(၁)
ကျောင်းပိတ်ထားတဲ့အချိန်မှာ၊အရောင်းဝန်ထမ်းဆိုတဲ့ အလုပ်လျှောက်တော့ကံကောင်းပြီး လူတွေ့ခေါ်တာခံရတယ်။
အရောင်းဝန်ထမ်းရာထူးပေမယ့်လူတွေ့စစ်တဲ့အချိန်မှာသူဌေးမ လဲပါတယ်။ အထွေထွေမန်နေဂျာနဲ့ အရောင်းမန်နေဂျာလဲပါတယ်။
လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံမရှိ၊ ပညာအရည်အချင်းကကျောင်းမပြီးသေးတဲ့ကျွန်တော့်မှာတော့ သူတို့အကြည့်တွေနဲ့တင်၊ဇောချွေးတွေပျံနေတော့တာဘဲ။
“နင်ကဘာလို့ဒီအလုပ်လိုချင်တာလဲ” လို့သူဌေးမက ရှမ်းသံဝဲဝဲနဲ့စမေးတယ်။
“အတွေ့အကြုံရချင်လို့ပါ” လို့ကျွန်တော်ဖြေလိုက်တော့ “ဘာအတွေ့အကြုံလိုချင်တာလဲ” လို့ထပ်မေးတယ်။
“လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံလိုချင်တာပါ။ လစာလဲလိုချင်လို့ပါ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံဆိုတာကျယ်ပြန့်တယ်။ ငါရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်။ နင်လိုချင်တဲ့ဟာပေးဖို့နဲ့ငါတို့ဆီမှာလစာပေးပီးခေါ်မခိုင်းဘူး။ ငါတို့ခိုင်းတာနင်လုပ်နိူင်မှရမယ်။ နင်တံမြက်စည်းလဲလှဲရမယ်။ အိမ်သာလဲဆေးရမယ်။ ဆိုင်မှာလဲစျေးရောင်းရမယ်။ တခြားအလုပ်ရှိရင်လဲကူလုပ်ရမယ်။ ဘော်ကျော့နေလို့မရဘူး။ နင်သိအောင်ကြိုပြောထားတာ” လို့ သူဌေးမက ပြောလာတယ်။
သူဌေးမပြောတဲ့စကားလုံးတွေကြားပြီး၊ကျွန်တော်ကြက်သီးတွေထလာတယ်။ သူ့မျက်နှာကိုမရဲတရဲလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ “ငါပြောတာကြားလား” လို့ ကျွန်တော့်ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး၊ရှမ်းသံဝဲဝဲလေးနဲ့မေးတယ်။
“နင်သေသေချာချာစဉ်းစားအုံး၊ ကိုထွန်းဝင်း ဒီကောင်လေးနဲ့ဆက်ဗျူးထားလိုက်၊ ကျမ သွားစရာရှိတယ်” လို့ပြောပြီး၊ရုံးခန်းထဲကထွက်သွားတော့တာဘဲ။
(၂)
ကျွန်တော်အလုပ်ဝင်ဖြစ်သွားတယ်။
ဆိုင်မဖွင့်ခင်ကြိုရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို အရောင်းမန်နေဂျာမမကမြင်တော့ “ဟဲ့ ရောက်နေပြီလား” လို့ နှုတ်ဆက်ရင်း၊ဆိုင်တံခါးဖွင့်ဖို့သော့ထုတ်ပေးတယ်။
“နင်ရောက်လာတာအတော်ဘဲ။ အရင်ကောင်လေးကနယ်ပြန်သွားလို့၊ ဆိုင်မှာမိန်းကလေးတွေချည်းဘဲကျန်ခဲ့တာ၊ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကတော့မရှိလို့မဖြစ်ဘူး” လို့ပြောတယ်။
ဆိုင်ထဲမှာယောင်လည်လည်နဲ့ရပ်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို “ဟဲ့ လာအုံး” လို့ ရုံးခန်းထဲလှမ်းခေါ်တာနဲ့သူ့အခန်းထဲရောက်သွားတယ်။
ကွန်ပြူတာဖွင့်ရင်း “နင့်နာမည်ဘယ်သူလဲ၊ငါမေ့သွားပြီ” လို့လှမ်းမေးတော့ သူ့ဆီကရေမွှေးနံ့လေးကို မသိမသာရှူရှိုက်ရင်း”လွင်ဦးပါမမ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
သူ့ထိုင်ခုံဘေးကအမှိုက်တောင်းကိုမေးငေါ့ပြပြီး “အမှိုက်ပုံးယူပြီးသွားသွန်လိုက်” လို့ပြောတော့ အမှိုက်တောင်းလေးဘေးက၊သူ့ခြေဖမိုးလေးဆီကို ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကရောက်သွားတယ်။
ကတ္တီပါဖိနပ်အနက်ရောင်လေးပေါ်က ခြေထောက်လှလှလေးတစ်စုံဟာ လှပကျော့ရှင်းလို့နေတယ်။
“ဟဲ့ နင်ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ? အမှိုက်ပုံးယူသွားလေ၊ ပြန်လာရင်တံမြက်စည်းနဲ့ဂေါ်ပြားပါယူလာခဲ့၊ ဆိုင်သန့်ရှင်းရေးမလုပ်ခင်၊ ငါ့အခန်းကိုပါတခါတည်းတံမြက်စည်းလှဲလိုက်စမ်း” လို့ ထပ်ပြောတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့မမ” လို့ပြောပြီးသူ့အခန်းထဲကထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ၊ မန်နေဂျာမမ ရဲ့ ခြေဖမိုးလှလှလေးက အာရုံထဲဖျောက်မရဘူး။
(၃)
ဆိုင်မှာ အရောင်းဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးသုံးယောက်ရှိသေးတယ်။
ဘာမှမတတ်တဲ့ကျွန်တော်ကတော့အလုပ်သင်သဘောနဲ့အောက်ခြေသိမ်းအလုပ်အကုန်လုပ်ရတာပါဘဲ။
သန့်ရှင်းရေးတစ်ခုထဲမဟုတ်ပါဘူး။ ဆိုင်မှာပစ္စည်းသယ်တာ၊ ဖိုတိုကော်ပီကူးတာ၊ကော်ဖီဖျော်တာ၊ထမင်းချိုင့်ဆေးတာမျိုးတွေကလဲကျွန်တော့်အလုပ်ဘဲ။
သူဌေးမကားလာရင်အထုတ်သယ်ဖို့သွားကြိုရတယ်။ သူဌေးမကရေနွေးကြမ်းသောက်တတ်တော့၊ရေနွေးအိုးကြိုပေး၊ရေနွေးကြမ်းမပြတ်အောင်စီစဉ်ပေးတာမျိုးလဲလုပ်ရတယ်။
အရောင်းဝန်ထမ်းဆိုတာထက်၊လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းတာမှန်သမျှလုပ်ပေးရတဲ့အလုပ်သမားမျိုးပါဘဲ။
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကလဲ၊မန်နေဂျာမမခိုင်းရင်ပြာနေအောင်လုပ်ချင်တယ်။ ဆိုင်ရောက်တာနဲ့ မန်နေဂျာမမအခန်းကို၊အဲကွန်းဖွင့်၊သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ သူဆိုင်ရောက်တာနဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက်အသင့်ဖြစ်နေရအောင် ဖားတတ်တော့၊မန်နေဂျာမမက သဘောကျတယ်။
မန်နေဂျာမမခေါ်ပြီးအလုပ်ကိစ္စအတွက်စကားပြောရင်၊သူထိုင်တဲ့ထိုင်ခုံဘေးမှာဒူးတဖက်ထောက်ထိုင်ပြီး၊ရို့ရို့ကျိုးကျိုးနာခံတယ်။
အပိုးကျိုးလွန်ပြီး၊ရင်းနှီးမှုတွေရှိလာတာကြောင့်လဲဖြစ်မှာပါ။ မန်နေဂျာမမက စာရွက်တစ်ထပ်ထုတ်ပေးရင်း “ကောင်လေး၊ ဒီစာတွေသေသေချာချာဖတ်၊ ဆိုင်က products တွေရဲ့ specifications တွေနင်အလွတ်ရနေဖို့လိုတယ်၊ customer ကမေးရင် နင်ရှင်းပြနိုင်ဖို့လိုတယ်၊ ငါတို့ပြိုင်ဖက် productsတွေရဲ့ အားနည်းချက်တွေကိုလဲသိဖို့လိုတယ်၊ နင်အလွတ်ကျက်စမ်း၊ စာမရရင် အရိုက်ခံရမယ်” လို့ ပြုံးပြုံးလေးပြောတယ်။
အရိုက်ခံချင်တဲ့ကျွန်တော်က၊ကြက်သီးတွေထပြီးသူ့မျက်နှာလေးကိုမော်ဖူးနေမိတယ်။
“ဟဲ့၊ ကြားလား? ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ကြည့်မနေနဲ့၊ အရောင်းဝန်ထမ်းကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်ရင်လေ့လာရတယ်၊စာများများဖတ်ရတယ်၊ နင်ဘာဖြစ်ချင်လဲငါ့ကိုပြောစမ်း” လို့မေးတယ်။
သူ့မျက်နှာလေးကိုမော်ဖူးရင်း “မမရဲ့ကျွန်ဖြစ်ချင်တယ်” လို့ပြောလိုက်တော့ “ဟဲ့၊ ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ မန်နေဂျာမဖြစ်ချင်ဘူးလား” လို့ ထပ်မေးတယ်။
“မန်နေဂျာမမရဲ့ ကျွန်ဖြစ်ချင်တာ” လို့ကျွန်တော်ထပ်ပြောတော့၊ကျွန်တော့်လက်မောင်းကိုဖြန်းကနဲမြည်အောင်ရိုက်ပြီး “အပိုတွေပြောမနေနဲ့၊ မနက်ဖြန်ငါစာမေးမယ်၊ မရရင်နင်သေပြီသာမှတ်၊ သွားတော့” လို့ပြောပြီးမောင်းထုတ်လိုက်တယ်။
(၄)
မန်နေဂျာမမကေသီအောင်ရဲ့လက်သုံးတော်ဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်လာတဲ့ကျွန်တော့်ကို၊ဂျီအမ်ဦးထွန်းဝင်းကကြည့်မရတော့ဘဲ၊ခဏခဏခေါ်ပြီးပြဿနာရှာတယ်။
ရိပ်မိပုံရတဲ့မမကေသီက “နင့်ကိုဂျီအမ်ဘာခေါ်ခေါ်ပြောတာလဲ” လို့တစ်ရက်မှာတော့မေးတယ်။
“မမအခန်းထဲမှာဘာဝင်လုပ်နေတာလဲလို့မေးတာပါမမ၊ သူခိုင်းဖို့ခေါ်ရင်ဘယ်ရှာရမှန်းမသိဘူးလို့ပြောပြီးဆူတာ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “နင်ကငါ့အောက်ကဘဲလေ၊သူနဲ့ဘာဆိုင်တုန်း၊နင့်ကိုလိုချင်ရင်သူဌေးမဆီကတောင်းပေါ့” လို့မကျေမနပ်ပြန်ပြောတယ်။
“သူ့ဆီမသွားချင်ပါဘူး၊မမဆီမှာဘဲကျွန်ခံချင်တာ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်တော့ “နင်ကလဲတမျိုး၊ အားရင်ကျွန်ခံမယ်၊ကျွန်ခံမယ်နဲ့ငါစောက်မြင်ကပ်လာပြီ”လို့ပြန်ပြောတယ်။
“မမရိုက်ရင်လဲခံပါ့မယ်၊ဆူရင်လဲခံပါ့မယ်၊ဦးထွန်းဝင်းဆီတော့မသွားပါရစေနဲ့”လို့ထပ်ပြောလိုက်တော့ “နင့်ကိုစျေးနှုန်းပြောင်းတဲ့၊ပစ္စည်းစာရင်းလုပ်ခိုင်းထားတာပြီးပြီလား၊ သွားယူခဲ့စမ်း” လို့ပြောတယ်။
ကျွန်တော်ယူလာတဲ့စာရင်းစာရွက်ကို မမကေသီစစ်နေတာ၊မော်ဖူးရင်းရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်တယ်။
“အော်မေးဖို့မေ့နေလို့၊ ငါ့အိမ်မီးဖိုခန်းပန်းကန်ဆေးတဲ့နေရာမှာရေပေါက်ပိတ်နေလို့၊အဲ့ဟာနင်ပြင်တတ်လား”လို့ကျွန်တော့်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်းမေးတယ်။
“ပြင်တတ်ပါတယ်မမ”လို့ကျွန်တော်ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “အင်း၊ရုံးအပြန်အိမ်လိုက်ခဲ့”လို့ပြောပြီးစာရင်းစာရွက်တွေအပေါ်သူ့မျက်လုံးတွေပြန်ရောက်သွားတယ်။
(၅)
ရုံးဆင်းတဲ့အချိန်မှာမမကေသီရဲ့ထမင်းချိုင့်ကိုလက်ကဆွဲပြီးမမကေသီနောက်ကကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်သွားတယ်။
ပလက်ဖောင်းဘေးမှာရပ်ထားတဲ့ဆန်နီဆူပါဆလွန်းကားလေးထဲဝင်ပြီးစက်နှိုးရင်း “ဟဲ့ရှေ့ခန်းမှာလာထိုင်”လို့လှမ်းပြောတော့မှ၊တံခါးဖွင့်ပြီးဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“မမကားနဲ့လာတာကျွန်တော်အခုမှသိတယ်”လို့ပြောလိုက်တော့”အေးနင်သိအောင်ငါကသံတော်ဦးတင်ရမှာလား”လို့ရယ်ပြီးပြန်ပြောတယ်။
ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ကားမောင်းနေတဲ့မမကေသီကိုခိုးခိုးကြည့်နေမိတဲ့ကျွန်တော့်ကို “ဘာခိုးကြည့်နေတာလဲ?နင်ကားမောင်းတတ်လား”လို့မေးတယ်။
“မမောင်းတတ်ဘူးမမ”လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့”ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ရင်ကားမောင်းတတ်ဖို့လိုတယ်။သင်တန်းသွားတက်”လို့ပြောတာနဲ့ “ဟုတ်ကဲ့မမ”လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
ရန်ကင်းစာတိုက်နားကတိုက်တခုရှေ့မှာ၊ကားပါကင်ထိုးလိုက်ပြီး”ဆင်းလို့ရပြီ” လို့ပြောပြီး၊ မမကေသီကားပေါ်ကဆင်းသွားတော့ကျွန်တော်လဲလိုက်ဆင်းတယ်။
တိုက်အပေါ်ထပ်တက်တဲ့လှေကားပေါ်သူရှေ့ကတက်သွားတော့၊မမကေသီရဲ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုမော်ဖူးပြီးအနောက်ကလိုက်သွားတယ်။
ဒုတိယထပ်အခန်းရှေ့မှာရပ်ပြီးသော့ဖွင့်နေတဲ့အချိန်မှာ မမကေသီရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှကိုငေးကြည့်ရင်းရင်ဖိုလာတယ်။
သစ်သားတံခါးဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲရောက်သွားတဲ့မမကေသီက “ကောင်လေးလာ”လို့ခေါ်တော့၊မမကေသီနောက်က ကျွန်တော်လိုက်သွားတာပါဘဲ။
(၆)
မီးဖိုခန်းထဲကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း”လိုတာရှိရင်ငါ့ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်၊ဟုတ်ပြီလား” လို့ပြောပြီးမမကေသီကအိပ်ခန်းတခန်းထဲဝင်သွားတယ်။
လုံခြည်ကိုတိုတိုဝတ်၊အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလေ့လာလိုက်တယ်။
မဆေးကြောရသေးတဲ့ထမင်းပန်ကန်တချပ်နဲ့ဇွန်းတချောင်းက၊ဘေစင်ထဲမှာနေရာယူထားတယ်။
အိမ်ရှေ့ဖက်ကိုမသိမသာလှမ်းအကဲခတ်လိုက်တော့ဆိုဖာပေါ်မှာပုံထားတဲ့အဝတ်ပုံကြီးကိုလှမ်းမြင်ရတယ်။
မီးဖိုခန်းနဲ့ တံခါးတချပ်သာခြားတဲ့ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်က ပလတ်စတစ်ဇလုံအနီရောင်လေးထဲမှာ၊ရေစိုထမိန်တထည်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
ဘေစင်အောက်ထဲဝင်ပြီး၊ရေစစ်ပိုက်ကိုဖြုတ်ဆေးလိုက်တော့၊ရေပေါက်ပိတ်တာပြန်ကောင်းသွားတယ်။
ဘေစင်ထဲကထမင်းပန်းကန်နဲ့ ကျွန်တော်သယ်လာတဲ့ထမင်းချိုင့်လေးကိုဆေးကြောလိုက်တယ်။
ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး၊ ဇလုံလေးထဲကထမိန်ကိုထုတ်ပြီးရွှေဝါဆပ်ပြာတုံးနဲ့ပွတ်တိုက်နေတုန်း”ဟဲ့ကောင်လေး၊ နင်ဘာလို့ငါ့ထမိန်လျှော်နေတာလဲ” လို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာတဲ့မမကေသီကတအံ့တဩမေးတယ်။
အိမ်မှာနေတဲ့အဝတ်အစားလေးနဲ့ကပ်ိုကရိုလေးလှနေတဲ့မမကေသီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း”လျှော်ပေးချင်လို့ပါမမ” လို့ရင်တဖိုဖိုနဲ့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “မဟုတ်တာ၊ ထွက်ခဲ့စမ်း” လို့မျက်မှောင်လေးကုပ်ခါးတဖက်ထောက်ပြီးပြောတယ်။
“ကိုယ့်သခင်မရဲ့ထမိန်လျှော်တာဘဲဟာ၊ ဂုဏ်တောင်ယူရသေးတယ်၊လျှော်ခွင့်ပြုပါမမရယ်” လို့ကျွန်တော်ထပ်ပြောတော့ “နင်ဟာလေ၊ ဘယ်လိုကောင်မှန်းမသိဘူး၊ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲမသိဘူး၊ ငါတကယ်အံ့ဩတယ်”လို့ပြန်ပြောတယ်။
မမကေသီရဲ့ထမိန်လေးကိုလက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ပွတ်ပြီးဆက်လျှော်နေလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုထပ်မတားတော့ဘဲ “ရေပေါက်ပိတ်တာကောင်းသွားပြီလား”လို့မေးတယ်။
“ကောင်းသွားပါပြီမမ၊ ထမင်းချိုင့်လဲဆေးပြီးသွားပြီ၊ လျှော်စရာအဝတ်တွေရှိသေးရင်၊တလက်စထဲလျှော်ပေးပါရစေမမ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“တားမရလဲမတားတော့ဘူး၊ နင့်သဘောဘဲ”လို့ပြောပြီးလှည့်ထွက်သွားတယ်။
လျှော်လက်စထမိန်လေးကိုဇလုံထဲပြန်ထည့်ပြီး၊ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့မမကေသီကို “ဘယ်မှာယူရမလဲမမ” လို့လှမ်းမေးလိုက်တယ်။
မမကေသီကစိတ်ရှုပ်နေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ မေးငေါ့ပြပြီး “အခန်းထဲမှာ” လို့ စိတ်မရှည်သလို ပြန်ဖြေတယ်။
မမကေသီမေးငေါ့ပြတဲ့အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ ကုတင်ခြေရင်းမှာမကြာခင်ကမှပစ်တင်ထားတဲ့ထမိန်တကွင်း၊ အဝတ်တောင်းထဲကအတွင်းခံတွေနဲ့အဝတ်အစားတွေကိုမြင်လိုက်ရတော့တာပါဘဲ။
ထမိန်တန်းပေါ်မှာတော့ရေလဲထမိန်လေးတစ်ထည်လွှားထားတာတွေ့တယ်။
လောကကြီးကိုတကယ်မေ့သွားတော့တာဘဲ။ မမကေသီရဲ့ထမိန်တွေကိုရင်ခွင်မှာထွေးပိုက်ပြီးတရှိုက်မက်မက်နမ်းနေမိတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးတွေကိုလဲအဝတ်တောင်းထဲကထုတ်ပြီးနမ်းတယ်။
“နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ” ဆိုတဲ့အသံကြားလို့ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခါးထောက်ပြီးရပ်ကြည့်နေတဲ့ မမကေသီကိုမြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။
(၉) lwin
“ဟဲ့၊ငါမေးနေတယ်လေ၊နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ” လို့မမကေသီကထပ်မေးတယ်။
ကျွန်တော်စိတ်ငြိမ်အောင်ကြိုးစားပြီး “မွှေးလို့နမ်းကြည့်နေတာပါမမ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“အရူးထမနေနဲ့၊ အဝတ်လျှော်မယ်ဆိုလဲမြန်မြန်လျှော်ပြီးနင်ပြန်တော့၊ ဘယ်လိုကောင်လေးမှန်းမသိဘူး” လို့မမကေသီကဆူတော့တာဘဲ။
မမကေသီရှေ့မှာ ခေါင်းငုံ့အရိုအသေပေးပြီးအဝတ်ဟောင်းတွေပွေ့ပိုက်ရင်းကျွန်တော်ထွက်လာလိုက်တယ်။ မမကေသီရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီအနက်ရောင်လေးကကျွန်တော့်နှာခေါင်းနဲ့အနီးဆုံးနေရာမှာရှိနေခဲ့လို့မမကေသီရဲ့မိန်းမကိုယ်ရနံ့သင်းသင်းလေးရနေတယ်။
အဝတ်တွေကိုဆပ်ပြာရေစိမ်နေတုန်းမမကေသီရောက်လာပြီး “ထမင်းစားပြီးမှအိမ်ပြန်၊ ငါထမင်းပိုချက်လိုက်မယ်၊ နင်ဝက်သားစားတယ်မဟုတ်လား”လို့လှမ်းမေးတယ်။
“ကျွန်တော်ချက်မယ်၊ မမစားချင်တာပြောပါ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “နင်ကထမင်းဟင်းလဲချက်တတ်တာဘဲလား” လို့ပြန်မေးတာနဲ့ “ချက်တတ်တယ်မမ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“ဒါဆိုလဲ အပြင်ထွက်လာခဲ့၊ ဝက်သားဟင်းလာချက်ပေး” လို့ပြောပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက သုံးထပ်သားတစ်ထုတ်လှမ်းပေးတယ်။
“ဟိုမှာဆန်ပုံး၊ ငရုတ်သီးကြက်သွန်က၊ဒီဖက်ကတောင်းထဲမှာရှိတယ်၊ ဒီလောက်လုပ်ပေးချင်နေတာလုပ်စမ်း” လို့ပြောတယ်။
“ဟဲ့၊ ထမိန်တန်းပေါ်ကငါ့ရေလဲထမိန်ဘယ်ရောက်သွားရပြန်တာတုန်း၊ နင်ယူသွားတာလား” ဆိုတဲ့အသံထွက်လာတော့ ဝက်သားတုံးလေးတွေညီညီညာညာလှီးနေတဲ့ကျွန်တော်က “လျှော်ဖို့ကျွန်တော်ယူလာတာပါမမ” လို့မီးဖိုခန်းထဲကပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ထမိန်ရင်လျားလေးဝတ်ပြီးမျက်နှာသုတ်ပုဝါခြုံထားတဲ့မမကေသီကသူမကြာခင်ကဝတ်ထားတဲ့အဝတ်တွေနဲ့ ရေလဲထမိန်တထည်လက်ကကိုင်ပြီးရေချိုးဖို့ရောက်လာတယ်။
ဆန်းဆန်းပြားပြားလေးလှနေတဲ့မမကေသီကိုကျွန်တော်ငေးကြည့်မိတော့ “ဘာပြူးကြည့်နေတာလဲ၊ ချက်စရာရှိတာမြန်မြန်ချက်၊ ရေချိုးပီးရင်ငါထမင်းစားမယ်၊ ဗိုက်ဆာနေပြီ” လို့ပြောပြီးရေချိုးခန်းတံခါးကိုဂျိုင်းကနဲမြည်အောင်ဆွဲပိတ်လိုက်တယ်။
မမကေသီရေချိုးနေတဲ့အသံလေးတွေနားထောင်ရင်းကျွန်တော့်ရင်တွေတဖတ်ဖတ်နဲ့ခုန်တယ်။
အချိန် (၁၅) မိနစ်လောက်ကြာတော့ရေချိုးခန်းထဲကပြန်ထွက်လာတဲ့မမကေသီက “ဟင်းနံ့လေးကိုမွှေးနေတာဘဲ၊ ငါ့အတွက်ထမင်းပွဲပြင်ပြီးရင် နင်အဝတ်လျှော်လို့ရပြီ” လို့ပြောရင်းမီးဖိုခန်းထဲကထွက်သွားတယ်။
မမကေသီအတွက်ထမင်းပွဲပြင်ပေးပြီးတဲ့အခါ၊ အဝတ်လျှော်ဖို့ရေချိုးခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အကွင်းလိုက်ချွတ်ချထားတဲ့ရေစိုထမိန်တထည်နဲ့ ဇလုံထဲပစ်ထည့်ထားခဲ့တဲ့ အတွင်းခံနက်ပြာရောင်တစ်စုံအပြင်တီရှပ်အပြာနုရောင်လေးကကျွန်တော့်ကိုကြိုဆိုကြတယ်။
မမကေသီ ထမင်းစားနေတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်သူ့အဝတ်တွေလျှော်တယ်။ အဝတ်ဇလုံမပြီး အဝတ်လှမ်းဖို့ကျွန်တော်ထွက်လာတော့ မမကေသီက “နင့်လက်ရာကောင်းသားဘဲ” လို့ ထမင်းစားရင်းကနေချီးမွမ်းတယ်။
(၁၂)
ဝရန်ဒါမှာအသင့်ရှိနေတဲ့အဝတ်တန်းပေါ်မှာအဝတ်တွေလှမ်းပြီးသွားတော့ မမကေသီစားပြီးသားပန်းကန်တွေသိမ်းဆည်းဆေးကြောတယ်။
မမကေသီက အိမ်ရှေ့ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်းကျွန်တော်လုပ်နေတာကို အကဲခတ်သလိုကြည့်နေတယ်။
အိမ်ရှေ့မှာဖျာတချပ်ခင်းပြီး အဝတ်တွေမီးပူတိုက်ဖို့ပြင်ဆင်တော့ “ဟဲ့ ၊ နင်ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ” လို့မေးပြီးရယ်တော့တာဘဲ။
“မမဆီမှာကျွန်ခံခွင့်ရဖို့ဆိုတာ၊ကျွန်တော့်အိပ်မက်ပါမမရယ်” လို့ ကျွန်တော်ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“လာပြန်ပြီဒီကျွန်ခံတဲ့ကိစ္စ၊ ကဲပြောစမ်းပါအုံး၊ နင်ကဘာကိစ္စနဲ့ငါ့ဆီမှာကျွန်ခံချင်ရတာတုန်း” လို့ လှလှပပလေးပြုံးပြီးမေးတယ်။
လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့မီးပူကို ဘေးအသာချပြီး “မမကိုစတွေ့ကတည်းက ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး” လို့ ကျွန်တော်ကပြောလိုက်တော့ “မီးပူတိုက်ရင်းငါ့ကိုပြောပြလို့ရတယ်၊ မီးပူတိုက်ရင်းပြော” လို့ပြောပြီး လက်လေးပိုက်၊ ခြေထောက်တဖက်ကိုလှလှပပလေးချိတ်ထိုင်ပြီးပြောတယ်။
(၁၃)
“ကျွန်တော်က မမရဲ့အစေခံဘဝမျိုးမှာအမြဲတန်းနေခွင့်ရချင်တာပါ၊ မမခြေဖဝါးအောက်မှာနေရတဲ့ဘဝမျိုးကိုမက်မောတာ၊ မမရဲ့ခွေးလေးတစ်ကောင်ဖြစ်ချင်တာပါ” လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“ငါ့ခြေဖဝါးအောက်ဆိုတာကပါလာပြန်ပြီ၊ ခွေးဖြစ်ချင်တာလား၊ ကျွန်မဟုတ်တော့ပြန်ဘူးလား၊ နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ” လို့ပြောပြီးရယ်တယ်။
“ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါ၊ ငါ့အိမ်မှာနင်ကအခုလိုမျိုးတွေလာလာလုပ်ပေးချင်တာလား” လို့မေးလာတော့ “ဟုတ်ကဲ့မမ”လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“အဲ့ဒါကပြဿနာမရှိပါဘူး။ တပတ်မှာတရက်လောက်ငါ့အိမ်မှာနင့်ကိုခေါ်ခိုင်းမယ်။ မုန့်ဖိုးလဲပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား” လို့ပြန်ပြောတယ်။
“မုန့်ဖိုးမလိုချင်ပါဘူးမမရယ်။ မမရဲ့ကျွန်ဖြစ်ခွင့်ရချင်တာပါ” လို့ထပ်တောင်းဆိုလိုက်တော့ “နင်တော်တော်လျှာရှေတယ်။ ငါ့ထမိန်လျှော်ချင်တာနဲနဲငါ့ထမိန်နံ့ရှူချင်တာများများမဟုတ်လား” လို့မေးတယ်။
ကျွန်တော်ရင်ထဲမှာထိတ်ကနဲခုန်သွားတယ် “မမထမိန်လေးတွေကမွှေးလို့ပါ” လို့မရဲတရဲပြန်ဖြေလိုက်တဲ့အခါ “စောက်ရူးလေး” လို့ပြောတယ်။
(၁၄)
နောက်ရက်တွေကစပြီး အိမ်မှုကိစ္စတွေမကြာခဏခေါ်လုပ်ခိုင်းလာတော့၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ရင်းနှီးမှုကတစစနဲ့နီးကပ်လာတယ်။
တနင်္ဂနွေနေ့တစ်နေ့မှာတော့၊မမကေသီအောင်ရဲ့အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာသူ့ရဲ့ခြေသည်းလေးတွေကျွန်တော်ညှပ်ပေးနေတုန်းဖုန်းသံမြည်လာတယ်။
ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာတယုတယပိုက်ထွေးထားတဲ့သူ့ရဲ့ခြေထောက်လေးကိုမမကေသီကဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း “နင်အသံမထွက်နဲ့” လို့သတိပေးပြီးဖုန်းလှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို” ဆိုတဲ့မမကေသီရဲ့အသံလေးကချိုသာလွန်းနေတာကျွန်တော်သတိထားမိလို့မော်ဖူးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ “လွမ်းတာပေါ့” လို့ မမကေသီရဲ့နှုတ်ဖျားလေးဆီကချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့အသံလေးထွက်လာတော့ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာဟာလာဟင်းလင်းကြီးဖြစ်သွားတယ်။
ကျွန်တော့်စိတ်တွေဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိတော့ဘူး၊ ကျွန်တော်ရှေ့မှာရှိနေတဲ့မမကေသီရဲ့ခြေဖမိုးလေးတဖက်ကိုအငမ်းမရကုန်းနမ်းလိုက်မိတော့တာပါဘဲ။
အံ့အားသင့်သွားပုံရတဲ့မမကေသီကကျွန်တော့်ကိုငုံ့ကြည့်ပြီးအံ့ကြိတ်ရင်းမျက်လုံးလေးပြူးပြတယ်။
မမကေသီရဲ့ခြေဖမိုးလေးကကျွန်တော့်လက်ထဲကလွတ်ထွက်သွားပြီး သူ့ရဲ့ခြေဖဝါးလေးက ကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်မှာဖိနင်းထားလိုက်တယ်။
(၁၅)
မမကေသီဖုန်းပြောနေတဲ့အချိန်တွေမှာသူ့ရဲ့ခြေဖဝါးတဖက်နဲ့ဖိနင်းခံထားရတဲ့ကျွန်တော်မျက်နှာလဲကြမ်းပြင်နဲ့တသားထဲကပ်နေတော့တယ်။
ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့မှမမကေသီကဖုန်းချလိုက်ပြီး “အသံမထွက်နဲ့လို့ငါပြောထားတာကိုနင်ကဘာထဖြစ်ရတာလဲ၊ ငါ့ခြေထောက်ကိုဘာကိစ္စနဲ့နမ်းရတာတုန်း” လို့ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းနင်းထားပြီးမေးတယ်။
“မမကလွမ်းတာပေါ့လို့ဖုန်းထဲပြောတာကြားတော့ကျွန်တော်ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး” လို့ကျွန်တော်ကပြောလိုက်တော့ “ငါနဲ့စေ့စပ်ထားတဲ့ငါ့အမျိုးသားနဲ့ဖုန်းပြောတာ၊ နင်နဲ့ဘာဆိုင်သလဲ”လို့မေးတယ်။
“ကျွန်တော်မှမသိတာ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ဖြေလိုက်တော့ “နင်သိစရာမှမလိုတာ၊ နင်ကဘာလဲ” လို့မေးတယ်။ “မမရဲ့ကျွန်ပါ” လို့ကျွန်တော်ကပြန်ဖြေတယ်။
မမကသူ့ခြေဖဝါးလေးကိုကျွန်တော့်ခေါင်းပေါ်ကဖမ်းပြီး ကျနော့်လက်ထဲပြန်ထည့်ပေးရင်း “ကျွန်ဆိုရင်ကျွန်လိုနေ၊ ခြေသည်းဆက်ညှပ်” လို့ပြောတယ်။
(၁၆)
ကျွန်တော်လက်ထဲရောက်လာတဲ့ မမကေသီရဲ့ ခြေထောက်လှလှလေးကို ဖက်ပြီးတရှိုက်မက်မက်နမ်းလိုက်တယ်။
အငိုက်မိသွားတဲ့မမကေသီက “ဟဲ့ကောင် နင်ဘာလုပ်တာလဲ” လို့ပြောပြီးနောက်ထပ်ခြေထောက်တဖက်နဲ့ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုဆောင့်ကန်တယ်။
မမကေသီရဲ့ခြေထောက်လှလှလေးကိုကျွန်တော်မလွှတ်တော့ဘဲဖက်တွယ်ထားရင်း အကန်ခံနေတာကို မမကေသီက သတိထားမိသွားတော့ “ဟဲ့ လွှတ်စမ်း” လို့ အမိန့်ပေးတယ်။
ကျွန်တော်ကမလွှတ်ဘဲသူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ “လွှတ်ဆိုလွှတ်လေ ၊ ဘာကြည့်တာလဲ” လို့ မေးတယ်။
“မမခြေထောက်လေးကိုချစ်လို့ပါ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်တော့ “ငါသေးပေါက်ချင်လာပြီ လွှတ်စမ်းဟာ” လို့ ထပ်ပြောတယ်။
“ကျွန်တော်သောက်ချင်တယ်” လို့ပြန်ပြောလိုက်တော့ “ဟဲ့ ဘာတုန်း” လို့ စိတ်မရှည်သလိုပြန်မေးတယ်။
“မမပေါက်တဲ့သေးသောက်ချင်လို့ပါ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ပြောတော့ “နင်လွန်လာပြီနော်” လို့ပြန်ပြောတယ်။
“တကယ်ပြောတာပါ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ပြောလိုက်တော့ “ကဲပါ လွှတ်စမ်းပါဟာ၊ ငါစိတ်ရှုပ်လာပြီ” လို့သူပြန်ပြောတဲ့အသံလေးက ဒေါသသံမပါတော့ဘူး။
(၁၇)
မမကေသီရဲ့ ခြေထောက်လှလှလေးကို မက်မက်စက်စက်နမ်းရှုံ့ရင်းနဲ့ “အိမ်သာထဲလိုက်ခဲ့ချင်တယ်” လို့ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ “မလိုက်ရပါဘူး” လို့ မမကေသီကပြန်ပြောတယ်။
မမကေသီရဲ့ထမိန်အောက်အနားစအောက်ထဲခေါင်းတိုးဝင်လိုက်ရင်း တံခေါက်ကွေးကိုစနမ်းတော့ ကျွန်တော်ခေါင်းပေါ်ကထမိန်စကို မမကေသီကဆွဲဖယ်လိုက်ရင်း “နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ” လို့မေးတယ်။
မမကေသီရဲ့ထမိန်အောက်ကပေါင်နှစ်ချောင်းကြားထဲကိုကျွန်တော်ခေါင်းတိုးဝင်ပြီးပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို နူးနူးညံ့ညံ့နမ်းလိုက်တော့ “နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ” လို့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ထပ်မေးတယ်။
မမကေသီရဲ့တင်ပါးကို ကျွန်တော်သိုင်းဖက်ပြီး သူ့ရဲ့ပေါင်အတွင်းသားတွေကို တရှိုက်မက်မက်နမ်းတဲ့အချိန်မှာ မမကေသီရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကအလိုက်သင့်လေးထိုင်ခုံအစွန်းဖက်ကိုရောက်လာတယ်။
(၁၈)
အတွင်းခံဘောင်းဘီအနက်ရောင်လေးနဲ့ဖုံးထားတဲ့မမကေသီရဲ့ပေါင်ခြံအောက်တည့်တည့်ကိုကျွန်တော်အားပါးတရနမ်းရှိုက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ “နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ”လို့ မမကေသီကအသံတုန်တုန်လေးနဲ့ထပ်မေးတယ်။
“မမရဲ့စပကိုယက်မလို့ပေါ့”လို့ကျွန်တော်ပြန်ဖြေတော့ “နင်အရမ်းမိုက်ရိုင်းတယ်၊ ထင်မထားဘူး” လို့အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ရန်တွေ့တယ်။
မမကေသီရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးတလက်လက်တောက်ပနေတဲ့မမကေသီရဲ့နှင်းဆီဖူးကို ကျွန်တော့်လျှာနဲ့ထိုးခွဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာ မမကေသီရဲ့လက်တဖက်ကကျွန်တော့်ခေါင်းကိုတွန်းဖယ်တယ်။
ကျွန်တော်လဲရတဲ့ အခွင့်အရေးလက်လွတ်မခံတော့ဘဲ ပွင့်အာနေတဲ့မမကေသီရဲ့နှင်းဆီဖူးပွင့်ဖတ်တွေကြားလျှာထိုးသွင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုးယက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ မမကေသီမရုန်းတော့ပါဘူး။
သိပ်မကြာခင်မှာဘဲနှင်းဆီဖူးလေးတုန်ခါလာပြီး မမကေသီပီးသွားတယ်။ ကျွန်တော်ခေါင်းပေါ်ကထမိန်ကို မမကေသီကဆွဲလှန်လိုက်ရင်း “နင်ဟာလေ” လို့ မျက်စောင်းထိုးပြီး ခပ်တည်တည်ကြည့်လိုက်ရင်း “မော့စမ်း” လို့အမိန့်ပေးပြီး ဘေးမှာချထားတဲ့ သူ့ရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုယူလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးစပ်မှာပေပွနေတဲ့ ချိုမြမြအရည်တွေကိုသုတ်ပေးတယ်။
(၁၉)
မမကေသီကမတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ ဒူးထောက်ထားတဲ့ကျွန်တော်ကမမကေသီရဲ့ တင်ပါးကိုမော့ပြီးနမ်းလိုက်တဲ့အခါ “သေးပေါက်ပါမယ်ပြောတာကို ငါ့ကိုစောက်ရမ်းတွေလုပ်တယ်” လို့ပြောပြီးခြေထောက်နဲ့လှမ်းကန်တယ်။
“ချစ်တာကိုး” လို့ကျွန်တော်ကပြန်ပြောတော့ ထမိန်ပြင်ဝတ်ရင်း “နင်ချစ်လို့မရဘူး ငါယူရမယ့်လင်ငါ့မှာရှိတယ်” လို့ပြန်ပြောပြီးအိမ်သာဖက်ကိုထွက်သွားတော့ “ကျွန်တော်ကမမရဲ့ခွေးလေးဘဲဖြစ်ချင်တာပါ၊ လင်မဖြစ်လဲရပါတယ်” လို့ပြန်ဖြေပြီး သူ့နောက်ကနေလေးဖက်ထောက်ပြီးလိုက်သွားလိုက်တယ်။
အိမ်သာထဲကျွန်တော်လိုက်ဝင်တော့ “နင်ဘာလိုက်လုပ်ပြန်ပြီလဲ” လို့မေးတာနဲ့ “သေးသောက်ချင်လို့ပါသခင်မ” လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
“နောက်ကိုငါပြောတဲ့စကားနားထောင်မှာလား” လို့ အိမ်သာအိုးပေါ်ထိုင်ရင်းမေးလာတော့ “နားထောင်ပါ့မယ်သခင်မ” လို့ကျွန်တော်ပြန်ဖြေတယ်။
မမကေသီကမျက်စောင်းလှလှလေးထိုးရင်း “ပြီးရော” လို့ပြောပြီး ဖင်ဆေးတဲ့ခွက်လေးထဲကို သေးပေါက်ထည့်ပြီးကျွန်တော့်ကိုလှမ်းပေးတယ်။
ပလတ်စတစ်ခွက်လေးထဲက မမကေသီရဲ့သေးတွေကို ကျွန်တော်မြတ်မြတ်နိူးနိူးမော့သောက်နေတာကြည့်ပြီး “ဒီနေ့ကစပြီး နင့်ကို ငါ့ရဲ့ခွေးလေးအဖြစ်လက်ခံပေးမယ်၊ လိမ်လိမ်မာမာနေပါ၊ ကြားလား” တဲ့။
Comments
Post a Comment