လေနှင်ရာ

 

လေနှင်ရာ ---

(Femdom Story)

By Min Khant @ Kyaw Kyaw

 ——-

Part - 1

ကျနော်ဆိုတဲ့ ကောင်က ရန်ကုန်သား မဟုတ်ပေမယ့် ရန်ကုန်မှာ နေချင်လွန်းလို့ကို အဆောင်တစ်ခုမှာ ကပ်သပ်ပြီး နေနေတာ။ အရက်သောက်ရတာ ကြိုက်တာနဲ့ တော်တော် ပေပေတေတေ နေခဲ့မိတယ်။ လူကသာ ပေတေနေတာ ဆရာ။ ရုပ်က မဆိုးတော့ စော်တော့ အကြည်သားဗျ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ ဝါသနာက တစ်မျိုးဗျ။ အိပ်ယာဝင်ခါနီး စိတ်ကူးယဉ်တဲ့အချိန်ဆို ကောင်မလေးတွေ ဆီမှာ ကျွန်အဖြစ်နဲ့ သူတို့ ခိုင်းတာ လုပ်ပေးတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်တာ။ အဆန်းသားဗျာ နော်။ အဲ့ဒါက ကျနော် ငယ်ငယ်ထဲက ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ဗျ။ လိင်ကိစ္စတွေ ကာမစက်ယှက်တာတွေ အဲ့လိုကိစ္စတွေကို မကြိုက်ဘဲနဲ့ ကောင်မလေးတွေရဲ့ ကျွန်အဖြစ်ပဲ နေချင်နေတာ။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် အံ့သြပေမယ့်လဲ ကိုယ်ထင် ကုတင်ရွှေနန်းပဲလေနော့။ အဲ့လို ကျွန်ခံရတဲ့ အကြောင်းကို စာတွေ ဇာတ်ကားတွေ ဖတ်ရင်းကြည့်ရင်းနဲ့ပဲ အာသာဖြေခဲ့ရပေါင်း မနည်းဘူးပေါ့ဗျာ။ တကယ့်အပြင်မှာ လက်တွေ့မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့လဲ တွေးခဲ့မိတာကိုး။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက် ကျနော် ဆိုးသွမ်းပေတေနေတာကို အိမ်ကလူတွေ သိသွားတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ အဒေါ့်ယောက်ျား ပိုင်တဲ့ ဆိုင်မှာ အလုပ် သွားလုပ်ရမယ် ဆိုပြီး အမိန့်ပြန်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီဆိုင်ကို ကျနော် သိတယ်ဗျ။ ဆိုင်က ဘီယာသီးသန့်နဲ့ အကင်ဆိုင်။ ဆိုင်မှာ နေတာက အဒေါ့်ယောက်ျားရဲ့ တူမလေး ရွှေစင်။ သူက စီးပွားရေး နောက်တစ်ခုလဲ ရှိတော့ ဆိုင်သိမ်းချိန်လောက်မှ စာရင်းကိုက်တာ လာလုပ်ရင်း ဆိုင်က ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေနဲ့ အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်တာ။ ကျန်တဲ့အချိန်ဆိုရင် မန်နေဂျာနဲ့ လွှဲထားတာ။

ရွှေစင့်အကြောင်း ပြောရမယ် ဆိုရင် သူက ကျနော်ထက် လပိုင်းလောက် အသက်ကြီးတယ်။ အသက် ၂၆ လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်။ သူက အသားမဖြူပေမယ့် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နဲ့ ညိုချောဗျ။ ကျနော့်အကြိုက် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ့ဗျာ။ ငယ်ငယ်ကဆို ကျနော်နဲ့ သူနဲ့က ဦးလေးအိမ်မှာ ဆော့ဖော်ဆော့ဖက်တွေ။ အရွယ်ရောက်လာတော့ ကျနော့်အဒေါ်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် နင် ရွှေစင့်ကို ကြိုက်လား ဆိုပြီး မေးဖူးတယ်ဗျ။ ခုလဲ ဘီယာဆိုင်ကို လွှတ်တာက အလုပ်အကိုင် အတည်တကျ ရှိအောင်ရယ် ရွှေစင်နဲ့ ပိုပြီး နီးကပ်စေချင်လို့ ဆိုတာရယ် ကျနော် သိတာပေါ့။ ပြီးတော့ ရွှေစင်က ဆိုင်ဖွင့်ချိန် ဆိုင်မှာ မရှိတော့ မန်နေဂျာ ပြောသမျှ ယုံနေရတာကို မကြိုက်ကြတဲ့အတွက် လူယုံတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျနော့်ကို လွှတ်တာဗျ။

ဆိုင်က ဝန်ထမ်းတော်တော်များများကလဲ ကောင်မလေးတွေချည်းပဲဗျ။ ယောက်ျားလေးဆိုလို့ ဆိုင်မန်နေဂျာရယ် စားဖိုဆောင်က အကြော်ဆရာရယ်ပဲ ရှိတာ။ သူတို့ကလဲ Kitchen ပိတ်ချိန်ဆို အိမ်ပြန်ကြတာ များတယ်။ ဆိုင်မှာ အိပ်တဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ အတွက်ကျတော့ အပေါ်ထပ်မှာ နေရာ ပေးထားတယ်ဗျ။ ရွှေစင့်အတွက် တစ်ခန်း၊ ကျန်တဲ့ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေအတွက်ကျတော့ တစ်ယောက်ခန်း၊ နှစ်ယောက်ခန်း၊ သုံးယောက်ခန်း စသဖြင့် အခန်းကန့်ပေးထားတယ်ဗျ။ ဆိုင်က ကျယ်တော့ အပေါ်ထပ်မှာ တချို့အခန်းတွေဆို လူတောင် မရှိဘူး လို့ ကြားတယ်ဗျ။

ဆိုင်အကြောင်း စဉ်းစားခန်း ဝင်လိုက်တာ ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်ရောက်မှ အူယားဖားယား ပြေးဆင်းလိုက်ရတယ်။ လမ်းနည်းနည်းလျှောက်လိုက်တော့ ဘီယာဆိုင် အကြီးကြီး တစ်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ အဒေါ်ပြောတဲ့ ဆိုင်နာမည် သေချာတော့ အစွန်ဝိုင်းက စားပွဲလေးတစ်ခုမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မန်နေဂျာကောင်က ဆိုင်ထဲမှာ ကောင်မလေးတွေနဲ့ စလား နောက်လား လုပ်နေတာ ကျနော် ထိုင်နေတဲ့ အချိန် ၁၅ မိနစ်လောက် ကြာတဲ့ထိ ဘယ်သူမှ လာမမေးကြဘူး။ အနေအထားက ရောက်ရောက်ချင်း စောက်နဲ့ထွင်း ဖြစ်နေပြီ။ ကောင်မလေးတွေကလဲ ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေ များတယ်ဗျ။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော် ရွှေစင့်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။

“ရွှေစင်ရေ ငါပါ။ မင်းခန့်”

“ဟယ် မောင်မင်းကြီးသား ဖုန်းတွေ ဘာတွေ ဆက်လို့ပါလား။ ငါ ဦးလေး ဖုန်းဆက်ပြီးပါပြီနော်။ နင် အခု ဆိုင်ရောက်နေပြီလား”

“အေးဟ။ ခုနလေးတင် ရောက်တာ။ အဲ့ဒါ ငါ ပြောစရာ ရှိလို့ ဖုန်းဆက်လိုက်တာ”

"အေး ပြောလေဟယ်"

“ဆိုင်က ကောင်မလေးတွေ အလုပ်ခန့်တာ နင်ခန့်တာလား”

“ငါ မလုပ်နိုင်ပါဘူးဟယ်။ မန်နေဂျာနဲ့ လွှဲထားတာ။ ဘာလဲ ချောချောလှလှလေးတွေချည်းပဲမို့ အံ့သြနေတာလား။ ငါတို့ မန်နေဂျာက နွားအိုမြက်နုကြိုက်ဟဲ့။ အဲ့ဒါကြောင့်”

“ချောချောလှလှတွေချည်းဆိုတော့လဲ customer ဆွဲဆောင်နိုင်တာပေါ့ဟာ။ နင် ဆိုင်လာခဲ့ပါဦးဟ”

“ငါ့ နာမည် ပြောပြီး နင် ဝင်လိုက်လေဟာ။ ရတာပဲကို”

“မဟုတ်ဘူးဟ။ ငါ ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်လို လုပ်ပြီး စောင့်ကြည့်ချင်သေးတယ်။ အန်တီတို့ကို ပြောပြီးသား။ နင် ခဏလာပြီး အလုပ်လာခန့်ပေး။ ဒီမန်နေဂျာနဲ့ဆို ငါ့ကို အလုပ်ခန့်မှာ မဟုတ်ဘူးဟ”

“အေး အေး ခဏစောင့်။ ငါ လာပြီ”

ကျနော်လဲ ကုန်းဘောင်ကြော်တစ်ပွဲ မှာပြီး စားနေလိုက်တယ်။ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေက မန်နေဂျာရဲ့ ပြောဆိုဆုံးမမှု မကောင်းတော့ အလုပ်ထဲ စိတ်မပါကြတာ များတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်လဲ လူသိပ်မစည်တာ လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ စားဖိုမှူးလက်ရာကတော့ မဆိုးပါဘူး။

နာရီဝက်လောက် ကြာတော့ ရွှေစင် သူ့ကားလေး မောင်းပြီး ရောက်လာတယ်။ ကားလဲ စိုက်လာရော မန်နေဂျာကအစ ပြာသလဲလဲ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ရွှေစင့်ခြေသလုံးသားလေးကို အရင် မြင်လိုက်ရပြီး ပြေးဖက်နမ်းချင်စိတ် ပေါက်လာလို့ မနည်း စိတ်ထိန်းလိုက်ရတယ်။

“ဟယ် မမ အစောကြီး ပြန်လာပါလား”

ဆိုင်က စားပွဲထိုး ကောင်မလေးက မေးရင်း ထွက်ကြိုလိုက်တယ်။

“အေးဟယ် ငါ့အခန်းထဲမှာ စာချုပ်တွေ ကျန်ခဲ့လို့ လာပြန်ယူတာ”

ရွှေစင် အပေါ်ထပ် တက်သွားပြီး ပြန်ဆင်းလာတော့ ကျနော်က သူ့အနား သွားပြောလိုက်တယ်။

“မမ မမက ဒီဆိုင်ရှင်လား ခင်ဗျာ”

“ဆိုပါတော့။ ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲရှင်”

“ကျနော် ဒီဆိုင်မှာ အလုပ်ဝင်ချင်လို့ပါ။ ကျနော့်ကို ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ခိုင်းပါနော်”

ကျနော် အလုပ်တောင်းနေတာကို ဆိုင်မန်နေဂျာရော ဝန်ထမ်းတွေရော ကြားအောင် အသံတင်ပြောလိုက်တယ်။

“ကျမတို့ ဆိုင်က အမျိုးသမီးတွေ ဦးစားပေးခန့်တာရှင့်”

“မမရယ် ဘာပဲ လုပ်ရလုပ်ရ ခိုင်းပါနော်။ ဒီအလုပ်လေး ရမှ အဆင်ပြေမှာမို့ပါ မမရယ်။”

“ဂျာကြီးရေ ဒီကောင်လေးကို လောလောဆယ် ခေါ်ပြီး ခိုင်းထားကြည့်နော်။ အချိုးပြေမပြေ ပြန်ပြောပေး”

ရွှေစင်က ပြောပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လဲ ဂျာကြီးနဲ့ ဆက်ပြောရင်း စားပွဲထိုး ရာထူးကို နောက်တစ်ရက်က စလုပ်ဖို့ လက်ခံလိုက်တယ်။

------

ကန်ရေပြင်က ဖြတ်သန်းလာတဲ့ ညနေခင်း လေနုအေးရနံ့လေးကို ကျနော်ရော ရွှေစင်ပါ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒီလိုအေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ ကန်ရေပြင်ရှုခင်းကို ကြည့်ရင်း ကော်ဖီလေး သောက်လို့ ရတဲ့ ဆိုင်ကို ကျနော် သူ့ကို ခေါ်လာတာပါ။

“နေ့ခင်းက ဂျာကြီးက နင့်ကို စားပွဲထိုးအလုပ် ခန့်လိုက်တယ် ဆို။ နင် လုပ်နိုင်ပါ့မလားဟာ”

“မလုပ်နိုင်စရာ မရှိပါဘူးဟာ။ ငါက အရင်ထဲက ပေပေတေတေ နေလာတဲ့ ကောင်ပါဟ”

နှစ်ဦးသား တိတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်။ လေပြေလေးတစ်ချက် အဝေ့ ကျနော့်ခေါင်းထဲ ရွှေစင်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အတိတ်တစ်ခုကို သတိရပြီး ပြုံးလိုက်မိတယ်။

“အံမယ် ကိုယ်တော်က ပြုံးလို့ပါလား။ မမေ့နိုင်စရာ အတိတ်တွေ သတိရနေပြီ ထင်တယ်”

“တခြား မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ နင်နဲ့ ငါ ငယ်ငယ်က ဆော့ခဲ့တဲ့အချိန်လေးတွေ တွေးမိလို့ ပြုံးမိတာပါ။ အဲ့တုန်းက ငါတို့ ၅ တန်းလောက်ပဲ ရှိဦးမှာနော်”

“ဟဲ့ ငါတောင် မမှတ်မိတော့ဘူး။ ဘယ်ဟာလဲ”

“အဲ့တုန်းက နင် ဆင်စီးချင်တယ် ဆိုလို့ ငါ့ကျောပေါ်တင်ပြီး ငါ လေးဘက်ထောက် သွားပေးခဲ့တာလေ။ ခု မေ့သွားပြီလား”

“အော် အဲ့ဒါလား။ မမေ့ပါဘူးဟ။ ငါက ငယ်ငယ်ထဲက အနိုင် ကျင့်ရတာ ဝါသနာ ပါတာကို”

“အခုရော ဆင်ကြီး စီးချင်သေးလား”

“ဟယ် ကလေးကလား နင်ကလဲ”

သူမဆီက ရှက်ပြုံးလေး တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျနော်လဲ သူမ ရှက်နေမှာ စိုးလို့ ရယ်ပြလိုက်မှ နှစ်ဦးသား ရယ်သံက ကန်ရေပြင်ကို ဖုံးလွှမ်းသွားတော့တယ်။

ပြီးမှ သူမက ပြန်ပြောတယ်။

“ခုလဲ စီးချင်သားဟ”

သူမက ပြောပြီး ရယ်ပြန်တယ်။ ကျနော်လဲ လိုက်ရယ်လိုက်ရတယ်။

ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့

“နင် စီးချင်ရင် ငါ ဆင်ကြီး လုပ်ပေးမှာပေါ့ဟာ။ နင်က ငါ့အတွက်တော့ နတ်သမီးလေးလို လှပတဲ့ အရှင်မ တစ်ပါးပဲဟာ။”

To Part - 2

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

Part - 2

လေနှင်ရာ ---

Femdom Story

Part – 2

အဲ့ဒီဆိုင်မှာပဲ ညစာ စားပြီးတော့ သူက အရင် ပြန်နှင့်တယ်။ ကျနော်က လမ်းထိပ်မှာ အချိန်ဖြုန်းနေပြီး ၁ နာရီလောက်ကြာမှ လိုက်ပြန်ဖြစ်တယ်။ ကျနော့်အတွက် ဆိုင်အောက်က အခန်းတစ်ခန်းမှာ နေရာပေးတယ်။ အဲ့ဒီည တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူးဗျာ။ ကျနော့်စိတ်ကူးထဲမှာ ကျနော့်နတ်သမီးလေး ရွှေစင်နဲ့ ပျော်လို့ ရွှင်လို့ပေါ့။ သူ အလုပ်က ပြန်ရောက်တော့ သူ့ခြေထောက်လေးတွေကို ဆေးပြီး နှိပ်ပေးနေတယ် လို့ စိတ်ကူးယဉ်မိတယ်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ လှေကားနားသွားပြီး ညနေက ရွှေစင် စီးသွားတဲ့ ဖိနပ်လေးကို ရှာမိတယ်။ ဖိနပ်စင်ပေါ်မှာ သေသေသပ်သပ် တင်ထားတဲ့ ရွှေစင့်လေဒီရှူးအပိတ် အသားရောင်လေးကို တွေ့တော့ ကျနော် အခန်းထဲ ယူသွားမိတယ်။ အောက်ထပ်မှာ ဘယ်သူ့မှ မရှိတာ ကျနော့်အတွက် ကံကောင်းခြင်းပဲ။ အခန်းတံခါး ပိတ်ပြီး ရွှေစင့် ဖိနပ်လေးကို စရှူကြည့်လိုက်တယ်။ သူမ ခြေထောက်နဲ့ ထိစပ်နေတဲ့ နေရာလေးတွေမှာ သူမ ခြေဆီနံ့လေး သင်းနေတော့ ကျနော် လျှာလေးနဲ့ ယက်လိုက်မိတယ်။ စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ရွှေစင့် ခြေဖဝါးလေးကို ကျနော် ယက်နေရသလိုပဲ။ ပြီးတော့ ဖိနပ်လေးကို ရေနည်းနည်း ထည့်ပြီး မော့သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖိနပ်အပြင်ဘက် နေရာလေးတွေကို ပြောင်နေအောင် ယက်လိုက်မိတယ်။ ဖိနပ်လေး ပြောင်သွားတော့မှ သူ့နေရာမှာ ပြန်ထားလိုက်တယ်။

ဒီညတော့ အိပ်မက် ကောင်းပြီပေါ့။ ကျနော့် စိတ်ကူးတွေ လေနှင်ရာ လွင့်နေတဲ့ တိမ်တိုက်လို လွင့်ချင်ရာသာ လွင့်တော့။ နောက်ဆုံး သခင်မရင်ခွင်မှာ ခိုလှုံရာနေရာ ပေးသနားရင် တော်ပါပြီ ချစ်သော သခင်မရေ။

----

အလုပ် ဆိုတဲ့ အလုပ်က လုပ်ကြည့်တော့ ခက်တယ်ဗျ။ ကျနော် စားပွဲထိုး တာဝန် စယူတော့ ဝိုင်းတိုင်းမှာ ကျနော် သွက်သွက်လက်လက် Service ပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် customer တွေကလဲ ကောင်မလေးတွေ Service ပေးတာ ပိုလိုချင်ကြတယ်။ ကျနော်ကလဲ ကောင်မလေးတွေ မခိုမကပ်အောင် ရှေ့ကလဲ လုပ်ပြ၊ နောက်ကလဲ ခိုင်း ဆိုတော့ ကျနော့်ကို ကောင်မလေးတွေကအစ မန်နေဂျာအဆုံး မကြည်ကြဘူးဗျ။ ဆိုင်က စားပွဲထိုးထဲမှာ သွက်သွက်လက်လက် ချောချောမောမောနဲ့ မန်နေဂျာနဲ့ တည့်တဲ့ မသော်တာ ဆိုတဲ့ အစ်မတစ်ယောက်ကို မန်နေဂျာက လက်ထောက်မန်နေဂျာ ရာထူး ပေးထားတာဗျ။ တစ်ခုခုဆို မန်နေဂျာက မသော်တာကို ခိုင်းလေ့ရှိတယ်။ မသော်တာက ၂၈ နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတဲ့ အပျိုကြီး ဆိုတော့ မန်နေဂျာက ချိန်နေတာ နေမှာပေါ့ဗျာ။

အခုလဲ စားပွဲထိုးကောင်မလေးတွေက မသော်တာကို တိုင်နေတာ ကျနော် ကြားလိုက်ရတယ်။ “အဲ့ကောင်က နောက်မှ ရောက်လာပြီး လူတွင်ကျယ် လုပ်တယ်။ အဲ့ကောင်က မသော်တာတို့ ဂျာကြီးတို့ နေရာကို လုချင်တာ” စသဖြင့် မသော်တာကို သွေးထိုးစကား ပြောပြောနေတာ ကျနော် ကြားတယ်ဗျ။ ရက်ပိုင်းလောက် ကြာတော့ မသော်တာ ကျနော့်အပေါ် ဆက်ဆံတာက ပိုပြီး မောက်မာလာသလို ခံစားလာရတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်ပြီး တစ်ရက် ရွှေစင်က ကျနော့်ကို စိတ်ချလာသလောက် သူတို့က ကျနော့်အပေါ် အငြိုးအတေးထားလာတာ ကျနော် သိလိုက်တယ်။ ရွှေစင်က စိတ်ချလား မချလား ဆို ဆိုင်ကိုတောင် မလာတော့ဘူးဗျ။ တစ်ပတ် တစ်ခါလောက်ပဲ လာတော့တယ်။

တစ်ရက် ကျနော့်ကို လမင်းဆိုတဲ့ စားပွဲထိုးကောင်မလေးက စားပွဲနံပါတ် ၇ မှာ ဝက်ကုန်းဘောင် သွားချခိုင်းတယ်။ ကျနော် သွားချပေးတော့ Customer က ကွန်ပလိန်း တက်ပါလေရော။ ဖြစ်တာက ဝက်သား မစားပါဘူး လို့ မှာလိုက်တဲ့ customer ကိုမှ ဝက်သား သွားချပေးမိတော့ ဒေါသထွက်သွားတာ။ ကျနော် ချွန်တွန်း လုပ်ခံံရပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ ဒေါသထွက်သွားတယ်။

“မင်းခန့် လာစမ်း”

မသော်တာက ကျနော့်ကို ဒေါသတကြီး လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။

“နင် ဘာလုပ်တာလဲ။ နင့်ကို ငါ ကြည့်နေတာ ကြာပြီ။ အချိုးကို မပြေဘူး။ ခုလဲ ဝိုင်းမှားချပြန်ပြီ”

“ကျုပ် မမှားဘူးဗျ။ လဝန်းက ကျနော့်ကို အဲ့ဝိုင်း ချခိုင်းလို့ ချတာ။”

မသော်တာက လဝန်းဘက် လှည့်သွားတယ်။

“လဝန်း သူပြောတာ ဟုတ်လား”

“မဟုတ်ပါဘူး မသော်တာ။ သူ့ဘာသာ လဝန်းဆီက ယူပြီး သွားချတာ။ Customer ဆီက မုန့်ဖိုး လိုချင်လို့ နေမှာပေါ့”

“နင် မလိမ်နဲ့။ ငါ နင့်ကို နှစ်ခါတောင် မေးတာကို နံပါတ် ၇ ဆိုပြီး နင်ပဲ နှစ်ခါ ပြောတာလေ”

ကျနော် ဒေါသထွက်ပြီး အော်လိုက်တော့ လဝန်း ငိုပါလေရော။

မသော်တာကလဲ နဂိုထဲက ကျနော့်ကို မျက်မုန်းကျိုးနေတဲ့ အခံက ရှိလေတော့

“မင်းခန့် ငါတို့က နင့်ကို သနားလို့ အလုပ်လေး ပေးထားတာကို နင်က အဖြစ်ရှိအောင် မလုပ်တာ။ ဒီထဲမှာလဲ နင် နောက်ဆုံးမှ ရောက်တာ။ နင့် စီနီယာတွေကို နင့်အနေနဲ့ လေးစားမှုလေး ထားရမှာပေါ့။ နင့်ကို အပြစ်ပေးမယ်”

“ကျုပ်မှ မမှားတာဗျ။”

ကျနော် မသော်တာကို ဒေါသနဲ့ ပြန်အော်မိလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော် မှားမှန်း သိလိုက်တယ်။ ကျနော် စားပွဲထိုးအနေနဲ့ ဆက်နေဖို့ လိုသေးတယ်ဗျ။

“အေး နင့်အပြစ်က ဝိုင်းမှားချတာက တစ်ပြစ်၊ ငါ့ကို ခံပြောတာက တစ်ပြစ်။ အဲ့တော့ နင့်ကို ငါ အပြစ်ပေးမယ်။ မခံနိုင်ရင် ခု ချက်ချင်း အလုပ်ထွက်သွား”

“အလုပ်တော့ မထွက်ပါရစေနဲ့ မသော်တာရယ်။ မသော်တာ ခိုင်းတာ လုပ်ပါ့မယ်နော်”

“အလုပ်ကျတော့ မထွက်ချင်ဘူး။ ငါ့ ကျတော့ ခံပြောချင်သေးတယ် ဟုတ်လား”

“နောက် ခံမပြောတော့ပါဘူး မသော်တာရယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်။”

“အေး နင့်လို အဆင့်က ငါ့လို လက်ထောက်မန်နေဂျာ ခိုင်းတာ ဘာဖြစ်ဖြစ် လုပ်ရမှာပဲ။ အဲ့ဒါ နင့်စောက်ခေါင်းထဲမှာ မြဲမြဲမှတ်ထား”

“ဟုတ်ကဲ့ မသော်တာ”

“နင့်ကို အပြစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ နင် မနက် အိပ်ယာနိုးတာနဲ့ ဒီတစ်လလုံး အပေါ်ထပ် အောက်ထပ်က အိမ်သာ ရေချိုးခန်းအားလုံး သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရမယ်။ အရင်က အလှည့်ကျ ဆိုပေမယ့် ခုတော့ နင်ပဲ လုပ်ရမယ်”

“မသော်တာရယ် အောက်ထပ်ကတော့ Customer တွေ သွားတာမို့ ထားပါတော့။ အပေါ်ထပ်က အဆောင်နေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ လုပ်လို့ ရတာကို။”

“ငါ ပြောပြီးသားနော်။ ငါ ခိုင်းတာ မလုပ်ရင် နင် ချက်ချင်း အထုပ်ဆွဲပြီး ထွက်သွားလို့ ရတယ်။”

“ဟုတ် ဟုတ် မသော်တာ။ ကျနော် လုပ်ပါ့မယ်”

ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ နောက်တစ်လလောက်ဆို အလုပ်ထုတ်ပစ်ရမယ့် စာရင်းထဲမှာ မန်နေဂျာနဲ့ မသော်တာကို ထိပ်ဆုံးမှာ တင်ထားလိုက်တယ်။ မိုးကောင်းတုန်း ရွာထားကြပေါ့ကွာ။

မသော်တာက ခြေချိတ်ထိုင်ကာ ပြုံးပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေတယ်။ သူ့အပြုံးကို ကျနော် သိတယ်။ နင် ဘယ်လောက် ဒီဆိုင်မှာ တောင့်ခံနိုင်မလဲ ဆိုတဲ့ အပြုံးမျိုးဗျ။ ဒီလို ဖြစ်နေတဲ့ ကြားထဲက တစ်ခု သတိထားမိသွားတယ်။ ခြေချိတ်ထိုင်နေတဲ့ မသော်တာ ခြေထောက်လေးတွေပေါ့။ တော်တော်လှတာပါဗျာ။ ပြေးယက်ချင်စိတ်ပါ ပေါက်တယ်။

-----

ကျနော် အိပ်မပျော်ဘူး။ ညညဆို ကျွန်ဖြစ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဝင်ဝင်လာတယ်။ မသော်တာ ခိုင်းတဲ့ အလုပ်ကို တစ်ဖက်က စိတ်အရမ်းဆိုးတာ မှန်ပေမယ့် တစ်ဖက်က ကောင်မလေးတွေရဲ့ အိမ်သာ ရေချိုးခန်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရမည်ကို ကျွန်စိတ်နဲ့ သာယာသလို ခံစားနေမိတယ်။

ဟာ---- ငါ ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ။ ငါ့ အလုပ်က ဒါကို သာယာနေဖို့ မှ မဟုတ်တာ။

ဟာ--- မဟုတ်သေးပါဘူး။ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးက ရခဲတာပဲကို။

ဟား-------

ကျနော် သက်ပြင်း အရှည်ကြီး ချလိုက်မိတယ်။

---

မနက် အိပ်ယာနိုးတော့ ကတိအတိုင်း အောက်ထပ်က အိမ်သာကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်တယ်။ အပေါ်ထပ် တက်သွားတော့ သူတို့ ရေချိုး အိမ်သာသွား လုပ်တာ မပြီးသေး၍ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ မသော်တာ ထွက်လာတယ်။

“ဟဲ့ နင် ဘာလုပ်နေတာလဲ”

“သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးမလို့ စောင့်နေတာပါ အစ်မ”

“အေး အေး ခဏစောင့်။ နောက်တောင် ကျနေပြီ။”

မသော်တာက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရေချိုးခန်း ဝင်သွားတယ်။ တခြားကောင်မလေးတွေ တော်တော်များများက ပြင်ဆင်ပြီးလို့ အောက်ဆင်းကုန်ကြပြီ။ မသော်တာပဲ ကျန်တယ်။ ခဏအကြာ သူ ရေချိုးပြီး ထမီရင်လျှားကို တပတ်လေးအုပ်ပြီး ထွက်လာတော့ ကျနော့်ကို လှမ်းခေါ်တယ်။

“ဟဲ့ မင်းခန့်။ လာစမ်း”

“ဟုတ် မသော်တာ လာပါပြီ။”

“အပေါ်ထပ်မှာ ဘယ်သူ ကျန်သေးလဲ”

“အကုန် ဆင်းကုန်ပါပြီ မသော်တာ”

“အေး နင် ငါ့ကို မသော်တာ လို့ မခေါ်စမ်းနဲ့။ တခြား ကောင်မလေးတွေလို မမလို့ပဲ ခေါ် ကြားလား”

“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ မမ”

“ငါ နောက်ကျနေပြီဟ။ အဲ့ဒါ နင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ပုံးထဲမှာ ထားခဲ့တဲ့ ငါ့အဝတ်လေးတွေ လျှော်ပြီး လှန်းပေးခဲ့စမ်းပါ။ ပြီးတော့ ဒီနေ့က ငါ့အခန်းက ရေချိုးခန်းကို ရေမလာလို့ အပြင် ထွက်ချိုးလိုက်ရတာ။ နေ့ခင်း ရေပိုက်ပြင်တဲ့သူလာရင် ငါ့ဆီက သော့လာတောင်း ကြားလား”

ကျနော်လဲ ဘာအဝတ်မှန်း မသိတော့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်မိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ရေချိုးခန်း အိမ်သာတွေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ မသော်တာ ထားခဲ့တဲ့ ပုံးကို ယူပြီး အထဲက အဝတ်တွေ ထုတ်လိုက်တယ်။ ပထမက အင်္ကျီ ဟုတ်ပြီ။ ထပ်ထွက်လာတာက ထမီ၊ ပြီးတော့ ဘရာစီယာနဲ့ အတွင်းခံ။ ဟာ ဘာတွေလဲ။ ဘာအထာလဲ။ မသော်တာက လောလောလောလောနဲ့ အဲ့ဒါတွေ မေ့သွားတာလား တမင်ပဲ နှိပ်ချင်လို့ ခိုင်းတာလား ဘာအထာမှန်းကို မသိတော့ဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် အဲ့အချိန်မှာမှ အထဲမှာ ခိုအောင်းနေတဲ့ ကျွန်စိတ်လေးက ထကြွလာတော့ မသော်တာရဲ့ ဘောင်းဘီလေးကို ယူပြီး နမ်းရှုံ့လိုက်တယ်။ မသော်တာ ဆိုတာကလဲ အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ဖြူဖြူ ပိန်ပိန်လေးဆိုတော့ နမ်းနေရင်း စိတ်က ပို ထလာတယ်။ မထူးတော့ပြီမို့ သူမ အဖုတ်နဲ့ ထိမယ့် နေရာလေးကို မှန်းပြီး နမ်းလိုက်တယ်။ အားပါး သေးနံ့လေးကို မွှေးနေတာပဲဗျာ။ အဲ့ဒီမှာ တော်တော် ကြာသွားတာဗျ။ ပြီးမှ အောက်မှာ အလုပ်ရှိတာ သတိရပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး အဝတ်လျှော်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်လှမ်းတဲ့ နေရာလေးမှာ လှမ်းပြီး အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

နေ့ခင်းရောက်တော့ ရေပိုက်ပြင်တဲ့ သူတွေ ရောက်လာတယ်။ မသော်တာက ကျနော့်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းသော့ ထိုးပေးပြီး

“မင်းခန့် သူတို့ ပြင်တာ သေချာ ကြည့်ထားနော်။ နောက်ဆို နင် ပြင်ပေးရမယ်။ အော် ဒါနဲ့ ငါ နင့်ကို အဝတ်လျှော်ခိုင်းပြီးမှ အားနာနေတာ။ ဟိုဟာတွေပါ ဘာလို့ လျှော်လိုက်တာလဲ”

ကွိုင်ပဲ။ မေးခွန်းသတ်ပြီ။ ကျနော်လဲ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့

“ရပါတယ် မမရယ်။ ကိုယ့်မမ အဝတ်တွေပဲကို”

ကျနော် အဲ့လိုပြောတော့ ကျနော့်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ကြာကြည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ကျနော်လဲ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်ပြီး ရေပိုက်သမားတွေကို ခေါ်ကာ အပေါ်တက်လာလိုက်တယ်။  အပေါ်ရောက်တော့ မသော်တာ အခန်းကို သေချာကြည့်မိတယ်ဗျ။ သူ့အခန်းကလဲ  ရွှေစင့်အခန်းလို ရေချိုးခန်း အိမ်သာ တွဲလျက် ပါတာဗျ။

---

ည ဆိုင်သိမ်းပြီးသွားတာ့ ကျနော်တစ်ယောက်ထဲ အောက်မှာ ကျန်တဲ့အချိန် ဦးလေးကို လှမ်းပြီး ဆိုင်အခြေအနေကို သတင်းပို့လိုက်တယ်။ အဲ့အချိန် လှေကားက ဆင်းလာသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်တော့ မသော်တာ ဖြစ်နေတယ်။

“ဟာ မမ ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲ မမရဲ့”

ကျနော် သတိထားရတယ်ဗျ။ အခု အောက်ထပ်မှာ သူနဲ့ ကျနော် နှစ်ယောက်ထဲ။ သူ တစ်ခုခု ထလုပ်ရင် ကျန်တဲ့သူတွေက ကျနော်ပြောတာထက် မိန်းမသား လုပ်တဲ့ သူပြောတာပဲ ယုံကြလိမ့်မယ်။ အဲ့တော့ သတိထားပြီး ဆက်ဆံရမယ် လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးလိုက်တယ်။

“ငါ့မောင်ကို မမ အထင်မှားမိတယ် ထင်တယ်။ ဟိုကောင်မတွေ မဟုတ်တရုတ် ပြောတာပဲ နေမှာ။ ခုတော့ ငါ့မောင်က မမအဝတ်တွေကို လျှော်ပေးတဲ့အပြင် ဟိုဟာပါ လျှော်ပေးထားတော့ ခိခိ”

မသော်တာ ကို ကျနော် ကြည့်လိုက်တယ်။ ညဝတ်အင်္ကျီ မလုံတလုံလေးနဲ့ မုဒိန်းမှု ဖြစ်ချင်စရာကို ဖြစ်နေတာဗျာ။

“မမ အဝတ်တွေပဲကို။ မမခိုင်းရင် မောင်လေး လုပ်ပေးမှာပေါ့”

“သေချာလို့လား”

“သေချာပါတယ် မမရဲ့”

“အဲ့ဒါဆို မမက နောက်နေ့ ထပ်ခိုင်းရင်ရော”

အဲ့မှာ ငယ်ထိပ်မြွေပေါက်တာပဲ။ ထိပြီလေ။

“ဟုတ် မမ။ မမ ခိုင်းရင် မောင်လေး လုပ်ပေးမှာပေါ့”

“အပြောကတော့ ရွှေမန်းပဲဟေ့။ အလုပ်ကို ကြည့်ရမှာပေါ့။ ငါ့မောင် ဒီညနေ အကြာကြီး မတ်တပ်ရပ်ရတော့ ညောင်းတယ်ကွာ။ မမကို နှိပ်ပေးပါလား။”

သူမက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး ခြေထောက် ချိတ်လိုက်တယ်။

“ဟိုလေ မမ ကျနော် ကျနော်လေ”

“မနှိပ်ပေးချင်လို့လား။ နင် မနေ့က မမခြေထောက်တွေကို ခိုးကြည့်နေတာ မမတွေ့ပါတယ်။ ခိုင်းတာ မလုပ်ရင် နင် ငါ့အတွင်းခံကို လျှော်ပေးတယ် ဆိုပြီး တခြားကောင်မလေးတွေ သိအောင် လျှောက်ပြောလိုက်ရမလား”

ကျနော်လဲ မတတ်သာတဲ့ အဆုံး သူမ ခြေထောက်နားလေး တိုးသွားပြီး ခြေသလုံးသားလေးတွေကို သေချာ နှိပ်ပေးလိုက်တယ်။

ဖြူဖွေးနေတာပဲဗျာ။ နှိပ်နေရင်းနဲ့ ယက်ချင်စိတ်ပါ ပေါက်တယ်။ တော်တော်လေး ကြာသွားတော့

“ရပြီ ရပြီ။ နင်က ငါခိုင်းတာ လုပ်တယ် ဆိုတော့ နောက်ဆို မျက်နှာသာ ပေးမှာပါ။ ဟုတ်ပြီလား။ နင် လိမ္မာရင် လိမ္မာသလိုပေါ့။ ဟင်းဟင်း”

သူမက ပြောပြီး အပေါ်တက်ဖို့ ပြင်တယ်။ လှေကားနားရောက်မှ

“ဟဲ့ နောက်နေ့တွေ နင် အပေါ်ထပ် သန့်ရှင်းရေး တက်လုပ်ရင် ငါ့အခန်းထဲပါ ဝင်လုပ်ပေး ကြားလား။ အခန်းထဲမှာ မနက်ကလို လျှော်ဖို့ ထားထားခဲ့မယ်။”

သူမက ပြောပြီး တက်သွားတယ်။

ကျနော့်မှာတော့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။ ငါ ကျွန်စိတ်ပေါက်နေတာကို ဖွင့်ပြောပြီး မမ ခိုင်းတာ လုပ်ရင် ကောင်းမလား။ ဒါမှမဟုတ် နဂါးမှန်းသိအောင် ဆိုင်ရှင်နေရာ ယူရင် ကောင်းမလား။ စသဖြင့် ကောင်းမလားတွေ တန်းစီပြီး တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်တော့ပါ။

To Part – 3

By Min Khant @ Kyaw Kyaw

လေနှင်ရာ ---

(Femdom)

Part – 3

ဒီမနက် ကျနော် အိပ်ရာထ နောက်ကျတယ်။ အောက်ထပ်အိမ်သာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ တော်တော်များများ အောက်ထပ်ဆင်းလာနေကြပြီ။ အပေါ်ထပ် ရောက်တော့ မသော်တာ တစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲ ကျန်နေတယ်။ ကျနော်လဲ အပေါ်ထပ် ရေချိုးခန်းအိမ်သာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးချိန် မသော်တာက ပြင်ဆင်ပြီးလို့ အခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ 

“ဟယ် မင်းခန့် အတော်ပဲ။ ရေချိုးခန်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရင်း မမ အခန်းကိုပါ သန့်ရှင်းလေး လုပ်ပေးစမ်းပါ”

“ဟုတ် မမ”

မသော်တာ ဆင်းသွားတော့ ကျနော် သူ့အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အခန်းလို့ မထင်ရအောင် ညစ်ပတ်လွန်းတယ်။ အတွင်းခံတွေ ထမီတွေက ဟိုနား တို့လို့တွဲလောင်း ဒီနားတို့လို့တွဲလောင်း ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို တမင်ညစ်ပြီးများ ဖွခဲ့လား မသိပါဘူး။ သေချာတာက သူ့မှာ အကြံအစည် တစ်ခုခုတော့ ရှိနေပြီ။ ကျနော်လဲ တွေ့သမျှ ထမီ အတွင်းခံအကုန် ယူပြီး နမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အနံ့ထွက်နေတာတွေကို လျှော်ဖို့ လုပ်လိုက်တယ်။ အနံ့မထွက်သေးတာတွေကို ခေါက်ပြီး ကုတင်အစွန်းမှာ တင်ထားပေးလိုက်တယ်။ အဝတ်တွေ လျှော်ပြီး လှန်းပြီးတော့ အိမ်သာ ကြွေခွက်တွေကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဖို့ ကြည့်တော့ အိမ်သာဘေးက အမှိုက်ပုံးလေးဆီ မျက်လုံးက ရောက်သွားတယ်။ အမှိုက်ပုံးလေးထဲက အရာကို စိတ်ဝင်တစား ကိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။ မသော်တာ သုံးထားတဲ့ လစဉ်သုံးပစ္စည်းလေး။ ဒီမနက်မှ သုံးထားတဲ့ ပုံပဲ။ ကျနော်လဲ ကျန်တာ တွေးမနေတော့ဘူး။ နှာခေါင်း၀ တေ့ပြီး အားရပါးရ နမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ စစနမ်းချင်းမှာ နည်းနည်း အနံ့ဆိုးပေမယ့် ခဏခဏနမ်းကြည့်တော့ အဲ့အနံ့ကို ကျနော် ကြိုက်လာတယ်။ နမ်းလို့ ဝတော့ အမှိုက်ခြင်းထဲ ပြန်ပစ်လိုက်တယ်။ အခန်းသန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ ပစ်ရမယ့် အမှိုက်တွေကို အိတ်တစ်လုံးနဲ့ ထည့်၊ အောက်ကို ယူသွားပြီး ပစ်လိုက်တယ်။ 

ညရောက်တော့ ကျနော်လဲ မနက်က အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်တွေးပြီး အာသာဖြေချင်တာနဲ့ အခန်းထဲမှာ နေပြီး ဖုန်းထဲက ခြေထောက်ယက်နေတဲ့ ဗွီဒီယိုဖိုင်လေး ကြည့်ရင်း အာသာဖြေလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ အိပ်ကောင်းပြီဗျို့။

------

ကျမက ဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်ရဲ့ လက်ထောက်မန်နေဂျာပေါ့။ လစာလေးကလဲကောင်းတော့ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ရာထူးက ကျမအတွက်တော့ မက်ချင်စရာ ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီရာထူးရဖို့ကို မန်နေဂျာဆိုတဲ့ ဘဲအိုကြီးရဲ့ အလိုကို လိုက်ခဲ့ရသေးတယ်ရှင့်။ အဲ့နေ့က သူက ကျမကို လာပြောတာ။ ကျမကို စိတ်ဝင်စားနေပါတယ် တဲ့။ ကျမကို လက်ထောက်မန်နေဂျာရာထူးနဲ့ လစာ များများရအောင် ကူညီပေးပါမယ် တဲ့။ တစ်ကယ်လဲ ကူညီခဲ့ပါတယ်။ ကျမ ရာထူး တိုးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ မသိတာက အဲ့ဒီမန်နေဂျာဆိုတဲ့သူရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းမယားလို နေနေရတာပါပဲ။ သူ့မှာ မိန်းမရှိပေမယ့် ကျမကို ချဉ်းကပ်တုန်းက မိန်းမမရှိပါဘူး ဆိုပြီး လိမ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမကလဲ ဒီရာထူး၊ ဒီလစာ ရနေတော့ မချစ်သော်လဲ အောင့်ကာနမ်းရင်း ဒီဆိုင်မှာ မြဲနေတာပေါ့ရှင်။ ကျမကိုယ်တိုင်ကလဲ သူ့မတိုင်ခင် ရည်းစားနှစ်ယောက် ထားခဲ့ဖူးပြီး နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ Sex ကိစ္စ အတွေ့အကြုံ ရှိထားတော့ သိပ်ရင်မခုန်တော့ပါဘူး။ ကျမ ယောက်ျားတွေကို ယုံလဲ မယုံတော့သလို မုန်းတီးတဲ့အထိ နာကြည်းစိတ် ဖြစ်မိတယ်။

တစ်ရက် ကျမတို့ ဆိုင်ရှင်အစ်မက ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ထူးထူးဆန်းဆန်း အလုပ်ခန့်လိုက်တယ်။ ကောင်လေးက ကျမထက် အသက်နည်းနည်း ငယ်ပေမယ့် ချောချောလေးဆိုတော့ ကျမ အကြိုက်ပေါ့ရှင်။ ဘာမဟုတ်တဲ့ ဘဲအိုကြီးရဲ့ မယားငယ် ဖြစ်နေမယ့်အစား ဒီကောင်လေးကို မွေးလိုက်ရရင် ဆိုတဲ့ အတွေးမျိုး ရောက်လာတယ်။ တစ်ဖက်ကလဲ ယောက်ျားတွေကို မုန်းတီးတဲ့စိတ်ကြောင့် ဒီကောင်လေးကို ကျမ ခိုင်းစားလို့ ရတဲ့အထိ ထားချင်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမ အောက်က လဝန်းဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ဒင်းလေးကို ပညာပြခဲ့တာ။ အဝတ်လျှော်ခိုင်းတော့လဲ အတွင်းခံတွေ ထည့်လျှော်ခိုင်းတာ၊ အခန်းရှင်းခိုင်းတော့လဲ တမင်တကာ ဖွပြီးမှ ရှင်းခိုင်းတာတွေက ဒီကောင်လေးစိတ်ထားကို သိချင်လို့ ကျမ စမ်းသပ်ခဲ့တဲ့ အရာတွေပေါ့။

ကျမ အခန်းရှင်းခိုင်းတဲ့ နေ့ပေါ့။ အဲ့ညက ကျမ သူ့ကို တွေ့ချင်လာတာနဲ့ အောက်ထပ် ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို မတွေ့တော့ သူ့အခန်းထဲမှာ ရှိမှာပဲ ဆိုပြီး သွားချောင်းကြည့်နေတော့ သူက ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုတစ်ခုကို ကြည့်နေတာ။ ကျမလဲ သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို တော်တော် စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။ စိတ်ဝင်စားဆို ဖုန်းထဲမှာ မိန်းမတစ်ယောက်က ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို သူ့ခြေထောက်တွေ၊ သူ့အဖုတ်တွေ ယက်ခိုင်းနေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒါက သာမန် Sex ဇာတ်လမ်းမှ မဟုတ်တာ။ မိန်းမတစ်ယောက်က ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို အတင်းအကြပ် ခိုင်းစေနေတဲ့ပုံစံမျိုးလေ။ ပိုပြီးသေချာတာက ယောက်ျားက ခွေးလည်ပတ်လေးနဲ့ ဆိုတော့ ခွေးတစ်ကောင်လို ခိုင်းစေနေတာမျိုး နေမှာပေါ့။ ကျမ ချက်ချင်းပဲ ရင်တွေ တုန်၊ ဒူးတွေ မခိုင်တော့တာနဲ့ အပေါ်ထပ် တက်ပြေးရပါတော့တယ်။

နောက်နေ့ မနက် ကျမ ဘာစိတ်ကူးပေါက်မိလဲ မသိဘူး။ အောက်ထပ်ကနေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဖို့ တက်လာတဲ့ မင်းခန့်ကို တွေ့လိုက်တယ်။ တွေ့တွေ့ချင်းပဲ ကျမ သူ့ကို ခိုင်းစေချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာတော့တာပဲ။ 

“မင်းခန့် ဒီနေ့ကစပြီး အပေါ်ထပ်ကို လာစရာ မလိုတော့ဘူး။ သန့်ရှင်းရေးလဲ လာလုပ်ပေးစရာ မလိုတော့ဘူး။”

အဲ့လိုနဲ့ သူလဲ ပြန်ဆင်းသွားတယ်။ ဆိုင်က ကောင်မလေးတွေကိုလဲ အလှည့်ကျ သန့်ရှင်းရေး ပြန်လုပ်ကြဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ လောလောဆယ် ကျမ စိတ်ထဲမှာ ရှိတာ တစ်ခုပဲ။ အဲ့ဒါက မင်းခန့်ကို ခိုင်းစေတဲ့သူ၊ မင်းခန့် ရိုရိုသေသေ လုပ်ပေးမယ့်သူကလဲ ငါတစ်ယောက်တည်းပဲ ဖြစ်ရမယ်။ 

-----

ရက်နည်းနည်းကြာတော့ ကျမ မနေနိုင်တော့ပြန်ဘူး။

အဲ့ဒါနဲ့ တစ်ည အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့ကောင်မလေးတွေကတော့ သူတို့အခန်းနဲ့ သူတို့ အိပ်နေကြပြီ။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ မအိပ်သေးဘဲ ဟိုနေ့ကလို ဇာတ်ကားမျိုး ကြည့်နေတဲ့ မင်းခန့်ကို တွေ့လိုက်တယ်။

“အဟမ်း”

“ဟာ မမ။ ဘာခိုင်းစရာ ရှိလို့လဲဟင်”

“မမ ခြေထောက်တွေ ညောင်းနေလို့ကွာ။ နှိပ်ပေးစမ်းပါ”

ကျမလဲ ထိုင်ခုံပေါ် အလိုက်သင့်ထိုင်ပေးလိုက်တယ်။ သူက ကျမနားလာပြီး ကျမခြေထောက်လေးတွေကို စနှိပ်တယ်။ သူ နှိပ်နေတုန်း ကျမက တခြားခြေထောက်တစ်ဖက်ကို မပြီး သူ့ ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်တယ်။ သူ ကြောင်ပြီး ကျမကို ကြည့်နေတယ်။

“ဘာလဲ။ နင်က မကြိုက်ဘူးလား”

“အဲ့ အဲ့လို မ မဟုတ်ပါဘူး မမရယ်”

“ဒါဆို ကြိုက်တယ်ပေါ့”

“အဲ ကျ ကျနော် အဲ့ဒါကလေ -- ”

“နင် ကြိုက်တယ် ဆိုတာ ငါ သိတယ်။ နင် ငါ့ခြေထောက်ကိုတောင် ယက်ချင်နေတာ မဟုတ်လား”

“ဗျာ မမ၊ မမ ဘယ်လိုလုပ် သိ သိ သိသွားတာလဲ”

“နင် မှန်မှန်ပြောပါ။ နင်က ခြေထောက်ယက်ချင်စိတ် ပေါက်နေတာ မဟုတ်လား”

“--------- အဲ့ အဲ့ဒါကလေ ကျ ကျနော်”

“ကောင်းပြီလေ။ အဲ့ဒါဆို နင်ခြေထောက်ယက်တာ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ ငါသိချင်တယ်”

သူလဲ ဘာမှ မပြောနိုင်အောင် ဆွံ့အသွားတယ်။ သူ့လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ပေါ်ကုန်ပြီလေ။ ကျမလဲ ချက်ချင်းပဲ ကျမခြေချောင်းလေးတွေကို သူ့ပါးစပ်နား တေ့ပေးလိုက်တယ်။ သူ ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ ကျမခြေထောက်လေးကို အငမ်းမရ ယက်ပါတော့တယ်။ 

ကျမ ဘယ်လိုနေရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ကျမ ခြေထောက်ယက်နေတဲ့ သူ့ကို ကြည့်ရင်း ဖီးတွေ တက်လာတယ်လေ။ အရမ်းကောင်းတာပဲ။ အရမ်းလဲ ကြိုက်မိနေပြီ။ ဒီတိုင်းဆို ညတိုင်း ခြေထောက် အယက်ခံချင်နေပြီ။

“နင်က ငတ်ပြတ်နေတဲ့ ခွေးလို ယက်နေတာပဲ။ နင် ခြေထောက် ယက်ရတာ အဲ့လောက်တောင် ကြိုက်တာလား”

သူက ဘာမှ မပြောဘဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။

သူ ကျမခြေထောက်တွေကို နမ်းလိုက်၊ ခြေချောင်းလေးတွေကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်လိုက်၊ ခြေဖဝါးလေးကို ယက်လိုက်နဲ့ ကျမအတွက်တော့ အရမ်းထူးခြားတဲ့ အရသာ တွေ့နေပြီလေ။ 

တော်တော်လေး ကြာတော့ ကျမ သူ့ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။

“ငါ မေးပါဦးမယ်။ နင်က ဘာလို့ ခြေထောက် ယက်ရတာ ကြိုက်တာလဲ”

“ကျ ကျနော်က ကျွန်စိတ် ဖြစ်နေလို့ပါ။”

သူ့ အသံက ကြောက်လို့လား မသိဘူး။ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေတယ်။

“ဘာ ဘယ်လို ကျွန်စိတ် ဟုတ်လား။ ငါ့ကို အသေးစိတ် ရှင်းပြစမ်း”

အဲ့လိုနဲ့ သူရှင်းပြတာ တစ်နာရီလောက် ကြာတော့ ကျမ နားလည်လာတယ်။ ကျွန်နဲ့ သခင်မကြားက ဆက်ဆံရေး၊ ဘယ်လိုဘယ်ပုံတွေ ခိုင်းစေတယ် စသဖြင့် ကျမ တော်တော်များများ နားလည်လိုက်တယ်။

“ဟုတ်ပြီလေ။ အဲ့ဒါဆို နင် ငါ့ဆီမှာ ကျွန်လို နေနိုင်လား။”

“အဲ့ဒါက ကျ ကျနော်”

“တော်ပြီ တော်ပြီ။ နင့်မေးလိုက်ရင် ဘာမှလဲ မဆုံးဖြတ်နိုင်ဘူး။ ငါလဲ နင်ပြောတဲ့ကိစ္စတွေ ကြိုက်လား မကြိုက်လား စဉ်းစားဦးမယ်”

ကျမလဲ သူ့ကို ထားခဲ့ပြီး အပေါ်ထပ် တက်ခဲ့တယ်။ အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ ကျမ အလုပ်လုပ်ရင် စီးနေကျ ဖိနပ်လေးကို တွေ့တော့ ကျမလဲ စိတ်ကူးတစ်ခု ရသွားတယ်။ ဖိနပ်လေးက စီးနေပေမယ့် သန့်ရှင်းရေး မလုပ်တော့ ဖိနပ်ခုံ (insole) နေရာမှာ ခြေဆီတွေကြောင့် မူရင်းအရောင်တောင် ဖုံးနေပြီလေ။ ကျမလဲ ဖိနပ်လေးကို ယူပြီး အောက်ပြန်ဆင်းသွားတယ်။ သူ့ကိုတွေ့တော့ 

“ဒီည ငါ့ဖိနပ်ကို နင့်လျှာနဲ့ ပြောင်အောင် ယက်ပေးပြီး ဖိနပ်ချွတ်မှာ ထားထားပေး။ မနက် ငါ ကြည့်လို့ ပြောင်နေရင် နင် ညတိုင်း ငါ့ခြေထောက်ကို ယက်ခွင့် ရမယ်။ မပြောင်လို့ကတော့ အားလုံး မေ့လိုက်တော့” လို့ ပြောပြီး ဖိနပ်ကို သူ့ကုတင်ပေါ် ပစ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမလဲ အပေါ် ပြန်တက်ပြီး အိပ်ယာဝင်လိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် အိပ်လို့ မပျော်ဘူး။ သူ ခြေထောက်ယက်နေတာကို ပြန်တွေးလိုက်ရင်း ကျမ အဖုတ်လေးထဲက ယားကျိကျိ ဖြစ်လာတယ်။

ကျမလဲ စိတ်ကူးထဲမှာတင် သူ့ကို ခြေထောက်ထပ်ယက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျမအဖုတ်လေးကို လက်လေးနဲ့ ပွတ်လိုက်တော့ အရည်လေးတွေ စိမ့်လာတယ်။ ကျမလဲ အစိလေးကို ခပ်မြန်မြန်လေးပွတ်ပြီး မင်းခန့်က ငါ့ခြေထောက်ကို ယက်နေတယ်။ မင်းခန့် ငါ့ခြေထောက်ကို ယက်နေတယ်။ ခြေချောင်းတွေကို စုပ်စမ်း။ ခြေဖဝါးတွေကို ယက်စမ်း။ အား ကောင်းလိုက်တာ။ ကောင်းလိုက်တာ။ ကျမလဲ မြန်မြန်လေး ဖိပွတ်လိုက်တော့ တော်တော် အာသာပြေသွားသလို နည်းနည်း ပင်ပန်းသွားတာနဲ့ လက်ဆေးမယ် ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းဆီ ရောက်လာရင်း အပေါ့သွားဖို့ အိမ်သာခွက်ပေါ် ထိုင်လိုက်မှ ကျမ သတိရသွားတယ်။ 

ငါ မနက်က ဒီအမှိုက်ပုံးထဲကို သုံးပြီးသား pad တစ်ခု လွှင့်ပစ်ထားပါတယ်။ ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့်။

ကျမ တွေးပြီးမှ မနက်က အခန်းလာရှင်းတဲ့ မောင်မင်းကြီးသားကို သတိရသွားတယ်။ ဒင်းက ခြေထောက်တင် မဟုတ်ဘဲ အဖုတ်ပါ ယက်ချင်နေတာလား။ ကျမ စဉ်းစားပြီး ကြက်သီးထသွားတယ်။ ခြေထောက် ယက်တာတောင် ဒီလောက်ကောင်းရင် အဖုတ်ယက်ခံရရင် တော်တော်ကောင်းမှာပဲ လို့ တွေးပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ မောင်မင်းကြီးသားက ကျမ အဖုတ်ကို အငမ်းမရ ခွေးတစ်ကောင်လို ယက်နေတော့တာပဲ။

--------

ကျနော်လဲ တော်တော်ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော် ကျွန်ခံချင်စိတ် ဖြစ်နေတာကို မသော်တာ ဘယ်လို သိသွားလဲ မသိဘူး။ ပြီးတော့ သူ ခြေထောက် ထိုးပေးလိုက်တဲ့အချိန် ဘာမှ စဉ်းစားလို့မရဘဲ ခြေထောက်ယက်ချင်စိတ် တန်းပေါ်လာတဲ့ ကျနော့်ကိုယ် ကျနော် အံ့သြသွားတယ်။ ဒီတိုင်းဆို ခက်ပြီ။ ခုကိစ္စကို မသော်တာ ဖွလိုက်ရင် ရွှေစင်နဲ့ ဘယ်လိုရှင်းရပါ့မလဲ။ ကျွန်စိတ်ပေါက်နေတာက ရွှေစင့်ဆီမှာ။ ကျွန်ခံရတော့မှာက မသော်တာဆီမှာ။ မျှော်လင့်တိုင်း ဖြစ်မလာပေမယ့် လိုချင်တဲ့ကိစ္စ ဖြစ်လာတာ ဝမ်းသာရမလား ဝမ်းနည်းရမလား မသိတော့ပါဘူး။ ခု ကျနော် လုပ်ရမှာက သူ့ဖိနပ်လေးကို လျှာနဲ့ ပြောင်အောင် ယက်ဖို့။ ဖိနပ်ခုံနေရာလေးကို စယက်လိုက်တယ်။ စယက်ယက်ချင်းမှာပဲ ခြေဆီနံ့ ပြင်းပြင်းကို ရလိုက်တယ်။ အကြိမ်များများယက်ပြီးတော့ အရမ်း မဆိုးတော့။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော် ယက်နေလိုက်တာ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ဖိနပ်လေးက မူရင်းအရောင် ပြန်ပေါ်လာသလို သန့်လဲ သန့်သွားတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ အဝတ်သန့်သန့်တစ်ခုနဲ့ သေသေချာချာ ထပ်သုတ်ပြီး ဖိနပ်စင်မှာ သွားတင်ထားလိုက်တယ်။ မနက် မသော်တာ မြင်ရင် ကျေနပ်လောက်မှာပါ။

To Part – 4

By Min Khant @ Kyaw Kyaw

လေနှင်ရာ ---

(Femdom)

Part – 4

မနက် ကျမ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးတော့ အခန်းထဲက ထွက်လာလိုက်တယ်။ အခန်းရှေ့မှာ စောင့်နေတဲ့ မင်းခန့်ကို တွေ့တယ်။ 

“ဒီနေ့အတွက် မမအခန်းကို နင် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးစရာ မလိုတော့ဘူး”

ကျမ အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာလေး ညှိုးသွားလိုက်တာ။ သူ အရမ်း လုပ်ပေးချင်နေမှန်း သိသာလိုက်တာ။

“ဟဲ့ နင့်မျက်နှာက ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲ။ ကဲ ကဲ သန့်ရှင်းရေး ဝင်လုပ်ချည်။ သွား”

ဒီနေ့ သူ အဝတ်လျှော်ရုံက လွဲပြီး တခြား ဘာမှ မရှိအောင် လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ကျမလဲ သူ့ကို အခန်းသော့အပ်ပြီး အောက်ဆင်းလာလိုက်တယ်။ 

လှေကားအောက် ရောက်တော့ ဖိနပ်စင်ပေါ်မှာ ပြောင်လက်သန့်ရှင်းနေတဲ့ ကျမဖိနပ်လေးကို တွေ့တော့ သူ ညက ကျမဖိနပ်ကို တကယ် ယက်လိုက်တာပဲ လို့ တွေးမိပြီး ကျမ အရမ်း ကျေနပ်သွားတယ်။ ကျမ ဘဝမှာ အဲ့လို ကျေနပ်စရာ ခံစားမှုမျိုး တစ်ခါမှ မရဖူးဘူး။ ဖိနပ်အတွင်းက ဖိနပ်ခုံနေရာလေးက အစ ပြောင်ရှင်းနေ တာပဲ။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျမလဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ်။ ကျမရဲ့ ကျွန်အဖြစ် သူ့ကို လက်ခံဖို့ပေါ့။ နောက်ပိုင်း သူပြောတဲ့ စကားအရ ကျမရဲ့ အဖုတ်လေးတွေပါ ယက်ခိုင်းရမယ်။ အရင်ကဆို ဖိနပ်ဝယ်ပြီးထဲက သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရမှာ မလုပ်ချင်ခဲ့ဘူး။ အခုတော့ ဖိနပ်သန့်ရှင်းရေးသမားတစ်ယောက် ရလိုက်ပြီ ဆိုပြီး ဝမ်းသာ ကျေနပ်မိတဲ့ အပျော်က ခဏပဲ ခံလိုက်တယ်။

“ဟဲ့ သော်တာ လာစမ်းပါဦး”

မန်နေဂျာက ကျမကို လူရှင်းတဲ့နေရာနား ခေါ်သွားတယ်။

“နင်က ဘာအချိုးချိုးနေတာလဲ။ ဟို မင်းခန့်ဆိုတဲ့ကောင်ကို နင့်အခန်း သန့်ရှင်းရေးတွေ ဘာတွေ လုပ်ခိုင်းလို့ပါလား။ နင်နဲ့ အဲ့ကောင်နဲ့ ဘာတွေ ရှုပ်နေတာလဲ”

“ကျမဟာ ကျမ ဘာပဲလုပ်လုပ်လေ ရှင့်အပူ တစ်ပြားသားမှ မပါဘူး။ မိန်းမရှိနေရက်နဲ့ လူကို အမြတ်လာထုတ်ထဲက ရှင့်ကို အထင်မကြီးတော့တာ။ ရှင်က အောက်တန်းစားကြီး”

ကျမလဲ ဒေါသထွက်လာတဲ့အခံနဲ့ မန်နေဂျာကို ပြန်ခံပြောမိတယ်။

 “နင် နင် အေး မှတ်ထား။ ဒီရာထူးမှာ နင် ဘယ်လောက်ခံမလဲ ငါ ကြည့်မယ်”

သူ ကျမကို ဒေါသတကြီး ကျိန်းမောင်းပြီး ထွက်သွားတယ်။ အဲ့တော့မှ ကျမလဲ ကျမရာထူးနဲ့ လစာလေး ပြုတ်မှာ စိုးရိပ်မိလာတယ်။ ကျမလဲ လှည့်အထွက် လှေကားရင်းမှာ ရှိတဲ့ မင်းခန့်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ကျနော် အစအဆုံး တွေ့လိုက်ရပါတယ် မမ။ ဟိုဘဲကြီးက ကျနော့်ကိုတောင် ဘုရှိုး ရှိုးသွားတယ်။”

“ငါလဲ စိတ်ညစ်တာပဲ သိတော့တယ်ဟာ။ သူ့ကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲတဲ့သူတွေ အလုပ်မှာ များနေပြီဟ”

“ဟင် ဟုတ်လား မမ။ ကျနော် သိခွင့် ရမလား။ သက်သေတွေ ဘာတွေရော ရှိလား”

“ရှိတာပေါ့။ လူသက်သေတွေ ရှိတာပေါ့။ သူ ထိကပါး ရိကပါး လုပ်တာတွေ သူ ခြေတော်တင်ဖို့ ကြိုးစားတာတွေ ဒီက မိန်းကလေး ဝန်ထမ်းတွေ ခံနေရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လဲ မချစ်သော်လဲ အောင့်ကာနမ်းဆိုသလို အလုပ်ပြုတ်မှာ ကြောက်တာရော ကိုယ်ထိလက်ရောက် မကျူးလွန်သေးတာရောကြောင့်သာ သည်းခံနေကြတာ”

ကျနော် ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ဒီလောက်ဆို ဒီမန်နေဂျာကို အလုပ်က ဖြုတ်ဖို့ ခိုင်လုံနေပြီလေ။ 

------

“အဖြစ်အပျက်ကတော့ အဲ့ဒါပဲ ရွှေစင်ရေ”

“မန်နေဂျာကို အလုပ်က ထုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ သူ့နေရာမှာ ဘယ်သူ လုပ်မလဲ”

“ငါ တစ်ယောက်လုံး ရှိတယ်လေဟာ။ ငါ့ပဲ ရာထူးတိုးပေးလိုက်ပေါ့ဟ”

“အေး အေး ငါ လာပြီး အဲ့ကိစ္စကို ရှင်းပါ့မယ်”

-----

ရွှေစင် ဆိုင်ကို ခဏလာပြီး မန်နေဂျာကို အလုပ် ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ကို မန်နေဂျာ ခန့်ပြီး မသော်တာကို လက်ထောက်မန်နေဂျာ အနေနဲ့ပဲ ဆက်ထားတယ်။ ကျနော့်ရှေ့မှာ မသော်တာ အနေခက်နေတယ်။ မနေ့တနေ့ကမှ သူ့ဆီမှာ ကျွန်ဖြစ်ချင်တယ် ဆိုတဲ့သူက အခု သူ့အထက် မန်နေဂျာ ရာထူး ရသွားတော့ သူလဲ အနေခက်မှာပေါ့။ အကုန်လုံးကလဲ ကျနော်က အစထဲက ဒီဆိုင်ကို အုပ်ချုပ်ဖို့ လာတဲ့သူမှန်းလဲ သိသွားကြတော့ ကျနော့်အပေါ်မှာ သူတို့ ဆက်ဆံခဲ့တာတွေကို တွေးကြောက်နေကြတယ်။ ကျနော်ကပဲ အရင်က ကိစ္စတွေ ထားခဲ့ပြီး စိတ်သစ် လူသစ်နဲ့ Customer တွေကို Service ကောင်းကောင်းပေးဖို့၊ ဆိုင်ရဲ့ ဝင်ငွေနဲ့ အမြတ်ငွေပေါ် မူတည်ပြီး ဝန်ထမ်းတွေကို ဘောနပ်စ် ပြန်ပေးဖို့နဲ့ အမြတ်ငွေပေါ် မူတည်ပြီးလည်း နှစ်စဉ် အပန်းပြေ ခရီးပို့ပေးဖို့ စတာတွေကို ပြောပြတော့ အကုန်လုံး ပျော်ရွှင်သွားကြတယ်။ အလုပ်ကြိုးစားဖို့ကိုလဲ ကတိပေးကြတယ်။ ကျနော် မန်နေဂျာ ဖြစ်သွားတော့ ရွှေစင်ကလဲ သူ့အနေနဲ့ တခြားအလုပ်လဲ ရှိတာကြောင့် နောက် ဒီဆိုင်ကို လာဖြစ်တော့မည် မဟုတ်ဘဲ အကူအညီလိုရင် သူ့ကို တိုက်ရိုက်ဖုန်းဆက်ပြောဖို့ မှာပြီး ပြန်သွားတယ်။ 

ရွှေစင်က အပေါ်ထပ် သူနေခဲ့တဲ့အခန်း ကျနော့်ကို ပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က အပေါ်ထပ်မှာ လူများတာကြောင့် အောက်ထပ်မှာပဲ ဆက်နေဖြစ်တယ်။

အဲ့နေ့ည ကျနော်လဲ အောက်ထပ်မှာ ဝန်ထမ်းတွေအတွက် လက်စွဲစာအုပ် ထုတ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေခဲ့တယ်။ လှေကားက အသံကြားတော့ မသော်တာ ဖြစ်နေတယ်။

“ဟာ မမ။ မအိပ်သေးဘူးလား”

“မမ လို့ မခေါ်ပါနဲ့တော့ ကိုမင်းခန့်ရယ်။ တစ်ဆိုင်လုံးက မန်နေဂျာ အလုပ်ပြုတ်သွားလို့ ဝမ်းသာနေကြတာ။ အခုလဲ ဆိုင်အတွက်ရော ဝန်ထမ်းတွေအတွက်ရော ပိုပြီး စေတနာနဲ့ စဉ်းစားပေးတဲ့ ကိုမင်းခန့်ကို မသော်တာ ကိုယ်တိုင် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း လာပြောတာပါ။ မသော်တာ သွားတော့မယ်နော်”

“ ဟာ မဟုတ်ဘူးလေ မသော်တာ။ မသော်တာကို ကျနော် ပြောထားတဲ့ ကိစ္စကရော”

“ကိုမင်းခန့်က ဆိုင်မန်နေဂျာ ဖြစ်နေပြီလေ။ ကျမ ဘယ်လိုလုပ် ကိုမင်းခန့်ကို ကျွန်လို ခိုင်းလို့ ရမှာလဲ”

“ဒါဖြင့် ဒီလိုလုပ်ပါလား မမရယ်။ ကျနော်လဲ အလုပ်ချိန်မှာ ဆဲဆိုရိုင်းဆိုင်းနေတာမှ မဟုတ်တာ။ အလုပ်ချိန်မှာ အလုပ်လုပ်ပြီး ကျန်တဲ့အချိန်မှာ မမရဲ့ ကျွန် လုပ်မယ် ဆိုရင်ရော”

“ကိုမင်းခန့် သေချာလို့လား”

“သေချာပါတယ် မမရယ်။ တစ်ခုပဲ ကျနော့်ရဲ့ ဒီအခြေအနေကို မသော်တာ နှုတ်လုံပေးပါ လို့တော့ တောင်းဆိုချင်ပါတယ်။”

“နှုတ်လုံဖို့တော့ မသော်တာ ကတိပေးပါတယ်။ ကိုမင်းခန့်ဘက်က သေချာပြီလား”

“သေချာပါတယ် မမ”

“ကောင်းပြီလေ။ ကိုမင်းခန့် အခန်းထဲ သွားကြမယ်။”

မသော်တာက ပြောပြီး ကျနော့်အခန်းထဲ သူ အရင် ဝင်သွားတယ်။

ကျနော်လဲ အခန်းထဲ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ကြောက်ရွံ့သိမ်ငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာတော့တယ်။ ကျနော့်အတွက် ပထမဆုံး အပြင်မှာ ကျွန်လို နေရတာ ဆိုတော့ ရှက်လဲ ရှက်တာပေါ့။

“ဟဲ့ ငါ့နားလာစမ်း”

ကျနော်လဲ သူ့နားသွားပြီး ဒူးထောက်နေလိုက်တယ်။

“ဖြန်း”

ဒူးထောက်ပြီးရုံရှိသေးတယ်။ ပါးတစ်ချက် အချခံလိုက်ရတယ်။ 

“ငါ ခိုင်းရင် မေးရင် ငါ့ကို ပြန်ပြောရမယ်လေ။ ဒါလေးတောင် မသိဘူးလား”

“တောင်းပန်ပါတယ် မမ။ ကျနော် မသိလို့ပါ”

“မသိဦးဟာ။ ကဲ”

“ဖြန်း ဖြန်း”

မသော်တာက ပြောပြီး ပါးနှစ်ချက် ထပ်ချလိုက်ပြန်တယ်။ 

“အခု အချိန်မှာ နင်က ငါ့ကျွန်ပဲ။ နင်က ငါခိုင်းတာ လုပ်ရမယ့် ကျွန်။ ကျွန်ဆိုမှတော့ ငါ့ကို ဒီနေ့ကစပြီး သခင်မ လို့ ခေါ်ရမယ်။ ကြားလား။ ငါကတော့ ခေါ်ချင်သလို ခေါ်မှာပေါ့ဟယ်။ ဟား ဟား”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်မ”

“အေး ဟုတ်ပြီ။ ခု ငါ့ဖိနပ်ကို နင့်ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ချွတ်ပြီး ငါ့ခြေချောင်းလေးတွေကို နင့်ပါးစပ်နဲ့ စုပ်စမ်း”

“ဟုတ်ကဲ့ သခင်မ”

ကျနော်လဲ သခင်မ ခြေထောက်လေးကို ကိုင်ပြီး သူ့ခြေချောင်းလေးတွေကို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ စုပ်ပေးရော သခင်မက မျက်လုံးလေး မှေးပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျန်တဲ့ နောက်ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကျနော့်ခေါင်းပေါ် စမ်းပြီး တင်လိုက်တယ်။ ကျနော်က စုပ်ပေးလိုက်၊ သခင်မက ကျနော့် ဆံပင်တွေကို သူ့ခြေဖဝါးနဲ့ ပွတ်လိုက်နဲ့ တော်တော်ကြာတော့ နောက်တစ်ဖက် ပြောင်းစုပ်ခိုင်းပြန်တယ်။ 

ခြေထောက်စုပ်ပေးနေပြီးတော့ မသော်တာက ကျနော်အဝတ်လျှော်နေတဲ့ ရေပုံးအလွတ်ကို ယူခိုင်းတာနဲ့ ယူပေးလိုက်တယ်။

“ငါ့ခြေထောက်ကို ကျွန်ကို စုပ်ခိုင်းရတာ ကောင်းပေမယ့် နင့်တံတွေးတွေ ငါ့ခြေထောက်ကို ပေနေတော့ ရွံစရာ ကောင်းတယ်။ နင် သောက်နေတဲ့ ရေသန့်ဗူး ယူပြီး အဲ့ရေပုံးထဲကို ရေသွန်ထည့်လိုက်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်မ”

ကျနော်လဲ သခင်မ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း တစ်ဝက်လောက်ပဲ ကျန်တဲ့ 20 L ရေသန့်ဗူးကြီးထဲက ရေတွေ အကုန် ပုံးထဲကို လောင်းထည့်လိုက်တယ်။ လောင်းထည့်လဲ ပြီးရော သခင်မက ရေပုံးထဲကို သူ့ခြေထောက် ထည့်ပြီး ရေစိမ်လိုက်တယ်။

“ဟဲ့အကောင် ဘာကြည့်နေတာလဲ။ ငါ့ခြေထောက်တွေကို သေသေချာချာ လာဆေးပေးစမ်း”

“ဟုတ် သခင်မ”

ကျနော်လဲ သခင်မခြေထောက်လေးတွေကို သေသေချာချာ ဆေးပေးနေတုန်း

“ဟဲ့ကျွန် ပြီးရင် အဲ့ရေကို ဘာလုပ်ရမလဲ သိလား”

“မသိပါဘူး သခင်မ”

“အေး ငါ့ခြေဆေးရေတွေကို နင်သောက်မယ့် ရေဗူးထဲ ပြန်ထည့်ရမယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ရေ မကုန်မချင်း နင် သောက်ရမယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ နင်က ငါ့ကျွန်လေ။ ငါ့ခြေဆေးရေ သောက်ရတာကို နင်ပျော်ရမှာပေါ့။ ဟုတ်တယ်မှတ်လား”

“ဟုတ်ပါတယ် သခင်မ။ ကျနော်က သခင်မ ခြေဆေးရေ သောက်ရတာကို ပျော်ပါတယ်။ ခြေဆေးရေ တိုက်တဲ့အတွက်လဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“အေး မပူနဲ့။ နင့် ဘ၀ တစ်လျှောက်လုံး ငါ့ခြေဆေးရေပဲ သောက်ရမယ်။”

ကျနော့် သိမ်ငယ်စိတ်တို့ အနိမ့်ဆုံး ထိုးကျသွားတယ်။ သခင်မကိုလဲ ပိုပြီး ရိုသေချင်စိတ် ပေါက်လာပါတော့တယ်။

ကျနော်လဲ ခြေဆေးရေတွေကို ရေဗူးထဲ ပြန်ထည့်မယ်  လုပ်တော့ 

“ခဏနေဦး။ အဲ့ထဲ ငါ တံတွေးထွေးထည့်ဦးမယ်။”

ကျနော် သခင်မကို ဒီအကြောင်းရှင်းပြတုန်းက ခြေဆေးရေတွေ တံတွေးထွေးတာတွေ တစ်ခုမှ မပါဘူးဗျ။ ခြေထောက်ယက်တာတို့ အဖုတ်ယက်တာတို့လောက် ပြောခဲ့တာ။ ကျနော့်အထင်တော့ သူ့မှာ သခင်မစိတ်အခံရှိတာလား ခိုင်းကို ခိုင်းတတ်တာလားတော့ မသိဘူးဗျ။

အဲ့လိုနဲ့ ရေပုံးထဲကို တံတွေးတွေ ထွေးထည့်ပါလေရော။ တခါတလေ တံတွေးအထွက်နည်းလို့ ဆိုပြီး အာခေါင်ကို ခြစ်ပြီးတောင် ထွေးလိုက်သေးတယ်။

ပြီးမှ ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး

“နင် ရွံလား”

“မရွံပါဘူး သခင်မ။ သခင်မရဲ့ တံတွေးလေးတွေ သောက်ရတာ ကျနော့်အတွက် ဆုလာဒ်တစ်ခုပါ”

"ဟားဟားဟား နင်က ရွံစရာကောင်ပဲ"

အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ရေဗူးထဲ ခြေဆေးရေ တံတွေးရေတွေ ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။ သခင်မက 

“ငါ့ရှေ့မှာ အဲ့ဒီရေ သောက်ပြစမ်း”

“ဟုတ်ကဲ့ သခင်မ”

ကျနော်လဲ ရေခွက်လေးနဲ့ ရေထည့်ပြီး သောက်ပြလိုက်တော့

“နင်က တော်တော်ရွံစရာ ကောင်းတဲ့ ကျွန်ပဲ။ ငါ ဘာကျွေးကျွေး နင်စားမှာလား”

“ဟုတ် သခင်မ။ သခင်မ ဘာကျွေးကျွေး စားပါ့မယ်။”

“ငါ ချီးစားဆို စားမှာလား”

“ဟုတ် သခင်မ။ သခင်မ ခိုင်းရင် ဘာမဆို လုပ်ပါ့မယ်”

“တော်တော် ရွံစရာ ကောင်းတဲ့ ကျွန်ပဲ”

သခင်မက ရွံစရာ ကောင်းတယ် ပြောပေမယ့် အဲ့လိုပြောနေရတာကို သူ ကြိုက်တယ် ထင်တယ်ဗျ။ သခင်မက ထထိုင်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်း ကျနော့်ဆံပင်ကို ဆွဲပြီး သူ့အဖုတ်နေရာနဲ့ ကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိပြီး ပွတ်ပါတော့တယ်။ သူ့ပါးစပ်ကနေလဲ နင်က ရွံစရာကောင်းတဲ့ ကျွန်၊ နင်က ငါ့ရဲ့ ကျွန်၊ ရွံစရာ ခွေးတိရစ္ဆာန် လို့ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောပြီးကို ပွတ်တာဗျ။ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုတော့ ကုတင်ပေါ် တင်ထားတယ်။ ထမီကြီး ခံနေတော့ သူလဲ ဖီးသိပ်မလာဘူး ထင်တယ်ဗျာ။

ခဏကြာတော့ သခင်မလဲ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမီကို လျှောချလိုက်တယ်။ အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးနဲ့ သခင်မရဲ့ ဖြူဖွေးတဲ့ ပေါင်သားလေးတွေနဲ့ လိုက်ဖက်ညီနေရောဗျာ။ သခင်မက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ထပ်ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျနော် အံ့သြသွားတယ်။ ဘာအမွှေးမှ မရှိဘဲ ပြောင်နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ရဲတွတ်နေတာပဲဗျာ။ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတာလဲ မြင်နေရတယ်။ ကျနော် ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ သခင်မက ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲပြီး အဖုတ်နား တေ့ပေးလိုက်တယ်။ 

“နင့် သခင်မကို သေချာ ပြုစုပေးစမ်း။ ငါ့အဖုတ်ကို သေချာ ယက်ပေးစမ်း”

“ဟုတ် သခင်-“

စကားတောင် မဆုံးသေးဘူး။ သခင်မ အဖုတ်လေးက မြောက်တက်လာပြီး ကျနော့်ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ အဖုတ်နေရာလေးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ယက်ပေးလိုက်တယ်။ သခင်မလဲ အရမ်းကောင်းပြီး ကျနော့်ဆံံပင်တွေကို အတင်းဆွဲပြီး အဖုတ်ကို မျက်နှာနဲ့ အတင်းကပ်နေတော့တယ်။ ၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတော့ 

ကျနော့်ကို ပက်လက် လှန်ခိုင်းပြီး ကျနော့် မျက်နှာပေါ် တက်ထိုင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အားရပါးရ ပွတ်ပါတော့တယ်။ ပါးစပ်ကလဲ 

“ရွံစရာ ကျွန်ကောင်က ငါ့အဖုတ်ကို ယက်နေတယ်။ ခွေးသူတောင်းစားကောင်မျက်ခွက်ကို ငါ့အဖုတ်နဲ့ ပွတ်နေတယ်။ အား။ ယက်စမ်း ခွေးကောင်။ နင်တို့လို ယောက်ျားတွေက အဖုတ်အောက်မှာပဲ အဖုတ်ယက်နေရမယ့် တိရစ္ဆာန်လို ကောင်တွေ။ အယုတ်တမာကောင် ငါ့အဖုတ်ကို ယက်နေတယ်။ အင်း အား။ ယက်စမ်း ခွေးလို ယက်။ ငါ့အဖုတ်ကို အမြဲယက်ရမယ့် ကျွန်ကောင်။ နောက်ကျရင် နင့်ကို ငါ့သေးတိုက်မယ်။ သေချာယက်စမ်း။ ခွေးကောင် ခွေးသူတောင်းစား ငါ့အဖုတ်ကို ယက်နေတယ်။ အား အား”

သူမက ပြောလဲ ပြော၊ ပွတ်လဲ ပွတ်နဲ့ ကျနော့်မှာတော့ အောက်မှာ အသက်တောင် မနည်းရှူနေရတယ်ဗျာ။ ၁၀ မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူမ ပြီးသွားတယ် ထင်တယ်ဗျ။ တွန့်ခနဲ ဖြစ်ပြီး ငြိမ်သွားတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာမှာလဲ အဖုတ်ရည်တွေ ပေပွနေတော့တာပေါ့ဗျာ။ သခင်မက ဘေးကို လှဲချလိုက်တယ်။ 

“ငါ့အဖုတ်ကို ပြောင်အောင် ထပ်ယက်ပေးစမ်း ခွေးကောင်။ လစ်ရင် လစ်သလို အချောင်ခိုဖို့ မစဉ်းစားနဲ့”

ကျနော်လဲ သခင်မ အဖုတ်လေးကို ပြောင်အောင် ယက်ပေးနေလိုက်တယ်။ တော်တော်လဲ ပြောင်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သခင်မက မပြောင်သေးဘူးပဲ လုပ်နေတယ်။

“စောက်သုံးမကျတဲ့ ကျွန်ပဲ။ ယက်မနေနဲ့တော့။ ဒါတောင် ပြောင်အောင် မယက်နိုင်ဘူး”

သခင်မက ပြောပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ တန်းမှာ တင်ထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပဝါကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။

“ဒါ နင်မျက်နှာ သုတ်တာလား”

“ဟုတ်ပါတယ် သခင်မ”

ကျနော်လဲ ဟုတ်တယ် ဆိုရော ကျနော့်ပဝါနဲ့ သူ့အဖုတ်ကို သုတ်လိုက်တယ်။ သူ ပြောင်ပြီ ထင်တော့မှ ထဘီ ယူဝတ်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး ပြောပြန်တယ်။

“ရွံစရာ ခွေးသူတောင်းစားပဲ။ ထွီ”

ပြောပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို တံတွေးနဲ့ ထွေးထည့်လိုက်တယ်။

“နင် ဒီည ငါ့ကို စိတ်ကျေနပ်အောင် လုပ်ပေးတော့ နင့်ကို ဆုချရမယ်”

သူမက ပြောပြီး သူမအတွင်းခံလေးကို ကောက်ယူကာ ကျနော့်ခေါင်းမှာ စွပ်ချလိုက်ပါတယ်။

“နင် တစ်ညလုံး ငါ့အတွင်းခံကို ခေါင်းစွပ်ပြီး အိပ်။ အဲ့ဒါမှ ငါ့အဖုတ်နံ့ကို နင် မှတ်မိနေမှာ။”

သခင်မက ပြောပြီး အပေါ်ထပ် တက်သွားတယ်။ ကျနော်ကတော့ သခင်မပြောသလိုပဲ သူ့အတွင်းခံလေးကို ခေါင်းမှာ စွပ်ရင်း အာသာဖြေပြီးနောက် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

To Part – 5

By Min Khant @ Kyaw Kyaw

လေနှင်ရာ ---

(Femdom)

Part –  5

---------------

နောက်နေ့မနက်ရောက်တော့ သခင်မသော်တာ အကြံပေးတဲ့အတိုင်း အပေါ်ထပ်က ရွှေစင့်အခန်းကို ကျနော် ပြောင်းလိုက်တယ်။ ရွှေစင့်အခန်းက တော်တော်ကျယ်သလို အသံလဲ လုံမယ့်ပုံ ရှိတယ်။ ရေချိုးခန်း အိမ်သာ တွဲရက်အပြင် နောက်ထပ် တံခါးမတစ်ခုကို တွေ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ တံခါးကို ဖွင့်ကြည့်တော့မှ သခင်မသော်တာ အခန်းဘက် ရောက်သွားတာ သိလိုက်ရတယ်။ အရင်က အဲ့ဒီနေရာမှ အဝတ်ဘီဒို ခံနေတော့ တံခါးမှန်း မသိခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လဲ သခင်မသော်တာ ဘာကြောင့် အခန်းပြောင်းခိုင်းလဲ ဆိုတာ သဘောပေါက်တော့တယ်။ ဒီတိုင်းဆို ညတိုင်း အခန်းကူးပြီး လာခိုင်းမယ့်သဘောမှာ ရှိတယ်။ အခန်းပြောင်းရွှေ့ ပစ္စည်းတွေ နေရာရွှေ့ပြီးတော့ ကျနော်လဲ အောက်ထပ်ဆင်းပြီး အလုပ် လုပ်လိုက်တယ်။ 

မိုးချုပ် ဆိုင်သိမ်းပြီးတော့ ကျနော်လဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ဝင်ပြီး ရေမိုးချိုးလိုက်တယ်။ အပေါ်ထပ် တစ်ထပ်လုံး တိတ်ဆိတ်တယ် ထင်လို့ တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတော့မှ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေ အချင်းချင်း စကားပြောသံတွေ ကြားရတော့တယ်။ အခန်းက အသံတော်တော်လုံတယ် ဆိုတာ ပြောချင်တာပါ။ အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်လဲ ကုတင် ပေါ်မှာ ခဏမှေးနေရုံ ရှိသေးတယ်။ သခင်မသော်တာ အခန်းနဲ့ ဆက်ထားတဲ့ တံခါး ပွင့်လာတယ်။ 

သခင်မသော်တာ ဖြစ်နေတယ်။ အရွယ်က ငယ်ငယ်၊ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလဲ ကျနော့်အကြိုက်ကိုမှ ဂါဝန်အနီလေးနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေတဲ့ သခင်မလေး။ သခင်မလေး လှလွန်းလို့ ကျနော် ကြောင်ကြည့်နေမိတယ်။ 

“ဟဲ့ သူတောင်းစား နင်က ဒီမှာ ဇိမ်ကျနေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”

သခင်မ ပြောမှ ကျနော်လဲ သတိဝင်လာပြီး သခင်မရှေ့ ဒူးပြေးထောက်လိုက်တယ်။

“တောင်းပန်ပါတယ် သခင်မ။ ကျနော် ဒီနေ့ ပင်ပန်းသွားလို့ပါ”

“နင့် ဘဝမှာ ပင်ပန်းတာ ရှိသေးလား။ အလုပ်ချိန်ပြီးတာနဲ့ ငါ့ဆီမှာ ကျွန်ခံပါ့မယ် ဆိုတာ ဘယ်သူတောင်းစား ပြောခဲ့တာလဲ”

“ကျ ကျနော် ပြောခဲ့ပါတယ် သခင်မ”

“အေး အဲ့ဒါဆို နင့်အပြစ်က ငါ့ဆီကို ကျွန်ခံဖို့ အချိန်နောက်ကျတာက တစ်ခု၊ ငါ့ဆီ မလာဘဲ ငါက နင့်အခန်းကို လာရတာက တစ်ခု၊ ပြီးတော့ နင်က ငါ့ဆီကို မလာဘဲ ဇိမ်ကျနေတာက တစ်ခု”

သခင်မက ပြောရင်း ကျနော့် ကုတင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။

“ဟုတ် သခင်မ ကျနော့်အပြစ် ကျနော် သိပါပြီ။ သခင်မလေး ပေးတဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံယူပါ့မယ်”

“အေး နင့်စကားနဲ့ နင်နော်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်မလေး”

“ဟုတ်ပြီ။ ဒီနေ့က စပြီး အလုပ်ချိန်ပြီးထဲက နင်က ငါ့ကျွန်ပဲ ဆိုတာ မြဲမြဲမှတ်ထား”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်မလေး”

“အခု ငါ့ခြေထောက်မှာ နည်းနည်းပေနေတယ်။ နင့်ခေါင်းကို ငါ့ခြေထောက်အောက်မှာ လာထားစမ်း”

ကျနော်လဲ သခင်မပြောတဲ့အတိုင်း သခင်မခြေထောက်နားလေးမှာ ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ကျနော့်ခေါင်းပေါ်ကို သခင်မလေးရဲ့ ခြေထောက် ရောက်လာတယ်။ 

“နင့်ဆံပင်တွေက ငါ့ခြေထောက်သုတ်ဖို့လောက်ပဲ အဆင့် ရှိတာပါ။ ငါ့ရဲ့ ခြေသုတ်ခုံလေး။ ဟင်းဟင်း”

သခင်မလေးက ရယ်ရင်း ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သူ့ခြေဖဝါးနဲ့ ပွတ်နေပါတော့တယ်။ 

ခဏကြာတော့ ခြေထောက် စယက်ခိုင်းပါတော့တယ်။ 

“ငါ့ခြေထောက်ကို ပြောင်အောင် ယက်စမ်း။ မပြောင်ရင် နင့်ကို အဖုတ်ပေးမယက်ဘူး။ စောက်ကျွန်ကောင် စောက်ခွက်ကိုက ရွံစရာ ကောင်းတယ်”

ခြေထောက်ယက်တာ တော်တော်လေးကြာသွားတော့

“ဟဲ့ ကျွန်ကောင် ခွေးသူတောင်းစား မပြောင်သေးဘူးလား”

“ပြောင်ပါပြီ သခင်မလေး”

သခင်မလေးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့အတွင်းခံလေးကို ချွတ်ပြီး ကျနော့်ကို ပေးတယ်။

“နင် ငါ့ခြေထောက်ကို ယက်နေတုန်း ငါ့ အဖုတ်က အရည်တွေ ထွက်နေတာ အတွင်းခံကို ပေကုန်ပြီ။ ငါ့အတွင်းခံမှာ ပေနေတဲ့အရည်တွေ ပြောင်အောင် ယက်စမ်း”

 “ဟုတ် သခင်မလေး”

ကျနော်လဲ သခင်မလေး ပေးတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ယူပြီး သူမအဖုတ်ရည်တွေ ပေတဲ့နေရာလေးကို လျှာနဲ့ ယက်နေလိုက်တယ်။ သခင်မက ခုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ပြီး ကျနော် ယက်နေတာကို ကြည့်နေတယ်။ 

“ရွံစရာ ခွေးတိရစ္ဆာန်ကောင် ထွီ”

သခင်မက ပြောလဲပြော၊ မျက်နှာကိုပါ တံတွေးနဲ့ လှမ်းထွေးလိုက်တယ်။ အတွင်းခံကို ယက်နေတာ ပြောင်တော့ ဘာမပြော ညာမပြောနဲ့ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲယူပြီး သူမအဖုတ်နားကို တေ့လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ အလိုက်တသိနဲ့ သူမအဖုတ်ကို ယက်ပေးလိုက်တယ်။ သခင်မက အဖုတ်ယက်ခံရတာ အကြိုက်ဆုံးပဲ ထင်တယ်။ အဖုတ်ယက်နေတုန်း အဖုတ်ထဲက အရည်တွေထွက်လာတယ်။ သခင်မက ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။

“အဖုတ်က ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေ ယက်ပြီး မြိုချစမ်း စောက်တိရစ္ဆာန်”

ကျနော်လဲ အဖုတ်ရည်တွေကို ယက်ပြီး မြိုချလိုက်တယ်။ သခင်မက ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုတ်ပြီး နောက်တစ်ဖက်နဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်လိုက်တယ်။ 

“နောက်တစ်ခါ ငါ့ဆန္ဒပြည့်အောင် မယက်ပေးနိုင်တိုင်း နင့်ကို ငါ ရိုက်မယ်။ အခု ကုတင်စွန်းမှာ ခေါင်းတင်ပြီး ပါးစပ်ဟထား”

ကျနော်လဲ သခင်မ ဘာလုပ်မလဲ မသိတာကြောင့် သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း နေပေးနေတုန်း သူက သူ့အခန်းဘက်ကို ကူးသွားတယ်။ ကျနော်လဲ မျက်စိလေး မှိတ်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။ သခင်မ ပြန်လာပြီး ကျနော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်နဲ့ အတင်းဖြဲတယ်။ ပြီးလဲ ပြီးရော ပါးစပ်ထဲကို တစ်စုံတစ်ခု ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ ဘာကြီးလဲ ဆိုပြီး သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ ဂျယ်လီပုံစံ လီးတုအကြည်လေး ဖြစ်နေတယ်။ သခင်မက ကျနော့်ပါးစပ်ထဲ လီးတု ထိုးထည့်ပြီးရော မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့အဖုတ်နဲ့ တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ သခင်မ ထိုင်ချလိုက်တဲ့အားနဲ့ ကျနော့်သွားတွေ နာသလိုလို ဖြစ်သွားတယ်။ သခင်မက အပေါ်ကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်ချနေတယ်။ သခင်မ အပေါ်မြောက်တက်သွားတိုင်း လီးတုမှာ ရွှဲနေတဲ့အဖုတ်ရည်လေးတွေကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရင် အရည်တွေကို သပ်ချသလို ဖြစ်ပြီး ကျနော့်ပါးစပ်ထဲ စီးကျလာတယ်။ ကျနော့်မှာ မြိုချလို့ မရဖြစ်နေတုန်း သခင်မရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုမြန်လာသလို ပိုပြီးလည်း အားပါလာတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကလည်း ထုံးစံအတိုင်း ပြောနေပြန်တယ်။ 

“အား ငါ့အဖုတ်ကို ရွံစရာကျွန်ကောင်က ယက်နေတယ်။ ငါ့ရည်းစားတွေ လိုးထားတဲ့ ငါ့အဖုတ်ကို စောက်တိရစ္ဆာန်ကောင်က ယက်နေတယ်။ ခွေးသူတောင်းစား ကျွန်ကောင်မျက်ခွက်ပေါ် သေးပေါက်ချမယ်။ အ အား။ ငါ့အဖုတ်က နင့်ကိုးကွယ်ရာပဲ ခွေးသူတောင်းစား။ ခွေးထက် ရွံစရာ ကောင်းတဲ့ကောင်။ အား အားးး”

မမလေးက ပြောလဲပြော ဆောင့်လဲဆောင့်နဲ့ တော်တော်ကြာတော့ ပြီးသွားတယ် ထင်တယ်။ ဒါတောင် လီးတုကို မထုတ်သေးဘဲ စိမ်ထားသေးတယ်။ 

ခဏကြာတော့ သခင်မက ထလိုက်တယ်။ လီးတုကို ချွတ်လိုက်တော့ အဖုတ်ရည်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ပါးစပ်ကို တွေ့သွားတယ်။

“နင့် ပါးစပ်ထဲက ငါ့အဖုတ်ရည်တွေလား”

ကျနော်လဲ ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။

“ရွံစရာကောင်ပဲ ထွီ”

သခင်မက ပြောလဲပြော၊ ပါးစပ်ထဲကို တံတွေးထွေးထည့်ပြီးမှ မြိုချခိုင်းတယ်။

“နင့်ကို အပြစ်ဒဏ်ပေးဖို့ အချိန်ကျပြီ”

ကျနော့်ကျောထဲ စိမ့်ပြီး ချမ်းလာတယ်။ ဘာတွေများ ထူးထူးဆန်းဆန်း လုပ်ဦးမလဲပေါ့။

သခင်မက ကျနော့်အင်္ကျီရော ဘောင်းဘီရော ချွတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ ကျနော့်ကို ရေချိုးခန်းကို လည်ပတ်ကနေ ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ 

“နင့်ကို အပြစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ နင့်ပါးစပ်ထဲ သေးပေါက်ထည့်မယ်။ နင့်မျက်နှာပေါ်လဲ သေးပေါက်ထည့်မယ်။ နင် ငါ့သေးကို သောက်ရမယ်”

ကျနော် ခေါင်းကြီးသွားတယ်။ ကျနော် သူ့ကို ပြောတဲ့အထဲမှာ အဲ့ဒါတွေ မပါဘူး။ မပါဘူး ဆိုတာကလဲ ကျနော်မှ မကြိုက်တာ။

“နင် အံ့သြသွားလား။ ငါ ဒါတွေ ဘယ်လို သိနေလဲ ဆိုတာ။ မအံ့သြပါနဲ့။ ငါလဲ Femdom စာတွေ ဖတ်ဖူးပါတယ်။ စာတွေ မဖတ်ခင်ထဲကလည်း နင်တို့ယောက်ျားတွေကို ငါက ကျွန်လို ခိုင်းစားချင်နေတာ။ နင်တို့လို ကျွန်တွေကိုလည်း ငါ့ရဲ့ အညစ်အကျေးမှန်သမျှ အကုန် စားခိုင်းဖို့ ငါ စိတ်ကူးယဉ်ပြီးသား။”

“အဲ့ဒါတော့ မ မလုပ်ပါနဲ့ သခင်မရယ်။ ကျနော် မရလို့ပါ”

“နင့်လို ကျွန်ကောင်က ငါပေးတဲ့အပြစ်ကို ငြင်းချင်သေးတယ်ပေါ့။”

“ကျနော် တကယ် မရလို့ပါ သခင်မရယ်။ ရှိခိုးပြီး တောင်းပန်ပါတယ်။”

“ဟုတ်ပြီလေ။ အဲ့ဒါဆို ငါ့ခြေထောက်ကို ထိပြီး ရှိခိုးစမ်း”

ကျနော်လဲ ဝမ်းသာအားရ သခင်မ ခြေထောက်လေးကို နဖူးနဲ့ ထိပြီး ကန်တော့လိုက်တယ်။ ကန်တော့လို့ နှစ်ကြိမ်ပြီးတော့ သုံးကြိမ်မြောက်ပြန်အထမှာပါ ကျနော့် နောက်စေ့ကို တစုံတခုနဲ့ အားပြင်းပြင်း အရိုက်ခံရပြီး ကျနော် သတိလစ်သွားပါတော့တယ်။

---

ကျနော့် သတိပြန်ရလာတော့ ကျနော် နောက်စေ့က တော်တော် နာနေတယ်။ လူကလဲ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပက်လက်ကြီး။ နောက်စေ့ကို လက်နဲ့ စမ်းကြည့်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် လက်က လှုပ်မရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို လှုပ်ကြည့်တယ်။ မရဘူး။ ခေါင်းပဲ လှုပ်လို့ ရတော့တယ်။ ငုံ့ကြည့်တော့ ကျနော့်ကို ပက်လက်အနေအထားနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်မရအောင် ကြိုးတွေနဲ့ ချည်ထားတယ်။ ရက်စက်ပါ့ သခင်မရယ်။ အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်လဲ ခေါင်းနာထားတဲ့ အရှိန်ကြောင့် ပြန်မှေးနေလိုက်တယ်။ ၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတော့ သခင်မ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။

“ငါ့ကျွန်လေးတောင် နိုးနေပြီကို။ ရေဆာနေပြီလား ကျွန်ကောင်”

“ဟုတ် သခင်မ။ ရေ တိုက်ပါ သခင်မ”

“ငါ ပေးတဲ့ အပြစ်ကို နင် လွန်ဆန်ထားတာလေ။ ဒါကို နင်က ရေမျှော်လင့်နေတုန်းလား။”

“ရေ ရေ တိုက်ပါ သခင်မ”

“သနားစရာပဲ။ ရေတော့မရဘူး။ သေးပဲ ရမယ်။”

 သခင်မက ပြောပြီး အပြင် ပြန်ထွက်သွားတယ်။ သူ ပြန်လာတော့ ကန်တော့တစ်ခုရယ် ရေသန့်ဗူးရယ် တိတ်တစ်ခွေရယ် ပါလာတယ်။

ကျနော်လဲ သခင်မရေတိုက်တော့မယ် ထင်ပြီး ပျော်သွားတယ်။

“နင့် စောက်ပါးစပ်ကို ဟထားစမ်း”

ကျနော်လဲ ပါးစပ်ဟလိုက်ရော ပါးစပ်ထဲကို ကန်တော့ထိုးထည့်ပြီး ကန်တော့ ပြန်မထွက်အောင် တိတ်နဲ့ ပတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရေသန့်ဗူးထဲက ရေတွေကို သွန်ထုတ်လိုက်ပြီး ရေသန့်ဗူးထဲကို သေးပေါက်ထည့်လိုက်တယ်။ ကန်တော့တည့်တည့်မှာ ရေသန့်ဗူးကို ကြိုးချည်ပြီး အောက်ကနေ အပေါက်သေးသေးလေး လေးငါးပေါက် ဖောက်လိုက်တော့ ကျနော့်ပါးစပ်ထဲကို သခင်မရဲ့ သေးတွေ အတားအဆီးမဲ့ ဝင်ရောက်လာပါတော့တယ်။

ရက်စက်လှချည်လား သခင်မရယ်။ ကျနော် တော်တော်သိမ်ငယ်သွားပြီး မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။

“အံမယ် ခွေးသူတောင်းစားက မျက်ရည်လေး စက်လက်နဲ့။ နင် ငိုနေလို့ ငါက သနားမယ် ထင်နေလား။ နင့်ကို ကျွန်ကို သနားစိတ် နည်းနည်းမှ ငါ့မှာ မရှိဘူး။ အခု ငါ့အဖုတ်ထဲက ထွက်တဲ့ သေးတွေ နင် အကုန်သောက်ရမယ်။ တစ်စိမ့်စိမ့်နဲ့ကို တစ်ညလုံး တိုက်မှာ။ ဟား ဟား။  အေး တစ်ခုတော့ သတိပေးလိုက်မယ်။ နင်ကုန်အောင် မသောက်လို့ ဘေးကို ဖိတ်ကျတာ တွေ့ရင် မနက်ဖန် နင်စားရမယ့် အစာက ထမင်းမဟုတ်တော့ဘူး။ ဟား ဟား ဟား”

သခင်မက ရယ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ ကျနော့်မှာ တစ်စက်စက်ကျနေတဲ့ သေးစက်တွေကို မြိုမြိုချနေရတယ်။ မမြိုချလို့လည်း မရဘူးလေ။ လျှံကျသွားလို့ ဘေးကို ဖိတ်သွားရင် မနက် ထမင်းငတ်မှာလေ။ အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်လဲ သခင်မသေးတွေ မြိုချရင်းနဲ့ သေးအရသာကို တဖြည်းဖြည်း ခံစားလို့ ရလာတယ်။ ကောင်းကောင်း မြိုချနိုင်တဲ့အချိန်မှာ သေးတွေ ကုန်သွားတော့တယ်။

ည သန်းခေါင်ကျော်အချိန်မှာ သခင်မ ပြန်ရောက်လာတယ်။ သေးတွေကုန်နေတာ တွေ့တော့ ဘေးနေရာတွေကို စစ်တယ်။ ဖိတ်ကျနေတာ မရှိတော့မှ 

“ဒီလိုဆိုတော့လဲ ငါ့ကျွန်လေးက တော်သားပဲ။”

သခင်မက ပါးစပ်မှာ တပ်ထားတဲ့ ကန်တော့ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး မေးပြန်တယ်။

“ဘယ်လိုလဲ။ သေးသောက်ရတာ ကြိုက်ရဲ့လား”

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဝန်ခံရရင် ကျနော်လဲ သဘောကျနေပြီ။ သေးလဲ သောက်နိုင်သွားပြီလေ။

“ဟုတ် ကြိုက်ပါတယ် သခင်မ”

“နင် ပြောတဲ့ပုံက သိပ်မကြိုက်သေးသလိုပဲ”

သခင်မက ရေဗူးနောက်တစ်ဗူးကို ယူပြီး သေးထပ်ပေါက်ထည့်လိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်မျက်နှာပေါ် တက်ထိုင်ပြီး 

“ငါ သေးပေါက်ပြီးတိုင်း ငါ့အဖုတ်ကို ပြောင်အောင် ယက်ပေးရမယ်။ နောက်ဆိုရင် နင့်ပါးစပ်က ငါ့ရဲ့ သေးခွက် ဖြစ်တော့မှာ။ ဟား ဟား။ သေးပေါက်ပြီးတဲ့ ငါ့အဖုတ်ကိုလဲ ပြောင်အောင်ယက်ရတဲ့ အဖုတ်ယက်ကျွန်ဆိုတာ နင်ပဲ။ ခစ်ခစ်”

ခဏကြာတော့ သခင်မလဲ သူမသေးတွေကို အပေါက်ဖောက်ထားတဲ့ ရေဗူးထဲ လှယ်ထည့်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မနက် လင်းကြက်တွန်သံ ကြားရတဲ့ အထိပဲ။

သခင်မ နိုးပြီ ထင်တယ်။ ပဲပြုတ်သည် အော်သံ ကြားရတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာပြီး ပါးစပ်က ကန်တော့ကို ဖြုတ်ပေးပြီး မေးတယ်။

“ဘယ်လိုလဲ။ သေး သောက်ရတာ ကြိုက်ရဲ့လား”

“အရမ်း ကြိုက်ပါတယ် သခင်မ။ သခင်မ ရဲ့ အမြဲတမ်း သေးခွက် ဖြစ်ချင်ပါတယ်။”

“ဟင်း ဟင်း မဆိုးပါဘူး။ နင့်ကို ဆုချတဲ့အနေနဲ့ အမြဲတမ်း ငါ့သေးတွေ သောက်ခိုင်းမယ်”

သခင်မလဲ ကျနော့် ကို ချည်ထားတဲ့ ကြိုးတွေ ဖြေပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားလို့ မရအောင် လက်နဲ့ တွေကို ပူးချည်ထားသလို ခြေထောက်ကိုလဲ ခြေကျင်းပုံစံ ချည်ထားသေးတယ်။ 

“နင် ဒီနေ့တစ်နေကုန်လဲ ဒီရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ ဒီတိုင်းနေရမယ်။ အောက်ရောက်ရင် နင် နေမကောင်းလို့ ခွင့်တစ်ရက်ယူတဲ့အကြောင်း ပြောထားလိုက်မယ်။ အခု နင်သောက်နေတဲ့ ရေဗူးအကြီး သွားယူလာခဲ့”

သခင်မ ခိုင်းလို့ ကျနော်လဲ အရင်ရက်က ခြေဆေးရေ ထည့်ထားတဲ့ 20 L ရေသန့်ဗူးကြီးကို ရေချိုးခန်းထဲ ယူလာလိုက်တယ်။ 

“နင်က ငါ့ရဲ့ သေးခွက် ဆိုတော့ ဒီနေ့ကစပြီး ဒီဗူးထဲကို ငါထည့်ပေးတာပဲ သောက်ရမယ်။ ကုန်သွားရင် ငါ့ဆီမှာ အသနားခံ တောင်းပန်ပြီး လာတောင်းရမယ်။ ကြားလား”

“ဟုတ်ကဲ့ သခင်မ”

သခင်မက ပြောပြီး ရေဗူးအဝမှာ ကန်တော့ကို တေ့လိုက်ပြီး ရေဗူးထဲကို သေးပေါက်ထည့်ပါတော့တယ်။ သေးပေါက်ပြီးတော့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးရပြန်တယ်။ သခင်မ ရေချိုး၊ အလှပြင်တော့လဲ ထိုင်ခံုံ မသုံးတော့ဘဲ ကျနော့် လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ကျောကုန်းပေါ်သာ ထိုင်ပါတယ်။ သခင်မ အောက်ဆင်းသွားတော့ ညက သခင်မသေးပေါက်ထည့်ထားတဲ့ ရေသန့်ဗူးအလွတ်ရယ်၊ မနက်က သေးပေါက်ထည့်ထားတဲ့ 20 L ရေသန့်ဗူးရယ်၊ ခြေတွေ လက်တွေ ကြိုးချည်ခံထားရတဲ့ ကျနော်ရယ် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ 

ကျနော်လဲ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ ရေသန့်ဗူးထဲက ရေတွေပဲ သောက်နေရတော့တယ်။ နေ့လည်လောက်ကျတော့ အခန်းတံခါး ဖွင့်သံကြားတယ်။ သခင်မ ပြန်လာပြီ ထင်တယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတဲ့ သခင်မ လက်ထဲမှာ ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ် ပါလာတယ်။ ဗိုက်အရမ်းဆာနေတဲ့အချိန်မှာ ပန်းကန်ကိုင်ပြီး ရောက်လာတဲ့ သခင်မကို မြင်တော့ အရမ်း ဝမ်းသာပြီး ခြေထောက်လေးကို ခေါင်းနဲ့ တိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မရယ်။ ကျနော် ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ မနေနိုင်တော့လို့ပါ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မရယ်”

“ငါလဲ နင်ဗိုက်ဆာနေမယ်မှန်း သိလို့ ထမင်းပြင်ခိုင်းပြီး ဒီပန်းကန်ထဲ ကြက်ကြော်နဲ့ ခေါက်ဆွဲပြုတ် ထည့်ခိုင်းထားတာပဲ။ ကြက်ကြော်က ကြောင်ဆွဲသွားလို့ ခေါက်ဆွဲပဲ ကျန်တယ်။ နင် စားမှာလား”

“ဟုတ်ကဲ့ သခင်မ။ စားပါ့မယ်။ ကျနော် ဗိုက်ဆာနေလို့ပါ။”

“အမလေး ငါ့ကျွန်လေး သနားစရာ ကောင်းနေပါလား။ ဒါနဲ့ ဒီရေချိုးခန်းထဲက အိမ်သာ နင် သုံးပြီးပြီလား”

“မသုံးရသေးပါဘူး သခင်မ။ အရင်က မရွှေစင် သုံးပြီး အခု သခင်မပဲ သုံးတာပါ”

သခင်မလဲ ပြုံးသွားပြီး ကျနော့်ကို ဆံပင်က ဆွဲပြီး ဘိုထိုင်အိမ်သာခွက်နားကို ခေါ်သွားတယ်။

“နင် ဗိုက်အရမ်းဆာနေတော့လဲ နင် အရမ်းစားချင်နေတဲ့ ခေါက်ဆွဲ ငါ ကျွေးရသေးတာပေါ့”

သခင်မလဲ ပြောပြီးရော ပန်းကန်ထဲက ခေါက်ဆွဲတွေကို အိမ်သာခွက်ထဲ သွန်ချလိုက်ပါတယ်။ 

“ဟာ သခင်မ ဟာ ဘာလုပ်တာလဲ။ ကျ ကျနော် ဗိုက်ဆာနေလို့ပါဗျာ။ သနားပါနော် သခင်မ။ ကျနော့်ကို သနားပါဦးဗျာ”

“ဟယ် ငိုပြန်ပြီလား။ နင် အဲ့လို ငိုတော့ရော ငါက သနားရမှာလား။ ဝေးသေး။ ငါက နင့်လို ကျွန်ကို သနားဖို့ မပြောနဲ့။ ရွံပါ ရွံတာ။ အခု နင် ဒီထဲက ခေါက်ဆွဲတွေ ယူစားမှာလား။ မယူစားရင် ရေဆွဲချလိုက်တော့မယ်”

ကျနော်လဲ ကမန်းကတန်း သခင်မ ခြေထောက်လေးကို ဖက်ပြီး 

“စားပါ့မယ် သခင်မရယ်။ ရေတော့ မဆွဲချလိုက်ပါနဲ့နော်”

သခင်မက ကျနော့် ဆံပင်ကို လှန်ဆွဲပြီး ပါးရိုက်ပါတော့တယ်။

“ဖြန်း”

“ဒါက ငါကျွေးတာကို ငြင်းတဲ့အတွက်”

“ဖြန်း”

“ဒါက နင့်လို အောက်တန်းစားကျွန်က ငါ့ခြေထောက်ကို လာကိုင်စရာလို့ ရိုက်တာ”

“ဖြန်း”

“ဒါက နင့်ကို ငါ ရွံလို့ကို ရိုက်တာ။ ကျေနပ်လား”

“ကျေနပ်ပါတယ် သခင်မ။ အား”

ကျနော်လဲ နာလွန်းလို့ ပါးလေးကို ပွတ်ပြီး ညီးလိုက်မိတယ်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ

“ခွက်”

သခင်မက ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့ခြေထောက်နဲ့ ကန်လိုက်တာပါ။

ကန်လိုက်တဲ့အား ပြင်းတော့ နှုတ်ခမ်းမှာ သွေးစနည်းနည်း ထွက်လာတယ်။

“မှတ်ထား။ နောက်တစ်ခါ ငါ ဘာလုပ်လုပ် နင့်ပါးစပ်က ဘာသံမှ ထွက်စရာ မလိုဘူး။”

သခင်မလဲ ပြောပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားပါတော့တယ်။

ကျနော်ကတော့ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ ဘိုထိုင်ကြွေခွက်ထဲက ခေါက်ဆွဲဖတ်လေးတွေကို တမျှင်ချင်း ယူစားရင်း ဗိုက်ဖြည့်လိုက်တယ်။ စားနေရင်း ဒီအိမ်သာက သခင်မအပြင် ရွှေစင်ပါ သုံးထားသေးပါလား ဆိုတဲ့ အသိ ဝင်လာတော့ ခေါက်ဆွဲဖတ်တွေကို အငမ်းမရ ယူစားမိလိုက်ပါတော့တယ်။

To Part – 6 (Final)

By Kyaw Kyaw @ Min Khant

လေနှင်ရာ ---

(Femdom)

Part –  6 (Final)

နေ့ခင်းက စားခဲ့တဲ့ ခေါက်ဆွဲတွေက ခု ဗိုက်ထဲမှာ ဘာမှ မကျန်တော့။ ဗိုက်က ပြန်ဆာလာပြန်တယ်။ 

ည ဆိုင်သိမ်းပြီးစ အချိန်မှာပဲ သခင်မ ပြန်ဝင်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ ဘာမှ မပါတဲ့အတွက် မျှော်လင့်ချက် မဲ့သွားတယ်။ 

“ကျနော် ဗိုက်ဆာလို့ပါ သခင်မ။ ကျနော့်ကို အစာကျွေးပါနော် သခင်မ”

“ဟယ် ငါ နင့်ကို လုံးလုံး မေ့နေတာ။ စားစရာ ဘာမှ မပါတော့ဘူး။”

“ကျနော် ဗိုက်အရမ်းဆာနေလို့ပါ သခင်မရယ်”

“ဟဲ့ ခွေးသူတောင်းစား။ နင်က ခွေးလေ။ ခွေးပါ ဆိုမှ တစ်နေ့ တစ်နပ်လောက် စားရရင် တော်ရောပေါ့။ တစ်နေ့ နှစ်ကြိမ် မကျွေးနိုင်ဘူး။”

ကျနော်ကလဲ မလျှော့ဘူး။ 

“ကျနော် ဘယ်လိုမှ မရတော့လို့ပါ သခင်မရယ်။ ကျနော့်ကို အစာကျွေးပါနော်။”

“ဟုတ်ပြီလေ။ ဒီည ငါ့ဆန္ဒကို ပြည့်အောင် ဖြည့်ပေးနိုင်ရင် စဉ်းစားမယ်လေ။ ဟုတ်ပြီလား”

သခင်မက ပြောပြီး ကျနော့်ကို ဆံပင်ကနေ ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ဆံပင်ဆွဲတာ ကြမ်းလွန်းလို့ တစ်ပတ်လောက်သာ သူနဲ့နေရင် ကတုံး ဖြစ်မလားပဲ။

ထုံးစံအတိုင်း ကုတင်နားကို ဆွဲခေါ်သွားပြီး အဖုတ်ယက်ခိုင်းပြန်တယ်။ ဒီနေ့ကတော့ ထူးခြားတယ် ပြောရမယ်။

တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ပြီး ရေမချိုးရသေးခင် ယက်ခိုင်းတာ ဆိုတော့ နည်းနည်း အနံ့အသက် ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကလဲ အဲ့ဒါကို စွဲနေတာလေ။

“ယက်စမ်း ခွေးကောင်။ တစ်နေကုန် ရေမချိုးရသေးလို့ ပေနေတဲ့ ငါ့အဖုတ်ကို ပြောင်အောင် ယက်စမ်း။”

ယက်နေရင်းနဲ့ ဆံပင်မွှေးဆွဲပြီး ပါးရိုက်ပြန်တယ်။ ပါးစပ်ထဲကိုလဲ တံတွေးထွေးထည့်ပြန်တယ်။

“နင့်လို ကျွန်ကို ငါ့အဖုတ်ယက်ခိုင်းရတယ် ဆိုပေမယ့် ငါ့အဖုတ်က နင့်လို အောက်တန်းစားနဲ့ မတန်ဘူးဟဲ့။ နင့်လို ခွေးတိရစ္ဆာန်ကို အဖုတ်ယက်ခိုင်းတဲ့အတွက် နင့်သခင်မကို ကျေးဇူးတင်စမ်း။ ငါ့အဖုတ်ကို နင့်နဖူးနဲ့ ထိပြီး ကန်တော့စမ်း”

ကျနော်လဲ သူ့အဖုတ်လေးကို ကျနော့်နဖူးနဲ့ ထိတွေ့ကန်တော့ပြီး ပါးစပ်ကလဲ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောရပါတယ်။

“ပြောင်နေအောင် ယက်။ ပြီးအောင် ယက်။ တစ်နေကုန်သန့်ရှင်းရေးမလုပ်ရသေးတော့ နင့်လိုကောင်မျိုးက ကြိုက်မှာပေါ့။”

ကျနော်လဲ မြန်မြန်ယက်ပေးတော့ သူလဲ ထုံးစံအတိုင်း ပါးစပ်ကနေ ရွံစရာကောင် ဘာညာ ပြောရင်း ပြီးသွားပါတယ်။

“ဟာဟ ဒီနေ့ ငါ့ကျွန်လေးက တော်တော် တော်တာပဲ။ အဲ့တော့ ငါ့စကားအတိုင်း ငါ့ဘက်ကလဲ စားစရာ ပေးကျွေးရမှာပေါ့။”

သခင်မလဲ အိမ်သာထဲ ဝင်သွားတယ်။ တော်တော်ကြာမှ ပြန်ထွက်လာပြီး ကျနော့်ကို ဆံပင်ကနေ ဆွဲခေါ်သွားပြန်တယ်။

အိမ်သာထဲ ရောက်တော့ ကျနော့်အတွက် မသတီစရာအဖြစ်အပျက်တွေ စောင့်ကြိုနေပါတော့တယ်။

ရေဇလားထဲမှာ သခင်မက ချီးတွေ ပါထည့်ထားတာပါ။ အနံ့ကနီးလေ အန်ချင်လေ ဖြစ်နေတော့တာပါပဲ။

“ကဲ ငါ့ကို ပြီးအောင် ယက်ပေးတဲ့ နင့်အတွက် ညစာ။ စားလိုက်ပါဦး”

ကျနော် အဲ့ဒါတော့ မစားနိုင်ကြောင်း ဘယ်လို ပြောရမလဲဗျာ။ ကျနော်လဲ တွေဝေနေတုန်း သခင်မက ကျနော့်ခေါင်းပေါ်ကို ဆောင့်နင်းချလိုက်တာ ရေဇလားထဲက ချီးတွေထဲ မျက်နှာ စိုက်ကျသွားပါတယ်။

မျက်နှာမှာ ပေနေတဲ့အပြင် နှုတ်ခမ်းမှာပါ ပေနေပါတော့တယ်။

“နင် ငြင်းချင်သေးလား။”

“မငြင်းပါဘူး သခင်မ။ ကျနော် ဗိုက်ဆာနေလို့ပါ။ စားပါ့မယ်ခင်ဗျာ။”

သခင်မက အခန်းအပြင် ထွက်သွားတယ်။ သူပြန်လာတော့ လီးတုနဲ့ ထိုင်ခုံတစ်လုံး ပါလာတယ်။ 

“နင်  စားနေစမ်း။ နင် စားနေတုန်း ငါ အာသာ ဖြေမလို့”

ကျနော်လဲ ကုန်းပြီး ခွေးလို ယက်စားလိုက်တယ်။ စစားစားချင် အန်ချင်စရာ ဖြစ်ပေမယ့် နည်းနည်းကြာလာတော့ စားလို့ ရလာတယ်။ ကျနော် စားနေတာကို သခင်မက ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်ထဲကို လီးတု ထိုးထည့်နေတယ်။

“ချီးစားခွေး ငါ့ချီးတွေ စားနေတယ်။ ချီးစားကျွန် ဖင်ယက်ကျွန်ကောင်။ နင့်ပါးစပ်ထဲကို ချီးပါချချင်တယ်။ “

သခင်မက ပြောလဲပြောရင်း သူ့အဖုတ်ကို ကစားနေတဲ့ သူ့လက်တွေ မြန်ဆန်လာတယ်။ ကျနော်လဲ ကုန်အောင် စားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရေသောက်ဖို့ သခင်မ သေးပေါက်ထည့်ထားတဲ့ ရေသန့်ဗူးကို ပါးစပ်က တေ့ပြီး သောက်လိုက်တယ်။

“ရွံစရာကောင် နင့်မျက်နှာမှာ ငါ့ချီးတွေ ပေနေတယ်။ တစ်ရှူး ယူသုတ်စမ်း”

ကျနော်လဲ တစ်ရှူးယူပြီး ပြောင်အောင် သုတ်လိုက်တယ်။

“စားလိုက်”

“ဗျာ သခင်မ။ ဘာစားရမှာ--”

ကျနော် မေးတာတောင် မဆုံးသေးဘူး။ ကျနော့်မျက်နှာပေါ် သူ့ခြေဖဝါးက အင်နဲ့ အားနဲ့ ရောက်လာတယ်။ ချက်ချင်းနှုတ်ခမ်းက သွေးထွက်လာတယ်။

“အဲ့တစ်ရှူးကို စားခိုင်းတာဟဲ့ စောက်သုံးမကျတဲ့ ကျွန်သူတောင်းစားရဲ့”

ကျနော်လဲ ချီးပေနေတဲ့ တစ်ရှူးကို ဝါးစားနေလိုက်တယ်။ 

“နင့်မျက်နှာမှာ မပြောင်သေးဘူးပဲ။ ငါ ဆေးပေးမယ်။ ခေါင်းမော့ထားစမ်း”

သခင်မက ပြောပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ် သေးနဲ့ ခွပန်းပါတယ်။ သေးပေါက်ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲကို လီးတုထိုးထည့်ပြီး သူ့အဖုတ်ကို လုပ်ခိုင်းပြန်တယ်။

ကျနော်က ဒူးထောက်ရက်လေးပေါ့။ သခင်မကတော့ ကျနော့်ပခုံးတစ်ဖက်ပေါ် သူ့ခြေထောက် တင်ပြီး လီးတုကို အဖုတ်နဲ့ တေ့ဆောင့်နေပါတယ်။ တော်တော်လေး ကြာလို့ သခင်မ ပြီးသွားမှပဲ ကျနော့်ကို ရေချိုးခိုင်းပါတယ်။

ကျနော် ရေချိုးပြီးတော့ အဝတ်အစား သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ခိုင်းတယ်။ ထူးတော့ ထူးဆန်းနေတယ်ပေါ့ဗျာ။

သူမ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကျနော့်ကိုပါ ကုတင်ပေါ် တက်ဖို့ ခေါ်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲမှာ ခွပြီး အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ ကျနော်လဲ အရင်ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ရတော့ အိပ်မောကျသွားပါတော့တယ်။

------

ဒီလိုနဲ့ သခင်မသော်တာနဲ့ ကျနော် ကစားနေတာ တစ်ပတ်လောက် ကြာသွားတယ်။ ဒီကြားထဲမှာ ချီးမကျွေးတော့ဘူး။ နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဆို မကောင်းဘူး ဆိုတာ သူလဲ သိမယ် ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဖုတ်ယက်တာနဲ့ သေးသောက်တာကတော့ နေ့တိုင်းပါပဲ။

--------

ကျနော် မန်နေဂျာသက်တမ်း နှစ်ပတ်မြောက်နေ့မှာပဲ ဆိုင်ကို ရဲတွေ ရောက်လာပါတယ်။ အကြောင်းအရင်းက ဦးလေးတို့ တိုင်ချက်ကြောင့် ဆိုင်က အရင် မန်နေဂျာဖြစ်သူ အဖမ်းခံရပြီး ဆိုင်က ငွေတွေ အလွဲသုံးစား လုပ်တာ ပေါ်သွားလို့ပါ။ အလွဲသုံးစားလုပ်တဲ့ အမှုမှာ သခင်မသော်တာပါ ပါဝင်နေတယ် လို့ မန်နေဂျာအဟောင်းက ထွက်ဆိုပြီးမှာ သခင်မသော်တာကို လာဖမ်းကြတာ။ သခင်မကလဲ သူ အလွဲသုံးစား လုပ်မိကြောင်း ဝန်ခံလိုက်တဲ့အတွက်ကြောင့် ကျနော်လဲ ဘာမှ ဝင်ပါလို့ မရတော့ဘဲ သူ အဖမ်းခံရတာကို စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ ကြည့်နေရပါတော့တယ်။

သခင်မသော်တာ အလွဲသုံးစားမှုနဲ့ ထောင်ကျပြီး လစ်လပ်သွားတဲ့ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ရာထူးကို ကျနော်လဲ ထပ်မခန့်ဖြစ်တော့ဘဲ ကျနော့်ဘာသာ ဆိုင်မှာ စီမံခန့်ခွဲနေပါတယ်။ ဆိုင်ရဲ့ ရောင်းအားရော ဝင်ငွေရော သိသိသာသာ တိုးတက်လာတဲ့အတွက်ကြောင့် ဘောနပ်စ်ရတော့မယ့် ဝန်ထမ်းများကလဲ ပျော်ရွှင်နေကြသလို ပိုင်ရှင် ဦးလေးတို့မိသားစု ချီးကြူးတာလဲ ခံရပါတယ်။

-------

မသော်တာ ထောင်ကျပြီး ၅ လလောက် အကြာမှာပေါ့။

တည်ငြိမ်နေတဲ့ ကန်ရေပြင်ကို ကြည့်ရင်း လေညှင်းနဲ့အတူ ပါလာတဲ့ မြေသင်းရနံ့လေးတွေကြောင့် ကျနော့်စိတ်တွေ လန်းဆန်းသွားတယ်။ 

“နင် ဆိုင်ကို တော်တော် တိုးတက်အောင် လုပ်ခဲ့တာပဲ။ Congratulations ပါ”

“ငါက နှမ်းဝင်ဖြူးရုံပါဟာ။ နင် လုပ်ခဲ့တာတွေလဲ အများကြီး ပါပါတယ် ရွှေစင်” 

ရွှေစင်က ပြုံးပြီး ကန်ရေပြင်ဘက်ကို အကြည့်ရွှေ့သွားပြန်တယ်။ ဒီနေ့ ရွှေစင့်ကို ရည်းစားစကားပြောဖို့ ကျနော်တို့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့ ဆိုင်လေးကို ကျနော် ခေါ်ခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် တွေ့တော့ သိပ်မပြောရဲ။

“ရွှေစင်”

ကျနော် တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တာကို သူ ကြားတော့ ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။

“ငါလေ အရင်က အပြင်မှာ လေလွင့်နေခဲ့ပေမယ့် ငါ နင့်ကို အမြဲ သတိရတယ်ဟာ။ အဲ့ဒါ ဘာကြောင့်လဲ သိလား”

ကျနော် ပြောတော့ ရွှေစင်က ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးပြီး ခေါင်းလေး ငုံ့သွားတယ်။

“ငါ ငါ ဘယ်သိမှာလဲဟာ။ နင်ကလဲ”

“အဲ့ဒါ နင့်ကို ငါ ချစ်လို့ ရွှေစင်ရဲ့”

ရွှေစင်က ကျနော့်ကို မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး ပြန်ကြည့်တယ်။

“ငါ ဆိုးတတ်တာ ငါ အနိုင်ကျင့်တတ်တာ နင် သိပါတယ်နော် မင်းခန့်”

“သိပါတယ်ဟ။ ဒါပေမယ့် ငါ နင့်ကို ချစ်တယ်ဟာ။ ငါ ငါ ထိန်းမရတော့ဘူး။ ငါ့ကို ပြန်ချစ်ပါနော်”

“အေးလေ။ ငါ ဆိုးသမျှ အနိုင်ကျင့်သမျှ နင် သည်းခံမယ် ဆိုတာ ငါ ယုံပါတယ်။ အရင်ကလဲ နင် သည်းခံခဲ့တာ ငါ အမှတ်ရပါတယ်။ ငါ စဉ်းစားပါရစေဦး”

ကျနော်လဲ စိတ်နဲနဲ ညစ်ပေမယ့် စဉ်းစားဦးမယ် ဆိုတော့ မဆိုးပါဘူး လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဘယ်နှစ်နှစ် စဉ်းစားမလဲတော့ မသိဘူးပေါ့ဗျာ။

နေဝင်ဆည်းဆာမှာ လိမ္မော်ရောင်သန်းနေတဲ့ အကျနေရဲ့ ရွှေအိုရောင် အလင်းက ကန်ရေပြင်ကတဆင့် ရွှေစင့်မျက်နှာမှာ အထင်းသားပေါ်နေတယ်။ ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ ကျနော့် နတ်သမီးလေးရယ် လို့ တွေးမိတယ်။ စာကလေးတွေ အိပ်တန်းတက်ချိန် သစ်ပင်တွေကို ပျံသန်းနေကြတယ်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း စာကလေးနှစ်ကောင်က ကျနော်တို့ စားပွဲနားမှာ ခဏလာနားရင်း ပကျိပကျိနဲ့ ချစ်ရည်လူးနေကြတယ်။

“သူတို့လဲ အတွဲတွေပဲနဲ့တူတယ်နော် ရွှေစင်”

ကျနော့် ရွှတ်နောက်နောက်အပြောကို ရွှေစင်က ပါးစပ်လေးကို သူ့လက်လေးနဲ့ အုပ်ပြီး ရယ်တယ်။ ကျနော်လဲ ရယ်ရင်း ခေါင်းငုံ့လိုက်ချိန် စားပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို နွေးထွေးတဲ့ လက်တစ်စုံက လာရောက်ကိုင်တွယ်တာကို သိလိုက်မိတယ်။

“ငါ စဉ်းစားပြီးသွားပြီ မင်းခန့်။ ငါလဲ နင့်ကို ချစ်ပါတယ်။”

ဘေးနားလေးက စာကလေးအတွဲက ပကျိပကျိနဲ့ အော်ပြီး အိပ်တန်းတက်ရာ သစ်ပင်ဆီ ပျံသန်းသွားကြတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လဲ စာကလေးတွေကို ကြည့်ပြီး

“တွေ့လား ရွှေစင်။ သူတို့အတွဲက ကိုယ်တို့ကို Congratulation လို့ ပြောပြီး ပျံသွားကြတာ။”

ရွှေစင်က ရယ်ရင်း ကျနော့်လက်ကလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးတိုးဝင်လာတော့တယ်။ 

The End 

By Kyaw Kyaw @ Min Khant