မိသားစု

 မိသားစု (အပိုင်း -၁)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

#Creditသက်ဆိုင်သူ

မိသားစု တစု အကြောင်းကို ပြောပြချင်သည် ။

ရိုးရိုး သာမန် မိသားစု တစုတော့ မဟုတ် ။

သာမန်ထက် ထူးခြားတဲ့ မိသားစုကြီးတစုရဲ့ ရှုပ်ထွေးပွေလီတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေပါ ။

  မောင်နှမ သုံးယောက် ။

 အကြီးဆုံးက ဦးတေဇာလှိုင်..။ ၅၈နှစ် ။

ဇနီးက ဒေါ်စပယ်ခိုင် တဲ့ ။ ၄၉နှစ် ။

သူတို့မှာ သားသုံးယောက် ရှိသည် ။ 

သီဟလှိုင် ။၂၅နှစ် ။ 

ဟံသာလှိုင် ။ ၂၃နှစ် ။

 ဒေ၀လှိုင် ။ ၂၁နှစ် ။

အလတ်က ဦးနေသာလှိုင် .။ ၅၄နှစ် ။

ဇနီးက ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ။၄၁နှစ် ။

သမီးနှစ်ယောက် ။

သင်ဇာလှိုင် ။ ၂၀နှစ် ။  ဆွေမာလှိုင် ။ ၁၈နှစ် ။

အငယ်ဆုံးက ဒေါ်ဝေမာလှိုင်..။ ၅၁နှစ် ။

အိမ်ထောင်မရှိ ။

 မွေးစားသမီး တယောက် ။

 မက်မောလှိုင် ။

၁၉နှစ် ။

ဦးတေဇာလှိုင်....ဦးနေသာလှိုင်.....ဒေါ်ဝေမာလှိုင်တို့ရဲ့ အဖေကြီး ဦးဘလှိုင်သည် 

ထောင်မင်းသားဘလှိုင် ဆိုတဲ့ နံမည်ကြီး ဒုစရိုက်အမှုတွေကို တသက်လုံး ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ လူဆိုးကြီး

  ။

 ဘမျိုးဘိုးတူ ဆိုသလိုဘဲ ဦးဘလှိုင်ရဲ့ သားသမီး သုံးယောက်သည် အဖေရဲ့ ခြေရာကို နင်းတဲ့ သားသမီးတွေ 

ဖြစ်ခဲ့သည် ။ သူတို့တင် မက သူတို့ရဲ့ သားတွေသမီးတွေသည်လည်း အဖေတွေလို အဖိုးလို ဂိုဏ်းစတားတွေ 

ဖြစ်လာကြသည် ။

မိသားစု အားလုံး စည်းလုံးသည် ။ မကောင်းမှု ဒုစရိုက် လုပ်ငန်းမျိုးစုံကို အတူတူ ပေါင်းပြီး လုပ်သည် ။ 

၀ိုင်းလုပ်ဝိုင်းစား ..မိသားစု အလုပ် ဖြစ်လို့ ပိုပြီး နုတ်လုံသည် ။

စိတ်ချရသည် ။  စည်းစည်းလုံးလုံးနဲ့ အလုပ်တွေကို လုပ်နေကြသည် ။

ထူးဆန်းတာက မိသားစု တစုလုံး စိတ်၀မ်းကွဲပြားတာ မရှိကြဘဲ စည်းလုံးညီညွတ်ကြတာပါ ။

ဦးတေဇာလှိုင်

ု မိသားစု ..(  Family ) ကို အကိုအကြီးဆုံး ဦးတေဇာလှိုင်က ဦးဆောင်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သားသုံးယောက် မှာ သားအကြီးဆုံး သီဟလှိုင်က သူတို့ မိသားစု အလုပ်ရဲ့ 

ဦးစီးခေါင်းဆောင် နေရာကို သူ့အဖေ အနားယူတဲ့အချိန်မှာ ဆက်

လက် တာ၀န်ယူမည် လို့ မိသားစု အစည်းအဝေးမှာ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ကြသည် ။

သီဟလှိုင်ကလည်း အဖေ့ခြေရာကို နင်းမယ့် သားကြီး ပါ ။

ဥပဒေပြင်ပက အလုပ်တွေကို  အဖေ လုပ်သလိုဘဲ ပိပိရိရိနဲ့ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်သည် ။

 

မြန်မာနိုင်ငံရဲတပ်ဖွဲ့သည် ငတုံးငအတွေ မဟုတ်ပါ ။

ဒီ ( မိသားစု ) ဘာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို အတိအကျ မသိပေမယ့် ရိပ်မိတန်သလောက် ရိပ်မိသည် ။ ( 

မိသားစု )ကို မသက်ာစာရင်းထဲမှာ ထည့်ထားသည် ။

ယနေ့တိုင် ( မိသားစု )သည် ရဲတပ်ဖွဲ့ရဲ့ စောင့်ကြည့်တာကို ခံနေရတဲ့ အဆင့်မှာဘဲ ရှိနေသည် ။ သက်သေ 

အထောက်အထား မခိုင်လုံလို့ သူတို့ကို ဖမ်းဆီး အရေးယူနိုင်ခြင်း မရှိသေး လို့ ရဲမှတ်တမ်းတွေမှာ 

မှတ်ချက်ရေးထားသည် ။

  ( မိသားစု) သည် ခင်မင်သူ မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်း ပေါများသည် ။ အဆက်ကောင်းတွေ ရှိသည် ။ ဟန်ပြ 

အလုပ်တွေ ရှိသည် ။ လုပ်နေကြသည် ။ စီးပွားရေးသမားတွေလို အမြင်ပြထားသည် ။

ရန်ကုန်မြို့ တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းပေါ်က ခေတ်မှီတိုက်ကြီးမှာ မိသားစုရဲ့ ဦးစီးဖြစ်တဲ့ အကိုကြီး

 ဦးတေဇာလှိုင်နေသည် ။

ကျယ်၀န်းတဲ့ ခြံကြီးထဲကို ၀င်ဖို့ ရွှေရောင်တလက်လက်တောက်နေတဲ့ တံခါးအကြီးစားကြီးက ခန့်ထည်

လှသည် ။ ကြေးဝါဆိုင်းဘုတ်ကြီးမှာ “ လှိုင်ရိပ်သာ ” လို့ စာလုံးအဖြူနဲ့ ရေးထိုးထားသည် ။

ဒီခြံကြီးထဲကို ၀င်မယ်ဆိုရင် အပြာရောင် ယူနီဖေါင်း ၀တ်စုံတွေ ၀တ်ထားတဲ့ လုံခြုံရေး၀န်ထမ်းတွေကို 

ဖြတ်ကျော်ရမှာ ဖြစ်သည် ။ 

ဦးတေဇာလှိုင်သည် ယနေ့ခေတ် မြန်မာ့စီးပွားရေးလောကမှ ထိပ်ပိုင်း ရောက်နေတဲ့ စီးပွားရေးသမား

အကြီးစားကြီးတယောက်လို့ လူသိများသည် ။

ဥပတိရုပ်ကောင်းတဲ့ သန့်ပြန့်တဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်ကို လူတွေက အထင်ကြီးကြသည် ။ လေးစားကြသည်။

ယုံကြည်ကြသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ နေအိမ် ၀င်းခြံကြီးထဲကို ၀င်ကြည့်မယ် ဆိုရင် ကားလေးစီးဆန့် ကားဂိုဒေါင်ကြီးထဲမှာ

နံမည်ကြီး အဖိုးတန်ကားလေးစီးကို တွေ့ရမှာ ဖြစ်သည် ။ ဒါက သူနဲ့ သူ့ဇနီးတို့ စီးတဲ့ ကားတွေပါ ။

အပြာရောင် တူညီ၀တ်စုံတွေ ၀တ်ထားတဲ့ လူငယ်လေးတွေက ကားတွေကို ဆေးကြော ပေါလစ်တိုက်

နေကြတာကိုလည်း နေ့စဉ်လို တွေ့ရမှာ ဖြစ်သည် ။

သူ့သားတွေစီးတဲ့ ကားတွေကတော့ တိုက်ကြီးရဲ့ အရှေ့ ဆင်၀င်အောက်မှာ ရပ်ထားကြတာကို

 တွေ့ရမှာ ဖြစ်သည် ။

သူ့သားသုံးယောက်သည် အဖေရဲ့ လမ်းညွှန်မှု အောက်မှာ သူတို့မိသားစုရဲ့ အလုပ်တွေကို ဝိုင်းကူလုပ်

ကိုင်နေကြသည် ။

သူတို့မိသားစုသည် နောက်ကွယ်မှာ ဒုစရိုက်အလုပ်မျိုးစုံကို လုပ်ကြတဲ့အခါ တပည့်ကောင်းတွေ

 အများကြီး မွေးထားနိုင်တာကြောင့်လည်း ဥပဒေဖက်တော်သားတွေနဲ့ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ကြရင်လည်း

တပည့်တွေက သူတို့အတွက် “ ခံ ” ပေးသွားကြတာကြောင့် ယခုထက်ထိ သက်ဆိုးရှည်နေကြတာပါ ။

သူတို့အတွက် ရှေ့ကနေ ၀င်ခံပေးသွားကြတဲ့ တပည့်ကောင်းတွေကိုလည်း သူတို့က အချုပ်နဲ့ထောင်

တွေမှာ နေတဲ့အချိန်တွေမှာ အဆင်ပြေဖို့ အပြင်ကနေ ငွေကြေး အဆက်အသွယ်တွေနဲ့ ကြည့်ရှုစောင့်

ရှောက်ပေးကြသည် ။ သူတို့အလုပ်တွေကို လုပ်ရင်း သေဆုံးသွားရရင်လည်း ကျန်ရစ်တဲ့ မိသားစုတွေ

ကို စောင့်ရှောက်ပေးကမ်းထားကြသည် ။

ဒီနေ့ မနက် ဦးတေဇာလှိုင်က သူ့သားသုံးယောက်ကို မနက် ဘရိတ်ဖတ်စ်စားချိန်မှာ တွေ့ချင်သည်

လို့ မက်ဆေ့ ပို့ထားခဲ့လို့ အဖေ ခေါ်ထားတဲ့ မနက် ရှစ်နာရီအချိန်မှာ သားကြီးသီဟလှိုင် ..သားလတ်

ဟန်သာလှိုင်...သားအငယ်ဆုံး ဒေ၀လှိုင်တို့ ကားကိုယ်စီနဲ့ အဖေ့အိမ်ကို ရောက်လာကြသည် ။

အဖေနဲ့ အမေက သူတို့သားတွေ ကြိုက်တတ်တဲ့ အစားအသောက်တွေကို ထမင်းချက် အိမ်အကူတွေ

ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ပြင်ဆင်ပေးထားကြသည် ။

သားကြီးသီဟလှိုင်က မုန့်ဟင်းခါး ကြိုက်သည် ။ ဘဲသားဆန်ပြုတ်ကြိုက်သည် ။ သားလတ်ဟန်သာလှိုင်

က ကြာဇံဟင်းခါး အာလူးပူရီ ကြိုက်သည် ။ သားငယ် ဒေ၀လှိုင်ကတော့ အကုန်စားသူ အကုန်ကြိုက်

သူ ။

ညီအကိုသုံးယောက်သည် အစားအသောက် ကြိုက်တဲ့နေရာမှာ အကြိုက်မတူကြပေမယ့် တူညီတဲ့ ဝါ

သနာတခုကတော့ မိန်းမ ဝါသနာထုံတဲ့ အကျင့်စားရိုက် ။

သုံးယောက်စလုံး မိန်းမပွေသည် ။ မိန်းမရှုပ်သည် ။ ဖိုက်တာတွေ ။ မိန်းမ အတွက်ဆို ရှာထားတဲ့ ငွေ

ကို ရေလိုသုံးသည် ။ 

ကျယ်၀န်းတဲ့ ထမင်းစားခန်းကြီးထဲ...

စားပွဲရှည်ကြီးရဲ့ ထိပ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်က သားတွေကို “ ဒက်ဒီ ခိုင်းထားတာတွေ သားတို့

အကုန် လုပ်ပြီးကြပြီလား....” လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ ပြီးပြီ ဒက်ဒီ.....” လို့ သားအကြီးနဲ့ အလတ်က ဖြေလိုက်ကြပေမယ့် အငယ်ဆုံး ဒေ၀လှိုင်ကတော့

အာလူးပူရီကို ပလုပ်ပလောင်း စားရင်း “ မပြီးသေးဘူး....ဒက်ဒီ......” လို့ ဖြေလိုက်လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က

သားအငယ်ဆုံးလေးကို မျက်မှောင်ကြီး ကြုံ့ပြီး ကြည့်ရင်း....“ ဘာကြောင့် မပြီးသေးတာလဲ အငယ်လေး

ရဲ့ ” လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်က “ ဒက်ဒီ သွားစေချင်တဲ့ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ အိမ်ကို ကျနော် နှစ်ခါရောက်တယ်...သူ့မိသားစုတွေ

မရှိကြလို့ သော့ပိတ်ထားတဲ့အတွက် သား လုပ်ခိုင်းတာ မလုပ်ရသေးဘူး ...ဒက်ဒီ....” လို့ ဖြေလိုက်

သည် ။

 ( ဒါဆို အဲဒီဟာကို သားငယ် ပြတ်အောင် လုပ်လိုက်နော် . . )

 ( စိတ်ချ...ဒက်ဒီ .....)

ဦးသက်ပိုင် ဆိုတာက ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ငယ်တပည့် တယောက် ။ 

သူ့ကို “ ကျွန်းပြန်သက်ပိုင် ” လို့လည်း ခေါ်ကြသည် ။ သူက လူဆိုးကြီးတွေကို ပို့တဲ့ “ ကျွန်း ”မှာ 

မွေးသည် ။ သူ့အဖေက လူသတ်သမား  တသက်တကျွန်း အပေးခံရတဲ့လူမို့ ။

သူလို တကျွန်းမှာ မွေးတဲ့ ကလေးတွေကို ပြန်ခွင့်ပေးလို့ သူ ရန်ကုန်ကို ပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ။ အဖေ

ရဲ့ သွေး ပါလို့လား မသိ ။ သက်ပိုင်သည် ငယ်ငယ်ထဲက ဆိုးသည် ။ မိုက်သည် ။

“ ကျွန်းပြန်သက်ပိုင်ကွ...” လို့ အော်ပြီး လူတွေကို ရိုက်သည် ။ ဓါးနဲ့ ထိုးသည် ။

နောက်ပိုင်းကျတော့ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လူယုံ ဖြစ်လာသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က သေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင် အကုန် လုပ်တဲ့ တပည့်ရင်း လူမိုက်ခေါင်းဆောင် တယောက်

ပေါ့ ။ ဦးတေဇာလှိုင်က ခိုင်းတာတွေကို လုပ်ရင်း အခန့်မသင့်တော့ သူ “ ၀င် ” သွားသည် ။

ဂျေးထဲကို ၀င်သွားသည် ။ 

 ဦးတေဇာလှိုင်က သားအငယ်ဆုံး ဒေ၀လှိုင်ကို  သက်ပိုင်ရဲ့ အိမ်ကို လွှတ်ပြီး

ထောက်ပံ့ကြေးငွေ ပေးခိုင်းသည် ။ သက်ပိုင် ထောင်ထဲမှာ သက်တောင့်သက်တာ နေစေဖို့လည်း “

 လိုက် ” ထားတဲ့အကြောင်း သူ့မိန်းမ ဒေစီကို ပြောခိုင်းသည် ။

ဒေ၀လှိုင် သက်ပိုင်ရဲ့ အိမ်ကို ရောက်သွားတော့ သူတို့မိသားစု မရှိကြဘူး ။ အိမ်တံခါးကြီး ပိတ်ထား

သည် ။ ကပ်ရက်က အိမ်နားနီးခြင်းက ပြောပြတာက သက်ပိုင်ရဲ့ မယား ဒေစီနဲ့ သက်ပိုင်ရဲ့ တဦးတည်း

သမီးလေး ဇီဇဝါတို့ ညောင်လေးပင်ကို သွားနေကြသည် တဲ့ ။

ဦးတေဇာလှိုင်က သားငယ် ဒေ၀လှိုင်ကို နောက်တခေါက် ထပ်သွားဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင် ကုန်သည်လမ်းပေါ်က အာရှဦးထိပ် ဘဏ်ကြီးရဲ့ အရှေ့ကို အနက်ရောင် ဘင့်တ

လေကားကြီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

အသက် ရှစ်ဆယ်ကျော် အရွယ် အဖိုးကြီးတယောက်က ဒီဘင့်တလေကားနက်ကြီးထဲက ထွက်လာတဲ့

အခါ ချောမောပြေပြစ်တဲ့ မိန်းမချောလေး တယောက်က ဖေးမပေးရင်း ဘဏ်ထဲကို အဖိုးကြီးနဲ့ အတူ

လိုက်လာသည် ။

တချိန်က ထောင် အကြိမ်ကြိမ် ကျခဲ့တဲ့ ဒုစရိုက်လောကမှာ နံမည်ကြီး “ ထောင်မင်းသားဘလှိုင် ”

ဘဏ်ထဲကို ၀င်လာတဲ့အချိန် မိန်းမချောလေးက ဘေးကနေ ဖေးမတွဲခေါ်လာသည် ။

ဘဏ်ကြီးထဲရောက်တဲ့အခါ ထောင်မင်းသားဘလှိုင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေက နေရာအနှံ့ကို အကဲခတ်လျက်

နေသည်ကို ဘယ်သူမှ သတိမပြုမိကြဘူး ။

ဘေးကနေ တွဲခေါ်လာတဲ့ မိန်းမချောလေး က ခုနစ်ထွေ ။

ခုနစ်ထွေက ထောင်မင်းသားဘလှိုင်ရဲ့မြေး သီဟလှိုင်ရဲ့ ချစ်သူ ။

ခုနစ်ထွေရဲ့ ပြေပြစ်လွန်းတဲ့ ကိုယ်လုံး အလှအပတွေကို ဘဏ်ထဲက ၀န်ထမ်းတွေ လုံခြုံေ၇း အစောင့် 

တွေက ငေးမောနေကြသည် ။

ခုနစ်ထွေ ခြေလှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း စွင့်ကားနေတဲ့ သူမရဲ့ တင်ပါးအိအိတွေက တုန်ခါ လှုပ် နေကြ

သည် ။

မကြာခင်မှာ ( မိသားစု )သည် ဒီဘဏ်ကြီးကို စီးနင်း လုယက်တော့မှာ ဖြစ်သည် ။ ဒါကြောင့် မိသားစု 

ရဲ့ ထိပ်ဆုံးကနေ မိသားစုရဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို အကြံပေးနေတဲ့ ထောင်မင်းသားဘလှိုင်က ဘဏ်ကြီးထဲကို

မစီးနင်းခင် လာပြီး လေ့လာကြည့်ရှုနေတာ ဖြစ်သည် ။

ဘဏ်ရဲ့ လုံခြုံရေး အပါအ၀င် အရေးကြီးတဲ့ လိုအပ်ချက်တွေကို ဦးဘလှိုင်က စီးနင်းတိုက်ခိုက်မယ့်

မြေးကြီးသီဟလှိုင်ကို ကြိုတင် အကြံပေးမှာ ဖြစ်သည် ။

ခုနစ်ထွေရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ တပ်ထားတဲ့ စိန်ရင်ထိုးကြီးသည် လှို့ဝှက် ဗီဒီယိုကင်မရာလေး ဖြစ်သည် ။

ဘဏ်တွင်းက အခြေအနေတွေ စီစီတီဗီ ကင်မရာတွေ လုံခြုံရေး အစောင့်တွေကို ရိုက်ကူးနေသည် ။

ဒီဗီဒီယိုကို မိသားစုက ပြန်ကြည့်ပြီး ဦးဘလှိုင်က “ ဘာရှောင် ဘာဆောင် ” ဆိုပြီး ဆောင်ရန်ရှောင်ရန်

တွေကို သတိပေး အကြံပေးမှာ ဖြစ်သည် ။

ဒီဘဏ်ဓါးပြမှုကြီးကို သီဟလှိုင်က ဦးစီးသည် ။

သီဟလှိုင်ရဲ့ အဖေ ဦးတေဇာလှိုင်က နောက်ကွယ်ကနေ ကူညီသည် ။ လိုအပ်တာတွေကို ပံ့ပိုးသည် ။

ဒီဘဏ်ကြီးကို တိုက်ခိုက်ရင် ဘယ်လောက် ငွေတွေ ရွှေချောင်းတွေ ရမယ် ဆိုတာကို ကြိုတင် လေ့လာ

ထားပြီးသား ။

သူတို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်မှာ ဘဏ်ကြီးထဲကို မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားတဲ့ ခေတ်မှီမောင်းပြန်သေနတ်

ကိုင် လူတစု တဟုန်ထိုး ပြေး၀င်လာကြပြီး ကြိုတင် ဇာတ်တိုက်ထားသည့်အလား စနစ်တကျ တိုက်ခိုက် 

စီးနင်းသွားကြသည် ။ ကြံ့ကြာနှောင့်နှေးတာတွေ လုံး၀ မဖြစ် ။

ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အမိန့်အတိုင်း ငယ်သားတွေက ဖြတ်ဖြတ်လတ်လတ်နဲ့ လုပ်သွားကြသည် ။

သူတို့လိုချင်တဲ့ ငွေတွေ ရွှေချောင်းတွေကို ကျောပိုးအိတ်ကိုယ်စီနဲ့ ထည့်ပိုးပြီး သွက်လက်စွာနဲ့ ဘဏ် 

ထဲက ထွက်သွားကြသလို အပြင်က စောင့်နေတဲ့ သူတို့လူရဲ့ ကားကလည်း ပုံမှန် အရှိန်နှုံးနဲ့ မောင်း

ထွက်သွားခဲ့သည် ။

ရဲတပ်ဖွဲ့၀င်တွေ ဘဏ်ဆီကို ရောက်သွားကြတဲ့ အချိန် ဓါးပြအဖွဲ့တွေကို လုံး၀ ခြေရာခံလို့ မရကြ ။

“ ဟားဟားဟားဟား....ပိုင်လိုက်တာ သားကြီးရာ.......ဒက်ဒီ ချီးကျူးတယ်....တကယ်....တကယ်........”

ဦးတေဇာလှိုင်က သူ့သားတွေကို ပုခုံးဖက်ပြီး ချီးကျူးစကား ပြောလိုက်သည် ။ ကားမောင်းပေးတဲ့ သား

လတ် ဟံသာလှိုင်ကိုလည်း ကားမောင်း ကျွမ်းလို့ သီးခြား ချီးမွမ်းလိုက်သည် ။

သားငယ်ဒေ၀လှိုင်ကလည်း ဘဏ်ထဲကို ၀င်တဲ့ အဖွဲ့ထဲမှာ ပိပိရိရိနဲ့ အပိုအလိုမရှိ လုပ်ပြသွားနိုင်တာ

ကြောင့် သားငယ်ကိုလည်း ကျေနပ်မိသည် လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က ပြောလိုက်သည် ။

သားကြီးသီဟလှိုင်ရဲ့ ချစ်သူ ခုနစ်ထွေကလည်း ဒီဘဏ်ကို စီးနင်းဖို့ ပြင်ကထဲက ကြိုတင်လေ့လာမှု

တွေကို ဖိုးဖိုး ဦးဘလှိုင်နဲ့ အတူတူ ကွင်းဆင်းလေ့လာ ထောက်လှမ်းပေးခဲ့သည်ကို ကျေနပ်ချီးမွမ်း

စကား ပြောလိုက်သည် ။

မိသားစုရဲ့ အောင်ပွဲ ညစာစားပွဲက ပျော်စရာကောင်းလှသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က ခင်ပွန်းသည် ဦးတေဇာလှိုင်..သားသုံးယောက်နဲ့ သားကြီးရဲ့ ချစ်သူ ခုနစ်ထွေတို့ စား

ဖို့သောက်ဖို့ ဟင်းလျာမျိုးစုံကို စီမံချက်ပြုတ်ထားပေးပြီး အောင်မြင်မှု အထိမ်းအမှတ် ညစာပွဲကို ကျကျ

နန စီစဉ်ပြင်ဆင်ပေးထားသည် ။

ညစာစားပွဲ စားခါနီးမှာ ဒေါ်စပယ်ခိုင်က ခုနစ်ထွေကို “ သမီး...ခုနစ်ထွေ...ဖိုးဖိုးကို အပေါ်ထပ်မှာ တက်

ခေါ်လိုက်ပါဦးကွယ်....” လို့ ပြောလိုက်လို့ ခုနစ်ထွေလည်း ဖိုးဖိုး ဦးဘလှိုင် ရှိနေတဲ့ တိုက်ကြီးရဲ့ အပေါ်

ထပ်ကို ခေါ်ဖို့ တက်သွားလိုက်သည် ။

ဦးဘလှိုင် နေတဲ့ အိပ်ခန်းဆီကို ရောက်ခါနီး ခုနစ်ထွေရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ တုံ့သွားသည် ။

ဖိုးဖိုးရဲ့ အခန်းထဲက အသံဘလံတွေကြောင့် ။

“ ဟင့်....ဘဘရယ်....သိပ်ကြမ်းတာဘဲ.....ဘဘက အရွယ်နဲ့ မလိုက်ဖူးကွာ.....” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အိမ် 

အကူ ညွန့်ညွန့်မိုးရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရလို့ တခုခုတော့ တခုခုဘဲ ဆိုတာကို ခုနစ်ထွေ သိလိုက်ပြီ ။

အခန်းတံခါးကလည်း ပိတ်မထားဘူး ။

ခုနစ်ထွေသည် ဖိုးဖိုး ဦးဘလှိုင်သည် ကာမစိတ်ကြီးတဲ့ လူကြီး ဆိုတာကို ကောင်းကောင်း ရိပ်စားမိခဲ့

သည် ။ ဘဏ်ကို တစေ့တစောင်း အကဲခတ်ဖို့ ဖိုးဖိုးနဲ့သူ နီးနီးကပ်ကပ် ပူးတွဲ တာ၀န်ယူ လုပ်ကိုင်ခဲ့

တော့ ဖိုးဖိုးသည် သူ့ပြေပြစ် အချိုးကျတဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှတွေကို အာသာငမ်းငမ်း စူးစိုက်ကြည့်ရှုခဲ့တာ

ကို တွေ့ခဲ့သည် ။

အခုလည်း အိမ်အကူ ညွန့်ညွန့်မိုးကို ဖိုးဖိုး ဦးဘလှိုင် အပီကိုင်နေပြီ ဆိုတာကို ရိပ်စားမိလိုက်သည် ။

ခြေဖျားထောက်ပြီး သူ့အခန်းပေါက်ကို တိုးကပ်လိုက်ပြီး အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။

ခုနစ်ထွေရဲ့ မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားသည် ။

ဖိုးဖိုးဦးဘလှိုင်သည် အိမ်အကူမလေး ညွန့်ညွန့်မိုးကို တက်လိုးနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။

ဖိုးဖိုးသည် အသက်ကြီးနေပေမယ့် စွမ်းဆောင်နိုင်သေးတာကို ခုနစ်ထွေ အံ့သြနေမိသည် ။

ဖိုးဖိုးရဲ့ လီးတန်ထွားထွားကြီးသည် ညွန့်ညွန့်မိုးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တ၀က်လောက် ၀င်နေသည် ။

ခါးလေးကို ကော့ပြီး တစွပ်စွပ်နဲ့ လိုးနေတဲ့ ဖိုးဖိုးဦးဘလှိုင်သည် အံကိုကြိတ်ထားသည် ။ မျက်လုံးတွေ

မှေးစင်းလို့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးသွင်းတဲ့ အရသာကို ခံစားနေသည် ။

အိမ်အကူမလေးသည် ဖိုးဖိုးက ဘယ်လောက်တောင် ငွေနဲ့ပေါက် စည်းရုံးထားလို့လည်း မသိဘူး ။

ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားပေးထားသည် ။ ပါးစပ်ကလည်း တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းရင်း ။

 ခုနစ်ထွေလည်း ဖိုးဖိုးဦးဘလှိုင် လိုးနေတာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည် ။

တကယ်တော့ ခုနစ်ထွေအတွက် လိုးတာက အဆန်းတော့ မဟုတ်ဘူး ။ သီဟလှိုင်က ခုနစ်ထွေကို 

အခွင့်အခါကောင်းတိုင်း လိုးနေတာ ဖြစ်သည် ။ ဒါပေမယ့် သူများလိုးကြတာကို ခုနစ်ထွေ တခါမှ မမြင်

ဖူးဘူး ။ အပြာကားတွေတော့ ကြည့်ဖူးတာပေါ့လေ ။

ဖိုးဖိုးရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီး တစွိစွိနဲ့ ၀င်ထွက် နေတာကို ကြည့်ရင်း ခုနစ်ထွေရဲ့ စိတ်တွေ နိုးကြွလာရ

သည် ။ အိမ်အကူမလေး ညွန့်ညွန့်မိုးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို မဆန့်မပြဲ တိုး၀င် လိုက် ထွက်လာလိုက်

ဖြစ်နေတဲ့ ဖိုးဖိုးရဲ့ လီးတန်ကြီးကို ဖိုးဖိုးက ပုံစံပြောင်းဖို့အတွက် စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အ

ချိန်မှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး မြင်တွေ့လိုက်ရသည် ။

 ဒစ်ကားကားကြီးနဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် ရှည်လည်း တော်တော် ရှည်သည် ။

ဒါကြီးကို ကြည့်ရင်း ခုနစ်ထွေ တအား ခံချင်လာသည် ။ အလိုးခံချင်လာသည် ။ လီးကို တောင့်တလိုလားသွားသည် ။

ဖိုးဖိုး က ညွန့်ညွန့်မိုးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး အနောက်ကနေ ညွန့်ညွန့်မိုးရဲ့ ဖင်တုံးတွေကို လက်နဲ့

ဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲကို လီးကြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။

“  အီး.....”

အောက်က ထမင်းဝိုင်းက မိသားစုတွေဆီကို ပြန်ဆင်းခဲ့ရပေမယ့် ဖိုးဖိုးရဲ့ လီးအကြီးစားကြီးက ခုနစ်

ထွေရဲ့ မျက်စိထဲက မထွက်ဘူး ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က “ အဖေ ဘာကြာနေတာလဲ...သမီး....” လို့ မေးသည် ။ ခုနစ်ထွေက “ မသိဘူး...အန်တီ

သူ့ဖါသာ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေတယ်....” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ အိမ်အကူ ခြောက်ယောက် ရှိတဲ့ အိမ်ကြီး

မို့ ညွန့်ညွန့်မိုး တယောက် မီးဖိုခန်း ထမင်းစားခန်းထဲက ပျောက်နေတာကို မိသားစု က သတိမထား

မိကြတာ ဖြစ်မည် ။

ဖိုးဖိုးဦးဘလှိုင်သည် အိမ်အကူလေးတွေထဲက ရနိုင်မယ့်ဟာလေးတွေကို ဆွဲဆွဲစားနေတာ ကြာပြီ ။

ဒါကြောင့်လည်း ဒီ အဖိုးကြီး အသက်ရှည်နေရော့သလား ။

( ကောင်းလိုက်တာ မာမီ...၀က်လက်ပေါင်း နဲ့ ပြည်ကြီးငါးသုပ်က ထိပ်တန်းလက်ရာဘဲ . . . .)

 သားငယ် ဒေ၀လှိုင်က ချီးမွမ်းလိုက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က သားတွေ သဘောကျသည် ဆိုလို့ ကျေနပ်နေသည် ။

 အိမ်အကူတွေ က အစားအသောက်တွေကို လာချပေးကြသည် ။

 ဒီ အိမ်က အလုပ်သမားတွေရဲ့ အရှေ့မှာ မိသားစုသည် သူတို့ လုပ်ခဲ့တဲ့ ဒုစရိုက် အမှုတွေကို လုံး၀ ပြောလေ့ မရှိဘူး ။

 သတင်းပေါက်ကြားမှာကိုတော့ သူတို့ အထူး ဂရုစိုက်ကြသည် ။

 အိမ်အကူတွေကိုလည်း သူတို့ စိတ်ချယုံကြည်ရတဲ့ တပည့်တပန်းတွေရဲ့ မိသားစုတွေထဲကဘဲ သေချာ စီစစ်ပြီး ခန့်ထားခဲ့ကြသည် ။

 ထမင်းဝိုင်းမှာ ခုနစ်ထွေ တယောက် ဖိုးဖိုးဦးဘလှိုင်ရဲ့ လီးကြီးကိုဘဲ မျက်စိထဲမှာ မြင်ယောင်နေသည် ။

ဘဏ်ဓါးပြတိုက်တာ အောင်ပွဲခံ တဲ့ ညစာ စားပွဲ အပြီး ခုနစ်ထွေသည် သီဟလှိုင်နဲ့ သူမ အတူနေကြတဲ့ ဗဟိုလမ်းက ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းကို မပြန်ချင်တော့ ။

အကြောင်း ၂ချက်ကြောင့် ။

 ( ၁ )က သီဟသည် သူ့ညီတွေ နဲ့ အဖေနဲ့ အတူတူ အရက်တွေ သောက်တာ များသွားလို့ ကားမောင်းဖို့ မသင့်တော်တော့လို့ ။

 ( ၂ ) က ကာမစိတ်တွေ တအားကြီး ထကြွ ပြင်းထန်နေတော့ အခုလောလောဆယ်ဘဲ ရွနေတဲ့ စောက်ပတ်ကို သီဟလီးနဲ့ အလိုးခံပစ်လိုက်ချင်လို့ ။

 ခုနစ်ထွေက သီဟကို ဒီအိမ်မှာဘဲ အိပ်ကြရအောင် ကိုကို လို့ ပြောလိုက်သည် ။

 သီဟကလည်း မူးနေလို့ ကား မမောင်းချင်တော့တာနဲ့ အတော်ဘဲ ။

 အပေါ်ထပ်က အခန်းလွတ်တခန်းကို သူတို့အတွဲ တက်သွားကြသည် ။

ခုနစ်ထွေရဲ့ တုန်ခါရမ်းသွားတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ဟံသာလှိုင်နဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ စူးစိုက်ကြည့်နေမိကြသည် ။

 ဟွန်း.....ကောင်းလိုက်တဲ့ ကျန်းမာရေး....ကိုကြီးတော့ မကြာခင် ဆွဲတော့မှာဘဲ.....

ဟံသာလှိုင်ရဲ့ စိတ်ထဲက မှတ်ချက်ပါ ။

 ( ကဲ သားတို့လည်း ပြန်တော့မယ်.....ဒက်ဒီ ခိုင်းစရာ ရှိရင် ဖုန်းဆက်လိုက်နော်......)

 ဟံသာလှိုင်က ပြောလိုက်ရင်း ထမင်းဝိုင်းကနေ ထလိုက်သည် ။

 ဟံသာလှိုင်နဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ကတော့ မိဘတွေကို နုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားကြသည် ။

 ထမင်းစားခန်းကြီးထဲမှာ ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သည် ။

 ( ကိုရေ...ကို့သားတွေကတော့ အဖေ့ ခြေရာ အဖိုးခြေရာကို တကယ်နင်းမယ့်ကောင်တွေဘဲ...ကျမတော့ တကယ့်ကို ကျေနပ်တယ်...သူတို့ 

လုပ်ရည်ကိုင်ရည်တွေကို......) လို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်က ပြောလိုက်ပါသည် ။

 ( ဟုတ်တယ်...မာမီ ....ဒီကောင်တွေ လုပ်တာကိုင်တာ တော်တော် ပိရိသေသပ်တယ် . . .ကိုကိုလည်း ကျေနပ်တယ်......သားငယ်ကတော့ နည်းနည်း ကြမ်းချင် ရမ်း

 ချင်တယ်..သူ့ကို နည်းနည်း သတိထား တည့်မတ်ပေးရမယ်.........)

 ဦးတေဇာလှိုင်ရော ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရော အရက်နဲ့ ဝိုင်တွေ တော်တော်များများ သောက်ထားကြလို့ ရေချိန်ကိုက်နေကြသည် ။

 ဇနီးသည်ရဲ့ ဖင်တုံးကားကားကြီးတွေကို ကြည့်မိပြီး ဦးတေဇာလှိုင် တယောက် ကာမစိတ်တွေ ပြင်းထန်လာသည် ။

 တကြောင်းလောက် ဆွဲလိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာပြီး လက်ကျန် အရက်ခွက်ကို မော့ချပစ်လိုက်သည် ။

 ( ကဲ....နားကြစို့ . . .)

  မလွင်ရေ.......

 ဒေါ်စပယ်ခိုင် အော်ခေါ်လိုက်လို့ အိမ်အကူ ကောင်မလေး လွင်လွင် ပြေးလာသည် ။

 ( အားလုံး ကြည့်ရှင်းလိုက်ကွယ်.....မမတို့ အပေါ်ထပ် တက်တော့မယ်......)

 ( ဟုတ်ကဲ့ မမ......)

 ထမင်းစား စားပွဲကို လွင်လွင်တို့နဲ့ ထားခဲ့ပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် လင်ဖြစ်တဲ့ ဦးတေဇာကို ဖက်တွယ်ပြီး အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းဆီကို တက်သွားသည် ။

 ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ....။

သားကြီးရဲ့ ကောင်မလေး ခုနစ်ထွေရဲ့ မလုံ့တလုံ ၀တ်စားဆင်ယင်မှုတွေကြောင့် ထမင်းစားကြတဲ့အချိန် ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ စိတ်တွေ ထကြွခဲ့ရသည် ။

ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားကြီးတွေက ဘရာစီယာ ခံ၀တ်မထားလို့ တုန်ချင်တိုင်း တုန်သည် ။ ခုံချင်တိုင်း ခုံသည် ။

နို့သီးခေါင်းရာလေးကလည်း ထင်းနေသည် ။

တင်ပါးအိအိကြီးတွေကလည်း လမ်းလျောက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေသည် ။

အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့အချိန် ဇနီးသည် ဒေါ်စပယ်ခိုင်က ( ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်..ကိုကို....) လို့ ပြောရင်း ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို တခုပြီး တခု ချွတ်ပစ်နေတာကို

ဦးတေဇာလှိုင် မြင်လိုက်ရသည် ။

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် အရွယ်တင်ပြီး တောင့်တင်းနေဆဲ ဖြစ်လို့ သူမရဲ့ ဖွံ့ထွားထွား တင်ပါးလှလှကြီးတွေက ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ စိတ်တွေကို ပြင်းထန်ထကြွသွားစေသည် ။

( ဟိတ် ဘာကြည့်နေတာလဲ ကိုကို......)

 ဦးတေဇာလှိုင်သည် သားကြီးရဲ့ ချစ်သူ အပေါ် စိတ်တွေ ထန်ခဲ့တာတွေကို ငယ်ပေါင်း ဇနီးမယား နဲ့ ဖြေဖျောက်ပစ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

( မာမီ သိပ်လှနေလို့ ကြည့်နေတာပေါ့......)

( ဟုတ်လို့လား......ကိုကိုနော်...မြှောက်ပြောမနေနဲ့......)

ဦးတေဇာလှိုင်က ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ အနားကို တိုးကပ်သွားသလို သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကိုလည်း ချွတ်ပစ်နေသည် ။

 ( ကိုကို...ကျမ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်.....)

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်က မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးနဲ့ သူမကိုယ်ကို ရဝ်ပတ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲကို ခပ်သွက်သွက်နဲ့ ၀င်သွားးလိုက်သည် ။

 ပြိုင်ကား အနီရဲရဲလေး ။ 

 အမျိုးအစားက ဘီအမ်ဒဗျူ ( BMW ) ။

အရှိန်ပြင်းပြင်း မောင်းလာရာကနေ လမ်းဘေး ပလက်ဖေါင်းဘေးကို ထိုးရပ်လိုက်သည် ။

 မောင်းသူဖက် ကားတံခါး ဂျပ်ကနဲ ပွင့်လာသည် ။

 ခြေထောက်လှလှလေးတစုံ အရင် ထွက်လာသည် ။

 နက်ပြောင်နေတဲ့ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့အနက်ရောင် လက်ပြတ် ဘလောက်စ် အနက်ရောင် စကပ်တိုတို

၀တ်ထားတဲ့ ကောင်မလေး လှလှဖြူဖြူလေး ကားထဲက ဆင်းလာသည် ။

စီးလာတဲ့ နှစ်ယောက်စီး ပြိုင်ကား  ..၀တ်ထားတဲ့ အ၀တ်အစား... နဲ့ ဖိနပ် ..သန့်ပြန့်တဲ့ ရုပ်သွင်ကြောင့် 

ဒီကောင်မလေးသည် ကြေးရေတတ် ချမ်းသာသူ မိသားစုထဲက ပေါက်ဖွားလာတယ် ဆိုတာ သိသာသည် ။

ကောင်မလေးသည် ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ တောင်းစားနေတဲ့ အ၀တ်အစား စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ အိုမင်းတဲ့ 

မိန်းမကြီးဆီကို လျောက်သွားနေတာ ဖြစ်သည် ။

ပိန်လိန်နေတဲ့ ဒန်ခွက်လေးထဲကို ငွေတထပ် ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကားလေးဆီကို ပြန်လျောက်လာတဲ့ 

ကောင်မလေးသည် ကားထဲကို ပြန်တက်ခွင့် မရ ။

 လူငယ်သုံးယောက်က ပြီတီတီ မျက်ခွက်တွေနဲ့ ကား အရှေ့မှာ ကာဆီးထားလို့ပါ ။

 ( ဖယ်ပါ ...)

 မျက်နှာလှလှလေးထဲက နှုတ်ခမ်းလှလှလေးဆီက ထွက်လာတဲ့ အသံလေး ။

( မဖယ်ဘူး ဆိုရင်ကော.....ဘာလုပ်မလဲ......)

ကောင်လေး သုံးယောက်ထဲက တယောက်က ပြောလိုက်တာ ။

 ( တိုးစိုး.....ဖယ်ပါဟာ....အဲလို မလုပ်ပါနဲ့.......)

 ( ဖယ်စေချင်ရင် ချစ်တယ် လို့ ပြော......)

ကောင်မလေး စိတ်ရှုပ်တဲ့ပုံနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး စူထော်ပြီး........( တိုးစိုး...နင် ငါ့ကို လိုက် နှောက်ယှက်နေတာ 

တော်တော် များနေပြီဟာ.....ဖယ်ပါ.....) လို့ ထပ် ပြောလိုက်သည် ။

 ဒီအချိန်မှာ ကာနက်ကြီးတစီး သူတို့အနားကို ကျွိကနဲ ထိုးရပ်လာသည် ။

မာစီဒီး ဘင့်ဇ် အမျိုးအစား အက်စ်၅၀၀ ကားကြီး ။

 ကားမှန်ချပတဒိဒိနဲ့ အောက်ကျလာပြီး နေကာမျက်မှန် တပ်ထားတဲ့ လူငယ်တယောက်ရဲ့ မျက်နှာ ပေါ်လာသည် ။

 "  မက်မော......."

( ဟင်..ကိုကိုဒေ၀.....)

“ နင့်ကို ဒီကောင်တွေ နှောက်ယှက်နေတာလား.....”

“ ဟုတ်တယ်.....ကိုကိုဒေ၀ . . .”

မာစီဒီးထဲက နေကာမျက်မှန်နဲ့ လူငယ် ထွက်လာသည် ။

မက်မောကို နှောက်ယှက်တဲ့ လူငယ်သုံးယောက် မျက်နှာတွေ ပျက်နေကြသည် ။

ဒေ၀လှိုင် ။

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သားအငယ်ဆုံး ။

ဒေ၀လှိုင်သည် သူတို့ “ မိသားစု ” ကြီးထဲမှာ အကြမ်းဆုံး အရမ်းဆုံး ကောင်လေး ။

အဖေက ဆုံးမထားတဲ့ကြားက နေ့လည်ကြောင်တောင် ခါးကြား ဗျောက်ထိုးပြီး လျောက်သွားးနေတာဘဲ

ကြည့် ။

အဖိုးရဲ့ ခြေရာကို နင်းမယ့် လူမိုက်ကလေး ။

ထောင်မကြောက် တန်းမကြောက် အဝီဇိငရဲအထိ တွင်းတူးဆင်းပြီး မိုက်မဲ့ကောင် လို့ အဖေ

 ဦးတေဇာလှိုင်က ပြောဖူးသည် ။

တိုးစိုးတို့လည်း စော်လေးကို လိုက်ဖန်တာ အနှောက်အယှက်နဲ့ လာတိုးနေလို့ စိတ်ပျက်သွားသည် ။

တကယ်တမ်း တိုးစိုးတို့သည် ဖိုက်ချင်တဲ့ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး ။ စော်မိုက်လေးတွေကို လိုက်ဖန်ပြီး

စားနေတဲ့ ငဝါးသက်သက်တွေ ။

“ မင်းတို့က ဘာလဲ...လူမိုက်လား....ငါ့ကို သိလား.....”

“ အကိုနဲ့ မဆိုင်ပါဘူးဗျာ....လူငယ်ချင်း.....”

“ ဘာ.....ဘာမဆိုင်ရမှာလဲ....ဒါ ငါ့ညီမ...ညီမ တ၀မ်းထဲကွဲတာ...ငါ့အဒေါ်ရဲ့ သမီး.....”

“ ဟို...ဆောရီးဗျာ......ကျနော်တို့ကို ခွင့်ပြုအုံး.....”

“ နေအုံးလေ..ဒီလို နောက်ဆုတ်သွားလို့ ဘယ်ရမလဲ.....မင်း ငါ့ညီမကို လိုက်နှောက်ယှက်ပြီး......မင်း

ဒါဘာလဲသိလား.....”

ဒေ၀လှိုင်က ၀တ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို လှစ်ပြလိုက်သည် ။

မဲနက်တဲ့ သေနတ်တလက် ကို တိုးစိုးတို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ဆောရီးဘဲဗျာ.....တောင်းပန်ပါတယ်....”

“ နောက်ကို လာမညိနဲ့ကွာ...ငါတို့က မျိုးနဲ့ရိုးနဲ့ မိုက်လာတာ....မိုက်ရဲရင်တော့ ဆက်လုပ်.....”

တိုးစိုးက မညိချင်လို့ တောင်းပန်သည် ။ အထပ်ထပ် ။

နောင်ကို မပတ်သက်ပါဘူးလို့ ပြောလိုက်သည် ။

မက်မောလှိုင် က ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အဒေါ် အန်တီ ဝေမာရဲ့ သမီး ။

ညီမ တ၀မ်းကွဲ ဆိုပါတော့ ။ မွေးစားတဲ့ သမီးမို့ တကယ်တော့ သွေးမတော်စပ်ဘူး ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ( မိသားစု ) ထဲက ။

မိသားစုကို ကာကွယ်ရမည် ။ မိသားစုကို အထိမခံ ။

( မက်မော.....)

( ဘာလဲ ကိုကိုဒေ၀......)

( နင့်ကို နောက်ထပ် လာနှောက်ယှက်ရင် ငါ့ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်....ဒီကောင်ကို ငါလာဖြုတ်မယ်......)

( အင်း.....မက်မော သွားတော့မယ်......)

 ဒေ၀လှိုင်သည် မက်မောရဲ့ ခါးသေးသေးလေး အောက်က တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို ငေးမောရင်း ကျန်ခဲ့သည် ။

( ဒီကောင်မလေး မဆိုးဘူး...တောင့်တယ်......)

 မက်မောသည် မွေးစားသမီး ။

 သူနဲ့ ဘာမှ သွေး မတော်စပ်ဘူး ။ ဒါကြောင့် သူ မက်မောကို ဆွဲစားချင်နေသည် ။

မက်မောလှိုင် ကားမောင်းနေရင်း ကိုကိုဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အပြုအမူတွေကို စိတ်ပျက်နေမိသည် ။

သူ့အပြုအမူတွေက ကြမ်းသည် ။ ရမ်းသည် ။ မင်းမဲ့တိုင်းပြည်လို့ ထင်နေသလား မသိဘူး ။ သေနတ်ကြီး ခါးကြားထိုးလို့ ။

သူ့မျက်လုံးအကြည့်တွေကလည်း ရိုင်းသည် ။

မက်မောရဲ့ ကိုယ်တွေကို သူ ကြည့်တဲ့ပုံက တဏှာကြည့် ။

မောင်နှမတ၀မ်းကွဲ တော်ပေမယ့် မက်မောက မွေးစားသမီး ဆိုတော့ သူက မက်မောကို ကြည့်တာက ( စားတော့ ဝါးတော့မယ့် ပုံ ) ။

မာမီ ပို့ခိုင်းတဲ့ အထုပ်တွေကို အကုန် ပို့ပေးပြီးပြီမို့ အိမ်မပြန်ခင် သူငယ်ချင်း ပြည့်အိဖြိုးဆီကို ၀င်လိုက်သည် ။

  ကျောက်မြောင်း သီတာလမ်းထဲကို ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ မာစီဒီးကားကြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ချိုးကွေ့လိုက်သည် ။

 ဒက်ဒီ့တပည့် ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ အိမ်ကို ဒုတိယအကြိမ် ဒေ၀လှိုင် ရောက်လာခြင်းပါ ။

တင်းတိန်  တင်းတိန် . . .တင်းတိန် . . . .

 တံခါးက ရုတ်တ၇က် ပွင့်မလာ ။

 ဒေ၀လှိုင်က ဘဲလ်ကို ထပ်နှိပ်မယ်လို့ ပြင်ခိုက် တံခါး ပွင့်လာသည် ။

( ဒေါ်ဒေစီ....နဲ့ တွေ့ချင်လို့ . . .)

အင်မတန် လှတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်ကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရသည် ။

 ( ဟုတ်..အမေ ရှိပါတယ်....ဘယ်သူလို့ ပြောရမလဲ....)

 ( ကျနော်က ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သား ဒေ၀လှိုင်ပါ...ကျနော့်အဖေ လွှတ်လိုက်လို့ လာခဲ့တာ...)

 ( ခဏလေး..စောင့်ပါ..ကျမ သွားခေါ်လိုက်မယ်.....)

 ကောင်မလေး ညွှန်ပြတဲ့ ဧည့်ခန်းလေးက ကုလားထိုင်မှာ ဒေ၀လှိုင် ၀င်ထိုင်လိုက်သည် ။

အတွင်းခန်းကို ၀င်သွားတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ တင်ပါးတွေကို ဒေ၀လှိုင် ရှိုးလိုက်သည် ။

ဟူး......ကောင်းလိုက်တဲ့ ကျန်းမာရေး.....

ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ သမီး ဆိုတာ ဖြစ်မယ် . . .

၂မိနစ်အတွင်း မိန်းမ တယောက် အထဲကနေ ထွက်လာသည် ။

ဒေါ်ဒေစီ ..။

ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ ဇနီး.....။

 တော်တော် ချောသည် ။ တောင့်လည်းတောင့်သည် ။

 ( အမ က ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ ဇနီး ဒေစီ ပါ.....)

 ( ကျနော်က ဒေ၀လှိုင်ပါ ...ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သားပါ..ဒက်ဒီက အမကို ငွေပေးခိုင်းလိုက်လို့...လိုတာ ပြောပါ တဲ့..ဒါက ဖုန်းနံပါတ်..ဒက်ဒီ့ကို ဆက်သွယ်ဖို့.....)

 ငွေထုပ်တွေ အပြည့် ထည့်ထားတဲ့ မြွေရေခွံအိတ်ကြီးကို ဒေါ်ဒေစီရဲ့ အရှေ့ကို အသာ ချလိုက်သည် ။

( ကျေးဇူးပါဘဲ မောင်လေးရယ်.....ဒါက မမရဲ့ သမီး....ဇီဇဝါ ....)

( ခုလို ဆုံရတာ ၀မ်းသာပါတယ်......ဘာဘဲလိုလို ဖုန်းဆက်ပါနော....ကဲ ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါအုံး.......)

မိန်းမချောလေး ဇီဇဝါကို တချက်ကြည့်လိုက်သည် ။

 တော်တော် ချောပြီး ကိုယ်လုံး လှသည် ။

 ဟူး..

 ဒေ၀လှိုင် ကြိုက်သွားပြန်ပြီ......ဇီဇဝါ တယောက်ထဲကို မဟုတ်ဘူး . . .ဒေါ်ဒေစီကိုရော....။

ဒေ၀လှိုင် အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားအပြီး ဒေါ်ဒေစီနဲ့ ဇီဇဝါတို့က အိတ်ကြီးကို ဖွင့်ကြည့်ကြသည် ။

( ဟာ...များလိုက်တာ အမေ.......)

 ( အေး..ဒါ နင့်အဖေ...ကိုယ်နဲ့ရင်းပြီး ရလိုက်တဲ့ ငွေတွေပေါ့ ဇီဇဝါ......)

သာကေတမြို့ တနေရာက ခြံကျယ်ကျယ်နဲ့ တိုက်ကြီး တလုံး ထဲ ...။

မိသားစုရဲ့ အငယ်ဆုံး ညီမ ဒေါ်ဝေမာလှိုင် အလုပ်များနေသည် ။

 အခန်းကြီးတခန်းထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူ့လက်ထောက်ငယ်သားတွေကို ကြီးကြပ်နေသည် ။

စက်ကလေးတွေထဲကနေ ဆေးပြားလေးတွေ တတောက်တောက်နဲ့ ထွက်ကျလာတာကို ဒေါ်ဝေမာလှိုင် ကြည့်နေသည် ။ ခေါင်းထဲမှာ ဒါတွေကို ဖြန့်ချီဖို့ တွက်ချက်

 နေသည် ။ ဘယ်လမ်းကြောင်းတွေကနေ ဖြန့်မည်...ဘယ်သူတွေကို ခိုင်းမည်.....။

( အန်တီဝေ.....အားရစရာကြီးနော် .....စက်တွေ များလာတော့ ထုတ်လုပ်မှု စွမ်းအားက မြင့်လာတယ်......)

 သူက သူ့အားကိုးရတဲ့ လက်ထောက် ဒါဒါ ။

ဒါဒါရဲ့ နံမည်ရင်းက ဒါဝိတ်မိုးမြင့် ။

ရင်းနှီးသူတွေက ဒါဒါ လို့ဘဲ ခေါ်ကြသည် ။

 ဒါဒါက ကနွဲ့ကရ နဲ့ လမ်းလျောက်တတ်သည် ။ အမူအရာ ဟန်ပန်တွေကတင် မိန်းကလေး ပုံစံ ပေါက်နေသည် မဟုတ် ။ မျက်နှာကိုလည်း မိတ်ကပ်အလှခြယ်..နှုတ်

ခမ်းတွေကိုလည်း ဆေးဆိုးထားသည် ။ နားကပ်လည်း ပန်သည် ။

ဒါဒါသည် အစိုးရ အရာရှိကြီး တယောက်ရဲ့ သား ဖြစ်သည် ။ ခင်မင်သူပေါ အဆက်ကောင်းသည် ။ သူ မသိသူ မရှိ ။

ဖင်ပေါ့သည် ။ ခိုင်းလို့ကောင်းသည် ။ နုတ်လုံသည် ။ လှို့ဝှက်သည် ။

ဒါကြောင့် ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က အားကိုးသည် ။

အကိုတွေ အလုပ်လုပ်နေသလို ဒေါ်ဝေမာလှိုင်လည်း အလုပ်တွေ လုပ်နေသည် ။ မိသားစုရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ဥပဒေပြင်ပက အလုပ်တွေချည်း လုပ်နေသည် ။

စိတ်ကြွဆေးပြားတွေကို ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ အထင်ကရ လမ်းပေါ်က တန်ဖိုးကြီး တိုက်ကြီးတလုံးထဲမှာတင် ထုတ်လုပ်နေသည် ။

 ဆေးပြားတွေသည် နယ်စပ်က လာစရာ မလို ။  ရန်ကုန်မြို့လည်ကနေဘဲ ထုတ်နေသည် ။ စက်တွေဆင်ပြီး တတ်ကျွမ်းတဲ့ လူတယောက်ကို လုပ်ခိုင်းသည် ။

 ဖြန့်ချီတဲ့ အလုပ်ကို သမီး မက်မောလှိုင် ကိုယ်တိုင်က ပါ၀င် လုပ်ကိုင်နေသည် ။

 မက်မောလှိုင်သည် ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ သမီးအရင်း မဟုတ် ။ မွေးစားသမီးပါ ။ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်သည် ချောမောလှပတဲ့ မိန်းမတယောက် ဖြစ်ပေမယ့် ယနေ့တိုင်

 အိမ်ထောင်မပြုသေးတဲ့ အပျိုကြီးတယောက် ဖြစ်သည် ။

 ဂိုဏ်းစတား အကိုတွေကြောင့်ဘဲ သူမ အနားကို ယောက်ျားတွေ မကပ်ရဲကြဘူးလား လို့ ထင်စရာ ရှိသည် ။

 ခြံပေါက်၀ကနေ မက်မောရဲ့ ပြိုင်ကားလေး ၀င်လာတာကို စီစီတီဗီကင်မရာကနေ ဒေါ်ဝေမာလှိုင် တွေ့လိုက်သည် ။ သူမခြံအပေါက်၀မှာ ကင်းတဲအသေးစားလေးနဲ့

ခြံစောင့်တယောက် ရှိနေသည် ။ ဒီအစောင့်က မက်မောလှိုင်ရဲ့ ကားလေး ၀င်လာဖို့ ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တာ ဖြစ်သည် ။

တိုက်ကြီးရဲ့ အောက်ထပ် အ၀င်၀နားမှာ အခန်းလေးတခန်းထဲ လူတယောက်က ခြံပတ်လည်မှာ တပ်ထားတဲ့ ကင်မရာတွေက ထုတ်လွှင့်တဲ့ ပုံတွေကို ဒေါ်ဝေမာလှိုင်

ရဲ့ တပည့်တယောက်က တချိန်လုံး စောင့်ကြည့်နေသည် ။ 

မက်မောလှိုင် တိုက်ထဲကို ၀င်လာသည် ။

 ဒေါ်ဝေမာလှိုင် သမီးဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

( သမီးလေး....အားလုံး အဆင်ပြေခဲ့လား....)

 ( ပြေတယ် မာမီ.....ပို့ခဲ့ပြီးပြီ ...အားလုံး အိုကေပါ....)

 ( သမီး...ဘာစားခဲ့သေးလဲ.........ဘိုက်ဆာလား . . .ဒါဒါက နန်းကြီးသုတ် လုပ်ထားတယ်......စားမလား.......)

 ( သမီး သူငယ်ချင်း နဲ့ စားခဲ့ပြီးပြီ မာမီ........)

 ( ခဏကြာရင် မာမီနဲ့ ဒါဒါ ဖြန့်ချီရေး အတွက် အရေးကြီးတဲ့ အချိန်းအချက်တခု အတွက် အပြင်ကို ထွက်ရမယ်....သမီးက စက်ခန်းကို စောင့်ကြပ်ဖို့ နေခဲ့

 ရမယ်.....)

 ( အိုကေမာမီ..သမီး စောင့်ပေးမယ်........)

ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ( လှိုင်ရိပ်သာ ) ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းကြီးထဲမှာ.......

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် တရှုးရှုးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတဲ့ လင်ဖြစ်သူကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကြည့်နေသည် ။

ာ     လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ် လောက်က စပြီး ဦးတေဇာလှိုင်သည် ကာမဆက်ဆံတဲ့အခါ စိတ်သာရှိ ကိုယ်က မလိုက်နိုင်တဲ့ အခြေအနေကို ရောက်ခဲ့သည် ။

 သူ့လိင်တန်ဆာက လုပ်နေရင်း တန်းလန်း ပျော့ကျသွားတာတွေ ဖြစ်ခဲ့တာ အကြိမ်ကြိမ် ။

 ကာမအားတိုးဆေးပြားတွေ မှီဝဲပေမယ့် လိုချင်တဲ့ စံနှုံးကို သူ မရနိုင်ဘူး ။

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို စိတ်ကျေနပ်အောင် သူ မစွမ်းဆောင်ပေးနိုင်ဘူး ။ အကြိမ်များလာတော့ ဒေါ်စပယ်လှိုင် ဖီးအောက်လာသည် ။

 သားတွေနဲ့ အောင်ပွဲခံ ညစာ အတူတူ စားကြတဲ့ နေ့ကတော့ သူ တော်တော် ထန်နေပုံရသည် ။ လီးကလည်း တအား မတ်ထောင်နေခဲ့သည် ။ အပေါ်ထပ် တက်ခဲ့

 ကြပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင် ရေချိုးနေတဲ့အချိန် သူပါ ၀င်လိုက်လာသည် ။ အတင်းဖက် အတင်းနမ်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကိုင်ပွတ် ဆုပ်နယ်သည် ။

 သူ့အကိုင်အတွယ်တွေ အပွတ်အသပ်တွေကြောင့် ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း ရွလာထလာရသည် ။ အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ ရေမြုပ်မွေ့ယာထူထူကြီး အပေါ်မှာ

အားရပါးရ သူလိုးပေးသည် ။ လီးကလည်း တအားမာပြီး ပြန်မကျဘူး ။ အဲဒီနေ့က ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း ပြီး သူလည်းပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ကျေနပ်မှု ရကြသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ တုံ့ပြန်မိသည် ။ သူ့ကို အပေါ်ကလည်း တက်လုပ်မိခဲ့သည် ။

 သူ့လီးကြီးကိုလည်း အကြိမ်ကြိမ် စုတ်ပေးခဲ့မိသည် ။

 ဒီနောက်ပိုင်း ရက်တွေမှာတော့ သူ့လီးက တောင်လည်း ခဏတဖြုတ်ဘဲ ။ လိုးနေတုံး ပြန်ပြန် လျော့ကျ ပျော့သေးသွားသည် ။ သူ့ကာမအားတိုးဆေးပြားတွေလည်း

 အသုံးမကျတော့ဘူး ထင်သည် ။

ဒီညလည်း သူ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို လိုးဖို့ ကြံသည် ။

 ဒါပေမယ့် လီးက မတောင်နိုင်ဘူး ။ စုတ်ပေးလည်း မရဘူး ။

 ဒေါ်စပယ်ခိုင် လိုချင်နေသည် ဆိုတာကို သူသိသည် ။ စောက်ဖုတ်ကို သူ ယက်ပေးသည် ။ အယက်ခံရုံနဲ့ မပြေပျောက်နိုင်ဘူး ။ အလိုးခံချင်တာက အရမ်းဘဲ ။

 ဒေါ်စပယ်ခိုင် စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ကိုင်ရင်း ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်နေသည် ။

 မြိုသိပ်အောင့်အည်းနေရတာ စိတ်ပင်ပန်းလွန်းသည် ။

 ဆာနေတဲ့အချိန် စားပစ်လိုက်ချင်သလိုဘဲ အလိုးခံချင်နေတဲ့အချိန် တနည်းနည်းနဲ့ လိုးပစ်လိုက်ချင်မိနေသည် ။

သီဟလှိုင် နဲ့ ခုနစ်ထွေ

သီဟလှိုင်သည် ဘဏ်ကို တိုက်ခိုက်လုယက်လို့ ရခဲ့တဲ့ ငွေတွေနဲ့ ခြံတွေ တိုက်တွေ ၀ယ်သည် ။

 ညီနှစ်ယောက်နဲ့ တပည့်သုံးယောက်တို့ကိုလည်း ဝေစုတွေ အသီးသီး ခွဲဝေပေးခဲ့လို့ သူတို့လည်း ကျေနပ်ကြသည် ။

ဒီလို အခွင့်အလမ်းကောင်းတဲ့ ပွဲမျိုးတွေ ထပ်ပြီး နွှဲလိုက်ချင်သည် လို့ သူ့ညီအငယ်ဆုံးလေး ဒေ၀က ပြောသည် ။ သူက ( မင်းလိုက် လေ့လာလေ..ကောင်းတဲ့ အ

ကွက်တွေ ဂွင်တွေ မိရင် အကိုကြီးကို ချပြ..ထပ်ဆော်ကြတာပေါ့) လို့ ပြန်ပြောခဲ့သည် ။

ခုနစ်ထွေလည်း စိန်တွေ ၀ယ်သည် ။

 ပြိုင်ကားလေး တစီးလည်း ထပ်၀ယ်သည် ။

သီဟလှိုင်နဲ့ ခုနစ်ထွေတို့ ထိုင်းနိုင်ငံဖက်ကိုလည်း အပျော်ခရီး ထွက်ကြသည် ။

ဖူခက် ကမ်းခြေမှာ အချိန်ဖြုန်းကြသည် ။ သောက်ကြ စားကြ တအားကုန် ပျော်လိုက်ကြသည် ။

ခုနစ်ထွေ ဆိုတာက နံမည်ရင်း မဟုတ်ဘူး ။

သူငယ်ချင်းတွေက အပျော်အပျက် နောက်ပြောင်ပြီး ခေါ်ရာက တွင်သွားတဲ့ နံမည်ပါ ။

သူ့နံမည်ရင်းက စွဲစွဲမြသန်း...။

သီဟလှိုင်က ခုနစ်ထွေကို အရမ်းကြိုက်သည် ။

ကြိုက်ဆို ဒီဇိုင်းကလည်း တအား မိုက်တာလန်းတာကိုး  ။

ဘော်ဒီကလည်း တအားလှသည် ။

 အသားအရည်ကလည်း စိုပြေသည် ။ ၀င်းဖန့်သည် ။

 ခုနစ်ထွေက သီဟလှိုင်လိုဘဲ ဥပဒေ ဘောင်ထဲက အလုပ်တွေကို စိတ်မ၀င်စားဘူး ။ သူတို့ အသွင်တူလို့လည်း တွဲလို့ ရနေတာ ။

 မိသားစုထဲကို ၀င်ဆန့်တဲ့ ချစ်သူမို့ သီဟလှိုင်က တခြားစော်တွေထက် ပိုပြီး သဘောကျသည် ။ ခုနစ်ထွေရဲ့ အချစ်ကို အရယူခဲ့သည် ။

သူတို့နှစ်ယောက်စလုံက ဥပဒေဘက်တော်သား ရဲတွေ စုံထောက်တွေ ထောက်လှမ်းရေးတွေဟာ သူတို့လောက် မလျင်ကြဘူး..သူတို့လောက် အရည်အချင်း မရှိဘူး

လို့ ထင်နေကြသည် ။ မကောင်းမှုတွေကို သေသေချာချာ အကွက်ချပြီး စေ့စေ့စပ်စပ် လုပ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် နဲ့ မိသားစုကြီးသည် ယနေ့တိုင် ( လွတ် ) နေသည် ။

 သူတို့နှစ်ယောက် ၀ယ်လိုက်တဲ့သံလျင်က တိုက်ကလေး ဆီကို အိမ်ခြံမြေပွဲစားမ မွှေးမွှေးကံဦး နဲ့ရောက်သွားကြသည် ။

တိုက်တွေ ခြံတွေကို ဆက်တိုက် လိုက်၀ယ်နေတဲ့ သူတို့စုံတွဲကြောင့် အိမ်ခြံမြေပွဲစားမ မွှေးမွှေးကံဦးသည် ပွပေါက်တိုး စီးပွား တအားဖြစ်လို့ သူတို့ကို 

လက်မလွှတ်တမ်း ချိတ်ထားနေသည် ။

မွှေးမွှေးကံဦးသည် ခုနစ်ထွေကို အရမ်း အားကျနေသည် ။

သီဟလှိုင်လို ဘော်ဆာ တယောက်ကို ရအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် )စွဲစွဲမြသန်း လို ဖြစ်ချင်သည်  ။

သီဟလှိုင်ကို ကုန်းချင်နေသည် ။

ညုတုတုနဲ့ သီဟလှိုင်ကို အထာပေး အထာခင်း ရေလာမြောင်းပေး လုပ်နေသည် ။ ဒါကို ခုနစ်ထွေကလည်း သိသည် ။ မြင်နေသည် ။

မွှေးမွှေးကံဦးကို လိုးချင်လား..ကိုကို လို့ သီဟလှိုင်ကို မေးသည် ။

သီဟလှိုင်က ( ဒါ ဘာစကားလဲ..ခုနစ်ထွေ...ကိုကိုက လိုးချင်တယ် ဆိုရင် မင်းက ခွင့်ပြုမှာမို့လား....) လို့ မေးလိုက်သည် ။

ခုနစ်ထွေက ( အင်း...ကိုကိုနဲ့ သူနဲ့ လိုးကြတာကို ခုနစ်ထွေ မြင်ချင်တယ်...တွေ့ချင်တယ်......သူ့စောက်ပတ်ကို ကိုကို ယက်တာကို ခုနစ်ထွေ တွေ့ရင် 

တအားထန်လာမယ်လို့ ခုနစ်ထွေ ထင်တယ် ) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်လည်း ခုနစ်ထွေသည် နိုင်ငံခြား အပြာကားတွေကို ကြည့်ပြီး သုံးပွင့်ဆိုင် ( သရီးဆမ်း ) စမ်းချင်နေပြီ လို့ သဘောပေါက်လိုက်သည် ။

မွှေးမွှေးကံဦးကို သူတို့ ၀ယ်လိုက်တဲ့ တိုက်လေးကို ခေါ်လာခဲ့ကြသည် ။

 အရက်ပုလင်းတွေနဲ့ စားစရာတွေလည်း အစုံ ပါလာခဲ့သည် ။

ပျော်ပွဲစား ( ပစ်ကနစ် )လေး လုပ်ကြမယ် ဆိုပြီး ခေါ်လာခဲ့တာ ။

သုံးယောက်သား သောက်လိုက်စားလိုက်နဲ့ မူးလာကြတော့ ခုနစ်ထွေက သီဟလှိုင်ရဲ့ ဘောင်းဘီကို မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ အရှေ့မှာဘဲ ဇစ်လျော့ပြီး သီဟလှိုင်ရဲ့ လီးတန်

ကို ထုတ်လိုက်ပြီး လျာနဲ့ ယက်လိုက်သည် ။ မွှေးမွှေးကံဦးက တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်မောပြီး ( ဟိတ် ခုနစ်ထွေ..ပေါ်တင်ကြီးကွာ.......)လို့ ပြောပြီး ခုနစ်ထွေ ပုလွေကိုင်တာကို

သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်သည် ။

ခုနစ်ထွေက ကျကျနန စုတ်ပြသည် ။ ပြီးတော့ မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သီဟလှိုင်ရဲ့ လီးကြီးပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။

 ပူနွေးနေတဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို မွှေးမွှေးကံဦး ဆုပ်ကိုင်မိတဲ့အခါ ခုနစ်ထွေက ( မွှေးလည်း စုတ်လေ . . .) လို့ ခွင့်ပြုသလို ပြောလိုက်သည် ။

  မွှေးမွှေးကံဦးလည်း သောက်ထားတာကလည်း တော်တော် များလို့ အရှက်တရာလည်း ကင်းနေပြီ ။ သီဟလှိုင်ရဲ့ လီးတန်ထိပ်ကို ဖမ်းငုံလိုက်ပြီး စုတ်ပေးလိုက်သည် ။

 ခုနစ်ထွေလည်း မွှေးမွှေးကံဦး စုတ်ပေးတဲ့အချိန် သီဟလှိုင်ရဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးကို လျာနဲ့ယက်ပေးနေသည် ။ ခုနစ်ထွေနဲ့ မွှေးမွှေးကံဦးတို့ တယောက်တလှည့် 

စုတ်ပေးတာတွေကို သီဟလှိုင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူနေသည် ။ ခုနစ်ထွေလည်း မွှေးမွှေးကံဦးနဲ့ သီဟလှိုင်တို့ ပွတ်သပ် နမ်းစုတ် ကိုင်တွယ်တာတွေကို မြင်တဲ့အခါ

စိတ်ရိုင်းတွေ အရမ်း ထကြွလာတာကို သတိထားမိသည် ။ 

သီဟလှိုင်က ဖင်ထောင်ကုန်းပေးထားတဲ့ မွှေးမွှေးကံဦးကို အနောက်ကနေ လျာနဲ့ ယက်ပေးနေတဲ့အချိန် ခုနစ်ထွေသည် သီဟလှိုင်ရဲ့ လီးကို အငမ်းမရ စုတ်ယူနေ

မိသည် ။ အမွှေးရှင်းထားတဲ့ မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို သဲသဲမဲမဲ ယက်နေတဲ့ သီဟလှိုင်ကလည်း သူ့လီးကို စုတ်နေတဲ့ ခုနစ်ထွေရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို

ဖိညှောင့်လိုးသည် ။

 ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။

မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ အော်ညည်းသံတွေလည်း ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်နဲ့ ထွက်ပေါ်နေသည် ။

( ကိုသီဟလှိုင်...ကျမ တအား လိုချင်နေပြီ..ကျမကို လုပ်ပေးပါတော့ရှင် . . . .)

 မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုလိုက်တာကို ခုနစ်ထွေ ကြားလိုက်ရသည် ။

( ကိုကို...မွှေးမွှေး စောက်ပတ် တအား ယားနေပြီ...လိုးပေးလိုက်ပါ ကိုကို...) လို့ သူမကလည်း ခွင့်ပြုလိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်လည်း ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထားတဲ့ မွှေးမွှေးကံဦးကို လိုးပေးသည် ။ ဖင်နှစ်လုံးကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့လီးတန်ကို နစ်မြုပ်ထိုးသွင်း

လိုက်သည် ။ မွှေးမွှေးကံဦးလည်း လိုလားနေတဲ့ သီဟလှိုင်ရဲ့ လီးကြီးကို ရလို့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး ဖင်ကော့ခံရင်း ကျေနပ်နေသည် ။

ခုနစ်ထွေလည်း မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ပေးလိုက် ပါးစပ်နဲ့ ယက်ပေးလိုက် လုပ်ပေးသည် ။

သုံးပွင့်ဆိုင် လိုးပွဲလေးက မြိုင်ဆိုင်လှသည် ။

ဖွတ်ဖွတ်ဖပ်ဖပ် အသံမျိုးစုံလည်း ဆူညံနေသည် ။

 လိုးတာ အရှိန်ရလာတဲ့ သီဟလှိုင်လည်း မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ကိုင်ရင်း ပြင်းပြင်းဆောင့်ပေးနေသည် ။ မွှေးမွှေးကံဦးကလည်း သီဟလှိုင်ရဲ့ ဆောင့်

ချက်တွေကို ဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကို စွင့်ထားပြီး ခံယူသည် ။ ခုနစ်ထွေကလည်း သူမကိုလည်း လိုးပေးအုံးလို့ ပြောလာလို့ သီဟလှိုင်လည်း မွှေးမွှေးကံဦးကို 

လိုးနေရာကနေ ခုနစ်ထွေကို တလှည့် လိုးပေးရပြန်သည် ။

ခုနစ်ထွေကို လိုးပေးနေတဲ့အချိန် မွှေးမွှေးကံဦးက ခုနစ်ထွေရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို ခွထိုင်လိုက်တော့ ခုနစ်ထွေလည်း မွှေးမွှေးကံဦးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို မော့ယက်ပေးည် ။

ခုနစ်ထွေနဲ့ မွှေးမွှေးကံဦးတို့ ကျေနပ်( ပြီး ) သွားတဲ့အထိ လိုးပေးပြီးမှ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာတွေ အပေါ်ကို သုတ်ရည်တွေ တဖပ်ဖပ်နဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း

သီဟလှိုင် လမ်းဆုံးကို တက်ရောက်သွားသည် ။

ခုနစ်ထွေလည်း သုံးပွင့်ဆိုင် သရီးဆမ်း ပွဲကြမ်းလေး လုပ်ရတာကို တအားကို ကျေနပ်သွားသည် ။

 ကေတုမတီ ဟိုတယ်

 တောင်ငူမြို့

 ဟိုတယ်ရဲ့ စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်နဲ့ သူမရဲ့ လက်ထောက် ဒါဒါ ထိုင်နေသည် ။

 ချိန်းထားတဲ့ အဆက်အသွယ်က ရောက်မလာသေး ။

( အန်တီဝေ.....သူတို့က အချိန် မလေးစားဘူးနော်....ဒါဒါက အချိန်မလေးစားတဲ့လူတွေဆို မုန်းတယ် . . . .)

ဒါဒါ က နှုတ်ခမ်းလေးစူထော်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။

 ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က ( စိတ်ရှည်ရှည်ထား ဒါဒါ . . .အလုပ်လုပ်တဲ့နေရာမှာ စိတ်ရှည်ဖို့ လိုအပ်တယ်.....) လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့ ဒါဒါက ( ဟုတ်ပါတယ်

လေ...ဒါဒါက စိတ်လောသွားမိတာပါ.....) လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။

 သူတို့သည် သူတို့ ထုတ်လုပ်နေတဲ့ ဒဗျူဝိုင် စိတ်ကြွဆေးပြားတွေကို ဖြန့်ချီဖို့ အဆက်အသွယ်တွေနဲ့ လာတွေ့ကြတာပါ ။

ဟော.....ဟိုတယ်ဘေးကို ကားတစီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

 လူနှစ်ယောက် ဆင်းလာသည် ။

သီလ နဲ့ ဝီရ အမွှာညီနောင် ။

သီလက ကတုံးဆံတောက်နဲ့ . ဝီရက ကတုံးကို ပြောင်အောင် တုံးထားသည် ။

စားသောက်ဆိုင်ထဲကို အမွှာညီနောင် ၀င်လာသည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က ( သူတို့ဘဲ ဒါဒါ.....သူတို့က ဒါတွေ လုပ်နေတာ ကြာပြီ ....) လို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်သည် ။

( မဝေမာ ....ဆောရီးဗျာ..နည်းနည်း နောက်ကျသွားတယ် . . . .)

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က အပြုံးလေးနဲ့ ( ရပါတယ်....မောင်လေးတို့ရယ်.....လာ ထိုင်ကြ...တခုခု သောက်ပါလား......) လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဒါဒါနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသည် ။

 သီလနဲ့ ဝီရတို့က ( မသောက်တော့ဘူး.....မဝေမာ...အလုပ်စကားဘဲ ပြောကြရအောင်ပါ ....) လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ဒေါ်ဝေမာလှိုင်တို့ စားပွဲမှာ ၀င်ထိုင်သည် ။

( ကြိုက်တယ်....သီလနဲ့ ဝီရ ....ဒို့ကလည်း အလုပ်ကို အဓိကထား တဲ့သူ..မင်းတို့ လိုချင်တဲ့ ပမာဏကို ပြော.......)လို့ ဝေမာလှိုင်က စပြောလိုက်တဲ့အခါ သီလ

က ( မဝေမာတို့ နမူနာ ပြတဲ့ ဟာတွေကို သဘောကျတယ် ...ကွာလတီ ကောင်းတယ် . . .ကျနော်တို့ တာချီလိတ်ဖက်က ယူနေကျဟာတွေက ပွစိစိနဲ့ . .စားသုံးသူ

တွေက သိပ် မကြိုက်ကြဘူး.......ရနိုင်သလောက် ယူချင်တယ်......ရန်ကုန်နဲ့ မန်းလေး ကြားက မြို့တွေမှာ ဖြန့်ဖို့ ကျနော်တို့ ညီနောင်က တာ၀န်ယူမယ်......

ကြိုက်စျေးလည်း ပေးမှာ...) လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဒါဒါက ( လောလောဆယ်..တသိန်းရမယ်.....ထပ်လိုချင်ရင် အမြန်ဆုံး ထပ်ပေးဖို့ ကျနော်တို့ တာ၀န်ထား.....) လို့ ၀င်ပြောလိုက်ပါသည် ။

၀ီရက ( အိုခေ...ငွေလက်ငင်းချေပေးမယ်..နောက်တသိန်းလည်း အေအက်စ်အေပီ လိုချင်တယ်.....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ေ ဒေါ်ဝေမာလှိုင် ပျော်သွားသည် ။

 မော်လမြိုင်ဖက်က ( ဖါးကြီး ) ကိုလည်း ဆက်သွယ်ပြီးခဲ့ပြီ ။ ဖါးကြီးက လတ်တလော တသိန်း ယူမည် တဲ့ ။

( ကဲ ဒါဆို၇င်..အိုကေမှာ စိုပြေပြီနော်...ကွာလတီ  အတွက်တော့ စိတ်ချ...မမတို့က လုပ်ရင် အကောင်းစားဘဲ လုပ်တယ်......) လို့ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က ပြောလိုက်တဲ့

အခါ သီလတို့က ( ဒါဆို ကျနော်တို့ တိမ်းမယ်.....မမ ဒီဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်သွယ်ပါ ...အကြောင်းရှိရင်......) လို့ ပြောပြီး ဖုန်းနံပါတ် ရေးထားတဲ့ ကပ်ပြားလေးကို

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။

သီလဝီရ ညီနောင် ပြန်သွားကြပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်ဝေမာလှိုင်နဲ့ ဒါဒါတို့ သူတို့ရဲ့ ဟိုတယ်ခန်းထဲကို ပြန်သွားလိုက်ကြသည် ။

ကေတုမတီဟိုတယ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က နတ်သျှင်နောင် စားသောက်ဆိုင်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ်ကနေ အားကောင်းတဲ့ မှန်ပြောင်းနဲ့ စောင့်ကြည့်နေတဲ့ လူတယောက်ကို

တော့ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်နဲ့ ဒါဒါတို့ သတိမထားမိကြပါဘူး ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်လည်း စကော့ခ်ျ ၀စ်စကီ တခွက်ကို ဘာမှ မရောဘဲ မော့သောက်လိုက်တဲ့အချိန် ရေချိုးခန်းထဲကို ၀င်သွားတဲ့ ဒါဒါသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစား

တွေကို တခုပြီးတခု ချွတ်ပစ်နေသည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်သည် ဒါဒါသည် မိန်းမအစစ်တယောက် မဟုတ်မှန်း သိပေမယ့် ဟိုတယ်ခန်း တခန်းထဲမှာ အတူတူ တည်းခိုနေသည် ။ ဒါဒါသည် ကနွဲ့ကယနဲ့ မိန်းမဆန်

ဆန် နေထိုင်ပြောဆို ၀တ်စားနေတဲ့ သူ မဟုတ်လား ။ သူ့ကို မိန်းမသား တယောက်လိုဘဲ သဘောထား ဆက်ဆံသည် ။

အမှတ်မထင် ဒါဒါရှိနေတဲ့ ရေချိုးခန်းဖက်ကို ကြည့်လိုက်မိတဲ့ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ မျက်လုံးတစုံ ပြူးကျယ်လို့ သွားသည် ။

အို . . .

 ဒါဒါသည် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေသည် ။

ဟယ် . . . .

 ဒါဒါရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲက ထိုးထွက်နေတဲ့ ရှည်လမျော လီးတန်ကြီးက  တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး ။ 

ထိပ်က လထစ်ကားကြီးက အသဲယားစရာကြီး ။ မှိုပွင့်ကြီးတပွင့်လို ကားကားကြီး ။

ဒါဒါလို မိန်းမလျာ တယောက်မှာ ဒီလို လီးတန်ကြီး ရှိနေမယ်လို့ ဝေမာလှိုင် မျော်လင့်မထားခဲ့ပါ ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်လည်း အပျိုကြီး ဘ၀နဲ့ နေလာတာ ကြာခဲ့ပြီး ယောက်ျား နဲ့ ကင်းကင်း နေခဲ့သူ ဖြစ်သည် ။

 ယောက်ျား လိင်တန် ဆိုတာက အွန်လိုင်း အပြာဇာတ်ထုပ်တွေမှာဘဲ တွေ့ဖူးခဲ့တဲ့သူ ။ အပျိူကြီးတယောက် ဖြစ်ပြီး လီးနဲ့ မကြုံဖူးသေးပေမယ့် လီးတု ရာဘာတုတ်

နဲ့တော့ စိတ်ကြွတိုင်း ဖြေဖျောက်ခဲ့တဲ့ သူ ။

ဒါဒါကို ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပြန် သတိရသွားသည် ။ ဒီလို စံချိန်မှီ လီးတန်ကြီး ရှိနေတာကို သတိမမူမိခဲ့ ။

 ဒေါ်ဝေမာလှိုင် တွေဝေငေးမောနေတဲ့အချိန် ဒါဒါက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေချိုးနေပြီ ။ သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို သေသေချာချာ တိုက်ချွတ် ဆေးကြောနေသည် ။

ဒါဒါ့လီးကြီးကို ငေးမောပြီး ဒီလီးတန်ကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲ လို့ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က စိတ်ကူးလိုက်မိသည် ။

ဟင် . . 

 ဒါဒါက သူ့ကို အိပ်ခန်းကုတင်ပေါ်က ဒေါ်ဝေမာလှိုင်တယောက် ငေးမော ကြည့်ရှုနေတာကို မြင်သွားသည် ။

သူသည် မိန်းမလျာ တယောက် ဖြစ်နေပြီး လီးက တကယ့်ကို တုတ်ရှည်နေတာကို သူမ အံ့သြနေသည် ဆိုတာကို ဒါဒါသိသည် ။

မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တထည်ကို ခါးမှာ ပတ်ချီလိုက်ပြီး ဒေါ်ဝေမာလှိုင် ရှိရာကို ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။

( အန်တီဝေ . . . )

 ( ဒါဒါ...)

( ဘာအံ့သွနတောလဲ......)

( ဒါဒါက ကနွဲ့ကယနဲ့ နုလှနေတော့ အတွင်းမှာ ဒီလို တုတ်တုတ်ခဲခဲ ရှည်လမျောကြီး ရှိနေလိမ့်မယ်လို့ အန်တီ ထင်မထားဘူးလေ .....)

 ( ဟင်းဟင်း.....ဒါဒါက ဂေးအစစ်မှ မဟုတ်တာ အန်တီကလဲ......)

 ( ဟင်..ဟုတ်လား . . အန်တီက ဒါဒါက လုံး၀ မိန်းကလေးတယောက်လိုဘဲ လို့ ထင်ခဲ့မိတာကြောင့် ဒါဒါနဲ့ တခန်းထဲတောင် နေဖို့ လုပ်လိုက်တာ.....အန်တီတို့

 တယောက်တခန်း နေကြမလားဟင်......)

 ( အန်တီက ဒါဒါ့ကို ကြောက်လို့လား.....)

 ( မဟုတ်ပါဘူးကွာ.....မကြောက်ပါဘူး . . .)

 ( ဟင့်...ဒါဖြင့် ဒါတို့ အတူတူဘဲ အိပ်ကြရအောင်ပါ .....)

 ဒါဒါက ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ ဘေး ကပ်ရက်မှာ လှဲအိပ်ချလိုက်သည် ။

( အန်တီဝေ . . .တခု မေးလို့ ရမလားဟင်.....)

 ( မေးလေ . . ဒါဒါ . . .)

 ( အန်တီဝေ ...အိပ်ဖူးလားဟင်......)

 ( ယောက်ျားနဲ့လား.....)

 ( အင်း.....)

 ( မအိပ်ဖူးသေးဘူး......)

 ( ဟယ်...အန်တီဝေက ဘားဂျင်းလား.....)

 ( အင်း..ယောက်ျားနဲ့တော့ တခါမှ မဖြစ်ဖူးသေးဘူး . . .ဒါဒါ ....ဒါပေမယ့်လေ . . .ဟို . . . .)

 ( အတုနဲ့တော့ ဖြေဖျောက်ဖူးတယ်ပေါ့လေ......)

 ( အင်း ....)

 ( အန်တီ..ကြုံဖူးချင်လား......)

 ( ဘာကိုလဲ.....)

 ( လီးနဲ့ လိုးတာကို......)

 ( အင်း.....ကြုံဖူးချင်တယ်..ဒါပေမယ့်..အန်တီက အပျိုကြီးလေ . .ဘယ်သူနဲ့ ကြုံရမှာလဲ......)

 ( ဒါဒါ နဲ့လေ..ဒါဒါ အန်တီ့ကို လိုးပေးမယ်လေ ....)

 ( ဟာ.....)

 ( ဘာလဲ...စမ်းကြည့်လိုက်လေ..ကြိုက်သွားမယ်........ဒါဒါက ခံလည်းခံ လိုးလည်းလိုး......နှစ်ဖက်ချွန်ပေါ့...အန်တီ . . . .)

 ဒါဒါက စည်းထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို သူ့ကိုယ်ကနေ ဖြေထုတ် ဖယ်ပစ်လိုက်သည် ။

 အိုး...တုတ်တုတ်ခဲခဲ လီးတန်ချောင်းကြီး ကို အနီးကပ် တွေ့လိုက်ရပါပြီ ။

လီးပတ်၀န်းကျင်နေရာတွေက အမွှေးတွေကို ပြောင်စင်အောင် ရိပ်သင်ထားပြီး လီးတန်တုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးသည် ပိန်သွယ်တဲ့ ကိုယ်လုံးနဲ့ မလိုက်ဖက်ဘူး ။

တုတ်ဖီးရှည်လျားနေသည် ။ လူနံပိန်ကျွဲချိုလိန် ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ ။

( ကိုင်ကြည့်လေ..အန်တီဝေ  . . .)

 ဒါဒါလို မိန်းမလျာတယောက်မှာ ဒီလို စံချိန်မှီ လီးကြီး ရှိနေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူထင်မလဲ ။

ဒါဒါက ကိုင်ကြည့်ဖို့ ပြောနေသည် ။

 ဒါဒါက လိုးခံချင်ရင်လည်း လိုးပေးမယ် တဲ့ ။

သူက အခြောက်မို့ ယောက်ျားကိုဘဲ ကြိုက်နေသည် လို့ မိမိ ထင်ခဲ့မိတာ မှားနေပါလား ။ နှစ်ဖက်ချွန် ဆိုတာ ဒါဒါလို လူမျိုး ဖြစ်မှာဘဲ ။

သူ့လက်ထောက် တပည့်ရင်း လူယုံမို့ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် နုတ်လုံမှာ သေချာသည် ။ ဒါဒါကို ယုံလို့ဘဲ အလုပ် အတူတူ လုပ်နေခဲ့တာ မဟုတ်လား ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင် မရဲတရဲနဲ့ ဒါဒါ့လီးတန်ပူနွေးနွေးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည် ။

 အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထနေတဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ကိုင်ဆုပ်လိုက်ချိန် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထသွားပြီး စောက်ပတ်ထဲကလည်း တစစ်စစ်နဲ့

ယားယံတာက အရမ်း ။ ဒါကြီးနဲ့ ကိုယ့်စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်း ညှောင့်ဆောင့်တော့မည်ကို သိလိုက်တဲ့ အသိကလည်း ကာမစိတ်တွေကို တဟန်ထိုး ထကြွ ပြင်း

ထန်သွားစေသည် ။

 အပျိုပေါက် အချိန်ထဲက စိတ်ကူးယဉ် ရင်ဖိုခဲ့ရတဲ့ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ လိင်တန်ဆာချောင်းကို အခုလို အသက်ရလာတဲ့အချိန်မှ ကိုင်ခွင့်ရသွားတဲ့ ဒေါ်ဝေ

မာလှိုင်သည် ဒါကြီးကို ငုံစုတ်ပစ်ချင်စိတ်တွေလည်း တဖွားဖွားပေါ်ပေါက်လာရသည် ။

 ( အန်တီဝေ...စုတ်ပေးလေ.....စုတ်ကြည့်.....လီးစုတ်ရတဲ့ အရသာ ဆိုတာ ဘယ်လောက် ကောင်းလဲ သိသွားမယ်.......)

 ဒါဒါက တိုက်တွန်းနေပြီ ။ ငိုချင်ရဲ့ လက်တို့ ဆိုသလို ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ကလည်း ဒစ်လုံးကားကားကြီးကို အသဲယားနေတာ..စုတ်ချင်နေတာလေ ။

လီးထိပ်ကားကြီးကို ငုံပစ်လိုက်တော့တာဘဲ ။ ဒါဒါရဲ့ ပါဒစပ်ကလည်း  အူး....အီး......ဆိုတဲ့ အသံ ထွက်လာသည် ။

နှစ်ဖက်ချွန် ဒါဒါ လို့ သူတို့လောကမှာ နံမည်ကြီးနေတာကို အန်တီဝေ တယောက် မသိရှာဘူး ။

ဒါဒါက ငယ်ငယ်ထဲက မိန်းမလျာ ဆိုပြီး ကောင်မလေးတွေနဲ့ ( အချစ်တော် ) ထား..ပူးကပ်နေရင်း ညာကိုင်တာ ညာနှိုက်တာ ။ ကောင်မလေးတွေကလည်း သူ့ကို

မိန်းမချင်း ဆိုပြီး အကပ်ခံ အကိုင်ခံကြသည် ။ ဒါဒါရဲ့ လီးတုတ်ကြီးနဲ့ မကြာခင်မှာဘဲ သူတို့ ရင်ဆိုင်ကြရတာပေါ့ ။

ဒါဒါလိုးခဲ့တဲ့ စော်မိုက်လေးတွေ မရေမတွက်နိုင်အောင်ဘဲ များခဲ့သည် ။

အခုလည်း အန်တီဝေသည် ဒါဒါ့ကို တခန်းထဲ အတူတူ ခေါ်အိပ်မိလို့ ဒါဒါရဲ့ ဖျားယောင်းသွေးဆောင်တာကို ခံလိုက်ရပြီ ။

 အန်တီဝေသည် လီးဆာနေတယ် ဆိုတာကို အကင်းပါးတဲ့ ဒါဒါက သိသည် ။

( စုတ်..အန်တီ..စုတ်..လီးတဆုံး ငုံပြီးစုတ်..လျာလေးနဲ့ လီးထိပ်ကို ထိုးပေး..ကလိပေး.....အူး...ဟုတ်တယ်...အဲလိုလေး...အူး........ကောင်းတယ်.....အားအား......)

 အန်တီဝေကို လီးစုတ်ကျွမ်းလာအောင် ဒါဒါက သင်ကြားပေးနေပါသည် ။

 ဒါဒါက လီးကို အန်တီဝေ့ ပါးစပ်ထဲကို ကော့ထိုးနေသည် ။ ပါးစပ်ကို လိုးခြင်း ။

ပြွတ်ပြွတ် အွတ်......ပြွတ် ပြတ်ပြတ်......

နေအုံး..ဒါဒါတို့ စစ်စတီနိုင်း ကိုင်ကြရအောင်  ....

 ဒါဒါက အန်တီဝေ့ကို ပြောင်းပြန် တက်ခွလိုက်သည် ။ ဒါဒါရဲ့ လီးကြီး ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို ရောက်လာသည် ။ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ စောက်ပတ်ဆီကိုလည်း

 ဒါဒါ့မျက်နှာ ကပ်မိသွားသည် ။ ဒါဒါက စောက်ပတ် ယက်ပေးသလို ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ကလည်း ဒါဒါ့လီးတန်ကို စုတ်ပေးသည် ။

ပြွတ်ပြတ် ပြိပြိ  ပြွတ်ပြတ် ပြွတ်ပြတ် ပြိပြိပြိ ပြတ်ပြတ်

 လီးစုတ် စောက်ဖုတ်ယက် ပွဲကလေး တော်တော် ကြမ်းသည် ။

ကျေနပ်လောင်အောင် ယက်ပြီးတဲ့နောက် ဒါဒါက ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ကို လိုးသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဒါဒါသည် မိန်းမလျာသွင်ပြင် လုံး၀ မပေါက်ဘဲ ယောက်ျားတယောက် လိုဘဲ

 အားကောင်းမောင်းသန်နဲ့ ဒေါ်ဝေမာလှိုင် ကို အားသုံးပြီး ဒလကြမ်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်လည်း ဒါဒါကို တအားဖက်ထားရင်း ပေါင်တွေ ဖြဲကား ခံရင်း အကြိမ်ကြိမ် ပြီးရသည် ။

ဒါဒါ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ဒလစပ် ဆောင့်နေသည် ။

ဖွတ်ဖပ် ဖွတ်ဖပ် ဖွတ်ဖပ် ဆိုတဲ့ အသံတွေ ဆူညံနေသည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ အော်သံတွေကလည်း ဟိုတယ် ဘေးအခန်းတွေကတောင် ကြားနိုင်သည် ။

တအားအား တအီးအီးနဲ့ ။

 နှစ်ဖက်ချွန် မိန်းမလျာက ဒီလောက် အလိုးကောင်းတာ အံ့သြစရာကြီး ။

 တအားနင်း ဆောင့်ထည့်လိုးပေးတာတွေကြောင့် မကြာခင်မှာဘဲ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူလို ပြီးခြင်း လမ်းဆုံးပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းသွားမိကြရသည် ။

 သုတ်ရည်ပူ ပျစ်ပျစ်တွေကို တထပ်ထပ်နဲ့ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ စောက်ပတ်ထဲကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဒါဒါ ငြိမ်ကျသွားသည် ။

 ( အိုး....ကောင်းလိုက်တာ အန်တီဝေရယ် . . . .)

 ( ဒို့လည်း အရမ်းကောင်းတာဘဲ ဒါဒါရယ်.......)

 ဟိုတယ်ခန်းလေး ငြိမ်သက်သွားသည် ။

အပိုင်း ၂ ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (အပိုင်း -၂)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

#Creditသက်ဆိုင်သူ

ဦးနေသာလှိုင်

အကိုကြီးဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးလှတဲ့ အင်းလျားမြိုင်လမ်းထဲမှာ သူနေသည် ။

သူ့မိသားစုရဲ့ “ နေမ၀င်ရိပ်သာ ”သည် အမေရိကန် ဟောလီ၀တ်က ဆယ်လီဘရယ်တီတွေရဲ့ နေအိမ်

လိုဘဲ သစ်လွင်ခန်းနားလွန်းနေသည် ။

မကောင်းတာ မဟုတ်တာ ဆိုရင် အကုန်လုပ်သည်လို့  ဂုဏ်ယူစွာနဲ့ ပြောလေ့ရှိတဲ့ ဦးနေသာ 

လှိုင်နဲ့ ဇနီး ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့သည် ဒီလို အဆင့်အတန်းနဲ့ နေနိုင်ဖို့လည်း အမြဲတစေ အလုပ်တွေ

လုပ်နေကြသည် ။

မူးယစ်ရာဇာ တယောက်လို့ သတင်းပြေးနေတဲ့ ဦးနေသာလှိုင်သည် ငွေရမယ် ဆိုရင် ဘနဖူးသိုက်တူး

သည် ဆိုတဲ့ လူစားမျိုးပါ ။ ရက်စက်ဖို့လည်း ၀န်မလေး ။ လူကုန်ကူးရမလား ..ရသည် ။ အခကြေးငွေ

ယူပြီး လူသတ်ပေးရမလား ။ ရသည် ။ 

ပြန်ပေးဆွဲပေးရမလား ။ ဖြစ်သည် ။ တပည့်တပန်းတွေလည်း ရှိသည် ။ 

“ ကိုကို...”

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ လင်ဖြစ်သူရဲ့ ရုံးခန်းထဲကို လှမ်း၀င်ရင်း ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ချိုလေး ...ပြော..ဘာထူးဘာမြူးလဲ......”

“ ကြယ်ခေါင်က ဖုန်းဆက်တယ်....ထပ်ပို့ပေးပါအုံး တဲ့.....”

ဦးနေသာလှိုင် ပြုံးသွားသည် ။

“ ရတယ်လေ ...ချိုလေး..ကိုယ်တို့ ခါတိုင်းလို မရှာနိုင်လည်း မဖြစ်ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးလို့ ရပါတယ်....”

တဖက်နိုင်ငံက ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးတွေကို ပို့ပေးခိုင်းတာ ခဏ ခဏ ။ အလုပ်ကောင်းရမယ်

ဆိုပြီး လှည့်ဖျားသွေးဆောင်ပြီး သူတို့ အကြိမ်ကြိမ် ပို့ပေးခဲ့ကြသည် ။ တခါတလေ လူရှာလို့ မရရင်

အတင်းအဓမ္မ ဖမ်းခေါ်ပြီး ရောင်းစားတတ်ကြသည် ။

“ မြို့သစ်က ခြံမှာ နှစ်ယောက် ရှိနေသေးတာဘဲ ကိုကို...အဲဒီဟာလေးတွေကို ချိုလေးတို့ အရင် ပို့လိုက်

ကြရင် မကောင်းဘူးလား......”

“ အင်း.....ရတာပေါ့......ကိုကို စီစဉ်လိုက်မယ်.....”

လူကုန်ကူးရတာက တော်တော်လေး အလုပ်ဖြစ်သည် ။

တပည့်တွေနဲ့ မြို့တော် တခွင် ဖြန့်ကျက်ပြီး လူဖမ်းပွဲလုပ်တာ ခဏခဏ ။

အလုံပိတ် ဗင်ကားကြီးတစီးနဲ့ ကျောင်း ကျူရှင်က ပြန်လာတဲ့..အလုပ်ခွင်က ပြန်လာတဲ့ မိန်းကလေး

တွေကို အတင်းဖမ်း အတင်းဆွဲပြီး မြို့ပြင်က သူတို့ရဲ့ ခြံထဲမှာ ပိတ်လှောင်သည် ။ နယ်စပ်ကို တဖက်

နိုင်ငံတွေကို ပို့သည် ။

ဦးနေသာလှိုင် ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။

တပည့်ကျော် နက်ကြုပ်ကို ခေါ်လိုက်သည် ။

“ နက်ကြုပ်.....”

“ ရက်ဆား.....ဘာလုပ်ပေးရမလဲ...”

နက်ကြုပ်သည် လှိုင်သာယာက လူမိုက်ရာဇာ ။

သူ့တပည့်ရင်း ။

“ မဒန်းလေးတွေ ထပ် ဖမ်းပေးရမယ် ....အော်ဒါ တွေ ထပ် ၀င်လာတယ်...အ၀ယ်လိုက်နေတယ်...နောက်ထပ် ၁၀ယောက်လောက် လိုချင်တယ်....လုပ်ကြကွာ.....”

“ ရက်ဆား.....အိုကေ.....”

မြို့သစ်က ခြံကို လှမ်းဆက်လိုက်ပြန်သည် ။

“ မွှေးနီ.....”

“ ဟုတ်...ဆရာကြီး ….     ”

“ လှောင်ထားတဲ့ စော်နှစ်ကောင်...အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ.....အိုကေရဲ့လား.....”

“ အိုကေပါတယ်...ဆရာကြီး......”

“ ငါလာကြည့်မယ်....ငါတို့ မကြာခင် ပို့ရတော့မယ်...အဆင်သင့် ပြင်ထားစမ်း.....မွှေးနီ....”

“ ဟုတ်...ဆရာကြီး.....”

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ   မူးယစ်ဆေးပြားတွေကို ဖြန့်ဖြူးတဲ့ အလုပ်တွေနဲ့ ခြာခြာလည်နေတဲ့ အချိန် 

ဦးနေသာလှိုင်က မြို့သစ်က ခြံကို သွားလိုက်သည် ။ သူ့မာစီဒီးဘင့်ဇ်ကားကြီးကို သူကိုယ်တိုင် မောင်း

ပြီး သွားလိုက်သည် ။

ဖမ်းထားတဲ့ စော်လေး နှစ်ယောက်ကို သူကိုယ်တိုင် သွားကြည့်တာ ။

သူတို့ရဲ့ “ နေမ၀င်ရိပ်သာ ” မှာတော့ သမီးနှစ်ယောက် ဖြစ်တဲ့ သင်ဇာလှိုင်နဲ့ဆွေမာလှိုင်တို့ဘဲ အ

ချွေအရံတွေ နဲ့ ရှိနေသည် ။

ဒီ ညီအမနှစ်ယောက်သည် သူတို့ ကိုယ်ခန္ဓာတွေကို အထူး ဂရုစိုက်သူတွေပါ ။

ကျိကျိတက် ချမ်းသာကြပေမယ့် ပက်ပက်စက်စက် အစားမစားဘူး ။ အစားမကျူးဘူး ။ အားကစား

 လိုက်စားကြသည် ။ ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ခန်းတွေ တအားလုပ်ကြသည် ။ ဒါကြောင့် အချိုးအဆက်

လှပကြသည် ။ ကြည့်ကောင်းကြသည် ။

သင်ဇာလှိုင်သည် သူတို့တိုက်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်က “ အားကစားရုံ ”ကြီးထဲမှာ မျက်နှာကျက်က တန်း 

လန်းဆွဲထားတဲ့ သဲအိတ်ရှည်ကြီးကို တဖုံးဖုံးနဲ့ ကန်နေသည် ။

သူမသည် မွေထိုင်း ( ခေါ် ) ကစ်ဘောက်ဆင်ကို လိုက်စားလေ့ကျင့်ခဲ့တာ တော်တော် ကြာပြီ ။

ညီမငယ် ဆွေမာလှိုင်ကတော့ ကွန်ဖူးကစားသည် ။

ဆွေမာလှိုင်က တိုက်အိမ်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ် တနေရာက သူမ အခန်းမှာ ဖုန်းပွတ်နေသည် ။ သင်ဇာလှိုင် 

တယောက်ထဲ ခြေကန်လေ့ကျင့်နေသည် ။

မီးဖိုခန်းကြီးက တော်တော် ကြီးသည် ။ ထမင်းဟင်းတွေ ချက်ပြုတ်နေကြတဲ့ ၀န်ထမ်း အလုပ်သမား

တွေ တပုံကြီးဘဲ ။

ထမင်းချက်ချုပ် ဒေါ်နော်လွမ်း က စတိုခန်းထဲကို ဘီယာကပ်တွေ ထမ်းပို့နေတဲ့ “ မဲဇာ ” ကို လှမ်းပြီး

ခေါ်လိုက်သည် ။

တိုက်ရှင် သူဌေးဦးနေသာလှိုင် ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ နဲ့ သမီးနှစ်ယောက် ပြီးရင် ဒီခြံကြီး ဒီတိုက်ကြီးမှာ 

ဒေါ်နော်လွမ်းက သြဇာအရှိဆုံး ။ ဒေါ်နော်လွမ်းက အစစအရာရာကို ထိန်းချုပ်ထားသည် ။ ၀န်ထမ်းတွေ 

သည် ဒေါ်နော်လွမ်းကို အသေကြောက်ကြသည် ။ သူမကြိုက်ရင် ချက်ချင်း ဖြုတ်ပစ်တတ်သည်လေ ။

သူကြိုက်ရင်တော့ ဆုတွေ လပ်တွေ ချီးမြှင့်တတ်တာ အမြဲ ။

မဲဇာ ပြာပြာသလဲ ပြေးလာသည် ။

မဲဇာသည် အသက်ဆယ့်ကိုးနှစ်အရွယ် သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ ကောင်လေး ပါ ။

ဖင်ပေါ့သည် ခိုင်းလို့ကောင်းသည် လို့ နံမည်ရသည် ။

“ ဒီသံပုရာရည် ဖန်ဘူးကြီးကို အားကစားရုံကို သွားပို့ပေးစမ်း.....သမီးကြီး အတွက်....”

“ ဟုတ်ကဲ့....အန်တီ ….   ”

ဒေါ်နော်လွမ်းသည် မီးဖိုခန်းကြီးထဲက ထွက်သွားတဲ့ မဲဇာရဲ့ နောက်ကျောကို တချက်ကြည့်ရင်း “ ဒီ

ကောင်လေး မဆိုးဘူး....တနေ့တော့ ဆွဲစားမယ်...” လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးနေသည် ။ မဲဇာသည် သူခန့်

ထားတဲ့ချာတိတ် ။

ဟိုတလောက မဲဇာ ရေချိုးနေတာကို ဒေါ်နော်လွမ်း ချောင်းကြည့်ခဲ့သည် ။ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းတဲ့

မဲဇာရဲ့ ၀တ်လစ်စလစ်ကိုယ်က ဒေါ်နော်လွမ်းကို ရင်ခုံရင်တုံစေခဲ့သည် ။ ထူးခြားတဲ့ သူ့ပေါင်နှစ်

ဖက်ကြားက ဖွားဖက်တော် တန်ဆာကြီးကြောင့်လို့ ဆိုရမည် ။

တမူထူးခြားတဲ့ သူ့လိင်တန်ဆာ ။

တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်းရှည်သည် ။ ထိပ်ဖူးဒစ်လုံးကားကားကြီးနဲ့ ။

ဒေါ်နော်လွမ်းသည် ရာဂအား ကြီးတဲ့ မိန်းမ ။

ခံချင်ပြီလို့ ဖြစ်လာရင် တခါထဲ ခံပစ်လိုက်မှ ကျေနပ်သူ တယောက် ။

မဲဇာကို ဆွဲစားချင်နေသည် ။

မဲဇာသည် ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ဖင်တောင့်တောင့်ကြီးတွေကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ထန်နေတာ ကြာပြီ ။ သို့သော်

ဒေါ်နော်လွမ်းက သူတို့ရဲ့ အင်ချပ် ( ဘောစိ ) ။

ကြောက်နေရသည် ။ မော်တောင် မကြည့်ရဲ ။

တိုက်အနောက်ဖက်က အားကစားရုံကြီးဆီကို မဲဇာ ရောက်သွားတော့ အထဲက တဖုံးဖုံး တဖိုင်းဖိုင်း အ

သံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။

သူဌေးသမီး သင်ဇာလှိုင်သည် ကိုယ်ကြပ် အသားကပ် ၀တ်စုံလေးနဲ့ သဲအိတ်ရှည်ကြီးကို အားနဲ့ ကန်

နေသည် ။

မဲဇာက သံပုရာရည်ဘူးကို သင်ဇာရှိနေတဲ့နေရာ နားက စားပွဲလေးတလုံး အပေါ်မှာ တင်လိုက်သည် ။

သင်ဇာက ဝိုက်ကန်ကန်နေရာက ဖျတ်ကနဲ ကြည့်သည် ။

မဲဇာသည် အသားကပ် ၀တ်စုံ ကြောင့် အရှိကို အရှိအတိုင်း မြင်နေရတဲ့ ကိုယ်လုံး အလန်းစားလေးကို

ငေးမောနေသည် ။ ဖြောင့်စင်း အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်တွေနဲ့ ခလယ်က မို့ဖေါင်းနေတဲ့ မိန်းမကိုယ်

နေရာကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်မိသည် ။

သူ့အကြည့်တွေ ဘယ်ကို ရောက်သလဲ ဆိုတာကို သူဌေးသမီး သင်ဇာလှိုင်က သိလိုက်သည် ။

မဲဇာ ခေါင်း ချက်ချင်း ငုံ့လိုက်ပြီး လှည့်ထွက်မယ် လုပ်တဲ့အချိန် သင်ဇာက “ ဟေ့.....နေအုံး....မင်း

ဘာကြည့်တာလဲ.....မင်း အကြည့်တွေ ဘယ်ကို ရောက်တယ် ဆိုတာ ငါသိတယ် . . . ” လို့ ပြောလိုက် 

သည် ။ 

မဲဇာ ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည် ။

“ ဟေ့....မင်း “  အ ”  နေလား..စကားမပြောတတ်ဘူးလား....ငါ့ဆီ လာခဲ့စမ်း.....”

သင်ဇာလှိုင်က ခေါ်လိုက်လို့ မဲဇာ သူမအရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။

“ မင်း ငါ့ကို စိုက်ကြည့်နေတာ ငါသိတယ်....မင်း နာချင်လား....ချာတိတ်.....”

သူ့ကို ချာတိတ်လို့ ခေါ်လိုက်လို့ မဲဇာ စိတ်ဆိုးသွားသည် ။ သင်ဇာလှိုင်နဲ့သူက သက်တူရွယ်တူဘဲ

ဖြစ်မယ် သူ ထင်တာဘဲ ။

ဒါပေမယ့် သူဌေးသမီးကို ခေါင်းငုံ့ခံရမည် ဆိုတာ သူ့ခေါင်းထဲမှာ ရှိနေသည် ။

ထမင်းအိုးကွဲသွားမှာကို သူကြောက်သည် ။ နေမကောင်းတဲ့ အမေ့ကို လုပ်ကျွေးနေတာ ။ စိတ်ကို ချက်ချင်း ပြုပြင်လိုက်သည် ။

( မကြည့်ပါဘူး....မမ.......)

သင်ဇာလှိုင်ကို မမလို့ ခေါ်ပစ်လိုက်သည် ။

( ကြည့်ပါတယ်...မင်း ဘာလဲ...ငါ့ကို ပစ်မှားနေတာလား.......)

( မ....မ......မဟုတ်ရပါဘူး...မမ.......ကျနော် မပစ်မှားရဲပါဘူး......)

သင်ဇာလှိုင်သည် မဲဇာကို သေသေချာချာ စူးစိုက်ကြည့်သည် ။

ဟွန်း.......မဆိုးဘူး...ဇာတ်လိုက်လေး ဘဲ . . .။

( မင်းနံမည်က ...ဘယ်သူ.......)

( ကျနော့်နံမည် မဲဇာပါ မမ...)

သင်ဇာလှိုင်က မဲဇာကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်ပြီး ရုတ်တရက် ( မင်းက ဗလတော့ ရှိတယ်....ဇရော ရှိလား....မင်း ဖိုက်ဖူးလား..) လို့ မေးလိုက်တော့

မဲဇာလည်း ( ဗျာ ) လို့ အသံထွက်ပြီး ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိဘူး ။

( မင်း ဖိုက်တင်ချဘူးလား လို့ မေးတာ...လူကို ထိုးရိုက်ဘူးလား လို့.....မေးတာ...)

( မတရားတာ မြင်ရင်တော့ မခံချင်စိတ် ရှိတယ် မမ..ဖိုက်ဘူးပါတယ်.....) လို့ မဲဇာက ဖြေလိုက်သည် ။

သင်ဇာလှိုင်လည်း ( မင်း ငါ့ ဘော်ဒီဂတ် လုပ်မလား..လစာပိုပေးမယ်......) လို့ မေးလိုက်သည် ။

မဲဇာလည်း ချက်ချင်းဘဲ ( ဟုတ်.....လုပ်ပါမယ်......) လို့ ဖြေသည် ။

( ကောင်းပြီ..ဒီနေ့က စပြီး ဦးကြီးကျွဲနဲ့ သိုင်းတွေ ဘာတွေ ကျင့်...ဒေါ်နော်လွမ်းကို ငါ ပြောလိုက်မယ်......)

သင်ဇာလှိုင်သည် မိမိကိုယ်လုံးကို စူးစိုက်ကြည့်တဲ့ မဲဇာကို ဘာလို့ ဘော်ဒီဂတ်အဖြစ် ခန့်လိုက်မိသလဲ ဆိုတာကို မသိ ။

လတ်တလော သင်ဇာနဲ့ဆွေမာကို လိုက် စောင့်ရှောက်ပေးရတဲ့ လက်သီးမောင်မောင်နဲ့ အာဖျံကွီး တို့ကို မလိုချင်တော့ဘူးလို့ ပြောလိုက်မည် လို့ သင်ဇာ တွေးနေ

သည် ။

( ဟိတ်...)

( ဗျာ...)

( သွားတော့လေ.....)

( ဟုတ်....)

မြန်မာပလာဇာ

စည်ကားတဲ့ ကုန်တိုက်ကြီး ။

သင်ဇာလှိုင်နဲ့ မဲဇာတို့ ရောက်သွားတော့ ကားရပ်ဖို့ နေရာတောင် မလွယ်ဘူး ။

မဲဇာသည် သင်ဇာလှိုင် အ၀တ်အစား ရောင်းတဲ့ဆိုင်ထဲကို ၀င်သွားတဲ့အချိန် ဆိုင်ပေါက်၀မှာ ရပ်ပြီး

ကျန်ခဲ့သည် ။ သင်ဇာလှိုင် ၀င်သွားတဲ့ဆိုင်က ဘရာစီယာ ရင်စည်းတို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပင်တီတို့

ရောင်းတဲ့ဆိုင် ဖြစ်နေလို့ ။

သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ ဘော်ဒီဂတ် လုပ်ရတာက လူပင်ပန်းတာထက် စိတ်ပင်ပန်းတာ အရမ်း ။

အချိုးအဆက်ကျလွန်းတဲ့ သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးတွေကြောင့် ။

ဖွံ့ထွားတင်းလုံးနေတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေ....စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအိအိတွေ....ညှို့မျက်၀န်းနဲ့ ဆက်စီကျလွန်း

တဲ့ မျက်နှာလေး.....ဒါတွေက မဲဇာကို ရင်တုန်စေသည် ။ စိတ်တွေ ထကြွစေသည် ။

မဲဇာကို လက်သီးမောင်မောင်က မနာလို ဖြစ်သည် ။

အရင်က လက်သီးမောင်မောင်က သင်ဇာ့လုံခြုံရေး လိုက်ရတဲ့လူလေ ။

မဲဇာက ဒါတွေကို ဂရုမစိုက် ။ အဓိက က သူဌေးသမီး ။

ဆွေမာလှိုင်ကတော့ သင်ဇာ့လို လုံခြုံရေး လိုက်တာကို မကြိုက်ဘူး ။

သူ့ဖါသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တယောက်ထဲ လျောက်သွားချင်သည် ။ ဒါပေမယ့် သူတို့အဖေက ရန်သူ

ရှိသည်လေ ။ ရန်သူများသည် ဆိုတော့ အဖေကို မလုပ်ရရင် သမီးတွေကို လုပ်နိုင်သည် ။

ဒါကြောင့် သူတို့အဖေကြီး ဦးနေသာလှိုင်က တပည့်တွေကို လိုက်ခိုင်းသည် ။ လိုက် စောင့် ရှောက်

ခိုင်းသည် ။

သင်ဇာသည် မဲဇာက သူ့ကိုယ်လုံးတွေကို ခိုးခိုးကြည့်တာ သတိထားမိသည် ။ သက်ပြင်းချနေတာတွေ

လည်း တွေ့သည် ။ မဲဇာရဲ့ စိတ်ထဲ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို သင်ဇာသိသည် ။ သူ ထန်နေ

သည် ။ သင်ဇာ့ကို လိုးချင်နေသည် ဆိုတာကို သိသည် ။

စျေး၀ယ်အပြီး စားသောက်ဆိုင်တန်းမှာ ဘာစားရမလဲ လိုက်ကြည့်တဲ့အချိန် သင်ဇာ့ကို အသဲအသန်

ကြိုက်နေတဲ့ နဘယံ ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ သူ့ဘော်ဒါတကောင်က အတင်းကြီးဘဲ သူတို့နဲ့ လာထိုင်စား

ဖို့ ခေါ်သည် ။ သင်ဇာရဲ့ စိတ်ထဲ မဲဇာရဲ့ အရည်အချင်းကို စမ်းသပ်ချင်မိတာနဲ့ နဘယံကို ခပ်မာမာ

နဲ့ ဟောက်ထုတ်လိုက်သည် ။ နဘယံက “ စားကိုစားရမယ်....သင်ဇာ မစားရင် ကိုယ်က စိတ်ဆိုးမှာ”

လို့ ပြောရင်း သင်ဇာ့ပုခုံးလေးကို ကိုင်လိုက်သည် ။

မဲဇာသည် သွက်လက်စွာနဲ့ နဘယံရဲ့ လက်ကို ပုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

“ ဟိတ်....မထိနဲ့.....”

နဘယံရဲ့ မျက်လုံးတွေက နဂါးတကောင်လိုဘဲ တောက်ပြောင်သွားသည် ။ ဒေါသရဲ့ အရိပ်တွေ လွှမ်း

သွားပြီး “ မင်းက ဘာကောင်လဲ..ဘာ၀င်ပါတာလဲ....မင်း နာချင်လား.....” လို့ မဲဇာကို မေးလိုက်သည် ။

မဲဇာက “ မသင်ဇာကို မနှောက်ယှက်ပါနဲ့....ထွက်သွားကြ.....” လို့ ခပ်တင်းတင်း ပြောလိုက်သည် ။

သင်ဇာလည်း နဘယံတို့ကြောင့် အစားကို တခြားနေရာတခုခုမှာဘဲ သွားစားကြရအောင် မဲဇာ လို့ပြော

လိုက်ပြီး စားသောက်ဆိုင်တွေကနေ ကားရပ်တဲ့နေရာကို သွားလိုက်သည် ။

သင်ဇာနဲ့ မဲဇာတို့ အနောက်ကနေ နဘယံနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းက လိုက်သွားသည် ။

သင်ဇာရဲ့ အဖြူရောင် ဟွန်ဒိုင်းကားလေး အနားကို ရောက်တဲ့အခါ နဘယံက မဲဇာကို “ တနေ့နေ့ တ

ချိန်ချိန်မှာ မင်းနဲ့ငါ တွေ့မယ်....” လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်ရင်း မဲဇာရဲ့ ပုခုံးကို ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်တဲ့

အချိန် မဲဇာက နဘယံရဲ့ လက်ကို ဆွဲလိမ်ချိုးလိုက်ပြီး ဖင်ကို ဒူးနဲ့ တအား တိုက်ထည့်လိုက်သည် ။

နဘယံ မှောက်ရက်လဲသွားသည် ။

နဘယံရဲ့ ဘော်ဒါ ခုန်၀င်လာသည် ။ မဲဇာက မြန်သည် ။ ပြေးခုန်ထိုးသည် ။ ဆက်တိုက် ။ လက်သီး

တွေ ဘယ်ညာ ၀င်သွားသည် ။ နဘယံရဲ့ ဘော်ဒါ ဝုန်းကနဲ ပက်လက်လဲကျသွားသည် ။

ကောင်းလိုက်တဲ့ တိုက်ကွက်တွေ ။

ဘကြီးကျွဲနဲ့တောင် သိုင်းသင်စရာ မလိုအောင်ကို မဲဇာက သွက်သည်  ။

နဘယံတို့ သံမန်တလင်း ကြမ်းပေါ်ကနေ လူးလဲထကြပေမယ့် မဲဇာကို ဖြုံသွားကြသည် ။

သင်ဇာက ပလာဇာထဲက ကားကို တရှိန်ထိုး မောင်းထွက်လာရင်း တဟားဟား အော်ရယ်သည် ။

“ မဲဇာက တကယ်ဖိုက်နိုင်တာဘဲ.....သင်ဇာ သဘောကျသွားတယ်ကွာ......”

သင်ဇာက လူဂုဏ်တန် ရပ်ကွက်တခုထဲက သူငယ်ချင်းရဲ့ အိမ်ကို သွားသည် ။

သူငယ်ချင်းရဲ့ နံမည်က “ ကလျာနီနီ ” ။

ကလျာနီနီနဲ့ သင်ဇာတို့က “ ရေကူးကြမယ်...” လို့ ပြောလိုက်သံကို မဲဇာ ကြားလိုက်တဲ့အခါ ရင်တွေ

တအား ခုံသွားသည် ။ ရေကူးကန်က အ၀တ်လဲခန်းလေးထဲကို သူတို့ ၀င်သွားကြတဲ့အခါ မဲဇာသည်

ရေကူးကန်ဘေးက ရောင်စုံထီးကြီး အောက်က ကုလားထိုင်လေးမှာ ထိုင်နေရင်း မကြာခင် တွေ့ရတော့

မယ့် အလှအပတွေကို ကြိုတင်မှန်းဆရင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည် ။

ဟော...။

တခစ်ခစ် ရယ်သံတွေနဲ့ ကောင်မချောလေး ၂ယောက် ရေကူးကန်ဘေးက အ၀တ်ခဲခန်းလေးထဲက ထွက် 

လာကြသည် ။ ဘီကီနီ ရေကူး ၀တ်စုံလေးတွေက သူတို့ရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ကိုယ်လုံး အစိတ်အပိုင်းတွေကို

လုံခြုံအောင် ဖုံးမပေးနိုင်ကြဘူး ။

မို့မို့မောက်မောက် ရင်သားစိုင်တွေက အတင်းကြီးဘဲ ရုန်းကန်နေကြသလို အောက်ပိုင်းမှာလည်း တြိ

ဂံပုံနေရာလေးကိုဘဲ ဖုံးအုပ်ထားနေပြီး ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေက လှလွန်းနေကြသည် ။

မဲဇာရဲ့ မျက်လုံးတွေက ဒီအလှအပတွေကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်ဘူး ။

“ မဲဇာ.....”

“ ဗျာ......”

“ ဒို့တွေနဲ့အတူ ရေကူးကွာ...မင်းရဲ့ အ၀တ်တွေကို ချွတ်လိုက်...အောက်ခံဘောင်းဘီ ပါတယ်

 မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်.....”

ဘီကီနီ၀တ် မိန်းမချောလေး နှစ်ယောက်သည် မဲဇာ ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်နေတဲ့

အချိန် ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေကြသည် ။

ကြံ့ခိုင် တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်လုံး ပိုင်ရှင် မဲဇာသည် သူတို့လေးတွေရဲ့ အရှေ့မှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ

တိုတိုပြတ်ပြတ်လေးနဲ့ ဖြစ်သွားသည် ။ ဖုဖေါင်းနေတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားခွဆုံနေရာကို သင်ဇာနဲ့ ကလျာနီနီ 

တို့ ငေးစိုက်ကြည့်နေကြသည် ။

“ မဲဇာ.....”

“ ဗျာ....”

“ ရေကူးကြစို့......”

သင်ဇာလှိုင်က ပြောပြောဆိုဆို ရေကူးကန်ထဲကို ဒိုင်ဗင်ထိုးချသွားသည် ။ သူမ အနောက်က ကလျာနီနီ ။

မဲဇာလည်း သူတို့နဲ့အတူ ရေကူးနေရသည် ။ 

ဒီအချိန်မှာ ဆွေမာလှိုင်သည် နောက်ဆုံးပေါ် အောင်ဒီအမျိုးအစား ပြိုင်ကားလေးကို လမ်းမကြီးပေါ်မှာ

အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းနေသည် ။

ချစ်မိတဲ့ ဘဲလေး...“ စိုင်းစိုင်း( သို့မဟုတ် ) အယ်ဒီမင်း ” က တခြား ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ အီစီကလီ လုပ်နေတာကို 

တွေ့လိုက်ရလို့ ဆွေမာလှိုင် တင်းနေသည် ။ အီးတင်းနေသည် ။

“ တောက် . . .”

စိတ်တွေက ဂရောက်ဂယက်နဲ့ ။

ဒက်ဒီ ထည့်ပေးတဲ့ ဘော်ဒီဂတ်တွေကို နောက်ချန်ထားခဲ့လိုက်တဲ့ ဆွေမာလှိုင်သည် မြို့အပြင်ဖက်

ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ အခက်အခဲနဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည် ။

သူမရဲ့ကား အရှေ့ကနေ ကြီးမားတဲ့ လင့်ရိုဘာကားကြီးတစီးက ကန့်လန့်ဖြတ် ရပ်ပြီး ပိတ်ဆို့ထား

လိုက်တာကို ခံလိုက်ရလို့ ။

ဒီလို ဘယ်ရမလဲ....။ ဆွေမာလှိုင်က ကားမောင်းတာ ကျွမ်းပြီးသား ။

ကားလေးကို အနောက်ဖက်ကို တရှိန်ထိုး ဆုတ်ချလိုက်ပြီး လာရာလမ်းကို ပြန်လှည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်

သည် ။

မရဘူး ။ အနောက်ဖက်ကလည်း ကားကြီးတစီးက ပိတ်ခံနေသည် ။

ဟာ.....ခက်တာဘဲ...ဘာကောင်တွေလဲ ….      

ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ ရပ်လိုက်တဲ့ကားလေးဆီကို အရှေ့နဲ့ အနောက်က လူတွေ တိုးကပ်လာကြသည် ။

ဘယ်သူတွေလဲ....။

ဆွေမာ မသိပါ ။

ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ကားမှန်ကို လက်ညှိုးနဲ့ တတပ်တပ် လာခေါက်ရင်း ဖွင့်ခိုင်းနေတာက ဆံရှည်နဲ့ ပိန်

ကိုင်းကိုင်း လူတယောက် ။

“ ဘာလဲ...”

“ ဆင်း......ဒို့နောက်ကို လိုက်ခဲ့....”

“ ဘာ.....”

ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေး နီရဲတွတ်နေသည် ။

“ ဘာလို့ လိုက်ရမှာလဲ....နင်တို့က ဘာကောင်တွေလဲ....”

“ ငါတို့က လက်ရဲဇက်ရဲ ရှိတဲ့ လူတစု ဆိုပါတော့...မင်းလေး မလိုက်ဖူးဆိုရင် အတင်းကြီးဘဲ 

ဆွဲခေါ်ကြမယ်လေ..........ဟင်းဟင်းဟင်း....မင်းလေး အေးဆေးလိုက်ခဲ့” 

ဆွေမာလှိုင် အကြပ်အတည်းနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရသည် ။

ဖုန်းဆက် အကူအညီတောင်းဖို့ ပြင်တော့ ဖုန်းကလည်း သေနေသည် ။

လူရမ်းကား တစုက ကားမှန်ကို ရိုက်ခွဲဖို့ ကြိုးစားလိုက်ကြတဲ့အချိန် မော်တော်ဆိုင်ကယ်တစီး ဝေါကနဲ 

ဖြတ်မောင်းသွားရာက ကျွိကနဲ ထိုးရပ်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ခြာကနဲ လှည့်ကြည့်တဲ့ မော်တော်ဆိုင်ကယ် စီးလာတဲ့လူက ဆွေမာလှိုင် အခက်အခဲ ကြုံနေတာကို

တွေ့သွားသည် ။

“  ဟိတ်..ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ.....”

လူရမ်းကားတွေထဲက တယောက်က “ မင်းနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူးကွ..မင်းလမ်းမင်းသွား....” လို့ ခပ်မာမာ

နဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ ဆိုင်ကယ်စီးလူက ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလာပြီး.....“ မတရား လုပ်နေတယ် ဆို

ရင် ငါနဲ့ ဆိုင်တယ်...ငါက အဲဒါမျိုးကို မကြိုက်လို့.....” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ ကားဆီကို

လျောက်လာသည် ။

လူရမ်းကားတွေထဲက ခေါင်းဆောင် ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ ဆံရှည်ငတိက လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးကို ဆန့်တန်း

တားရင်း...“ ဟိုး..ဟိုး.........မင်းက တယောက်ထဲ..ဒို့က တအုပ်တမကြီး.......မင်း အေးဆေး လှည့်ပြန်

လိုက်..သွေးထွက်သံယိုတွေ …..    ဖြစ်ကုန်မယ် . ….” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့လူက“ မင်းတို့သာ ဒီနေရာက ထွက်သွားလိုက်ကြ.....ငါ့စိတ်တွေ နောက်ကျိလာရင်

အကုန် ရှုပ်ကုန်မယ်.....”လို့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့ အခါ ဆံရှည်ကောင်က သူ့လူတွေကို အချက်ပြလိုက်

သည် ။

ဆံရှည်ကောင်ရဲ့ လူတွေက ဆိုင်ကယ်သမားကို ဝိုင်းထားလိုက်ကြသည် ။

ဆွေမာလှိုင်သည် အများနဲ့တယောက် ရန်စောင်နေကြတာကို ကားထဲကနေ တွေ့နေရသည် ။

လူရမ်းကားတစုနဲ့ ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့လူတို့ရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ တိုက်ခိုက်ပွဲလေး ။

ကျားယား ဆိုပြီး မာန်သွင်းအော်ဟစ်သံတွေ နဲ့ ထိုးကြိတ်ကန်ရိုက်တာတွေက ကြမ်းသည် ။

 ပြင်းထန်သည် ။ ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့လူဟာ သိုင်းသမား တယောက် ဆိုတာသိလိုက်ရသည် ။

မြန်ဆန်တဲ့ ထိုးနှက်ချက်တွေနဲ့ တိုက်ခိုက်လို့ အချိန်တိုတို အတောအတွင်းမှာ

လူရမ်းကားတွေ တအုပ်တမကြီး လဲပြို ထိခိုက်ကုန်သည် ။

ပိတ်ဆို့ထားတဲ့ ကား မရှိတော့ ။

လူရမ်းကားတွေ တပ်လန်ပြေးသွားသည် ။ လာပြီး ကယ်တင်တဲ့ ဟီးရိုးက ဆွေမာလှိုင်ကို “ သွားလို့

ရပြီ..သူတို့ မရှိတော့ပါဘူး......” လို့ ဆွေမာလှိုင်ကို ပြောပြသည်။

ဆွေမာလှိုင်က တကိုယ်တော် ဟီးရိုးကို ကျေးဇူးတင်စကား ပြောလိုက်သည် ။

“ ကျေးဇူးတင်တယ် အကို..အကိုက ..”

“ ကျနော့်နံမည်က စျန်မှီ ….     ”

“ ကိုစျန်မှီက ဘာအလုပ်လုပ်လဲ....ဘယ်ကလဲ.....”

“ ကျနော်က..အင်း......အလုပ် အတိအကျရယ်လို့ မရှိဘူး ...လတ်တလော ..အလုပ်လက်မဲ့....စောစော

ပိုင်းတုံးက ကျောက်တူးတယ် . . .သူဌေးတယောက်ရဲ့ သက်တော်စောင့် အလုပ် လုပ်တယ်......”

“ ကျမနံမည်က ဆွေမာလှိုင်ပါ....အခုလို ကူညီတာအတွက် ကျေးဇူးတင်တဲ့အနေနဲ့ ကိုစျန်မှီကို တခုခု

ကျွေးပါရစေ...လက်ခံပါနော်.......”

“ အင်း......ကောင်းပြီ.....ရတယ်...ကျနော်က အရေးတကြီး ဘာကိစ္စမှ မရှိဘူး …...ဆွေမာလှိုင်...”

“ ဒါဖြင့် ကိုစျန်မှီ.....ဆွေမာ့ကား အနောက်က လိုက်ခဲ့မလား....ဆိုင်တဆိုင်ကို သွားကြရအောင် ...”

“ သဘာ၀ ” ဆိုတဲ့ ထိုင်းအစားအသောက် ရောင်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင်လေးမှာ ဆွေမာလှိုင်နဲ့ ကိုစျန်မှီ

တို့ ထိုင်စားကြသည် ။ တယောက်နဲ့တယောက် ခင်မင်သွားကြတဲ့ တွေ့ဆုံမှုလေး ပါဘဲ ။

ကိုစျန်မှီရဲ့ ကြံ့ခိုင်တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကို ဆွေမာလှိုင် သဘောကျသွားမိသလို သူ့ရဲ့

အပြောအဆို အမူအရာတွေကိုလည်း သဘောတအား ကျမိခဲ့သည် ။ ဒါကြောင့်လည်း ဖုန်းနံပါတ်ချင်း

လဲလိုက်ကြပြီး နောက်ထပ် တခါ တနေရာရာမှာ ချိန်းကြဆုံကြဖို့ ပြောဆိုမိကြသည် ။

ဒီ အချိန်မှာ သင်ဇာလှိုင်သည် မဲဇာနဲ့အတူ တိုက်အမြင့် ခေါင်မိုးပေါ်က အရက်ဆိုင် တဆိုင်ကို ရောက်

နေသည် ။

“ မဲဇာ......တခုခု သောက်လေ ...”

“ဟုတ် ...”

သင်ဇာလှိုင်သည် ကော့ခ်တေး တခွက်ကို တစိမ့်စိမ့် အရသာခံသောက်နေသလို မဲဇာလည်း ၀စ်စကီ 

ကို ရေမရောဘဲ မော့ချနေသည် ။

ဒီနေ့ ရေကူးကန်ထဲမှာ သင်ဇာတို့နဲ့ ရေကူးခဲ့ရတာတွေကို မဲဇာ တသက် မေ့လို့ရမှာ မဟုတ်တော့ ။

သင်ဇာနဲ့ ကလျာနီနီတို့ရဲ့ ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်ကို အနီးကပ် မြင်တွေ့ရင်ဆိုင်ရတာက စိတ်တွေ

ဖေါက်ပြန်ထကြွမိရတာ အရမ်းအရမ်း ။

သင်ဇာတို့ကလည်း အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ မဲဇာရဲ့ ကြွက်သား အမြောင်းမြောင်းနဲ့ ကိုယ်ကာယကို လက် 

တွေနဲ့ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြည့်ကြရင်း တအားသဘောကျ ရင်ခုံခဲ့ကြသည် ။

မြူးကြွတဲ့ အနောက်တိုင်း တေးဂီတက တထိန်းထိန်း တဒုံးဒုံးနဲ့မို့ အရက်မူးရှိန် မြင့်လာတဲ့ သင်ဇာ တ

ယောက် ကိုယ်လေး တထွန့်ထွန့် လှုပ်ရမ်းလာပြီး မဲဇာကို အတူတူ ကကြဖို့ ခေါ်လေတော့သည် ။

မဲဇာလည်း သင်ဇာလှိုင်နဲ့ တွဲကရင်း တုန်ခါလှုပ်နေတဲ့ သင်ဇာရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့

ဘဲ ကိုင်မိမတတ် ဖြစ်ဖြစ်သွားသည် ။

သင်ဇာကလည်း မူးမူးနဲ့ မဲဇာကို မိန်းမအိမ်သာထဲကို ဆွဲသွင်းသွားလိုက်သည် ။

အူး..တော်ပါသေးရဲ့....အထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိနေတဲ့အချိန် ။

အိမ်သာခန်းလေးထဲကို ဆွဲခေါ်သွားတာကို ခံရတဲ့ မဲဇာသည် သင်ဇာက စပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုတ်ယူ

လိုက်တဲ့အခါ စိတ် မထိန်းနိုင်တော့ ။ သင်ဇာ့ခါးသိမ်လေးကို ဆွဲပွေ့လိုက်မိပြီး နှုတ်ခမ်းထူစုစုလေးကို

စုတ်ပစ်မိသည် ။

တယောက်နဲ့တယောက် ကိုင်ပွတ်မိကြရင်း အိမ်သာခန်းထဲမှာ ကာမမီးလျံတွေ တဟုန်းဟုန်း တောက်

လောင်လာကြတော့ ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားတွေကို လှန်လျောကြပြီး ကာမခရီးလေးကို စတင်မိလိုက်

ကြသည် ။ သင်ဇာသည် မဲဇာရဲ့ တန်ဆာချောင်းမာမာကြီးကို အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပြီး သူ့ရှေ့မှာ

ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကို ငုံက စုတ်ယူလိုက်သည် ။

“ အားဟား.......သင်...သင်ဇာရယ် . . .. ”

သင်ဇာ့လျာလေးက မဲဇာရဲ့ ဒစ်ကို ကောင်းကောင်း ဆွပေးယက်ပေးနေသည် ။

“ အား.......ကျွတ်ကျွတ်......ရှီး.....ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာ သင်ဇာရယ် . . . .”

သင်ဇာသည် လီးစုတ်ပေးနေရင်း လက်တဖက်နဲ့ သူမပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ပွတ်နေတာကို မဲဇာ 

တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် သင်ဇာ တအား ထန်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည် ။ သင်ဇာလည်း ခံချင်

စိတ်တွေ ပြင်းပြလွန်းလို့ လီးကို ဆက် စုတ်မပေးနိုင်တော့ဘူး ။ မဲဇာက စကပ်ကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီ

အနက်လေးကို ဆွဲချချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ မဲဇာရဲ့ မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်နဲ့ တအားပွတ်လေတော့သည် ။

မဲဇာလည်း စောက်ဖုတ်ကို အငမ်းမရ ယက်စုတ်နေသလို သင်ဇာရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း

အမိအရ ကိုင်ညှစ်ကစားနေသည် ။ 

အိမ်သာခွက်ပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်တဲ့ မဲဇာရဲ့ ကိုယ်ကို ခွထိုင်လိုက်ပြီး မာတောင့်ကြီးထွားနေတဲ့ တန်ဆာ 

အပေါ်ကို တက်ခွရင်း တန်ဆာကို စောက်ဖုတ်ထဲကို သွင်းထည့်နေတဲ့ သင်ဇာလည်း ကာမမီးတွေ တ

အား တောက်လောင် ထကြွနေလို့ တရှီးရှီးနဲ့ ညည်းရင်း ဖင်တုံးကြီးတွေ မြောက်လိုက် ကျလိုက်နဲ့ ။

“ အား......အီး.....ကောင်းလိုက်တာ မဲဇာရယ်.....လိုး......လိုး.......လိုးပေး.....”

မဲဇာလည်း အောက်ကနေ ကော့ပင့်ထိုးပေးနေသည် ။

လီးနဲ့စောက်ဖုတ်တို့ အပြင်းအထန် ပွတ်တိုက်ပွဲကလေး က တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြမ်းတမ်းလာသည် ။

“ အိုး.......အား.........အား......အားရှီး........”

သင်ဇာရဲ့ ညည်းသံတွေက မိန်းမအိမ်သာထဲကို ၀င်လာတဲ့ ကောင်မလေးတွေရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ပြူး

ကျယ်သွားစေသည် ။

“ ဟယ်...အိမ်သာခန်းထဲမှာ လိုးနေကြတယ်....”

“ အင်း...အင်း........အင်း.......အင်း........အိုး........အား.......အား......”

သင်ဇာ အပေါ်ကနေ ဆောင့်နေသလို မဲဇာကလည်း အောက်ကနေ ပင့်ထိုးသည် ။ ကာမ အရည်

တွေက တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့မို့ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ဖွတ်ဗျိဖွတ်ဗျိ..နဲ့ အသံတွေ ထွက်နေသည် ။

စောက်ဖုတ်နဲ့လီး ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိတွေ့ ပွတ်တိုက်နေသည် ။ 

“ အိုး.......အား …...အား.........”

မဲဇာလည်း သင်ဇာ အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်နေတာနဲ့တင် အားမရဘဲ သင်ဇာကို အိမ်သာခန်းရဲ့

နရံရမှာ လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကော့ခိုင်းလိုက်ပြီး အနောက်နေ လိုးသည် ။ ကာမစိတ်တွေ သောင်း

ကျန်းပြင်းထန်လွန်းနေတော့ အပြင်က လူတွေ ကြားမှာကို မပူကြ ။ ကာမဇောကပ်ပြီး လမ်းဆုံးထိ

တက်ရောက်ဖို့ကိုဘဲ ဦးတည်နေကြသည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ သင်ဇာရဲ့ တအား အော်သံ

ညည်းသံတွေက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်နေသည် ။

သူတို့အိမ်သာခန်းလေး အနားကို ကောင်မလေးတသိုက် တိုးကပ်ပြီး နားထောင်နေကြတာကိုတော့

သူတို့ မသိကြ ။ ကာမစိတ်တွေ တအား ပြင်းထန်ပြီး တအားလိုးဆောင့်နေကြသည် ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြင်းသထက်ပြင်း မြန်သထက်မြန်လာသည် ။ 

“ လိုး.....လိုး...တအား....တအားဆောင့်....ဆောင့်.....ဆောင့်.......ဆောင့်......”

သင်ဇာရဲ့ အားမလိုအားမရ အော်သံတွေ ။ တဖတ်ဖတ် အသားချင်း ရိုက်သံတွေ ။

အိမ်သာခန်း အပြင်က ပရိတ်သတ်ရဲ့ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ရယ်သံတွေ ထွက်လာသည် ။

ဖွတ် ဖပ် ဖွတ်ဖပ် ဗျိ ပြိပြိ......

အား....အမလေး....ကောင်းတယ်..လိုး...လိုး.....မဲဇာ....လိုးစမ်း တအား.....တအား.....အူး....ဟူး.....

မဲဇာ တအားကောင်းသွားပြီး သုတ်ရည်တွေ တပုံကြီး သင်ဇာ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အ

ချိန်မှာ သင်ဇာလည်း ပြီးသွားသည် ။ ပြိုင်တူလိုလို ပြီးသွားကြတဲ့ ကာမပွဲလေးက သူတို့နှစ်ယောက်

လုံးအတွက် တအားကောင်းတဲ့ပွဲလေးတပွဲပေါ့ ။

“ မဲဇာ......”

“ ဗျာ...မမ....”

“ မင်း အာမချောင်နဲ့နော်....ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောနဲ့.....”

“ ဟုတ်..စိတ်ချပါ မမ......”

သင်ဇာက ပေါင်ကြားနဲ့ စောက်ဖုတ်က အရည်တွေကို ပင်တီလေးနဲ့ သုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ပင်တီ ကို 

အမှိုက်ပုန်းထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။

“ သွားစို့ မဲဇာ......”

မဲဇာလည်း တင်ပါးအိအိတွေကို လှုပ်ခါရင်း အိမ်သာခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ သင်ဇာ့အနောက်ကို

ခပ်သွက်သွက်လေး ပြေးလိုက်သွားလိုက်ပါသည် ။

အပိုင်း ၃ ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (အပိုင်း -၃)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း 

(အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ထောင်ကျနေတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ တပည့် လူယုံ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ သမီးလေး ဇီဇဝါ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်မှာ တယောက်ထဲ ရပ်စောင့်နေတာကို 

ခပ်ဝေးဝေးက စောင့်ကြည့် နေတဲ့ ဒေ၀လှိုင် တွေ့နေသည် ။

 ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ အိမ်ကို သူ့အဖေက ငွေတွေ သွားပို့ခိုင်း ကထဲက ဇီဇဝါကို တွေ့ခဲ့တဲ့အချိန် ဒေ၀လှိုင် ဇီဇဝါကို သဘောကျသွားခဲ့သည် ။

 ဒေ၀လှိုင်သည် သူလိုချင်တာ ဆိုရင် မရရအောင် ယူလေ့ရှိသည် ။

 ငွေကြေးချမ်းသာ တောင့်တင်းတဲ့ မိသားစုကမို့ ငွေကို လမ်းခင်းပြီး ရအောင် လုပ်နိုင်ခဲ့တာတွေက တပုံကြီးလေ ။

 ဆိုးသွမ်း ယုတ်မာတဲ့ မိသားစုကမို့ လွယ်လွယ်နဲ့ မရရင်လည်း အင်အားကို သုံးပြီး ရအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့ကောင် ။

ဇီဇဝါတို့က ဆင်းရဲသည် ။ အဖေကလည်း ထောင်ကျနေသည် ။ အကူအညီ လိုအပ်နေတော့ ငွေအင်အားနဲ့ ဖိပြီး ရအောင်ဖန်မယ် လို့ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့

 စိတ်ထဲမှာ စဉ်းစား နေသည် ။

ဇီဇဝါ တယောက် ဘတ်စ်ကား ပေါ်မလာလို့ လာမယ့်ဖက်ကို မျှော်ကြည့်နေသည် ။

 ( ဒီအတိုင်းဆိုရင် အလုပ် နောက်ကျတော့မှာဘဲ . . . .)

 မှန်လုံ ဆလွန်းကားတွေ တဝီးဝီးနဲ့ ဖြတ်သွားနေကြသည် ။

 ကံမကောင်းတဲ့ သူတို့မိသားစုသည် အခက်အခဲမျိုးစုံနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရပြီး ဆင်းရဲနွမ်းပါးလွန်းနေပါလား.....ချမ်းသာတဲ့လူတွေ ကျတော့လည်း 

တအားနင်း ချမ်းသာကြသည် ..။

 ကားတွေ တဝီးဝီးနဲ့ သွားလာနေကြသည် ။

 မြေနိမ့်ရာ လှံစိုက်....ဆင်းရဲသားတွေ အတွက် မှာတော့ ဘတ်စ်ကားက ပေါ်ကို မလာ ။

 အလုပ်နောက်ကျရင် မန်နေဂျာရဲ့ ငြိုငြင်တာကို ခံရဦးမည် ..။

ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်မှာ လူတွေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ များလာသည် ။

တောက်ပြောင် သစ်လွင်တဲ့ မှန်လုံကားနက်ကြီးတစီး ဇီဇဝါ့ အရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာသည် ။

ဟင် . . .

 ကားမှန်ချပ် လျော့ကျပြီး ပွင့်လာသည် ။

 ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သား အငယ်ဆုံး ဒေ၀လှိုင် ...။ အိမ်ကို ငွေတွေ လာပို့ပေးတဲ့သူ ။

 ( ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ သမီး ဇီဇဝါ မဟုတ်လား . . .)

 ( ဟုတ် . . .)

 ( လာလေ..တက်..ကိုယ် လိုက်ပို့မယ်......)

 ဇီဇဝါလည်း အလုပ်နောက်ကျတော့မှာမို့ ငြင်းနိုင်စွမ်း မရှိဘူး ။ သူ့ကားကြီးထဲကို ၀င်လိုက်ရသည် ။

ကားထဲမှာ အဲယားကွန်းကြောင့် အေးစိမ့်နေသည် ။

 အနံ့အသက်ကလည်း မွှေးနေသည် ။

 နေပူပြင်းတဲ့ အချိန် ဘတ်စ်ကားစောင့်ရတာ ကြာတော့ ချွေးတွေ ထွက်နေတဲ့ ဇီဇဝါသည် လေအေးစက် နဲ့ ကားကြီးထဲမှာ သက်သာရာ 

ရသွားသည် ။

( ဘယ်ကို ပို့ပေးရမလဲ.......)

( ပန်းဆိုးတန်းလမ်း ...အကို.....)

ဇီဇဝါ တအား လှတာဘဲ . .။

 ဒေ၀လှိုင် မသိမသာ ခိုးကြည့်ပြီး စိတ်ထဲမှာ သဘောကျနေတာ ။

ဇီဇဝါရဲ့ ရုံးအောက်အထိ လိုက်ပို့ပေးလိုက်ပြီး လမ်းမှာ စကားမရှိ စကားရှာပြီး ခင်မင်အောင် ၀င်လုံးခဲ့လို့ ဒေ၀လှိုင်နဲ့ ဇီဇဝါတို့ ရင်းနှီး 

ခင်မင်သွားကြသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဇီဇဝါရဲ့ အမေ ဒေါ်ဒေစီသည် ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ အလုပ်ရုံးခန်း ထဲမှာ ရောက်နေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်ကို လာတွေ့တာ ။

ဦးတေဇာလှိုင်က လက်ခံ တွေ့ဆုံသည် ။

( ဒေစီ .....ဘာလိုလဲ...ဖုန်းဆက်လိုက်ရောပေါ့..သားငယ်ကို ဒေစီတို့ လိုအပ်တာတွေကို ကူညီဖို့ တာ၀န်ပေးထားတာ......)

( ဟုတ်ကဲ့ပါ အကိုကြီး.......ဒေစီ အခက်အခဲ ရှိနေလို့ပါ..ဟိုတလောက အကိုကြီး ပို့ပေးတဲ့ ငွေတွေကလည်း အကြွေးတွေ ဆပ်..ကိုသက်ပိုင် 

ထောင်ထဲမှာ လိုအပ်တာလေးတွေ ပို့ပေးရတာနဲ့ ကုန်သလောက် ရှိသွားတယ်လေ.....အဲဒါ......)

( အာ...ရတယ်..ရတယ်.......နင်တို့မိသားစု ဘာလိုလို ငါလုပ်ပေးမှာပေါ့..နင်တို့နဲ့ ငါက မိသားစု အဖွဲ့၀င်တွေလိုဘဲလေ......)

( ကျေးဇူးပါ အကိုကြီး.....)

ဦးတေဇာလှိုင်က  ဒေါ်ဒေစီရဲ့ တောင့်တင်း အချိုးကျဆဲ ကိုယ်လုံးတွေကို သတိထားမိသည် ။

အလတ်ကြီး ရှိသေးတာဘဲ . . ဟူး......သက်ပိုင် တယောက်လည်း မိန်းမ လှလှတောင့်တောင့် ရထားပြီး ထောင်ထဲသွားနေရတယ်ကွာ....ဒီကောင့် 

ဘ၀လည်း ဆိုး လိုက်တာ....ဒေစီတယောက် အထီးကျန်ဆန်နေမှာဘဲ.....။

ဒေါ်ဒေစီလည်း ပါးနပ်တဲ့ မိန်းမ တယောက်ပါ ။ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ အကြည့်တွေကို သတိထားမိသည် ။ သူ့မျက်လုံးကြီးတွေ ဘယ်တွေကို 

ရောက်နေသလဲ ဆိုတာကို လည်း သိသည် ။

 ဦးတေဇာလှိုင်က သူ့လက်ထောက် စာရေးမလေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

 ( နွယ်နီကျော်ရေ.....ငွေ သိန်းငါးရာ ထုတ်ယူခဲ့ပါကွယ်.......)

 ( ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ......)

 ဒေါ်ဒေစီလည်း နွယ်နီကျော် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

ဆံပင်တိုတိုလေးနဲ့ ခပ်ငယ်ငယ် ချောချော ကောင်မလေး ။ ဦးတေဇာ နဲ့မှ လွတ်ပါ့မလား လို့ တွေးထင်လိုက်သည် ။

( ဒေစီ . ..)

 ( ရှင်..အကိုကြီး . . .)

 ( နင် ဒီကို ဘာနဲ့ လာခဲ့လဲ...)

 ( တက်ဆီနဲ့ပါ အကိုကြီး...)

 ( အပြန် ငွေထုပ်ကြီးနဲ့.....တက်ဆီ မစီးနဲ့..တော်ကြာ အလုခံနေရအုံးမယ်......နင့်ကို ငါ အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမယ်.......ဒေစီ....)

 ( အို..အားနာစရာကြီး..အကိုကြီးရယ်.....ဒေစီ့ဖါသာ ပြန်ပါ့မယ်...ရတယ်...ရတယ်...မပို့နဲ့.....)

 

 ( ဒေစီ..နင် ငွေတွေ အများကြီးနဲ့ တယောက်ထဲ......ငါ ပို့ပေးမယ်......)

ဒေါ်ဒေစီ ကို ဦးတေဇာလှိုင်က အိမ်တိုင်ရာရောက် လိုက်ပို့ပေးသည် ။

များလွန်းတဲ့ ငွေတွေကို ရက်ရက်ရောရော ပေးတဲ့အတွက် ဒေါ်ဒေစီ အရမ်း ကျေးဇူးတင်နေသည် ။

လင်ဖြစ်တဲ့ ကိုသက်ပိုင် ထောင်ထဲ ရောက်သွားပေမယ့် ဦးတေဇာလှိုင်က အစစအရာရာ တာ၀န်ယူပေး

တဲ့အတွက် ၀မ်းသာကျေးဇူးတင်နေရသည် ။

လေအေးစက် ဖွင့်ထားလို့ ကားထဲမှာ အေးစိမ့်နေသည် ။

ချွေးတွေ စိုစိုရွှဲနေကြတဲ့ ပြည်သူတွေ ကားမှတ်တိုင်တွေမှာ တပုံကြီး ရှိနေကြတဲ့အချိန် ဒေါ်ဒေစီသည်

ဇိမ်ခံကား အကောင်းစားကြီးထဲမှာ ပါသွားနေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ဒေါ်ဒေစီ ကို ကားရှေ့ခန်း သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းသည် ။ ဘာကြောင့် ထိုင်ခိုင်းသလဲ

ဆိုတာကို မကြာခင် ဒေါ်ဒေစီ သိလိုက်ရသည် ။ ဦးတေဇာလှိုင်က ကားကို လက်တဖက်ထဲနဲ့ ထိန်း

ကိုင်မောင်းပြီး ကျန်တဲ့လက်နဲ့ သူမပေါင်တန်တဖက်ကို ကိုင်လိုက်လို့ ။

“ ဒေစီ......”

“ ရှင်...အကိုကြီး.......”

“ နင် တအားလှတာဘဲ.......”

“ ဟာ...အကိုကြီးကလည်း...မဟုတ်ပါဘူး.....လှပါဘူး......”

မိန်းမဆိုတာ ကိုယ့်ကို လှတယ်ပြောရင် သဘောကျကြတာချည်းပါဘဲ....။

“ အို...လှတယ်..အရ်ါယသိပ်တင်တာဘဲ....နင့်ကိုယ်လုံးကလည်း တောင့်လိုက်တာ အပျိုရှုံးတယ်.....”

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လက်က ပေါင်တန်ကို ပွတ်နေသည် ။

ဟော..ဟော.....ပွတ်ရင်း ပေါင်ရင်းဖက်ကို ရွေ့လာသည် ။ အယ်....ကိုင်ပြီ......ပေါင်နှစ်ချောင်း ကြားထဲက

မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်ကို ။

“ အင်.....အို့....အကိုကြီး......”

“ ငါ့ကို ပေးလိုးပါဟာ......နော်...ဒေစီ......”

“ မ....မ.......မသင့်ဘူး ထင်တာဘဲ အကိုကြီးရယ်.....ကို....ကိုသက်ပိုင်ကို ဒေစီ....ဒေစီ.....”

“ ဟာ....နင်ကလဲ..ဘယ်သူမှ သိတာမှ မဟုတ်တာ......နင် လိုချင်တာ အကုန်လုံး ငါလုပ်ပေးမယ်.....ငါ

တအား လိုးချင်နေတယ်.....နင် သိပ် ဆက်ဆီဖြစ်လွန်းလို့.....”

သူ့လက်ချောင်းတွေက ဒေါ်ဒေစီရဲ့ အကွဲကြောင်းကို ထမိန်အပေါ်ကနေ စမ်းနေသည် ။ ပွတ်နေသည် ။

ဒေါ်ဒေစီလည်း တကယ်တော့ လင်နဲ့ဝေးကွာနေတာလည်း ကြာလာပြီလေ  ။ ကာမစပ်ယှက်တာလည်း

မရှိတာ ကြာပြီ ။ သူ့အထိအတွေ့ အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် ဒေါ်ဒေစီရဲ့ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာရ

သည် ။ ကြက်သီးတွေ ထပြီး စိတ်ထဲမှာလည်း သဘောကျမိလာသလိုဘဲ ။

သူ့လက်ချောင်းတွေက အထဲကို တိုး၀င်ချင်နေကြသည် ။ ထမိန်နဲ့ ပင်တီ ခံနေလို့ တော်ပါသေးရဲ့ ။

အိမ်ကို ရောက်သွားတော့ ဦးတေဇာလှိုင်ရော ဒေါ်ဒေစီရော ကာမစိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွလို့ နေကြတာမို့

အိမ်ထဲ ရောက်တာနဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်က ဒေါ်ဒေစီကို အငမ်းမရ နှုတ်ခမ်းစုတ်ရင်း ဖင်ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်

တော့တာဘဲ ။

“   လာ...အထဲကို သွားရအောင် . . .သမီး အလုပ်က ပြန်လာရင် ပက်ပင်းတိုးနေမယ်.....”

ဒေါ်ဒေစီက အတွင်း အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင် တအား ထန်နေသည် ။ 

မိန်းမ နဲ့ လိုးကြရင် ပျော့ပျော့ကျသွားတဲ့ သူ့လီးကြီးသည် ဒေါ်ဒေစီနဲ့ကျတော့ တအားကို ကြီးထွား တောင်မတ်နေပါလား ။

အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ သူရော ဒေါ်ဒေစီရော ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်

ကြသည် ။ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ တယောက်ကို တယောက် ကြည့်မိကြသည် ။ ဒေါ်ဒေစီရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့

နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းမာဆဲ ကြီးမားဆဲ ဖြစ်သလို ဘိုက်သားချပ်ချပ်နဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူ

 နှစ်ချောင်း..အလယ် ဂွဆုံက အမွှေးရေးရေးနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ရမက်မီးတွေကို တ

ဟုန်းဟုန်း တောက်လောင်စေပြီ ။

“ တအား မိုက်တယ် ဒေစီ.....လာ လိုးကြစို့.....”

ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲခေါ်နေတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လီးညိုညို တုတ်တုတ်ကြီးကလည်း ဒေါ်ဒေစီရဲ့ စိတ်တွေ

ကို တအား ထကြွစေသည် ။ လီးနဲ့ အလိုးမခံရတာ ကြာပြီလေ ။ တခါတလ စောက်ဖုတ်က ယားရင်

 လက်နဲ့ဘဲ ဖိပွတ်ပြီး အာသာဖြေလိုက်ရသည် ။ 

ဒေါ်ဒေစီကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်တဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ တန်ဆာကြီး

သည် မတ်မတ်ထောင်နေသည် ။ ထိပ်ပေါက်ကလည်း အရည်လေးတွေ ယိုစီးကျနေသည် ။

“ အကိုကြီး.....”

“ ဟင်...ဘာလဲ.....”

“ ခုလို လုပ်ကြတာကို ကိုသက်ပိုင် လုံး၀ မသိပါစေနဲ့ရှင်......”

“ မပူစမ်းနဲ့ ဒေစီ.....ဒါက ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ သိကြတဲ့ဟာ...ကဲ ဒါတွေ မေ့ထား.....ဒို့ ပျော်လိုက်

ကြရအောင်....”

စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူ နှစ်ချပ်က မဟတဟနဲ့ ။

အတွင်းသား နီနီရဲရဲ တပိုင်းတစကို တွေ့နေရသည် ။

လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အပေါက်မှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်တွေ

 စိုနေသည့်တိုင်း တင်းကြပ်နေသည် ။ လင်ရှိမယား ဖြစ်ပေမယ့် မလိုးတာ ကြာလို့ ထင်ပါရဲ့ ။

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လီးကြီးက ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆုံးတိုင် ၀င်ရောက်သွားသည် ။

“ အိုး....ကျွတ်ကျွတ်.....”

အတွင်းသားတွေကို တအားကြီး ပွတ်တိုက် ၀င်ရောက်လာတာမို့ ကာမဖီလင်က ကောင်းနေသည် ။

အို..သူ လိုးပြီ . ။ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် ။ လိုးတာ ခပ်သွက်သွက် ။

“ အိုး......အိုး......အိုး......”

စွပ်...စွပ်..စွပ်.........

ဦးတေဇာလှိုင်လည်း ကြပ်တင်းတင်း စောက်ဖုတ် အရသာကြောင့် ဖိဖိလိုးတာ ခဏချင်းမှာ တအား 

ဆောင့်လိုးတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်သွားသည် ။

“ အား.......အား.....ဟင်း.......ဆောင့်...ဆောင့်.......ကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်.......”

ဒေါ်ဒေစီလည်း မရှက်ဘဲ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ပြောဆိုနေသည် ။ ဦးတေဇာလှိုင်ကလည်း လိုးသည် ။

အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည် ။

လိုးရတာ အရမ်းကို ကောင်းနေသည် ။ အီဆိမ့်နေတဲ့ ကောင်းခြင်း အရသာထူးကြောင့် မရပ်တမ်း

ဒလစပ် လိုးပစ်နေသည် ။ ဒေါ်ဒေစီလည်း လီးလိုလားနေတာမို့ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အပေးအယူ မျှတတဲ့ 

လိုးပွဲလေးပါဘဲ ။ လိုးတဲ့လူကလည်း ဆောင့်လိုးထည့် ခံတဲ့လူကလည်း ကော့ပေးလိုက် ပင့်ပေးလိုက်

နဲ့ ဟန်ကျနေသည် ။ တအားဆောင့်လိုးတော့ လမ်းဆုံးကို ခပ်မြန်မြန်နဲ့ လှမ်းတက်သွားတော့တာ။

“ အူး.......”

လရည်တွေ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဒေါ်ဒေစီရဲ့ စောက်ပတ်ထဲကို သူ ပန်းလွှတ်လိုက်တဲ့မချိန် ဦးတေဇာလှိုင် တ

ယောက် အသံထွက်သွားသည် ။

ဒေါ်ဒေစီလည်း တအားကောင်းသွားသည် ။ ပြီးသွားသည် ။ စောက်ဖုတ်နဲ့လီး မချွတ်တမ်း ထိုးသွင်းထား

ရင်း သူတို့နှစ်ယောက် ငြိမ်သက်သွားလေသည် ။

ဇီဇဝါ တယောက် စည်းကမ်းကြီးတဲ့ မန်နေဂျာမရဲ့ “ မောင်း ”တာကို တနေကုန် ခံခဲ့ရလို့ ပင်ပန်း နွမ်း

နယ်နေသည် ။ မောပန်းညောင်းညာနေတဲ့အတွက် လေးကန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ရုံးထဲက ထွက်လာတဲ့

အချိန် ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ ရပ်နေတဲ့ ဒေ၀လှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ဟင်..ကိုဒေ၀လှိုင်.....”

“ ဇီဇဝါ . . ”

“ ဘာလာလုပ်တာလဲ....ကိစ္စရှိလို့လား.....”

“ ဇီဇဝါ့ကို လာစောင့်နေတာလေ ...”

“ အို...ဘာလို့ စောင့်ရတာလဲ.....မလိုပါဘူး . . .”

ဇီဇဝါက မန်နေဂျာမက နှိပ်စက်ထားခဲ့တာတွေကြောင့် တော်တော် စိတ်ညစ်ခဲ့တာမို့ ခပ်ပြတ်ပြတ် ပြော 

လိုက်မိသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က “ ဇီဇဝါ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးချင်လို့ပါ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ 

ဇီဇဝါက “ နေပါစေရှင်....ကားမလာတာ ကားကြပ်တာ နေ့တိုင်း ရင်ဆိုင်ရတဲ့ အခက်အခဲပါ....ကျမ ဘ၀

နဲ့ကျမ ရှိပါစေတော့....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒေ၀လှိုင်က အရှေ့ကနေ ပိတ်ပြီး ရပ်နေသည် ။

“ ဒီနေ့တော့ ကျနော် လိုက်ပို့ပါရစေဗျာ.....စကားပြောစရာလေးလည်း ရှိလို့ပါ.....” လို့လည်း ပြောလိုက် 

သည် ။

အင်း..မကင်းရာမကင်းကြောင်း လူတွေဘဲမို့ ဇီဇဝါ မငြင်းချင်တော့ ။

သူ့ကားပေါ်ကို တက်ပြီး လိုက်ခဲ့လိုက်သည် ။

“ ဇီဇဝါ.....ကျနော် ပြောချင်တာက ဇီဇဝါတို့ အဖေက ကျနော်တို့အဖေအတွက် အလုပ်တွေ

 လုပ်ပေးတဲ့လူ... အနစ်နာခံပြီး ထောင်ထဲကို ၀င်ခံပေးလိုက်တဲ့လူ....ဒါကြောင့် ကျနော့်အဖေနဲ့

 ကျနော်တို့ မိသားစုက ဇီဇဝါတို့ကို ကျေးဇူးတင်တယ်.....အကူအညီ ပေးချင်ကြတယ်...တစိမ်းတွေလို့

သဘောမထားပါနဲ့ဗျာ......နော်....ကျနော် လိုက်ပို့ပေးတာတွေကို လက်ခံပါ....”

“ ဟုတကဲ့....” လို့ ဇီဇဝါက ပြန်ပြောသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က အိမ်မရောက်ခင် စားသောက်ဆိုင် တဆိုင်ကို ၀င်လိုက်ပြီး အစားတွေ ၀ယ်ကျွေးသည် ။

အိမ်ကိုလည်း ၀ယ်ပေးလိုက်သည် ။

“ အားနာစရာကြီးရှင်....ကျေးဇူးအများကြီး တင်တယ်နော် . . . ”

ဇီဇဝါ အိမ်ထဲကို ၀င်လိုက်တဲ့အချိန် မေမေ့ကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ သမီးလေးရေ..ကြည့်ပါအုံး.....အကိုကြီး ဦးတေဇာလှိုင် ပေးလိုက်တာ....”

များပြားလှတဲ့ ငွေထုပ်တွေကို မေမေက ပြနေသည် ။

“ မေမေတို့ အကြွေးတွေ အကုန်ဆပ်နိုင်တော့မယ် သမီးလေး.....”

မေမေ့ရဲ့ မျက်နှာ ပြုံးနေတာကို တွေ့ရတာ ဇီဇဝါ အရမ်းကျေနပ်မိပါသည် ။

ဒါဝိတ်မိုးမြင့် ( ခေါ် ) ဒါဒါရဲ့ ဖြတ်ထိုးဥာဏ်ကောင်းချက်တွေ လျင်မြန်သွက်လက်တာတွေကြောင့် ဒေါ် 

ဝေမာလှိုင်တယောက် စီးပွား လပ်လာဘတွေ တအား တက်နေသည် ။

ဒါဒါသည် အများအမြင်မှာ မိန်းမစိတ်ပေါက်နေတဲ့ မိန်းမလျာတယောက် ဖြစ်ပေမယ့် ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ကို 

ကောင်းကောင်းကြီး လိုးနေသည် ။ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်လည်း စီးပွာ အရှာကောင်းတဲ့အပြင် အလိုးလည်း တ

အားကောင်းလို့ ဒါဒါကို ခိုက်နေသည် ။

မွေးစားသမီး မက်မောလှိုင်သည် ဒါဒါသည် တကယ့် မိန်းမလျာစစ်စစ် တယောက်လို့ဘဲ ထင်နေခဲ့တာ

တနေ့ အပြငက ပြန်လာတဲ့အချိန် သူ့မာမီရဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ တုံးလုံးပက်လက်ကြီး အိပ်နေတဲ့ ဒါဒါကို

တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ အံ့သြသွားရသည် ။ လိုးပြီးခါစ လီးကြီးတန်းလန်းနဲ့ သူ့မာမီကို ဖက်ထားတဲ့ ဒါဒါ

ဟာ နှစ်ဖက်ချွန် တယောက် ဆိုတာ မက်မောလှိုင် သိလိုက်ရသည် ။

စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ကားမောင်းထွက်ခဲ့မိသည် ။

ဒါဒါ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးကိုလည်း မျက်စိထဲက ဖျောက်ထုတ်လို့ မရဘူး ။

ရိမ်းဘိုးဘရေ့ခ်ျ( သက်တန့်တံတား ) ကလပ်

တိုက်အမြင့် ခေါင်မိုးပေါ်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့ ဒီကလပ်ကို မက်မောလှိုင် တခါတရံ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့

ေ၇ာက်တတ်သည် ။

ဒီနေ့တော့ မာမီ ဖြစ်ပျက်နေတာတွေကို စိတ်ပျက်မိ စိတ်ညစ်တာနဲ့ ကလပ်ကို လာခဲ့ပြီး အရက်မှာ

သောက်သည် ။

ဘဲတွေက စော်တကောင်ထဲ ထိုင်နေတာကို တွေ့တာနဲ့ လာရော လာမိတ်ဖွဲ့ချင်ကြသည် ။

စိတ်ညစ်နေပါတယ်ဆို....မက်မောလှိုင် ဘယ်သူနဲ့မှ စကားမပြောချင်ဘူး ။

အရင်က မက်မောကို တစိုက်မတ်မတ် လိုက်ခဲ့တဲ့ “ဝံသာထက် ” ဆိုတဲ့ဘဲကတော့ မောင်းထုတ်လည်း 

မရဘူး ။ မျက်နှာသိပ်ပြောင်တာဘဲ ။

မက်မော အနားက ဝံသာထက် ဆိုတဲ့ အကောင်ကို ဘယ်လို နှင်ထုတ်ရမလဲ မသိဘူး ။

“ မက်မော . . .”

“ ဟင်....ကိုကိုဒေ၀......”

ဒေ၀လှိုင် မိုးပေါ်က ကျလာသလို ပေါ်လာသည် ။

“ ဒီကောင် လာနှောက်ယှက်နေတာလား.......”

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အသံက ကျားရဲတကောင်လိုဘဲ ။

၀ံသာထက် ဆိုတဲ့ကောင် ချက်ချင်း ထရပ်သည် ။

“ မင်း ဘာကောင်လဲ.....”

၀ံသာထက် မျက်နှာပျက်သွားသည် ။

“ သေချင်လား......”

၀ံသာထက်သည် လူကြီးသား ဖြစ်သည် ။

ဒီလို လာခြောက်လို့ ကြောက်မယ့်ကောင် မဟုတ်ဘူး ။

အဖေအရှိန်အဝါနဲ့ အောင်လံတလူလူ လွင့်နေတဲ့သူ ဆိုတော့ “ မင်းကကော ဘာကောင်လဲ.....” လို့ 

ပြန်မေးသည် ။

“ ဖေါင်း...ထုန်း.....ဖြောင်း.....”

“ အားးးးး.....”

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ လက်က မြန်သည် ။ ဝံသာထက် ဘိုင်းကနဲ လဲကျသွားသည် ။ 

ကလပ်ထဲမှာ အော်ကြ ပြေးကြ..ရှုပ်ကုန်သည် ။

“ လာ..သွားစို့ မက်မော.....”

ဒေ၀လှိုင်က မက်မောလှိုင်ရဲ့ လက်ကလေးကို ဆွဲပြီး ပြေးထွက်ခဲ့သည် ။

ကလပ် အောက်ကို ရောက်တော့ “ ကားပါလား...မက်မော....” လို့ သူက မေးသည် ။

“ ပါတယ် ကိုကိုဒေ၀ ...”

“ ဒါဆို မက်မောကားဆီကို သွားမယ်...ကိုကို ကားမပါဘူး.....”

မက်မောလှိုင်ရဲ့ ကားနဲ့ သူ လိုက်လာသည် ။

“ အင်း..မက်မောက တအားလှတော့ အမြဲဘဲ ဘဲတွေက အနောက်က လိုက်နှောက်ယှက်ကြတယ်....

မက်မော အတွက်နဲ့ လူသတ်ချင်တဲ့စိတ် ပေါက်ပေါက်နေတယ်......သိလား.....”

“ ကိုကိုဒေ၀ရယ်....စိတ်လျော့....စိတ်လျော့.....”

“ မလျော့နိုင်ဘူး...မက်မောကို လာပတ်သက်ကြတာ မခံနိုင်ဘူး.....ဘာလို့ မခံနိုင်လဲ သိလား.....”

“ သိဘူး . . ”

“ မက်မောကို ကိုကို ချစ်နေ .လို့ . . .”

“ ဟာ....ကိုကိုဒေ၀ကလည်း....မောင်နှမ အချင်းချင်းတွေ.....”

“ လုပ်မနေနဲ့ မက်မော......နင် မွေးစားသမီး ဆိုတာ ငါသိနေတာ ကြာလှပြီ.....နင့်ကို ငါ ချစ်နေခဲ့တာ

ကြာပြီ ….   ”

မက်မောလည်း တော်တော့်ကို ရင်မောသွားသည် ။

မက်မောလှိုင်လည်း အတင်းကြီး ချစ်စကားတွေ ပြောပြီး သူ့ကို ပြန်ချစ်ဖို့ ပြောနေတဲ့ ဒေ၀လှိုင်ကို အလိမ်မာသုံးပြီး အိမ်အရောက် ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်ရသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က မက်မောကို ချစ်တယ် ဆိုတာ မက်မော မယုံပါဘူး ။ သူ မက်မောကို တပ်မက်တာပါ ။ တဏှာသက်သက်ပါ ။ မက်မောရဲ့ ကိုယ်တွေကို သူ သဘောကျတာ

ပါ ။

အင်း.....ယောက်ျားတွေများ တော်တော်ဘဲ တဏှာရူးကြတယ် ။ မိသားစုထဲပါ မချန် ဘူးကြတယ် ။

 မက်မောလှိုင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒါဒါနဲ့ မာမီ့ကို မတွေ့ဘူး ။ သူတို့ အပြင်ထွက်သွားကြပြီ ထင်တာဘဲ ။

ချွေးစိုနေတဲ့ အ၀တ်အစားတွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မက်မောလှိုင် ရေချိုးခန်းထဲကို ၀င်လိုက်သည် ။

 မိမွေးတိုင်း ကိုယ်နဲ့ ရေပန်းကို ဖွင့်ပြီး ရေပန်းအောက်ကို ၀င်လိုက်သည် ။ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့ ရေစက်ရေပေါက်တွေ အောက်မှာ တကိုယ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်

 နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး ရေချိုးပစ်လိုက်သည် ။

 မက်မောရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံး တုန်ခါနေကြသည် ။

 ဟူး..ဒါကြီးတွေကြောင့် ကိုကိုဒေ၀လှိုင် အပါအ၀င် ဘဲတွေ အကုန်လုံး မက်မောကို ဝိုင်းအုံနေကြ အနောက်က လိုက်နေကြတာပေါ့ ။

 နို့အုံကြီးတွေကို ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း မက်မောလည်း စိတ်တွေ ထကြွလာသည် ။

 ဒီလို စိတ်တွေ ဖြစ်တာက ကြာပါပြီ ။ အပျိုပေါက် အရွယ်ထဲက သွေးသားတွေ ပြောင်းလဲလာပြီး ဆန့်ကျင်ဖက် လိင်ကို လိုလား တောင့်တာတာတွေက သဘာ၀ 

အလျောက် ဖြစ်လာရတာမဟုတ်လား ။

( အို...အင်း . . .ဟင်း.....)

 အခုထိ ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် ယောက်ျားတွေရဲ့ အကိုင်အတွယ်ကို မခံဖူးသေးတဲ့ မက်မောလှိုင်သည် သူမကိုယ်တွေကို သူမဖါသာ ကိုင်ပွတ်နေမိသည် ။

 နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ပွတ်တာနဲ့ အားမရဘဲ ပေါင်ကြားနေရာဆီကို လက်တဖက်က ရောက်သွားသည် ။

 အဓိက နေရာ ။ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို လက်ချောင်းတွေက ဖိဖိပြီး ပွတ်မိသည် ။

 ( အို......အင်.......ဟင်း....)

 တနေ့နေ့တော့ ဒီအပေါက်ထဲကို ယောက်ျား တယောက်ယောက်ရဲ့ လီးတန်ကြီး အသွင်းခံရမှာဘဲ ။ 

 အပြာကားတွေ အကြိမ်ကြိမ် ကြည့်ဖူးသူမို့  လီးဆိုတာကြီးကို တကယ် အပြင်မှာ မမြင်ဖူးသေးပေမယ့် ဘယ်လို လိုးပေးသည် ဆိုတာကိုတော့ မက်မော သိနေ

ပြီးပါပြီ ။

 ယားလွန်းတဲ့ စောက်ပတ်ထဲ တခုခု ထိုးထည့်ပြီး ဖြေဖျောက်ပစ်ချင်စိတ်တွေက ထိန်းလို့ မရအောင် ပေါ်ပေါက်လာသည် ။ 

 ဘာထိုးထည့်ရပါ့မလဲ . . ။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အပြေးအလွှား ရှာဖွေလိုက်မိသည် ။

 ဘာမှ မတွေ့ဘူး ။

ဟူး.....သက်ပြင်းချပြီး လက်ကို စောက်ဖုတ်ကနေ ခွာလိုက်သည် ။

 နောက်မှဘဲ..အေးဆေး.....။

 ရေပန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး လွှားထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ လှမ်းဆွဲယူလိုက်ပါသည် ။

ဆံပင်နဲ့ တကိုယ်လုံး အနှံ့ ရေသုတ်ပြီး မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကို ကိုယ်မှာ ပတ်ချည်လိုက်သည် ။

 ဖျတ်ကနဲ ဒါဒါ ရဲ့ လီးတန်ရှည်ကြီးကို မြင်ယောင်မိသွားသည် ။

( ဟွန်း...အခြောက် ဆိုပြီး.....ပူးကပ်ခံလို့ မဖြစ်ဘူး...လီးနဲ့ထိုးသွားမယ်.....ခိခိခိ . . . .)

 မက်မော တယောက်ထဲ ရယ်လိုက်ရင်း ဘာ၀တ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း အ၀တ်တွေ ထားတဲ့ ဘီဒို ကို ဖွင့်လိုက်ပါသည် ။

 အိုး......

လူတရပ်ကျော် ရှိတဲ့ အ၀တ်ထည့်တဲ့ ဘီဒိုကြီးထဲမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတဲ့ ဒါဒါကို မက်မောလှိုင် တွေ့လိုက်ရလို့ အရမ်းလန့်သွားသည် ။

( နင်..နင်..ငါ့ကို ချောင်းနေတာပေါ့...ဟုတ်လား........)

 စောစောက ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲကို ၀င်သွားကထဲက သူ ချောင်းနေတာလား ။

 ( မက်မောရယ်.....မက်မောက လှလွန်းလို့ မက်မောရဲ့ ကိုယ်လုံးကို မြင်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းလို့ မရလို့ပါ...ဒါဒါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါကွာ...နော် . . .)

ဒါဒါက ဘီဒိုထဲက လှမ်းထွက်လိုက်သည် ။

 မက်မောက ( နင် အခြောက် ဆိုပြီး မာမီ့ကို ၀င်ရော...ပြီးတော့...မာမီ့ကို.......) လို့ ခပ်မာမာနဲ့ ရန်တွေ့လိုက်ပေမယ့် ဒါဒါက မက်မော အနားကို တိုးကပ်လိုက်ပြီး

( တမင်တကာ လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး...မက်မောရယ်.......အက်ဆီးဒင့်ပါ...မတော်တဆ နီးစပ်လို့ ညိသွားကြတာပါ . . .)

( ဟိတ် ဒါဒါ..နင်..နင် အနား ကပ်မလာနဲ့......)

 ( မက်မောက သိပ် စိတ်ဆတ်တာဘဲကွာ...ဒါဒါက မက်မောတို့နဲ့ တစီးပွားထဲ.....အလုပ်တခုထဲ လုပ်နေကြတဲ့ လူပါ..ဒါဒါ့ကို မစိမ်းကားပါနဲ့နော် . . . .)

ဒါဒါက မက်မော အနားကို အနီးကပ်ဆုံး တိုးလာသည် ။

သူ့ပုဆိုးအောက်က ထိုးထိုး ထောင်ထောင် ငေါထွက်နေတဲ့ အတန်ရှည်ကြီးကို မက်မောလှိုင် တွေ့လိုက်ရသည် ။

(  ဟယ်...)

အသံက အခြောက်အသံ ။ ပေါင်ကြားက တုတ်တန်ကြီးက ရှည်လိုက်တာ အရမ်း ။

 ( မက်မော အခုနက ရေချိုးခန်းထဲမှာ လက်နဲ့ ပွတ်ပြီး ဖြေဖျောက်နေတာတွေ ဒါဒါ အကုန်တွေ့တယ်..လာ...လာ..ဒါဒါ...မက်မောကို မှုတ်ပေးမယ်.....ဘယ်သူမှ မသိ

 

 စရေဘူး..)

 ဒါဒါက မက်မောကို အတင်း၀င်ဖက်ပြီး မက်မောရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုတ်သည် ။

 မက်မောလည်း သူ့ကို တွန်းပစ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် သန်မာလွန်းတဲ့ သူ့လက်တွေရဲ့ ထိန်းချုပ်တာကို တွန်းလှန်လို့ မရလိုက်ဘူး ။

သူ့ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲက ထောင်ထနေတဲ့ သူ့အတန်ကြီးကလည်း မက်မောရဲ့ ပေါင်ကြားကို လာ ထောက်မိသည် ။

မက်မောလည်း သူ့အထိအတွေ့မှာ သာယာမိသွားသလိုလို  ။ သူ့ကို အတင်း တွန်းမပစ်တော့ဘဲ ငြိမ်ကျသွားသည် ။

ဒါဒါက လက်သွက်တဲ့ကောင် ။

 မက်မောရဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်တော့တာဘဲ ။

ကိုယ့်အမေနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ နှစ်ဖက်ချွန်နဲ့ ကိုယ်ပါ ဖြစ်တော့မည် ။ ဒီအတွေးကြောင့် မက်မော ဒါဒါ့ကို ငြင်းဆန်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

( အို...မလုပ်နဲ့....)

 ဒါဒါက ကာမဘီလူးစီးနေပြီ ။

ဘယ်လိုမှ ရုန်းလို့မရ  ။ ပြောလို့မရ ။ တွန်းဖယ်လို့ မရဘူး ။ မက်မောကို ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာထူထူကြီးအပေါ်ကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည် ။

 ( လွှတ်ပါ ဒါဒါရယ်. . .. )

ဒါဒါက မက်မောရဲ့ လည်တိုင်ကို စုတ်နေသလို ပြေကျတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးကြောင့် ဘွင်းဘွင်းကြီး ပေါ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ညှစ်နေသည် ။

တကယ်တော့ မက်မောလှိုင်သည် ဆန့်ကျင်ဖက်လိင် ယောကျားသားရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့ကို လိုချင် တောင့်တနေတဲ့ အပျိုမလေး 

တယောက်ပါ ။

ဒါဒါရဲ့ လက်သွက်သွက်နဲ့ ကိုင်တွယ်လိုက်တာကို ခံရတော့ ငြိမ်ကျသွားသည် ။

အဆိုးဆုံးကတော့ ဒါဒါရဲ့ လက်တဖက်က မက်မောလှိုင်ရဲ့ ပေါင်ကြားက ဖေါင်းပြူးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဆီက စောက်စိလေးကို 

ကလိပေးလိုက်တာပါဘဲ ။

မက်မောတယောက် ဒါဒါကို တအားဖက်ထားမိရသည်  ။

ဒါဒါက ဆိုင်းတွ မနေဘဲ မက်မောရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခေါင်းထိုး ၀င်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ ဖိဖိယက်ပစ်လိုက်သည် ။

( အို....အာ......ဟင့်...ဒါဒါ......ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲလို့.......)

မက်မောသည် ပါးစပ်က ပြောမိပြောရာတွေကို ပြောနေပေမယ့် တကယ်တမ်း ဒါဒါ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေတာကို အရမ်းကြိုက်နေသည် ။

ဒါဒါကို ငြင်းဆန်နိုင်အား သူမမှာ မရှိဘူး ။

ဒါဒါ့ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ထားပြီး သူ့လျာ ယက်တာတွေကို ခံယူနေတဲ့ မက်မောလည်း အရည်တွေ တအားစိုစိုရွှဲ နေရသည် ။

ဒါဒါက နှစ်ဖက်ချွန် ဖြစ်ပေမယ့် သွက်သည် ။ မြန်သည် ။ မက်မောလှိုင် ဘာဂျာကို ကြိုက်သွားပြီး မိန်းမောနေတဲ့အချိန် ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားကို 

တက်မှောက် နေရာယူ လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့ဒစ်လုံးကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်သည် ။

 အို့ အင်း.....အူး........။

မက်မောလှိုင်ရဲ့ အပျိုစောက်ဖုတ်လေးထဲကို ဒါဒါရဲ့ လီးတန်ကြီး တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ တိုး၀င်သွားသည် ။ ဒါဒါ့ကျောပြင်ကို တအားဆွဲဖက်ထားရင်း 

ပေါင်တန်တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးထားမိနေသည် ။

ဒါဒါ့လီးတန်ကြီးက အ၀င်အထွက် မြန်လာသည် ။ ဒါဒါ လိုးနေပြီ ။

( အို....ဒါဒါ......သူ..သူ..သိပ် လုပ်တတ်တာဘဲ......)

( ကောင်းလားဟင် မက်မော.....)

( အင်း..ကောင်းတယ်......ကောင်းတယ်.....)

မက်မောလှိုင်သည် ယောက်ျားနဲ့ တခါမှ မလိုးဖူးသေးတဲ့ အပျိုစစ်စစ်လေး ။

ဒါဒါသည် လက်သွက်သွက်နဲ့ အပျိုစင်မလေးကို ဖွင့်ပစ်လိုက်ပြီ ။

ကြပ်တောက်နေတဲ့ အပျိုမ စောက်ဖုတ်လေးကို တဇိဇိနဲ့ ဖိဖိ လိုးနေသည် ။

မက်မောရဲ့ ပါးစပ်က “ အား......အားရှီး.....အား....အားရှီး ….” လို့ အော်ညည်းနေပေမယ့် ဒါဒါရဲ့ လိုး 

ဆောင့်ချက်တွေကို တအား ကြိုက်နေသည် ။

ကာမဇောကပ်နေတဲ့ ဒါဒါသည် မက်မောကို ဖွင့်ပစ်လိုက်ဖို့ဘဲ စိတ်လောနေတာ ။ သဲကြီးမဲကြီး ဖြစ်နေ

တာ ။ အခန်းပေါက်၀မှာ ဒေါ်ဝေမာလှိုင် ရောက်လာတာကို သတိမမူမိ ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်သည် သမီး အပျိုစစ်စစ်လေးကို တက်လိုးနေတဲ့ ဒါဒါကို တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်မထိန်း

နိုင်ဘူး ။ အိပ်ခန်းထဲကို ပြေး၀င်သွားပြီး......“ ဒါဒါ....ယုတ်မာလှချည်လား.....ငါ့သမီးနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို

တက်လုပ်နေတယ်.....ကဲဟာ...ကဲဟာ.....” လို့ အော်ဟစ်ရင်း အနားမှာ တွေ့တဲ့ ဖန်ပန်းအိုးကြီးနဲ့ ဒါဒါ

ရဲ့ ခေါင်းကို ထုချသည် ။ အကြိမ်ကြိမ် ထုတာ ။

“ အား......”

အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်လိုက်ပြီး ဒါဒါ တယောက် မက်မောလှိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကနေ ကုတင်ပေါ်ကို ပစ်လဲ

သွားသည် ။

“ ဟင်......မာမီ...ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ.....”

ဒါဒါသည် သွေးအိုင်ထဲမှာ လဲနေပြီ ။

“ သူ..သူ.....မာမီ့ကိုလည်း လုပ်..အခု သမီးလေးကိုလည်း လုပ်တာကြောင့် မာမီ လုပ်လိုက်တာ....

လူယုတ်မာ......အလကားကောင်......”

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်သည် အော်ဟစ်ဆဲဆိုရင်း မျက်ရည်တွေ စီးကျလျက် ။

မက်မောလှိုင်လည်း ဒါဒါကို လှုပ်နှိုးကြည့်လိုက်သည် ။

“ မာမီ.....သေသွားပြီလား မသိဘူး . . .”

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်လည်း အရေးပေါ်လာပြီမို့ “ မိသားစု ” ရဲ့ အဓိက ဦးဆောင်နေသူ အကိုကြီး ဦးတေဇာလှိုင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်ပါသည် ။

နေက ခြစ်ခြစ်တောက် ပူနေသည် ။

ဒီနေ့လည်း ဇီဇဝါသည် အလုပ်သွားဖို့ ကားမှတ်တိုင်မှာ ကားစောင့်နေသည် ။

လူတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုများလာသည် ။

ဘတ်စ်ကားက မလာသေး ။

ဇီဇဝါ “ သူ့ ” ကို ဖျတ်ကနဲ သတိရလိုက်သည် ။

သူ.....။ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သားငယ် ဒေ၀လှိုင် ။

လေအေးစက် နဲ့ကားကြီးထဲမှာ စီးခဲ့တာကို အမှတ်ရသွားသည် ။ ရုံးအထိ လိုက်ပို့ပေးတဲ့ သူ့ရဲ့ မျက် 

လုံးတွေက “ အချစ် ” ဆိုတဲ့အရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာကို ဇီဇဝါ သိနေသည် ။

ဇီဇဝါ့ကို ချစ်ခွင့်တောင်းတဲ့ သူ့ကို အလိမ္မာသုံးပြီး ဇီဇဝါ အိမ်ပြန်ခဲ့ရသည် ။ သူက ဇွတ်တရွတ်လုပ်

ချင်တဲ့ သူဌေးသား တယောက်  ။

ကားတွေ တဝိ၀ိနဲ့ ဖြတ်သွားနေတဲ့ အထဲက ကားအဖြူရောင်လေး တစီး လမ်းဘေးကို ဆွဲပြီး ရပ်လိုက်

တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ မှန်အနက်ရောင် လျော့ကျလာတော့ နေကာမျက်မှန် စိမ်းစိမ်းနဲ့ “ သူ့ ” 

ကို ဇီဇဝါ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ဟင်..ကိုဒေ၀လှိုင် . . ”

“ လာ...တက် ဇီဇဝါ . . ကိုယ် လိုက်ပို့မယ်......”

ဇီဇဝါလည်း သူ့ကားလေးထဲကို လှမ်း၀င်လိုက်သည် ။

“ ကားပြောင်းလိုက်တာလား......”

“ အင်း.....၀ပ်ရှော့ပို့ထားတယ်......မိန်းတနင့်စ် ပေါ့...ဇီဇဝါ.....အရမ်းလှတာဘဲ ဒီနေ့.......”

“ အို..ဟုတ်ဖဲနဲ့......”

ဇီဇဝါ ရှက်သွားသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က ဇီဇဝါ့ လက်ကလေးကို လှမ်း ဆုပ်လိုက်သည် ။

“ အို့....”

ဇီဇဝါ ရုန်းသည် ။ မရဘူး ။

“ ချစ်တယ်...အရမ်းဘဲ...အရမ်း ချစ်မိနေတယ်......”

“ အို..လွှတ်ပါ....မသင့်ပါဘူး.....”

“ ပြန်ချစ်ရင် လွှတ်မယ်.....”

“  အကို့ကို ယုံလို့ လိုက်လာတာ......”

ဒေ၀လှိုင် ဇီဇဝါ့လက်ကလေးကို ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည် ။

“ ဇီဇဝါ.....ရုံးချိန် နီးပြီလား.....တခုခု ၀င်စားမယ်လေ . . .”

“ အကို့သဘော.....”

ဇီဇဝါနဲ့ ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ၀င်စားကြသည် ။

ဒေ၀လှိုင် ပျော်နေသည် ။

ဇီဇဝါနဲ့ အတူတူ သွားလာ စားသောက်နေရလို့ ။

ဇီဇဝါရဲ့ ရုံးအရှေ့ကို လိုက်ပို့ပြီးတဲ့အချိန် ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ဖုန်း မြည်လာသည် ။

“ ဟင်..ဒက်ဒီ...ခေါ်တာပါလား......”

“ ဟယ်လို သား.....ဒေ၀.......မင်း အန်တီလေး အရေးတကြီး အကူအညီ လိုနေတယ်....မင်း ပြေးလိုက် 

အုံး......”

“ ဘာအကူအညီလဲ ဒက်ဒီ.....ပြောနိုင်မလား....”

“ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး..မင်း ချက်ချင်းသွားလိုက်.....”

“ အိုကေ ဒက်ဒီ......”

ဒေ၀လှိုင်လည်း အန်တီ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်ရဲ့ အိမ်ကို ချက်ချင်း သွားလိုက်သည် ။

ကားတွေက ပိတ်ကြပ်နေလို့ ခရီးက မတွင်ဘူး ။

သူရောက်သွားတဲ့အချိန် သူ့အကိုကြီး သီဟလှိုင် ရောက်နေနှင့်ပြီး အန်တီဝေမာလှိုင်နဲ့ မက်မောတို့

နဲ့ တခုခုကို အရေးတကြီး တိုင်ပင်နေကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် .။

“ ဘာဖြစ်သလဲ...အန်တီ.....”

အကိုကြီးသီဟလှိုင်က “ ဒါဒါက မက်မောကို တက်ကျင့်လို့ အန်တီဝေမာက ပန်းအိုးနဲ့ ထုလိုက်တာ

ဒါဒါ လျောသွားတယ်....ဒို့ ဒါဒါ့အလောင်းကို ဖျောက်ဖျက်ဖို့ တိုင်ပင်နေတာ ..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း “ ဒါဒါက ဂေး မဟုတ်ဖူးလား......ကျနော် နားမလည်ဘူး....” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့အခါ

အန်တီဝေမာလှိုင်က “ သူက နှစ်ဖက်ချွန်...ဒေ၀.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း “ အလောင်းဖျောက်ဖို့ မပူနဲ့ အကိုကြီး.....ကျနော့်တာ၀န်ထား....ဘယ်မလဲ ဒါဒါ့အလောင်း ...”  လို့ ပြောသည် ။

သီဟလှိုင်က ပြုံးသည် ။ 

“ ဒါမှ ငါ့ညီလေးကွ …..     မိသားစုကို ငါဦးဆောင်တာထက် မင်း ဦးဆောင်သင့်တယ်....” လို့ သီဟလှိုင်ကပြောလိုက်သည် ။

 နေမ၀င်ရိပ်သာ

 ဦးနေသာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ရဲ့ ခြံနဲ့ တိုက်ကြီးထဲ

သင်ဇာလှိုင် သည် အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ် မခံဘဲ အသုံးချပစ်လိုက်သည် ။

သူ့အဖေနဲ့ အမေ တရုတ်ပြည် နယ်စပ်ဖက်ကို ခရီး ထွက်သွားကြသည် ။

သူတို့သည် လူကုန်ကူးတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်နေကြတာ ကြာပြီ ။ 

မိန်းမပျိုလေးတွေကို အတင်း ဖမ်းဆီးပြီး သူတို့ရဲ့ ခြံတခြံထဲမှာ လှောင်ချုပ်ထားကြသည် ။ စျေးကောင်းရမယ့် ၀ယ်လက် ရတဲ့အခါ ရောင်းစားသည် ။

မိဘတွေ မရှိတဲ့အချိန် မဲဇာကို သူ့အိပ်ခန်းကို လာဖို့ ခေါ်လိုက်သည် ။

မဲဇာ သင်ဇာရဲ့ အခန်းကို လိုးဖို့ တက်သွားတာကို ဒေါ်နော်လွမ်း သိသည် ။ ဒါပေမယ့် သင်ဇာ့ကို မပြောရဲ ။ သင်ဇာ့စကားကို သူဌေးလင်မယားက ပိုယုံသည် ။

သင်ဇာ့ကို မကျောရဲ ။ ဒေါ်နော်လွမ်း ကိုယ့်နေရာကို ကိုယ်သိသည် ။

မဲဇာသည် သင်ဇာတို့ အပေါ်ထပ်ကို တခါမှ မတက်ဘူး ။

အခု သူဌေးလင်မယား မရှိတာ သေချာလို့ တက်ရဲတာ ။ သင်ဇာက လာခဲ့လို့ ခေါ်လိုက်လို့ တက်ရဲတာ ။

သူဌေးသမီးလေး သင်ဇာကို သူလိုးခွင့်ရနေတာ သူ အံ့သြလို့ မဆုံးဘူး ။

 သင်ဇာလှိုင်က သူ့ကို သဘောကျ စွဲနေသည် ။ အမြဲဘဲ လိုးခိုင်းနေသည် ။ သင်ဇာရဲ့ အခန်းထဲကို ရောက်သွားတော့ သင်ဇာသည် ကြီးမားတဲ့  အကောင်း

စား ရေမြုပ် မွေ့ယာထူထူကြီးပေါ်မှာ လှဲလျောင်းရင်း သူ့ကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေသည် ။

သင်ဇာ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ပါးလွှာတဲ့ ည၀တ်ထည်လေး ဘဲ ၀တ်ထားသည် ။ တထပ်ထဲ ၀တ်ထားသည် ဆိုရင် ပိုမှန်လိမ့်မည် ။

 ( လာ...မဲဇာ . . .)

 မဲဇာသည် အရမ်းလှနေတဲ့ သင်ဇာလှိုင် ရှိနေတဲ့ အိပ်ရာပေါ်ကို တက်လိုက်သည် ။

သင်ဇာက မဲဇာရဲ့ လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမ ရင်ဘတ်ပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်သည် ။ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက ကော့ထောင်နေကြသည် ။ တအား လှတဲ့ ဒီ နို့ကြီး

တွေကို မဲဇာ အကြိမ်ကြိမ် စို့ပေးခဲ့ဘူးသလို လက်နဲ့ဘဲ အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင် ညှစ်ကစားဘူးခဲ့ပါသည် ။

အခုလည်း ည၀တ်ထည်လေးရဲ့ ခါးစည်းကြိုးလေးကို သင်ဇာလှိုင်က ဖြုတ်ဖြေပစ်လိုက်တော့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံး ၀င်း၀င်းဖြူဖြူလေးကို မီးရောင်အောက်မှာ မဲဇာ မြင်

လိုက်ရသည် ။

( အို...လှလိုက်တာ သင်ဇာရယ် . . . )

 ( သူ့ကို အရမ်း လွမ်းနေတယ် သိရဲ့လား......)

 ( အင်း သိတယ် . .မဲဇာကလည်း သင်ဇာ့ကို တအား လွမ်းနေတာ ယုံပါ.....)

 ( အင်း.....ဒီနေ့ည လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ကြရအောင်.....ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့က တရုတ်ပြည် နယ်စပ်ကို ရောက်နေကြတယ်လေ ။ အနည်းဆုံး တပတ်လောက် ကြာ

 လိမ့်မယ်...မဲဇာ.....)

 ( ဟာ..ကောင်းတာပေါ့.....သင်ဇာနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်လို့ရပြီ.....အင်း . . ဒါပေမယ့် ဒေါ်နော်လွမ်းကြီး ပြန်တိုင်မှာတော့ မဲဇာ ကြောက်တယ်....)

 ( အိုး..ဒီအတွက်တော့ မပူပါနဲ့ ...ဒေါ်နော်လွမ်း သင်ဇာ့ကို မတိုင်ရဲပါဘူး ....သူ့ထမင်းအိုး ကွဲမှာကိုတော့ သူလန့်ပါတယ် မဲဇာ.....)

သင်ဇာလည်း မဲဇာကို အ၀တ်တွေ အကုန် ချွတ်လိုက်ဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

မဲဇာလည်း ကုတင်ကြီး ပေါ်က ဆင်းပြီး ၀တ်လာတဲ့ အ၀တ်အစားတွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ကျစ်လစ် ကြံ့ခိုင်တဲ့ ယောက်ျား ပီသတဲ့ မဲဇာရဲ့ ၀တ်လစ်စလစ်ကိုယ်တွေကို သင်ဇာ ငေးကြည့်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားက မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ တန်ဆာချောင်း

ကြီးကို စုတ်ချင်စိတ်တွေ ၀င်လာသည် ။

( လာ..ဒီနားကို . . .)

မဲဇာကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

မဲဇာရဲ့ လိင်တန်သည် သင်ဇာ့အခန်းထဲကို ရောက်ပြီးချိန် ကထဲက  မတ်မတ်ထောင်နေခဲ့တာ ။

သင်ဇာက လိင်တန်ချောင်းကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ လှမ်း ကိုင်ဆုပ်လိုက်ပြီး ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံးကြီးကို လျာလေးနဲ့ ယက်လိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဦးတေဇာလှိုင်တို့ မိသားစုရဲ့ ခြံကြီးထဲမှာ မိသားစု အရေးပေါ် အစည်းအဝေး ခေါ်သည် ။

ဦးနေသာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့က တရုတ်နယ်စပ်ကို ရောက်နေလို့ မတက်ရောက်နိုင်ပေမယ့် ကျန်တဲ့ မိသားစု အဖွဲ့၀င်တွေ အကုန် တက်ကြသည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင် က ဒါဒါကို မတော်တဆ သတ်လိုက်မိတဲ့အတွက် ဒါဒါရဲ့ အလောင်းကို ဖျောက်ဖျက် ပစ်ကြရလို့ မိသားစုကို အစစ ဝိုင်း၀န်းဖို့ သဲလွန်စ မကျန်အောင်

 သတိရှိဖို့ သတင်း လုံခြုံဖို့ ဦးတေဇာလှိုင်က ( မိသားစု )ကို ခေါ်ယူ သတိပေးတာ ။

ဒေ၀လှိုင်ကိုလည်း ဒါဒါရဲ့ အလောင်းကို ကိုယ်တိုင် သယ်ထုတ်သွားပြီး လက်စဖျောက်ပေးတဲ့အတွက် ဒေါ်ဝေမာလှိုင်နဲ့ မက်မောလှိုင်တို့က ကျေးဇူးတင်စကား ပြော

 ကြသည် ။

 အစည်းအဝေး ပြီးတဲ့အခါ ထုံးစံအတိုင်း ( မိသားစု ) သည် အတူတူ ထိုင်ပြီး စားသောက်ကြသည် ။

ဒေ၀လှိုင်သည် မက်မောကို နှစ်ယောက်ထဲ စကားပြောချင်နေပေမယ့် လူမလစ်လို့ အခက်တွေ့နေသည် ။ မက်မောလှိုင်ကလည်း ဒေ၀လှိုင် က သူ့ကို ချောင်းနေတယ်

ဆိုတာကို သိသည် ။

ထမင်းစားခန်းကြီးထဲမှာ မိသားစု အားလုံး စားသောက်နေကြပြီး စကားတွေ ထိုင်ပြောနေကြတဲ့အချိန် မက်မောလှိုင်က အပေါ်ထပ်ကို လှေခါးကြီးကနေ တက်သွားသည် 

။ အိမ်သာ တက်ဖို့ပါ ။ မီးဖိုခန်းနဲ့ ထမင်းစား ခန်းကြီး အနားမှာ အိမ်သာ ရှိပေမယ့် အဖိုး ၀င်နေတာကြောင့် ။

အပေါ်ထပ်ကြီးသည် လူတွေ မရှိလို့ မီးထွန်းမထား ။ မှောင်မဲနေသည် ။ အိမ်သာရေချိုးခန်းထဲကို မက်မောလှိုင် ၀င်လိုက်ပြီး မီးခလုပ်ကို ခြောက်ကနဲ ဖွင့်လိုက်တဲ့ အ

ချိန် အတင်း၀င်ဖက်သိုင်းလိုက်တဲ့ ဒေ၀လှိုင်ကြောင့် တအား လန့်သွားသည် ။

 ( ချစ်တယ် မက်မောရယ်...ငါ့ကိုလည်း မက်မော ချစ်တယ် မဟုတ်လား......)

 ( ကိုကို ဒေ၀ရယ်....မောင်နှမ အချင်းချင်း မသင့်တော်ပါဘူး...)

 ( မက်မောရယ်....သွေးမတော်ဘူးကွာ..ချစ်လို့ရတယ်.....)

 ဒေ၀လှိုင်က မက်မောရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်း ဖက်ထားရင်း မျက်နှာ အနှံ့ကို နမ်းသည် ။

 ( ချစ်တယ် မှုတ်လား.....) လို့လည်း မေးသည် ။

 

ကိုကိုဒေ၀ရဲ့ လက်တွေက မက်မောရဲ့ ကိုယ်တွေပေါ်မှာ ပြေးလွှားနေတယ် ။ မက်မောရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေ

ပေါ်မှာလို့ တိတိကျကျ ပြောလိုက်မယ် ။

“ ကိုကိုဒေ၀ရယ်...တယောက်ယောက် မြင်သွားရင် မကောင်းဘူးကွာ...လွှတ်....နော်....”

မက်မောလည်း သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့ကြားက မက်မောရဲ့ ပေါင်ကြားကို သူ့လက် 

ဖဝါးကြီး ရောက်လာသေးတယ် ။ 

မက်မောရဲ့ အကွဲကြောင်းကို ပွတ်မိတာမို့ မက်မောလည်း တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားရတယ် ။

သူက လက်သိပ်သွက်တယ် ။ ဖင်တုံးတွေကို ဆုပ်ညှစ်သလို ဖင်ကြားထဲကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနဲ့

လိုင်းဆွဲတယ် ။

မက်မောလည်း သူ့အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် စိတ်တွေ နိုးကြွသွားမိတယ် ။

ဒါဒါနဲ့တုံးကလိုပေါ့ ။

သူ့အတွေ့မှာ သာယာသွားမိခဲ့တယ်လေ ။

အခုလည်း ကိုကိုဒေ၀ကို မကြိုက်ပေမယ့် သူ့လက်တွေက သွက်လွန်းပြီး မက်မောရဲ့ ခလုပ်တွေ တခုပြီး

တခု လိုက်နှိပ်နေသလိုမို့ စိတ်တွေက တအားကြီး ထန်လာမိတယ် ။

“ မက်မောရယ်.....ချစ်တယ်ကွာ.....ချစ်ကြရအောင်.....”

ကိုကိုဒေ၀က ရေချိုးခန်း တံခါးကို အထဲကနေ သော့ချပိတ်လိုက်တယ် ။

မက်မောရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုတ်ရင်း မက်မော ၀တ်ထားတဲ့ စကပ်ကို လှန်တင်လိုက်တယ် ။

လုပ်နေကျ အလုပ်တခုလို မြန်တယ် ။ ပင်တီကို ဆွဲချလိုက်တယ် ။ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားတဲ့

မက်မောရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို သူ့လက်တဖက်က ကောင်းကောင်း ကိုင်နေတယ် ။

မက်မောရဲ့ အကွဲကြောင်း စိုစိုလေးကို သူ့လက်ချောင်းတွေက ကလိပေးနေတယ် ။

“ အို...ကိုကိုဒေ၀....အ.....အ......အထဲကို မနှိုက်နဲ့လေ . . .”

သူက မက်မောရဲ့ စကားကို နားမထောင်ပါဘူး.....။

သူ့လက်နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ အကွဲကြောင်းထဲကို အစုန်အဆန် လိုင်းဆွဲလိုက်..အပေါက်ထဲကို ထိုးနှိုက်လိုက်

လုပ်ပေးနေတယ် ။ မက်မောလည်း တအားထန်လာပြီး သူလုပ်တာတွေကို ကျေနပ်နေမိတယ် ။

သူ ဆတ်ကနဲ ထိုင်ချလိုက်တယ် ။

မက်မောပေါင်ကြားက မို့ဖေါင်းဖေါင်း ဆီးခုံကြီးကို နှာခေါင်းနဲ့ လိုက်နမ်းနေတယ် ။ မြန်တယ် ။ အကွဲ 

ကြောင်းဆီကို ဆင်းချသွားတယ် ။ သူ့အနမ်းတွေက မက်မောရဲ့ ကာမစိတ်တွေကို အမြင့်ဆုံး အနေအ

ထားကို ရောက်သွားစေတယ် ။ အကွဲကြောင်းကို သူ နမ်းရာက လျာကြီးနဲ့ စယက်တယ် ။

မက်မောလည်း စောက်ဖုတ် ယက်ပေးရင် လုံး၀ ထန်သွားပြီး ခံချင်စိတ် လိုးချင်စိတ်တွေက ထိန်းလို့ မ

ရတော့ဘူး ။ 

ကိုကိုဒေ၀က စောက်ဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်ပေးတော့တာဘဲ ။ စောက်စိလေးကို လျာနဲ့ ထိုးဆွ က

စားပြီး ကလိပေးတာတွေ မက်မော တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရအောင် ကောင်းလွန်းသွားတယ် ။

မျက်လုံး စုံပိတ်ပြီး သူလုပ်ပေးတာတွေကို ခံနေမိတာ မျက်လုံးလည်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရော သူ....သူ...သူ

ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ လီးတန်ကြီး မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။

“ အို...ကိုကိုဒေ၀...ဘာလုပ်မလို့လဲ.....”

“ ချစ်မလို့ မက်မောကို ချစ်မလို့.....”

မက်မောလည်း သူ့လီးက ဆိုက်ကြီး ဖြစ်နေလို့ မက်မော စောက်ဖုတ်နဲ့ ဆန့်မှ ဆန့်ပါ့မလား လို့ 

တွေးပူပြီး ကြောက်မိတယ် ။ အရည်တွေကတော့ ရွှဲရွှဲစိုနေတယ် ။ အိုကေမယ် ထင်တာဘဲ . စောက် 

ဖုတ်က တအားယားပြီး လီးကို တောင့်တလွန်းနေတယ် ။ ခံချင်တာဘဲ သိတော့တယ် ။

သူ့ကို ဆက်မယက်စေချင်တော့ဘူး။ မက်မော စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးနဲ့ ထိုသွင်းစေချင်လှပြီ ။

ကိုကိုဒေ၀က နှေးကွေးတဲ့သူတော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ မက်မော စိတ်ထဲ ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကိုလည်း

သိနေသလားဘဲ ။ ဆက် မမှုတ်တော့ဘဲ မက်မောကို လိုးဖို့ လုပ်တယ် ။

“ ချစ်တော့မယ်..မက်မောရယ် . . .”

ကိုကိုဒေ၀က မက်မောကို မတ်တပ်လိုးဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ နံရံမှာ မှီခိုင်းပြီး မက်မောရဲ့ ခြေထောက် တ

ချောင်းကို မတင်ပြီး သူ့လီးကို မက်မော စောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိသွင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။

ဒီလို လိုးတဲ့ ပုံစံကို အပြာကားတွေမှာ မက်မော တွေ့ဖူးထားတယ် ။

သူ့လထစ်ကားကြီး အတင်းတိုး၀င်လာပြီ ။

မက်မော စောက်ဖုတ် ကွဲသွားမှာကို ကြောက်ပေမယ့် ခံချင်စိတ်က အဲဒီ ကြောက်စိတ်ကို ဖုံးလွှမ်းသွား

တယ် ။

အိုး . . ။

ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ မက်မောရဲ့ စောက်ဖုတ်က သူ့လီးကို အခက်အခဲ မရှိဘဲ လက်ခံသည် ။

ဒေ၀လည်း လိုးချင်နေတာ ကြာလှပြီ။  တောင့်တင်းလွန်းတဲ့ မက်မောကို သူ လိုးချင်လို့ ချောင်းမြောင်း

နေခဲ့တာ အခုတော့ လိုးခွင့်ရသွားပြီ ။ 

စောက်ဖုတ်က တင်းကြပ်နေတာ တချက်ဆို တချက် လိုးရတာ အရသာ ရှိလှသည် ။

“ အိုး....အိုး.....အား......အားရှီး.......”

တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး ဆောင့်သွင်း လိုးပေးသည် ။ မက်မောရဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ထွက်နေသည်။

နို့ကြီးတွေကို ကိုင်ချင် စို့ချင်လာလို့ ၀တ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်လေးကို လှန်တင် ဘရာလေးကို

 လှန်တင်ပြီး နို့သီးလေးတွေကိုစို့လိုက် နို့အုံကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက် လုပ်သည် ။ လီးကတော့ မရပ်မ

နား လိုးသွင်းနေသည် ။

“ ကောင်းလား....ဟင်...ကောင်းလား.....”

တအားလိုးနေရင်း မက်မောကို သူ မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ မေးတော့ မက်မောလည်း “ အင်း ကိုကို....အင်း

ကောင်းတယ်....ကောင်းတယ်...”လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။

လိုးချက်တွေ မြန်လာတယ် ။ စိပ်လာတယ် လို့ ပြောရမယ် ။ ပြင်းလည်း ပြင်းလာတယ် ။ 

ကြိုက်တယ် ။ ကောင်းတယ် ။ တအားကြိုက်တယ် ။

မက်မောလည်း သူလိုးပေးတာတွေကို ခိုက်သွား ကြိုက်သွားမိပါပြီ ။

တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ သူ ကြုံးလိုးတာ အသဲခိုက်အောင် ကောင်းတယ် ။ 

မက်မောလည်း ပြီး သူလည်း အနောက်က လိုက် ပြီးတယ် ။ သုတ်ရည်တွေကို မက်မော စောက်ဖုတ်ထဲ 

သူ ပန်းထုတ်ပြီး ပြီးလိုက်တယ် ။ အမလေး ။ သူ့လီးကြီးကို ဆက်ပြီး တဆုံးထိ သွင်းကပ်ပြီး စိမ်ထား

နေလိုက်တာ ။

လူတွေ သိကုန်ပြီလား မသိဘူး ။

“ ကိုကိုဒေ၀......သွားစို့...သူများတွေ သိသွားရင်  ခက်မယ်....” လို့ သူ့ကို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်မိပါတယ် ။

အပိုင်း ၄ ဆက်ရန်  >>>

မိသားစု (အပိုင်း -၄)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း

 (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ဇနီး ဒေါ်စပယ်ခိုင် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် မဟုတ်တာ အကုန်လုပ်တဲ့ ဒုစရိုက်သမား အကြီးစား ခင်ပွန်းကြောင့် အစစ အရာ

ရာ ပြီးပြည့်စုံ အဆင်ပြေနေခဲ့တာ ဘ၀ တလျောက်လုံးပါဘဲ ။

သို့ပေမယ့် ကာမကိစ္စမှာတော့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် တယောက် ပြည့်ဝကျေနပ်မှုကို မရလို့ စိတ်ညစ် နေ

သည် ။ 

 ဦးတေဇာလှိုင်က သူမရဲ့ ကာမလိုအင်တွေကို ပြည့်၀ အောင် မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်လို့ပါ ။ ကာမ စပ်

ယှက်တိုင်း ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လိင်တန်က ပျော့ကျ ညှိုးကျသွားတာမို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် အတွက် ကိစ္စ မ

ပြီးမြောက်ဘဲ ဆန့်တငန့်ငန့်နဲ့ ဖြစ်နေခဲ့ရတာက အကြိမ်ကြိမ်ဘဲလေ ။

သူမ မသိတာက ဦးတေဇာလှိုင်က သူနဲ့ ကာမစပ်ယှက်တဲ့အခါမှာသာ ဒီလို ပန်းညှိုးကျသွားတာတွေ

ဖြစ်ပြီး သူ့တပည့် ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ မယား ဒေါ်ဒေစီနဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း ကဲတဲ့အချိန်မှာတော့ စွမ်းစွမ်းတ

မံ တာ၀န်ထမ်းဆောင်နိုင်သည် ဆိုတာကို ပါဘဲ ။

ထိပ် ဆံပင်အလှပြုပြင်ရေး

ဒေါ်စပယ်ခိုင် ဆံပင်ဆိုင်မှာ ရောက်နေသည် ။

ဒီဆိုင်က သည်းမာ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ဆံပင်ညှပ်ပေးတာ ဆေးဆိုးပေးတာတွေကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် 

ကြိုက်သည် ။ သည်းမာက အသွက်ကလေး ။ စကား တအားပြောသည် ။ ချစ်စရာလေး ။

သည်းမာကို ကြိုက်လို့ ဒီဆိုင်ကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် အမြဲ လာသည် ။

ဒီနေ့ သည်းမာ မရှိ ။ 

အို....ဒေါ်စပယ်ခိုင် စိတ်ပျက်သွားသည် ။ ပြန်မလို့ လုပ်တော့ ဆိုင်မန်နေဂျာ ကစ်ကစ်က “ မမ.....

မိကျော်နဲ့ လုပ်ကြည့်ပါလား...မိကျော်က လက်သာတယ်.....သည်းမာလိုဘဲ.....” လို့ တိုက်တွန်းတာနဲ့

မိကျော် ဆိုတဲ့ အခြောက်ကလေးနဲ့ စမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

မိကျော်လည်း သည်းမာလိုဘဲ တော်ပါသည် ။ အကိုင်အတွယ်လည်း ညက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို ဆံပင်ညှပ်ပေးနေတုံး ဆိုင်ထဲကို ရုပ်ချောချော လူငယ်လေးတယောက် ၀င်လာသည် ။

ဆိုင်ရှင်ကစ်ကစ်က ပြာပြာသလဲ ပြေးကြိုသည် ။ ကြည့်ရတာ ဆယ်လီ တယောက်လား မသိဘူး ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း ကိုယ်လုံးမိုက်မိုက် ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ ဒီကောင်လေးကို စိတ်၀င်စားမိသွားသည် ။

မိကျော်ကို တိုးတိုး ကပ်မေးလိုက်သည် ။

“ သူက ဘယ်သူလဲဟင်..မိကျော် သိလား.....”

မိကျော်က “ အမလေး..သူလား....သူက မော်ဒယ်လည်း မဟုတ်ဘူး..မင်းသားလည်း မဟုတ်ဘူး...ဒါပေ

မယ့်လေ.....အရမ်း အရမ်း အသဲယားစရာကောင်းတဲ့ လူတယောက်...ဟွန်း...ဘာလဲ....မမက

 စိတ်၀င်စားသွားသလားဟင် . . .” လို့ မျက်လုံးလေး ထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ “ အင်း...၀န်ခံပါတယ်....တခါထဲ နှလုံးသားထဲ ညိတွယ်သွားမိရတာ

ကို.....” လို့ တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်သည် ။

မိကျော်က “ ဖြစ်ရမယ်လေ....သူ့ကို တွေ့လိုက်တဲ့ မမတွေ ညီမလေးတွေ တခါထဲ

 စိတ်၀င်စားသွားကြတာ.....မိကျော်တို့လို ခြောက်မတွေကတော့ နံ့နံ့ကို ထရော.....သူ့ကို ကြိုက်ကြတာ”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ မိကျော်ရယ်.....သူ့နံမည်လေး မပြောပြတော့ဘူးလား....”

“ ပြောပါ့မယ် မမရယ်...အမလေး.....သဲလိုက်တာ....သူ့နံမည်က....ဇင်မင်းမောင်....တဲ့.....မမကို မိတ်

ဆက်ပေးရအုံးမလား.......ရတယ်.....မမက မိကျော်ကို ၀မ်းတေဘယ်လ် ကျွေးရင်...ခိခိခိ.....”

“ အင်း...ကျွေးမှာပေါ့....ကြိုက်တဲ့ဆိုင် ပြော.......”

“ အိုခေ....သူ့အလုပ်အကိုင်ရော သိချင်သလား......မမ ”

“ အင်း..သိချင်တယ်.....မိကျော်.....”

မိကျော်က တိုးတိုးလေး....“ သူက မမတို့လို ကတော်ကြီးတွေကို ပျော်တော်ဆက်ပေးတဲ့အလုပ် လုပ် 

တယ်....မမ.....အပျော်လင်ကလေးပေါ့....” လို့ ပြောပြလိုက်တဲ့အခါ ဒေါ်စပယ်ခိုင် တယောက်

 ရင်ဘတ်ထဲ တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ဗြောင်းဆန်သွားရလေတော့သည် ။ 

တအား ပျော်သွားသည် လို့ ပြောမလား ။

ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတဲ့ လူတယောက် စားစရာတွေ တင်ထားတဲ့ စားပွဲကြီးကို တွေ့လိုက်ရသလို ။

“ ဟယ်......ကြက်သီးထလိုက်တာ မိကျော်ရယ်.....”

မိကျော်က တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး..“ ဘာလဲ.....မမက သူ့ကို တခါထဲ ခေါ်သွားတော့မလို့လား.....”

လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က မျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး “ အင်း ငတ်မရှက် ကြိုက်မရှက် ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ မမ မရှက်

တော့ပါဘူးကွာ......မမ....သူ့ကို ခေါ်ချင်တယ်...ဒါပေမယ့် ထိပ်တန်း လှို့ဝှက်နော်.....မမ မိသားစု သိ

လို့ လုံး၀ မဖြစ်ဘူး.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

မိကျော်က “ အမလေး..မမရယ်....ဒီလောကမှာက နုတ်စောင့်စည်းကြရတယ် ဆိုတာ မိကျော်တို့ အ

သိဆုံးပါ..ဒါက နှစ်ဦး သဘောတူ ကိုယ့်အချင်းချင်းဘဲ သိရတဲ့ဟာတွေပါ မမရယ်...နားလည်ပါတယ်”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဒါဆို မိကျော် သူ့ကို သွားပြောပြလိုက်မယ်နော်...မမ...သေချာတယ်နော်.....”

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် မြင်မြင်ချင်း သူ့ကို သဘောကျ ကြိုက်မိသွားသည် ။ သူသည် ဒီလို ယောက်ျားဖါ

တယောက် ဖြစ်နေတာကိုဘဲ အတိုင်းမသိ ၀မ်းသာသွားရတာ ။

သူမ အနေနဲ့ ဂိုဏ်းစတား လင်နဲ့ ဂိုဏ်းစတား သားတွေနဲ့မို့ “ အချစ်ဇာတ်လမ်း ” လုပ်လို့ မရတဲ့

အခြေအနေ မဟုတ်လား ။ အပေးအယူ နဲ့ဘဲ လူသူမသိတဲ့ ဟိုတယ်အခန်းလေးတခန်းထဲမှာ သူနဲ့

ဆုံကြရမှာလေ ….     ၊

မိကျော်က ဇင်မင်းမောင်ကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ သွားပြောနေသည် ။ ဇင်မင်းမောင်က ဒေါ်စပယ်ခိုင်ဖက်ကို

လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြသည် ။

သူ့ကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် တိတ်တခိုးလေး နံမည်လေး ပေးလိုက်မိသည် ။

“ ဇာတ်လိုက် ” လို့ ။ 

သူ့ပုံစံက နံမည်ကြီးနေတဲ့ဇာတ်လိုက်လေး တယောက်နဲ့ တော်တော် တူတယ်လေ ။

မိကျော် ပြုံးစိစိနဲ့ ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ မမရေ.....စိတ်အေးတော့....သူက အိုကေတယ်..သူကလည်း မမကို ကြည့်နေမိတာ ဆိုဘဲ..မမက အ

ရမ်း ကိုယ်လုံးလှတယ်...အသားဖြူတယ်...ရုပ်ကလည်း မင်းသမီး နံမည်ကျော် တယောက်လိုဘဲတဲ့....ကဲ

အဆင်ပြေပြီ....သူ့အတွက်တော့ စိတ်ချ..သူက ဆရာ၀န်နဲ့ ဆေးသေချာ အမြဲ စစ်တာ...ဘာရောဂါမှ

မရှိဘူး..စိတ်ချလက်ချ....ပျော်....မမ....” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောပြပါသည် ။

“ ၀မ်းသာလိုက်တာ မိကျော်ရယ်....မမ မိကျော်ကို မုန့်ဖိုး ကောင်းကောင်း ပေးပါမယ်....မမနဲ့သူ ဘယ် 

တော့ တွေ့ကြရမှာလဲဟင်.....”

“ အိုး....မမ  တွေ့ချင်တဲ့ အချိန်ပေါ့...သူက အားတယ်....မမ....အခု တွေ့ချင်ရင် အခု ဖြစ်တယ်....အခု

ဘဲ တွေ့မလား......”

“ အင်း....တွေ့ချင်တယ်....ခဏ.....ဘယ်မှာ တွေ့ရမလဲ စဉ်းစားလိုက်အုံးမယ်......”

“ မမ....သူ့စျေးကိုလည်း မမေးဘူး..ဘာလဲ.....ဘယ်လောက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်မှာဘဲပေါ့လေ..ဟုတ်လား....”

ဒေါ်စပယ်ခိုင် တအား ရယ်လိုက်မိသည် ။

သူမ မရယ်နိုင်တာ ကြာပြီလေ ။

သူ့လင်ကြီးကို အစားထိုးမယ့် ဘဲက တကယ့် စူပါလေး ။ အရမ်းမိုက်နေလို့ ။ 

“ အင်း...စျေးကြောင့် မမက နောက်ဆုတ်မသွားပါဘူး....မိကျော်......”

“ ကြိုက်သွားပြီ..မမ......အိုခေ....အဆင်ပြေပါစေ...မမ ကြိုက်မှာပါ.....သူက ပိုက်ဆွဲသမား...လို့ သုံးဖူးသူ

တွေ ပြောတာ မိကျော် ကြားဖူးတယ်.....တကယ့်ကို ဒင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် တဲ့.....”

“ ဘာလဲဟင်..ပိုက်ဆွဲသမား ဆိုတာ....ငါးဖမ်းတာလား.....”

“ အို...မမ....ကလည်း...ဘာတွေ လျောက်ထင်နေမှန်းလည်း မသိဘူး...ပိုက်ဆွဲတယ် ဆိုတာ သူ့လီးကို

ကြီးသထက်ကြီးအောင် လေစုတ်ဆွဲပိုက်နဲ့ အမြဲ ကျင့်တာကိုပြောတာ...သူ့လီးက တအားကြီးပြီး ရှည် 

တယ်လေ.....”

“ အို ….”

ဒေါ်စပယ်ခိုင် ရင် တအား ခုံသွားပါသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင် ခေါင်းထဲမှာ တော်တော် အလုပ်များသွားသည် ။

ဒီ ကောင်ချောလေး ဇင်မင်းမောင် နဲ့ ဘယ်မှာ တွေ့ကြမလဲ ဆိုတာကို အပြေးအလွှား စဉ်းစား နေမိ

သည် ။

လင်ကြီး ဦးတေဇာလှိုင်ကလည်း ခြေတံလက်တံ ရှည်သည် ။ သူ့အသိုင်းအဝိုင်း တပည့်တပန်းကလည်း

ဘာများသလဲ မမေးနဲ့ ။ သားတွေကလည်း အပေါင်းအသင်းက များ ။

ခေါင်းထဲမှာ ပေါ်လာတာက သူတို့ မသိတဲ့ တနေရာမှာ တွေ့ကြဖို့ ။

ဘယ်နေရာလဲ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင် သတိရလိုက်တာက သူငယ်ချင်း မူယာရဲ့ တိုက်ခန်း ။

မူယာက ဒေါ်စပယ်ခိုင် ထုတ်ပေးထားတဲ့ ငွေတွေကို ပြန်မဆပ်နိုင်လို့ ထိုးအပ်လိုက်တဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်း

တခန်း ရှိနေသည် ။ ဒီတိုက်ခန်းအကြောင်း ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ သားတွေ မသိကြဘူး ။

သူငယ်ချင်း မူယာကို ငွေထုတ်ချေးလိုက်တာလည်း သူတို့ မသိကြဘူးလေ ။

ဒီတိုက်ခန်းကို တနေ့ကျရင် မူယာ့ကိုဘဲ ပြန်ပေးမလို့ စဉ်းစားထားတာကြောင့် လင်ကိုရော သားတွေ 

ကိုရော မပြောပြဘဲ ဒီအတိုင်း ထားထားခဲ့သည် ။

ဇင်မင်းမောင်သည် ဒေါ်စပယ်ခိုင် ရှိနေတဲ့ ဆီကို လျောက်သွားသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို ဆိုင်ထဲကို ၀င်လာကထဲက ဇင်မင်းမောင် ကြည့်နေတာ ။

တအားကြည့်ကောင်းတဲ့ မိန်းမ ။ ကိုယ်လုံးကလည်း အချိုးကျ ပြေပြစ်သည် ။

အခုတော့ ဒီမိန်းမချောကြီးက သူ့ကို တွေ့ချင်သည် ဆိုတာကို မိကျော်ဆီက တဆင့် သိလိုကရတော့

ဇင်မင်းမောင် တယောက် ရင်ဘတ်ထဲ ဒိန်းတပ်ဒိန်းတပ် နဲ့ ကုလားဘင်ခရာတီးဝိုင်းကြီး ဆူဆူညံညံ တီး

ခတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားရပါသည် ။

မိကျော်က “ ဒီ မမကြီးကို ဘယ်လောက် တောင်းမှာလဲ ” လို့ လာကပ်မေးလိုက်တဲ့အခါ ဇင်မင်းမောင်

လည်း “ ဒီမမကြီးဆို ဘာမှတောင် မတောင်းချင်ဘူး......မိကျော် ” လို့ ပြောလိုက်ခဲ့သည် ။

ရှက်သလို မျက်လွှာချထားတဲ့ မမကြီး အနားကို ရောက်တော့ “ ကျနော် ဇင်မင်းမောင် ပါ...မမ နံမည်က

ဘာလဲဟင်....” လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ အသံတွေက တုန်ချင်နေသည် ။

“ မမ နံမည်က ဒေါ်စပယ်ခိုင် ပါ.....ဇင်မင်းမောင်......” လို့ ဖြေသည် ။

“ ကျနော်နဲ့ မမ ဘယ်မှာ တွေ့ကြမလဲဟင်...မမမှာ နေရာ ရှိလားဟင်......”

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ မျက်နှာက လူလည် ကြာကူလီပုံ မပေါက်  . .။ ယောက်ျားဖါသည် တယောက် ပုံလည်း

မပေါက်ဘူး ။ ရိုးသား တည်ကြည်တဲ့ပုံလေး ။

“ ရှိ.....ရှိတယ်..ဇင်မင်းမောင် ….    ”

“ အဲဒီကို ဘယ်လို သွားကြမှာလဲဟင်...လိပ်စာ ပေးမလား..ကျနော် လာခဲ့မယ်လေ....”

“ အင်း.....ပေးမယ်.....ဒီမှာ လိပ်စာ.....မမ....အဲ့က စောင့်နေမယ်....”

“ ကောင်းပြီ မမ..ဆီးယူးနော် . . ”

မိကျော်ကို ငွေတွေ တထပ်ကြီး ပေးလိုက်လို့ မိကျော် အံ့အားသင့်သွားသလို အရမ်းလဲ ပျော်သွား

သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင် သူမရဲ့ မာစီဒီးဘင့်ဇ် အဖြူေ၇ာင် ကားကြီးကို ခပ်မြန်မြန်မောင်းပြီး မင်းဓမ္မလမ်းတနေရာက

ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းဆီကို သွားနေသည် ။

ဇင်မင်းမောင်နဲ့ တွေ့ရတော့မှာမို့ သူမ စိတ်တွေ တအား လှုပ်ရှားနေသည် ။

ကားမောင်းရင်း လင်ဖြစ်သူဆီက မရတဲ့ ကျေနပ်မှုတွေကို ဇင်မင်းမောင်ဆီက ဖြည့်ဆည်းရမှာကို စိတ် 

ကူးယဉ်နေတာနဲ့တင် သူမရဲ့ အဓိက နေရာကနေ အရည်တွေ တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ယိုစိမ့်လို့လာနေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဇင်မင်းမောင်သည် လိင်တန်မာဆေးကပ်တကပ်နဲ့ ကြာဆေး တပုလင်းကို ၀ယ်နေကျ ဆိုင် 

တဆိုင်မှာ ၀ယ်နေသည် ။

ဒီဆိုင်ရှင် လင်မယားက သူနဲ့ သိကျွမ်း ခင်မင်နေတာ ကြာပြီ ။

ဆိုင်ရှင် ကွမ်းသီး ရှိနေရင်တော့ သူ့မိန်းမ မအေးသောင်းက ခပ်တည်တည်နဲ့ နေတတ်ပေမယ့် ကွမ်း

သီး မရှိတဲ့အခါ ဆိုရင် “ ယောက်ျားဖါသည် ” လုပ်စားနေတဲ့သူ့အကြောင်းကို သိနေသူပီပီ...ဆေးလာ

၀ယ်တဲ့အခါ ကပ်စတန်မာက မိုက်လား...ဖက်တီးပုတ်ကြီးလား....မဲမဲကြီးလား...စသဖြင့် မေးးတတ်သည်။

ဇင်မင်းမောင်လည်း မအေးသောင်းရဲ့ တောင့်တင်းတဲ့ ကိုယ်တွေကို ကြည့်ပြီး ဆွဲစားချင်စိတ်တွေ ပေါက်

သည် ။ သို့ပေမယ့် လင်ကြီးငုတ်တုတ်နဲ့ မိန်းမတွေကို အခကြေးငွေယူပြီး ဖိုက်ပေးတာက လွဲပြီး သူ

မကြံစည်ချင်ဘူး ။

အလုပ်သဘောကတော့ လုပ်သည် ။

အခုလည်း ကွမ်းသီး မရှိနေလို့ မအေးသောင်းက “ ကိုဇင်မင်းမောင်....ဒီတခါ ကပ်စတန်မက မိုက်လား ”

လို့ စကားစလိုက်သည် ။

ဇင်မင်းမောင်လည်း “ ကျနော်က မိုက်မှ လက်ခံတယ် မအေးသောင်း...ပုံပျက်ပန်းပျက် ဆိုရင် မလုပ်ချင်

ဘူး.....” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ မအေးသောင်းလည်း တဟားဟားနဲ့ ရယ်သည် ။

ကလေးအမေ ပေမယ့် မအေးသောင်းသည် နို့ကြီးကြီး ခါးသေးသေး နဲ့ တင်ပါးတွေက ကားအယ်နေ

သည် ။ ကွမ်းသီးကလည်း အလုပ်ဘဲ ဖိလုပ်နေလို့ မဖြိုနိုင်ဘူးလား မသိပါဘူး ။

မအေးသောင်းက ဇင်မင်းမောင်ကို အထာပေးနေသလိုဘဲ ။

တက်စီတစီး တားပြီး မင်းဓမ္မလမ်းတနေရာက ဒေါ်စပယ်ခိုင် ပေးလိုက်တဲ့ ကွန်ဒိုဆီကို ထွက်လာလိုက်

သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ကွန်ဒို အခန်းကို ရောက်နှင့်နေသည် ။ အဲကွန်း ကြိုဖွင့်ထားလိုက်ပြီး ရေချိုးပစ်လိုက်

သည် ။ အပြင်မှာက တအားပူအိုက်နေတော့ ဇင်မင်းမောင် နဲ့ နှစ်ပါးသွားတဲ့အခါ အနံ့အသက်တွေ

ဘာတွေ မရစေချင်ဘူး ။

စိတ်တွေက တအား လှုပ်ရှားနေသည် ။ ဇင်မင်းမောင် အလာကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် မျှော်စောင့်နေသည် ။

တင်းတောင်...တင်းတောင်........

ဟော.......

မျှော်တုံးမျှော်ဆဲ သူ...သူ.....သူ........ရောက်လာပြီ . . ။

တံခါးဆီကို ပြေးသွားတဲ့အချိန် ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် မြီးကောင်ပေါက် အပျိုမလေး တယောက်လို ရင်တွေ

တအား ခုံနေသည် ။

“ ဇာတ်လိုက် ” ရောက်လာပါပြီ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်တဲ့ သူ့အိုက်တင်က အသဲထဲမှာ တကယ် စွဲငြိသွားရသည် ။

ဇင်မင်းမောင်သည် ဒီ ဒေါ်စပယ်ခိုင် ဆိုတဲ့ မမကြီးက ဒီလို လုပ်တာ ပထမဆုံး အကြိမ် ဆိုတာကို သိ

ရတော့ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့နဲ့ ဆက်ဆံဖို့ လမ်းမှာကထဲက စဉ်းစားထားတာပါ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို လူချင်း ပို ရင်းနှီးလာအောင် စကားထိုင်ပြောသည် ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင် တိုက်တဲ့ ဝိုင် ကို 

တစိမ့်စိမ့်သောက်ရင်း လက်ကလေးကို ဆွဲကိုင် ပွတ်ပေးတာကနေ စလိုက်သည် ။

“ မမ က အရမ်းလှတာဘဲနော်...” ဆိုတဲ့ စကားကိုလည်း တွင်တွင် သုံးသည် ။ အဲယားကွန်း အေးအေး

လေးကြောင့် နေလို့ကောင်းနေသည် ။ ဇင်မင်းမောင်က သူ့စပို့ရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကြွက်သား

အဖုအထစ်တွေနဲ့ ကြံ့ခိုင်တဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် လက်မောင်းလက်ဖျန်တွေကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် ပွတ်သပ်

ကိုင်တွယ်ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ တဟုန်ထိုး ထကြွသောင်းကျန်းလာပါတော့သည် ။

“ မမကို မြင်မြင်ချင်း အချိန်ထဲက ကျနော် ချစ်မိသွားတာဗျ......” လို့ ဇင်မင်းမောင် ပြောတဲ့အခါ

 ဒေါ်စပယ်ခိုင် လည်း အပိုတွေ ပြောနေမှန်း သိပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကျေနပ်နေပေသည် ။

“ ဟုတ်လို့လားကွယ်.....မင်းရုပ်ရည်နဲ့ မမထက် ငယ်တဲ့ ကောင်မလေးတွေ အများကြီး ရနိုင်တာဘဲ....”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူ့ကိုယ်လုံးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး လည်တိုင်ကို နမ်းရှုံ့နေ

တဲ့ ဇင်မင်းမောင်ကို မချင့်မရဲနဲ့ တအား ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိလေသည် ။

“ ချစ်တယ်....မမ ရယ်...မမကို သိပ် ချစ်တယ်....” 

သူ့အနမ်းတွေက လည်တိုင်ကနေ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေဆီကို ရောက်သွားသည် ။

သူ နှုတ်ခမ်းစုတ်တာက တကယ့်ကို ပညာပါသည် ။ သူ့အဖက်အနမ်းတွေက ချစ်သူ ရည်းစား

 တယောက် က နမ်းတာမျိုး ။

သူက ဖက်ရင်းပွေ့ရင်း ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ခါးသေးသေး အောက်က စွင့်ကား တင်းအိနေတဲ့ တင်ပါးကြီး

တွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်သလို ဖွံ့ထွား တင်းမာဆဲ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း ဆုပ်ညှစ်ကိုင်တွယ်

သွားသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ကာမစိတ်တွေကို နှိုးဆွမှန်း မသိအောင် နှိုးဆွသွားပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင် ကိုယ်တိုင်က စပြီး

သူ့ကို “ အိပ်ခန်းထဲကို သွားကြပါစို့ကွယ် . . ” လို့ စခေါ်ရတဲ့အထိဘဲ ။

အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်တော့ ဇင်မင်းမောင်က သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားတွေကိ အကုန်လုံး ချွတ်ပစ် 

လိုက်သည် ။ 

ဒေါ်စပယ်ခိုင်  ငေးမောသွားရသည် ။ တကယ့်ကို ကျစ်လစ်တောင့်တင်း အချိုးကျ

တဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ သူ့ကို ကိုယ်တုံးလုံးကြီး တွေ့လိုက်ရတာ မဟုတ်လား ။ သူ့ရဲ့ ပေါင်ကြား

က ယောက်ျားပီသတဲ့ စံချိန်မှီ လိင်တန်ထွားထွား ရှည်ရှည်ကြီးကတော့ အံ့မခန်းဘဲ ။

“ လှလိုက်တာ ဇင်မင်းမောင်ရယ်.....” လို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် နုတ်က ထုတ်ပြောမိတဲ့အထိပါဘဲ ။

သူ့လိင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးက ရှည်လည်း ရှည်သည် ။ ပိုက်ဆွဲထားလို့ ဖြစ်မည် ။

“ မမ ကိုင်လေ..ကိုင်ကြည့်....ရဲရဲကိုင်ပါ.......” လို့ သူက ပြောပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ လက်ထဲကို လိင်တန် 

ကြီးကို ထည့်ပေးပါသည် ။

“ အမလေး.....အူး.....အကြီးကြီးဘဲ . . .”

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးကြီးက လုံးပတ် တော်တော် တုတ်သည် ။ ရှည်တာကလည်း တော်တော် ရှည်သည်။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် လင်ဖြစ်တဲ့ ဦးတေဇာလှိုင် တယောက်ထဲနဲ့ဘဲ လိင်ဆက်ဆံဘူးခဲ့သူ မိန်းမ တ

ယောက်ပါ ။

အခုလို ဖြစ်ရတာကလည်း ဦးတေဇာလှိုင် အပေါ်မှာ သစ္စာဖေါက်ချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး ။ ဦးတေဇာလှိုင်

က သူမစိတ်ကျေနပ်အောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်တာ အကြိမ်ကြိမ်ဖို့ ဆူဝေသောင်းကျန်းနေတဲ့ သူမရဲ့

 ကာမစိတ်ရိုင်းတွေကို ငြှိမ်းသတ်ဖို့ လိုအပ်နေတဲ့အတွက် အစားထိုးလိုက်ရတာ ။

ဇင်မင်းမောင်ကိုတော့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် အရမ်းကို သဘောကျသွားပြီ ။

လူကိုရော လီးကိုရော ။

သူ့လီးတန်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ညှစ်ကိုင်တွယ်ရင်း အလိုးခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်

လာရသည် ။

“ မမ ..စုတ်ပေးမလားဟင်.....”

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ ပြောစကားကြောင့် ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း လီးထိပ်ဖူးကားကားကြီးကို ပွက်ကနဲ အနမ်း တ

ချက်ပေးလိုက်မိသည် ။

“ ပါးစပ်နဲ့ ငုံစုတ်ပေးနော်....မမ....”

အပြောလေး ချိုတဲ့ ဇင်မင်းမောင် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေတဲ့ ဇင်မင်းမောင်ကို “ အင်း”

လို့ အဖြေပေးလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ပိုင်းကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံထည့်လိုက်ပါတော့သည် ။

တကယ်တော့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် လင်ကြီးရဲ့ လိင်တန်ကို အမြဲ စုတ်ပေးကျပါ ။

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လိင်တန်ကိုလည်း ကျကျနန စုတ်ပေးလိုက်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည် ။

ဇင်မင်းမောင်သည် ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ လီးစုတ် ကျွမ်းကျင်တာကို လက်တွေ့ သိလိုက်ရပါပြီ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့ သူ့လီးကို စုတ်ပေးနေသည် ။

လျာလေးက သွက်လက်စွာနဲ့ ဒစ်လုံးကြီးကို အမျိုးမျိုး လှည့်ပတ် ထိုးဆွ ကလိပေးနေသည် ။

“ အိုး......မမ......အိုး.....အိုး.......အား......အား......အမလေး......အားရှီး........” ဆိုတဲ့ အသံမျိုးစုံ ထွက်ရင်း

တုန်ခါနေရသည် ။

တော်တော်ကြာအောင် ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် စုတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် သူမသည် အလိုး 

ခံချင်စိတ်တွေက တားလို့ မရအောင် ဖြစ်နေတော့ ဇင်မင်းမောင်ကို စုတ်ပေးတာကို ရပ်လိုက်လေသည်။

“ မမ စုတ်ပေးတာ အရမ်း ကောင်းတာဘဲ မမ.....”

“ ကဲ....မင်းနဲ့ မမတို့ …...”

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က စကားစလိုက်ပါသည် ။ မမတယောက် အလိုးခံချင်နေပြီ ဆိုတာကို ဇင်မင်းမောင် သိ

လိုက်သည် ။

နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ်ကို မမကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည် ။

မမရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့လုံးအိအိကြီးတွေက တုန်ခါနေကြသည် ။ ဇင်မင်းမောင်လည်း ဖြူဖွေးမို့မောက်တဲ့

အမွှေးရှင်းလင်းထားတဲ့ မမရဲ့ အင်္ဂါစပ်အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီးကို တွေ့တော့ ကုန်းယက်ဖို့ ကြိုးစား 

လိုက်သည် ။ မမက တအား ခံချင်နေပြီ ။ မယက်တော့နဲ့ကွာ......လို့ ပြောပြီး သူ့ကို အိစက်တဲ့ မွေ့

ယာကြီး အပေါ်ကို တွန်းချလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွတက်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင် ကြမ်းပြီ ။ 

လိုချင်တာကို ကိုယ်တိုင် ယူတော့မည် ။

မတ်ထောင်နေတဲ့ ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးအပေါ်ကို ခွလိုက်တာနဲ့ ဇင်မင်းမောင်က အလိုက်

တသိနဲ့ သူမစောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို ကော့ပင့်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်ပါသည် ။

“ အိုး........အီး.........”

လီးတုတ်တုတ်ကြီး ၀င်သွားလို့ အီဆိမ့်သွားတဲ့အတွက် ညည်းလိုက်တဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ အသံလေးပါ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က အပေါ်က ဖိချ ဇင်မင်းမောင်က အောက်က ပင့်ကော့ထိုး နဲ့ ကာမပွဲကြမ်းလေးကို စတင်လိုက်ပါတော့သည် ။

ဇင်မင်းမောင်သည် ကာမပွဲလေးရဲ့ အဖွင့်အစမှာ ငြင်ငြင်သာသာနဲ့ နုရွတဲ့ အကိုင်အတွယ်လေးတွေနဲ့

စခဲ့ပေမယ့် ဒေါ်စပယ်ခိုင် တယောက် ရမက် ပြင်းထန်ထကြွနေပြီမို့ “ အလှည့်ကျရင် မနွဲ့စတမ်း ” ဆို 

သလို ဒေါ်စပယ်ခိုင် အသဲခိုက်လောက်တဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေနဲ့ ဖိလိုးပေးလေသည် ။

တဖတ်ဖတ် အသံတွေ ဆက်တိုက် ထွက်နေသလို ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို စွဲသွားရတဲ့

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ သွေးရူးသွေးတမ်းနဲ့ ညည်းအော်တဲ့ အသံတွေက ဆူညံနေသည် ။

“ အမလေး....အီး.....အီး.......ကောင်းလိုက်တာကွာ.....မောင်ရယ်...မောင်ရယ်....မမတော့ မောင်နဲ့ မခွဲချင်

တော့ဘူး.......”

ဇင်မင်းမောင်လည်း မမကြီးက သူလိုးပေးတာတွေကို ကြိုက်တယ် ဆိုတာ သိရလို့ အားတက်ပြီး အသေ

လိုးတော့တာဘဲ ။ ဒလစပ် ဖိဆောင့်ပေးနေတာတွေက လင်ဖြစ်သူ ဦးတေဇာလှိုင် လိုးတာနဲ့ တခြားစီ

ဘဲမို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ဇင်မင်းမောင်ကို အစွဲကြီး စွဲသွားရပါပြီ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင် ပြီးသွားတဲ့အထိ လိုးပေးလိုက်ပြီးနောက် ဇင်မင်းမောင်သည် တအားနင်း ဆောင့်ပစ်လို့

တအားကောင်းလာတဲ့အချိန်မှာ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကြီးတွေ အပေါ်မှာ သုတ်ရည်ပူပူတွေ တ

ဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ပန်းထုတ်ရင်း လမ်းဆုံးကို တက်ရောက်သွားပါတော့သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် အ၀တ် ပြန်မ၀တ်သေးဘဲ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ မှောက်ရက် အနေအထားနဲ့ မှိန်းနေ

တဲ့အချိန် ဇင်မင်းမောင်သည် ရေချိုးခန်းထဲမှာ သေး ၀င်ပေါက် နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ဖုန်းလေးသည် လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ တတီတီနဲ့ မြည်လာသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် လက်ကိုင်အိတ်ထဲက ဖုန်းလေးကို လှမ်း နှိုက်လိုက်ရင်း ဘယသူခေါ်သလဲ ဆိုတာ 

ကို ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟင် . . .ခုနစ်ထွေ  . ..”

သားကြီး သီဟလှိုင်ရဲ့ ချစ်သူ ။

“ ဟယ်လို....စပယ်ခိုင်ပါ......”

“ အန်တီ.......ခုနစ်ထွေ . . .ပါ ...”

“ အေး...ပြော....ခုနစ်ထွေ...မတွေ့တာ ကြာပြီကွယ်...သားနဲ့မင်း ဘယ်ရောက်နေကြလဲ.......”

“ ကိုကိုနဲ့ ခုနစ်ထွေ....ထိုင်းမှာ လျောက်လည်ပြီး စက်ာပူကို ဆက်သွားလိုက်ကြတယ်လေ.....အခု ပြန် 

ရောက်နေပြီ ...အန်တီ့ကို အရေးတကြီး ပြောစရာ ရှိလို့.....”

“ ဟင်....ဘာဖြစ်လဲ.....ပြော..ခုနစ်ထွေ.......ဘာထူးလဲ......”

“ အန်တီ....အန်ကယ်လ့်ကို လွှတ်မထားနဲ့......အန်ကယ်လ်က အန်တီ့ကွယ်ရာမှာ မိန်းမ တယောက် နဲ့

ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ ခုနစ်ထွေတို့ သိလိုက်ရလို့ အန်တီ့ကို ခုလို ဖုန်းဆက်ရတာ......”

ခုနစ်ထွေရဲ့ အသံက စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံ ပေါက်နေသည် ။

“ ဟုတ်လား....ဘယ်က မိန်းမနဲ့ ဖြစ်နေတာလဲဟင်......”

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် အံ့သြတဲ့လေသံနဲ့ မေးလိုက်သည် ။

တကယ်တော့ သူမသည် လင်ဖြစ်သူ အတွက် နည်းနည်းမှ စိတ်ပူမိတာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူမကိုယ်တိုင်

က “ ယောက်ျားဖါသည် ” ဇင်မင်းမောင်နဲ့ အပြတ်ကို ကဲနေတာ မဟုတ်လား ။

ခုနစ်ထွေက “ ထောင်ကျသွားတဲ့ အန်တီတို့ရဲ့ တပည့် ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ မယား ဒေါ်ဒေစီနဲ့ ညိနေကြတာ

ပါ.....အန်တီ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ အော်...ဒေစီနဲ့လား.....အင်း....သနားလို့ ကူညီတယ် ကူညီတယ် ဆိုပြီး ညိကုန်ကြတယ် ထင်ပါရဲ့ကွာ..

အင်းလေ...အန်တီ့ကို အခုလို ပြောပြတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ခုနစ်ထွေ........”

“ ဟုတ်.....ဒါဘဲနော်..အန်တီ.....”

“ အေး...အေး......”

ဖုန်းပိတ်လိုက်ပြီးနောက် ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူမနဲ့ လိုးကြရင် လီးကြီးပျော့ပျော့ကျသွားတဲ့ ဦးတေဇာ 

လှိုင်တယောက် အခုလို ဒေါ်ဒေစီနဲ့ လိုးနေကြတယ် ဆိုတာကို ဘယ်လိုများ ယုံရပါ့မလဲ လို့ စဉ်းစား

နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဇင်မင်းမောင် တယောက် သူမအနားကို ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ မမ.......ပျော်လားဟင်.......”

“ အင်း...တအားပျော်တယ်......မင်းကို မမ မောင် လို့ ခေါ်မယ်နော်......”

“ အင်း......မမ ကြိုက်သလို ခေါ်....မမ အတွက် ကျနော် အမြဲ ရှိနေမယ်....မမ ပျော်တာကို ကျနော် မြင်

ချင်တယ်......မမ ကျေနပ်တဲ့ အထိ ကျနော် မမကို ချစ်ပေးမယ်......”

“ ၀မ်းသာလိုက်တာ ...မောင်ရယ်.....လာစမ်း..ဒီအနားကို.....”

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က ဇင်မင်းမောင်ကို အနားကို ခေါ်လိုက်ပြီး သူမ လက်ကိုင်အိတ်ထဲက ငွေတသောင်းတန်

အထုပ်တွေကို ထုတ်ပေးသည် ။

“ အို...မမရယ်.....များလိုက်တာ.....”

“ မောင့်အတွက် မမ ထပ်ပြီး ပေးအုံးမှာ......ဒါက အခု ပါတာ အကုန် ပေးတာ.......”

“ များလှပါပြီ...မမရယ်......”

ဇီဇဝါ ရုံးသွားဖို့ ဘတ်စ်ကား စောင့်နေသည် ။

 ဇီဇဝါ တယောက် လာကြိုနေကျ ဒေ၀လှိုင်ကို စောင့်မျော်နေမိသည် ။ သူ အမြဲ လာကြိုနေလို့ ဇီဇဝါ တယောက် ရုံးသွားရုံးပြန် အဆင်ပြေနေသည် ။

သူက အစားလည်း ၀ယ်ကျွေးသည် ။ ပါဆယ်လည်း ထည့်ပေးသည် ။

သူ ရောက်မလာတဲ့ရက် ဆိုရင် ဇီဇဝါ မနေတတ်တော့ ။

သူက ဇီဇဝါ့ကို ချစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေကို တနေ့ နည်းနည်း နားထဲသွင်း စိတ်ထဲသွင်းနေတာ ကြာလာတော့ နားရည်၀လာသလို သူ ငါ့ကို ချစ်နေတယ်

ဆိုတာ တကယ်ကြီးများလား လို့ ထင်လာသည် ။ သူ့ကို ယုံလာသည် ။

ဒေ၀လှိုင် မနေ့ညက ဒက်ဒီတို့ မာမီတို့နဲ့ ညစာ စားသည် ။

ကိုကိုသီဟတို့ စုံတွဲလည်း ပါသည် ။

 မာမီက ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကြော် စားချင်တယ် ဆိုလို့ ဒက်ဒီက ကန်တော်မင်ရွှေဘဲဆိုင်မှာ သွားကျွေးတော့ သားတွေကိုလည်း လာစားဖို့ ဖုန်းဆက် ခေါ်တာနဲ့ ဒေ၀တို့

 ညီအကိုတွေပါ ရောက်သွားပြီး စားကြတာ ဖြစ်သည် ။

 ဒေ၀လည်း ဘီယာ သောက်လိုက် ဘဲကင်စားလိုက်နဲ့ ဒက်ဒီက ( ဒို့ မိသားစု အလုပ်သစ်တခု မကြာခင် လုပ်ကြဦးစို့...) လို့ ပြောလိုက်တာကို စိတ်၀င်စားသွားသည် ။

 သူတို့ အလုပ်ကြီးကြီးမားမား တခုခု လုပ်ဖို့ တိုင်ပင်ကြသည် ။

 အခု ကိုကိုသီဟရဲ့ ချစ်သူ ခုနစ်ထွေက မိသားစု အလုပ်ထဲမှာ တက်တက်ကြွကြွ ပါ၀င်လာတာကို ဒက်ဒီက ၀မ်းမြောက်၀မ်းသာ ကြိုဆိုနေတာကို တွေ့ရသည် ။

 ဘာလို့ရယ် မသိဘူး ။ ဒေ၀သည် ခုနစ်ထွေကို မယုံဘူး ။

 မိသားစုထဲကို ရောက်နေပြီ ဆိုပေမယ့် သူက တစိမ်းတရံစာ လို့ဘဲ ဒေ၀ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေမိသည် ။

ဘီယာ အသောက်များလို့ သေးသွားပေါက်တဲ့ အချိန် အိမ်သာခန်းထဲကို ဒက်ဒီ လိုက်လာသည် ။

( သားငယ်.....မင်းကို ဒက်ဒီ တခု လုပ်ခိုင်းချင်တယ်.....)

( ဘာလဲ...ဒက်ဒီ..ပြောလေ..သား ဘာလုပ်ပေးရမလဲ......)

( သက်ပိုင်နဲ့ ဒေစီရဲ့ သမီးလေး ဇီဇဝါကို သား ကားမောင်း သင်ပေးလိုက်ပါ . .အမြန်ဆုံးပေါ့....ဒက်ဒီ သူ့ကို ကားလေးတစီး ၀ယ်ပေးချင်တယ်....)

 ဒေ၀လှိုင်လည်း ချက်ချင်းဘဲ ( ဟုတ်ကဲ့ ဒက်ဒီ..သား သင်ပေးလိုက်မယ်....စိတ်ချ...) လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဒေ၀လှိုင်သည် ဇီဇဝါ့ကို ကားမောင်းသင်ပေးရမှာကို သဘောကျသည် ။ ပိုပြီး ထိတွေ့ ပတ်သက် နီးစပ်ရမယ် မဟုတ်လား ။ ဒါပေမယ့် ကား၀ယ်ပေးမှာကိုတော့ သိပ်

မကြိုက်လှဘူး ။ သူ့ဖါသာ ကားမောင်းသွားရင် တွေ့ဖို့ သိပ် မလွယ်တော့ဘူးလေ ။

ကန်တော်မင်ရွှေဘဲဆိုင်က အပြန်မှာ ဒေ၀လှိုင် ဘီယာ အရှိန်လေးနဲ့ ကားမောင်းနေတဲ့အချိန် မက်မောကို သတိရလိုက်ပြီး မက်မောဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။

မက်မောကို ဒက်ဒီတို့အိမ်မှာ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ကထဲက ထပ် မတွေ့ဖြစ်သေး ။

မက်မောကို ဖြုတ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေသည် ။

မက်မော ဖုန်းထူးသည် ။

 ( ကိုကိုဒေ၀.....ဘာလဲ......ဘာပြောမလို့လဲ.......)

 မက်မောအသံက တိုးတိုးလေး ။

 ( သတိရနေတယ်...တွေ့ချင်တယ်.....)

 ( အံမယ်...အခုမှ ခေါ်ပြီး..ကိုကိုဘဲ ပျောက်နေတာ.....)

 ( အလုပ် နည်းနည်း များနေလို့...)

 ( အကြောင်းပြတာပါ..ကိုကို တွေ့ချင်ရင် ဘာလို့ မက်မောကို ဖုန်းမဆက်လဲ.....)

 ( အခု ဆက်နေပြီလေ . . .)

 ( ဟွန်း..မက်မောကတော့ ကိုကိုများ ဖုန်းခေါ်မလားလို့ မျှော်နေခဲ့တာ..သိလား.....)

 ( အခု တွေ့ကြမလား...လာခေါ်မယ်.....)

 ( အိပ်နေပြီ...အခု အိပ်ရာထဲမှာ.....)

 ( ဟုတ်လား..မက်မောနဲ့ လာအိပ်ချင်တယ်....)

 ( မနက်ဖန်မှ တွေ့တော့..အပြင် မထွက်ချင်တော့ဘူး....)

မက်မောရဲ့ အသံလေးကိုက ဆက်ဆီ ကျလွန်းနေသည် ။ ဒေ၀လှိုင် ကားမောင်းရင်း လီးမတ်မတ်တောင်လာသည် ။

ဘတ်စ်ကားဂိတ်မှာ ထီးကလေးဆောင်းပြီး ရပ်နေတဲ့ ဇီဇဝါ့ကို အဝေးကထဲက လှမ်းမြင်သည် ။

သူ့ကားကို မြင်တော့ ဇီဇဝါ့မျက်နှာလေး ၀င်းလက်သွားတာ ဖျတ်ကနဲ သူ မြင်လိုက်သည် ။ ကားထိုးဆိုက်လိုက်တော့ ဇီဇဝါ ပြေးလာသည် ..။

ဇီဇဝါ ကားထဲမှာ ထိုင်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် သူ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

( ဇီဇဝါ..ကိုယ့် ဒက်ဒီက မနေ့ညတုံးက ပြောတယ်....ဇီဇဝါ့ကို ကားမောင်း သင်ပေးပါ တဲ့....)

( အို..ဇီဇဝါ ကား မမောင်းရဲပါဘူး ..)

( သူက သင်ပေးခိုင်းရင် ကိုယ်က သင်ပေးရမှာ....တော်ကြာ..ကိုယ့်ကို ဆူဆဲနေမှာ....)

ဇီဇဝါ့ ရုံးနားကို ရောက်တော့ အချိန် နည်းနည်း စောသေးတာနဲ့ ထိုင်နေကျ လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည် ။

ထုံးစံအတိုင်း သူက ရုံးဆင်းတဲ့အချိန် လာကြိုတဲ့အခါ တနေရာကို သွားကြဖို့ ခေါ်သည် ။

ဒီတခါတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဇီဇဝါကသူခေါ်တာကို မငြင်းဘူး ။

တအား ၀မ်းသာသွားသည် ။

ဖျတ်ကနဲ မက်မောလှိုင်နဲ့ ချိန်းထားတာကိုလည်း သတိရလိုက်သည် ။

 ဒေ၀လှိုင် တယောက် ငါ့ရံ့ နှစ်ကောင်ကို တပြိုင်နက်ထဲ ဖမ်းနေပြီ ။

သမီး ဇီဇဝါ အလုပ်ကို ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာ ဒေါ်ဒေစီတို့ အိမ်ကို ဦးတေဇာလှိုင် ရောက်လာသည် ။

 ဒေါ်ဒေစီ အိမ်တံခါး၀ကနေ ဦးတေဇာလှိုင်ကို အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။

 ဦးတေဇာလှိုင် အလုပ်များနေလို့ ဒေါ်ဒေစီဆီကို မလာနိုင်တာ နည်းနည်း ကြာပြီ ။

 ( အကိုကြီး နေကောင်းလား . . .)

 ( ကောင်းတယ်...ဒေစီ . . .သက်ပိုင် အထဲမှာ အဆင်ပြေလား ...သားငယ်ကိုတော့ လိုင်းကြေး 

အမြဲပေးခိုင်းထားတာဘဲ....)

 ( ပြေပါတယ်.....အကိုကြီး....)

 ( ဇီဇဝါ့ကို သားငယ် ကားမောင်းသင်ပေးနေတယ် မဟုတ်လား.....)

 ( ဟုတ်..အကိုကြီး....)

 ( မကြာခင် ဇီဇဝါနဲ့ ဒေစီတို့ စီးဖို့ ကားလတ်လတ်လေး တစီး အကိုကြီး ၀ယ်ပေးမလို့...)

 ( အို အကိုကြီးရယ်....ဒေစီတို့အတွက် အကိုကြီး အကုန်အကျ များလှပါတယ်.....)

 ( ဒေစီ....မင်းကို အကိုကြီး ဘယ်လောက် သံဇောယဉ် ဖြစ်သလဲ မသိဘူးလား.......)

 ဦးတေဇာလှိုင်က ဒေါ်ဒေစီကို ခါးဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲကို လှမ်း၀င်တဲ့အချိန် ပြောလိုက်တာပါ ။

ဒေါ်ဒေစီရဲ့ နဖူး၀င်းပြောင်ပြောင်လေးကို ငြင်သာတဲ့ အနမ်းဖွဖွတွေ ပေးရင်း ( မင်း သိပ်လှတာဘဲ ဒေစီရယ်....)

 လို့ ဦးတေဇာလှိုင် ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်ဒေစီကလည်း ဦးတေဇာလှိုင်ကို ပြန်ဖက်သိုင်းလိုက်သည် ။

 နှုတ်ခမ်းချင်း ထိကပ်မိကြသည် ။

 ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လက်ဖဝါးက ဒေါ်ဒေစီရဲ့ ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည် ။ 

( လိုးကြစို့ . . . .)

 တိုင်ပင်ထားသလို နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်ကြသည် ။

 ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လီးတန်ညိုညိုကြီးက ငေါငေါကြီး မာတောင်နေသည် ။ 

 ( အကိုကြီး ..ဒေစီ . .စုတ်ပေးမယ်နော် . . . . )

 ဒေါ်ဒေစီက  ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ အရှေ့မှာ ဒူးလေးထောက်လိုက်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း လျာနဲ့

 သိမ်းယက်ပေးလိုက်ပါသည် ။

 ( ဒါလေးတွေကို ကိုယ် လွမ်းနေတာ ဒေစီရဲ့ ....)

ဦးတေဇာလှိုင်က သူ့ဒစ်ကားကားကြီးကို ဒေါ်ဒေစီရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူ နှစ်ချပ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါသည် ။

 ဒေါ်ဒေစီက ဒစ်လုံးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ အားရပါးရ စုတ်လေသည် ။

ဒေစီသည် လီးအစုတ်ကောင်းတဲ့ မိန်းမ ဆိုတာ ဟိုတခါ လိုးကြကထဲက ဦးတေဇာလှိုင်သိခဲ့သည် ။

ဒေစီသည် သူ့ကာမစိတ်တွေကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထကြွစေတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါ ။

ဇနီး ဒေါ်စပယ်ခိုင်နဲ့ အိပ်ရာထဲမှာ တွေ့ကြရင် သူမ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေသည့်တိုင် သူ့လီးက ခဏတာ

ဘဲ တောင်မတ်ပြီး ပြန်လျော့ကျသွားတတ်သည် ။ ဒေစီနဲ့ကျတော့ ပြန်မပျော့ရုံမက တင်းမာကြီးထွား

ပြီး တာ၀န်ထမ်းဆောင် နိုင်တာက လမ်းဆုံးရောက်တဲ့ အထိပါ ။

ဇင်မင်းမောင်နဲ့  ဒေါ်စပယ်ခိုင်

 တချိန်ထဲမှာ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် တွေ့နေကျ ကွန်ဒို တိုက်ခန်းထဲမှာ ယောက်ျားဖါသည် ဇင်မင်းမောင်နဲ့ 

ချိန်းတွေ့နေပါသည် ။

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသပ်တွေ နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးချက်တွေကို အစွဲကြီး စွဲနေတဲ့ 

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ဇင်မင်းမောင်နဲ့ မတွေ့ဘဲ မနေနိုင် အောင်ဘဲ ဖြစ်နေရသည် ။

အခုလည်း ဇင်မင်းမောင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ အ၀တ်မဲ့ ကိုယ်တွေနဲ့ တယောက်နဲ့ တယောက် 

ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် နမ်းစုတ်နေကြသည် ။

 ဖြူဖွေးပြီး အချိုးအဆက် ပြေပြစ်လှပလွန်းတဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် အိစက်ညက်ညောတဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ 

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ အမိန့်တွေကို တသွေမတိမ်း နာခံ လိုက်နာ နေသည် ။

 ( လီးကို လာပြီး လျာနဲ့ ယက်....)

 ( ဂွေးစိတွေကို စုတ်ပေး.......)

 ( ဖင်ကုန်းလိုက် ...)

 ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထားတဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေ နဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြီးက 

တအား လှနေသည် ။

 ဖင်စအိုပေါက် နီနီလေးက အသဲယားစရာ ကောင်းလှသည် ။

 ဒီလို မမကြီးတွေကို လိုးပေးရတိုင်း ဇင်မင်းမောင်သည် ဖင်လိုးပေးလေ့ ရှိသည် ။

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကိုတော့ စစချင်း မို့ ဖင်မလိုးဖြစ်သေးပါဘူး ။

( မမ . . .)

 ( ဟင်..မောင်....လိုးတော့လေ...မမ ဖင်ကုန်း ထားပေးပြီလေ . .)

 ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူမရဲ့ ယားထနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို တိုး၀င်လာမယ့် ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးကြီးကို 

မျှော်လင့်နေသည် ။

 မျက်စိ စုံပိတ်ပြီး စောင့်စားနေသည် ။

 ဇင်မင်းမောင်က ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ဖင်စအိုပေါက် နီနီလေးထဲကို

 တံတွေးတွေ တပျစ်ပျစ်နဲ့ ထွေးထည့်လိုက်သည် ။

 ( အို့..ဘာလုပ်နေတာလဲ....မောင် . . . )

 ( မမ ကို ဖင်လိုးမလို့ . . .)

 ( အယ်.....ဖင်..ဖင်ပေါက်ကိုလား.....အို့....ရလို့လား....မမ ဖင်ပေါက်လေး 

ကွဲပြဲထွက်သွားလိမ့်မယ်....မောင့်လီးက တုတ်တုတ်ကြီး.....)

 ( မမ..ဖင်ကို မရှုံ့လိုက်နဲ့ ...လျော့ထားပေး.....မနာစေရဘူး....)

 ဇင်မင်းမောင်က သူ့လထစ်လုံးကြီးကိုလည်း တံတွေးတွေနဲ့ လိမ်းနယ်လိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်နီနီလေးထဲကို 

ထိုးနှစ်ဖိသွင်းလိုက်ပါတော့သည် ။

 ( အား......)

တံတွေးတွေ တအား စွတ်ထားလို့ ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လထစ်ကားကြီးသည် ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို 

ပလွတ် ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ ၀င်သွားသည် ။

ဇင်မင်းမောင်က ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲထားရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးကို ဖင်စအိုပေါက်ထဲကို 

ထိုးသွင်းသည် ။

 အင်း......အိုး.......မောင်......မောင်...အမလေး.....နာ.....နာတယ်......

တကယ်တော့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ဇင်မင်းမောင်က ဖင်ပေါက်ထဲကို တံတွေးတွေ ထွေးထည့်ထားတဲ့အ

ပြင် သူ့လီးကိုလည်း တံတွေးတွေနဲ့ လိမ်းကျံပြီးမှ ဖင်ထဲကို လိုးတာ ဖြစ်လို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် မနာလှပါ ။

ဖင်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကို လီးတုတ်တုတ်ကြီး ဖိသွင်းလို့ ရှိရင် တအားနာမည် ဆိုတဲ့ စိတ်အစွဲနဲ့

အော်လိုက်တာ ဖြစ်သည် ။

ဇင်မင်းမောင်က ဒီအထာတွေ ကျွမ်းပြီးသား ။ဒီလိုဘဲ မိန်းမတွေ တော်တော်များများကို ဖင်လိုးပေးနေ

ကျ ။ တကယ်တမ်း လိုးရတာ အဆင်ပြေသွားတာချည်းပါဘဲ ။ အစ ပထမတော့ တအား တင်းကြပ်

ပြီး သူတို့ကလည်း ဖင်ကွဲမှာကို ကြောက်ကြတာကိုး ။

နောက်ပိုင်းကျတော့ ဖင်လိုးခံရတဲ့ အရသာကို သူတို့တတွေ ကြိုက်သွားကြ စွဲသွားကြတာတွေကို

 ဇင်မင်းမောင် လက်တွေ့ မြင်တွေ့နေရတာ များလှပြီ ။

မက်မောလှိုင် နဲ့ ဒေ၀လှိုင်

 မာမီ အပြင်သွားချိန်မှာ မက်မောလှိုင် တယောက် ရေချိုးအပြီး ဖုန်းကို ကောက်ယူရင်း ဒေ၀လှိုင်ဆီကို 

ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်သည် ။

 ဖုန်း မကိုင်ဘူး ။

မက်မောလှိုင်သည် ထမိန် ရင်လျားလေးနဲ့ အရမ်း မိုက်နေသည် ။

 ဒေ၀လှိုင် အပေါ် စိတ်ဆိုးသွားမိသည် ။

 တင်တောင်..တင်တောင်.....တင်တောင်......

အရေးထဲ အိမ်ရှေ့ တံခါးက ဘဲလ် မြည်နေသည်။

( ဘယ်သူလဲ မသိဘူး . . . .)

 အိမ်အကူမလေးလည်း စျေးကို လွှတ်ထားလို့ မရှိတာကြောင့် မက်မောဘဲ အိမ်ရှေ့ကို တဘက်လေး ခြုံပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။

ချောင်းကြည့်ပေါက်လေးကနေ အပြင်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။

 ( ဟင်..ကိုကိုဒေ၀ . . .)

 တံခါးကို အမြန် ဖွင့်လိုက်သည် ။

 ( မက်မော .....)

 ( ကိုကို့ဆီကို အခုဘဲ ဖုန်းခေါ်နေတာ......)

 ဒေ၀လှိုင်က သစ်ခွပန်း ပန်းအိုးလေးကို မက်မောလှိုင်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။

( မက်မော....အတွက်...)

 ( ဟယ်...လှလိုက်တာ ..)

ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို ဒေ၀လှိုင်က ရွှန်းရွှန်းစားစား ကြည့်နေသည် ။

 ( သစ်ခွပန်းထက် ကိုကို့မက်မောလေးက ဆယ်ခါပြန် ပိုလှနေတယ်....လာစမ်း..ဒီကို...)

 ( ဟွန့်....သူ မက်မောကို အကြာကြီး ပစ်ထားပြီး......)

 ဒေ၀လှိုင်က မက်မောကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ မက်မောက ချက်ချင်းဘဲ 

ပြန်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အစုတ်ကို ပြန်တုံ့ပြန်လိုက်သည်။

နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်ရာကနေ လျာချင်း ပူးသွားကြသည် ။ မက်မောရဲ့ လျာလေးကို ဒေ၀လှိုင်က လိုက်ဖမ်းဆွဲယူ 

စုတ်နေသည် ။ သူ့လက်တဖက်ကတော့ မက်မောရဲ့ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေကို အားပါးတရဘဲ ဆုပ်နယ်နေသည် ။

( ကိုကို...မက်မောရဲ့ အခန်းကို သွားကြရအောင်......အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ ဖြစ်နေတယ်....)

မက်မောလှိုင်ရဲ့ အခန်းထဲကို ရောက်တဲ့အခါ ဒေ၀လှိုင် တအား ထန်နေပြီ ။

ကာမရမက်စိတ်တွေက အပြင်းအထန် ထကြွ သောင်းကျန်းနေပြီ ဆိုတော့ မက်မောလှိုင်ရဲ့ ရင်လျားထား

တဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကို ချက်ချင်းဘဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တော့သည် ။

မက်မောလှိုင် ဗလာကျင်းသွားသည် ။

နို့လုံးထွားထွား ကော့ကော့ကြီးတွေနဲ့ မက်မောလှိုင်သည်လည်း ဒေ၀လှိုင်လိုဘဲ ကာမစိတ်

တွေ ပြင်းထန်ထကြွနေပြီ ။

သူမသည် ဒါဒါနဲ့ တခါ ဒေ၀လှိုင်နဲ့တခါ လိုးဖူးခဲ့ပြီး အလိုးခံရတဲ့ အရသာကို ထပ်မံလိုလားနေတာ ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို အမြန် ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ရင်စိုင်ကြီးတွေ အပေါ်ကို 

လက်ကလေး နှစ်ဖက် ယှက်ကာပြီး ပြုံးပြုံးလေး ရပ်နေတဲ့ မက်မောလှိုင်ရဲ့ လက်ကလေးကို ဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ကို

တက်လိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ သူ့ပေါင်ကြားက လိင်လက်နက်ကြီးသည် မာကြောမတ်ထောင်နေတာ

အကြောကြီးတွေ အပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ ။

မက်မောသည် ဒီလီးကြီးကို စောင့်မျှော်နေတာ ။ မကြာခင်လေးမှာ သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို ဒီလီးကြီး နဲ့ 

ထိုးလိုးတော့မည်ကို သိနေတဲ့ စိတ်အစဉ်ကြောင့် ကာမရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တွေက စောက်ဖုတ် 

အကွဲကြောင်းထဲက ယိုစီးကျနေကြသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က ကုတင်ပေါ်က အိစက်တဲ့ မွေ့ယာထူထူကြီးပေါ်ကို ရောက်တာနဲ့ မက်မောကို ပက်

လက်ကလေး အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမရဲ့ ဖြူဖွေးချောမွတ်တဲ့ ပေါင်တန် နှစ်သွယ်ရဲ့ ကြားထဲကို သူ့ 

မျက်နှာကြီး ထိုးအပ်ကပ်လိုက်ပြီး မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကို လျာပြားကြီးနဲ့ ဖိကာဖိကာ

ယက်ပစ်တော့သည် ။

တချက်တချက်လည်း ထောင်ထနေတဲ့ စောက်စိလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ပြွတ်ကနဲ ပလွတ်

ကနဲ စုတ်ယူလိုက်သည် ။ မက်မောအတွက် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားရတဲ့ အထိအတွေ့တွေပါဘဲ။

“ အို..ကိုကိုဒေ၀ ရယ်...မက်မောကို လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့...မက်မော လိုချင်လှပါပြီ......”

မက်မောလည်း စောက်ဖုတ် အယက်ခံရတာကို အရမ်း သဘောကျ ကြိုက်နှစ်သက်ပေမယ့် စောက် 

ဖုတ်က တအား ယားနေပြီး လီးနဲ့ ထိုးသွင်း ဖိဆောင့်တာကို လိုချင်လွန်းနေပြီ ဆိုတော့ စောက်ဖုတ် 

ဆက်မယက်ပေးတော့ဘဲ လိုးဘဲ လိုးပေးဖို့ အရှက်မရှိနိုင်တော့ဘဲ တောင်းခံလိုက်လေသည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း လီး တအား လိုချင်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ မက်မောရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက်နေတာကို ရပ်ပစ်

လိုက်သည် ။ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လက်ဝါးကြီးနဲ့ အုပ်ကိုင် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး လက်ဖဝါးမှာ ပေကျံသွား

တဲ့ အရညတွေကို သူ့လီးထိပ်ဖူးမှာ သုတ်လိမ်း ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။

မက်မောရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးသည် ကာမဇော အရှိန်ကြောင့် နဂိုအချိန်ထက် ဖေါင်းကြွ နေသလိုဘဲ ။

စောက်နှုတ်ခမ်းထူထူ နှစ်ချပ်သည် နှစ်ကြိမ် လိုးဖူးထားတာတောင် တခုနဲ့ တခု စေ့ကပ်နေဆဲ ။

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ဒစ်ကားကြီးသည် စောက်နှုတ်ခမ်းထူထူနှစ်ချပ်ကို အတင်း ထိုးခွဲရင်း စောက်ပတ်ပေါက်

ထဲကို တိုး၀င်သည် ။

“ အိုး......အမလး..ကိုကိုရယ်....ဖြည်းဖြည်း.....”

ကြပ်လွန်းတဲ့ မက်မောရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးတန် တုတ်တုတ်ကြီး မဆန့်မပြဲ တိုး၀င်သွားရတာ

က လိုးသူရော ခံသူရော နှစ်ယောက်စလုံး အတွက် အရသာထူးခြားတဲ့ အတွက် ဒေ၀လှိုင်ရော မက်မော 

ရော သဘောကျသွားကြသည် ။ လီးတန်တဆုံးအထိ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး မှန်မှန်လေး လိုးဆောင့်ပေးလိုက်

တဲ့ ဒေ၀လှိုင်သည် မက်မောရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုလည်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စို့ပေးလိုက်သည် ။

“ အင့်ဟင့်ဟင့်..ကိုကို့လီးကြီးက သိပ်ကြီးတာဘဲ မက်မောဟာလေးတော့ ကွဲပြီလား မသိဘူး . .”

ဒေ၀လှိုင်လည်း တချက်ချင်း လိုးထည့်နေရင်း ( မကွဲပါဘူး..မက်မောရဲ့..အရင်တခါလည်း ကိုကိုနဲ့ လိုးပြီးပြီဘဲ .....စောက်ဖုတ်နဲ့ လီး ဆိုတာက လိုးဖို့ စွပ်ဖို့ဘဲ...)

 လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။

မက်မောလည်း ဒေ၀ လိုးတာကို မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ပေါင်တွေ ဖြဲကားလို့ ခံနေသည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေက ညံနေသည် ။

ပါးစပ်ကလည်း ( အားရှီး..အားရှီး.......) နဲ့ ညည်းသည် ။ စောက်ရည်တွေကလည်း အရမ်း ထွက်တာ ပေါင်ခြံတွေမှာ အရည်စီးကြောင်းတွေ နဲ့ ။

မက်မောရဲ့ စောက်ဖုတ်ပေါက်က ကျဉ်းကြပ်ပြီး လိုးရတာ တအား ကောင်းလွန်းနေသည် ။

ဒေ၀ ဖိဖိဆောင့်ရင်း မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သုတ်ရည်တွေ တပျစ်ပျစ်နဲ့ ပန်းထွက်သွားတဲ့အခါ သူ့လီးတန်ကို မက်မော စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်မိလိုက်လို့ သူ့သုတ်ရည်

တွေလည်း မက်မောရဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ရင်စိုင်တွေ အပေါ်ကို ထိမှန် ပေရေကုန်သည် ။

( အိုး.......ကိုကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ပြီးသွားတယ်...မက်မောကို ပြီးတဲ့အထိ ကိုကိုက လုပ်ပေးချင်တာ........)

( ပြီးတယ်..ကိုကို.......မက်မော ၂ခါတောင် ပြီးတယ်.....အရမ်းကောင်းတာဘဲ..ကိုကို လုပ်ပေးတာ......)

အပိုင်း ၅ ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (အပိုင်း -၅)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း 

(အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ပန်းဆိုးတန်း လမ်းပေါ်က မြို့တော် အရက်ဆိုင်ထဲ

လူနှစ်ယောက် အရက်သောက်ရင်း စကားပြောနေသည် ။

သီလနဲ့ဝီရ ပါ ။

သူတို့နဲ့ စီးပွားလုပ်နေကျလူ ဒါဒါ ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားတာကို သူတို့ ပြောနေကြတာ ။

သီလ က “ ငါတော့ စော်ကြီးကို မသက်ာဘူးကွ......ဒါဒါကို သူများ ရှင်းပစ်လိုက်သလား မသိဘူး”

လို့ ပြောလိုက်တော့ ဝီရက “ မထင်ဘူး သီလ...စော်ကြီးက ဒါဒါကို အားကိုးနေတာ..ဒါဒါဘဲ ကုန် 

တွေကို ဖြန့်ပေးနေတာ မဟုတ်လား . . ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

သီလ က “ အင်း..ဒါဆို ဒါဒါက ငွေတွေ အများကြီး ဖြောင်လိုက်ပြီး လစ်ပြေးသွားတာကော မဖြစ်

နိုင်ဘူးလား....” လို့ ပြောပြန်သည် ။ ဝီရ စဉ်းစားသလို တချက် ငြိမ်သွားပြီး “ အင်း....ဖြစ်နိုင်တာပေါ့..

ဒါဒါက အရင်လည်း ဘတ်တာတွေ ရှိခဲ့ဖူးတယ်....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

သီလ က “ ဟင်..ဟုတ်လား.....မင်း ဘယ်က သိတာလဲ....” လို့ အံ့သြသလို မေးလိုက်သည် ။

၀ီရက “ သူနဲ့ ငယ်ပေါင်းကြီးဖေါ် ေ၈ါ်လူ ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ တွေ့တော့ ေ၈ါ်လူ ပြောပြတာ....ဒါဒါက

အချီကြီး ပွပေါက် ဆိုရင် သိမ်းကြုံးယူပြီး ထွက်ပြေးတတ်တယ် တဲ့..” လို့ ပြောသည် ။

သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ စားပွဲ ဘေးက စားပွဲမှာ အရက်ထိုင်သောက်နေတဲ့ လူတယောက်က သူတို့ နှစ်

ယောက် ပြောနေကြတာတွေကို နားစွင့်ကာ နားထောင်နေသည်ကိုတော့ သူတို့ သတိမထားမိကြ ။

သီလနဲ့ ဝီရတို့ ငွေရှင်းပေးပြီး ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားတဲ့ အခါမှာ ဘေးစားပွဲက လူသည် တနေရာကို

ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။

“ ဆရာထူး........ဒါဒါ ဆိုတဲ့ကောင် ပျောက်နေတယ်.....ရုတ်တရက်ကြီး ပျောက်သွားတာ......အဲဒါ

ထူးခြားတယ်......” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည် ။

ဦးနေသာလှိုင် ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ရဲ့ “ နေမ၀င် ရိပ်သာကြီး ” ထဲ

မဲဇာ နိုးလာသည် ။

အ၀တ်အစား မရှိလို့ လေအေးစက်ရဲ့ အအေးကြောင့် လန့်နိုးလာတာ ။

ဘေးကို ကြည့်လိုက်တော့ သင်ဇာလှိုင်သည် မှောက်ခုံကြီး အိပ်ပျော်နေသည် ။ တခူးခူး ဟောက်

နေတဲ့ သင်ဇာလှိုင်သည် သူ့လိုဘဲ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ။

သူနိုင်ကိုယ်နိုင်လို အပြိုင်ကြဲကြတာ သုံးချီတိုင်သွားခဲ့ကြသည် ။

နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက် ငါးနာရီကျော်နေပြီ ။

မဲဇာ မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းကို နွားနို့သွားယူပေးမည် လို့ ညက ဂတိခံထားသည် ။

အိပ်ရာက ထလိုက်သည် ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ကောက်ယူလိုက်သည်။

သင်ဇာလှိုင် ဖက်ကို တချက် ငဲ့ကြည့်သည် ။ 

တုပ်တုပ်တောင် မလှုပ်ဘူး ။

ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရောက်နေတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်ကို သွား ကောက်ယူကာ ၀တ်လိုက်သည် ။

သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းဖို့ လှေခါးကြီးဆီကို လျောက်သွားတဲ့

အချိန်မှာ သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ ညီမ ဆွေမာလှိုင်နဲ့ ပက်ပင်းတိုးသည် ။

ဆွေမာလှိုင်သည် အရမ်းကို ပါးတဲ့ ည၀တ်အင်္ကျီလေးကို တထပ်ထဲ ၀တ်ထားတာကြောင့် သူမရဲ့

အတွင်းပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးကို ထွင်းဖေါက်ပြီး မြင်နေရသည် ။

ဆွေမာလှိုင်က “ သင်ဇာ အိပ်နေတုံးဘဲလား.....” လို့ မဲဇာကို လှမ်းမေးသည် ။

“ ဟုတ်...မဆွေမာ....” လို့ မဲဇာ ဖြေလိုက်သည် ။

ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကို မကြည့်မိအောင် သတိထားနေရက်နဲ့ ကြည့်မိသွား

ရသည် ။ ချက်ချင်း မျက်လုံး လွှဲဖယ်လိုက်ရင်း လှေခါးကနေ ဆင်းလိုက်သည် ။

အောက်ထပ် မီးဖိုခန်းထဲကို ၀င်လိုက်ပြီး ဒေါ်နော်လွမ်း ဘာများ မက်ဆေ့ခ်ျ ထားခဲ့သလဲ ဆိုတာကို

မီးဖိုခန်းထဲက ကျောက်သင်ပုန်းမှာ ကြည့်လိုက်သည် ။

( မဲဇာ..နွားနို့ဖိုး ပိုက်ဆံ ငါ့အခန်းထဲမှာ လာယူ ) လို့ ရေးထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ အခန်းက မီးဖိုခန်း ထမင်းစားခန်းတွေရဲ့ အနောက်ဖက် အစွန်ဆုံးမှာ ရှိသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်း အခန်းတံခါးကို ခပ်ဖွဖွ ခေါက်လိုက်သည် ။

( မဲဇာလား . . ၀င်ခဲ့.....) လို့ ဒေါ်နော်လွမ်း အထဲက ပြောလိုက်တာကို သူ ကြားသည် ။

မဲဇာ အထဲကို ရောက်သွားတော့ ဒေါ်နော်လွမ်းသည် ရေချိုးခန်း အပေါက်၀မှာ ရပ်နေသည် ။

ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ။ ဆံပင်ဖါးရား ချထားတဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းသည် ရေချိုးဖို့ လုပ်နေဟန် ရှိသည် ။

“ မဲဇာ......မင်း သင်ဇာလှိုင်ကို လိုးပေးနေရတာလား.....” လို့ ရုတ်တရက် အမေးခံလိုက်ရလို့ မဲဇာ

ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။

“ ရှက်မနေပါနဲ့ ကွာ..ငါ အကုန်သိပါတယ်....မင်း ဘယ်နှစ်ချီတောင် လိုးပေးရသလဲ.....” လို့ ထပ်မေး

တော့ မဲဇာလည်း “ သုံးချီပါ ဒေါ်နော်လွမ်း....” လို့ ခပ်တိုးတိုး လေသံနဲ့ ဖြေလိုက်သည် ။

“ ဟား...ဆော်လှချည်လား.....အင်း..မင်းလေးက အားကောင်းမောင်းသန် ဆိုတာ ငါ ထင်မိသား.....

လက်နက်ကလည်း ရှယ်ဘဲလေ.....” လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်တာကို ကြားရတော့ ဒေါ်နော်လွမ်း ဘာ

ကို ပြောတာလဲ သူ သိပ် သဘောမပေါက်လိုက်ဘူး ။

ဒေါ်နော်လွမ်းက ရယ်လိုက်သည် ။

“ မင်း လက်နက်ကို ငါ အရင်က မြင်ဖူးထားတယ်......” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းသည် သူမ

ကိုယ်ပေါ်က ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်နွမ်းကလေးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်ပါသည် ။

မဲဇာသည် ဖြူ၀င်း တောင့်တင်းတဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို အနီးကပ် တွေ့လိုက် 

ရတဲ့အတွက် ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုံပြီး မျက်လုံးတွေ တအား ပြူးသွားရသည် ။

“ ကြိုက်လား.....” လို့ မေးလိုက်တဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းကို သူ ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိ ။

“ လာ...ငါနဲ့ ရေလာချိုး...ငါ့ကျောကို ဂျီးတွန်းပေးကွာ.....ဘာကြောင်နေတာလဲ...မင်း အ၀တ်တွေ

ကို ချွတ်လိုက်လေ.....”

မဲဇာလည်း ဒေါ်နော်လွမ်းကို မလွန်ဆန်ရဲပါ ။ သူခိုင်းတာကို တသွေမတိမ်း လုပ်နေကျဘဲလေ ။

ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းသည် မဲဇာရဲ့ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ကြားက တန်းလန်းကြီး တွေ့လိုက်ရတဲ့ လီးတန်ကြီး

ကို မြင်လိုက်ရတာကို တအား ပျော်သွားတဲ့ပုံ ရှိသည် ။

“ ဟီး......အောင်မြင်လိုက်တဲ့ဟာကြီး......မဲဇာ...လာ.....ရေချိုးကြမယ်.....” လို့ ပြောရင်း မဲဇာရဲ့ ပုခုံး

ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည် ။

မဲဇာရဲ့ လီးတန်လည်း ချက်ချင်းဘဲ ထောင်ထ ကြီးထွားလာလေသည် ။

ရေပန်းက ရေကို ဖွင့်ချပြီး ဒေါ်နော်လွမ်းနဲ့အတူ ပူးကပ်ပြီး ရေချိုးကြတဲ့အချိန် မဲဇာရဲ့ လီးတန်သည်

တအားကို ထွားကြီး မာတောင့် မတ်ထောင်နေပြီ ။

“ မင်းလီးကတော့ တကယ့်ကို စူပါဘဲကွာ...မဲဇာ...မင်းလိုးတာကို သင်ဇာ တော်တော် သဘောကျလား..”

ဒေါ်နော်လွမ်းက မဲဇာရဲ့ လီးကို သေသေချာချာ ကြည့်ရင်း မေးလိုက်တာပါ ။

မဲဇာလည်း “ ဟုတ်.....သဘောကျပါတယ်....ဒေါ်နော်လွမ်း....”လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ ဒေါ်နော်လွမ်းက “

ဟိတ်....မင်း ငါ့ကို လိုးချင်နေလား....” လို့ ထင်မေးပြန်တော့ မဲဇာလည်း ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိ ။ မဖြေ

ရဲဘူးလို့ ပြောရင် ပိုမှန်မည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းက ရယ်လိုက်သည် ။

“ မဲဇာ..မင်း ငါ့ကို ကြောက်မနေစမ်းပါနဲ့.....လိုးချင်ရင် လိုးချင်တယ်..ပြော....ငါပေးလိုးမှာပေါ့....ငါ မင်း 

လီးကြီးကို တွေ့ဖူးနေတာ ကြာပြီ....ငါ အရမ်းသဘောကျတယ်......”  လို့ ပြောလိုက်ပြီး မဲဇာရဲ့

 မတ်ထောင်နေတဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပါသည် ။

     “ မင်းလည်း ငါ့ကို ကိုင်လေ....ဟဲ့ကောင်..မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ.....အိုးတိုးအတ လုပ်မနေနဲ့..သင်ဇာ့ကို

တောင် လိုးနေတဲ့ကောင်ကများ.....မခုတ်တတ်တဲ့ကြောင် ဟန်ဆောင်မနေစမ်းနဲ့.....” လို့ ငေါက်လိုက်

တော့ မဲဇာလည်း ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တလုံးပြီး တလုံး စို့လိုက် ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ဖင်တုံး

ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ညှစ်လိုက် လုပ်ပေးလေသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း မဲဇာရဲ့ လီးတန်ကို တအား စုတ်သည် ။ အငမ်းမရစုတ်သည် ။ ရေမချိုးနိုင်ကြတော့

ဘဲ ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ကုတင်ဆီကို အမြန် ရောက်သွားကြပြီး ပက်လက်လှန် ပေါင်ဖြဲကားပေးလိုက်တဲ့

ဒေါ်နော်လွမ်းသည် မဲဇာကို “ လိုးပေးစမ်းကွာ...ငါ တအား ထန်နေပြီ.....” လို့ ပြောရင်း လီးကို ဆွဲယူပြီးစောက်ဖုတ်ပေါက်မှာ တေ့ပေးလေသည် ။

မဲဇာ လိုးပြီ ။

တအားကို ကြုံးလိုးတာ ။

ဒေါ်နော်လွမ်းကလည်း မဲဇာ လိုးတာတွေကို ပြန်တုံ့ပြန်သည် ။ 

ကော့လိုက် ပင့်လိုက် ဖင်တုံးကြီးတွေကို စကောဝိုင်း မွှေရမ်းလိုက် နဲ့ ။

ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် လိုးရတာ တအားကောင်းသည် ။ တအားစီးကြပ်ပြီး ဆောင့်ချက်

တိုင်းက အရသာ ရှိလှသည် ။

“ အီးဟီး.....ဆောင့်...တအားဆောင့်လိုး....မဲဇာ....နင့်လီးက တော်တော် ကြီးတယ်...ထိတယ်.....ထိ

တယ်...အမလေး...ကောင်းလိုက်တာ.....မဲဇာရယ်...လိုးစမ်းပါဟ.....တအား...တအားလိုး....လိုး....လိုး...”

ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ တတွတ်တွတ်နဲ့ လိုးခိုင်းနေတဲ့ အသံတွေက ဆီးစပ်ချင်း ထိရိုက်တဲ့ တဖတ်ဖတ်

အသံတွေနဲ့ အတူ ဆူညံနေသည် ။

မဲဇာ ဆက်တိုက်ကို မြန်မြန် နဲ့ ပြင်းပြင်း လိုးသွင်းနေတာ .။ ဆောင့်နေတာ ။

“ အား.....အား......အား......အီး.....လိုး....လိုး...စောက်ရမ်းကောင်းတယ်.....တအားဆောင့်...ဆောင့် ”

ဒေါ်နော်လွမ်းက မဲဇာလည်ပင်းကို လက်နဲ့ ဆွဲဖက်ထားရင်း ဖင်ကြီးတွေ တရမ်းရမ်းနဲ့ အကြိုက်

တွေ့နေသည် ။ ဒေါ်နော်လွမ်းသည် ဒီအိမ်ကြီးထဲ အစစ တာ၀န်ယူပြီး လုပ်ကိုင်ပေးနေတဲ့အတွက်

မိမိ ဘ၀မှာ လိုအပ်တဲ့ ကာမဖြည့်ဆည်းမှုကို မရနိုင်ခဲ့ဘူး ။

မဲဇာ လာ အလုပ်လျောက်တော့ သူ့ပုံစံ သူ့ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကို တပ်မက်ပြီး ခန့်ပစ်လိုက်

ခဲ့တာ ။ ဒီကောင်လေးမျိုးနဲ့ တပွဲလောက် ဆွဲလိုက်ရရင်ဘဲ ကျေနပ်ပါသည် လို့ စိတ်ထဲက စဉ်း

စား တွေးတောခဲ့တာ ။

ဒါပေမယ့် သူ့ထက် လက်ဦးသွားတာက သူဌေးသမီး သင်ဇာလှိုင်ပါ  ။မဲဇာကို သဘောကျသွားပြီး

သူ့အနားမှာ ဘော်ဒီဂတ် အဖြစ် ထားလိုက်ပြီး မဲဇာဟာ သူ့ရဲ့ အလိုးသမားလေး ဖြစ်သွားရော ။

မဲဇာလည်း ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ လိုးခိုင်းနေတဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းကို စိတ်ကျေနပ်သွားအောင် လိုးပေးမည်

လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

“ ပုံစံပြောင်းမလားဟင်.....” လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းက “ ပြောင်းလေ...ဘယ်လိုပုံနေပေးစေချင်လဲ....” လို့ ချက်ချင်းဘဲ ပြန်ပြောတော့

သူက “ ဖင်ကုန်းပေးမလား...” လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း “ ရတယ်လေ....လာ...”

လို့ ပြောပြီး ပက်လက် ခံနေရာက ဖင်ကုန်းပေးလိုက်လေသည် ။

ဖင်တုံးကြီးတွေက ကုန်းလိုက်မှ ပိုလှသလိုဘဲ ။

ဖင်ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့လီးတန်ကြီးကို ဖိသွင်းဖို့ အပေါက်မှာ တေ့လိုက်တဲ့အချိန် စအိုပေါက်နီညိုညိုလေးကို တချက် ကြည့်

လိုက်မိသည် ။

မြင်တာနဲ့ ဒီစော်ကြီး ဖင်ခံဘူးသည် ဆိုတာကို ခန့်မှန်းလိုက်သည် ။  သူမရဲ့ ခရေပွင့်သည် အရစ်ပြုန်းနေတာကို တွေ့ရသည် ။ တော်တော်ဘဲ ဖင်လိုးခံဘူးထားတဲ့ဖင်ပေါက် ။

မဲဇာ သူ့လီးတန်ကို ကိုင်ဆုပ်ပြီး  ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ဖေါင်းပြူးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ဖိသွင်းလိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့ အချိန် သူ့လီးတန်သည် ခြောက်တောက်တောက်

ဖြစ်နေသည် ကို သိလိုက်တာကြောင့် လက်ဖဝါးထဲကို တံတွေးတွေ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ထွေးထည့်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ပိုင်းကို လက်နဲ့ နယ်လိုက်သည် ။

ပြီးနောက် လက်ချောင်းတွေ အပေါ်ကို တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ တံတွေဒတွေ ထပ်ထွေးထည့်ပြန်သည် ။ ဒီတခါတော့ ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြီးကို ဒီ 

တံတွေးတွေ စိုနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ သုတ်လိမ်းလိုက်သည် ။

လီးတန်ကို စောက်ဖုတ်အပေါက်၀မှာ တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည် ။

 ( အို့....ဖြည်းဖြည်း . . .)

လီးကြီး အရှိန်နဲ့ ၀င်သွားလို့ ဒေါ်နော်လွမ်း လန့်အော်လိုက်သည် ။

မဲဇာလည်း လီးကို သုံးလေးကြိမ်လောက် အဆုတ် အထိုး ကစားကာ လိုးထည့်လိုက်ပြီး ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို အားမလိုအားမရ မချင့်မရဲ ဖြစ်ပြီး ဖျန်းကနဲ

ရိုက်ထည့်လိုက်သည်  ။

ဒေါ်နော်လွမ်း ခိုင်းတာကို ပြေးလွှား လုပ်ကိုင်ပေးနေခဲ့ရတဲ့ မဲဇာသည် အခုတော့ ဒေါ်နော်လွမ်းကို ဖင်ကြီး ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးနေရုံမကဘဲ သူမ ဖင်တုံးကြီးကိုပါ လက်ဝါး

နဲ့ ဖျန်းကနဲ ဖျန်းကနဲ ရိုက်နေတဲ့ အခြေအနေ ကို ရောက်သွားရပြီ ။

 ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း လီးတုတ်တုတ်နဲ့ ဖိလိုးပေးနေတာကို အရသာခံနေသည် ။ ပါးစပ်က တအင်းအင်း အသံထွက်နေသလို သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးဆီကလည်း ဘွက်

ဘွတ် ဆိုတဲ့ လေအံသံတွေ ထွက်လာသည် ။

မဲဇာသည် ဖင်တုံးလှလှကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက် ဆွဲဖြဲလိုက် လုပ်ရင်း လိုးနေရာက ဖင်ပေါက် ညိုညိုလေးကို အသဲယားလာသည် ။

ဒီ ဖင်ပေါက်လေးကို လီးနဲ့ ထိုးလိုးချင်လာသည် ။

ပထမဆုံး အဆင့် အနေနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို တံတွေးတွေ တဖွတ်ဖွတ် နဲ့ ထွေးထည့်လိုက်သည် ။ ရုတ်တရက် ဒေါ်နော်လွမ်းက မသိသေး ။ စောက်ဖုတ်ထဲကို 

ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပေးနေတာကို အာရုံစိုက်နေတာကိုး. .။ 

 နောက်တော့ မဲဇာက လက်မနဲ့ စအိုပေါက်ကို ပွတ်ပေးလာတော့ သိသွားသည် ။

( အယ်...ကောင်လေး..ငါ့စအိုကို လာကလိနေတယ်...ဘာလဲ..နင်က ဖင်လိုးချင်လို့လား...) လို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ရင်း မေးလိုက်သည် ။

( အင်း....အန်တီ့ဖင်ပေါက်ကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း အသဲယားလာမိလို့.......) 

မဲဇာက ခပ်သွက်သွက် လိုးဆောင့်နေရင်း ဖင်ပေါက်လေးကိုလည်း လက်မနဲ့ ထိုးသွင်း ကလိရင်း ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

( အမလေး..လူဆိုးလေး....ဒီလောက် ကုန်းပေးပြီး အလိုး ခံနေတာတောင် ဖင်ကို လာရန်ရှာချင်နေတယ်....နှာဘူးလေး.......)

ဒေါ်နော်လွမ်းက တဗျစ်တောက်တောက် နဲ့ ပြောလိုက်တာကို မဲဇာက ဟီးကနဲ ရယ်လိုက်ရင်း သဘောကျသွားသည် ။

 ( အန်တီ..ဖင်ခံဖူးလားဟင် . . .) လို့ ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းက ပွင့်လင်းတဲ့ ကရင်အမျိုးသမီး ပီပီ ( အေး..ခံဖူးတယ်......နှစ်ခါ သုံးခါလောက်......) လို့ ဖြေလိုက်ပါသည် ။

 ပြီးတော့ ( စောက်ဖုတ်ကိုဘဲ ပြီးအောင် လိုးပေးပါအုံးမဲဇာရယ်....ငါ ကောင်းကောင်း ပြီးချင်တယ်....ငါ လီးမရတာ ကြာနေပြီ..နောက်တခါမှ ဖင်ကို လိုးပါဟာ.....နင်က

လိမ်မာပါတယ်..နင်နဲ့ငါက အချိန်မရွေး လိုးလို့ ရတာဘဲ.....)လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။

မဲဇာလည်း သူမပြောစကားကို လက်ခံလိုက်တဲ့အနေနဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုဘဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆက်တိုက် ဖိလိုးပေးလေသည် ။

တဖတ်ဖတ် အသံတွေက ဆူညံနေသည် ။ လိုးချက်တွေ စိပ်လာ မြန်လာလို့ ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါနေအောင် ကောင်းလွန်းနေသည် ။

ဖိဆောင့်ထည့်နေတဲ့ မဲဇာရဲ့ ဂွေးကြီး နှစ်လုံးကလည်း တဘတ်ဘတ် နဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ဖင်ကြားကို ရိုက်ခတ်နေသည် ။

( အား....အား....အမလေး......ကောင်းတယ်...မဲဇာ...လိုး....လိုး.....တအား...တအားလိုး...ဖိလိုး......ဆောင့်လိုး......အီး...အီး...ဟင်း...ဟင်း........)

အရှိန် မြင့်သထက် မြင့်လာပြီး နောက်ဆုံး မဲဇာ လီးထဲက သုတ်ရည် ပူပူပျစ်ပျစ်တွေ တပုံတခေါင်းကြီး ပန်းထွက်လာတော့သည် ။

 ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲ သုတ်ရည်တွေ အကုန် ထည့်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် လီးတဆုံး ထိုးသွင်းထားလိုက်သည် ။

 ( ဝှူး...မဲဇာ...မင်းလေးက တကယ့် အလိုးသမားကောင်းလေးဘဲ.....မင်း လိုးပေးတာကို ကြိုက်သွားပြီကွာ.......) လို့ ဒေးနော်လါမ်းက တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး

မဲဇာရဲ့ ချွေးတွေ စိုနေတဲ့ ပါးတဖက်ကို ပွက်ကနဲ အနမ်း ပေးလိုက်လေသည် ။

မိသားစု အားလုံး ဆုံကြဖို့ အဖိုး ဦးဘလှိုင်က ဆင့်ခေါ်လိုက်သည် ။

မိသားစု ၀င် အားလုံးကို အီးမေးတွေ ပို့လိုက်သလို သီဟလှိုင်နဲ့ ခုနစ်ထွေတို့က ဖုန်းတွေ ဆက်ပြီး 

အကြောင်းကြားလိုက်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ တိုက်မှာ လုပ်မယ့် ဒီ မိသားစု အစည်းအဝေးသည် ( မိသားစု၀င်တွေ သက်သက် ဘဲ ) မို့ အိမ်အကူတို့ ထမင်းချက်တို့ ယာဉ်မောင်းသူတို့ကို ခွင့်ပေး

ပြီး ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့က ( ရှင်း ) ထားသည် ။

 အဖိုးဦးဘလှိုင်က အကွက်ကောင်း တခု ထပ်တွေ့ထားသည် လို့ သီဟလှိုင်က အားလုံးကို ဘာအတွက် အစည်းအဝေးခေါ်သည် ဆိုတာကို အရိပ်အမြွက်လောက်ဖေါက်သည်ချထားသည် ။

 ဦးနေသာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့လည်း တရုတ်ပြည် နယ်စပ်ကနေ ပြန်ရောက်နေကြပြီမို့ သူတို့ကိုလည်း ဖုန်းဆက်ပြီးရော အီးမေးလ်နဲ့ကော ဖိတ်လိုက်သည် ။

အစည်းအဝေး အချိန် နီးကပ်လာတဲ့အခါ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ခြံ၀င်းကြီးထဲကို မိသားစု အဖွဲ့၀င်တွေ ကားတွေ နဲ့ ၀င်ရောက်လာသည် ။

တပည့်တပန်းတွေ အိမ်အကူတွေကို သတင်းလုံခြုံရေး အတွက် ရှင်းထားတော့ သားအငယ်ဆုံး ဒေ၀လှိုင်ကဘဲ ခြံတံခါး ကို စောင့်ဖွင့်ပေးသည် ။

မကြာခင် လူလည်း စုံပြီ ။

အချိန်လည်း ကျပြီ ။ ဖိုဖိုး ဦးဘလှိုင်က အစည်းအဝေးခန်းထဲမှာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်စောင့်နေသည် ။

သားတွေ မြေးတွေ အကုန်လုံး ၀င်လာကြတာကို သူ ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည် ။

ဒီတခါ သူ လုပ်ချင်တဲ့ ပစ်မှတ် ( တားဂက် )က အသားကုန် ကျိကျိတက် ချမ်းသာတဲ့ မိုးကုတ် ကျောက်တွင်း သူဌေးကြီး တယောက်ရဲ့ ရန်ကုန်အိမ်ကို ၀င်တိုက်ဖို့ဖြစ်နေသည် ။

အဖိုး ဦးဘလှိုင်ရဲ့ ချပြလိုက်တဲ့ ပစ်မှတ်ကိုလည်း ကြားလိုက်ရရော သားကြီး ဖြစ်တဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်က ( အဖေ..ဒါကို လုပ်လို့ရမယ့် အကျိုးအမြတ်က ဘယ်လောက်များသလဲ..ကျနော် သိလို့ရမလား.....ဘဏ်တခုကို ၀င်စီးတာလောက် ရမလား.....) လို့ သိပ်ပြီး မလုပ်ချင်တဲ့ ပုံစံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဦးဘလှိုင်က ပြုံးသည် ။

( ငါက မင်း အဖေပါ...တေဇာလှိုင်.......မျက်မျက်လေး မရဘဲ ငါ ဘယ်လုပ်ချင်ပါ့မလဲ......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဦးနေသာလှိုင်ကတော့ ( အဖေရယ်...ဘယ်လောက် ရနိုင်မလဲ ဆိုတာကို ပြောလိုက်ပါဗျာ.....သိရင်လည်း......) လို့ စိတ်မရှည်တဲ့ လေသံနဲ့ ၀င်ပြောလိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်က ( အန်ကယ်နေ...ဖိုးဖိုးက သေသေချာချာ လေ့လာ စုံစမ်းပြီးမှ လုပ်တတ်တာပါ .....ဖိုးဖိုးက အမြတ်နည်းတာဆို ဘယ်တုံးကမှ မလုပ်ပါဘူး.....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဦးဘလှိုင်က ( ဒီ ကျောက်သူဌေးက မိုးကုတ်မြို့မှာ တချိန်တုံးက အချမ်းသာဆုံး တွေထဲမှာ ပါခဲ့တယ်.....သူ့အိမ်မှာက ကျောက် မျိုးစုံကို ပုံးတွေ နဲ့ ထည့်ထားတာအခန်းကြီးတခန်းနဲ့ အပြည့်ဘဲ တဲ့.....အဖိုးတန် ကျောက်တွေနော်....အပေါစား အညံ့စားတွေ မပါဘူး....ငွေတွေကလည်း ကျပ်တွေရော ဒေါ်လာတွေရော အခန်းကျယ်ကြီး တခန်းထဲမှာ ပုံထားတာ လူတရပ်လောက် ရှိတယ် တဲ့..ဒါက သူတို့ရဲ့ လူယုံ အိမ် အလုပ်သမားတွေ ဆီက ရတဲ့ သတင်း အမှန်တွေပေါ့...) လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အခါ ဒေ၀လှိုင်က  ( ဖိုးဖိုး.....သေချာပါတယ်..ကျနော်လည်း သတင်း ရထားပြီးပါပြီ . .. .) လို့ ထောက်ခံ ပြောဆိုလိုက်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ( ဒီလောက် များပြားတဲ့ ကျောက်တွေ ငွေတွေ ရှိနေတဲ့ အိမ်ကို ဘယ်လို လုံခြုံရေး စီမံမှုတွေများ ရှိနေမလဲ . . .အဖေ.....) လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဦးဘလှိုင်က ( ဟင်းဟင်း.....စီကရူရတီ က ဒီလောက် မရှိဘူးကွ..ဒါကြောင့် ငါက ဒီအိမ်ကို တိုက်ဖို့ စိတ်၀င်စားခဲ့တာ....) လို့ ဖြေလေသည် ။

ဦးနေသာလှိုင်က ( သေချာလို့လား အဖေရယ်..ဟုတ်မှလည်း လုပ်ပါ......) လို့ သိပ် မယုံတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည် ။

( အင်း..သေချာတယ်....သူ့တပည့် ခြံစောင့်တွေက အလွန်ဆုံး လက်နက်ကိုင်ရင် ဓါးရှည်လောက် ပါဘဲ......) လို့ ဦးဘလှိုင်က ပြောလေသည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က ( ဒီ သူဌေးကြီးရဲ့ နံမည်က ဘယ်သူလဲ အဖေ...) လို့ မေးလိုက်သည် ။

( သူကနံမည်က လားဟူ မောင်ချို .... တဲ့ သမီး......) လို့ ဦးဘလှိုင်လည်း ဖြေလိုက်ရော မိသားစု တခုလုံး အိုး လို့ ရေရွတ်လိုက်ကြလေသည် ။

လားဟူ မောင်ချို ဆိုတာက မြန်မာပြည် တပြည်လုံးက သိတဲ့ နံမည်ကြီး မိုးကုတ်သူဌေး ဘီလျံနာကြီး မို့ပါဘဲ ။

( ကဲ....အဖေ ပြောချက် အရဆိုရင် ဒီအိမ်ကို လုပ်လို့ အောင်မြင်သွား၇င် ငါတို့ မိသားစု ဘာမှ ထပ် လုပ်ဖို့ မလိုအပ်တော့ဘဲ တသက်လုံး အေးဆေး ထိုင်စားကြရုံဘဲကွ...ကဲ....အသေးစိတ် ဆက် ဆွေးနွေးကြရအောင် . . . .)

သူတို့သည် ဒုစရိုက်လုပ်ငန်းတွေကို မနေ့တနေ့ကမှ လုပ်ကြတဲ့ လူတွေ မဟုတ်ပါဘူး ။

ဒီလို ဓါးပြမှုတွေကို အကြိမ်ကြိမ် လုပ်ခဲ့ဖူးကြပြီဘဲလေ ။

လားဟူ မောင်ချိုရဲ့ အိမ်ကို ဦးဘလှိုင်က မြေပုံပေါ်မှာ ပြသလို ကြိုတင် ၇ိုက်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံတွေကိုလည်း ပြသည် ..။

ဒီတော့မှ ဒီ အဖိုးကြီး ဘယ်တုံးကထဲက ဘယ်လို ကြိုတင် လေ့လာထားသလဲ ဆိုတာကို မိသားစု တခုလုံး သိရှိ နားလည်သွားကြရသည် ..။

ဇီဇဝါသည် မနက်က ဒေ၀လှိုင်က ရုံးအသွား လိုက်မပို့နိုင်လို့ ဘတ်စ်ကားကလည်း ကြပ်တာနဲ့ တက်စီနဲ့ ရုံးကို လာလိုက်ရသည် ။

သူ့မိသားစု အရေးတကြီး အစည်းအဝေး ရှိလို့ မအားဘူးလို့ မက်ဆေ့ ပို့ထားသည် ။

ညနေ ရုံးဆင်းတဲ့ အချိန်မှာ ရုံးရှေ့မှာ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ မာစီဒီးကားနက်ကြီး ရောက်နေတာကို ဇီဇဝါ တွေ့လိုက်ရလို့ တအား ပျော်သွားသည် ။

ဇီဇဝါသည် ဒေ၀လှိုင်ကို တနေ့ မမြင်ရရင် မနေတတ်အောင်ဘဲ ချစ်မိသွားခဲ့ပြီ ။

အချစ် ဆိုတာ ဘယ်လို ပူလောင်သည် ဆိုတာကိုလည်း ဇီဇဝါ တယောက် သိနေရပြီ ။

 ဒေ၀လှိုင်ကို တနေကုန် သတိရ လွမ်းနေရသည်လေ ။

ဒေ၀လှိုင်သည် ကားမှန်ချပ်ကို တတိတိနဲ့ လျော့ချလိုက်ပြီး ( ဟေး......ဇီဇဝါ . . . .) လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တဲ့အခါ ဇီဇဝါလည်း သူ့ကားကြီးဆီကို ခပ်သွက်သွက် ပြေးသွားလိုက်မိသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က ( မနက်က အလုပ်များနေတာကြောင့် ကိုယ် မလာဖြစ်တာ......) လို့ ပြောလိုက်တော့ ဇီဇဝါက ( အကို့ မက်ဆေ့ခ်ျကို ဇီဇဝါ ရတယ် အကို.....) လို့ ပြန် ပြောလိုက်သည် ။

 ဒေ၀လှိုင်က ( ဇီဇဝါက အရမ်းချောတာဘဲ.....) လို့ စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။

 ( အိုး.....ဟုတ်ပါဘူး...) လို့ ဇီဇဝါက ပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ချောတယ် လို့ အပြောခံရတာကို ကျေနပ် ပိတိ ဖြစ်နေသည် ။

( ကဲ.......ကိုယ်တို့ ဒီနေ့ ဘာသွား စားကြမလဲ......) လို့ ဒေ၀လှိုင်က ပြောပြီး ကားကို မောင်းထွက်လိုက်လေသည် ။

( အကို့သဘော...ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်.....) လို့ ဇီဇဝါက ပြုံးပြုံးလေး ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။

( ဒီနေ့ ဆိုင်မထိုင်ဘူး..ကိုယ့် ကွန်ဒိုတိုက်ခန်း အသစ် မနေ့ကဘဲ ပြင်ပြီးသွားတယ်...တအား လှတာဘဲ....ဇီဇဝါ့ကို လိုက်ပြချင်တယ်......အကိုတို့ ဆိုင်တဆိုင်ကနေ ပါဆယ် ၀ယ်သွားပြီး အဲဒီ တိုက်ခန်းမှာ စားကြရင် မကောင်းဖူးလား...)

( အကို့သဘော.....)

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းသည် ဇီဇဝါ အံ့အားသင့်သွားရအောင် သစ်လွင် ခန်းနား တောက်ပြောင်နေသည် ။

( သိပ် စျေးကြီးမှာဘဲနော်......အကို.....)

( အင်း.....)

( အကိုနေဖို့လားဟင်......)

( အင်း..အကိုနဲ့ ဇီဇဝါ နေကြဖို့....)

 ( ဟယ်...အကိုက နောက်ပြီ.....)

 ( တကယ် ပြောတာ...အကိုနဲ့ ဇီဇဝါ လက်ထပ်ပြီးရင် နေဖို့....)

 ( အို...)

 ဒေ၀လှိုင်က ဇီဇဝါ့ကို ဒီနေ့တော့ “ ဖြုတ် ” ပစ်မည် လို့ ကြံရွယ်ချက်နဲ့ ဒီကွန်ဒိုအခန်းကို ခေါ်လာ

တာပါ ။ ဇီဇဝါကလည်း ဒေ၀လှိုင်နဲ့ လူမနေသေးတဲ့ တိုက်ခန်း အသစ်ကို လိုက်ခဲ့ရသည် ဆိုကထဲက

ဒေ၀လှိုင်က နမ်းမည် ကိုင်မည် လို့ တွက်ထားခဲ့တာပါ ။ 

“ ဇီဇဝါ.....ကိုယ့်ကို ချစ်တယ် ဆိုတဲ့ အဖြေလေး ပေးတော့လေ . . ဇီဇဝါ့ကို ကိုယ် ဘယ်လောက် ချစ်

တယ် ဆိုတာ သိလောက်ပါပြီ...” လို့ ဒေ၀လှိုင်က ဇီဇဝါ့ ခါးသိမ်လေးကို တင်းတင်း ဆွဲဖက်ရင်း ပြော 

လိုက်သည် ။

ဇီဇဝါလည်း သူ့ကို အချိန်မဆွဲထားချင်တော့ဘဲ “ အကို့ကို ချစ်တယ်...” လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံတိုးတိုး

လေးနဲ့ ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း အရမ်း ပျော်သွားတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဇီဇဝါ့ကို တိုးလို့ ဖက်ရင်း နှုတ်ခမးထူထူပြဲပြဲလေးကို

ဖိကပ် စုတ်ယူတော့တာဘဲ ။

ဇီဇဝါလည်း သူ့စုတ်နမ်းတာတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ခံယူလိုက်ပေမယ့် သူ့အစုတ်အနမ်းတွေက မရပ်

တော့ဘဲ ရှည်ကြာလာလို့ သူ့ရင်ဘတ်ကို အသာ တွန်းထုတ်လိုက်မိသည် ။

“ အကိုက တအား ကြမ်းတာဘဲကွာ.....အခုဘဲ အဖြေပေးလို့ ချစ်သူ ဘ၀ကို ရောက်ခါစလေး ရှိသေး

တယ်...နမ်းတာတွေက အရမ်းကြမ်းတယ်....” လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ပြောလိုက်ပါသည် ။ သို့ပေမယ့်

ဒေ၀လှိုင်ကတော့ မုန်ယိုနေတဲ့ တောဆင်ရိုင်းကြီး တကောင်လို ကာမစိတ်တွေ ဖုံးပြီး ဇီဇဝါ ဘာကို

ပြောပြော ဂရုမစိုက်တော့ပါ ။

သူလိုချင်တာကိုဘဲ ဦးတည်တော့သည် ။

ဇီဇဝါ့ကို အခန်းထဲက အသစ်ချပ်ချွတ် ကုတင်ကြီးပေါ်က မွေ့ယာထူထူကြီးပေါ်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။

“ အကို.....လွှတ်ပါ...မလုပ်ပါနဲ့......”

ဇီဇဝါက သူ့လက်ထဲက ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

ရန်ကုန်မြို့ ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်က မိုးကုတ်သူဌေးကြီး လားဟူမောင်ချိုရဲ့ ခြံကြီးရဲ့ ဂိတ်ပေါက်ဆီကို

ဗင်ကးအဖြူကြီး တစီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

ဂိတ်အထဲက လုံခြုံရေး ကင်းရုံလေးထဲက လူတယောက်က ခြံတံခါး အတွင်းကနေ “ ဘာကိစ္စလဲ....”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဗင်ကားပေါ်ကလူက “ အဲယားကွန်း ပြင်ဖို့ လာတာပါ...မန်နေဂျာ ဦးသောင်းထိုက်

ခေါ်တာပါ...” လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ လုံခြုံရေးအစောင့်က တိုက်ကြီးထဲကို ဖုန်းဆက်ပြီး လှမ်းမေးလိုက်

သည် ။ နှစ်မိနစ်လောက် ကြာပြီးတဲ့အချိန် တိုက်ထဲက “ လွှတ်လိုက်ပါ ” လို့ ပြန်ပြောတာနဲ့ လုံခြုံရေး

အစောင့်က ခြံတံခါးကြီးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။

“ ဘေးဖက်ကနေ ပန်းပြီး တိုက်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်ကို မောင်းပါ ” လို့ ကားမောင်းသူကို လုံခြုံရေးက

ပြောလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်..ကျေးဇူးဘဲ.....”

ဗင်ကား မောင်းသူက အပြုံးကလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဗင်ကားကြီးရဲ့ ကိုယ်ထည်မှာ “ ထက်အာကာ အဲယားကွန်း ပြုပြင်တပ်ဆင်ရေး ” ဆိုတဲ့ ကုမ္ပဏီ တံဆိပ်

ကြီးက ရှိနေသည် ။

တိုက်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်က ကွက်လပ်မှာ ဗင်ကားကြီး ထိုးဆိုက်လိုက်တဲ့အချိန် တိုက်ကြီးထဲက မိန်း

ကလေး တယောက် ထွက်လာသည် ။

“ အဲယားကွန်း ပြင်ဖို့လား....” လို့ ဗင်ကားထဲက ဆင်းလာတဲ့ လူတွေကို မေးလိုက်သည် ။

အပြာရောင် အထက်အောက် ဆင်တူ ယူနီဖေါင်း ၀တ်ထားတဲ့ လူတွေက “ ဟုတ်တယ်....ညီမ ” လို့ 

ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ မိန်းကလေးက ဦးဆောင်ပြီး တိုက်ထဲကို ခေါ်သွားသည် ။

ဒေ၀လှိုင်သည် စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားနေပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက ကျီးကန်းတောင်းမှောက်

ဆိုသလို တိုက်ကြီးထဲကို မတည်မငြိမ် ကြည့်နေသည် ။ 

သူ့အနောက်က သီဟလှိုင်နဲ့ ဟံသာလှိုင်တို့ လိုက်ပါလာသည် ။ သူတို့သည် ဒီကနေ့ တကယ်တမ်း

အဲယားကွန်း လာပြင်မယ့် လူတွေ နေရာမှာ အစားထိုးပြီး ရောက်ချလာကြတာ ဖြစ်သည် ။ ဒါတွေက

သူတို့အဖိုးရဲ့ အကွက်တွေ အကြံအစည်တွေ ဖြစ်သည် ။

သူတို့ အားလုံးသည် ရုပ်ရှင်ရိုက်ရင် သုံးစွဲတဲ့ အထူး မိတ်ကပ်တွေနဲ့ ရုပ်ဖျက် ရုပ်ပြောင်းထားကြသည် ။ မှဲ့အတု မျက်ခုံးမွေး အတု ဆံပင်အတု သွားအတု နှုတ်ခမ်းမွေး မုတ်ဆိတ်မွေးအတုတွေနဲ့ ။

တိုက်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ်ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ ထိပ်ပြောင်ပြောင် ဘိုက်ရွှဲရွှဲနဲ့ အသက် ငါးဆယ်ကျော်

လောက် လူကြီးတယောက်နဲ့ တွေ့ရသည် ။ သူကတော့ အဲယားကွန်း ပြင်ဖို့ ဖုန်းဆက်ခေါ်တဲ့ မန်နေ

ဂျာ ဦးသောင်းထိုက် ပါဘဲ ။

“ ဟေ့...နေဇော်အောင် မပါပါလား.....သူက သူကိုယ်တိုင် လာပြင်မယ် လို့ သေသေချာချာ ပြောတာ...

ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲကွ.....” လို့ ဦးသောင်းထိုက်က ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဒေ၀လှိုင်က “ သူ နေလို့မ

ကောင်းလို့ပါ...အန်ကယ်....ကျနော်တို့ကို သေချာ ဂရုစိုက် ပြင်ဖို့ မှာလိုက်ပါတယ် ခင်ဗျ.....” လို့

ပြောလိုက်သည် ။ သို့ပေမယ့် ဦးသောင်းထိုက်က မကျေနပ်ဘဲ ကုမဏီကို လှမ်း ဖုန်းဆက်မည် ဆိုပြီး

ဖုန်း ရှိရာကို လက်လှမ်းလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လက်ထဲမှာ မဲနက်တဲ့ သေနတ်တလက် ပေါ်လာပြီး ဦးသောင်းထိုက် ကို တည့်တည့်မတ်မတ်

ချိန်ရွယ်လိုက်သည် ။

“ ဖုန်းကို မကိုင်နဲ့....အသံတိတ်ပြောင်း တပ်ထားတယ်နော်....ခေါင်းပေါ်ကို လက်တွေ တင်ထား.....”

လို့ ခပ်ထန်ထန် ပြောလိုက်တာကြောင့် ဦးသောင်းထိုက် လန့်ပြီး အနောက်ကို ဆုတ်လိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင် ပြောသလိုဘဲ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်ကို တင်လိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အနောက်ဖက်က သီဟလှိုင်နဲ့ ဟန်သာလှိုင်တို့ လက်ထဲမှာလည်း အသံတိတ်ပြောင်းတပ်

ပစ္စတိုသေနတ်တွေ ကိုင်ထားကြသည်ကို မန်နေဂျာကြီး တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ဟဲ့ ကောင်မလေး.လာစမ်း.....ဒီမှာ ဒူးထောက်ထိုင်စမ်း...ခေါင်းကို ငုံ့ထား......”

သီဟလှိုင်က ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြောလိုက်သည် ။

ဦးသောင်းထိုက်က “ မင်းတို့ ဘာလိုချင်လဲ.....ဘာကြောင့် ဒီလို လုပ်တာလဲ.....” လို့ မေးလိုက်တဲ့ အခါ

ဒေ၀လှိုင်က “ ကျားကိုက်ပါတယ် ဆိုမှ အပေါက်လေးနဲ့လား လုပ်မနေနဲ့...ဓါးပြလာတိုက်တယ် ဆိုမှ

အကုန်လိုချင်တာပေါ့...ငွေတွေ...ကျောက်တွေ.....အကုန်..အကုန်....ထုတ်ပေးပေတော့ ဦးသောင်းထိုက် ”

လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။

ဦးသောင်းထိုက်က “ သူဌေးရဲ့ သားသမီးတွေက မိုးကုတ်က အိမ်မှာကွ..ငါက မန်နေဂျာ သက်သက်...သူ

တို့ အဖိုးတန် ပစ္စည်းတွေ ဘယ်မှာ ထားသလဲ...ငါ မသိဘူး....ဆောရီးဘဲ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ မျက်နှာ နီရဲတက်သွားသည် ။

“ ခင်ဗျားကြီး....နွားစကား မပြောနဲ့......မသိဘဲ လာတာ မဟုတ်ဘူး......ပစ္စည်းတွေ ထုတ်ပေးမလား...အ

သေခံမလား.......”

ဒေ၀လှိုင်က ဦးသောင်းထိုက်ရဲ့ နဖူးတည့်တည့်ကို သေနတ်ပြောင်း တေ့ထောက်လိုက်ပြီး ဒေါသနဲ့

အော်လိုက်သည် ။

ဟန်သာလှိုင်က သေနတ်ကို အသင့်ချိန်ပြီး တခန်းပြီးတခန်း ၀င်ကြည့်သည် ။

အခန်းတခန်းထဲကို လှမ်း ၀င်လိုက်တဲ့အချိန် ထမီရင်လျားနဲ့ ဆယ်ကျော်သက် အရွယ်လောက် မိန်းက 

လေး တယောက်နဲ့ ပက်ပင်းတိုးသည် ။

“ အမလေး......”

သေနတ်ကြီးနဲ့ ဟန်သာလှိုင်ကို တွေ့လိုက်တဲ့ မိန်းကလေး လန့်အော်လိုက်သည် ။

“ မင်းက ဘယ်သူလဲ.....သူဌေးကြီးနဲ့ ဘာတော်လဲ.....”

“ ကျ...ကျ....ကျမ...ကျမ ….     စ...စ...စကား....စကားချိုပါ........ဦးမောင်ချိုရဲ့ မြေးပါ.......”

ဟန်သာလှိုင်က စကားချိုကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားရင်း “ မင်းတို့ရဲ့ ငွေတွေ ကျောက်တွေကို ဘယ်မှာ 

ထားသလဲ....မင်း  လိုက်ပြစမ်း.....” လို့ မေးလိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်လည်း ရောက်လာပြီး..“ အသက်ထက် ဘာမှ တန်ဖိုး မရှိဘူးနော်.....ငါတို့က လိုတာ မရရင်

သတ်ပစ်မှာ...သတ်ပစ်ဖို့ စ်ိတ်ဆုံးဖြတ်ထားတယ်....ကဲ.....လိုက်ပြ...ချာတိတ်.....” လို့ ထပ် ပြောလိုက်တဲ့ 

အခါ စကားချို ဆိုတဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှလေးလည်း “ ကျ..ကျ....ကျမ....ကျမ.....လိုက်ပြပါမယ်ရှင်....”

လို့ တုန်ုတုန်ရီရီနဲ့ ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဒီအချိန်မှာ တိုက်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဗင်ကားကြီးထဲမှာ ပုန်းပြီး နေကျန်ရစ်တဲ့

 ဦးနေသာလှိုင်က လုံခြုံရေး ကင်းတဲလေးဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

လုံခြုံရေး အစောင့်က သူ့ဆီကို လျောက်လာတဲ့ ဦးနေသာလှိုင်ကို “ ဘာလိုလဲ....” လို့ လှမ်းမေးလိုက်

တဲ့အခါ ဦးနေသာလှိုင်က “ ခင်ဗျားကို ဦးသောင်းထိုက်က ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

လုံခြုံရေး အစောင့်လည်း “ ဟုတ်လား...ခဏ...ကျနော် ဖုန်းလှမ်းဆက် မေးလိုက်အုံးမယ်....” ဆိုပြီး ဖုန်း 

ဆက်သည် ။

 တိုက်ကြီးပေါ်က ဦးသောင်းထိုက်က  “ မောင်ထွန်း..လာခဲ့..” လို့ ပြောလိုက်လို့ လုံခြုံရေး

အစောင့်သည် ဦးနေသာလှိုင်နဲ့အတူ တိုက်ကြီးဖက်ကို လိုက်ပါသွားသည် ။

တကယ်တော့ ဒေ၀လှိုင်က သေနတ်နဲ့ ထောက်ထားပြီး ဦးသောင်းထိုက်ကို ပြောခိုင်းတာပါ ။

ဗင်ကားကြီး အနားကို ရောက်တဲ့အခါ ဦးနေသာလှိုင်က လုံခြုံရေး အစောင့် မောင်ထွန်းရဲ့ ခေါင်းကို 

သေနတ်ဒင်နဲ့ ထုချပြီး လဲကျသွားတဲ့အခါ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်..ပါးစပ်ကို အ၀တ်တွေနဲ့ ဆို့ကာ ဗင်ကား 

ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။

ပြီးတော့ ခြံတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ အပြင်မှာ အသင့် ရောက်နေတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ မောင်းလာ

တဲ့ကားက ခြံထဲကို မောင်း၀င်လိုက်သည် ။ ဦးနေသာလှိုင်က ခြံတံခါးကြီးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည် ။

“ မိသားစု ” သည် သူဌေးကြီး လားဟူမောင်ချိုရဲ့ ခြံနဲ့ တိုက်ကြီးကို သွေးထွက်သံယို မရှိဘဲ စီးမိသွား

ပါပြီ ။

ဒေ၀လှိုင် နဲ့ သီဟလှိုင်တို့က သူဌေးကြီးရဲ့ မြေးမလေး စကားချိုကို သူတို့ ရတနာတွေ ငွေတွေ ထား

တဲ့ အခန်းကို လိုက်ပြခိုင်းကြသည် ။ စကားချိုသည် သူမပြောပြရင် ရိုက်နှက်နှိပ်စက်ကြမည်ကို သိသည်။

အဖွား လက်ထက်က မိုးကုတ်မှာ နေကြတုံး ဓါးပြတွေ လာတိုက်တဲ့အကြောင်း အဖွားက ပြောပြဖူးသည် 

။ ဓါးပြတွေသည် သူတို့တောင်းတာကို မပေးရင် အသေရိုက်တော့တာဘဲ တဲ့ ။

စကားချိုသည် အခန်းကျယ်ကြီး တခန်းထဲကို ခေါ်ဆောင်သွားပြီး မီးခံသေတ္တာကြီး တလုံး ကို ပြသည် ။

“ ဒီအထဲမှာ မိုးကုတ်ကျောက်တွေနဲ့ ဒေါ်လာတွေ ထားတယ်......” လို့ ပြောသည် ။

“ လှို့ဝှက် နံပါတ်တွေက ဘာလဲ.....စကားချို.....” လို့ ဒေ၀လှိုင်က ပြောလိုက်ရင်း ရော့ရည်းရည်း စည်း

နှောင်ထားတဲ့ ထမီ အပေါ်က လျံတက်နေတဲ့ ရင်သား အပေါ်ပိုင်း ၀င်းအိအိတွေကို စိုက်

ကြည့်လိုက်သည် ။

ကောင်မလေး တော်တော် ရင်ထွားတာဘဲ.....။

စကားချိုက “ နံပါတ်တွေတော့ ကျမ မသိဘူး..ကျမ မိဘတွေဘဲ သိကြတယ်....” လို့ ပြောလိုက်တဲ့

အတွက် ဒေ၀လှိုင်နဲ့ သီဟလှိုင်တို့ စိတ်ညစ်သွားကြသည် ။

“ မင်း မညာနဲ့....မင်း သိကို သိရမယ်...စကားချို....မင်း မပြောပြရင်..မင်း ဘဝလေး တော်တော် အကျည်း

တန်သွားမယ် သိလား.......”

သီဟလှိုင်က သေနတ်ပြောင်းနဲ့ စကားချိုရဲ့ နဖူးကို တေ့လိုက်ရင်း အော်လိုက်သည် ။

“ တကယ် မသိတာပါ . . .”

စကားချိုက မသိဘူး ဘူးကွယ်နေတာကို သီဟလှိုင်နဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ မကျေနပ်ကြဘူး ။

သီဟလှိုင်က စကားချိုရဲ့ ပါးကို ဖျန်းကနဲ ရိုက်ထည့်လိုက်သလို ဒေ၀လှိုင်က စကားချိုရဲ့ ထမီကို ရုတ်

တရက် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ စကားချို ရဲ့ ထမီလေး ဟုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည် ။

ရုတ်တရက် ဆိုတော့ မထင်ထားလို့ မဖမ်းဆွဲလိုက်နိုင်ဘူး ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ကွင်းလုံး ပုံရက်လေး ကျ

သွားတဲ့ ထမီကို စကားချိုက ကုန်းကောက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ဒေ၀လှိုင်က ကြမ်းပြင်ပေါ်က ထ

မီလေးကို ခြေထောက်နဲ့ တက်နင်းထားလိုက်လို့ ကောက်ယူလို့ မရလိုက်ဘူး ။

စကားချိုရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အ၀တ်ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် မရှိ ။

ဗလာကျင်းသွားသည် ။ ဖုံးကွယ်ထားခဲ့တဲ့ စနေနှစ်ခိုင် ထွားထွားတွေက ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။

တင်ပါးအိအိကြီးတွေရော ။ အမွှေးပါးပါးဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးရော ။

ရာဂအားကြီးတဲ့ ဒေ၀လှိုင်သည် စကားချိုရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှအပတွေကို တအား သဘောကျသွား

သည် ။ သီဟလှိုင်ကတော့ လှို့ဝှက် နံပါတ်တွေကို စကားချိုရဲ့ မိဘတွေ ဆီကို မေးခိုင်းသည် ။

စကားချိုကို ဖုန်းလှမ်းထိုးပေးလိုက်သည် ။

“ ဖုန်းဆက်မေးစမ်း....နံပါတ်ကို..မပေးရင် နင့်ကို ပစ်သတ်မယ် လို့ပြောပြလိုက်.....”

ဒီအချိန်မှာ နောက်မှ ထပ်၀င်လာတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ မောင်းလာတဲ့ ကားထဲက ခုနစ်ထွေ နဲ့ သင်ဇာ

လှိုင်တို့ ထွက်လာကြသည် ။ 

သူတို့ရဲ့ လက်ထဲမှာ ငွေတွေ ထည့်ဖို့ အိတ်ကြီးတွေ ပါလာခဲ့ကြသည် ။

ဦးနေသာလှိုင်က “ မန်နေဂျာ ဦးသောင်းထိုက် သိကို သိရမယ်....ခေါ်ခဲ့စမ်း...ဒီလူကို....” လို့ သူ့သား

နှစ်ယောက်ကို ပြောလိုက်သည် ။

ဦးသောင်းထိုက်လည်း ခေါင်းပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက် တင်ထားရင်း ဦးနေသာလှိုင်ရဲ့ ရှေ့မှောက်ကို ရောက် 

လာသည် ။

“ ဦးသောင်းထိုက်....နံပါတ်ပြောဗျာ....ကြာတယ်....မပြောရင် သေနတ်နဲ့ ပစ်မယ်...အသေ မဟုတ်ဘူး...ခြေ

တွေ လက်တွေကို ပစ်မယ်..နာကျင်မှုကို တစိမ့်စိမ့်နဲ့ ခံစားခိုင်းမယ်.....” လို့ ဦးနေသာလှိုင်က သေနတ် 

နဲ့ ချိန်ပြီး ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဦးသောင်းထိုက်က “ တကယ် မသိလို့ပါ..” လို့ ငိုသံပါကြီးနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဦးနေသာလှိုင်က ကန်

ကျောက်တော့တာဘဲ ။

“ အား...မ....မလုပ်ပါနဲ့...တကယ် မသိလို့ပါ......”

စကားချိုသည် မိုးကုတ်မြို့က မိဘတွေ ဆီကို ဖုန်းခေါ်နေသည် ။

“ နံပါတ်ကို ပြောခိုင်း...ရဲတိုင်မယ် မစဉ်းစားနဲ့....နင့်ကို ချက်ချင်း ပစ်သတ်လိုက်မယ်....လို့ ပြောလိုက် ”

စကားချိုက သူ့မိဘတွေကို ဒေ၀လှိုင် ပြောခိုင်းတဲ့အတိုင်း ပြောလိုက်သည် ။ အနီးကပ် မြင်နေရတဲ့

စကားချိုရဲ့ ဖင်တုံး ဖြူဖြူကားကားကြီးတွေကို ဒေ၀လှိုင် တွေ့ပြီး စိတ်တွေ တဟုန်ထိုး ထကြွလာသည် ။

ဘောင်းဘီထဲက လီးက မာကြော တောင်မတ်လာသည် ။

နို့ကြီး နှစ်လုံးကလည်း ထွားအယ်လွန်းပြီး နို့သီးခေါင်း နီညိုညိုလေးတွေကလည်း မာတင်း ထောင်ထနေ

ကြသည် ။

မိုးကုတ်မြို့က စကားချိုရဲ့ မိဘတွေက သမီးရဲ့ အသက်ဘေးကို စိုးရိမ်ကြပြီး နံပါတ်ကို ပြောချင်ကြပေ

မယ့် နံပါတ်ကို ပြောပြီးတဲ့အခါ သမီးကို သတ်လိုက်မည် လို့ စိုးရိမ်တာကြောင့် “ မသတ်ပါဘူး ဆိုတဲ့

ဂတိစကား ” ကို ဒေ၀လှိုင် ဆီက တောင်းကြသည် ။

“ မသတ်ဖူးဗျာ.....ဂတိပေးတယ်....ပေးမှာသာပေး.....”

ဒေ၀လှိုင်က ဂတိပေးလိုက်သည် ။

ဒါပေမယ့် စကားချိုရဲ့ မိဘတွေက စကားချိုကို ခြံပြင်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ဖို့ တောင်းဆိုသည် ။ ဒီလို လွှတ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ငွေတွေ နဲ့ ကျောက်တွေကို ပေးမည် လို့ပြောလာသည် ။

 ဒေ၀လှိုင်က ( ဒီလိုတော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ...သူ အပြင်ရောက်ရင် ရဲကို ခေါ်မှာပေါ့.....အဲလိုတော့ မလွှတ်ပေးနိုင်ဘူး . . .) လို့ ပြန်ပြောလေသည် 

သီဟလှိုင်က စိတ်မရှည်တော့ ။

 ဖုန်းကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး စကားချိုရဲ့ မိဘတွေကို  ( နံပါတ် ပေးမလား...မပေးဘူးလား..ခင်ဗျားတို့ သမီးကို မုဒိန်းလည်း ကျင့်ပစ်မယ်...သတ်လည်း သတ်ပစ်မယ်....)

 လို့ ပြောလိုက်ပြီး စကားချိုကို အနားက ဆိုဖါပေါ်ကို ဆွဲခေါ်ကာ မုဒိန်းကျင့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

စကားချိုရဲ့ မိဘတွေလည်း သမီး အဖြစ်ကို ဖုန်းထဲကနေ ကြားနေရလို့ ချက်ချင်းဘဲ သမီးကို မလုပ်ဖို့ တောင်းပန်ကြပြီး လှို့ဝှက်နံပါတ်ကို ပြောပြလိုက်ကြသည် ။

( ဒီလိုမှပေါ့......ကဲ...ညီလေး . . .ဖွင့်ဖို့ လုပ်ကွာ.......)

စကားချိုလည်း ကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ ဒူးထောက်ထားရသည် ။

ဒေ၀လှိုင်တို့ လူစု သူတို့ လိုချင်တဲ့ ငွေတွေ နဲ့ ကျောက်တွေကို ရလိုက်သည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ နဲ့ သင်ဇာလှိုင်တို့ အိတ်တွေနဲ့ ထည့်ပြီး အောက်ထပ်ကို သယ်ချနေတဲ့အချိန်  ဦးနေသာလှိုင်က မန်နေဂျာ ဦးသောင်းထိုက်ကို သေနတ်နဲ့ တေ့ပြီး

( ကျုပ်တို့ ရုပ်တွေ ဘယ်လိုဘယ်ပုံ ဆိုတာ ရဲတွေကို ဖေါက်သည်ချမယ် မကြံနဲ့နော်.....ကျုပ်တို့ ခင်ဗျား နဲ့ ခင်ဗျား မိသားစုကို လာသတ်မှာ ...ကြားလား.....) လို့

ပြောလိုက်သည် ။

 သူတို့ အားလုံး ကားပေါ်တက်ပြီး ထွက်ကြဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်တဲ့အချိန် ဒေ၀လှိုင် တယောက် အိမ်ပေါ်က ဆင်းမလာသေးလို့ သီဟလှိုင်က ( သားငယ် ဘယ်လို

 ဖြစ်တာလဲ..သူ ဘာလုပ်နေလဲ....ခက်တာဘဲ..သားလတ် ..မင်းသွားကြည့်စမ်းကွာ......) လို့ စိတ်မရှည်ဘဲ ပြောလိုက်လို့ ဟန်သာလှိုင်လည်း ကားပေါ်က ဆင်းပြီး 

တိုက်ကြီးပေါ်ကို ပြန်တက်လိုက်သည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေနဲ့ သင်ဇာလှိုင်တို့ကတော့ သူတို့ကားပေါ်မှာ ရထားတဲ့ ငွေထုပ်တွေနဲ့ ကျောက်ထုပ်တွေ အပြည့်နဲ့ ခြံထဲကနေ ထွက်နှင့်သည် ။

ဟန်သာလှိုင်လည်း အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ကြိုးတုပ်ထားတဲ့ မန်နေဂျာ ဦးသောင်းထိုက်နဲ့ အိမ်အကူမလေးတို့ကို တွေ့ရပြီး ဒေ၀လှိုင်ကိုတော့ မတွေ့လို့ တခန်း၀င် 

တခန်းထွက် လိုက်ရှာသည် ။

စကားချိုရဲ့ အိပ်ခန်းကို ရောက်သွားတဲ့အခါ အခန်း အပြင်ဖက်ကနေ တအင့်အင့် အသံတွေ ကြားလိုက်ရလို့ ဟန်သာလှိုင်လည်း ဒေ၀လှိုင်တော့ စကားချိုကို ကြမ်း

 နေပြီ လို့ ခန့်မှန်းလိုက်သည် ။

 ဒီလောက် အရေးကြီးတဲ့အချိန်မှာတောင် သားငယ် တဏှာ သောင်းကျန်းလှချည်လား လို့ စိတ်ထဲမှာ ဒေါသထွက်မိသွားပြီး အခန်းထဲကို လှမ်း ၀င်လိုက်သည် ။

စကားချိုရဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ စကားချိုသည် ပက်လက် အနေအထားနဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကားဖြဲလျက် ရှိနေပြီး ဒေ၀လှိုင်က ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးစိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီး

ကို တပြတ်ပြတ် နဲ့ ယက်ပေးနေတာကို တွေ့လိုက်ရလေသည် ။

စကားချိုရဲ့ တအင်းအင်း ညည်းနေတဲ့ အသံတွေလည်း ထွက်နေသည် ။

( သားငယ် . . . .)

( အင် . . .)

စောက်ဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်နေရာက ဒေ၀လှိုင် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်သည် ။

( အေး....ဘာလဲ....)

( သွားကြမယ်......အားလုံး စောင့်နေကြပြီ . . ..)

( အေးပါကွာ . . .)

 ဒေ၀လှိုင်က မထချင် ။ ဒါပေမယ့် သွားကြရတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း သူသိသည် ။

စကားချိုကလည်း ဆက် အမှုတ် ခံချင်နေတဲ့ ပုံ ။

( လစ်မယ်..သားငယ် . . ..လာ...လာ.........)

ဇီဇဝါ ဒီနေ့ ရုံးမတက်ဘူး ။

မနေ့က ဒေ၀လှိုင် ကွန်ဒိုအခန်းမှာ ဇီဇဝါကို အဆုံးစွန်း လုပ်သွားသည် ။

 ဇီဇဝါရဲ့ အပျို ဘ၀ကို သူ ရယူသွားသည် ။

သူ့ကို ချစ်ပေမယ့် ဒီလို အတင်းကြီး ယူသွားတာကို ဇီဇဝါ ၀မ်းနည်းသည် ။ သူ . .သူ...သူ လူဆိုး ။

သူ ဇီဇဝါ့ကို ချော့သည် ။

 ဇီဇဝါက မျက်ရည်တွေ တားဆီးလို့ မရဘဲ ကျသည် ။ ငိုသည် ။ တချိန်လုံး ။ 

သူက ဇီဇဝါ့ကို တခါမက လုပ်သည် ။ အပြန်မှာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းက အဆင်း ဇီဇဝါ လမ်းကောင်းကောင်း မလျောက်နိုင်ဘူး ။

ကွတတနဲ့ သူ တအားလုပ်ထားလို့ စောက်ပတ်က ကျိန်းစပ် နာကျင်နေသည် ။

အိမ်မှာလည်း နေမကောင်းလို့ ဆိုပြီး အစောကြီး အိပ်ရာထဲ ၀င်သည် ။ အမေကတောင် စိတ်ပူလို့ ။

ညနက်တဲ့အချိန် သူ ဇီဇဝါ့ဆီကို ဖုန်းခေါ်သည် ။ အကြိမ်ကြိမ်ခေါ်သည် ။ ဇီဇဝါ ဖုန်း မကိုင်ဘူး ။

တညလုံး လူးလိုက် လှိမ့်လိုက်နဲ့ ဇီဇဝါ အိပ်လို့ မရဘူး ။

မနက် မိုးလင်းတော့ အမေက ဇီဇဝါ့ကို အိပ်ရာထဲ လာပြီး ကြည့်သည် ။ မေးသည် ။ ဇီဇဝါက ခေါင်းကိုက်နေလို့ အလုပ် မတက်ဘူး လို့ အမေ့ကို ပြောလိုက်သည် ။

အမေက ဦးတေဇာလှိုင် ခေါ်ထားလို့ သွားတွေ့လိုက်အုံးမယ် ဆိုပြီး အ၀တ်အစားလဲ အလှအပပြင်ပြီး အိမ်က ထွက်သွားသည် ။

ဇီဇဝါ တယောက်ထဲ အိပ်ရာထဲမှာ ခွေနေမိသည် ။ စောက်ဖုတ်ကလည်း တစစ်စစ်နဲ့ နာနေသည် ။ သူစို့ထားတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေလည်း နာကျင်နေသည် ။

မထင်မှတ်ဘဲ အပျိုရည် ပျက်သွားရတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေမိသည် ။ သူ့ကို ချစ်မိသွားလို့ ယုံပြီး လိုက်သွားခဲ့တဲ့ကိုယ့်အပြစ်ဘဲလေ ။

တနေကုန် သူ ဖုန်း မခေါ်ဘူး ။ ဇီဇဝါ့ကို တအားလိုးခဲ့ပြီး အခုတော့လည်း ပစ်ထားသည် ။

သူ့ကို မကျေနပ် ဖြစ်နေမိသည် ။ ငိုပြီးရင်း ငိုရင်း ။

ညနေစောင်းလာပေမယ့် အမေလည်း ပြန်ရောက်မလာသေးဘူး ။

ဇီဇဝါလည်း တနေကုန် အစားလည်း ထမစား ကုတင်ပေါ်မှာဘဲ လှဲနေခဲ့သည် ။

တင်းတောင်...တင်းတောင်.....တင်းတောင်.....

အိမ်ရှေ့ တံခါးက လူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံ ဆက်တိုက် ကြားလိုက်ရသည် ။

ဟင်..အမေ ပြန်လာတာလား...သော့မပါသွားဘူး ထင်တယ်....။

ဇီဇဝါ အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။

ချောင်းကြည့်တဲ့ အပေါက်လေးက ကြည့်လိုက်တော့ ဒေ၀လှိုင် ဖြစ်နေသည် ။

( ထွက်သွား...မလာနဲ့..နင့်ကို မကြည့်ချင်ဘူး . . . .)

( ဇီဇဝါရယ်...ကိုယ့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ...ကိုယ် တောင်းပန်ပါတယ်......)

 ( သွား..ထွက်သွား..နင် ငါ့ကို အတင်း လုပ်တယ်..ငါ စိတ်နာတယ် . . . . .သွား......ထွက်သွား.......)

ဇီဇဝါ သူ့ကို အတင်း မောင်းထုတ်သည် ။

သူက အထပ်ထပ် တောင်းပန်သည် ။ ဇီဇဝါလည်း သူ့ကို ပါးရိုက်ချင်တာနဲ့ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ သူ့ပါးကို အကြိမ်ကြိမ် ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်ပစ်သည် ။

သူက မရှောင်ဘူး .မကာဘူး ..။ ဇီဇဝါ ၇ိုက်တာတွေကို ခံသည် ။

( ဇီဇဝါရယ်.....ကိုယ်က ဇီဇဝါ့ကို တအားချစ်လို့ စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ အဆုံးစွန်အထိ ချစ်မိသွားတာပါကွာ......ခွင့်လွှတ်ပါ ......)

သူက ဇီဇဝါ့ကို ချော့သည် ။ 

ဇီဇဝါ သူ့ကို ရိုက်သည် ။ ထုသည် ။ ကန်သည် ။ သူ ခံသည် ။

နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ဇီဇဝါ ရောက်သွားသည် ။ သူက ဇီဇဝါ့ကို နမ်းသည် ။ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်သည် ။

သူ ဇီဇဝါ့ကို အ၀တ်တွေ အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်သည် ။ ဇီဇဝါ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားသည် ။ သူ ဇီဇဝါ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခေါင်းအပ်ပြီး စောက်ပတ်ကို ယက်သည် ။

သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက စောက်ပတ်ကို စုတ်သည် ။ လျာက အပြားလိုက်ကြီး ယက်ရုံမက လျာထိပ်နဲ့ စောက်စိကို ကလိသည်  ။ ထိုးသည် ။

သူ တအား လုပ်တတ်တာဘဲ ။

ဇီဇဝါ့ကို သူ လိုးတာမှ ဆက်တိုက် ။ အရအါး ဆောင့်လိုးတာ ။ ဇီဇဝါ သူ့ကို စိတ်ပြေသွားသည် ။ သူ့လီးကိုတောင် ဇီဇဝါ စုတ်ပေးမိသည် ။

သူနဲ့ ဇီဇဝါတို့ စိတ်ကြိုက် လိုးပြီးကြတော့ အမေ ပြန်လာမှာနဲ့ တိုးနေမှာ စိုးလို့ သူ ပြန်သွားသည် ။

ဇီဇဝါ အိပ်ရာထဲမှာ ခွေခွေလေး ကျန်ခဲ့သည် ။

မဲဇာ တိုက် အနောက်ဖက်မှာ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်နေသည် ။

သူ့ကိုယ်တခုလုံးမှာ အဆီပို လုံး၀ မရှိ ။

ကျစ်လစ်တဲ့ ကြွက်သားတွေနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို သင်ဇာလှိုင်က အရမ်း သဘော 

ကျသလို ဒေါ်နော်လွမ်းကလည်း ချိန်းတွေ့ကြရင် လက်တွေနဲ့ ပွတ်သပ်ကြည့်ရင်း ဒါတွေကြောင့် စိတ် 

တွေ တအားကြွရတယ် လို့ ပြောခဲ့သည် ။

မနေ့က သင်ဇာလှိုင် တနေကုန် ပျောက်နေသည် ။ မဲဇာကိုလည်း အဖေါ် ခေါ်မသွားဘူး ။

မဲဇာ ဆီကို အိမ်အကူ ကောင်မလေး မိုးရီ ရောက်လာသည် ။

“ အကိုမဲဇာ.....မမသင်ဇာ ခေါ်ခိုင်းတယ်..အကို သူ့အခန်းကို လာခဲ့ပါ.....တဲ့....”

“ အေး..အေး....ငါ ရေချိုးပြီး လာခဲ့မယ် လို့ ပြောပေး......”

မဲဇာ ရေချိုး အ၀တ်အစားလဲပြီးလို့ တိုက်ထဲကို အနောက်ဖက် တံခါးပေါက်ကနေ ၀င်လိုက်တဲ့အချိန်

 သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ မိဘတွေ ဖြစ်တဲ့ ဦးနေသာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ ဘရိတ်ဖတ်စ် ထိုင်စားနေကြ

တာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

မဲဇာသည် သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ အိပ်ခန်းကို အကြိမ်ကြိမ် ရောက်ခဲ့ပြီး သင်ဇာလှိုင်နဲ့ အချစ်စခန်းတွေ ဖွင့်ခဲ့

ပြီးပေမယ့် သူ့မိဘတွေ မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ တက်ခဲ့ရောက်ခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။

အခုလို မိဘတွေ အရှေ့မှာ သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ အခန်းကို မသွားရဲ ။ မတက်ရဲဘူး ဖြစ်နေသည် ။

ဒါကြောင့် မီးဖိုခန်းထဲမှာဘဲ ထမင်းဟင်းတွေ ချက်ပြုတ်တာကို ကြီးကြပ်နေတဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်း ကမ်းပေး

တဲ့ ကော်ဖီခွက်ကို ယူကာ သောက်နေလိုက်သည် ။

ခဏကြာတော့ ဦးနေသာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ ကားနဲ့ အပြင်ထွက်သွားကြပြီးတဲ့နောက်မှာမှ

တိုက်အပေါ်ထပ်ကို သူတက်သွားလိုက်သည် ။

သင်ဇာသည် သူမအိပ်ရာပေါ်မှာဘဲ ရှိနေဆဲဘဲ ။

“ ဟေ့....မဲဇာ.....ဘာလို့ ကြာနေတာလဲကွာ.....သူ့ကို စောင့်နေရတာ ကြာလှပြီ......” လို့ ချွဲတဲတဲ အ

သံလေးနဲ့ သင်ဇာလှိုင်က ပြောလိုက်ပြီး ( လာ...နမ်း......) လို့ ပေါင်တန်တွေ ကြားကို လက်နဲ့ထိုးပြပြီး

ပြောလိုက်သည် ။

မဲဇာလည်း သင်ဇာလှိုင် ၀တ်ထားတဲ့ ပါးလွှာလွန်းတဲ့ ည၀တ် ၀တ်ရုံရှည်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး

ဖြူဖွေး ချောမွတ်တဲ့ ပေါင်တန်ရှည်တွေ ကြားထဲက အမွှေးရှင်းထားလို့ ပြောင်ခုံး မို့မောက်နေတဲ့ ဆီးခုံ

ဖေါင်းဖေါင်းကြီးနဲ့ အကွဲကြောင်း နီညိုညိုလေးကို ပထမ နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းရှုံ့ပေးလိုက်ပြီး နောက်ပိုင်းမှာ

လျာနဲ့ ယက်ပေးသည် ။

“ အိုး......ဟင်း......အား.......အိုး......အိုး.......အိုး........အီး.........”

သင်ဇာရဲ့ နုတ်ဖျားက အသံလေးတွေ မပီမသနဲ့ ထွက်လာသည် ။

မဲဇာလည်း မှုတ်ပေးနေကျမို့ သင်ဇာ ဘယ်လို ကြိုက်သည် ကို သိသည် ။

“ နို့နယ်ပေးလေ . . .” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ သင်ဇာ့အသံလေးကြောင့် ဘာဂျာမှုတ်နေရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို

 ဆန့်တန်းရင်း ဖွံ့ထွားတဲ့ သင်ဇာလှိုင့် ရင်စိုင်တွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည် ။

သင်ဇာလည်း အရည်တွေ တအား ထွက်လာပြီး မဲဇာရဲ့ ဘာဂျာနဲ့ တချီ “ ကောင်း ” သွား ရသည် ။

“ မဲဇာ......”

“ သင်ဇာ ..ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲဟင် . .”

“ ဟင့်အင်း...ဘာမှ မခိုင်းတော့ပါဘူး....မဲဇာကို လက်ဆောင် ပေးမလို့......”

သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ စကားကြောင့် မဲဇာ အံ့သြသွားသည် ။

“ ဘာအတွက် ပေးမှာလဲဟင် သင်ဇာ......” လို့ သင်ဇာလှိုင်ကို မေးလိုက်သည် ။ သူ့ပေါင်ကြားက လီး

တန်ကတော့ ဘောင်းဘီထဲမှာ ငေါငေါကြီး တောင်နေသည် ။ သင်ဇာလှိုင်ကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးရတော့

တောင်တော့တာပေါ့ ။

သင်ဇာလှိုင်က ကုတင်ဘေးမှာ တင်ထားတဲ့ ငွေထုပ်တွေထဲက နှစ်ထုပ်သုံးထုပ်ကို မဲဇာရဲ့ လက်ထဲကို 

ထည့်ပေးလိုက်သလို အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး ကျောက် အနီရောင် နဲ့ လက်စွပ်တကွင်းကိုလည်း

 ပေးသည် ။

“ အများကြီးဘဲ သင်ဇာ......”

“ အင်း.....သင်ဇာ အလုပ်တခု ဖြစ်လို့ ပေးတာ....မဲဇာကို ပေးချင်နေတာ ကြာပြီ....သိလား.....” လို့

 သင်ဇာလှိုင်က ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဦးတေဇာလှိုင်သည်လည်း ဇီဇဝါရဲ့ အမေ ဒေါ်ဒေစီရဲ့ လက်ထဲကို ငွေထုပ်တွေ

 ထည့်ပေးနေသည် ။

“ များလှချည်လား..အကိုကြီး......”

“ အေး..ငါတို့ အလုပ်တခု အောင်မြင်လို့ ပေးတာ....နင်တို့ သားအမိ လိုတာသုံး.....”

မနေ့က တနေ့လုံး ဒေါ်ဒေစီနဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်တို့ ဟိုတယ်အခန်းတခန်း ငှားပြီး အချစ်စခန်းဖွင့်ကြ

သည် ။ ဦးတေဇာလှိုင် ဘယ်လို ထန်နေသလဲ မပြောပြတတ်အောင်ဘဲ ။ 

တချိန်လုံး ဒေါ်ဒေစီရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက် ဖင်ပေါက်ကို စုတ် ..လိုးတာလည်း အချီပေါင်း မနည်းဘူး ။

ဆေးကူနေရတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ဒေစီလည်း အကြိမ် တော်တော်များများ “ ပြီး ”ရသည် ။ သူ့ကို 

စုတ်ပေးရင်းလည်း သူ့လရည်တွေကို မြိုချဖြစ်ခဲ့သည် ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ငွေထုပ်တွေက များလွန်းတာကြောင့် သမီး ဇီဇဝါက “ ဘယ်လိုလဲ မေမေ....သမီး

တို့ကို ဦးတေဇာလှိုင်တို့ ထောက်ပံ့တာတွေက မများလွန်းဖူးလား......သမီးတော့ အားနာလာပြီ....” လို့ 

ပြောသည် ။ ဇီဇဝါ တယောက် လမ်းလျောက်တာ ကွတတနဲ့ ဖြစ်နေတာကို ဒေါ်ဒေစီ သတိထားမိသည် ။

ခုနစ်ထွေသည် သူဌေးကြီး တယောက်ကို ချဉ်းကပ်နေရတဲ့အတွက် သီဟလှိုင်နဲ့အတူ လားဟူမောင်ချိုရဲ့

တိုက်ကို ၀င်စီးနင်းတဲ့အလုပ်မှာ မပါနိုင်ခဲ့ဘူး ။

မကောင်းမှု ဒုစရိုက် လုပ်ငန်းတွေနဲ့ တရှိန်ထိုး ကြီးပွား ချမ်းသာလာခဲ့တဲ့ သူဌေးကြီး ဒေးဗစ်မောင်မောင် 

ကြီး ဆီက ရနိုင်သမျှ သိုက်တူးဖို့ ခုနစ်ထွေသည် ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး အနားကို ချဉ်းကပ် ၀င်ပူးခဲ့၏ ။

အပိုင်း ၆  ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (အပိုင်း -၆ )

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း

 (အတွေးပင်လယ်ပြာ )မှကူးယူသည်

ဒါက သီဟလှိုင်က ချပေးတဲ့ လုပ်ကွက် ။

ဂွင်ကောင်းရင် သီဟလှိုင်က ခုနစ်ထွေကို လမ်းညွှန်ပြသည် ။ ဘာလုပ် ဘယ်လိုလုပ် ဆိုပြီး နောက်ကွယ်

က ကြိုးဆွဲပေးသည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် “ မိန်းမကြိုက် ” တဲ့ လူကြီး တယောက် ဆိုတာ သီဟလှိုင်က သိသည် ။

ခုနစ်ထွေသည် ကိုယ်လုံး အချိုးအစားက ပက်ပက်စက်စက် မိုက်နေသည် ။

ဒါကို သီဟလှိုင်က အသုံးချလိုက်သည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး လာတဲ့ “ မော်ဒယ် ရှိုးပွဲတပွဲ ” ကို ခုနစ်ထွေကို ကက်ဝေါ့က် လျောက်ခိုင်း

လိုက်သည် ။ သေးမျင်တဲ့ ဘီကီနီလေးနဲ့ တင်လှုပ် လျောက်ပြတဲ့ ကောင်မလေးတွေထဲက ခုနစ်ထွေကို

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး သတိပြုမိသွားသည် ။

စားချင်သွားရော ။ မော်ဒယ်ရှိုးပွဲ လုပ်တဲ့ “ မိုကြီး ” ကို ချဉ်းကပ်ပြီး ခုနစ်ထွေနဲ့ မိတ်ဆက်သည် ။

ခုနစ်ထွေက ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးကို အင်တင်တင် အိုက်တင်နဲ့ မကြိုက်သလိုလို လုပ်သည် ။ ဒါတွေ 

က သီဟလှိုင် သင်ပေးတဲ့ နည်းတွေဘဲ ။ ငွေပိုထွက်လာအောင် ဖန်တာလေ ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးက ငွေတွေ ပုံအောတတ်တဲ့ နှာဘူးကြီး ဆိုတာကို သီဟလှိုင်က သိသည်လေ ။

ခုနစ်ထွေကို ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးက ငွေပုံအောပြီး ဖန်သည် ။

ခုနစ်ထွေက ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး နဲ့ လုံးနေရလို့ လားဟူမောင်ချိုရဲ့ တိုက်ကို တိုက်တဲ့အခါ သီဟ 

လှိုင်က မခေါ်သွားတော့ ။

ခုနစ်ထွေလည်း ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးနဲ့ နံမည်ကြီး “ ဂျမ်း ” စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ ညနေစာ စား 

နေတဲ့အချိန် သီဟလှိုင်ဆီက ဖုန်း မက်ဆေ့ ရသည် ။ “ လာတွေ့ပါ ” လို့ ခေါ်လိုက်တာ ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးကို ခဏ အမေတို့ဆီ သွားအုံးမည် ဆိုပြီး ချန်ထားခဲ့လိုက်ပြီး သီဟလှိုင် ချိန်း 

တဲ့နေရာကို သွားတွေ့လိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်က ခုနစ်ထွေကို မြွေရေခွံအိတ်ကြီးတွေနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ကျပ်ငွေတွေ နဲ့ ဒေါ်လာတွေကို ပြ

သည် ။ ခုနစ်ထွေ ထခုန်သည် ။ “ ဟေး.......ဒို့ယောက် ကမ္ဘာပတ်လို့ ရပြီ......ကိုကိုရေ....” လို့ အော် 

သည် ။ သူမဖက်ကလည်း ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးရဲ့ ငွေထားတဲ့နေရာတွေ ကျောက်တွေ ထားတဲ့နေရာ

တွေကို သိရဖို့ နီးကပ်နေပြီ..သိရတာနဲ့ ဖြောင်လိုက်ပြီး လစ်ကြမယ် လို့ သီဟလှိုင်ကို ပြောသည် ။

တချိန်ထဲမှာ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူမရတဲ့ ဝေစုထဲကနေ သူမကို မှန်မှန်လေး လိုးပေးနေတဲ့ ယောက်ျား

ဖါသည် ဇင်မင်းမောင်ကို ချိန်းလိုက်ပြီး ငွေထုပ်တွေ ပေးနေသည် ။

ဇင်မင်းမောင်လည်း “ မမ ပေးတာတွေ များလှပါပြီ မမရယ်.....ကျနော့်ကို ဒီလောက်တောင် ပေးစရာ မ

လိုပါဘူး...” လို့ ပြောပြီး ငြင်းပေမယ့် ဒေါ်စပယ်ခိုင်က အတင်း ပေးသည် ။

ဇင်မင်းမောင်ကို သူမတို့မိသားစု လက်အောက်က လုပ်ငန်း တခုခုမှာ အလုပ်ပေးထားချင်တဲ့စိတ် ဒေါ်စပယ်ခိုင် စဉ်းစားနေသည် ။

တနည်းနည်းနဲ့ ဇင်မင်းမောင်ကို အိမ်နဲ့ နီးကပ်တဲ့နေရာမှာ ထားလိုက်ရင် သူမ ဆာလောင်မွတ်သိတ်

တဲ့အခါမှာ အလွယ်တကူနဲ့ ဆွဲစားလိုက်လို့ ရမည် မဟုတ်လား ။

လားဟူမောင်ချို ကို ၀င်စီးနင်းလိုက်တဲ့ သတင်းက မြန်မာပြည် တပြည်လုံးကို ပျံ့နှံ့သွားသည် ။

လားဟူမောင်ချိုရဲ့ တိုက်နဲ့ ခြံကြီးမှာ ရဲတွေ စုံထောက်တွေ ခြေချင်းလိန်နေပြီလို့ ဒေ၀လှိုင်ကို သူ့အဖေ

ဦးတေဇာလှိုင်က မနက် ကေ်ာဖီသောက်ချိန်မှာ ပြောလိုက်သည် ။

လားဟူမောင်ချိုသည် ဘိုးဘေးဘီဘင် ထဲက အဆက်ဆက် ချမ်းသာလာတဲ့ မိုးကုတ် ကျောက်သူဌေး

ကြီး တယောက် ဖြစ်တဲ့အတွက် သူ့သားတွေ သမီးတွေသည် အပေါင်းအသင်းများသည် ။ ခင်မင်သူ

ပေါသည် ။ အစိုးရ အရာရှိကြီးတွေနဲ့လည်း သူတို့မိသားစုက ခင်မင်ကြသည် ။

သူတို့မိသားစုကို အခုလို အနုကြမ်း ၀င်စီးလိုက်တယ် ဆိုတဲ့ သတင်းကို ကြားတာနဲ့ ရဲတပ်ဖွဲ့က ရာ

ထူးကြီးကြီး အရာရှိကြီးတွေက “ လုပ်သွားတဲ့ လူစု ” ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လိုက်ကြဖို့ အောက်ခြေက

ရဲတွေကို “ ဖိအား ” ပေးလေသည် ။

အင်းစိန် စီအိုင်ဒီ ( မှုခင်း တပ်ဖွဲ့ ) က ရဲမှူး အောင်မြင့်ဇဏ်သည် ဖျတ်လပ်တက်ကြွတဲ့ ရဲတယောက်

မို့ လားဟူမောင်ချို ကေ့စ်ကို ကိုင်တွယ်ဖို့ အထက်က တာ၀န်ပေးသည် ။

ရဲမှူးအောင်မြင့်ဇဏ်သည် မျက်မြင်သက်သေများ ဖြစ်တဲ့ လားဟူမောင်ချိုရဲ့ မြေးမလေး စကားချို ..

မန်နေဂျာ ဦးသောင်းထိုက်...အိမ်အကူမလေး....မခင်စီ ...လုံခြုံရေး၀န်ထမ်း မောင်ထွန်း တို့ကို သဲလွန်စ 

အတွက်  မေးခွန်းတွေ အထပ်ထပ် မေးသည် ။

သူတို့တတွေရဲ့ ထွက်ဆိုချက်တွေ အရ လာလုပ်သွားတဲ့ လူဆိုးတွေဟာ အကွက်ချပြီး လုပ်ခဲ့တာ ဖြစ် 

သလို ကိုင်ဆောင်တဲ့ သေနတ်လက်နက်တွေကလည်း အသံထိန်းပြောင်း ပါတဲ့ ခေတ်မှီလက်နက်တွေ

ဖြစ်တာကို သိရပေမယ့် သူတို့ ရုပ်တွေကို မိတ်ကပ်မျိုးစုံနဲ့ ပုံဖျက် ရုပ်ဖျက် ထားခဲ့တာကြောင့် တိတိ

ပပ မသိနိုင်ဘူး ဖြစ်နေသည် ။

စကားချိုသည် အခင်းဖြစ်တဲ့ အချိန်မှာ ရေချိုးပြီး ထွက်လာတဲ့ အခိုက်အတန့်မို့ ထမီရင်လျားနဲ့ ဆို

တာကို ရဲမှူး အောင်မြင့်ဇဏ် သိရသည် ။ 

“ လူဆိုးတွေက သမီးကို မတရား လုပ်တာ ရှိခဲ့သလား...” လို့ သူ အထပ်ထပ် မေးခဲ့ပေမယ့် စကား 

ချိုက “ သမီးကို လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိပါဘူး....” လို့ဘဲ ဖြေခဲ့သည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်သည် “ မိသားစု ” ဆီက ဝေစုတွေ အများကြီး ရသည် ။ သူမကိုယ်တိုင်

 မပါ၀င်ခဲ့ပေမယ့် မိသားစု ထုံးစံအတိုင်း ရတာတွေကို ဝေပေး တဲ့အတွက် ဒေါ်ဝေမာလှိုင် နဲ့ မက်မော

လှိုင်တို့ အတွက် ဝေစုကို ဒေ၀လှိုင်က လာပို့ပေးသည် ။

ဒေ၀လှိုင် ရောက်လာတဲ့အချိန် ဒေါ်ဝေမာလှိုင်သည် အလုပ်နဲ့ အပြင်ကို ထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့အချိန် ။

“ သားငယ်ရေ....မင်းညီမလေးနဲ့ အေးဆေး စကားပြောကြအုံး....အန်တီ အပြင်သွားလိုက်အုံးမယ်....” လို့ 

ဒေ၀လှိုင်ကို ပြောပြီး ဒေါ်ဝေမာလှိုင် ကားနဲ့ ထွက်သွားလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်က ငွေထုပ်တွေကို မက်မောနဲ့အတူ အပေါ်ထပ်က အိပ်ခန်းထဲကို သယ်ပေးလိုက်ရင်း ဒေါ် 

ဝေမာလှိုင်လည်း ထွက်သွားရော မက်မောလှိုင်ကို ကုတင်ပေါ်ကို အတင်း ဆွဲလှဲတော့တာဘဲ ။

“ အလုပ်များနေလို့ မက်မောနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာပါ....မက်မောရယ်.....”

ဒေ၀လှိုင်က မက်မောကို ခေါင်းဆုံးခြေဆုံး နမ်းရင်း ပြောလိုက်တာပါ ။

မက်မောလှိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေ အကုန်လုံးကို ဒေ၀လှိုင်က ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးပြီ ။

ဖြူဖွေး တောင့်တင်း စိုပြေလွန်းတဲ့ မက်မောလှိုင်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ခိုင်းပြီး ဖင် 

တုံးတွေကြားထဲကို ဒေ၀လှိုင်က တအားယက်သည် ။ နမ်းသည် ။ စုတ်သည် ။

မက်မောလှိုင်ရဲ့ အော်သံတွေ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်လာသည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း ယက်နေရင်း သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်နေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် တို့ရဲ့ “ လှိုင်ရိပ်သာ ” ခြံကြီးရဲ့ လမ်း တဖက်တချက်မှာ ခြံ၀င်းထရံ 

ကို ဖေါက်ပြီး ဖွင့်ထားတဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်လေး ရှိနေသည် ။ ဆိုင်နံမည်က “ ဆွိဟတ် ” တဲ့ ။

ဟမ်ဘာဂါ အကောင်းစား ရလို့ နံမည်ရနေတဲ့ ဆိုင်လေးပါ ။

ဒီဆိုင်လေးမှာ ဆံပင်အရှည်ကြီး နဲ့ လူရွယ်တယောက် ထိုင်နေသည် ။ လက်ဖျန် နှစ်ဖက်မှာ တက်တူး

တွေ အပြည့်နဲ့ ။

ဒီ လူရွယ်သည် ဒီဆိုင်လေးမှာ အမြဲ ထိုင်နေတတ်သည် ။ သူသည် ကော်ဖီတခွက်နဲ့ ဟမ်ဘာဂါ တလုံး

ကို မှာတတ်ပြီး သေးငယ်တဲ့ လက်ပ်တော့လေးနဲ့ အလုပ်များနေတတ်သည် ။ 

သူ့ဆံပင်ကြီးက ပုခုံးကျော် အထိ ရှည်လျားပေမယ့် သေသေချာချာ စည်းနှောင်ထားသည် ။

ကျစ်လစ် ပိန်ပါးတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးက ဟောင်ကောင် သိုင်း ရုပ်ရှင်တွေထဲက မင်းသား တယောက်လိုဘဲ ။

သူ့စားပွဲပေါ်က ဖုန်းလေး တပိပိနဲ့ လှုပ်လာသည် ။

“ ဟယ်လို.........ပိုင်ဇေ ပါ......”

“ ပိုင်ဇေ....ဒီအိုင်ဂျီက မေးနေတယ်...ဘာထူးခြားလဲ.....တဲ့....လိုအပ်တာတွေ ရပြီလား.....”

“ နီးစပ်လာပြီ....ဆရာ.....ကျနော်တို့ ကြိုးစားဆဲပါဘဲ ….     ”

“ မင်းတို့ အသွင်ယူ စုံစမ်းနေကြတာတွေက တော်တော်လေး ကြာနေပြီကွ ….   လူကြီးတွေ မေးလှပြီ …

ငါလည်း တော်တော် အနေရကြပ်နေတယ်....”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ...မကြာခင်တော့....ထူးခြားလာမှာပါ …..     ”

“ လားဟူမောင်ချို အိမ်ကို ၀င်ဝုန်းသွားကြတာ....ဒီ မိသားစုလို့ ငါတော့ ထင်တယ်....မင်း ဘယ်လို ထင်

လဲကွ......မိသားစုကို ဖမ်းသွင်းနိုင်အောင် အပူတပြင်း လုပ်တော့ကွာ....ဖိအားပေးတာတွေ သိပ်များနေ

တယ် ...ပိုင်ဇေ.....”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ....ကျနော် ကြိုးစားပါမယ်......”

ဖုန်းပိတ်လိုက်ပြီး “ လှိုင်ရိပ်သာ ” ဖက်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။

ခြံတံခါးကြီးပွင့်လာသည် ။ အနက်ရောင် မာစီဒီးကားကြီး ဝေါကနဲ မောင်းထွက်လာသည် ။

ဒေ၀လှိုင် ။ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သား အငယ်ဆုံး ။

ပိုင်ဇေသည် ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။

“   စိန်ကြိုင်း ….     တားဂက် ( ၁ ) ထွက်လာပြီ.....အနောက်က ခွာလိုက်ပါ.....” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက် 

သည် ။

ပိုင်ဇေသည် မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့ မှုခင်း ဖြိုခွင်းရေးက အဖွဲ့ငယ် ခေါင်းဆောင် ဆူပါဘိုင်ဇာ တယောက်ပါ ။

အထက်က တာ၀န်ပေးချက် အရ အသွင်ယူထားတဲ့ သူ့လူစုနဲ့စုံစမ်းထောက်လှမ်းနေတဲ့ ရဲတယောက်

ပေါ့ ။

ရန်ကုန်မြို့က ဒုစရိုက်လုပ်ငန်းတွေ အမျိုးမျိုးကို ထိန်းချုပ် လုပ်ကိုင်နေ

တဲ့ “ မိသားစု ”ကို ရဲတပ်ဖွဲ့က ဖမ်းဆီးတရားစွဲဆိုဖို့ တိတိပပ အထောက်အထား မရနိုင်တဲ့အတွက်

ရဲတပ်ဖွဲ့က အကြီးအကဲတွေက အသွင်ယူတဲ့ တပ်ဖွဲ့၀င်တွေနဲ့ မိသားစုထဲကို ထိုးဖေါက် ၀င်ရောက်ခိုင်း 

ထားတာ ဖြစ်သည် ။

နည်းမျိုးစုံနဲ့ “ မိသားစု ” ကြီးထဲကို ရောက်အောင် ထိုးဖေါက်ကြပြီး သူတို့ရဲ့ အတွင်းရေး နဲ့ လုပ်ရပ်

တွေကို စုံစမ်းထောက်လှမ်းကြပြီး ပိုင်ဇေဆီကို သတင်းပို့ကြရသည် ။

ခုနစ်ထွေ ( သို့မဟုတ် ) စွဲစွဲမြသန်း

ဦးဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးကို မက်လုံးပေးပြီး ချဉ်းကပ်တဲ့ ခုနစ်ထွေသည် ဒီဘဲကြီး လိုချင်နေတဲ့ သူမ

ရဲ့ အဓိက ကို နောက်ဆုံးတော့ ဘဲကြီးကို မပေးချင်ပေးချင်နဲ့ ပေးလိုက်ရတဲ့ ပုံစံနဲ့ ပေးလိုက်သည်။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည်ခုနစ်ထွေကို ပုံအောပြီး ရယူခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။ ခုနစ်ထွေက ဘာရိပ်သလဲ

မမေးနဲ့ ။ သီဟလှိုင်ကတောင် ချိန်းတွေ့ကြရင် “ ဒေါ်ရိပ်ကြီး ” လို့ ခုနစ်ထွေကို ချစ်စနိုး ခေါ်လေ့ရှိ

သည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် ခုနစ်ထွေကို မက်မောစွဲလန်းလွန်းပြီး ခုနစ်ထွေ အတွက် ရူးနေခဲ့ရတာ ကြာနေပြီ ။ ခုနစ်ထွေနဲ့ ထမင်းအတူတူစားဖို့အရေး လက်ဆောင်တွေ ပေးလိုက်ရတာ မနည်းဘူး ။ ခုနစ်တွေ ကလည်း တန်ဖိုးရှိအောင် အချိန်ဆွဲထားခဲ့သည်လေ ။

နောက်ဆုံး ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ၀င်လုံးဖို့ လိုအပ်သည် ကျွေးလိုက်တော့ လို့ အ

နောက်က ရုပ်သေးရုပ်ကြိုးဆွဲသလို သင်ပေးနေတဲ့ သီဟလှိုင်က မီးစိမ်းပြလိုက်တော့ ဒေးဗစ်မောင်

မောင်ကြီးကို ရန်ကုန်မြစ်ထဲ အပျော်စီးတဲ့ သဘေ်ာပေါ်မှာ ကျွေးလိုက်သည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် သူပိုင် သဘေ်ာပေါ်မှာ ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် ) စွဲစွဲမြသန်းကို အကောင်းစား 

နိုင်ငံခြား အရက်လေး ဇိမ်ခံသောက်ရင်း ဘာဂျာကိုင်သည် ။

 ဒီဘဲကြီးသည် စားကောင်းသောက်ကောင်းတွေ နင်းကန်မြိုဆို့ထားတော့ ဘိုက်ကြီးရွှဲပြီး ဖြိုးတုတ်နေတော့ ခုနစ်ထွေက ( ဆင်ကိုယ်ဘဲလီး ) ဆိုသလို လီးပေါက်စနလေးနဲ့လို့ ထင်ခဲ့မိသည် ။ 

သို့ပေမယ့် ပထန်ကုလားသွေးပါတဲ့ ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး သည် ခုနစ်ထွေ ထင်ထားသလို လီးသေးသေးလေးနဲ့ ၀တုတ်ကြီး မဟုတ်ဘဲတုတ်ဖြိုးရှည်လျားတဲ့ စံချိန်မှီ လီးနဲ့ လူတယောက် ဖြစ်နေတာကို အံ့သြဖွယ်ရာ တွေ့ရသည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး ဘာဂျာကိုင်ပေးတာကြောင့် ခုနစ်ထွေ တအားစိတ်ထကြွနေပြီး သူ့ပေါင်တန်တွေကြားထဲက ငေါငေါကြီး ထနေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို ပြေးပြီး စုတ်ပစ်လိုက်မိသည် ။           

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးလည်း အငမ်းမရစုတ်နေတဲ့ ခုနစ်ထွေရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို လီးနဲ့ လိုးသည် ။ ခုနစ်ထွေ 

လည်း တွဲလောင်းကျနေတဲ့ သူ့လဥကြီးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ဆွဲဆုပ်ထားရင်း ထိပ်ဖူးကြီးကို လျာနဲ့လှည့်လှည့်ပြီး ကလိပေးသည် ။

ခုနစ်ထွေရဲ့ ပုလွေက ကောင်းလွန်းလို့ ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး တအား တုန်ခါလာအောင် ကောင်းလွန်း 

အားကြီးလာသည် ။ ပြီးချင်လာသည် ။ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပြီး စောက်ပတ်ကိုမလိုးလိုက်ရမှာကို သူစိတ်ပူသွားသည် ။ ဒါကြောင့် သူ့လီးကို ခုနစ်ထွေရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်ထဲက ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ခုနစ်ထွေက လျာနဲ့ တအားကလိလုံးထွေး လှည့်ပတ်နေတော့ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်ခါအောင် ကောင်းသွားပြီး သုတ်ရည်တွေ တအား ပန်းထွက်ကုန်သည် ။

“ အား........”

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးရဲ့ အရည်တွေ ပါးစပ်ထဲကို တပြုံကြီး ၀င်လာတာကို ခုနစ်ထွေ သိလိုက်လို့ တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်သည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးလည်း ခုနစ်ထွေရဲ့ ပုလွေအမှုတ်ကို တအား သဘောကျသွားသည် ။ စွဲသွားပြီ။

“ အား.....တအားကောင်းတယ် စွဲစွဲရယ်.....အူးဟူး........”

ခုနစ်ထွေသည် ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးနဲ့ နေ့ရောညပါ တွဲနေသည် ။ သူ့အိမ်ကိုလိုက်သွားပြီး ကုန်းသည်

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးလည်း အောက်ပေးကောင်းတဲ့ ခုနစ်ထွေကို စွဲသွားသည် ။ နေ့ရောညပါ ပူးကပ်နေဖို့ကို အနောက်က သီဟလှိုင်က လမ်းကြောင်းပြနေတာ ။ ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးအိမ်ကို ပြောင်းနေလိုက်တဲ့ ခုနစ်ထွေသည် ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး ဘာ အလုပ်တွေ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို ခရေစေ့တွင်းကျ ဆိုသလို အကုန်လုံး သိမြင်သဘောပေါက်လာရသည် ။

 ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးကတော့သူ လိုးပေးတာတွေ ကောင်းလို့ သူချမ်းသာလို့ ခုနစ်ထွေက သူ့ကို အ

နားကပ်နေသည်လို့ ထင်သည် ။ ခုနစ်ထွေကိုလည်း ယုံပြီး ခုနစ်ထွေရဲ့ အရှေ့မှာဘဲ အရောင်းအ၀ယ်တွေ လုပ်သည် ။ ငွေတွေ ကျောက်တွေ ဖွက်သိမ်းထားတဲ့ နေရာတွေကိုလည်း ပြသည်။

ဒါပေမယ့် မကြာခင်မှာဘဲ သီဟလှိုင်က မီးစိမ်းပြလိုက်တာနဲ့ ခုနစ်ထွေသည် ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးရဲ့ 

ပစ္စည်းတွေ ငွေတွေကို ဖွက်ထားတဲ့နေရာတွေကနေ အကုန်ယူလိုက်ပြီး သီဟလှိုင် လာကြိုတဲ့ကားနဲ့

လစ်သွားသည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး အိမ်ပြန်လာတဲ့အခါ သူဖွက်ထားတဲ့ ငွေတွေ ကျောက်တွေ အ

ကုန်လုံး ပြောင်တလင်းခါနေတာကို သိလိုက်ရတော့ ခုနစ်ထွေ လုပ်သွားပြီ ဆိုတာ သဘောပေါက်လိုက်

သည် ။ မအေနှမ မိုးမွှန်အောင် အော်ဆဲနေတဲ့ ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် ခုနစ်ထွေသည် မူးယစ်ဆေးတွေကိုတော့ ယူမသွားဘဲ ချန်ခဲ့သွားတာကို အံ့သြနေသည် ။ ဒီ မူးယစ်ဆေးတွေက တန်ဖိုး က မနည်းဘူးလေ ။ ရောင်းစားရင် ငွေအများကြီး ရမှာမဟုတ်လား ။ ဒါပေမယ့် မိနစ်ပိုင်းလေး အတွင်းမှာဘဲ ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် ဘာလို့ ခုနစ်ထွေက မူးယစ်ဆေးထုပ်တွေကို ယူမသွားသလဲဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားရသည် ။သူ့အိမ်ကို ရဲတွေ လာဝိုင်းတာမှ တထောကြီး ။

ရဲတွေသည် အသိသက်သေတွေ ရှာဖွေ၀ရမ်းတွေ အကုန်ပါသည် ။ စမ်းတဝါးဝါး လိုက်ရှာကြတဲ့ ပုံစံ မဟုတ်ဘူး ။ ထားတဲကနေရာကို အတိအကျ သတင်းရထားတာ။ တန်းသွားပြီး ဆွဲထုတ်လာတာ။

မူးယစ်ဆေးပြားတွေ ဘိန်းဖြူတွေက သုံးစွဲဖို့ ရှိနေတဲ့ ပမာဏ မဟုတ်ဘူး ။ အထုပ်တွေက များသည် ။

ရောင်းဖို့ ဖြန့်ဖို့ဆိုတာက သေချာနေသည် ။ ၁၀ ( ခ ) နဲ့ဆိုတော့ နှစ်ရှည် ထောင်ကျကိန်းကြီး ။

ခုနစ်ထွေသည် မိန်းမယုတ် ..ဖါသည်မ....ကလ်ိန်ကကျစ်...လို့ ပါးစပ်က တဖွဖွ ဆဲဆိုရေရွတ်နေရင်း ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် ရဲကားပေါ်မှာ လက်ထိတ်တန်းလန်းနဲ့ ပါသွားလေသည် ။

သီဟလှိုင်လည်း ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးဆီက တော်တော်များများ ရလိုက်တာကြောင့် ခုနစ်ထွေကို တော် 

သည်လို့ ချီးမွမ်းနေသည် ။ အမိုးဖွင့် ပြိုင်ကားလေးပေါ်မှာ ခုနစ်ထွေရဲ့ ဆံပင်တွေက လေထဲမှာ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လွင့်နေသည် ။ သီဟလှိုင်က ခုနစ်ထွေရဲ့ စကပ်တိုတို ၀တ်ထားလို့ ပေါ်နေတဲ့ ပေါင်

တန်လေးတွေကို လက်တဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း ကားကို မောင်းနေသည် ။

ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးရဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကို ဖြောင်လိုက်ရုံမက သူ့ကိုထောင်ထဲပါ သွင်းပစ်လိုက်နိုင်

တာကို သီဟလှိုင်က ကျေနပ်မဆုံး ။ သူ သိထားတာက ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးသည် ရဲတွေကို အိတ်

ကပ်ထဲ ထည့်ထားသည် လို့ သတင်းကြီးနေတာ. အခုတော့ ရဲတွေ ဖမ်းတာကို ကွိကနဲ ခံလိုက်ရလို့ ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် သူ့ကုမ္ပဏီရုံးခန်းမှာ ရှိနေသည် ။ 

သူသည် ဒီအလုပ်ကို ဟန်ပြလုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည် ။ အရှုံးပေါ်လည်း သူ ဂရုစိုက်စရာ မလိုဘူးလေ။

မိသားစု တခုလုံးက ( ဥပဒေပြင်ပက ဒုစရိုက်လုပ်ငန်း အမျိုးစုံ )ကို လုပ်နေကြတာဘဲ ။

သူ့ရုံးခန်း အပြင်ဖက်မှာ စားပွဲလေးတလုံးနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ စက္ကတရီမလေး စင်သီယာက အင်တာကွန်းက

နေ “ အမ်ဒီ.....လူတယောက်က အမ်ဒီ့ကို တွေ့ချင်လို့ ရောက်နေပါတယ်...သူက အမ်ဒီ့တိုက်နဲ့ခြံ

အရှေ့က ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ် ပိုင်ရှင်ပါ တဲ့.....” လို့ ပြောလာလို့ ဦးတေဇာလှိုင် စိတ်၀င်စားသွားရ  

သည် ။

“ အေး..လွှတ်လိုက်ကွယ်.....” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ဘာကြောင့်တွေ့ချင်တာများလဲ ။

ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် မျက်နှာဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ လူတယောက် ၀င်လာသည် ။

ရိုသေခယတဲ့ ပုံစံနဲ့ လက်ကလေးနှစ်ဖက် ရှေ့မှာယှက်ထားပြီး ( ဖါးသားလဖုန်း လုပ်သည် လို့ တချို့က

ခေါ်ကြတဲ့ ပုံစံ ) “ အန်ကယ်....ကျနော်..ခင်မောင်နိုင်ပါ ခင်ဗျ....” လို့ ပြုံးပြ ပြောလိုက်တဲ့လူကို “ ထိုင်ပါ

ထိုင်ပါ..ဘာကိစ္စများပါလိမ့်....” လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က မေးလိုက်သည် ။

ဒီလူက “ အန်ကယ့်ကို ကျနော် သတင်းပေးချင်လို့ပါခင်ဗျ.....အဲ..သတင်းရောင်းစားချင်တယ် ဆိုရင် ပို

မှန်ပါလိမ့်မယ်....သတင်းပေးချင်တာပေါ့လေ..အန်ကယ့်အကျိုးအတွက်ပါ.....” လို့ ပြောလေသည် ။

“ ဘာ....ဘာ...ငါ့အကျိုးလဲ....မင်းဘာကောင်လဲ..ငါ့ကို လာ ငွေညှစ်နေတာလား....” လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က

ခပ်မာမာနဲ့ ဟောက်လိုက်သည် ။

“ ဒီလို မဟုတ်ပါဘူးအန်ကယ်....ကျနော်က အန်ကယ်တို့ ခြံနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က လဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင်

ပါ...အန်ကယ့်ကို သတင်းတခု ပေးချင်လို့...အန်ကယ် သဘောကျရင် နည်းနည်းပါးပါး စွန့်ကျဲပေါ့..ဒါပါ

ဘဲ....ဟဲဟဲ.....” လို့ အပြုံးမပျက် ပြန်ပြောလိုက်တဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဆိုတဲ့လူကို “ အေးလေ...ဘာ

သတင်းလည်း ဆိုတာ အရင်ပြော....ငါ့အတွက် ထူးတဲ့သတင်း ဆိုရင် မင်းကို ပေးမှာပေါ့....” လို့ သူက

ပြန်ပြောလေသည် ။

ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်ပိုင်ရှင်က “ ကျနော့်တိုင်ကနေ အထူးရဲတွေ အန်ကယ်တို့ခြံကြီးကို နေ့နဲ့ညနဲ့ လူ

လဲနဲ့ စောင့်ကြည့်နေကြတာကို ပြောပြမလို့ပါ...အန်ကယ့်အနေနဲ့ ကြိုတင်သိထားရင် ကောင်းမယ်လို့

ထင်မိလို့ပါ.....” လို့ ပြောလိုက်လေသည် ။

“ ဟေ.....”

ဦးတေဇာလှိုင် မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။

“ ကျနော်က အန်ကယ့်ကို လာချောင်းနေတဲ့ အုပ်စုရဲ့ ပုံတွေကိုပါ ပေးနိုင်တယ်..ကျနော့်ဖုန်းနဲ့ ရိုက်ယူ

ထားတယ်...သူတို့ ပြောတာဆိုတာတွေကိုလည်း ကျန်ာက အမြဲ နားစွင့်ထားတယ်....နားထောင်ထားခဲ့

တယ်...သူတို့ အပြောအရ အန်ကယ်တို့ မိသားစုထဲမှာလည်း သူတို့ ထိုးဖေါက်အသွင်ယူထားကြတာတွေ

ရှိနေတယ်..သက်သေအထောက်အထား ခိုင်ခိုင်လုံလုံရဖို့ ကြိုးစားနေကြတာ တဲ့..ဒါပြီးရင် မိသားစုကို အ

ကုန် ဂျေးထဲအောင်းပစ်လိုက်မှာတဲ့....ဟီး.....”

“ ဘာ......”

ဦးတေဇာလှိုင် အတွက် ဒီ ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်ပိုင်ရှင်သည် လိုအပ်တဲ့ အဆက်အသွယ်တယောက် ဆို

တာ သေချာနေပြီ ။

“ အေး.....မင်းကို ကျေးဇူးတင်တယ်...ကျေးဇူးလည်း ဆပ်မယ်......ကဲ...မင်း အန်ကယ်တို့ကို ဆက်ပြီး ကူ

ညီမယ် ဆိုရင် မင်းအတွက် ကောင်းကောင်း အကျိုးရှိစေရမယ်......” လို့ ဦးတေဇာလှိုင် ပြောလိုက်တဲ့

အခါ ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ် ပိုင်ရှင် ခင်မောင်နိုင်လည်း တခွိးခွိးနဲ့ သဘောကျသွားလေသည် ။

ပိုင်ဇေ သည် ညပိုင်း ဆိုင်ပိတ်ချိန်အထိ ဆက် စောင့်ကြည့်မယ့် ခွန်အုံးမောင်ကို မှစရာတွေ မှာပြီး

“ ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်” ထဲက ထွက်လာခဲ့သည် ။ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ သူ့တိုယိုတာ ကရိုလာ

ကားနက်လေးထဲကို ၀င်လိုက်တဲ့အချိန် ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ် ပိုင်ရှင်က ဆိုင်ထဲက သူ့ကို မသိမသာနဲ့

အကဲခတ်နေသည် ဆိုတာကိုတော့ သူသတိမထားမိ ။

ဒုရဲမှူးတယောက် ဖြစ်တဲ့ ပိုင်ဇေသည် ရဲယူနီဖေါင်း မ၀တ်တာ နှစ်နဲ့ချီပြီး ကြာခဲ့ပြီ ။

သူသည် အသွင်ယူရဲအုပ်စုလေးရဲ့ စူပါဗိုင်ဇာ အနေနဲ့ စုံစမ်းထောက်လှမ်းမှုတွေကို အရင်က မဲဆောက်

ဖက် မြ၀တီဖက်မှာ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည် ။ ဂိုဏ်းစတားအုပ်စုတစုကို ပိပိရိရိနဲ့ ထောက်လှမ်းနိုင်ခဲ့တာမို့ သူ

နံမည်ကောင်းရခဲ့သည် ။ အထက်လူကြီးတွေက သဘောကျချီးကျူးခဲ့သည် ။

ရန်ကုန်မြို့ကို ပြန်ရောက်လာတော့ အထက်လူကြီးတွေက သူ့ကို အသွင်ယူစုံစမ်းဖို့ နောက် ကေ့စ်တခု

ကို ထပ်ပေးပြန်သည် ။ “ မိသားစု ” ဆိုတဲ့ ဒုစရိုက်အုပ်စုတစုကို အတွင်းကျကျ အသွင်ယူပြီး စုံစမ်းဖို့

ထောက်လှမ်းဖို့ပါ ။

“ မိသားစု ” က အခုထိ အောင်ပွဲခံနေဆဲ ။

မိသားစုထဲကို ထိုးဖေါက်ဖို့ မလွယ်တာက မိသားစုက အပြင်လူတွေကို မယုံဘူး..။ ဒုစရိုက်လုပ်ငန်းတွေ

ကို တတ်နိုင်ရင် သူတို့မိသားစုတွေဘဲ စုပေါင်းပြီး လုပ်ကြသည် ။ အပြင်လူ အ၀င်မခံဘူး ။ ဒါကြောင့်

ပိုင်ဇေက နည်းလမ်းရှာရသည် ။ နည်းမျိုးစုံ သုံးပြီး သူတို့အထဲကို လူသွင်းရသည် ။ အိမ်အကူ အဖြစ်

နဲ့ ထိုးဖေါက် အသွင်ယူတဲ့ ရဲမေတွေလည်း အဖိုးဖြစ်တဲ့ ထောင်မင်းသားဘလှိုင်ကြီးက ဆွဲစားတာကို

ခံရ..ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ သားသုံးယောက်ထဲက တယောက်ယောက်က ဆွဲစားတာကို ခံရနဲ့ သတင်းမရ

စောက်ပတ်ဘဲ ပြဲခဲ့ရသည်။

တိတုတိတု    တိတုတိတု  တိတုတိတု

ဗဟန်းနားက သဘောကောင်းတဲ့ နံမည်ကြီး ယာဉ်ထိန်းရဲက သူ့ကို လက်ပြနုတ်ဆက်နေသည် ။ 

ပိုင်ဇေကို သူက ရဲတယောက်မှန်းမသိ ။ သွားရင်းလာရင်း ကြာလာတော့ ခင်မင်နေကြတာ ။

“ ဟယ်လို ပိုင်ဇေ...ပါ.....”

“ ဟေး...ပိုင်ဇေ......ထူးဟန်.....”

“ ဟာ..ကိုထူးဟန်.....ခင်ဗျားကို သတိရနေတာ...အခု ချင်းတောင်မှာဘဲလား......”

“ အေး.....ငါလည်း မင်း ပရိုမိုးရှင်းရတာ သတင်းကြားပါတယ်...ငါကတော့ ခဏခဏ အမှုဖြစ်နေတာနဲ့

ရဲအုပ်က ရဲအုပ်ဘဲ......အခုလည်း ငါ့ကို စွပ်စွဲထားတာတခုကို လာဖြေရှင်းတာ..မင်းကို သတိရတာနဲ့ခေါ်

လိုက်တာ....ဘီယာလေးဘာလေး ချရအောင်ကွာ....မတွေ့တာ ကြာပြီ....ငါတိုက်မှာပါ....”

“ ကိုထူးဟန်....ကျနော်က အန်ဒါကာဘာ အော်ပရေးရှင်းနဲ့နော်....ပုံလည်း ဖျက်ထားတယ်....အင်း..တွေ့

လည်းတွေ့ချင်တယ်...လူရှင်းတဲ့ ဆိုင်တဆိုင် ထိုင်ကြတာပေါ့ဗျာ.....”

“ အေးပါကွာ.....မင်းနဲ့ တွေ့ချင်တာ တခုပါဘဲ.....ကဲ ဘယ်မှာ ဆုံမလဲ.....”

“ ခင်ဗျားက ဘယ်မှာလဲ....”

“ ရန်ကုန်တိုင်းဌာနချုပ်မှာ....”

“ အပြင်ထွက်ခဲ့ဗျာ..လမ်းထောင့်တနေရာမှာ စောင့်...ကျနော် လာခေါ်လိုက်မယ်.....”

“ ကောင်းပြီ....ပိုင်ဇေရေ......”

ပိုင်ဇေလည်း ထူးဟန်ကို ရဲဌာနချုပ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းက လမ်းထေထာင့်မှာ ခေါ်တင်လိုက်သည် ။

ထူးဟန်လည်း သူ့လိုဘဲ အရပ်၀တ်နဲ့ ဖြစ်လို့ အဆင်ပြေသည် ။ သူတို့ ရန်ကင်းဖက်က စားသောက်

ဆိုင်တဆိုင်မှာ ဘီယာနဲ့ အမြည်း သောက်ရင်းစားရင်း ငယ်ငယ်က အကြောင်းတွေ သတိရကြ ပြောကြ

သည် ။ 

ထူးဟန်က ( ပိုင်ဇေ..မင်း မိန်းမ မယူသေးဘူးလား....) လို့ မေးလိုက်တော့ ပိုင်ဇေရဲ့ မျက်နှာက ကွက်က

နဲ ပျက်သွားသည် ။ ထူးဟန်သည် သူနဲ့ နွယ်နွယ်တို့ အကြောင်းတွေကို သိခဲ့တဲ့လူတယောက်မို့ ။ နွယ်နွယ်နဲ့ ပိုင်ဇေသည် အချစ်ကြီးချစ်ခဲ့ကြပေမယ့် နွယ်နွယ်ရဲ့မိဘတွေက သဘောမတူလို့ နွယ်နွယ်

လည်း မိဘတွေ ပေးစားတဲ့ သူဌေးတယောက်နဲ့ ယူလိုက်ရသည် ။

ဒီအကြောင်းတွေကို ပြန်မပြောချင် မတွေးချင်တော့ ။ အဟောင်းတွေကနေ အသစ် ပြန်မဖြစ်ချင်တော့။

ထူးဟန်လည်း ( ငါလည်း ခုထိ အိမ်ထောင်မကျသေးဘူးဟ....အရင် ပုသိမ်မှာ တာ၀န်ကျနေတုံးကတော့

ငါ ရည်းစားထားဖြစ်သေးတယ်....နောက်ကျတော့ ပြတ်သွားတာပါဘဲကွာ....) လို့ ပြောလေသည် ။

ထူးဟန်သည် ဒုရဲအုပ် ဖြစ်ခါစမှာထဲက ကံမကောင်းဘူး ။ တရားခံ ထွက်ပြေးသွားတာနဲ့ တရားခံသေတာ

နဲ့ ဌာနဆိုင်ရာအရေးယူခံရတာ အကြိမ်ကြိမ်မို့ ရာထူးမတက်ဘဲ အကြာကြီးဘဲ ။

တော်တော်လေး သောက်မိကြ စားမိကြတာ ဘိုက်လည်းတင်း ဘီယာလည်း များလာတော့ လူချင်းခွဲ

လိုက်ကြသည် ။ထူးဟန်က ( မင်း လိုက်ပို့မနေနဲ့တော့..ငါသွားမယ့်နေရာက မင်းပြန်မယ့်ဆန့်ကျင်ဖက် အရပ်မှာ ဖြစ်နေတယ်ကွ..ငါ့ဖါသာ တက်စီနဲ့ လစ်မယ်...ဖုန်းဆက်ပါကွာ...ငါ

တို့ ထပ်တွေ့ကြအုံးမယ်....) လို့ ပြောသွားပြီး တက်စီတစီးကို တားစီးသွားသည် ။

ပိုင်ဇေလည်း ကားပေါ်တက်ပြီး မောင်းထွက်လာတာ ဆရာစံလမ်းမကြီးပေါ် အရောက် လူပြတ်နေတဲ့

လမ်းမကြီးမှာ ကားရှေ့မီးရောင်နဲ့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲတွေကို တွေ့လိုက်ရလို့ ကားဘရိတ်ကို အမြန်နင်းပြီး

ထိုးရပ်လိုက်ရသည် ။

လူသုံးယောက်နဲ့ မိန်းကလေးတယောက် ဆွဲလားရမ်းလားတွေ ဖြစ်နေတာ ။

သူကားကို ကျွီကနဲ ဘရိတ်အုပ် ရပ်လိုက်တော့ လူသုံးယောက်နဲ့မိန်းကလေးက သူ့ကားဖက်ကို လှည့်ကြည့်ကြသည် ။ သူ့ကားရှေ့မီးကြီးကလည်း သူတို့တတွေကို တည့်တည့်ကြီး ထိုးမိနေတာကိုး။

ပိုင်ဇေလည်း ကားထဲက ခေါင်းထုတ်ပြီး “ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲကွ...” လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

လူသုံးယောက် က “ မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ....” “ ခုချက်ချင်း ထွက်သွားစမ်း ” စသဖြင့် ပြန်အော်ပြောကြ

သည် ။

မိန်းကလေးက “ ကျမကို မတရား လိုက်ဖမ်းခေါ်နေကြတာ..ကျမကို ကယ်ပါ.....”လို့ အော်လိုက်တဲ့အ

တွက် ပိုင်ဇေလည်း ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။

“ဟေ့လူတွေ....မတရား မလုပ်နဲ့....သူ့ကို ဘာလို့ လိုက်ဖမ်းနေတာလဲ....”

လူသုံးယောက်က “ မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လဲ...မင်း ထွက်သွားစမ်း...ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျောက်..ကိုယ်နဲ့မဆိုင်

၀င်မပါနဲ့...သေသွားမယ်...” လို့ သူ့ကို ဟန့်တားလေသည် ။

မိန်းကလေးက သူ့ဆီကို ပြေးလာသည် ။

“ အကိုကြီး...အကိုကြီး...ကျမကို ကယ်ပါအုံး....သူ....သူတို့.....သူတို့ လူယုတ်မာတွေ..ကျမကို မုဒိန်းကျင့်

ဖို့ ကြိုးစားတယ်.....ကျမ.....ကျမ.....မိန်းမကောင်းပါ.....”

လူသုံးယောက်က “ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ..မင်းအပူမပါဘူး..မင်းနဲ့ မဆိုင်ဘူး..မင်း ထွက်သွားစမ်းကွာ....”

လို့ ပိုင်ဇေရဲ့ ရင်ဘတ်ကို တွန်းပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ပိုင်ဇေလည်း သူ့ရင်ဘတ်ကို လာဆွဲကိုင်လိုက်

ပြီး ပြောလာတဲ့ လူရဲ့ လက်ကို ဖျတ်ကနဲ ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး လိန်ချိုးလိုက်သည် ။

“ အားးးး....”

ခါးညွှတ်ကျသွားတဲ့ ဒီငတိရဲ့ ဇက်ပိုးကို ဖြောင်းကနဲ ရိုက်ထည့်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့အနောက်ကနေ ရိပ်ကနဲ ၀င်လာတာ မြင်လိုက်တာကြောင့် နောက်ပြန်ဆောင့်ကန်ထည့်လိုက်သည် ။

( အား....)

 နောက်တယောက်က အသွား ခြောက်လက်မလောက် ရှိတဲ့ ဓါးတချောင်းနဲ့ ပြေးထိုးသည် ။

ပိုင်ဇေသာ အရှောင်မမြန်ရင် သူ့ဓါးသွားက ပိုင်ဇေရဲ့ နံကြားကို ၀င်သွားနိုင်သည် ။ပိုင်ဇေက တိမ်းရှောင်လိုက်သလို ဒီဓါးသမားရဲ့ မျက်နှာကို လက်သီးဆုပ်နဲ့ဘေးတိုက် ထုထည့်ပစ်လိုက်သည် ။

( အားးးး.....)

ပိုင်ဇေက မြန်သည် ။ ရဲလုပ်စားနေတာ လက်မမြန်လို့လည်း မရ ။ ခံသွားရနိုင်သည် ။ ဒီလူသုံးယောက်ကို သူ ဆက်တိုက်လိုက်နှိပ်ပစ်သည် ။ လဲကျသွားတဲ့ကောင်ကိုလည်း ပြေး ကန်ထည့်လိုက်သည် ။

သူ့ကို ပြန်ထ မချနိုင်တော့တဲ့အထိ အပြတ်ဆော်တာ ။

ကောင်မလေးကို ကားပေါ်တင်ပြီး အဲဒီနေရာကနေ ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။

( ဟေ့.....ချာတိတ်..မင်း ဘယ်ကဘဲ...ဘယ်မှာနေလဲ.....နံမည် ဘာခေါ်လဲ....)လို့ ဆက်တိုက် မေးလိုက်သည် ။

( သမီး နံမည် ...ရွက်စိမ်းပါ..သမီးက နယ်ကပါ မွန်ပြည်နယ်ကပါ..အကိုကြီး . .ရွာက အမကြီးတွေနဲ့ ရန်ကုန်မှာ ရရာ အလုပ် လာလုပ်တာ..ဒီလူတွေ သမီးကို အတင်းလိုက်လို့ ထွက်ပြေးရင်း အကိုနဲ့ တိုးမိတာပါ...)

( ရန်ကုန်မှာ  ဘယ်မှာနေသလဲ..အဆောင် နေတာလား . . .)

( အရင်က အဆောင်ငှားနေတယ်..အခု ကေတီဗီက အခန်းပေးလို့ အဲ့မှာ နေရင်း အဲ့မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ဒီလူသုံးယောက်က အတင်းကျင့်ဖို့ လုပ်တာ....အဲ့ကိုတော့

သမီး မပြန်ရဲတော့ဘူး . . . .)

( ဒါဆို ဘယ်သွားမလဲ..ရွာကို ပြန်မလား..ဘူတာကို လိုက်ပို့ပေးရမလား.....)

( လတ်တလောတော့ သမီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသေးဘူး..အကိုကြီး.....)

ပိုင်ဇေလည်း ရွက်စိမ်းကို သူ့အခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။

( ရွက်စိမ်း ...)

( ရှင်..အကိုကြီး . . )

( အခု ငါ့အခန်းကို နင်လိုက်ခဲ့....နောက်တော့ နင်သွားချင်ရာကို လိုက်ပို့ပေးမယ်......)

( ကျေးဇူးကြီးပါတယ် ...အကိုကြီးရယ်....အခုလို ကယ်တင် ကူညီတာကို.......)

ပိုင်ဇေ လည်း တယောက်ထဲ ဖြစ်လိုနေ ကြုံရာစားတဲ့ လူတယောက် ဖြစ်ပေမယ့် ရွက်စိမ်းကို လတ်တလော နေစရာ ပေးရသလို စားစရာလည်း ကျွေးရပြီ ဆိုတော့

ဒီညနေစာကို သူနေတဲ့ လမ်းထိပ်က တရုတ်ခေါက်ဆွဲဆိုင်လေးကဘဲ ၀ယ်ကျွေးလိုက်သည် ။

ရွက်စိမ်းက အသားလတ်လတ် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ တော်တော်ဘဲ စွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ဆိုတာ သူ့အခန်းကို ရောက်ပြီး ရေမိုးချိုးပြီးတဲ့အချိန်

ပိုင်ဇေ သတိထားမိလိုက်လေသည် ။

မျက်နှာလေးတင် လှတာ မဟုတ်ဘူး ။ ရွက်စိမ်းရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း အချိုးကျလွန်းသည် ။

ဖွံ့ထားတဲ့ ရင်စိုင်နှစ်လုံးက သိသိသာသာ ရှိလှသည် ။ ခါးကလေးက သေးသည် ။ ခါးအောက်က တင်ပါးတွေက စွင့်ကား ထယ်ဝါနေကြသည် ။

ဒီလို ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ချောတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ တိုက်ခန်း တခန်းထဲမှာ နီးနီးကပ်ကပ် အတူတူနေရင် စိတ်ထိန်းနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ..။

လှိုင်ရိပ်သာ ထဲမှာ မိသားစု အရေးပေါ် အစည်းအဝေး ခေါ်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က သီဟလှိုင်ကို ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် ) စွဲစွဲမြသန်း ကို မခေါ်လာခဲ့နဲ့.....မိသားစု အရင်းတွေဘဲ တွေ့ကြမယ် လို့ ပြောလိုက်တာကို သီဟလှိုင်က သဘော

မကျဘူး ။ ( ခုနစ်ထွေက ကျနော်ယူတော့မယ့် မိန်းမ ..လူတစိမ်းမှ မဟုတ်ဘဲ ဒက်ဒီ ) လို့ စောဒကတက်လေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ( သားကြီး..ဒက်ဒီက အကြောင်းရှိလို့ ပြောနေတယ် ဆိုတာ မင်း သဘောပေါက်ကွာ....မင်း ဒက်ဒီ့အိမ်ကို ရောက်တဲ့အခါ သဘောပေါက်အောင် ရှင်း

ပြမယ်....) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ရုတ်တရက် အရေးပေါ် အစည်းအဝေး ခေါ်တာ ဆိုတော့ သင်ဇာလှိုင်တယောက် မဲဇာနဲ့ အပြင်ထွက်နေချိန်မှာ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ဖုန်းနဲ့ ခေါ်လိုက်တာ

ကြောင့် သူမ လှိုင်ရိပ်သာကို ဦးတည်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ မဲဇာ ကားပေါ်မှာ ပါနေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ( မိသားစု အရင်းတွေဘဲ လာပါ..လူပို မခေါ်လာပါနဲ့.....) လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် မဲဇာကို အင်းလျားလမ်းထောင့်က လဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာ ချ

ထားခဲ့ရသည် ။

လှိုင်ရိပ်သာထဲမှာ မိသားစု ဆုံပြီ ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ဆွိဟတ်လဖက်ရည်ဆိုင်က ဆိုင်ရှင် ဆီက သတင်းရထားတာကို မိသားစုကို ပြောပြလိုက်သည် ။

ပိုင်ဇေ ဆိုတဲ့ ရဲအရာရှိ ဦးစီးတဲ့ ရဲထောက်လှမ်းရေးတွေက မိသားစုထဲကို အသွင်ယူပြီး ထိုးဖေါက်နေတယ် ဆိုတာကို ခိုင်ခိုင်လုံလုံ သတင်းရထားတာကို ပြောပြသည် ။

( ဒါကြောင့် မိသားစု အရင်း မဟုတ်တဲ့လူတွေကို သေသေချာချာ စိစစ်ဖို့ လိုနေပြီ...) လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က ပြောလိုကတဲ့အခါ သီဟလှိုင်က ( ဟာ..ဒါတော့....ဒက်

ဒီက ပေါ်တင်ကြီးဘဲ..ဘာကြောင့် ခုနစ်ထွေကို ဒက်ဒီတို့က အခုထိ မယုံကြသေးတာလဲ......သူလည်း အလုပ်တွေ ဝိုင်းလုပ်နေတာဘဲ မိသားစု အဖွဲ့၀င် တယောက် ဖြစ်

နေပြီဘဲ...ခက်တာဘဲဗျာ.....လဖက်ရည်ဆိုင် ပိုင်ရှင် တယောက် ပြောတဲ့စကားကို ဒီလောက်လည်း ယုံမနေစမ်းပါနဲ့ ) လို့ ဟောင်ပွာဟောင်ပွာနဲ့ ပြန်ပြောသည် ။

အဖိုး ဦးဘလှိုင်က (  သီဟ.....စိတ်လျော့စမ်း....အရေးကြီးတဲ့ အချိန်မှာ တယောက်နဲ့တယောက် ခိုက်ရန်မဖြစ်နဲ့....မင်းအဖေ ပြောတာ မှန်တယ်...ငါ့မြေး....အဖိုး

အိမ်အကူလေးတွေကို အပျောက်ရှင်းပစ်ခဲ့တာ ၂ယောက်တောင် ရှိပြီ..ရဲသတင်းပေးလေးတွေ ဖြစ်နေလို့......) လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သီဟလှိုင်လည်း ( ဗျာ.....အဖိုး..အဖိုး.....တကယ် ပြောတာလား...) လို့ အံ့သြစွာနဲ့ ပြန်မေးလိုက်ပါသည် ။

        ဦးဘလှိုင်က “ အေး....ငါက ပိပိရိရိနဲ့ သတ်ပစ်ခဲ့တာမို့ ရဲဖက်ကလည်း ဘယ်ပျောက်သွားသလဲ ဆိုတာ

ကို မသိကြဘူးပေါ့...သူတို့ မသက်ာတော့ ဖြစ်ကြမှာပေါ့...ခိုင်လုံတဲ့ အထောက်အထား မရှိတော့ ငါ

တို့ကို ဘယ်လိုမှ အရေးယူလို့ မရကြဘူးပေါ့...” လို့ ပြောပြလိုက်သည် ။

သားငယ် ဒေ၀လှိုင်က “ အန်တီဝေမာ မတော်တဆ လုပ်လိုက်မိတဲ့ “ ဒါဒါ....” ကော ရဲအသွင်ယူသူ

မဖြစ်နိုင်ဘူးလား....” လို့ မေးလိုက်ပါသည် ။

“ ဖြစ်နိုင်တာပေါ့....သားငယ်.....” လို့ ဦးတေဇာလှိုင် က ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် မိသားစု စည်းဝေးထိုင်ရင်း စားဖို့သောက်ဖို့တွေကို ကိုယ်တိုင် ပြင်ဆင် နေရာချထား

ပေးနေရင်း မိသားစုတွေ ပြောဆို တိုင်ပင်နေကြတာတွေကို နားစွင့်ထားနေသည် ။

“ မိသားစု ”ထဲကို ရဲဖက်က “ အသွင်ယူ ” ပြီး ထိုးကပ်ပူးကပ် စုံစမ်းနေတယ်လို့ သတင်းရတာကြောင့်

ဘယ်သူဟာ ရဲအသွင်ယူသူ လဲ ဆိုတာကို မိသားစု၀င်တွေ ပြန်လည် သုံးသပ် စူးစမ်းရမည်လို့ လင်ဖြစ်

သူ ဦးတေဇာလှိုင် ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူမနဲ့ ပတ်သက် ညိစွန်းခဲ့တဲ့ ယောက်ျား

ဖါသည် ဇင်မင်းမောင်ကို  မြင်ယောင် သတိရမိလိုက်လေသည် ။

ဇင်မင်းမောင်ကို ဆံပင်အလှပြင်ဆိုင်က တဆင့် တွေ့ဆုံခဲ့တာ ဖြစ်ပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင် ဘယ်သူဘယ်ဝါ

 ဆိုတာကို ဇင်မင်းမောင်က စစချင်းမှာ မသိခဲ့ဘူး လို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် စဉ်းစားနေသည် ။ ရဲအသွင်ယူသူ

သည် ဇင်မင်းမောင်တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ တွေးမိလိုက်သည် ။

သားကြီး သီဟလှိုင်က သူ့ချစ်သူ ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် ) စွဲစွဲမြသန်းဟာ ရဲအသွင်ယူသူ တယောက် လုံး၀ 

မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ဒေါနဲ့မောနဲ့ ထပြောနေသည် ။

သင်ဇာလှိုင်လည်း သူနဲ့ ညိနေတဲ့ အိမ်က အလုပ်သမား ကောင်လေး မဲဇာသည် ရဲအသွင်ယူသူ တ

ယောက်များ ဖြစ်နေမလား ဆိုတာကို တွေးမိလိုက်သည် ။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ မဲဇာသည် တဖြည်း

ဖြည်းနဲ့ သင်ဇာလှိုင်တို့ အလုပ်တွေမှာ မသိမသာ ပါ၀င် လုပ်ကိုင်လာသလို ဟိုတလောက မိုးကုတ်သူ

ဌေးကြီးရဲ့ အိမ်ကို တိုက်ပြီးလို့ ငွေတွေ ပွခဲ့ကြတော့လည်း သင်ဇာလှိုင်က သူ့ကိုပါ ပိုက်ဆံတွေ ပေး

ခဲ့တဲ့အခါ ဒီပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ရသလဲ ဆိုတာကို သူ စပ်စုခဲ့သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ( ကဲ သားကြီး....မင်း ကောင်မလေး ခုနစ်ထွေက ရဲအသွင်ယူသူ မဟုတ်ဖူး ဆိုတာကို

စမ်းကြည့်စေချင်တယ်.....မဟုတ်ရင် ဒက်ဒီက သာတောင် သဘောကျသေးတာပေါ့ကွာ.....အဲ..ဟုတ်နေ

ခဲ့ရင်တော့ မြွေပွေးခါးပိုက်ပိုက် ဖြစ်နေပြီလေ.....မင်း ဘာလုပ်မလဲ.....သူ မင်းကို ထောင်ထဲပို့ရင် မင်း

သွားမလား....) လို့ သီဟလှိုင်ကို ပြောလိုက်သည် ။

သားဟယ် ဒေ၀လှိုင်က “ ကိုကြီးသီဟ.....ခုနစ်ထွေက ရဲမ တယောက် ဖြစ်နိုင်တယ်နော......ကျနော် ထင်

တာ....ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီးလို ရဲတွေကို အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားတယ်လို့ နံမည်ကြီးနေတဲ့ မူးယစ်ရာ

ဇာ တယောက်ကို သူ ရဲကို သတင်းပေးလိုက်တာ ရဲတွေ ချက်ချင်း ရောက်လာပြီး ဒေးဗစ်မောင်မောင်ကြီး

ကို ဆွဲကုတ်သွားခဲ့တာ ဒို့တတွေ မျက်မြင်ဘဲ......ဒါ သံသယ ဖြစ်စရာဘဲ....ကိုကြီး.....” လို့ ၀င်ပြောလိုက်

သည် ။

သီဟလှိုင်က “ မင်းတို့ အားလုံးက ငါ့ရည်းစားကိုဘဲ သံသယ မျက်စိနဲ့ ကြည့်နေကြတယ်ကွာ...ကဲ...

မိသားစု ကျေနပ်အောင် ငါက သူ ရဲအသွင်ယူသူ ဟုတ်မဟုတ် စမ်းပြရမယ်ပေါ့....ဘယ်လိုစမ်းမှာလဲ....

ပြောပါအုံး..ဒက်ဒီ.....” လို့ မကျေမနပ်နဲ့ ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်က “ များသောအားဖြင့် ဒီလို ရဲအသွင်ယူသူ ဟုတ်မဟုတ် စမ်းတာကတော့ သူ့ကို ရဲ

သို့မဟုတ် တယောက်ယောက်ကို သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ခိုင်းလိုက်...တကယ့် အသွင်ယူရဲတယောက် ဆို

ရင် ( လူသတ်မှာ မဟုတ်ဘူး )...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်နဲ့ ဟန်သာလှိုင်က အဖေ ဖြစ်သူရဲ့ ပြောစကားကို အပြည့်အ၀ ထောက်ခံကြသည် ။

“ ဟုတ်တယ်....ရဲတယောက်ဟာ လူသတ်မှာ မဟုတ်ဘူး......” လို့ တပြိုင်နက် ပြောလိုက်ကြသည် ။

သူတို့အားလုံး ပြောဆိုနေကြတာတွေကို မက်မောလှိုင်က ငေးမောကာ နားထောင်နေသည် ။ အဖိုးဦး

ဘလှိုင်ကတော့ ချွေးမ ဒေါ်စပယ်ခိုင် ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ နန်းကြီးသုတ်တွေနဲ့ ကြာဇံဟင်းခါးကို မြိန်

ရည်ယှက်ရည်နဲ့ စားသောက်နေသည် ။

ရန်ကုန်မြို့

အင်းစိန်အကျဉ်းထောင်

ဦးသက်ပိုင်သည် သူ့မိန်းမ ဒေါ်ဒေစီနဲ့ သမီးလေး ဇီဇဝါ ကို ဦးတေဇာလှိုင်တို့ မိသားစုက အစစအရာ

ရာ စောင့်ရှောက် ကူညီနေကြသည် လို့ ထောင်၀င်စာ လာတွေ့တဲ့ မိန်းမဖြစ်သူ ဒေါ်ဒေစီက ပြောပြ 

လို့ ကျေနပ်နေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်တို့ “ မိသားစု ” ကို ရှေ့တန်းကနေ အလုပ်လုပ်ပေးရတာ ကျေနပ်စရာဘဲ....ငါ လုပ်ရင်း

ကိုင်ရင်း ထောင်ကျသွားရလည်း ငါ့မိန်းမနဲ့ သမီးလေး အခက်အခဲ မရှိဘဲ နေနိုင်ကြတယ် လို့ တွေး နေ

မိလေသည် ။

ဦးသက်ပိုင်သည် ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ တပည့်အဖြစ် ဒုစရိုက် လုပ်ငန်း မျိုးစုံကို လုပ်ကိုင်နေခဲ့တဲ့ လူတ

ယောက် ဖြစ်ပေမယ့် စိတ်သဘောထားကောင်းသူ တယောက် ဖြစ်သည် ။ ထောင်ထဲမှာ နေတဲ့အချိန်မှာ

ဘ၀တူ အကျဉ်းသားတွေအပေါ် စေတနာထားသူ တယောက် ဖြစ်သလို ထောင် အမှုထမ်းတွေကိုလည်း

လေးလေးစားစား ဆက်ဆံသလို ကူညီနိုင်တာ ဆိုရင်လည်း ကူညီနေတာကြောင့် ထောင်ထဲမှာ လူချစ်

လူခင်ပေါပြီး သူက အတန်းပညာရှိသူ ဖြစ်ပြီး ကွန်ပြုတာလည်း ကျွမ်းလို့ ထောင်ရုံးခန်းမှာ အလုပ်ရသည်။

ထောင်မှူးတွေက “ ခင်ဗျား အေးဆေးနေပြီး အခုလို အလုပ်တွေ ဝိုင်းကူလုပ်နေတဲ့အတွက် လျော့ရက်

တွေ ရပြီး ဒီအထဲက စောစောစီးစီး ပြန်ထွက်ရမှာပေါ့ ကိုသက်ပိုင်...” လို့ ခင်မင်စွာနဲ့ ပြောကြလေသည်။

ဦးသက်ပိုင် အလုပ်လုပ်ရတဲ့ ထောင်ရုံးခန်းလေးကို အုပ်ချုပ်တာက ထောင်အမှုထမ်း အကြပ်မနှင်း ။

မနှင်းသည် အသားဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှ ဖင်တောင့်တောင့်နဲ့ မိန်းမတယောက် ဖြစ်ပြီး အပေါက်ဆိုး

တဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မိန်းမ တယောက် ဖြစ်သည် ။ ဒါကြောင့်လည်း ထောင်ထဲမှာ အလုပ်လုပ်လို့ ရတာ ။

ဦးသက်ပိုင်သည် မနှင်း ခိုင်းသမျှကို အမြဲ ပြေးလွှားပြီး လုပ်ပေးသည်။ ကူညီသည် ။ ဒါကြောင့် မနှင်းက

ဦးသက်ပိုင်ကို ခင်မင်သည် ။ သူခွင့်ပြုနိုင်တာဆိုရင်လည်း ဦးသက်ပိုင်ကို ခွင့်ပြုသည် ။ တခါတရံ မနှင်း

ကြောင့် ထောင် ရုံးခန်းကနေ မိန်းမဖြစ်သူ ဒေါ်ဒေစီကို ဖုန်းခေါ်ခွင့်ရသည် ။

တနေ့ ထောင်ရုံးခန်းလေးထဲမှာ မနှင်း အတွက် အလုပ်လုပ်ပေးနေတဲ့အချိန် တခြား အမှုထမ်း တွေလည်း ဘယ်သူမှ မရှိကြ ။ မနှင်းက “ ဇက်ကျောတွေ တက်လိုက်တာ ကိုသက်ပိုင်ရယ်....ကျမကို

နည်းနည်း နှိပ်ပေးမလား....” လို့ ပြောလိုက်သောအခါ ဦးသက်ပိုင်လည်း ပေါ့ပါးစွာနဲ့ ထသွားပြီး မနှင်း

ရဲ့ ဇက်နဲ့ ပုခုံးတွေကို နှိပ်ပေးသည် ။ 

လက်ပေါက်တဲ့ ဦးသက်ပိုင် နှိပ်ပေးတာကို မနှင်း အရမ်း သဘောကျသည် ။

“ အိုး......ကောင်းလိုက်တာ ကိုသက်ပိုင်ရယ်.....အင်း.......အင်း......အမလေး.......အကြောတွေ ပြေသွားတာ

လှဲချပြီးတောင် အိပ်ပစ်လိုက်ချင်တော့တယ်.....”

ဦးသက်ပိုင်လည်း မနှင်းရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ခိုးခိုး ကြည့်ရင်း ထောင်ထဲရောက်နေရ

တာကလည်း ကြာလာပြီ ဆိုတော့ ကာမနဲ့လည်း ကင်းနေသည် ဆိုတော့ ထန်လာပြီး မနှင်းကို လိုး

ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာရသည် ။

“ မနှင်း.....”

“ အင်...ဘာလဲ...ကိုသက်ပိုင်......”

“ မနှင်းက အပျိုကြီး ဆိုတာ ဟုတ်လားဟင်....”

“ ဘာ.....ခင်ဗျားကို ဘယ်သူပြောလဲ......”

“ ဒီလိုဘဲ ဖိုကြီးမှာ ဝါဒါတွေ အချင်းချင်း ပြောနေကြတာ ကြားခဲ့တာဘဲ....”

“ ဟွန်း..ဟို သေနာကောင်....ဖုန်းကျော်တို့အုပ်စုဘဲ နေမယ်....ရှင်က ဘာလို့ သိချင်တာလဲ ကိုသက်ပိုင်

…..”

“ ဘာရယ် ဟုတ်ပါဘူးဗျာ.....မေးကြည့်တာပါ...မနှင်းရယ်.....”

“ အင်း..ကျမက အပျိုကြီး......လင်မရသေးဖူးဘူး …..ဟီး......”

မနှင်းက ပြောပြီး ရယ်လိုက်ပါသည် ။

အပိုင်း ၇ ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (အပိုင်း -၇)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း

 (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ဦးသက်ပိုင်သည် ထောင်အမှုထမ်း မနှင်းနဲ့ ဇက်ကျောဆွဲပေး နှိပ်ပေးတွေ လုပ်ပေးရာကနေ တစတစနဲ့ အရမ်းကို ရင်းနှီးတဲ့ အခြေအနေကို ဆိုက်ရောက်လာသည် ။

မနှင်းသည် ရုံးခန်းထဲမှာ တခြား အမှုထမ်းတွေ မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ ဦးသက်ပိုင်ကို မထိတထိ ရေလာမြောင်းပေး စကားတွေ ပြောလာသည် ။ ဦးသက်ပိုင်ကလည်း ဖြူ

ဖြူတောင့်တောင့် မနှင်းကို စိတ်တွေ လာပြီး အခွင့်သင့်ရင် အပြတ်လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်နေသည် ။ 

သို့သော် မနှင်း မကျေနပ်လို့ အော်လိုက်ရင် မုဒိန်းမှု ဖြစ်သွားမှာကိုလည်း ကြောက်ရသေးသည် ။ တဏှာစိတ် ပြင်းထန်လိုက်တာနဲ့ အမှုကြီး နှစ်ကြီးပြီး ထောင်ထဲကကို ထွက်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ ။ မနှင်းက အလိုတူတယ် ဆိုတာ သေချာမှ သူ့ဖက်က လုပ်ဖို့ ဦးသက်ပိုင်လည်း ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။

မနှင်းဖက်က စနိုးနိုး နဲ့ အီစီကလီ အဆင့်နဲ့ ရက် တော်တော်လေး ကြာသွားသည် ။

မနှင်း ဇက်ကျောဆွဲပေးတဲ့အခါတွေမှာ ချောမွတ်တဲ့ မနှင်းရဲ့ အသားတွေကို ပွတ်ကိုင်တိုင်း ဦးသက်ပိုင် လီးက မတ်ထောင်ခဲ့ရသည် ။

ဦးသက်ပိုင်ကို လူလစ်တဲ့အချိန်မှာ မနှင်းက ပုတ်လားကိုင်လားတွေ လုပ်သည် ။ တနေ့ ရုံးခန်းထဲက အိမ်သာခန်းမှာ ဦးသက်ပိုင် သေးပေါက်နေတုံး မနှင်း ဗြုံးကနဲ အိမ်

သာတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ကြည့်သည် ။ ထောင်ထဲမှာ ဆိုတော့ ဦးသက်ပိုင်လို အကျဉ်းသားက အိမ်သာ တံခါးကို အတွင်းကနေ ဂျက်ထိုးပြီး ပိတ်ခွင့် မရှိဘူးလေ ။

မနှင်းက သေးကော့ပန်းနေတဲ့ ဦးသက်ပိုင်ကို သေသေချာချာ လာကြည့်ပြီး..( အူး....အကြီးကြီးဘဲ . . .) လို့ ပြောလိုက်သည် ။ သူ့လီးကို စိုက်ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းထူ

ထူကြီးတွေနဲ့ တပ်မက်တဲ့ပုံ လုပ်ပြတာကြောင့် မနှင်း မြင်သာအောင် သူ့လီးကို ပြလိုက်သည် ။

မနှင်းလည်း ရုံးခန်းထဲမှာ လူရှိနေလား ကြည့်လိုက်ပြီး ဦးသက်ပိုင် ရှိနေတဲ့ အိမ်သာခန်းထဲကို လှမ်း၀င်လိုက်သည် ။

( ကျမ လီးဆိုတာကို ကောင်းကောင်း မမြင်ဖူးသေးဘူး ကိုသက်ပိုင်.....ပြစမ်းပါအုံးရှင်....) လို့ မနှင်းက ပြောလိုက်ရင်း ဦးသက်ပိုင် အနားကို ရောက်လာသည် ။

ဦးသက်ပိုင်လည်း ပုဆိုးကို လှန်ပြီး တောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို မနှင်းကို ပြသည် ။

မနှင်းက ( ကျမ ကိုင်ကြည့်မယ်နော် . . .) လို့ ပြောလိုက်တော့ ဦးသက်ပိုင်လည်း ( ကိုင်ပါ မနှင်း....) ဆိုပြီး ခါးကို ကော့ပေးလိုက်သည် ။ ထိပ်ဖူးနီညိုညိုကြီးနဲ့ ဒစ်

လုံးကားကားကြီးက မနှင်းအတွက် စိတ်ထကြွစရာကြီးမို့ မနှင်းလည်း လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်လေတော့သည် ။

မနှင်းရဲ့ ကိုင်တွယ်မှုကြောင့် ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးဟာ ပိုပြီး ကြီးထွားလာသလို မာကြောတောင်မတ်လာရသည် ။

( အိုး..ပိုကြီး ပိုမာလာတယ်......)

ဂွေးစိကြီး နှစ်လုံးကိုပါ လက်နဲ့ ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ကြည့်နေတဲ့ မနှင်းသည် သူနဲ့ အရမ်းကို နီးကပ် ပူးကပ်မိနေတာကြောင့် ဦးသက်ပိုင်လည်း မနှင်းရဲ့ စွင့်အားတဲ့ ဖင်

တုံးကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်လိုက်မိသည် ။

( ကိုသက်ပိုင်...ကျမတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ.......)

မနှင်းက ဒီလို မေးလိုက်တော့ ဦးသက်ပိုင်လည်း ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိဘူး ။

ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ဆိုပြီး..( ကျနော်တို့ လိုးကြမလား...) လို့ ပြောချလိုက်လေသည် ။ မနှင်းလည်း ( ကျမက တခါမှ မလိုးဖူးသေးဘူးရှင့်......) လို့ ပြန်ပြောပြန်သောအခါ ဦးသက်ပိုင်လည်း မယုံနိုင်အောင်ဘဲ အံ့သြမိရပြီး ( အရင်ဆုံး ကျနော် မနှင်းကို စောက်ပတ်ယက်ပေးမယ်လေ...) လို့ ပြောလိုက်ပြီး မနှင်းရဲ့ စကပ်ကို လှန်တင်လိုက်

သည် ။

မနှင်းလည်း အတွင်းခံ ပင်တီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။ မြန်ဆန်တဲ့ ဦးသက်ပိုင်လည်း ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး မနှင်းကို ပေါင်ကားခိုင်းလိုက်ရင်း မနှင်း ပေါင်တန်တွေ

ကြားထဲကို တိုး၀င်ပြီး မနှင်းရဲ့ အမွှေးရှင်းလင်းထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နမ်းရှုံ့ကာ လျာကြီးနဲ့ ဖိယက်ပေးလိုက်ပါတော့သည် ။

မနှင်းလည်း ပထမဆုံးအကြိမ်မို့ ထူးဆန်း အံ့သြစွာနဲ့ အိမ်သာခန်း နံရံတွေကို လက်နဲ့ တွန်းကန်ထားရင်း ပေါင်ကြီးကားလျက် စောက်ဖုတ် ယက်ပေးတာကို ခံနေသည်။

( အို.....အင်း.....အင်း............အား.......အမလေး.........အူး.....ဟူး.........)

ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လျာကြီးက အပြားလိုက်ကြီး အောက်ကနေ အထက် ပင့်ကော်ယက်ပေးနေသည် ။

မနှင်းရဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေကိုလည်း သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ စုပ်ယူပေးလိုက်သေးသည် ။

( အိုး....အား....အား....အား........)

မနှင်းရဲ့ ညည်းသံတွေက ကျယ်လို့ ဦးသက်ပိုင်က စောက်ဖုတ်ယက်ရာကနေ ( အသံမထွက်နဲ့ မနှင်း လူတွေ ကြားကုန်မယ်....) လို့ သတိပေးလိုက်သည် ။

အချိန် ကြာကြာဆွဲပြီး စိမ်ပြေနပြေ လုပ်လို့ မရတဲ့ အခြေအနေ ဆိုတာကို ဦးသက်ပိုင်ရော မနှင်းရော သိကြတာမို့ စောက်ဖုတ် ယက်တာ ယက်သူရော အယက်ခံရသူ

 ရော ကြိုက်ကြပေမယ့် ရပ်ပစ်လိုက်ပြီး မနှင်းကို အိမ်သာနံရံမှာ ခပ်စောင်းစောင်း မှီခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တဖက်ကို အပေါ်ကို မြှောက်ခါ ဦးသက်ပိုင် လိုးလေသည် ။

မနှင်းမှာ ယောက်ျားလီးနဲ့ တခါမှ အလိုး မခံဖူးဘူး ဆိုပေမယ့် အပျိုပေါက်စ ဘ၀ကနေ အခု အပျိုကြီး ဘ၀ကို ရောက်လာတဲ့အထိ သဘာ၀စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထကြွခဲ့တိုင်း အလွယ်တကူ ရနိုင်တဲ့ ခရမ်းသီးတောင့်ရှည်လိုဟာတွေနဲ့ အာသာဖြေဖျောက်ဖူးတာကြောင့် သူမစောက်ဖုတ်ကြီးသည် ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးကို အခက်

အခဲ မရှိဘဲ လက်ခံနိုင်တာကို တွေ့ရသည် ။ ဦးသက်ပိုင် စောက်ဖုတ် ယက်ပေးခဲ့တာတွေကြောင့် သွားရည်တွေရော သဘာ၀စိတ်ကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုရတဲ့ စောက်ရည်တွေ

ကြောင့်ရော လီးအ၀င် မခက်ခဲဘဲ စောက်ဖုတ်ကို ဖိဖိလိုးနိုင်သည် ..။

ပွင့်လင်းသွားကြပြီမို့ ဦးသက်ပိုင်လည်း မနှင်းရဲ့ တအားထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စို့ပေးလိုက် အားထည့်ပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ ။ မနှင်းကလည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတဲ့အချိန် လီးကြီးနဲ့ လိုးဆောင့်ပေးတာတွေကို ရရှိလိုက်တာကြောင့် အရမ်းကို သဘောကျပြီး ပြန်ကော့ပေးကာ ခံယူနေတော့သည် ။

( ကောင်းလိုက်တာ ကိုသက်ပိုင်ရယ်.....အီး....အီး......)

( ဖွတ်....ဖွတ်ဖပ်.......)

 ( ဖွတ်...ဖပ်ဖပ် ...ဖွတ်.....)

 ( အိုး....အား....အား......အား.....)

ဆက်တိုက် ဒလစပ် လိုးကြတာ အရှိန်တက်သထက် တက်လာကြပြီး လိုးချက်တွေက မြန်ဆန်ပြင်းထန်လာသည် .။ စိပ်လာသည် ။ မနှင်းလည်း တအီးအီး အော်ညည်းရင်း လိုးချက်ပြင်းပြင်းတွေကို ခံစားရင်း လမ်းဆုံး ပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းသွားတော့သည် ။ ဦးသက်ပိုင်လည်း အချိန်ဆွဲ လိုးမနေတော့ဘဲ ဆက်တိုက် အားပါပါနဲ့ ဆောင့်ထည့်လိုးရင်း သုတ်ရည်တွေကို မနှင်းရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်ရင်း လိုးခြင်းကို အဆုံးသတ်လိုက်လေသည် ။

( အူး.......ကောင်းလှချည်လား မနှင်းရယ်......)

 ( အတူတူပါဘဲရှင်...ရှင်လိုးပေးတာတွေကလည်း ကျမ အသဲခိုက်ရအောင် ကောင်းလွန်းနေပါတယ်ရှင် . . .)

မနှင်းလည်း ချွေးတွေ စိုစိုရွှဲနေတဲ့ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ နဖူးပြောင်ပြောင်ကြီးကို ချစ်စနိုးနဲ့ ပွက်ကနဲ နမ်းလိုက်လေသည် ။

ထောင်ရုံးခန်း အိမ်သာထဲက ကာမပွဲကြမ်းလေးသည် ယခု ပြီးဆုံးသွားပေမယ့် အရသာ သိသွားတဲ့လူသားနှစ်ယောက်ကတော့ ဒီလို ပွဲကြမ်းလေးတွေကို ဆက်ပြီး လုပ်မိကြတော့မှာ မလွဲမသွေပါဘဲ ။

ဦးတေဇာလှိုင် နဲ့ ဒေါ်ဒေစီတို့သည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အတင့်ရဲလာကြပြီး တွေ့ချိန် လိုးချိန်တွေလည်း စိပ်လာသည် ။ များလာသည် ။ ဒေါ်ဒေစီလည်း ဦးတေဇာလှိုင်

က သမီးလေး ဇီဇဝါအတွက် ကားလေးတစီး ၀ယ်ပေးတာမို့ သမီးကို ဦးတေဇာလှိုင်တို့ ဘယ်လောက် သဘောကောင်းသလဲ ဘယ်လို ဒို့ကို ဂရုစိုက်သလဲ သူတို့ကို

ပြန်ပြီး စေတနာထားကြရမယ် ဘာညာနဲ့ ပြောရင်း ဦးတေဇာလှိုင်ကို သူတို့အိမ်မှာ ထမင်းကျွေးတာ ခဏခဏ ဖြစ်လာသည် ။

ဇီဇဝါ အလုပ်က ပြန်လာတဲ့ အချိန်တွေမှာ သူတို့အိမ်လေးထဲမှာ ဦးတေဇာလှိုင် ရောက်နေတာကို ခဏခဏ တွေ့ရတော့ အမေကို ( ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ တခုခု ဖြစ်နေ

လေသလား ) လို့ ဖွင့်ဟကာ မေးမိတော့သည် ။ ဒေါ်ဒေစီလည်း ဘူးကွယ်သည် ။ သူက ကျေးဇူးရှင်မို့ ထမင်းခေါ်ကျွေးတာပါ သမီးရယ်.....တလွဲမထင်ပါနဲ့ ) လို့ဘဲ

ပြန်ပြောခဲ့သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း မက်မောလှိုင်နဲ့ ချိန်းလိုးသလို ဇီဇဝါနဲ့လည်း အမြဲလိုးနေသည် ။

 ဒီနေ့လည်း ဇီဇဝါကို သူ၀ယ်ထားတဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းကို ရုံးအဆင်းမှာ ခေါ်သွားခဲ့သည် ။

ဇီဇဝါသညါ ဒေ၀လှိုင်နဲ့ အမြဲ လိုးဖြစ်နေလို့ ဒီဟာက သူမအတွက် အဆန်း မဟုတ်တော့ဘူး ။ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ တိုက်ခန်းကို ရောက်တာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲကို ပြေး၀င်သွားပြီး

ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားတွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်ကာ ရေတ၀ချိုးလိုက်သည် ။ တနေကုန် အလုပ်ခွင်မှာ နေခဲ့တာမို့ ချွေးတွေ ထွက်ပြီး အနံ့အသက် နံစော်တာတွေ ရှိနိုင်တာကြောင့် ချစ်သူနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးကြတဲ့အခါ သန့်ရှင်းနေချင်တယ်လေ ။

ရေချိုးပြီး ထွက်လာတဲ့အခါ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီးတထည် ကို ကိုယ်မှာ ပတ်ပြီး သူမကို ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကြီး လှဲကာ စောင့်နေတဲ့ ဒေ၀လှိုင်ဆီကို ပြေးသွားလိုက်

ပြီး တောင်မတ်နေတဲ့ လီးတန်ညိုညိုကြီးကို အားရပါးရ စုတ်လေသည် ။

ဒေ၀လှိုင်ကလည်း လီးစုတ်ကောင်းတဲ့ ချစ်သူလေးရဲ့ အားရပါးရ စုတ်ပေးတာတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ရယူခံစားလိုက်ပြီးမှ ချစ်သူလေးကိုလည်း ပြန်လည် တုံ့ပြန်တဲ့

အနေနဲ့ စောက်ပတ်ကို စိတ်တိုင်းကျ ယက်စုတ်ပေးလိုက်သည် ။

ဇီဇဝါလည်း ဒေ၀လှိုင် စောက်ပတ်ယက်ပေးတာတွေကို စွဲနေခဲ့ပြီး အမြဲလိုဘဲ တောင့်တနေတာကြောင့် ဒေ၀လှိုင် စောက်ပတ်ယက်တာတွေကို တအီးအီးနဲ့ ညည်းရင်း

တဝြကီး ခံစားလိုက်သည် ။ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ သူမရဲ့ စောက်စိလေးသည် အစုတ်ခံနေရတဲ့အချိန် ကာမရဲ့ အမြင့်ဆုံး ပန်ုးတိုင်ကို အရသာထူး ခံစား၇င်း တက်

ရောက်သွားရတာက စွဲလန်းစရာဘဲ မဟုတ်ပါလား ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ ဇီဇဝါ့ကို ပုံစံ အမျိုးမျိုးနဲ့ လိုးပေးတော့သည် ။

 ဇီဇဝါကလည်း ကြိုက်သည် ။ ချစ်သူရဲ့ အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်လိုးပေးတာတွေကို ကြိုက်သည် ။ ကာမဂုဏ် အာရုံကို တဝြကီး ခံစား ရယူမိကြသည် ။

စိတ်တိုင်းချ သုံးချိလောက် လိုးပြီးကြမှ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ဖါလူဒါတို့ နို့မလိုင်တို့ သွားစားသောက်ကြ အပန်းဖြေ ထိုင်ကြပြီးမှ ဇီဇဝါ့ကို အိမ်တိုင်ရာရောက် လိုက်

ပို့ပေးသည် ။

ဇီဇဝါတို့ အိမ်ရှေ့ကို ရောက်တဲ့အခါ သူ့အဖေ ဦးတေဇာလှိုင် ရဲ့ ကားကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

စိတ်ထဲမှာ သူ့အဖေသည် ဇီဇဝါရဲ့ အမေကို လိုးများနေလေသလား ဆိုတဲ့ သံသယစိတ်က ၀င်သွားသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်ဒေစီ ...ဒေ၀လှိုင်နဲ့ ဇီဇဝါတို့ရဲ့ သွားလာနေထိုင် ဆက်ဆံတာတွေကို စောင့်ကြည့်နေတဲ့လူ တယောက် ရှိနေသည် ။

သူကတော့ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ အိမ်မှာ ကားမောင်းပေးနေတဲ့ ယာဉ်မောင်း ( ဇလား )ပါဘဲ ။

သူ့နံမည်က ( ချီးဇလား ) ။

ဒါပေမယ့် ဦးတေဇာလှိုင် ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ မိသားစုကတော့ သူ့ကို ( ဇလား ) လို့ဘဲ ခေါ်ကြသည် ။

( ကြံကြံဖန်ဖန်ကွာ...မင်းနံမည်ကလည်း ချီးဇလား......တဲ့လား...ဟားဟားဟားဟားဟား........) 

 ဦးတေဇာလှိုင်က ဇလားကို စတွေ့တွေ့ချင်း အချိန်မှာ အော်ရယ်ပြီး ပြောခဲ့သည် ။

ဇလားသည် သူ့တပည့် ဦးသက်ပိုင်က ခေါ်လာပေးတဲ့ စိတ်ချရတဲ့ တပည့် ။

ဇလားသည် ဦးသက်ပိုင်ကို သံယောဇဉ်ရှိသည် ။ ချစ်ခင်သည် ။ လေးစားသည် ။

ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ ဇနီးနဲ့ သမီးကို သူ ကူညီစောင့်ရှောက်ချင်သည် ။ ဦးသက်ပိုင် ထောင်ထဲ ရောက်နေတဲ့အချိန် တတ်အားသရွေ့ သွားပြီး မစသည်  ။ကူညီသည် ။ သစ်

သီး မုန့်ပုံးတွေ သွားပို့ပေးသည် ။ သူသည် ယာဉ်မောင်း အဆင့်သာ ဖြစ်လို့ သူဌေးမိသားစုလိုတော့ ကြီးကြီးမားမား မထောက်ပံ့နိုင်ဘူး ။

ဇလားသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဦးတေဇာလှိုင် နဲ့ ဒေါ်ဒေစီတို့ရဲ့ ဆက်ဆံမှုတွေကို မသက်ာ ဖြစ်လာသည် ။ သူတို့ ညိစွန်းနေပြီ လို့ သိလာသည် ။ ဇီဇဝ်ကိုလည်း သူဌေး

သား အငယ် ဒေ၀လှိုင်က ခေါ်လိုးနေသည် ဆိုတာကို ဇလား သိလာသည် ။ သေချာရင် ဦးသက်ပိုင်ကို ထောင်၀င်စာ သွားတွေ့တဲ့ အခါမှာ သတင်းပေး တိုင်ကြားမည်

လို့လည်း စဉ်းစားနေသည် ။ ထောင်ထဲရောက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း စိတ်တအားဆင်းရဲမှာကိုလည်း သူစိုးရိမ်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ထောင်ထဲမှာ ဦးသက်ပိုင်သည် ထောင်အမှုထမ်း မနှင်းနဲ့ သဲကြီးမဲကြီး အချစ်ကြမ်းနေသည် ။

လူလစ်တာနဲ့ တအားတွေ လိုးကြသည် ။ စောက်ဖုတ်ယက်တာ လီးစုတ်တာကတော့ အမြဲလိုဘဲ ။

 ပိုင်ဇေသည် ရွက်စိမ်းနဲ့ တိုက်ခန်းထဲ နီးနီးကပ်ကပ် နေရတာ တကယ့်ကိုဘဲ စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်နေသည် ။

ရွက်စိမ်းသည် ရုပ်သန့်သန့်နဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ယောက်ျားတွေရဲ့ စိတ်ကို ထကြွ နိုးကြားစေတဲ့ ကိုယ်လုံးမျိုးနဲ့ ။ ရွက်စိမ်း ရဲ့ခါးသေးသေးလေး  အောက်က 

တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်း ကားကားတွေက မြင်တာနဲ့ စိတ်တွေ ထကြွသောင်းကျန်းစေသည် ။

ပိုင်ဇေသည် တကယ်တော့ မိန်းမ ရည်းစား မရှိဘဲ ဘဝြကီး တခုလုံး  ခြောက်ကပ်နေတဲ့ လူပျိုကြီး တယောက်ပါ ။

အလုပ်ထဲမှာဘဲ တချိန်လုံး နစ်မြုပ်နေတဲ့ လူတယောက် ။ 

ရွက်စိမ်းလို အချောလေးနဲ့ မထင်မှတ်ဘဲ ဆုံဆည်းရတော့ သူ ရွက်စိမ်းကို နေရပ်ကို ပြန်ပို့မယ်လို့ ရည်ရွယ်ခဲ့ပေမယ့် လတ်တလော တာ၀န်ယူထားရတဲ့ မိသားစု

ကြီးကို အရေးယူဖို့ လုပ်ငန်းစဉ်ကြီးကလည်း အထက်လူကြီးတွေက ဖိအားပေးနေကြတဲ့အတွက် မအားလပ်ဘဲ ဖိဖိစီးစီး လုပ်ကိုင်နေရလို့ ရွက်စိမ်းကို သူ့တိုက်ခန်းမှာ

ဘဲ ခေါ်ထားပြီး ပြန်ပို့ပေးဖို့ကို ခဏ ဆိုင်းငံ့ထားရသည် ။

ရွက်စိမ်းက ရုပ်ရည်လေး သန့်ပြန့် ချစ်စရာကောင်းသလိုဘဲ စိတ်ထားလေးကလည်း ဖြူစင်ပုံရသည် ။ သူ့အိမ်မှာ အလကား မနေဘူး ။ မပျင်းတဲ့ ကောင်မလေး ။

မနက် မိုးလင်းတာနဲ့ စားစရာတွေ ချက်ပြုတ်။။သန့်ရှင်းရေး လျော်ဖွတ်ရေးတွေ လုပ်သည် ။

ပိုင်ဇေ ညနေဖက် အလုပ်က ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ စားစရာ ထမင်းဟင်းက အဆင်သင့် ဖြစ်နေသည် ။ အရင်လို ကြုံရာ ၀ယ်စားရတာမျိုး မဟုတ်တော့ ။

ရွက်စိမ်း ချက်ပြုတ်ထားတာတွေကို ရွက်စိမ်းနဲ့ အတူတူ ထိုင်စားရတဲ့ ဘ၀ကို ရောက်နေပြီ ။

တအိမ်ထဲ တခန်းထဲ နေကြတော့ ကြာရင် အိုးချင်းထား အိုးချင်းညိတော့မည် ။

ပိုင်ဇေ ကိုယ်တုံးလုံး ရေချိုးနေတဲ့အချိန် ရွက်စိမ်းက လူမရှိဘူး အထင်နဲ့ ရုတ်တရက် ရေချိုးခန်းထဲ ၀င်လာတာတို့ ရွက်စိမ်း တကိုယ်လုံး သနပ်ခါး လူးတဲ့အချိန် ပိုင်

ဇေ ဗြုံးကနဲ ရောက်လာတာမျိုးတွေ ဖြစ်လာသည် ။

ရွက်စိမ်းသည် ပိုင်ဇေရဲ့ ပေါင်ကြားက ယောက်ျားလိင်တန်ဆာ လီးတန် ကို မြင်ဘူးသွားရသလို ရွက်စိမ်း ငရုတ်သီးထိုင်ထောင်းနေတဲ့အချိန် အောက်စလွတ်နေတဲ့အခါ

ပိုင်ဇေ တယောက် အမွှေးရေးရေးနဲ့ မိန်းမကိုယ် စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ဘူးသွားခဲ့ရတာတွေ ဖြစ်ပျက်လာသည် ။ ထမိန်ရင်လျားကို လျော့ချပြီး သနပ်ခါးလိမ်းကျံတတ်

တဲ့ ရွက်စိမ်းရဲ့ ဖွံ့ထွား တင်းထောင်နေတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကိုလည်း တွေ့ဘူးသွားရသည် ။

ညက ဒါတွေကို စဉ်းစားနေမိတာနဲ့ ပိုင်ဇေတယောက် မလုပ်တာ ကြာသွားပြီ ဖြစ်တဲ့ အလုပ်တခုကို လုပ်မိရသည် ။

သူ့မာထောင်တင်းမာလွန်းတဲ့ လီးကို ကွင်းဆောင့်ထုမိခြင်း ပါ ။

ရွက်စိမ်းလေးရဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အတွင်းသားတွေကို မြင်ယောင်ပြီး လက်နဲ့ အာသာဖြေမိလေသည် ။

အလိုက်ကန်းဆိုး မသိတဲ့ သူ့လီးကလည်း ဒီလောက် ညဖက်တုံးက ကွင်းထုထားတာတောင် မနက်စောစော အလုပ်သွားဖို့ အိပ်ရာက ထတဲ့အချိန် ပြန်မာတောင်ထ

နေပြန်သည် ။

ရေချိုးဖို့ ရေချိုးခန်းကို သူလျောက်အသွား ရွက်စိမ်းတယောက် ထမိန်လေး လန်ပြီး အိပ်ပျော်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဖြူ၀င်းတဲ့ အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်လှလှတွေက ပြဲဟနေကြသလို မို့ဖေါင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း အမွှေးတွေ ရိပ်သင်ထားလို့ ဖေါင်းဖေါင်း၀င်း၀င်းကြီး တွေ့နေရ

သည် ။ ပေါင်ပြဲနေတာတောင် စေ့နေတဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေက သူ့စိတ်တွေကို ထိန်းချုပ်လို့ မရနိုင်အောင် ဆွဲဆောင်နေသည် ။

ပုဆိုးအောက်ထဲက ထောင်မာကြွလာတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နဲ့ တင်းတင်း ဆုပ်ထားမိရင်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ရွက်စိမ်းရဲ့ ဘေးမှာ ရပ်နေမိတဲ့ သူ့အဖြစ်ပါ ။

ကာမစိတ်ရိုင်းတွေက တထောင်းထောင်းထနေသည် ။ ကြွနေသည် ။

ပေါင်တန်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကြားက စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြီကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တိုးကပ်သွားတဲ့ ပိုင်ဇေတယောက် ဆင်ခြင်တုံတရား မဲ့နေပြီ ။

ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုး၀င်ပြီး စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို နမ်းပစ်မိပြီ ။

( အို..ဟင်....အာ........အိုး..အကိုကြီး...ဘာ...ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ.....ဟာ.......မသင့်တော်ပါဘူး......)

 ရွက်စိမ်းရဲ့ အသံလေးက မလိုလားတဲ့အသံလေး ။

ပိုင်ဇေသည် လူစိတ်ပျောက်သွားပြီ ။ ဒီလောက် နမ်းရှုံကနေမိမှတော့ သူ ပြန်မခွာချင်တော့ ။ ရှေ့ကိုဘဲ ဆက်တိုးဖို့ ကြိုးစားလေပြီ ။

( မလုပ်ပါနဲ့ အကိုကြီး......ရွက်စိမ်းကို သနားပါရှင် . . )

ပိုင်ဇေက မွှန်နေပြီ ။ ထန်နေပြီ ။ ဆူကြွနေတဲ့ သွေးသားတွေက သူ့ကို ရူးသွပ်သွားစေပြီ ။

ရွက်စိမ်းရဲ့ အော်ဟစ်သံတွေ ။ ပိုင်ဇေက သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ရွက်စိမ်းရဲ့ ပါးစပ်ကို အတင်းပိတ်သည် ။ ရွက်စိမ်းက ရုန်းသည် ။ကန်သည် ။ ငိုယိုသည် ။

ပိုင်ဇေရဲ့ လီးတန်ကြီးက ရွက်စိမ်းရဲ့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို အစုန်အဆန် ထိုးဆွနေသည် ။ အရည်တွေက ဘာရွှဲသလဲ မမေးနဲ့ ။ ရွက်စိမ်းက အစိမ်း

 လေး ။

ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်လေး အရှေ့ကို ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ် ခပ်စုတ်စုတ်လေးနဲ့ လူတယောက် ရောက်လာတဲ့

အခါ ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုခင်မောင်နိုင်သည် ချက်ချင်းဘဲ ဒီလူသည် လမ်းတဖက်က “ လှိုင်ရိပ်သာ ” ခြံကြီး

ကို လာချောင်းနေတဲ့ ဒုရဲမှူးပိုင်ဇေရဲ့ အုပ်စုထဲက တယောက်မှန်းသိလိုက်သည် ။

ဒီလူက စားပွဲတလုံးမှာ ၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လွယ်အိတ်စုတ်လေးထဲက စာအုပ်လေးတအုပ်နဲ့ ဆေးပေါ့

လိပ်တလိပ်ကို ထုတ်ယူကာ စားပွဲပေါ်ကို တင်လိုက်တဲ့အချိန် ကိုခင်မောင်နိုင်က “ ဆရာသမား ဘာ

သုံးဆောင်မလဲ....” လို့ မေးလိုက်ပါသည် ။

ဒီလူက တခါသုံး အပေါစား ဂက်စ်မီးခြစ်လေးကို ထုတ်ပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကို မီးညှိလိုက်ပြီးမှ “ ကော်ဖီအ

ချိုပေါ့ တခွက်...” လို့ လေသံတိုးတိုးနဲ့ မှာလိုက်သည် ။

ကိုခင်မောင်နိုင်က အဖျော်ဆရာ ညှပ်စိကို “ ကော်ဖီ အချိုပေါ့ တခွက်...” လို့ လှမ်းအော်လိုက်ပြီး ဒီလူ

ကို “ ဆရာပိုင်ဇေ တယောက်ကော မမြင်တာ ကြာပြီ....” လို့ အပြုံးနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ဒီလူက မျက်နှာ

ပျက်ပျက်နဲ့ “ သူ.....မလာနိုင်တော့ဘူးဗျ.....” လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်သည် ။

“ ဗျာ....ဘာလို့လဲ...နယ်ပြောင်းသွားလို့လား.....” လို့ ကိုခင်မောင်နိုင်က မေးလိုက်ပါသည် ။ ဒီလူက “ ဒီ

အကြောင်းကို သူများတော့ လျောက်မပြောနဲ့ပေါ့..ဆရာပိုင်ဇေ....အချုပ်ထဲ ရောက်နေတယ်......သူ အမှု 

ရင်ဆိုင်နေရတယ်...သူ့နေရာမှာ ကျနော် အင်ချပ် ၀င်လုပ်လိုက်ရတယ်......ကျနော့်နံမည်က သိန်းအုပ်....”

လို့ ပြောသည် ။

“ ဟာဗျာ..ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ..ဘာဖြစ်တာလဲ သိလို့ရမလား...ခင်မင်နေလို့ပါ....” လို့ ကိုခင်မောင်နိုင်က ပြော 

လိုက်တဲ့အခါ ဒီ သိန်းအုပ်ဆိုတဲ့လူက လေသံလေးနဲ့ “ သက်ငယ်မုိးန်းမှု ” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

“ ဟာ.....အို...ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ . . .” လို့ ကိုခင်မောင်နိုင် တအံ့တသြ ဖြစ်သွားရလေသည် ။

ဒုရဲမှူးပိုင်ဇေသည် သူ ကယ်ထားတဲ့ ကောင်မလေး ရွက်စိမ်းကို စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ အတင်း တက်လိုးမိ

သွားတော့ ရွက်စိမ်းက သူ့အမျိုးတွေနဲ့အတူ ရဲကို တိုင်လိုက်သည် ။ ရဲတွေ ရောက်လာပြီး စစ်ဆေးတဲ့

အခါ ပိုင်ဇေ ကျင့်တယ် ဆိုတာ တွေ့ရပြီး ပိုင်ဇေကို မုဒိန်းမှုနဲ့ အရေးယူကြသည် ။ ပိုဆိုးတာက ရွက်စိမ်း သည် အသက်မပြည့်သေး ။ ပိုင်ဇေတယောက် သက်ငယ်မုိးန်းမှု နဲ့ အချုပ်ထဲကို ရောက်သွား

သည် ။

“ လှိုင်ရိပ်သာ ” ကြီးထဲမှာ မိသားစုသည် တစုတဝေး ဘရိတ်ဖတ်စ် ( မနက်စောစောစာ ) အတူ ထိုင်စား

နေကြသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင် တယောက် ပီတိတွေ ဖြာနေသည် ။

သူ့ယာဉ်မောင်း ချီးဇလားက မနက်စောစော “ မြောင်းမြဒေါ်ချို မုန့်ဟင်းခါး ” တွေ ၀ယ်လာပေးရင်း သူ

ကြားလာတဲ့ သတင်းအထူးအဆန်းတပုဒ်ကို ပြောပြခဲ့လို့ပါ ။

ဒီသတင်းက ဦးတေဇာလှိုင်တို့ “ မိသားစု ” အတွက် သတင်းကောင်းတပုဒ်ပါ ။ သူတို့ ခြံကြီးရဲ့ အရှေ့

လမ်းတဖက်တချက်က “ ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ် ” က ရတဲ့ သတင်းထူးတပုဒ်ကြောင့် ။

သူတို့ကို နေ့နဲ့ည စောင့်ကြည့်နေကြတဲ့ ရဲစုံထောက် အုပ်စုထဲက ဆူပပါဘိုင်ဇာ ပိုင်ဇေ ဆိုတဲ့ ဒုရဲမှူး 

သည် သက်ငယ်မုဒိန်းနဲ့ အချုပ်ထဲကို ရောက်သွားပြီ ဆိုတဲ့ သတင်း ပါဘဲ ။

ဒေ၀လှိုင်သည် တဟားဟားနဲ့ သဘောကျနေသည် ။ သီဟလှိုင်နဲ့ ဟန်သာလှိုင်တို့ကတော့ ပြုံးနေ

ကြသည် ။ ခုနစ်ထွေကတော့ မျက်နှာ မှုန်မှန်သုန်သုန်နဲ့ မြောင်းမြဒေါ်ချိုကို အပြတ်စားနေသည် ။

ခုနစ်ထွေသည် “ မိသားစု ” က သူ့ကို အသွင်ယူထားတဲ့ ရဲတယောက်လို့ သတ်မှတ်ထားပြီး စောင့် 

ကြည့်ကြသည် ဆိုတာကို အာချောင်တဲ့ သီဟလှိုင်ဆီက တဆင့် ကြားခဲ့ပြီးနောက် မိသားစုကို အစာ

မကြေ ဖြစ်နေခဲ့တာပါ ။

ဦးတေဇာလှိုင်က “ ငါအပြတ်နှိပ်ထည့်လိုက်တာ...ကွိကနဲဘဲ.......ရေပွက်ရာ ငါးစာချ ဆိုတာ ဒါဘဲလေ...

သူ့နေရာနဲ့သူ သုံးရတဲ့ ဆေး ရှိတယ်.....ဘာဆေးကို သုံးရမလဲ ဆိုတာ ကိုယ်က သိဖို့ဘဲ အရေးကြီး

တယ်.....ဆေးနဲ့ တန်းတိုးသွားတော့ ပွဲက ပြီးသွားရော...ဟားဟားဟားဟား......” လို့ ပြောပြီး သဘောကျ ရယ်မောလိုက်သည် ။

ရွက်စိမ်း ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကိ ပိုင်ဇေ လက်ထဲကို အရောက် တွန်းပို့ပေးလိုက်တာ ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့

လုပ်ရပ်ဘဲလေ ။ ဦးတေဇာလှိုင်သည် ပိုင်ဇေရဲ့ အကြောင်းကို အရင် လေ့လာသည် ။ ရည်းစားနဲ့ ကွဲ

လူပျိုကြီး အလုပ်ဘဲ ဖိလုပ်နေသူ ပိုင်ဇေကို ဘာနဲ့ ထောင်ဖမ်းရမလဲ ဆိုတာကို သူသိသည် ။

ဒါကြောင့် ငွေကို အလုံးအရင်းနဲ့သုံးပြီး ရွက်စိမ်းကို မာယာနဲ့ ဖျားယောင်းခိုင်းလိုက်သည် ။ ပိုင်ဇေကို 

အချုပ်ထဲကို နံမည်ပျက်နဲ့ ရောက်သွားအောင် အကွက်ဆင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

အသွင်ယူထားတာ ဘယ်သူများ ဖြစ်မလဲလို့ သူတို့ မိသားစုထဲ ရှိနေတဲ့ ၀န်ထမ်းတွေ ကို သေသေချာ

ချာ စီစစ်နေကြသည် ။ ခုနစ်ထွေကတော့ ငိုယိုပြီး သူ အသွင်ယူရဲမ တယောက် မဟုတ်ပါဘူး လို့လာ

ရှင်းသည် ။ တချိန်ကျရင် မိသားစုကို သက်သေပြမည် လို့လည်း ဂတိပေးသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူ့ အလိုးသမား ဇင်မင်းမောင်ကို သူ့အနား မလှမ်းမကမ်းမှာ ရှိစေချင်တာကြောင့်

ဇင်မင်းမောင်ကို သူတို့ အိမ်ကြီးရဲ့ အရံယာဉ်မောင်း အဖြစ်နဲ့ ခန့်ထားခဲ့သည် ။ ဦးတေဇာလှိုင်ကို သူ

တို့ ဆွေရိပ်မျိုးရိပ် မကင်းတဲ့ ရွာက ခေါ်လိုက်တာ လို့ ပြောပြပြီး ယာဉ်မောင်း ခန့်လိုက်တာပါ ။

ဇင်မင်းမောင်ကို ဦးတေဇာလှိုင်က ကားမောင်းခိုင်းကြည့်သလို စကားပြောကြည့်သည် ။ သူ့ဘက်ဂရောင်း ကိုလည်း လေ့လာစုံစမ်းကြည့်ပြီး စိတ်ချရသည် လို့ ယူဆတာကြောင့် အလုပ်ခန့်

တာကို မကန့်ကွက်ဘဲ လက်ခံခဲ့တာ ။ လက်ရှိ ယာဉ်မောင် ချီးဇလားကလည်း ဇင်မင်းမောင်ကို ဒီ မိ

သားစုကြီး ဘာကြိုက်လဲ..ဘာမကြိုက်ဘူးလဲ ဆိုတာတွေကို အသေးစိတ် သင်ပြပေးခဲ့သည် ။

အခု ဇင်မင်းမောင်သည်လည်း အသွင်ယူထားတဲ့ စုံထောက် ဟုတ်မဟုတ် အကြည့်ခံရတဲ့ ၀န်ထမ်းတွေ 

ထဲမှာ တယောက်ပေါ့ ။

ဇင်မင်းမောင်သည် ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ ခြံကြီးထဲကို ရောက်နေရပြီး လူလစ်တာနဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ကာမလို

အင်တွေကို စွမ်းစွမ်းတမံ ဖြည့် ဆည်းပေးနေရသည် ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ပေးကမ်း စွန့်ကြဲတာတွေကြောင့်

ဇင်မင်းမောင်သည် မြို့သစ်တခုမှာ အိမ်လေးတလုံးတောင် ၀ယ်နိုင်လာတဲ့အထိ ဖြစ်လာသည် ။

မိသားစု ထဲက လူတွေ ဘာတွေ လုပ်နေကြသလဲ ဆိုတာကို အသေးစိတ် စောင့်ကြည့်နေတာကတော့

ယာဉ်မောင်း ဇလား ( ခေါ် ) ချီးဇလား ) ပါဘဲ ။

ထောင်ထဲရောက်နေတဲ့ ဦးသက်ပိုင်ကို သတင်းပို့ချင်ပေမယ့် သေချာသထက် သေချာအောင် သူ အချိန်ယူကာ စောင့်ကြည့်နေသည် ။ သေချာမှ  ပိုင်မှ လုပ်ချင်သည် ။

ဇလား အနေနဲ့ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ဒေစီနဲ့ ချိန်းတွေ့နေတဲ့ ဆရာဦးတေဇာလှိုင်.....ဦးသက်ပိုင်ရဲ့

သမီး ဇီဇဝါနဲ့ ချိန်းတွေ့နေတဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ကို အဓိက စောင့်ကြည့်နေပေမယ့် မထင်မမှတ်ဘဲ သူ

သိလိုက်ရတာက ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ဇနီးချော ဒေါ်စပယ်ခိုင်နဲ့ ယာဉ်မောင်း အသစ် ဇင်မင်းမောင်တို့ဟာ

တိတ်တဆိတ် ဖေါက်ပြားနေကြတယ် ဆိုတာကိုပါဘဲ ။

ဦးတေဇာလှိုင် အိမ်က ထွက်သွားပြီ ဆိုရင် ဇင်မင်းမောင်က တိုက်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက် လှေခါးကနေ

တိုက်ပေါ်ကို တက်သွားတာကို ဇလား တွေ့လိုက်သည် ။ နောက်ပိုင်းမှာ သတိထားပြီး စောင့်ကြည့်တာ

သူဌေးကတော်ကြီးနဲ့ တိတ်တိတ်ပုံး မျောက်ဇာတ်ခင်းနေတယ် ဆိုတာကို ဇလား သေချာသွားသည် ။

အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာတော့ ဦးသက်ပိုင်နဲ့ ထောင်အမှုထမ်း အကြပ်မနှင်းတို့ရဲ့ တိတ်တခိုး ကာမဇာတ်လမ်းလေးကတော့ လူမသိသူမသိ ဆက်ပြီး ရှင်သန်နေဆဲဘဲ ။

မနှင်းသည် ရုံးခန်း အိမ်သာထဲမှာ လုပ်ရတာ တခုထဲနဲ့ မတင်းတိမ်တော့ဘဲ အ၀တ်လျော်ခန်းက တာ၀န်ခံ တန်းစီးမိမာကို စည်းရုံးပြီး အ၀တ်လျော်ခန်းကြီးရဲ့ စတိုခန်းထဲမှာ ဦးသက်ပိုင်နဲ့ လိုးသည် ။

တန်းစီးမိမာက ထောင်ကြပ်မနှင်းကို ပေါင်းထားရသည် ။ မနှင်းတို့က ပေါင်းထားရင် မသိချင်ယောင်

ဆောင်ပေးတာတွေက အများကြီးလေ ။ ဘယ်နေရာမှာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် အပေါင်းအသင်း ကောင်းတဲ့လူတွေ

က သာသွားတာချည်းပါဘဲ ။

ဦးသက်ပိုင်လည်း မနှင်းကို ကောင်းကောင်း လိုးပေးလို့ အကျဉ်းသားတွေက မနှင်းကို ဖါးပြီး ပေးကျွေးကြ

တာတွေထဲက စားရသောက်ရလို့ ထောင်ကျနေပေမယ့် နှုတ်ခမ်းစို ( ဝြဖိုး ပြည့်၀ နေ )သည် ။ သူ့ကို

ထောင်၀င်စာ လာတွေ့တဲ့ ဒေါ်ဒေစီနဲ့ သူငယ်ချင်း ချီးဇလားတို့က ဘာလိုလဲ ဘာသွင်းပေးရမလဲ မေး 

ကြတာတောင် သူက ( မလိုဘူး..အကုန် ပြည့်စုံတယ်...မပို့နဲ့ ) လို့ တားခဲ့တဲ့အတွက် ဒေါ်ဒေစီနဲ့ ချီး 

ဇလားတို့က အံ့သြတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ သူ့ကို ကြည့်ကြသည် ။

ဒီနေ့ ချီးဇလား ထောင်၀င်စာ လာတွေ့တော့ ဦးသက်ပိုင်ကို ချီးဇလားက “ မင်း ကွယ်ရာမှာ မင်းမိ

သားစု ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို မင်းကို ငါက သိရက်နဲ့ မပြောပြဖူးဆိုရင် ငါဟာ သူငယ်ချင်း

ကောင်း မဟုတ်ဘူး သက်ပိုင်....ဒါကြောင့် မင်း စိတ်ခိုင်ခိ်ုင်ထား..ငါ ပြောတာကြောင့် မင်း စိတ်သိပ်မ

ညစ်သွားနဲ့ကွာ လို့ အစချီပြီး ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ဒေစီ က ဦးတေဇာလှိုင် နဲ့ ဖေါက်ပြန်နေတာကို

ရော ဇီဇဝါလေးက ဒေ၀လှိုင်နဲ့ ညိနေတာတွေကိုရော ဖွင့်ချ ပြောပြလိုက်သည် ။

“ ဟာ......”

ဦးသက်ပိုင် တယောက် မထင်ထားဘူး ။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားပြီး မျက်နှာကြီး နီရဲ

နေသည် ။

“ ဟာ..လုပ်ရက်လိုက်တာ....ငါကတော့ သူတို့အတွက် ကိုယ်စား ထောင်အကျခံနေတယ်...သူတို့က

တော့ ယုတ်မာလိုက်ကြတာကွာ...ချီးဇလား...ငါ ပြန်ထွက်လာပြီး သူတို့ကို သတ်ပစ်မယ်......”

ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ စကားကြောင့် ချီးဇလားက “ ဟေ့ သူငယ်ချင်း..မင်းက နောက် သုံးလေးနှစ် ဆက်နေရဦးမယ် မဟုတ်လား . . .” လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဦးသက်ပိုင်က “ အေး..ဟုတ်တယ်..ဒါပေမယ့် ဒီထက်စောအောင် ငါ ရတဲ့နည်းနဲ့ ထွက်လာပြီး ဒီ တေ

ဇာလှိုင် ဆိုတဲ့ကောင်ကို သတ်မယ်......သူ့သားကိုလည်း သတ်မယ်...အိုကွာ...သူတို့ မိသားစု တခုလုံးကို

ငါ သတ်ပစ်မယ်....ချီးဇလား.....” လို့ ကြုံးဝါးလိုက်လေသည် ။

ဦးသက်ပိုင်သည် ချီးဇလားရဲ့ သတင်းပေးချက်အရ သူ့မိန်းမကို လိုးနေတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင် နဲ့ သမီးကို

လိုးနေတဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ကို အပြတ်ရှင်းပစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ သူသည် တော်တော်နဲ့ ထောင်ထဲက 

ထွက်ရဦးမှာ မဟုတ်ဘူး ။ သူတို့ကို သတ်ချင်စိတ်တွေက တအားများနေသည် ။ တတ်နိုင်ရင် ချက်ချင်း

ဘဲ ထောင်ဖေါက်ပြေးလိုက်ပြီး သူတို့ကို သတ်ပစ်ချင်သည် ။

ခေါင်းထဲမှာ ပေါ်လာတာက ထောင်အမှုထမ်း မနှင်းကို အကူအညီတောင်းပြီး ထောင်ထဲကနေ ခိုးထွက်

ပြီး သူတို့ကို သတ်မည် လို့ အကြံပေါက်သည် ။ မနှင်းကို စွဲမက်ဖွယ်ရာ ဘာဂျာတွေ မှုတ်ပေးလိုက်

သည် ။ ပြီးတော့ သူ့ကို ထောင်ထဲက ထွက်လို့ရအောင် ကူညီပါ မနှင်း ..လို့ အကူတောင်းလိုက်တော့

မနှင်းလည်း ထောင်ဖေါက်ပြေးရင် အမှုကြီးမယ်....ရှင့်ကို ကျမ ကူရင်လည်း ကျမ အလုပ်ပြုတ်ရမှာဘဲ...

စဉ်းစားပါရစေဦး လို့ ပြန်ပြောလေသည် ။

ဦးသက်ပိုင်လည်း မနှင်းရဲ့ စိတ်ကြိုက် စောက်ပတ်ယက်ပေး လိုးလည်းလိုးပေးသည် ။ မနှင်းကို ထပ်ပြီး

ပူဆာအုံးမည် လို့ စိတ်ထဲမှည တေးထားလိုက်သည် ။ သူ ပူဆာလွန်းတော့လည်း သူ့ကို သံယောဇဉ်

ကြီးနေတဲ့ မနှင်းက သူ့အတွက်ကို စဉ်းစားပေးလာသည် ။.

နောက်တခါ ထောင်၀င်စာလာတွေ့တဲ့ အချိန်မှာ ချီးဇလားကို သေနတ်ကောင်းကောင်း တလက် ရှာခိုင်း

လိုက်သည် ။ ချီးဇလားလည်း ရှာထားပေးမယ် လို့ ဂတိခံသွားခဲ့သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ဇင်မင်းမောင် နဲ့ အလိုးကြမ်းနေဆဲ ။ ဇင်မင်းမောင်ကလည်း တကယ့် ယောက်ျားဖါ

သည် ပီသသည် ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးပေးသည် ။ 

ဦးတေဇာလှိုင် ကလည်း ဒေါ်ဒေစီကို တိတ်တခိုး လိုးနေသလို ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကလည်း ဇင်မင်းမောင်နဲ့

စိတ်ကြိုက် လိုးနေသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် အပြင်မှာ ချိန်းလိုးရတာကို အားမရလို့ ဇင်မင်းမောင်ကို ယာဉ်မောင်း အလုပ် ခန့်လိုက်ပြီး ကိုယ့်အိမ်မှာပါ လိုးလာတာက အတင့်ရဲလာတာဘဲ လို့ တိတ်တဆိတ် ချောင်းနေတဲ့ ဇလားက ထင်သည် ။

တနေ့မှာ ဇင်မင်းမောင် တိုက်ပေါ် တက်လိုးနေတဲ့အချိန် ချီးဇလားလည်း တိုက်ပေါ်ကို တိတ်တဆိတ် ခိုး

တက်သွားပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင်နဲ့ ဇင်မင်းမောင်တို့ လိုးနေကျ အခန်းလွတ်လေးဆီကို လျောက်သွားလိုက်

သည် ။

ဒီအချိန်မှာ အခန်းလေးထဲမှာ ဇင်မင်းမောင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ သဲကြီးမဲကြီးနဲ့ လိုးနေကြသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ကြီးကုန်းပေးနေတာကို ဇင်မင်းမောင်က အနောက်နေ ဖင်တုံးတွေကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး စောက်ပတ်ကြီးကို အားနဲ့ ဆောင့်လိုးနေတာ

တဖန်းဖန်း အသံတွေ မြည်နေသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ပါးစပ်က တအားအားတအီးအီးနဲ့ အော်နေတဲ့ အသံတွေလည်း ဆူညံနေသည် ။

ချီးဇလား သူတို့ရှိနေတဲ့ အခန်းလေးရဲ့ အ၀င်တံခါးရဲ့အပြင်ဖက်ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ အခန်းထဲက တဖတ်ဖတ် အသံတွေ တအားအား အသံတွေကို ကြားနေရသည်။

ချီးဇလား အခန်းတံခါးကို အသာ ဆွဲဖွင့်ကြည့်သည် ။

ပိတ်မထားဘဲ ပွင့်လာတာကို တွေ့လို့ အံ့အားသင့်သွားသည် ။

ကာမစိတ်တွေ မိုးမွှန်နေကြသူတွေမို့ တံခါးကို သော့ချဖို့ သတိမရကြဘူး ထင်ပါရဲ့ ။

ပွင့်ဟသွားတဲ့တံခါးကနေ အတွင်းကို ကြည့်လိုက်တဲ့ ချီးဇလားသည် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်း

ကြောင့် မှင်သက် အံ့သြသွားသည် ။ မျက်လုံးကြီးတွေ အပြူးသားနဲ့ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေ၏ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးထားတာကို ဇင်မင်းမောင်က အနောက်

ကနေ တအားဆောင့်လိုးနေတာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ။ သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ဆွဲဖြဲပြီး အား

ရပါးရ လိုးနေတာ ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို ကားမောင်းပေးခဲ့တဲ့ ချီးဇလားသည် အခုလို သူမကို ကိုယ်လုံး

တီး အနေအထားနဲ့ တွေ့ရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုံးကမှ ထင်မထား ။ မျှော်လင့်မထား ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ တအားအားနဲ့ အော်သံတွေကလည်း တဖန်းဖန်း လိုးဆောင့်လို့ အသားချင်း ရိုက်

ခတ်တဲ့ အသံတွေနဲ့ အတူတူ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်ပေါ်နေသည် ။

ချီးဇလားသည် အိတ်ကပ်ထဲက ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ဒေါ်စပယ်ခိုင်နဲ့ ဇင်မင်းမောင်တို့ရဲ့ အလိုး

ပွဲကို ဗီဒီယို ရိုက်ယူလိုက်သည် ။ အထဲက စုံတွဲကတော့ ကာမဇောကပ်နေကြတာကြောင့် ချီးဇလား 

ကို မမြင်ကြဘဲ အားသွန်ကာ လိုးနေကြသည် ။

( ကောင်းလား.....မမ.....)

( ကောင်းတယ်....မောင်...တအားကောင်း.....)

( မမကို လိုးရတာလည်း တအားကြိုက်တယ်....သိပ်ကောင်းတဲ့ စောက်ပတ်ကြီး.....)

( မင်းလီးကြီးကိုလည်း မမကြိုက်တယ်.....)

အပြန်အလှန် ပြောဆိုနေကြတာတွေက ပက်စက်သည် ။

ချီးဇလား ပြုံးလိုက်သည် ။ 

ရလိုက်တဲ့ ဗီဒီယိုနဲ့ သူတို့ကို ငွေညှစ်မည် ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို လိုးမည် ။

သူ့အတွေးနဲ့သူ ကျေနပ်နေတဲ့အချိန် ဒေါ်စပယ်ခိုင်နဲ့ ဇင်မင်းမောင်တို့ လိုးပွဲက ပိုမြန်လာသည် ။

ပိုကြမ်းလာသည် ။ တအားဆောင့်ထည့်တာ ဆက်တိုက် ဒလစပ် ။

( အိုး......အား....အား.....အား......)

ဇင်မင်းမောင်လည်း အရမ်းအော်ဟစ်ရင်း ဆောင့်ထည့်တာ သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ထွက်ကုန်

သည် ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ပန်းမလွှတ်ချင်တာနဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အတွက်

သုတ်ရည်တွေသည် ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံး ပေါ်ကို ထိမှန်ကုန်သည် ။

ချီးဇလားသည် အခန်းထဲက အလိုးဇာတ်ကို အာရုံစိုက်ပြီး ဗီဒီယို ရိုက်နေတာကြောင့် သူ့အနောက်

ကို ဂရုမစိုက် သတိမထားမိတော့ ။

မာကြောတဲ့ အရာတခုက သူ့နောက်စေ့ကို လာထောက်လိုက်လို့ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး လှည့်ကြည့်

ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ 

( လက်ထဲက ဖုန်း ပေးစမ်း . . .)

မာကြောတဲ့ အမိန့်သံ ။

မိန်းမတယောက်ရဲ့ အသံ ။

ဖုန်းကို အနောက်က မိန်းမကို ကမ်းပေးလိုက်တဲ့အချိန် ဒီမိန်းမက သူ့ခေါင်းကို သေနတ်ဒင်နဲ့ တအား 

ထုချလိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။

“ အားးးးး”

အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်လိုက်တဲ့ ချီးဇလားကြောင့် အထဲက မိမွေးတိုင်း စုံတွဲ လန့်ဖျန့်သွားကြသည် ။

“ အို..ဘယ်သူလဲ.....”

ချီးဇလားသည် ဘုန်းကနဲ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲပြိုကျသွားသည် ။ သံမံတလင်း ကြမ်းပေါ်မှာ ခွေခွေလေး ။

အခန်းထဲကို လှမ်း ၀င်လာတဲ့သူကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် တွေ့သွားသည် ။

“ ဟင် . . .ခုနစ်ထွေ …..    ” 

“ ကဲ အန်တီ...ချီးဇလားက အန်တီတို့ လိုးနေတဲ့ ပုံတွေကို ဗီဒီယို ရိုက်ထားတယ်...ဒီမှာ သူ့ဖုန်း ..”

ခုနစ်ထွေက ဖုန်းကို ကမ်းပေးလိုက်ပြီး “ ချီးဇလားကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...သတ်ပစ်လိုက်ရမလား . .. ” လို့ 

မေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း သူမရဲ့ သတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးတွေကို စောင်တထည်နဲ့ ဖုံးကာ

လိုက်ပြီး...“ ခုနစ်ထွေ....အန်တီ ဒီလို ဖြစ်တာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်....” လို့ တောင်းပန်တဲ့ အ

သံလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ 

ခုနစ်ထွေး ပျော့ကျနေတဲ့ ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးကြီးကို စိုက်ကြည့်ရင်း “ ခက်တယ်...ကျမကို အန်တီတို့

တမိသားစုလုံးက ရဲလို့ ထင်ကြတယ်လေ.....အရေးကျတော့ ကျမဟာ အန်တီတို့အတွက် အသုံးကျတဲ့

မိန်းမ တယောက် ဖြစ်လာရော.....ကဲ....ဒီငတိကို ကျမ ခေါ်သွားမယ်...ကိုဇင်မင်းမောင်..ခင်ဗျား ကျမကို

ကူညီမလား......” လို့ ပြောလိုက်ပါသည် ။ 

ခုနစ်ထွေသည် ချီးဇလားရဲ့ သတိမေ့နေတဲ့ ကိုယ်ကြီးကို ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ သူမကားဆီကို

သယ်မသွားလိုက်သည် ။

“ အန်တီ...ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး..သမီးရယ်....သမီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်....”

ခုနစ်ထွေက “ စိတ်ချ....အန်တီ......” လို့ ပြောရင်း ကားပေါ်ကို တက်ခါ စက်နှိုးလိုက်ပါတော့သည် ။

သူမသည် သီဟလှိုင်ကို လူသတ်ပြချင်နေတဲ့သူ ဆိုတော့ ချီးဇလားကို ဆိတ်ကွယ်ရာ တနေရာရာမှာ

သတ်ပြလိုက်မည် လို့ အကြံပေါ်လာသည် ။

သီဟလှိုင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။

“ ကိုကို....မိသားစုရဲ့ အသွင်ယူရဲကို မိပြီ.....”

“ ဘာ...ဘာပြောတယ်....”

“ ဟုတ်တယ်.....ဒရိုင်ဘာ ချီးဇလား....ဘဲ...ကျမ အခု သူ့ကို ခေါ်ခဲ့မယ်....ကိုကို ထောက်ကြံ့ခြံထဲက

စောင့်နေ......သူ သတိမေ့နေတယ်..ကျမ သေနတ်ဒင်နဲ့ ထုချထားလို့....ကိုကို့အရှေ့မှာ ကျမ သူ့ကို

သတ်ပြမယ်....”

“ ဟာ....တကယ်ဘဲလား...ခုနစ်ထွေ.....မယုံနိုင်စရာပါလား....”

သီဟလှိုင်က တကယ်ဘဲ အံ့သြနေသည် ။ ခုနစ်ထွေသည် သူထင်ထားတာထက်တောင် အရည်အချင်းက သာနေသည် ။

မိသားစုထဲကို ၀င်ဆန့်တဲ့ ချစ်သူမို့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် အတွဲညီ လိုက်ဖက်နေသည် မဟုတ်ပါလား ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် သူ့နားကိုသူ မယုံနိုင်ဘူး ။

ဒေါ်ဒေစီနဲ့ သဲသဲမဲမဲ လိုးနေတဲ့အချိန်မှာ သားကြီး သီဟလှိုင်က ဖုန်းခေါ်ပြီး ရဲအသွင်ယူက ချီးဇလား ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရပြီး ခုနစ်ထွေက ဒီ ရဲအသွင်ယူ ချီးဇလားကို

အပြတ်ရှင်းမည် လို့ ပြောပြလို့ ။

ချီးဇလားသည် ရဲတယောက် ဆိုတာ သူ မယုံကြည်နိုင်ဘူး ။

ဒီအချိန်မှာ ဒေါ်စပယ်ခိုင် နဲ့ ဇင်မင်းမောင်သည် ချီးဇလားရဲ့ ဖုန်းကို စစ်ဆေးကြည့်နေသည် ။ ဒီဖုန်းထဲက သူတို့ရဲ့ ကာမပွဲကြမ်း ဗီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ကြရမည် ။

ဖုန်းထဲမှာ ထူးခြားတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်လေးတွေကို သူတို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင် ဒေါ်ဒေစီရဲ့ အိမ်ကို ၀င်ထွက်တဲ့ ပုံတွေ နဲ့ ဒေါ်ဒေစီနဲ့ ဆိုငတဆိုင်မှာ နီးနီးကပ်ကပ် ထိုင်နေကြပြီး အရက်သောက်နေတဲ့ ပုံတွေ ...။ ပြီးတော့ ဒေ၀လှိုင်

နဲ့ ဖက်တွဲနေတဲ့ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ သမီးလေး ဇီဇဝါတို့ ပုံတွေ . . ။

ဟာ..ဒီကောင် ယုတ်မာတယ်...ဒို့ ကို သူ လိုက်ချောင်းပြီး မှတ်တမ်းတင်ထားတာဘဲ......။

ေ ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း ဖုန်းထဲက ဖိုင်တွေကို သေသေချာချာ လိုက်ဖွင့်ကြည့်သည် ။

ချီးဇလား က လူတယောက်နဲ့ စကားပြောနေတာကို ဖုန်းနဲ့ အသံဖမ်းထားတာ တခုကိုလည်း တွေ့လို့ နားထောင်ကြည့်တော့ ချီးဇလားက ( ရွှေမင်းသား ) ဆိုတဲ့ ဒု

စရိုက်လောကသား တယောက်နဲ့ ဦးသက်ပိုင်က မကြာခင် ထောင်က ထွက်လာပြီး ဂလဲ့စား ခြေစရာတွေ ရှိလို့ သေနတ်တလက် လိုချင်နေလို့ ရွှေမင်းသားက ရှာပေးဖို့

 ပြောနေတာ ဖြစ်နေသည် ။

 ဟင်....ဒါဆို ဦးသက်ပိုင် ထောင်ဖေါက်ထွက်လာတော့မှာပေါ့......သူ ဂလဲ့စားခြေမှာ ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေ၀လှိုင်ဘဲ ဖြစ်မည် လို့ တထစ်ချ တွက်ဆကြည့်လိုက်သည်။

ဦးတေဇာလှိုင်ကို ဒီအကြောင်း ပြောပြမှ ဖြစ်မယ်။ချီးဇလားဆီက ရတဲ့ သတင်းလို့ ပြောရင် ကောင်းမလား မကောင်းဘူးလား ဆိုတာကိုတော့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် ချက်ချင်း

လက်ငင်း မဆုံးဖြတ်နိုင်သေးဘူး ။

ထောက်ကြံ့က ခြံကြီးထဲမှာ သီဟလှိုင် ခုနစ်ထွေကို စောင့်နေသည် ။

တပည့်တွေ အားလုံးကို အပြင်ကို ခိုင်းလိုက်သည် ။ ချီးဇလားကို ခေါ်လာတာကို ဘယ်သူမှ မမြင်စေချင်ဘူး ။

သီဟလှိုင် ခုနစ်ထွေကို ယုံကြည်နေသည် ။ ချီးဇလားသည် အမှန်တကယ်ဘဲ ရဲတယောက် ဖြစ်မည် ဆိုတာကို သူ ယုံကြည်သည် ။

ခုနစ်ထွေသည် ထောက်ကြံ့ကို မောင်းသွားတဲ့အချိန် ကမာရွတ်က သူ့အပေါင်းအသင်း တယောက် ဆီကို ၀င်လိုက်ပြီး ခြောက်လုံးပြူးသေနတ် အဟောင်းလေး တလက်

ကို ၀ယ်လိုက်သည် ။ သီဟလှိုင် ဆီကို ရောက်သွားတဲ့အခါ ခုနစ်ထွေက ဒီ ခြောက်လုံးပြူးသည် ချီးဇလားရဲ့ဟာ လို့ ညာပြောလိုက်သည် ။

( ဒီမှာ တွေ့လား..ကိုကို....သူ့သေနတ်......ဒီကောင်ကို ခုနစ်ထွေရဲ့ လက်နဲ့ သုတ်သင်ပစ်မယ်.....)

ကားနောက်ဖက်ထဲမှာ ထည့်လာတဲ့ ချီးဇလားကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ရွယ်လိုက်တဲ့ ခုနစ်ထွေသည် ချီးဇလား လူးလွန့်လာပြီး သတိပြန်ရလာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့

အမြန်ဘဲ သေနတ်မောင်းခလုပ်ကို ကွေးညှစ်ဖို့ လုပ်လိုက်ပေမယ့် သီဟလှိုင်က ( ခဏနေအုံး..သူ့ကို နည်းနည်း စစ်မေးလိုက်ချင်သေးတယ်......) လို့ တားလိုက်သည် ။

ခုနစ်ထွေလည်း ချီးဇလားသည် သူ ရဲမဟုတ်ကြောင်း ငြင်းတာတွေနဲ့ ရင်မဆိုင်လိုတော့ ။ တခါထဲ နုတ်ပိတ်လိုက်ချင်သည် ။

သီဟလှိုင်ကလည်း ချီးဇလားကို ကားနောက်ခန်းထဲမှာ မသတ်လိုဘူး ။ သွေးတွေ ထွက်မှာကြောင့် ကားကို ပြန်ဆေးနေရမည်....သဲလွန်စ ကျန်နိုင်သည် ။

ဒါကြောင့် ကားနောက်ခန်းထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

လက်ပြန်ကြိုး အတုပ်ခံထားရတဲ့ ချီးဇလားရဲ့ ပါးစပ်ကိုလည်း အ၀တ်စုတ်တွေနဲ့ ထိုးထည့် ဆို့ထားသည် ။

ချီးဇလား မျက်လုံး ပွင့်လာသည် ။

ခုနစ်ထွေ သေနတ်ဒင်နဲ့ ထုထားတဲ့ ခေါင်းက ဒါဏ်ရာက သွေးတွေ စီးကျနေသည် ။

သီဟလှိုင်က သူ့အဖေ သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း ပလပ်စတစ်စအကြီးစားကြီးကို ဖြန့်ခင်းလိုက်သည် ။

ချီးဇလားကို ဒီ ပလပ်စတစ်စကြီးအပေါ်မှာ ဒူးထောက်ရက် အနေအထားနဲ့ ထားလိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲက အ၀တ်စုတ်တွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။

( ငါ့ကို သတ်မလို့လား.....သတ်စရာ ဘာ အပြစ်ရှိလို့လဲ.....မင်းတို့အမေ...)

သူ့စကား မဆုံးခင် ခုနစ်ထွေက ခြေထောက်နဲ့ မျက်ခွက်ကို ဆောင့်ကန်လိုက်သည် ။

( အားးး......)

( ဘာ..ဘာပြောတယ်....ဇလား..မင်းတို့ အမေ...ဟုတ်လား..... ဘာဖြစ်လဲ..ငါ့အမေ...ပြောစမ်း . . .)

ခုနစ်ထွေလည်း ချီးဇလား မပြောနိုင်အောင် ပိတ်ပိတ်ကန်နေသည် ။

( အားးးး.....)

( ခုနစ်ထွေ...ခဏ ရပ်အုံး......ဒီကောင့်ကို သေချာ မေးမလို့ . . . .)

ခုနစ်ထွေသည် ခေါင်းက ဒါဏ်ရာ..ခုနစ်ထွေ ကန်တဲ့ ဒါဏ်ရာတွေကြောင့် ချက်ချင်း စကားမပြောနိုင်သေးဘူး ။

(   ဇလား...ပြောစမ်း..မင်းတို့အမေ ဆိုတာ.....ဘာပြောချင်တာလဲ..... )

 သီဟလှိုင်က ထပ်မေးလိုက်ပြန်သည် ။

ချီးဇလားက ( မင်းတို့ တော်တော် ရက်စက်တဲ့ကောင်တွေဘဲ...ကျွတ်ကျွတ်.......မင်းတို့မိသားစုကို သက်ပိုင်က မကြာခင် လာသတ်တော့မှာ....ခွေးသားတွေ.....

နိုင်တုံး လုပ်ထားအုံးပေါ့ကွာ...) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

( ဟင်...ဟုတ်လား...ဦးသက်ပိုင်က ထောင်ထဲမှာဘဲ....) 

သီဟလှိုင်က မေးလိုက်တော့ ချီးဇလားက ( အေး..မင်းအဖေက သူ့မယားကို လိုးနေတာ သိသွားလို့ ထောင်ဖေါက်ပြေးပြီး လာသတ်မှာ..မင်းညီကလည်း သူ့သမီးကို

လိုးနေတယ်လေ.....ခွေးသားတွေ..မင်းတို့ မကြာခင် သေရမှာကွ....) လို့ ဒေါသနဲ့ အော်ပြောလိုက်လေသည် ။

သီဟလှိုင်လည်း ( မင်းက ရဲအသွင်ယူပေါ့...ဟုတ်လား...) လို့ ထပ်မေးလိုက်တဲ့အခါ ချီးဇလားလည်း ( စောက်ပိုတွေ လာပြောမနေနဲ့....ငါ ရဲမဟုတ်ဘူး.....) လို့ ပြန်

အော်လေသည် ။

သီဟလှိုင်လည်း အဖေနဲ့ ညီအတွက် စိတ်ပူသွားပြီး ဂိုဒေါင်ထဲက ထွက်လျောက်သွားရင်း ဦးတေဇာလှိုင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။

( ဒက်ဒီ.....ဒက်ဒီ ဒေါ်ဒေစီကို လိုးနေတယ်ဆို......)

( ဘာ...ဘာပြောတယ်.....မင်းကို ဘယ်သူပြောလဲ.......)

( ဇလား ပြောတယ်.....ဦးသက်ပိုင် ထွက်လာတော့မယ် တဲ့....ဒက်ဒီနဲ့ ဒေ၀ကို သတ်မယ် တဲ့....ဒေ၀က ဇီဇဝါကို လိုးနေလို့တဲ့......)

 ( ဘာ.....)

 ဒီအချိန်မှာ ဂိုဒေါင်ထဲက သေနတ်သံ နှစ်ချက် ကြားလိုက်ရသည် ။

သီဟလှိုင် ပြေး၀င်သွားတဲ့အခါ ချီးဇလား တယောက် သွေးအိုင်ထဲမှာ အသက်ပျောက်နေပြီ ။

ယမ်းခိုးဝေ တလူလူနဲ့ ခြောက်လုံးပြူးကို ကိုင်ထားတဲ့ ခုနစ်ထွေက ( လူပါး၀လွန်းလို့ အပြတ်ရှင်းလိုက်ပြီ......ကိုကို...) လို့ ပြောလိုက်သည် ။ သီဟလှိုင်လည်း

ခုနစ်ထွေကို ဘာမှ မပြောတော့ ။

( ကဲ ဒီအလောင်းကို တနေရာ သွားပစ်ရမယ်..ခုနစ်ထွေ......) လို့ဘဲ ပြောလိုက်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် သူ ပန်းထုတ်ထားတဲ့ ဒေါ်ဒေစီရဲ့ ဘိုက်ပေါ်က သုတ်ရည်တွေကို ဒေါ်ဒေစီရဲ့ ပင်တီလေးနဲ့ သုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။

သားကြီးသီဟလှိုင် ဖုန်းလှမ်းဆက်တဲ့အကြောင်းတွေကို သူ လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားနေသည် ။

 ရေချိုးခန်းဆီကို သူ လျောက်သွားလိုက်ရင်း သက်ပိုင် သိသွားလို့ လာသတ်မယ် ဆိုတာကို သေချာ သူ စဉ်းစားနေသည် ။ သက်ပိုင်က လွယ်လွယ်နဲ့ အင်းစိန်ထောင်ထဲ

က ထွက်လို့ ရမှာတဲ့လား...။ မလွယ်ပါဘူး ။

သူ အိမ်သာခွက်ထဲကို သေးပန်းထည့်ရင်း သက်ပိုင် ထွက်လာရင်လည်း သူကိုယ့်ကို လာမသတ်ခင် သူ့ကို အရင် ရှင်းလိုက်ရမှာပေါ့...လို့ စဉ်းစားနေသည် ။

ရေချိုးခန်းထဲကို ဒေါ်ဒေစီ လိုက်၀င်လာသည် ။

 ( အကိုကြီး...ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲဟင် . . .)

 (ချီးဇလားက ရဲသတင်းပေး ရဲအသွင်ယူ ဖြစ်နေလို့တဲ့......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်ဒေစီက ( အို...ဘုရားဘုရား......မဟုတ်တာကြီး အကိုကြီးရယ်.....ဘယ်သူပြောသလဲ......ဇလားက တောသား စာတောင် မတတ်ဘူး.....သူ သာမန် ဆင်းရဲသား ကားမောင်းသမား တယောက်ပါ......အကိုကြီး ရယ်.......) လို့ ပြောလိုက်သည် ။

(  ဒေစီက  သူ့အကြောင်း သိလို့လား....) လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က မေးလိုက်သည် ။

( သူက ကိုသက်ပိုင်ရဲ့ သူငယ်ချင်းဘဲ အကိုကြီး..ကျမတို့နဲ့ တော်တော် ခင်မင် ရင်းနှီးတယ်...သူ့အကြောင်း အကုန်သိတယ်...သူက ရဲနဲ့ မပတ်သက်ပါဘူး.....)

လို့ ဒေါ်ဒေစီက ပြောလေသည် ။

သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ အမေ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ တိုက်အနောက်ဖက်က ရေကူးကန်မှာ ရေကူးနေသည် ။

ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်တဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် အခုထိ ကိုယ်လုံး အချိုးအဆက်က ပြေပြစ်နေတာ

ကို သံပုရာရည်ခွက် သွားပို့ပေးရတဲ့ မဲဇာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

အနက်ရောင် ဘီကီနီ ရေကူး ၀တ်စုံလေးနဲ့ အသား ဖြူဖွေးလွန်းတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည်

 ရေကူးကန်ထဲက တက်လာတဲ့အခါ ရင်သားစိုင်တွေက တုန်နေကြသလို တင်ပါးအိအိကြီးတွေကလည်း

နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ ။

မဲဇာလည်း ချက်ချင်ဘဲ မျက်စိ လွှဲဖယ်ပစ်လိုက်သည် ။

သံပုရာရည်ခွက်ကို စားပွဲပုလေးအပေါ်မှာ ချထားလိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ ပြန်လှည့်ထွက်လိုက်တဲ့အချိန်

“ ဟိတ်....ချာတိတ်.....” လို့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ခေါ်လိုက်ာတာကြောင့် ပြန်လှည့်လိုက်တဲ့အခါ “

 မင်းလားမဲဇာ....ဆိုတာ....” လို့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက မေးသည် ။

“ ဟုတ်ပါတယ်....မမ ” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

“ မင်းက ဇာတ်လိုက်ဘဲ...မဆိုးဘူး....ဟင်းဟင်း...ဒါကြောင့်လည်း သင်ဇာက မင်းကို စွဲနေတာ ဖြစ်မယ် ”

လို့ မဲဇာကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး အကဲခတ်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ စိတ်ထဲမှာ မဲဇာကို စိတ်

ကူးနဲ့ အ၀တ်တွေ အကုန် ချွတ်ကြည့်နေတယ် ဆိုတာကိုတော့ မဲဇာ မသိ ။

“ မင်းကို ငါတို့ အလုပ်မှာ စမ်းသုံးကြည့်ချင်တယ်.....မင်း အခု သင်ဇာနဲ့ အမြဲ လိုက်ရသေးလား.....”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ မဲဇာလည်း “ မသင်ဇာ လိုအပ်ရင်တော့ ကျနော့်ကို ခေါ်သွားလေ့ ရှိပါတယ် ..

မမ...” လို့ ဖြေလိုက်လေသည် ။

“ အင်း......ငါ တရုပ်နယ်စပ်ကို သွားရင် မင်းကို ခေါ်သွားချင်တယ်...အလုပ် သင်ပေးဖို့..ဒို့ မိသားစု လုပ်

ငန်းတွေမှာ လူကောင်းတွေ လိုနေတယ်.....” လို့ ပြောတော့ “ ဟုတ်ကဲ့ မမ..” လို့ ပြောလိုက်ရင်း

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ ရင်သားစိုင် လှလှကြီးတွေကို ကြည့်မိရပြန်သည် ။

တင်းမာဖီးထနေတဲ့ ရင်သားကြီးတွေက တအား လှလွန်းနေသည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေကလည်း သူမကို 

မဲဇာ ကြည့်နေတာကို သတိပြုမိသည် ။

ဒီကောင်လေးကို ဆွဲစားချင်လာပြီ ။ ဟင်းဟင်း...။

“ ကဲ..ကဲ....သွားတော့...သွားတော့...နော်လွမ်းက မင်းကို ဘာခိုင်းချင်အုံးမလဲ မသိဘူး . . ”

မဲဇာလည်း ရင်တွေ အခုံမြန်နေသည် ။ 

ဟင်း....တအား တောင့်တဲ့ မမနဲ့ ငါ တနေ့နေ့များ ပွဲကြမ်းခွင့် ရမလား မသိဘူး.....လို့ စိတ်ကူးထဲမှာ

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေကို အ၀တ်တွေ အကုန် ချွတ်ကြည့်နေမိလေသည် ။

မီးဖိုခန်းထဲကို ပြန်ရောက်သွားတဲ့အခါ ဒေါ်နော်လွမ်းက ချက်တာပြုတ်တာတွေကို စီမံခန့်ခွဲနေတာကို

တွေ့လိုက်ရသည် ။

ခေါက်ဆွဲပြုတ် ရှယ်တပွဲကို ကျကျနန ချက်နေသည် ။ ပင်လယ်စာ အစုံနဲ့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်ရဲ့ အနံ့က

မဲဇာကို နေ့လည်စာ စားဖို့ အချိန်တန်ပြီ လို့ သတိပေးလိုက်သလိုဘဲ ။

“ မဲဇာ.....”

ဒေါ်နော်လွမ်းက လင်ပန်းထဲမှာ အဲဒီခေါက်ဆွဲပြုတ်ရယ်....သစ်သီးဖျော်ရည်တခွက်ရယ် အုန်းနို့ရည် ဆမ်း ကောက်ညှင်းချက်နဲ့ သရက်သီးတုံးလေးတွေရယ်ကို ပြင်ဆင်ထည့်လိုက်ပြီး “ ဆွေမာ့အခန်းကို သွား 

ပို့ပေးကွယ်.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

မဲဇာသည် သင်ဇာနဲ့ အဆင်ပြေသလောက် ဆွေမာနဲ့က သိပ်ပြီး မရင်းနှီးလှဘူး ။ဆွေမာက မာနပိုကြီး

သည်လို့ မဲဇာ ထင်သည် ။ မဲဇာကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆက်ဆံတတ်သည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်း ဆီက လင်ပန်းကို သေသေချာချာ ကိုင်ပြီး တိုက်ကြီး အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့လိုက်သည် ။

ဆွေမာ့အခန်းကို တတောက်တောက်နဲ့ ခေါက်လိုက်သည် ။

“ ဘယ်သူလဲ....” လို့ မေးလိုက်တဲ့ ဆွေမာ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရလို့ “ မဲဇာပါ...စားစရာ လာပို့တာ

ပါ ” လို့ ပြောလိုက်တော့ “ ၀င်ခဲ့........” လို့ ခွင့်ပေးလိုက်တဲ့ ဆွေမာ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရသည်။

အခန်းထဲကို သူရောက်သွားတော့ ဘောင်းဘီအတိုအပြတ်လေးနဲ့ တီရှပ်ပွပွနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖုန်းတလုံး

နဲ့ အလုပ်များနေတဲ့ ဆွေမာလှိုင်ကို တွေ့ရသည် ။

“ စားပွဲပေါ် ထားလိုက်.....”

အမိန့်အတိုင်း သူ့စားပွဲလေး အပေါ်မှာ လင်ပန်းကို ချလိုက်သည် ။

ဆွေမာလှိုင်က “ အင်း..အနံ့လေးက တယ်မွှေးပါလား.....” လို့ ပြောလိုက်ရင်း စားပွဲဆီကို လျောက်လာ

သည် ။

ဆွေမာလှိုင်သည် တီရှပ်ပါးပါး ပွပွကြီးကို တထဲက ဘရာမပါဘဲ တထပ်ထဲ ၀တ်ထားပါလား။ 

လုံး၀န်းတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေက တင်းမောက်ဖြိုးနေပြီး နို့သီးလုံးလေးတွေက ထင်းထင်းကြီး တွေ့နေ

ရသည် ။

မဲဇာ နို့ကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်နေတာကို ဆွေမာလှိုင် တွေ့သွားသည် ။

“ ဟေ့...ဘာကြည့်နေတာလဲ....” လို့ မေးလိုက်လို့ မျက်စိကို လွှဲဖယ်လိုက်တဲ့အခါ “ ဟွန်း...အကြည့်

တွေ ဘယ်ရောက်နေလဲ ဆိုတာ သိတယ်နော်....နှာဘူးမကျနဲ့....” လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တာကို ခံရ

တဲ့ မဲဇာလည်း သူမအရှေ့က ထွက်ဖို့ ခြေလှမ်း လှမ်းလိုက်တဲ့အခါ “ နေအုံး....မဲဇာ....” လို့ တားလိုက်

လို့ ခြေအစုံကို ရပ်ပစ်လိုက်ရသည် ။

“ နင်နဲ့ သင်ဇာနဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ...ဇာတ်လမ်း ပြီးသွားပြီလား . . .”

မဲဇာလည်း ဆွေမာ ဘာကို ဆိုလိုမှန်း မသိလို့ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ “ သင်ဇာ...ဘဲတကောင်နဲ့

ညိနေတယ်...စိုးကွန်းဇော်.....တဲ့...သဘော် ကက်ပတိန် …..နင်နဲ့ မအိပ်တော့ဘူးလား.....” လို့ ပြောလေသည်။

“ ကျနော် မသိဘူး...ဆွေမာ...” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

“ သင်ဇာက မဲဇာမှ မဲဇာ ဖြစ်နေတာ...အခုတော့လည်း မဲဇာကို ရိုးအီသွားပြီလား မသိဘူး.....ခိခိ....ဘဲအသစ် ရနေတယ်.....” လို့ ဆွေမာက စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ပြောနေပါသည် ။

မဲဇာလည်း ဆွေမာ့အနားက ထွက်သွားဖို့ လုပ်လိုက်တော့ “ ဟေ့....မဲဇာ....နင် ဘာလို့ ထွက်သွားတာလဲ.....နင့်ကို ငါ သွားခွင့်မပြုသေးဘူးလေ.....” လို့ ခပ်မာမာနဲ့ ဟောက်လိုက်သည် ။

မဲဇာလည်း ချက်ချင်း ရပ်လိုက်ပြီး “ ဆောရီးဘဲ ဆွေမာ....ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်.....” လို့ မေးရင်း ဆွေမာလှိုင့်ဖက်ကို လှည့်လိုက်သည် ။ ဆွေမာလှိုင်က မဲဇာကို မခို့တရို့ နဲ့ စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး

“ သင်ဇာနဲ့ နင်နဲ့ အိပ်နေကြကထဲက နင့်ကို ငါ စိတ်၀င်စားတယ်....တော်ကြာ သင်ဇာက သူ့လက်ထဲက

နေ ဖြတ်လုတယ် လို့ ပြောနေမှာ စိုးလို့ ငါ အသာလေး ငြိမ်နေခဲ့တာ...နင့်ကို ဘာလို့ စိတ်၀င်စားသလဲဆိုတော့ သင်ဇာက တော်ရုံဘဲကို စိတ်တောင် မကူးဘူး...နင့်ကိုကျတော့ သင်ဇာ က

တော်တော့်ကို သဘောကျနေခဲ့တယ်....အဲဒါကြောင့်..ဟိုလေ....နင့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကို အ၀တ်မပါဘဲ မိမွေးတိုင်း ငါ မြင်ဖူးချင်တယ်ဟာ....အဲလို နင် ပြပါလားဟင်......”

ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကြောင့် မဲဇာသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို တခုပြီး တခု ဖယ်ရှား

ပစ်နေရပြီ ။ ပထမဆုံး အပေါ်ပိုင်းက တီရှပ် ။ အ၀တ်မဲ့ ကိုယ် အပေါ်ပိုင်း ကို ဆွေမာလှိုင် စူးစူး စိုက် 

စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ကလေးတဖက်နဲ့ မဲဇာရဲ့ လက်မောင်အိုးကြီးတွေကို လာ ဖျစ်ညှစ်သည် ။ ရင်အုပ်

ကြီးကိုလည်း ဖွဖွ ပွတ်သပ်သည် ။

“ ဟွန်း...နင် အရမ်း ကြွက်သားတောင့်တာဘဲ မဲဇာ.......”

အဆီပို မရှိဘဲ ကြွက်သားတုံးတွေ နဲ့ ၀မ်းပြင်သားကိုလည်း ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေရင်း “ အောက်ပိုင်းကို

လည်း ချွတ်တော့လေ...ဘာလဲ...နင်က ရှက်နေတာလား ...ငါ့ကို . . .”လို့ ပြောလိုက်လို့ မဲဇာလည်း သူ

၀တ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရတော့၏ ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနက်လေးဘဲ ကိုယ် ပေါ်

မှာ ကျန်တော့တဲ့ မဲဇာသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်ထဲက ရုန်းကန်ထလာတဲ့ သူ့လီးချောင်းကြီး

ကြောင့် အခက်တွေ့နေသည် ။ ငေါထနေတဲ့ ဖုဖေါင်းဖေါင်း အတန်ချောင်းးကြီးကို ဆွေမာလှိုင် မြင် 

သည် ။

“ မဲဇာ...နင် စိတ်ထနေတာလား....ဘာကို ထတာလဲ...ဘယ်သူ့ကို ထတာလဲ...ငါ့ကို စိတ်ထတာ မဟုတ်လား ” 

မဲဇာလည်း ဘာမှ ပြန်မဖြေပေမယ့် တခုထဲ ကျန်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တော့

ရှည်လျားကြီးထွားတဲ့ သူ့လီးတန်ကို ဆွေမာလှိုင် တွေ့လိုက်ရလို့ တအား အံ့သြသွားလေသည် ။

“ အိုး.....မဲဇာ..နင့်ဟာကြီးက ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့လား.....အမလေးလေး....ကြီးတုတ်လိုက်တဲ့ဟာကြီး....”

ဒါတောင် မဲဇာရဲ့ လီးက မတောင်သေး ။ ခပ်ငေါငေါကြီးနဲ့ ထခါစဘဲ ရှိသေးသည် ။

မှိုပွင့်ကြီးတပွင့်လို ထိပ်ဖူးကားကားကြီးကို ဆွေမာလှိုင် ကြည့်ပြီး အသဲယားနေပြီ ။

“ ဒါကြောင့်လည်း သင်ဇာ သူ့ကို စွဲနေတာပေါ့.....”

ဆွေမာလှိုင်က စံချိန်မှီ လီးတန်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်ပေမယ့် မဲဇာလည်း

ဆွေမာလှိုင် ရေရွတ်လိုက်တာကို ကြားသည် ။

ဆွေမာလှိုင်ကို လိုးရဖို့က ၉၅%လောက် နီးစပ်နေပြီ ။ ဒါကြောင့် သူ့လီးတန်ကြီးသည် ငေါငေါကြီး တန်း

နေရာက ရုတ်ချည်း မတ်ထောင်ကာ ပိုမာကြော ပိုကြီးထွားလာလေပြီ ။

“ ဟယ်တော့..ပိုကြီးလာပြီး မတ်ထောင်နေပြီ.....”

ဆွေမာလှိုင်က မဲဇာ အနားကို တိုးကပ်လာပြီး မဲဇာရဲ့ လီးတုတ်ကြီးကို သူမလက်ကလေးနဲ့ ကိုင်ဆုပ်

လိုက်ပြီး “ မဲဇာ.....သင်ဇာ နင့်လီးကို စုတ်ပေးလား.....” လို့ မေးလိုက်တော့ မဲဇာလည်း “ အင်း....စုတ်

ပေးတယ်...ဆွေမာ...” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ ဆွေမာလှိုင် လီးစုတ်ချင်လို့ စကားစလိုက်သည် ဆိုတာ 

ကို မဲဇာ ပေါက်သည် ။ သဘောပေါက်သည် ။

“ ဆွေမာလည်း စုတ်ပေးမလားဟင်.....”

ဆွေမာလှိုင်က မှိုပွင့်ကြီးလို ထိပ်ကားကားနဲ့ လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွလေး ဟိုပွတ်ဒီပွတ် ကစားနေရာက

“ အင်း...စုတ်ချင်တယ်...နင် ရေချိုးထားရဲ့လား....” လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ မဲဇာလည်း “ ကျနော် အမြဲ

ဆေးကြောထားပါတယ်...သင်ဇာ စုတ်ချင်ရင် အမြဲတမ်း သန့်နေအောင်ပေါ့..” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ဆွေမာလှိုင်လည်း မဲဇာကို ကုတင်ပေါ်ကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

ပြီးတော့ ပါးစပ်လေးဟပြီး လီးတန် ထိပ်ပိုင်းကို ငုံလိုက်သည် ။ ဆွေမာလှိုင်သည်လည်း သင်ဇာလိုဘဲ

ပုလွေမှုတ် ကောင်းတဲ့ သူလေး ဆိုတာကို မဲဇာ မကြာခင် သဘောပေါက် သိရှိသွားရတော့သည် ။

လျာကလေးနဲ့ မွှေနောက်ပြီး သူ့လီးကို ပညာသားပါပါနဲ့ အကောင်းစား စုတ်ပေးတဲ့ ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ အ

စုတ်ကောင်းလွန်းတာကြောင့် ပြီးခါနီးတောင် ဖြစ်သွားရတော့ မဲဇာလည်း ဆွေမာလှိုင်ကို ကောင်း

ကောင်း လိုးဖို့ အားခဲထားတာကြောင့် မပြီးချင်သေးပါဘူး ။

ဆွေမာလှိုင်ကို “ တော်ပြီ...” လို့ တားလိုက်သည် ။ ဆွေမာလှိုင်သည် စုတ်ကောင်းနေဆဲအချိန် ရပ်ခိုင်း

လိုက်လို့ မကျေနပ် ။

မဲဇာက “ ကျနော် လိုးချင်လှပြီ.....ဒါကြောင့် ရပ်ခိုင်းရတာပါ..” လို့ ပြောပြရင်း ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေး ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။ ဆွေမာလှိုင်လည်း တကယ်တော့ အရမ်းကို စောက်ပတ် 

ယားနေပြီ ။ ခံချင်စိတ်တွေက ထိန်းလို့မရအောင်ကိုဘဲ ထကြွနေသည် ။

ဘောင်းဘီတိုလေး ကျွတ်သွားတော့ အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ ဆွေမာလှိုင်သည် တအားလှနေသည် ။

ပေါင်တန်သွယ်သွယ်နှစ်ဖက်ကလည်း ဖြူဖွေးချောမွတ်နေကြသလို ပေါင်ကြားခလယ်က မို့ဖေါင်းဖေါင်း

စောက်ပတ်ကြီးကလည်း သင်ဇာရဲ့ စောက်ပတ်လိုဘဲ ကြည့်လို့ကောင်းသည် ။ လှသည် ။

အမွှေးတွေ ရိပ်ထား ရှင်းထားလို့ မို့မောက် ဖြူဖွေးနေသည်. အကွဲကြောင်းကြီးကတော့ နီညိုညိုကြီး ။

ထောင်ထနေတဲ့ စောက်စိကြီးကို မြင်တော့ မဲဇာတယောက် လိုးတဲ့ဆီကို မရောက်နိုင်သေးဘဲ ဖြဲကား

ပေးထားတဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ခေါင်းထိုး၀င်ကပ်လိုက်ပြီး လျာနဲ့ ယက်မိရသည် ။

စောက်စိကိုတော့ နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ငုံလိုက်ရင်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ယူပေးလိုက်တော့ ဆွေမာလှိုင် တယောက် အရမ်းကို သဘာကျသွားသည် ။ အလိုက်တသိ လုပ်ပေးတဲ့ မဲဇာကို ကျေနပ်သဘောကျ

သွားသည် ။

မဲဇာက သူနဲ့ လိုးတဲ့ မိန်းမတိုင်းကို စောက်ပတ် အကောင်းစား ယက်ပေးနေကြပါ ။ ဒီလို ယက်ပေးပြီး

ကောင်းကောင်း လိုးပေးလို့လည်း မိန်းမတွေက သူ့ကို စွဲကြသည် ။ ခိုက်ကြသည် ။

ဆွေမာလှိုင်လည်း ၀တ်ထားတဲ့ တီရှပ်ပွပွကြီးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ သူမ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားတာ

မို့ မဲဇာလည်း ဘာဂျာကိုင်နေတဲ့ကြားက မော့ကြည့်သည် ။ ဖြူဖွေးလုံးတင်းတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးတွေကို

သူ မြင်ဖူးချင်နေတာ ကြာလှပြီလေ ။

အိုး...တအားလှတာဘဲ ။ နို့စို့ချင်စိတ်တွေ ချက်ချင်း ပေါ်ပေါက်သွားရသည် ။

ဒါပေမယ့် စောက်ဖုတ် ယက်နေဆဲမို့ ခဏ အောင့်အည်းထားလိုက်သည် ။ လျာပြားကြီးနဲ့ အစုန်အဆန်

ယက်ပေးနေသလို စောက်စိကိုလည်း စုတ်ပေးသည် ။ စောက်ပတ်အထဲကိုလည်း လျာထိုးသွင်းပြီး မွှေ

နှောက်သည် ။

ဆွေမာလှိုင်သည် မဲဇာရဲ့ အယက်အစုတ်တွေကို အရမ်းကို သဘောကျသွားသည် ။ တွေ့တာ နောက်ကျ

လေခြင်းလို့ စဉ်းစားမိသည် ။ တအားအား တအီးအီးနဲ့ အော်ညည်းနေတဲ့ ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ဆွဲညှစ်ပြီး ဖိဖိ ယက်ပေးနေသည် ။

“ အိုး......အား......အား....အား.....အား......အီး........မဲ....မဲဇာ....အမလေး.....ပြီး...ပြီးသွား...အို.....အား.....အား..

ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာ.....အီး.....ဟင်းဟင်း.......”

ဆွေမာလှိုင်တယောက် ခေါင်းအုံးတွေကို လက်နဲ့ ဆွဲညှစ်ရင်း တအီးအီး အော်ညည်းကာ လမ်းဆုံးကို

တက်လှမ်းသွားသည် ။ တအားကောင်းသွားတဲ့ ကာမရဲ့ အမြင့်ဆုံး အရသာကို ခံစားသွားရပြီ ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် ဒေါ်ဒေစီရဲ့ အိမ်ကနေ သူ့အလုပ်ရုံးခန်းကို သွားလိုက်သည် ။

သူ့ရုံးခန်းကြီးရဲ့ အပြင်ဖက်မှာ စားပွဲလေး တလုံးနဲ့ ထိုင်တဲ့ သူ့လက်ထောက် “ အိပန်းမွှေး ” က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ရင်း အပြုံးကလေးနဲ့ “ မင်္ဂလာပါ....ဘော့စ် ” လို့ ကြိုဆိုနေသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် ဒီလို လက်ထောက်ကလေးတွေကို အမြဲ ဆွဲစား ဖြုတ်ဖွင့်နေသူကြီး တယောက် ဖြစ် 

လို့ လက်ထောက်ကလေးတွေ ဘိုက်ကြီးရင် ငွေတွေ ပုံပေးပြီး အလုပ်ဖြုတ်ခဲ့လို့ သူ့ရုံးခန်းမှာ အမြဲတမ်း

လက်ထောက် စက်ကတရီတွေ ပြောင်းနေတတ်သည် ။

အခုလည်း ဒီ “ အိပန်းမွှေး ” ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးသည် အသစ်ကလေး ဖြစ်သည် ။ ဒီကောင်မလေးရဲ့

မိဘတွေက ငွေရေးကြေးရေး အကြပ်အတည်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ကြရတော့ သမီးကို အလုပ်တခုခု အပူတပြင်း

လုပ်ခိုင်းကြလို့ အိပန်းမွှေးသည် ရရာအလုပ် ၀င်လုပ်တော့ အချောလေးကို မျက်စိကျသွားတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ စားသောက်ဆိုင် တဆိုင်မှာ တွေ့သိခဲ့ပြီး အလုပ် ရသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည် ။

“ ဘယ်က ဖုန်းလာသေးလဲ....အိပန်းမွှေး......”

“ ဘော့စ်ရဲ့ ချွေးမလောင်း တဲ့......ခုနစ်ထွေ လို့ ပြောတယ်...သူက အရေးတကြီး တွေ့ချင်လို့ လာလို့

ရမလား...တဲ့.....”

“ အေး..အေး...ငါ ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်....”

သူ့စားပွဲကြီး အနောက်က သားရေဆုံလည် ကုလားထိုင်ကြီးမှာ ၀င်ထိုင်လိုက်ရင်း ဖုန်းနဲ့ ခုနစ်ထွေကို

ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ဟယ်လို.....ခုနစ်ထွေ ပါ . . .”

“ ဟေး..ခုနစ်ထွေ.....မင်း အန်ကယ့်ကို တွေ့ချင်လို့ဆို....ကဲ....ပြော....ဘာလုပ်ပေးရမလဲ.....”

“ အန်ကယ့်ကို အရေးကြီးတာ တခု ပြချင်လို့ပါ.....”

“ ဘာများလဲကွယ့်.....”

“ အန်ကယ်တို့ဆီမှာ ဒရိုင်ဘာ အဖြစ်နဲ့ အသွင်ယူထားတဲ့ ချီးဇလား ရဲ့ ဖုန်းထဲက ဖိုင်လေးတွေကို ပြ

ချင်လို့ပါ.....”

“ အေး....ကြားတယ်..သားကြီး ဖုန်းဆက် ပြောပြတယ်...ခုနစ်ထွေ ဇလားကို ရှင်းပစ်လိုက်တယ် ဆို.....အေး

အေး..အန်ကယ် အခု ရုံးခန်းမှာ...သမီး လာလို့ရတယ်...လာခဲ့.....”

ခုနစ်ထွေက သူ လာခဲ့မယ် လို့ ပြောပြီး ဖုန်းပိတ်သွားပြီးတဲ့နောက် ဦးတေဇာလှိုင်သည် “ အိပန်းမွှေး ”

ကို ရုံးခန်းထဲကို ခေါ်လိုက်သည် ။

အသားဖွေးဖွေးနဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က တကယ့်ကို လှပတောင့်တင်းတဲ့ စိုစိုပြေပြေ ကောင်မလေး 

သည် အပြုံးလေးနဲ့ သူ့ရှေ့ကို အပြေးကလေး ရောက်လာပါသည် ။

“ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ....ဘော့စ် . . .”

ကောင်မလေးကို စိတ်ကူးနဲ့ အ၀တ်တွေ အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်နေမိသည် ။ သူမကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့

ဦးတေဇာလှိုင်ကြောင့် ကောင်မလေး မျက်လွှာချသွားသည် ။ အကြည့်ရိုင်းတွေက သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးကို

အစုန်အဆန် ပြေးနေတာကိုး ။

“ မင်း ဒီအလုပ်မှာ ပျော်ရဲ့လား..အိပန်းမွှေး......”

“ ဟုတ်..ဘော့စ်....ပျော်ပါတယ်.... ဖေဖေနဲ့ မေမေတို့ကို တလှည့် ပြန် ပြုစုခွင့်ရပြီလေ....အိပန်းလည်း

ဘော့စ် ကျေးဇူးကို ဘယ်တော့မှ မမေ့ပါဘူး...ဘော့စ် ပေးတဲ့ လစာကလည်း တခြားအလုပ်တွေ

ထက် စာရင် အရမ်းကို ကောင်းပါတယ်.....”

ဒီအချိန်မှာ ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် ) စွဲစွဲမြသန်း ရောက်လာသည် ။

ခေတ်ဆန်လွန်းတဲ့ ခုနစ်ထွေသည် လည်ဟိုက် ဘလောက်စ် နဲ့ မီနီစကပ် တိုတိုလေးကို ၀တ်ထားပြီး

မျက်နှာကိုလည်း မိတ်ကပ်ရောင်စုံတွေ ခြယ်သထားသည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲ ရုံးခန်းထဲ တံခါးပိတ်ပြီး ဆွေးနွေးကြသည် ။ 

ခုနစ်ထွေက ဇလားရဲ့ ဖုန်းထဲမှာ တွေ့တဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ဒေါ်ဒေစီတို့ ချိန်းတွေ့တာတွေကို အနောက်

က လိုက်ချောင်းပြီး ရိုက်ထားတာတွေ ဒေ၀လှိုင်နဲ့ ဇီဇဝါတို့ ချိန်းတွေ့တာတွေကို ရိုက်ထားတာတွေကို

ဦးတေဇာလှိုင်ကို ပြလိုက်သည် ။

ချီးဇလား ဆီက ရတာ ဆိုပြီး ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ဟောင်းလေးကိုလည်း ထုတ်ပြသည် ။

ခုနစ်ထွေရဲ့ ပြသချက်တွေကြောင့် ဇလားဟာ အသွင်ယူထားတဲ့ ရဲတယောက် ( သို့မဟုတ် ) သတင်း

ပေး ( အင်ဖေါ်မာ ) တယောက် ဖြစ်နိုင်နေတာကြောင့် ဦးတေဇာလှိုင်လည်း ယုံကြည်သွားလေသည် ။

ခုနစ်ထွေက ဇလားကို ပစ်သတ်လိုက်တာကြောင့်လည်း ခုနစ်ထွေသည် ရဲတယောက် မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့

ဦးတေဇာလှိုင် ယူဆလိုက်သည် ။ ခုနစ်ထွေလို ဇ ရှိတဲ့ ကောင်မလေး တယောက် သူတို့ မိသားစုကြီး

ထဲ ရောက်လာတာကို ၀မ်းမြောက်၀မ်းသာ ကြိုဆိုနေသည် လို့ ဦးတေဇာလှိုင် ပြောလိုက်သည် ။

သူတို့ နှစ်ယောက် ပြောဆိုနေကြတာတွေကို အပြင်က  အိပန်းမွှေးက ချောင်းနားထောင်နေသည်ကို

တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် မသိကြပါဘူး ။

“ ကျေးဇူးတင်တယ်..ခုနစ်ထွေ..... အန်ကယ် ခုနစ်ထွေ့ကို ထမင်းလိုက်ကျွေးချင်တယ်ကွယ်.....သွားမလား”

ခုနစ်ထွေက “ အင်း...” လို့ ပြုံးပြုံးလေး ခေါင်းညှိမ့်ပြကာ ဖြေလိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဆွေမာလှိုင်သည် မဲဇာက ပြန်လည် နှူးနှပ်ကိုင်တွယ် ဆော့ကစားပေးလို့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေ

ပြန်လည်းထကြွဖြစ်ပေါ်နေလို့ မဲဇာကို “ လိုးပေးပါ ” လို့ တောင်းခံလာတဲ့အတွက် မဲဇာလည်း သူမ 

ကို ဆန္ဒဖြည့်ဆည်း ပေးနေသည် ။ 

အား . . .ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်....လိုးလို့ အရမ်းကို ကောင်းတယ်.......အူး.....။

မဲဇာလည်း ဖြူဖွေး တောင့်တင်းလွန်းတဲ့ ဆွေမာလှိုင်ကို လိုးရတာ တအားကို ကြိုက်သည် ။

 ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ စောက်ဖုတ်သည် သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ထက်တောင် ကျဉ်းကြပ်နေတာကို မဲဇာ တအံ့တသြ ဖြစ်နေသည် ။ ဆွေမာလှိုင်ကလည်း သူမ သည် မဲဇာရဲ့ လီးကို တအား ကြိုက်သည် လို့ ဖွင့်ဟ ပြောဆိုလေသည် ။

အပိုင်း ၈ ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (အပိုင်း - ၈)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း

 (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်မှာ တနေကုန် ထိုင်နေတဲ့ ရဲအသွင်ယူအဖွဲ့က ခွန်မင်းလွင်သည် သူတို့အုပ်စုရဲ့အင်ချပ်  ပိုင်ဇေ ရုတ်တရက်ကြီး ကျဆုံးသွားတာကို အံ့သြနေဆဲ ။

ပိုင်ဇေသည် ထက်မြက်တဲ့ တက်ကြွတဲ့ ရဲတယောက် ။

သူ့လက်အောက်က အဖွဲ့၀င်တွေကလည်း သူ့ကို  လေးစားကြသည် ။ အသက်မပြည့်သေးတဲ့မိန်းကလေးတယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်လို့ ထောင်ထဲ ရောက်သွားသည် ဆိုတာက မဖြစ်သင့်တဲ့ ဟာ။

တံငါသည် ရေနစ်သည် ဆိုတဲ့စကားလိုဘဲ ။

ဒုရဲမှူးတယောက်သည် ဥပဒေကို သာမန်လူတယောက်ထက် ပိုသိသည် ပိုကျွမ်းသည်လို့ လူတွေအမြင်မှာ ထင်စရာရှိသည် ။ ပိုင်ဇေ တကွက်မှားတာနဲ့ သူတို့ရဲ့ စုံစမ်းထောက်လှမ်းနေတာတွေလည်း ရပ်တန့်သွားသည် ။ ပိုင်ဇေက ဒီ မိသားစု ကေ့စ်ကို အသိဆုံး ။

ခွန်မင်းလွင်သည် မိသားစုထဲကို ထိုးဖေါက် ထောက်လှမ်းနေတဲ့ ရဲတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ချင်နေပေမယ့် မရဘူး ။ တခါတလေ သူတို့အနောက်ကို မိသားစုဖက်က လူတွေက နောက်ယောင်ခံလိုက်တာတို့ မသက်ာ ဖြစ်တာတို့ကြောင့် သူတို့သည် ခွန်မင်းလွင်နဲ့မတွေ့နိုင်ကြပါဘူး ။

ညနေ အချိန်ကို ရောက်လာပြီ ။ ခွန်မင်းလွင်သည် အောင်မြတ်ကျော်ကြီးနဲ့ လူချင်းလဲရမည် ။အောင်မြတ်ကျော်ကြီးသည် ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်မှာ ဆိုင်ပိတ်တဲ့အချိန် အထိ အကြမ်းအိုးတလုံး မှာပြီးသောက်ရင်း နေမှာ ဖြစ်သည် ။ ဆိုင်ပိတ်သွားပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ သူသည် သူမောင်းလာတဲ့ ဌာနကကားလေးထဲမှာ အိပ်လိုက်မှာ ဖြစ်သည် ။

အောင်မြတ်ကျော်ကြီး ကွမ်းတွေ ဝါးရင်း ရောက်လာသည် ။

“ ဟေ့.....ထောရကြီး...ဘာကြာနေတာလဲ....ငါ လစ်ချင်လှပြီ.....”

အောင်မြတ်ကျော်ကြီးက ကွမ်းတံတွေးကို ဆိုင်ရှေ့မှာ ပျစ်ကနဲ ထွေးလိုက်ပြီး “ လစ်..လစ်  .ဆောဒီးဘဲကွာ....” လို့ ပြောရင်း ဆိုင်ထဲကို ၀င်လာသည် ။

ခွန်မင်းလွင်နဲ့အောင်မြတ်ကျော်က ရဲအပတ်စဉ်တခုထဲ အတူတူဆင်းလာကြတဲ့ ရောင်းရင်းတွေ ။ဒီနေ့ ချစ်ချစ်လေး လှယမင်းနဲ့ ချိန်းထားလို့ ခွန်မင်းလွင် အမြန်ပြန်ချင်နေတာ ။ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ရေမိုးချိုး အ၀တ်အစားလဲပြီး ချစ်ချစ်လေးဆီကို ပြေးမည်လေ ။ သူစားချင်တာ လိုက်ကျွေးပြီးချစ်ချစ်လေးနဲ့ ဘာညာသာရကာလေးတွေ လုပ်မည် ။

ခွန်မင်းလွင်ရဲ့ ဆိုင်ကယ်လေး ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ် ကနေ ထွက်သွားတာနဲ့ ဆိုင်ထဲက ဆိုင်ရှင်ငတိက ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တာကိုတော့ ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ကြ ။

ခွန်မင်းလွင်လည်း ကားတွေ ပိတ်ဆို့နေလို့ တော်တော်နဲ့ အိမ်ပြန်မရောက်ဘူး ။

သူအိမ်ရောက်တော့ သူ့အိမ်အရှေ့မှာ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေနဲ့ ရဲတွေ ရောက်နေကြသည် ။

“ ဘာဖြစ်တာလဲဗျ......”

ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးကိုသာကျော်က “ သတင်းအရ ဆရာ့အိမ်ကို ရှာဖွေချင်လို့တဲ့ဗျာ.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ အပွင့်နဲ့ ရဲတယောက် ရှေ့တိုးလာပြီး “ ဟုတ်ပါတယ်...ကျနော်တို့ သတင်း အတိအကျရလို့ပါ....ရှာဖွေ၀ရမ်းလည်း ပါပါတယ်.....စိတ်မရှိပါနဲ့....” လို့ ပြောလေသည် ။

“ ဟာ..ကျနော်က ရဲအရာရှိတယောက်ပါဗျာ....ဘာများ လုပ်မှာမို့လဲ....ခင်ဗျားတို့ ဘာရှာတာလဲ..”လို့ ခွန်မင်းလွင်က မေးလိုက်သည် ။

“ မူးယစ်ဆေး ပါ.....”

“ ဘာ.....”

ခွန်မင်းလွင်ရဲ့ ဒေါသက ဝုန်းကနဲ ထသွားသည် ။

သူလို ရဲတယောက်ရဲ့ အိမ်မှာ မူးယစ်ဆေးဝါး ရှိမတဲ့လား ။

( ကျနော်တို့က တာ၀န်အရပါ...) မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ ရဲအရာရှိကြောင့် ခွန်မင်းလွင်ရဲ့ ဒေါသက ပိုပြီး ထကြွသွားရသည် ။

“ တောက် . .. ”

ခွန်မင်းလွင်ရဲ့ တောက်ခေါက်သံက ကျယ်လောင်သွားသည် ။မထင်တာတွေ ဖြစ်ကုန်သည် ။ပိုင်ဇေ တုံးက သူပြောခဲ့တဲ့ဟာ သူလည်း ဖြစ်ပြီ ။တံငါသည် ရေနစ်ပြီ.....။

ရပ်ကွက်လူကြီးတွေနဲ့ ရဲတွေက သူ့အိမ်ကို ရှာဖွေကြတာ မူးယစ်စိတ်ကြွဆေးပြားတွေ တထုပ်ကြီးတွေ့သွားကြလို့ ။

“ ဟာ...ကျ...ကျနော်....ကျနော်....မသိဘူး....မလုပ်ဘူး.....”

ရဲနှစ်ယောက်က ခွန်မင်းလွင်ရဲ့ လွယ်အိတ်ကို ရှာဖွေလိုက်ကြသည် ။

ပွိုင့်၃၈ ခြောက်လုံးပြူး ပြောင်းတို နဲ့ အထုပ်တထုပ်ကို တွေ့ကြသည် ။

အထုပ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဘိန်းဖြူထုပ်တထုပ် ဆိုတာ တွေ့ကြရသည် ။

“ ဟာ.....”

ဦးတေဇာလှိုင် တယောက် တဟားဟားနဲ့ သဘောကျနေသည် ။

သူ့ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့ သူ့တပည့်တွေက ဘာကြောင့် သူ အော်ရယ်နေသလဲ ဆိုတာ မသိကြလို့သူ့ကို ငေးပြီး ကြည့်နေကြသည် ။

 တကောင် ရှင်းသွားပြန်ပြီ ။

သူ့အိမ်ကို စောင့်ကြည့်ပြီး သူ့မိသားစုကို ထောင်ထဲပို့ဖို့ ကြံစည်နေတဲ့ ရဲအုပ်စုကို တကောင်ချင်း ချွေနေတာ ။ ပထမ ပိုင်ဇေ အခု ခွန်မင်းလွင် ..။

သူ့ရဲ့ စနက်ကြောင့် တယောက်တမျိုးစီနဲ့ ဒီအုပ်စုသည် ထောင်ထဲ အချုပ်ထဲကို ရောက်ကုန်ကြပြီ ။ဒါကြောင့် တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်နေသည် ။မြန်မာရုပ်ရှင်ဗီဒီယိုတွေထဲကလို လူဆိုးတွေကို ရဲတွေက ဖမ်းလိုက်တာက အပြင်မှာက မဖြစ်နိုင်ဘူး။

အပြင်လောက က သူ့လို မာဖီးယား ဂိုဏ်းကြီးတွေကတော့ ရဲတွေကို ထောင်ထဲ ပြန်သွင်းနိုင်သည်။ဦးတေဇာလှိုင်က ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်ကနေ ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူ့သားလတ် ဟံသာလှိုင်ကို ခေါ်လိုက်သည် ။

“ သားလတ်....”

“ ပြော..ဒက်ဒီ....”

“ သင်ဇာတို့အိမ်က မဲဇာကို သားတို့ သေသေချာချာ လေ့လာစမ်း...အနောက်က ရှဲဒိုးထည့်ကွာ...ဒက်ဒီ သူ့ကို မသက်ာဘူး . .. အသွင်ယူရဲ ဖြစ်နိုင်တယ်....”

“ အိုကေ...ဒက်ဒီ..စိတ်ချ.......သားတို့ သေချာ ချက်ခ်မယ်.....”

ဟန်သာလှိုင်က ခုတလော လက်တက်လာသည် ။ သူတို့ အလုပ်တွေကို ထိထိရောက်ရောက် လုပ်လို့ သူ သဘောကျလာခဲ့သည် ။ မိသားစုမှာ တောက်ပွားလာတဲ့ကြယ်တပွင့်ပေါ့ ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်သည် သူမနဲ့ ဇင်မင်းမောင်တို့ကို ပက်ပင်း မိရဲ့သားနဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောဘဲလှို့ဝှက်ထားပေးတဲ့ ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် ) စွဲစွဲမြသန်းကို ကျေးဇူးတင်နေသည် ။

ဗီဒီယို ရိုက်တဲ့ ချီးဇလားကိုလည်း ရဲလို့ စွပ်စွဲပြီး သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်လိုက်သည် ။ ခုနစ်ထွေသည်မိသားစု အလုပ်တွေကို ဝိုင်း၀န်းလုပ်ပေးနေတာတော့ ကြာပြီ ။ ဒေါ်စပယ်ခိုင်နဲ့ ခုနစ်ထွေတို့ရဲ့ ဆက် ဆံရေး ပိုပြီး ခိုင်မာလာသည် ။

ဇင်မင်းမောင်ကတော့ တကယ့် ဂျစ်ဂလို ( ယောက်ျားဖါသည် ) တယောက်ပါ ။ သူကတော့ ရဲတယောက် ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး လို့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် ထင်သည် ။ ဇင်မင်းမောင်က အိပ်ရာထဲမှာပြောင်ပြောင်မြောက်မြောက် ဆန္ဒဖြည့်ဆည်းပေးတတ်ပေမယ့် တခြားနေရာမှာတွေ ကျတော့ ( လူကြောက် ) တယောက် ။ ရဲတယောက် ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး လေ ။

ဒေ၀လှိုင် ဇီဇဝါနဲ့ လုံး၀ မတွေ့ဖြစ်တာ တပတ်ကျော်သွားလို့ အရမ်း တွေ့ချင်နေသည် ။

ဒါကြောင့် ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ ဇီဇဝါက ပထမ နည်းနည်း စိတ်ကောက်နေသည် ။နောက်တော့ သူလဲအရမ်းလွမ်းသည် လာခဲ့ပါ လို့ ခွင့်ပေးသည်။

ဒါကြောင့် ဇီဇဝါ့ရုံးရှေ့မှာ သူ ကားရပ်ပြီး စောင့်နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ သူ့ကား အနောက်ဖက်ကို ပြိုင်ကား အနီလေး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

“ ဟင်...မက်မော......”

မက်မောလှိုင်သည် ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ကားကို တွေ့လိုက်လို့ သူ့ကားအနောက်မှာ ထိုးရပ်လိုက်တာပါ ။ဒေ၀လှိုင်လည်း ဇီဇဝါ့ရုံးရှေ့မှာမို့ မက်မောလှိုင်ကို ဘယ်လိုညာရမလဲ ဆိုတာကို ခေါင်းထဲမှာ အပြေးအလွှား စဉ်းစားလိုက်တဲ့အချိန် ရုံးထဲကနေ ဇီဇဝါ ထွက်လာသည် ။ သူ့ကားဆီကို အပြေးကလေး လှမ်းလာနေသည် ။

“ ကိုကို...စောင့်နေတာ ကြာပြီလား.....”

ဇီဇဝါ မေးလိုက်တဲ့အချိန် မက်မောလှိုင်လည်း ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ကားနားကို လျောက်လာနေသည် ။

ငါးရံ့နှစ်ကောင်ကို တပြိုင်နက် ဖမ်းချင်တဲ့ ဒေ၀လှိုင်တယောက် ဒီနေ့တော့ သူ့ငါးရံ့နှစ်ကောင်ရဲ့ကြားမှာ ရောက်နေပြီ ။ ဒေ၀လှိုင် ဒီတခါတော့ကွဲပြီ ထင်သည် ။

အင်းစိန်ထောင်ကြီးထဲ

ဦးသက်ပိုင်သည် မနှင်းရဲ့ အကူအညီနဲ့ ထောင်ထဲကနေ ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

သူနဲ့ အမြဲ ပွဲကြမ်းနေတဲ့ မနှင်းကို သူ ထောင်ထဲက ထွက်ချင်သည် ...ကူညီပါ လို့ အကူအညီတောင်းလိုက်သည် ။

မနှင်းက “ ရှင့်ကို ကူညီရင် ကျမ အလုပ်လည်းပြုတ် ထောင်လည်းကျမှာ ကိုသက်ပိုင်..မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”လို့ ငြင်းဆိုသည် ။ ဦးသက်ပိုင်လည်း တကယ်ကို ထွက်ဖို့ လိုအပ်နေလို့ပါ....လို့ အထပ်ထပ် တောင်းခံသည် ။ ငိုပြသည် ။ မနှင်းက သူ စဉ်းစားကြည့်ပေးမည်လို့ ပြောသည် ။ ဒီအတောအတွင်း သူ့ဘော်ဒါကြီး ချီးဇလား သူ့ဆီကို ထောင်၀င်စာ လာမတွေ့တော့ဘူး ။ ဦးသက်ပိုင် ချီးဇလားကို မျှော်နေမိပေမယ့် ချီးဇလားကတော့ ရောက်မလာတော့ဘူး ။

ဒီနေ့ မနှင်းနဲ့ စတိုခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မတ်တပ်လိုးကြသည် ။ မနှင်းရဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို အပေါ်ကို မြှောက်ထားပြီး နံရံမှာ ကျောမှီထားတဲ့ မနှင်းရဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ညှစ်ထားရင်းဆောင့်လိုးပေးသည် ။ မနှင်းက တအားကြိုက်သည် ။ ကောင်းလိုက်တာ ထိလိုက်တာနဲ့ ညည်းသည် ။

မနှင်းရဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို သုတ်ရည်တွေ ထုတ်လွှတ်ရင်း ပြီးလိုက်သည် ။

မနှင်းသည် အပြင်လောကမှာ တဝြကီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးချင်လိုက်တာ လို့ ပြောသည် ။ဦးသက်ပိုင်လည်း မြွေမသေ တုတ်မကျိုးပေါ့..မနှင်းလည်း အလုပ်မထိခိုက်...ကျနော်လည်း လွတ် ထွက် သွားမယ့် နည်းလမ်းလေး စဉ်းစားပါအုံး...ကျနော် အပြင်ကျ မနှင်းနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့မယ်ဗျာ..မနှင်း ကျနော့်ကို ကူညီပါလားဟင်.....လို့ အကူအညီတောင်းခံလေသည် ။

မနှင်းလည်း “ ကျမ စဉ်းစားအုံးမယ်.....လွယ်တာတော့ မလွယ်ဘူး.....” လို့ ပြန်ပြောလေသည် ။

ဦးသက်ပိုင်သည် လင် ထောင်ထဲရောက်နေတဲ့အချိန် မယားကို ကြာခိုတဲ့ ဦးတေဇာလှိုင် နဲ့ သမီးလေးကို ဖျက်ဆီးတဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ကို သုတ်သင် သတ်ဖြတ်ဖို့ အမြဲ စဉ်းစား ကြံဆနေသည် ။ ချီးဇလားကိုသေနတ်ကောင်း တလက် ရှာခိုင်းခဲ့ပေမယ့် ဒီကောင်က ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်နေလို့ လိုလိုမယ်မယ်အပြင်ကို လွတ်ခါနီး ခါးပိုက်နှိုက် တယောက် ဖြစ်တဲ့ ဖိုးစည်ကို သေနတ်ရှာခိုင်းလိုက်သည် ။

ဖိုးစည်က သူတို့ ခါးပိုက်နှိုက်အုပ်စုတွေထဲမှာတောင် သေနတ် ရှာ၀ယ်လို့ရသည်...တခါတလေ သူတို့သည်အိတ်တွေကို အလစ်သုတ်တဲ့အခါ ရဲရဲ့ အိတ် ဖြစ်နေတတ်တာကြောင့် သေနတ်တွေဘာတွေ ရလိုက်တတ်လို့ အချင်းချင်း စုံစမ်းလိုက်ရင် သေနတ်တလက်လောက် စျေးပေါပေါနဲ့ ရနိုင်သည်..ရှာထားမည်..အပြင်ကို ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါ ဖုန်းဆက်ဖို့ သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးသည် ။

ဒေ၀လှိုင်သည် ဇီဇဝါနဲ့ မက်မောလှိုင်တို့ နှစ်ယောက်ကို အတူတူ ရင်ဆိုင်လိုက်ရလို့ တအား ခေါင်းစားသွားခဲ့ပေမယ့် ကားထဲက အမြန်ဆင်းပြီး ဇီဇဝါကို “ ညီမတ၀မ်းကွဲလေ.....အန်တီ၀မာလှိုင်ရဲ့ သမီး...မက်မောလှိုင်.....ခဏ သွားစကားပြောလိုက်အုံးမယ်...ဒီမှာ ခဏစောင့်..” လို့ အမြန်ပြောလိုက်ပြီး သူ့ဆီကိုလျောက်လာနေတဲ့ မက်မောလှိုင်ကို “ ဟေး...မက်မော.....ကိုကို့ကို ဒက်ဒီက ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ သမီးကိုငွေပေးခိုင်းလိက်လို့...လာပေးတာ..မက်မော ဘယ်လာတာလဲ...” လို့ မေးလိုက်သည် ။

မက်မောက “ ကိုကို့ကားကို တွေ့လိုက်လို့လေ..ဟယ်...ကောင်မလေးကအချောလေး..ကိုကိုများ ကြိုက်နေသလား.....” လို့ မေးလေသည် ။ ဒေ၀လှိုင်က “ အိမ်က ခိုင်းလို့ပါ မက်မော ရယ်....အလုပ်တာ၀န်အရ လာဆက်ဆံရတာပါ..” လို့ လေသံကို နှိမ့်...တိုးတိုး ပြောလိုက်ပြီး “ မက်မော ဘယ်သွားစရာ ရှိ သေးလဲ..ကိုကိုနဲ့ ဒီ ညနေ တွေ့ကြမလား...” လို့ မေးလိုက်လေသည် ..။

မက်မောလှိုင်က “ အင်း.....ခုတော့ မတွေ့နိုင်သေးဘူး . . .မာမီ ခိုင်းတာလေးတွေ လုပ်ရဦးမယ်...ကိုကိုအလုပ်တွေ ပြီးရင် ကိုကို့ကို တွေ့မယ်လေ...လွမ်းတယ်...ကိုကို....” လို့ ပြောသည် ။ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ကား နားကို မလိုက်လာတော့ဘဲ သူမကားပေါ်ကို ပြန်တက်သွားသည် ။

မက်မောလှိုင်ကား ထွက်သွားတာကို လက်ပြပြီးမှ သူ့ကားနားက ဇီဇဝါ့ဆီကို လျောက်သွားလိုက်သည် ။

“ မက်မောက ဇီဇဝါက အရမ်းလှတာဘဲ လို့ ပြောသွားတယ်.....” လို့ ဇီဇဝါကို ပြောရင်း ဇီဇဝါ တက်ဖို့ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ တဒုံးဒုံးနဲ့ တအား အခုံမြန်နေသည် ။

“ တော်ပါသေးရဲ့ ” လို့ စိတ်ထဲ စဉ်းစားရင်း ကားပေါ်ကို တက်လိုက်သည် ။

ဇီဇဝါက မက်မောလှိုင်အကြောင်းကို စပ်စုသည် ။ သို့ပေမယ့် ဒေ၀လှိုင်နဲ့ မောင်နှမတ၀မ်းကွဲ ဆိုပြီး မသက်ာတော့ မဖြစ်ဘူး ။

ဇီဇဝါ့ကို သူ့အခန်းကို ခေါ်သွားလို့ မဖြစ်ဘူး လို့ ခေါင်းထဲမှာ ဒေ၀လှိုင် စဉ်းစားနေသည် ။ တော်ကြာမက်မောလှိုင် ရောက်လာရင် ခက်မည် ။ 

ဇီဇဝါကို “ အိမ်မှာ အမေ ရှိနေလား....” လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဇီဇဝါက ဒေါ်ဒေစီ တယောက် ပဲခူးဖက်မှာခြံတခြံ၀ယ်ဖို့ ဦးတေဇာလှိုင် နဲ့ ထွက်သွားတယ် လို့ ပြောပြသည ။ “ ဘာလဲ...ကိုကိုက ဇီဇဝါတို့ အိမ်မှာ “ တွေ့ ”ချင်လို့လား...” လို့ မေးသည် ။

ဒေ၀လှိုင်က “ အင်း ” လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

စိတ်ထဲမှာ ဒီနေ့ညနေ ဇီဇဝါကို တအားလိုးမည်...ဖင်ကိုလည်း လိုးမည် လို့ အားခဲ ကြုံးဝါးနေသည် ။

ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ အခန်းကို ခေါက်ဆွဲပြုတ် သွားပို့ပေးတဲ့ မဲဇာ အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းမလာတော့လို့ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း “ အင်း..ကောင်လေးတော့ လိုးပေးနေရပြီ ထင်တယ်.....” လို့ တွေးလိုက်မိတဲ့အချိန်အိမ်အကူမလေး တုတ်တုတ် ရောက်လာပြီး “ အန်တီလွမ်း......ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက အန်တီလွမ်းကို တွေ့ ချင်တယ်...လာခဲ့ပါ...လို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်ရှင့်....” လို့ လာပြောလို့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ရှိနေတဲ့ ရေကူးကန်ဆီကို သွက်သွက်လေး လှမ်းလိုက်ပါသည် ။

“ အလွမ်း . .”

“ ရှင်......မမ.....”

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက အရိုးရှည်ရှည် ဖန်ခွက်လေးထဲက ပြင်သစ်နိုင်ငံလုပ် ဝိုင်အနီရောင်ကို သောက်နေရာက “ နင်....မဲဇာ ဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့ လိုးဖူးလား.....” လို့ ရုတ်တရက် မေးလိုက်လို့ ဒေါ်နော်လွမ်း လည်း ချက်ချင်းကြီး မဖြေနိုင်ဘဲ...“ ဟို....ဒီ..ဟာ.....ဟိုဒင်း ” နဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ ပြီးမှ “ ဟုတ်....လိုးဖူးတယ်...မမ...” လို့ ဖြေလိုက်ပါသည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း တဟားဟားနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး....“ အမလေး...ဖြေဖို့ဟာ....ဘာဖြစ်နေတာလဲ....ဒီလို ဒီဇိုင်းမိုက်မိုက်နဲ့ ကောင်ငယ်လေးနဲ့ နီးနီးစပ်စပ် နေနေလုပ်နေတာ ဘယ်မငြိဘဲ ခံနိုင်ပါ့မတုံးဟဲ့....ဘယ်လိုလဲ....အလွမ်း....ကောင်းလား.....” လို့ မေးပြန်ပါသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း “ ဟုတ်ကဲ့မမ..ကောင်လေးက ဒီဖက်မှာ ကျွမ်းတယ်...တော်တယ်.....အားကလည်းရှိ..ဟိုဟာကလည်း တကယ့်ကို အောင်မြင်တယ်.....မဆိုးဘူး.....” လို့ ဖြေလိုက်ပါသည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ တယောက် မဲဇာကို သဘောကျနေပြီ လို့ ဒေါ်နော်လွမ်း သိလိုက်သည် ။ဟင်း...မဲဇာတယောက် အတော် စန်းပွင့်နေပါလား ။

( ငါ ဒီကောင်လေးကို တော်တော် စိတ်၀င်စားနေတယ်..အလွမ်း......သူနဲ့ ငါ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်....ဒီအိမ်မှာတော့ မဟုတ်ဘူး......ငါ သူနဲ့

 တွေ့တာကို သမီး၂ယောက် မသိစေချင်ဘူး.....နင် စီစဉ်ပေးမလား..အလွမ်း......)

 ( ဟုတ်...မမ....ရတယ်လေ..ဘယ်တော့ တွေ့မလဲဟင်.....)

 ( ဒီနေ့ဘဲ တွေ့မယ်ဟာ..သူ့ကို အင်းလျားလမ်းက ငါတို့ ၀ယ်ထားတဲ့ တိုက်ပုလေးကို လာခိုင်းမလား...)

 ( ဟုတ်ကဲ့ ....မမ.....)

 ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း လတ်တလော မဲဇာသည် ဆွေမာလှိုင်ရဲ့ အခန်းထဲမှာ ရောက်နေလို့ ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး ။ မီးဖိုခန်းထဲကို ပြန်လာခဲ့သည် ။

မဲဇာ ဆွေမာလှိုင်ကို သုံးချီ လိုးပေးအပြီး အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းလာတဲ့အခါ  မီးဖိုခန်းထဲမှာ ထမင်းဟင်းတွေ ပြင်ဆင်စီမံနေတဲ့ ဒေါ်နော်လွမ်းက ( မဲဇာ......ခဏလိုက်ခဲ့...ပြောစရာ ရှိလို့.....) လို့ ခေါ်သွားတာကြောင့် ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ အခန်းကို လိုက်သွားလိုက်ရသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းက အခန်းထဲ ရောက်တဲ့အခါ ( ဘယ်လိုလဲ မဲဇာ.......မင်းကို ဆေါမာလှိုင်က ဘယ်နှစ်ချီ လိုးခိုင်းလိုက်လဲ......ကြာလိုက်တာ.....) လို့ မေးလိုက်သည် ။

မဲဇာလည်း ( သုံးချီ...လိုးပေးခဲ့ရတယ်.....) လို့ ဖြေလိုက်သည် ။

( မင်းကို သူဌေးကတော်က တွေ့ချင်နေတယ်.....)

( ဗျာ....)

( အေး...မင်းနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်နေတယ် လို့ ငါ့ကို ပြောတာ...ကြည့်ရတာ မင်းကို လိုးခိုင်းတော့မယ် ထင်တာဘဲ......)

( ဗျာ....)

( အေး...အားမွေးထားကွာ...ဆေးသောက်စရာ ရှိလည်း သောက်......)

( ဟုတ်...ဘယ်တော့လဲ.......)

( မနက်ဖန် ....)

မဲဇာလည်း ဟူးကနဲ သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်လိုက်သည် ။ တော်ပါသေးရဲ့ ။ မနက်ဖန် ဆိုရင်တော့ သူ အားပြန်ပြည့်လောက်သည် ။ ခါတိုင်းလည်း ဆွဲနေကျပါဘဲ ။

( ကောင်းပြီ မဲဇာ.....မနက်ဖန် အင်းလျားလမ်းက သူတို့ မကြာခင်က ၀ယ်ထားတဲ့ တိုက်လေးကို သွားရမယ်.....)

( အိုကေပါ...ရတယ်လေ ....)

မဲဇာလည်း ( ဒါဆို ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရအုံးမလဲ.....ခိုင်းစရာ ရှိသေးလား...) လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း ပြုံးစိစိနဲ့ ( ရှိတာပေါ့ကွ...) လို့ ပြောလိုက်

ရင်း မဲဇာရဲ့ ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပါသည် ။

( ဘာလုပ်ရမှာလဲဟင်...)

( ငါ့ကို မှုတ်ပေး..ငါ စောက်ပတ် ယားနေတာ တော်တော် အနေရခက်နေတယ်.....)

မဲဇာရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူတွေကို သူ့လက်တဖက်နဲ့ သပ်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်တဲ့အခါ မဲဇာလည်း ( ရတာပေါ့...လာ......) လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ဆွဲ

 ခေါ်သွားလိုက်ပါသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မဲဇာရဲ့ ဆံပင်င်္တေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ဆွဲပြီး မဲဇာခေါင်းကို သူမပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို ဆွဲ

သွင်းလိုက်ပါသည် ။

( မှုတ်....မှုတ်..စောက်စိကို လျာနဲ့ ကလိပေးစမ်းကွယ် . . . .)

မဲဇာလည်း ဒေါ်နော်လွမ်း ကျေနပ်အောင် မှုတ်ပေးရတော့မည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်သည် ။ စောက်စိကို စပြီး လျာထိပ်နဲ့ ထိုးကလိပေးလေသည် ။

( အင်း........အင်း........ကောင်း..ကောင်းလိုက်တာ.....အင်း........အိုး...ဟုတ်တယ်..ဟုတ်တယ်.........ထိုး...ထိုး...လျာထိပ်နဲ့ ထိုး.........အား....အား......အား......)

အောင်မြတ်ကျော်သည် ခွန်မင်းလွင် တယောက် မူးယစ်ဆေးတွေနဲ့ မိလို့ အချုပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားသည် ဆိုတာကို သူ့အထက်က ရဲမှူး ဖုန်းဆက်ပြောလို့ သိလိုက်ရတဲ့အခါ ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည် ။ခွန်မင်းလွင်သည် ဒီလို လုပ်မယ့် လူစား မဟုတ်ဘူး ။ တခုခုတော့ တခုခုဘဲ ။ငါတို့အဖွဲ့ကို တယောက်ပြီးတယောက် လိုက်နှိပ်နေသလား မသိဘူး ။ ကြည့်ရတာ မိသားစုကဘဲ ဒို့အဖွဲ့ကို တိုက်ခိုက်နေသလား မသိဘူး ။

အောင်မြတ်ကျော်လည်း ညပိုင်း စောင့်ကြည့်မယ့် ကား ရောက်လာလို့ ဆွိဟပ်တီးဟောက်စ်ထဲကနေ ထွက်သည် ။

 ညပိုင်း ဆွိဟပ် ပိတ်တဲ့အချိန် စောင့်ကြည့်မယ့်ကားသည် မိသားစုက ဦးတေဇာလှိုင်တို့ နေတဲ့  လှိုင်ရိပ်သာ ကို မြင်နိုင်တဲ့ လမ်းထောင့်တနေရာမှာ ရပ်ထားကြ

မှာ ။ သူ ကားထဲက သူတို့လူနှစ်ယောက်ကို လက်ပြ နုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးပေါ်ကို တက်ခွလိုက်ပါသည် ။

တရုတ်တန်း

၁၉ လမ်း

စားသောက်ဆိုင်တွေက မီးခိုးနံ့တွေ ညှော်နံ့တွေ မွှန်ထွန်နေသည် ။

( ဆာတေးရမယ်...အကို...ဆာတေးစားမလား......)

 ( ငါးကင်တွေ လတ်ဆတ်တယ်...အကိုကြီး..ကင်လိုက်ရမလား....)

 ( ဘီယာမျိုးစုံရမယ် အကိုရေ . . .)

အောင်မြတ်ကျော် ဆိုင်တဆိုင်မှာ ၀င်ထိုင်လိုက်သည် ။

အရက်တပိုင်းနဲ့ ကြက်ရိုးသုတ် တပွဲ မှာလိုက်သည် ။ ကြက်တောင်ပန်တို့ ခြေထောက်တို့ လည်ချောင်းနဲ့ ခေါင်းတို့ကို ပဲရည် ငရုပ်သီးမှုန့် ကြက်သွန် နဲ့ သုပ်ပေး

တာ ။ သံပုရာသီးလေး ညှစ်ပေးလို့ မွှေးတေးတေးလေးနဲ့ ။

အရက်ကို မော့ချလိုက်ပြီး ကြက်ရိုးသုပ်ကို ပါးစပ်ထဲ တူနဲ့ သွင်းလိုက်သည် ။

ဖူး...အရက်က ပြင်းလှချည်လား.....

ခါတိုင်း သောက်နေကျ အရက်က ဒီနေ့ သိသိသာသာ ပြင်းနေသည် ။

ခေါင်းထဲ ထိန်းကနဲ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ ရင်ဘတ်ထဲ ပူလောင်မှုက အရမ်း ဆိုးဝါးသွားသည် ။

တခုခုတော့ မှားယွင်းနေပြီလား ။

အောင်မြတ်ကျော်ကြီး ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ထိုင်ရာက ထလိုက်သည် ။

ဆိုင်က ချာတိတ်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

( ဟိတ်..လာစမ်း...မြန်မြန် . . )

၀ုန်းကနဲ အသံကြီးနဲ့ အောင်မြတ်ကျော်ကြီး လမ်းဘေး ပလက်ဖေါင်းပေါ်ကို ပြုတ်ကျသွားသည် ။

( ဟာ..အကိုကြီး...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ.....)

အောင်မြတ်ကျော်ကြီး စကားမေးလို့ မရတော့ ။

ဘယ်ရမလဲ ။

သူ သေနေပြီ ။

( အသက်မရှိတော့ဘူးဟေ့......)

လူတွေ ဝိုင်းအုံလာကြသည် ။

မိသားစုကို အသွင်ယူ ထောက်လှမ်းနေတဲ့ အုပ်စုက လူတွေ တယောက်ပြီးတယောက် အကြောင်းအ

မျိုးမျိုးနဲ့ သေတဲ့လူလည်းသေ ထောင်ထဲရောက်သူလည်း ရောက် ဖြစ်ကုန်ကြလို့ လူသစ်တွေ အစားထိုး

ထည့်တဲ့အခါ ဒီလူသစ်တွေဟာ မိသားစုကြီးရဲ့ အကြောင်းတွေကို တိတိပပ မသိသေးသူတွေ ဖြစ်ကုန်

သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် သူ့လက်ချက်နဲ့ အောင်မြတ်ကျော်ကြီး အဆိပ်သင့်ကာ သေသွားတာကို ကျေနပ်

၀မ်းသာနေသည် ။ အခုဆိုရင် သူ့မိသားစုကို ဖြိုဖျက်ဖို့ ကြံစည်တဲ့ကောင်တွေ တော်တော်ကြီး အထိနာ

သွားပြီ မဟုတ်လား ။

ဟန်သာလှိုင်ဆီက ဖုန်း၀င်လာလို့ ဦးတေဇာလှိုင်လည်း တပည့်တွေနဲ့ ဆိပ်ကမ်းက ဂိုဒေါင်တလုံးကို

ဖေါက်ဖို့ကိစ္စကို တိုင်ပင်နေတဲ့အချိန် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည် ။

“ ပြော..သားလတ်..ဘာထူးလဲ.....”

“ ထူးတယ်..ဒက်ဒီ.....ကျနော်နဲ့ ခင်မင်လာတဲ့ မိတ်ဆွေ အသစ်တယောက်ဆီက ခိုင်ခိုင်လုံလုံ သတင်း

တခုရတယ်....အန်ကယ်နေသာလှိုင်တို့အိမ်မှာ ရောက်နေတဲ့ မဲဇာ ဆိုတဲ့ကောင်က ရဲတယောက် ဆိုတာ.....”

“ ဟေ.......ဟုတ်လား.....”

ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။

“ ဟုတတယ်..ဒက်ဒီ....ကျနော့်မိတ်ဆွေ ရန်လုံးအောင်က ရဲဟောင်းတယောက်...လပ်စားလို့ ပြုတ်တာ..သူ

က အခု ဆေးပြားဖြန့်တဲ့ ဒိုင် ဖြစ်နေတယ်....သူက အဲဒီမဲဇာက သူ့ရဲသင်တန်း အတူတူ တက်ခဲ့တာ တဲ့ ….. ”

“ သေချာအောင် လုပ်..သားလတ်...သေချာရင် အဲဒီငတိကို အပျောက်ရှင်းရမယ်.....”

“ အိုကေ..ဒက်ဒီ....သား ထပ် ဖေါ်ထုတ်အုံးမယ်......”

မနက် ဆယ်နာရီလောက်မှာ ဟန်သာလှိုင်သည် ဦးနေသာလှိုင်တို့ ခြံ၀င်းကြီးထဲက ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ကား

လေး ထွက်လာတဲ့အချိန် လမ်းထောင့်တနေရာကနေ စောင့်ကြည့်နေသည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းရဲ့ ကားပေါ်မှာ မဲဇာ ပါသွားတာကို သူတွေ့လိုက်သည် ။

( သူတို့ ဘယ်သွားကြတာပါလိမ့် . . .)

ဟန်သာလှိုင် သူတို့ကား အနောက်က ခပ်မှန်မှန်လေး မောင်းကာ လိုက်သွားလိုက်သည် ။

ဒေါ်နော်လွမ်းသည် မဲဇာကို အင်းလျားလမ်းက ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ မကြာခင်က ၀ယ်ထားတဲ့ တိုက်ကလေးဆီကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက မဲဇာကို မျက်စိကျသွားပြီး မဲဇာနဲ့ လွတ်လွတ် လပ်လပ် တွေ့ချင်သည် လို့ ပြောခဲ့လို့ ။ 

သူတို့ ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာဘဲ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် သူ့ဘီအမ်ဒဗျူကားဖြူလေးကို ကိုယ်တိုင်မောင်းပြီး ရောက်လာသည် ။ ဒေါ်နော်လွမ်းလည်း အလိုက်သိစွာနဲ့ ပြန်သွားလိုက်သည် ။

ဟန်သာလှိုင်သည် တိုက်ကလေးဆီကို သူတို့ ဘာလာလုပ်ကြတာပါလိမ့်လို့ တွေးနေသည် ။ ခြံထဲကိုသူ ၀င်လိုက်ဖို့ ကြံနေတုံးမှာ ဘီအမ်ဒဗျူကားဖြူလေးနဲ့ အန်တီ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ရောက်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရလို့ အထဲ မ၀င်သေးဘဲ ခဏ စောင့်ကြည့်နေသည် ။

“ အိုး....သူတို့ ဒီမှာ ဆုံဖို့ ချိန်းထားကြတာနဲ့ တူတယ်.....မဲဇာနဲ့ အန်တီ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ ညိနေကြတာ ဖြစ်မယ်......”

ဒေါ်နော်လွမ်း ပြန်သွားပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် မဲဇာကို တိုက်ထဲက ထမင်းစားခန်းလေးထဲကိုခေါ်သွားလိုက်ပြီး နံရံမှာ စင်နဲ့ ထားတဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ် အဖိုးတန် အရက်မျိုးစုံကို ပြပြီး “ မင်း ဘာသောက်ချင်လဲ မမနဲ့ အတူတူ သောက်ကြရအောင်...” လို့ မေးလိုက်သည် ။ 

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ တင်ပါးအိအိတွေက သူမ လမ်းလျောက်လိုက်တိုင်း တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အသဲယားစရာ ကောင်းလှသည် ။ မဲဇာလည်း တိုက်ကလေးထဲ နှစ်ယောက်ထဲမို့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှား ဖေါက်ပြန်လာသည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေကို ( မမ သောက်တာ ကျနော် သောက်မယ်....ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ်.....) လို့ ပြော လိုက်တော့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း ဂရေးဂုစ် ဗော့ဂါ နဲ့ သံပုရာရေတို့ကို ရောစပ်ပြီး ရေခဲတုံးလေးတွေနဲ့ ဖန်ခွက်လှလှလေးတွေထဲကို လောင်းထည့်သည် ။

( ကဲ သောက်ကြည့်အုံး..ဟောဒီက သီဟိုသရက်စေ့လှော်လေးတွေလည်း စားပါ.....) လို့ ပြောသည် ။

 ဆိုဖါရှည်ကြီးမှာ အတူတူ ထိုင်ရင်း အရက်လေးသောက်လိုက် အမြည်းလေး စားလိုက်နဲ့ စကားပြောကြရင်း ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေနဲ့ မဲဇာ တစတစနဲ့ ပိုပြီး ရင်းနှီး ခင်မင်လာကြသည် ။

“ မင်းမှာ ရည်းစားတွေ ရှိခဲ့လား...မင်းလို လူချောလေး တယောက် ...ကိုယ်လုံးကလည်း ခပ်မိုက်မိုက်လေးနဲ့ဆိုတော့ ကောင်မလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေမှာ ဘဲ ဆိုတာ မမ သိပါတယ်.....”

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက စကားပြောရင် တို့လားထိလား သိပ်လုပ်သည်။ သူမရဲ့ လက်သဲချွန်ချွန် နဲ့ လက် ချောင်းလေးတွေက မဲဇာရဲ့ လက်မောင်းနဲ့ ပေါင်တန်တွေကို မကြာခဏ တို့ထိ ကုတ်ခြစ်သည် ။ သူမ ဆီက ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းကလည်း ရှုရှိုက်နေရတာ စိတ်တွေကို ထကြွ ပြင်းထန်လာစေသလိုဘဲ ။

“ မဲဇာ......မင်း ဘယ်လောက် နမ်းတတ်လဲ မမ သိချင်တယ်....မမကို နမ်းကွယ်....”

နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး ရဲရဲနီ ဆိုးထားတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ သူ့အနားကို တိုးကပ်လာသည် ။

အရက်ကလည်း တခွက်ပြီး တခွက် သောက်ထားပြီးပြီ ဆိုတော့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ပိုပြီး ရဲတင်းလာတဲ့အတွက် မဲဇာကို သူမကို နမ်းဖို့ ပြောလာပြီ ။

မဲဇာလည်း ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ ခါးသိမ်လေးကို ဆွဲဖက်သိုင်းလိုက်ပြီး သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲဖူးဖူးတွေကို ငုံပြီး စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် မဲဇာ စုတ်တာတွေကို ချက်ချင်းကြီးဘဲ တုံ့ပြန် စုတ်လေတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်ယက်တာတွေက ရပ်လို့မရတော့ ။

မဲဇာလည်း စပြီ ဆိုရင် နှေးမနေတော့ ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ တင်ပါးအိအိတွေကို ကိုင်သည် ။ အို....စော်ကြီး အတွင်းခံ ပင်တီ ၀တ်မထားဘူး ။ တင်ပါးအိအိတွေကို ကောင်းကောင်း နယ်ဖတ်နေတဲ့ မဲဇာ လည်း လီး အရမ်းကို မတ်ထောင်နေပါပြီ ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နေရာကနေ မဲဇာရဲ့ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖွင့်ချဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ သူမ လိုလားနေတာကို ရအောင်ယူဖို့ ကြိုးစားလိုက်တာပါ ။ သူမလိုချင်တာက ကြီးသည် ရှည်သည်လို့ နံမည်ကြီးထားတဲ့ မဲဇာရဲ့ လီးတန်ကြီး ။

ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကို ဆွဲချ ချွတ်ပစ်လိုက်တာနဲ့ မဲဇာရဲ့ လီးကြီးက ဘွားကနဲ

ပေါ်လာသည် ။ ငေါငေါကြီး ထောင်စပြုနေတဲ့ လီးကြီးက သူ့လင် ဦးနေသာလှိုင်ထက်တောင်

ကြီးနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် လင်ကြီးဦးနေသာလှိုင်ရဲ့ ကာမဆန္ဒဖြည့်ဆည်းပေးတာတွေကို တင်းတိမ်

အားရမှု မရှိတာကြောင့် အမြဲတမ်းဘဲ သူမလိုအင်တွေကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ဖြည့်ပေးမယ့် အားကောင်း

မောင်းသန် လူတယောက်ကို ရှာဖွေနေခဲ့တဲ့ ကာမငတ်မွတ်နေသူ မိန်းမ တယောက်ပါ ။

တရုတ်ပြည်နယ်စပ်မြို့ကို သွားခဲ့ပြီး လူကုန်ကူးတဲ့ အလုပ်တွေကို လင်ဖြစ်သူနဲ့အတူ အားကြိုးမာန်

တက် လုပ်ခဲ့တုံးကလည်း လင်ဖြစ်သူက တဖက်နိုင်ငံထဲကို အလုပ်နဲ့ ထွက်သွားလိုက်တာ ပြန်မလာ

နိုင်လို့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် တယောက်ထဲ ပျင်းပျင်းနဲ့ စျေးဆိုင်တွေကို လမ်းသလားမိသည် ။

လင်ကြီးဦးနေသာလှိုင်ရဲ့ တပည့်ရင်း နက်ကြုတ်က အဖေါ်လိုက်ပေးသည် ။

နက်ကြုတ်သည် အသားမဲတဲ့အပြင် ရုပ်ကလည်း ကြမ်းသည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် လင်မရှိခိုက်

အားလပ်နေပြီး အစားအသောက်ကောင်းတွေ စားနေတဲ့အတွက် လိင်စိတ်တွေက ထူးထူးကဲကဲ ပေါ် 

ပေါက်ပြင်းထန်လာသည် ။

အနားမှာ အမြဲ ခစားနေတဲ့ လင်ကြီးဦးနေသာလှိုင်ရဲ့ တပည့်ကျော် နက်ကြုတ်နဲ့ “ ဖြစ် ” လိုက်ရရင် 

ဘယ်လိုနေမလဲလို့ စိတ်ကူးယဉ်မိသည် ။ နက်ကြုတ်က သစ္စာရှိလူယုံတပည့်ပေမယ့် သူမလို ဖြူဖြူ 

သန့်သန့် တောင့်တင်းစိုပြေတဲ့ မိန်းမ တယောက်ကို လိုးရမယ်ဆိုရင် ငြင်းလိမ့်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ 

တွက်ဆပြီး နက်ကြုတ်ကို အရက်၀ယ်တိုက်ပြီး မြှူဆွယ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည် ။

နက်ကြုတ်လည်း ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ တွက်ဆသလိုပါဘဲ ။

အရက်မူးလာတော့ လျာသွက်အာသွက်နဲ့ ညစ်ညမ်းတဲ့ ဟာတွေကို တခွိခွိနဲ့ ပြောလာသည် ။ သူ့ အ

နေနဲ့ မိန်းမနဲ့ ပြတ်လပ်ကင်းကွာနေတာကြောင့် အခုလို အချိန်မှာ အခွင့်အလမ်းသာ ရခဲ့ရင် ဘာမှ မ

စဉ်းစားတော့ဘဲ တက်လုပ်မိလိမ့်မယ် လို့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ပြောလာသည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း ဟိုတယ်

ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ နက်ကြုတ်ကို ရေချိုးခိုင်းလိုက်သည် ။

နက်ကြုတ်လည်း ရေ၀င်ချိုးလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန် တဘက်လေးဘဲ ကိုယ် 

မှာ ပတ်ထားတဲ့အခါ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း နက်ကြုတ်ရဲ့ ဗလာကျင်းနေတဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက လက်

မောင်းရင်အုပ် တောင့်တောင့်တွေနဲ့ ရင်ဘတ်က အမွှေးလိန်ကောက်ကောက်တွေကို မြင်ရတဲ့အခါ

စိတ်တွေ ပြင်းထန် ဖေါက်ပြန်လာပြီး နက်ကြုတ် စည်းနှောင်ထားတဲ့ တဘက်ဖြူလေးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲ 

ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

“ အိုး......ဆရာမ.......ဟာ.......”

နက်ကြုတ်ရဲ့ ခါးက တဘက်လေး ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ လက်ထဲကို ပါသွားသည် ။ နက်ကြုတ် တကိုယ်

လုံး ဗလာကျင်းသွားသည် ။ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်တွေ ကြားထဲက လီးမဲမဲကြီးကို ဘွားကနဲ ပေါ်လာတာ

တွေ့လိုက်ရတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် လီးထွားထွား ရှည်လမျောကြီးကို မြင်တာနဲ့ တအားကြိုက်သွား

မိပြီး “ မင်း လီးက တအားရှည်ပြီး တုတ်ပါလား နက်ကြုတ်.....” လို့ အားပါးတရ ပြောလိုက်မိတော့

နက်ကြုတ်လည်း “ ဆရာမ...သဘောကျရင် ကျုပ် ဆရာမကို ကောင်းကောင်း လိုးပေးနိုင်တယ်ဗျ...” လို့

ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း “ ကဲ မင်းဆရာ ပြန်မလာခင် ငါနဲ့မင်း ပျော်ကြမယ်....မင်းက

နုတ်လုံဖို့တော့ လိုတယ်နော်...” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်အစားတွေကို တခုမကျန် ချွတ် 

ပစ်လိုက်လေသည် ။

ဖြူဖွေးတောင့်တင်းတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ ကိုယ်လုံးတွေကို ၀တ်လစ်စလစ်နဲ့ တွေ့လိုက်ရတဲ့ နက်ကြုတ် တယောက် အရမ်းကို ရူးသွပ်သွားသည် ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေကို အတင်းဖက် အတင်းကိုင်

ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲတော့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျပြီး “ နက်ကြုတ်ရယ်...

ဖြည်းဖြည်းပေါ့ဟယ်.....” လို့ ပြောဆိုလိုက်ရင်း ပက်လက် အနေအထားနဲ့ အိပ်ရင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေ

ကို ဖြဲကားပေးလိုက်သည် ။ နက်ကြုတ်လည်း ပေါင်ကြားကို ခေါင်းသွင်းပြီး ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ စောက်

ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရ ယက်ပေးလေသည် ။

နက်ကြုတ်ရဲ့ လျာကြမ်းကြီးက ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ အသဲခိုက်သွားရအောင်ကို ကောင်းလှသည် ။ စောက်ရည်တွေ တအား ပန်းထွက်တဲ့အထိ အကြိမ်ကြိမ် “ ပြီး ”ရသည် ။ နက်ကြုတ်က ဘာဂျာတင်

ကောင်းတာ မဟုတ် ။ လိုးတာကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း နဲ့ အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းလွန်းတော့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ တအားကို ကျေနပ်သဘောကျခဲ့သည် ။ လင်ကြီးဦးနေသာလှိုင် ပြန်မလာမချင်း နက်ကြုတ်ကို လိုးခိုင်းခဲ့သည် ။ နက်ကြုတ်ကလည်း စောက်ဖုတ်သာမက ဖင်ပေါက်ကိုလည်း ယက်ပေး 

သည် ။ ဖင်ကိုလည်း လိုးသည် ။

ရန်ကုန်မြို့ကို ပြန်ရောက်ကြတော့ လင်ဖြစ်သူက နက်ကြုတ်ကို အလုပ်တခုနဲ့ မဲဆောက် မြ၀တီဖက်ကိုခိုင်းလိုက်တာကြောင့် ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း နက်ကြုတ်နဲ့ လိုးချင်သေးပေမယ့် အဆင်မပြေတော့ ။ဒီအချိန်မှာ အိမ်မှာ ခိုင်းတဲ့ မဲဇာ ဆိုတဲ့ ကောင်လေးကို သူ မျက်စိကျသွားသည် ။ သမီးသင်ဇာက ဒီကောင်လေးကို အစပိုင်းမှာ ဘော်ဒီဂတ် အနေနဲ့ အမြဲတမ်းဘဲ သွားလေရာခေါ်သွားနေသည် ။ နောက် ပိုင်း သဘော်ာ အရာရှိတယောက်နဲ့ ရည်းစား ဖြစ်သွားတော့ ကောင်လေးကို မခေါ်သွားတော့လို့ကောင်လေးလည်း နော်လွမ်းနဲ့ဘဲ မီးဖိုထဲ ကူလုပ်နေတာတွေကို တွေ့သည် ။

အခုတော့ ကောင်လေးသည် သူမရှေ့မှောက်ကို ကိုယ်လုံးတီးကြီး လီးကြီး ငေါငေါကြီး ထောင်လို့ ရှိနေရောက်နေပြီ ။ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် လီးတန်ကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးကားကားကြီးကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့သပ်ကြည့်နေသည် ။ လီးတန်ကြီး ထိပ်က အပေါက်လေးမှာ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်ကြည်လေးကို သူမ လက်ညှိုးလေးနဲ့ တို့ယူလိုက်ပြီး လျာနဲ့ တို့ကြည့်လိုက်သည် ။

နက်ကြုတ်လိုဘဲ အပီလိုးပေးမယ့်ချာတိတ်ပါ ။ 

“ မဲဇာ.....”

“ ဗျာ...မမ.....”

“ မင်းဟာကြီးက အားရပါးရကြီးကွာ...မမ အသဲယားလိုက်တာ.....မမ စုတ်ချင်တယ်....”လို့ ညုတုတုလေ

သံလေးနဲ့ ပြောလိုက်ရင်း လီးတန်ကြီးရဲ့ အရင်းပိုင်းကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည် ။

မဲဇာအေ၇ှ့မှာလည်း ဒူးလေးထောက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်...စုတ်ပါ....မမ.....”

မဲဇာက ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူ နှစ်ချပ်ဆီကို သူ့လီးတန်ကြီးကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်တော့ ပါးစပ်နဲ့ မဆန့် ။ တုတ်လွန်းနေတာကိုတွေ့ရလို့ ထိပ်ဖူးကြီးကို အရင်ဆုံး လျာလေးနဲ့ လျောက်ယက်လိုက်သည် ။

“ ကြီးလိုက်တာဟယ်.....အမလေး....”

ပါးစပ်ကို အတင်းဖြဲပြီး လီးထိပ်ကားကြီးကို ငုံလိုက်ရင်း လျာလေးနဲ့ လီးထိပ်လုံးကို မွှေ့ပတ်ရင်း စုတ် ပါတော့သည် ။

မဲဇာလည်း သူဌေးကတော် ချောချောတောင့်တောင့်ကြီးက ဒူးလေးထောက်ပြီး လီးစုတ်ပေးနေတာကိုမျက်စိစုံပိတ်ပြီး ခံယူနေသည် ။ လောကကြီးက သာယာလှပလှချည်လား လို့ ခေါင်းထဲ တွေးလိုက်မိသည် ။

ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာတဲ့ “ အဟမ်း အဟမ်း ” ဆိုတဲ့ ချောင်းဟန့်သံကြီးကြောင့်

မဲဇာရဲ့ ပိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေ ဖတ်ကနဲ ပွင့်သွားသည် ။

ဘယ်သူလဲ . . ။

ဟင် . . .။

လီးစုတ်ပေးနေတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း အသံလာရာကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ကြည့်ကောင်းတဲ့ ပွဲလေးဘဲ..ဒါပေမယ့်..ဒီထက် အရေးကြီးတာတွေ ရှိလို့ ဒီပွဲကို ရပ်လိုက်တော့ ”

ပစ္စတိုတလက်နဲ့ ချိန်ရွယ်ထားနေတဲ့ ဟံသာလှိုင်ကို မဲဇာနဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေတို့ တအံ့တသြ ငေး

နေကြသည် ။

ဟံသာလှိုင်က “ အန်တီချို......ခင်ဗျားဟာ တော်တော် သစ္စာမဲ့တဲ့ မိန်းမတယောက်ပါလား..ကျနော့်ဦး

လေးရဲ့ ကွယ်ရာမှာ အိမ်က ခိုင်းတဲ့ကောင်ကို လီးစုတ်ပေးနေတယ်...အံ့ရော.....တောက်.....” လို့ မဲ့ရွဲ့

ပြီး ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေက “ သား....သား....လူလေး....ဟံသာ......မင်း..မင်း....မင်းဦးလေးကို ပြန်မတိုင်လိုက်ပါနဲ့

ကွာ.....” လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

မဲဇာကတော့ လီးတန်းလန်း တောင်ရက်ကြီးနဲ့ တွေတွေကြီး ရပ်နေသည် ။

“ တိုင်တာ မတိုင်တာထက်...ပို အရေးကြီးတာက ဒီ မဲဇာ ဆိုတဲ့ ကောင်က သာမန် အလုပ်သမားလေး

မဟုတ်ဘူးဗျ..သူက ရဲထောက်လှမ်းရေးက အသွင်ယူထားတဲ့ စုံထောက် တယောက် …..    ” လို့ ဟံသာ 

လှိုင်က ပြောလိုက်တော့ မဲဇာကလည်း ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်သလို ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေကလည်း ပါးစပ်

အဟောင်းသားနဲ့ “ ဟင်..ဟုတ်လို့လား...မဖြစ်နိုင်ပါဘူး.......သားရယ်.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဟံသာလှိုင်က “ အန်တီချို....ပါးစပ် ခဏ ပိတ်ထားစမ်း.......ကျနော်က မဟုတ်ဘဲ မသေချာဘဲ မပြော

ဘူး....ဒီကောင့် တကယ့်နံမည်အရင်းက “ ကျော်သူရအောင် ”...သူက ရဲသင်တန်း အပတ်စဉ် (  ၂၅ )က

သူက ကသာမြို့ဇာတိ ….      ” လို့ ပြောလိုက်ပြီး “ မင်း ဘာတွေ သိထားလဲ..ဘာတွေ အထက်ကို သတင်းပို့ ထားလဲ....ငါ အကုန်သိချင်တယ်.....မဲဇာ.....အဲ....ကျော်သူရအောင်.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

မဲဇာက “ လူမှားနေပြီ ထင်တယ်...ကျနော်က ကသာက မဟုတ်ပါဘူး.....မုံရွာ တဖက်ကမ်း ဆားလင်းကြီး

ကပါ …..ကျနော် ရဲလည်း မဟုတ်ပါဘူး . . . .” လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။

ဟံသာလှိုင်က “ ထွတ်..မှင်သေသေနဲ့ ညာမနေနဲ့...ညာနေလို့တော့ အပိုဘဲ....မင်းနဲ့ အပတ်စဉ် တခုထဲ တက်ခဲ့တဲ့ကောင်က ငါ့ကို အကုန် ပြောပြီးပြီ …. မင်း ငါ့ဦးလေး ဦးနေသာလှိုင်ရဲ့ အိမ်မှာ အလုပ် 

 ၀င်လုပ်နေတာလည်း သူသိတယ်.....” လို့ ပြောလိုက်တဲ့အချိန် အခန်းထဲကို လူသုံးယောက် ၀င်လာလို့

ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေလည်း သူမအ၀တ်အစားတွေကို အမြန် ပြန်၀တ်လိုက်သည် ။

၀င်လာတဲ့လူသုံးယောက်က ဟံသာလှိုင်ရဲ့ တပည့်တွေပါ ။

သူတို့လက်ထဲမှာ သေနတ်ကိုယ်စီ ကိုင်ထားကြတာကို မဲဇာ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ကဲ.....ဘော်ဘီ....ဖျံကြီး...နဲ့.....အီကွေ့....မဲဇာကို ကြိုးနဲ့ တုပ်လိုက်ကွာ..သူတို့ကို ငါ့အဖေဆီကို ပို့ရ

မယ်....ငါ့အဖေက ဘယ်လို ရက်စက်တယ် ဆိုတာ ဒီကောင် သိသွားစေရမယ်ကွ.....ဟားဟားဟား....”

လို့ ဟံသာလှိုင်က ပြောလိုက်သည် ။ 

သူ့တပည့်တွေက မဲဇာအနားကို တိုးကပ်လာကြသည် ။ 

မဲဇာရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်ကို ဆွဲပူးပြီး ကြိုးနဲ့တုပ်တဲ့အချိန် လျပ်တပျက် ပြန်တိုက်ခိုက်လိုက်တဲ့

မဲဇာကြောင့် ဟံသာလှိုင်ရဲ့ တပည့်သုံးယောက် အနောက်ကို လန်ကျကုန်သည် ။ သွက်လက် ပြင်းထန်

တဲ့ မဲဇာရဲ့ လက်သီး လက်ဝါးစောင်းတွေ က ဟံသာလှိုင်ရဲ့ တပည့်တွေရဲ့ မျက်နှာ လည်ပင်းနဲ့ ၀မ်းဘိုက်တွေကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် မိတ်ဆက် ထိတွေ့ကုန်သည် ။

“ အားးးးး.....”  “ အီး......” “ အူး......”

ဒါတင်မကဘဲ မဲဇာရဲ့ ခြေစောင်းကန်ချက်က ဟန်သာလှိုင်ရဲ့ သေနတ်ကိုင်လက်ကို ပြင်းထန်စွာ ထိတွေ့ 

မိတ်ဆက်လိုက်လို့ ဟံသာလှိုင်ရဲ့ လက်ထဲက သေနတ် လွတ်ကျသွားရသည် ။

“ အားးးးး......”

မဲဇာလည်း ခြာကနဲ လှည့်ပြေးသည် ။

အကန်ခံရတဲ့ လက်ကို နောက်လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဟံသာလှိုင်က “ ဟေ့ကောင်တွေ...

လိုက်ကြလေကွာ...မိအောင် ဖမ်းကြစမ်း.....” လို့ သူ့လူတွေကို အော်ဟစ်လိုက်သည် ။

မဲဇာက တိုက်ရဲ့ ဘေးပေါက်ကနေ ထွက်ပြေးသည် ။ 

အနောက်က ဟံသာလှိုင့်တပည့်သုံးယောက်က ပြေးလိုက်ကြသည် ။

တိုက်ကလေးရဲ့ ခြံပေါက် တံခါးကြီးက ပွင့်ဟနေသည် ။ မဲဇာ တဟုန်ထိုး ပြေးထွက်သွားတဲ့အချိန် ခြံ

ပေါက်၀ကို ကားတစီး ကျွိကနဲ ထိုးဆိုက်လာသည် ။

မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့ လို့ စာတမ်းပါတဲ့ အမိုးနက် ကိုယ်ထည်အဖြူ ခေါင်မိုးမှာ မီးတန်းပါတဲ့ ရဲကား ဖြစ် 

နေသည် ။ 

ဆင်းလာကြတဲ့ ရဲတွေကို တွေ့တော့ ဟံသာလှိုင်ရဲ့ တပည့်တွေ တုန့်သွား တန့်သွားသည် ။

“ ဟေ့ကောင်တွေ...လက်နက်ချ အဖမ်းခံ....ငါတို့ ဝိုင်းထားပြီးပြီ . . .” လို့ ရဲတယောက်က အော်သည် ။

ဟံသာလှိုင်က “ ပစ်ကြလေကွာ....ဦးအောင်ပစ်.....ပစ်...ပစ်......” လို့ အနောက်ကနေ အော်ဟစ် အမိန့်ပေးလိုက်လို့ သူ့တပည့်တွေက ရဲတွေဖက်ကို စပစ်ခတ်ကြသည် ။ ရဲတွေကလည်း အကာအကွယ် ယူပြီး ပြန်ပစ်ခတ်သည် ။ သေနတ်သံတွေ သောသောညံသွားသည် ။ တိုက်ပွဲလေးတပွဲ

လိုဘဲ တထိန်းထိန်း တဒိုင်းဒိုင်း ပစ်ခတ်နေကြသည် ။

ရဲကားသုံးစီး ထပ်ရောက်လာသည် ။ အထူး တိုက်ခိုက်ရေး ရဲတွေ ဖြစ်ပြီး ခေတ်မှီ မောင်းပြန် သေနတ်တွေ နဲ့ ။ များပြားလှတဲ့ ရဲအင်အားနဲ့ ပစ်ခတ်အားကြောင့် ဟံသာလှိုင်တို့ ရင်ဆိုင်ပြီး မပစ်နိုင်တော့ဘူး ။ တိုက်ထဲကို ၀င်ပြေးကြသည် ။

သေနတ်သံတွေ စဲသွားသည် ။ ဟံသာလှိုင်တို့ ဖက်က မပစ်ခတ်တော့ဘဲ ငြိမ်သွားသည် ။

( အပစ်ဆိုင်း...အပစ်ဆိုင်း . . .)

( လက်နက်ချ..လက်နက်ချ .....)

လက်ကိုင် အသံချဲ့စက်နဲ့ အော်ပြောတဲ့ ရဲတယောက်ရဲ့ အသံက ကျယ်လောင်လှသည် ။

မကြာခင် ဟံသာ လှိုင်နဲ့ သူ့ တပည့်တွေကို ရဲတွေ ဖမ်းဆီးလိုက်နိုင်သည် ။

လက်ထိပ်တန်းလန်းနဲ့ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေသည် မဲဇာကို ( မင်းက တကယ်ဘဲ ရဲတယောက်ပေါ့နော်...) လို့ မေးလိုက်ပေမယ့် မဲဇာကတော့ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး ။

ဖုန်း စကားပြောနေသည် ။

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း  ဆက်ရန် >>>

မိသားစု (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း - ၉)

ရေးသူ - ပန်းရိုင်း

 (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ဦးနေသာလှိုင် မြို့သစ်က ခြံထဲမှာ ရောက်နေသည် ။

တပည့်တွေ ခေါ်ထုတ်လာတဲ့ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးတွေကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်နေသည် ။

( အကုန်လုံးက တကယ့် အလန်းစားလေးတွေ ချည်းဘဲ...မင်းတို့ မဆိုးဘူး........ဒါလေးတွေက စျေးကောင်းရမယ့်ဟာလေးတွေ...)

ဒီအချိန်မှာ ဖုန်းမြည်လာလို့ ဦးနေသာလှိုင် ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်လိုက်သည် ။

သူ့မိန်းမ ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ခေါ်တာ ။

( ဟယ်လို.....မိုင်ဒီးယား....ချစ်ချစ်.....ဘယ်ရောက်နေလဲ...ကိုကို စောစောက ဆက်သေးတယ်.....)

( ဟုတ်တယ် ကိုကို ရှော့ပင်လုပ်နေလို့..ကိုကို အခု ဘယ်မှာလဲဟင်......)

( ကိုကိုလား.....မြို့သစ်က ခြံထဲမှာ....ခင့်အောင်တို့ ရလာတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို ကြည့်နေတာ.....မဆိုးဘူး...သန့်တယ်.....)

( ကိုကိုနော်..နှာဘူးကျမနေနဲ့.....ဟင်း.....ချို အခု လိုက်လာခဲ့မယ်.....စောင့်နေ...အဲ့မှာ......)

( အိုခေ...လာခဲ့ ချို.....ဒို့ ဒီကောင်မလေးတွေကို တဖက်နိုင်ငံကို ပို့ဖို့ တိုင်ပင်ရမယ်...နက်ကြုတ်လည်း မဲဆောက်က ပြန်ရောက်နေပြီ.....)

( ဆီးယူး ကိုကို......တွေ့မယ်....မကြာခင် . . .)

မကြာခင် ဦးနေသာလှိုင် ရှိနေတဲ့ မြို့သစ်က ခြံထဲကို ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ ရောက်လာပါသည် ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ တယောက်ထဲတော့ မဟုတ် ။

အနောက်က ရဲတွေ တအုပ်တမကြီး ပါလာသည် ။

( ဟာ..ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ.......)

ဦးနေသာလှိုင်ရဲ့ ငိုသံပါနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ အသံကြီး ။

ဦးနေသာလှိုင်နဲ့ တပည့်တွေလည်း ခုခံဖို့ အချိန် မရလိုက်ကြ ။ ရဲတွေရဲ့ ဖမ်းဆီးတာကို ခံလိုက်ကြရသည် ။

သူတို့ရဲ့ ( နေမ၀င်ရိပ်သာ ) ကြီးထဲမှာလည်း ယူနီဖေါင်း၀တ် ရဲတွေရော အရပ်၀တ်နဲ့ ရဲတွေရော တပြုံကြီး ရောက်နေသည် ။

ဧည့်ခန်းမကြီးထဲမှာ ဒေါ်နော်လွမ်း သင်ဇာလှိုင်..ဆွေမာလှိုင်နဲ့ အိမ်အကူတွေ ယာဉ်မောင်းတွေ အကုန်လုံးကို လက်ထိပ်ခတ်ထားပြီး ရဲတွေက စစ်မေးနေသည် ။

တအိမ်လုံးကို ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာဖွေကြတော့ မူးယစ်ဆေးပြားတွေ အထုပ်ပေါင်း တော်တော်များများကို တွေ့ကြသည် ။

( အခြေအနေ မကောင်းဘူးဟေ့...လစ်စို့......)

ဦးတေဇာလှိုင် ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ရဲ့ ( လှိုင်ရိပ်သာ )ကြီးထဲကနေ သီဟလှိုင်နဲ့ ခုနစ်ထွေ ...ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့က ကားနဲ့ မောင်းထွက်ကြဖို့ လုပ်ကြပေမယ့် ခြံတံခါးကြီးကို  သော့ခတ်ထားတာကို သူတို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

( ဘယ်သူ သော့ခတ်ထားလဲ..သားကြီး..ဆင်းကြည့်စမ်းကွာ..အရေးထဲ.....တောက်..နေသာလှိုင်တို့ အိမ်ကို ရဲတွေ ပိတ်ဖမ်းထားတယ်...ဒို့ဆီလည်း လာတော့မှာ ....) လို့ စိုးရိမ်တကြီး ပြောလိုက်တဲ့ ဦးတေဇာလှိုင်သည် ကားပေါ်က ဆင်းကြည့်တဲ့ သီဟလှိုင်ကို ခြံပေါက်၀က လုံခြုံရေးတဲလေးထဲက လက်နက်ကိုင်တွေ ထွက်လာပြီး ဖမ်းချုပ်လိုက်ကြတာကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ ( ငါတို့ နောက်ကျသွားပြီ.....) လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံကြီးနဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို ပြောလိုက်သည် ။

ခုနစ်ထွေက ပစ်စတို သေနတ်ကို ဖြောင်းကနဲ မောင်းဆွဲတင်ပြီး ကားထဲက ဆင်းလိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်ကို ပြေးကူဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

( ခုနစ်ထွေ...မလုပ်နဲ့..စိတ်လျော့..လက်ထဲက သေနတ်ကို ချလိုက် .....)

လူတယောက်က ခုနစ်ထွေရဲ့ အနောက်ကနေ သေနတ်နဲ့ ချိန်းထားပြီး ပြောလိုက်တာ ။

ယောက်ျားဖါသည် တယောက်အနေနဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် အနားကို ကပ်ခဲ့တဲ့ ဇင်မင်းမောင် ပါ ။

( သေနတ် ချလိုက်နော်...ချဆို ချလိုက် . . .)

ခုနစ်ထွေလည်း သေနတ်ကို သံမံတလင်း ကြမ်းပေါ်ကို ချလိုက်ရသည် ။

( တောက်.....)

ရဲတယောက်က ခုနစ်ထွေကို လက်ထိတ်ခတ်လိုက်သည် ။

ခုနစ်ထွေက တံတွေးကို ပျစ်ကနဲ ထွေးထည့်ရင်း ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း ဆဲလိုက်သည် ။ 

ဒေါ်စပယ်ခိုင် မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ( ဟင်...ဇင်မင်းမောင်.......မင်း.......မင်းက ရဲလား......) လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဦးတေဇာလှိုင်လည်း ( ဟာ....မြွေပွေးခါးပိုက်ပိုက်မိ

တာဘဲ...) လို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြောလိုက်သည် ။

ဇင်မင်းမောင်က ယူနီဖေါင်း၀တ် ရဲတွေကို ဦးတေဇာလှိုင်နဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်တို့ကို လက်ထိပ်ခတ်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။

( တောက်..မင်း တော်တော် ရက်စက်တယ်...ဇင်မင်းမောင်...မင်းကို ယုံခဲ့မိတာ မှားတယ်.....)

ဒေါ်စပယ်ခိုင်က ငိုနေရင်း တုန်ရီစွာနဲ့ ပြောလိုက်တာပါ ။

ဇင်မင်းမောင်ကတော့ ဒေါ်စပယ်ခိုင် ဘာတွေ ပြောနေသလဲ ဆိုတာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ခြံထဲကို တဖွဲဖွဲနဲ့ ၀င်လာကြတဲ့ ရဲတွေကို ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ တိုက်ကြီးကို နေရာလွတ် မကျန်အောင် ရှာဖွေကြဖို့ ညွှန်ကြားနေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ သီဟလှိုင်နဲ့ မက်မောလှိုင်သည် သီဟလှိုင်ရဲ့ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းမှာ ရောက်နေသည် ။

သူတို့သည် သူတို့ ဖုန်းတွေကို ပိတ်ထားကြလို့ ပြင်ပလောကကြီးနဲ့ သူတို့ရဲ့ ( မိသားစု ကြီး ) ဘာတွေ ဖြစ်နေကြသည်ကို လုံး၀ မသိကြပါ ။

အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးနေကြသည် ။

မက်မောလှိုင်သည် ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ စိတ်ကြိုက် ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးသည် ။

ခါးသေးသေး အောက်က ကားစွင့်နေတဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဖြဲကိုင်ထားရင်း ဒေ၀လှိုင်သည် မို့ဖေါင်းနေတဲ့ မက်မောလှိုင်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးနေသည် ။

( အား.....အင်း........အင်း....အိုး.....အင်း........)

( ကောင်းလားမက်မော.....ကိုကိုလိုးတာ ကောင်းလား....)

( အင်း..အရမ်းကောင်းတယ်..ကိုကို.....လိုး...တအားဆောင့်ပေး.....ဆောင့်ထည့်ပေး....)

မက်မောလှိုင်ရဲ့ အသံလေးက ရမက်ပြင်းတဲ့ အသံလေး ။

ဖွတ်ဖပ်ဖပ် ဖွတ်ဖပ်ဖပ် ဖွတ်ဖပ်ဖပ် ဖွတ်ဖပ် ဘွတ်ဖပ် ဖပ်ဖပ်ဖွတ်

အနောက်က ဒေ၀လှိုင် လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း မက်မောလှိုင်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေက တုန်ခါလှုပ်သွားကြသလို သူမရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးကလည်း တုန်ခါနေကြသည် ။

 ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးက မက်မောလှိုင်ရဲ့ ဖင်ကြားကို တဘတ်ဘတ်နဲ့ ၇ိုက်ခတ်နေသည် ။

( ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ် . . .)

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်နဲ့ ရွတ်နေတာ ။

ဒေ၀လှိုင်သည် မက်မောလှိုင်ကို ချိန်းလိုးလိုက် ဇီဇဝါကို ချိန်းလိုးလိုက်နဲ့ အရမ်းကို အဆင်ပြေနေသည် ။

( လိုးကိုကို..လိုး....လိုး.......)

မက်မောလှိုင်က မျက်လုံးစုံပိတ်ပြီး အော်ပြောလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း အားကုန်ဆွဲတော့တာဘဲ ။ တဖပ်ဖပ် အသံတွေနဲ့ ရှူးရှူး ဆိုတဲ့ အသက်ရှုသံပြင်းးပြင်းတွေ ဆူညံနေသည် ။ 

မကြာခင် ဆက်တိုက် တအားနင်း ဆောင့်ထည့်ပေးနေတဲ့ ဒေ၀လှိုင်နဲ့ မက်မောလှိုင်တို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားကြသည် ။

( ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်.....ကိုကိုလိုးပေးတာ ကျေးဇူးတင်တယ်နော်.....)

မက်မောလှိုင်က ဒေ၀လှိုင်ကို ဖက်တွယ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲကို ၀င်လိုက်သည် ။

ဒေါ်ဒေစီသည် တံခါးဘဲလ်သံကြောင့် ဦးတေဇာလှိုင် ရောက်လာပြီလို့ ထင်ပြီး ချောင်းကြည့်ပေါက်လေး

ကနေ မကြည့်တော့ဘဲ တံခါးကို ကဗျာကရာ ဖွင့်လိုက်သည် ။

“    ဟင်  ”

မထင်မမှတ်ထားတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ အံ့သြသွားတဲ့ ဟန်ပန် အမူအရာက ဒေါ်ဒေစီရဲ့ မျက်နှာမှာ

ပေါ်လွင်နေသည် ။

“ ကိုသက်ပိုင် . . .”

ထောင်ထဲမှာ ရောက်နေတဲ့ လင်ဖြစ်သူကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရလို့ပါ ။

သူလွတ်ဖို့က နှစ်တော်တော်များများ လိုသေးသည်လေ ။

“ ဘယ်...ဘယ်......ဘယ်လို ရှင် ထွက်လာသလဲ......”

ဒေါ်ဒေစီရဲ့ အသံတွေက တုန်နေသည် ။ လက်တွေရော ဒူးတွေရော တုန်နေသည် ။

ဦးသက်ပိုင်က အိမ်ထဲကို လှမ်း၀င်လိုက်ပြီး တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီးမှ “ မင်း ငါ့ကွယ်ရာမှာ ဖေါက်ပြန်နေ

တယ်လို့ ကြားရလို့ ငါ ထောင်ကနေ ထွက်ပြေးလာတာ....မင်းကိုရော ဟိုကောင်ကိုရော ငါ သတ်မယ်

ဒေစီ.....” လို့ အသံတိုးတိုးနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်ဒေစီလည်း ဦးသက်ပိုင်နဲ့ ပေါင်းသင်းခဲ့တာ ကြာပြီ ဆိုတော့ ဒီလူ ဘယ်လို စိတ်နေသဘောထား ရှိ 

တယ် ဆိုတာကို သိသည် ။ ဦးသက်ပိုင်သည် ဦးတေဇာလှိုင်ရဲ့ လက်အောက်က လူမိုက်အဖြစ် နှစ်တွေ

တော်တော်ကြာကြာ လုပ်ခဲ့သူ...ရက်စက် ပြတ်သားသူ တယောက် ဆိုတာ ဒေါ်ဒေစီ အသိဆုံး ။

“ ကိုသက်ပိုင်..ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ..ကြားစကားတွေ မယုံစမ်းပါနဲ့....သူများ ပြောစကားနဲ့ ကိုယ့်

မိန်းမကို ရန်ရှာတာတော့ ရှင် ဦးနှောက် မရှိရာ ရောက်တာပေါ့....ကျမလေ..ရှင် အထဲမှာ စားဖို့ ငပိတွေ

ကြော်....အမဲသားတွေ ကြော်နဲ့....ရှင်ကတော့ ကျမကို စွပ်စွဲနေတယ်..ကျမ ၀မ်းနည်းတယ်ရှင်.....”

ဒေါ်ဒေစီရဲ့ မျက်ရည်တွေ ကျလာသည် ။

ဦးသက်ပိုင် တွေဝေသွားသည် ။ 

သူသည် ချီးဇလားရဲ့ စကားတခွန်းထဲနဲ့ ဒေစီတယောက် တေဇာလှိုင်နဲ့ ဖေါက်ပြန်နေသည်လို့ ထင်ခဲ့

တာ ။ ဒေါ်ဒေစီ ငိုတော့ သူ စိတ်မကောင်းဘူး ။

ဦးသက်ပိုင် တွေဝေသွားတာကို ဒေါ်ဒေစီက ချက်ချင်း သိလိုက်သည် ။

“ ရှင်က ကျမကို သတ်ပစ်မယ်ပေါ့လေ..ဟုတ်လား....တကယ်ဆို....ကျမက ရှင် မရှိလို့ တယောက်ထဲ

အထီးကျန်ဆန်ပြီး ညဖက်ဆို လွမ်းနေရတာတွေက ဆိုးလွန်းတယ်...ကိုသက်ပိုင်....ရှင်မို့ ပြောရက်တယ်”

လို့ ငိုပြရင်း ဦးသက်ပိုင် ရင်ခွင်ထဲကို ပြေး၀င်လိုက်သည် ။

ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က အလိုလို ဒေါ်ဒေစီရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ပွေ့မိရက်သား ဖြစ်သွားတော့

ဒေါ်ဒေစီက ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို တအားသိုင်းဖက်လိုက်လေသည် ။

ဒေါ်ဒေစီရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေက ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးကို ထိကပ်သွားသည် ။ သူ့မိန်းမ ဘရာ

စီယာ ၀တ်မထားတာကို ဦးသက်ပိုင် ချက်ချင်း သိလိုက်သည် ။

“ မင်း သေချာလား..ဒေစီ..မင်း ဟိုကောင်နဲ့ မဖေါက်ပြန်ဖူးဆိုတာ....”

“ တော်ပါ ကိုသက်ပိုင်....ကျမကို ခုထိ မယုံသေးဘူးလား....ပေါင်းလာတာဘဲ နှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ...ကျမ

က ရှင့်လို လူကောင်းတယောက်ကို သစ္စာမဲ့ပါ့မလားရှင်......”

ဒေါ်ဒေစီသည် သူမပေါင်ရင်းကို မာမာကြီးတခု လာထိုးထောက်နေပြီ ဆိုတာကို သတိထားမိလိုက်သည် ။

ဒါကြောင့် သူမရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးနဲ့ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဖိပွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ဦးသက်ပိုင် လီးကြီး မာတောင်နေပြီး သူမပေါင်တန်ကို လာထိုးမိထောက်မိနေသည် ။

“ လွမ်းလိုက်ရတာ ကိုသက်ပိုင်ရယ်....ကျမ တယောက်ထဲ အထီးကျန်နေရတာရှင့်.....”

ဒေါ်ဒေစီရဲ့အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့စကားသံလေးကြောင့် ဦးသက်ပိုင်လည်း သနားမိသွားပြီး

ဒေါ်ဒေစီရဲ့ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်မိသည် ။ စပယ်နံ့လေး သင်းနေတဲ့ ဒေါ်ဒေစီရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူ တွေ

ကိုလည်း ဖိကပ် စုတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ဒေါ်ဒေစီလည်း ဦးသက်ပိုင်ကို တုံ့ပြန် စုတ်ပြီးတဲ့နောက် “ ဧည့်ခန်းကြီးမှာရှင်....အိပ်ခန်းထဲ သွားကြပါ

စို့လား....” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လက်ကို ဆွဲခေါ်သည် ။

အိပ်ခန်းထဲ ကို ရောက်သွားတဲ့အချိန် ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးသည် ဘောင်းဘီထဲက ထိုးထောင်ကာ

 တောင်မတ် မာကြောနေပါပြီ ။

ဒေါ်ဒေစီက ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို အမြန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

ဦးတေဇာလှိုင် လာမယ်ဆိုပြီး အတွင်းခံတွေ တခုမှ ၀တ်မထားလို့ အိမ်နေရင်း ၀တ်ထားတဲ့ ဘလောက်

စ်အင်္ကျီနဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကိုလည်း ချွတ်လိုက်ရော ဒေါ်ဒေစီတယောက် ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဖြစ်သွားတော့

ငေးမောနေတဲ့ ဦးသက်ပိုင်လည်း ဒေါ်ဒေစီကို ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပေါင်တန် 

နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားလိုက်သည် ။ အမွှေးရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ညိုတိုတိုနဲက မို့ဖေါင်းကြွနေ

တော့ ဦးသက်ပိုင် ပေါင်ကြားမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး စေက်ဖုတ်ကြီးကို လျာနဲ့ ယက်တော့တာဘဲ ။

ဒေါ်ဒေစီလည်း လင်ဖြစ်သူကို စိတ်ပြောင်းသွားအောင် အယုံသွင်းလိုက်နိုင်တာကို ကျေနပ် သဘောကျပြီး

သူယက်ပေးနေတာတွေကို အရသာခံနေမိသည် ။ နှစ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ကျော် ပေါင်းလာတဲ့ မယား ဖြစ် 

ပေမယ့် တကယ်ယက်ရတော့လည်း စိတ်တွေက ထန်သထက်ထန်လာပြီး လိုးချင်စိတ်တွေက ပေါ်ပေါက်

လာသည် ။ 

စောက်စိလေးကို ငုံစုတ်ပေးနေတော့ ဒေါ်ဒေစီလည်း တအားအားနဲ့ အော်ညည်းရင်း ဦးသက်ပိုင်ကို ဆက် မမှုတ်တော့ဘဲ လိုးပေးပါတော့ လို့ တောင်းဆိုတောင်းခံလေသည် ။

ဦးသက်ပိုင်လည်း ဒေါ်ဒေစီကို တက်ခွပြီး အားရပါးရဘဲ လိုးလေသည် ။

“ လိုး....လိုး....အား......အီး....ကောင်းလိုက်တာ.....အမလေး...ဒီလီးကြီးကို တအားလွမ်းနေရတာ....လိုးပေး

ပါ...လိုးပေး...တအားလိုး.....ဆောင့်လိုး......အီး....ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာရှင် . . ”

စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို တစွပ်စွပ်နဲ့ ၀င်ထွက်နေတဲ့ ဦးသက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးက အရင် ထောင်ထဲမ၀င်ခင် ထက် ပိုကြီးတုတ်လာသလားလို့ ဒေါ်ဒေစီ ထင်မိလိုက်သည် ။ 

သူမ ထင်တာ မမှားပေ ။ ဦးသက်ပိုင်သည် ထောင်ထဲရောက်ပြီးနောက် ထောင်ထဲက ေ၈ါ်လီ ဆရာတွေ

ရဲ့ အကူအညီနဲ့ သူ့လီးမှာ ေ၈ါ်လီတွေ ပတ်လည် ထည့်လိုက်တဲ့အတွက် ဒေါ်ဒေစီ အလိုးခံတဲ့အခါ

ထူးခြားတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတာ ဖြစ်သည် ။

ပက်လက် အားရအောင် လိုးပြီးတော့ ဒေါ်ဒေစီကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ တအားဆောင့်လိုး

ပြန်သည် ။ 

“ အိုး.....ကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်...လိုး....လိုး...တအားဆောင့်စမ်းပါရှင်....ဆောင့်....ဖိဆောင့်.....”

ဒေါ်ဒေစီရဲ့ အသံက ကျယ်လှသည် ။ တဖွတ်ဖွတ်တဖပ်ဖပ် အသံတွေ...အော်သံညည်းသံတွေ..အသက်

ရှူသံ ပြင်းပြင်း.....အားယူသံ တအင်းအင်းတွေကြောင့် အပြင် အိမ်ရှေ့တံခါး ဘဲလ်နှိပ်သံကို သူတို့ နှစ်

ယောက်လုံး မကြားကြပါဘူး ..။

ဘဲလ်နှိပ်လို့ မရတော့ တံခါးကို တဒုံးဒုံးနဲ့ ထုရိုက်သံတွေ ထွက်ပေါ်လာမှ ဒေါ်ဒေစီလည်း လိုးနေတုံး

ကြားလိုက်သည် ။

“ ဟင်.....တယောက်ယောက် လာထုနေတယ်....ကိုသက်ပိုင်....” လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဦးသက်ပိုင်က

လိုးလို့ တအားကောင်းကာ အရှိန်ရနေတဲ့အချိန် မရပ်လိုက်ချင်ဘူး ။

သို့ပေမယ့် ဒေါ်ဒေစီက သူ့ကို တွန်းပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။ ထမိန်ကို ရင်လျား

လိုက်သည် ။

“ ဘယ်သူလဲ....”

အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ရင်း မေးလိုက်တော့ အပြင်က “ သမီးပါ...ဇီဇဝါပါ....မေမေ.....” လို့ ဖြေလိုက်သံကို

ကြားလိုက်ရသည် ။ တံခါးပြေးဖွင့်ပေးလိုက်ရင်း “ သမီး...အိမ်သော့ ပါမသွားဖူးလား....” လို့ မေးလိုက် 

တဲ့အခါ ဇီဇဝါက “ ဟုတ်တယ်..မေမေ....မပါသွားဘူး..အရေးကြီးလို့ သမီး အိမ်ပြန်ပြေးလာတာ...အကုန်

ရှုပ်နေပြီ..အခြေအနေတွေက.....” လို့ ရေးကြီးသုတ်ပြာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘာတွေ ရှုပ်ကုန်တာလဲ....သမီး.....”

“ မိသားစုကြီး တခုလုံး အဖမ်းခံလိုက်ရပြီ....ရဲတွေ မီးခိုးကြွက်လျောက် လိုက်နေတယ် တဲ့...သမီးတို့ အိမ်ကိုလည်း ရဲတွေ ရောက်လာနိုင်တယ်....မေမေ...သမီးတို့လည်း ရှောင်နေရမယ် ထင်တာဘဲ....” လို့ 

ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဒေါ်ဒေစီလည်း အရမ်း တုန်လှုပ် အံ့သြနေသည် ။

“ သူတို့ အကုန် ထောင်ထဲ ရောက်သွားတယ် တဲ့လား.....”

“ ဟုတ်တယ်....မေမေ....သူတို့ အိမ်တွေကို ရဲတွေ ၀င်စီးနင်း ၀င်ရှာနေတယ် တဲ့....မူးယစ်ဆေးပြားတွေ

ရော လက်နက်တွေရော အများကြီး မိကုန်တာ တဲ့....”

“ ဟာ......”

ဒီအချိန်မှာ အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ ဦးသက်ပိုင် အိပ်ခန်းထဲကနေ ထွက်လာသည် ။

“ ဟင်....ဖေဖေ.....ဘယ်....ဘယ်လို ပြန်ထွက်လာတာလဲ.....”

“ ဒီလိုဘဲ သမီး......ငါ့နည်းငါ့ဟန်နဲ့ပေါ့.....နင်လည်း ဒေ၀လှိုင် ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ ဖြစ်နေကြတယ်ဆို...”

“ ဟုတ်တယ်....ဖေဖေ...သမီးတို့ ချစ်သူ ဖြစ်နေတယ်.....”

“ နင်ပြောနေတာတွေ အကုန်ကြားတယ်..သမီး.....အခု သူတို့ အဖမ်းခံနေရပြီလား....”

“ အကုန်လုံးလိုလိုပေါ့ ဖေဖေ...ဒေ၀လှိုင်တော့ မိမမိ မသိသေးဘူး......”

တင်တောင် တင်တောင် တင်တောင်....

ဇီဇဝါရဲ့ ဖုန်းလေး တုန်ခါလာသည် ။ အသံမြည်လာသည် ။

“ ဟင်...ကိုကိုခေါ်နေတယ်.....”

ဒေ၀လှိုင်က “ ဇီဇဝါ......အမေနဲ့ တနေရာရာကို ရှောင်နေကြ....ရဲတွေ အကုန်လုံးကို လိုက်စစ် လိုက်ဖမ်း

နေတယ်......” လို့ အလောတကြီး ပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရတော့ ဇီဇဝါက “ ကိုကို အခု ဘယ်မှာ

လဲ..ကိုကို လွတ်နေသေးလား...” လို့ အမြန် မေးလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်က “ ဟုတ်တယ်.....လွတ်နေတယ်....တနေရာရာမှာ ဆုံကြမယ်...အခု ချက်ချင်း...အိမ်ကနေ

ထွက်လိုက်ကြ....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဇီဇဝါလည်း ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး..“ ဖေဖေနဲ့မေမေ..သမီးတို့ ပြေးကြစို့...ရဲတွေ ရောက်လာတော့မယ်...”

လို့ ပြောသည် ။

မက်မောလှိုင် ကားမောင်းနေသည် ။

မောနုံးနေလို့ ကားကိုတောင် မတတ်သာလို့ မောင်းနေရတာ ။

သုံးချီတောင် အလိုးခံလာတာလေ ။

မက်မောလှိုင်သည် ကိုကိုဒေ၀လှိုင် လိုးပေးတာတွေကို ပြန် စမြုံ့ပြန် စဉ်းစားပြီး စိတ်တွေတောင် ပြန်ထ 

လာသလိုဘဲ ။

ကိုကိုဒေ၀လှိုင်နဲ့ သစ်သီးဖျော်ရည်ဆိုင်မှာ အတူတူ ထိုင်သောက်ကြပြီး အခုဘဲ လမ်းခွဲလာခဲ့တာ ။ 

ကိုကိုက တကယ် အလိုးကောင်း ။

ဟင်း...စောက်ပတ်ကို ကျိန်းစပ်နေတာဘဲ ။

အိမ်ကို ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ ခေါင်မိုး မီးတန်းနဲ့ ရဲကား နှစ်စီး ရောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ “ ဟင်...ဘာဖြစ်နေလဲ.....မာမီ.....မာမီ....တခုခု ဖြစ်သလား...မသိဘူး....”

မက်မောလှိုင် ကားပေါ်က ပြေးဆင်းသည် ။ အိမ်ထဲကို ၀င်လိုက်တော့ မာမီ ဒေါ်ဝေမာလှိုင် တယောက် 

လက်ထိတ်တန်းလန်းနဲ့ ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ ဟင်....မာမီ...ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ....ဘာလို့ မာမီ့ကို လက်ထိတ် ခတ်ထားတာလဲ.....”

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က “ မာမီက ဒါဒါကို သတ်လို့တဲ့.....” လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပါသည် ။

ရဲတယောက်က မက်မောလှိုင်ဆီကို လျောက်လာပြီး..“ မက်မောလှိုင်....မင်းကိုလည်း ဒါဒါကို သတ်တဲ့အခါ ကြံရာပါ အနေနဲ့ရော အလောင်းဖျောက်ဖျက်တာ အတွက်ရော ဖမ်းရလိမ့်မယ်....” လို့ 

ပြောလိုက်ပြီး လက်ထိတ်ခတ်လိုက်သည် ။

ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က “ သမီးနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး...ကျမကို ဖမ်းရင် တော်ရောပေါ့....သမီးကို မဖမ်းကြပါနဲ့

ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်....” လို့ ငိုယိုပြီး ပြောလိုက်သည် ။

ဖမ်းတဲ့ ရဲတွေထဲမှာ ကိုကိုဒေ၀လှိုင်တို့ အိမ်မှာ ကားဒရိုင်ဘာ အဖြစ် ခန့်ထားတဲ့ ဇင်မင်းမောင် ဆိုတဲ့ 

လူကြီးကိုပါ မက်မောလှိုင် တွေ့လိုက်သည် ။“ အော်...သူက ရဲတယောက်ကိုး......တောက်.....မိသားစု

တော့ ဒီတခါ ခံလိုက်ရပြီပေါ့...” လို့ မက်မောလှိုင် စဉ်းစားနေသည် ။

အေးစိမ့်တဲ့ အုတ်နံရံသုံးဖက် ကာရံထားတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးတွေ ထဲမှာ ဦးတေဇာလှိုင်..ဒေါ်စပယ်ခိုင်

ဦးနေသာလှိုင်...ဒေါ်ချိုချိုသင်ဆွေ..သားကြီးသီဟလှိုင်..သားလတ်ဟံသာလှိုင် နဲ့ ခုနစ်ထွေ ( ခေါ် )

စွဲစွဲမြသန်းတို့ကို ထည့်ထားသည် ။

မကြာခဏ အရပ်၀တ်နဲ့ လူတွေ ၀င်လာပြီး မျက်နှာကို အ၀တ်နဲ့ အုပ် လက်ထိတ်ခတ်ပြီး ခေါ်ထုတ်

သွားပြီး အခန်းကျယ်တခန်းမှာ မျက်နှာကို မီးစလိုက်နဲ့ထိုးပြီး မေးခွန်းတွေ တပုံကြီး မေးကြသည် ။

အစားမကကျွေး ရေမတိုက် သေးမပေါက်ရလို့ ဆင်းရဲပင်ပန်းနေကြသည် ။

တယောက်တခန်းမို့ အချင်းချင်းလည်း စကားပြောလို့ မရကြဘူး ။ ဦးတေဇာလှိုင်သည် အဓိက ဖြစ်

နေသည် ။ မိသားစုကို ဦးဆောင်တဲ့ တနည်းအားဖြင့် ဂိုဏ်းရဲ့ ခေါင်းဆောင် မဟုတ်လား ။

သူတို့ရဲ့ အဖေကြီး ထောင်မင်းသား ဦးဘလှိုင်တယောက် ပျောက်နေသည် ။ ရဲတွေ ဖမ်းဆီးချိန်မှာ 

သူ မရှိဘူး ။ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး...သူဘယ်မှာ ဆိုတာ ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် သူ သေဒါဏ်ကျမှာဘဲ...ဘယ်တော့မှ ဒီထောင်ထဲက ပြန်ထွက်ရမှာ မဟုတ်တော့

ပါဘူး ဆိုပြီး စိတ်ဓါတ်တွေ အကြီးအကျယ်ကျသည် ။ ရဲအသွင်ယူအုပ်စုကို ထောင်ထဲပို့တာတွေနဲ့

ရဲအုပ်အောင်မြတ်ကျော်ကို အဆိပ်ခတ်သတ်လိုက်တဲ့အမှုတွေက သူ့ကို ခြောက်လှန့်နေကြပြီ ။

လုပ်တုံးက လုပ်ခဲ့ပေမယ့် ခံဖို့ကျတော့ ကြောက်နေသည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း အေးစိမ့်တဲ့ အချုပ်ခန်းလေးထဲမှာ ရေကသောက်ချင် ..သေးလည်းပေါက်ချင်နေ

ပြီး စိတ်က ဆင်းရဲလွန်းလို့ ငိုနေရတာ တညလုံး ။

မနက်လင်းအားကြီး ။

တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အဆောက်အဦးကြီးထဲ ခပ်မှန်မှန်လေး လျောက်လာတဲ့ ဖိနပ်သံကို ကြားလိုက်ရ

သည် ။ သူတို့ ခေါ်စစ်ကြဦးမယ် ထင်တာဘဲ . .။ ဖိနပ်သံက ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ အခန်းလေးရှေ့မှာ ရပ်

သွားသည် ။

သော့ဖွင့်သံ ။ ကလောက်ဂျက်တက် . .ချောက်တောက် . .။

တံခါးပွင့်လာသည် ။ အပြင်က မီးရောင်ကြောင့် အထဲမှာ အမှောင်ထုထဲ ထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်စပယ်ခိုင်

မျက်စိစူးလို့ မျက်လုံးတွေကို အောက်စိုက်ထားနေရသည် ။ 

၀င်လာတဲ့လူက “ ထ....လိုက်ခဲ့...” လို့ ပြောလိုက်တော့ ဒီအသံကို ကြားဖူးသလိုလိုဘဲ ဆိုပြီး မော့ 

ကြည့်လိုက်တော့ ဇင်မင်းမောင် ဖြစ်နေသည် ။

“ ဟယ်...မင်း......မင်း.....”

ဇင်မင်းမောင်က လက်ညှိုးကို ပါးစပ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ် ထောင်လိုက်ပြီး “ ရှူး...တိတ်တိတ်နေ...”လို့

ပြောလိုက်ပြီး လက်မောင်းကနေ ကိုင်ပြီး ခေါ်ထုတ်သွားသည် ။

လမ်းကြားလေးထဲမှာ ဝါကျန့်ကျန့်မီးလေးတွေ ထွန်းထားသည် ။ သူခေါ်သွားတာက 

 အိပ်ခန်းလေး တခန်းထဲ ။

အခန်းလေးထဲကို သူတို့ နှစ်ယောက် ရောက်သွားပြီးတဲ့နောက် ဇင်မင်းမောင်က တံခါးကို အတွင်းက

သော့ပိတ်လိုက်သည် ။

( ရော့..ရေသောက်လိုက်အုံး......)

ကမ်းပေးလိုက်တဲ့ ရေသန့်ပုလင်းလေးကို ဒေါ်စပယ်ခိုင် လှမ်းယူလိုက်ပြီး တကွပ်ကွပ်နဲ့ မော့သောက်လိုက်သည် ။

( ရော့..စားလိုက်အုံး....)

ဘီစကစ်မုန့်ထုပ်တထုပ်ကို ကမ်းပေးပြန်လို့ လှမ်းယူလိုက်ပြီး အငမ်းမရဘဲ စားလိုက်မိသည် ။

ဖြောင့်ချက် လိုချင်လို့ အစားမကျွေး ရေမတိုက်ဘဲ တိုက်ပိတ်ထားကြတာ ကြာပြီလေ ။

( ကဲ...အ၀တ်တွေ အကုန် ချွတ်လိုက်...)

( ဘာ...ဘာလို့.....)

( ရေချိုးရမယ်...)

အင်း..ဟုတ်သည် ။ ရေမချိုးရတာကြာလို့ တကိုယ်လုံး စေးထန်းထန်းနဲ့ ယားယံနေသည် ။

ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်နေတာကို သူက စူးစိုက်ကြည့်နေသည်  ။တကယ်

တော့ သူ့အရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်တာက အဆန်းတော့ မဟုတ် ။ သူနဲ့က အကြိမ်ကြိမ် ချစ်တလင်းပွဲတွေ နွှဲခဲ့ကြတဲ့သူတွေဘဲ ။

ဘေးက ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့ ရေပန်းကရေတွေ အောက်မှာ ရပ်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်

ရေချိုးနေတာကိုလည်း သူက စိုက်ကြည့်နေသည် ။

( မြန်မြန်ချိုး..အချိန်မရဘူး.....)

ရေချိုးလို့ ပြီးသွားတော့ သူကမ်းပေးတဲ့ တဘက်ဖြူကြီးနဲ့ ရေသုတ်ရသည် ။

ကုတင်လေးဆီကို သူနဲ့ ပြန်လျောက်သွားတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ချွတ်ပုံထားတဲ့ အ၀တ်တွေကို ကောက်ယူမယ် လို့ လုပ်တဲ့အခါ သူက “ နေအုံး.....ပြန်မ၀တ်နဲ့အုံး...” လို့ ပြောလိုက်လို့ သူ့ကိုမော့

ကြည့်မိလိုက်သည် ။

“ လီးစုတ်ပေး......”

သူ့အသံက အမိန့်သံတခုလိုဘဲ ။

စက္ကန့်ပိုင်း ငြိမ်နေမိပေမယ့် သူ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချမိသွားပြီး သူဘောင်းဘီလျော့ချထားလို့ မတ်

မတ်ကြီး ထောင်နေတာကို တွေ့ရတဲ့ လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ထိပ်

ဖူးကားကြီးကို ငုံပြီး စုတ်ပေးလိုက်မိသည် ။

တကယ်တော့ ဒီလီးကြီးသည် ဒေါ်စပယ်ခိုင် ကြိမ်ဖန်များစွာ စုတ်ဖူးခဲ့တဲ့ လီးကြီးဘဲလေ ။ ဒီလီးကြီးသည် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲကို အကြိမ်ကြိမ် ထိုးဆောင့်ခဲ့သလို သုတ်ရည်တွေလည်း ပန်းထည့်

ခဲ့ဘူးသည် ။ စအိုပေါက်ကြပ်ကြပ်လေးထဲကိုလည်း ဒီလီးကြီးသည် အကြိမ်ကြိမ် လိုးခဲ့ဘူးသည် ။

“ လျာလေး...လျာလေး....”

ဇင်မင်းမောင်သည် ဟိုးအရင်က ပြောခဲ့ဖူးသလိုဘဲ လီးစုတ်နေစဉ် လျာနဲ့ ကလိပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။

ဒေါ်စပယ်ခိုင်လည်း သူလိုလားတာကို ချက်ချင်းဘဲ လုပ်ပေးလိုက်သည် ။

“ အား......အား.....အူး......ထိ.....ထိ......ထိတယ်.....”

ဇင်မင်းမောင်သည် ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ ကျွမ်းကျင်စွာ လီးစုတ်ပေးတာတွေကြောင့် သုတ်ရည်တွေ တဖွားဖွား

ပန်းထွက်သွားသည် ။ သူက ထွက်ခါနီး သူ့လီးတန်ကြီးကို အတင်းဘဲ အမြန် ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်

ပေမယ့် သုတ်ရည်တွေက ဒေါ်စပယ်ခိုင်ရဲ့ မျက်နှာတည့်တည့်ကို ပန်းမိသွားသည် ။

“ ဟူး.....ကောင်းလိုက်တာ.....မမ...ရယ်.....”

ဇင်မင်းမောင်ရဲ့ လီးထိပ်မှာ ပေကျံနေတဲ့ သုတ်ရည်စတွေကို ဒေါ်စပယ်ခိုင်က လျာလေးနဲ့ သိမ်းယက်

လိုက်ပြီး သန့်စင်ရှင်းလင်းပေးလိုက်သည် ။

“ ကဲ....မမ.....သွားစို့....နောက်နေ့မှ ထပ်တွေ့မယ်....ရေသောက်ချင် သောက်လိုက်အုံး.....”

ဇင်မင်းမောင်က ရေသန့်ပုလင်းတပုလင်းကို ကမ်းပေးလိုက်သည် ။

မှောင်မဲအေးစိမ့်နေတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးသည် အနံ့အသက်လည်း မကောင်းဘူး ။

သင်ဇာလှိုင်သည် အဖိုး မိဘတွေ ဦးလေး အဒေါ်တွေ တ၀မ်းကွဲအကိုတွေ သည် ဒုစရိုက် အလုပ်တွေကို

လုပ်နေကြတဲ့ မိသားစုကြီး ဆိုတာကို မသိမဟုတ် ..သိခဲ့ပါသည် ။

သို့သော် ထိထိရောက်ရောက် ပါ၀င် လုပ်ကိုင်ပတ်သက်ခြင်း မရှိပါ ။ ဒါပေမယ့် မိသားစုကို ဖမ်းဆီး အရေးယူကြတော့ သူလည်း သူတို့နည်းတူ အဖမ်းခံရ အချုပ်ခံရတော့တာဘဲ ။

ရေကလည်း ဆာ ဘိုက်ကလည်း တဂွီဂွီနဲ့ အစာတောင်းနေသည် ။

သေးကလည်း ပေါက်ချင်သည် ။ မတတ်သာဘဲ ပေါက်ချလိုက်ရမလို ဖြစ်နေသည် ။

လောကငရဲ ဆိုတာ ဒါဘဲ ။

စိတ်ဆင်းရဲပင်ပန်းတာတွေကြောင့် သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲက မျက်ရည်တွေ စီးလို့ကျနေသည်။

ဘုရား..ဘုရား......ဒုက္ခကြီးလွန်းနေပါတယ်...ကယ်တော်မူပါ . .. 

ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ပတ်၀န်းကျင်မှာ အသံတသံ ကြားလိုက်ရသလိုဘဲ ။

ရှူးဖိနပ်သံလိုလို . .။

သင်ဇာလှိုင် နားစွင့်ထောင်သည် ။ ဖိနပ်သံက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုနီးလာသလိုဘဲ ။ တယောက်ယောက်

လာနေသည် ။ အချိန်မတော်ကြီး ။ ခေါ်စစ်ဆေးကြဦးမည် ထင်သည် ။ တော်လောက်ပြီ ။ နှိပ်စက်ပြီး

ဖြောင့်ချက်ရယူကြတာက ဥပဒေနဲ့ မညီပါဘူး ။

ရိုက်နှက်ညှင်းဆဲတာ မလုပ်ကြပေမယ့် စိတ်ဓါတ်ကို ညှင်းပန်းကြတာ ။ အစားမကျွေး ရေမတိုက် သေးမပေါက်ရလို့တားမြစ်တာတွေက လူ့အခွင့်အရေးကို ချိုးဖေါက်နေကြတာ...။

ဖိနပ်သံသည် သင်ဇာလှိုင်ရဲ့ အချုပ်ခန်းလေး အရှေ့မှာ ရပ်သွားသည် ။

ဂျလုံးခြောက် ကလစ်ထောက်.....

သံမဏိ တံခါးကို သော့ဖွင့် ဂလန့်ဖြုတ်တဲ့ အသံတွေ ထွက်လာသည် ။

ဟာ...လာပြီ.....။

တံခါးပွင့်လာသည် ။ အပြင်က အလင်းရောင်က မျက်စိတွေကို ကျိန်းစေသည် ။

“ တော်လောက်ပါပြီ..ကျမ ဘာမှလည်း မပါမလုပ်ဘဲနဲ့...စစ်နေလည်း အပိုပါဘဲ......” လို့ ပါးစပ်က ပြော 

ထွက်သွားသည် ။

“ မတ်တပ်ရပ်.....လိုက်ခဲ့....”

အသံက ခပ်မာမာ ။ 

သူတို့ လက်ခုပ်ထဲ ရောက်နေတော့လည်း ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ။ သူ့အမိန့်ကို နာခံရတော့တာပေါ့ ။

သူက သင်ဇာလှိုင့် လက်မောင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အခန်းလေးထဲက လှမ်းထွက်သည် ။ အပြင်

ရောက်တော့ လေထုက ပိုသန့်သွားသည် ။ ဒါပေမယ့် သံချေးစော်လိုလို အောက်သိုးသိုး အနံ့ကြီးက

တော့ ရနေဆဲဘဲ ။

ခေါ်ထုတ်လာတဲ့လူကို မသိမသာ ကြည့်လိုက်တော့ အကြိမ်ကြိမ် ညိခဲ့တဲ့ လိုးခဲ့တဲ့ မဲဇာ ဖြစ်နေလို့

သင်ဇာလှိုင် အံ့သြသွားသည် ။

“ မဲဇာ.....”

“ ရှူး........”

မဲဇာက အသံမထွက်ဖို့ တားလိုက်လို့ သင်ဇာလည်း ရန်တွေ့ချင်နေတာတွေကို မြိုသိပ်ထားလိုက်သည်။

သူ ခေါ်သွားတာက သိပ်မဝေးလှတဲ့ တနေရာက အခန်းကျဉ်းလေးထဲကိုပါ ။

ကုတင်လေးတလုံး နဲ့ ကုလားထိုင်လေးတလုံးဘဲ ရှိသည် ။ ဘေးမှာက တံခါးပွင့်နေတဲ့ ရေချိုးခန်း အိမ်သာလေးတခန်း ။

အထဲရောက်တာနဲက မဲဇာက အခန်းလေးရဲ့ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး သော့ခတ်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့

ရေသန့်တဘူးကို သင်ဇာလှိုင့်လက်ထဲကို ထည့်သည် ။

“ ရေဆာနေတယ်မဟုတ်လား....ရေသောက်လိုက်အုံး.....”

သင်ဇာလှိုင်လည်း ရေဘူးကို ကုန်ုသည်အထိ မော့သောက်လိုက်သည် ။

သူ ကမ်းပေးပြန်သည် ။ ဘီစကစ်မုန့် တထုပ် ။ အရင်ကဆို သင်ဇာလှိုင် ဒါမျိုး ဘယ်စားမလဲ ။ ခုတော့

ငတ်ပြတ်နေလို့ လှမ်းယူပြီး တချပ်ပြီး တချပ် အကုန်လုံး စားပစ်လိုက်သည် ။

“ ရေထပ်သောက်အုံးမလား....”

နောက်ထပ် ရေသန့်တဘူး ပေးပြန်လို့ သင်ဇာလှိုင်လည်း ထပ်သောက်သည် ။

အင်း....တော်တော်တော့ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားရသည် ။

( ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို အကုန်လုံး ချွတ်လိုက်.....)

( ဘာ.....ဘာဖြစ်လို့.....)

( ချွတ်ဆိုချွတ်...ရေချိုးချင်တယ် မဟုတ်လား.....သိနေတယ်လေ.....)

သင်ဇာလှိုင်လည်း သူ့ကို ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘဲ ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်

လိုက်သည် ။ တကယ်တော့ မဲဇာနဲ့က သင်ဇာလှိုင် အရင်က အကြိမ်ကြိမ် လိုးခဲ့ကြတာ..ကိုယ်တုံးလုံး

ချွတ်တာက ဘာဆန်းမလဲ....။ သူ့လီးကိုယ်စုတ် သူက ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကိုယက်....ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ လိုး 

ခဲ့ကြတာဘဲ လေ ။

ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတော့ မဲဇာက စူးစိုက်ကြည့်နေပြီး ရေချိုးခန်းထဲကို ၀င်ခိုင်းသည် ။ ရေပန်းကို ဖွင့်

ပေးသည် ။ ဆပ်ပြာတခဲ ကမ်းပေးသည် ။

သင်ဇာလှိုင်လည်း ရေတ၀ ချိုးပစ်လိုက်သည် ။

သူက တဘက်တထည် ကမ်းပးလို့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက် ရေသုတ်တဲ့အချိန် သူက ( သွားစို့ )

လို့ လာခေါ်လို့ ကုတင်လေးဘေးကို ရောက်သွားသည် ။ စောစောကချွတ်ပုံထားခဲ့တဲ့ အ၀တ်တွေကို  

ပြန်၀တ်ဖို့ လုပ်တော့ သူက “ နေအုံး...” လို့ တားသည် ။

သူ့ကို သင်ဇာလှိုင် မော့ကြည့်လိုက်သည် ။

သူက “ လီးစုတ်ပေး......” လို့ ခပ်မာမာနဲ့ ပြောသည် ။ အမိန့်သံလို မာကြောတာမို့ ဆတ်ဆတ်ထိ မခံ

တတ်တဲ့ သင်ဇာ က သူခိုင်းတာကို မလုပ်ချင်ဘူး ။

သူက ( ရတယ်လေ...လာစမ်း.....) လို့ ပြောပြီး သင်ဇာ့ကို ကုတင်ပေါ်ကို တွန်းချလိုက်သည် ။ မှောက်ရက် ကျသွားတဲ့ သင်ဇာ့ ခြေထောက်တွေကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ဘေးကို တွန်းခွဲလိုက်ပြီး

သူ ထိုင်ချသည် ။ သင်ဇာ့ဖင်တုံးတွေ အောက်က ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ လျာနဲ့ ယက်

သည် ။

“ အိုး.......အင်း.....မဲ....မဲဇာ.......နင်....နင်.....နင်...လူဆိုး.....အိုး.....အူး......ဟင်း.....”

စောက်ပတ် လျာနဲ့ ယက်ပေးတာကို ဘယ်သူ မကြိုက်ဘဲ ရှိမလဲ ။ သူက အယက် သိပ်ကောင်းတဲ့

ကောင် ။ သင်ဇာလှိုင် မျက်လုံးလေး ပိတ်ပြီး ဖင်တုံးကြီးတွေကို ထောင်ပေးလိုက်ရင်း သူယက်ပေးတာ

တွေကို ခံယူနေမိသည် ။

်ရန်ကုန်မြို့

ယောမင်းကြီးလမ်း

ခြောက်ထပ်တိုက် တိုက်ခန်းတခန်းမှာ ဒေ၀လှိုင် ေ၇ာက်နေသည် ။

မိသားစုကြီး တခုလုံး အကုန် အဖမ်းခံနေကြရသည် ။

ဒေ၀လှိုင်နဲ့အဖိုး ထောင်မင်းသားဘလှိုင်တို့ ၂ယောက်ဘဲ လွတ်မြောက်နေသည် လို့ တီဗီ မှုခင်းသတင်းက စောစောကဘဲ ပြောသွားသည် ။ သူတို့ ဓါတ်ပုံတွေကို တီဗီမှာ ပြနေသည် ။ ပြေးဖို့သိပ်မလွယ်တော့ဘူး။ အဖိုးလည်း ဘယ်ရောက်နေသလဲ ဒေ၀လှိုင် မသိဘူး ။

သူ ဒီတိုက်ခန်းကို လာတာ ဖွက်ထားတဲ့ လက်နက်တွေ လာယူတာ ။ လှို့ဝှက် ဘီဒိုထဲက အရေးကြုံရင် သုံးဖို့ သိမ်းဖွက်ထားတဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေ ရှိသည် ။ လက်ပစ်ဗုံးတွေလည်း ရှိသည် ။

တိုတောင်းတဲ့  HK MP SK5 အိပ်ခ်ျကေ အမ်ပီအက်စ်ကေဖိုက် မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကိုဘဲ အိတ်တလုံးနဲ့ ထည့်ယူခဲ့သည် ။ ကျည်အပြည့်ဖြည့်ထားတဲ့ ကျည်ကပ်လေးကပ် ။ 9mm ၉မမ ကျည်သုံး ဂျာမန်လုပ်  မောင်းပြန်သေနတ် ။လက်ပစ်ဗုံး လေးလုံး ထည့်ခဲ့သည် ။

ပစ္စတိုက အစ္စရေး စစ်လက်နက်စက်ရုံ ( IWI အိုင်ဒဗလျူအိုင် ) က ထုတ်တဲ့ ဒက်ဇက်အီးဂဲလ် ၉မမ ( Desert Eagle 9mm ) ။

အိတ်ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဓါတ်လှေခါးက ဆင်းလာတဲ့အချိန် ဆံပင်တိုတို ချစ်စရာ တရုတ်မလေး တယောက်က

မျက်လုံးပြူးပြီး သူ့ကို ကြည့်နေလို့ တီဗီမှာ တွေ့တာကို မှတ်မိလိုက်ပုံရသည်  ။ ကောင်မလေးက ချက် 

ချင်းဘဲ ဖုန်းကို ထုတ်လို့ ဒေ၀လှိုင်လည်း ခါးကြားက သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပြလိုက်ရင်း “ ဖုန်းကို ငါ့ပေးစမ်း ” လို့ အော်လိုက်သည် ။ ကောင်မလေးလည်း ဖုန်းကို လှမ်းပေးသည် ။

“ ထိုင်စမ်း....ထိုင်လိုက်.....သေချင်သလား.....” လို့ ဟောက်လိုက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်လိုက်သည်။

စကပ်တိုတိုကြောင့် အောက်က ဖေါင်းဖေါင်းကြီး ဟောင်းလောင်းကြီး ပေါ်သွားသည် ။ ပင်တီအဖြူလေး ရှိနေလို့ တော်သေးသည် ။

ဒေ၀လှိုင် ကားပေါ်တက် မောင်းထွက်လိုက်တဲ့အချိန်လည်း အသက်လေးဆယ်လောက် လူခပ်၀၀တယောက်က စူးစိုက်ပြီး ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်လို့ “ ဟေ့ ဘာကြည့်တာလဲကွ...” လို့ 

အော်လိုက်ပြီး ကားကို ဝေါကနဲ မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဗဟိုချက်မ နေရာတခုလို့ ပြောနိုင်တဲ့ ဆူးလေကုန်းတံတားပေါ်မှာ ဒေ၀လှိုင် ရောက်နေသည် ။ 

သူ နေကာမျက်မှန် အနက်ကို တပ်ထားသည် ။ ကားကို ပုံမှန်မောင်းနေသည် ။ ကမ်းနားလမ်းက သူ့တပည့်တယောက် ဖြစ်တဲ့ မြင့်သူမြတ် ဆီကို ဦးတည်နေတာ ။ မြင့်သူမြတ်က သူကယ်ထားဖူးတဲ့သူ့လူရင်း တယောက် ဖြစ်သည် ။ အခုလို အခက်အခဲ ကြုံတဲ့အချိန် သူ့ကို အကူအညီပေးမယ့်လူ

လို့ သူယုံကြည်တဲ့အတိုင်း မြင့်သူမြတ်က “ ကိုဒေ၀ လာခဲ့.....” လို့ ဖုန်းနဲ့ ပြောခဲ့လို့ သူ မြင့်သူမြတ်ဆီကို သွားနေတာ ဖြစ်သည် ။

ထရေးဒါးဟိုတယ်ကြီးရဲ့ အရှေ့ကို ရောက်တဲ့အချိန် အရှေ့မှာ မထင်မမှတ်တာတွေ တွေ့လိုက်ရသည် ။

အပြာရင့်ရောင်ယူနီဖေါင်းတွေ ၀တ်ထားပြီး သံခမောက်ဆောင်း ကျည်ကာတွေ ၀တ်ထားတဲ့ ဆွပ် ( SWAT )အထူးရဲတွေက လမ်းမကြီး ခလယ်မှာ လက်တွေ ဘေးကို ဆန့်တားပြီး တားနေသည် ။

“ ဟင် ….     ”

ဒေ၀လှိုင် ကားကို ဘရိတ်ဆောင့်နင်းပြီး ရပ်ပစ်လိုက်သည် ။ သူ့အနောက်ဖက်က ကားက ဟွန်းတီးလိုက်သံ ကျွီကနဲ ဘရိတ်အုပ်ရပ်လိုက်သံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။

“ ဘာလို့ ရပ်တာလဲကွ....” လို့ အော်လိုက်သံလည်း ထွက်လာသည် ။

အရှေ့တည့်တည့်က ဆွပ် ( SWAT )အထူးရဲတွေက လက်ကားခြေကားနဲ့ တားနေရုံမက တချို့ကလည်း မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေနဲ့ သူ့

ဖက်ကို ထိုးချိန်လိုက်ကြတာကို ဒေ၀လှိုင် တွေ့လိုက်ရသည် ။

လူမိုက်ဆိုတာ မိုက်ရင်လည်း အဆုံးထိ မိုက်ရတယ်ကွ.....အဝီစိငရဲအထိ တွင်းတူးဆင်းပြီး တိုက်ဆောက်

ပစ်မယ်...လို့ အမြဲကြုံးဝါးခဲ့တဲ့ အဖိုး ထောင်မင်းသားကြီး ဘလှိုင်ရဲ့ မြေးဘဲ ။

လွယ်လွယ်နဲ့ ဘယ်အရှုံးပေးမလဲ ။ သူကလည်း အမ်ပီဖိုက် ( MP 5 )ကို ဆွဲပြီး ကားပေါ်က ဆင်း....ဆွပ် ( SWAT )ရဲတွေဖက်

ကို စ ပစ်လိုက်သည် ။ 

တဒုံးဒုံး တဖြောင်းဖြောင်းမောင်းပြန်သံတွေ ဆူညံသွားသည် ။

ရဲတွေ ဖက်ကလည်း ပြန်ပစ်သည် ။ ကျည်ဆံတွေက ပျားပိတုံးကောင်တွေလို တဝီးဝီးနဲ့ ပြေးလွှားနေပြီး

ထိချင်ရာ ထိကုန်သည် ။ ကားဘော်ဒီတွေကို တတောင်တောင် တတင်တင်နဲ့ မှန်လိုမှန် ။ ကားမှန်ချပ်တွေ တဖျန်းဖျန်း ကွဲကြေကုန်သည် ။

လူစည်ကားတဲ့ မြို့လည် လမ်းမကြီးပေါ်မှာ လူတွေ အော်ဟစ်ပြေးလွှားနေသည် ။ ပစ်ခတ်သံတွေက

တိုက်ပွဲတပွဲလို တထိန်းထိန်း တဖန်းဖန်း ဆူညံနေသည် ။ နီးရာကားကို အကာအကွယ်ယူပြီး ဒေ၀လှိုင်ရော ရဲတွေရော ပစ်ခတ်နေကြတာ ဖြစ်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ ကောင်းကင်ယံက တဒတ်ဒတ် တဒုတ်ဒုတ် အသံကြီး ပေါ်ထွက်လာသည် ။

အပြာရောင် တောက်တောက် ရဟတ်ယဉ်တစီး ။

ရဲတပ်ဖွဲ့က ရဟတ်ယာဉ် ဖြစ်နိုင်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း လက်ထဲက လက်ပစ်ဗုံးတွေနဲ့ ရဲတွေဖက်ကို ပစ်သည် ။ ကားတစီး အုံးကနဲ ပေါက်ကွဲ

ပြီး လေထဲကို ခြောက်ပေလောက် မြောက်တက်သွားသည် ။ ရဟတ်ယဉ်ပေါ်ကနေ ဒေ၀လှိုင်ကို ရိုင်ဖယ်

နဲ့ စပစ်သည် ။ ကျည်ဆံတွေက ဒေ၀လှိုင်ဘေးး ကတ္တရာလမ်းမကြီးပေါ်ကို ဇွပ်ကနဲ ဇွပ်ကနဲ လာထိ

သည် ။ မှန်သည် ။ ဒေ၀လှိုင် အမ်ပီဖိုက်နဲ့ ရဟတ်ယာဉ်ကို ပစ်သည် ။ ရဟတ်ယာဉ်သည် သူ့ကို ပစ်တော့ ဝေါကနဲ ဘေးကို ကွေ့ရှောင်ပြီး ခပ်ဝေးဝေးကို ဆုတ်သွားသည် ။ ဒေ၀လှိုင် သည် အရူးတ

ယောက်လိုဘဲ အော်ဟစ်ရယ်မောရင်း လက်ထဲက အမ်ပီဖိုက်ကို ဆက်တိုက် ပစ်ခတ်နေသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ဆူးလေစေတီတော်ဖက်က ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ ပြောက်ကြား အစိမ်းရောင် ၀တ်စုံနဲ့ လက်နက်ကိုင် တယောက်သည် လက်ထဲက အမ်ဖိုး( M 4 ) မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်နဲ့ ဆွပ်အထူးရဲတွေကို အနောက်ဖက်ကနေ ပစ်ခတ်လို့ SWAT ရဲတွေ ပြိုလဲ ဖရိုဖရဲတွေ ဖြစ်ကုန်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း အံ့သြသွားသည် ။ သူ့ဖက်က ၀င်ကူပစ်သူကို ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟင်....မြင့်သူမြတ်........”

သူ့လူရင်း တပည့် မြင့်သူမြတ် ..။ ရောက်လာတာ ။ မြင့်သူမြတ်ရဲ့ ပစ်အားကြောင့် ရဲတွေ ဘေးကို

ဆုတ်ထွက်သွားသည် ။ အနားက လဖက်ရည်ဆိုင်တဆိုင်အရှေ့ကနေ ကားကြီးတွေကို အကာအကွယ်ယူ ပြီး ဒေ၀လှိုင်နဲ့ မြင့်သူမြတ်ကို ပစ်ခတ်ကြသည် ။

မြင့်သူမြတ်က “ ကိုဒေ၀ . . .. ကျုပ်မှာ ကားပါတယ်...ကျုပ်ဖက်ကို လာခဲ့....” လို့ အော်ခေါ်လို့ ရဲတွေကို

ပစ်ရင်း မြင့်သူမြတ်ဖက်ကို ဒေ၀လှိုင် ကူးသွားလိုက်သည် ။ ကျည်ဆံတွေက တဝီးဝီး ပွတ်ခါသီခါလေး

တွေ ဖြတ်သန်းနေသည် ။

မြင့်သူမြတ်က ဘောက်ဂေါက် ( ခေါ် ) ကျည်ကပ်အကောက်ကြီးနဲ့မို့ ကျည်ဆံက တော်တော်နဲ့ ကုန်မ

သွား ။ သုံးတောင့်တွဲ အော်တိုမက်တစ်နဲ့ ရဲတွေကို ပစ်ခတ်ရင်း သူ ရပ်ခဲ့တဲ့ကားဆီကို ဒေ၀လှိုင်ကို 

ခေါ်သွားသည် ။ 

ဟမ်းမား အမျိုးအစား ကားအနက်ရောင်ကြီး ထဲ သူတို့ ရောက်သွားကြသည် ။

ညာသံပေးပြီး လိုက်လာတဲ့ SWAT ရဲတွေ က တအုပ်တမကြီး ။

မြင့်သူမြတ်က ဟမ်းမားကြီးကို တရှိန်ထိုး မောင်းထွက်သည် ။ ဒေ၀လှိုင်က လိုက်လာတဲ့ ရဲတွေဖက်ကို

အမ်ပီဖိုက် မောင်းပြန်နဲ့ မွှေ့လိုက်သည် ။ 

သူတို့ ဟမ်းမားကြီး အနောက်ကို ခေါင်မိုးမီးတန်းပါ ရဲကားတွေ တပြုံကြီး လိုက်သည် ။အဖြစ်အပျက်တွေ

က ဟောင်ကောင် အက်ရှင်ရုပ်ရှင်ကား တခုထဲကလို အကြမ်းပတမ်း တွေ ဖြစ်နေပျက်နေသည် ။

ဒေ၀လှိုင်နဲ့ မြင့်သူမြတ်တို့ ရန်ကုန်မြို့ထဲမှာဘဲ ကားသုံးခါ ပြောင်းစီးလိုက်ကြသည် ။ မြင့်သူမြတ်သည်

ဒေ၀လှိုင် ထင်ထားတာထက် ပိုတော်နေသည် ။ လျင်နေသည် ။ အကွက်မြင်သည် ။ သူတို့ ရဲတွေကို

မျက်ဖြေဖြတ် ထားနိုင်ခဲ့သည် ။

ညဖက် တီဗီ အထူးသတင်းမှာ ဒေ၀လှိုင်နဲ့ မြင့်သူမြတ်တို့ရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ဝေ၀ဆာဆာ ပြသည် ။

လက်နက်ကိုင် အထူးအန္တရာယ်ရှိသူတွေလို့ ဆိုသည် ။ အသေရရအရှင်ရရ ဆုငွေတွေ ထုတ်သည် ။

ဖမ်းမိရေး ပြည်သူတွေ ကူညီကြပါ လို့ မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့က မေတ္တာရပ်ခံသည် ။

ဒေ၀လှိုင်နဲ့ မြင့်သူမြတ်တို့ သတင်းတွေကို ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်တနေရာမှာ ပုံးအောင်းနေ

ကြတဲ့ ဇီဇဝါတို့ မိသားစု တွေ့ကြသည် ။ သူ့ချစ်သူသည် နံမည်ကျော် လူဆိုးကြီး ဖြစ်သွားတာကို ဇီ

ဇဝါ အံ့သြမဆုံး ဖြစ်နေသည် ။

မိသားစုကြီးကို ပထမဆုံး တရားရုံးထုတ်တဲ့နေ့မှာဒေါ်စပယ်ခိုင်....ဒေါ်နော်လွမ်း..သင်ဇာလှိုင်..ဆွေမာလှိုင် တို့ကို တရားသူကြီးက ခံ၀န်ချက်တွေနဲ့ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည် ။ သူတို့သည် မိသားစု အဖွဲ့၀င်တွေ 

ဖြစ်ကြပေမယ့် ဒုစရိုက်အမှုတွေမှာ ပါ၀င်ကျူးလွန်တယ် ဆိုတဲ့ အထောက်အထား မတွေ့ရ ဆိုတဲ့အ

ကြောင်းပြချက်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်တာ ဖြစ်သည် ။

မက်မောလှိုင်ကတော့ မွေးစားအမေ ဒေါ်ဝေမာလှိုင်က ဒါဒါဆိုတဲ့ ရဲအသွင်ယူ စုံထောက်ကို သတ်ပစ်

လိုက်တာ အတွက် အားပေးကူညီမှု ထိန်ချန်မှုတွေနဲ့ ညိနေလို့ မလွှတ် ။

ဦးတေဇာလှိုင်သည် မလွဲမသွေ သေဒါဏ်ကျခံရတော့မှာမို့ အထူး ကြေက်လန့်နေသည် ။ သူ့သားအ

ငယ်ဆုံးလေးရဲ့ ဆူးလေလမ်းမပေါ် ပစ်ခတ်မှုတွေကို သိရပြီး သားငယ်လေးကို တမ်းတနေသည် ။

သားငယ်လေး သူ့လွတ်မြောက်ရေးကို တခုခု ကြံဆောင်နိုင်ပါစေ လို့ အတူတူ အမှုတွဲထားတဲ့ သား

ကြီး သီဟလှိုင်နဲ့ သားလတ် ဟန်သာလှိုင်တို့ကို ပြောလိုက်သည် ။

သီဟလှိုင်က “ စိတ်လျော့ထားပါ ဒက်ဒီ...မလွယ်ပါဘူး.....” လို့ စိတ်ပျက်အားလျော့စွာနဲ့ ပြောလိုက် 

သည် ။ ခုနစ်ထွေကတော့ “ ဒေ၀လှိုင်ကို လျော့မတွက်နဲ့....ဆွပ်တွေ ဝိုင်းထားတာတောင် လွတ်သွား

သေးတာဘဲ...သူ တခုခု လုပ်မယ်လို့ ကျမတော့ ယုံတယ်.....” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်စပယ်ခိုင် နဲ့ သင်ဇာလှိုင်တို့ကတော့ သူတို့တတွေ အခုလို အလွှတ်ခံလိုက်ရတာ ဇင်မင်းမောင်နဲ့

မဲဇာတို့ရဲ့ ကူညီစောင်မမှုပါလို့လို့ တထစ်ချ ယုံကြည်နေကြသည် ။

အချုပ်ခန်းလေးတွေထဲမှာ အလှောင်ခံထားနေ၇တဲ့အချိန် ဇင်မင်းမောင်က ဒေါ်စပယ်ခိုင်ကို မဲဇာက သင်ဇာလှိုင်ကို လာခေါ်ထုတ်ပြီး ရေတိုက် မုန့်ကျွေး ရေချိုးခိုင်းပြီး ကောင်းကောင်း လိုးကြပြီး “ တတ်

နိုင်သလောက် ကူညီမယ်...မပူနဲ့ ” လို့ တီးတိုး ပြောခဲ့ကြလို့ပါဘဲ ။

ဒေ၀လှိုင်သည် မြင့်သူမြတ် နဲ့အတူ သူတို့ရဲ့ လူရင်းလူခံတွေ ဖွက်ထားပေးတဲ့ အိမ်တလုံးထဲမှာ ပုံးခို

နေတဲ့အချိန် သူ့အဖိုး ထောင်မင်းသားဘလှိုင်က ဆက်သွယ်လာလို့ အရမ်းဘဲ အားတက်သွားသည် ။

၀မ်းသာသွားသည် ။ အဖိုးသည် အသက်ကြီးနေပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူး ။ 

“ ငါ့သားတွေ မြေးတွေကို ထောင်အချုပ်ထဲက ကယ်ထုတ်ချင်တယ်....မြေးလေး..အဖိုးက အကြံပေး လမ်း 

ညွှန်ပေးမယ်...မြေးက အဖိုးရဲ့ လမ်းကြောင်းအတိုင်း လုပ်ပေါ့...” လို့ အဖိုး ဦးဘလှိုင်က သူ့ကို ပြော 

တော့ သူက “ စိတ်ချ အဖိုး....ကျနော် လုပ်မယ်....မိသားစုကို ကယ်ထုတ်မယ်....” လို့ ၀မ်းသာအားရ

ပြန်ပြောလိုက်ပါသည် ။

အင်းစိန်ထောင်

မိန်းဂျေး ( ထောင်ဘူး၀ ) ဂိတ်ပေါက်

ည ရှစ်နာရီ ထိုးပြီးလို့ ငါးမိနစ် ။

မနှင်းသည် ကင်းတာ၀န်ကျနေတဲ့ ဝါဒါသန်းဌေးအောင်ကို နုတ်ဆက်ပြီး တံခါးပေါက်ကနေ ထွက်လိုက်

သည် ။

အပြင်မှာ လေတဖြူးဖြူးတိုက်နေသည် ။ စက်ဘီး ရပ်ထားတဲ့နေရာကို လျောက်လာရင်း မနှင်းသည်

အိမ်အပြန် ကြေးအိုးဆီချက် တပွဲလောက် ၀င်ဆွဲလိုက်မလား လို့ စိတ်ကူးလိုက်သည် ။ ဘိုက်က ဆာ

သလိုလို ရှိလို့ ။

ကိုသက်ပိုင် ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်သွားတာနဲ့ ပတ်သက်လို့ မနှင်းကို ဘယ်သူကမှ မသက်ာ မဖြစ်ဘူး။

မနှင်းလည်း ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စိတ်တွေ ပူနေခဲ့ရတာ ။

သူ ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့် ။

သူ လက်စားခြေချင်တဲ့ မိသားစုက ဦးတေဇာလှိုင်တော့ ထောင်ထဲရောက်နေပြီ ။

သူ လက်စားခြေဖို့ အခွင့်အရေး မရလိုက်ဘူး ထင်တာဘဲ ။

မနှင်း စက်ဘီးကို ခပ်မှန်မှန်လေး နင်းရင်း ထောင်၀င်းကြီးထဲက ထွက်ခဲ့သည် ။

“ ဝိုင်ကေကေအို ကြေးအိုး ” ဆိုင်းဘုတ်ရဲ့ မီးရောင်ကို အဝေးကနေ လှမ်းမြင်နေရသည် ။

လမ်းဘေး မှောင်ရိပ်ထဲက “ ရွှတ်..ရွှတ်......” ဆိုတဲ့ အသံကြားလိုက်လို့ ဘာများလဲ လို့ လှည့်ကြည့်

လိုက်တော့ ဦးထုပ်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားတဲ့ လူတယောက်က မနှင်းကို ခေါ်နေတာ ။ သေသေ

ချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ ရုပ်ဖျက်ထားတဲ့ ကိုသက်ပိုင် ဖြစ်နေသည် ။

ဟင်...သူ....သူ..အတင့်ရဲလိုက်တာ.....ထောင်နားကို ပြန်လာတယ်.....။

မနှင်း စက်ဘီးကို ရပ်ပြီး သူ့ကို “ ဘာလို့ ဒီနားကို လာတာလဲ...” လို့ မေးလိုက်သည် ။ သူက “ မနှင်း

နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပေါ့...” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဘယ်မှာ တွေ့ကြမလဲ....ကျမအိမ်ကို သိလား......”

“ အင်း...မနှင်းပေးထားလို့ လိပ်စာ ကျုပ်မှာ ရှိနေတယ်လေ....”

“ အိမ်ကို လာခဲ့လေ..ကျမ ကြေးအိုးဆီချက် ၀င်၀ယ်ပြီး လာခဲ့မယ်....”

“ ကောင်းပြီ..မနှင်း...ကျုပ် မနှင်းရဲ့ အိမ်က စောင့်မယ်......”

မနှင်း ကြေးအိုးဆိုင်ဆီကို ဆက်ထွက်ခဲ့သည် ။ ကိုသက်ပိုင် အမှောင်ထဲမှာ ကျန်ရစ်သည် ။

သူ့အကြောင်းကို ခုဘဲ စဉ်းစားနေတာ...သူရောက်လာသည် ။ အင်း..တော်တော် အရဲကိုး အတင့်ရဲသည်။

တယောက်ယောက် တွေ့သွားရင် ထောင်ထဲကို ပြန်ရောက်သွားမှာ ။

ကြေးအိုးဆီချက် နှစ်ပွဲ ပါဆယ် ၀ယ်လိုက်ပြီး အိမ်ကို အမြန် ပြန်လိုက်သည် ။ အိမ်ရှေ့က မှောင်ရိပ်ထဲ

ခိုနေတဲ့ ကိုသက်ပိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ရင်တွေ တုန်တာ ခုံတာ အရမ်းဘဲ ။

မကြာခင် သူနဲ့ အိမ်ထဲမှာ လိုးကြတော့မယ် မဟုတ်လား ။ သူလိုးတာတွေကို တောင့်တ သတိရနေခဲ့

တာ အရမ်းဘဲလေ ။ လိုးရတော့မယ် ဆိုတာကို သိတော့ စောက်ဖုတ်က ချက်ချင်း ယားလာသည် ။

အရည်တွေလည်း စို့လာသည် ။ စိုလာသည် ။

အိမ်တံခါးကို သော့ဖွင့်နေတဲ့ မနှင်းရဲ့ လက်တွေ တုန်နေသလိုဘဲ ။ 

သူ အနောက်က အိမ်ထဲကို ၀င်လိုက်လာသည် ။ အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ သူ တင်းတင်းကြပ်

ကြပ် ဖက်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရသည် ။

“ အရမ်း သတိရနေတာ....မနှင်းကို.....”

သူ့လက်တဖက်က နို့တလုံးကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ကိုင်ဆုပ်လိုက်လို့ “ နေအုံး....အိပ်ခန်းထဲကျမှ ”

လို့ သူ့ကိုပြောရင်း မနှင်း လက်ထဲက ကြေးအိုးဆီချက် ပါဆယ်ထုပ်တွေကို ထမင်းစား စားပွဲလေး အ

ပေါ်ကို တင်လိုက်သည် ။

သူ့ဘောင်းဘီအရှေ့မှာ ငေါနေတဲ့ဟာကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

အိပ်ခန်းထဲ ၀င်ပြီး အ၀တ်တွေ ချွတ်နေတုံး သူ လိုက်၀င်လာသည် ။ သူ့အ၀တ်တွေ ကိုလည်း သူ အမြန်

ချွတ်ပစ်နေသည် ။ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်တုံးလုံးတွေ ဖြစ်သွားကြတော့ တယောက်ကို တယောက် 

ကြည့်လိုက်မိကြသည် ။ သူကလည်း လီးကြီး မတ်မတ်ထောင်လို့ ။ မနှင်းကလည်း စောက်ရည်တွေ စီး

ကျယိုစီးနေသည် ။

အရမ်းထန်နေကြပြီ ဆိုတော့ ကုတင်ပေါ် ဘယ်လိုရောက်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး ။ လီးနဲ့

စောက်ဖုတ် ထိုးသွင်း တပ်စွပ်ပြီး လိုးဆောင့်လိုက်ကြတာ ဘာပြောကောင်းမလဲ ။ မနှင်းလည်း သူ့ဆီ

က မရတာ ကြာပြီ ဆိုတော့ သူလိုးသမျှ ပြန်ပင့်ကော့ပေးနေမိသည် ။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ကာမ အရသာ ။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး အော်မိညည်းမိသည် ။

ဖွတ်ဖွတ်ဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဘွက်ကနဲ စောက်ဖုတ်လေအံသံတွေလည်း ထွက်  အသားချင်းရိုက်သံတွေ 

လည်း မြည်လို့ ။

၀ှူး...တအားလိုး တအားဆောင့် ပြီးတာလည်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ။ မောမောနဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး

လှဲအိပ်လိုက်ကြသည် ။

ဇီဇဝါသည် တညလုံးဘဲ ငုတ်တုပ်ထိုင်နေမိသည် ။ ကိုကိုဒေ၀ အကြောင်းကိုဘဲ တွေးနေမိသည် ။ ကိုကို

ဒေ၀ကို အရမ်းလွမ်းနေသည် ။ သူ နဲ့ ရဲဆွပ်အဖွဲ့ ဆူးလေဘုရားလမ်းပေါ်မှာ ပစ်ကြခတ်ကြတာ တနိုင်

ငံလုံး အုန်းအုန်းကြွက်ကြွက် သတင်းကြီးသွားသည် ။ သူ့ကို မိအောင် ကူညီပါ ဆိုပြီး သတင်းပေးနိုင်

တဲ့လူကို ဆုငွေတွေ ပေးမယ့်အကြောင်း ရဲတပ်ဖွဲ့က တီဗီမှာ ကြေငြာနေတာ ခဏခဏ ။

ရန်ကုန်မြို့လည်ခေါင်မှာ မောင်းပြန်သေနတ်နဲ့ လက်ပစ်ဗုံးနဲ့ ရဲကို ပြန်တိုက်ခိုက်တယ် ဆိုတာ အကြမ်း 

ဖက်သမား ဖြစ်နေပြီ လို့ သတင်းစာ ဂျာနယ်တွေက ရေးကြသည် ။

ကိုကိုဒေ၀သည် ဒီလောက် အကြမ်းဖက်လိမ့်မယ်လို့ ဇီဇဝါ မထင်ခဲ့ဘူး ။ သူနဲ့ ချစ်သူ ဖြစ်ခါစတုံးက

ညဖက်ကြီး စားသောက်ဆိုင်တခုမှာ ထိုင်စားကြတဲ့အချိန် သူ့ခါး ဘောင်းဘီကြာူမှာ သေနတ်တလက်

ထိုးထားတာကို ဇီဇဝါ တွေ့ရလို့ သူ့ကို သေနတ်မကိုင်ဖို့ ပြောခဲ့သေးသည် ။ သူက ကိုယ့်ကိုယ်ကို

ခုခံကာကွယ်ဖို့ ကိုင်တာပါ ...ကိုယ်တို့က စီးပွားရေး လုပ်နေကြတဲ့ ကုန်သည် မိသားစု ဆိုတော့ လု

ယက်တာတွေ ကြုံနိုင်တယ်လေ ...စိတ်မပူပါနဲ့ လို့ ပြန်ပြောခဲ့သည် ။

ကိုကိုဒေ၀ လွတ်မြောက် အဆင်ပြေပါစေလို့ ဇီဇဝါ ဆုတောင်းနေတာ နေ့တိုင်း နာရီတိုင်း မိနစ်တိုင်းပါ

ကိုကိုဒေ၀ရယ် ။

မနက် အိပ်ရာထတော့ မေမေက “ ညက သမီးအဖေ အိမ်ပြန်မလာဘူး....ရဲတွေနဲ့တိုးလို့ ဖမ်းမိသွားပြီ

လား မသိဘူးကွယ်....” လို့ ပြောသည် ။ ဇီဇဝါတို့ အခု ပုံးနေတဲ့နေရာက ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်လေး

ဖြစ်သည် ။ ဇီဇဝါသည် မိသားစု မနက်စောစော ဘိုက်ဖြည့်တင်းဖို့ နံပြားနဲ့ ပဲပြုတ် ၀ယ်တာတောင်  ကိုယ်တိုင် မသွားဘဲ အိမ်နီးချင်းအိမ်က ကလေးတယောက်ကို မုန့်ဖိုးပေးပြီး သွား၀ယ်ခိုင်းသည် ။  

ကောင်လေးရဲ့ နံမည်က ဘယ်ကျော်တဲ့ ။

ဘယ်ကျော်ကို စားချင်တာတွေ သွား၀ယ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ သူ့ကိုလည်း မုန့်၀ယ်စားဖို့ ပိုက်ဆံ

နည်းနည်း ပေးလိုက်သည် ။

သူပြန်လာတော့ ၀ယ်ခိုင်းလိုက်တဲ့ စားစရာတွေ အပြင် စာလေးတစောင်ပါ ဇီဇဝါ့လက်ထဲကို ထည့်

လို့ အံ့သြပြီး စာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့

ဇီဇဝါ 

ကိုကို အရမ်းလွမ်းတယ်...ဖုန်းဆက်လို့ မရလို့ စာရေးလိုက်တယ်....ကိုကို ဇီဇဝါ့ကို မကြာခင် လာ

တွေ့မယ်....

ဒေ၀လှိုင်

ဆိုတဲ့ ကိုကိုဒေ၀ရဲ့ စာလေး ဖြစ်နေသည် ။ ဘယ်ကျော်ကို စာပေးခိုင်းလိုက်တဲ့ လူရဲ့ ပုံပန်းကို မေးကြည့်တော့လည်း ကိုကိုဒေ၀ရဲ့ ရုပ်ဘဲ ဖြစ်နေသည် ။

သူ ဇီဇဝါတို့ ဘယ်မှာ နေတယ် ဆိုတာကို သိနေပြီ ။

သူနဲ့ အရမ်း တွေ့ချင်မိသည် ။

ချစ်တယ် လွမ်းတယ် ကိုကိုဒေ၀ရယ် . . ။

မြို့နယ်တရားရုံး အရှေ့ကို အပြာရင့်ရောင် ရဲအချုပ်ကားကြီး ထိုးဆိုက်လာသည် ။

“ မိသားစု ” ကို ဒုတိယအကြိမ် ရုံးထုတ်တဲ့နေ့ ။

ဦးတေဇာလှိုင်က ရှေ့ဆုံးက အချုပ်ကားပေါ်က ဆင်းလာသည် ။ တလုံးထိုး ရှော့ဂန်းကိုင် ရဲတပ်သား

တွေ ခြံရံပြီး လက်ထိတ်တန်းလန်းတွေနဲ့ “ မိသားစု ” တရားရုံးထဲကို တန်းစီပြီး ၀င်နေကြသည် ။

လူတယောက်က “ အန်ကယ်....အန်ကယ်...” လို့ လူအုပ်ထဲကနေ လှမ်းအော်လို့ ဦးတေဇာလှိုင် လှည့်ကြည့်သည် ။ “ အန်ကယ်တို့ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ လို့ဘူးဘူးနဲ့တက်ပုက ပြောခိုင်းတယ်.....” လို့ ဆက် ပြောလိုက်တော့ ဦးတေဇာလှိုင် ပြုံးသွားသည် ။ 

ဘူးဘူး ဆိုတာက သားငယ် ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ငယ်နံမည် ။ အိမ်နံမည် ။ တက်ပု ဆိုတာက သူ့အဖေကြီး

ထောင်မင်းသား ဘလှိုင်ရဲ့ ငယ်နံမည် ။

ဒီအတိုင်းဆိုရင် သားငယ် ဒေ၀လှိုင်သည် မိသားစုကို တနည်းနည်းနဲ့ ကယ်တင်တော့မည် လို့ သိသွား

လို့ သူ ပြုံးသွားတာပါ ။ အဖိုးနဲ့မြေး ပေါင်းမိသွားကြပြီပေါ့ ။ အင်း.....အချုပ်အနှောင်နဲ့ ကြိုးစင်ကနေ

ပြန်လွတ်ရမယ် ဆိုတော့ အတိုင်းမသိ ၀မ်းသာမိရတာပေါ့ ။

ဇီဇဝါ ဒီညလည်း အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ။

အဖေရော အမေရော မရှိကြဘူး ။ ပဲခူးကို သွားကြသည် ။ ပဲခူးမှာက အဖေ့ဖက်က အမျိုး ရှိလို့ အဲဒီဖက်ကို ရှောင်ပြေးဖို့ အခြေအနေသွားကြည့်ကြတာပါ ။

ကိုကိုဒေ၀ကို လွမ်းတဲ့ သတိရတဲ့ စိတ်တွေကြောင့် အိပ်လို့မပျော်ဘူး ။ 

သူနဲ့က ဇီဇဝါတို့က စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်တွေ လိုးခဲ့ကြတဲ့ ချစ်သူတွေ မဟုတ်လား ။ သူနဲ့ မလိုးရတာ ကြာလာတော့ သူလိုးပေးတာတွေကို အရမ်း သတိရလာ

ေ တောင့်တလာရသည် ။

ကိုကိုဒေ၀ကို သတိရလွမ်းတဲ့စိတ်တွေနဲ့ အလိုးခံချင်တဲ့ ကာမစိတ်တွေက ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ဇီဇဝါသည် အိပ်ရာထက်မှာ လူးလိုက်လှိမ့်လိုက် ထထိုင်

လိုက်နဲ့ ဖြစ်နေရတဲ့အချိန်မှာ အိမ်နောက်ဖေးဖက်က အသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။

ေ နောက်ဖေးလမ်းကြားက ခွေးလေခွေးလွင့်တွေများလား ။ဒါမှမဟုတ် သူခိုးကပ်တာလား ။

 ဇီဇဝါ ထထိုင်လိုက်သည် ။

လူ၀င်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ။ အဖေလည်း မရှိဘူး ။ အမေလည်း မရှိဘူး ။

ဟော...ခြေသံကြားသည် ။

( ဘယ်သူလဲ......)

ဇီဇဝါရဲ့ မေးသံလေးက တုန်ခါနေသည် ။

ခဏလောက် ငြိမ်သက်သွားပြီး ခြေသံနီးနီးကပ်ကပ် ကြားလိုက်ရပြီး ( ကိုကိုပါ..ဇီဇဝါ ) ဆိုတဲ့ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

( ဟင်...ကိုကို.......)

ဇီဇဝါ သည် ဒေ၀လှိုင်ဆီကို တဟုန်ထိုး ပြေးသွားလိုက်သည် ။

တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်တဲ့ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ဇီဇဝါရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေက သိမ့်သိမ့်တုန်နေသည် ။

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ မွတ်သိပ်တဲ့ အနမ်းတွေက ကြမ်းတမ်းသည် ။ အငမ်းမရ နှုတ်ခမ်းစုတ်တာတွေနဲ့ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်တာတွေက မရပ်မနား ။

( လွမ်းလိုက်ရတာ ကိုကိုရယ် . . .)

( ကိုကိုလည်း အရမ်းလွမ်းနေတာ...စွန့်စားပြီး လာခဲ့ရတာ . . .)

ရဲတွေ ပိုက်စိပ်တိုက် ရှာဖွေနေတဲ့ကြားက ဇီဇဝါကို တွေ့ချင်ဇောနဲ့ လာခဲ့သည် ဆိုတာကို ဇီဇဝါသိပါသည် ။

 နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးလှိမ့် စုတ်ယူလို့ မ၀နိုင်ကြဘူး ။

နမ်းရင်း စုတ်ရင်း ဒေ၀လှိုင်က ဇီဇဝါရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်နေတာက ကြမ်းလှသည် ။ ဇီဇဝါကလည်း ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ကျောပြင်တခုလုံးကို ပွတ်သပ်သလို ဖင်တုံးတွေကိုလည်း ညှစ်သည် ။

စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်ပြင်းထန်နေတော့ ဇီဇဝါရဲ့ အိပ်ရာထဲကို နှစ်ယောက်သား ခပ်မြန်မြန်ဘဲ ရောက်သွားကြပြီး ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ် ရှိသမျှကို အမြန် ချွတ်ပစ်လိုက်မိ

ကြပြီး ဒေ၀လှိုင်က စပြီး ဇီဇဝါရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားထဲကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည် ။ ဇီဇဝါကလည်း စောက်ဖုတ်က တကြွကြွနဲ့ တအားကို ယားလွန်းနေတာမို့ ဒေ၀လှိုင်

ယက်ပေးလိုက်တာနဲ့ မကြာခင်ဘဲ အရည်တွေ ထိန်းမရအောင် ထွက်ပြီး အထွဋ်အထိပ်ကို တက်လှမ်းသွားရတော့သည် ။

ဒေ၀လှိုင်က စောက်ဖုတ်ကို ယက်ရုံတင် မကဘဲ ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ ဆက်တိုက် လျာနဲ့ ထိုး ကလိပေးသည် ။

( အား........အား.......ဟင်း.........အိုး...အိုး.........အမလေး........)

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးတန်ချောင်းကိုလည်း ဇီဇဝါ စုတ်သည် ။ လီးအရင်းထိ ဇီဇဝါ့ နှုတ်ခမ်းထူထူလေး ရောက်နေသည် ။ လီးတချောင်းလုံး ဇီဇဝါ့ ပါးစပ်ထဲ

 ပျောက်နေသည် ။

( ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြတ် ပြွတ် ပြတ်....ပြွတ်ပြွတ်...)

ဇီဇဝါရဲ့ လျာလေးက လီးထိပ် ဒစ်လုံးတခုလုံးကို ပြေးလွှားလှည့်ပတ် ကလိပေးနေသည် ။

( အိုး . . . .အား...အားး.......အားးး......)

ဒေ၀လှိုင်လည်း ဇီဇဝါ စုတ်နေတဲ့ အချိန်မှာ လီးကို ဇီဇဝါ့ပါးစပ်ထဲကို တအား ထိုးညှောင့်ထည့်လိုက်သည် ။

( ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်...ပြွတ်ပြွတ်......)

ဇီဇဝါရဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးသည် တုန်ခါလှုပ်နေကြသည် ။

ဒေ၀လှိုင်လည်း လီးစုတ်တာနဲ့တင် မပြီးလိုက်ချင်ဘူး ။ ခွဲနေခဲ့ရတဲ့ ဇီဇဝါကို စိတ်ကြိုက် လိုးပစ်ချင်သေးသည် ။ 

ဒါကြောင့် ( မစုတ်နဲ့တော့..လိုးကြမယ်......) လို့ ဇီဇဝါ့ကို ပြောလိုက်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ဇီဇဝါ့ ပါးစပ်ပေါက်ထဲက အသာ ဆွဲထုတ်လိုက်ပါသည် ။

ဇီဇဝါလည်း ( ဘယ်ပုံစံနဲ့ လိုးကြမလဲ ကိုကို....) လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဒေ၀လှိုင်လည်း ဖင်ပူးတောင်းထောင်ခိုင်းလိုက်သည် ။

စွင့်ကား ဝိုင်းစက်တဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေက ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ပိုပြီး လှနေသည် လို့ ဒေ၀လှိုင် ထင်သည် ။

စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီးက ပြူးထွက်လို့နေသည် ။ အရည်တွေ စိုပြောင်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ကို ဒေ၀လှိုင်က လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး

ဖင်နောက်တည့်တည့်မှာ နေရာယူလိုက်သည် ။

လီးဒစ်လုံးကြီးကို စောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းထည့်လိုက်တော့ ဇီဇဝါတယောက် ပါးစပ်လေး ပွင့်ဟပြီး ( အူး........အား......) လို့ အသံထွက်သွားသည် ။

လုံးပတ်တုတ်လွန်းတဲ့ ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ လီးကြီး တအားဆောင့်၀င်လာလို့ ။

( ဖြည်းဖြည်း.....ကိုကို...)

အားကြီးတဲ့ ဒေ၀လှိုင်ကို သတိပေးလိုက်သည် ။

 ဒေ၀လှိုင်လည်း ဖြည်းဖြည်းချင်း တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး စလိုးပါတော့သည် ။

( အီး......အားဟားဟား......အမလေးလေး...ကောင်းလိုက်တာ....ဟင်း......)

တရားရုံးကနေ ထောင်ကို ပြန်ကြတဲ့အချိန် ( မိသားစု ) အားလုံးကို ဦးတေဇာလှိုင်က နိုးနိုးကြားကြား နေကြဖို့ သတိပေးသည် ။

အဖိုးဦးဘလှိုင်နဲ့ ဒေ၀လှိုင်တို့ သူတို့အားလုံးကို ကယ်ထုတ်နိုင်သည် လို့ တီးတိုး ပြောထားလိုက်သည် ။

ညနေ ရုံးဆင်းချိန်မို့ သူတို့ ပါလာတဲ့ ရဲ အချုပ်ကားကြီးသည် ပိတ်ဆို့နေတဲ့ ကားတွေ ထဲမှာ ဘီးလှိမ့်ရုံလေး မောင်းနေရသည် ။ ဦးတေဇာလှိုင် သီဟလှိုင် ဦးနေသာ

လှိုင်...ဟန်သာလှိုင်တို့သည် ဒုစရိုက်လောကသားတွေ ဖြစ်လို့ ဒီလို ကားတန်းကြီး ပိတ်ဆိုကနေချိန်ဟာ ဒေ၀လှိုင်တို့အတွက် အကောင်းဆုံး ဖြစ်နေသည်လို့ သိလိုက်

ကြသည် ။

ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါဘဲ ။

ရဲအချုပ်ကားပြာကြီးရဲ့ အရှေ့က တရွေ့ရွေ့ သွားနေတဲ့ ဒိုင်နာပစ်ကပ် ကားဟောင်းကြီး လုံး၀ ရပ်တံ့သွားသည် ။

ဘေးဖက်က ကားထဲက လူလေးယောက် ဗြုံးဆို ဆင်းလာကြတာကို ဦးတေဇာလှိုင်တို့ အချုပ်ကားထဲကနေ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဒေ၀လှိုင် နဲ့ အပေါင်းအပါတစု ဘဲ ။

( ဟာ.....သားငယ်.......)

ဒေ၀လှိုင်နဲ့ သူ့လူတွေသည် မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်နဲ့ ခြောက်လုံးပြူးတွေနဲ့အချုပ်ကား ခေါင်းခန်းက မောင်းသူနဲ့ ဘေးက ထိုင်သူ ရဲတွေကို ချိန်လိုက်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းခိုင်းသည် ။

အနောက်ဖက်က အစောင့်ရဲသားသုံးယောက်ကိုလည်း တံခါးဖွင့်ခိုင်းသည် ။

ရဲသားတွေက ရုတ်တရက် ကားပေါ်က မဆင်း တံခါးဖွင့်မပေးတော့ ဒေ၀လှိုင်လည်း မောင်းပြန်ကို မိုးပေါ်ကို ထောင်ပြီး တဘုန်းဘုန်း နဲ့ ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။

ဟိုက်..တကယ် ပစ်တယ်ဟ......

ဒီတော့မှ ရဲတွေ တုန်လှုပ်စွာနဲ့ အချုပ်ကား အနောက်က တံခါးကို ဖွင့်ပေးသည် ။

( ဆင်း...ခုခံမယ် မကြံနဲ့.....ပစ်သတ်ပစ်မှာ.......)

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အော်သံက ကျယ်လောင်လှသည် ။ သူနဲ့ ပါလာတဲ့ လူသုံးယောက်ကလည်း သေနတ်ကိုယ်စီနဲ့ ဘေးကနေ ရဲတွေကို ချိန်ထားသည် ။

( မိသားစု...အကုန်ဆင်းပါ.......မိသားစု...ဆင်းတော့.......)

ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ အသံနဲ့အတူ ဦးတေဇာလှိုင် ခေါင်းဆောင်တဲ့ မိသားစုအားလုံး အချုပ်ကားထဲက ဆင်းလာကြသည် ။

 ဒေ၀လှိုင်က သူတို့ကို ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားသည် ။

မိသားစုသည် သွေးထွက်သံယို မရှိဘဲ ရဲတွေ လက်ထဲကနေ ထွက်သွားနိုင်ကြပြီ ။

မကြာခင်မှာ . . .။

အနက်ရောင် ဖို့ဒ် အမျိုးအစား ဗင်ကားကြီးသည် ကမ်းနားလမ်း တနေရာက တိုက်ဟောင်းကြီး တလုံးထဲကို ထိုး၀င်လိုက်သည် ။

ကားမောင်းတဲ့လူက ဒေ၀လှိုင်ရဲ့ တပည့် လူရင်း မြင့်သူမြတ် ...။

သူ့ဘေး ရှေ့ခန်းမှာ ဒေ၀လှိုင် ထိုင်သည် ။

အနောက်ဖက်က ခုံတန်းတွေမှာ မိသားစု အားလုံး ထိုင်လိုက်လာကြသည် ။

သူတို့ မပျော်နိုင်ကြသေး ။

ရဲတွေက ရန်ကုန်မြို့ အထွက်တွေမှာ တားပြီး စစ်ဆေးနေမှာမို့ ဝေးဝေးကို မပြေးကြဘဲ စိတ်ချရတဲ့ တနေရာမှာ ၀င်ခိုနေလိုက်တာ ။

သူတို့ကားကြီး ၀င်လိုက်ပြီးတာနဲ့ လူတယောက်က တံခါးကြီးကို ဆွဲချပြီး ပိတ်လိုက်သည် ။

မသားစု ကားကြီးပေါ်က ဆင်းသည် ။

ဒေ၀လှိုင်ကို ကျေးဇူးတင် စကား ပြောကြသည် ။

သူတို့အားလုံးသည် အရင်လို မဟုတ်ကြတော့ဘူး..ဒို့တတွေ ဒီတိုင်းပြည်ထဲမှာ နေလို့ မ၇တော့ဘူး လို့ ဦးတေဇာလှိုင်က ပြောလိုက်သည် ။

ခုနစ်ထွေ ( စွဲစွဲမြသန်း ) က  ထောင် ဆိုတဲ့နေရာကြီးထဲမှာတော့ မနေနိုင်ဘူး......ခုနစ်ထွေတို့က တသက်လုံး ပြန်ထွက်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ.....ကြိုးစင်တောင်

တက်ချင် တက်ရမှာ..ဒီတော့...အခုလို ထွက်ပြေးလိုက်တာက အကောင်းဆုံးဘဲလေ...ဘယ်မှာ နေရနေရ လွတ်လပ်မှုကို ခံစားရင်း ဆက် အသက်ရှင်နိုင်မယ်.....လို့

 ပြောလိုက်သည် ။

မက်မောလှိုင်ကတော့ သူ့ကို ရေအေးအေး တခွက် တိုက်ပါ လို့ ပြောသည် ။ ဒေ၀လှိုင်က ရေပုလင်းတွေကို အားလုံးကို လိုက်ဝေပေးလိုက်သည် ။

( ဒက်ဒီ......ဦးသက်ပိုင် ထောင်ဖေါက်ထွက်ပြေးလာတယ်....အခု အပြင်မှာ သူ့မိသားစုနဲ့ ရှိနေတယ်....သူက ဒက်ဒီ့ကို သတ်မယ် လို့ ကြိမ်းဝါးနေတယ်နော်....ကြိုတင်

ပြင်ဆင်လို့ရအောင် သားက သတိပေးတာပါ.....) လို့ ဒေ၀လှိုင်က ပြောလိုက်သည် ။

ဒေ၀လှိုင်သည် သူ့အနေနဲ့ ဇီဇဝါရဲ့ အဖေ ဖြစ်နေလို့ ဦးသက်ပိုင်နဲ့ ရင်မဆိုင်ချင်ဘူး ။ ဒါကြောင့် သူ့အဖေကို ပြောပြလိုက်တာ ။

 ဒေ၀လှိုင် ဆီကို သူ့တပည့်တယောက်က ဖုန်းလှမ်းဆက်သည် ။

 သူတို့ ထင်ထားတဲ့အတိုင်း မြို့တခွင် ရဲတွေ အကြီးအကျယ် ပိတ်ဆို့ ရှာဖွေ စစ်ဆေးနေသည် တဲ့ ။

 ( ကဲ...အခန်းတွေ အပေါ်ထပ်မှာ အများကြီး ရှိတယ်.....အားလုံး နားနားနေနေနဲ့ နေလိုက်ကြပါ..သူတို့ ရှာလို့ စစ်လို့ မောသွားမှ ကျနော်တို့ နယ်စပ်ကို ရွှေ့ကြတာ

 ပေါ့..တရွာမပြောင်း သူကောင်းမဖြစ်တဲ့.......ကျနော်တို့ ( မိသားစု ) ကြီး စုထား ကဲ့ထားတာတွေနဲ့ ဘ၀သစ်တခု ပြန် တည်ဆောက်ကြတာပေါ့ဗျာ.........)

ပြီးပါပြီ ။

ပန်းရိုင်း

စက်တင်ဘာလ ၁ရက်နေ့ ၂၀၁၉ခုနှစ်  ။