တက်တိုး

တက်တိုး (အပိုင်း-၁)

ဇာတ်လမ်းလေးမစခင် ကျနော့် နာမည်နဲ့ အရင် မိတ်ဆက်ပေးပါရစေ ခင်ဗျာ။

ကျနော့် နာမည်က တက်တိုး။ ကျနော့် မိဘတွေက ကျနော့်အား တိုးတက်စေရန်ဟု ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် တိုးတက်အား ကက်ကင်းရိုက်ကာ တက်တိုး ဟုပေးခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။

ဖေဖေ မေမေ တို့အား ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ငယ်ငယ်ထဲက ထိုနာမည်ကြောင့် အလှောင်ခံရသည်။ သူများတွေလိုနာမည် လှလှလေးတွေ လိုချင်မိသည်။

နာမည်က လက်တွေ့ ဘဝနှင့် ပြောင်းပြန် အချိုးကျနေသည်။ တိုးတက်ဖို့ နေနေသာသာ မည်သည့်နေရာတွင်မှ ကျနော်အသုံးမကျပါ။ ကျောင်းစာတွင် လဲအလွန် ညံ့ဖျင်း၍ အမြဲ အဆင့် ဘိတ်ချေး ရသည်။ အားကစားတွင် လဲမထူးချွန်ပါ။ ဘောလုံးတောင် ထိအောင် မကန်တတ်ပါ။

အရွယ်ရောက်လာတော့ စီးပွားရေးလဲ နားမလည်ပါ။ သို့သော်......................

ကျနော့်တွင် အသုံးဝင်သော နေရာတခုတော့ ရှိသည်။ ထိုအရာကိုတော့ ကျနော် ကျွမ်းကျင်သည်။ စော်လိုက်ရာတွင် သုံးသည့်နည်းတော်တော်များများ ကျနော်တတ်သည်။ ဖွဲ့နွဲ့၍ ပြောရလျှင် စော်လိုက်ခြင်း အနုပညာကို ကျနော် ကျွမ်းကျင်သည်။

ကျနော် ငယ်ငယ်ထဲက မိန်းမများနှင့်သာ နေခဲ့ရခြင်းကြောင့်လဲ ပါပေလိမ့်မည်။ ဖေဖေ တယောက်သာ ယောကျာ်းရှိ၍ ကျန်မိသားစုဝင်များမှာ အဒေါ်များနှင့်ညီမများသာ။ ထို့ကြောင့် ကျနော် မိန်းမ များအကြောင်း သိသည်။

ကျနော် လူပျိုပေါက် စဝင်တော့ ၈ တန်းနှစ်။ မိန်းမတွေကို စပြီးစိတ်ဝင်စားပြီ။ သစ်ရွက်လေးတွေ လေတိုက်လို့ လွင့်နေတာကို ကြည့်ပြီး ရင်တွေခုန်တယ် ဆိုတဲ့ အရွယ်ပေါ့။ အကို တဝမ်းကွဲ တွေသင်ပေးလို့ ဂွင်းလဲ စတိုက်တတ်နေပြီ။ အချစ်ကို စတင်ရှာဖွေတဲ့ အချိန်လို့ပဲ ဆိုရမလား။

အတန်းထဲမှာဆို ဆရာမဝင်လာတဲ့ အချိန်ကို သဘောအကျဆုံးပဲဗျ။ အားလုံး မတ်တပ်ရပ်ပြီး "မင်္ဂလာပါ ဆရာမ" နှုတ်ဆက်ရတဲ့ အချိန်ပေါ့ဗျာ။ ဘာလို့ဆို အဲ့အချိန်ဆို အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေ အားလုံးရဲ့ ဖင်လေးတွေ သွားကြားညှပ် ချိန်ပေါ့ဗျာ။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်လေးတွေ ဖင်လုံးလေး ၂လုံးကြား ညပ်နေတာက ကျနော့် မျက်လုံးတွေကို အစာဝစေတယ်။ သေချာမှတ်သား ပြန်ရောက် ဂွင်းထုပေါ့ဗျာ။ ကျနော်က နောက်ဆုံးတန်းမှာပဲ အမြဲထိုင်တယ်။ ဖင်အားလုံးကို မြင်ရတဲ့နေရာပေါ့။

အတန်းထဲ ကျနော်ကြိုက်တဲ့ စော်တပွေ ရှိတယ်။ နာမည်က သက်ထားနွယ်တဲ့ ။အကိတ်ပေါ့ဗျာ။ ကျနော်တို့ကတော့ သူ့ကို ချိုချိုအောင် လို့နာမည်ပေးထားတယ်။ သူ့နို့ကြီးက အကြီးကြီးပဲဗျ။အိုးလဲ ကိတ်တယ်။ ရုပ်လဲ မိုက်တယ်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှ ပေါ့ဗျာ။

ကျနော်တို့ ခေတ်တုန်းက အတန်းသူအတန်းသားတွေကို အသင်းတွေ ဖွဲ့ပေးပြီး လူခွဲထည့်ထားပေးတယ်။ အဝါအသင်း အစိမ်းအသင်း အနီအသင်း အပြာအသင်း ဆိုပြီးရှိတယ်။ ဒီဘက် ခေတ်မှာ ရှိသေးလားတော့မသိဘူး။ သက်ထားနွယ်က အပြာအသင်း ခေါင်းဆောင်ဗျ။ သူနဲ့လိုက်ဖက်ပါပေတယ်။ အသင်းနာမည်ကိုက "အပြာအသင်း" တဲ့။

အပြာအသင်း ဘုရားခန်း ကြမ်းတိုက် တာဝန်ကျတဲ့နေ့တွေဆို လူသိပ်စည်တာဗျ။ ကျနော်တို့ အတန်းထဲက ယောကျာ်းလေး တော်တော်များများ အဲ့နေ့ဆို ကျောင်းစောစောလာကြတယ်။ အကုန် ဘုရားခန်းမှာ ချည်းပဲ။ ဘုရားဝတ်ပြုဖို့ လာကြတယ် ထင်ရင်တော့ ခင်ဗျား တပ်တပ်ဆင် အောင် လွဲပြီပဲ။ သက်ထားနွယ် နို့ကြီးကို လာကြည့်ကြတာဗျ။ သက်ထားနွယ် ကုန်းပြီး ကြမ်းတိုက်ရင် နို့ကြီး၂လုံးက ဘော်လီကြားမှာ ပြူးထွက်နေတာပဲ။ အဲ့ဒါကို အရသာခံ လာကြည့်ကြတာ။ စိတ်မခိုင် တဲ့သူတွေက အခန်းထောင့်က တံခါးကို အကာအကွယ်ယူ ဟနေတဲ့ အပေါက်ကနေ ချောင်းပြီး ဂွင်းတောင် ထုလိုက်ကျသေးတယ်။ ငရဲ တော့ အတော်ကြီးခဲ့ကြမယ်ဗျ။ ဘုရားခန်းကြီးမှာ ဂွင်းထု ကြတာဆိုတော့။ ဒါမယ့်လဲဗျာ မမြင်ရတဲ့ ငရဲကိုကြောက်နေမယ့် အစား မြင်နေရတဲ့ သက်ထားနွယ် နို့ကြီးကို မှန်းရတာက ပို သဘာဝကျပါတယ်။

ကျနော်လဲ အပြာအသင်း ကြမ်းတိုက်တဲ့ နေ့တွေဆို ကျောင်းစောစော လာတဲ့အထဲပါတာပေါ့ဗျာ။ သူများနဲ့မတူတာက မှန်းရတာကို အားမရဘူး။ ကျနော်က တကယ်ကိုင်ကြည့်ချင်တာ။

ဒါနဲ့ပဲ ကျနော် သက်ထားနွယ် အကြောင်းလေ့လာကြည့်တယ်။ သူက နဲနဲတုံး တဲ့အထဲ ပါတယ်ဗျ။ ဘာပြောပြော အယုံလွယ်သလိုနဲ့ တခါတလေ အငြင်းလဲ သန်တယ်။ အလောင်းအစားလဲ ဝါသနာပါတယ်။  ကျနော် အဲ့အားနည်းချက်တွေကို အသုံးချပြီး သူ့နို့ကို ကိုင်လို့ရအောင် လုပ်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျနော်ညဘက်တွေ သူ့ကို မှန်းထုလိုက် အကြံထုတ်လိုက် နဲ့ပေါ့။ နောက်ဆုံးတော့ အကြံတခု ရတယ်ဗျ။ အကောင်အထည် ဖော်ဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်။

ပထမဆုံး ကျနော်သူတို့ အသင်းတာဝန်ကျတဲ့ နေ့တိုင်း လိုက်ကူပေးတယ်။ သူ ကြမ်းမတိုက်ခင် ကျနော်က တံမြက်စည်း လှဲပေးတယ်။ ပိုအစဉ်ပြေသွားတာက သူကြမ်းတိုက်ချိန်ရောက်ရင် ကျနော်နားရပြီဆိုတော့ သူနဲ့နီးနီးလေးက နေ ခံစားလို့ရတာက တော်တော်မိုက်တယ်။ နို့ရောဖင်ရော ကြည့်ရတဲ့ အရသာက ကျနော့် ကာမစိတ်တွေကို အစွမ်းကုန် နိုးဆော် နေတော့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သူနဲ့ကျနော် ကြား ပိုပို ရင်းနှီးလာကြတယ်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ ကျနော့်အကြံအစည်တွေကို အကောင်အထည် ဖော်မယ့် နေ့ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ကြီး ရောက်လာပါတော့တယ်။ အဲ့နေ့က ဘုရားခန်း မှာ လူရှင်းတော့ အေးဆေး စကားပြောလို့ရတယ်။ ကျနော်တို့ခေတ်က ခင်ဗျားတို့ ခုခေတ်လို မတိုးတက်သေးဘူးဗျ။ကျနော်တို့မှာ Internet ဆိုတာကြီး ကအစပဲရှိသေးတယ်။ ခုလိုမျိုး Facebook တို့ ဘာတို့မရှိသေးဘူးဗျ။ Handphone အစား ကြိုးဖုန်းတွေ သုံးတဲ့ခေတ် ဆိုတော့ စော်ကြူရတာ ဒီဘက်ခေတ်လောက် မလွယ်ဘူးဗျ။ ဒီလို ၂ယောက်ထဲ လူရှင်းတဲ့ အချိန်လေးတွေကိုပဲ တန်ဖိုးထား ကြူရတဲ့ခေတ်။ အဲ့တာကြောင့်လား တော့မသိဘူး။ ကျနော်တို့ ခေတ်မှာ တယောက်ကိုတယောက် တန်ဖိုထား ချစ်ကြတာများတယ်။ ဒီဘက်ခေတ်လို ခုကြူ ခုရည်းစားဖြစ် ည Hotel မှာကြုံး နောက်တနေ့ ပြတ်။ အဲ့လိုမျိုး မဟုတ်ကြဘူးဗျ။ 85 နဲ့ 90 ကြား Born တွေဆို ဒါတွေကို သိကြမှာပါ။  ကဲထားပါတော့.... ကျနော့် ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်ရအောင်ဗျာ..........

"ဟဲ့ သက်ထား ငါမနေ့ညက စာအုပ်ထဲမှာ တခုဖတ်လိုက်ရတယ်။ အပျိုတွေရဲ့ နို့ကို ကြာကြာလေး စို့ပေးရင် နို့ထွက်တယ်တဲ့ စို့တဲ့နည်းပါ ရေးထားပေးတယ်"

"ဟဲ့ နင်ဘာစာတွေ လျောက်ဖတ်နေတာလဲ ကျောင်းစာကျမဖတ်ပဲ ။ ပြီးတော့ နင့်ဟာက မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အပျိုက ဘယ်လို နို့ထွက်မှာတုန်း"

"ဟာ နင်ကလဲ နည်းပါရေးထားပေးပါတယ်ဆို။ သူလဲ မဟုတ်ရင် ဘယ်ရေးပါ့မလဲ။ ငါ အဲ့ဒါစမ်းကြည့်မလို့။ ဟိုလေ....... နင့်အကူအညီ လိုနေတယ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အောင်မြင် သွားရင် နင်ရော ငါရော ကျောင်းမှာ နာမည်ကြီးမှာ။ အသစ်အစမ်း တီထွင်သူ ၂ယောက်ဆိုပြီး။ နင် ငါ့ကို ကူညီပါလား"

"ဟာ ပေါက်ကရတွေ ငါမကူညီပါဘူး။ ပြီးတော့ ငါ့ရင်သားတွေက ခုမှ နူးနူးညံ့ညံ့ လေးတွေ"

သက်ထားနွယ် ပြောလိုက်သော စကားက ကျနော့် စိတ်တွေကို ပို၍လှုံဆော်ပေးသည်။ ကျနော် မရရအောင် လုပ်မည်။

"နင်မယုံရင် စမ်းကြည့်ပါလား။ ပြီးတော့ ငါက နင်နဲ့ အလောင်းအစား လုပ်မလားလို့။ ငါရှုံးရင် နင့်ကိုငါ ၁၀၀၀ ပေးမယ်။ နင်ရှုံးရင် ဘာမှ ပေးစရာမလိုဘူး"

ထိုခေတ်က ငွေ ၃၀၀ ရှိလျှင် မုန်းဈေးတန်းတွင် မုန့်အဝစား၍ ရပါသည်။

"အေး ငါနင်ပြောတဲ့ကြေးတော့ ကြိုက်တယ်။ ဒါမယ့် နင်ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောပြဘူးလို့တော့ ကတိပေး။ အဲ့ဒါဆို ငါလက်ခံမယ်"

"Ok လေ အဲ့ဒါဆို နေ့လည် မုန်းစားဆင်း ပြီးပြန်တက်တဲ့အချိန် နင်အခန်းထဲ မဝင်သေးပဲ သိပ္ပံ ခန်းနားမှာ စောင့်နေ။ ငါလာခဲ့မယ်"

"ပြီးရော ငါစောင့်နေမယ်"

ကျနော်တို့ကျောင်းတွင် အသုံးမပြုပဲ ထားထားသော အိုမင်းနေသည့် သိပ္ပံခန်းကြီး ရှိပါသည်။ မည်သူတဦးတယောက် မှထိုအခန်းထဲ မဝင်ကြပါ။ တံခါးလဲ သော့မခတ် ထားသောကြောင့် အလွယ်တကူ ဝင်၍ရသည်။ ကျနော့်အတွက် အကောင်းဆုံး နေရာ ရွေးချယ်မှု ဖြစ်သည်။

မုန်းစားဆင်းတော့ ကျနော်မုန့်မစားပါ။ ကျနော့်လက်များကို လေထဲတွင် ဆုပ်နယ်ကာ လက်အားစုနေပါတော့သည်။ ပါးစပ်ထဲတွင်လဲ လျှာကို အနားမပေးပဲ သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း ဆင်းခိုင်းထားလိုက်သည်။ မုန်းစားပြန်တက်မည့် အချိန်ကို စောင့်မျှော်ရင်း မိနစ်တိုင်း စက္ကန့်တိုင်း ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေပါသည်။

ကျနော် အချိန်မတိုင်ခင် ကြိုစောင့်နေခဲ့သည်။ မုန်းစားကျောင်းတက် ခေါင်းလောင်းသံ က ဒီနေ့အဖို့ ပို၍နားဝင်ချိုလှသည်။ ကျနော်တွေ့နေရပြီ။ သက်ထားနွယ် ကျနော့်ဆီ ဦးတည်ကာ လမ်းလျောက်လာနေပေပြီ။ သူမ ဒီနေ့ တခြားနေ့တွေထက် ပိုကြည့်ကောင်းနေသည်ဟု စိတ်ထဲထင်မိသည်။ ကျနော်သာ ကြောင်တကောင်ဖြစ်ခဲ့ပါမူ ကြွက်ကလေးသည် ကျနော် ရှိရာသို့ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ လာနေပေပြီဟု ပြောရပေမည်။

ကျနော်သူမကို သိပ္ပံခန်းထဲခေါ်သွားကာ စားပွဲတခု အောက်တွင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူမ၏ ရင်ဖုံး အင်္ကျီကြယ်သီးလေး များကို ကျနော် တလုံးချင်းစီ ဖြေးဖြေးချင်း ဖြုတ်ပေးနေသည်။

တလုံးပြုတ်သွားတိုင်း အထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော ရင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေက တစထက်တစ ပိုမို ပီပြင်လာသည်။ မကြာမီ တခုလုံး ပုံပေါ်လာတော့မည်။ သူမက ကျနော့်ကို ကြောင်တောင်တောင်လေး ကြည့်နေသည်။ သူမလဲ ရင်တွေခုန်နေမည်ဟု မောင်တက်တိုး ရဲရဲကြီး အာမခံပါသည်။ သူမ၏ ကြောင်တောင်တောင် အကြည့်များကို ကျနော့်၏ စပ်ဖြီးဖြီး အပြုံးဖြင့် တုန့်ပြန်ပေးခဲ့သည်။

အင်္ကျီတခုလုံး ကျွတ်သွားပေးပြီ။ ဘော်လီ မချွတ်သေးပဲ ကျနော် Testing လုပ်ကာ စမ်းကိုင်ကြည့်သည်။ တင်းနေသည့် ရင်သားကလေးများက ကျနော့်အား ရှေ့သို့ဆက် ချီတက်ရန် တွန်းအားပေးနေသည်။ ကျနော် သူမ၏ ဘော်လီချိတ် ကလေးဖြုတ်ပေးလိုက်ချိန်တွင်တော့ သူမက မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။ ရှက်၍လား Feel တက်၍လားတော့ ကျနော်လဲ သေချာ မခွဲခြားတတ်ပါ။

ဘာအကာအကွယ်မှ မပါတော့သော သူမနို့ကလေးများကို ကျနော် ကိုင်ကြည့်ရာ နူးညံသော အထိအတွေ့ကြောင့် ကျနော် တဖိန်းဖိနိး တရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေပါသည်။ လီးသည် လဲစတင် တောင်မတ်လာပါတော့သည်။ နို့လေးများမှာ ဖြူလုံးနေသော ပေါက်စီလေးများ သကဲ့သို့ ဖြစ်ပြီး နို့သီးကလေးများမှာ ပန်းရောင်သမ်းနေသည်။ ကျနော့် လက်၂ဖက်ဖြင့် အသာလေးဆုပ်ပြီး ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမထံမှ "အင့်" ဆိုသည့် အသံလေး ကျနော်ကြားလိုက်ရသည်။

ပန်းနုရောင် နို့သီးကလေးများကို ကျနော့်လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားထားကာ Radio Frequency ချိန်ကြည့်သည်။ AM FM တော့မမိပါ။ ဒါမယ့် Feel စောက်ရမ်းလာသည်။

သက်ထားဆီမှ ညည်းသံ ခပ်တိုးတိုးလေးများ ကြားနေရသည်။ နို့သီးကလေးများကို ကျနော့်ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ဖြေးဖြးလေး စုပ်ပြီး စို့ပေးနေချိန်တွင် သူမက ကျနော့်လက်များအား သူမ လက်သည်းလေးတွေဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း ကုတ်ပေးနေသည်။ ထိုသည်က ကျနော့်အားပို၍ Feel တက်စေသည်။ ခဏနေတော့ ကျနော် Tempo မြှင့်လိုက်သည်။ ဖြေးဖြေးချင်းမှ နဲနဲကြမ်းလာသည်။

ကျနော် အပီအပြင်စို့သည်။ ပိုးစိုးပက်စက် စို့သည်။ တမုန်း စို့သည်။ အဝ စို့သည်။ ငယ်ငယ်က မေမေက ကျနော့်ကို နို့ကောင်းကောင်း တိုက်ခဲ့ပုံမပါ်။ ဖေဖေ ကိုမုန်းမိသည်။ ကျနော့် အစာကို လုသောကြောင့်။ ခုမှပဲ ကျနော် ကောင်းကောင်းစို့ခွင့် ရသည်။ မေမေ့နေရာယူပေးတဲ့ သက်ထားကို ကျေးဇူးတင်မိသည်။

ကျနော့် လျာတွေ ပါးစပ်တွေ ညောင်းသွား သည့်အချိန်တွင် ကျနော်ရပ်တန့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျနော့် အိပ်ကပ်ထဲ မှ ငွေ ၁၀၀၀ ထုတ်ကာ သူမအားပေးလိုက်သည်။

"ရော့ ၁၀၀၀ ငါရှုံးသွားပြီ နင်ပြောတာမှန်တယ် သက်ထား။ အပျိုတွေရဲ့ နို့က စို့လဲ နို့မထွက်ဘူးဟ"

ဘာပဲပြောပြော ၁၀၀၀ပေး၍ နို့အဝစို့ချင်းသည် ကျနော့်အတွက်တော့ တန်ပါပေသည်။ သက်ထားက ကျနော့်အား ချစ်စရာ မျက်စောင်း တချက်ထိုးပြလိုက်ပြီး ငွေ၁၀၀၀ ပြန်ပေးသည်။ သူမအကြိုက်တွေ့သွားပုံရသည်။ သူမကို နို့စို့ပေးလို့ ကျနော့်အား ငွေပြန်ပေး မလားဟု မျှော်လင့်မိသော်လဲ ထိုကိစ္စဖြစ်မလာပါ။

ထိုအချိန်တွင် သိပ္ပံခန်းတံခါးပွင့်သွားကာ အပြင်မှတယောက် ဝင်လာသည်။ ကျနော် သက်ထားကို တိုးတိုးနေရန် အချက်ပြလိုက်ပြီး ကျနော်တို့ ၂ယောက် စားပွဲခုံအောက်တွင် အသံမထွက်ပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေကြသည်။ သက်ထားက ကြောက်၍ထင်သည်။ ကျနော့်နားတိုးလာသည်။ကျနော်သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။

ကျနော်တို့ စားပွဲ ဘေးသို့ ဝင်လာသူ ရောက်နေပါပြီ။ ကျနော် တချက်ကြည့်လိုက်တော့ ခြေထောက်တွင် အစိမ်းရောင် Japan ဖိနပ်ကြီး ဝတ်ထားသည်။ ကျနော် သိသည် ထိုသူမှာ ကျောင်းအုပ် ဆရာကြီးပင် ဖြစ်သည်။ တကျောင်းလုံးတွင် ထိုဖိနပ် ဝတ်သူမှာ ကျောင်းအုပ်ကြီးမှလွဲ၍အခြားသူမရှိပါ။ ခုလဲ အပြင်တံခါး ဂျက်မထိုးတား၍ ဝင်စစ်ကြည့်ချင်း ဖြစ်မည်။

ခဏနေတော့ သူပြန်ထွက်သွားတော့မှ ကျနော်သက်ပြင်းချမိသည်။ သို့သော် ထိုသက်ပြင်းကား ကြာကြာမခံလိုက်ပါ။

"ဝုန်း" ကနဲနေအောင် တံခါးဆွဲပိတ်ကာ အပြင်မှ ဂျက်ချလိုက်သံပါ ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

အပိုင်း (၂) တွင်ဆက်လက် ရှုစားပါ ခင်ဗျာ။