လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ခံရက်သား မောင့်ရှေ့မှာထူးထောက်လျှက်တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေမိသည်။ မောင်ကတော့သားရေခါးပါတ်ကိုလက်ထဲမှာဆ ရင်း "မယ်မင်းကြီးမ ငိုလို့မရသေးဘူးလေ နောက်ထပ်သုံးချက်ကျန်သေးတယ်"
ပြောပုံကိုက ကြည့်ပါဦးပြုံးစစနဲ့သူများနှိပ်စက်ရတာကိုပျော်နေတာ။
" ရိုက် ရိုက် ပြီးရင်မောင်ပဲပြန်ပြုစုရမှာ"
စကားသံမဆုံးခင် ကျောပြင်ပေါ်ဖြန်းခနဲခါးပါတ်ကကျလာသည်။ စပ်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
"နောက် မဖြစ်စေရပါဘူးပြော"
ပြန်ဖြေမည်လုပ်ခါမှ နှာရည်များစီးကျလာသဖြင့် ပါးစပ်ကိုသာတင်းတင်းစေ့ထားရ၏။ မောင်ကတော့မမြင်။
" ကဲ ဒီလောက်ရိုက်ခံနေရတာကို ဂျစ်ကန်ကန်နဲ့"
ဖြေလို့မရလို့ရှင့်။ တစ်ကယ်ပါပဲ။
နောက်ထပ်တစ်ချက်ထပ်ရိုက်သည်။ အင့်ခနဲသာအသံထွက်နိုင်သည်။
ရင်ဘတ်တစ်ချက်ရိုက်မယ်လုပ်ဖို့ ဆွဲလှည့်ခါမှမောင်မြင်သွားပြီး တစ်ခစ်ခစ်ရယ်ကာ
" ကလေးကျနေတာပဲ နှပ်တေတောင်ထွက်ကုန်ပြီ"
နှာခေါင်းကိုမောင် လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့သုတ်ပေးပြီး ဒူးတုပ်ရက်သားဖြူဖြူလုံးလုံးကျမခန္တာကိုယ်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းထားလိုက်တော့သည်။ ရင်ခွင်ထဲကနေမောင့်မက်ေနှာကိုမော့ကြည့်ရင်း
" မောင်ထမင်းသွားတော့လေ ဒီမှာကြိုးတုပ်ရက်သားကြီးဆိုတော့ မောင့်ကိုခူးကျွေးလို့မရတော့ဘူး မောင်ဒီတစ်ညလုံးဖြေမပေးဘူးဆိုတာ သိပြီးသား"
ကျမနဖူးကိုဖွဖွနမ်းကာ မောင်ထမင်းစားခန်းဘက်ထွက်သွားသည်။ ဘယ်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲက သနားစဖွယ်မိန်းမတစ်ဦးက သူ့ကိုပြန်ကြည့်သည်။ ထဘီတစ်ထည်သာကပိုကရိုဝတ်ဆင်ထားကာ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းနှင့် လက်ပြန်ကြိုးတင်းတင်းချည်နှောင်ခံထားရသည်။ မျက်လုံး နှာခေါင်းထိပ်နှင့် ရင်နှစ်မွှာတို့မှာပန်းသီးရောင်ပေါက်နေလေပြီ။ ညနေပိုင်း ပျင်းပျင်းရှိဖုန်းပဲနှိုက်နေသဖြင့် တည်ထားသည့် ဟင်းအိုးကိုသတိပင်မရ။ အိုးတူးပြီးအနံ့တွေလှိုင်နေကာမှ အပြေးအလွှား ပလပ်ပြေးဖြုတ်ရသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ လင်တော်မောင်အလုပ်ကပြန်အရောက်နှင့်ကွက်တိ။ ကျားရှေ့မှောက်ရက်သားလဲမိတာမှ ချမ်းသာရဦးမည်။ အခုလိုအပြစ်ကလေးများ တစ်ခုတစ်လေလုပ်မိရင် ရိုက်ခံရရုံနဲ့မပြီးပါ။ တစ်ညလုံးကြိုးတုပ်ရက်ပင်အိပ်ရသည်။ ညစာလည်းမစားရ။ မောင်ကလည်းဘာမှမဆိုင်လိုက်တာပြောတော့ ပိန်အောင်လို့မကျွေးတာတဲ့။
"မောင် စားပြီးဒီတိုင်းထားခဲ့နော် မနက်မှအကုန်ဆေးလိုက်မယ်"
မောင့်ကိုလှမ်းအော်ရင်း ကုတင်ပေါ်တက်ပြီးပက်လက်လှဲနေလိုက်သည်။ ဒူးထောက်ရတာကြာတော့ညောင်းပြီလေ။ ခဏကြာတော့မောင်ပြန်ဝင်လာသည်။ ကျမပါးပြင်ကို ဖွဖွနမ်းရင်း
" ရေချိုးပေးမယ် ထတော့"
မောင့်ကိုသိုင်းဖက်ပြီး အားရပါးရပြန်နမ်းပစ်လိုက်ချင်မိသော်လည်း အနှောင်အဖွဲ့ကခွင့်မပြုပြန်။
"ဒါပေမယ့်လေသိလား ထမင်းစားပြီးခါစဆိုတော့ ဇိမ်ခံချင်သေးတာ"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မောင်ကဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်ကာ အခန်းထောင့်ကကုလားထိုင်ပေါ်သွားထိုင်ကာ ပြုံးစစဖြင့်ကြည့်နေသည်။ ဒီလောက်ဆိုသဘောပေါက်ပြီလေ။
လက်နောက်ပစ်နဲ့ကုတင်ပေါ်ကဆင်းရတာလည်း မလွယ်ကူပါ။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ့ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီးပြီးချင်း ဒူးထောက်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်ရက်သား တရွေ့ချင်းအားယူကာ မောင့်ရှေ့ထိရောက်အောင်သွားရသည်။ မောင့်နားရောက်လေလေ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်က မောင့်ဖွားဘက်တော်က ပိုရုန်းကြွလေဖြစ်နေတာကိုတွေ့ရသည်။ မောင့်ရှေ့ရောက်တောင့် မောင်ကနဖူးကိုငုံ့နမ်းရင်း
" ကောင်းကောင်းဇိမ်ခံပါရစေနော်" တဲ့။
အောက်ခံဘောင်းဘီကို သွားနဲ့ကိုက်ဆွဲချွတ်ပေးရသည်။ လွယ်တော့မလွယ်။ ကျမမျက်နှာပေါ်ချွေးများပင်စို့လာသည်။ နောက်ဆုံးအောင်မြင်သွားတော့ မောင့်ဖွားဘက်တော်က ငေါက်ခနဲထွက်လာပြီး ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်နေတယ်။ ကျမတပ်မက်စွာနမ်းရှိုက်ရင်း မောင့်ကိုခိုးကြည့်တော့ မောင်ကမျက်လုံးတောင်မဖွင့်တော့။ အပြည့်အဝစည်းစိမ်ခံနေလေပြီ။ ကျမလည်းအလိုက်သိစွာ ခပ်ဖွဖွာငုံလိုက်ရင်း မောင့်မျက်နှာကိုတစ်ဝကြီးဖူးမျှော်ကာ မောင့်အတွေးကမ္ဘာထဲမှာစည်းစိမ်အပြည့်အဝခံစားနိုင်အောင် စည်းချက်မှန်မှန်အသုံးတော်ခံပေးနေလေရဲ့။
Ko Ko
Comments
Post a Comment