ဒီရက်ပိုင်း ကိုကို ဂျူတီတွေဆက်နေလို့ ကိုကိုနဲ့ မတွေ့ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီးဖြစ်သည်၊ ဒီနေ့တော့ ကိုကိုဂျူတီမရှိဘူးလို့ messageပို့လို့ မီးတို့တွေ့နေကျ ကိုကိုဖန်တီးထားတဲ့ မီးတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ နိဗ္ဗာန်ဘုံလေးကို ရောက်လာဖြစ်သည်။
"ကိုကို မီးရောက်ပြီ"
ကိုကိုက မီးပါးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ကာ
"မတွေ့ရတဲ့တစ်ပတ်မှာ ဝိတ်တက်လာတာလား ချာတိတ်၊ ကိုကိုနဲ့ မတွေ့ရလို့ စိတ်ချမ်းသာနေတယ်ပေါ့"
"မဟုတ်ပါဘူး မီးက ကိုကို့ကို လွမ်းနေတာ"
"မီး ကိုကို့ကို ဝန်ခံစရာ ရှိတယ်ဆို၊ အဲ့ဒါဘာလဲ"
"ကိုကို မီးတောင်းပန်ပါတယ်၊ မီးသင်တန်းက testဖြေတာ ကျတယ်"
"ဘာ စာမေးပွဲကျတယ်ပေါ့"
"ဟုတ်"
"ဘာလို့ကျရတာလဲ မီး"
"မီးဒီတလော အလုပ်အရမ်းရှုတ်လို့ စာဖက်မလှည့်..."
"တော်တော့၊ အလုပ်က ၂၄နာရီရှုတ်နေတာလား၊ အချိန်မှန်အိပ် အချိန်မှန်စားနိုင်ပြီးတော့ အလုပ်ရှုတ်တယ်ဆိုတဲ့ ဆင်ခြေမျိုး ငါ့ကိုလာမပေးနဲ့၊ မင်းတစ်သက်လုံး ဒီလစာအတိုင်း သူများခိုင်းဖက်လုပ်မှာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး ကိုကို"
"မင်းကွာ၊ ဒါလေးတောင်ဖြစ်အောင်မလုပ်နိုင်ဘူးလား၊ ဆယ်တန်းတုန်းကလည်း အမှတ်နည်းလို့ ရိုးရိုးမေဂျာနဲ့ ဘာမဟုတ်တဲ့ BScဘွဲ့တစ်ခုပဲ ရထားတာတောင် မင်းက အသိစိတ်မဝင်သေးဘူးလား ဟမ်"
"မီးတောင်းပန်ပါတယ် ကိုကို"
"မင်းယူထားတဲ့ဘွဲ့က သုံးစားမရလို့ မင်းဘဝတိုးတက်ရေးအတွက် ဒီသင်တန်းတွေတက်ခိုင်းတာလေ၊ မင်းကမလုပ်နိုင်ဘူးလား"
"မီးလုပ်နိုင်ပါတယ် ကိုကို"
"အလုပ်နဲ့ဆင်ခြေပေးရအောင် မင်းအလုပ်က ဘယ်လောက်များနေလို့လဲ၊ ငါ့ကိုဆင်ခြေမပေးနဲ့၊ ဆင်ခြေပေးတာ ငါအမုန်းဆုံးအလုပ်"
"မီးမှားပါတယ်ကိုကို"
"ဒူးထောက်ထား"
"ဟုတ်"
"မင်းဘာမှားသွားလဲ စဥ်းစားနေ"
ကိုကိုနောက်ဖေးဝင်သွားတော့မှ မီးမျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျအောင် ငိုမိသည်၊ ကိုကိုက မီးထက်ဆယ်နှစ်ကြီးသည့် ဆရာဝန်တစ်ယောက်၊ သူကိုယ်တိုင်က အပတ်တကုတ်ကြိုးစားပြီးဆရာဝန်ဖြစ်ခဲ့သူမို့ မီးပညာရေးနဲ့ပတ်သတ်ပြီး သူအားမရသည်က များသည်၊ အခုလို အချိန်တိုင်း မီးပညာရေးကိုချိုးနှိမ်က ဆူတတ်သည်။
"ဘာမှားသွားလဲ သိပြီလား"
မီးခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့ ကိုကိုက မီးရှေ့မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ကာ မီးမေးစေ့ကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။
"ငိုတာလား၊ ဘာမှတောင်ပြောရ မလုပ်ရသေးပဲ ငိုရင် မင်းထွက်သွားလိုက်တော့"
"ကိုကို"
"ငါနှစ်ခါမပြောဘူး"
"မီးတောင်းပန်ပါတယ်ကိုကို၊ မီးအပြစ်ကို မီးသိပါပြီ၊ မီးကိုမောင်းမထုတ်ပါနဲ့"
ကိုကိုက ဝုန်းကနဲထရပ်ကာ
"တောင်းပန်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ထပ်မကြားချင်တော့ဘူး၊ မင်းကအမြဲငါ့စကားကို နားမထောင်ပဲ မင်းစိတ်တိုင်းကျလုပ်ပြီးမှတောင်းပန်တာ"
"မဟုတ်ပါဘူးကိုကို၊ မီးတကယ်အပြစ်ကို သိပါပြီ"
"သိရင်ပြော"
"ရှင်"
"ပြောလေ၊ မင်းအပြစ်ကိုမင်းသိပြီဆို"
"ဟုတ်၊ မီးစာမေးပွဲကျပါတယ် ကိုကို၊ ဆင်ခြေတွေအမျိုးမျိုးပေးမိပါတယ်၊ မီးအပြစ်ကြောင့် အဆူခံရတာကို မီးငိုမိပါတယ်"
"ဘာကြောင့် စာမေးပွဲကျတာလဲ"
"....."
"ပြောလေ"
"ဟို..."
ကိုကို့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကိုက မျက်ခုံးပင့်ကာ ဖြေလေဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုး လုပ်ပြသည်။
"မီး မီး...အသုံးမကျလို့ပါ ကိုကို"
"ဟုတ်တယ် မင်းအသုံးမကျလို့ကျတာ၊ အလုပ်များလို့လဲ မဟုတ်ဘူး၊ စာတွေခက်လို့လည်းမဟုတ်ဘူး၊ မင်းကိုယ်တိုင်က အသုံးမကျလို့၊ ကိုယ်တိုင်အသုံးမကျလို့ တက္ကသိုလ်တက်တော့လည်း မေဂျာကောင်းကောင်းမရဘူး၊ ဂုဏ်ထူးတန်းလည်းမဝင်ဘူး၊ မဟာဘွဲ့ဆိုဝေးရော၊ အဲ့ဒါတွေအကုန်လုံးက မင်းအသုံးမကျလို့၊ နားလည်လား"
"ဟုတ် နားလည်ပါတယ် ကိုကို"
"နားလည်ရင် ဘာလုပ်ရမလဲ"
"မီးပိုကြိုးစားရပါမယ်"
"အခုအတွက်ကော"
"မီးကိုအပြစ်ပေးပါ ကိုကို"
"မင်းပြောတာနော်"
"ကိုကိုမေးလို့ပါ"
"ဒါဆိုမင်းကို ငါက မတရားသဖြင့် အပြစ်ပေးတာလား"
"ဟင့်အင်း မဟုတ်ပါဘူး ကိုကို၊ မီးအပြစ်ကြောင့်ပါ"
"သိတယ်မလား"
"ဟုတ်ကဲ့ သိပါတယ်"
"သိရင်မတ်တပ်ရပ်၊ ခြေထောက်ကား လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ဆန့်ထုတ်ပြီး ဒူးကွေးထား ဆယ်မိနစ်"
မတ်တပ်ရပ်လိုက်တဲ့အချိန် ယိုင်သွားတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်၊ သနားပြလိုက်ရင် သနားတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီးပိုချွဲတတ်တဲ့ မီးအကျင့်ကြောင့်ပင်။
မီးစလုပ်တာနဲ့ ကိုကိုက timerပေးလိုက်ကာ မဂ္ဂဇင်းထိုင်ဖတ်နေသည်။
ခြေထောက်က ယိုင်ကျတော့မလို ဖြစ်နေပေမယ့် မီးဆက်တောင့်ခံထားသေးသည်၊ နာရီက တီ တီ တီ တီဆိုသည့် အသံကိုကြားမှ နေရာမှာတင် ခွေကနည်းပုံကျသွားသည်၊ ကိုကိုက တချက်သာကြည့်ပြီး နံရံမှာ ချိန်ထားတဲ့ toolsတွေထဲက ဝါယာကြိုးကိုတစ်ပေခွဲလောက် ညီညီညာညာဖြတ်၍ သုံးပင်ပူးထားပြီး သူကိုယ်တိုင် လက်ကိုင်တပ်ထားသော tool ကိုယူလိုက်သည်။
"ကုတင်ပေါ်တက်"
ကုတင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ ကိုကိုက မီးထဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ အဝေးကိုပစ်လိုက်သည်၊ ခြေထောက်ကို ဆွဲထောင်၍ ကုတင်အပေါ် ထုတ်တန်းက ကြိုးနဲ့ ချည်လိုက်သည်။
"လက်ကို ခေါင်းပေါ်တင်ထား"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အသံမထွက်နဲ့၊ ညည်းသံတောင် ထွက်မလာနဲ့ ကြားလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကိုကိုက ကြိုးတွေကို လက်ဖြင့် ဆတ်ကနဲ နှစ်ချက်လောက်ဆွဲကာ အသံမြည်အောင်လုပ်လိုက်သည်၊ ပြီးမှ
ဖြန်း
နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်လိုက်သည်၊ ကိုကိုက အသံမထွက်ဖို့ ပြောထားတာကို။
ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း..... ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း
ကိုကိုရဲ့ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်စီခြားပြီး ရိုက်နေတဲ့ ရိုက်ချက်တွေအောက် မီးလူးလိမ့်နေသည်၊ အံကိုကြိတ်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ မအော်မိအောင် ကြိုးစားသော်လည်း တလိမ့်လိမ့်ကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို တားစီးမရခဲ့။
ကိုကိုက မီးပင်တီကိုပါ ပေါင်လယ်အထိ ဆွဲချွတ်ပြီး နောက်ထပ်ရိုက်ချက်တွေ ထပ်ရောက်လာသည်။
ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း..... ဖြန်း ဖြန်း
ပေါင်ကြားက ပြူထွက်နေသည့် အတွင်းသားလေးကို လာထိတော့ မီး မခံနိုင်တော့ပါ။
"အာ့"
"မင်းကိုငါအသံမထွက်ဖို့ ပြောထားတယ်လေ"
"တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကို"
"မင်းက တောင်းပန်ပါတယ် မှားသွားပါတယ် ဆိုတဲ့ စကားကို အလွတ်ကျက်ထားတာလား၊ ငါ့စကားကို နားထောင်မယ်ဆိုတဲ့စိတ် မင်းမှာ မရှိဘူးလား"
"ကိုကိုရယ် မီးလည်း ကြိုးစားတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် ထပ်မတောင့်ခံနိုင်တော့လို့"
"တော်တော့ မီး၊ မင်းမှာဆင်ခြေဆင်လက်က အပြည့်ပဲ၊ ငါပြောရင် ဟုတ်ကဲ့ပဲ ကြားချင်တယ်၊ ငါကဒါဆို မင်းကဟိုဟာလုပ် ပြီးမှတောင်းပန်ပါတယ်ပြောလိုက်ရင် ပြီးပြီလို့ထင်နေတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး ကိုကို"
ကိုကိုက ခြေထောက်ထောင်ကာ ချည်ထားသည့် ကြိုးကိုဖြည်ပေးကာ
"ပေါင်ကားထား"
"ရှင်"
ပေါင်တစ်ဝက်မှာ ရှိနေသည့် ပင်တီကို လုံးဝချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး
"ပေါင်ကားထားလို့ပြောတာ"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပေါင်ကားလိုက်တော့ ကိုကိုက မီးလက်ထဲကို ဝိုင်ယာကြိုးတွေထည့်ပေးကာ
"ရော့ ပူစီကို ရိုက်မယ်၊ ၁၅ချက် ငါရိုက်သလို သေချာရိုက်၊ သေချာကြည့်ရိုက် မျက်လုံးမပိတ်နဲ့၊ အသံမထွက်နဲ့ စတော့၊ အချိန် တစ်မိနစ်"
ကိုကိုကြည့်နေတဲ့ရှေ့မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရိုက်ရတာဟာ ရှက်စရာကောင်းသည်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရိုက်ရတော့ ညှာမိသေးသည်။
ဖြတ်
"မညှာနဲ့၊ ငါရိုက်သလိုရိုက်"
ဖြန်း
တကယ်နာသွားတော့ နောက်တစ်ချက်ထပ်ရိုက်ဖို့ကို ဝန်လေးနေမိသည်။
"မင်းမှာ အချိန်တစ်မိနစ်ပဲရှိတာနော်"
ဟုတ်တယ်၊ မီးကိုကို့ကို ဒီ့ထပ်စိတ်တိုအောင် မလုပ်ချင်ပါ၊ first time self spanking မို့ ဝန်လေးနေတာတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။
ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း....
တစ်ချက်ရိုက်ပြီးတိုင်း နှုတ်ခမ်းကို ပိုပိုပြီး ဖိကိုက်လိုက်မိသည်။
ဖြန်း ၇ချက် ၈ချက် ၉ချက်မြောက်ရောက်တော့
တီ တီ တီ တီ
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ ဒီနေ့ ဘာလို့ တစ်ခုမှ အဆင်မပြေတာလဲ"
မီးဘာမှမပြောနိုင်ပါ၊ မှားပါတယ် တောင်ပးန်ပါတယ်ပြောရင်လဲ ကိုကိုက စိတ်ဆိုးဦးမှာလေ၊ ကိုကိုစိတ်တိုတဲ့အချိန်ဆို မီးတကယ် စိတ်ကျဥ်းကြပ်ရတာပါလေ၊ စိတ်ဆိုးပြေဖို့ထပ် ပိုစိတ်ဆိုးမယ့်အရာတွေကိုပဲ လုပ်မိတာမလား။
"ဖြေလေ"
"တစ်မိနစ်က နည်းလို့"
"ဘာ"
ကိုကိုက မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်တော့
"အစမှာ မီးအချိန်ဆွဲမိလို့ပါ"
ကိုကိုက ခေါင်းငြိမ့်ကာ
"ထားလိုက်တော့ တော်ပြီ၊ ဒီနေ့ အဆင်မပြေဘူး၊ စိတ်ပျက်တယ်၊ အဝတ်ပြန်ဝတ် အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်"
"ဟင် ကိုကို"
"ပြောနေတာကြားလား"
"မီးကိုကို့ကို စိတ်မပျက်စေချင်ပါဘူး"
"ဒါပေမယ့် မင်းက ငါ့ကို တမင်စိတ်ပျက်အောင် လုပ်နေသလိုပဲ၊ တစ်ခုမှ ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းမဖြစ်ဘူး၊ ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ ထားလိုက်ရအောင်"
"မရဘူးကိုကို၊ ကိုကို့ကိုစိတ်ပြေအောင်မလုပ်နိုင်ပဲတော့ မီးအိမ်မပြန်ချင်ဘူး၊ မပြန်ပါရစေနဲ့၊ ကိုကို့ကို မီးကြောင့်စိတ်မညစ်စေချင်ဘူး၊ အိမ်ပြန်တဲ့အချိန် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်လမ်းခွဲပြီးပဲ ပြန်ချင်တယ်"
"ဒီအတိုင်းပြန်လိုက်တော့၊ ငါစိတ်တိုနေတာက မင်းအတွက် ပိုနာကျင်ရတယ်ဆို ဒါကဒီညအတွက် လုံလောက်တဲ့ ပြစ်ဒဏ်ပဲ"
"ကိုကို"
"ဘာလို့အော်တာလဲ"
မီးလေသံမာသွားတာကို သတိထားမိသည်။
"မီးအတွက်က အပြစ်ဆိုရင်တောင် ကိုကိုဒီည စိတ်ညစ်နေမှာလေ၊ အပြစ်ရှိတာ မီးလေ၊ ကိုကိုစိတ်ညစ်စရာလိုလို့လား၊ မီးက ကိုကိုစိတ်ညစ်မှာ စိုးလိုပါ"
စကားတတ်တဲ့မီးကြောင့် သူဆက်ပြောစရာစကားတောင် ပျောက်သွားသည်၊ ချက်ချင်းအလျှော့ပေးလိုက်လို့တော့ မဖြစ်ပါ။
"မင်းကောင်းကောင်းမအိပ်ရမှာစိုးလို့မလား"
"မဟုတ်ပါဘူးဆို"
"သေချာလား"
"သေချာတယ်"
"အခုဏကပြစ်ဒဏ်တွေက မင်းအပြစ်အတွက် လုံလောက်ပြီလို့ ထင်လား"
"ဟင့်အင်း၊ မထင်ပါဘူး"
"ရော့ ထဘီပြန်ဝတ်လိုက်၊ တင်းနေအောင်ဝတ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ထဘီကိုဖင်မှာတင်းနေအောင် ဝတ်လိုက်သည်။
ကုတင်ပေါ် မေးငေါ့ပြတာနဲ့ ဘယ်လိုနေခိုင်းမှန်း သိပါသည်။
ကုတင်ပေါ်က ခေါင်းဦးတွေဖက်လုံးတွေကိုဖယ်ကာ ကုတင်ခေါင်ရင်တိုင်ကိုလက်ဖြင်ကိုင်၍ ခြေထောက်ကား ခါးကိုညွတ်ပြီး ဖင်ကိုကော့ကာ လေးဖက်ကုန်းလိုက်သည်၊ ထဘီအောက်က တင်းရင်းနေသည့် ဖင်အစုံက ကိုကို့မျက်လုံးရှေ့မှာ ဘွင်းဘွင်းကြီး ပေါ်နေသည်။
ကိုကိုက ကြိမ်လုံးကိုယူကာ
"အချက်ငါးဆယ်ရိုက်မယ်၊ တစ်ချက်ချင်းစီရေထား၊ အော်လို့ရတယ် အရမ်းအသံမကျယ်နဲ့၊ အသံကျယ်ရင်တော့ မင်းပါးစပ်ကိုပါ ပိတ်ရလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကိုကိုက ရှပ်အင်္ကျီလက်ကို ခေါက်တင်ကာ ကြိမ်လုံးကို မြှောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ကော့နေသည့် ဖင်ကိုချိန်ကာ ကြိမ်လုံးကို ခပ်မြင့်မြင့်လွှဲ၍
ရွှမ်း အား ၁
ခါးကမတ်သွားတာကြောင့် ကိုကိုက ခါးကိုကြိမ်ဖြင့်ပုတ်ကာ ပြန်ညွတ်ခိုင်းသည်၊ ပြီးနော် တူညီတဲ့အားနဲ့ နောက်တစ်ချက်
ရွမ်း အား ၂
ရွှမ်း အား ၃
မတ်သွားတဲ့ခါးကို ပြန်ညွတ်ခိုင်းလိုက် လဲသွားတဲ့ ဖင်ကို ပြန်ထောင်ခိုင်းလိုက်နှင့် တစ်ချက်ချင်း တစ်စိမ့်စိမ့် ရိုက်နေသည်။
ရွှမ်း အာာ....၂၉
အသံက သိသိသာသာ ကျယ်သွားတာကြောင် ကိုကိုက မီးချွတ်ထားတဲ့ ပင်တီကိုလုံးပြီး ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ မီးပါးကိုပုတ်ကာ
"၂၁ချက်ပဲ ကျန်တော့တယ်"
ကိုကိုက နေရာသေချာပြန်ယူပြီး အခုဏထက် ပိုပြင်းတဲ့ အရှိန်ဖြင့်
ရွှမ်း
အချက်ရေကို မရေတွက်နိုင်တော့ချေ၊ နာကျင်မှုက ပြောပြမရသော်လည်း အသံမထွက်နိုင်ပဲ ခွေခွေလေးမှောက်သွားသည်၊ ကိုကိုက ဖင်နှစ်ဖက်ကိုနေကိုင်ကာ ပြန်ထောင်ပေးရင်း ခါးကိုလက်နဲ့ဖိလိုက်သည်။
"ငြိမ်ငြိမ်နေ ငါစိတ်ပျက်လာရင် မင်းပိုနာလိမ့်မယ်"
အသံမထွက်သော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်၊ မျက်နှာက မိတ်ကပ်တို့ကလည်း ချွေးနဲ့မျက်ရည်ရောပြီး ပျက်နေပြီဖြစ်သည်။
ရွှမ်း
ပါးစပ်က အုကနဲ အသံထွက်လာပေမယ့် positionကို ထိန်းထားနိုင်သည်၊ အချက်ရေကို စိတ်ထဲကနေသာ ရေနေမိသည်။
ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း.............ရွှမ်း ရွှမ်း
အချက်ငါးဆယ်အထိ မလျော့ကျသွားတဲ့ ကိုကိုရဲ့ လက်ရည်ပြင်းတဲ့ ရိုက်ချက်တွေကြောင့် အချက်ငါးဆယ်အပြည့်မှာတင် မီးတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်ခွေမှောက်သွားသည်၊ မျက်လုံးကို စေ့မှိတ်လိုက်ချိန် ကိုကိုက ပါးစပ်ထဲကပင်တီကို လာထုတ်ပေးသည်။
ကြိမ်လုံးကို နေရာတကျထားပြီး မီးခေါင်းအောက်ကို ခေါင်းဦးထည့်ပေးကာ မီးကိုယ်လုံးကို သေချာမှောက်ပေးလိုက်သည်၊ ခါးမှာတင်ကျပ်နေသည့် ထဘီကိုဖြည်ကာ ဖင်ပေါ်ရုံလေးဆွဲချွတ်ပြီး နီရဲဖောင်းကြွနေသည့် အရှိုးရာတွေကို ဆေးသေချာလိမ်းပြီး မီးဘေးမှာ သူပါဝင်လှဲလိုက်ကာ မီးဖင်ပြောင်ပြောင်လေးကို ခပ်သာသာ ပွတ်သတ်ပေးနေမိတော့ မီးက သူ့မေးစေ့ကို နမ်းကာ
"ကိုကို့ကိုစိတ်တိုအောင် လုပ်မိလို့ မီးတောင်းပန်ပါတယ်နော်"
မီးကိုယ်လုံးလေးကို အသည်းယားစွာ ဆွဲညှစ်လိုက်ရင်း
"အသည်းယားလွန်းလို့ အပြီးခေါ်ထားလိုက်ချင်ပြီ"
"အဲ့ဒါဆို မီးဒီနေ့ အိမ်မပြန်တော့ဘူးလေ"
"လူလည်မလေး"
မီးနှဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ပြီး
"ချစ်တယ်မီးလေး နောက်မဆိုးနဲ့နော်"
"ဟုတ်"
ဒီညတော့နှစ်ယောက်စလုံးအိပ်မက်လေးလှနေတော့မည်...
The End
Comments
Post a Comment