Oo is my life

 Oo is my life(1)

ခွန်းဆက် ရင်တွေ ခုန်နေတယ်။

လက်ကလည်း အောင်စာရင်းတွေတင်ထားသော postကို ပွတ်ဆွဲကာ ကိုယ်ခုံနံပါတ် ကိုယ်ရှာရင်း။

ဟာ အရေးထဲ ခုံနံပါတ်က မေ့နေတယ်။၂၅၄လား ၂၄၅လားမသိဘူး။

ဟုတ်သည်ရှိ မဟုတ်သည်ရှိ ၂၄၅ကို ရှာလိုက်သည်။အဆောင်ကကောင်တွေနဲ့ သူ့ခုံနံပါတ်က ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆိုတော့ သူတို့နာမည်တွေကိုတွေ့ရင် ခွန်းနာမည်ကိုလည်းတွေ့မှာလေ။

ခွန်းဆက်တို့သူငယ်ချင်းတွေက ကျောင်းအပ်ထဲက ခုံနံပါတ်ကို အစဉ်လိုက်ကျအောင် တူတူအပ်ကြတာ။စာရေးမကိုလည်း ခုံနံပါတ်ကျအောင် လုပ်ပေးဖို့ ပြောထားရတာပေါ့။

အဲတာမှ ခိုးဖို့အဆင်ပြေမှာလေ။ဟီးးးး စာမေးပွဲဆိုတာကလည်း စည်းလုံးညီညွတ်မှ အောင်မှာမလား။

စကားပုံတောင်ရှိသေးတယ်လေ။ ဘာလဲ စည်းလုံးညီညာ အောင်ကြောင်းဖြာဆိုလား။

ခွန်းဆက် ခန့်မှန်းတဲ့အတိုင်းပဲ။၂၄၅အနားတွင် ခွန်း သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ နာမည်ကို တွေ့ရ၏။ 

၂၄၄တွင် မင်းခန့်ကိုတွေ့ရသည်။ဆိုတော့ မင်းခန့် အောင်တာပေါ့။ ငါ့ခုံနံပါတ်က မင်းခန့်နောက်မှာ။

သို့သော် ခုံနံပါတ် ၂၄၄ပြီးတော့ ၂၄၆ကို ချက်ချင်းကျော်ချသွား၏။၂၄၅မပါ။တစ်နည်းအားဖြင့် သူ့နာမည်မပါ။

ငါကျပြီပေါ့။သေပါပြီ။ကျလို့မဖြစ်ပါဘူးဆိုမှ။ဟိုရက်တည်းက ဦးက ငါ့ကို မကြည်တာ။ခု ပိုဆိုးတော့မှာပဲ။

ခွန်းဆက် ငိုချင်စိတ် ပေါက်သွားတယ်။ မျက်ရည်တော့ထွက်မလာပါ။

ဦးဆိုတာက ခုလက်ရှိ ရန်ကုန်မှာ သူနေတဲ့ အိမ်ရဲ့ပိုင်ရှင်။

ခွန်းဆက်က ဆယ်တန်းအောင်အောင်ချင်းပဲ သင်တန်းတက်ရအောင် နယ်ကနေ ရန်ကုန်ကို ပြောင်းလာခဲ့တာလေ။အစကတော့ အသိနှစ်ယောက်နဲ့ အဆောင်နေတာ။

နောက်ကျတော့fbပေါ်ကနေ ဦးနဲ့တွေ့ကြတာပေါ့။အီစီကလီကာလက ၃လလောက်ကြာတာရယ်။ နောက်ကျမှ အပြင်မှာတွေ့ပြီး 

ဦးက ဖွင့်ပြောပြီး ရည်းစားတွေဖြစ်သွားကြတာ။

ဦးရဲ့အသက်က ခွန်းထက် နှစ်ဆလောက်ကြီးတာရယ်။ခွန်းက ၁၆ရှိသေးတာ။ဦးက ၃၁။

အဲကြောင့်ပဲ ဦးကို ဦးလို့ပဲခေါ်လိုက်တော့တာ။

ကိုယ့်ထက် အသက် အများကြီး ကြီးတော့ ကြောက်လည်း ကြောက်ရတယ်။

နောက်ပြီး ခွန်းဆက်နဲ့ ဦးတို့ relationshipက ရိုးရိုးတန်းတန်း relationship မဟုတ်ဘူး။bdsmထဲက ds relationship။ရည်းစားလည်း ရည်းစားပေါ့။

အာ့ကြောင့် ခွန်းက ဦးဆိုရင် အများကြီးကြောက်ရတယ်။သူ့က domလည်းdom အသက်ကလည်း ခွန်းထက် အများကြီး ကြီးတယ်။ခွန်း အဖေလုပ်လို့တောင်ရတယ် သူ့အသက်က။

နောက်ပြီး သူ့အိမ်မှာလည်းနေသေး ဆိုတော့ ပိုဆိုးပေါ့။အိမ်ဆိုတာထက် တိုက်ခန်းပေါ့။ ဦးပိုင်တာ။

ရန်ကုန်မှာ တိုက်ခန်းတစ်ခုစျေးက ခွန်းတို့ ဆီမှာ မြေကွက် ၅ခု၆ခု လောက် ဝယ်လို့ရတယ်ရယ်။ပြီးတော့ ကားတစ်စီးလည်း ပိုင်သေးတယ်။

ကားအကြောင်းတွေတော့ ခွန်းသေသေချာချာ နားမလည်ပါဘူး။ဒါပေမယ့် ကားပုံစံကို ကြည့်ရတာတော့ စျေးကြီးမယ့်ပုံပဲ။

ထားပါ အဲတာတွေ။ခွန်း ဦးအိမ်မှာနေဖြစ်သွားတာက ဒီလို။

အဲနေ့က ဦးက ခွန်းကို မေးတာ တိုက်ခန်းက တစ်လဘယ်လောက်ပေးရလဲတဲ့။ ခွန်းက ပြန်ဖြေတာပေါ့။တစ်သိန်းခွဲပေါ့။ခွန်းတို့က ၃ယောက် စုနေတော့ တစ်ယောက် ငါးသောင်းပေါ့။

အဲတာနဲ့ ဦးက ခွန်းကို သူ့နဲ့အတူနေချင်လားတဲ့။ခွန်းလည်း အများကြီး ပျော်သွားတာ။

ဟုတ်တယ်လေ။ကိုယ်ရည်းစားနဲ့ အတူနေရမှာ ဘယ်သူက မပျော်ပဲနေမှာလဲလို့။ပြီးတော့ အဆောင်လခတောင် သက်သာသေးတယ်။

အဲလိုနဲ့ ဦးနဲ့ အတူနေပြီး သင်တန်းတွေ တက်တာပေါ့။သူများအိမ်မှာ နေတာဆိုတော့ ခွန်းလည်း သိတတ်ပါတယ်။ချက်တာပြုတ်တာ အိမ်သန့်ရှင်းရေးကစ ခွန်းအကုန်လုပ်ပေးတယ်။

ခွန်းမိဘတွေကလည်း နယ်ကနေ ပိုက်ဆံပို့ပို့ပေးတဲ့အပြင် ဦးကလည်း ခွန်းကို လတိုင်း မုန့်ဖိုးပေးတယ်။

အဲလိုနဲ့ ခွန်းအရမ်းတွေ အဆင်ပြေနေတယ် ထင်လား။မထင်လိုက်နဲ့။အမှားကြီး မှားသွားမယ်။

ဦးက အရမ်းစည်းကမ်းရှိတာ။ ခွန်းအမေ လွှဲပေးတယ်ပိုက်ဆံတွေရော ခွန်းကို သူပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးတွေရော သူပဲ သိမ်းထားတာ။

ခွန်းကို တစ်ရက်ကို ၅၀၀၀ပဲသုံးခိုင်းတာရယ်။

တစ်နေ့ ၅၀၀၀ မနက်တိုင်း ပေးတယ်။

တစ်ရက် ၅၀၀၀ပဲပေးလို့ အရေးဟယ်အကြောင်းဟယ် ဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲမေးရင်။

ဦးက ပိုက်ဆံကို အကန့်ခွဲပေးတာရယ်။

အကန့်ခွဲပေးထားတာဆိုတာက ဒီလို။ ဒီ အထဲကို ထည့်တာက donationအတွက်။ဒီအထဲက ပိုက်ဆံက emergency အရေးပေါ်လိုလာရင်။ ဒါကတော့အကြွေ ybsစီးဖို့။

အဲလို ဦးက လုပ်ပေးထားတာ။၅၀၀၀ကတော့ နေ့တိုင်းပေးတာပေါ့။donationအတွက်ကျတော့ တစ်လ တစ်ခါ သုံးသောင်းထည့်ပေးထားတယ်။ emergency ကတော့ ကုန်မှ ထပ်ထည့်ပေးတာ။

ခွန်းက ဒီနှစ်မှ အဝေးသင် ပထမနှစ်ဖြေထားတာ။ဖြေတော့ ခွန်းက နယ်ကိုပြန်ရတယ်။ခွန်းက ပဲခူးတိုင်းထဲကဆိုတော့ ရန်ကုန်က တက္ကသိုလ်ကို တက်လို့မရဘူးလေ။ ခွန်းတို့ဆီက တက္ကသိုလ်မှာပဲ တက်ရတာ။

အဲတုန်းက ဦးနဲ့ ၁၅ရက်လောက် ခွဲခဲ့ရသေးတယ်။သူများတွေကတော့ အဝေးသင်တက်ဖို့ တစ်လ နှစ်လလောက် ကြိုသွားကြတာ။ခွန်းက ဦးနဲ့ အကြာကြီး မခွဲချင်လို့ စာမေးပွဲ ဖြေကာနီးမှ ကပ်သွားတာ ဟီးးးး

ခွန်း ရှေ့ ၅ဘာသာကို အောင်မှတ်ရအောင် ဖြေနိုင်ခဲ့တာရယ်။နောက်ဆုံးတစ်ဘာသာကျမှ ခွန်း ကျက်ထားတာတွေနဲ့ တစ်ခုမှ မတိုးတော့တာ။

အဲတည်းက ခွန်း ကိုယ့်ဘာသာသိတယ်။ ခွန်းကျတော့မယ် ဆိုတာကိုလေ။ဦးကိုတော့ ဖြေနိုင်တယ်လို့ပဲပြောခဲ့တာပေါ့။

ခုတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ဦးက ညနေ အလုပ်က ပြန်ရောက်ရင် အောင် မအောင် မေးတော့မှာ။

တော်ပြီ တော်ပြီ။ညနေကိစ္စ ညနေမှ စဉ်းစားတော့။ခုလက်ရှိ အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်စရာမှအများကြီးရယ်။

ခွန်းလည်း အိမ်သန့်ရှင်းရေး ဘာညာလုပ် ညစာအတွက် ချက်ပြုတ်နေလိုက်၏။

သင်တန်းမသွားရဘူးလားမေးရင် ခွန်းအရင်တက်ခဲ့တဲ့သင်တန်းတွေက အကုန် certificateတွေတောင်ရပြီးပြီရယ်။နောက်ထပ် ဘာတက်ရမလဲ အင်တာနက်မှာ လိုက်ရှာရင်းနဲ့ အိမ်မှာပဲ ဘယ်မှ မသွားဖြစ်ပဲ သောင်တင်နေတာ။

တစ်နေ့ကုန် အလုပ်ရှုပ်ရင်း ၅နာရီတောင် ထိုးတော့မည်။

ဦးပြန်လာတော့မှာပဲ။

ပုံမှန် ၅နာရီနှင့် ၆နာရီကြားတွင် ဦး ပြန်လာတတ်၏။

ဦးပြန်လာဖို့ နီးလေလေ ခွန်းရင်တုန်လေလေ။

ဖုန်းကြည့်ဖို့လည်း စိတ်မပါ။ TVကြည့်ဖို့လည်း စိတ်မလာ။ထိုင်နေရမလို ထနေရမလို။

ဘုရားရှေ့ပဲ သွားဆုတောင်းနေရမလား။ဦး စိတ်အရမ်းမဆိုးပါစေနဲ့ ဆိုပြီး။

ခွန်းခြေဖျား လက်ဖျားတွေတောင် အေးနေသည်

မြန်မြန်လည်း ပြန်လာစေချင်သလို လာလည်းမလာစေချင်။

မြန်မြန် ပြန်လာစေချင်တာက ခွန်းခုလို ရင်တုန်ပန်းတုန် ဆက်ဖြစ်နေရင်

ကြာရင် နှလုံးရောဂါရတော့မှာမလို့။မလာစေချင်တာက အပြစ်ပေးခံမှာကြောက်လို့။

ဦးက စိတ်ဆိုးနေရင် အများကြီးကြောက်ဖို့ကောင်းတာ။အဲလိုအချိန်မျိုးတွေဆိုရင် ဦးအကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင် ခွန်း ဒူးမခိုင်တော့ဘူး။

ချက်ချင်း ဒူးထောက်ကျမိရော။

ခုလည်း ခွန်းစာမေးပွဲကျတာသာ ဦးသိရင် ကျိန်းသေ ခွန်းကို သတ်မှာ။

ဝရန်တာ ထွက်ပြီး ဦးကား ရောက်ပြီလား ကြည့်လိုက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာလိုက်နဲ့ ဘယ်လိုမှ ခွန်း အငြိမ်ထိုင်မနေနိုင်တော့ဘူး။

တွေ့ပြီ။ ဦးကား ခွန်းတို့ လမ်းကြားထဲဝင်လာတာတွေ့ပြီ။

ခွန်း ခေါင်းတည့်တည့် မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ဦးကို ပြန်လည်းလာစေချင်သလို ပြန်လည်းမလာစေချင်။ကြောက်တော့ ကြောက်နေပေမယ့် ကြိုရမှာကလည်း ခွန်းတာဝန်ပဲလေ။အဲတော့

ခွန်း အိမ်တံခါးကို ကြိုပြီး ဖွင့်ထားလိုက်၏။

ဦး တိုက်ခန်းပေါ်တက်လာသော ခြေသံတို့ကို စတင်ကြားလာရသည်။ ခြေသံတို့က နီးလာလေလေ ခွန်း လက်ဖျားခြေဖျားတွေ အေးလာလေလေ။ခွန်းဘာရယ်မဟုတ် လက်နှစ်ဖက်ကို ပွတ်နေမိသည်။

"ဦး"

ခွန်း ဦးကို တွေ့တွေ့ချင်း ခေါ်လိုက်၏။ဦးဆိုသည်မှာ ညနေ အလုပ်ဆင်းချိန် လူပန်း စိတ်နွမ်းဖြစ်နေသည့်တိုင် ချောမောနေတုန်း။

အကျီင်္ စပို့ရှပ်နက်ပြာရောင်ကို ဘောင်းဘီရှည်ထဲထည့်ဝတ်ထားသည့် ပုံစံမှာ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ၃၀ကျော်မှန်းသိသာစေသည်။

"ဦး ခွန်း ဖိနပ်ချွတ်ပေးမယ်"

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခွန်း ချက်ချင်း ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ကာ ဦးကို ဖိနပ်ချွတ်ပေးလိုက်၏။

ထို့နောက် ဦးကို မော့ကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်သည်တွင် ဦး ပြန်ကြည့်လာသည့်အကြည့်များက သံသယများ ပြည့်နှက်လျက်။

ဟုတ်တယ်လေ။ပုံမှန်ဆို ဦးကို ဖိနပ်မှ ချွတ်မပေးတာကို။ချွဲစရာရှိမှသာ လုပ်ပေးတာ။

ခွန်းလည်း အိမ်ထဲကို အရင်ဝင်သွားလိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲဝင် 

လက်ဆေးကာ ရေခဲသေတ္တာထဲ အသင့်ဖျော်ပြီး ထည့်ထားသော သံပရာရည်ကို ထုတ်ကာ ဧည့်ခန်းရှိ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်နေသော ဦးရှိရာသို့သွားလိုက်သည်။

"ဦး ၊ ဦးဖို့ ခွန်းဖျော်ထားတာ သံပရာရည်"

ခွန်းလည်း သံပရာရည်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ဦးခြေထောက်နား ကြမ်းပြင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

"ကျေးဇူး ခွန်းလေး"

"ဟုတ်ကဲ့"

ဦးက ကျေးဇူးတင်စကားပြောကာ သံပရာရည်ကို ယူသောက်သည်။

ခွန်းက အောက်ကနေ ကြည့်နေသောကြောင့် ဦး၏ သံပရာရည်ကို မော့သောက်နေသော လည်ပင်းကို အတိုင်းသားပြင်နေရ၏။

Sexy။ လုံးဝကို sexyဆန်တာ။ 

ခွန်းတံတွေးတစ်လုတ်မျိုချလိုက်မိ၏။ဦးသောက်နေတဲ့ သံပရာရည်ကိုသောက်ချင်လို့တော့မဟုတ်။

ဖြူ ရှင်းသော လည်တိုင်တစ်လျောက် သံပရာရည်သောက်လိုက်လို့ လှုပ်ရှားသွားတဲ့ လည်ဇလုတ်ကို ကြည့်ပြီး ဘာမှန်းမသိပဲ စိတ်တွေလှုပ်ရှားပြီး ရေဆာလာသလိုလို ဖြစ်မိသောကြောင့်။

ဦးဆိုတာလေ။ သံပရာရည်သောက်တာတောင် လူကို အရေပျော်အောင် သိပ်ချွေတာသိလား။

ဒီလူကြီးက ငါ့အပိုင်ဆိုတာ ပြန်တွေးမိတော့ မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီးတောင် ဖြစ်မိသွားသည်။

To be continued

Written by khoon sint naung

Photo crd to twitter

Oo is my life(2)

"ကဲပြော ဘာတွေ ပူဆာချင်လို့လဲ"

သံပရာရည်သောက်ပြီးတော့ ဦးက မေးသည်။

ခွန်းလည်း ဦး၏ ခြေသလုံးများကိုဖက် ပေါင်ပေါ် မေးစေ့လေးတင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးကို လှန်ကာ

"ဟိုလေ ဦး ဒီနေ့ အဝေးသင် အောင်စာရင်း ထွက်တာလေ........

"ကျတယ်မလား"

ခွန်းတောင် ပြောလို့ မပြီးသေး ဦးက ဖြတ်ပြောသည်။

"ဟုတ်"

ခွန်းလည်း မျက်နှာလေး အောက်ချပြီး ဖြေလိုက်၏။

"မဖြေခင်က ငါ့ကို ဘယ်လို ကတိတွေပေးလဲ"

"ဟိုလေ ဦး ဟို"

"ငါ့ကို စိတ်သိပ် မရှည်အောင်မလုပ်နဲ့နော်။အလုပ်မှာတည်းက စိတ် သိပ်ကြည်လာတာမဟုတ်ဘူး"

ဦး အသံမာလာ၏။ခွန်းလည်း ကြောက်လာသောကြောင့် ဦးခြေသလုံးကို ဖက်ထားသော လက်များကို ဖြုတ်ကာ ဒူးထောက်၍ ပုံ့ပုံ့လေး ထိုင်လိုက်မိသည်။

"ဟုတ် အောင် အောင် ဖြေပါ့မယ်လို့ ပြော ပြောခဲ့ပါတယ်"

ခွန်းအသံတွေတောင် ထစ်ချင်နေသလိုလို။

"ခုအောင်လား"

"မအောင်ပါဘူး ဦး"

"အဝေးသင် စာမေးပွဲလေးတောင် စောက်ဖြစ်ရှိအောင် မဖြေနိုင်ပဲ ရန်ကုန်လာပြီး သင်တန်းတွေတက်နေသေးတယ်။

အဲလောက်တောင်အဖြစ်မရှိမှတော့ တောပြန်ပြီး ကောက်စိုက်နေလေ။ဟိုတစ်နေ့က ငါ့ကိုပြောတာ ဘာကောလိပ် စင်ကာပူနဲ့ ချိတ်ပြီးဖွင့်ထားတာ ဆိုတာလေ။လူကြည့်တော့ အဝေးသင်တောင် အောင် အောင်မဖြေနိုင်ဘူး စင်ကာပူနဲ့ ချိတ်ပြီးဖွင့်ထားတဲ့ ကောလိပ်တက်ချင်နေသေးတယ်။"

ခွန်း ဘာမှ ပြန်မပြောရဲပါ။ခေါင်းလေးငုံ့ရင်းသာ ငြိမ်ခံနေမိသည်။

"ဘာမှမဟုတ်ပဲ ဘွဲ့ရဖို့ တစ်နှစ်အောက်ရဦးမယ်။ နောက်ပြီး မင်းကျောင်းသွားတာ ဘယ်နှစ်ရက်လဲ"

"၁၅ရက်ပါ ဦး"

"ပိုက်ဆံဘယ်လောက် ကုန်ခဲ့လဲ"

"၅သိန်းကျော်ပါ"

"၁၅ရက်ထဲနဲ့ ၅သ်ိန်းကျော်လောက်ကို ဖြုန်းရအောင် ပိုက်ဆံက တွင်းထဲက နှိုတ်နေတာမဟုတ်ဘူး။မဖြစ်မနေကုန်ဆိုလို့ အဆောင်ခဘာညာက အလွန်ဆုံးကို ၁သိန်းလောက်ပဲ ကုန်မှာ။ ကျန်တဲ့ ၄သိန်းလောက် မင်း အလကားသပ်သပ် ဖြုန်းတီးဖြစ်တာတွေ။အဲတုန်းက ငါ ဘာမှ မပြောခဲ့ဘူး လူငယ်ဆိုတော့ ဖြုန်းချင် သုံးချင်မှာပဲဆိုပြီး။ ခုတော့ ပိုက်ဆံသာကုန်သွားတယ် အောင်မလာဘူး"

ခွန်း အလိုလို မျက်ရည်များကျမိသည်။ဟုတ်ပါတယ် တစ်ကယ်လည်း ပိုက်ဆံဖြုန်းခဲ့မိတယ်။ စာမလုပ်ပဲနဲ့လည်း ပေါ့ခဲ့တယ်။

"ခွန်းတောင်းပန်ပါတယ်။ နောက်နှစ်အောင် အောင်ဖြေပါ့မယ်"

ဦးဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ သူ့အခန်းထဲဝင်သွား၏။

ဟမ် ဦးက ငါ့ကို မရိုက်တော့ဘူးလား။ပုံမှန် ငါ့အပြစ်လုပ်တိုင်း ငါ့ကို ရိုက်နေကျပါ။ဦး ငါ့ကို စိတ်ပျက်သွားလို့လား။စိတ်ပျက်သွားလို့ မရိုက်တော့တာလား။

ခွန်းစိတ်ထဲ ဦး သူ့ကို စိတ်ပျက်သွားမှာ အများကြီး စိုးရိမ်နေမိသည်။ခါတိုင်းလို ရိုက်တာမှ ခံသာဦးမယ်။ခုလို မရိုက်ပဲ ထွက်သွားတာက ခွန်းစိတ်ထဲ သံသယပေါင်း များစွာနဲ့ ပိုပြီးခံရခက်စေသည်။

ခွန်းကို စိတ်ကုန်သွားတာလား။စိတ်ပျက်သွားလို့လား။မရိုက်ချင်တော့လောက်အောင် ဖြစ်သွားပြီလား။

ဦး ခွန်းကိုစိတ်ကုန်ပြီး စွန့်ပစ်သွားမှာ ခွန်း

ကြောက်သည်။ရည်းစားဘဝပြီးဆုံးသွားမှာ ခွန်းမလိုချင်ပါ။

ဦးရဲ့ ဆုံးမစကားတွေ 

အနမ်းတွေ အထိအတွေ့တွေ။

ခွန်း ဘာတစ်ခုမှ မပြတ်နိုင်သေးဘူး။မစွန့်လွှတ်နိုင်သေးဘူး။

လိုချင်သေးတယ်။တစ်သက်လုံးအတွက်ကို လိုချင်တယ်။

ထို့ကြောင့် ဦး ခွန်းကို စွန့်ပစ်တာကို ခွင့်မပြုနိုင်ပါ။ စွန့်ပစ်တာကိုလည်း သူမခံနိုင်ပါ။

သူ ဦးကို ချစ်သည်။သေလုမတတ် ချစ်သည်။ခွန်း၏ အချစ်ဦး။

ခွန်းကို မိဘလိုရော ချစ်သူလိုရော စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့၏ ချစ်ပေးခဲ့၏။ထို့ကြောင့် ခွန်းအတွက် ဦးက ချစ်သူဆိုတာထက် ပိုသည်။ဦး၏ အပြောအဆို အမူအကျင့်တိုင်းသည် ခွန်းအတွက် စံနမူနာ အတုယူစရာ။

နောက်ပြီး ဦးမှဦးဖြစ်နေအောင် ခွန်း စွဲလမ်းနေပြီ။ဦးမဟုတ်ရင် တစ်ခြားဘယ်သူ့ကိုမှ ဘာစိတ်မှ မရှိတော့တာမျိုး။

Fbမှာ သမီးရည်းစားအတွဲတွေကို ရိုနေကြတာ တွေ့ရင်တောင် ငါ့ဦးကိုတော့ ဘယ်ယှဉ်နိုင်မလဲလို့ စိတ်ထဲ တွေးမိတတ်တာမျိုး။

ထို့ကြောင့်အခုအချိန်မှတော့ ခွန်း ဦးကို မခွဲနိုင်တော့။သစ်စိမ်းချိုးလည်း အချိုးမခံနိုင်။ခွန်းရင်တွေ ဗလောင်ဆူနေသည်။ရင်တွေပူလွန်းလို့ သေလုမတတ်ပဲ။

ခွန်းဒူးထောက်လျက်သား ဦးအခန်းတံခါးဝဆီသို့ သွားလိုက်သည်။တံခါးက ဖွင့်လျက်သား။ဦးက ရေချိုးဖို့ အဝတ်အစားလဲနေ၏။

ခွန်းရောက်နေတာကို လှည့်ပင်မကြည့်။

"ခွန်း တောင်းပန်ပါတယ် ဦး။နောက်ခါအောင် အောင်ဖြေပါ့မယ်"

ခွန်းကို တစ်ချက်လေးပင် ဂရုမစိုက်။ ခွန်းက အပေါက်ဝတွင် ပိတ်၍ ဒူးထောက်နေသောကြောင့် ခြေသလုံးနဲ့ပင် တိုက်သွားကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။

ခွန်းလည်း ဦးက အားနဲ့ဝင်တိုက်လိုက်သောကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျတော့မလိုဖြစ်သွားသည်။

ခွန်း ဒူးထောက်လျက်သား ငိုမိတော့သည်။

ဦး၏ လျစ်လျူရှုမှုတို့ကို သူ့မခံနိုင်ပါ။ဦးသည် မိဘကလွဲလို့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ သူ့အချစ်ဆုံးလူသားတစ်ယောက်။ထိုသို့သောသူထံမှ လျစ်လျူမှုတို့သည် ခွန်းနှလုံးသားအား ခဲချွန်ဓားနဲ့ ပါးပါးလေးတွေ လှီးနေသလို။

ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံး တင်းကြပ်နေပြီး ခံရခက်လှသည်။

သို့ပေမည့် ခွန်း ဒီအတိုင်းငိုနေလို့တော့ မဖြစ်။ဦးက ရေချိုးပြီးလျှင် ညနေစာစားတတ်သည်။

ထို့ကြောင့် ညနေစာ ပြင်ဆင်ဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားလိုက်သည်။

ထမင်းဟင်း ပြင်ဆင်ပေးပြီးတော့ ဦးရေချိုးပြီး ဝတ်ဖို့ အဝတ်အစားပါ ထုတ်ထားလိုက်၏။ခွန်းကတော့ ဦး ပြန်မလာခင်ထဲက ရေချိုးထားပြီးသား။

ဦးက ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ရေသုတ်ပြီးနောက် ခွန်းထုတ်ပေးထားသော အဝတ်အစားများကို ယူဝတ်လိုက်သည်။ထိုအခါမှ ခွန်း သက်ပြင်းချနိုင်တော့၏။

ဦးက ငါထုတ်ပေးထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ယူဝတ်တယ်ဆိုတော့ ငါ့ကို စိတ်မပျက်သေးဘူးပဲ။တော်သေးတယ်။အဲလောက် အခြေအနေမဆိုးသေးဘူး။

ထို့နောက် ထမင်းစားခန်းထဲကို ဝင်လာသည်။ ခွန်းလည်း ဦး ထိုင်ဖို့ ထိုင်ခုံဆွဲထုတ်ပေးလိုက်၏။ထို့နောက် ခွန်းပါ တစ်ခါထဲဝင်စားဖို့ ဝင်ထိုင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ထိုင်ခုံ ဆွဲထုတ်ရုံပဲရှိသေး ဦးက

"မင်းကိုမင်း ထမင်းစားဖို့ စောက်ဖြစ်ရှိတယ်လို့ထင်လား"

ခွန်းလည်း လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဦးကို မကြည့်ရဲသောကြောင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး အားတင်းကာ ဖြေလိုက်သည်။

"မထင်ပါဘူး ဦး"

"အာ့ဆို မစားနဲ့လေ။မင်းကို ကျွေးမယ့်အစား ခွေးကျွေးလိုက်တာမှ ကုသိုလ်ရဦးမယ်"

"ဟု ဟုတ် ဦး"

အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ ဒီမျက်ရည်များက ကျလာပြန်ပါသည်။ခွန်းမျက်ရည်များကို လက်ဖြင့် သုတ်လိုက်ပြီး လိုတဲ့ဟာ လုပ်ပေးဖို့ ဦးဘေးတွင်သာ ရပ်နေလိုက်၏။

ခုထက်ထိ အဆက်မပြတ်ကျနေသော မျက်ရည်များကြောင့် ခေါင်းကိုတော့ မဖော်ရဲသေးပါ။

ဘယ်လောက်ပဲမျက်ရည်တွေကျ ဝမ်းနည်းနေပါစေ

အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျှင် ဦးထမင်းစားနေတာကြည့်ပြီး ခွန်းပါ စားချင်ပါသည်။တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ထားရတာမလား။

ဒီအချိန် ပုံမှန်စားနေကျမလို့ ဗိုက်ကလည်း ဆန္ဒပြလာ၏။

ဂွီ

အသံအကျယ်ကြီး။ဦးကြားလိမ့်မည်။သို့သော် ဦးပုံစံမှာ ဘာမှ မကြားသယောင်။ခွန်း ဗိုက်လေးကိုသာ လက်ဖြင့် အသာဖိထားမိသည်။

တံတွေးလေးပါမျိုချမိရင်း။

ထမင်းစားပြီးသောအခါ ဦးက ဧည့်ခန်းထဲသို့သွားကာ TVကြည့်နေသည်။ခွန်းက ဦးစားထားခဲ့သော ပန်းကန်တွေကို မသိမ်းနိုင်သေး။အရင်ဆုံး ဦးသောက်ဖို့ ကော်ဖီ အရင်ဖျော်ရ၏။

ထို့နောက် ဦးရှေ့စားပွဲပေါ်သို့ သွားတင်ပေးလိုက်သည်။

"ဦး ကော်ဖီ"

ဦးဘာမှ ပြန်မပြော။ခွန်းလည်း ထမင်းစားခန်းထဲ ပြန်လှည့်လာကာ ခုနက စားထားသောပန်းကန်များကို ဆေးကြောကာ နွေးရမည့်ဟင်းများကို နွေးထားလိုက်၏။

ဟင်းနွေးနေစဉ် ထွက်လာသည့် ဟင်းနံ့တို့သည် ဗိုက်ဆာနေသော ခွန်းရဲ့ နှာခေါင်းဝအား ကြည်စယ်နေသည်။တံတွေးတွေလည်း ဘယ်နှစ်ခါတွေတောင် မျို ချမိမှန်းလည်းမသိတော့။

ဦးမသိအောင် နည်းနည်းယူစားလိုက်ရမလား။ခွန်းစိတ်ထဲ တွေးမိသည်။သို့သော် မဖြစ်နိုင်။ခွန်း ဦးကို သိလာခဲ့တဲ့ တစ်လျောက်လုံး ဦးကို တစ်ခါမှ မလိမ်နိုင်ခဲ့။ခွန်းလိမ်ထားတာတွေ ပေါ်ဖို့ ဦးဖက်က လိုတာ တစ်ခုတည်း။ 

အကြည့်တစ်ချက်။

ဟုတ်သည်။အကြည့်တစ်ချက်ထဲနဲ့တင် ခွန်း လိမ်ထားသမျှ အကုန်ပေါ်သည်။

ဦးက လိမ်တာ မကြိုက်။ခွန်းလိမ်တိုင်း ဦးဆီမှာ မိသည်။ မိတိုင်းလည်း ခွန်း ခြေသလုံးလေးတွေ ပုပ်ပွမတတ် ကြိမ်နဲ့ အရိုက်ခံရသည်။

ဤသို့ဖြင့်ဦးမသိအောင် စားမည့် အကြံအား လက်လျော့လိုက်ရ၏။ဆာလောင်နေသောဗိုက်ကို ရေသောက်ခြင်းဖြင့်သာ နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။

မီးဖိုချောင်ထဲတွင် လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပြီး ဦးရှိရာ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်သွားလိုက်သည်။ ဦးရှေ့ရောက်သောအခါ ခွန်း မဝံ့မရဲ ဦးထိုင်နေသည့် ဆိုဖာရှေ့နား ကြမ်းပြင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ဦးမျက်နှာကို တစ်ချက် မော့ကြည့်လိုက်ရာ ခွန်းကို တစ်ချက်မှ အဖက်မလုပ် TVကိုသာ ကြည့်မြဲ ကြည့်နေသည်။ ခွန်းလည်း ဦး၏ ခြေသလုံးများအား နှပ်နှယ်ပေးလိုက်သည်။

ဒါက ပုံမှန် လုပ်နေကြ ဝတ္တရားတစ်ခု။

ဦးဘာမှတော့မပြော။ဒီအတိုင်းငြိမ်ခံနေသည်။

ခွန်းလည်း အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံပါ။

"ဦး ခွန်း တောင်းပန်ပါတယ်။ နောက်နှစ် အောင် အောင် ဖြေပါ့မယ်"

"မင်းကို ကန်မထုတ်စေချင်ရင် မင်းပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်တော့။ခုချိန်မှာ မင်းဆီက ဘာသံမှ မကြားချင်ဘူး"

ခွန်းကျင့်သားမရသေးပါ။ဦး ရင့်ရင်းသီးသီးစကားတွေပြောတိုင်း ခုထိ ခွန်းခံနိုင်ရည်မရှိသေးပါ။

"ခွန်းတောင်းပန်ပါတယ်"

ခွန်းအသံတိတ် ငိုနေရင်း ပြောလိုက်သည်။

ခွန်းတောင်းပန်စကားဆုံးသည်နှင့် ခွန်း နှပ်ပေးနေသော ခြေထောက်ဖြင့်ပင် ခွန်းရဲ့ မျက်နှာကို အကန်ခံလိုက်ရသည်။

အားမသေးလှသော ဦးရဲ့ကန်ချက်ကြောင့် ခွန်းရှေ့ရှိ စားပွဲနဲ့ ခေါင်း မိတ်ဆက်မိသွားသည်။

"မင်းကို ပါးစပ်ပိတ်ထားလို့မပြောဖူးလား။နားကန်းနေလား ဟမ်"

ခွန်းလည်း ဦးကန်ချက်ကြောင့်နာသွားသော မျက်နှာကို လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ငိုကြွေးရင်း အံ့သြ ဝမ်းနည်းနေမိသည်။

ဦး တစ်ခါမှ သူ့ကို မျက်နှာကို မကန်ဖူးပါ။ခု ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်။ဦးအဲလောက်တောင် မုန်းသွားတာလား။

ဦးကန်လို့နာတာထက် ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပိုပြီးနာသည်။ပိုပြီး ခံရခက်သည်။ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ဆုတ်ချေလိုက်သလိုပဲ။

ခွန်းခံစားချက်တွေကို ဖော်ပြဖို့ စကားလုံးတောင်မရှိတော့။

"ညကျလည်း ငါနဲ့လာမအိပ်နဲ့ ဖိနပ်စင်နားမှာ အိပ်။မင်းနဲ့တန်ရာတန်ရာ နေရာမှာပဲနေကြားလား။ခွေးမွေးထားရင်တောင် ဟောင်ဖော်ရဦးမယ်။မင်းကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားရတာ ဘာမှ စောက်ကျိုးနည်း အကျိုးမရှိဘူး သွားလေ။မင်းနေရာမင်းသွား။ဒီနေရာမှာ လာထိုင် ငိုမနေနဲ့။"

To be continued

Written by khoon sint naung

Photo crd to twitter

Oo is my life(final)

"ဟု ဟုတ် ဦး"

ဦး ခွန်းကို အသေသတ်လိုက်ပါ့တော့လား။ဦးစကားတွေက ခွန်းကို အသေသတ်တာတဲ့ ပိုနာကျင်စေတယ်ဆိုတာ ဦး မသိဘူးလား။

ခွန်းလည်း ဖိနပ်ချွတ်တဲ့နေရာလေးမှာ အိမ်ရှေ့ မျက်နှာမူပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကြားခေါင်းထည့် ငိုနေမိသည်။

ည၁၀နာရီ၌။

ဗိုက်ဆာတာက တစ်မျိုး ဝမ်းနည်းတာက တစ်ဖုံ ခွန်းဘယ်လိုမှ အိပ်မရ။ဦးကတော့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားပြီ။ခွန်းတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့တော့တာ။

ဦး သူ့ကို စိတ်ပျက်သွားပြီလားဆိုတဲ့ အတွေးများက တောက်လျောက်နှိပ်စက်နေသည်။ကြာရင် တကယ်ရူးတော့မှာ။

နောက်ပြီး ခွန်းက စောင်မခြုံဘဲနဲ့ မအိပ်တတ်။

ကြီးကျယ်တယ်ပြောချင်ပြော အောက်က မွေ့ရာရှိမနေရင်တောင် မနက်နှိုးလာသည်နှင့် ကျောနာတတ်သည်။

ဘာပဲပြောပြော ခုလို ကြွေပြားအေးစက်စက်ပေါ်မှာ တစ်ညကုန်ဆုံးဖို့ဆိုတာ ခွန်းအတွက် ဘယ်လိုမှ မဖြစ်တာပါ။

အရေးကြုံမှ အမိတ ဆိုသလို ခုချိန်တွင် နယ်က အမေ့အိမ်ကိုသာ ပြန်ချင်နေမိသည်။

ဒါပေမယ့်လည်း ပြန်လို့မရ။ဦးသာ သူ ပြန်သွားမှန်းသိရင် သူ့ကို တကယ်ကြီး စိတ်ပျက်သွားမှာ။ခုလို ဦးအိမ်မှာနေဖို့မပြောနဲ့ ကံဆိုးရင် break up တောင်ဖြစ်သွားနိုင်သည်။

Break upတော့ အဖြစ်မခံနိုင်။ခွန်း ဦးကို ချစ်သည်။သေလောက်အောင်ချစ်သည်။အချစ်ဦးလည်း အချစ်ဦးမလား။

ဒီတစ်ညတော့ သည်းခံနေရမယ်။ဦးလည်း ငါ့ကို အရမ်းချစ်တာပဲ။တစ်ညလောက်ပဲ ဒီမှာ အိပ်ခိုင်းမှာပါ။ခွန်း အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားအိပ်လိုက်သည်။

အိပ်လိုက်ရင် ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ခု ငါ့ကို ခြောက်လှန့်နေတဲ့အတွေးတွေ အေးစက်နေတဲ့ ကြွေပြားအထိအတွေ့တွေ ဘာဆိုဘာမှသိမှာမဟုတ်တော့ဘူး။

သို့သော် ခွန်းဆက် ထိုညက လုံးဝအိပ်မပျော်ခဲ့ပါ။အတွေးပေါင်းများစွာနဲ့ နွေဦးညတစ်ညသည် အလွန်ကြာရှည်ခဲ့ပါသည်။

မနက် ၆နာရီ။

အခန်းထဲမှထွက်လာသော ခြေသံကြားလိုက်သောကြောင့် ခွန်း ကြမ်းပြင်တွင် ကွေးကွေးလေး လှဲနေရာမှ အဆောတလျင်ထပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ဦးတောင် နှိုးလာပြီပဲ။ခွန်းကတော့ တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ခဲ့။

"ဦး"

ခွန်း လှမ်းခေါ်လိုက်၏။

သို့သော် ခွန်းကို လှည့်တောင်မကြည့်။

မနက်အစောကြီးထဲက ခွန်းမျက်ရည်ကျမိပါသည်။ဦး ခွန်းကို မချစ်တော့ဘူးလား။တကယ် လျစ်လျူရှုနေနိုင်တာလား။

လူတစ်ယောက်က အမှားလုပ်မိရင် ပြင်ဆင်ဖို့ အခွင့်အရေးတစ်ကြိမ်တော့ ရသင့်တယ်လေ။ခွန်းက အဲအခွင့်အရေးလေးတစ်ကြိမ်တောင် မရထိုက်ဖူးလား။ခွန်းတစ်ညလုံးလည်း အပြစ်ဒဏ်ခံပြီးပြီလေ။

ခွန်း အခုအချိန်တွင် ဘာမှလုပ်ချင်စိတ်မရှိ။စိတ်လည်းမပါ။စိတ်မပါတိုင်းမလုပ်ဖူးဆိုရင်လည်း ဦးပိုပြီး စိတ်ပျက်နေမှာ။

အဲလိုတွေးမိပြန်တော့ ထိုင်နေရာမှ ထကာ ဦးtoiletထဲဝင်နေတုန်း ရေချိုးခန်းထဲဝင် မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ကို ခပ်မြန်မြန်လုပ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ မနက်စာပြင်ဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားလိုက်၏။ဦးဖို့ ထမင်းကြော် ကြော်ပေးချိန်တွင်

ထွက်လာတဲ့ ထမင်းကြော်နံ့သည် ခွန်း၏ ဆာနေသော ဗိုက်ကို ပို ဆာလောင်စေသည်။

weedမတရားလိုနေချိန် တစ်ယောက်ယောက်က weedတွေထည့်ထားသော ငါးကိုးအိတ်ကလေး ထောင်ပြလိုက်သလို။

ဝမ်းနည်းတာက ဝမ်းနည်းတာပဲ။တစ်ညလုံးဘာမှ မစားရသေးလို့ဆာတာက ဆာတာပဲ။

ခွန်းတို့ အရွယ်က ဖွံ့ဖြိုးနေတဲ့အရွယ်လေ။တစ်နပ်လောက်မစားရလည်း နေနိုင်တဲ့ ဦးတို့ အသက်အရွယ်မှ မဟုတ်တာ။

ဘာပဲပြောပြော စားလို့မဖြစ်သေးပါဘူး။ဦးသိရင် ပိုဆိုးမှာ။

ဦး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာချိန်တွင် ခွန်းအကုန်အဆင်သင့်ပြင်ပြီးသွား၏။

ဦးက ဘာမှ မပြောပဲ ထမင်းစားပွဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ခွန်းကတော့ ဦးမျက်စောင်းထိုးနားမှာ ရပ်နေတာပေါ့။ဦးမှ မထိုင်ခိုင်းတာ မထိုင်ရဲပါဘူး။

ဦးထမင်းကြော်စားနေတဲ့အချိန် ခွန်းအရဲစွန့်ပြီးစိတ်ထဲတွင် ကြိုပြီးစာစီထားသော စကားများကို အားတင်းပြောလိုက်သည်။

"ဟို ဟိုလေ ဦး ခွန်း ဗိုက်ဆာလို့......."

စကားပင်ဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရ။ဦးရဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေက ဒိုင်းကနဲ။

"ခွန်းကိုလည်း ကျွေးပါလား"

တစ်ဖြည်းဖြည်း အသံက တိုးဝင်သွားရင်း ပြောလိုက်သည်။ ဦးကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲစွာ မျက်နှာအား အောက်ကို ငုံ့လိုက်မိ၏။

"မင်း ညက ဘယ်မှာ အိပ်ရလဲ"

ယခုလက်ရှိ topicနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်စွာ ဦးက မေးလာ၏။သို့သော် ခွန်း ဘာမှ အတွန့်မတက်ရဲပါ။

"ဖိနပ် ဖိနပ်ထားတဲ့နေရာမှာပါ"

"ဖိနပ်ထားတဲ့နေရာမှာ အိပ်ရတဲ့ သတ္တဝါက ဘာသတ္တဝါလဲ"

ဘာလဲ။ဖိနပ်ထားတဲ့နေရာမှာ အိပ်ရတာ ခွေးလေ။ငါ့ကို ခွေးလို့ ပြောချင်နေတာလား ဦးက။ 

"ခွေး ခွေးပါ ဦး"

"အေး ကိုယ့်အဆင့်ကိုယ်သိ။ခွေးဆိုတာ သခင်ကျွေးမှ စားရတာ"

"ဟု ဟုတ်"

ခွန်းကို ဦး လက်ဖျားလေးနဲ့တောင်မထိခဲ့ပါ။အပြောလေးတစ်ချက် တစ်ကြည့်လေးတစ်ချက်နဲ့တင် ရင်ဘတ်ကြီး သေမတတ်နာအောင် ဦး လုပ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ဦးပေးသမျှ ပြစ်ဒဏ်ထဲတွင် ဒီတစ်ခါက အပြင်းထန်ဆုံး အရက်စက်ဆုံးနဲ့ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံး။

ခွန်းဒူးမခိုင်တော့။ဦးကို စကားစပြောကတည်းက တစ်စက်စက်တုန်နေခဲ့သော ဒူးတို့က ဒီတစ်ခါလုံးဝမတတ်နိုင်တော့။ခွန်း ဘုန်းခနဲ လဲကျသွားမိတော့၏။

ဦးက သူ့ကို ခွေးတစ်ကောင်ဟု ပြောခဲ့သည်။

မဟုတ်ဘူး။ခွန်းက ခွေးမဟုတ်ဘူး။

ခွန်းက ဦးချစ်သူလေ။ခု ဦးက အဲလိုပြောလိုက်တော့ ခွန်းကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို မမြင်တော့ဘူးဆိုတဲ့သဘောလား။

ခွန်း ဦးဆီသို့ တိုးသွားလိုက်ပြီး ဒူးထောက် ခြေသလုံးကိုဖက်ကာ

"ဦး ခွန်းက ဦးချစ်သူလေ။ခွန်းမလိမ္မာရင် ကြိုက်သလောက် ရိုက်လို့ရပါတယ်။ဆုံးမလို့ရပါတယ်။ဒါပေမယ့် ခွန်းကိုတော့ အဲလိုမပြောပါနဲ့။ခွန်း ဒီတစ်ခါပဲ စာမေးပွဲကျဖူးသေးတာ။ဦးပဲ ခွန်းကို ငတုံး ငတုံးနဲ့ ခဏခဏပြောခဲ့တာလေ။ခွန်း ဉာဏ်မကောင်းတာလဲ ဦးသိတာပဲ"

"မင်းတုံးမှန်းသိရင် မင်းပိုကြိုးစားရမှာလေ......"

"ခွန်းကြိုးစားခဲ့တယ် ဦး။ဆယ်တန်းတောင် နှစ်ချင်းပေါက်အောင် အောင်ဖြေနိုင်ခဲ့တာလေ။ခုက နောက်ဆုံးဘာသာမှာ ခွန်းကျက်တဲ့ အပုဒ်တွေနဲ့ စာမေးပွဲမှာ ပါတာနဲ့ မတိုးဘူးဖြစ်သွားတာ။ တောင်းပန်ပါတယ် ဦး ခွန်းကို နောက်တစ်ခေါက်အခွင့်အရေးပေးပါ။တောင်းပန်ပါတယ်"

ဦးပြောလို့မပြီးသေး ခွန်းဖြတ်ပြောမိသည်။ဒီအချိန်တွင် ခွန်းတစ်ကိုယ်လုံး ဝမ်းနည်းမှုများဖြင့်သာ ကြီးစိုးနေ၏။ဗိုက်ဆာတာတောင် မမှတ်မိတော့။

ခွန်း ငိုယိုကာ ဦးမျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို လက်အုပ်ချီလျက် ဆက်ပြီး တောင်းပန်နေမိသည်။

"ထေတာ့"

"ဦး ဦး ခွန်းကို ခွင့်လွှတ်ပြီမလားဟင်"

"ထတော့လို့ ပြောနေတယ်"

"ဟုတ် ဟုတ်"

ခွန်းလည်း အတင်းကုန်းရုန်းထလိုက်၏။ဦး စိတ်ပျော့သွားတာ။လေသံတောင် ခုနကလောက်မမာတော့ဘူး။

ဒါ ငါ့အတွက် အခွင့်အရေး။ပိုပြီး စိတ်ပျော့အောင်လုပ်ရမယ်။

ခွန်းလည်းထပြီးသည်နဲ့ချက်ချင်းဦးရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင် ဖက်ပလိုက်ပြီး ငိုသံနဲ့ ပြောလိုက်သည်။

"ခွန်း ကြောက်နေခဲ့တာ။ဦး ခွန်းကို မချစ်တော့ဘူးထင်ပြီး ကြောက်နေခဲ့တာ။ဦး ခွန်းကို စိတ်ပျက်သွားမှာလည်း စိုးတာ"

ဖက်ရက်သား ဦးပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ငိုနေမိသည်။ခဏအကြာတွင် ဦးက ခွန်းကျောကုန်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးလာ၏။

ခွန်းလည်း ဦးပုခုံးထံမှ မျက်နှာကို ခွာကာ ဦးအားကြည့်လိုက်ပြီး

"ခွန်းနောက်တစ်ခါကျ အောင် အောင်ဖြေမယ်နော်။ခွန်းကို စိတ်မပျက်ပါနဲ့နော်။"

"ခွန်းလေး"

ဦးက ခွန်းကို ခွန်းလေးဟု ပြန်ခေါ်လာသည်။ခွန်းအရမ်းပျော်သွားသည်။

"မင်းဟာလေ ငတုံး သိလား။ဒီကလေးလေးကို ဦးက ဘယ်လိုလုပ် စိတ်ပျက်နိုင်မှာတုန်း။ချစ်လွန်းလို့ပဲ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ပြီး စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာလေ"

"မသိဖူးလေ။ဦးက ခွန်းကို ခွေးလို့ပြောတာကို

ခွန်းကို စိတ်ပျက်ပြီး လမ်းခွဲဖို့ပြောတာထင်သွားတာ"

"ဘယ်လို ဘယ်လို"

"ဟုတ်တယ်လေ။ခွန်းကို ခွေးလို့ပြောတော့ ဦးက ခွေးတစ်ကောင်နဲ့တော့ ရည်းစား မတော်ဘူးမလား။ဦး ခွန်းကို မချစ်တော့လို့ လမ်းခွဲတော့မလို့ ခွေးလို့ ပြောလိုက်တာ ထင်တာပေါ့"

"ဟား ဟား ဟား"

"ဘာရီတာလဲ ဦးက"

ဦးတစ်ကယ်ကို ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရီနေသည်။

"ဘာလို့ရီနေတာလဲလို့"

"မင်းဟာလေ ဘယ်လိုတွေတောင် ချော်ပြီးတွေးချလိုက်တာလဲ။ဦးက ဒီအတိုင်း စိတ်တိုလို့ပြောလိုက်တာလေ ဟား ဟား ဟား"

"မသိဘူးဗျာ။ မသိဘူး။ခွန်းလည်း တွေးတတ်သလိုတွေးချလိုက်တာ။ခုဗိုက်ဆာတယ် ဦးခွံ့"

ခွန်းလည်း ရှက်သွားပြီး ဦးရင်ခွင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ဟုတ်ပါပြီ။အာ ဦးရဲ့အငိုရွှဲတုန်းလေး ပါးစပ်ဟ"

ခွန်းလည်းဗိုက်ဆာဆာနဲ့ အားရပါးရ စားလိုက်တော့၏။

"ဒါပေမယ့် ဦး သိပ်ကျေနပ်သေးတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ထမင်းစားပြီးရင် အရိုက်ခံရမယ်"

ဝါးနေတဲ့ ထမင်းလုပ်တောင်သီးတော့မလိုဖြစ်သွား၏။ခွန်းလည်း ဦးရင်ခွင်ထဲထိုင်နေရင်း ဦးဖက်လှည့်ကာ ခါးကို တင်းကြပ်နေဖက်ကာ မျက်နှာလေး ငယ်ပြီး ချွှဲလိုက်သည်။

"ဟုတ်ပါပြီဗျာ ဟုတ်ပါပြီ။ဒီတစ်ခါ ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မယ် ဟုတ်ပြီလား။ဟားဟား ဦးခလေးလေးက တကယ့် ငချွဲစိန်လေးပဲ။ဟားဟား"

ဦးမရိုက်တော့ဘူး ဆိုမှ ခွန်းလည်း မျက်နှာကြီး ပြုံးဖြီးသွားတော့၏။

The end 

Written by khoon sint naung

Photo crd to twitter