့ ဒေါ်သက်ယောက်ျားရဲ့အမေ ကုလားမကြီးကို လေယာဉ်နဲ့ခေါ်ပြီး ငပလီမှာကမ်းခြေမှာတင် ကုလားမကြီးက သူကြော်မြဲ အိုးတွေနဲ့ ဘေးကနေ ကြော်ပေးရတာ။ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေဝင်းဟာ မိန်းမပွေပေမယ့် ကုလားမကြီးကိုတော့ မယူခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကုလားမကြီးကိုတော့ ချမ်းသာအောင်မစခဲ့ပါတယ်။ လမ်းဘေးမှာ ဗယာကြော်ရောင်းတဲ့ကုလားမကြီးဟာ ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းကျေးဇူးနဲ့ ခရိုနီမကြီးဘဝရောက်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့သားလက်ထက်ရောက်ဝော့ာ အရာရာအခြေကျနေပြီဆိုတော့ သူ့သားကို ဂုဏ်တက်အောင် ဒေါက်တာဘွဲ့ရထားတဲ့ ‌ဒေါ်သက်နဲ့ ပေးစားလိုက်တယ်။ ဒေါ်သက် မိဘတွေက တွင်းသူဌေးမျိုးရိုး၊ ဒါပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းရဲ့ ပြည်သူပိုင်သိမ်းတဲ့အထဲပါသွားလို့ အရင်လို ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုမရှိတော့ဘဲ ဟန်ဘဲကျန်တာ။ ကံကောင်းချင်တော့ ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်းရဲ့ အချစ်တော် ကုလားမကြီးက သူ့သားနဲ့ လာမြန်းတော့ ဒေါ်သက်မိဘတွေဆိုတာ ပျော်တာပေါ့။ အရောင်မှိန်နေတဲ့ရွှေကို အရောင်ပြန်တင်ပေးလိုက်သလိုပါဘဲ။ ဒေါ်သက်ကလည်း ဒေါက်တာဘွဲ့သာရတာ ဆေးမကုတတ်။ အဲ စီးပွားရေးကျ စွမ်းပ။ အဲ့တော့ ဆေးတင်သွင်း၊ ‌ကျန်းမာရေးစက်ကိရိယာတွေတင်သွင်းပြီး အခုတော့ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အချမ်းသာဆုံးစာရင်းလည်းဝင်။ ကံမကောင်းလှသူ ဘယာကြော်ကုလားမကြီးသား ဒေါ်သက်ယောက်ျားကတော့ ထူးဆန်းလှစွာနဲ့ ရောဂါမရှိဘဲ အသက်သေသွားရတယ်။ ဒေါ်သက် ယောက်ျားဘာလို့သေတယ်ဆိုတာကို သိတာ ဒေါ်သက်ရယ် သူ့ညီမ ဒေါ်ခက်ရယ်ဘဲ အဖြေမှန်ကိုသိကြတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ဘယ်သူမှမသိကြဘူး။

ဒေါ်သက်ယောက်ျားဘယ်လိုသေတယ်ဆိုတာကို နောက်တစ်ပိုင်းမှာ ဆက်ဖတ်ပါ။

(၂)

ခက်ခက် 

မိသားစုရဲ့ စီးပွားရေးခက်ခဲလှတဲ့အချိန်မှာ မွေးတာကြောင့်ဘဲ ခက်ခက်လို့ နာမည်ပေးခဲ့လေသလား မသိရပေမယ့်၊ သူမ လက်ထပ်မှာ သူမတို့မိသားစုစီးပွားရေးဟာ အနိမ့်ဘက်ကို ရောက်လို့နေပါပြီ။ အကြီးမ သက်သက်ကတော့ စာကလည်းတော်တော့ တစ်မိသားစုလုံးရဲ့ အချစ်ခံလေးပေါ့။ သက်သက်ကတော့ အငယ်ဆိုပေမယ့် အချစ်ခံမဖြစ်ခဲ့ရပါဘူး။ အရှေ့က လမ်းပြသူ အမသက်သက်ရဲ့ ခြေရာအတိုင်းလိုက်ပေမယ့်လည်း စာပေထူးချွန်မှုက သိပ်မရှိခဲ့ဘူး။ မသက် ဆေးကျောင်းစတက်တော့ ခက်ခက်က ၅တန်းရှိသေးတာ။ ကျောင်းမှာဆို စာအညံ့ဆုံးရယ်မဟုတ်သော်လည်း ၁-၅ ဟာ ခက်ခက်အတွက် ဝင်ရန်ခက်တဲ့ အဆင့်ပါဘဲ။ စာပေမှာသာ မထူးချွန်ပေမယ့် အနုပညာကို ဝါသနာပါပြီး သရုပ်ဆောင်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားချင်တဲ့စိတ်ရှိတဲ့ သက်သက်ဟာ ကျောင်းရဲ့အဆို အကပွဲတွေမှာတော့ ထိပ်ဆုံးက နေရာရရှာပါတယ်။ အမေက အနုပညာအလုပ်လုပ်တာကို သဘောကျပေမယ့် အဖေကဝောာ့ ခက်ခက်ကိုဆိုကြည့်မရ။ ခက်ခက် ၁၀ တန်းဖြေပြီးချိန်လောက်မှာ ဖေဖေဟာ သူရဲ့အသိမိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကနေဆက်စပ်ပြီး ကိုကူးမားတို့ မိသားစုနဲ့ ရွှေရွှေချင်း ထပ်လို့ရအောင် သူအချစ်ဆုံးသမီးလေး သက်သက်ကို ကိုကူးမားနဲ့ လက်ထပ်ပေးလိုက်တယ်။ အဖေ့ရဲ့ ကိုကူးမားကို လက်ထပ်ရမယ်ဆိုတဲ့အမိန့်ကြောင့် မသက် ငိုလိုက်တာဆိုတာ။ အဖေ့ရှေ့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ တစ်အိမ်လုံးက ခက်ခက်ကို မချစ်ကြပေမယ့် သက်သက်ကတော့ သူ့ညီမလေး ခက်ခက်ကို အရမ်းချစ်ခဲ့ရှာတာ။ ညီမဖြစ်သူကလည်း အမကို ငိုရအောင်လုပ်တဲ့ အဖေ့ကိုလည်း မကျေနပ်ဘူး။ အမကို လက်ထပ်ယူမယ့် ကိုကူးမားကိုလည်း မကျေနပ်ဘူး။ ကိုကူးမားကို ခက်ခက်က ကုလားကောင်လို့ဘဲ ‌နောက်ကွယ်မှယ အမြဲခေါ်တာ။ အဖေ့ရှေ့တော့ သိပ်မခေါ်ရဲဘူး ကြက်မွှေးစာမိမှာစိုးလို့။ ကိုကူးမားကြီးက မသက်ကို သူတို့နေထိုင်ရာ အိမ်ယာကိုခေါ်သွားတယ်။ အခုတော့ ညီအမနှစ်ယောက် အတူအိပ်ခဲ့တဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ခက်ခက်တစ်ယောက်ထဲဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တယ်။ ခက်ခက် အရမ်းဝမ်းနည်းမိတယ်။ အရင်က မသက် ဟောက်စ်ဆင်းတုန်းက night duty ကျလို့ ပြန်မလာတဲ့ရက်တွေကိုတောင် မကျေနပ်တဲ့ခက်ဟာ ကိုကူးမားကို တော်တော်ကို မကျေမနပ်ဖြစ်လို့နေတယ်။ သူမရဲ့ မျက်စိထဲမှာလဲ မျက်ရည်တွေလည်ပြီး ဝဲလို့နေတယ်။ 

အိမ်နဲ့အဆင်မပြေတဲ့ခက်ခက်ဟာ အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြီး သူမလုပ်ချင်တဲ့ အနုပညာအလုပ်တွေကို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့စုပြီး ထွက်လုပ်ဖြစ်တယ်။ အဲ့ခေတ်အခါက သီချင်းဆိုတဲ့မိန်းခလေးဟာ အနည်းငယ်နဲနေသေးတယ်။ ခက်ခက်ရဲ့ အားကိုးရာက ကိုဆန်းနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဘဲ။ ကိုဆန်းကတော့ ခက်ခက်ရဲ့ချစ်သူပေါ့။ ခက်ခက်ဟာ တက္ကသိုလ်လဲဆက်မတက်တော့ဘဲ သူ့ရည်းစားနဲ့ဘဲ အချိန်တွေကုန်ပြီး ဂီတာတစ်လက်စီနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာများတယ်။ မိဘတွေကလည်း ဒေါသဖြစ်လို့ဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့မှာ ခက်ခက်နွံစနစ်တာဘဲ :( ။

ခက်ခက်ရဲ့မျက်လုံးတွေ အဝတ်စနဲ့စည်းခံထားရတယ်။ ခက်နေ့စဉ်နေနေကျ အခန်းလေးထဲမှာဘဲ။ ပါးစပ်ကလည်း အဝတ်စို့ခံထားရတာကြောင့် အု အု အုအု ဘဲ အသံထွက်နိုင်တယ်။ သူမရှေ့မှာ ဘယ်သူတွေရှိနေတယ်ဆိုတာကိုတော့ ခက် အကြမ်းဖျဉ်းသိပါတယ်။ သူမရှေ့မှာရှိနေသူတွေက ကိုဆန်း၊ ကိုသော်တာ၊ ကိုအောင်မြင့်၊ ကိုဝေ။ 

တစ်ယောက်ယောက်က ခက်ကို ယပ်ခပ်ပေးနေတယ်။ ခက်ခြေချောင်းလေးတွေ အေးလွန်းလို့ ရွစိရွစိဖြစ်နေပြီ။ ခက် ရှူးပေါက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ခက် ခြေထောက်အောက်က ရေခဲတုံးရဲ့အအေးရှိန်က ခက်ကို အတော်လေး နှိပ်စက်နိုင်လွန်းတယ်။ လက်မြှောက်ပြီး ထုပ်တန်းမှာ တွဲလန်းချည်ခံထားရတာမို့ ခက်အတွက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်ရတာ သိပ်အဆင်မပြေလှ။ 

ခက် ဆီးခံပေါ်မှာ ဘောပင်နဲ့စာရေးနေပြီထင်တယ်၊ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသည်မို့ အသားကိုသိသမျှကို အာရုံမှာ ခံစားမိလို့နေတယ်။ ခက် ဒီလိုနေရတိုင်း ကိုဝေက ခက် ခန္တာကိုယ်အနှံ့ကို ဘောပင်တစ်ချောင်းရဲ့ စာတွေ လျှောက်ရေးတတ်တယ်ဆိုတာကို ခက် သိပြီးသားဘဲလေ။ 

*ကျွန်မဟာ ခွေးမပါ*

*ကျွန်မဟာ ဖာသည်မပါ*

*ကျွန်မဗိုက်ဆာနေလို့ လီ: တစ်ချောင်းလောက်ကျွေးပါ*

*ဒီအပေါက်ထဲသို့ထည့်ပါ*

*ဒီအပေါက်ကို အစာကျွေးပါ*

ကိုဝေရေးနေကျစာသားတွေက ဒါတွေချည်းမို့ အလွတ်ရနေပါပြီ။ 

'ဖတ်'

တင်ပါးကို အားပြင်းပြင်းနဲ့တစ်ချက်ရိုက်ခံလိုက်ရပါသည်။ ဒီလိုရိုက်တတ်တာ ကိုသော်တာဘဲရှိတယ်။ ကိုသော်တာက ကျွန်မရဲ့ဆရာလေ။ သူက ကျွန်မကို အမြဲရိုက်နေကျ။ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ကိုရိုက်တာ။ လူရှေ့သူရှေ့အသံသွင်းခန်းမှာတောင် လက်ဝါးဖြန့်ဆိုပြီး အမြဲရိုက်နေကျ။ လူကွယ်ရာဆိုရင်တော့ ရိုက်နည်းမျိုးစုံနဲ့ ခက်ရဲ့ ခန္တာကိုယ်အနှံ့ကို ရိုက်တော့တာဘဲ။ ငယ်စဉ်က အဖေရိုက်တာကို ခက်မကြိုက်ပေမယ့် ကိုသော်တာရိုက်တာကိုတော့ ခက်အရမ်းကြိုက်တယ်။ 

ကိုအောင်မြင့်ကတော့ အသောက်တလိုင်း။ ခက်ကို တွဲလောင်းချည်ထားရာကနေဖြုတ်ပြီးပြီဆိုတာနဲ့ ကိုအောင်မြင့်နဲ့ ကိုဆန်းရဲ့ လက်ရာကို ခံစားရတော့တာဘဲ။ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်စီ ခက်ရဲ့အပေါက်တွေကို အပေါက်စုံ ကြိတ်တော့တာဘဲ။ တစ်ယောက်ကို အနည်းဆုံးသုံးချီဘဲ။ 

သူတို့နှစ်ယောက်နားရင်း ကိုဝေနဲ့ ကိုသော်တာအလှည့်ကျ ကိုဝေက သူ့လိင်တံကို စုပ်ခိုင်းချိန် ကိုသော်တာက ဖင်ကို သွေးချင်းချင်းနီအောင် သမတော့တာဘဲ။ ကိုဝေက ရိုက်အလှည့်ဆိုရင် ကိုဝေက မရိုက်ဘူး၊ နီရဲတွတ်နေတဲ့ ခက်ရဲ့ဖင်ကို ဖယောင်းစက်တွေ တစ်စက်ချင်းချတာ။ အဲ့အချိန် ကိုသော်တာက ခက် ပြုစုတာခံပြီး အနားယူနေတာပေါ့။ အဲ့လိုနေရတဲ့နေ့ကို့ ခက်တို့ ခေါ်တာက ပွဲနေ့လို့ ခေါ်တယ်။ ပွဲက နေ့တိုင်းတော့မရှိဘူး။ ခက်တို့အုပ်စုတွေ အောင်ပွဲခံတဲ့နေ့တွေ အထူးသဖြင့် ခက် အောင်ပွဲရတဲ့နေ့တွေမှာဘဲ ပွဲ ဖြစ်တတ်တယ်။ ပုံစံဆို ခက်တို့က ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်မအားကြဘူး။ 

ကိုဝေက မီးအလှစဉ်တာ၊ ကိုသော်တာက ဒရမ်တီးတယ်။ ကိုဝေက ပွဲစီစဉ်သူ၊ အဲ ခက်တို့ရဲ့ ညဘက်ပွဲကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ အဆိုတီးဝိုင်းအတွက် ပွဲငှားနဲ့ချိတ်ဖို့ စီစဉ်တာကိုပြောတာ။ ကိုဆန်းကတော့ ဂီတာတီးတယ်။ ခက်ကတော့ အဆိုရှင်ပေါ့။ သရုပ်ဆောင်ဖြစ်ချင်တဲ့စိတ်ကနေ ကိုဆန်းနဲ့ရည်းစားဖြစ်ပြီး အဆိုဘက် လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားခဲ့ရဝာာပေါ့။

တစ်တော့

စေလိုရာစေ