နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ

- January 13, 2022

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၁) +

ညမအိပ်မီက ကြည့်ထားသော တရုတ်ဇာတ်လမ်းတစ်ခုက စိတ်ထဲ စွဲနေသည်။ ယောက်ျားက မတော်တဆမှုတစ်ခုကြောင့် ကလေးမရနိုင်။ ကလေးရမှ မိဘဆီက အမွေအမြောက်အများရနိုင်မည်။ ဒါကြောင့် သူငယ်ချင်းကို အကူအညီတောင်းပြီး မိန်းမကို ကိုယ်ဝန်ရအောင် ဆက်ဆံခိုင်းရာမှ သူငယ်ချင်းနှင့် မိန်းမ တကယ်ငြိတွယ်သွားသည့် ဇာတ်လမ်း။

သည်ဇာတ်လမ်းကို ကြည့်လိုက်ရတာ နိုင်မင်းလွင်၏ ရင်ထဲတွင် အမည်တပ်မရသော လှိုင်းတံပိုးများ ထန်လာသည်။ တယုတယ ကြင်နာရသော ကိုယ့်ဇနီးကို တခြားယောက်ျားနှင့် ဆက်ဆံခိုင်းရသည့် အဖြစ်၊ တခြားယောက်ျား၏ သုက်သွေးမှ မွေးလာသော ရင်သွေးကို ကိုယ့်ကလေးအဖြစ် ခံယူရမည့် ဘဝ၊ ဘယ်လောက် နာကျင်စရာ ကောင်းလိုက်သလဲ။

သက်ပြင်းချရင်း နဖူးပေါ် လက်တင်ကာ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းနှင့် ကိုယ့်ဇနီး ဆက်ဆံစဉ် အကြည့်လွှဲထားသော ယောက်ျား၏ နာကျင်မှု မျက်နှာ၊ အသွေးအသားခံစားမှုက အရှက်ကို တဖြည်းဖြည်း လွှမ်းမိုးအနိုင်ယူသွားသော မိန်းမ၏ ခံစားချက် မျက်နှာ၊ ထိုမျက်နှာနှစ်ခုကို သူအခုထိ မျက်လုံးထဲ စွဲနေသေးသည်။

ဒါဆိုရင် သူကကော?

***

နွယ်ရတီသန့်နှင့် သူစတင်ဆုံဆည်းရာမှာ Tong Cheung Trading ကုမ္ပဏီ၏ ရန်ကုန်ရုံးခွဲတွင် သူအလုပ်စဝင်ချိန်က ဖြစ်သည်။ သူအလုပ်စဆင်းပြီး ရက်ပိုင်းအတွင်းပင် ကုမ္ပဏီ၏ MD ဖြစ်သော ဦးထွန်းလှိုင်၏ ဌာနပြောင်း farewell နှုတ်ဆက်ပွဲနှင့် ကြုံသည်။ နွယ်ရတီသန့်ကို မြင်မြင်ချင်း ကုမ္ပဏီမှ ပွဲတက်ရန် အထူးဖိတ်ခေါ်ထားသော မော်ဒယ်မင်းသမီးတစ်ဦးဟုပင် သူထင်ခဲ့မိသေးသည်။

မှန်သည်။ နွယ်ရတီသန့်သည် ဤမျှပင် ချောမောလှပသည်။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း၊ မျက်လုံးစူးရှရှနှင့် ဆံပင်က နက်မှောင်ရှည်လျားစွာ ကျောလယ်အထိ ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူး စင်းနေသည်။ အသားအရေက မလိုင်ခဲလေးလို သွေးကြောများ မြင်ရလုလု။ မြင့်မားသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်စွာ ပြည့်တင်းဖွံ့ဖြိုးသော အလှအပများကြောင့် အရောင်မှိန်သောကြယ်များကြားမှ လတစ်စင်းလို အားလုံးထဲတွင် ထင်ရှားနေခဲ့သည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် နွယ်ရတီသန့်အကြောင်း စုံစမ်းအကဲဖမ်းရင်း နွယ်ရတီသန့်သည် ရုပ်ရည်လှပရုံမျှမက အရည်အချင်းလည်း ပြည့်ဝကြောင်း သိလာရသည်။ ရုပ်ရည်နှင့် အရည်အချင်းပြည့်စုံသောအခါ ကုမ္ပဏီ CEO ဦးထွန်းချုံ၏ အရေးပေးမှုနှင့်အတူ နွယ်ရတီသန့်သည် လုပ်သက်နှစ် အနည်းငယ်နှင့်ပင် Procurement Manager ရာထူးကို ရရှိခဲ့၏။ ကုမ္ပဏီရာဇဝင်တွင် ဦးထွန်းချုံ၏ ညီအရင်းဖြစ်သူ ဦးထွန်းလှိုင် (Tong Lai) ပင်လျှင် MD ရာထူးကို ရှစ်နှစ်ကြာမှ ရသည်ဖြစ်ရာ နွယ်ရတီသန့်၏ ရာထူးတိုးမြန်မှုသည် ဝန်ထမ်းများအကြား တီးတိုးစကားဆိုစရာ ဖြစ်ခဲ့၏။

သို့ရာတွင် အနီးကပ် ပေါင်းကြည့်သောအခါ နွယ်ရတီသန့်မှာ အနေအထိုင်အပြောအဆို ယဉ်ကျေး၍ ရာထူးအဆင့်အတန်းမရွေး စာနာကူညီတတ်သောကြောင့် ဝန်ထမ်းအများစုက မင်းသမီးလေးလို သဘောထားကာ ချစ်ခင်ကြ၏။

သည်လို တစ်ရုံးလုံးက ဖူးဖူးမှုတ်ထားကြသော ဣန္ဒြေရှင်လေးကိုမှ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့တာဆိုတော့ နိုင်မင်းလွင်သည် နွယ်ရတီသန့်နှင့် ပတ်သက်လာလျှင် အလွန်သဝန်တိုသည်။

နွယ်ရတီသန့်၏ဖုန်းကို အမြဲယူဖွင့်ပြီး ဖုန်းကောလ်များ မက်ဆေ့များကို စစ်သည်။ နွယ်ရတီသန့်၏ Facebook account ကိုလည်း အကောင့်တုပေါင်း များစွာဖြင့် အတ်ထားပြီး ‘ကြူ’ကြည့်သည်။ ထိုမျှနှင့် အားမရတော့ နွယ်နွယ့်အကောင့် ပတ်စဝတ်တောင်းပြီး မက်ဆင်ဂျာကိုလည်း အားတိုင်း ဝင်ကြည့်နေတတ်ပြန်သည်။

နွယ်ရတီသန့်က အခုလောက်ထိ သူ့ privacy ကို နိုင်မင်းလွင်က ဝင်ရောက်စွက်ဖက်သော်လည်း မလွတ်လပ်ဘူးဟု တစ်ခါမှ မညည်း။ သူ့ထက် တစ်နှစ်ငယ်သော နိုင်မင်းလွင်၏ အချစ်ကို နားလည်ပေးထားသည်။

သည်လို အနေအထိုင်၊ ရုပ်ရည်၊ အရည်အချင်း၊ ကိုယ်ကျင့်တရား အပြစ်ဘာမှပြောစရာမရှိသော မိန်းကလေးကို ပိုင်ဆိုင်ရသည်မှာ အလွန်ကံကောင်းသူပင် ဖြစ်၏။ သို့သော် စိတ်မကျေနပ်နိုင် ဖြစ်နေသူက နိုင်မင်းလွင်။

‘ဘာအပြစ်မှ မရှိအောင် ပြီးပြည့်စုံတဲ့ မိန်းကလေးဆိုတာ တကယ်ရှိပါ့မလား?’

နွယ်ရတီသန့်ကို လက်ရှိချဉ်းကပ်နေကြသော ယောက်ျားအများစုက ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်၍ ပစ္စည်းဥစ္စာ အတန်အသင့် ကြွယ်ဝကြသည်။ သို့သော် မိန်းမအကြောင်း နားမလည်ဘဲ ကိုယ်ရည်သွေး ကြွားဝါတတ်သူများ ဖြစ်သောကြောင့် ပစ္စည်းမက်သောမိန်းမမဟုတ်လျှင် လက်ခံဖို့ ဝေးလှသည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းမတိုင်းကျလောက်သော အရည်အသွေးနှင့်ပြည့်စုံပြီး အပြောအဆိုညက်သည့် ယောက်ျားတစ်ယောက်က ချဉ်းကပ်လျှင်တော့ နွယ်ရတီသန့် စိတ်ယိုင်သွားလေမလားဟု နိုင်မင်းလွင် စဉ်းစားမိသည်။

သည်လိုကိစ္စမျိုးက ဝတ္ထုဇာတ်လမ်းထဲမှာသာ လွယ်သည်။ ပြင်ပမှာ သူများကိစ္စ ဝင်ပါရလောက်အောင် အားနေတဲ့ လူမျိုး ရှာဖို့မလွယ်။ အားယားနေတဲ့ လူစားမျိုးကိုလည်း နွယ်ရတီသန့်က ဘယ်လိုမှ ကြည့်ရမှာ မဟုတ်။

နွယ်ရတီသန့် နှစ်သက်သော အချက်များနှင့်အတိအကျ မပြည့်စုံသော်လည်း အသင့်တော်ဆုံးအနေနဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ‘စိုင်းလင်းထက်’ကို သူ့မျက်လုံးထဲ မြင်လာသည်။

စိုင်းလင်းထက်က မန္တလေးဇာတိ။ စင်္ကာပူရှိ ဟော်တယ်တစ်ခုတွင် Maintenance Engineer ။ ထို့နောက် သင်္ဘော လိုက်ပြန်သည်။ ယခု ရန်ကုန်မြို့တွင် ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးလုပ်ကာ အခြေချရန် နေရာရှာနေသည်။ ထို့ပြင် စိုင်းလင်းထက်မှာ နွယ်ရတီသန့်နှင့် သူမဆုံခင်ကတည်းက အလှမ်းဝေးခဲ့သော ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သဖြင့် ပို၍ အဆင်သင့်လှသည်။

နိုင်မင်းလွင် ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခု ကောက်နှိပ်လိုက်သည်။

***

“မင်းဟာက မကောင်းပါဘူးကွာ… မင်းစော်သိသွားရင် ငါလည်း ချောက်ကျမှာ…”

“သွေးတိုးစမ်းကြည့်ရုံပဲလေ… မင်းစော်ကြည်တာ ငါသိလို့ အကူအညီတောင်းတာပေါ့… လုပ်စမ်းပါ လင်းထက်ရာ… အပျော်ပေါ့”

စိုင်းလင်းထက်က ဘီယာခွက်ကို စားပွဲပေါ်ပြန်ချရင်း ထိုင်ခုံကို မှီလိုက်သည်။ သူက မြာစိတ်ဝင်စားသောအရွယ်မှ ပိုက်ဆံစိတ်ဝင်စားသော အရွယ် ရောက်နေလေပြီ။

“မင်းဘာသာ အကောင့်တုတစ်ခုဖွင့်ပြီး စမ်းကြည့်ပါလား”

“နွယ်နွယ်က ကြူတာ ဝါသနာမပါဘူးကွ။ ပြီးတော့ သူ့အကောင့်ပတ်စဝတ်လည်း ငါ့ကို ပေးထားတော့ အကောင့်တုနဲ့ သွားကြူရင် သူ့စိတ်ထဲရှိတာတွေ အမှန်အတိုင်း သိရမှာ မဟုတ်ဘူး”

နိုင်မင်းလွင်က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို နွားပွဲစားအလား ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲဖြတ်ကြည့်သည်။ လူရည်သန့်ပြီး ဝတ်ပုံစားပုံက ခေတ်အမြင်နှင့် ဝတ်တတ်စားတတ်၍ ကြည့်ကောင်းသည်။ အဓိကကတော့ အရပ်။ နွယ်ရတီသန့်က ငါးပေခုနစ်လက်မရှိသဖြင့် သူနှင့် မတိမ်းမယိမ်း ဖြစ်နေသည်။ စိုင်းလင်းထက်ကတော့ ငါးပေဆယ့်တစ်လက်မမြင့်သဖြင့် နွယ်နွယ်မော့ကြည့်ရမည့် အရပ်မျိုး ဖြစ်သည်။

သို့သော် နိုင်မင်း သူ့ကို အဓိက အားကိုးတာ ရုပ်ရည်မဟုတ်။ မိန်းမကျမ်းကြေသော အရည်အချင်းကိုသာ ဖြစ်သည်။ စိုင်းလင်းထက်က ကျောင်းသားဘဝကတည်းက ရည်းစားထည်လဲတွဲခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ကို သုံးလေးယောက်ဝန်းကျင်။ တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ သူနှင့် မေဂျာချင်းမတူပေမယ့်လည်း ကျူတာဆရာမငယ်များနှင့် တွဲခုတ်သော သူ့သတင်းကို ကြားရပြန်သည်။ မိန်းမဆိုလျှင် ဤမျှ လက်ယဉ်သော ‘ဣတ္ထိယမုဆိုး’ ဖြစ်သည်။

နိုင်မင်းလွင်၏ ဖုန်းထဲမှ နွယ်နွယ့်ဓာတ်ပုံကို ကြည့်ရင်း စိုင်းလင်းထက် သူငယ်အိမ်များ ကျယ်လာသည်။ ပြီးပြည့်စုံသော မျက်ခုံးမျက်လုံး၊ နှာတံနှင့် နှုတ်ခမ်းများကို ကြည့်ပြီး ‘တော်တော်လှတဲ့ မိန်းကလေးပဲ’ဟု စိတ်ထဲမှ မှတ်ချက်ချသည်။

“သူ့မှာ ညီမရှိလား၊ ငါလည်း ကြိုက်ချင်လာပြီ”

“သူတို့က မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်း၊ သူ့မောင် မြတ်မင်းသန့်က သူ့ထက် ခုနစ်နှစ်ငယ်တယ်။ သူတို့အဖေက နွယ်နွယ်ဆယ်တန်းကတည်းက အသည်းကင်ဆာနဲ့ ဆုံးသွားပြီ၊ သူတို့အမေကလည်း ကျန်းမာရေးမကောင်းဘူး၊ အပတ်တိုင်း ကျောက်ကပ်ဆေးနေရတာ”

“ငါတစ်ခုတော့ ပြောမယ်နော် နိုင်မင်း၊ မိန်းမစိတ်ဆိုတာ မီးနဲ့ တူတယ်။ မီးကို မလောင်ခင်ဘဲ တားရတယ်၊ ကြိုတင်ကာကွယ်ရတယ်။ မီးကို လောင်တတ်သလားလို့တော့ သွေးတိုးမစမ်းနဲ့၊ စမ်းရင် စမ်းတဲ့သူရဲ့ အပြစ်ပဲ။ လောင်တဲ့ မီးရဲ့ အပြစ်မဟုတ်ဘူး”

နိုင်မင်း ငြိမ်ပြီး နားထောင်နေတော့ စိုင်းလင်းထက် ဆက်ပြောသည်။

“မင်းပြောပုံအရဆို မင်းကောင်မလေးက သူ့ဘာသာ အေးအေးဆေးဆေး ဣန္ဒြေလေးနဲ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နေတတ်တဲ့သူ၊ တစ်ခါမှ နာမည်ပျက် မရှိတဲ့သူ။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ တဏှာစိတ်မရှိဘဲနေမလားကွာ။ သူ့အသိစိတ်နဲ့၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနဲ့ ထိန်းထားလို့ပေါ့။ ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ Brooke Shields လောက်ချောပြီး မပွေမရှုပ်တာ မင်းကောင်မလေးပဲ ရှိမယ်။ ဒါကို မင်းက ဘာလို့များ ထပ်ပြီး စမ်းသပ်ချင်နေရတာလဲ”

“အဲ့ဒီ မင်းပြောတဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား ဘယ်အတိုင်းအတာထိ ခိုင်သလဲ ငါသိချင်လို့ပါ။ မင်းကူညီပေးရင် မင်းသဘောကျနေတဲ့ မြောက်ဒဂုံက နှစ်ထပ်တိုက်နဲ့ခြံကို လျှော့ဈေးနဲ့ရအောင် ငါ့အဘွားကို ပြောပေးမယ်”

“ဟင်… ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး”

နှစ်ဦးသား ရယ်မိကြသည်။ မိဘက ချမ်းသာသော်လည်း စိုင်းလင်းထက်က ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးသည်။ လက်ရှိကား၊ မြေကွက် သူပိုင်ဆိုင်သော ပစ္စည်းမှန်သမျှမှာ ကိုယ်ပိုင်ပိုက်ဆံဖြင့် ဝယ်ယူထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါကိုလည်း စိုင်းလင်းထက်က အမြဲဂုဏ်ယူသည်။

နိုင်မင်းတို့မိသားစုက ဆင်းရဲသော်လည်း နိုင်မင်း၏ အဘွားက ချမ်းသာသည်။ ရန်ကုန်မြို့အနှံ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ အများအပြား ရှိသည်။ နိုင်မင်းအဘွား၏ မြောက်ဒဂုံမှအိမ်ကို နှစ်ယောက်အတူတူ သွားကြည့်ပြီးနောက် စိုင်းလင်းထက်က အသည်းအသန် လိုချင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သည်အကွက်ကို အသုံးချ၍ စိုင်းလင်းထက်ကို အညှာကိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဒါဆိုလည်း ငါ ကူညီပေးမယ်။ လောကကြီးမှာ ‘လွယ်လွယ်နဲ့ ဖြိုမရတဲ့သူကိုပဲ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းတယ်’ ခေါ်လိုက်ရတာပဲကွာ။ တိုက်စားလို့မရတဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား ဆိုတာ မရှိဘူး။ ငါ့နောက်မပါဘူးဆိုရင်ရော မင်းက တစ်သက်တာ ကျေနပ်ပြီလား၊ စိတ်ချပြီလား”

စိုင်းလင်းထက်၏ ‘ကျော်ဟိန်း’ လေသံနှင့်ပေးသော ဩဝါဒများကို သည်းခံနားထောင်ရင်း ဆဲချင်လာသောစိတ်ကို ထိန်းထားရသည်။

စိုင်းလင်းထက်က နွယ်ရတီသန့်၏ ဖုန်းနံပါတ်၊ ဖေ့ဘုတ်အကောင့်၊ ကြိုက်တတ်သော အစားအစာနှင့် အရောင်၊ တစ်နေ့တာ လုပ်ငန်းစဉ်နှင့် ရုံးသွားအိမ်ပြန် လမ်းကြောင်း လိုအပ်တာတွေ အကုန်လုံး မေးသွားသည်။ ဘီယာဆိုင်မှအပြန် ကားပေါ်တက်ပြီးမှ စိုင်းလင်းထက်က နောက်ဆုံး မေးခွန်းတစ်ခု ခပ်တိုးတိုး မေးသည်။

“မင်းတို့ အတူတူ နေပြီးပြီလား…”

“အဲ့ဒါသိဖို့ လိုလို့လား…”

“သိပ်လိုတာပေါ့… အပျိုစစ်စစ်နဲ့ အတွေ့အကြုံရှိဖူးတဲ့ မိန်းမဆိုတာ ဘယ်နေရာမှ မတူတော့ဘူး သူငယ်ချင်း…”

***

#AntlersAndTheVine #Drama #Suspense #Erotica #Cuckold #Eroticthriller #Thrillers #Mystery

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၂) +

နိုင်မင်း သည်နေ့ အလုပ်စောဆင်းသွားသည်။ နွယ်နွယ်နှင့် အတူတူ မပြန်ဖြစ်အောင် စိုင်းလင်းထက်နှင့် တိုင်ပင်ထားခြင်း ဖြစ်၏။ အဘွားကို ဆေးခန်းပြဖို့ ဆိုပြီး Deputy Manager ကိုချမ်းအေးမင်းထံတွင် အရဲစွန့်၍ ခွင့်တောင်းရ၏။ ကိုချမ်းအေးက လူလတ်ပိုင်းသာဖြစ်သော်လည်း စည်းကမ်းကြီး၍ စကားနည်းသည်။ သူ့ဆရာရင်းဖြစ်သူ ဦးထွန်းလှိုင်၏ MD ရာထူးကို ဆက်ခံရမည်ဖြစ်သော်လည်း လုပ်သက်နုသောကြောင့် ဦးထွန်းချုံက Deputy Managing Director ရာထူးသာ ပေးထားသည်။

မှတ်တိုင်မှာ တစ်ယောက်တည်း ကားစောင့်ရတာကို နွယ်နွယ် မနှစ်မြို့။ ရုံးယူနီဖောင်း ဝတ်ထားသည့်တိုင် ညဉ့်နက်လာလျှင် သူ့လို ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားနှင့် မိန်းကလေးကို ထိကပါးရိကပါး လုပ်ချင်သူတွေ၊ အမြင်တစ်မျိုးနဲ့ ကြည့်တဲ့သူတွေ ပေါ်လာသည်။ သည်လိုအကြည့်တွေကို နွယ်နွယ် စက်ဆုပ်ရွံရှာသည်။

လိုင်းကားဆိုက်လာသော်လည်း နွယ်နွယ် တက်လို့မရ၊ လူတွေက ပြည့်ကျပ်နေသဖြင့် ခြေနင်းခုံမှ နောက်ပြန်ဆင်းလိုက်ရသည်။ ထိုစဉ် နောက်မှ ကပ်လိုက်လာသော ကားက လိုင်းကားကို ကျော်တက်လိုက်ရာ နောက်မကြည့်ဘဲ ဆင်းလာသော နွယ်နွယ့်ကို တိုက်မိတော့သည်။

“အမလေး… သေပါပြီ”

အော်သံက နွယ်နွယ့်ဆီမှ မဟုတ်။ မှတ်တိုင်မှ ပြောင်းဖူးသည်မိန်းမကြီး၏ အလန့်တကြား အော်သံ။ နွယ်နွယ် လက်ထောက်လျက် လဲကျသွားသည်။ ကားက အရှိန်သိပ်မပြင်းတာမို့ နွယ်နွယ့်ကို တွန်းလိုက်ရုံလောက်သာ ဖြစ်သည်။

နာတာထက် လူကြားထဲ လေးဘက်ထောက်ကျသွားတာကို ရှက်ရတာက ပိုသည်။ နဂိုကတည်းက ပြည့်တင်းသောတင်မှာ လေးဘက်ကုန်းအနေအထားနှင့် ပိုမိုလှပစွာ စွင့်ကားနေရာ ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ လူများလည်း မျက်လုံးပြူးကြီးများနှင့် ငေးမောနေကြတော့သည်။ သည်အကြည့်အားပြင်းပြင်းတွေကို နွယ်နွယ် သတိထားမိသည်နှင့် အလျင်အမြန်ပြန်ထရန် ကြိုးစားသည်။

“ဘာဖြစ်သွားလဲ အစ်မ။ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။ ဆေးခန်းပို့ပေးပါ့မယ်”

ကားပေါ်မှ နေကာမျက်မှန်တပ်ထားသော လူငယ်တစ်ယောက် ပျာပျာသလဲ ဆင်းလာပြီး လေးဘက်ထောက်ရာမှ ပြန်ထနေသော နွယ်နွယ့်ကို ပြေးထူသည်။ မင်းသားချောချောသည့် သူ့မျက်နှာမှာ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေတော့ မြင်ရသည်။ ညနေဘက်ကြီး နေကာမျက်မှန်တပ်မှတော့ ဘာမြင်မှာလဲဟုတွေးပြီး နွယ်နွယ် စိတ်ထဲခုသွားသည်။

“မင်းဘယ်လိုမောင်းလာတာလဲကွ… လူလို မမောင်းတတ်ဘူးလား”

ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ ဈေးသည်အဘိုးကြီးက လက်သီးလက်မောင်းတန်းကာ ထအော်သည်။ ပြဿနာပိုကြီးလာမည်စိုးသောကြောင့် နွယ်နွယ်က ထိုဦးလေးကြီးကို ပြုံးပြရင်း လက်ကာပြလိုက်သည်။

“ရပါတယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ လက်ဖဝါး ပွန်းသွားတာလေးပဲ”

“မဟုတ်တာဗျာ၊ ဒူးထောက်လဲသွားတာမလား၊ အရိုးတွေ ထိသွားလားမသိဘူး”

“ဟင့်အင်း မထိဘူး၊ ရပါတယ်”

နွယ်နွယ်က သူ့ဒူးကို လှမ်းလာသော လူရွယ့်လက်ကို ကာပြီး ငြင်းလိုက်သည်။ လူတွေက ဝိုင်းအုံနေချေပြီ။ တစ်ယောက်တစ်ပေါက် စကားသံများ ဆူညံလာသည်။

“ကျွန်တော် ဆေးခန်း ပို့ပေးပါရစေဗျာ၊ အစ်မ အရိုးတွေဘာတွေ ထိခိုက်သွားလား သေချာအောင်လို့ပါ…”

နွယ်နွယ်ထကြည့်တော့ ဒူးဆစ်က မျက်ကနဲ နာသဖြင့် ပြန်ထိုင်ကျသွားသည်။ လူတွေကလည်း သူ့ကို ဆေးခန်းပို့ပေးရန် ဝိုင်း ‘အာ’ နေကြသည်။ သည်အတိုင်းဆို သေချာအောင် ဆရာဝန်နှင့် ပြကြည့်မှ ဖြစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ခြေထော့ကျိုးဖြင့် ကိုယ့်ဘာသာ ကြိုးစားထပြီး လူငယ်၏ကားနောက်ခန်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

ကားပေါ်တွင် လူငယ်မမြင်အောင် ထဘီကို မ ကြည့်တော့ ညာဘက်ဒူးက နီရဲနေပြီး ရောင်နေသည်။ အရိုးကျိုးလျှင် ဒုက္ခပဲဟု တွေးမိသည်။ ကျောက်ပတ်တီး စည်းရမည်ဆိုလျှင် တော်သေးသည်။ ခွဲရစိပ်ရတော့ သူ မလုပ်ချင်။ မကျိုးပါစေနဲ့ဟု အခါခါ ဆုတောင်းရင်းနှင့်ပင် အထူးကုဆေးခန်းသို့ ရောက်လာသည်။

ဆေးခန်းရောက်သောအခါ အရိုးဆရာဝန်ကြီးက စနစ်တကျ စစ်ဆေးပြီး သေချာအောင် ဓာတ်မှန်ရိုက်သည်။ ဓာတ်မှန်အဖြေက ကောင်းသည်။ အရိုးကျိုးခြင်း၊ အက်ခြင်း မရှိ။ ဆရာဝန်ကြီးက သောက်ဆေး လူးဆေးများပေးကာ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ်က တက္ကစီစီးပြန်မည်လုပ်တော့ လူငယ်က တားသည်။

“ကျွန်တော့် နာမည် လင်းထက်ပါ မနွယ်နွယ်။ အစ်မကို အိမ်အထိ ပို့ပေးမယ်နော်။ အားမနာပါနဲ့”

နွယ်နွယ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူ့နာမည်ကို ဆေးခန်းစာအုပ်က ကြည့်ပြောတာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ကို နာမည်အပြည့်အစုံမခေါ်ဘဲ သူငယ်ချင်းများခေါ်သလို အဖျားဆွတ်ခေါ်သဖြင့် စိတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းသွား၏။ လိုင်းကားကျပ်ကျပ် တိုးမစီးရတော့သဖြင့် ကားတိုက်ခံရတာကိုပဲ နွယ်နွယ် ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည်။

နွယ်နွယ့်တိုက်ခန်းအောက် ရောက်သော် ထိုလူငယ်က ကားပေါ်မှ ချက်ချင်းပြေးဆင်းပြီး နွယ်နွယ့်ဘက်က ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်။

“အဲ့လောက် မလိုပါဘူးရှင် ရပါတယ်။ အိမ်ပေါ်တော့ မခေါ်တော့ဘူးနော်၊ အိမ်ကသိရင် စိတ်ပူမှာစိုးလို့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ မနွယ်နွယ်။ ကျွန်တော့် လိပ်စာကဒ်လေး ယူသွားပေးပါ တစ်ခုခုဆို ချက်ချင်း ဖုန်းဆက်ပါဗျ။ တစ်ခါတလေ ဒဏ်ရာတွေက ကြာမှ ပေါ်လာတာ”

နွယ်နွယ် တိုက်ခန်းလှေကားကို အားတင်း၍ တဖြည်းဖြည်းချင်း တက်သည်။ စိတ်ပူတတ်သော မောင့်ကို သည်အကြောင်း မပြောပြတော့ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

***

“မင်းကို ဇာတ်လမ်းထွင်ခိုင်းတာ ကားနဲ့ တိုက်သတ်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး လင်းထက်၊ နွယ်နွယ် တစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် မင်း မလွယ်ဘူး”

နိုင်မင်း ဘီယာခွက်ကို ဆောင့်ချရင်း ဒေါသတကြီး အော်လိုက်သည်။ နောက်မှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိပြီး လေသံကို ပြန်လျှော့လိုက်သည်။

“အထင်မလွဲနဲ့ သူငယ်ချင်း၊ ငါ နွယ်နွယ်ကားစောင့်မယ့် မှတ်တိုင်ကို သွားပြီး အကဲခတ်ဖို့ပဲ လုပ်တာ။ သူ လိုင်းကားတက်မရလို့ နောက်မကြည့်ဘဲ ပြန်လှည့်အထွက် ငါ့ကားက နောက်က ကပ်လိုက်လာတော့ တိုက်မိသွားတာ။ တိုက်မိကာစက သူမှန်းတောင် ငါမသိပါဘူးကွာ”

နိုင်မင်း မျက်နှာကြီးက စိတ်ဆိုးမပြေသေးမှန်း သိသာသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ ထပ်မပြောတော့။ စိုင်းလင်းထက်က ပြုံးစိစိ။

“အခုလို ဖြစ်သွားတော့ ဇာတ်လမ်းအစစ် ဖြစ်သွားတာပေါ့ကွာ။ ပြီးတော့… သူ့ကိုယ်ကျင့်တရား ဘယ်လောက်ခိုင်မခိုင် သိချင်ရင် အခုတလောမှာ မင်းဘက်က သူ့အပေါ် ခပ်စိမ်းစိမ်း နေပေး။ မင်းဘက်က ခွာပြီး ငါဘက်က ကပ်တာတောင် မရဘူးဆိုရင်တော့ သူ့သစ္စာတရားက ‘စံ’ ပေါ့ကွာ”

နွယ်နွယ်က ကားတိုက်ခံရသည့်အကြောင်း နိုင်မင်းကို လုံးဝ အသိမပေး။ စိတ်ပူမှာ စိုးလို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ကို နိုင်မင်း သိသည်။ သို့သော် ဤအချက်က နွယ်နွယ်သည် သူ့အပေါ် ရာနှုန်းပြည့် ရိုးဖြောင့်သောသူမဟုတ်ဆိုတဲ့ အဖြေထွက်စေသည်။ ဒါကြောင့်ပင် နိုင်မင်းသည် သူ၏ စမ်းသပ်မှုကို ရှေ့တစ်ဆင့်တိုး ဆက်လုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။

***

မြေညီထပ်ရှိ Old Warehouse ထဲတွင် တံခါးပိတ်ပြီး နိုင်မင်း ခေတ္တ အနားယူနေသည်။ လက်ရှိ Warehouse အသစ်မှာ ပင်မရုံးနှင့် သီးခြားအဆောက်အအုံဖြစ်သည်။ Old Warehouse မှာ ယခင်က Warehouse အဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သော်လည်း ယခုအခါ စာရွက်စာတမ်းများ သိမ်းဆည်းရန်အတွက်သာ အသုံးချတော့သည်။ အဝတ်လဲခန်း၊ နားနေခန်း သီးသန့်မရှိသော နိုင်မင်းတို့ ဝန်ထမ်းများ တစ်ခါတရံ နေ့လယ်စာစားပြီးချိန်တွင် မန်နေဂျာမသိအောင် ခိုးအိပ်လို့ပင်ရသည်။

ဒါပေမယ့် နိုင်မင်း အိပ်ချင်စိတ်မရှိ။ နွယ်နွယ့်ကို စမ်းသပ်ထားသော အကြောင်းတွေးရင်း ရင်ခုန်လှုပ်ရှားနေသည်။ ‘မီးကို မလောင်ခင်သာ တားရတယ်၊ လောင်တတ်လား မစမ်းရဘူး’ ဆိုသော စိုင်းလင်းထက်ရဲ့ စကားကို ကြားယောင်တော့ သူ့လုပ်ရပ် မှားများနေသလားဟု တွေးမိပြန်သည်။

အကယ်၍ နွယ်နွယ်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားက စိုင်းလင်းထက်နဲ့မှ ယိမ်းယိုင်ခဲ့ပါလျှင်… (၁) နွယ်နွယ် အရှက်ကွဲမည်၊ (၂) သူ့သိက္ခာကျမည်၊ (၃) နွယ်နွယ်နှင့်သူ၏ ဆက်ဆံရေး အပြီးတိုင် ပြတ်တောက်သွားမည်။ ကောင်းကျိုးဆို၍ ဘာတစ်ခုမှ မရှိ။ ပိုဆိုးတာက စိုင်းလင်းထက်နှင့် စစ်သော စာမေးပွဲအောင်ခဲ့ရင် တစ်သက်တာအတွက် သူကျေနပ်ပြီလားဆိုတဲ့ မေးခွန်း ဖြစ်နေသည်။ သူ့မှာ အဖြေမရှိ။

ဖုန်းကို ထုတ်ရင်း နွယ်နွယ့် Facebook account ကို ဖွင့်စစ်ကြည့်သည်။ ခါတိုင်းလိုပင် ဘာမှမထူးခြား။ friend requests ကိုးရာကျော်ကလည်း အရင်ကထက် မလျော့။ မက်ဆင်ဂျာထဲမှာလည်း မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းများနှင့် ဆွေမျိုးများသာ။ တစ်ခုချင်းလိုက်ဖတ်သော်လည်း မသင်္ကာစရာ ဘာမှမရှိသောကြောင့် spy လုပ်ရတာ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့နှင့် ပျင်းစရာတောင် ကောင်းသည်။

‘အောင်ရဲဝင်း အောင်ရဲဝင်း’ဟု နာမည်ကို နှစ်ခါထပ်ပေးထားတဲ့ အကောင့်တစ်ခုက ‘ကြူ’ သလိုလို စာပို့ထားသည်။

(ညီမလေး အရမ်းလှနေတယ်)

(အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေနော် ညီမ)

(ဒီနေ့ ဆံပင်ထုံးလာတာ နန်းဆန်တယ်)

နွယ်နွယ်က ‘အင်းအဲ’ လိုက်ရုံကလွဲပြီး ဘာစာမှ မပြန်။ နွယ်နွယ်က မသိတဲ့သူတွေ ဘယ်တော့မှ စာပြန်တာမဟုတ်တော့ နိုင်မင်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ထိုအကောင့်ထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ပရိုဖိုင်ပုံက နေကာမျက်မှန်နဲ့မို့ ရုတ်တရက် မမှတ်မိ။

“အောင်မာ…ဘယ်သူလဲလို့၊ ရဲကြီးပဲ… လူကဖြင့် ကျပ်မပြည့်ဘဲ ငါ့စော်ကို လာကြူနေသေးတယ်… မယားကြီး ငုတ်တုတ်နဲ့”

‘ရဲကြီး’ဟု တစ်ရုံးလုံးကခေါ်သော ‘အောင်ရဲဝင်း’သည် ကနဦးက သန့်ရှင်းရေးအလုပ်သမား ဖြစ်သည်။ အင်္ဂလိပ်စာ မတောက်တခေါက် ဖတ်တတ်ပြီး စေခိုင်းသမျှကို ‘ဖင်ပေါ့’စွာ လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သောကြောင့် ကိုချမ်းအေးမင်းက လက်တိုလက်တောင်း သုံးရင်းမှ ဦးထွန်းချုံ၏ ပါဆင်နယ်ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်လာသည်။ ထိုအခါ ရုံးအလုပ်များသာမက ဦးထွန်းချုံ၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအလုပ်များဖြစ်သော ကလေးကျောင်းကြိုခြင်း၊ အိမ်သုံး မီတာခ ဆောင်ပေးခြင်း၊ ယောက္ခမအိမ်သို့ စားသောက်စရာများ ပို့ခြင်းတို့မှာ အောင်ရဲဝင်း၏ တာဝန်ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။

အောင်ရဲဝင်း နောက်ဆုံးပို့ထားတဲ့ စာက ‘စကားလည်း ပြန်မပြောဘူးနော်၊ မခင်တတ်လို့လား’ ဖြစ်သည်။ နိုင်မင်း ပြုံးရင်း အောင်ရဲဝင်းကို ကလိချင်လာသည်။

(ခင်တတ်ပါတယ်… အားရင် စကားပြောမယ်လေ)

ဟု ရိုက်ပြီး ပို့လိုက်သည်။ သူပို့သော မက်ဆေ့ကို နွယ်နွယ်ပြန်မတွေ့အောင် ဖျက်ပြီး ဖုန်းကို ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စိုင်းလင်းထက်နှင့် နွယ်နွယ် ဘာဆက်ဖြစ်လာမလဲ နဖူးပေါ်လက်တင် စဉ်းစားရင်း ခဏမှေးသည်။

မနက်ဖြန် တနင်္ဂနွေနေ့ နွယ်နွယ်နှင့်အတူတူ Junction Square ဝင်ပြီး ရုပ်ရှင်ကြည့်ကြမည်။

***

#NC17 #erotica #suspense #drama #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၃) +

“ဟာ… မောင်ကလဲ… အဲ့ပုံကြီး နွယ်မဝတ်ရဲဘူး…”

“နွယ်ကလဲ… သူများတွေ ဝတ်တာ ဒီထက်တောင် တိုသေးတယ်၊ ဘာလို့ မဝတ်ရဲရတာလဲ…”

Mini Pencil Skirt တစ်ထည်ကို နိုင်မင်းက အတင်းဝယ်ခိုင်းနေသည်။ အရောင်က အနီတောက်တောက်။ တိုလိုက်သည်မှာလည်း တင်ပါးအောက် လက်ငါးလုံးလောက်သာ ဖုံးသည်။ ဇစ်က နောက်ဆွဲ၊ ဘေးမှာ အကွဲနှင့်။ နွယ်နွယ် ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မဝတ်ဖူး။ နိုင်မင်းက နွယ်နွယ့်ကို အတင်းဝယ်ခိုင်းသည်။ အတန်တန် ငြင်းဆန်သော်လည်း ချစ်သူကို အလိုလိုက်နေကျ ဖြစ်သောကြောင့် နောက်ဆုံးတော့ နွယ်နွယ်ပဲ အလျှော့ပေးရသည်။

“သူများတွေ ဝိုင်းကြည့်ရင် မောင်ပဲ သဝန်တိုဦးမယ်၊ နွယ်ဝတ်လို့ သူများတွေကြည့်ရင် ပြဿနာ မရှာနဲ့နော်…”

“မရှာပါဘူး နွယ်ရယ်၊ အရွယ်ရှိတုန်းလေး ဝတ်ရတာလေ၊ နွယ့်ကို မောင်မြင်ရတိုင်း ရုံးဝတ်စုံနဲ့ချည်းပဲ၊ အလန်းလေး မောင်ဆင်တာ… အခုပဲ ဝတ်ပြနော်”

နိုင်မင်းက မရရအောင် ဆွယ်ပြီး အနက်ရောင် ဇာပါး ဘလောက်စ်အင်္ကျီတစ်ထည်ပါ ဝတ်ခိုင်းသည်။ အင်္ကျီလေးက အသားကပ်၊ ပြီးတော့ ခါးတို။ နွယ်နွယ် ကြည့်ပြီး စိတ်မသက်မသာစွာနှင့် လက်ကလေးပိုက်ကာ သက်ပြင်းချသည်။

အဝတ်လဲခန်းမှ ထွက်လာသော နွယ်နွယ့်ကို ကြည့်ပြီး နိုင်မင်းရင်ခုန်နှုန်း အဆမတန် မြန်လာသည်။ လည်ပင်းဟိုက်နေသော ဘလောက်စ်အင်္ကျီထဲမှ ရုန်းထွက်မတတ် ပြည့်တင်းနေသည့် အသားစိုင်နှစ်ခု။ နွဲ့ပျောင်းလှသော ခါးမှ အသားဝါဝါဝင်းဝင်းများကို တိုနံ့နံ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးက လုံအောင် မဖုံးပေးထားနိုင်။ နီရဲရဲ စကပ်တိုတိုလေးက အပျော့သားလေးမို့ နွယ်နွယ်၏ လုံးတင်းနေသော တင်ကို တစ်တစ်ရစ်ရစ် ပေါ်လွင်အောင် ထုပ်ကာ တင်ပါးလုံရုံမျှလေး ကာကွယ်ပေးထားသည်။ အားကစားကို အထူး လေ့ကျင့်မထားသည့်တိုင်အောင် ဝမ်းဗိုက်လေးက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်။ သေချာကြည့်လျှင် ရွှေရောင် မွေးညှင်းများကို မြင်နိုင်သည်။

နွယ်နွယ်က သူ့ကို ခါတိုင်းလိုပင် ပြုံးကြည့်နေသည်။ သူကတော့ နိုင်ငံကျော်မင်းသမီးကို အရှင်လတ်လတ် မြင်လိုက်ရတဲ့ တောသားလေးလို အငေးသား။ မှဲ့နက်ကလေး နှစ်လုံး ဘယ်ညာရံနေသော နွယ်နွယ့်ချက်လေးကို ကြည့်ပြီး ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်။ နွယ်နွယ်သည် ‘ရိုးရိုးဆင်လျှင် ယဉ်ယဉ်လှပြီး ဆန်းဆန်းဝတ်လျှင် ဆက်ဆီကျသည်’ဟု သူ တွေးလိုက်၏။

“ပြန်လဲလိုက်တော့မယ်နော် မောင်၊ အို… အို… ဘာလုပ်တာလဲ… ပိုက်ဆံ မရှင်းရသေးဘူးမလား”

နိုင်မင်းနွယ်နွယ့်လက်ကို ဆွဲကာ အထည်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်ခဲ့သည်။ အိမ်က ဝတ်လာသော ရှေးရိုးစွဲ ပုံတုံးအဝတ်များ နွယ်နွယ့်ကို ပြန်လဲခွင့် မပေးနိုင်တော့။ နွယ်နွယ်က နှုတ်ခမ်းလေး စူနေပြီး သူဆွဲရာနောက်သို့ တရွတ်တိုက် ပါလာသည်။

အရပ်အမောင်းက ငါးပေ ခုနစ်လက်မ၊ အသားအရေက အရုဏ်ဦးနေလို ကြည်လင်စွာ ဝင်းဝင်းတောက်နေသောကြောင့် ခေတ်ဆန်ဆန် ဝတ်စားထားသည့်အခါ လူအများက စူပါမော်ဒယ် မင်းသမီးတစ်ယောက်လို ဝိုင်းငေးကြည့်နေကြ၏။ ဤအဖြစ်ကိုတော့ နွယ်နွယ် မိန်းမသားပီပီ ကျေနပ်သလိုလိုတော့ ရှိသည်။

ရုပ်ရှင်က Tom Cruise ပါဝင်သော The Mummy။ ဇာတ်လမ်းက လွန်စွာညံ့ဖျင်း၍ ပျင်းစရာကောင်းလှသည်။ နိုင်မင်းကတော့ ရုပ်ရှင်ကို စိတ်မဝင်စား။ နွယ်နွယ့်ကိုသာ နှူးနှပ်ဖို့ စိတ်ဝင်စားသည်။ အနှောက်အယှက်ကင်းသော စုံတွဲထိုင်ခုံ ဖြစ်၍ ဘေးမှလူက မမြင်ရ။ နိုင်မင်း၏ လက်က နွယ်နွယ့်ပေါင်တံ ဖွေးဖွေးနုနုများပေါ်တွင် ပြေးနေသည်။ နွယ်နွယ့် အင်္ကျီ လည်ဟိုက်သည် အတွင်းမှ နုထွေးဖွံ့ထွားသော အသားစိုင်တို့ကို နိုင်မင်းစိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ်ခွင့် ရအောင် တံခါးဖွင့်ပေးထားသည်။

“အရမ်းလှတာပဲ နွယ်ရယ်…”

နွယ်နွယ့်လည်တိုင်လေးကို ကြင်နာစွာ ကိုင်ယူ၍ နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာအယာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ချိုမြိန်နွေးထွေးသော နွယ်နွယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကို သကြားလုံးလေးတစ်လုံးပမာ ငုံ၍ စုပ်နေသည်။ အခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် မတွေ့ရတာ အတော်ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် နိုင်မင်း၏ အငမ်းမရ အနမ်းများက နွယ်နွယ့်ကို အသက်ရှူခက်၍ မိန်းမောစေသည်။

အငြိမ်မနေသော လက်တစ်ဘက်က နွယ်နွယ် တွန်းဖယ်နေသည့်ကြားမှ ပေါင်အတွင်းပိုင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းတက်သည်။ အသာအယာ ပွတ်သပ်ချော့မြူရင်း နွယ်နွယ့်ကို ချစ်ဆိပ်တို့ အထွတ်အထိပ် ရောက်စေသည်။ နိုင်မင်း၏လက် ပြန်ဆင်းသွားတဲ့အခါ နွယ်နွယ်၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ယူဆောင်သွားသည်။ နွယ်နွယ်မှာ ချစ်ဆိပ်အရှိန်ကြောင့် ဘာမှမလွန်ဆန်နိုင်။ နိုင်မင်းပခုံးပေါ်တွင်မှီရင်း ရုပ်ရှင်ပြီးသည်အထိ မှိန်းနေတော့သည်။

“မောင်... ပြန်ပေးပါကွာ။ ရုပ်ရှင်ပြီးတော့မယ်… နွယ် မနေတတ်ဘူး”

“တစ်ခါတလေ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့ ဘာဖြစ်လဲ…။ မောင် အိမ်ကို ယူသွားမယ်”

“မောင်က အိမ်ယူသွားရအောင် ဝတ်ကြည့်မလို့လား။ လိုင်းကားနဲ့ ညဘက် တစ်ယောက်တည်း ပြန်ရမယ့်ဟာကို နွယ် စိတ်မလုံပါဘူး မောင်ရယ်…”

***

တင်းမာနေသော အထိအတွေ့တစ်ခုက နွယ်နွယ်၏ တင်ကို လာထောက်နေသည်။ ညအချိန် ကားက ပြည့်ကျပ်နေသည်မို့ အသားချင်းထိမိသည်ကို နားလည်ပေးနိုင်သော်လည်း သည်လို နှမချင်း မစာမနာ လုပ်တာကို နွယ်နွယ် ရွံရှာသည်။

တံတောင်ဖြင့် နောက်ကို ဆတ်ကနဲ တွက်လိုက်ရင်း မကြိုက်ကြောင်း ပြလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သကောင့်သားက လက်မလျှော့။ ထပ်ပြီး သူ့ပစ္စည်းကို နွယ်နွယ့်ဖင်ကြားထဲ ဝင်တော့မတတ် အတင်း ဖိထောက်နေသည်။ တော်ရုံ အရှက်ရှိသည့် ယောက်ျားလေးဆိုလျှင် ဤမျှ တုန့်ပြန်လိုက်လျှင်ပင် ဝေးဝေးသို့ နေရာရွှေ့သွားမှာ သေချာသည်။

အတွင်းခံဘောင်းဘီ ယူသွားသော နိုင်မင်းကိုသာ နွယ်နွယ် စိတ်ဆိုးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကားဆောင့်သောအခါ ထိုလူက ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး အလေးချိန်နှင့် ဖိထား၏။ စကပ်အသားက အလွန်ပျော့သည့်အပြင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလည်း မပါတော့ သူ့ပစ္စည်းက ဖင်ကြားထဲကနေ အဖုတ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် ထိမိလုနီးနီး တိုးဝင်၏။ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ နိုင်မင်းကလိထားတဲ့ အရှိန်မသေသေးချိန် အခုလို မထိတထိ အထောက်ခံနေရတော့ နွယ်နွယ် မရိုးမရွ ဖြစ်လာ၏။ နွယ်နွယ် ကြံရာမရ ဖြစ်နေရာမှ သူ့ခြေထောက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း တက်နင်းချလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ သူ၏ ခြေထောက်ကို နောက်ရုပ်သွားပြီး ဖိထောက်ထားရာမှ လွှတ်ပေးသည်။

သိပ်ကြာကြာ အသက်ရှူမချောင်လိုက်ရ။ ခဏအကြာတွင် နွယ်နွယ့်ကို ထပ်ထောက်ပြန်သည်။ သို့သော် သည်တစ်ခါ နွယ်နွယ်၏ အသားပေါ်နေသော ခါးကို နောက်မှ လာထောက်တာက အေးစက်စက် ချွန်မြမြအရာ။ ငုံ့ကြည့်လိုက်စဉ် ဓားတစ်ချောင်းမှန်း သိတာနဲ့ နွယ်နွယ် နောက်ကို အထိတ်တလန့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

အသားညိုညို မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့ လူတစ်ယောက်။ မျက်နှာထားက အေးတိအေးစက်။ ဓားတိုလေး တစ်ချောင်းကို ဂျာကင်အင်္ကျီလက်နှင့်ကွယ်ကာ သူ့ခါးကို ထောက်ထားသည်။ လိုင်းကားများပေါ်တွင် ကျက်စားနေကျ ခါးပိုက်နှိုက်တစ်ယောက် ဖြစ်မည်။

အန္တရာယ်မှန်း သိလိုက်တာနဲ့ နွယ်နွယ် ကားပေါ်မှ တိုးထွက်ဆင်းဖို့ ပြင်သည်။ နွယ်နွယ် ရုန်းထွက်ဖို့ လုပ်တာနဲ့ ချွန်ထက်ထက်အရာက ခါးအသားထဲ စူးကနဲ နစ်ဝင်လာသည်။ ထိုလူက နွယ်နွယ့်လက်မောင်းကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ကိုင်ညှစ်ပြီး ခေါင်းခါပြသည်။ သူ့ပုံစံက လုံးဝ ညှာတာမယ့်ပုံ မရှိ။ နွယ်နွယ် ကြောက်စိတ်ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်နေသည်။ ဒီလောက် လူတွေအများကြီးကြားထဲမှာ လူမသိသူမသိ ကာမ ဓားပြတိုက်ခံနေရသည်။

နွယ်နွယ် ငြိမ်သွားတာနဲ့ ထိုသူက နွယ်နွယ့် တင်ပါးကို ရဲရဲတင်းတင်း ကိုင်လာသည်။ ခါးပေါ်နေတဲ့ အသားကို ပွတ်သပ်သည်။ ခါးကို ကိုင်ထားပြီး နွယ်နွယ့်ဖင်ကို သူ့ပစ္စည်းနှင့် ထိုးသည်။ နွယ်နွယ် တင်ပါးကို အစွမ်းကုန် ကျုံ့ထားပြီး တတ်နိုင်သမျှ ကာကွယ်ရှာသည်။ စောစောက သာယာသလိုလိုဖြစ်မိသော စိတ်များပင် မရှိတော့။ ကြောက်စိတ်၊ စိုးရိမ်စိတ်၊ ရွံရှာစိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်များသာ လှိုက်တက်ပြီး မျက်ရည်ဝဲလာသည်။

ထိုလူက အားရအောင် ထောက်ပြီး နောက်တစ်ဆင့်တက်လာသည်။ နွယ်နွယ့် စကတ်မှ ချိတ်ကို ထောက်ကနဲ ဖြုတ်လိုက်သည်။ ခါးမှာ တင်းနေသော စကတ်က လွတ်ကနဲ ပြေလျော့သွားသည်ကို သိလိုက်သည်နှင့် နွယ်နွယ် မျက်လုံးထဲတွင် ပြာဝေကာ အသက်ရှူရပ်မတတ် လန့်သွားသည်။

ဇစ်က နောက်ဇစ်ဖြစ်နေတာ နွယ်နွယ့်အတွက် ပိုကံဆိုးသည်။ နွယ်နွယ် အသနားခံသည့် မျက်လုံးများဖြင့် ထိုလူ့ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ထိုသူက သူဘာမှမလုပ်နေသလိုပင် အေးစက်စက်။ နွယ့်နွယ့် ဇစ်ကို တဖြည်းဖြည်း ဆွဲချပြီး ဘေးကလူတွေ မသိအောင် ဖွင့်နေသည်။ နွယ်နွယ် တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်ပြီး ကြက်သီးထလာသည်။ ဇစ်က တဖြည်းဖြည်း ပြေလျော့သွားသလို နွယ်နွယ့် ခေါင်းထဲတွင် တဒိန်းဒိန်း သွေးများ ဆောင့်တိုးနေသည်။ ‘အသက်ပဲသေသေ အရှက်ပဲကွဲကွဲ အော်လိုက်တော့ရင် ကောင်းမလား’ နွယ်နွယ် စဉ်းစားသည်။

ထိုသူက စကပ်ထဲလက်ထည့်ပြီး အတွင်းခံမပါသော နွယ်နွယ့်ဖင်ကို စမ်းသပ်မိသွားသည်။ အံ့သြသလို နွယ်နွယ့်ဖင်ကို သေသေချာချာ စမ်းကြည့်ပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးမိသွားသလိုဖြင့် လက်ပိုရဲလာသည်။ အိစက်သော ဖင်အသားစိုင်များကို လက်ရဲဇက်ရဲ ညှစ်ကိုင်ပြီး အရသာခံ ပွတ်သပ်သည်။ ထိုသို့ ပွတ်သပ်နေရာမှ ရုတ်တရက် ဖင်ကြားထဲကို လက်ထည့်ပြီး နွယ်နွယ့်အဖုတ်ကို ဆတ်ကနဲ နှိုက်လိုက်သည်။ လက်ချောင်းက အရည်စိုနေသောအဖုတ်ထဲ လက်တစ်ဆစ်ကျော်ကျော် တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်သွားသည်။ နွယ်နွယ် ရင်ဝတွင် လှံဖြင့် အထိုးခံရသလို နင့်ကနဲ အောင့်သွားသည်။ နွယ်နွယ်ခြေထောက်ကို အတင်းစုပြီး ပူးကပ်ဖို့လုပ်တော့ ဓားက ပို၍ စူးဝင်လာသဖြင့် လက်လျှော့လိုက်ရသည်။

နွယ်နွယ် ရှက်စိတ်၊ ကြောက်စိတ်၊ ဒေါသစိတ်များကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ပူလိုက် အေးလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ထိုသူက လက်ကို သွက်သွက်လှုပ်ရှားပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နှိုက်နေသဖြင့် နွယ်နွယ် စိတ်တင်းထားသည့်ကြားမှ အသက်ရှူမောလာသည်။ ခန္ဓာကိုယ်၏ သဘာဝတုန့်ပြန်မှုကို ထိန်းမရသော မိန်းမထုံးစံအတိုင်း ညည်းသံထွက်ချင်ချင် ဖြစ်လာသဖြင့် လက်ကိုင်တန်းကို အားယူကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ စိတ်တင်းထားသည်။ နားထင်တွင် ချွေးများ စိုရွှဲလာသလို အဖုတ်မှလည်း အရည်များ ထိန်းမရအောင် စိမ့်ကာ ပေါင်တစ်လျှောက် စီးကျလာသည်။

‘မြန်မြန်ပြီးပါတော့’ ဟု နွယ်နွယ် ဆုတောင်းသည်။ အချိန်မီ မတားလျှင် သကောင့်သားက နှိုက်လို့ဝတာနဲ့ သူ့ပစ္စည်းပါ ထည့်တော့မှာကို နွယ်နွယ် ရိပ်မိလာသည်။ အော်လိုက်လျှင်လည်း ဓားနဲ့လူကို ခရီးသည်များမှ ဝိုင်းဖမ်းပေးမှာက မသေချာ၊ ဓားက ကိုယ့်ခါးထဲကို အရင်ဝင်မှာက သေချာသည်။ မိမိခန္ဓာကိုယ်ထဲကို ‘ဓားနှင့် လူယုတ်မာ၏ပစ္စည်း ဘယ်ဟာကို အသွင်းခံရမလဲ၊ ဒီလိုလူစား၏ဘဝနှင့် မိမိ၏အသက် လဲဖို့ တန်ရဲ့လား’ အဖန်ဖန် စဉ်းစားရင်း နားထင်သွေးကြောများ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်။

ထိုစဉ် ထိုလူ၏ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လက်သရမ်းနေမှုကြောင့် စကတ်မှာ ရုတ်တရက် လျှောကျသွားသည်။ နွယ်နွယ်၏ ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်မှ အမွေးများ ပေါ်သွား၏။ တန်းကိုင်ထားသော လက်ကို အမြန်ဖြုတ်ပြီး စကတ်ကို အချိန်မီ ဆွဲထားလိုက်သဖြင့်သာ အကုန် မကျွတ်ကျသွားခြင်းပင်။ နွယ်နွယ်၏ ရှေ့ထိုင်ခုံမှ လူကြီးတစ်ယောက်က တအံ့တသြ ပြူးကြည့်နေသဖြင့် နွယ်နွယ့်မျက်နှာ ရဲကနဲ ပူသွား၏။ ဗိုက်သားကို မမြင်ရအောင် ဆလင်းဘက်အိတ်နှင့် ကွယ်လိုက်သည်။ သို့သော်…

“လုပ်မယ်ဆိုလည်း ဟော်တယ်ခေါ်ပြီး လုပ်ကြပါလားကွယ်၊ မြင်ရတာ ငါ မျက်စိရှက်တယ်ဟဲ့”

နောက်ထိုင်ခုံမှ ထိုင်နေသော အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်၏ မသတီသလို ကျယ်လောင်စွာ အော်သံ။ ဆူညံနေသော ဘတ်စကားတစ်စီးလုံး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ နွယ်နွယ် ခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသလို မျက်လုံးတွေ ဝင်းကနဲဖြစ်ကာ ပြာသွားသည်။ လူတွေ ရှဲသွားကာ နွယ်နွယ့်ကို ဝိုင်းကြည့်ကြသည်။

နွယ်နွယ်၏ စကပ်ဇစ်က အဆုံးထိ ပြုတ်နေသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ မပါသောကြောင့် အကာအကွယ်မဲ့ ဖြူဝင်းသော တင်သားတွေက အတိုင်းသား။ ပါးစပ်မထိန်းနိုင်သော ကလေးတစ်ယောက်က ‘ဟာ… ဟိုမမက ဖင်ပြောင်ကြီး’ ဟု အော်သည်။

“ဟင့်အင်း… သမီး… သူနဲ့ မသိဘူး… သူကနောက်နေပြီး…”

နွယ်နွယ်ကို ဇစ်ကို ပြန်ဆွဲတပ်ဖို့ ကြိုးစားရင်း အကြောက်အကန် ငြင်းသည်။ အရေးကြီးနေချိန်တွင် ဇစ်က ထစ်နေသဖြင့် ဆွဲစေ့လို့မရ။ ချိတ်တပ်ဖို့ ကြိုးစားပြန်သော်လည်း လက်တွေက တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး ချိတ်ကို စမ်းလို့ မမိ။ နောက်ချိတ်မဝတ်ဖူးသည့်အပြင် စကတ်က သည်နေ့မှ ဝယ်တာမို့ အကျွမ်းတဝင်မရှိဘဲ ပို၍ ဒုက္ခရောက်နေရှာသည်။ လူတွေက အားမနာတတ်သော မျက်လုံးများဖြင့် သူ့နောက်ပိုင်းကို ရဲရဲတင်းတင်းပင် ဝိုင်းကြည့်ကြသည်။

“အေး… ညည်းတို့ သမီးရည်းစား မဟုတ်မှန်း ငါသိတယ်၊ ငါပြောတာက စျေးတည့်ရင်လည်း ဟော်တယ်သွားဖို့ ပြောတာ၊ ကားက ကျပ်တဲ့ကြားထဲ နင်တို့က အလုပ်ဖြစ်နေကြတာ မျက်စိရှက်လို့ဟေ့”

နွယ်နွယ် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ ထိုသူကို မုန်းတီးစွာ ကြည့်လိုက်တော့ စောစောကလို အေးစက်စက် ကြောက်မက်ဖွယ်မျက်နှာ မဟုတ်တော့။ သူ့မှာ အပြစ်မရှိသလို စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေသည်။ လူတွေက ထိုလူကို မကြည့်၊ စကတ်ကို အသည်းအသန် ဆွဲတင်ရင်း ချိတ်ပြန်တပ်ဖို့ ကြိုးစားနေသော နွယ်နွယ့်ကိုသာ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေကြသည်။ ဆူဆူညံညံအသံများကြောင့် ယာဉ်မောင်းက ကားကို လမ်းဘေး ချရပ်လိုက်ရသည်။

ဘလောက်စ်က လည်ဟိုက် ဇာပါး၊ ခါးတိုဖြစ်သဖြင့် ဗိုက်က ပေါ်နေသည်။၊ စကပ်ကလည်း တင်ပါးဖုံးရုံလေးမျှသာ ရှိသည်။ ထို့ပြင် ဇစ်က အဆုံးထိ ပွင့်နေပြီး အတွင်းခံမရှိသဖြင့် နွယ်နွယ်၏ တင်ပါးဆုံ ဖြူဖြူဝင်းဝင်းကြီးကို ကားပေါ်ရှိ လူတိုင်းက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရသည်။ အခြေအနေအရပ်ရပ်အရ နွယ်နွယ့်ကို တစ်မျိုးတစ်မည် ထင်ချင်စရာ ကောင်းနေသည်။

“အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်... မတရားမပြောပါနဲ့... သူက ဓားနဲ့ထောက်ပြီး အတင်းနှောက်ယှက်နေတာပါ… သမီးသူ့ကို မသိပါဘူး… သမီးခါးကို သူထိုးထားတာ… ကြည့်ပါဦး”

နွယ်နွယ် သွေးစို့နေသော ခါးမှဒဏ်ရာကိုပြရင်း အသံတုန်ကာ ငိုသံပါလာသည်။ သို့သော် ထိုဒဏ်ရာကို အဒေါ်ကြီးက ဂရုမစိုက်၊ သူ့ကို မတရားပြောသည်ဟု ဆိုလိုက်မိတာကို မခံရပ်နိုင်ဖြစ်သွားကာ နွယ်နွယ့်အသံကို လွှမ်းအောင် အသံကုန်မြှင့်လျက် လက်ညှိုး ငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း ဆတ်ဆတ်ကြဲ ရန်တွေ့လေတော့သည်။

“ဟဲ့… ငါက မတရားပြောတယ် ဟုတ်လား၊ နင်ဖင်ခံနေတာ ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူး ထင်နေတာလား… ဖာသည်မရဲ့၊ ဟိုကောင် နောက်က လုပ်တာကို နင်ခံနေတာ ကြာပြီ။ ငါ့မြေးမလေး ဘေးမှာ ရှိတယ်၊ နင့်ကိုကြည့်ပြီး ကလေးတွေ စိတ်ဓာတ်ပျက်စီးမှာစိုးလို့ ငါကပြောရတာဟဲ့…”

“မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်… သမီးကို အဲ့လို မပြောပါနဲ့… သမီး အဲ့လိုအစား မဟုတ်ပါဘူး”

“နင့်လောက် သောင်းကျန်းတဲ့ ဖာမျိုး ငါမတွေ့ဖူးဘူး၊ ဖောက်သည်ရတာနဲ့ လိုင်းကားပေါ်မရှောင် လူကြားထဲမရှောင် လွယ်လွယ် ဖာခံလို့ရအောင် ဆပ်စပန်ဒါတောင် ဝတ်မလာတဲ့ ဖာမမျိုး…”

နွယ်နွယ် ဘာမှ ခွန်းတုန့်မပြန်ရဲတော့။ လူမမှတ်မိအောင် ခေါင်းငုံ့ကာ မျက်နှာကို ဆံပင်ဖြင့် ကွယ်ထားသည်။ ပါးပြင်ပေါ်သို့ မျက်ရည်တွေ ပေါက်ကနဲ ပေါက်ကနဲ စီးကျလာသည်။ ချိတ်ကို လက်ဖြင့် စမ်း၍ မမိသောကြောင့် တဖန် ဇစ်ခေါင်းကို ဆွဲစေ့ရန် ကြိုးစားသည်။ ထစ်နေသဖြင့် အားကုန်ဆွဲတင်လိုက်ရာ ဇစ်ခေါင်းအံချော်သွားပြီး လုံးဝ စေ့မရသော အခြေအနေကို ရောက်ရှိသွားသည်။ နွယ်နွယ် ဆောက်တည်ရာမရအောာင် တုန်လှုပ်သွားသည်။

ယာဉ်မောင်းက ဆူဆူညံညံအသံများကြောင့် နေရာမှ ဒေါနှင့်မောနှင့် ထလာပြီး နွယ်နွယ့်လက်မောင်းကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ ဆွဲခေါ်သည်။ နွယ်နွယ့်နှာခေါင်းဝတွင် အရက်နံ့က ထောင်းကနဲ။ စကပ်ကျွတ်ကျသွားမှာစိုးသောကြောင့် နွယ်နွယ်က လက်ကို ပြန်ဆွဲရုန်းတော့ ဒေါသကြီးနေသော ယာဉ်မောင်းက နွယ်နွယ့်ဇက်ပိုးကို ဗျောင်းကနဲ အုပ်ကာ ဆောင့်တွန်းလိုက်ရာ ထိုင်ခုံလက်ရန်းနှင့်ခေါင်း ဆောင့်မိပြီး နွယ်နွယ် မူးမိုက်မတတ် ပြာဝေသွားသည်။

“မူရာမာယာ များနေသေးတယ်… ငါ့ကို ဖာလာမကျနဲ့… အခု ထ… ငါ့ကားက ဖာဘိ မဟုတ်ဘူး… စီးပွားရေးလာမသောင်းကျန်းနဲ့…”

ကားသမားက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် နွယ်နွယ့်လက်မောင်းကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲမ၍ ထူလိုက်ရာ စကပ်ကိုင်ထားသောလက် လွတ်ထွက်သွားပြီး စကတ်မှာ ဒူးခေါင်းအထိ ကျွတ်ကျသွားတော့သည်။ နွယ်နွယ် မူးဝေနေသည့်ကြားမှ ကပျာကယာ ပြန်ဖမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမီတော့။ ကားပေါ်ရှိ လူအားလုံး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ဟာကနဲ ဖြစ်သွားကြ၏။

စကပ်ကို ပြန်ဆွဲတင်ချိန်မရမီမှာပင် အရက်သွေးကြွနေသော ကားသမားက နွယ်နွယ့်နောက်စေ့ကို လက်သီးဖြင့် ခပ်ဆဆ တစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး ချိုင်းမှကိုင်ကာ ကားအပေါက်ဝဆီ တရွတ်တိုက် ဆွဲသွားသည်။ ထို့သို့ တရွတ်တိုက်ဆွဲခံရသောကြောင့် စကပ်မှာ ခြေကျင်းဝတ်အထိ လုံးထွေးကျွတ်သွားပြီး ဖွေးဆွတ်နေသော ပေါင်တံနှစ်ဘက်မှာ အားလုံး၏ မြင်ကွင်းတွင် အထင်သားဖြစ်နေလေတော့သည်။ ‘အဲ့လောက်ထိ မလုပ်ပါနဲ့’ဟု တစ်ယောက်ယောက်က ကရုဏာသက်သံဖြင့် လှမ်းပြောလိုက်သည်ကို နွယ်နွယ်ကြားလိုက်ရသည်။

ကားသမားက ဒေါသအရှိန်မပြေသေး။ သူ့လက်သီးဒဏ်ကြောင့် စကပ်ကို ပြန်ဆွဲတင်ရင်း ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြစ်နေသော နွယ်နွယ့်ကို ပါးရိုက်ရန် လက်ရွယ်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်က ဖျတ်ကနဲ မော့အကြည့် ဆံပင်များကြားမှ မျက်ရည်များစိုရွှဲနေသော နွယ်နွယ့်မျက်နှာလှလှလေးကို မြင်သောအခါ ရွယ်ထားသောလက်မှာ လေထဲတွင် တုန့်ကနဲ ရပ်တန့်သွားသည်။ ကားသမား လေသံ အနည်းငယ် ပျော့သွားသည်။

“နင် အခုဆင်းတော့… ဟိုကောင်လည်း ဆင်း… အခု!”

နွယ်နွယ် တစ်ခေါင်းလုံး မူးဝေနေသည့်အပြင် တွန်းချလိုက်သောအရှိန်ကြောင့် လမ်းမပေါ် လဲမကျအောင် ဟန်ချက် အနိုင်နိုင်ထိန်းလိုက်ရသည်။ နာကျင်မှုကို မသိနိုင်အောင် တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူနေသည်။ လမ်းမပေါ်မှ လူများ တအံ့တဩ ဝိုင်းကြည့်နေသဖြင့် နွယ်နွယ် အင်္ကျီကို ဆွဲချပြီး အရှက်လုံအောင်ဖုံးရန် ကြိုးစားသော်လည်း အင်္ကျီက တိုလှသဖြင့် ဗိုက်ကိုပင် မလုံ။ ဆလင်းဘက်နှင့် ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေသော တင်ပါးကို မလုံ့တလုံ ကာရင်း ဝိုင်းအုံကြည့်နေသော လူများကို ကြည့်ပြီး နွယ်နွယ် ပို၍ မူးဝေလာသည်။ လမ်းမီးတိုင်များက သူ့ကို ဗဟိုပြုကာ ချာချာလည်နေသည်။ အဒေါ်ကြီးက ထွက်စပြုနေသော ကားပေါ်မှ သူ့ကို လက်ညှိုးထိုးရင်း ကျယ်လောင်စွာ ဆဲဆိုသွားသည်။

“ဖာသည်မ…! အဲ့ဒါ ဖာသည်မ…! ဖာသည်မတွေ လူပါးကိုဝတယ်”

နွယ်နွယ် အရှင်လတ်လတ် အငွေ့ပျံပြီး ထိုနေရာမှ အပြီး ပျောက်သွားချင်သည်။ ကားမှတ်တိုင်မှ မှောင်ရိပ်ကျသော လမ်းသွယ်လေးတစ်ခုထဲသို့ ပြေးသည်။ လမ်းသွယ်လေး၏ အလယ်ရှိ အမှိုက်ကန်နောက်တွင် ထိုင်ကာ အားရပါးရ ငိုချလိုက်သည်။

ယခုကြုံတွေ့ရသမျှက အိပ်မက်ဖြစ်ပြီး အိပ်မက်ဆိုးမှ အမြန်နိုးလာပါတော့ဟု မျက်လုံးစုံမှိတ်၍ ဆုတောင်းသည်။ မိမိအရှက်ကို တစ်စစီ ချေမွ ခံလိုက်ရသည်မှာ ရစရာမရှိ။ အမေ မွေးကတည်းက သည်လို သူများ စော်ကားခံရလိမ့်မည်ဟု အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူး။ အရှက်နှင့် ဣန္ဒြေကို အသက်ထက် တန်ဖိုးထား စောင့်ထိန်းခဲ့ပါလျက် သည်နေ့လို အဖြစ်မျိုး ကြုံရသည်။

‘ဖာသည်မ’ တဲ့။

သည်အသံကို ကြားယောင်လိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ကာ မျက်ရည်များ အတားအဆီးမဲ့ ထပ်ကျလာသည်။ ကားပေါ်မှ လူတွေရဲ့ အထင်သေးသော မျက်လုံးပေါင်း များစွာကို မြင်ယောင်လာသည်။ သည်မြင်ကွင်းများကို သူ မခံစားနိုင်။

မီးရောင်မြင်လိုက်သဖြင့် မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဓာတ်မီးယမ်းကာ စကားပြောရင်း လမ်းလျှောက်လာသူတချို့ကို တွေ့သည်။ ယောက်ျားသားများ ဖြစ်သဖြင့် အကူအညီတောင်းဖို့ စိတ်မကူးဝံ့။ မှောင်မည်းနေသော လမ်းသွယ်အဆုံးထိ နွယ်နွယ် ဝင်ပြေးသည်။

မှောင်ရိပ်ထဲရောက်မှ စကပ်ကို ရှေ့သို့လှည့်ပြီး သေသေချာချာ စမ်းကြည့်သည်။ စကတ်ချိတ်ကို ဖြုတ်ရုံမဟုတ်ဘဲ ဓားဖြင့် ဖြတ်သွားကြောင်း သိလိုက်ရ၏။ နွယ်နွယ် အရုပ်ကြိုးပြတ် ခွေလဲကျသွားလေသည်။

***

နွယ်နွယ် နိုင်မင်းဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး တစ်ညလုံး ငိုသည်။ သူကြုံတွေ့ခဲ့သော လူယုတ်မာနှင့် အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြသည်။ တစ်ခုခုဆိုလျှင် အားနည်းသော မိန်းမသားကိုပင် အပြစ်ပိုမြင်တတ်ကြသော လူ့သဘာဝ။ Victim blaming mindset နှင့် အသားကျနေသော ကြောင်သူတော်များ၏ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်း။ ပြည့်တန်ဆာအစစ်ပင် ဖြစ်ပါစေ၊ အဝတ်အစား ဟော့ရမ်းပါစေ၊ လူသားအချင်းချင်း ဤမျှအထိ ဂုဏ်သိက္ခာကင်းမဲ့အောင် အနိုင်ကျင့်အရှက်ခွဲခွင့် မည်သူ့ဆီမှာမှ မရှိပေ။

နွယ်နွယ် သည်လောက်နာကျင်စွာ ငိုရှိုက်နေတာကို နိုင်မင်း မကြားဖူးပေ။ ဒါတွေအားလုံးက သူ့အပြစ်သာ ဖြစ်သည်။ သူသာ ဆတ်ဆော့ပြီး နွယ်နွယ့်ကို မိန်းမပျက်လို အတင်းမဝတ်ခိုင်းလျှင်၊ နွယ်နွယ့် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ယူမသွားလျှင် သည်လိုအဖြစ်ဆိုးမျိုး နွယ်နွယ် ကြုံရမှာမဟုတ်ဟု နိုင်မင်းတွေးမိသည်။ နွယ်နွယ့်လို သိမ်မွေ့ပြီး အရှက်အကြောက်ကြီးသည့် မိန်းကလေးမျိုးမှာ သည်လို လူယုတ်မာများ၏ အာရုံစိုက်မှုကို ဖိတ်ခေါ်သည့် အဝတ်အစားများနှင့် လားလားမှ မအပ်စပ်ကြောင်း သူ သင်ခန်းစာရသည်။

ပြီးတော့ နွယ်နွယ် နာကျင်စွာ ပြောပြခဲ့သော စကားများက နိုင်မင်းရင်ထဲတွင် မီးတောက်စေသည်။ ‘လူယုတ်မာကြီးက နွယ်နွယ့်ကို နှမချင်း မစာမနာ ဓားထောက်ပြီး ဖင်ကိုနှိုက်သည်။ နွယ်နွယ့်ကို မိန်းမပျက်လို့ လူတွေက ဝိုင်းခေါ်ကြသည်’တဲ့။ သို့သော် ထိုသို့ပူလောင်နေသည့်ကြားမှပင် သူ၏ လိင်စိတ်တို့က ထူးဆန်းစွာ ပြင်းပြင်းပြပြ နိုးကြွနေသည်ကို သတိထားမိသည်။

***

နွယ်နွယ် ထိုညက အိပ်မက်ဆိုး မက်သည်။ နွယ်နွယ့်ကို ကားပေါ်တွင် ယောက်ျားသားတစ်စုက ဓားဖြင့်ထောက်ပြီး အဝတ်အစားများ အကုန် ချွတ်ပစ်သည်။ နွယ်နွယ် တောင်းပန်သော်လည်း မရ။ ကူညီမယ့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိ။ လူတွေ ဝိုင်းကြည့်နေသည့်ကြားမှ နွယ်နွယ့်ကို ပုံစံမျိုးစုံနှင့် အားရအောင် မုဒိမ်းကျင့်ပြီး လမ်းဘေးတွင် အဝတ်မပါဘဲ ထားပစ်ခဲ့သည်။

လမ်းပေါ်မှ လူများက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသော နွယ်နွယ့်ကို မြင်သော် ‘ဖာသည်မ, အပျက်မ’ဟု ဝိုင်းခေါ်ပြီး နောက်မှ အတင်းလိုက်ကြသည်။ နွယ်နွယ် ကြောက်လန့်တကြားနှင့် မှောင်နေသော လမ်းသွယ်လေးထဲ ဝင်ပြေးရင်း မျောက်ဝံကြီးတစ်ကောင်နှင့် ဝင်တိုက်မိသည်။ မျောက်ဝံကြီးက သူ့ကိုဖက်ပြီး ပြေးမရအောင် ချုပ်ထားသည်။ မျောက်ဝံကြီး၏မျက်နှာမှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကုမ္ပဏီ MD ဟောင်း ဦးထွန်းလှိုင် ဖြစ်လာသည်။ ဦးထွန်းလှိုင်က နွယ်နွယ့်ကို ငုံ့နမ်းလိုက်စဉ် နွယ်နွယ် စူးစူးဝါးဝါး အော်ရင်း လန့်နိုးလာသည်။ ချွေးလုံးများက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ တွဲခိုလျက်။

ထိုညက နိုင်မင်းထူးဆန်းသော အိပ်မက်တစ်ခု မက်သည်။ ကားပေါ်တွင် နွယ်နွယ့်ကို လူတစ်ယောက်က နောက်မှနေပြီး သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ထိုလူက စိုင်းလင်းထက် ဖြစ်နေသည်။ နွယ်နွယ်က စိုင်းလင်းထက် လည်ပင်းကို ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို စနမ်းလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး အငမ်းမရ နမ်းနေကြတာကို ကားပေါ်မှ လူတွေက လက်ခုပ်တီးအားပေးကြသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ထဲတွင် မခံမရပ်နိုင်အောင် နာကျင်လာသည်။ နာကျင်မှုသည် အဆုံးစွန်ထိ ရောက်ရှိသွားရာမှ ရုတ်တရက် လွတ်ထွက်ပြီး သက်သာရာ ရသွားသည်။

နိုင်မင်းနိုးလာတော့ ညဝတ်ဘောင်းဘီမှာ သုက်ရည်တွေ ပေနေသည်။ လင်းထက်နဲ့ နွယ်နွယ် တကယ် ငြိတွယ်သွားလျှင် သူ ခံနိုင်ရည် ရှိပါ့မလား။ နွယ်နွယ် တကယ် သစ္စာမမြဲလျှင်ရော နွယ်နွယ့်ကို အဆုံးရှုံးခံနိုင်လား။ အဖြေမရှိ၊ သူ့ခေါင်းထဲမှာ မသေချာ မရေရာ။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၄) +

လချုပ်စာရင်းများကို ပြန်စစ်နေရင်း unknown call တစ်ခု ဝင်လာသည်။ မနေ့ညက ကြုံထားရသော အဖြစ်ဆိုးကြောင့် အလိုလို သွေးလန့်နေသဖြင့် ရုတ်တရက် မကိုင်ရဲ။ အရှက်ကွဲခဲ့ရသော ဖြစ်စဉ်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်ကသာ ဖုန်းဖြင့် ဓာတ်ပုံရိုက်ယူထားခဲ့လျှင်ဟူသောအတွေးက နွယ်နွယ့်ကို သတ်သေချင်လောက်အောင် စိတ်ဒဏ်ရာရစေသည်။

“ဟယ်လို မနွယ်နွယ်နဲ့ ပြောပါရစေခင်ဗျာ”

နွယ်နွယ် စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ စိတ်ကို ကြိုးစားထိန်း၍ ဖြေလိုက်သည်။ တစ်ဘက်က အသံကို နွယ်နွယ် မမှတ်မိ။

“ဟုတ်ကဲ့ နွယ်နွယ် ပြောနေပါတယ်ရှင်…”

“ကျွန်တော် လင်းထက်ပါ။ ဟဲဟဲ… မနွယ်နွယ်ကို ကားနဲ့တိုက်မိတဲ့သူပါဗျ”

လင်းထက်၏ လိပ်စာကတ်ကို ယူထားဖူးသော်လည်း ဂရုတစိုက် ဖုန်းထဲမထည့်ထားသောကြောင့် unknown call ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

“အော်… ဟုတ်ကဲ့၊ ကိုလင်းထက် ပြောပါရှင့်…”

နွယ်နွယ့်အသံမှာ နာရီနှင့်ချီ၍ ငိုထားသောကြောင့် အက်ကွဲနေသည့်အတွက် လင်းထက် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်။ ကားတိုက်ခံထားရသော ဒဏ်ရာကြောင့် နွယ်နွယ် ဖျားနေပြီလားဟု လင်းထက်တွေးမိသည်။

“မနွယ်နွယ် နေကောင်းလား သိချင်လို့ပါ၊ ဒဏ်ရာက ဘယ်လို နေသေးလဲခင်ဗျာ…”

“ကောင်းပါတယ်… အဲ့လောက်ထိ ဂရုစိုက်ပေးစရာ မလိုပါဘူးရှင့်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

“မဟုတ်တာပဲဗျာ… မနွယ်နွယ် တစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် ကျွန်တော် ရင်ကျိုးရမှာ… ဒီနေ့ ညနေလည်း အဆင်ပြေမယ်ဆို ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပါရစေဗျ”

နွယ်နွယ်က ရိုးသော်လည်း မအ။ လင်းထက်က သူ့ကို သာမန်ထက်ပိုသော ဂရုစိုက်မှုတွေ ပေးနေပြီဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။

“ရပါတယ်၊ ကျွန်မ ချစ်သူနဲ့ အတူတူပြန်မှာမို့ပါရှင့်၊ စိတ်ပူပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

လင်းထက်ဘက်မှ အသံ ချက်ချင်း မထွက်လာ။ သက်ပြင်းချသံ သဲ့သဲ့လေး နွယ်နွယ် ကြားလိုက်ရသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ… ဘယ်လိုမှ မအောက်မေ့ပါနဲ့နော်၊ လမ်းမှာတွေ့ရင်လည်း ခင်ခင်မင်မင် ခေါ်ပါ၊ မနွယ်နွယ်ရဲ့ ချစ်သူကိုလည်း ကျွန်တော်က တောင်းပန်ပါတယ်လို့”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဒါနဲ့ ကျွန်မဖုန်းနံပါတ် ကိုလင်းထက် ဘယ်ကရတာလဲ”

“မနွယ်နွယ်ရဲ့ ယူနီဖောင်းကို ကြည့်ပြီး Tong Cheung Company ကဆိုတာ သိပါတယ်၊ ဒါကြောင့် ကုမ္ပဏီက အသိတစ်ယောက်ကို လှမ်းမေးလိုက်တာပါ၊ ကျွန်တော် အခု ဖုန်းဆက်လို့ မနွယ်နွယ် ပြဿနာတော့ မရှိနိုင်ပါဘူးနော်”

တကယ်က နွယ်နွယ့်ဖုန်းနံပါတ်ကို နိုင်မင်းက လင်းထက်အား ပေးထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ကုမ္ပဏီတွင်ရှိသော လင်းထက်၏ အသိက ဘယ်သူလဲ နွယ်နွယ် သိချင်သွားသည်။ သို့သော်လည်း စကားထပ်ရှည်နေမည်စိုးသောကြောင့် ဆက်မမေးဖြစ်တော့ပေ။

“ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်”

သို့သော် ထိုနေ့က နိုင်မင်းအလုပ်မှ စောပြန်သွားပြန်သည်။ ‘အမေ နေမကောင်းဘူး’ဟု ပြောပြီး နွယ်နွယ့်ကို တက္ကစီငှားပြန်ဖို့ ပြောသည်။ နွယ်နွယ်က တခြားမိန်းကလေးတွေလို ဉီးစားပေးခံချင်သည့် အတ္တစိတ်မျိုးမရှိသည့်အတွက် စိတ်ကောက်မနေဘဲ အသာတကြည်ပင် နားလည်မှုပေးရှာသည်။ တကယ်ဆိုလျှင် အဖြစ်ဆိုးကြီး ပူပူနွေးနွေး ကြုံထားရသော ချစ်သူကို မပျက်မကွက် အိမ်ရောက်သည်အထိ လိုက်ပို့ရန် တောင်းဆိုမည်ဆိုပါက တောင်းဆိုနိုင်သော်လည်း နွယ်နွယ်က အသည်းယားစရာကောင်းလောက်အောင် ပကတိအေးချမ်းလွန်းလှသည်။

နိုင်မင်းလွင် စောပြန်ရခြင်း၏ နောက်ကွယ်က အဖြစ်မှန်မှာတော့ နွယ်နွယ်နှင့် အတူတူ မပြန်ရန် နိုင်မင်းကို လင်းထက်က ဖုန်းကြိုဆက်ထားခြင်း ဖြစ်၏။ အားအနည်းဆုံးအချိန်တွင် ဝင်လုံးရန် ဖြစ်သည်။

နွယ်နွယ် ကားမှတ်တိုင်တွင် ရပ်စောင့်နေသည်။ မကြာမီကပင် တွေ့ကြုံထားရသော အဖြစ်ဆိုးကို ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်၍ မရနိုင်သေး။ တစ်ယောက်တည်း ပြန်ရမှာကို တွေးပြီး အားငယ်စိတ် ဝင်လာသည်။

‘ဒီတစ်ခါ ဒါမျိုးကြုံလျှင် သေရင်သေပါစေ ဓားထိုးသာ ခံလိုက်တော့မည်’ဟု စဉ်းစားနေမိသည်။

လိုင်းကားတစ်စီး ရပ်လာသည်။ တက်မည်ပြုပြီးမှ စိတ်ထဲ တစ်မျိုးတစ်မည် ဖြစ်လာသဖြင့် ဖြတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ကို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေသော ယာဉ်မောင်းနှင့် အကြည့်ချင်း ဆုံသွားသည်။

နွယ်နွယ် ရင်တဒိန်းဒိန်း တုန်လာသည်။ ယာဉ်မောင်းက ဟိုတစ်ခါ သူ့ကို အပျက်မဟု သမုတ်ပြီး ကားပေါ်ကဆွဲချခဲ့သော ယာဉ်မောင်းပဲ ဖြစ်မည်၊ ဒါကြောင့်သာ သူ့ကို သေချာကြည့်နေတာဟု တွေးပြီး ကားပေါ် မတက်တော့ဘဲ ပလက်ဖောင်းပေါ် ပြန်လည် ဆုတ်ခွာလာသည်။

အမှန်တကယ်တွင်မူ နွယ်နွယ့်လို မိန်းမချောလေးကို မြင်ပါလျက် မကြည့်ဘဲ နေနိုင်သည့် ယောက်ျားသားမရှိသလောက် ရှားသည်။ ယခုလည်း ယာဉ်မောင်းက နွယ်နွယ့်ကို လှလို့ ငေးကြည့်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ မိန်းမလှလေးတို့မှာ ပုရိသတို့၏ အကြည့်ဒဏ်ကို ကျင့်သားရနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း နွယ်နွယ်ကတော့ ခဲမှန်ဖူးသော စာသူငယ်လို ဖြစ်နေသည်။

“မနွယ်နွယ်…”

သည်တစ်ခါတော့ အသံကြားတာနဲ့ လှည့်မကြည့်ဘဲ စိုင်းလင်းထက်ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။

“ချစ်သူက မအားလို့ ထင်တယ်… ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးပါရစေလား”

နွယ်နွယ့်မျက်နှာမှာ နွမ်းလျနေသလိုလို။ ဆံပင်တွေက တွန့်ကြေဖွာလန်နေသည်။ မျက်လုံးများက ငိုထားကြောင်း စိုင်းလင်းထက် ရိပ်မိသည်။

“အော်… ကိုစိုင်းလင်းထက်။ ကျွန်မ ဝင်စရာလေးရှိသေးလို့ပါ၊ မေမေ့အတွက် အာရှတော်ဝင်မှာ ဆေးဝင်ဝယ်ရဦးမှာ”

“ရပါတယ် မနွယ်နွယ်… ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမှာပေါ့၊ အာရှတော်ဝင်ကနေ တစ်ဆင့်အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုရင် မနွယ်နွယ် မိုးချုပ်သွားလိမ့်မယ်နော်၊ ကျွန်တော့်ကို မယုံရင် နောက်ခန်းကနေ စီးလို့ရပါတယ်ဗျ”

ညနေစောင်းလာချေပြီ။ ကျနေနှင့်အတူ ကြီးစိုးလာသော အမှောင်ရိပ်က နွယ်နွယ့်ကို ‘မြန်မြန် လိုက်သွားတော့’ဟု တိုက်တွန်းနေသည်။

နွယ်နွယ်က ‘ကျေးဇူးပါပဲ’ဟု မပွင့်တပွင့် ရေရွတ်ပြီး ကားပေါ်တက်၏။ နောက်ခန်းမှာ ထိုင်လျှင် အကူအညီပေးသူကို မယုံကြည်ရာကျမည်စိုးသည့် အားနာစိတ်ကြောင့် ကားရှေ့ခန်းမှာပင် ဝင်ထိုင်ဖြစ်လိုက်သည်။ လင်းထက်က ဒက်ရှ်ဘုတ်ပေါ်မှ နေကာမျက်မှန်ကို ကောက်တပ်လိုက်တော့ နွယ်နွယ် မျက်စောင်းလှလှလေး အလိုလိုထိုးမိပြန်သည်။

ဝယ်ရမည့်ဆေးက ကျောက်ကပ်လူနာများအတွက် ဆေးဖြစ်၍ တော်ရုံတန်ရုံ ဆေးဆိုင်တွင် ဝယ်၍မရ။ ဆေးရှိတာ သေချာသော အာရှတော်ဝင်ဆေးရုံကြီး၏ ဆေးဆိုင်မှာလည်း လူတွေ ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေသဖြင့်, စာဖတ်ရင်း ထိုင်စောင့်နေရသော စိုင်းလင်းထက်ကို နွယ်နွယ် အားနာလာသည်။

ဆေးဝယ်၍ ရသောအခါ ညရှစ်နာရီပင် ကျော်တော့မည်။ ထိုင်ခုံမှာ လင်းထက်ကို မတွေ့တော့။ ဟိုဟိုသည်သည် လိုက်ရှာကြည့်တော့ အအေးဘူးကိုင်ကာ ဝင်လာသော လင်းထက်ကို တွေ့လိုက်သည်။

“ဆောရီးနော် မနွယ်နွယ်… ကျွန်တော်က အစာအိမ် သိပ်မကောင်းဘူးဗျ၊ အချိန်မှန်မှန် မစားလို့ မရဘူး၊ ဒါကြောင့် အအေးနဲ့ အရင်ဗိုက်ဖြည့်ထားတာ”

နွယ်နွယ် တကယ်ပင် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ‘ငါ သူများတကာကို ဒုက္ခပေးမိပြန်ပြီ’ဟု တွေးပြီး မျက်နှာလေး ညှိုးကျသွားသည်။

“ကျွန်မ မသိလို့ပါ ကိုလင်းထက်ရယ်၊ တစ်ခုခု စားလိုက်ပါလား… ကျွန်မ တက္ကစီနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်မယ်”

“မနွယ်နွယ် တက္ကစီနဲ့ ပြန်မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် မစားတော့ဘူးလေ၊ အိမ်အထိ လိုက်ပို့မယ်လို့ ပြောထားပြီးပြီပဲ”

“ကျွန်မ စောင့်ပေးပါ့မယ်… တစ်ခုခု စားလိုက်ပါလား”

Lotteria ကြက်ကြော်ဆိုင်မှ ကြက်ကြော်တစ်ပွဲ မှာစားသည်။ အပြင်လောကတွင် နေရောင်ပျောက်ချိန်မို့ လျှပ်စစ်မီးရောင်များ အစီအရီ တောက်ပလာသည်။ နွယ်နွယ်က ကိုကာကိုလာသောက်ရင်း အိမ်ပြန်ချင်သော စိတ်၊ လင်းထက်ကို အားနာသောစိတ်များဖြင့် ထိုင်မရထမရ ဖြစ်နေသည်။

“မနွယ်နွယ်တို့ ဘယ်တော့ လက်ထပ်မှာလဲ”

“ရှင်… အော်… သိပ်မကြာတော့ပါဘူး”

နိုင်မင်းကတိပေးထားသည့် ‘သိပ်မကြာတော့ပါဘူး’သည် နောက်လေးငါးနှစ်မှသည် ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုအထိပင် ကြာနိုင်ကြောင်း နွယ်နွယ် သိသည်။

“ချစ်သူက အရမ်းကံကောင်းတဲ့သူပဲဗျ… မနွယ်နွယ်လို မင်းသမီးချောကို ပိုင်ဆိုင်ရတာ တုန်နေအောင်ကို ချစ်မှာပဲ… သူများကြည့်တာတောင် ကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့… သူက ဂရုစိုက်ပါတယ်…”

နွယ်နွယ့်အသံ အနည်းငယ် တိုးသွားသည်။ နိုင်မင်း သူ့ကိုချစ်တာ မှန်သည်။ တန်ဖိုးကော တကယ် ထားရဲ့လား၊ တန်ဖိုးထားလျှင် ဘာလို့ လူတကာပြစ်မှားမည့်ပုံစံမျိုး သူ့ကိုဝတ်ခိုင်းရတာလဲဟု အတွေးဝင်လာသည်။ ချစ်သူတို့ဘာဝ ဖက်ပွေ့နမ်းရှုံ့ရာမှ နယ်ကျော်ပြီး အကြိမ်ကြိမ် အနိုင်အထက် ကျူးလွန်ခဲ့ဖူးတာကိုလည်း ပြန်သတိရလာသည်။

“မနွယ်နွယ်… ပြန်ရအောင်လေ”

လင်းထက် သတိပေးမှပင် နွယ်နွယ် ငိုင်နေရာမှ အသက်ဝင်လာသည်။

ကားပေါ်တွင် ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ကြ။ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်စီအတွေးများနှင့် တိတ်ဆိတ်နေကြသည်။ စိုင်းလင်းထက်က နေကာမျက်မှန်အောက်မှ နွယ်နွယ်မသိအောင် မျက်နှာကို တစ်ချက်တစ်ချက် ခိုးကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးကို အဓိကဖမ်းစားနေတာက အထူးသေသပ်လှသော နှုတ်ခမ်းနှင့်မေးစေ့။

နွယ်နွယ်နေသော တိုက်ခန်းအောက်တွင် ကားရပ်လိုက်ပြီး လင်းထက်က တံခါးပြေးဖွင့်ပေးဖို့ ပြင်သည်။ နွယ်နွယ်က လင်းထက် မဖွင့်ပေးမီ အရင်ဦးအောင် ဆင်းလိုက်၏။

“ကျွန်မ အကျိုးမဟုတ်တော့ပါဘူး ကိုလင်းထက်ရယ်”

“မရဘူးဗျ… မနွယ်နွယ်ကို မြင်ရင် တံခါးဖွင့်ပေးဖို့ အကျင့်ပါနေပြီ”

နွယ်နွယ် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရယ်လိုက်တော့ ပုလဲတစ်တန်း သန္တာနှစ်တန်း။ လမ်းမီးတိုင်အောက်မှာ အရောင်တွေက တဖျပ်ဖျပ်။ လင်းထက် ရင်ထဲတွင် လိပ်ပြာငယ်လေးတွေက တလှပ်လှပ်။ နွယ်နွယ့်လက်ဖျားကို မထိတထိ ထိလိုက်ပြီး_

“ကျွန်တော့်ခင်မင်မှုကို အသိအမှတ်ပြုရင် အမြဲတမ်း ကူညီခွင့်ပေးပါ”

ကားတိုက်ခံရသည့် အဖြစ်ကို အသိမပေးခဲ့သည့်အတွက် ကားဖြင့်တိုက်သော လင်းထက်နှင့် ညစာစားခဲ့တာကိုလည်း နွယ်နွယ် နိုင်မင်းကို အသိပေးရခက်နေသည်။ ချစ်သူဖြစ်ပြီးကတည်းက နိုင်မင်းအပေါ်တွင် အမြဲတမ်း ပွင့်လင်းပြီး မည်သည့်ကိစ္စကိုမှ မဖုံးကွယ်ဖူးသောကြောင့် နွယ်နွယ့် စိတ်ထဲတွင် မလုံမလဲ ဖြစ်နေသည်။ ‘စိတ်ပူမှာစိုးလို့ ဖုံးကွယ်တာ၊ ဖောက်ပြန်တာမှ မဟုတ်တာပဲ’လို့ ကိုယ့်ဘာသာ တွေးရင်း နိုင်မင်းကို မပြောတော့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

***

နွယ်နွယ့်ဖေ့ဘုတ် မက်ဆင်ဂျာကို ဝင်ကြည့်ပြီး မက်ဆေ့တွေ နိုင်မင်း ဖတ်ကြည့်သည်။ နွယ်နွယ်က ပတ်စဝတ်ပေးထားသဖြင့် သူ့ဖုန်းမှာပင် မက်ဆင်ဂျာကို switch account ပြောင်းကာ ကြည့်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိပ်ဆုံးမှာပင် အောင်ရဲဝင်း၏ အကောင့်မှ စာပို့ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ဒီကောင်ကြီး မိန်းမသာရသွားတာ… နွယ်နွယ့်အပေါ် အခုထိကို စိတ်မကုန်သေးဘူး”

အောင်ရဲဝင်းကို နိုင်မင်း အပျင်းပြေ ကလိချင်လာပြန်သည်။ Facebook messenger ၏ feature တစ်ခု ဖြစ်သော secret conversation ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ secret conversation ၏ သဘောက end-to-end encryption ဖြစ်သဖြင့် ပို့သော နိုင်မင်း၏ဖုန်းနှင့် လက်ခံသူ အောင်ရဲဝင်း၏ဖုန်းတွင်သာ စာပေါ်သည်။ နွယ်နွယ့်ဖုန်းထဲမှ နွယ်နွယ့်အကောင့်ထဲတွင် မပေါ်။ ရိုးရိုး chat လို အကောင့်ဝင်ထားသူတိုင်းက မမြင်ရသည့်အပြင် timer ပေးပြီး စာတွေ အော်တိုဖျက်လို့လည်း ရသည်။ ဒါတွေ နွယ်နွယ် သိမှာမဟုတ်။

(တို့ ဒီနေ့ လှနေလား ကိုရဲကြီး)

အောင်ရဲဝင်း လိုင်းပေါ်မှာ ရှိနေသည်။ ချက်ချင်း seen ဖြစ်သွားသည်။ အသည်းပုံ စတစ်ကာလေး ပြန်ပို့သည်။

(နွယ်နွယ်… ညီမလေးစာတွေက အမည်းရောင်ကြီး ဖြစ်နေတယ်)

(ဟုတ်တယ်… သူများမတွေ့အောင်လေ။ နောက်ဆို ပြောစရာရှိရင် ဒီအနက်ရောင်ချတ်ဘောက်ကပဲ ပို့နော်)

(အင်း ရေးမယ် ညီမလေး… နိုင်မင်းတွေ့မှာစိုးလို့လား)

(အင်းပေါ့)

နိုင်မင်း ရယ်ချင်လာသည်။ သူနဲ့ချတ်နေတာ နိုင်မင်းဆိုတာသာသိလျှင် ရဲကြီးတစ်ယောက် သူ့ထုံးစံအတိုင်း အရူးကွက်နင်းဦးမှာ သေချာသည်။ ရည်းစားရှိတာ သိသိကြီးနဲ့ လာကြူသော ငနဲကို အရူးလုပ်ပြီး နိုင်မင်း တခိခိ ရယ်နေသည်။

(ညကျရင် တက်ခဲ့နော်… ညီမလေးကို မျှော်နေမယ်)

(ဟုတ်…)

“ဘာလုပ်နေတာလဲ မောင်”

နွယ်နွယ် သူ့ဘေးမှာ ခုံတစ်လုံးဆွဲပြီး လာထိုင်တော့ ဖုန်းကို အမြန်ပိတ်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ့်မျက်နှာလေးက ကြည်လင်နေသည်။ ညက လင်းထက်နဲ့ ညစာအတူတူစားခဲ့ရလို့ပဲ ပျော်နေသလားဟု နိုင်မင်း တွေးသည်။

“ဂိမ်းဆော့နေတာ နွယ်၊ နွယ် မနေ့ညက မောင်နဲ့ တူတူ မပြန်ဖြစ်တော့ အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ပြေ… ပါတယ်”

“လိုင်းကားကော စီးတာ အဆင်ပြေရဲ့လား… အရင်လို ဖြစ်မှာ စိတ်ပူလို့”

“ထိုင်ခုံရပါတယ်… စိတ်မပူပါနဲ့ မောင်ရယ်”

နွယ်နွယ်က တုံ့ဆိုင်းခြင်း မရှိ၊ ချက်ချင်း ဖြေသည်။ လိမ်ညာနေသော်လည်း အမူအရာက နည်းနည်းမှ မပျက်။ လင်းထက်သာ သူ့ကို မပြောထားလျှင် နွယ်နွယ် လိမ်ညာနေသည်ကို ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မှာမဟုတ်။

နိုင်မင်းနွယ်နွယ့်ကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကြောက်လာမိသည်။ နွယ်နွယ် မှင်သေသေဖြင့် ပိရိစွာ လိမ်ညာနိုင်စွမ်း ရှိသည်။ နွယ်နွယ်သည် သူအရင်က ထင်ခဲ့သလို ခြောက်ပြစ်ကင်း သဲလဲစင် အလှနတ်ဘုရားမ မဟုတ်တော့။ ချက်ချင်းပင် သူ့ရင်ထဲတွင် ဝေဒနာတစ်ခုက တိုးလာသည်။ မွန်းကြပ်သော ထိုဝေဒနာ၏ ထွက်ပေါက်အနေနှင့် နွယ်နွယ့်လက်ကို ညှစ်ကိုင်လိုက်သည်။

“နွယ်… ထမင်းစားချိန်ပြီးရင် Old Warehouse ထဲ ဆင်းခဲ့၊ ပြောစရာရှိတယ်”

“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်… အခုပြောလည်း ရတာပဲ…”

“မေးစရာရှိလို့ပါ”

သည်လို ခပ်အေးအေး ပြောချလိုက်တော့ နွယ်နွယ့်မျက်နှာ ရိပ်ကနဲ ပျက်သွားသည်။ သို့သော် ဘာမှမပြော။

ကိုချမ်းအေးမင်း၏ရုံးခန်းထဲမှ စက္ကူပုံးကြီးသယ်ကာ ထွက်လာသော အောင်ရဲဝင်းက သူတို့နှစ်ဦးကို မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်နေသည်။

နိုင်မင်းက အောင်ရဲဝင်း မြင်အောင် နွယ်နွယ့်နဖူးမှ ဆံစလေးများကို ဟန်ပါပါ သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ နွယ်နွယ် Procurement ရုံးခန်းထဲဝင်သွားသည်အထိ နွယ်နွယ့်နောက်ပိုင်းကို အောင်ရဲဝင်း အငမ်းမရ ငေးနေသည်ကို နိုင်မင်းကြည့်ရင်း ခေါင်းကို ခါယမ်းကာ ပြုံးမိသည်။

***

Old Warehouse သို့ နွယ်နွယ် ရောက်လာသည်။ မီးဖွင့်လိုက်၏။ ခုံတန်းလေးပေါ်မှာ နိုင်မင်း၏ ဖုန်းတင်ထားသည်ကို တွေ့သည်။ လူကို မတွေ့။ Cupboard တစ်ခုချင်းစီ၏ နောက်ကို ရှာကြည့်သည်။ အခုလို ပုန်းတမ်းဆော့တတ်တာ နိုင်မင်း၏ အကျင့်။

နောက်ဆုံးတန်းကို အရောက် နောက်မှ ရုတ်တရက် သိုင်းဖက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသဖြင့် နွယ်နွယ် လန့်သွားသည်။ နွယ်နွယ် မအော်နိုင်မီ လက်တစ်ဘက်က ပါးစပ်ကို အတင်းပိတ်ထားသည်။

နွယ်နွယ် အားကုန် ရုန်းကန်တော့ ချုပ်ထားသော လက်မှ လွတ်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နိုင်မင်းဖြစ်နေ၏။

“မောင်ရယ်… လန့်လို့ သေတော့မယ်… ဘာစိတ်ကူးပေါက်… အင့်…”

နွယ်နွယ့်စကား မဆုံးသေး။ ကြက်တူရွေးမလေး၏ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးကို နိုင်မင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ့်ကို ဖက်ထားသော နိုင်မင်း၏လက်များက ရမ္မက်အားကြောင့် သန်မာလွန်းလှသည်။

နွယ်နွယ့်ရင်သားများကို မညှာမတာ ညှစ်ကိုင်သည်။ လည်တိုင်စင်းလေးကို ခွေးငတ်တစ်ကောင် အမဲရိုးခဲသလို ခဲပြီး နမ်းသည်။ နွယ်နွယ် အသက်ရှူမှားနေချိန်မှာပင် နိုင်မင်းက ထဘီအနားစကို ကိုင်ပြီး ရုတ်တရက် ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“မလုပ်နဲ့…”

ထဘီကို နွယ်နွယ် လှမ်းဆွဲသော်လည်း မမီတော့။ နိုင်မင်း နွယ်နွယ့်လက်နှစ်ဘက်စလုံးကို ချုပ်ထားပြီး နံရံမှာ ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ ဂျော်ဂျက်ထဘီက နွယ်နွယ့်ခြေရင်းသို့ ကွင်းလုံးပုံကျသွားသည်။ နွယ်နွယ့်မျက်နှာ ရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“လွှတ်ပါ မောင်ရယ်… ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ… ဒါ ရုံးမှာနော်၊ လူဝင်လာရင် အရှက်ကွဲလိမ့်မယ်”

“ဘာမှမလုပ်ပါဘူး နွယ်ရယ်… ခဏလေးပဲ အရမ်းချစ်ချင်လို့”

နိုင်မင်းက နွယ်နွယ်ကို တစ်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး နွယ်နွယ့်ပါးပြင်နှင့် နံရံကပ်သည်အထိ နိုင်မင်းက ခေါင်းကို ဖိတွန်းထားသည်။ နိုင်မင်းသရဲစီးနေသလို ကြမ်းနေတော့ နွယ်နွယ် တကယ် လန့်လာသည်။ နိုင်မင်းက နောက်မှနေပြီး နွယ်နွယ့်ကို ဖိတွန်းထားရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

“မောင်ရယ်… ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ… အင့်”

နိုင်မင်းလက်ချောင်းက နွယ်နွယ့်အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားသည်။ လက်ချောင်းကို သုံးလေးချက် ထုတ်ချည်သွင်းချည် လုပ်လိုက်တော့ နွယ်နွယ် အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာသည်။ သော့တပ်၍ နှိုးလိုက်သော အင်ဂျင်တစ်လုံးလို နွယ်နွယ့်ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများက သဘာဝအတိုင်း အလုပ်လုပ်လာတော့သည်။

ရုန်းကန်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားပြီး ခွေလဲတော့မလို နံရံကို အားပြုကာ မှီနေရသည်။ အခုတော့လည်း စောစောက ရှက်စိတ်တွေ ဘယ်ဆီနေမှန်းမသိ။ ရုံးမှာဆိုတာကိုပင် နွယ်နွယ် မေ့သွားတော့သည်။

နိုင်မင်းက ဝိုင်းစက်နေသော နွယ်နွယ့်တင်ပါးဆုံကို ညှစ်ကိုင်ပြီး ဖြဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လိင်တံကို စိုနေသော အဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်က အရုပ်လေးတစ်ရုပ်ပမာ အသက်မရှူဘဲ ငြိမ်သက်ပြီး လိင်တံဝင်အလာကို ငံ့လင့်နေသည်။ လိင်တံက မျှော်လင့်နေသလို ဝင်မလာ။ ထိပ်ဖူးသာ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝကို တိုးပြီး ပြန်ဆုတ်သွားသည်။

နွယ်နွယ် တဟင်းဟင်း ညည်းမိသွားသည်။ အဖုတ်မှ အရည်များ မြင်မကောင်းအောင် စီးကျလာသည်။ နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်မျှ လိင်တံထိပ်ဖူးက အဖုတ်နှုတ်ခမ်းကို တွန်းဖွင့်ပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ်တွင် ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ထိပ်ဖူးတစ်ခုလုံး ထည့်ထားလိုက်၏။ နွယ်နွယ်ကား ပါးစပ်လေးဟကာ အသက်ရှူမှားနေရှာသည်။

“မောင့်ကိုအမှန်အတိုင်းပြော… ဟိုနေ့ညက နွယ့်ကို ဟိုကောင်အခုလို ထည့်သွားသေးလား”

နိုင်မင်းက နွယ်နွယ်နားကိုဖိကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးမေးသည်။ သို့သော် နွယ်နွယ့်ရင်ထဲတွင် ကျယ်လောင်စွာ ဆူညံလာသည်။ တစ်နေ့ညက အဖြစ်ဆိုးကို ပြန်သတိရလာသည်။ လူစိမ်းတစ်ယောက်က သူ့ကို အခုလိုပဲ နောက်မှ ထောက်ကာ ဆက်ဆံဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်။ အသားညိုညို မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနှင့် လူယုတ်မာ။

“မဟုတ်တာ မောင်ရယ်… မောင့်ကို ပြောပြတယ်လေ… သူက လက်နဲ့ တင်ပါးကို ထိရုံပဲထိတာပါ”

“မညာနဲ့နော်… သူက နွယ့်အဖုတ်ကို နှိုက်တယ်မဟုတ်လား”

နိုင်မင်းခါးကို အနည်းငယ် ကော့တင်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ့် ပေါင်နှစ်ဘက်စလုံး တုန်လာသည်။ လူကို မရိုးမရွဖြစ်အောင် တကယ်ပဲ လုပ်နိုင်ရက်အားသည်။

နွယ်နွယ် တံတွေးမျိုချသည်။ ခေါင်းကို အသာညိတ်သည်။ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းတို့ အားအနည်းဆုံးအချိန် ဖြစ်နေသည်။

“နွယ့်ကို သူကနှိုက်တော့ ဘယ်လို ခံစားရလဲ၊ အခုလို အရည်တွေ စိုနေလား”

နွယ်နွယ် အသံတိတ် ခေါင်းခါသည်။ နိုင်မင်းက ခါးအားဖြင့် ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“အ… မောင်ရယ်…”

နွယ်နွယ် နံရံနှင့် ပြားနေအောင်ကပ်ပြီး မချိမဆန့် ခံစားလိုက်ရသည်။ ခါတိုင်းလို အနမ်းတွေ အယုယတွေ မပါ။ နိုင်မင်းက သူ့ခါးကိုင်ပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပင် ဆက်ဆံနေသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ရမ္မက်ဆန္ဒသက်သက်ကို ပေးဆပ်နေရသလို နွယ်နွယ် ခံစားလာရသည်။

“နွယ်နွယ်ရေ… ညီမလေးကို ကိုချမ်းအေး ရှာနေလို့”

နွယ်နွယ် ခေါင်းကြီးသွားသည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ အသံ။ နိုင်မင်း၏အကြံကို မသိ၍ စတိုခန်းတံခါးကို သူ လော့မချမိခဲ့။ နိုင်မင်းလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ အိမ်မြှောင်နှစ်ကောင်ပမာ နံရံတွင် ထပ်လျက်သား ကပ်ပြီး ငြိမ်နေကြသည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ ခြေသံက တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။ နွယ်နွယ်က ‘တိုးတိုးနေ’ဟု နိုင်မင်းကို ပြောပြီး_

“ကိုရဲကြီး… နွယ်နွယ် အဝတ်လဲနေတယ်၊ မလာနဲ့နော်”

“ဟုတ်လား… ဆောရီးနော် ညီမလေး… ဘာလို့ တံခါးမပိတ်ထားတာလဲ”

“တံခါးပိတ်ဖို့ မေ့သွား… အား…”

နွယ်နွယ် စကားပြောနေစဉ် နိုင်မင်းက နွယ်နွယ့်ခါးကိုကိုင်ပြီး အားနဲ့ ဆောင့်သွင်းလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ့်အဖုတ်ထဲသို့ လိင်တံက တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ဝင်သွားသည့်အတွက် အော်သံကို နွယ်နွယ် ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရ။ နိုင်မင်းကို သူ တအံ့တသြ လှည့်ကြည့်တော့ နိုင်မင်းက သူ့ခေါင်းကို တွန်းကာ နံရံနှင့် ပြန်ဖိကပ်လိုက်ပြန်သည်။

အောင်ရဲဝင်း ခြေလှမ်းများ တုန့်ကနဲ ရပ်သွား၏။ နွယ်နွယ် အဝတ်လဲနေတာကို မြင်ယောင်ပြီး ရင်ခုန်လာသည်။ နိုင်မင်းက ခပ်သွက်သွက် ထုတ်ချည်သွင်းချည် လှုပ်ရှားတော့ နွယ်နွယ် အသံမထွက်အောင် အံကြိတ်ထားရသည်။ ထို့သို့ အတင်းစိတ်ထိန်းထားရသောကြောင့်ပင် နွယ်နွယ့်အဖုတ်ထဲမှ အရည်များ ထပ်မံစီးကျလာပြန်သည်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ ညီမလေး… အော်လိုက်တာလား”

“မလာနဲ့… မလာနဲ့ ကိုရဲကြီး… အ… ခြေထောက် ကျဉ်နေလို့… အင်း… ဟင်း”

“အင်း… အင်း…၊ အစ်ကို တံခါး လော့ချခဲ့မယ်နော် ညီမလေး”

“ဟုတ်ကဲ့… အင်း…”

တံခါးပိတ်သံဆုံးသွားသည်နှင့် နိုင်မင်းနွယ်နွယ့်ခါးကို တင်းကျပ်စွာ ညှစ်ကိုင်ပြီး လိင်တံကို အဆုံးထိသွင်းလိုက်သည်။ သွင်းချည်ထုတ်ချည်နှင့် အရှိန်တဖြည်းဖြည်း မြင့်လာသဖြင့် နွယ်နွယ် အသက်ရှူမှားမတတ် ခါးကော့ကာ ခံနေရရှာသည်။

“နွယ့်ကို ဟိုလူက ဓားထောက်ပြီး အခုလို လိုးရင်ကော… ခံမှာလား”

“ဘာတွေ… မေးနေတာလဲ… မောင်… ရယ်…”

နွယ်နွယ့်ရင်တွေ အခုန်မြန်လာသည်။ နိုင်မင်းဘာအဓိပ္ပာယ်နှင့် သည်လိုမေးခွန်းတွေ မေးနေသလဲ မစဉ်းစားတတ်တော့။ ခေါင်းကို လေးလေးပင်ပင်ခါပြီး အသံမထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသည်။ နိုင်မင်းက နားနားကပ်ပြီး ‘ပါးစပ်က ဖြေလေ’ဟု တိုးတိုးပြောသည်။

“အား… အ… မခံပါဘူး… မောင်ရယ်”

“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… အဖုတ်ထဲ လီးဝင်ရင်တော့ ခံရတာ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား… နွယ်”

“ဟင့်အင်း… အင်း… မောင့်ကိုပဲ… ချစ်တာ… မောင့်ကိုပဲ ချစ်တာပါ”

“အခု မောင်သာ အဲ့ဒီလူဆိုရင်… နွယ် ဘယ်လိုရုန်းမလဲ… ရုန်းပြလေ”

နွယ်နွယ် ခါးကော့နေရာမှ ခါးကိုမတ်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ နိုင်မင်းက နွယ်နွယ့်လက်ကို နောက်ပြန်လိမ်ထားသည်။ နွယ်နွယ် ခါးကို တွန့်လိမ်ပြီး ရုန်းကြည့်သည်။ အားချင်း ဘယ်လိုမှ ယှဉ်လို့မရ။ အခုလို အသွင်းခံထားရချိန်တွင် အင်အားများက အစုပ်ယူခံထားရသလိုပင် ချိနဲ့အားနည်းနေသည်။

နိုင်မင်းက နွယ်နွယ်ကို လေးဘက်ထောက်ကျသွားအောင် တွန်းချလိုက်ပြီး တစ်ခါတည်း လေးငါးချက် ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်ရာ နွယ်နွယ် အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားပြီး အရုပ်ကြိုးပြတ် ထိုးကျသွားသည်။

နိုင်မင်းက နွယ်နွယ့်၏ မျက်နှာကို ကြမ်းပြင်မှာ ပြားနေအောင် ခြေထောက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွနင်းပြီး ကားထွက်နေသောတင်ပါးဆုံကြီးကို ကိုင်ကာ စိမ်ပြေနပြေ ဆက်ဆံသည်။ ထို့နောက် တဖြည်းဖြည်းအရှိန်တက်လာပြီး အရုပ်ကြိုးပြတ် ဖြစ်နေသော နွယ်နွယ်၏ တင်ပါးပေါ်တွင် သုက်ရည်များ ပန်းပစ်လိုက်သည်။

နိုင်မင်းက ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ပြီး ခုံတန်းလေးတွင် ထိုင်ကာ အမောဖြေသည်။ နွယ်နွယ်က ထဘီကို အရင်မဝတ်။ ကြမ်းပြင်မှာ ဖိအပ်ထားခံရသဖြင့် မျက်နှာတွင်ပေနေသော ဖုန်များကို နိုင်မင်းကို ပြန်သုတ်ခိုင်းနေသည်။ ဖင်မှာ ပေနေသော အရည်တွေကို အရင်မသုတ်ဘဲ မျက်နှာအလှပျက်မှာကို ပိုဦးစားပေးနေသဖြင့် အလှမက်သော မိန်းမသဘာဝကို နိုင်မင်း ပြုံးမိသည်။

“ကဲ… ဘယ်လိုလဲ… သူများက ကျင့်ရင် နွယ် မရုန်းနိုင်ဘူးဆိုတာ လက်ခံပြီလား”

“မောင်ကလဲ… ဘာဆိုင်လဲ… အခုက မောင်မှန်း သိနေတာပဲဟာ”

နိုင်မင်းက နွယ်နွယ့် ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးကို ယုယုယယ နမ်းပြီး လူမရိပ်မိအောင် အခန်းတွင်းမှ အရင် ထွက်ခွာခဲ့တော့သည်။

တင်ပါးပေါ်မှာ သုက်ရည်များမှာ ဖယောင်းရည်များပမာ ပျော်ဆင်းနေသည်။ သုတ်စရာ တစ်ရှူးလည်း မရှိ။ ဖုန်ပေနေ၍ ပြန်ဝတ်မရတော့သော အတွင်းခံဘောင်းဘီဖြင့် တင်ပါးပေါ်မှ သုက်ရည်များ ခြောက်အောင် သုတ်လိုက်သည်။

သည်အတွင်းခံကို ရုံးခန်းထဲ ကိုင်သွားဖို့လည်း မဖြစ်တော့။ ဘီရိုအောက်ဆုံးဆင့်တွင် ထည့်ပြီး ဖိုင်တစ်ခုနှင့် ဖိထားလိုက်သည်။ ပြန်ခါနီးမှ တစ်ခေါက်ဝင်လာပြီး ဆလင်းဘက်ထဲ ထည့်ယူသွားတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

***

နွယ်နွယ့်အကောင့်ကို ဖွင့်ထားရင်း မက်ဆင်ဂျာ secret conversation မှ စာဝင်လာသည်။ အောင်ရဲဝင်းက (အိပ်ပြီလား) ဟု စာပို့ရင်း အသည်းပုံ စတစ်ကာလေးတွေပါ ပို့သည်။ ယခင်ကလို မဟုတ်ဘဲ နွယ်နွယ့် account ဘက်မှ စာပြန်သဖြင့် ပိုပြီး ရဲတင်းလာသည်။ တကယ်လက်ခံပြောနေသူက နိုင်မင်းဖြစ်နေတာကို အောင်ရဲဝင်းသိလျှင် ရှက်ပြီး သတ်သေသွားနိုင်သည်။

(အိပ်မရဘူး ကိုရဲကြီး)

(ဘာဖြစ်လို့လဲ… နေမကောင်းဘူးလား)

(ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးလေ… ဒီလိုပါပဲ…)

(နေ့ခင်းက အစ်ကို ညီမလေး အဝတ်လဲနေတာ မသိလို့ ဝင်လာမိတာ စိတ်မဆိုးနဲ့နော် ညီမလေး)

(စိတ်မဆိုးပါဘူး ကိုရဲကြီးနဲ့ နွယ်နွယ်က မောင်နှမလိုပဲ၊ မြင်သွားလည်း ဘာမှမဖြစ်ဘူး)

နိုင်မင်း အောင်ရဲဝင်းကို အသည်းယားအောင် တမင်ပို့လိုက်သည်။ သည်လို လုပ်ရတာကို သူရင်ခုန်လာသည်။ နွယ်နွယ့်ကိုယ်စား အောင်ရဲဝင်းကို ရူးသွပ်အောင် ကစားချင်နေသည်။

(ဘာမှမဖြစ်ရင် ပြကြည့်ပါလား ဟီးဟီး)

(အံမယ် နွယ်နွယ်ပြရင် ကိုရဲကြီးက ကြည့်ရဲလို့လား)

(မရဲတရဲနဲ့ ခိုးကြည့်မှာပေါ့လို့… စတာနော်)

(စတာဆို မပြတော့ဘူးလေ…)

(မဟုတ်ဘူး… စတယ်ဆိုတာ တကယ်ပြောတာ… ညီမလေးက တကယ်ပြမှာလား)

(မပြဘူး… စတာ…)

နိုင်မင်း အင်တာနက် ပိတ်လိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်းတစ်ယောက် မချင့်မရဲ ကျန်နေခဲ့မည့်ပုံကို မြင်ယောင်ပြီး တဟားဟား ရယ်ချလိုက်သည်။ မနက်ဖြန် နွယ်နွယ့်ကို တွေ့လျှင် အောင်ရဲဝင်းတစ်ယောက် အငမ်းမရ ငေးနေဦးမှာ သေချာသည်။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၆) +

သည်နေ့ တစ်မနက်လုံး အောင်ရဲဝင်းကို မမြင်။ မန်နေဂျာကိုချမ်းအေးမင်းက မြို့ထဲရှိ စီးပွားရေးဘဏ်သို့ ကားမောင်းခိုင်းရန် ခေါ်သွားသည်။ အောင်ရဲဝင်းဖုန်းကို လူမသိအောင် ယူ၍ ဖျက်ဆီးရန် တစ်ညလုံးနီးပါး အကြံဉာဏ်ထုတ်ခဲ့ရသဖြင့် လူက ပင်ပန်းနေသည်။ နွယ်နွယ့်ကိုကြည့်တော့ ဘာမှ မသိရှာ။ Supplier အသစ်များနှင့် စာချုပ်သစ်ကိစ္စ ဖုန်းပြောရင်း ကွန်ပြူတာ‌ရှေ့တွင် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပင် အလုပ်လုပ်နေသည်။

Charles Augustus Milverton ဆိုသော နာမည်က ထူးဆန်းနေသည်။ စိတ်ကူးတည့်ရာ လျှောက်ပေးထားသော နာမည်တော့ မဖြစ်နိုင်။ ထိုနာမည်ကို အင်တာနက်တွင် ရှာကြည့်ရာ ကမ္ဘာကျော် ရှားလော့ဟုမ်းဝတ္ထုထဲမှ ဗီလိန်ဇာတ်ကောင်ကြီးတစ်ဦး၏ အမည်ဖြစ်နေသည်။ ထိုလူဆိုးကြီးမှာ မိကောင်းဖခင်သားသမီးများအား အကျပ်ကိုင် ခြိမ်းခြောက်ခြင်းဖြင့် ငွေညှစ်အသက်မွေးသော ဒုစရိုက်သမားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ရှားလော့ဟုမ်း၏ ရွံရှာစက်ဆုပ်မှုကို အခံရဆုံး ဇာတ်ကောင်ဖြစ်သည်။

အကောင့်နာမည်၏ နောက်ခံအကြောင်းအရာကို သဘောပေါက်သွားသည်နှင့် နိုင်မင်း ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ခုံပေါ်မှီချလိုက်သည်။ တဖန် ခေါင်းအေးအေးထားကာ စဉ်းစားကြည့်ပြန်သည်။

‘အောင်ရဲဝင်းဆိုတဲ့ကောင်က… ဒီလိုနာမည်မျိုး စဉ်းစားတတ်ပါ့မလား…’

အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ကို ‘ညီမလေး’ဟု သုံးနှုန်းတာ များသည်။ စာလုံးများကို မခြားဘဲ ရိုက်တတ်သည်။ Emoticons များစွာ သုံးလေ့ရှိသည့်အပြင် သတ်ပုံကလည်း အမှားများသည်။ Milverton အကောင့်ပိုင်ရှင်က အောင်ရဲဝင်းနှင့် အားလုံး ဆန့်ကျင်ဘက်။

‘ဒါဆို ရဲကြီးမဟုတ်လျှင် ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲ။’

အောင်ရဲဝင်း မရှိခင် ၎င်းတို့အလုပ်သမားများ၏ နားနေခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ တစ်စုံတစ်ရာ သဲလွန်စရလိုရငြား ရှာဖွေကြည့်ရန် အကြံရလေသည်။ သိပ်ပြီး သိသိသာသာ လုပ်လို့တော့ မရ။ အခန်းထဲမှာ CCTV က ရှိသေးသည်။

အောင်ရဲဝင်း၏ locker သော့ခလောက်ကား ချိတ်လျက်သား ပွင့်နေသည်။ အပြင်လူ ဝင်စရာအကြောင်း မရှိသဖြင့် အလုပ်သမားအများစုက locker ကို သော့ခတ်လေ့မရှိ။

Locker ကို အသံမမြည်အောင် အသာလေး ဖွင့်လိုက်၏။ အောင်ရဲဝင်း၏ ယူနီဖောင်း တစ်စုံ၊ အိမ်သော့၊ မှတ်စု စာအုပ်နှင့် ဓာတ်မီးတစ်လက်ကို တွေ့ရသည်။ ယူနီဖောင်းကို အသာမကြည့်လိုက်သော် နိုင်မင်း မျက်လုံးပြူးသွား၏။ အမျိုးသမီးအတွင်းခံ တစ်ထည်။

သူနှင့် Old Warehouse ထဲတွင် အတူတူနေစဉ်က နွယ်နွယ်ဝတ်ခဲ့သော အတွင်းခံဟုတ်မဟုတ် ပြန်စဉ်းစားကြည့်သည်။ အရောင်တူသလိုလို ရှိသော်လည်း သူ့ခေါင်းထဲမှာ မသေချာ။ သေချာတာကတော့ မလျှော်ရသေးသော အတွင်းခံဖြစ်ကြောင်း နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာသော အနံ့က ဖော်ပြနေသည်။

သို့နှင့် ထိုအတွင်းခံကို လိုလိုမယ်မယ် ဓာတ်ပုံရိုက်ယူပြီး locker ကို အသာပြန်ပိတ်ထားလိုက်သည်။ CCTV တွင် နိုင်မင်း၏ လုပ်ရပ်ကို အတိုင်းသား မြင်နေရသော်လည်း ပစ္စည်းပျောက်ရှမှု မဖြစ်ပါက မည်သူမှ CCTV မှတ်တမ်းများကို ပြန်လည် ကြည့်ရှူမည်မဟုတ်။ ဤအချက်ကိုလည်း နိုင်မင်းက ကြိုတွက်ထားပြီး ဖြစ်လေသည်။

အောင်ရဲဝင်း အပြင်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။ လက်ထဲတွင် ‘ရွှေပုစွန်’ ဖာလူဒါနှင့် ကိတ်မုန့်များ ပါလာသည်။ နွယ်နွယ့်ဆီ အရင်ဆုံးသွားပြီး မျက်နှာလိုအားရ မုန့်နှင့်အအေးကို ပေး၏။

နိုင်မင်း မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်နေသည်။ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ရှေ့တွင် မျက်နှာပိုး မသတ်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ နွယ်နွယ်ကတော့ ဘာမှမသိသူမို့ ခါတိုင်းလိုပင် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ဆက်ဆံသည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ အကြည့်ရိုင်းများက နွယ်နွယ့်တစ်ကိုယ်လုံး နေရာအနှံ့ ဖြန့်ကျက်နေသည်မှာ ကျောချမ်းစရာပင်ကောင်း၏။

အောင်ရဲဝင်း ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားသည်နှင့် နိုင်မင်း နွယ်နွယ့်အကောင့်ကို ဝင်ကာ secret conversation မှ စာပို့လိုက်သည်။

(မုန့်ကျွေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုရဲကြီး)

(ကျေးဇူးတင်ဖို့ မလိုပါဘူး… ညီမလေးရယ်၊ အစ်ကို ညက အိပ်လို့တောင် မရဘူး…)

ဘယ်တုန်းကတည်းက နွယ်နွယ့်ဆီက စာကို စောင့်နေသည်မသိ။ အောင်ရဲဝင်းထံမှ ပြန်စာ ချက်ချင်းရောက်လာသည်။

(ဘာဖြစ်လို့လဲ)

(ညီမလေးရဲ့ ပုံကြောင့်ပေါ့…)

(ရှက်တယ်… သူများတွေကို မပြနဲ့နော်…)

(မပြပါဘူး ညီမလေးရယ်၊ သိမ်းလို့လည်း မရဘူး၊ ခဏလေးနေတော့ ပုံက သူ့ဘာသာ ပျောက်သွားတာ… So sad ပဲ…)

အောင်ရဲဝင်းက secret conversation ထဲမှ ပုံကို screenshot ရိုက်၍ သိမ်းတတ်ပုံမရ။

(အင်း… မြင်ဖူးတယ်ဆို တော်ပြီပေါ့… ကိုရဲကြီးရယ်)

(ဒီည လိုင်းတက်ဦးမှာလား… ညီမလေး… ထပ်ပြဦးနော်)

(ကိုရဲကြီး တက်စေချင်ရင် တက်ခဲ့မယ်လေ…)

အပျော်သဘော အောင်ရဲဝင်းကို ကလိပြီးသည်နှင့် Milverton ဘယ်သူလဲဟူသော အတွေးက နိုင်မင်းလွင်ခေါင်းထဲ ဝင်လာပြန်သည်။ အစက အောင်ရဲဝင်းမဖြစ်နိုင်ဟု အရေးအသားကိုကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ခဲ့သော်လည်း အောင်ရဲဝင်း၏ locker ထဲမှ အမျိုးသမီးအတွင်းခံက နိုင်မင်းကို ဇဝေဇဝါဖြစ်စေသည်။

ထိုအတွင်းခံမှာ နွယ်နွယ်၏ပစ္စည်းဟုတ်မဟုတ် နွယ်နွယ့်ကို တိုက်ရိုက် မေးကြည့်လိုက်တာ အကောင်းဆုံးဖြစ်မည်။ သို့သော် နွယ်နွယ်က ‘သူ့ပစ္စည်းလို့ ဘာကြောင့်ထင်တာလဲ’ဟု မေးလာလျှင် သူအဖြေရခက်ပေဦးမည်။

***

“နွယ်နွယ်က မင်းအပေါ်မှာ တော်တော် သစ္စာရှိတယ် နိုင်မင်း၊ တချို့ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် သစ္စာမဖောက်တာတောင်မှ အခွင့်အရေးပေးလာရင် တခြားသူနဲ့ ‘အီ’တာ, ‘ကြူ’တာတွေ လုပ်တာပဲ၊ နွယ်နွယ်က လုံးဝ အဖြူထည်ကြီး…”

စိုင်းလင်းထက်၏စကားကို နိုင်မင်း သရော်အပြုံးနှင့်ပင် တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ‘သူစိမ်းယောက်ျားနဲ့ ကားအတူတူ စီးတဲ့အကြောင်း ချစ်သူကို ဖုံးထားတာ အဖြူထည်ကြီးတဲ့လား’ဟု ပြန်မေးလိုက်ချင်သည်။ ပါးနပ်သော စိုင်းလင်းထက်က သူ့အပြုံး၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရိပ်မိသည်။

“မင်းက သူ ငါ့ကားနဲ့ နှစ်ခါ လိုက်လာဖူးတာကို အပြစ်မြင်နေတာကိုး၊ ပထမတစ်ခါက ငါကားနဲ့တိုက်မိလို့ မဖြစ်မနေ လိုက်တာ၊ ဒုတိယတစ်ခါက သူဆေးဝယ်စရာရှိတာ အပြန်နောက်ကျနေလို့လေကွာ”

“မင်း ပြောတာ ငါလက်ခံပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါက လူတစ်မျိုး… ဘယ်လောက်ပဲ အရေးမပါတဲ့ကိစ္စ ဖြစ်ပါစေ… ငါ့ကို ဖုံးကွယ်ထားတာ မကြိုက်ဘူး… ငါ့ကွယ်ရာမှာ ငါမသိအောင် လုပ်တာဆို ဘာမှ လက်ခံပေးလို့ မရဘူးကွာ”

နိုင်မင်းလွင်၏ ခေါင်းမာပုံကိုကြည့်ပြီး စိုင်းလင်းထက် ဆေးလိပ်မီးခိုးများကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ မြေကွက်မက်မိသဖြင့် ဇာတ်ရှုပ်ထဲ ဝင်ပါမိတာကို နောင်တရသလိုလို ရှိလာသည်။ ငယ်သူငယ်ချင်းမို့သာ ပေးထားသော ကတိအတိုင်း ဆက်ကူညီနေခြင်း ဖြစ်သည်။

နိုင်မင်းလွင်က ဘီယာခွက်ကို နွားငတ်ရေကျ မော့ချနေသည်။ နွယ်နွယ်၏ ထိမ်ချန်မှုကြောင့် နိုင်မင်းစိတ်ထိခိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်ဟု စိုင်းလင်းထက်က ထင်နေသည်။ အမှန်မှာ သူစိမ်းလက်ထဲရောက်နေသည့် နွယ်နွယ်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ဓာတ်ပုံကြောင့် ခေါင်းမီးတောက်နေခြင်းသာ ဖြစ်၏။

နိုင်မင်းက ခုံကို ရှေ့သို့ ဆွဲယူကာ ထိုင်လိုက်ပြီး လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောသည်။

“လင်းထက်… ငါမင်းကို တိုင်ပင်စရာ ရှိတယ်… အခု မင်းနဲ့နွယ်နွယ်နဲ့ကိစ္စထက် ပိုအရေးကြီးတယ်…”

ထို့နောက် စတိုခန်းအတွင်း နွယ်နွယ်နှင့် ချစ်ဗျူဟာခင်းခဲ့ကြောင်း၊ ရုံးထဲမှ ဝန်ထမ်းတစ်ဦးက တိတ်တဆိတ် ဓာတ်ပုံ ရိုက်ယူသွားပြီး အကျပ်ကိုင် ခြိမ်းခြောက်နေကြောင်း၊ ထိုဝန်ထမ်း၏ locker အတွင်း မိန်းမအတွင်းခံဘောင်းဘီ တစ်ထည်တွေ့ကြောင်း၊ နွယ်နွယ့်ဘောင်းဘီ ဟုတ်မဟုတ် မပြောနိုင်သော်လည်း တစ်ဘက်မှ အကောင့်ပိုင်ရှင်ကို နွယ်နွယ်၏ အဝတ်ဗလာပုံတစ်ပုံ ပေးလိုက်ရပြီ ဖြစ်ကြောင်း အကျဉ်းချုပ် ပြောပြလိုက်သည်။

စိုင်းလင်းထက်မှာ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်နေသည်။ နိုင်မင်းလွင်ကိုလည်း အတော်ပင် စိတ်ကုန်သွားပုံရသည်။

“မင်းကွာ… တော်တော်ကို အဆင်အခြင်မဲ့တာပဲကွ။ မင်းကိုပြတဲ့ပုံက နွယ်နွယ့်ပုံဆိုတာ သေချာလား…”

“သေချာတာပေါ့… မျက်နှာပါ ပါနေတာလေ… အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ငါက ဗြောင်ငြင်းလို့ မရတာပေါ့…”

“မင်း ပို့ပေးရတဲ့ ပုံကရော မျက်နှာပါလား”

“မပါဘူး… ဒါပေမယ့်…”

“ဘာဖြစ်လဲ… ဒါပေမယ့်”

နိုင်မင်းပြောရမှာ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေသည်။ တိုင်ပင်ဖော်မှာလည်း စိုင်းလင်းထက်သာ ရှိသဖြင့် မပြော၍ မဖြစ်ပြန်။ နိုင်မင်းလေသံကို ပုံမှန်ထက် ပို၍ တိုးလိုက်သည်။

“နွယ်နွယ့်ချက်ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ မှဲ့နက်တစ်လုံးစီ ရှိတယ်… အကြီးကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ထင်ထင်ရှားရှားကို ရှိတယ်…”

စိုင်းလင်းထက် တံတွေးကို မသိမသာ မျိုချလိုက်သည်။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ထိုစကားကို ကြားသည်နှင့် နွယ်နွယ့်အတွက် စိုးရိမ်ပူပန်နေသည့်စိတ်ကို ပူလောင်သော အာသီသများက လွှမ်းမိုးလာသည်။

နိုင်မင်းက ဒါကို ရိပ်မိသည်။ ချက်ချင်း ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး Milverton ကို ပို့ပေးသောပုံမှ ချက်နားလေးတစ်ဝိုက်ကိုသာ Zoom ဆွဲပြီး စိုင်းလင်းထက်ကို ပြလိုက်သည်။

“အဲ့ဒီမှာကြည့်… တွေ့လား”

ဖုန်းကို ကိုင်ထားသော စိုင်းလင်းထက်၏လက် မမြဲချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ ပုံထဲတွင် မြင်နေရသည်က နွယ်နွယ်၏ နက်ရှိုင်းသော ချက်ကလေး။ မှဲ့နက်ကလေး တစ်လုံးစီက ဘယ်ညာ ရံထားသည်။ ချက်၏ ချိုင့်ဝှမ်းထဲမှ ထွက်လာကာ အောက်သို့ ပြေပြေပြစ်ပြစ် ဆင်းသွားသော မွေးညှင်းတန်းကလေးကိုလည်း မြင်ရသည်။ ထိုမွေးညှင်းတန်းကလေးက ဘယ်နေရာအထိ ဆက်ဆင်းသွားမည်ကိုလည်း သူ ရင်တဖိုဖိုနှင့် သိနေသည်။

Zoom ကို ပြန်ချုံ့လိုက်ချင်သော စိတ်ကို အနိုင်နိုင်ထိန်းပြီး ဖုန်းကို နိုင်မင်းလက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နိုင်မင်းက ဖုန်းကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ စားပွဲပေါ်ပြန်ချထားပြီး ပြုံး၏။

“လင်းထက်… မင်းက ဘာလို့ အသက်ကြီး အောင့်ထားတာလဲ…”

“မင်းကလဲကွာ… အရေးထဲ”

စိုင်းလင်းထက် ရှက်ရယ် ရယ်သည်။ နှစ်ဦးသား အနည်းငယ် စိတ်ဖိစီးမှု လျော့သွားကြသည်။ စိုင်းလင်းထက်က မျက်နှာပိုး ပြန်သတ်လိုက်ပြီး သူ၏ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ပြန်အဖတ်ဆယ်ရန် စကားလမ်းကြောင်း လွှဲလိုက်သည်။

“မင်း အရင်ဆုံး နွယ်နွယ့်ကို အဲ့ဒီအတွင်းခံဘောင်းဘီက သူ့ဟာဟုတ်မဟုတ် မေးရမယ်၊ မဟုတ်ဘူးဆိုရင် အခုဖြစ်တဲ့ ကိစ္စကို နွယ်နွယ့်ကို အကုန်မပြောပြနဲ့ဦး၊ တကယ်လို့ သူ့ဟာဟုတ်တယ်ဆိုရင်တော့ မင်း နွယ်နွယ့်ကို အကြောင်းစုံ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြပြီး တိုင်ပင်မှ ဖြစ်တော့မယ်…”

နိုင်မင်းက စိုင်းလင်းထက်ကို အကုန်အစင် ပြောပြတိုင်ပင်ခြင်း မဟုတ်။ သူ အောင်ရဲဝင်းကို နွယ်နွယ့်အယောင်ဆောင်ကာ မြှူဆွယ်ကျီစားနေတာတွေကို စိုင်းလင်းထက် အထင်သေးမှာစိုးသောကြောင့် ချန်ထားခဲ့သည်။

“မင်းကို အကျပ်ကိုင်တဲ့သူက ဘာလို့ မျက်နှာပါပါအောင် မရိုက်ခိုင်းတာလဲ၊ ငါသာဆို အကုန်ကြည့်ချင်မှာပဲလေ… ယောက်ျားပဲ”

“ငါလည်း အဲ့ဒါတော့ မသိဘူး၊ သူ့မှာရှိတဲ့ပုံက နွယ်နွယ့်မျက်နှာပါနေလို့ ထပ်မလိုချင်တာလား၊ နောက်မှ ထပ်တောင်းလာမလား မသိတော့ဘူး”

“နိုင်မင်း… မင်းအခု ရင်ဆိုင်နေရတာ ပေါ့သေးသေးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်မစဉ်းစားနဲ့၊ မင်း ငါ့အပေါ် ပွင့်လင်းဖို့တော့လိုမယ်၊ ငါလည်း နွယ်နွယ့်ဆီက တစ်ခုခု သိရရင် ပြန်ပြောပြမယ်…”

ထိုစဉ် ဖုန်းက Notification ဝင်လာသောကြောင့် စိုင်းလင်းထက် ဖွင့်ကြည့်သည်။ Viber မက်ဆေ့တစ်စောင်၊ နိုင်မင်းထံမှ ဖြစ်နေသည်။ ရှေ့တွင် ထိုင်နေသော နိုင်မင်းကို နားမလည်နိုင်သလို မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ရင်း မက်ဆေ့ကို ဖွင့်လိုက်သည်။

ပါးစပ်မှ အာမေဋိတ်အသံနှင့်အတူ နိုင်မင်းကို တအံ့တဩ ကြည့်သည်။ နိုင်မင်းက ခပ်ပြုံးပြုံး။ စိုင်းလင်းထက်က ပါးစပ်ပြန်ပိတ်ဖို့ မေ့နေသည်။

“ငါက အဲ့လောက်ထိ ပွင့်လင်းပါတယ် လင်းထက်…”

ည (၁၀) နာရီပင် မထိုးသေးဘဲ စိုင်းလင်းထက် အိမ်အပြန်လမ်းကို အရှိန်ပြင်းစွာ မောင်းနေသည်။ လုပ်လေ့လုပ်ထ မရှိဘဲ ဖုန်းကို အင်္ကျီအိတ်ထဲ ထည့်ထားမိသည်။ ဒေါ်လာသန်းချီတန်သော စိန်စီထားသည့် ဖုန်းတစ်လုံးကို လက်ဆောင်ရလိုက်သလို ရင်ဖိုနေသည်။

သူက အရိယာသူတော်စင် မဟုတ်။ သူ မငြင်းဆန်နိုင်။ Temptation ကို သူ တောင့်မခံနိုင်။ တစ်လမ်းလုံး ဘီယာဘယ်နှဘူးမှန်းမသိ မော့သောက်ခဲ့သော်လည်း ရေငတ်မပြေ။ ဖုန်းကို ပြန်ထုတ်မကြည့်သော်လည်း သူ့မျက်လုံးထဲမှာ စွဲထင်ကျန်နေသော မြင်ကွင်း။ နွယ်နွယ်၏ ဓာတ်ပုံ။ နွယ်နွယ်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ဓာတ်ပုံ။

***

တီဗီဇာတ်လမ်းတွဲကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသော မိခင်အတွက် လက်ဖက်သုပ် ပြင်ပေးနေရင်း ဖုန်းဝင်လာသည်။ နွယ်နွယ် ကြည့်လိုက်သော် စိုင်းလင်းထက် ဖြစ်နေသည်။ လက်က ပေရေနေသဖြင့် တံတောင်ဆစ်ဖြင့် မထော်မနန်း busy လုပ်လိုက်သည်။ ည (၁၀) နာရီပင် ခွဲနေပြီ။

လက်ဆေးပြီးနောက် ပြန်ခေါ်ရနိုးနှင့် ချီတုံချတုံဖြစ်နေ၏။ စိုင်းလင်းထက်က သူ့ထံ ရံဖန်ရံခါ အကြောင်းရှာ ဖုန်းဆက်တတ်သော်လည်း အခုလို ညဘက်ကြီးတော့ မဆက်ဖူးပေ။ Busy လုပ်လိုက်မိသဖြင့် သူ့ဘက် ပြန်စခေါ်သင့်သည် မှန်သော်လည်း မိမိကို စိတ်ဝင်စားနေသော သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ဦးကို ဖုန်းပြန်ခေါ်ဖို့ နွယ်နွယ် အနည်းငယ်တော့ တွန့်ဆုတ်နေမိတာ အမှန်ပဲ ဖြစ်သည်။

ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေစဉ်မှာပင် ဖုန်းထပ်မြည်လာ၏။ အိပ်ခန်းထဲသို့ အပြေးတစ်ပိုင်း ဝင်သွားပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။

“ဟယ်လို”

“မနွယ်နွယ်…”

“ကိုလင်းထက်… ပြောလေ၊ ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲဟင်”

“မနွယ်နွယ်… ကျွန်တော့်စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ပေးပါနော်… ဖုန်းမချပစ်ပါနဲ့”

စိုင်းလင်းထက်၏အသံက ကွဲအက်အက်။ သည်လောက်ဆိုလျှင် နွယ်နွယ် သိလိုက်ပြီ။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ရင်း သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချမိသည်။ သို့ရာတွင် စိတ်မကောင်းမိတာက လွဲပြီး ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမျိုးတော့ မဖြစ်။

“မနွယ်နွယ်ကြောင့်… ကျွန်တော် အရမ်းခံစားနေရပြီ…”

သည်စကားများသည် နိုင်မင်းလွင်အလိုဆန္ဒအတိုင်း နွယ်နွယ်၏နှလုံးသားကို လှုပ်နှိုးဖို့ ဗျူဟာကျကျ မြှူဆွယ်ပြောရမည့် ဟန်ဆောင်စကားများ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ယခုစကားလုံးများ၏နောက်ကွယ်တွင် ခံစားချက်အစစ်အမှန်ပါနေသည်။

အလှအပကြောင့် မြင်မြင်ချင်း စိတ်လှုပ်ရှားသော ရင်ခုန်မှု၊ အေးချမ်းသိမ်မွေ့သည့် အမူအရာများအပေါ် တန်ဖိုးထားမြတ်နိုးမှု။ ယခုနောက်ဆုံး အဆုံးစွန် တပ်မက်မှု။ ရန်သူဘုရင်မ၏ နှလုံးသားကို အရယူရမည့်အစား မိမိနှလုံးသားကို ခွဲထုတ်ဆက်သမိသော စိုင်းလင်းထက်၏ အဖြစ်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုလင်းထက်ရယ်… ညကြီးမင်းကြီး”

“မနွယ်နွယ်အမြင်မှာတော့ မနွယ်နွယ်ကို ကျွန်တော်က ကားနဲ့ တိုက်မိတာပေါ့၊ တကယ်တော့ မနွယ်နွယ်က ကျွန်တော့်ကို လာတိုက်တာပါ…”

“ရှင်… ဒါဆို ကျွန်မက လျော်ကြေးလိုချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်ပြီး ကားတိုက်ခံခဲ့တာလို့ ကိုလင်းထက်က စွပ်စွဲချင်တာလား”

စကားလမ်းကြောင်းလွဲသွားအောင် နွယ်နွယ် တမင်ပြောလိုက်သည်။ ပြောပြီးမှ သူများ ခံစားချက်ကို ဟာသလုပ်သလို ဖြစ်သွားမလားဟု စိတ်ထင့်သွားသည်။ စိုင်းလင်းထက်ကတော့ နွယ်နွယ် တကယ်ပင် အထင်လွဲသွားပြီဟု တွေးကာ ပျာပျာသလဲ ဖြေရှင်းရင်း အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြစ်ကုန်၏။

“အဲ့လို ပြောချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး မနွယ်နွယ်… ကျွန်တော်ပြောချင်တာ… မနွယ်နွယ်က ကျွန်တော့်ကို တိုက်ပေးတာ… အဲ… တိုက်မိတာ… ကားကို မဟုတ်ဘူးလေ… ရင်ထဲက…”

“ရပါတယ် ကိုလင်းထက်၊ ကျွန်မ နားလည်ပါတယ်၊ ရှင့်ဆေးဖိုးကို ကျွန်မ ပြန်ပေးပါ့မယ်… ကျွန်မ ဖုန်းချတော့မယ်… ထပ်မဆက်လာပါနဲ့”

နွယ်နွယ် ဖုန်းကိုပိတ်ပြီးသည်နှင့် တစ်ယောက်တည်း ပြုံးရယ်မိသည်။ ကျောင်းသူဘဝကတည်းက အရွယ်စုံ လူမျိုးစုံ ယောက်ျားသားတို့၏ ရည်းစားစကားပြောပုံပြောနည်း ရာချီ၍ ကြုံတွေ့ခဲ့ပြီဖြစ်ရာ ယခုအသက်အရွယ်မှတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အထွေအထူး ရင်ခုန်မနေတာ့။ ပါးစပ်ဟလျှင် ဘာစကားပြောတော့မလဲ သိနေပြီ ဖြစ်၏။

မက်ဆေ့ဝင်လာသဖြင့် ဖုန်းမီးလင်းလာသည်။ ‘Sorry for misunderstanding’ ဟု စိုင်းလင်းထက် စာပို့သည်။ Locked Screen တွင် ပေါ်နေသည့် wallpaper က နိုင်မင်းနှင့်သူ ဘုရားသွားစဉ်က ဓာတ်ပုံ။ သူ နိုင်မင်းအပေါ် သစ္စာမဲ့ရာကျနေပြီလား တွေးသည်။

စိုင်းလင်းထက် တရားဝင်ချစ်ခွင့်ပန်လာမှ နိုင်မင်းကို အသိပေးလျှင် အငုံ့စိတ်ရှိသော နိုင်မင်း စိတ်ထိခိုက်သွားနိုင်သည်။ အခြေအနေမရှုပ်ထွေးခင် နိုင်မင်းကို စိုင်းလင်းထက်အကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်တော့မည်ဟု နွယ်နွယ် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်၏။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၇) +

“အော်… နွယ်က ဒီလောက်အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စကို မောင့်ကို ဖုံးကွယ်ထားတာပေါ့ ဟုတ်လား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ နွယ်… မောင်က အရေးမပါတော့လို့လား…”

ကားမှတ်တိုင်တွင် လမ်းဘေးဈေးသည်များ၏ အသံက ဆူညံနေသည်။ ထိုအသံများကြားမှ နိုင်မင်း၏ ဒေါသသံက ထိုးဖောက်ထွက်လာသည်။

နွယ်နွယ် နိုင်မင်းကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် မပြောပြရဲ။ ကားတိုက်မိသောနေ့က အိမ်အထိ လိုက်ပို့ခဲ့ခြင်းကိုသာ ပြောပြရုံသာ ရှိသေးသည်။ နိုင်မင်းက ဒေါသထွက်နေလေပြီ။ ဒုတိယအကြိမ် စိုင်းလင်းထက်နှင့် အတူပြန်ပြီး မုန့်အတူတူစားခဲ့ခြင်းကိုသာ ပြောလျှင် ဘယ်လောက်ထိ ပေါက်ကွဲမည်မသိ။

“မောင်စိတ်ပူမှာ စိုးတာနဲ့ မပြောမိတာ၊ နွယ် မှားသွားတယ်…”

နိုင်မင်း တကယ်ပင် စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေ၏။ နွယ်နွယ် ဖုံးကွယ်ထားတာကို သိရသောကြောင့် ဟန်ဆောင်စိတ်ဆိုးပြခြင်း မဟုတ်။ နွယ်နွယ်က အမှားကို ရိုးရိုးသားသား ဝန်ခံလိုက်တော့ သူစစ်သော စာမေးပွဲ လွယ်လွယ်နှင့် ပြီးပြတ်သွားသလို ဖြစ်နေသည်။ နွယ်နွယ့်ပခုံးကို ညှစ်ကိုင်ရင်း ဒေါသသံဖြင့် မေးသည်။ နွယ်နွယ် ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း ရှက်လာသည်။

“နွယ် သူနဲ့ တွေ့တာ တစ်ခါတည်းရော ဟုတ်ရဲ့လား… မှန်မှန်ဖြေ…”

‘မှန်မှန်ဖြေ’ဟု မေးသော်လည်း နွယ်နွယ့်ကို ဆက်ပြီး လိမ်ညာနေစေချင်သည်။ ‘ဒီတစ်ခုတော့ ဝန်မခံရဲလောက်ပါဘူး’ဟု နိုင်မင်းတွေး၏။

နွယ်နွယ် ခေါင်းငုံ့ထား၏။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားခြင်းက ပေးသမျှအပြစ်ကို ခံယူတော့မည့်အသွင်။

“နွယ်… သူနဲ့ နောက်တစ်ခေါက် အတူတူ ပြန်ဖြစ်သေးတယ်… မုန့်လည်း အတူတူ…”

နိုင်မင်းလွင် နွယ်နွယ့်ပခုံးကို ဆောင့်တွန်းလွှတ်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်နောက်သို့ယိုင်ကာ ဟန်ချက်ပျက်သွားသည်။ ကားစောင့်နေသောလူအုပ်ထဲတွင် သူတို့ကို အသေအချာကြည့်နေသော အောင်ရဲဝင်းကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် နွယ်နွယ် ပို၍ မျက်နှာပူလာသည်။

“မင်းတော်တော် တတ်နိုင်ပါလားကွ…ဟင်၊ မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်ကလေးလိုလိုနဲ့… သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ညဘက် နှစ်ယောက်တည်း အတူတူလျှောက်လည်တယ်ဆိုတာ…ဒါ သစ္စာရှိတာလား… မင်းတို့ ဘာတွေဖြစ်ကြသေးလဲ… ပြောစမ်း”

နိုင်မင်း၏ ဒေါသက ဟန်ဆောင်ဒေါသမဟုတ်။ နွယ်နွယ် အချိန်တိုတိုအတွင်း လွယ်လွယ်နှင့် ဝန်ခံလိုက်သောကြောင့် သူ့စိတ်ကူးအစီအစဉ်တွေ ပျက်စီးရသဖြင့် တကယ်ပင် ဒေါသကြီးနေခြင်း ဖြစ်သည်။

နွယ်နွယ့်ပခုံးကို နိုင်မင်းက လှုပ်ယမ်းလိုက်တော့ ဝဲနေသော မျက်ရည်များ ပါးပေါ်သို့ စီးကျလာသည်။ နွယ်နွယ် ရှိုက်သံမထွက်ဘဲ အသံတိတ် မျက်ရည်ကျနေသည်။ ဝန်ခံမိတာ မှားသွားပြီလားဟု နွယ်နွယ် မစဉ်းစား။ ဖြစ်သမျှရင်ဆိုင်၍ နိုင်မင်း စိတ်တိုင်းကျ အပြစ်ပေးခြင်းကို ခံယူဖို့ အသင့်ပြင်ထားသည်။

“နွယ် ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ပါဘူး… သူက နွယ့်ကို မှတ်တိုင်မှာ တွေ့လို့ အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာ၊ ညမှောင်လာတော့ နွယ်လည်း ဟိုတစ်ခါကလို ဖြစ်မှာ ကြောက်တာနဲ့ သူနဲ့အတူ ပြန်လိုက်မိတာပါ၊ မောင့်ကို ဖုံးကွယ်ထားမိတာ တောင်းပန်ပါတယ်…၊ အဲ့ဒီအတွက် နွယ့်ကို မောင်ကြိုက်သလို အပြစ်ပေးပါ”

အမှားကို ဝန်ခံတောင်းပန်တတ်သော်လည်း နွယ်နွယ်သည် အသနားမခံတတ်။ ရှင်းပြစကားကို စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း တိုးတိုးမှန်မှန်ပင် ပြောသည်။ နိုင်မင်းကတော့ နွယ်နွယ်က ခြေသလုံးဖက်မတောင်းပန်သ၍ စိတ်ဆိုးပြေမည့်ပုံမပေါ်။

“မင်းတို့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ကြဘူးဆိုတာ ငါ ဘယ်လို ယုံကြည်ပေးရမလဲ… ငါ့ကို အရာရာ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆီက ဘယ်အရာကို ငါက ယုံကြည်ပေးရဦးမလဲ”

နွယ်နွယ် အဝေးကို ငေးကာ ငြိမ်နေသည်။ နိုင်မင်း နွယ်နွယ့်ကို ကြည့်ရင်း သည်အချိန်က ပုံကိစ္စပြောဖို့ အသင့်တော်ဆုံးပဲဟု တွေးလိုက်သည်။ ဖုန်းကို ဖွင့်ပြီး အောင်ရဲဝင်း၏ locker အတွင်းမှ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပုံကို နွယ်နွယ့်ကို ပြလိုက်သည်။

နွယ်နွယ် ပုံကို ကြည့်ရင်းမှ နားမလည်သလို နိုင်မင်းကို မော့ကြည့်သည်။

“အဲ့ဒါ နွယ့်ပစ္စည်းလား”

“မဟုတ်ဘူးလေ၊ မောင် ဒီပုံက ဘယ်ကရတာလဲ၊ ဒါရုံးက locker မဟုတ်လား”

နိုင်မင်း နွယ်နွယ့်ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဤမျှနှင့်ပင် နွယ်နွယ့်မျက်နှာလေးက မီးထွန်းလိုက်သလို ဝင်းပသွားသည်။ မျက်ရည်များကို အမြန်သုတ်လိုက်ပြီး နိုင်မင်းမျက်နှာကို အကဲခတ်၍ အနားကို တိုးထိုင်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို သေချာယူကြည့်သည်။

“ဟုတ်တယ်… ရဲကြီးရဲ့ locker ပဲ၊ သူ့ကို ခိုင်းဖို့ အခန်းထဲ သွားရှာရင်းနဲ့… locker တံခါးက ပွင့်နေလို့ ကြည့်လိုက်တာ၊ နွယ်နဲ့ အတူတူနေတုန်းက ဘောင်းဘီထင်လို့”

“နွယ့်ဟာ မဟုတ်ဘူး မောင်၊ အဲ့ဒီတုန်းက ဘောင်းဘီက ပြန်ဝတ်မရအောင် ညစ်ပတ်နေလို့ ဘီရိုအောက်ဆင့်က အံဆွဲထဲ အသာလေးဖွက်ပြီး ညနေပြန်ခါနီးမှ သွားယူလာခဲ့တာ”

“ဒါဆို နွယ့်ဟာ မဟုတ်တာ သေချာတယ်ပေါ့…”

“သေချာပါတယ်… နွယ့်ဟာကို သူယူသွားရင် ညနေ ပြန်သွားရှာရင် ဘယ်ရှိတော့မလဲ”

နိုင်မင်း တွေးတွေးဆဆ ဖြစ်သွားသည်။ အောင်ရဲဝင်းက မည်သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို locker ထဲ သိမ်းထားတာလဲ ပဟေဠိ ဖြစ်နေသည်။ နွယ်နွယ်က နိုင်မင်းကို တွေနေသည်ကို ကြည့်ပြီး စိုးရိမ်သွားသည်။

“မောင်… နွယ့်ကို ကိုရဲကြီးနဲ့တော့ မသင်္ကာဖြစ်နေတာ မဟုတ်ပါဘူးနော်”

“နွယ်က မဟုတ်ဘူး ငြင်းနေတော့လည်း… မောင်က ဘယ်လိုလုပ် စွပ်စွဲရဲမှာလဲ”

“မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ်၊ နွယ် မောင်နဲ့ချစ်တဲ့အချိန်ကစပြီး တစိမ်းယောက်ျားနဲ့ လွန်ကျူးဖို့ နေနေသာသာ စိတ်ကူးထဲမှာတောင် မသာယာဖူးပါဘူး၊ ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေး… ကျိန်ဆို ကျိန်ရဲပါတယ်”

“တော်ပါတော့ကွာ…”

တခြားယောက်ျားများအတွက် ကျေနပ်စရာကောင်းသည့် ချစ်သူ၏ သစ္စာစကားက သူ့နားထဲ သံရည်ပူ လောင်းထည့်သလို ခံစားနေရသည့်အတွက် နိုင်မင်းကိုယ့်စိတ်ကိုယ် ပြန်အံ့ဩမိသည်။

သူ့အတွင်းစိတ် သရုပ်သကန်မှာ ချစ်သူမိန်းကလေး၏ သစ္စာဖောက်ခြင်းကိုမှ စိတ္တဇဖြစ်နေကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်လာသည်။ လျှပ်ပေါ်လော်လည်သည့် မိန်းကလေးမျိုး၏ သစ္စာမဲ့ခြင်းမဟုတ်၊ အပြစ်ကင်းစင်သော မိန်းမကောင်းလေး၏ ဆန္ဒနောက်လိုက် ဖောက်ပြန်မိခြင်းကို တောင့်တနေမိခြင်း ဖြစ်သည်။

“နွယ့်ကို မောင်ပြောပြမယ်၊ နွယ်က သူများနဲ့ အတူလျှောက်သွားပြီး သာယာနေတဲ့အချိန်မှာ မောင်က သောကအပူမီး တောက်နေရတယ်”

နွယ်နွယ့် မျက်လုံးလေး ဝိုင်းစက်လာသည်။ နွယ်နွယ့်ဘောင်းဘီမဟုတ်လျှင် ပုံကိစ္စ ဖွင့်မပြောရန် စိုင်းလင်းထက်က မှာထားသော်လည်း တစ်ခါတည်းပင် ပြောလိုက်တော့မည်ဟု နိုင်မင်းဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“အဲ့ဒီနေ့က… နွယ်နဲ့ မောင် အတူတူနေတာကို ဓာတ်ပုံရိုက်ယူထားတဲ့သူ ရှိတယ်”

“ဟာ…”

နွယ်နွယ် မျက်နှာကို အကန်ခံလိုက်ရသလို နောက်သို့ လန်သွားသည်။ မျက်နှာက ချက်ချင်းပင် ဖြူဆုတ်သွားသည်။

“အဲ့ဒီလူက မောင့်ဆီကို နွယ့်ပုံ ပို့လာတယ်၊ ပုံကလည်း သိသိသာသာကြီး၊ နွယ် ထဘီ ပြန်မဝတ်ရသေးခင် ရိုက်ထားတဲ့ပုံ… မောင်က အဲ့ဒီလူကို ရဲကြီးလို့ပဲ ထင်တယ်”

နွယ်နွယ် ချက်ချင်းပင် ကြောက်စိတ်ကြောင့် လက်ချောင်းလေးများကုပ်ကာ ယုန်သူငယ်လို တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ နိုင်မင်း၏ အလိုကို လိုက်မိ၍ လိုင်းကားပေါ်တွင် အဖြစ်ဆိုးကြီးနှင့် ကြုံတွေ့ကာ သေရာပါစိတ်ဒဏ်ရာကို ရခဲ့သည်။ ထိုဒဏ်ရာမှ အနာကောင်းကောင်းမကျက်မီပင် သူ့ဆန္ဒကို ရုံးမှာ အတင်းဖြည့်ဆည်းပေးခိုင်းသောကြောင့် ယခုလည်း အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်ရပြန်လေပြီ။

နိုင်မင်းက တတွတ်တွတ် ပြောနေ၏။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နွယ်နွယ့် နားနှစ်ဘက်လုံး အူကာ ဘာကိုမှ မကြားရ‌တော့။ မျက်လုံးပွင့်နေပါလျက် နိုင်မင်းကို မမြင်ရတော့။ အရင်ဆုံး ပြေးမြင်လိုက်သည်မှာ အမေနှင့် မောင်လေး၏ မျက်နှာ။ အင်တာနက်ပေါ်တွင် ဝတ်လစ်စလစ်ပုံများ ပြန့်နှံ့သွားသဖြင့် အရှက်ကွဲရသော မိန်းမငယ်များ။ နွယ်နွယ် ထိုင်လျက် အသက်မဲ့နေသည်။

နွယ်နွယ် အခုလို ဖြစ်နေတာကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတော့ နိုင်မင်း စိုးရိမ်လာသည်။ သူမျှော်လင့်ထားတာက သည်အကြောင်း နွယ်နွယ် သိရတာနဲ့ သူ့ကို စိတ်ဆိုးမည်၊ အော်မည်၊ ငိုမည်။ အလွန်ဆုံး သူ့ကို ပါးရိုက်မည်။ အခု နွယ်နွယ်၏ ပုံစံက အသက်မရှူတော့ဘဲ ဝိဉာဉ်သေသွားသလို ဖြစ်နေသည်။

နွယ်နွယ့်ကို အားကုန် သူလှုပ်ခါသည်။ နွယ်နွယ့်ထံမှ တုန့်ပြန်မှု မရ။ နွယ်နွယ့်လို အရှက်သိက္ခာကြီးသော မိန်းကလေးတစ်ဦးအတွက် အခုထိုးနှက်ချက်က အပြင်းထန်ဆုံး ဖြစ်ကြောင်း နိုင်မင်းကောင်းကောင်း သဘောပေါက်သွားသည်။

“နွယ်… မောင်ပြောတာ ကြားရဲ့လား၊ အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့… မောင်တို့ အတူတူ အဖြေတစ်ခုရှာမှ ဖြစ်မယ်လေ”

နွယ်နွယ့်လက်မောင်းကို သူခပ်စပ်စပ် ရိုက်သည်၊ သုံးလေးချက် ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်လိုက်မှ နွယ်နွယ့်ထံမှ သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် စီးကျလာသည်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းပင် နွယ်နွယ်သည် အသက်ဆယ်နှစ်လောက် အိုစာသွားသည်။

နွယ်နွယ် လေးပင်စွာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ နိုင်မင်း၏ မျက်နှာကို ခံစားချက်ပေါင်းများစွာ ရောထွေးနေသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် ငဲ့ကြည့်သည်။ စိုရွှဲနစ်နေသော မျက်လုံးများတွင် တစ်ကြိမ်မှ မမြင်ဖူးသော တင်းမာမှုကို နိုင်မင်း မြင်လိုက်ရစဉ်တွင် ‘သွားပြီ’ဟု စိတ်ထဲတွင် သိလိုက်သည်။

“နောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ မပတ်သက်ချင်တော့ဘူး”

လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ပြောသော်လည်း နိုင်မင်းနားထဲတွင် ဗုံးခွဲခံလိုက်ရသလိုပင် မြည်ဟည်းသွားသည်။ ‘မောင်’ဟုလည်း မခေါ်။ ‘ရှင်’တွေ ‘ကျွန်မ’တွေလည်း ပြောင်းမသုံး။ စကားကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မပြောတတ်သော နွယ်နွယ့်အတွက် နာမ်စားမပါသော ဤစကားလေးသည် ကွာရှင်းစာချုပ်ထက်ပင် ခိုင်မာလေးနက်ကြောင်း နိုင်မင်း သိသည်။

မှတ်တိုင်မှ နွယ်နွယ် တဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်ထွက်ခွာသွားသည်။ လိုင်းကားမစီးချင်လျှင် တက္ကစီစီးပါဟု နိုင်မင်း လိုက်မပြောရဲ။ သူ့မှာ သတ္တိရော ခွန်အားပါ မရှိတော့။

***

မျက်လွှာချ၍ မျက်ရည်များ တွေတွေစီးကျနေသော မိန်းမချောလေးကို လမ်းပေါ်မှလူများက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်ကာ အကဲခတ်နေကြသည်။ သူတို့ကို နွယ်နွယ် မမြင်။ နွယ်နွယ့်မျက်လုံးထဲတွင် တဝဲလည်လည် မြင်ယောင်နေသည်က ရုံးတွင် သူ့ကို အမြင်တစ်မျိုးဖြင့် ဝိုင်းကြည့်ကြမည့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များ။ ထို့အပြင် ဆွေမျိုးများအလည်တွင် မျက်နှာဖော်မရဲအောင် အရှက်ရကြမည့် မိခင်နှင့် မောင်လေး။ နွယ်နွယ် မခံစားနိုင်သဖြင့် ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်တော့ မျက်ရည်စတို့ မြေပေါ်လွင့်စဉ်ကျသွားသည်။

သူနှင့် ဘယ်လိုမှ မအပ်စပ်သော အဝတ်အစားမျိုးကို ဝတ်ခိုင်းပြီး အကာအကွယ်မဲ့အောင် လုပ်ခဲ့သည့်အတွက် အပျက်မသဖွယ် လူပုံအလယ်တွင် အရှက်ရခဲ့သည်။ အချိန်နေရာမကြည့်ဘဲ ရမ္မက်ဆန္ဒကို ဦးစားပေးကာ ရုံးတွင် အနိုင်အထက်ပြုကျင့်ခဲ့သည့်အတွက် ယခုလည်း သူဘဝ ပျက်ရချေဉီးမည်။ မိမိသိက္ခာကို တန်ဖိုးမထားသော ချစ်သူမျိုးကို အလိုလိုက်မိသည့်အတွက် အရှက်တကွဲ ကိုယ်ကျိုးနည်းရပေတော့မည်။

ရင်ထဲတွင် ပူဆွေးသောက နောင်တမီးတို့ တမြည့်မြည့် လောင်မြှိုက်နေသည်။ နိုင်မင်းကို ရွေးချယ်ခဲ့မိတာ သူ့ဘဝအတွက် အကြီးမားဆုံး မဟာအမှား။ ချို့ယွင်းချက်များနှင့် လူသားကို သနားတတ်သည့်နှလုံးသားက နွယ်နွယ့်အတွက် အားနည်းချက်ပင် ဖြစ်သည်။

နွယ်နွယ် ရည်ရွယ်ရာမဲ့ လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်လိုက်သည်။ ရှေ့တွင် သူဖုန်းစား မိန်းမတစ်ယောက်။ သားငယ်လေးကို ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး ခွက်တစ်လုံးကို ရှေ့မှာချထား၏။ ညာလက်က တံတောင်ဆစ်အောက်မှ ပြတ်နေသည်။

နွယ်နွယ် မျက်ရည်များကို လက်ဖြင့်သုတ်ဖယ်လိုက်ပြီး တက္ကစီတစ်စီးကို လက်ပြတားလိုက်၏။ သူ့မိုက်ပြစ်ကို မိခင်နှင့် မောင်လေးတို့ မခံစားစေရ။ အရာရာကို သူတစ်ဦးတည်း ခါးစည်းခံမည်။

အကြိမ်ကြိမ်ဦးချနေသော သူဖုန်းစားမိန်းမ၏ခွက်ထဲတွင် နွယ်နွယ့်အိတ်ထဲပါသမျှ ပိုက်ဆံကျန်ခဲ့သည်။ နိုင်မင်းအပေါ်ထားခဲ့သည့် ချစ်စိတ်တို့ကတော့ လမ်းမပေါ်တစ်လျှောက် ဖရိုဖရဲ ပြန့်ကြဲလျက်။

***

စိုင်းလင်းထက် ထိုင်နေကျ ကမ္ဘာအေးဘုရားလမ်း ရွှေလီအကင်ဆိုင်ထဲ ရောက်ပြီးခါမှ နိုင်မင်းလွင်က ကန်ပေါင်ပေါ်တက်ခဲ့ဟု ဖုန်းဆက်လာသည်။ နိုင်မင်းလွင်ကို တွေ့တွေ့ချင်းပင် ပြဿနာအကြီးအကျယ် တက်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။

“မင်း ပုံရိုက်ပြီး ပေးလိုက်ရတာရော… သူ့ကို ပြောပြဖြစ်လိုက်လား”

နိုင်မင်းလွင် ခေါင်းကို ယမ်းသည်။ ဆံပင်များကို ထိုးဖွနေကာ နီနေသော နှာခေါင်းကို အကြောင်းမဲ့ ပွတ်နေသည်။ မျက်လုံးများကလည်း မို့ကာ နီရဲနေသည်။

“အဲ့ဒီအချိန်မှာ ပုံပေးလိုက်ရတာပါ ငါပြောမိရင် သူ တစ်ခါတည်း သတ်သေသွားလိမ့်မယ်”

“အေး… နွယ်နွယ်က အရှက်အကြောက် အရမ်းကြီးတာ၊ ဒီလို မိန်းကလေးကိုမှ မင်းက ရုံးမှာ လုပ်ရတယ်လို့ကွာ၊ ငါတွေးကြည့်လို့တောင် မရဘူး၊ အဲ့လောက်ပဲ မင်းက အဆင်အခြင်နည်းလား”

စိုင်းလင်းထက် မျက်နှာမှာ နိုင်မင်းထက်ပင် သုန်မှုန်နေသည်။ တကယ်ဆိုလျှင် နိုင်မင်းနှင့်နွယ်နွယ် ပြတ်သွားသည်ကို ဝမ်းသာရမည့်အစား နွယ်နွယ်မျက်ရည်ကျရသည်ဟူသောစကားနှင့်ပင် စိတ်က လက်မခံနိုင်ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်၏။

“အေး… ငါမှားသွားတယ် လင်းထက်ရာ… ငါက ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ်ရတဲ့ thrill လိုချင်တာနဲ့ မိုက်ကန်းလိုက်မိတာ”

မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း နိုင်မင်းလွင် ကန်ရေပြင်ကို ငေးနေသည်။ သူ့မျက်လုံးများက ကြောင်စီစီ။ ရည်းစားနှင့်ပြတ်ထားသော ရုပ်ထက် ကြိုးမိန့်ကျထားသော အကျဉ်းသားရုပ်ပေါက်နေသည်။

နိုင်မင်းလွင် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက်ကိုတော့ သူမကြည့်။

“ဒီထက်ဆိုးတာ ရှိသေးတယ်၊ မင်းနဲ့သူနဲ့စတွေ့ပြီး သိပ်မကြာခင် ငါတို့ ရုံးပိတ်ရက်တစ်ရက် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြသေးတယ်၊ အဲ့ဒီနေ့မှာ…”

နွယ်နွယ်ကို sexy ဆန်ဆန် အတင်းဝတ်ခိုင်းပြီး တစ်ယောက်တည်း ပြန်ခိုင်းလိုက်သဖြင့် လိုင်းကားပေါ်တွင် ကြုံခဲ့ရသော ကိစ္စကို နိုင်မင်းပြောပြလိုက်သည်။

ရင်ဖွင့်လိုက်ရသဖြင့် နိုင်မင်းစိတ်ထဲတွင် အနည်းငယ် သက်သာသလို ရှိသော်လည်း စိုင်းလင်းထက်၏ မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ကြက်သီးထသွားသည်။

စိုင်းလင်းထက်က အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ဒေါသစိတ်ကြောင့် ဖြူတစ်ခါ နီတစ်လှည့် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကို စက်ဆုပ်စရာ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်လို ကြည့်နေသည်။

“လင်းထက်… ဒေါသမထွက်ပါနဲ့… ငါ့ရောဂါ ငါသိတယ်။ ငါ့စိတ်က ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး။ တခြားယောက်ျားတွေက သူ့ကို ပြစ်မှားနေတာကို သဝန်လည်း တိုတယ်၊ သူများ ဖောက်ပြန်နေမလားလို့ သံသယဖြစ်နေရတာကိုလည်း စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်။ ငါ့ကိုယ်ငါလည်း နားမလည်ဘူး”

စိုင်းလင်းထက် မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ နိုင်မင်း၏ မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ဆွဲထိုးရမလား၊ စိတ်ရောဂါကုဆရာဝန်ဆီ ပို့ရမလား သူမဝေခွဲတတ်တော့။

“ငါက တစ်ခါတလေ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သိမ်ငယ်စိတ်ဝင်တယ် မင်းသိလား။ သူ့အနားမှာ ဝဲနေတဲ့ ယောက်ျားတွေက အခုထိ အများကြီး၊ ငါ့ထက် အဘက်ဘက်က သာတဲ့သူတွေကလည်း အများကြီး၊ ဒါတွေကို သူသိရဲ့သားနဲ့ ငါ့လို ကားတစ်စီးတောင် မပိုင်တဲ့ကောင်ကို ဘာလို့ ဆက်တွဲနေရတာလဲ… ငါ့လို စိတ်မမှန်တဲ့ကောင်ကို ဘာလို့ ဆက်ပြီး အနွံတာခံ ချစ်နေရတာလဲ…”

“သူက ဒါတွေ မမက်လို့ပေါ့၊ မင်းကို သူ တကယ် ချစ်လို့ပေါ့”

“ဟုတ်တယ်… ငါ သူနဲ့မတန်ဘူးကွာ။ ငါ သူ့ကို အရမ်း အနိုင်ကျင့်ခဲ့မိတယ်။ ငါလေ သူ့ကို ဖောက်ပြန်စေချင်တာလား၊ မဖောက်ပြန်စေချင်တာလား ငါ့ကိုယ်ငါ မဝေခွဲတတ်တော့ဘူး”

“မင်းက ကြွေရုပ်ကလေးလို လှပြီး အပြစ်ကင်းတဲ့ မိန်းကလေးကို အပျက်မ မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဖျက်ဆီးချင်နေတာ၊ မင်းလုပ်ရပ်တွေက အင်မတန် အော့နှလုံးနာစရာကောင်းတယ်”

စိုင်းလင်းထက်က အပြစ်တင်သော စကားလုံးများကို သကာမဖုံးဘဲ နိုင်မင်းမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး တည့်တည့်ပင် ပစ်လွှတ်၏။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူများအတွဲကြား ဝင်ပါဖို့ စိတ်ကူးမရှိသော်လည်း နိုင်မင်းလွင်၏ကိစ္စက သူနှင့်လည်း ပတ်သက်နေသည်။

“လင်းထက်… ငါ တစ်ခါတည်း ပြောပါရစေ၊ မင်းကို အကူအညီတောင်းထားတဲ့ ကိစ္စကိုလည်း ငါ ရုပ်သိမ်းပါတယ်၊ သူ့အတွက် စိတ်ဒဏ်ရာတစ်ခု ထပ်မရစေချင်တော့ဘူး”

သည်တစ်ခါ ငြိမ်ကျသွားသူက စိုင်းလင်းထက်ပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် အုံ့ပုန်းခံစားနေတာထက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိခြင်းက ပြဿနာများကို အတူတကွ ရင်ဆိုင်နိုင်မည်ဟု စိုင်းလင်းထက် တွေးမိသည်။

“အဓိပ္ပာယ်မရှိတဲ့ ရူးကြောင်ကြောင်ကစားပွဲကို ရုတ်သိမ်းလိုက်တဲ့အတွက် ငါ ဝမ်းသာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါလည်း ဝန်ခံစရာရှိတယ် သူငယ်ချင်း။ ငါက နွယ်နွယ့်ကို တကယ် ချစ်နေပြီ”

စိုင်းလင်းထက် မျှော်လင့်ထားသလို နိုင်မင်းက အံ့ဩဟန်မပြ။ မော့တောင်မကြည့်ဘဲ အသိအမှတ်ပြုကြောင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ နိုင်မင်းအတွက် မထူးဆန်း။ နွယ်ရတီသန့်နှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံရသူတိုင်းသည် နွယ်ပင်တွေ၏ ရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့မှုကို မလူးသာမလွန့်သာ ခံကြရစမြဲ။ သူတို့ကြားမှ အဖြစ်အပျက်များကြောင့် စိုင်းလင်းထက်၏ စွဲလမ်းငြိတွယ်မှုက သူများတွေထက်ပိုပြီး ခိုင်မာအမြစ်တွယ်နေမည်ကို နိုင်မင်း သိပြီးသားဖြစ်၏။

“ဒါပေမယ့် မင်းစိတ်ချပါ… မင်းတို့ အခုလို ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ ငါ ကြားဝင်ပြီး အခွင့်ကောင်း မယူပါဘူး”

စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာကို နိုင်မင်း သေချာကြည့်သည်။ ခံစားချက်များကို မျိုသိပ်ပြီးမှ သည်စကားကို အတော်ပင် ကြိုးစားပြောရကြောင်း နိုင်မင်း ရိပ်မိသည်။

“နွယ်နွယ့်ကို ငါချစ်မိတာ မင်းဟိုပုံမပြခင်ကတည်းကပါ၊ အခုမင်းတို့ အခြေအနေအရ အဲ့ပုံကို ငါဆက်ပြီး သိမ်းထားလို့ မသင့်ဘူးထင်တယ်”

“မင်းဖျက်ချင်တဲ့အချိန်ဖျက်ပါ၊ မင်းက နွယ်နွယ့်အပေါ် တကယ်ချစ်ပြီး ဒုက္ခမပေးမှန်း သိနေလို့လည်း ငါက ပြတာပါ”

နိုင်မင်းလွင်က စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာကို အကဲခတ်သလို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် မရဲတရဲ ပြောသည်။

“ပြီးတော့… စိတ်တော့မဆိုးနဲ့ကွာ၊ အဲ့လို ပြလိုက်ရတာ ငါ့ရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့စိတ်ရောဂါလည်း ထွက်ပေါက်ရတယ် သူငယ်ချင်း၊ ပြောရရင် Milverton ဆိုတဲ့ကောင် ပေါ်လာတာ ငါ့စိတ်ရိုင်းကို အသက်သွင်းလိုက်သလိုပဲ”

စိုင်းလင်းထက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်ချလိုက်သည်။ နိုင်မင်းဘက်လှည့်ပြီး တင်းတင်းမာမာ ပြော၏။

“မင်းရဲ့စိတ်ထွက်ပေါက်ကို နွယ်နွယ့်ပုံနဲ့ မရှာပါနဲ့တော့လားကွာ… ဘယ်သူ့ကိုမှ ထပ်မပြနဲ့တော့”

“Milverton ဆိုတဲ့ကောင်က ဘယ်အချိန် ထပ်ပေါ်လာဦးမလဲ မသိဘူး။ လင်းထက်… ငါသူ့အနားမရှိနိုင်တော့တဲ့အချိန်မှာ မင်းသူ့ကို စောင့်ရှောက်ပေးနိုင်မလား”

နိုင်မင်း စိုင်းလင်းထက်ကို မကြည့်ဘဲ နှေးကန်စွာ မေးသည်။ စိုင်းလင်းထက် ပြန်မဖြေ။ သက်ပြင်းချရင်း အဝေးသို့ မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။

နိုင်မင်းက လေးလေးနက်နက် ထပ်ပြောသည်။

“တကယ်လို့ မင်းတို့ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားရင်တောင် ငါမကန့်ကွက်ဘူး သူငယ်ချင်း၊ နွယ်နွယ်က မင်းလို သူ့တန်ဖိုးကို နားလည်တဲ့သူနဲ့ပဲ ထိုက်တန်တာပါ။ အခုလည်း ငါ့အပြစ်တွေအတွက် ငါခံရတယ်လို့ပဲ သဘောထားပါတယ်”

စိုင်းလင်းထက် နိုင်မင်းကို ဆွဲထူလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား ကားပါကင်ဆီသို့ လေးဖင့်စွာ လှမ်းလျှောက်သွားကြသည်။

ကားပေါ်တွင် စကားထပ်မပြောဖြစ်ကြ။ နိုင်မင်း တစ်လမ်းလုံး မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ လိုက်လာသည်။ ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်ပြည့်သောနေ့က အထိမ်းအမှတ်အနေနှင့် နွယ်နွယ်လက်ဆောင်ဝယ်ပေးထားသော နာရီကို မဝတ်ဘဲ လက်ထဲတွင် ဆုပ်ကိုင်ထား၏။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine MM Erotica MM Erotica Authors and Fans

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၈) +

စိုင်းလင်းထက်နှင့် နွယ်နွယ် ပြတ်သွားကြောင်း ရက်ပိုင်းအတွင်းပင် တစ်ရုံးလုံး သိသွားသည်။ အားလုံးက တအံ့တဩနှင့် စုတ်သပ်ကြသည်။ ဝမ်းသာသူကတော့ အောင်ရဲဝင်း တစ်ယောက်တည်း။ နိုင်မင်းလွင်လိုကောင်ကို ကြိုက်မိ၍ နွယ်နွယ် လူပုံအလယ်မှာ အအော်ခံရတာ ဖြစ်၏။ သူသာ နွယ်နွယ့်အချစ်ကို ရလျှင် ဘုရင်မတစ်ပါးလို အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်ကာ ဖူးဖူးမှုတ်ထားမှာ ဖြစ်သည်။

အောင်ရဲဝင်းက အခွင့်အရေးသာပြီဟု ထင်ပြီး အနားကပ်တိုင်း နွယ်နွယ့်မျက်နှာတွင် တုန်လှုပ်စိုးရွံ့ပုံ ပေါ်နေသည်။ အရင်လို ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် မရှိ။ ‘ဧကန္တတော့ ငါ့ကို ပုံတွေပို့ပေးတာ နိုင်မင်းလွင် သိသွားပြီ ထင်တယ်’ ဟု အောင်ရဲဝင်း တွေးသည်။ သူတို့ ရန်ဖြစ်တဲ့နေ့ကတည်းက ညဘက် နွယ်နွယ်က ပေါ်မလာ။ သူ့ကိုလည်း စာမပြန်တော့။ သူ့ကို ပုံတွေပို့ပေးတာ နိုင်မင်းလွင် သိသွားလို့ ပြတ်တာ ဖြစ်နိုင်သည်၊ သူ့ဘက်က ကြိုးစားရန်သာ လိုတော့သည်ဟု တစ်ဘက်သတ် ကောက်ချက်ချကာ ပျော်နေသည်။

နိုင်မင်းလွင်၏ မျက်နှာကတော့ အပူသည်ရုပ် အပြည့်ထွက်နေသည်။ အခြေအနေကို ရိပ်မိသော မန်နေဂျာကိုချမ်းအေးမင်းက နိုင်မင်းလွင် စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်စေရန် လှည်းကူးရှိ Supplier ကုမ္ပဏီတစ်ခု၏ ပစ္စည်များကို Visual Inspection လုပ်ရန် လွှတ်လိုက်သည်။

ကိုချမ်းအေးမင်း၏ စေတနာကို နိုင်မင်းလွင် ကျေးဇူးတင်ရခက် ဒေါသထွက်ရခက် ဖြစ်နေ၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့ကို လိုက်ပို့ရန် ကိုချမ်းအေးမင်း စီစဉ်ပေးသော ဒရိုင်ဘာမှာ အောင်ရဲဝင်း ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။

ကားစထွက်ပြီး အတော်ကြာသည်အထိ စကားမပြောဖြစ်ကြ။ နိုင်မင်းလွင်က မျက်မှောင်ကိုကြုတ်၍ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသည်။ အောင်ရဲဝင်းက ထုံးစံအတိုင်း အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ။

“ညီလေးနဲ့နွယ်နွယ် ဘာဖြစ်လို့ ပြတ်သွားကြတာလဲ”

နိုင်မင်းလွင်က အောင်ရဲဝင်းဘက်ကို ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်းက စပ်ဖြဲဖြဲ။ သည်မျက်နှာရူးကို နိုင်မင်းလွင် ဒေါသဖြစ်လာသည်။

“ဘာကြောင့်ပြတ်ပြတ်ပေ့ါဗျာ။ သူများအတွင်းရေး လိုက်မစပ်စုတာ ကောင်းမယ် ကိုရဲကြီး”

စကားထပ်မရှည်အောင် နိုင်မင်းလွင်က ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သော်လည်း အောင်ရဲဝင်းက နာပုံမရ။

“ညီလေးကလဲကွာ… စိတ်မကြီးပါနဲ့။ နွယ်နွယ်လည်း စိတ်ကြီးတယ်နော်၊ မထင်ရဘူး။ စိတ်ကြီးတဲ့သူချင်းဆိုတော့ အဆင်မပြေဘူးကွ။ Finance က သန္တာထွေးဆို အေးလည်းအေးတယ်၊ ညီလေးနဲ့အဆင်ပြေမှာ သေချာတယ်”

“ခင်ဗျားက နွယ့်အကြောင်း ဘယ်လောက်သိလို့ ဝင်ပြောနေတာလဲ”

“ညီမလေးနဲ့ အစ်ကိုနဲ့က ညီလေးအလုပ်မဝင်ခင်ကတည်းက သိတာလေ။ ညီမလေး အလုပ်လာလျှောက်တုန်းကလည်း အစ်ကိုပဲ ကူညီပေးလိုက်ရတာ”

“ဘာကို ကူညီပေးတာလဲ၊ အပေါက်စောင့်ရင်း ရုံးခန်းလိုက်ပို့ပေးတာလား”

ကားက ကျွီကနဲ အသံရှည်ဆွဲကာ ထိုးရပ်သွားသည်။ ကတ္တရာလမ်းနှင့် ကားတာယာပွတ်ဆွဲသံ၊ နောက်မှကားများ ဟွန်းကို တပွမ်ပွမ် ဖိတီးသံ၊ ဘေးမှကျော်တက်ရင်း သူတို့ကို ဆဲဆိုသွားကြသော အသံများ အစဉ်အတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ နိုင်မင်းလွင် မြင်နေရတာ မီးတဝင်းဝင်းတောက်နေသော အောင်ရဲဝင်း၏ မျက်လုံးများ။

နိုင်မင်းလွင်ကလည်း ရန်ဖြစ်ရမှာ ကြောက်တတ်သော ယောက်ျားမျိုးမဟုတ်သည့်အတွက် အောင်ရဲဝင်း၏ ဒေါသအကြည့်ကို ခပ်တင်းတင်းပင် ပြန်ကြည့်နေသည်။ သို့သော်လည်း အောင်ရဲဝင်းလို ရူးပေါပေါလူ၏ ဤမျှ ဒေါသပေါက်ကွဲခြင်းကို သူမမျှော်လင့်ထားမိတာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။

လမ်းမအလယ်ကြီးတွင် ထီးထီးကြီး ရပ်တန့်နေသော သူတို့ကားကို ကားများစွာ ကျော်တက်သွားကြသည်။ အနည်းငယ်ကြာတော့မှ အောင်ရဲဝင်းက ဘာမှမဖြစ်သလို မျက်နှာလွှဲပြီး ဂီယာပြန်ထိုးလိုက်သည်။

“အေးပေါ့ ညီလေးရာ၊ အစ်ကိုနဲ့ ညီလေးက တကယ်တော့ အပေါက်စောင့်ချင်း အတူတူပဲ မဟုတ်ဘူးလား”

နိုင်မင်းလွင် မျက်နှာရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြန်ပက်စရာစကား သူ့မှာ ချက်ချင်း ရှာမတွေ့။ လက်သီးနှင့် ဆွဲထိုးရန်သာ ကျန်တော့သည်။ အောင်ရဲဝင်းက လီဗာကို ဆောင့်နင်းကာ ကားကို မတရားမောင်း၏။

နိုင်မင်း Inspection စစ်ပြီး၍ ရန်ကုန်ရုံးပြန်ရောက်သည်အထိ ဒေါသက မပြေ။ ဖေ့ဘုတ်တွင် သူနှပ်သမျှ ခံနေရသူ အရူးအပေါက အခု သူ့ကို လူပါးဝစကား ပြောနေသည်။ သည်အတိုင်းတော့ မကျေနပ်နိုင်။ အောင်ရဲဝင်းကို တစ်ခုခု ပြန်လုပ်ရမှ သူကျေနပ်နိုင်မည်။

***

သို့သော် သူ့ထက် အောင်ရဲဝင်းက တစ်ကွက်သာသွားသည်။ လှည်းကူးတွင် နိုင်မင်းလွင်က Inspection သေချာမလုပ်ဘဲ စစ်ဆေးပြီးစီးကြောင်း လက်မှတ်ထိုးပေးခဲ့ကြောင်း ကိုချမ်းအေးမင်း သိသွားတော့သည်။

ကိုချမ်းအေးမင်းက နိုင်မင်းလွင်ကို Warning Letter ထုတ်သည်အထိ အရေးယူပြီး ပြင်းထန်စွာ ဆူပူလေရာ နိုင်မင်းလည်း ခေါင်းငုံ့ခံနေရတော့သည်။ သူ့ကို တိုင်တန်းသူမှာ အောင်ရဲဝင်းကလွဲ၍ တခြားမည်သူမှ မဖြစ်နိုင်။ သည်အရူးအပေါကို ပညာပေးမှ ဖြစ်တော့မည်ဟု နိုင်မင်း ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ နိုင်ကွက် သူ့မှာ ရှိသည် မဟုတ်ပါလော။

နွယ်နွယ့်အကောင့်ကို နိုင်မင်း ပြန်ဝင်ကြည့်ရာ ပတ်စဝတ် မပြောင်းထားကြောင်း တွေ့ရသဖြင့် ဝမ်းသာသွားသည်။ ခါတိုင်းလိုပင် Secret Conversation ဖွင့်ကာ အောင်ရဲဝင်းထံသို့ စာပို့လိုက်၏။ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ်နှင့် စကားမပြောရတာကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဝမ်းသာအားရ စာပြန်ရှာသည်။

(ညီမလေး ပျောက်နေတာ ကြာပြီနော်၊ အစ်ကို့ကို မခင်တော့လို့လား)

(မခင်တာထက် စကားမပြောသင့်တော့ဘူး ထင်လို့)

(ဘာလို့လဲ ညီမလေးရယ်)

(နွယ်နွယ်က အခုဆိုရင် ချစ်သူမရှိတော့ဘူး၊ လွတ်လပ်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ။ ကိုရဲကြီးက မိန်းမနဲ့ဆိုတော့ မသင့်တော်ဘူးလေ၊ ကိုရဲကြီးသာ လွတ်လွတ်ကင်းကင်းဆိုရင် လူပျိုမဟုတ်လည်း နွယ်နွယ်က လက်ခံမှာပါ)

နိုင်မင်းက လိုရင်းကို တိုက်ရိုက် ပြောချလိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ နွယ်နွယ့်အပေါ် အရူးအမူး စွဲလန်းစိတ်ကို အသုံးချပြီး ပညာပေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

အောင်ရဲဝင်းသာ နွယ်နွယ်က အတည်ပြောသည်ဟုထင်ပြီး မိန်းမနှင့်ကွာရှင်းခဲ့လျှင် နွယ်နွယ့်ကိုလည်း မရ၊ မိန်းမနှင့်လည်း ကွဲကာ မျောက်သစ်ကိုင်းလွတ် ဖြစ်မည်။ အကယ်၍ မိန်းမနှင့်မကွဲခဲ့လျှင်တောင် ဘဝတွင် နောင်တကြီးနှင့် မပြတ်မသား ခံစားရစေရန် ရည်ရွယ်၍ ချက်ကောင်းကို ချိန်ရွယ်ပစ်ခတ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေ၏။

အောင်ရဲဝင်း အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ စာပြန်လာ၏။

(ကိုရဲကြီး အရင်က ပြောဖူးပါတယ်၊ နွယ်နွယ်သာ လက်ခံမယ်ဆိုရင် ကိုရဲကြီး နွယ်နွယ့်အနားမှာပဲ နေမယ်လို့)

မြားချက်ကား အောင်ရဲဝင်း၏ ရင်ကို တည့်တည့်ထိမှန်ကြောင်း သိသွားသည်နှင့် နိုင်မင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ချလိုက်သည်။

(အကြာကြီး စဉ်းစားချိန် မရှိဘူး ကိုရဲကြီး၊ နွယ်နွယ့်ကို တကယ်လိုချင်ရင် သုံးလေးလအတွင်း ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ဖြစ်အောင် လုပ်ထားပါ၊ မဟုတ်ရင် နွယ်နွယ် လက်မခံနိုင်ဘူး)

(ညီမလေးဘက်က သေချာရဲ့လား၊ ကိုရဲကြီးဘက်ကတော့ ဘာမဆို ရင်ဆိုင်ဖို့ အဆင်သင့်ပဲ၊ ညီမလေးကို ချစ်လို့)

(နွယ်နွယ်ကတော့ ကိုရဲကြီး ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ဖြစ်ပြီးမှ အဖြေပေးနိုင်မယ်)

(ဒါဆိုရင်လည်း ကိုရဲကြီး ကြိုးစားရတာ အားရှိအောင် ပုံလေးပို့ပေးပါလားနော်)

နိုင်မင်း တွေဝေသွားသည်။ နွယ်နွယ် စိတ်ဒုက္ခရောက်အောင် သူထပ်မလုပ်ချင်တော့။ ထို့အပြင် နွယ်နွယ့်ပုံကို ဘယ်သူ့ကိုမှ ထပ်မပြရန် စိုင်းလင်းထက်ကို သူကတိပေးခဲ့သည်။ တစ်ဘက်မှာလည် အောင်ရဲဝင်းကို ကလဲ့စားချေရန် သူ့အတွက် အရေးကြီးနေသည်။

(ညီမလေးရယ် ကိုရဲကြီးက တကယ်ချစ်လို့ တောင်းတာပါ။ အရင်လို ခဏလေးနဲ့ ပျက်မသွားအောင် အပိုင်ပေးနော်၊ ကိုရဲကြီး အမြဲတမ်း ကြည့်နေမယ်၊ ပြီးတော့ ညီမလေးနဲ့ နီးစပ်အောင် ကြိုးစားမယ်)

နိုင်မင်း လက်တွန့်နေသည်။ Milverton ကို ပို့ပေးဖူးသော လည်ပင်းမှ ပေါင်အလယ်ထိ ပါသော ပုံကို ထုတ်ကြည့်ပြီး ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ကလဲ့စားချေချင်စိတ်က လွမ်းမိုးနေသဖြင့် နိုင်မင်းလည်း ကတိကို ဖျက်ကာ အောင်ရဲဝင်းထံသို့ ထိုဝတ်လစ်စလစ်ပုံကို ပို့ပေးလိုက်တော့သည်။

(ညီမလေး… နွယ်နွယ်… နို့ကြီးတွေက လှလိုက်တာကွာ… ကိုရဲကြီး စို့ချင်လိုက်တာ… နွယ်နွယ့်အဖုတ်ကြီးကလည်း ဖောင်းနေတာပဲနော်…)

အောင်ရဲဝင်း၏ ညစ်ညမ်းစကားများကို နားထောင်ရင်း နိုင်မင်းလွင် လိင်စိတ်များ တရှိန်ရှိန် တက်လာပြန်သည်။ မိမိချစ်သူဟောင်းကို ရဲရဲတင်းတင်း ညစ်ညမ်းစွာ သားပြောမယားပြော ပြောနေသည်ကို ကိုယ်တိုင် ကြုံတွေ့နေရသည်။

ထိုစကားများကို နွယ်နွယ်သာ ကြားပါက ဘယ်လောက်ရှက်ရှာမလဲ ဟုတွေးရင်း အခွင့်အရေးသာရလျှင် အောင်ရဲဝင်းတစ်ယောက် နွယ်နွယ့်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆက်ဆံမည်ကို မြင်ယောင်မိပြီး စိတ်လှုပ်ရှားမှုက အရှိန်မြင့်တက်လာသည်။

(စကားနဲ့ပြောမနေပါနဲ့ နွယ်နွယ်နားရှက်တယ်၊ နွယ်နွယ့်ကို တကယ်လိုချင်ရင် ကိုရဲကြီး ကြိုးစားပေါ့)

(ညီမလေးကို လိုချင်ရုံမကဘူး၊ လိုးချင်နေတာ သိလား၊ ညီမလေးရော ကိုရဲကြီး လိုးတာ ခံချင်လား)

‘အင်း’ ဟု စာပြန်ပြီးသည်နှင့် နိုင်မင်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားပြန်သည်။ တစ်ဘက်မှလည်း အောင်ရဲဝင်းက လုံချည်တစ်ခုလုံး ပေကျံနေသာ ပုံကို ပို့လာသည်။

နိုင်မင်း အမောဖြေရင်းနှင့်မှ ယောက်ျားအချင်းချင်း ချတ်ပြီး အထွတ်အထိပ်ရောက်နေကြသောအဖြစ်ကို တွေးမိပြီး ရယ်ချင်လာသည်။ တကယ်တော့ အောင်ရဲဝင်းအပေါ်ရှိသော ကလဲ့စားချေချင်စိတ်နှင့် နွယ်နွယ်၏ အဝတ်ဗလာခန္ဓာကိုယ်ကို အခြားယောက်ျားတစ်ဦးက တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး ပြစ်မှားသည်ကို အရသာခံချင်သောမသိစိတ်က သူ့ကို လွှမ်းမိုးနေခဲ့ခြင်းသာ။

နွယ်နွယ့်ဝတ်လစ်စလစ်ပုံကို ကြည့်ခွင့်ရသောသူမှာ နွယ်နွယ့်ကို နေ့စဉ်တွေ့မြင်ဆက်ဆံနေသောသူ ဖြစ်နေခြင်းက ပို၍ နိုင်မင်းအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အောင်ရဲဝင်းသည် နွယ်နွယ့်ကို အပိုင်ရမည်ဆိုပါက မိန်းမနှင့် ကွာရှင်းဖို့ နောက်မဆုတ်တမ်း ကြိုးစားတော့မည် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ကြိုးစားအောင်လည်း အကြီးမားဆုံး တွန်းအားကို နိုင်မင်းက ပေးခဲ့လိုက်ပြီ ဖြစ်လေသည်။

***

“မင်းတို့ လှည်းကူး သွားတဲ့နေ့က ရဲကြီးက ကားကို ပရမ်းပတာ မောင်းတယ်ဆိုတာ ဟုတ်လား”

ကိုချမ်းအေးမင်းက သူ့ကို ထုံးစံအတိုင်း အေးတိအေးစက် ကြည့်နေသဖြင့် နိုင်မင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ သူ ပြန်မတိုင်ဘဲနှင့် သည်ကိစ္စကို ကိုချမ်းအေးမင်း ဘယ်လို ပြန်သိသွားသလဲ စဉ်းစားလို့ မရ။ အောင်ရဲဝင်းကလည်း သူချောက်ကျမည့်ကိစ္စ သူထုတ်ပြောမည်မဟုတ်။ ကိုချမ်းအေးမင်းရုံးခန်းထဲ တစ်လအတွင်း နှစ်ကြိမ်ရောက်ရခြင်းမှာ သူ့အတွက် အလားအလာမကောင်း။

“အေး… ပြန်မဖြေတော့ ဟုတ်တယ်လို့ပဲ ငါ ယူဆလိုက်မယ်။ မင်းတို့ ဘာအတွက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ကြတာလဲ…”

“ကျွန်တော်တို့ ရန်မဖြစ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် စတာလွန်သွားလို့ ကိုရဲကြီးက စိတ်ဆိုးသွားတာပါ”

“မင်းက စတာလား၊ သူက စတာလား။ နိုင်မင်း… မင်းက အဲ့လို သူများကို မခံချင်အောင် စတတ်တဲ့ type မဟုတ်ပါဘူး”

နိုင်မင်းလွင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်နေ၏။ ကိုချမ်းအေးမင်းက ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် စားပွဲမှ ထသွားသည်။ ဝန်ထမ်းအချင်းချင်း ရန်ငြှိုးမထားသည့်ပုံစံဖမ်းမှ အထက်လူကြီးက အမြင်ကြည်မည်ဖြစ်ကြောင်း နိုင်မင်းလွင် သဘောပေါက်သည်။

“မင်းတို့ ပြဿနာတက်ကြတာ နွယ်နွယ်နဲ့ မင်းနဲ့ ပြတ်သွားတဲ့ အကြောင်းအရင်းနဲ့ ပတ်သက်လား”

နိုင်မင်းလွင် ဖျဉ်းကနဲ ကြက်သီးထသွားသည်။ ထိုင်ခုံနောက်ကို မသိမသာမှီရင်း ကြမ်းပြင်ကို အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။

“မဟုတ်ပါဘူး တခြားကိစ္စပါ၊ ဘောလုံးပွဲအကြောင်း ငြင်းရင်းနဲ့…”

“ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ပြဿနာတွေကို ငါ ဝင်မပါဘူး။ အခုက မင်းတို့ သုံးယောက်စလုံးက ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းတွေလည်း ဖြစ်နေတယ်၊၊ ပြီးတော့ အလုပ်ချိန်တွင်းမှာ ရန်ဖြစ်တယ်။ တစ်ယောက်က အလုပ်ကို ပစ်စလက်ခတ်လုပ်ပြီး တစ်ယောက်က ကုမ္ပဏီ asset ကို ဖျက်ဆီးတာကြောင့် မမေးလို့ကို မရတော့ဘူး နိုင်မင်း”

“ကား ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ အစ်ကို”

“ကားကတော့ မဖြစ်ဘူး၊ ကားနောက်ခန်းထဲက Lab Apparatus ထည့်ထားတဲ့ ပုံးတစ်ပုံး ပျက်စီးသွားတယ်၊ supplier ဆီက အသစ်ပြန်မှာလိုက်ရတယ်၊ client ကို ကတိပေးထားတဲ့ target date ထက် တစ်ပတ် နောက်ကျသွားပြီ”

“ကျွန်တော် ထပ်ပြီး တောင်းပန်ပါတယ် အစ်ကို၊ အဲ့ဒီအတွက် ကျွန်တော့်လခထဲက ဖြတ်ပါ၊ ကျွန်တော့်မှာလည်း တာဝန်ရှိပါတယ်”

“အေး… အဲ့လို တာဝန်သိတာ ကောင်းပါတယ်၊ ငါ ရဲကြီး လခထဲက ဖြတ်ပြီးပြီ၊ မင်းကို အခုခေါ်မေးတာ မင်းတို့ ကြားထဲက ပြဿနာမီးပွားက ကုမ္ပဏီကို ထပ်မထိခိုက်အောင် သတိပေးဖို့ပဲ၊ ကဲ… မင်း မြို့ထဲသွားရမှာမလား ပြင်စရာရှိတာ ပြင်တော့”

နိုင်မင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ခုံကို နေသားတကျ ပြန်ထားလိုက်သည်။ ကိုချမ်းအေးမင်းက ကွန်ပျူတာတစ်လုံးနှင့် အလုပ်ပြန်ရှုပ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

“ကျွန်တော် တစ်ခု တောင်းဆိုလို့ ရမလား၊ အခု ကျွန်တော် မြို့ထဲသွားဖို့ကို…”

“ငါ ဒရိုင်ဘာအသစ်တစ်ယောက် မနေ့က ခန့်ထားတယ်၊ ရဲကြီးနေရာမှာ သုံးဖို့၊ ရဲကြီးကိုတော့ ဆရာချံထွန်းအလုပ်တွေနဲ့ ဟိုနားဒီနားပဲ မောင်းခိုင်းတော့မယ်၊ သူ့ကိုလည်း ပြောပြီးပြီ”

မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ အောင်ရဲဝင်း အလုပ်မပြုတ်သွားသည့်အတွက် နိုင်မင်း ဝမ်းသာသည်။ သို့မှသာ သူ၏ အစီအစဉ်များ ဆက်လက် အကောင်အထည်ဖော်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ကိုချမ်းအေးမင်းက သူတို့နှစ်ဦး ပြဿနာမှာ နွယ်နွယ်နှင့် ပတ်သက်ကြောင်း ဘယ်လို သိသွားလဲ စဉ်းစားလို့ မရ။ အောင်ရဲဝင်းကလည်း သူအရှက်ကွဲခံပြီး အဖြစ်မှန်ကို ဝန်ခံမည်မဟုတ်တာ သေချာသည်။

နိုင်မင်း ကားပေါ်တက်လိုက်တော့ ဒရိုင်ဘာအသစ်က နှုတ်ဆက်သည်။

“ညီလေးက နိုင်မင်းလွင်လား၊ အစ်ကိုက ကိုမြတ်အောင်ပါ။ အခုပစ္စည်းသွားပို့မှာ လမ်း (၄၀) နော်”

အသက်လေးဆယ်ကျော်။ မျက်နှာထားက မှုန်တေတေ ဖောသွပ်သွပ်။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အရက်သမားရုပ် ပီပီသသထွက်သည်။ အင်မတန် လူကဲခတ်တော်သော ကိုချမ်းအေးမင်းတစ်ယောက် ဘယ်လိုမျက်စိလျှမ်းပြီး အရက်သမားကို ယာဉ်မောင်းရာထူး အပ်နှင်းလိုက်သည် မသိ။

လိုင်းကားမောင်းခဲ့သူပီပီ လမ်းတစ်လျှောက်တွင်လည်း တွေ့သမျှ အချိုးမပြေသော ကားတို့ကို ကျော်တက်ရင်း ကလော်ဆဲသည်။ သူ ကားမောင်းသက် မည်မျှ ကြာပြီ ဖြစ်ကြောင်း၊ ကားမျိုးစုံ မောင်းတတ်ကြောင်းကို မမေးပါဘဲနှင့် ကြွားဝါလေရာ နိုင်မင်းလွင်မှာ အောင်ရဲဝင်းနှင့် သွားရသည်ကမှ တော်ဦးမည်ဟု အောက်မေ့ရင်း သက်ပြင်းချမိလေတော့သည်။

***

စိုင်းလင်းထက် ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲနေရာမှ ဖုန်းကိုထုတ်ကာ နိုင်မင်းလွင် ပို့ပေးထားသော နွယ်ရတီသန့်၏ဓာတ်ပုံများကို တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေသည်။ ဓာတ်ပုံထဲမှ ရွှန်းရွှန်းစားစား ပြန်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းညိုများသည် အပြင်မှာ အကြည့်ချင်းဆုံခဲ့ဖူးသော သမင်မျက်လုံးများကို ဘယ်လိုမှ မမီ။

နိုင်မင်းလွင်၏ တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံခဲ့စဉ်က နွယ်နွယ့်ပုံကို ကြည့်ရင်း ‘အတော်လှသော မိန်းကလေး’ဟုသာ မှတ်ချက်ချဖြစ်သည်။ သူ့ဘဝတွင် နည်းမျိုးစုံနှင့်လှပသော မိန်းမချောမိန်းမလှပေါင်းများစွာနှင့် အချစ်မျိုးစုံခင်းကာ ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် နွယ်ရတီသန့်မှာလည်း မထူးခြားလှသော အခြားမိန်းမချောလေးတစ်ဦးဟုသာ မှတ်ထင်ခဲ့သည်။ ထိုထင်မြင်ချက်မှာ နွယ်ရတီသန့်နှင့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ရင်ဆိုင်တွေ့ရစဉ်တွင် တက်တက်စင်အောင် မှားတော့သည်။

နွယ်ရတီသန့်သည် ရုပ်အဆင်းသာမက အရည်အချင်းနှင့်လည်း ပြည့်စုံသည်။ ကြင်နာတတ်သော နှလုံးသားရှိပြီး ဘဝရည်မှန်းချက် ကြီးမားသူ၊ ရုပ်ရည်ချောမောသလောက် ချစ်တမ်းကစားရသည်ကို စိတ်မဝင်စားသူ ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးပြီး ငြူစူစိတ်ကောက်ခြင်းမျိုးကင်းသည့် စိတ်ဓာတ်ကိုလည်း ရှားရှားပါးပါး ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဘန်းစကားနှင့်ဆိုရလျှင် နွယ်နွယ်သည် သူတွေ့ဖူးသမျှ မိန်းကလေးများအနက် တန်ဖိုးအကြီးဆုံး ‘Wife Material’ ဖြစ်သည်။

ယခု သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနှင့် နွယ်နွယ် ကွဲကွာသွားသည့်အခါ သူ့ရင်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းဝမ်းသာဖြစ်ရသည်။ အသိစိတ်နှင့် ကျင့်ဝတ်က တစ်ပိုင်း၊ နှလုံးသားဆန္ဒတို့က တစ်ပိုင်း လွန်ဆွဲနေသည်။ နိုင်မင်းလွင်ကိုယ်တိုင်က သူနှင့်နွယ်နွယ့်ကို သဘောတူထားသော်လည်း ကြေကွဲခံစားနေရသော သူငယ်ချင်းကို ချနင်းပြီး မိမိပျော်ရွှင်မှုကို မရယူလိုပါချေ။

နွယ်ရတီသန့် ရုံးဆင်းမည့်အချိန်ကိုမှန်း၍ သူရောက်သွား၏။ ပိုပိုသာသာ တောက်ပနေသော ဆည်းဆာနေနှင့်အတူ လူအများကြားထဲတွင် ထင်ထင်ရှားရှား လှပနေသော နွယ်နွယ်၏ကျက်သရေက သူ့ကို အဝေးမှပင် ဖမ်းစားပြန်သည်။

ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကားရပ်ကာ ကားထဲမှတစ်ဆင့် ငေးကြည့်နေမိသည်။ အနီးကပ်ဆိုလျှင် မကြည့်ရဲခဲ့သော နွယ်နွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်အလှကို အားရအောင် ကြည့်ပြီးမှ ကားထဲက ထွက်လာသည်။

“မနွယ်နွယ်…”

“ကိုလင်းထက်ပါလား.…”

“ဟုတ်တယ် မနွယ်နွယ်၊ အိမ်ပြန်မှာမလား၊ ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ”

“ရပါတယ် ကိုလင်းထက်၊ ကျွန်မ လိုင်းကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်မယ်၊ အမြဲတမ်း ကူညီပေးတာ ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ်နော်”

နွယ်နွယ့်မျက်လုံးများတွင် ရိုးရိုးသားသား အားနာမှုကို တွေ့ရသည်။ နိုင်မင်းလွင်အကြောင်းကို အစမဖော်မိစေရန် စိုင်းလင်းထက် သတိထား၏။

“ဘာလို့ အရမ်းငြင်းနေရတာလဲ မနွယ်နွယ်ရယ်…”

“အမြဲတမ်းချည်းဆိုတော့ မသင့်တော်ဘူးလေ ကိုလင်းထက်ရယ်…”

“ကျွန်တော့်ကို မယုံလို့လား”

နွယ်နွယ့်မှာ သည်လိုစိတ်ထားမျိုးမရှိတာ သူသိသည်။ သို့သော် အားနာတတ်သောနွယ်နွယ့်ကို ဖိအားပေးကြည့်ရန် တမင်သက်သက် မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

“ကျွန်မက ဘာကို မယုံရမှာလဲ၊ ဒါဆို ကိုလင်းထက်က မယုံကြည်ရမယ့်သူမျိုးလား”

နွယ်နွယ်က သူ့မျက်နှာကို ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်သည်။ ပီဘိ ဖြူစင်ပွင့်လင်းလှသော အပြုံး။ သည်လောက်လှလွန်းတော့လည်း စိုင်းလင်းထက် ယောက်ျားတန်မဲ့ ရှက်သွားပြီး မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ အလွန်တောက်ပသော အလင်းစိုင်ကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသလိုမျိုး။ သူ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။

“ကျွန်မ ကိုလင်းထက်ကို သက်သက်ဒုက္ခမပေးချင်လို့ပါ၊ ပြီးတော့ တကယ်လည်း အမြဲတမ်း အပို့အကြိုလုပ်ဖို့ မသင့်တော်ဘူးလေ။ ကိုလင်းထက်က ရိုးရိုးသားသား ကူညီတာဆိုပေမယ့် တချို့တွေက တစ်မျိုးတစ်မည် မြင်သွားနိုင်လို့ပါ”

ထပ်ဖိအားပေးဖို့ မသင့်တော်ကြောင်း စိုင်းလင်းထက် ရိပ်မိသည်။ နွယ်နွယ့်ကို ယဉ်ကျေးစွာ နှုတ်ဆက်ရင်း ကားပေါ်တက်ကာ မောင်းထွက်လာသည်။

နွယ်နွယ်များ သူ့ကားကိုကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်နေမလားဟူသော မျှော်လင့်ချက်လေးဖြင့် နောက်ကြည့်မှန်ကို ကြည့်တော့ နွယ်နွယ်က လိုင်းကားလာမည့်ဘက်ကို မျှော်ရင်း ကျောပေးထားသည်။

***

နွယ်နွယ်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခါတိုင်း တီဗီကြည့်နေကျထိုင်ခုံတွင် မိခင်မရှိ။ ခြေလှမ်းသွက်သွက်လှမ်းကာ အိပ်ခန်းထဲကြည့်သောအခါ မိခင်က လှဲနေသည်။ အပြေးကလေး မိခင်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း တိုးတိုးလေးနှိုးလိုက်တော့ မျက်လုံးပွင့်ကာ နိုးလာသည်။

“သမီး ပြန်ရောက်ပြီလား၊ နောက်ကျလိုက်တာ”

“လိုင်းကားက မှတ်တိုင်မှာ အကြာကြီးရပ်ပြီး လူတင်နေလို့”

“အမေ မနက်အတွက်ဟင်းချက်ရင်း မိုက်ကနဲဖြစ်ပြီး ချာချာလည်သွားတာနဲ့ နားနေလိုက်တာ။ ဟင်းက မချက်ရသေးဘူး၊ အိုးထဲမှာ လုံးထားတယ်”

“မင်းမင်းရော”

“နင့်မောင်က ဘောလုံးသွားကန်တာ ခုထိ ပြန်မလာသေးဘူး”

“အဲ့ကောင် စာလည်း မလုပ်ဘူး၊ ပြန်လာရင် ပြောရဦးမယ်”

နွယ်နွယ် ဟင်းအိုးတည်ကာ ရေအမြန်ချိုးသည်။ ရေချိုးခန်းနံရံပေါ်ရှိ မှန်တွင် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကို မြင်နေရသည်။ အကာအကွယ်မဲ့နေသော ရင်သားများအပေါ်၌ ခိုတွဲနေသော ရေစက်များက မီးရောင်အောက်တွင် တဖိတ်ဖိတ်တောက်ပနေသည်။

ရေချိုးပြီးသော် အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်ကာ တံခါးကို ပိတ်လိုက်၏။ ကိုယ်ပတ်ပဝါကို ဖြည်ချလိုက်တော့ ဣတ္ထိယတိုင်းအားကျ၍ ပုရိသတိုင်း စွဲမက်လောက်သည့် အချိုးအဆစ်ပြေပြစ်လှသော ခန္ဓာကိုယ်မှာ မိမွေးဖမွေးတိုင်း မှန်ထဲတွင် ပေါ်လာသည်။

မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်၍ နွယ်နွယ် စက်ဆုပ်မိသည်။ မိန်းမဖြစ်ရတာကို မလိုချင်တော့။ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တို့မှာ ယောက်ျားသားတွေ၏ တဏှာဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့အပြင် သူ့အတွက် ဘာများအကျိုးပြုသနည်း။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်ရခြင်း၊ အရှက်နှင့် လူလုပ်ရခြင်း၊ ယောက်ျားတို့၏ တပ်မက်မှုကို ခံရခြင်းတို့မှာ နွယ်နွယ့်အတွက် မလိုလားအပ်သော ဘဝပေးအခြေအနေ ဖြစ်လာသည်။

တစ်ဖန် စဉ်းစားကြည့်ပြန်တော့ ထိုအရာများမှာ ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်များပင် ဖြစ်သည်။ မိမိ၏ ဖြစ်တည်မှုအပေါ် အခြားသူများ၏ ထင်မြင်ချက်တို့ဖြင့် ကျားကန်ပေးရန် မလိုအပ်ပါချေ။

“နွယ်နွယ်ရေ… ရေချိုးလို့ မပြီးသေးဘူးလား၊ ဟင်းအိုး တူးနံ့ထွက်နေပြီ”

ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ တဘက်ကို ကမန်းကတန်းကောက်ပတ်ပြီး မီးဖိုထဲအမြန်ပြေးရသည်။ မီးခိုးအူနေသော ဟင်းအိုးကို လက်နှီးမပါဘဲကိုင်ပြီး အဖုံးကိုအမြန်လှန်ချလိုက်သောအခါ မီးသွေးခဲများသဖွယ် မည်းနက်နေသော ဝက်သားတုံးများက တဖျစ်ဖျစ်မြည်ကာ နှုတ်ဆက်နေကြသည်။

ကြက်ဥဟပ်ဖရိုက်နှင့်သာ ညစာကို ကိစ္စပြီးလိုက်ရသည်။ မြတ်မင်းသန့်က အခုထိ ပြန်မလာသေး။ ဖခင်မဆုံးခင်က မိသားစုလေးဦး စုံစုံညီညီ အမြဲရှိခဲ့သော ထမင်းဝိုင်းသည် နွယ်နွယ် အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်အရွယ် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးလင်းသန့် အသည်းကင်ဆာဖြင့် ဆုံးပါးပြီးသည့်နောက်တွင် ခြောက်သွေ့နွမ်းရော်သွားလေသည်။

ဖခင် ဆုံးပါးပြီးကတည်းက အိမ်မှုကိစ္စအချို့ကို နွယ်နွယ်တက္ကသိုလ်တက်ရင်း မျှဝေတာဝန်ယူခဲ့သည်။ မိခင်ပါ မကျန်းမမာဖြစ်လာသောအခါတွင် မိသားစုကိစ္စအဝဝတို့မှာ သမီးကြီးဖြစ်သော သူ့ပခုံးပေါ်သို့ ကျရောက်လာခဲ့သည်။ မိခင်၏ ဆေးကုသစရိတ်က နှစ်ကြာလေလေ ပို၍ ကြီးမြင့်လာလေလေ ဖြစ်၏။

ထိုအချိန်တွင် ချံထွန်းကုမ္ပဏီ၌ အလုပ်ရသောအခါ နွယ်နွယ် လွန်စွာမှ အားတက်မိသည်။ ကုမ္ပဏီလစာမှာ အထိုက်အလျောက်ကောင်းမွန်သဖြင့် မိခင်၏ ဆေးကုသစရိတ်၊ မောင်၏ ပညာရေးစရိတ်၊ အိမ်မှုကိစ္စနှင့် သာရေးနာရေး အထွေထွေစရိတ်တို့ ပြေလည်လာခဲ့သည်။

သို့သော် နွယ်နွယ့်ဘဝက တစ်ကောင်တည်းရုန်းနေရသော နွားလှည်းပမာ ပင်ပန်းလှသည်။ တစ်ခါတရံတွင် စိတ်ဖိစီးလွန်းသဖြင့် အိပ်မပျော်သောညများကို တစ်ဦးတည်း ကြိတ်မှိတ်ကာ ကျော်လွန်ခဲ့ရသည်။ မိမိကသာ သူတပါး၏ မှီခိုရာဖြစ်၍ မိမိက တဖန်ပြန်မှီခိုနိုင်သည့် လုံခြုံနွေးထွေးသောနားခိုရာကို မတွေ့။

အတွေးလွန်နေစဉ် ဖုန်းမက်ဆေ့ ဝင်သံကြားသည်။ ရင်ဘတ်ပေါ်က ဖုန်းကို ထောင်ကြည့်လိုက်တော့ ည (၁၂) နာရီ ကျော်လေပြီ။ သည်အချိန်တွင် မက်ဆေ့ပို့သူမှာ ထင်ထားသည့်အတိုင်း စိုင်းလင်းထက်သာ ဖြစ်သည်။ မက်ဆေ့က ‘Goodnight and sweet dreams’ ဟုသာ။

လက်က call ခလုပ်ကို ဘယ်လိုထိမိသွားသည် မသိ။ ဖုန်း အမြန်ပြန်ချဖို့ ခလုပ်နှိပ်ရန်ပြင်စဉ်မှာပင် တစ်ဘက်မှ ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။

“ဟယ်လို…”

နွယ်နွယ်က နှုတ်ဆိတ်လျက်၊ စိုင်းလင်းထက်အသံကိုသာ နားထောင်နေသည်။ ညနေက မျက်နှာမသာမယာနှင့် ပြန်သွားသော စိုင်းလင်းထက်၏ မျက်နှာကို ပြန်မြင်ယောင်လာ၏။

“ဟယ်လို… မနွယ်နွယ်… ကြားရလားဟင်”

စိုင်းလင်းထက်၏ ဖြေသံက စိုးရွံ့စိတ်လှုပ်ရှားဟန်နှင့် အနည်းငယ် တုန်နေသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသောအချိန်မို့ အသက်ရှူသံကိုပင် ကြားနေရသည်။

“ကိုလင်းထက်…”

“ဟုတ်ကဲ့ မနွယ်နွယ်… ပြောပါ… အားမနာပါနဲ့”

ညသန်းခေါင်မက်ဆေ့ပို့မိသဖြင့် နွယ်နွယ် တစ်ခုခုပြောတော့မှာကို စိုင်းလင်းထက် စိုးရိမ်နေ၏။

“ကျွန်မ… ကျွန်မ အိပ်လို့မပျော်ဘူး… ကိုလင်းထက်…”

နွယ်နွယ်၏ရင်ထဲမှ အလိုအလျောက် ထွက်လာသော စိုစွတ်သည့် လေသံတိုးတိုးလေးသည် လျှပ်စစ်သံလိုက်လှိုင်းများမှတစ်ဆင့် စိုင်းလင်းထက်၏ ရင်ထဲသို့ စီးဝင်သွားသည်။ ထိုအခါ နွယ်နွယ်၏ ရင်ခုန်သံစည်းချက်အတိုင်း စိုင်းလင်းထက်၏နှလုံးသားသည်လည်း ညီညာစွာ လှုပ်ခါနေတော့သည်။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၉) +

ညက တစ်ညလုံး အိပ်မရသဖြင့် နိုင်မင်းလွင် ငြီးစီစီ ဖြစ်နေသည်။ ဆီမလူးထားသော ဆံပင်များကို ထိုးဖွရင်း ဖွင့်လက်စ Excel file ကို တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေသည်။

ညက တစ်ကျော့ပြန် ပေါ်လာသော Milverton၊ အဆင့် ပိုတက်လာသော တောင်းဆိုမှု။ နွယ်နွယ့်ကို တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီး ဆံပင်ဖားလျားချ၍ ရိုက်ပေးရမည်ဟု ဆိုလာသည်။ နိုင်မင်းလွင်ထံတွင် ထိုပုံမျိုး မရှိ။ ‘တစ်ပတ်လောက် စဉ်းစားပါရစေ’ဟု အချိန်ဆွဲကာ မလွှဲသာမရှောင်သာ ကတိပေးခဲ့ရသည်။

နိုင်မင်းလွင် အတန်တန်စဉ်းစားပြီး နောက်ဆုံးတွင် အကောင့်အသစ်တစ်ခု ဖွင့်ကာ နွယ်နွယ့်အကောင့်ကို အတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နွယ်နွယ့်အကောင့်ထဲဝင်ကာ သူ့အကောင့်သစ်ကို သူ့ဘာသာ လက်ခံလိုက်သည်။ အကောင့်နာမည်က Jim Moriarty ဖြစ်၏။

စိတ်အလိုလိုက်၍ အောင်ရဲဝင်းကို ဓာတ်ပုံပို့ပေးပြီးကတည်းက နိုင်မင်းလွင်စိတ်ထဲတွင် နောင်တရနေသည်။ နွယ်နွယ့်ကို ထိခိုက်အောင် နောက်ထပ်မလုပ်တော့ပါဘူးဟု အထပ်ထပ် သန္နိဋ္ဌာန်ချပြီးကာမှ ယခုလို ထပ်လုပ်ရသည့်အတွက် နိုင်မင်းလွင် စိတ်မလုံ။

သည်ကိစ္စကို စိုင်းလင်းထက်ကို ဖွင့်ပြောပြလျှင်လည်း မရမက ဖျက်ဦးမှာ သေချာသည်။ သူ့မှာ တခြားရွေးစရာ လမ်းမရှိ။ နွယ်နွယ့်ထံသို့ Jim Moriarty အနေနှင့် စာပို့လိုက်သည်။

(ပုံအကြောင်း စကားပြောစရာ ရှိတယ်။ ည (၉) နာရီ လိုင်းပေါ်တက်လာပါ)

နိုင်မင်း ယခုလိုလုပ်ရခြင်းမှာ Milverton အတွက် ပုံပေးရန်သာမက ယခုကိစ္စကို နွယ်နွယ် ကိုယ်တိုင် ရင်ဆိုင်ရလျှင် သူ့ကို အားကိုးတကြီးနှင့် ပြန်ချဉ်းကပ်လာမလားဟု မျှော်လင့်မိတာလည်း ပါသည်။

နွယ်နွယ့်စားပွဲကို လှမ်းကြည့်တော့ ဆံပင်ကို ကပိုကရို ထုံးထားသော နွယ်နွယ့်ကို တွေ့ရသည်။ မျက်လုံးများက ကွန်ပျူတာနှင့် မခွာ။ ဖွေးလက်သော လက်ချောင်းလေးများက အနက်ရောင်ကီးဘုတ်ပေါ်တွင် လှလှပပ ကခုန်နေကြသည်။ ထိုလက်ချောင်းလေးများကို ဆုပ်ကိုင်ခွင့် သူဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပြီပဲ။

ဘေးစားပွဲမှ သန္တာထွေးဖွင့်ထားသော စိုင်းထီးဆိုင်၏ ဆွေးမြည့်မြည့် သီချင်းသံသည် နိုင်မင်းကို အခံရခက်စေ၏။

“ချစ်ပန်းလေးတွေ ဝေနေချိန်မှာ အဖိုးတန်မှန်း မသိခဲ့တယ်။ နဂိုရပိုင်ခွင့်ပဲလို့ ထင်မိတယ်”

***

(အခု ပြောနေတာ ဘယ်သူလဲ)

ကိုးနာရီမထိုးခင်ပင် နွယ်နွယ့်ထံမှ စာဝင်လာသည်။ နွယ်နွယ့်ဘဝမှာ သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို ပထမဦးဆုံး စာပြန်ဖူးခြင်းပင် ဖြစ်ကြောင်း နိုင်မင်း သိသည်။ နိုင်မင်း အမြန်စဉ်းစားကာ စာပြန်ပို့လိုက်သည်။

(မင်း ရုံးမှာ အရှက်မရှိ ဖြစ်ပျက်နေတာကို ပုံရိုက်ထားတဲ့သူ)

နွယ်နွယ့်ဘက်မှ ချက်ချင်း စာပြန်မလာ။ စကားလုံးရွေးကာ သေသေချာချာ စဉ်းစားနေပုံရသည်။

(ကျွန်မက ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေလို့လဲ)

(မင်းရဲ့ပုံလေ၊ မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူးဆိုရင် ကိုယ် အင်တာနက်ပေါ် တင်လိုက်မယ်)

(ဘာပုံအကြောင်း ပြောနေတာလဲ၊ ရှင် ကျွန်မကို သက်သက်မဲ့နှောက်ယှက်နေတာပဲ၊ ရဲတိုင်လိုက်ရမလား)

မဖြစ်မနေသာ ပြောနေရသည်၊ နွယ်နွယ် အခုလောက်ဆိုလျှင် အတော်ကို ခံစားနေရမှာပဲဟု တွေးပြီး နိုင်မင်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် Milverton တောင်းသော ပုံစံမျိုး နွယ်နွယ့်ကို ရိုက်ခိုင်းရန် အခြားနည်း မရှိ။

(ရဲတိုင်ရအောင် မင်းက ကိုယ်ဘယ်သူလဲဆိုတာ သိလို့လား)

ပုံရိုက်ထားသူမှာ အောင်ရဲဝင်းဖြစ်နိုင်သည်ဟု နိုင်မင်းလွင်က နွယ်နွယ့်ကို ပြောပြထားဖူးသောကြောင့် ယခု Moriarty အကောင့်ကိုလည်း အောင်ရဲဝင်းဟု နွယ်နွယ် တွက်ဆမှာ သေချာသည်။ သို့သော်လည်း နွယ်နွယ်က ရှောင်လွှဲ၍ ဖြေသည်။

(ကျွန်မပုံ ရုံးမှာ ရိုက်ထားတဲ့သူဆိုတော့ ရုံးက လူပဲပေါ့)

(ဒါဆို မင်း ရုံးမှာ မဟုတ်တာလုပ်တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပြီပေါ့)

(ကျွန်မကို မနှောက်ယှက်ပါနဲ့၊ အခုပြောနေတာ ဘယ်သူလဲ ပြောပါ)

(ကိုယ်ဘယ်သူလဲဆိုတာ သိချင်ရင် မနက်ဖြန် ရုံးလာရင် နှုတ်ခမ်းနီအညိုရောင်ရင့်ရင့် ဆိုးခဲ့၊ ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်မလာရင် ဟောဒီပုံကို အင်တာနက်ပေါ်တင်လိုက်မယ်)

Milverton ထံမှ ရသော ပုံကို နိုင်မင်းလွင် ပို့လိုက်သည်။ ယခင်က သည်ပုံကို နွယ်နွယ့်ကို သူပြခွင့်မရလိုက်။ စကားဖြင့် ပြောပြရုံမျှနှင့်ပင် နွယ်နွယ်က အရှက်ကြီးရှက်ကာ သူနှင့်ဇာတ်လမ်းကို အပြီးတိုင် ရုတ်သိမ်းသွားခဲ့သည်။ ယခု မျက်စိနှင့် တပ်အပ်မြင်ရချိန်တွင် နွယ်နွယ် မည်မျှခံစားနေရမည်ကို နိုင်မင်း မတွေးရဲ။

ပုံတွင် နွယ်နွယ့်မျက်နှာက ဘေးတစောင်း ထင်ထင်ရှားရှား။ ရုံးယူနီဖောင်းအနီနှင့် အောက်ပိုင်းက ဗလာကျင်းနေသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပြန်စွပ်ရင်း လည်ပြန်ကြည့်နေသော ပုံ။ နွယ်နွယ် တော်တော်ကြာတဲ့အထိ စာမပြန်။

(လူကြီးလုပ်နေပြီး အဲ့လောက်ယုတ်မာလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မ ရှင့်ကို မထင်ထားမိဘူး။ အစကတည်းက ရှင့်ကို မသနားဘဲ ကျွန်မ ရဲနဲ့ တိုင်ခဲ့သင့်တာ)

(ရဲက ကိုယ့်ကို မဖမ်းခင် မင်းပုံတွေက အင်တာနက်ပေါ် ပြန့်သွားမှာလေ)

(မနက်ဖြန် ရှင်ပြောတဲ့အရောင်ဆိုးခဲ့ရင် အဲ့ဒီပုံဖျက်ပေးမှာလား။ ကျွန်မ ဘယ်အရောင် ဆိုးလာလဲ ရှင်ကဘယ်လိုသိမလဲ)

(ဒီလောက်လွယ်လွယ်နဲ့တော့ ဘယ်ရမလဲ… မင်းကိုယ့်ကို တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ရှေ့တည့်တည့်ကနေ ဓာတ်ပုံ ရိုက်ပေးရမယ်။ ဆံပင်ဖားလျားချပြီး ရိုက်ပေး၊ မျက်နှာကို ဆံပင်နဲ့ကွယ်ထားပေါ့)

နွယ်နွယ်က တုန့်ဆိုင်းခြင်းမရှိ၊ ချက်ချင်း စာပြန်သည်။

(ကျွန်မ အဲ့လောက် အရှက်မမဲ့ဘူး၊ ရှင် ကျွန်မကို အထင်သေးလွန်းနေပြီ)

ပုံစပို့ပေးစဉ်က Milverton ပြောသောစကားများကို ပြန်သတိရလာသဖြင့် နိုင်မင်း အတော်ပင် ရှက်သွားသည်။ သူအလျင်စလို ဆုံးဖြတ်ကာ ပုံရိုက်ပို့ပေးမိခဲ့ခြင်းကြောင့် ‘မင်း အခုလောက် လွယ်လွယ် ပုံပို့ပေးမယ် မထင်မိဘူး။ မင်းက ငါထင်ထားတာထက်ကို ပိုအရှက်နည်းတဲ့ မိန်းမပဲ’ ဟု Milverton က ပြောခဲ့၏။ သူ့အမှားကြောင့် နွယ်နွယ်မှာ အရှက်မရှိသော မိန်းမ ဖြစ်ရလေပြီ။

(ကိုယ့်မှာ ရှိတဲ့ပုံက မျက်နှာပါတယ်နော်။ ကိုယ့်စကား နားမထောင်ရင် ဖြစ်လာမယ့် အကျိုးဆက်ကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီလား။ မင်းကို စဉ်းစားဖို့ သုံးရက်အချိန်ပေးမယ်။)

(အရှက်ကို အဖတ်ဆယ်ဖို့ နောက်ထပ် အရှက်ကွဲမယ့်ပုံနဲ့ ကျွန်မ လဲစရာ အကြောင်း မရှိဘူး)

နိုင်မင်း နားထင်မှ ချွေးများ စီးကျလာ၏။ နွယ်နွယ်က သူ့ကို အောင်ရဲဝင်းဟု ထင်နေပြီး ‘အောင်ရဲဝင်းသည် သူအရှက်ကွဲအောင် တကယ်လုပ်ရဲမှာမဟုတ်’ဟု ယုံကြည်ထားသလား မသိ၊ ခေါင်းမာစွာနှင့်ပင် ပုံရိုက်ပေးဖို့ကို ငြင်းဆိုနေသည်။

(ကောင်းပြီလေ… သုံးရက် အချိန်ရှိပါတယ်။ စဉ်းစားလိုက်ပါဦး)

နိုင်မင်း အင်တာနက်ပိတ်ကာ ဖုန်းကို ပစ်ချလိုက်သည်။

သူ့မျက်နှာတွင် ချွေးစေးများ တွဲခိုနေသည်။ လက်သီးကို ကိုက်ကာ မျက်လုံးများက ဂနာမငြိမ်။ နွယ်နွယ်သာ ဆက်ပြီး ခေါင်းမာနေပါက Milverton ၏ အရှက်ခွဲခြင်းကို ခံရတော့မည်။ ထို့အပြင် သူ့စိတ်ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ခုက မူမမှန်သလို ခံစားနေရသည်။ ဘာလဲဆိုတာ သူအဖြေရှာ၍ မရ။

***

နှုတ်ခမ်းနီဆိုးလေ့ မရှိသည့်အပြင် တစ်ခါမှ မဆိုးလာဖူးသော အညိုရောင်ရင့်ရင့် နှုတ်ခမ်းနီကြောင့် ရုံးမှ ခင်မင်ရင်းနှီးသူများက နွယ်နွယ့်ကို အထူးအဆန်းသဖွယ် ကြည့်ကြသည်။ နွယ်နွယ်နှင့် လိုက်သည်ဟု လောကဝတ်လုပ်ကြသော်လည်း ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ်သာသိ၍ နွယ်နွယ် ဝမ်းမသာနိုင်။

နိုင်မင်းလွင်က သူ့ကို မကြာခဏ ခိုးကြည့်သည်။ သူကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ မျက်နှာလွှဲထားမြဲ။ နိုင်မင်းလွင်ကို မြင်တိုင်း နွယ်နွယ် ရင်ဘတ်ထဲက နာကျင်သည်။

နိုင်မင်းလွင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ‘အခု နင့်ကြောင့် ငါ သူများထိန်းချုပ်တာ ခံနေရတယ် သိလား’ ဟု ပြောပစ်လိုက်ချင်သည်။ ယခုကိစ္စတွင် တာဝန်ရှိသူမှာ နိုင်မင်းလွင်သာ ဖြစ်ကြောင်း နွယ်နွယ် သိသော်လည်း ချစ်သူဘဝကတည်းက အရာရာတွင် နိုင်မင်းလွင်ကို အားမကိုးခဲ့သူဖြစ်ရာ ယခုလို အခြေအနေမျိုးတွင် အကူအညီတောင်းဖို့ စိတ်ကူးထဲပင် မထည့်ပါချေ။

မြို့ထဲသွားရန် ရုံးမှအဆင်း လှေကားထိပ်တွင် အောင်ရဲဝင်းနှင့် တွေ့သည်။ နွယ်နွယ် မျက်လွှာချကာ ရှောင်ထွက်ဆင်းမည်ပြင်သော် အောင်ရဲဝင်းက ရှေ့မှ ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။

“ညီမလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ…”

ရုတ်တရက်မို့ နွယ်နွယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ ငူငူကြီး ရပ်နေမိသည်။ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကို အနေခက်လောက်အောင် သိမ်းကျုံးကြည့်နေသည်။

နွယ်နွယ် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေနိုင်။ အံ့ဩမှုနှင့် စက်ဆုပ်မှုတို့က လွှမ်းမိုးနေသည်။

“မြို့ထဲ”

နွယ်နွယ် အမြန်ဖြေပြီး ရှောင်ထွက်လိုက်သော် အောင်ရဲဝင်းက လက်ကို လှမ်းဆွဲထားလေ၏။ သည်လိုလုပ်လိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်သဖြင့် နွယ်နွယ် ဒေါသထွက်သွားသော်လည်း လူသိသွားမှာ စိုးသောကြောင့် အသံကျယ်ကျယ် မထွက်ရဲဘဲ ရုန်းနေရသည်။

“ဘာလုပ်တာလဲ ကိုရဲကြီး၊ လက်ကို လွှတ်”

“ဘာလို့ အမြဲတမ်း ရှောင်နေတာလဲ ညီမလေး။ ကိုရဲကြီး ဒီအတိုင်း ဆက်မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”

နွယ်နွယ်က ပြန်မဖြေ၊ လက်ကိုသာ လိမ်ဖယ် ရုန်းနေသည်။ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်လက်ကို သူ့ရင်ဘတ်နားအထိ ဆွဲယူ၍ လေသံတိုးတိုးဖြင့် မေးသည်။ နွယ်နွယ် ကျားလှောင်အိမ်အနား အတင်းတွန်းပို့ခံရသလို တဒိုင်းဒိုင်း ရင်ခုန်လာသည်။

“ဟိုပုံတွေကြောင့် ရှက်နေလို့လား”

နွယ်နွယ် ဓာတ်လိုက်သလို တုန်သွား၏။ မျက်လုံးအဝိုင်းသားဖြင့် အောင်ရဲဝင်းကို မော့ကြည့်သည်။ အောင်ရဲဝင်း ဤမျှ မျက်နှာပြောင်တိုက် မေးရဲလိမ့်မည်ဟု မထင်မိ။ ရှက်စိတ်များမွှန်ထူကာ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး ရဲတက်လာသည်။

“အော်… ရှင်တို့က တစ်ကျိတ်တည်း တစ်ဉာဏ်တည်းကိုး… ကျွန်မကို အခုလွှတ်… ကိုရဲကြီး”

“ရှင်တွေ၊ ကျွန်မတွေတောင် ဖြစ်ကုန်ပြီ… ဖြေမှ လွှတ်မယ်”

နွယ်နွယ် အားကုန်ဆောင့်ရုန်းကာ အောင်ရဲဝင်း၏ ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်း နောက်သို့ယိုင်သွားပြီး တဟဲဟဲရယ်ကာ လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။

လှေကားမှ ပြုတ်မကျရုံတမယ် နွယ်နွယ် ပြေးဆင်းပြီး ဦးမြတ်အောင် အသင့်ဖွင့်ထားပေးသော ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။

နာကျင်နေသော လက်ကောက်ဝတ်ကို ပွတ်ရင်း ဝဲတက်လာသော မျက်ရည်ကို ဦးမြတ်အောင် မမြင်အောင် မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ နာရီပေါ်မှ ဖိညှစ်ကိုင်ထားသဖြင့် လက်ကောက်ဝတ် ဖြူဖြူလေးပေါ်တွင် သွေးခြည်ဥနေ၏။

ကားပေါ်တွင် ဦးမြတ်အောင်က သူ့ဝသီအတိုင်း စကားအမျှင်မပြတ်အောင် ပြောနေ၏။ မိုးသံလေသံများကြားထဲတွင် သူ့စကားများကို နွယ်နွယ်က မကြားတစ်ချက်၊ ကြားတစ်ချက်။ လောလောလတ်လတ် ကြုံတွေ့လိုက်ရသော အောင်ရဲဝင်း၏ လက်ရဲဇက်ရဲနိုင်မှုကြောင့် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ရသည်မှာ အရှိန်မသေနိုင်သေး။

ကိုယ့်အားနည်းချက်ကြောင့်သာ ယခုလို မိမိထက်ရာထူး အများကြီးနိမ့်သောသူ၏ မလေးမစားဆက်ဆံ စော်ကားခြင်းကို ခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ သည်အတိုင်းဆိုလျှင် အောင်ရဲဝင်း မည်သည့်ခြေလှမ်းများ ထပ်လှမ်းလာဦးမှာလဲဟုတွေးရင်း ရင်မောလာပြန်သည်။

“ဒီနားပေါ့ သမီး… ဦး လိုင်းကားမောင်းတုန်းက ကားပေါ်ပါလာတဲ့ အပျက်မတစ်ယောက်ကို ရှေ့ကလမ်းထိပ်မှာ မောင်းချခဲ့ဖူးတယ်”

နွယ်နွယ် အတွေးလွန်နေရာမှ မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသလို တုန်လှုပ်သွားသည်။ နားထဲတွင် မိုးခြိမ်းသံတွေ မြည်ဟည်းနေသည်။ မြို့ထဲသွားလျှင် သည်နေရာမှ ဖြတ်ရတိုင်း ဒဏ်ရာဟောင်းတို့ တဆစ်ဆစ်နှင့် အသစ်ပြန်ဖြစ်စေခဲ့သော နေရာ။ တစ်ခါက မှောင်ရိပ်ကျသော တစ်ဘက်ပိတ် လမ်းသွယ်လေး။

နွယ်နွယ် ဦးမြတ်အောင်ကို မရဲတရဲ တဖြည်းဖြည်း လှည့်ကြည့်သည်။ ပြန့်ကျယ်သော နဖူး၊ ပါးမြိုင်းမွေးများ၊ နှုတ်ခမ်းထူထူ။ ထိုနေ့က မီးတဝင်းဝင်းတောက်နေသော မျက်လုံးအစုံနှင့် မွှန်ထူနေသော အရက်နံ့တို့ကို လျှပ်ပြက်သည့်ပမာ ပြန်လည် အမှတ်ရလာသည်။ လက်ထဲမှ ဖိုင်တွဲကို ရင်ဘတ်နှင့်ကပ်၍ ဖက်ထားရင်း အသက်ရှူမောနေ၏။

ဦးမြတ်အောင်က နွယ်နွယ့်ထံမှ တုန့်ပြန်သံမကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်တော့ နွယ်နွယ် တစ်ဘက်သို့ မျက်နှာ လှည့်လိုက်သည်။

“ဦးပြောမိတာ မသင့်တော်ဘူး ထင်တယ်။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ သမီးရယ်၊ ဦးရဲ့ပါးစပ်က အဲ့လိုပဲ စည်းမရှိဘူး”

“မဟုတ်… မဟုတ်ပါဘူး”

သူ့ကို ဦးမြတ်အောင် မှတ်မိနေသလားဟု တွေးမိသောအခါ မခံရပ်နိုင်အောင် ရင်ဘတ်ထဲတွင် အောင့်လာလေသည်။ သည်နှစ်အတွင်း သူ့နှလုံးသား နာကျင်ရတာ များလေပြီ။

“ဦး… အဲ့ကောင်မလေးကို တော်တော်လေး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လုပ်ခဲ့မိတယ်၊ သနားပါတယ်”

သည်းထန်လာသော မိုးပေါက်များကြောင့် ကားဝိုက်ပါက မရှူနိုင်မကယ်နိုင် ခါယမ်းနေ၏။ နွယ်နွယ့် ရင်ထဲတွင်လည်း ဗြောင်းဆန်လာသည်။ မျက်နှာကို ဆံပင်နှင့်ကွယ်ပြီး အသံကို တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားပြောလိုက်၏။

“ဦးက ဘာလို့ အဲ့ဒီကောင်မလေးကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လုပ်တာလဲ။ သူက ခါးပိုက်နှိုက်လား၊ ပိုက်ဆံမပေးဘဲ ကားစီးလို့လား”

“မဟုတ်ဘူး သမီးရယ်… ဦးက အဲ့ဒီနေ့က စိတ်တိုနေတာ။၊ ဂိတ်မှူးနဲ့လည်း စကားများတယ်၊ ကားမောင်းတော့ ကားပေါ်မှာ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့ ရန်ဖြစ်သံလည်း ကြားရော၊ ဦးလည်း ကားကို လမ်းဘေးချ ရပ်ပေးလိုက်ရတယ်”

နွယ်နွယ့် မျက်လုံးထဲတွင် အဖြစ်အပျက်များ အစီအရီ ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ စကပ်ချိတ်ကို အတင်းပြန်တပ်နေစဉ် လက်မောင်းကို ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရစဉ်က လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ခံစားမှု။

“ဦးလည်း အနားရောက်သွားရော၊ ကောင်မလေးရဲ့စကပ်က ကျွတ်နေပြီ။ ကားပေါ်မှာ မဖွယ်မရာတွေ လုပ်တယ်နဲ့ တူပါတယ်။ ဦးလည်း စိတ်ကတိုတိုနဲ့ လက်ပါမိတယ်။ ဆောင့်ဆွဲတွန်းထိုးပြီး ကားပေါ်က မောင်းချတော့ ကောင်မလေးက ငိုလို့။ တော်တော်လေးလှတဲ့ မိန်းကလေး၊ ဆံပင်အရှည်လေးနဲ့။ ဦး အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ သူ့မျက်နှာလေး မျက်လုံးထဲကကို မထွက်ဘူး”

“သူ တော်တော် ရှက်ရှာမှာပဲနော်၊ လူတွေကြားထဲမှာ အခုလို ဖြစ်တာ”

ဦးမြတ်အောင်က လေးပင်စွာ သက်ပြင်းချသည်။

“ဟုတ်တယ်၊ သူ့စကပ်က ကျွတ်နေတာ။ အဲ့ဒါကို ဦးက အတင်းဆွဲတော့ ပိုဆိုးကုန်တယ်”

ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်း ကြောက်မက်ဖွယ်အခန်းရောက်လာသကဲ့သို့ နွယ်နွယ် မျက်လုံးကို တအားမှိတ်လိုက်သည်။ သို့သော် မှတ်ဉာဏ်အတွင်းရှိ အတိတ်ပုံရိပ်များက ပြတ်ပြတ်သားသား ထင်ရှားနေဆဲ။

“ဦးစိတ်ထဲမှာ အဲ့ဒီမိန်းကလေးဟာ မိကောင်းဖခင်သားသမီးများ ဖြစ်နေရင်ဆိုတဲ့အတွေးမျိုး တွေးမိဖူးလား”

နွယ်နွယ့်စကားအဆုံးတွင် ဦးမြတ်အောင် မျက်တောင်ခတ် မြန်လာသည်။ မီးပွိုင့်မိသဖြင့် ကားကို ဖြည်းဖြည်း အရှိန်သတ်ရင်း အဝေးတွင် ရှိနေသော အတိတ်ကို လှမ်းကြည့်ငေးမောနေ၏။

“မိန်းမကောင်းဆိုရင် အဲ့လို ဝတ်စားမှာ မဟုတ်ပါဘူး သမီးရယ်၊ ဒါပေမယ့်…”

နွယ်နွယ်က ဦးမြတ်အောင်ကို မရဲတရဲကြည့်ရင်း ဆက်ပြောလာမည့်စကားကို စောင့်မျှော်နေသည်။ ဦးမြတ်အောင်က အဝေးသို့ ငေးနေရာမှ နွယ်နွယ့်ဘက်ကို ငဲ့ကြည့်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ မျက်နှာမှာ ပြင်ပရာသီဥတုထက်ပင် မှိုင်းမှုန်နေသည်။

“ဒါပေမယ့်… မိန်းမပျက်လည်း ရှက်တတ်တာပဲလေ သမီးရယ်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ မိန်းမသားတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်ကို ဦး မခွဲခဲ့သင့်ဘူး။ သူနဲ့ပြန်တွေ့ပါစေလို့ ဦး အမြဲဆုတောင်းတယ်။ ဦးလုပ်မိတဲ့ အမှားအတွက် ပြန်တောင်းပန်ချင်တယ်”

‘ဆန္ဒတွေပြည့်အောင် ဘယ်ဘုရားမှာ ဆုတောင်းလိုက်တာလဲ ဦးမြတ်အောင်ရယ်’ ဟု နွယ်နွယ် စိတ်ထဲမှ မချိတင်ကဲ ရေရွတ်လိုက်၏။

မီးပွိုင့်မှ မီးစိမ်းပြသဖြင့် ဦးမြတ်အောင် ကားကို ဂီယာထိုးကာ မောင်းထွက်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ့်ဘက်ကို မျက်နှာမလှည့်တော့သဖြင့် ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျဆင်းနေသော မျက်ရည်များကို ဦးမြတ်အောင် မမြင်တော့။

နွယ်နွယ် အသံမထွက်ဘဲ ခန္ဓာကိုယ်လေး တသိမ့်သိမ့်တုန်အောင် ငိုရှိုက်နေသည်။ ထိုအခါ သူသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်က ဘတ်စ်ကားပေါ်တွင် ဆံပင်လေးနှင့်ကွယ်ကာ ရှက်ရွံ့ငိုကြွေးခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ဦး ပြန်ဖြစ်သွားလေသည်။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၁၀) +

(ဘာလို့ ‘ရှင်တို့က တစ်ကျိတ်တည်းတစ်ဉာဏ်တည်း’ လို့ ပြောတာလဲ ညီမလေး)

စောစောစီးစီး ရုံးရောက်ကာစပင် ရှိသေးသည်၊ အောင်ရဲဝင်းက မကျေမချမ်း စာပို့လာ၏။ နိုင်မင်းလွင်လည်း ထိုစကား၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားမလည်သဖြင့် အလိုက်သင့် ‘ဖော်လို’လိုက်ရန် ကြိုးစားရသည်။

(နွယ်နွယ် ပြောမိလို့လား)

(မနေ့က လှေကားမှာ တွေ့တုန်းက ပြောတာလေ… လက်ကိုလည်း အတင်းရုန်းတယ်၊ ခဏလေးတောင် မကိုင်ရဘူး)

နိုင်မင်းလွင် ‘ဟာ’ကနဲဖြစ်ပြီး ရင်ထဲတွင် ပူလောင်လာသည်။ ‘ဒီကောင် တော်တော် လက်ရဲဇက်ရဲ နိုင်တာပဲ’ ဟု နွယ်နွယ့်အတွက် စိုးရိမ်သွားသည်။ အောင်ရဲဝင်း ယခုလို အတင့်ရဲခြင်းမှာ သူ့စနက်ကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း နိုင်မင်းလွင် ကောင်းကောင်းကြီး နောင်တရမိသည်။

(နောက်ကို အဲ့လို ကိုယ်ထိလက်ရောက် မလုပ်ပါနဲ့၊ နွယ်နွယ် မုန်းလိုက်မှာနော်)

(နောက်လည်း အတူတူနေရမယ့်အတူတူ လက်လောက်တော့ ပေးကိုင်သင့်ပါတယ် ညီမလေးရယ်)

(ကိုရဲကြီးဘက်က ကင်းကင်းရှင်းရှင်း မဖြစ်သေးဘဲ ဘာမှမတောင်းဆိုပါနဲ့)

(ကိုရဲကြီး စဉ်းစားပါရစေဦး ညီမလေးရယ်၊ ညီမလေးက ကိုရဲကြီးကို အတည်ယူမှာ သေချာလို့လား)

ရင်းနှီးနေသော ခြေသံကြောင့် နိုင်မင်းလွင် ဖျတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်သည်။ အောင်ရဲဝင်းကို ‘သေချာတယ်’ဟု စာပြန်ကာ ဖုန်းကို အမြန်ပိတ်လိုက်၏။

နွယ်နွယ်က သူ့ကို မကြည့်ဘဲ Procurement ရုံးခန်းထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်သွားသည်။ နွယ်နွယ့်မျက်ဝန်းများက နွမ်းလျလျ၊ မျက်ကွင်းများက ညိုနေသည်။ ဆံပင်ကို တစ်ပတ်လျှိုကာ ထုံးထားသည်။ ဒါ နွယ်နွယ် အလွယ်လုပ်နေကျ ပုံစံ။

နိုင်မင်းလွင် ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်ပစ်ချကာ မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသည်။ သူပြလိုက်သောပုံကို မြင်ရပြီးနောက် နွယ်နွယ်၏စကားများက သူနားလည်ထားသောဘောင်ထက် ကျော်လွန်နေသည်။ တစ်ခုခုတော့ မှားယွင်းနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သူ့အာရုံတွင် ပေါ်လာသည်။

အောင်ရဲဝင်းကို ‘ရှင်တို့က တစ်ကျိတ်တည်း တစ်ဉာဏ်တည်း’ ဟု စွပ်စွဲခြင်း၊ ထို့အပြင် မနေ့က ‘လူကြီး လုပ်နေပြီး အဲ့လောက်ယုတ်မာလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားမိဘူး’ ဟူသော စကား။ သွေးပူနေစဉ်က သေချာမစဉ်းစားနိုင်ခဲ့။

အောင်ရဲဝင်းသည် နွယ်နွယ့်ထက် အသက်ခြောက်နှစ်လောက် ကြီးသော်လည်း နွယ်နွယ်က ‘လူကြီး’ဟု ခေါ်လောက်သည့် အနေအထားမျိုး မဟုတ်။ ‘အစကတည်းက ရှင့်ကို မသနားဘဲ ကျွန်မ ရဲနဲ့ တိုင်ခဲ့သင့်တာ’ဟူသည့်စကားမှာ ပုံရိုက်သူကို နွယ်နွယ် ကောင်းစွာ သိရှိရင်းနှီးနေကြောင်း တဖြည်းဖြည်း ပေါ်လွင်လာတော့သည်။

“ဒါဆို ဒီပုံရိုက်တဲ့သူက အောင်ရဲဝင်းမဟုတ်ဘူးလို့ နွယ်နွယ် သေသေချာချာ သိနေတာပဲ။ ကြားထဲက ငါဝင်မွှေမိလို့သာ ဇာတ်လမ်းပိုရှုပ်ပြီး အောင်ရဲဝင်းကို ပုံရိုက်တဲ့သူနဲ့ တစ်ကျိတ်တည်းတစ်ဉာဏ်တည်းလို့ သူစွပ်စွဲမိတာပေါ့။ ဒါဆို ဒီပုံက…”

နိုင်မင်းလွင် ဖုန်းကို ကမန်းကတန်း ယူလိုက်သည်။ နိုင်မင်းလွင် သည်ပုံကို ကြည့်ခဲ့သည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့။ သို့သော် ကြည့်ခဲ့သမျှ အကြိမ်တိုင်းသည် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသော နွယ်နွယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ ဖြစ်၍ နောက်ခံအနေအထားကို သေချာမကြည့်မိခဲ့။

ပုံ၏ ထောင့်စွန်းလေးတွင် စင်ပေါ်တင်ထားသော cargo စက္ကူဘူးကြီးများကို တစ်စွန်းတစ်စ မြင်ရသည်။ သူ zoom ဆွဲကာ စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်သည်။ ချံထွန်းကုမ္ပဏီ၏ Logo တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို မြင်ရသည်။

နိုင်မင်း သေသေချာချာ အသေးစိပ်ကြည့်လိုက်သောအခါ လွန်ခဲ့သောသုံးနှစ်ခန့်က အသုံးပြုခဲ့သော Logo အဟောင်း ဖြစ်နေလေသည်။

“ဒီပုံဟာ ငါ အလုပ်မဝင်ခင်ကတည်းက ပုံပါလား…”

သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ဝင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နွယ်နွယ်နှင့်သူ လမ်းမခွဲခင်က ပြောခဲ့သော စကားများ အစီအရီ ပြန်ပေါ်လာသည်။ ထိုနေ့က နွယ်နွယ်သည် ဘောင်းဘီကို ပြန်မဝတ်တော့ဘဲ အိတ်ထဲထည့် ပြန်ယူခဲ့ကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ ယခုပုံကတော့ ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်နေသောပုံ။

“ငါဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ညံ့ရတာလဲ… ငါဟာ နွားလုံးလုံး ဖြစ်နေပါပေါ့လား”

နိုင်မင်းလွင် ခုံကိုမှီကာ နောက်လှန်ချလိုက်သည်။ မျက်နှာကျက်ကို တူးတူးခါးခါး မုန်းတီးသော မျက်လုံးများဖြင့် ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းကို သူ့အသားမဟုတ်သည့်အလား တင်းတင်းကိုက်နေ၏။ ပုံ၏ ရာဇဝင်အမှန်ကို သိသူမှာ နွယ်ရတီသန့်နှင့် Milverton သာ ရှိသည်။

နွယ်ရတီသန့်၏ မျက်နှာဖုံးကား ကွာကျခဲ့လေပြီ။ နံရံထောင့်တွင် အိမ်မြောင်တစ်ကောင်က ပိုးဖလံလေးအနားသို့ တဖြည်းဖြည်း ချဉ်းကပ်သွားနေသည်ကို မြင်ရ၏။

***

စားသောက်ဆိုင်ထဲ စိုင်းလင်းထက်ဝင်လာပြီး ဟိုသည်ကြည့်တော့ နိုင်မင်းလွင်က ချောင်အကျဆုံးစားပွဲမှ လက်လှမ်းပြသည်။ နိုင်မင်းလွင်၏ ရုပ်က ယခင်ကထက်ပင် ပို၍ စုတ်ပြတ်လာကြောင်း မြင်မြင်ချင်း သတိထားမိသည်။ ထို့ပြင် သူ့ခွက်ထဲတွင် သောက်နေကျ ဘီယာမဟုတ်ခြင်းကလည်း အခြေအနေတွေ ပိုဆိုးလာပြီဆိုတာ စိုင်းလင်းထက် တန်းသိလိုက်သည်။

“ဘာတွေအရေးကြီးနေတာလဲ နိုင်မင်း… ဒီနေ့ ရုံးမသွားဘူးလား”

“ရော့… အဲ့ဒီမှာ”

နိုင်မင်းလွင် ဖုန်းကို စိုင်းလင်းထက်ရှေ့သို့ လွှင့်မပစ်ရုံတမယ် တွန်းလွှတ်လိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက် ဖုန်းကို အမြန်ဖမ်းယူကာကြည့်လိုက်တော့ ရုံးတွင် အရိုက်ခံရသည်ဆိုသော နွယ်နွယ်၏ပုံ ဖြစ်နေသည်။

“ဟေ့ကောင်…ဒါ ဟိုပုံကြီးမလား၊ လူမြင်ကုန်မယ် ခွေးသားရဲ့”

“မြင်လည်း ဘာဖြစ်လဲ၊ စောက်ရှက် နည်းနည်းမှရှိတဲ့ကောင်မ မဟုတ်ဘူး”

စိုင်းလင်းထက် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ နိုင်မင်းလွင်က ဝီစကီခွက်ကို မော့ကာ ခံတွင်းသန့်ဆေးပမာ ငုံထား၏။ စိုင်းလင်းထက်မှာ ပုံကိုတစ်လှည့်၊ နိုင်မင်းလွင်ကိုတစ်လှည့် ကြည့်ပြီး နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။

“ဘာတွေထပ်ဖြစ်ကြပြန်ပြီလဲကွာ၊ ငါ့ကို ပြောပြစမ်းပါ”

“အဲ့ပုံကို ငါသူ့ကို ရုံးမှာ လိုးတုန်းက အရိုက်ခံရတဲ့ပုံလို့ ထင်ခဲ့တာ…”

“ဟေ့ကောင်… တိုးတိုးပြော”

“ကောင်မက သူများနဲ့လိုးတုန်း အရိုက်ခံထားရတာ။ ငါ အရမ်း ခံပြင်းတယ် လင်းထက်”

နိုင်မင်းလွင်က တအံ့တဩဖြစ်နေသော စိုင်းလင်းထက်ကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်၏။ ထိုမထီလေးစားအပြုံးက စိုင်းလင်းထက်ကို ငါးရိုးစူးသလို မျက်တက်တက် ဖြစ်စေ၏။

“ငါနိုင်တယ် ဟေ့ကောင်၊ သိလား မင်းရှုံးတယ်၊ ငါနိုင်တယ်။ နွယ်နွယ်ဟာ မင်းထင်သလို ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းတဲ့ မိန်းမမဟုတ်ဘူး။ အရှက်မရှိ သိက္ခာမရှိတဲ့ ပိုင်းလုံးမ… မိန်းမယုတ်”

စိုင်းလင်းထက် မေးကြောများ တင်းသွားသည်။ နိုင်မင်းလွင်ကို အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ မျက်ခုံးပင့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

“ငါ အလုပ်ဝင်ကာစက ငါတို့ MD ဦးထွန်းလှိုင်ဆိုတာ ရှိတယ်။ အဲ့တရုတ်ကြီးနဲ့ နွယ်နွယ်က ဖြစ်ခဲ့တာ။ အဲ့တရုတ်ကြီးကို ရုံးမှာ ကုန်းပေးရင်းနဲ့ ဒီပုံ အရိုက်ခံရတာ။ ပုံက ငါနဲ့ဖြစ်တုန်းကပုံ မဟုတ်ဘူး”

နိုင်မင်းလွင်၏ အသံက မာထန်နေသည်။ စိုင်းလင်းထက်က သူ့ဖန်ခွက်ထဲကို ဝီစကီထပ်ဖြည့်ပေးသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကတော့ မသောက်။

“ပြီးတော့ ဦးထွန်းလှိုင်က သူ့ကို မတရားကျင့်ပါတယ်ဆိုပြီး အန်ကယ်ဦးထွန်းချုံကို တိုင်တယ်။ ဦးထွန်းချုံက ငါတို့ CEO လေ၊ ဦးထွန်းလှိုင်ရဲ့ အစ်ကိုအရင်းကြီး။ အဲ့ဒီမှာ ဦးထွန်းချုံက သူ့ညီထောင်မကျအောင် အဲ့ပိုင်းလုံးမကို လျော်ကြေးပေး၊ ရာထူးတွေတိုးပေးပြီး သူ့ညီကို မန္တလေးက ကုမ္ပဏီခွဲကို ရွှေ့လိုက်တာ”

“မင်း အဲ့ဒါတွေ ဘယ်လို သိလာတာလဲ”

“Milverton ပဲပေါ့။ မနေ့က ငါသူ့ကို အတိတ်ကအကြောင်းတွေ ပြန်ပြောရအောင်ဆိုပြီး အစ်အောက်မေးတော့ အကုန်ထွက်လာတာ”

“ဒါဆို အဲ့အကောင့်က ဦးထွန်းလှိုင်ပေါ့။ သူ့လက်ထဲမှာ နိုင်ကွက်ရှိရဲ့သားနဲ့ သူက ဘာလို့ ချက်ချင်း ပြန်အကျပ်မကိုင်ဘဲ နှစ်တွေကြာမှ ပေါ်လာရတာလဲ။ ပြီးတော့ သူပြောသမျှကို မင်းက ယုံတာပဲလား”

“ဟေ့ကောင် ငါက နွယ်နွယ့်အကောင့်ကနေ ပြောတာလေကွာ။ သူတို့ ကာယကံရှင်အချင်းချင်း လိမ်စရာလား။ မင်း အမှန်ကို မမြင်နိုင်တော့ဘူး… ပိုင်းလုံးမရဲ့ဟာကြီးမြင်ပြီး မင်း မွှန်နေပြီ”

စိုင်းလင်းထက်မှာ တုန့်ပြန်စရာ စကားမရှိ။ နွယ်နွယ်သည် နိုင်မင်းလွင် ထင်သလို ဦးထွန်းလှိုင်နှင့် ဇာတ်လမ်းရှိခဲ့လျှင်တောင် ငွေညှစ်ကာ ပိုင်းလုံးလုပ်မည့် မိန်းမမျိုးမဟုတ်ဟု သူယုံကြည်နေဆဲပင်။

“ငါ လုံးဝ မကျေနပ်နိုင်ဘူး လင်းထက်။ ငါ့လို ပိုက်ဆံမရှိတဲ့လူကို သူဘာလို့ရွေးလဲဆိုတဲ့အဖြေက ဒါပဲ။ ဘာမှ အချစ်စစ်မဟုတ်ဘူး၊ ငါ့ကို ငတုံးငအထင်လို့ တွဲတာ၊ ငါ့ကို နွားထင်လို့ စီးတာ၊ သူတစ်နေ့ ပြန်ပေးဆပ်ရလိမ့်မယ်”

နိုင်မင်းလွင်၏ ရူးကြောင်မူးကြောင်စကားများကို စိုင်းလင်းထက် ထပ်နားမထောင်နိုင်တော့။ ပုလင်းအောက်တွင် ပိုက်ဆံညှပ်ထားလိုက်ပြီး ကားသော့ကို ယူကာ ထရပ်လိုက်သည်။

“ဘာလဲ… မသောက်တော့ဘူးလား၊ ဘယ်သွားစရာ ရှိလို့လဲ”

စိုင်းလက်ထက် လှည့်မကြည့်။

“ပိုင်းလုံးမဆီ”

***

ရုံးကအပြန် အရေးတကြီး စကားပြောချင်သည်ဟု စိုင်းလင်းထက် ဖုန်းဆက်လာသည့်အတွက် နွယ်နွယ် အနည်းငယ် စိတ်လှုပ်ရှားမိသည်။ ရည်းစားစကားပြောမှာ မဟုတ်တာကိုတော့ စိုင်းလင်းထက်၏ လေသံကြားကတည်းက မိန်းမပီပီ ရိပ်နှင့်ပြီး ဖြစ်သည်။

ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူများတွေ ရုံးဆင်းပြီးသည့်တိုင်အောင် နွယ်နွယ်က အလုပ်မပြီးသဖြင့် နာရီဝက် တစ်နာရီကြာအောင် နောက်ကျစမြဲ။ သည်နေ့တော့ စိုင်းလင်းထက်နှင့် စကားပြောချိန်ရအောင် အနည်းငယ် စောဆင်းမှ ဖြစ်မည်။ ထို့ကြောင့် ကိုချမ်းအေးမင်းကို ခွင့်တောင်းရန် ရုံးခန်းထဲသို့ မရဲတရဲ ဝင်သွားသည်။

“ကိုချမ်း… ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ ညီမ ကိစ္စလေးရှိလို့ နာရီဝက်လောက် စောပြန်လိုက်မယ်နော်…”

ချမ်းအေးမင်းက နွယ်နွယ့်ကို တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသည့်အလား တအံ့တဩ ကြည့်နေသည်။ ချမ်းအေးမင်း၏ အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ‘ငါပြောတာ မှားသွားပြီလား’ဟု တွေးရင်း နွယ်နွယ် မျက်လုံးဝိုင်းကာ ဇက်ပုသွားသည်။

“အဆင်မပြေရင်လည်း ညီမ ပုံမှန်အချိန်ပဲ ပြန်လိုက်ပါ့မယ်”

ချမ်းအေးမင်း ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ရန် မေးဆတ်ပြပြီး ဘာမှ မပြောဘဲ မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် လပ်တော့ကိုသာ တချောက်ချောက် ရိုက်နေသည်။

နွယ်နွယ် ရုံးခန်းတံခါးအဝမှ လေးကန်စွာ လျှောက်လာပြီး ချမ်းအေးမင်း၏ စားပွဲရှေ့က ထိုင်ခုံကိုဆွဲကာ ထိုင်လိုက်သည်။ ချမ်းအေးမင်းက ဘာမှမပြောတော့ နွယ်နွယ် စိတ်ကျဉ်းကျပ်လာသည်။

ချမ်းအေးမင်းက လပ်တော့ကို ကြည့်နေရာမှ စားပွဲကို လက်ဖြင့်ပုတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်လည်း ကြောက်ကြောက်နှင့် မတ်တပ်လိုက်ရပ်သည်။

အမြဲတမ်း တည်ငြိမ်သော ချမ်းအေးမင်း၏ မျက်နှာ ယခုလို စိတ်လှုပ်ရှားကာ တင်းမာနေသည်ကို အတူတူ အလုပ်တွဲလုပ်လာသော ကာလအတွင်း နွယ်နွယ် မတွေ့ဖူးပေ။

“ညီမ တောင်းပန်ပါတယ် အစ်ကို… စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ညီမ မပြန်တော့ပါဘူး”

နွယ်နွယ် အသံတုန်လာတော့ ချမ်းအေးမင်း မျက်နှာထားပြောင်းသွားပြီး ပျာပျာသလဲ ဖြေရှင်းသည်။

“မဟုတ်တာ… မဟုတ်ဘူး၊ ညီမကို စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ စောပြန်လို့ ရပါတယ်… ပြန်ပါ”

နွယ်နွယ် ရုံးပေါ်မှ သွက်သွက်ပြေးဆင်းပြီး ကားဂိတ်ကို ရောက်လာသည်။ ဦးထွန်းချုံ၏ သမီးကို ကျောင်းမှကြိုပြီး ပြန်လာသော အောင်ရဲဝင်း၏ကားကို တွေ့တော့ အမြန်မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။

မျက်စိကစားကြည့်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် စိုင်းလင်းထက်၏ကား ရပ်ထားသည်ကို တွေ့သည်။ စိုင်းလင်းထက်က ကားဘေးတွင် ဆေးလိပ်သောက်နေရင်း နွယ်နွယ့်ကို မြင်သောအခါ ဆေးလိပ်ကို မြေကြီးပေါ် ချနင်းလိုက်သည်။

“ဘာအရေးတကြီး ပြောစရာ ရှိလို့လဲ ကိုလင်းထက်”

“မနွယ်နွယ်ကို ဝန်ခံစရာလည်း ရှိတယ်။ ပြီးတော့ တောင်းဆိုစရာလည်း ရှိလို့ပါ”

“စကားအဆန်းတွေပါလား”

“ကျွန်တော် အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ၊ ကားပေါ်မှာ ပြောချင်တယ်”

စိုင်းလင်းထက်၏ မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်၍ နွယ်နွယ် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ နိုင်မင်းနှင့် ပြတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ပထမဦးဆုံးအကြိမ် စိုင်းလင်းထက်၏ကားပေါ်ရောက်ခြင်း ဖြစ်၏။

ကားစက်နှိုးရင်း စိုင်းလင်းထက်က နေကာမျက်မှန်ကို လှမ်းယူလိုက်တော့ နွယ်နွယ် အမှတ်တမဲ့ လက်နှင့် လှမ်းတားလိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက်က နွယ်နွယ့်လက်ကို အမိအရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ် လက်ပြန်ရုတ်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း စိုင်းလင်းထက်က မလွှတ်။

“ကျွန်မကို အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့… ကိုလင်းထက်”

“မနွယ်နွယ်၊ တကယ်တော့… ကျွန်တော်က နိုင်မင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းပါ”

နွယ်နွယ် တုန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လက်ကို အသာ ရုန်းထွက်လိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့၍ မျက်ဝန်းထဲတွင် ဒေါသရိပ်များက ချက်ချင်းပင် ပြည့်တက်လာသည်။

ကားဖြင့် တိုက်မိတုန်းကပင် စိတ်မဆိုးခဲ့သော နွယ်နွယ်၏ ဒေါသအကြည့်ကို စိုင်းလင်းထက် ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

“ရှင်တို့က ကျွန်မကို အရူးတစ်ယောက်လို ဝိုင်းပြီး လှည့်စားနေကြတာပဲ…”

“မဟုတ်ဘူး မနွယ်နွယ်၊ ကျွန်တော် မနွယ်နွယ်ကို တကယ်ချစ်တာပါ”

“မပြောပါနဲ့… အဲ့စကားကို မပြောပါနဲ့”

စိုင်းလင်းထက် သူ့ကိုယ်သူလည်း မယုံနိုင်။ ယခုအချိန်မှာ ချစ်စကားပြောဖို့ မသင့်တော်ဆုံးအချိန်ဖြစ်ကြောင်း သူအသိဆုံးဖြစ်ပါလျက် စိတ်မထိန်းဘဲ ပြောထွက်မိသွားသည်။

“ကျွန်တော် ဝန်ခံစရာရှိတာ အကုန် ပြောပြပါရစေ”

“ကျွန်မကလေ… ရှင့်ကိုတော့ဖြင့် မိတ်ဆွေရင်းတစ်ယောက်လို သတ်မှတ်ထားခဲ့တာ”

နွယ်နွယ် ကားတံခါးကို ဖွင့်ရန်ပြင်တော့ စိုင်းလင်းထက် လှမ်းဆွဲထားသည်။ အသားကို မထိရဲတော့သဖြင့် အင်္ကျီလက်မောင်းစကိုသာ ဆွဲကိုင်ထား၏။

“စကားဆုံးအောင် နားထောင်ပေးပါဦး၊ မနွယ်နွယ်အတွက်လည်း အရမ်းအရေးကြီးနေလို့ပါ”

နွယ်နွယ် စိုင်းလင်းထက်ကို ဖျတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်သည်။ ခေတ္တမျှ ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေပြီး နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်လာသည်။

“ကျွန်မတို့ ဘာလို့ ပြတ်သွားရတာလဲ နိုင်မင်း ရှင့်ကို ပြောပြထားလား”

စိုင်းလင်းထက် ပြန်မဖြေနိုင်။ ဤမျှ အကင်းပါးသော မိန်းကလေးမျိုးကို သူဘယ်လို ညာလို့ရပါမည်နည်း။ စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာပေါ်မှ အဖြေကို ဖတ်ပြီး နွယ်နွယ် ရှိုက်သံပါလာသည်။

“ကျွန်မ သေချင်ပြီ… သေလိုက်ချင်ပြီ…”

မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေသော နွယ်နွယ့်ကို စိုင်းလင်းထက် အတင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ နွယ်နွယ့်နှာခေါင်းမှ ထွက်လာသော လေပူများ၏ အထိအတွေ့က သူ့ပခုံးပေါ်မှာ တိုးနေသည်။ သူ့ရင်ထဲတွင် ကြင်နာခြင်းနှင့် နာကျင်ခြင်းတို့ ထွေးယှက်နေ၏။

“မရှက်ပါနဲ့ မနွယ်နွယ်။ မနွယ်နွယ်ကို ကျွန်တော် အရမ်းမြတ်နိုးတာ။ ဘယ်လိုမှ သဘောမထားဘူး။ အထင်လည်းမသေးဘူး။ မနွယ်နွယ်ကို…”

“ရှင်တို့ယောက်ျားတွေ အထင်ကြီးတာသေးတာ ကျွန်မ ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ ကျွန်မရဲ့ မိသားစုအထင်မသေးဖို့၊ သူတို့ သိက္ခာမကျရဖို့ပဲ ကျွန်မ…”

နွယ်နွယ့်အသံ တိမ်ဝင်သွားသည်။ နွယ်နွယ် ခံစားနေရတာမြင်တော့ စိုင်းလင်းထက် ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူလာ၏။

“ဟုတ်ပါတယ် မနွယ်နွယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ယုံပါ။ မနွယ်နွယ် ဖြစ်ခဲ့ဖူးသမျှ အကုန်တိုင်ပင်ပါ။ ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်ပေးပါ”

နွယ်နွယ် စိုင်းလင်းထက်ကို အသာတွန်းကာ ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ သူ့ကိုကြည့်သော မျက်နှာမှာ ဒေါသနှင့်ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် နီထွေးနေသည်။

“ကျွန်မ ကိုလင်းထက်ကို မိတ်ဆွေတစ်ယောက်လို ယုံကြည်ပေးခဲ့တာ။ အခု ကျွန်မအကြောင်းတွေကို နိုင်မင်းကို ပြန်ပြောဖို့ လာစုံစမ်းတာဆိုရင်တော့ ကိုလင်းထက် တရားလွန်လွန်းအားကြီးနေပြီ”

“ဟာ… မဟုတ်ဘူး၊ အခု မနွယ်နွယ် ကြုံနေရတဲ့ပြဿနာတွေကို ကူညီဖြေရှင်းပေးဖို့ မေးတာပါ။ ကျွန်တော့် စေတနာအမှန်ပါ။ နိုင်မင်းနဲ့ မပတ်သက်ပါဘူး”

“ကျွန်မ ပြဿနာက သိကြားမင်းဆင်းပြီး ဖြေရှင်းပေးလို့တောင် မရဘူး။ ဘယ်သူမှ မကူညီနိုင်ဘူး”

“ဖြစ်လာသမျှ ပြဿနာတွေကို မနွယ်နွယ်နဲ့အတူ ကျွန်တော် ရင်ဆိုင်ချင်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်ပေးပါ”

နွယ်နွယ် စိုင်းလင်းထက်ကို ကြည့်ပြီး ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ယမ်းသည်။ နွယ်နွယ့်အကြည့်ကို စိုင်းလင်းထက် သဘောပေါက်လိုက်သည်။

“အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး မနွယ်နွယ်၊ ကျွန်တော် အခွင့်ကောင်းယူတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် စကားပြောတာ လောသွားလို့ပါ။ ပြဿနာတွေရဲ့အကြောင်းရင်းကို သိမှ အဖြေရှာလို့ ရမှာမို့ပါ”

နွယ်နွယ် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ကာ မျက်လုံးကိုမှိတ်၍ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်သည်။

“လူတစ်ယောက်ရဲ့အတိတ်က သူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းပါ ကိုလင်းထက်။ ကျွန်မရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကို အကျူးကျော်ခံပြီးမှရမယ့် အကူအညီမျိုးတော့ ကျွန်မ မလိုချင်ဘူး”

စိတ်ဆိုးနေစဉ်မှာတောင် ကားတံခါးကို အသံမထွက်အောင် ပြန်ပိတ်ပေးခဲ့သော နွယ်နွယ့်နှလုံးသားကို စိုင်းလင်းထက် အံ့ဩမိသည်။ သည်လောက် ရှက်ရွံ့သိမ်မွေ့သည့် မိန်းကလေးမျိုးကိုမှ ကြမ္မာဆိုးတို့က ဆက်တိုက်နှိပ်စက်နေသည်ကို သူမကြည့်ရက်နိုင်တော့။

နွယ်နွယ် ပထမဦးဆုံးတွေ့သည့် တက္ကစီတစ်စီးကို လက်ပြတားကာ တက်သွားသည်။ ကားပေါ်တွင် တက္ကစီသမားက သူ့ကို ဓားဖြင့် အသေထိုးသတ်သွားလျှင် ကောင်းလိမ့်မည်ဟု နွယ်နွယ် စိတ်ကူးမိ၏။

***

နွယ်နွယ် ရုံးရောက်တော့ စားပွဲပေါ်တွင် stapler ဖြင့် ပိတ်ထားသော Letter အရွယ် စာအိတ်တစ်အိတ် ရောက်နေသည်။ ဟန်းဘက်ကို စားပွဲပေါ်ချရင်း စာအိတ်ကို အလျင်စလို ဖွင့်လိုက်သည်။ အထဲတွင် A4 စာရွက်တစ်ရွက်။

“ဟင်”

နွယ်နွယ် ချက်ချင်းပင် ထိုစာရွက်ကို လုံးခြေလိုက်သည်။ လက်က ကတုန်ကယင်နှင့်မို့ စာရွက်လုံးက အောက်ကျသွားသဖြင့် အမြန်ကောက်ကာ ဟန်းဘက်အိတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ ဘေးဘီကို ကြည့်တော့ ဘယ်သူမှ သူ့ကို ဂရုတစိုက် ကြည့်နေဟန် မတူ။

ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်တော့ Jim Moriarty အကောင့်က စာပို့ထား၏။

(သုံးရက်စေ့ပြီ နွယ်နွယ်။ ကိုယ့်စကားကို နားမထောင်ရင် နောက်ရက် ရုံးက စားပွဲတိုင်းမှာ အဲ့ဒီလို စာအိတ်မျိုး တစ်အိတ်စီ ပို့ထားမယ်)

(ရှင်ဘာလို့ အဲ့လောက် အောက်တန်းကျရတာလဲ)

(မင်းရဲ့ဖင်ကြီးကို သဘောကျလို့ပေါ့၊ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး…)

နွယ်နွယ် မျက်နှာ ရဲတက်သွား၏။

(ရှင့်ကို ကျွန်မ အန်ကယ်ဦးထွန်းချုံနဲ့တိုင်မယ်၊ ရှင့်ကိုရော အောင်ရဲဝင်းကိုပါ ရဲတိုင်မယ်၊ ကျွန်မ ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး)

(ကိုယ်လည်း ဆက်ပြီး မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ကိုယ်တောင်းဆိုတာက နည်းနည်းလေးပါ။ မင်း အရှက်ကွဲရတာထက်စာရင် ကိုယ်တောင်းဆိုတာကို လိုက်လျောလိုက်တာက လွယ်ပါတယ်)

(ကျွန်မ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ မရိုက်ပေးနိုင်ဘူး၊ ရိုက်ပေးတဲ့ပုံနဲ့ ရှင်ထပ် အကျပ်ကိုင်ဦးမှာပဲ)

(ကိုယ်အခု ပုံမလိုချင်တော့ဘူး)

နွယ်နွယ် ပို၍ ထိတ်လန့်သွားသည်။ ရင်ထဲတွင် ဟုတ်ကနဲ မီးတောက်လာသည်။

(ကိုယ် မင်းဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို လိုချင်တယ်၊ ဝတ်လက်စကို လိုချင်တာ… လျှော်ထားပြီးသားဆို မလိုချင်ဘူး)

(ရှင် တဏှာရူးလွန်းတယ်… စိတ်ရော မှန်သေးရဲ့လား)

(မင်းလုပ်ပေးရမှာက ကိုယ့်ရှေ့မှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး ပေးလိုက်ဖို့ပဲ…)

နွယ်နွယ့်ဝမ်းဗိုက်ထဲတွင် အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရှက်စိတ်က လည်ချောင်းအထိတက်ကာ တစ်ဆို့ကြီး ခံစားနေရ၏။

(ဘာမှမခက်ဘူးလေ… မင်းဝတ်လက်စ ပူပူနွေးနွေးကို ယူချင်တာ၊ မင်းမချွတ်ချင်ရင် ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ချွတ်မယ်)

(ရှင်အဝေးကနေ တဏှာရူးလို့ အားမရနိုင်သေးဘူးလား၊ ရှင့်စိတ်ကူးတိုင်း ဘယ်တော့မှ ရမယ် မထင်နဲ့)

(အဝေးကနေ တဏှာရူးနေတာ မဟုတ်ဘူး။ မင်းမသိသေးရင် ပြောပြမယ်၊ ကိုယ်က အောင်ရဲဝင်းပဲ။ ဘယ်သူ့ကိုတိုင်တိုင် မကြောက်ဘူး။ ကိုယ့်ကို တိုင်ရင် မင်းပုံတွေ ဖြန့်မယ်၊ ရှင်းရှင်းပဲ…)

နွယ်နွယ် အတန်ကြာ ငြိမ်သွားသည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ locker အတွင်း မိန်းမအတွင်းခံတစ်ထည်တွေ့ကြောင်း နိုင်မင်းလွင်က ပြောပြဖူးသည်ကို ပြန်သတိရလာသည်။

(ရှင် အဲ့ပုံကို ဘယ်က ရတာလဲ၊ ရှင့်ကို အဲ့လူယုတ်မာကြီးက ပေးတာလား)

(ကိုယ်ဘယ်က ရရပါ။ အဲ့ဒါ အရေးမပါဘူး။ အရေးပါတာက မင်းရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို မင်းလက်နဲ့ ကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးဖို့ပဲ။ အတွင်းခံတစ်ထည်ကို ဘဝနဲ့လဲပြီး ဖက်တွယ်ထားမယ်တော့ ကိုယ်မထင်ပါဘူး)

(ကိုရဲကြီး… ရှင့်မှာလည်း မိန်းမနဲ့။ ကျွန်မ ရှင့်မိန်းမကို တိုင်လိုက်ရမလား)

(ကိုယ့်အရှက်နဲ့ မင်းအရှက်နဲ့ တန်တယ်ထင်ရင် လဲကြတာပေါ့ နွယ်နွယ်။ ကိုယ်တောင်းထားတာကို ဒီလမကုန်ခင် လိုချင်တယ်)

စောစောစီးစီး ခေါင်းမီးတောက်နေစဉ်မှာပင် သန္တာထွေးက သူ့အနားသို့ ရောက်လာသဖြင့် နွယ်နွယ် ဖုန်းကို အမြန်ပိတ်လိုက်သည်။

“သန္တာ… မောနင်းနော်”

“ဟုတ် အစ်မ၊ မောနင်း… ဟိုနေ့က အညိုလေးဆိုးထားတာ အရမ်းလိုက်တယ် သိလား၊ မင်းသမီးလိုပဲ အစ်မရယ်”

နွယ်နွယ် မသက်မသာဖြင့် ပြုံးပြလိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်းက ရဲတင်းသည်ထက် ရဲတင်းလာလေပြီ။ သူ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ရင်ဆိုင်နိုင်မည် မသိ။ နိုင်မင်းလွင်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်တော့ အလုပ်ထဲတွင် အာရုံစိုက်နေပုံရသည်။

“သန္တာ၊ အစ်မ တစ်နာရီခွဲလောက် မြို့ထဲသွားရမယ်၊ ဦးမြတ်အောင်ကို အသင့်ပြင်ခိုင်းထားနော်”

“ဦးမြတ်အောင် ညက ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ် အစ်မ။ အစ်မသွားဖို့ ညီမ ကိုရဲကြီးကို ပြောထားပေးမယ်”

နွယ်နွယ် ‘ဟယ်’ ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သန္တာထွေးက ဘေးဘီကို ကြည့်ရင်း လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောသည်။

“ဦးမြတ်အောင်က ကိုချမ်းအေးမင်းရဲ့ ဘကြီးတဲ့။ သူ့အမေရဲ့ အစ်ကိုအရင်း။ သူက တအားအရက်သောက်တာ။ အခုလည်း ညက သွေးအန်လို့ အလုပ်သမားဆေးရုံမှာ တင်လိုက်ရတယ်”

“အင်း… အရက်က လူကို တော်တော် ဒုက္ခပေးတာပဲနော်။ ကိုရဲကြီးကို မပြောထားနဲ့တော့၊ အစ်မ တက္ကစီနဲ့ပဲ သွားလိုက်မယ်၊ ဆရာဦးထွန်းချုံက သူ့ကို ခိုင်းစရာ ရှိရင် ရှိဦးမှာမို့”

နွယ်နွယ် သန္တာထွေးကို စကားလှအောင်ပြော၍ ငြင်းလိုက်သည်။ စောစောကပင် သူ့ကို ညစ်ညမ်းယုတ်မာစွာ တောင်းဆိုထားသူတစ်ဦး မောင်းသောကားကို အဖော်မပါဘဲ စီးရလောက်အောင် သတ္တိမကောင်းသေး။

သို့သော်လည်း ဦးမြတ်အောင် ရုံးမလာနိုင်သည့်အတောအတွင်း နွယ်နွယ်တို့ဌာနမှ အပြင်သွားစရာရှိလျှင် အောင်ရဲဝင်းသာ ကားမောင်းရမည်ဖြစ်ရာ အမြဲတမ်း တက္ကစီဖြင့်သွားလာပြီး အောင်ရဲဝင်းကို ရှောင်ဖယ်နေလျှင် တစ်ရုံးလုံး သတိထားမိစရာ ဖြစ်သွားနိုင်ပေသည်။

ညနေ အလုပ်မှအပြန် ကားဂိတ်တွင် မမြင်ချင်ဆုံး အောင်ရဲဝင်းကိုမှ အရင်ဆုံးမြင်ရသည်။ အောင်ရဲဝင်းက သူ့ကို နှုတ်ဆက်မည်ဟန်ပြင်သော်လည်း သူက မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်၍ ခပ်သုတ်သုတ် ကျော်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

စိုင်းလင်းထက်၏ ကားကို ခါတိုင်း ရပ်နေကျနေရာတွင် တွေ့သည်။ လူကိုတော့ မတွေ့။

နွယ်နွယ် တက္ကစီငှားရန် လမ်းပေါ်ဆင်းလိုက်ချိန်မှာပင် စိုင်းလင်းထက်က ရိပ်ကနဲ သူ့ဘေးနား ရောက်လာသည်။ ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေးထားပြီး သခင်ကို မျှော်နေသော ခွေးကလေးပမာ သူ့ကို ငေးမျှော်ကြည့်နေသည်။

ပုံမှန်ဆိုလျှင် ယခုလို အသနားခံ ဖိအားပေးတာမျိုးကို နွယ်နွယ် သဘောမကျ။ သို့သော် စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာ တကယ်ညှိုးငယ်နေတာမြင်တော့ နွယ်နွယ် သက်ပြင်းချလျက် ကားထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

စိုင်းလင်းထက်က နေကာမျက်မှန်ကိုယူရန် လက်လှမ်းလိုက်စဉ် နွယ်နွယ်က မျက်စောင်းထိုးကြည့်လိုက်၏။ စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာ ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်သွား၏။

“ဆောရီး…”

“ကျွန်မကို ကားနဲ့တိုက်တာ ရှင့်အကြံလား နိုင်မင်းအကြံလား”

“ဟာ… မဟုတ်ဘူး၊ အဲ့တုန်းက တကယ် မတော်တဆ ဖြစ်တာပါ”

နိုင်မင်း ပျာပျာသလဲ ဖြစ်သွားသည်။ နွယ်နွယ့်မျက်နှာကိုမြင်မှ တကယ် စိတ်မဆိုးမှန်းသိသွားပြီး စိတ်သက်သာသွား၏။ စိုင်းလင်းထက် စကားမပြောရဲဘဲ မျက်နှာညှိုးနေသောကြောင့် နွယ်နွယ်က စလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။ ကားနဲ့တိုက်မိတဲ့နေ့ကစပြီး မနေ့ကကိစ္စအထိ ကျွန်တော် အကုန်တောင်းပန်ပါတယ်။ မနွယ်နွယ်ကို ကိုယ်ရောစိတ်ရော ဒဏ်ရာတွေ ပေးမိတယ်၊ အရှက်ရစေခဲ့တယ်”

“အာ… မပြောနဲ့”

မနေ့ကကိစ္စကို အစပြန်ဖော်လာတော့ နွယ်နွယ် ရှက်စိတ်ကြောင့် မျက်နှာလေး အမ်းသွားသည်။ ပုံကိစ္စကို သိနေခြင်းအတွက် နွယ်နွယ် ခေါင်းမဖော်နိုင်အောင် ရှက်မိသော်လည်း စိုင်းလင်းထက်က သူ့ကို စာနာမှုအပြည့်ဖြင့် လေးလေးစားစား ဆက်ဆံနေသောကြောင့် နွယ်နွယ် ကျောမခိုင်းရက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ကိုလင်းထက်သာ အဲ့ဒီတုန်းက ကျွန်မကို အသေတိုက်သတ်ခဲ့ရင် အရမ်းကျေးဇူးတင်မိမှာပဲ”

“မနွယ်နွယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ယုံကြည်ပေးပါလို့ ထပ်ပြောပါရစေ။ ကျွန်တော့်အမှားကိုပြင်ဖို့ အခွင့်အရေးလေး မပေးနိုင်ဘူးလား”

နွယ်နွယ် စိုင်းလင်းထက်ကို ငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက်က မှောင်လာပြီဖြစ်၍ ရှေ့ကိုသာ အာရုံစိုက်မောင်းနေသည်။ ဖြတ်သန်းသွားသော ကားမီးရောင်များကြောင့် စိုင်းလင်းထက်၏ မျက်နှာမှာ လင်းတစ်ချည်၊ မှိန်တစ်လှည့် ဖြစ်နေသည်။

“ကိုလင်းထက်က ကျွန်မကို အန္တရာယ်ပေးမယ့်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ယုံကြည်ပါတယ်။ အဲ့လိုယုံကြည်တာနဲ့ပဲ အရှက်ကို တန်းမှာချိတ်ထားခဲ့လို့ မရဘူးလေ”

ဦးထွန်းလှိုင်နှင့်ကိစ္စကို နွယ်နွယ့်ဘက်က စမပြောမချင်း စိုင်းလင်းထက် ပါးစပ်မှ မေးဖို့ရာ ပြောမထွက်။

“ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုကိစ္စတွေမှာ မနွယ်နွယ်တစ်ယောက်တည်း ရင်ဆိုင်လို့ မဖြစ်ဘူးလို့ ကျွန်တော်ယူဆတယ်။ အခွင့်အရေးဝင်ယူတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြဿနာတွေကင်းရှင်းသွားတဲ့တစ်နေ့ ကျွန်တော်နဲ့ မပတ်သက်ချင်တော့ဘူးဆိုရင်တောင် လက်ခံမှာပါ”

“ကိုလင်းထက်က… ဘာတွေသိနေသေးလို့လဲ”

ပုံအရိုက်ခံရခြင်းဆိုတာထက် ပိုပြီး စိုင်းလင်းထက် သိထားကြောင်း နွယ်နွယ် ရိပ်မိလာသည်။ စိုင်းလင်းထက်က နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ အကြံအိုက်နေသည်။ သူသိသမျှ အကုန်ဖွင့်ပြောလျှင် နွယ်နွယ် ကားပေါ်မှ ခုန်ချထွက်ပြေးသွားမှာကိုလည်း စိုးရိမ်သည်။

“ကျွန်တော် မနွယ်နွယ်ကို မလိမ်ညာချင်ဘူး၊ အရင်က လိမ်ညာဖုံးကွယ်မိခဲ့တာတောင် စိတ်မကောင်းဘူး၊ ဒါကြောင့် မနွယ်နွယ် မကြားချင်မယ့်အဖြေမျိုး ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ကို မမေးပါနဲ့လား”

“သူက ပုံပါပြသေးလား… မဖြေနဲ့…မဖြေနဲ့…”

နွယ်နွယ် လွတ်ကနဲ မေးမိပြီးမှ လက်ကိုကာ၍ တားသည်။ စိုင်းလင်းထက် လေပူများကို မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ သူပြန်မဖြေဘဲလည်း နွယ်နွယ်က အဖြေကို သိနေပြီဖြစ်၏။

နွယ်နွယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ကိုယ်ကိုယို့၍ ကားတံခါးဘက်ကို မှီထားသည်။

“ကျွန်မဘဝက အရှက်ကွဲလို့ကို မဆုံးတော့ဘူး… ကျွန်မ ကိုလင်းထက်ကားနဲ့ ဘာလို့လိုက်ခဲ့မိလဲဆိုတာ စဉ်းစားလို့မရဘူး”

ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ဖိထားသော နွယ်နွယ့်လက်ကလေးကို စိုင်းလင်းထက် ခိုးကြည့်သည်။ နွယ်နွယ် စိတ်သက်သာရာရအောင် ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲဟု စဉ်းစားနေ၏။

“မဟုတ်ဘူး မနွယ်နွယ်ရယ်၊ ကျွန်တော်အဲ့ဒီပုံကို မြင်ဖူးတာထက် ပိုအရေးကြီးတဲ့ကိစ္စတွေ မနွယ်နွယ် ရင်ဆိုင်နေရတာလေ။ အကြောင်းစုံ တိုင်ပင်မှ ပြဿနာကို ရှင်းလို့ရမှာ မဟုတ်လား”

နွယ်နွယ် ပြန်မဖြေ။ သူ့အဝတ်ဗလာပုံ မြင်ထားဖူးသူတစ်ဦးနှင့် လိုက်ခဲ့မိခြင်းကိုပင် နောင်တရသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ပုံ၏ ရာဇဝင်အမှန်ကို ထုတ်ဖော် ပြောဖို့အထိတော့ နွယ်နွယ် ဘယ်လိုမှ နှုတ်မရဲပါ။

ဆေးရုံအောက်ရောက်တော့ စိုင်းလင်းထက်က သူပါလိုက်ခဲ့မည်၊ အိမ်အထိ ပြန်ပို့ပေးမည်ဟု ဆိုလာသည်။ နွယ်နွယ်က စိုင်းလင်းထက် နောက်ကျမှာစိုး၍ အတင်းအကြပ် ပြန်ခိုင်းသည်။

“ကိုလင်းထက်၊ ဇွတ်တရွတ်မနိုင်နဲ့။ စောစောပြန်ပြီး အချိန်နဲ့စား။ အစာအိမ်ရောဂါ ပြန်ထမယ်။ ကျွန်မဘာသာ တက္ကစီနဲ့ ပြန်လိုက်လို့ ရတယ်”

“ကျွန်တော် မနွယ်နွယ်ကို အိမ်အထိလိုက်မပို့ရရင် ညစာမစားတော့ဘူး”

နွယ်နွယ် မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက်က ‘ကဲ ဘယ်လိုလဲ’ဟူသော မျက်နှာပေးဖြင့် မျက်လုံးကို ခပ်မှေးမှေးထားကာ အမြင်ကပ်စရာကောင်းအောင် ကြည့်နေ၏။

“မစားနေပေါ့… ကျွန်မ မြင်တာမှ မဟုတ်တာ”

နွယ်နွယ် တမင်ပြောနေမှန်း စိုင်းလင်းထက် သိသည်။ စူစူပုပ်ပုပ်လေးမို့ စိုင်းလင်းထက် ပို၍ စချင်လာ၏။

“အင်း… ပုံမြင်ပြီးကတည်းက အစားအသောက်ပျက်နေတာမို့ သိပ်တော့မထူးပါဘူး”

“အား…”

နွယ်နွယ် ချက်ချင်း သဘောပေါက်သွားပြီး စူးစူးရှရှအော်လိုက်တော့ စိုင်းလင်းထက် ရယ်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ စိုင်းလင်းထက်ကို ဟန်းဘက်နှင့်ထုရန် ရွယ်လိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ခေါင်းကို ငုံ့ပေးလိုက်၏။

ဟန်းဘက်က သူ့ခေါင်းပေါ်ကျမလာတော့ မျက်လုံးတစ်ဘက် ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟန်းဘက်အိတ်က သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ ရွယ်ထားဆဲ။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားပြီး မခံချိမခံသာနှင့် သူ့ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသော မျက်နှာလှလှလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

နွယ်နွယ်လည်း ကလေးဆန်တတ်ပါလားဟု တွေးရင်း စိုင်းလင်းထက် လျှာထုတ်ပြလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်က အသံမထွက်ဘဲ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံလေး ‘နှာဘူး’ ဟု ပြောကာ စိုင်းလင်းထက်ခေါင်းကို မိမိရရ ထုချလိုက်၏။

စိုင်းလင်းထက်သည် ရှက်စရာကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရယ်စရာဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး သူ့ကို စိတ်သောကတွေနှင့် ဝေးရာသို့ တဒင်္ဂခေါ်သွားနိုင်သည်ကို နွယ်နွယ် ကောင်းစွာ အသိအမှတ်ပြုလိုက်သည်။

လူနာကြည့်ချိန်ကျော်နေပြီ ဖြစ်၍ အစောင့်ကို ပိုက်ဆံပေးဝင်ရသည်။ လူနာဆောင်ထဲရောက်တော့ တာဝန်ကျဆရာမ ညွှန်ပြသည့်ဘက်ကို လျှောက်လာရင်း လူနာကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်နေသော ဦးထွန်းချုံနှင့် ချမ်းအေးမင်းကို လှမ်းတွေ့လိုက်သည်။

နွယ်နွယ်က လူနာကုတင်နား ကပ်သွားတော့ စိုင်းလင်းထက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ကျန်နေရစ်သည်။ ချမ်းအေးမင်းက ဖုန်းပြောရင်း စိုင်းလင်းထက်ကို အကဲခတ်နေ၏။

ဦးထွန်းချုံက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ထ၍ နှုတ်ဆက်သည်။

“သမီး လူနာလာကြည့်တာလား”

“ဟုတ် အန်ကယ်၊ သမီးလည်း သန္တာထွေးပြောမှ သိတာ၊ ဘယ်လိုစဖြစ်တာလဲ”

“အစာရေမျိုသွေးကြော ပေါက်သွားတာ၊ အသည်းလည်း ခြောက်နေပြီလို့ ပြောတယ်”

နွယ်နွယ် သက်ပြင်းခိုးချကာ ဦးမြတ်အောင်ကိုကြည့်တော့ အိပ်ပျော်နေသည်။ မျက်နှာက သွေးမရှိသည့်ပမာ ဖြူဆုတ်နေ၏။ မုတ်ဆိတ် ပါးမြိုင်းမွေးများက ပို၍ ရှည်ထွက်နေပြီး အသားက ဝါကျန့်ကျန့်။ နွယ်နွယ် သူ့ဖခင်မဆုံးခင်က အခြေအနေကို ပြန်သတိရမိသည်။

“ညက သွေးအန်တာ ထွေးခံတစ်လုံးစာလောက် ရှိမယ်လို့ သူ့သမီးက ပြောတယ်။ စောစောကထွက်သွားတာ သူ့သမီးလေ။ သူ့အမျိုးသမီးကလည်း သွေးအလှူရှင် သွားရှာတာ မရသေးဘူး။ ဦးမြတ်အောင်သွေးက ရှားတယ်၊ AB အနုတ်သွေး။ အန်ကယ်တို့လည်း ဖုန်းလိုက်ဆက်ပြီး စုံစမ်းပေးနေတာ”

နွယ်နွယ့်မျက်နှာ ဝင်းပသွား၏။

“ဟာ မရှာနဲ့ အန်ကယ်၊ သမီးက AB အနုတ်သွေး။ သမီး လှူမယ်”

“ဟန်ကျတာပဲ၊ ဒါဆို အန်ကယ် သူ့အမျိုးသမီးကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်မယ်။ ကိုချမ်း… ဖုန်းဆက်မနေနဲ့တော့… MO ကို သွေးအလှူရှင်ရပြီလို့ သွားအကြောင်းကြားပေး”

ဦးထွန်းချုံရော ချမ်းအေးမင်းပါ တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်လာသည်။

နွယ်နွယ်က အိမ်ကို နောက်ကျမည့်အကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြီးနောက် လူနာစောင့်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ဦးမြတ်အောင်၏လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကြည့်သည်။ အေးစက်ဖျော့တော့နေသည်မှာ ရေခဲရိုက်ထားသည့် အသားတုံးပမာ။ လက်သည်းများမှာလည်း အထူးကြီးမားလျက် ခုံးနေကြသည်။

မိမိကို အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းဖြစ်အောင် ရက်ရက်စက်စက် လုပ်ထားသူကိုပင် ကရုဏာသက်နေမိသည်မှာ ပျော့ညံ့မှုကြောင့်လား၊ ဖခင်ချင်း ကိုယ်ချင်းစာမိ၍လား နွယ်နွယ် မဝေဖန်တတ်။ နွယ်နွယ့်ရင်ထဲတွင် လူတစ်ဦး၏ အခက်အခဲကို ကိုယ်စွမ်းရှိသလောက် ကူညီဖေးမလိုသောစိတ်သာ ရှိ၏။

“ကိုလင်းထက်… ပြန်လိုက်တော့နော်၊ ကျွန်မက ကြာဦးမှာ။ ပြောစကား နားထောင်နော်”

“မထောင်ဘူးဗျာ… မနွယ်နွယ်ကို အိမ်အထိ ပို့ပေးမယ် ပြောထားပြီးပြီပဲ”

“ကျွန်မက ဆေးရုံမှာ ညအိပ်စောင့်ရင် ရှင်က လိုက်အိပ်မှာလား… ပြော”

နွယ်နွယ်၏ ဆူပူစကားကို စိုင်းလင်းထက် ပြုံးစိစိလုပ်နေတော့ နွယ်နွယ် စကားအမှားကို သတိထားမိသွား၏။ ဒါတောင် စိုင်းလင်းထက်က ပြောဖြစ်အောင် အနားကပ် ပြောလိုက်သေး၏။

“အတူတူဆိုရင် သိပ်ကို အိပ်တာပေါ့ဗျာ”

“ရှင် ဒီနေ့ တော်တော် အကြောပြောင်နေတယ်”

တာဝန်ကျ ဆရာမက ခေါ်သဖြင့် နွယ်နွယ် ပါသွားသည်။ ‘ပိုက်ဆံအိတ်ကို ကြည့်ထား’ ဟု ပြောပြီး သွက်လက်ပေါ့ပါးစွာ လိုက်သွားသောနွယ်နွယ့်ကိုကြည့်ပြီး စိုင်းလင်းထက် ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ကြည်နူးမိသည်။

နွယ်နွယ်သည် ကိုယ်တိုင် အပူသည် ဖြစ်နေပါလျက် သူတပါး၏ဒုက္ခကို ကယ်တင်ရမည်ဆိုလျှင် တက်ကြွရွှင်လန်းလျက် ရှိသည်။ သည်လို မိန်းကလေးမျိုးကိုမှ ပိုင်းလုံးမဟု စွပ်စွဲသော နိုင်မင်းလွင်၏ခေါင်းကို သူ ရိုက်ခွဲပစ်ချင်လာ၏။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine MM Erotica MM Erotica Authors and Fans

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ (အပိုင်း-၁၁) +

“နွယ်နွယ်က ဒီလိုဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူး”

ချမ်းအေးမင်းက မှတ်ချက်ချတော့ ဦးထွန်းချုံ မျက်လုံးကျယ်သွားသည်။

လူနာသတင်းမေးပြီး အပြန်တွင် ဦးထွန်းချုံ၏ ရှားရှားပါးပါး ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင့် ကန်ရိပ်သာလမ်းရှိ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတွင် ‘ယမကာလုလင်’ လုပ်နေကြခြင်းဖြစ်၏။ ချမ်းအေးမင်းအတွက် ဦးထွန်းချုံနှင့် ပထမဦးဆုံးအကြိမ် နှစ်ဦးတည်း ဆိုင်ထိုင်ဖူးခြင်း ဖြစ်သည်။

CEO နှင့်အတူတူ ဆိုင်ထိုင်ရသောအခါ ‘ရွှေဖြူ’ ၏အရသာမှာ ‘အနီ’ ‘အနက်’ တို့နှင့် ဘာမှမဆိုင်ကြောင်း ချမ်းအေးမင်း မြည်းစမ်းဖူးသွားလေ၏။ အရသာကောင်းနှင့်အတူ ငြိမ့်ညောင်းချောမွေ့ခြင်း၊ အတွေးစိတ်ကူးတို့ အတားအဆီးမဲ့ စီးဆင်းခြင်းတို့ နောက်မှလိုက်ပါလာသည်။

“နွယ်နွယ့်ကို ကိုချမ်းက ဘယ်လိုမြင်လို့လဲ”

“နွယ်နွယ်က အလုပ်လည်း တော်ပါတယ်၊ တော်တော်ကို တော်ပါတယ်…။ ဒါပေမယ့်…”

ဦးထွန်းချုံ၏ မျက်နှာကဲကို ကြည့်ရင်း ချမ်းအေးမင်း ချိန်ချိန်ဆဆ ပြောသည်။ ဦးထွန်းချုံက မျက်မှန်ကို နှာခေါင်းပေါ် ပင့်တင်လိုက်သည်။

“အန်ကယ်အသိဆုံးပဲ မဟုတ်လား… သူ့စိတ်ဓာတ်ကို”

ဦးထွန်းချုံ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်လိုက်သည်။ Tong Cheung ကုမ္ပဏီတွင် ဦးထွန်းချုံ သဘောကျသည့် အထက်မြက်ဆုံး အကြိုးစားဆုံး ဝန်ထမ်းနှစ်ဦးမှာ ချမ်းအေးမင်းနှင့် နွယ်ရတီသန့် ဖြစ်၏။ ချမ်းအေးမင်းကို ဦးထွန်းလှိုင်က အလုပ်သွင်းပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး နွယ်နွယ့်ကိုတော့ ဦးထွန်းချုံက တိုက်ရိုက် ခန့်ခဲ့သည်။

“အင်း… ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးပါ”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ချစ်စရာကောင်းပေမယ့် ကြောက်စရာလည်း ကောင်းပြန်ရောမဟုတ်လား”

ဦးထွန်းချုံ မျက်လုံးများ မှေးသွားသည်အထိ ပြုံးလိုက်သည်။ ချမ်းအေးမင်း၏ စကားအသွားအလာကို ကြည့်ရင်း အကဲစမ်းသည့်သဘောဖြင့် မယုတ်မလွန် မေးလိုက်သည်။

“မင်းဆရာက ဘာတွေများ ပြောထားလို့လဲ”

စားပွဲထိုးက အကင်နှင့် ဟင်းချိုများ လာချသဖြင့် စကားစပြတ်သွားသည်။ ချမ်းအေးမင်းက ဦးထွန်းချုံခွက်ထဲသို့ ထပ်ဖြည့်ပေး၏။ ဒါမှလည်း သူ့ခွက်ထဲ ထပ်ဖြည့်လို့ ကောင်းမှာ ဖြစ်သည်။

“ဆရာဉီးထွန်းလှိုင်က ဘာမှမပြောပြပါဘူး၊ မေးလို့လည်း ကောင်းတဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဒါပေမယ့် Management ပိုင်းက နည်းနည်းရိပ်မိနေကြတာပဲ”

တကယ်တော့ Management တစ်ခုလုံးတွင် ကာယကံရှင်များမှအပ ချမ်းအေးမင်းသာ သိသောကိစ္စ။

“ဘာတွေများ ရိပ်မိနေကြတာလဲ”

ချမ်းအေးမင်း ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း လေသံကို နှိမ့်၍ ပြောသည်။ အနီးအနားတွင် နိုင်ငံခြားသားအချို့သာ ဝိုင်းဖွဲ့ထိုင်နေကြသည်။

“နွယ်နွယ်က ဆရာဦးထွန်းလှိုင်ကို blackmail လုပ်တာကိုလေ”

“မဟုတ်သေးဘူး ကိုချမ်း၊ အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး”

ဦးထွန်းချုံက မဆိုင်းမတွ တုန့်ပြန်လိုက်တော့ ချမ်းအေးမင်း မျက်လုံးကျယ်သွားသည်။ ဦးထွန်းချုံက အတန်ကြာသည်အထိ ဆက်မပြောသေးဘဲ မေးစေ့ကို ပွတ်နေသည်။

“အဲ့ဒီတုန်းက နွယ်နွယ်က အန်ကယ့်ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။ မျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး။ ထွက်စာ လာတင်တာတဲ့။ အန်ကယ်က မေးတော့ အကြောင်းရင်းကို မဖြေဘူး။ မျက်နှာက တော်တော်ပျက်နေတော့ အန်ကယ်လည်း မရမက ချော့မော့ပြီး မေးရတာပေါ့။ ကုမ္ပဏီ အရှိန်ရနေတုန်း အရေးပါတဲ့ ဝန်ထမ်းကောင်းတစ်ယောက် အကြောင်းမဲ့ မဆုံးရှုံးချင်ဘူးလေ”

ဦးထွန်းချုံ လည်ပင်းမှ ကြယ်သီးတစ်လုံးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ မျက်မှန်ကို ချွတ်၍ menu စာအုပ်ပေါ်တွင် တင်လိုက်သည်။

“အဲ့ဒီတော့မှ သူက ဖြေတယ်။ ဦးထွန်းလှိုင်က သူ့ကို သမီးလို သဘောမထားဘူးတဲ့။ ကိုယ့်ညီအကြောင်း သိပြီးသားဆိုတော့ အန်ကယ် တန်းပြီးသဘောပေါက်လိုက်တယ်။ နွယ်နွယ့်စကားအသုံးအနှုန်းကို ကြည့်ပြီး ကလေးမကို အန်ကယ် ကျေးဇူးတင်မိတယ်၊ တော်တော်လည်း အားနာသွားတယ်။ အန်ကယ်လည်း ထွန်းလှိုင်ကို နေ့ချင်းခေါ်မေးတော့ ထွန်းလှိုင်က သူ့အပြစ်သူ ဝန်ခံတယ်။ အဖြစ်က အန်ကယ် ထင်ထားတာထက်ကို ပိုဆိုးနေတယ်”

“Rape အထိ ဖြစ်သွားတာလား အန်ကယ်”

ဦးထွန်းချုံက ခေါင်းကို ခါသည်။ ချမ်းအေးမင်းက ခုံကို ဆွဲပြီး ရှေ့တိုးထိုင်လိုက်သည်။

“အန်ကယ့်မှာလည်း သမီးရှိတယ်လေ။ သမီးချင်း မစာနာတတ်ရင်တောင် လူ့ကျင့်ဝတ်အရ အရေးမယူလို့ မရဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ နောက်နေ့ နွယ်နွယ့်ကို အန်ကယ် သီးသန့် ခေါ်တွေ့တယ်။ ‘ဒီကိစ္စကို သမီးဘာလုပ်ဖို့ စဉ်းစားထားလဲ၊ အမှုဖွင့်ချင်တယ်ဆိုရင်လည်း အန်ကယ်မတားဘူး၊ အန်ကယ့်ဘက်ကတော့ ထွန်းလှိုင်ကို ကုမ္ပဏီစည်းကမ်းအရ အလုပ်ကနေ ထုတ်ပယ်မယ်၊ သမီးကိုလည်း နစ်နာကြေးပေးမယ်၊ သမီး တရားစွဲသည်ဖြစ်စေ မစွဲသည်ဖြစ်စေ၊ ဒါ အန်ကယ် action ယူမယ့် plan ပဲ’ လို့ ပြောပြလိုက်တယ်”

ချမ်းအေးမင်း အသက်ရှူဖို့ကိုပင် မေ့နေသည်။ နွယ်နွယ့်စိတ်ကို နားလည်သော ဦးထွန်းချုံ၏ ပါးနပ်စွာ ကိုင်တွယ်ပုံကိုလည်း စိတ်ထဲမှ လေးစားနေမိသည်။

“သူက ဘာပြန်ပြောလဲ သိလား ကိုချမ်း၊ ‘ဦးထွန်းလှိုင်ကို အလုပ်မဖြုတ်ပါနဲ့၊ သူ့ကိုပဲ တခြားဌာနခွဲကို ပြောင်းပေးပါတဲ့၊ လျော်ကြေးလည်း မယူဘူး၊ တရားလည်း မစွဲပါဘူး၊ အန်ကယ် သတိပေးဆုံးမဖို့ အန်ကယ့်တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ တိုင်တာပါ’တဲ့။ အန်ကယ်ဖြင့် သူ့သဘောထားကြီးပုံကိုကြည့်ပြီး ကိုယ့်ညီလုပ်ရပ်ကို ရှက်လိုက်တာ”

ချမ်းအေးမင်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ လေပူများကို မသိမသာ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ ဦးထွန်းချုံက သမာသမတ်ကျ၍ အလုပ်နှင့်ပတ်သက်လာလျှင် စည်းကမ်းကြီးကြောင်း သူသိသည်။ နွယ်နွယ် တောင်းဆိုသည့်အတိုင်း မလုပ်ဘဲ ဦးထွန်းလှိုင်ကိုသာ မန္တလေးရှိ ကုမ္ပဏီခွဲသို့ ပြောင်းပစ်ခဲ့တာကိုတော့ တစ်ရုံးလုံး သိပြီးဖြစ်သည်။

“ဆရာ့ farewell မှာ နွယ်နွယ် လာတက်သေးတယ်မလား အန်ကယ်”

“အကြောင်းရင်းကို လူတွေမရိပ်မိအောင် အန်ကယ်က နွယ်နွယ့်ကို လာတက်ပေးဖို့ request လုပ်တာ။ မကောင်းပေမယ့် ညီဆိုတော့လည်း သူ့သိက္ခာကို ကာကွယ်ပေးရသေးတာပေါ့ကွာ။ ဟိုမှာလည်း လူဆက်လုပ်ရဦးမှာကိုး”

ဇာတ်ရည်သွားသောအခါ ချမ်းအေးမင်း အတော်ပင် ငိုင်သွားလေ၏။ ဦးထွန်းချုံက မျက်မှန်ကို ပြန်ကောက်တပ်လိုက်သည်။

“ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆိုတာ အဲ့လောက် သဘောမကောင်းရဘူးကွ။ စွာရတယ်၊ မဟုတ်မခံ ဆတ်ဆတ်ကြဲ ဖြစ်နေရမယ်။ လှတဲ့ မိန်းကလေးဆို ပိုပြီးတောင် ဆူးချွန်တွေ လိုအပ်သေးတယ်။ အန်ကယ့်သမီးသာဆို အဲ့လောက်ပျော့ညံ့ပြီး သည်းခံတာမျိုးကို လုံးဝ အားမပေးနိုင်ဘူး ကိုချမ်း”

အသားကင်များပေါ်ရှိ အဆီများက အေးစက်ကာ ခြောက်သွေ့နေလေပြီ။ ဟင်းချိုခွက်မှာလည်း အငွေ့သေနေပြီ ဖြစ်၏။ ဦးထွန်းချုံမှာလည်း ရင်ဖွင့်ရသဖြင့် စိတ်ပေါ့ပါးသွားပုံ ရသည်။

“ကိုချမ်းရဲ့ ရုံးခန်းထဲမှာ ‘နာရေးကူညီမှုအသင်း’ကို သိန်းတစ်ရာလှူထားတဲ့ လက်မှတ် နံရံမှာ ချိတ်ထားတာ သတိထားမိလား”

ချမ်းအေးမင်း ခေါင်းညိတ်၏။ သူ့ရုံးခန်းမှာ ယခင်က ဦးထွန်းလှိုင်၏ ရုံးခန်းဖြစ်သည်။

“အဲ့ဒါ နွယ်နွယ်က သူ့အတွက် နစ်နာကြေးပေးမယ့်အစား ကုမ္ပဏီနာမည်နဲ့ လှူခိုင်းလို့ လှူထားတာ။ မင်းဆရာ မပြောင်းခင် နေ့တိုင်း သူ့လုပ်ရပ် သူပြန်မြင်ပြီး နောင်တရနေအောင်လို့ အန်ကယ် သူ့ရုံးခန်းထဲ ချိတ်ထားတာ။ မန္တလေးက သူ့ရုံးခန်းထဲမှာလည်း လှူနေတဲ့ ဓာတ်ပုံကို ချိတ်ပေးထားတယ်”

‘အတော်ကို လုပ်တဲ့ လူကြီးပဲ’ဟု တွေးကာ ချမ်းအေးမင်း ပြုံးမိသည်။

ကိုယ်စီ ကားပေါ်တက်ခါနီးတွင် ဦးထွန်းချုံက ချမ်းအေးမင်းနားသို့ လျှောက်လာပြီး ပခုံးကိုကိုင်ကာ ကားကို ဖြည်းဖြည်း မောင်းပြန်ရန် သတိပေး၏။

“ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြဖို့ နွယ်နွယ့်ကို အန်ကယ် ကတိတောင်းထားတယ်။ မင်းဆရာရဲ့ သိက္ခာအတွက်ရော၊ နွယ်နွယ့်အရှက်အတွက်ရော၊ ကုမ္ပဏီဂုဏ်သတင်းအတွက်ပါ ကိုချမ်းကလည်း ဆက်ပြီး လျှို့ဝှက်ထားပေးမယ်လို့ အန်ကယ် ယုံကြည်တယ်”

လေမတိုက်ဘဲနှင့် ချမ်းအေးမင်း စိမ့်ကနဲ အေးသွားသည်။

***

Jim Moriarty ၏ နေ့စဉ် ခြိမ်းခြောက် စိတ်သောကပေးမှုကြောင့် နွယ်နွယ် တစ်ညမှ ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ချေ။ အောင်ရဲဝင်း၏ ရန်မှ ကင်းအောင် အလုပ်ထွက်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် စဉ်းစားမိသော်လည်း မိခင်၏ ကျန်းမာရေးနှင့် မောင်၏ပညာရေးက ရှိသေးသည်။ အလုပ်မှထွက်သည့်တိုင်အောင် အောင်ရဲဝင်းက အလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဟု တွေးမိသောအခါ ပို၍ ရင်မောမိသည်။

နေ့စဉ် သောကနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော်လည်း ညနေတိုင်း ဦးမြတ်အောင်ကို လူနာသွားကြည့်ဖို့ကိုတော့ မပျက်ကွက်။ ဦးမြတ်အောင်၏ မိသားစုကလည်း နွယ်နွယ့်ကို နေ့တိုင်းမျှော်ကြသည်။ စိုင်းလင်းထက်က ညနေတိုင်း ‘အခမဲ့ တက္ကစီ’ ဆွဲပြီး အိမ်အရောက် ပြန်ပို့ပေးနေတာကြောင့်လည်း ပါသည်။

ဦးမြတ်အောင်၏ အခြေအနေက အားရစရာ သိပ်မရှိသေး။ သွေးတိတ်ဆေးများ ထိုးရသွင်းရသည်ဟုသာ သိထားသည်။ အထိုက်အလျောက် အထောက်အကူရစေရန် ငွေကြေးအချို့အဝက်ကို ဦးမြတ်အောင်၏မိန်းမကို နွယ်နွယ် ပေးထားသည်။

အိမ်အပြန် အမြဲနောက်ကျနေတော့ အမေက ထမင်းစားနှင့်ပြီး ဖြစ်သဖြင့် ညစာ တစ်ယောက်တည်း စားရသည်မှာ ထုံးစံဖြစ်နေလေပြီ။ အမေလုပ်သူက အဝတ်လျှော်စက်ဖြင့် လျှော်ထား၊ လှမ်းထားနှင့်ပြီး တစ်အိမ်လုံးအဝတ်ကို နွယ်နွယ်က မီးပူတိုက်ရသည်မှာလည်း နိစ္စဓူဝ ဖြစ်၏။

“မမ… ဂျင်မော်ရီယာတီ ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ”

အပြင်မှ ရောက်မဆိုက် တံခါးဝမှပင် လှမ်းမေးလိုက်သော မြတ်မင်းသန့်၏ အသံကြောင့် နွယ်နွယ် မီးပူကို လွှတ်ချလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ထဲတွင် ချော်ရည်ပူများ ဆူပွက်လာ၏။ မြတ်မင်းသန့်ကတော့ ဖိနပ်ကို အေးအေးဆေးဆေး ချွတ်နေသည်။

“မင်းမင်း အဲ့ဒီအကောင့်ကို ဘယ်ကသိလာတာလဲ”

“သားအကောင့်ကို လာအတ်ပြီး ပြောနေတာ၊ မမအသိတဲ့”

“မဟုတ်ဘူး… မဟုတ်ဘူး၊ သူ့ကို ဘလော့လိုက်။ သူက မကောင်းတဲ့သူ”

နွယ်နွယ့်အသံက လိုတာထက်ပို၍ ကျယ်ပြီး ငိုသံပါနေတော့ မြတ်မင်းသန့် လန့်သွားသည်။ နွယ်နွယ်က မြတ်မင်းသန့်လက်မောင်းကို ကိုင်လှုပ်ရင်း မျက်လုံးများ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေသည်။

“သူ… သူက ဘာတွေပြောသေးလဲ”

“သားနဲ့ ခင်ချင်တယ်၊ မမရဲ့အသိလို့ပဲ ပြောတာ။ အော်… ပြောသေးတယ် သူက အလုပ်ထဲကပါတဲ့”

“မမကို ပြစမ်း…”

နွယ်နွယ် မြတ်မင်းသန့်ဖုန်းကို ယူကြည့်တော့ မြတ်မင်းသန့်ပြောသည့် စာသုံးလေးကြောင်းမျှသာ ပို့ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ မြတ်မင်းသန့်၏ အမူအရာမှာလည်း ဘာကိုမှ သိပုံမရသဖြင့် နွယ်နွယ် အနည်းငယ်တော့ စိတ်သက်သာသွား၏။ Jim Moriarty ကို မြတ်မင်းသန့်အကောင့်ဖြင့် ကိုယ်တိုင် ဘလော့လိုက်သည်။

“မင်းမင်းကို ဘယ်ကအကောင့် လာအတ်အတ် လက်မခံနဲ့နော်… မမအကြောင်း လာစကားပြောလည်း ပြန်မပြောနဲ့နော်။ မမပြောတာ နားထောင်”

မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးနှင့် အသည်းအသန်မှာနေသော သူ့အစ်မကို ကြည့်ပြီး မြတ်မင်းသန့် အထွန့်မတက်တော့ဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

နွယ်နွယ် မီးပူ ဆက်မတိုက်နိုင်တော့။ ချက်ချင်းပင် မက်ဆင်ဂျာဝင်ပြီး မီးစိမ်းနေသော Jim Moriarty အကောင့်ကို စာပို့လိုက်သည်။

(ရှင်ဟာ အရမ်းကို အောက်တန်းကျလွန်းတယ်။ ရှင့်အလိုဆန္ဒတစ်ခုအတွက်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်တဲ့ ကျွန်မမိသားစုကို မနှောက်ယှက်ပါနဲ့)

(ဒါဆို ကိုယ်လိုချင်တာကို မင်းပေးလေ)

(ကျွန်မ ယူခဲ့ပေးမယ်။ ရှင် တစ်သက်လုံး ဘယ်တော့မှ ထပ်ပြီးမနှောက်ယှက်ပါနဲ့)

(ဟားဟား… ငါလိုချင်တာ မင်းကိုယ်တိုင် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ချွတ်ပေးတဲ့ အတွင်းခံ။ ငါ့ရှေ့မှာ ချွတ်ပြီးပေးရမယ်။ တခြားနည်းနဲ့ မလိုချင်ဘူး)

နွယ်နွယ် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ မျက်ရည်ကျနေသည်။ ရှက်ရွံ့မှု၊ ခံပြင်းမှုတို့ကြောင့် အသားတဆတ်ဆတ်တုန်နေ၏။

(ကျွန်မကို အရှက်မရှိတာတွေ မလုပ်ခိုင်းပါနဲ့၊ ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ် ကိုရဲကြီး)

(ကိုယ့်မောင်က အစ်မဖင်ပြောင်ကြီးကို မြင်သွားတော့မှ အရှက်ဆိုတာ ကွဲတာ။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကို ဝိုင်းမေးကြတဲ့အဆင့်ထိ ရောက်သွားရင်တော့ ပိုဆိုးတာပေါ့လေ)

နွယ်နွယ် ရင်ထဲတွင် နင့်နင့်နဲနဲ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ သည်ဒုက္ခကို သူဘယ်လိုမှ ဆက်ရင်မဆိုင်နိုင်တော့။ သူ့ကြောင့် အပြစ်မရှိသော သူ့မိသားစု အရှက်တကွဲဖြစ်ရမည်ကို နွယ်နွယ် အရာအားလုံးထက် ကြောက်သည်။ အထူးသဖြင့် လူမမာမိခင်သည် ဤအဖြစ်ကို ခံနိုင်ရည်စွမ်း ရှိမည်မဟုတ်။

(ရှင်လိုချင်တာ ပေးပြီးရင် ကျွန်မကို ဘယ်တော့မှ မနှောက်ယှက်တော့ဘူးလို့ ကတိပေးလား)

(ကတိပေးတယ်။ ကိုယ်လိုချင်တာ မင်းကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးတဲ့ အတွင်းခံလေးပဲ။ မင်းကို ကိုယ်ဘာမှ မလုပ်ဘူး။ ကိုယ်က အတွင်းခံပဲ ကြိုက်တတ်တာ)

(ရှင့်စကားကိုသာ တည်ပါစေ။ နောက်ထပ်နှောက်ယှက်လာရင် ကျွန်မ ရဲနဲ့တိုင်မယ်)

(ကိုယ်က စကားတည်ပါတယ်။ မနက်ဖြန် ပေးနိုင်မလား)

တည်းခိုခန်းတွင်တွေ့ရန် တောင်းဆိုသည်ကို လက်မခံနိုင်သဖြင့် ကုမ္ပဏီပင်မရုံးနောက်တွင် ရှိသော Warehouse ထဲတွင် တွေ့ရန် နွယ်နွယ် သဘောတူလိုက်ရသည်။

အောင်ရဲဝင်းနှင့်အတူ တည်းခိုခန်းအတွင်း ဝင်သွားဖို့ကို မည်သည့်နည်းနှင့်မှ စိတ်ကူးကြည့်၍ မရ။ တည်းခိုခန်းအတွင်း ရောက်ပြီဆိုသည်နှင့် အောင်ရဲဝင်း၏ လက်ခုပ်ထဲသို့ ခုန်ဆင်းလိုက်ခြင်းနှင့်သာ အတူတူဖြစ်သည်။ သူမည်မျှ ငြင်းဆို အကူအညီတောင်းသည်ဖြစ်စေ၊ တည်းခိုခန်းထဲအထိ လိုက်လာသော မိန်းကလေး၏ စကားကို မည်သူက ယုံပါမည်နည်း။

***

နိုင်မင်း Jim Moriarty အကောင့်မှထွက်ပြီး နွယ်နွယ့်အကောင့်ထဲ ပြန်ဝင်လိုက်သည်။ ပုံ၏ရာဇဝင်အမှန်ကို ပြောပြီးကတည်းက Milverton လည်း ပေါ်မလာတော့သည်မှာ အတော်ကြာပြီ ဖြစ်၏။

Secret Conversation အတွင်း အောင်ရဲဝင်း ပို့ထားသော ဓာတ်ပုံကို တစ်ရက်တည်း လေးကြိမ်မြောက် ပြန်ကြည့်ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြည့်တိုင်းလည်း ကျေနပ်အားရမိသည်။ ၎င်းမှာ အောင်ရဲဝင်း၏ ကွာရှင်းစာချုပ်ဓာတ်ပုံ ဖြစ်လေ၏။

နိုင်မင်း၏ ကလဲ့စားချေမှု အောင်မြင်ခဲ့ပြီ ဖြစ်၏။ မိမိကို ပမာမခန့် စော်ကား မော်ကားပြောဆိုသူကို ပီပီပြင်ပြင် လှည့်စားချိုးဖဲ့ပစ်လိုက်နိုင်ခြင်းမှာ ချိုမြိန်လှ၏။ ယခုနောက်ဆုံး နွယ်နွယ့်အလှည့် ရောက်လေပြီ။

မိမိ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ အအိပ်အစားပျက်ခံကာ Milverton ကို တစ်ဦးတည်း ရင်ဆိုင်နေရချိန်တွင် နွယ်နွယ်ကတော့ ပုံအရိုက်ခံရသည်မှာ မိမိကြောင့်မဟုတ်ပါဘဲနှင့် မိမိကို ကန်ထုတ်ပြီး စိုင်းလင်းထက်နှင့် သာယာပျော်ရွှင်နေခဲ့သည်။ ကုပ်ကမြင်း မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ပြစ်ဒဏ်မှာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းစေရခြင်းပင် ဖြစ်၏။

(ကိုရဲကြီး မိန်းမနဲ့လည်း ကွာလိုက်ပြီ။ သူလည်း နယ်ပြန်သွားပြီ။ ကိုရဲကြီးကို ညီမလေး လက်ခံပေးပါတော့။ ကိုရဲကြီး ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနဲ့ မချစ်ချင်တော့ဘူး။ ဟိုကောင် နိုင်မင်းရှေ့မှာ ညီမလေးလက်ကို ချိတ်ပြီး ရုံးအတူတူ တက်ချင်ပြီ)

နိုင်မင်းလွင် ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ ကြိုခင်းထားသော ဗျူဟာအတိုင်း တစ်ကွက်ထပ်ရွှေ့လိုက်သည်။

(ရှင့်ကို အတည်ယူမယ် ဘယ်သူက ပြောလို့လဲ)

(ဟာ… ညီမလေး… ကိုရဲကြီးကို လှည့်စားခဲ့တာလား)

(ကိုရဲကြီးကို နွယ်နွယ် ယူမယ်လို့ ပြောခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ လက်ခံမယ်လို့ပဲ ပြောခဲ့တာလေ)

(မယူဘဲနဲ့ ဘာကိုလက်ခံမှာလဲ ညီမလေး။ ကိုရဲကြီး နားမလည်တော့ဘူး။ ကိုရဲကြီးဘက်က လက်လွန်နေပြီနော်။)

(နွယ်နွယ့်ဘက်ကလည်း ပုံတစ်ပုံလုံး ပြထားပေးတာပဲလေ။ လက်လွန်နေပြီပဲဟာ… တူတူပဲ)

(ညီမလေးပုံက မျက်နှာပါတာမှ မဟုတ်တာ။ ပြီးတော့ ပုံလောက်နဲ့ ဘာလုပ်လို့ ရလို့လဲ။ ကိုရဲကြီး လုံးဝ မကျေနပ်ဘူးနော်)

နိုင်မင်းလွင် မျက်လုံးနက်များ တဖြည်းဖြည်း အရောင်တောက်လာသည်။ လက်မနှစ်ဘက်နှင့် လျင်မြန်စွာ စာရိုက်နေပုံမှာ မက်ဆေ့ပို့နေသည်နှင့် မတူဘဲ ရန်သူ့လည်ပင်းကို ခုတ်ဖြတ်နေသော စစ်သူကြီးတစ်ဦး၏ မျက်နှာထားမျိုးနှင့် တူနေ၏။

(အတွင်းခံကြိုက်တဲ့ ကိုရဲကြီးအတွက် နွယ်နွယ် ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံ တစ်ထည်ပေးမယ်လေ… ဟိဟိ)

(မစနဲ့နော် နွယ်နွယ်၊ ကိုရဲကြီး တကယ် စိတ်ဆိုးနေပြီ)

နိုင်မင်းလွင် အောင်ရဲဝင်း၏ ဒေါသကို ပို၍ ပို၍ ဆွပေး၏။

(မနက်ဖြန်တွေ့ရင် နွယ်နွယ့်အတွင်းခံကို ကိုရဲကြီးရဲ့ခေါင်းမှာ စွပ်ပေးထားမယ်။ လိုချင်လား၊ မလိုချင်ဘူးလားပဲ ပြော)

အောင်ရဲဝင်း၏ တုန့်ပြန်မှုကို စောင့်ရင်း နိုင်မင်းလွင် ရင်တမမ ဖြစ်နေသည်။ အောင်ရဲဝင်းက စာကို ရေးလိုက် ပြန်ဖျက်လိုက် လုပ်နေပုံရသည်။ သူလိုချင်သည့်အတိုင်း အောင်ရဲဝင်း ကမူးရှူးထိုး ဒေါသထွက်နေလေပြီ။

(တကယ်စွပ်ပေးရင် ကိုရဲကြီး လက်ခံမယ်။ ညီမလေးကိုယ်တိုင် ချွတ်ပြီး စွပ်ပေးရမယ်။ ဘယ်လိုလဲ)

(ရတယ်၊ တကယ်စွပ်ရမယ်နော် ကိုရဲကြီး)

(စွပ်ရင် ကိုရဲကြီးကို လက်ခံမှာလား။ ကိုရဲကြီးကို ညီမလေး ယူမှာလား)

(အင်း… ယူမှာပေါ့။ အဲ့လိုစွပ်ပြရင် တကယ်ချစ်တယ်ဆိုတာကို နွယ်နွယ် ယုံလိုက်မယ်)

အောင်ရဲဝင်းက သူ့ကို လက်ထပ်ပါရန် ကတိအထပ်ထပ် တောင်းနေသည်မှာ သနားစရာကောင်းလောက်အောင်ပင် ဖြစ်နေသည်။ နိုင်မင်းလွင် သဘောကျ၍ မဆုံး။

အဝေးသို့ ပစ်ဟန်ဆောင်လိုက်သော အမဲရိုးနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် ပြေးလိုက်သွားသည့် ခွေးတစ်ကောင်လိုပင် အောင်ရဲဝင်းက ဉာဏ်နည်းလှသည်။ နိုင်မင်းလွင် တစ်ကိုယ်တည်း ကျေကျေနပ်နပ် ဟားတိုက် လှောင်ရယ်လိုက်သည်။

ရထားနှစ်စီးလာမည့် သံလမ်းကို အောင်မြင်စွာ ဆက်၍ ခေါင်းချင်းတည်ပေးပြီးလေပြီ။ တိုက်ခြင်း၊ ပျက်စီးခြင်းတို့မှာကား သူတို့အရှိန်နှင့်သူတို့သာ ဖြစ်ပေသည်။

***

ပုရစ်အော်သံများနှင့် တစ်ချက်တစ်ချက် ဖြတ်မောင်းသွားသော ကားသံများမှအပ ညသည် တိတ်ဆိတ်အေးမြနေသည်။ ည (၁၁) နာရီကတည်းက အိပ်ရာဝင်ခဲ့သော်လည်း ချမ်းအေးမင်း အိပ်၍မပျော်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က လာ၍ နှိုးနေသလိုပင် ငါးမိနစ်တစ်ခါလောက် နိုးနေသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ထူးထူးခြားခြား လေးလံနေသည်။

အိပ်မရမည့်အတူတူ ပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်ကာ အပြင်လောကကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဆောင်းတွင်းလေက အေးအေးမြမြတိုက်လာသဖြင့် ကြက်သီးထလာသည်။ အိမ်တစ်အိမ်မှ ကြေးစည်သံက နီးလိုက်ဝေးလိုက်နှင့်။

ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်သော စကားများကို ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့် ပြင်ပကမ္ဘာသို့ ပြောထုတ်လိုက်တော့ ရင်ထဲရှိ အပူများ လျော့သွားသလိုလို။

ခုံပုလေးပေါ် တင်ထားသည့် လပ်တော့ကို ပါဝါဖွင့်လိုက်သည်။ ပါဝါတက်လာသည်ကို စိတ်မရှည်စွာနှင့် စောင့်နေရ၏။ BoxCryptor Application ကို ပတ်စဝတ်ရိုက်ဝင်ပြီး တစ်ခုတည်းသော Folder ကို ဖွင့်လိုက်၏။

ထို Folder ထဲတွင် ဓာတ်ပုံ (၃) ပုံမှလွဲ၍ ဘာမှမရှိ။ ဓာတ်ပုံများကို ဖွင့်မကြည့်တော့ဘဲ Folder တစ်ခုလုံးကို ချမ်းအေးမင်း အပြီးအပိုင် ဖျက်ချလိုက်တော့သည်။

နာရီကိုကြည့်တော့ မနက် (၁) နာရီခွဲ။ နာရီစက္ကန့်သံက တချက်ချက်နှင့် ကျယ်လောင်စွာ မြည်နေသည်။ ချမ်းအေးမင်း ဖေ့ဘုတ် ဝင်လိုက်သည်။ သူဝင်လိုက်သည်က အနက်ရောင်ပရိုဖိုင်နှင့် Charles Augustus Milverton အကောင့်။

“မျက်နှာချင်းဆိုင် မတောင်းပန်ရဲတဲ့အတွက် သူရဲဘောကြောင်တဲ့ အစ်ကို့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ နွယ်နွယ်”

နွယ်နွယ့်အကောင့်သို့ Secret Conversation မှတဆင့် အကြောင်းစုံ ရှည်ရှည်လျားလျား ရှင်းပြတောင်းပန်ပြီးသည်နှင့် Charles Augustus Milverton အကောင့်ကို ချမ်းအေးမင်း အပြီးအပိုင် ဖျက်လိုက်တော့သည်။ နှစ်ရှည်လများ စူးဝင်နေသော ငြောင့်ကို ဆွဲနုတ်ပြီးသောအခါ ရင်ထဲတွင် ဟာတာတာကြီး ကျန်ရစ်သည်။

ထို့နောက် ပြတင်းပေါက်တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ ဆေးလိပ်မီးခိုးများကို ဖွာရှိုက်ရင်း အပြင်သို့ မှုတ်ထုတ်နေသည်။ ဦးထွန်းလှိုင်ကို ယုံစားမိသည့်အဖြစ်ကို တွေးရင်း တစ်ယောက်တည်း တနုံ့နုံ့ ရှက်နေမိသည်။

မည်သူ့ကိုမှ မပြောရန် ဦးထွန်းချုံ၏ တားမြစ်ချက်ကို ဖောက်ဖျက်မိသည့်အတွက် ချမ်းအေးမင်း နည်းနည်းမှ နောင်တမရ။ အဖြစ်မှန်ကို သိရှိပြီးသည့်တိုင် မိမိ၏ရုပ်လုံး ပေါ်သွားမည်စိုးသောကြောင့် အချိန်မီ တာဝန်ယူ မဖြေရှင်းရဲခဲ့သော ရက်တွေကိုသာ နှမြောမိသည်။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ - ဇာတ်သိမ်း (ပထမပိုင်း) +

ကော်ဖီစက်မှ အညိုရောင် ကော်ဖီရည်များ ခွက်ထဲသို့ စီးသွန်ကျနေသည်ကို နိုင်မင်းလွင် ကြည့်နေ၏။ သူ့မျက်စိရှေ့မှာပင် အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ကို မျက်နှာရိပ်ပြ၍ ခေါ်နေသည်။

နွယ်နွယ်သည် လမ်းခွဲပြီးကတည်းက သူနှင့် မျက်နှာချင်းမဆိုင်။ သို့သော် ရုံးခန်းမှမထွက်မီ သူ့ကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှ လှည့်ကြည့်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အသနားခံသောအကြည့်မဟုတ်သလို၊ မုန်းတီးသောအကြည့်လည်းမဟုတ်။ ကော်ဖီခွက်ကို ယူလိုက်သော သူ့လက်များ ငလျင်လှုပ်သည့်ပမာ တုန်နေသည်။

နွယ်နွယ် လှေကားမှဆင်းကာ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ကျန်ရုံးဝန်ထမ်းများကတော့ နွယ်နွယ့်ကို သတိမပြုမိကြ၊ ခါတိုင်းလိုပင် ပျားပန်းခပ်မျှ တိုးဝှေ့အလုပ်များနေကြသည်။

အောင်ရဲဝင်းက ချက်ချင်းလိုက်မသွားသေးဘဲ သန္တာထွေးနှင့် စကားပြောနေသည်။ ဆံပင်ကို အုန်းဆီရွှဲနစ်နေအောင် ထည့်ထားသဖြင့် နဖူးပေါ်တွင် အဆီဝေ့နေ၏။

နိုင်မင်း အလုပ်စားပွဲမှ ဖုန်းမြည်လာသည်။ ချမ်းအေးမင်းက သူ့ကို မြောက်ဒဂုံရှိ client ကုမ္ပဏီတစ်ခုဆီ သွားခိုင်း၏။ နေ့စဉ်လိုလို အပြင်ထွက်ရသည်မှာ သူ့အလုပ် ဖြစ်သော်လည်း ယနေ့ ဘယ်မှမသွားချင်။ ကိစ္စပြီး၍ ပြန်လာသော နွယ်နွယ့်မျက်နှာကို မြင်ချင်သည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ မျက်နှာကို မြင်ချင်သည်။

နွယ်နွယ့်ကို ထပ်မြင်ရနိုးနှင့် မြေညီထပ် ကားပါကင်ကို အပြေးဆင်းလိုက်တော့ Warehouse တံခါးကို ဆွဲပိတ်နေသော အောင်ရဲဝင်းကို အဝေးမှ ရိပ်ကနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒါဆို နွယ်နွယ် အထဲရောက်နေတာ သေချာပြီ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်ကာ ခြေထောက်များ မခိုင်ချင်တော့။

Warehouse အဆောက်အအုံကြီးကို ငြိမ်သက်နေသော ပေါက်ကွဲခါနီး မီးတောင်ကြီးလို မြင်လာသည်။ မျက်နှာကို လက်ဖြင့် သပ်ချရင်း အားတင်း ကျောခိုင်းလိုက်သည်။

နိုင်မင်း ခြေလှမ်းများက တာဝန်ကျကားဆရာ စောင့်နေသော ကားပါကင်သို့ လှမ်းနေသည်။ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းနေသော ခြေထောက်များကို မမြင်နိုင်သော စွမ်းအားတစ်ခုက နောက်မှဆွဲငင်ထားသဖြင့် လေးဖင့်နေသည်။

***

Warehouse ထဲတွင် နွယ်နွယ် ထီးတည်းရပ်နေသည်။ စင်ပေါ်ရှိ cargo box များ၊ Safety tools များ၏အလယ်တွင် သက်ရှိဟူ၍ နွယ်နွယ်သာ ရှိ၏။ သို့သော် ထိုပစ္စည်းများနှင့်သူ ဘယ်သူက အသက်ပိုရှိလဲ ဝေခွဲလို့ မရနိုင်။ သူ သေဆုံးခဲ့သည်မှာ ကြာလေပြီ။

လွန်ခဲ့သော ခြောက်လက နွယ်နွယ်နှင့် အခုနွယ်နွယ်မှာ သီးသန့်လူသားနှစ်ဦးပမာ ခြားနားနေသည်။ ညစဉ် မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက် သောကများနှင့် ဖြတ်သန်းနေရသည်။ မည်သူ့ကိုမျှ တိုင်ပင်စရာ မရှိ။ မည်သူ့ကိုမှ အားကိုးစရာ မရှိ။ သူ့ဘဝသည် မကောင်းသော သူများနှင့်သာ တွေ့ကြုံရမည့် ဝဋ်ကြမ္မာ ပါလာဟန် ရှိသည်။

သူ့ကို မှီခိုနေသော လူမမာ မိခင်နှင့် လူမမယ် မောင်လေး ရှိသည်။ Tong Cheung ကုမ္ပဏီတွင် အလုပ်စရသောအခါ သူ့ဘဝအတွက် ကယ်တင်ခြင်းခံယူရသော ကောင်းကင်ဘုံပမာ ထင်ခဲ့ဖူးသည်။ ယခုတော့ ဤကုမ္ပဏီသည် သူ့အတွက် ငရဲခန်း ဖြစ်နေခဲ့လေပြီ။

ဤကုမ္ပဏီမှာပင် သူ ကိုယ်ထိလက်ရောက် အစော်ကားခံရခဲ့သည်။ ချစ်သူ၏ အနိုင်ကျင့်မှုကိုလည်း ခံခဲ့ရသည်။ ယခုလည်း မချစ်မနှစ်သက်သောသူ၏ ရှက်ရွံ့စရာကောင်းသော တောင်းဆိုမှုကို မိန်းမပျက်တစ်ဦးပမာ အရှက်ဘေးချိတ်၍ လိုက်လျောပေးရတော့မည်။

ဂျိန်းကနဲ တံခါးပိတ်သံကြားသည်နှင့် နွယ်နွယ် တုန်သွားသည်။ မျက်လုံးများက တံခါးဝဘက်ကို ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်နေသည်။

ဝင်လာပြီ။ မမျှော်ပါဘဲ စောင့်နေရသော အောင်ရဲဝင်း။ နွယ်နွယ် အောင်ရဲဝင်းကို တစ်ခါမှ ဤမျှ မကြောက်ခဲ့ဖူး။ အောင်ရဲဝင်းက ဘာဂျာတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချလိုက်သည်။

နွယ်နွယ် cargo ပုံးများတင်ထားသော စင်နှင့် ကွယ်၍ ချောင်းကြည့်နေသည်။ စင်ပေါ်မှာတွေ့သည့် တစ်ပေခန့်ရှည်သော သံတုတ်ကို ယူထားလိုက်သည်။

“နွယ်နွယ်… ညီမလေး… ကိုယ်ရောက်ပြီနော်”

အောင်ရဲဝင်း၏ အသံက warehouse ထဲတွင် ဟိန်းနေသည်။ နွယ်နွယ့်ဝမ်းထဲတွင် အေးကနဲ ဖြစ်ကာ ဒူးတုန်လာသည်။ ကျားရဲတစ်ကောင်နှင့် လှောင်အိမ်တစ်ခုတည်း ပိတ်မိနေသော သမင်ပျိုမသဖွယ် နွယ်နွယ် ပြေးပေါက်မဲ့နေသည်။

ကြောက်စိတ်အရိပ်မည်းကြီးက လွှမ်းခြုံလာသဖြင့် နွယ်နွယ် မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားမိသည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ ဖိနပ်သံက တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။

“ဘုရား… ဘုရား… ရောက်လာပြီ၊ အနားရောက်လာပြီ…”

ဖိနပ်သံက သူ့ရှေ့တွင် ရပ်သွားသည်။ အောင်ရဲဝင်း၏ ခြေထောက်ကို မြင်သည်။ နွယ်နွယ် မော့မကြည့်။ လက်တစ်ဘက်က ပစ္စည်းတင်သောစင်၏ တိုင်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကိုင်ထားပြီး ကျန်တစ်ဘက်ကတော့ သံတုတ်ကို မြဲမြံစွာ ဆုပ်ထားသည်။

“ညီမလေး… ကိုယ် ရောက်ပြီလေ”

အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသည့်အလား ခြေအဆုံးခေါင်းအဆုံး အငမ်းမရ ကြည့်သည်။ နွယ်နွယ့်လက်ထဲက တုတ်ကိုမြင်တော့ အောင်ရဲဝင်း ပြုံးလိုက်သည်။

တုတ်ကိုင်ထားသော လက်ကို အောင်ရဲဝင်းက တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိဘဲ ရဲရဲတင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါ နွယ်နွယ့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ နွယ်နွယ် မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် အောင်ရဲဝင်းကို ကြောက်ရွံ့စွာ ကြည့်နေသည်။

“ဂလွမ်…”

သံတုတ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ကျကာ အဝေးသို့ တစ်လိမ့်ချင်းလိမ့်ပြီး နံရံနှင့်ထိကာ ရပ်တန့်သွားသည်။ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်လက်မောင်းကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး လျင်မြန်စွာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

“ကိုရဲကြီး…”

နွယ်နွယ် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ရုန်းနေတော့ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ညှစ်ကိုင်ကာ မေးစေ့ကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။

***

ကားပေါ်တွင် နိုင်မင်းလွင် မောကာ အသက်ရှူကြပ်လာသည်။ သက်ပြင်းရှည်ကြီးများ ဆက်တိုက်ချနေသော သူ့ကို ဒရိုင်ဘာက မသင်္ကာသလို တစ်ချက်တစ်ချက် ကြည့်သည်။ ရုံးနှင့် ဝေးလာလေလေ၊ မွန်းကြပ်မှုက ပို၍ ဆိုးလာလေလေ ဖြစ်နေသည်။

နွယ်နွယ့်ကို သူသနားနေတာလား ပြန်စဉ်းစားသည်။ နွယ်နွယ့်ပုံဖြင့် အကျပ်ကိုင်ခံရခြင်းကို သူတစ်ဦးတည်း ကူရာကယ်ရာမဲ့ ကြိတ်ရှင်းဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ နွယ်နွယ်ကတော့ သူ့အပြစ်ဟု ပုံချကာ သူ့ကို အဆက်ဖြတ်သွားခဲ့သည်။ လမ်းခွဲပြီးသည့်တိုင် နွယ်နွယ့်အရှက်သိက္ခာအတွက် Milverton ကို သူပဲ ဆက်ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။

သို့သော် ထိုပုံသည် သူနှင့်အတူတူနေစဉ် အရိုက်ခံရသောပုံ မဟုတ်၊ ဦးထွန်းလှိုင်နှင့် ချစ်ရည်လူးစဉ် အရိုက်ခံထားရသောပုံ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ နွယ်နွယ်နှင့် ပတ်သက်လျှင် အရာရာတိုင်းကို ပိုင်စိုးသိချင်သော သူ့အတွက် သည်ကိစ္စက အကြီးမားဆုံး အပြစ်ဖြစ်နေသည်။ သူနှင့် မဆုံခင်ကတည်းက ဖြစ်ခဲ့သောကိစ္စမှန်း သိပါလျက် သူမသိအောင် ဖုံးကွယ်ထားခြင်း၊ သူများပြောမှ သိရခြင်းအတွက် နွယ်နွယ့်ကို ဘယ်လိုမှ ခွင့်မလွှတ်နိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။

ယခု သူ့အကြံအစည် အထမြောက်လေပြီ။ Milverton ကို နည်းယူပြီး Jim Moriarty အဖြစ် နွယ်နွယ့်ကို အကျပ်ကိုင် ခြိမ်းခြောက်ကာ ပညာပေးနိုင်ခဲ့လေပြီ။

သို့သော် တကယ်တမ်း လက်တွေ့ကြုံလာသောအခါ နိုင်မင်းလွင် မျှော်လင့်ထားသလို ကောင်းကောင်းဝမ်းမသာနိုင်၊ ရင်ထဲတွင် တဆစ်ဆစ် နာကျင်မှုကသာ လွှမ်းမိုးနေသည်။

ဖုန်းကိုထုတ်ကာ နွယ်နွယ့်အကောင့်ကို ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်းက ‘ဘယ်အချိန်လဲ’ ဟု ပို့ထားသော စာ၏ အပေါ်တွင် ပေါ်မလာတာ ကြာပြီဖြစ်သော Charles Augustus Milverton ၏ မက်ဆေ့ဝင်နေသည်။

***

နွယ်နွယ် မရဲတရဲ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ အောင်ရဲဝင်း၏ ရမ္မက်ခိုးထန်နေသော မျက်လုံးများကို အနီးကပ်မြင်နေရသည်။ နွယ်နွယ် နှလုံးခုန်ရပ်မတတ် ဖြစ်နေသည်။

“ကို… ကိုရဲကြီး… နွယ်နွယ်လေ… နွယ်နွယ်… အ…”

ဘာမှဆက်မပြောနိုင်ခင်မှာပင် အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ် ခါးကော့ပြီး ရုန်းထွက်တော့ အောင်ရဲဝင်းက အတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။ ရင်သားများ၏ ပြည့်တင်းအိစက်နေသော အထိအတွေ့က အောင်ရဲဝင်း၏ ဆန္ဒကို ပို၍ထက်သန်စေသည်။

နွယ်နွယ့်မေးဖျားလေးမှာ လေတိုက်သော စက္ကူစလေးလို တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသည့်အတွက် အထိအတွေ့အာရုံကို မလိုချင်ပါဘဲနှင့် ပို၍ ထင်ထင်ရှားရှား ခံစားနေရသည်။ အောင်ရဲဝင်းက သူ့လျှာကို အတင်းထိုးသွင်းတော့ ကွမ်းနံ့၊ ဆေးလိပ်နံ့၊ အရက်နံ့တို့ ထုံနေ၏။ နွယ်နွယ် အော်ကလီဆန်လာသည်။

ရင်သားများကို အပြင်က ကိုင်ရုံဖြင့် အားမရတော့။ အောင်ရဲဝင်း၏ လက်တစ်ဘက်က နွယ်နွယ့်အင်္ကျီနောက်ကျောထဲဝင်ကာ ဘော်လီချိတ်ကို မရမက ဖြုတ်နေသည်။

နွယ်နွယ် ခေါင်းကို အတင်းခါယမ်းလိုက်တော့ အောင်ရဲဝင်း၏ အနမ်းကြမ်းများမှ လွတ်သွား၏။ နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံး ပူထူကာ ကျိန်း၍ ကျန်ခဲ့သည်။

“ကိုရဲကြီး… ဘာလုပ်တာလဲ၊ အဲ့ဒါတွေ မပါဘူးလေ”

အောင်ရဲဝင်းက သိုင်းဖက်ထားသော လက်ကို မလွှတ်။ နွယ်နွယ်၏ မေးရိုးမှ လည်တိုင်တစ်လျှောက်ကို တက်ချည်ဆင်းချည် နမ်းနေသည်။ နွယ်နွယ် လက်တစ်ဖက်နှင့် အောင်ရဲဝင်းခေါင်းကို တွန်းကာ ကျန်တစ်ဘက်ဖြင့် ခါးဖက်ထားသောလက်ကို ဆွဲဖြုတ်နေသည်။

“နူးညံ့လိုက်တာ နွယ်နွယ်ရယ်၊ ဒီနေ့ကို စောင့်နေခဲ့တာ ကြာပြီ”

ဘော်လီချိတ် တစ်ချက်ပြုတ်သွားတိုင်း နွယ်နွယ် ဓာတ်လိုက်ခံရသလို တွန့်တွန့်သွားသည်။ သုံးချက်မြောက်တွင် ရုန်းကြွနေသော ရင်သားများ တင်းကျပ်နေရာမှ လုံးဝ ပြေလျော့သွားလေ၏။

နွယ်နွယ် တအံ့တဩဖြစ်နေစဉ်မှာပင် အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်အင်္ကျီကို ဆတ်ကနဲ မတင်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ့်ရင်သားတွေ အကာအကွယ်မဲ့ချေပြီ။ နွယ်နွယ် ရှက်လွန်းသဖြင့် ထိုင်ချရန် ကြိုးစားသော်လည်း အောင်ရဲဝင်း၏ လက်တို့က သန်မာလွန်းလှသည်။

“ကိုရဲကြီး… တော်တော့… အား…”

အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ရင်သားကို ဆတ်ကနဲ ငုံလိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်က ကျန်ရင်သားတစ်ဘက်ကို ညှစ်ရင်း တစ်ဘက်က ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နေသည်။ တံငါသည်၏လက်ထဲမှ ငါးအရှင်တစ်ကောင်လို နွယ်နွယ် တဖျပ်ဖျပ်လူးနေ၏။

အောင်ရဲဝင်းက ရင်သားများကို စို့နေရင်း ရုတ်တရက် နွယ်နွယ့်ထဘီကို ဖြေချလိုက်သည်။ နွယ်နွယ် အမှတ်တမဲ့ အော်လိုက်ပြီး ထဘီကို လှမ်းဆွဲထားသည်။ အတွင်းခံကို ချွတ်ပေးရမည်ဖြစ်သဖြင့် သုံးလွှာစကပ်ထဘီကို မဝတ်ဘဲ ထဘီကိုသာ ဝတ်လာမိခဲ့သောကြောင့် အောင်ရဲဝင်း၏စိတ်ကြိုက် ဖြစ်နေ၏။

“ကိုရဲကြီး… အဲ့လို မလုပ်ပါနဲ့… နွယ်နွယ် တောင်းပန်ပါတယ်…”

“နွယ်နွယ့်ကို ချစ်တယ်၊ ကိုရဲကြီးကို လက်ခံပေးပါ”

“ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း၊ ကိုရဲကြီးလိုချင်တာပေးမယ်…၊ နွယ်နွယ့်အသားကို မထိပါနဲ့၊ အခုလွှတ်ပါ”

“ကိုရဲကြီးလိုချင်တာကို ကိုရဲကြီးကိုယ်တိုင် ယူမယ် နွယ်နွယ်”

အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ကို အတင်းဖက်ပြီး ခြေထောက်ကိုလိမ်၍ လှဲချလိုက်သည်။ ချောက်ထဲသို့ နောက်ပြန်ခုန်ချလိုက်သလို အေးကနဲဖြစ်သွား၍ နွယ်နွယ် အော်လိုက်မိသည်။

ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လုံးထွေးကာ လဲကျသွားသည်နှင့် အောင်ရဲဝင်းက တစ်ကိုယ်လုံး တက်ဖိထားသည်။ ကြမ်းပြင် ရိုက်မိ၍ နွယ်နွယ် ကျောအောင့်နေသည့်အပြင် အောင်ရဲဝင်းခန္ဓာကိုယ်ကြီး၏ အလေးချိန်ကြောင့် နွယ်နွယ် အသက်မရှူနိုင်ဖြစ်နေသည်။

နွယ်နွယ် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော ထဘီကို အတင်းပြန်ဆွဲတင်ကာ အုပ်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ အောင်ရဲဝင်းက သူ့ခြေထောက်ဖြင့် ထဘီကို အတင်းကန်ချွတ်နေသည့်အတွက် ဖိနပ်ဖြင့်ခြစ်မိကာ နွယ်နွယ့်ပေါင်တွေ ပွန်းကုန်သည်။

“ကိုရဲကြီး… အဲ့လိုမလုပ်နဲ့၊ နွယ်နွယ် ပေးမယ်လို့ ပြောနေတယ်… ၊ ဒါရုံးနော်… လူဝင်လာလိမ့်မယ်နော်”

“ဒါဆို ချွတ်လိုက်၊ အခု ချွတ်ပေး…”

“နွယ်နွယ်ကို လွှတ်ပေး၊ ထပြီးမှ ပေးမယ်”

“မလိုချင်ဘူး၊ အခုအတိုင်း ချွတ်ပေး။ မဟုတ်ရင် ကိုရဲကြီး ကိုယ်တိုင်ချွတ်မယ်”

***

(နိုင်မင်းလွင်… ကိစ္စအားလုံးအတွက် တောင်းပန်ရင်းနဲ့ အဖြစ်မှန်ကို ရှင်းပြပါရစေ။

နွယ်နွယ့်ပုံကို မမျှော်လင့်ဘဲနဲ့ ရခဲ့တဲ့အချိန်မှာ တစ်စွန်းတစ်စ ကြားဖူးထားတဲ့ ကောလဟလနဲ့ပေါင်းစပ်ပြီး နွယ်နွယ့်ကို အထက်လူကြီးကို ဖြားယောင်းငွေညှစ်တဲ့ ပိုင်းလုံးမလို့ တထစ်ချ ငါစွပ်စွဲခဲ့မိတယ်။

မင်း ဝင်သုံးနေတာကိုလည်း နွယ်နွယ်လို့ပဲ ထင်နေတဲ့အချိန်၊ မင်းကလည်း ငါစွပ်စွဲသမျှ ပြောသမျှကို ပြန်မငြင်းတဲ့အတွက် ငါထင်ထားတာ အမှန်ပဲလို့ အပိုင်တွက်ပြီး ယူဆခဲ့မိတယ်။

ငါ နွယ်နွယ့်ကို အထင်မှားပြီး ပညာပေးချင်တာရော၊ ပုံထပ်မြင်ချင်တာရောကြောင့် အခုလို လုပ်မိတာ ဝန်ခံပါတယ်။ အကျင့်မကောင်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို စိတ်ဒုက္ခပေးပြီး ပုံကြည့်ရရင် တော်ပြီလို့ပဲ တွက်ထားတာ။ မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ခွဲဖို့အထိ ငါမရည်ရွယ်ပါဘူး။ ငါ့ကြောင့် မင်းတို့ အခုလောက်ထိ ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်။

အဖြစ်မှန်ကို ကာယကံရှင်ဆီကနေ သိရပြီးတဲ့နောက် မင်းပို့ပေးတဲ့ပုံတွေရော၊ ငါ့မှာရှိတဲ့ပုံရော အကုန်ဖျက်လိုက်ပါပြီ။ မင်းတို့ကို ဘဝအသစ် ပြန်စစေချင်တယ်။ ငါ ဘယ်တော့မှ ထပ်နှောက်ယှက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီအကောင့်လည်း ဖျက်ပါပြီ။

ငါထပ်ပြီး တောင်းပန်ပါတယ်။ နွယ်နွယ့်ကိုလည်း ငါ့ကိုယ်စား တောင်းပန်ပေးပါ)

“ကားရပ်၊ ကားကိုရပ်… ဦးဇော်… ကားကို ရုံးကို ပြန်မောင်းပေး”

“ဘာ… ဘာကျန်ခဲ့လို့လဲ နိုင်မင်း၊ ရောက်ပဲရောက်တော့မယ်”

“အခု အမြန်ပြန်မောင်းပေး…”

နိုင်မင်းလွင် ဒေါသတကြီး အော်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွားသော နိုင်မင်းကို ကြည့်ကာ ကားဆရာလည်း ဂငယ်ကွေ့ကွေ့ချလိုက်တော့သည်။ နိုင်မင်းလွင် ထိုင်မရထမရနှင့် ယောက်ယက်ခတ်နေလေပြီ။

***

နွယ်နွယ့်မျက်နှာတစ်ခုလုံး မျက်ရည်များ ရွှဲနေသည်။ အောင်ရဲဝင်းက လိုတာမရမချင်း နည်းနည်းမှ အလျှော့ပေးမည့်ပုံ မပေါ်။ နွယ်နွယ် အင်္ကျီကို အရင်ဆွဲချ၍ ရင်သားများကို ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်းက ဘေးသို့စောင်းကာ အနည်းငယ်ဖယ်ပေးသော်လည်း လက်က နွယ်နွယ့်လည်ပင်းကို အမိအရ ဆွဲဖက်ထားဆဲ ဖြစ်သည်။

နွယ်နွယ်က ထဘီကို အရင်ပြန်ဆွဲတင်ပြီး အုပ်လိုက်သည်။ ထဘီထဲသို့လက်ထည့်၍ အတွင်းခံဘောင်းဘီသားရေကြိုးကို ကိုင်လိုက်သောအခါ လက်များက ထိန်းမရအောင် တုန်ခါလာသည်။

အောင်ရဲဝင်းက ‘မြန်မြန်ချွတ်’ဟု ပြောကာ နွယ်နွယ့်ပါးကို နမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ် ခေါင်းကိုစောင်း၍ ရှောင်လိုက်ပြီး တင်ပါးကို ကြွ၍ ဘာမှမပေါ်အောင် တဖြည်းဖြည်း ချွတ်နေသည်။ အောင်ရဲဝင်းက ကွေးတက်လာသော နွယ်နွယ့်ဒူးနှစ်ဘက်ကို ခေါင်းထောင်၍ အသက်မရှူတမ်း ကြည့်နေသည်။

အဖျားချွန်သော ခြေဖျားလေးမှတစ်ဆင့် နွယ်နွယ့်လက်ထဲသို့ ခရမ်းရင့်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ရောက်လာသည်။ နွယ်နွယ်က အောင်ရဲဝင်းလက်ထဲသို့ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။

အောင်ရဲဝင်းက ဘောင်းဘီလေးကို မျက်နှာနှင့်ကပ်၍ တအားနမ်းရှိုက်လိုက်ပြီး အလစ်ထရန် ပြင်နေသော နွယ်နွယ့်ကို ပခုံးမှ ဆွဲချဖိထားလိုက်သည်။

“ကိုရဲကြီး လိုတာ ပေးပြီးပြီ… နွယ်နွယ့်ပုံကို ဖျက်ပေးတော့”

အောင်ရဲဝင်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ နွယ်နွယ် ဖုန်းကို ယူကိုင်လိုက်စဉ်မှာပင်_

“လူတစ်ယောက်လုံး ကိုယ့်လက်ထဲရောက်မှတော့ မျက်နှာတောင်မပါတဲ့ပုံက ဘာလုပ်ရမှာလဲ”

ဟုဆိုကာ အောင်ရဲဝင်းသည် နွယ်နွယ့်ထဘီကို အတင်းချွတ်တော့သည်။ နွယ်နွယ် ဖုန်းကို မလွှတ်ဘဲ လက်တစ်ဘက်တည်းနှင့် ထဘီကို အတင်းဆွဲထား၏။ ထဘီကို အောက်ကိုဆွဲချွတ်၍ မရတော့ အောင်ရဲဝင်း အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ် ဖုန်းကိုလည်း မလွှတ်၊ ထဘီကိုလည်း ဆွဲထားရင်း ငိုသံပါနှင့် တားသည်။

“ကိုရဲကြီး… ဘာလုပ်တာလဲ၊ မယုတ်မာနဲ့နော်။ ကတိမဖျက်နဲ့”

“ကတိမတည်တာက မင်းလေ၊ ငါ့မိန်းမနဲ့ ကွာရင် မင်းယူမယ်ဆို”

“ဟာ… မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်တာတွေ မပြောနဲ့… ရှင်လိုချင်တာ ဘောင်းဘီပဲဆို”

“မင်းဗြောင်ငြင်းမယ်ဆိုတာ ငါကြိုတွက်ပြီးသား။ ဒီမှာ နွယ်နွယ်… မင်း ငါ့မယားဖြစ်ပြီ…”

အောင်ရဲဝင်း သရဲဘီလူးစီးနေသလို ကြမ်းတမ်းနေသည်။ နွယ်နွယ့်ဗိုက်ပေါ် ခွထိုင်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို ဒူးဖြင့်ဖိကြိတ်ကာ နွယ်နွယ့်ပါးကို အတင်းညှစ်၍ ပါးစပ်ထဲသို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို လုံးချေထည့်လိုက်သည်။

ထို့နောက် မျက်လုံးအပြူးသား ဖြစ်နေသော နွယ်နွယ့်မျက်နှာနားကပ်၍ ဖုန်းကို ပြလိုက်သည်။

“ဒီမှာ… မင်းပြောထားတဲ့ စကားတွေရော၊ ပုံတွေရော၊ ကိုယ့်ဘာသာ မမေ့အောင်ပြန်ကြည့်…”

သူ့အကောင့် Secret Conversation နှင့် ပြောထားသော စကားများ။ နွယ်နွယ် ဖုန်းကို ကိုင်ပြီး ကြက်သေသေသွားသည်။ အောင်ရဲဝင်းက နွယ်နွယ့်ထဘီကို ဆွဲလှန်တင်ပြီး ပုံထဲတွင်သာ မြင်ဖူးသော နွယ်နွယ့်အဖုတ်ကြီးကို မက်မက်မောမောကြည့်ကာ လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် မိမိရရ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

***

အလျင်လိုတိုင်း အမြဲ အနှေးဖြစ်ရသည်။ မီးပွိုင့်က ခါတိုင်းထက်ပင် ပိုကြာနေသလိုပင်။ လမ်းတိုင်းတွင် ကားကြော ပိတ်နေသည်။ နိုင်မင်း ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ ရုံးရောက်သည်အထိ ပြေးသွားလိုက်ချင်သည်။

နွယ်နွယ့်ထံ ဖုန်းဆက်သောအခါ နွယ်နွယ်က မကိုင်။ အောင်ရဲဝင်းဆီ ဖုန်းဆက်တော့လည်း ဖုန်းက ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပ။ သူ့ခေါင်းကို သူပြန်ထုရင်း ငိုသည်။ ကားဆရာကတော့ သူ့ကို ရူးသွပ်သွားပြီဟု ထင်နေလေ၏။

“ငါမှားပြီ… မှားပြီ… Please အခွင့်အရေးတစ်ခုလောက် ပေးပါ…”

ဆောက်တည်ရာမဲ့ဖြစ်နေသော နိုင်မင်းလွင်၏ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး ကားဆရာလည်း ကားကြောရှင်းသောနေရာ ရောက်လျှင် အမြန်မောင်းပေး၏။ ရုံးရောက်ဖို့ရာ နာရီဝက်လောက်မောင်းရဦးမည်။

“လင်းထက်… လင်းထက်… ဟုတ်တယ်”

နိုင်မင်းလွင် သတိရသွားသည်။ နွယ်နွယ့်အရှက်သိက္ခာအတွက် တခြားသူကို အကူအညီတောင်းဖို့ မဖြစ်နိုင်သော်လည်း စိုင်းလင်းထက် ရှိသေးသည်။ ဖုန်းကို ကပျာကယာထုတ်ရင်း စိုင်းလင်းထက်ဆီ အမြန်ဖုန်းဆက်၏။

“လင်းထက်… ဟယ်လို… အေး… ငါပြောတာ နားထောင်”

“အေး… ပြော”

“မက်ဆင်ဂျာကို ဖွင့်… အခုအမြန်ဖွင့်… အရေးကြီးတယ်”

အမြန်ဆုံးပြောပြီး နိုင်မင်းလွင် ဖုန်းချလိုက်သည်။ ဘေးတွင် ရုံးမှ ကားဆရာပါသဖြင့် ဖုန်းဖြင့် ပြောပြရန် မဖြစ်နိုင်။

စိုင်းလင်းထက်ကိုလည်း အကြောင်းစုံ မရှင်းပြအား။ ရုံးကို အမြန်ဆုံးလာပြီး Warehouse ထဲမှ နွယ်နွယ့်ကို ကယ်ထုတ်ရန် စာပို့လိုက်သည်။

စိုင်းလင်းထက် စာပြန်လာ၏။ မှော်ဘီရောက်နေသည်ဟု ဆို၏။ နိုင်မင်းလွင် အရူးမီးဝိုင်း ဖြစ်နေလေပြီ။

***

နွယ်နွယ် ပေါင်ကို အတင်းလိမ်ထားသော်လည်း အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်မှုနှင့် ဝမ်းနည်းမှုတို့ကြောင့် ထိထိရောက်ရောက် မတုန့်ပြန်နိုင်။ အာခေါင်ထဲအထိ ပြည့်ကျပ်နေသော အတွင်းခံကိုလည်း ထွေးမထုတ်နိုင်။ သူ့ရင်ထဲတွင် ဆို့နေသည့် ဝေဒနာများက ပို၍ ထုထည်ကြီးမားနေသည်။

မြင်နေရသော ဓာတ်ပုံမှာ Jim Moriarty သူ့ဆီပို့လာသော ရုံးတွင်အရိုက်ခံရသည့် ဓာတ်ပုံမဟုတ်။ နိုင်မင်းလွင်နှင့် သူ့အဘွားတိုက်ခန်းတွင် အတူတူနေစဉ်က ဓာတ်ပုံဖြစ်နေသည်။

အဖြစ်မှန်ကို စဉ်းစားမိသောအခါ မည်သို့မှ ဆက်မခံစားနိုင်တော့သဖြင့် ပုံကိုဖျက်ပြီး ဖုန်းကို ကြေမွသည်အထိ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထုခြေပစ်လိုက်တော့သည်။ အောင်ရဲဝင်းက တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ဆန္ဒအလိုပြည့်ဖို့သာ ဆက်အားထုတ်နေသည်။

လူ့အတ္တဘောကြီးနှင့် အားချင်းပြိုင် ရုန်းကန်ရာမှ ယဲ့ယဲ့လေးသာကျန်သော နုငယ်ဖြူစင်သည့် ဝိညာဉ်သည် အံ့ဩခြင်း၊ မယုံကြည်နိုင်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ယူကျုံးမရဖြစ်ခြင်းစသော စိတ်ဒဏ်ရာများ၏ တစ်ပြိုင်နက် ထိုးနှက်မှုကြောင့် အပြီးတိုင် လွင့်စဉ်သွားလေသည်။

သူ့ကိုယ်ပိုင်အသိစိတ်သည် လည်ပင်းအထက်မှာသာ ရှိတော့သည်။ ကျန်အစိတ်အပိုင်းများကိုတော့ မိမိနှင့် မပတ်သက်သလိုပင် အာရုံဖြတ်လိုက်၏။ ခါးရိုးထုံဆေးထိုးပြီး ခွဲစိပ်ခန်းကုတင်ပေါ်တွင် လျောင်းနေရသော လူနာသည် မိမိ၏ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ခွဲစိပ်ဆရာဝန်များ၏ လက်ထဲသို့ ဝကွက်အပ်လိုက်ရသလိုပင် ဖြစ်၏။

မျက်ရည်များက ခန္ဓာကိုယ်၏လှုပ်ရှားမှုကြောင့် နားထင်ဘေးမှ ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက် ဖြတ်သန်းကာ ဖြန့်ခင်းထားသော ဆံနွယ်အခွေအလိပ်များကို အစိုဓာတ်ရအောင် အဆက်မပြတ် ဆွတ်ဖြန်းနေသည်။ တိုးဝှေ့သောအထိအတွေ့ကြောင့် လည်တိုင်ရှည်ကို စောင်းမော့ပေးလိုက်ရတော့ စင်ပေါ်မှ စက်ပစ္စည်းများက သူ့ကို ကရုဏာသက်စွာ ငုံ့ကြည့်နေကြသည်။ သူလည်း ပြန်ပြုံးပြကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

အရှက်ကြီးရှက်၍ ဝင်ရိုးစွန်းအဆုံးအထိ ထွက်ပြေးသွားခဲ့သော လိပ်ပြာသည် မဝံ့မရဲနှင့် နွယ်နွယ့်ကို ပြန်လည်ပူးကပ်လာသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို လွှမ်းခြုံထားသော ထုံကျင်မှုကြားမှ စူးရှနာကျင်မှုအချို့ကို ခံစားရ၏။ နွယ်နွယ် ကြိုးစား၍ ဘေးစောင်းလိုက်သည်။

အောင်ရဲဝင်းက နောက်မှ လာဖက်၏။ နွယ်နွယ့်ကျောပြင်နှင့် တင်ပါးမှ ဖုန်မှုန့်များကို ပွတ်သပ်ဖယ်ရှားပေးရင်း ပေါင်တံစင်းလေးကို မက်မက်မောမော ကြည့်နေ၏။ ဆန္ဒရမ္မက်တို့၏ ထုတ်ကုန်များက နွယ်နွယ့်ကိုယ်ထဲမှ ပြန်လည်စီးကျနေသည်ကို ကြည့်ပြီး အောင်ရဲဝင်း ကျေနပ်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလို ဖြစ်မိသည်။

“နွယ်နွယ်… ကိုရဲကြီးကို လက်ထပ်မယ်မလား။ ကိုရဲကြီးမှာ နွယ်နွယ်ကလွဲရင် ဘာမှမရှိတော့ဘူး”

နွယ်နွယ်က အင်္ကျီကို ဆွဲချကာ ဆန့်လိုက်ပြီး အိပ်မက်မှ နိုးလာသူလို လေးပင်စွာ ထိုင်လိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်းက အခုတော့ စောစောကလို လူကြမ်းကြီး မဟုတ်တော့ဘဲ ဌာနမှူးတစ်ယောက်၏ ရှေ့သို့ရောက်နေသော အပြစ်ကျူးလွန်ထားသည့် ရုံးဝန်ထမ်းလို စိုးရွံ့နေသည်။

နွယ်နွယ့်ကို ထူပေးဖို့ လုပ်တော့ နွယ်နွယ်က လက်ကို ပုတ်ချလိုက်သဖြင့် မကိုင်ရဲတော့။ ထူးဆန်းလှသည်၊ လွန်ခဲ့သော မိနစ်ပိုင်းကပင် ဗလအားကိုးဖြင့် သွန်လိုသွန်၊ မှောက်လိုမှောက် လုပ်ခဲ့သော အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို မထိရဲတော့။ အသိစိတ်မျက်နှာပြင်ထက်သို့ ခဏတာ ထွက်ပေါ်သောင်းကျန်းခဲ့သော တိရစ္ဆာန်စိတ်ရိုင်းများ ပြန်လည် ငုံ့လျှိုးသွားသောအခါ မိုက်ရူးရဲသတ္တိတို့မှာလည်း ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ဖြစ်သွားတော့သည်။

“ကိုရဲကြီးမှာလေ… မိန်းမလည်း မရှိတော့ဘူး။ အဖေကလည်း လူကြီးချင်း မျက်နှာပျက်အောင်လုပ်တယ်ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်က နှင်ချလိုက်ပြီ။ အဲ့ဒါ အခု… သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ…”

အောင်ရဲဝင်းက ရိုက်မစစ်ရဘဲ အကြောင်းစုံကို တတွတ်တွတ်ပြောနေသည်။ အခုတော့ သူက တောင်းပန်အသနားခံသူ ဖြစ်နေပြန်၏။

နွယ်နွယ်က သူပြောသမျှကို ဂရုမစိုက်။ အဝတ်အစားကို ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ပြန်ဝတ်ပြီး ဆန့်ဆန့်ရန့်ရန့်ဖြစ်အောင် လုပ်နေ၏။ ကြေတွန့်နေသောဆံပင်မှ အမှိုက်တွေကို ဖယ်ချသည်။ လက်ဖဝါးမှ ဖုန်းမှန်ကွဲစများကို ဆွဲနုတ်နေသည်။

“နွယ်နွယ် ကိုရဲကြီးကို လက်ထပ်ပါနော်။ ကိုရဲကြီး နွယ်နွယ့်ကို အပိုင်လိုချင်လို့… လုပ်မိတာပါ။ အရမ်းချစ်လို့ပါ”

နွယ်နွယ်က လည်တိုင်ရှည်လေးကို စောင်းပြီး သူ့ကို သနားစရာ သတ္တဝါတစ်ကောင်လို ကြည့်ကာ အထက်စီးမှ ပြုံးလိုက်သည်။ အောင်ရဲဝင်း အခုမှ အာခေါင်ခြောက်ကာ လက်ဖျားများအေးလာသည်။

နွယ်နွယ့်လေသံက ခပ်အေးအေး၊ သို့သော် စကားများက အောင်ရဲဝင်းအတွက် ထိချက်ပြင်း၏။

“ရှင့်ကို ဒီလောက် အသိဉာဏ်နည်းမယ်လို့ မထင်မိဘူး။ မုဒိမ်းကောင်တစ်ကောင်ကို ကျွန်မက လက်ထပ်စရာအကြောင်း နည်းနည်းမှ မရှိဘူး”

အောင်ရဲဝင်း၏ အဆီပြန်နေသော မျက်နှာတွင် ချွေးသီးများ တွဲခိုနေသည်။ အရာရာကို ဆုံးရှုံးသွားပြီဟု သူသိလိုက်သည်။ ဇနီးမယားကိုရော သိက္ခာကိုပါ အပေါင်ထားလိုက်သည့် အရင်းအနှီးအကြီးဆုံး လောင်းကစားပွဲတွင် သူအလွဲကြီးလွဲ၍ အရှုံးကြီးရှုံးသွားခဲ့လေပြီ။

နွယ်နွယ် လှည့်ထွက်လိုက်သောအခါ အောင်ရဲဝင်းက လှမ်းအော်သည်။

“ဒါဆို ဘာလို့ ငါ့ကို မြှူဆွယ်ခဲ့တာလဲ၊ မိန်းမနဲ့ကွာပေးရင် ငါ့ကိုယူမယ်လို့ ဘာလို့ကတိပေးခဲ့တာလဲ၊ မင်းဟာ သိပ်ကို ကောက်ကျစ်တဲ့ မိန်းမပဲ”

နွယ်နွယ်က နောက်သို့ လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။

“ကျွန်မ အဲ့လိုမိန်းမစား ဟုတ်လား မဟုတ်ဘူးလား… ရှင့်ခေါင်းထဲမှာ ဦးနှောက်ရှိရင် စဉ်းစားပေါ့”

အောင်ရဲဝင်း ခေါင်းထဲတွင် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးမိသွားသည်။ မျက်လုံးထဲတွင် မီးပွင့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ နွယ်နွယ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လိပ်နေသော အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ကောက်လိုက်သည်။

“ကျွန်မဆီက တောင်းတာ ရှင်မဟုတ်တော့ ကျွန်မပဲ ပြန်ယူသွားမယ်”

Warehouse တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ နေကြဲကြဲပူနေသည်။ စူးရှပူပြင်းလှသော နေရောင်သည် နွယ်နွယ့်ကို နှိုင်းရအားဖြင့် အေးမြသွားစေ၏။

***

နိုင်မင်းလွင် ရုံးရှေ့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ကားပေါ်မှ ပြေးဆင်းသည်။ ကားတံခါးကိုပင် ပြန်မပိတ်ခဲ့။ Warehouse ဆီသို့ ဦးတည်၍ အမြန်ဆုံး ပြေးသည်။ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်တော့ သော့ခတ်ထားသည်။

“နွယ်… နွယ်…”

နိုင်မင်းလွင် အရူးတစ်ယောက်လို အော်ရင်း တံခါးလက်ကိုင်ကို အတင်းဆွဲလှည့်နေသည်။ သော့ဖျက်ဖို့ လက်နက်တစ်ခုခုယူရန် အနီးအနားကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် သူ့ကို ရပ်ကြည့်နေသော နွယ်နွယ့်ကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်သည်။

သူ ချော်မလဲရုံတမယ် နွယ်နွယ့်အနားသို့ ပြေးသွားသည်။

“နွယ်… နွယ်… ကိုယ်လေ… ကိုယ်…”

နွယ်နွယ် သူ့ကို ကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ ဝိုင်းတက်လာသည်။ သူ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသော နာကျည်းလွန်းသည့် အကြည့်နှင့် နာကျင်လွန်းသည့် မျက်နှာ။

နွယ်နွယ်၏ ဆံပင်တို့ ဖွာလန်နေသည်။ အဝတ်အစားများက အတွန့်တွန့် အကြေကြေ။ နီရဲနေသော မျက်ဝန်းများ။ သွေးစို့နေသော နှုတ်ခမ်းထောင့်။ လည်ပင်းမှ အနီရောင်အကွက်များ။ နွယ်နွယ့်ပါးပြင် နှစ်ဘက်စလုံး ခြေမွှထားသော ပွင့်လွှာများလို နာနေသည်။

နွယ်နွယ့်အသံ တိုးတိုးလေးတွင် စိုစွတ်မှုနှင့်တုန်ခါမှု ရောစွက်နေသည်။

“လုပ်ရက်လိုက်တာ မောင်ရယ်… ရက်စက်လိုက်တာ…”

နွယ်နွယ် လက်ကို မြှောက်လိုက်တော့ နိုင်မင်းလွင် မျက်လုံးကိုမှိတ်၍ မျက်နှာကို ရှေ့တိုးပေးသည်။

နွယ်နွယ်က နိုင်မင်းလွင်၏ မျက်နှာကို အသာအယာ ကိုင်သည်။ လက်ဖဝါးမှ မှန်စများကြောင့် သူ့ပါးတွင် ကြမ်းရှရှ။ အဆုံးစွန်ထိ နာကျင်ခံစားနေရသော နွယ်နွယ့်မျက်ဝန်းများသည် နိုင်မင်းရင်ဘတ်ကို လှံအစင်းပေါင်းများစွာဖြင့် ထုတ်ချင်းပေါက် ထိုးစိုက်နေသည်။

နွယ်နွယ့်လက်ဖမိုးလေးကို ဆုပ်ကိုင်တော့ နွယ်နွယ်က ခေါင်းကို ခါယမ်းပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။

“ဟေ့ကောင်… နိုင်မင်း… ခွေးမသား…”

အသံလာရာကို ကြည့်လိုက်တော့ အောင်ရဲဝင်းကို တွေ့သည်။ လက်ထဲတွင် သံတုတ်ကိုကိုင်ကာ သူ့ဆီသို့ ခြေလှမ်းကြဲကြီးများဖြင့် ပြေးလာနေသည်။ နိုင်မင်းလွင် ဂရုမစိုက်၊ နွယ်နွယ် နောက်သို့လိုက်ပြီး တကြော်ကြော် ခေါ်နေသည်။

“နွယ်… နွယ်…”

အောင်ရဲဝင်း၏ တုတ်က နိုင်မင်း၏ ခေါင်းပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ကျရောက်လာ၏။ ခွပ်ကနဲ အသံနှင့်အတူ နိုင်မင်း အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားသည်။ အောင်ရဲဝင်းက လဲကျနေသော နိုင်မင်းကို ဆင့်၍ဆင့်၍ အပေါ်စီးမှ လှိမ့်ရိုက်သည်။

“သေစမ်းကွာ… ခွေးမသား… သေစမ်း”

ဆူညံသံများကြောင့် ကားပါကင်မှ ဒရိုင်ဘာနှင့် လုံခြုံရေးများ ပြေးလာကြသည်။ နွယ်နွယ် နောက်သို့ လှည့်မကြည့်။ အိပ်ရာမှ ယောင်ပြီး လမ်းထလျှောက်နေသူလို တဖြည်းဖြည်းချင်း လှမ်းနေသည်။

“ကိုရဲကြီး… လွန်မယ်၊ လွန်မယ်…”

“လူနာတင်ကားခေါ်… ဂျာကြီးဆီ အမြန်ဖုန်းဆက်”

လုံခြုံရေးများနှင့် ဝရုန်းသုန်းကားဖြစ်နေသော နေရာမှ နွယ်နွယ် ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။

ယနေ့သည် နွယ်နွယ် အလုပ်မှ အစောဆုံး ပြန်ဖူးသောနေ့ ဖြစ်လေ၏။

***

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

+ နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ - (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း) +

ဘဲလ်တီးသံကြောင့် ဒေါ်ခင်နွယ်အေး တံခါးဖွင့်ကြည့်တော့ အရပ်အမောင်းမြင့်မြင့် လူငယ်တစ်ယောက် ရပ်နေသည်။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသောကြောင့် အကဲခတ်သလို ကြည့်နေတော့ ထိုလူငယ်က နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

“အန်တီ… ကျွန်တော် စိုင်းလင်းထက်ပါ၊ နွယ်နွယ်နဲ့ တွေ့ပါရစေ…”

“မနေ့က ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ… စကားမေးလည်း မရဘူး။ ရုံးလည်းမသွား၊ အခုလည်း အခန်းထဲကကို မထွက်ဘူး”

စိုင်းလင်းထက် အဖြေရကျပ်နေသည်။ နွယ်နွယ်က ဘာမှပြောပြထားပုံမရ။

“ကျွန်တော့်ကို ဝင်ခွင့်ပေးပါနော် အန်တီ”

စိုင်းလင်းထက် ဧည့်ခန်းထဲ၌ စောင့်နေသည်။ ဒေါ်ခင်နွယ်အေးက မျက်နှာပျက်ပျက်ဖြင့် ပြန်ထွက်လာ၏။

“သူက လာခဲ့လို့ ခေါ်နေတယ်”

စိုင်းလင်းထက် မျက်နှာပူသွားသည်။ သမီး တစ်ယောက်တည်း ရှိနေသော အခန်းထဲဝင်မည့် သူစိမ်းကို ဘယ်မိခင်က စိတ်ချနိုင်ပါမည်နည်း။

စိုင်းလင်းထက် အခန်းထဲဝင်တော့ နွယ်နွယ်က ကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ အခန်းဝကို ကျောပေးထားသည်။ နံနက်ခင်းဖြစ်သော်လည်း အလင်းရောင် ကောင်းစွာ မဝင်သောအခန်း ဖြစ်၍ မီးချောင်း ဖွင့်ထားလေသည်။

တံခါးဖွင့်ထားမည် ကြံသော်လည်း နွယ်နွယ်က ကျောပေးထားရင်းမှ ‘တံခါးပိတ်ခဲ့’ဟု ပြောသောအခါ စိုင်းလင်းထက်လည်း ဒေါ်ခင်နွယ်အေးကို အားနာစွာဖြင့် ပြုံးပြခွင့်တောင်းရင်း ပိတ်လိုက်သည်။

ကုတင်အနီးသို့ ခုံတစ်လုံးကို ဆွဲယူကာ ထိုင်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်က အဖြူရောင်အင်္ကျီပွပွကို ဝတ်ထားသည်။ သူ့ဘက်လှည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးထောင့်၊ နှုတ်ခမ်းနှင့် ပါးပြင်တွင် နီညိုကာ ရောင်နေသည်။ ထို့ပြင် လည်ပင်းနှင့် ရင်ဘတ်တွင်လည်း အညိုအမည်းများ စွဲထင်လျက်။ စိုင်းလင်းထက် ကြည့်နေမှန်းသိတော့ နွယ်နွယ်က အင်္ကျီလည်ပင်းကို စေ့လိုက်သည်။

စိုင်းလင်းထက်က ခေတ္တမျှ တုံ့ဆိုင်းနေပြီးနောက် နွယ်နွယ့်မျက်နှာကို အကဲခတ်ရင်း ပြောသည်။

“နိုင်မင်း ဆေးရုံ တင်ထားရတယ်။ အခြေအနေ မကောင်းဘူး။ ဦးနှောက်ထဲ သွေးယိုတယ်လို့ ပြောတယ်”

နွယ်နွယ် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ကရုဏာသက်ပုံရသော်လည်း တုန်လှုပ်ခံစားဟန် မရှိ။

“သူ့ကို ရိုက်တဲ့ တစ်ယောက်လည်း ထွက်ပြေးသွားပြီ။ ကုမ္ပဏီက အမှုဖွင့်ထားတယ်လို့ ပြောတယ်”

နွယ်နွယ် ခေါင်းသာ ညိတ်ပြသည်။ သူနှင့် ဘာမှမဆိုင်သော နိုင်ငံတကာမှ သတင်းတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်ပြနေသလို ခံစားချက်မရှိ။

နွယ်နွယ် ကြမ်းပြင်ကို ငေးကြည့်နေရာမှ နာရီကို လှမ်းကြည့်ရင်း ပထမဆုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားကို ပြောသည်။

“ဒီနေ့နေ့လယ် ဦးမြတ်အောင် ခွဲခန်းဝင်ရမယ်လို့ သူ့သမီး ဖုန်းဆက်တယ်၊ အတူတူ လိုက်ကြည့်မလား”

စိုင်းလင်းထက် ရင်ထဲတွင် မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ လောလောလတ်လတ် အဖြစ်ဆိုးကြီး ကြုံထားပါလျက် သူတပါးအတွက် အမြဲစဉ်းစားနိုင်သေးသော နွယ်နွယ်သည် ရုပ်လှသည်ထက် စိတ်နှလုံးက အဆတစ်ရာ မွန်မြတ်လှပသူသာ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ့်ဘဝတွင် နာကျင်မှုမှန်သမျှ နောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ မတွေ့စေရဟု စိုင်းလင်းထက် ခိုင်မာစွာ စိတ်ပိုင်းဖြတ်မိသည်။

“ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ဆို ကမ္ဘာအဆုံးထိ မောင်းရမောင်းရပါ”

နွယ်နွယ်က မျက်စောင်းလှလှထိုး၏။

“ရှင်က ဆီဖိုးတတ်နိုင်လို့လား”

စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာတွင် အပြုံးရိပ်သန်းသွား၏။ နွယ်နွယ်သည် သူထင်ထားတာထက် စိတ်ဓာတ်ကြံ့ခိုင်သည်။ သူတပါးအပေါ် ကြင်နာ သနားတတ်သော စိတ်သည် နွယ်နွယ်၏ အကြီးမားဆုံး အားနည်းချက်ဖြစ်သလို အသန်မာဆုံး အားသာချက်လည်း ဖြစ်ပေသည်။

“ကျွန်မနဲ့အတူ လက်တွဲမယ်ဆိုရင် ကိုလင်းထက် သိထားသင့်တာတွေ ရှိတယ်။ ကျွန်မက…”

“နွယ်နွယ် ရင်ဖွင့်လို့ စိတ်သက်သာမယ် ဆိုရင်တော့ ပြောပါ။ ကျွန်တော် မဖြစ်မနေ သိချင်လိမ့်မယ် ထင်လို့ အရှုပ်တွေကို ရှင်းပြချင်တာ ဆိုရင်တော့ ပြောဖို့မလိုဘူး”

နွယ်နွယ့်လက်ကို စိုင်းလင်းထက် ဆုပ်ကိုင်သည်။ နွယ်နွယ်က မရုန်းတော့ အသာလေးယူပြီး သူ့မျက်နှာနှင့်အပ်ထားလိုက်သည်။ လက်နုနုလေးက ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာများကြောင့် ပို၍ နွေးနေသည်။

“နွယ်နွယ့်အတိတ်နဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာက နွယ်နွယ် တစ်ယောက်တည်းနဲ့ ဆိုင်တယ်။ နွယ်နွယ့်အနာဂတ်နဲ့ ဘဝကိုသာ ကျွန်တော့်ကို ပတ်သက်ခွင့်ပေးပါ။ ပိုင်ဆိုင်ဖို့ မဟုတ်ဘူး၊ ပတ်သက်ခွင့်လေးပါပဲ”

နွယ်နွယ် ပြုံးလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ပို၍ အရောင်တောက်လာသလို။ ဒဏ်ရာများသည် နွယ်နွယ့်ကို တစ်မျိုးတစ်မည် အလှတိုးနေစေသည်။

စိုင်းလင်းထက်အကြည့်က လည်ပင်းမှ အညိုအမည်းများထံ ရောက်သွားပြန်တော့ နွယ်နွယ် အင်္ကျီလည်ပင်းကို ပြန်စေ့လိုက်ပြီး စိုင်းလင်းထက်ကို ခပ်စူးစူး ကြည့်လိုက်သည်။

စိုင်းလင်းထက်က ပြုံးစိစိဖြင့်_

“လည်ပင်းလောက်ကို ဖုံးနေသေးတယ်။ ကျန်တာတွေ မမြင်ဖူးတာကျနေတာပဲ”

ဟု စလိုက်ရာ နွယ်နွယ် ရှက်သွားပြီး အော်လိုက်သည်။

‘နှာဘူးကောင်’ ဟု အထပ်ထပ် အော်နေသော သမီးဖြစ်သူ၏ အော်သံနှင့် တဖုန်းဖုန်း ရိုက်သံများကို ကြားတော့ ဒေါ်ခင်နွယ်အေး ရင်တမမဖြစ်ကာ ထိုင်ရမလို ထရမလို ဖြစ်နေလေသည်။ နောက်ဆက်တွဲ ထွက်ပေါ်လာသော ရယ်သံများကို ကြားမှသာ သက်ပြင်းချရင်း ပြန်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။

***

အလုပ်သမားဆေးရုံထဲတွင် ထုံးစံအတိုင်း ကားပါကင် မရှိသဖြင့် ကန်တော်ကြီးထဲသို့ စိုင်းလင်းထက် မောင်းဝင်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ် ပူမှာစိုး၍ ကားစက်မသတ်သေးဘဲ အဲကွန်းဆက်ဖွင့်ထားသည်။

နွယ်နွယ်က အနီရောင် လည်ထောင်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို ဝတ်ထားသည်။ နှုတ်ခမ်းနီကလည်း Cherry Red အနီရောင်လေးဖြစ်သည့်အပြင် စိုင်းလင်းထက်၏ နေကာမျက်မှန်ကို ယူတပ်ထားသဖြင့် အသည်းယားစရာ ကောင်းလောက်အောင် လှနေသည်။

တကယ်တော့ ဆေးရုံတွင် လူနာသွားကြည့်မှာကို နွယ်နွယ် ဘယ်တော့မှ အလှပြင်လေ့မရှိ။ အညိုအမည်းများကို ဖုံးရန်အတွက်သာ မိတ်ကပ်ဖို့ အလှပြင်လာခြင်း ဖြစ်၏။

“နွယ်နွယ် ဆေးရုံကအပြန် ဘယ်ဝင်ချင်သေးလဲ”

“ကိုလင်းထက် သွားစရာရှိရင် သွားလေ၊ နွယ်နွယ်တော့ သွားစရာ မရှိဘူး”

စိုင်းလင်းထက် အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းသွား၏။ နွယ်နွယ့်ကို ပြောသင့်မပြောသင့် ချင့်ချိန်နေ၏။

“ကိုယ်က ဆေးရုံကြီးမှာ နိုင်မင်းကို သွားကြည့်မလို့၊ အဲ့ဒါ…”

နွယ်နွယ် ငြိမ်သက်သွားသည်။ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် စဉ်းစားနေသည်။

“နွယ်နွယ် လိုက်လို့ရရင် လိုက်ခဲ့မယ်လေ၊ လိုက်ကြည့်ပါမယ်”

“နွယ်နွယ်ရယ်၊ ဘာလို့ သူများဆန္ဒကိုပဲ အမြဲ ဦးစားပေးနေရတာလဲ၊ ကိုယ်နဲ့နေရင် အဲ့ဒီအကျင့် ပြင်ရမယ်၊ နွယ်နွယ် ဖြစ်ချင်တာကို ဦးစားပေးပြီး ပြောရမယ်”

“နွယ်နွယ် ဖြစ်ချင်တာက သူများဆန္ဒကို ဦးစားပေးတာဆိုရင်ရော”

နွယ်နွယ့်မျက်နှာပေးက မချိုမချဉ်။ စိုင်းလင်းထက်ကလည်း သည်လိုမျိုးဆိုလျှင် ဉာဏ်က ရွှင်၏။

“ဒါဆို ကိုယ့်ဆန္ဒကို အရင်ဖြည့်ဆည်းလိုက်တော့”

စိုင်းလင်းထက်က ဘဲနှုတ်ခမ်းလုပ်ကာ နွယ်နွယ့်မျက်နှာနားကို အတင်းကပ်လာသည်။ နွယ်နွယ်က ရှောင်ရင်း စိုင်းလင်းထက်နားရွက်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး တွန်းထား၏။

“အော်လိုက်ရမလား… ပြော”

“အရမ်းချစ်တယ်လို့လား”

စိုင်းလက်ထက်က သူ့စကားသူ သဘောကျတာ တဟားဟား ရယ်သည်။ နွယ်နွယ်က စိုင်းလင်းထက်မျက်နှာကို တွန်းထားရာမှ ရုတ်တရက် ဆွဲယူလိုက်သည်။ စိုင်းလင်းထက် ဟန်ချက်ပျက်၍ နွယ်နွယ့်ဘက် ယိုင်ကျလာသောအခါ နွယ်နွယ်က ဆီးကြို၍ နမ်းလိုက်သည်။

နူးညံ့သော ဒဏ်ရာနှုတ်ခမ်းလေးက ပူပူနွေးနွေး စိုစွတ်နေ၏။ စိုင်းလင်းထက် လူပျိုရိုင်းလေးလို ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်။ အာရုံထဲတွင် လမ်းမီးတိုင်အောက်က အတိတ်ပုံရိပ်တွေက တဖျပ်ဖျပ်။

“အဲ့လို သူများခန္ဓာကိုယ်ကို ခွန်အားနဲ့ ရယူတာမျိုး တို့မကြိုက်ဘူး…”

စိုင်းလင်းထက်က မခံချင်အောင် စတော့ နွယ်နွယ် သွားလှလှလေးများ ပေါ်သည်အထိ ရယ်သည်။ နွယ်နွယ့်ဘဝထဲမှ နာကျင်စရာ ဒဏ်ရာများသည် စိုင်းလင်းထက်၏ မှော်ပညာအောက်တွင် အရယ်အမော အသောများဖြစ်ကာ အငွေ့ပျံ ပျောက်ကွယ်သွားလေ၏။

“ကိုလင်းထက် တကယ်ပဲ အဲ့ဒီအဖြစ်တွေကို စိတ်ထဲမထားဘူးလား”

“ထားတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် နွယ်နွယ့်ကို ထိခိုက်နာကျင်စေခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြစ်တွေအနေနဲ့ပဲ ထားတယ်။ နွယ်နွယ့်တန်ဖိုးကို ပြောင်းလဲသတ်မှတ်နိုင်တဲ့ အရာတွေလို့ ကိုယ် လုံးဝမယူဆဘူး။ ပျိုတယ်၊ အိုတယ်ဆိုတဲ့ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ အယူအဆတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ယောက်ျားငပေါတွေထဲမှာ ကိုယ်မပါဘူး”

“ငပေါထဲမှာတော့ ပါမယ် ထင်တာပဲ”

***

သူတို့ ရောက်သွားသောအခါ ဦးမြတ်အောင်မှာ အစိမ်းရင့်ရောင် ခွဲစိပ်ခန်းဝတ်စုံ ဝတ်ထားနှင့်ပြီး ဖြစ်သည်။ သူတို့ကို တွေ့သောအခါ ဦးမြတ်အောင်အမျိုးသမီးနှင့် သမီးလေးက ပျာပျာသလဲ နှုတ်ဆက်ရှာသည်။

“ဖေဖေက မနက်က သွေးထပ်အန်လို့ အဆင်ပြေရင် ခွဲခန်းမဝင်ခင် လာကြည့်ပေးပါလို့ မမဆီကို ဖုန်းဆက်ခိုင်းလို့ မမရေ”

“လာကြည့်မှာပေါ့ ညီမလေးရယ်၊ မနေ့က မမ သိပ်နေလို့မကောင်းလို့ မလာတာ”

ဆရာဝန်များက အစာရေမျိုကို ဇကာပိုက်ထည့်မည်ဟု ပြောနေကြောင်း သူ့အမျိုးသမီးက နားလည်သလောက် ပြန်ရှင်းပြ၏။ နွယ်နွယ့်ကို မြင်သောအခါ ဦးမြတ်အောင်၏မျက်နှာမှာ ဝမ်းသာ၍ မဆုံး။

“သမီး မလာတော့ဘူးလားလို့…”

နွယ်နွယ်က ကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမြတ်အောင်က မဝံ့မရဲဖြစ်နေသည်ကို ရိပ်မိ၍ နွယ်နွယ်က အရင် သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။

“ဦး ခွဲခန်းထဲဝင်ပြီးရင်… ပြန်ထွက်မလာနိုင်တော့မှာစိုးလို့ သမီးကို အသည်းအသန်ခေါ်ရတာပါ။ စိတ်မရှိနဲ့နော် သမီး”

“အဆင်ပြေမှာပါ ဦးရယ်။ ဦးက ဆုတောင်းအရမ်းပြည့်တာ။ အခုလည်း ခေါင်းထဲမှာ ဘာမှမတွေးနဲ့။ ဘုရားတရားပဲ အာရုံပြုနေ။ သူ့ဘာသာ အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ် သိလား”

ဦးမြတ်အောင်၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် မျက်ရည်စများ စိုလာ၏။ ဆေးရုံဝန်ထမ်းက လူနာတင်သော ထရော်လီလှည်းကို ကုတင်ဘေးသို့ တွန်းလာပြီး လူနာစောင့်များ နေရာဖယ်ပေးရန် ပြော၏။ သို့သော် ဦးမြတ်အောင်က နွယ်နွယ့်လက်ကို ဆွဲထားဆဲ။

“သမီး… သမီး… ဦးကို… ခွင့်လွှတ်တယ် မဟုတ်လားဟင်”

နွယ်နွယ် မျက်လုံးလေး အနည်းငယ် ဝိုင်းကာ ငြိမ်သက်သွားသည်။ ထို့နောက် မျက်လုံးကို မှိတ်ကာ အသာခေါင်းညိတ်သည်။ ဦးမြတ်အောင်၏ လက်ကို နဖူးတွင် ကပ်ကာ ခေါင်းကို အကြိမ်ကြိမ် ညိတ်သည်။

“ခွင့်လွှတ်ပါတယ် ဦးရယ်… ဦးပြန်ထွက်လာတဲ့အထိ သမီးစောင့်နေမယ်…”

ဦးမြတ်အောင်၏ မျက်နှာတွင် ကျေနပ်အေးချမ်းမှုတို့ဖြင့် တည်ငြိမ်သွားသည်။ စိုင်းလင်းထက်က ဆေးရုံဝန်ထမ်းများကို ကူညီ၍ ဦးမြတ်အောင်ကို လူနာတင်လှည်းပေါ်သို့ ရွှေ့တင်ပေးသည်။

နွယ်နွယ်နှင့် စိုင်းလင်းထက်တို့ ဦးမြတ်အောင်မိသားစုနှင့် စကားထိုင်ပြောရင်း အချိန်ဖြုန်းနေသည်။ ဆေးရုံဝန်ထမ်းအချို့နှင့် လူနာစောင့်များက နွယ်နွယ့်ကို ခိုးကြည့်နေကြသည်။

တချို့က နာမည်မကြီးသေးသော တက်သစ်စ မင်းသမီးတစ်ဦး၏ဖခင် ခွဲခန်းဝင်ရသဖြင့် မင်းသမီးကိုယ်တိုင် လာကြည့်ခြင်း ဖြစ်မည်ဟု ထင်မြင်ချက် ပေးကြသည်။ တချို့က မင်းသမီးအိမ်မှ အလုပ်သမားဖြစ်မည်ဟု ခန့်မှန်းကြသည်။

သူတို့နှစ်ဦးသည် ဆေးရုံမှအပြန် အချိန်ရခဲ့လျှင် ခေါင်းအရိုက်ခံရသည်ဆိုသော သူငယ်ချင်းဖြစ်ဖူးသူတစ်ဦးကိုလည်း သွားကြည့်ကောင်း ကြည့်ကြပေဦးမည်။

အငြိုးနှင့် အမုန်းတရားကို ထမ်းပိုးမထားသော နှလုံးသားတစ်စုံသည် မည်သည့်အတားအဆီးနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည်ဖြစ်စေ ပေါ့ပါးလျင်မြန်စွာ ဝဲပျံကျော်ဖြတ်နိုင်မည်သာ။

ဖက်နုစိမ်း

(၃၁-၁၂-၂၀၂၁)

#erotica #suspense #drama #NC17 #AntlersAndTheVine

Search This Blog

မျက်နှာဖုံးပိုင်ရှင်တို့ရဲ့စာဖတ်ခန်း

မိထွေးကိုကြောက်တယ်

နွယ်နှင့် သမင်ချိုများ

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

My Lovely wife,the bitch for black cleaner

ပန်းပျိုမေ

မရိုးရှင်းသောဆရာမ