My Domme Teacher
အပိုင်း(၁) ပထမဆုံးနေ့
“Buzz Buzz”
ဟာ ဆူလိုက်တာ တိတ်စမ်းကွာ လို့ Amelia စိတ်ပျက်စွာနဲ့အော်ပြီးပြောလိုက်တယ်
*Buzz*Buzz*
နေပါဦး ငါ့alarm ကမြည်နေတာပဲ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်
“OMG ဒီနေ့ငါကျောင်းစတက်ရမှာပဲ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လေးပင်နေတဲ့ခန္တာကိုယ်ကို မြန်မြန်ဆွဲထူပြီးထလိုက်တယ်
တခါတည်းရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး သီချင်းတွေအော်ဆိုပြီး ရေချိုးပစ်လိုက်တယ်
နည်းနည်းတော့လန်းသွားတာပဲ
ဘာဝတ်ရမလဲ လို့လျှောက်စဉ်းစားနေရင်း သတိရသွားတာက “သေချာတာပေါ့ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ ကျောင်းယူနီဖောင်းပဲ ဝတ်စရာရှိတာပဲလေ” လို့တိုးတိတ်စွာ ငြီးတွားရေရွတ်ရင်း ဝတ်မလို့ကြံစည်နေတဲ့ အင်္ကျီအဖြူရောင်လေးနဲ့ အစိမ်းနဲ့အပြာရောင်စပ်ထားတဲ့ စကတ်အတိုလေးကိုချလိုက်ပြီး စိတ်ညစ်စရာယူနီဖောင်းကို ဝတ်လိုက်ရတာပါပဲ
Ameliaစိတ်လှုပ်ရှားနေတာက ဒီနေ့မွေးနေ့မလို့ဆိုသလိုပဲ အထက်တန်းနောက်ဆုံးနှစ်ရဲ့ ပထမဆုံးနေ့ဖြစ်နေတာကြောင့်ရောပဲ
“ဒီနှစ်က ငါနောက်ဆုံးနှစ်တောင်ဆိုတာ မယုံနိုင်သေးဘူး”
ဘယ်လိုနေနေ ဒီနေ့တော့ ငါကြည့်ကောင်းနေရမယ်ဆိုပြီး မိတ်ကပ်စလိမ်း..
လိမ်းနေတာ သိပ်စိတ်တိုင်းမကျသေးပေမယ့် နာရီကိုဖြတ်ခနဲ့ကြည့်လိုက်မိတော့
“အမလေး ၈နာရီတောင်ထိုးတော့မယ် ငါအခုမှမထွက်ရင် bus မှီမှာမဟုတ်တော့ဘူး”လို့ အော်ဟစ်ပြေးလွှားရင်း ပစ္စည်းတွေစုထည့်ပြီး တံခါးပိတ်ပြီး bus ကားဂိတ်ကိုပြေးရတော့တာပဲ
ကျောင်းရောက်တော့
ငယ်သူငယ်ချင်း Mateလည်း သူ့ကျောင်းကားပေါ်ကဆင်းလာတာနဲ့ စောင့်နေဖို့စာပို့လိုက်တယ်
သူဖုန်းကိုကြည့်ပြီး မျက်စိကစားရင် ငါ့ကိုလိုက်ရှာတော့တာပဲ သူတွေ့တာနဲ့ လှမ်းအော်ပြီး
“AMELIA , HAPPY BIRTHDAY!!”
သူအော်လိုက်တော့ လူတိုင်းကလှမ်းကြည့်တာနဲ့ ငါရှက်တောင်ရှက်သွားပြီး ခေါင်းငုံ့လိုက်မိတယ်
Mateက အော်ပြီးပြေးလာတာ အနားရောက်လာပြီး ပုခုံးချင်းပြေးတိုက်တော့
“နင့်ကိုတွေ့ရတာဝမ်းသာစရာပဲ Max
ဒီတခေါက်ကျောင်းပိတ်ရက်ကို အမေရိကမှာဖြတ်သန်းခဲ့တာ ဘလိုနေခဲ့လဲ”
“တကယ် အံ့ဩစရာကောင်းတယ် ငါအံ့ဩစရာကောင်းတဲ့လူတွေအများကြီးနဲ့လည်းတွေ့ခဲ့ပြီး သူတို့တွေနဲ့လည်းရင်းနှီးခဲ့တယ် ဒါပေမယ့် ငါ နင်နဲ့ Stacia ကိုတော့ အရမ်းသတိရတာပဲ နောက်တခါပိုက်ဆံစုပြီး တူတူသွားကြရအောင်လေ”
“နင်ငါကို မနာလိုအောင်လုပ်နေတာပဲ
ဒါပေမယ့် နောက်တခါတော့ ငါတတ်နိုင်သလောက်လိုက်နိုင်အောင် ကြိုးစားမှာပါ”
“စိတ်မပူပါနဲ့ ငါနင့်ကိုစရိတ်ခံပြီး ခေါ်မှာပါ”
“မလိုပါဘူး နင်မလုပ်ပါနဲ့”
“မရဘူး လုပ်မှာပဲ”
“Argh Maxရေ နင်သိတဲ့အတိုင်း ငါ ငါ့ဖာသာကြိုးစားပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ရပ်တည်ချင်တာလေ အ့တာကြောင့် နင်ပေးစရာမလိုဘူး ဟုတ်ပြီလား”
“အေးပါ ဟုတ်ပါပြီ အ့လိုဆိုလည်း နင်လေယာဉ်လက်မှတ်ခတော့ ပေးပေါ့ ကျန်တာအကုန်ငါတာဝန်ယူမယ်”
“အာ”
Max ကချမ်းသာတော့ ငါပြောတာနားမလည်ဘူးပဲ
ငါဘာကြောင့် ကိုယ့်စရိတ်ကိုယ်ခံဖို့ဆိုတာ သူမသိပဲ ပေးဖို့ကမ်းဖို့ပဲ တွေးနေတာပဲရော်
ငါ့မိဘတွေလည်းချမ်းသာတာပဲ ဒါပေမယ့် သူတို့ကတော့ ငါ့ကို ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ်ပြီး ကိုယ့်ပိုက်ဆံကိုယ်သုံးစေချင်ကြတယ်
ငါတစ်ခုခုလိုချင်ရင်တောင် သူတို့ကချေးတဲ့သဘောမျိုးပဲပေးချင်ကြတာ တကယ်ရေစက်ဆိုးပဲ...
“Hey Amelia နင်ငါပြောနေတာကို ကြားရဲ့လား”
“အာ အေး ဆောရီး Maxရေ ငါအတွေးလွန်နေလို့ နင်ဘာပြောလိုက်တာလဲ”
“အေးအေး ရပါတယ် ဘာမှထွေထူးမဟုတ်ဘူး လာလာ ငါတို့ဟောခန်းထဲအရင်သွားရအောင် အ့မှာ Stacia ရောက်နေပြီလားရှာကြရအောင်လေ”
သူတို့နှစ်ယောက် bus ကားဂိတ်ကနေအဆောင် ၁၀ နဲ့ ၁၁ ရဲ့ ဟောခန်းကိုကျော်လာကြတယ်
“ငါတို့ရဲ့ နောက်တစ်နှစ်ကို အရင်နှစ်တွေနဲ့မတူပဲ ဒီအကြီးတန်းအဆောင်မှာတက်ရတာအရမ်းမိုက်မှာပဲ”
“အေး ဒါပေါ့” လို့အသံမြှင့်ပြီး ပြန်ပြောရင်း အဆောင် ၁၂ရဲ့ဟောခန်းထဲကို ဝင်လာကြတယ်
မနှစ်က ၁၁တန်းပြီးခါနီးတော့ အဆောင်၁၂ကို ခနလာတက်ရပေမယ့် အခုခံစားချက်ကတော့ တမျိုးပဲ
ဒီနှစ်ဘယ်လိုတွေကြုံမလဲ ဘယ်ဆရာမတွေနဲ့တွေ့ရမလဲ Amelia အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်
ဟောခန်းထဲမှာတော့ လူတွေ ဟိုတစ်စုဒီတစ်စု သူတို့လူနဲ့သူ ဆူညံနေပါရောလား
တချို့တွေကလည်း သင်္ချာအကြောင်းတွေဆွေးနွေးလို့
(စကားချပ်: ငါသင်္ချာကို အတော်လေးမှမုန်းပါတယ် သင်္ချာအကြောင်းတွေးလိုက်ရင်ကို နေမကောင်းသလိုခံစားရတယ်)
အဖော်မရှိတဲ့လူတွေကလည်း ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း လျှောက်သွားနေကြတယ်
အုပ်စုတောင့်ပြီးသားလူတွေကလည်း အုပ်စုလိုက်ဖြန့်ကြဲနေကြတာနဲ့ တိုးရှောင်ပြီး ရှာနေရတယ်
“Max တွေ့လားဟေ”
“မတွေ့ဘူး သူ့ညီမလေးကို အတန်းထဲလိုက်ပို့နေတာဖြစ်မယ်ထင်တယ်”
“BOO!!”
“Arrrrgh”
Stacia လှန့်လိုက်တာနဲ့ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးလန့်ပြီးအော်တာ တစ်ခန်းလုံးတိတ်သွားပြီး ငါတို့ကိုလှမ်းကြည့်ကြတော့တာပဲ ဂရုမစိုက်ပါဘူး Staciaကိုဖက်ရင်း ဆူနေရတယ်လေ
“ဘယ်လိုတောင်လဲ Stacia နင်ငါတို့နှစ်ယောက်ကို လိပ်ပြာလွင့်စေချင်တာလား”
“ဟီးဟီး မဟုတ်ပါဘူး ငါလာတော့ နင်တို့နှစ်ယောက်တူတူရပ်နေတာမြင်တာနဲ့ စချင်သွားလို့
စကားမစပ် Amelia , Happy birthday..
နင်အခု ကားမောင်းပြီးငါနဲ့နေရာတိုင်းလျှောက်သွားနိုင်ပြီပေါ့ နင်ရဲ့ကားမောင်းလိုင်စင်ကဘယ်တော့လုပ်ပြီး ဘယ်တော့ရမှာလဲ”
“နေပါဦး Staciaရယ် ငါတို့အကုန် အ့နေ့ကိုစောင့်နေတာပါပဲ driving testက လာမယ့်စနေလေ ဪ ဒါနဲ့ မတွေ့တာကြာလို့လားပဲ နင်ဒီနေ့ အရမ်းလှနေတယ်နော်”
ငါ Stacia ကိုစိတ်လျှော့အောင်ရော စိတ်ပြောင်းအောင်ရော စကားလှည့်ပြောတော့
သူပိတ်ရက်အကြောင်း သတိရသွားတာပဲ
“အေး ငါသိတယ် ဟီးဟီး
ဒီတခေါက်ပိတ်ရင် မိသားစုနဲ့ Greece ကိုသွားလိုက်တာ အတော်စိတ်ချမ်းသာစရာကောင်းတယ် ငါweightလည်းကျသွားတယ်လေ အသားအရောင်လည်းပိုလှလာသလိုပဲ
နင်ရော America မှာ ဘယ်လိုနေခဲ့လဲ Max?”
စကားဆက်ပြောကြရင်း lockers တွေဆီရောက်တော့ အိတ်တွေကိုထည့်လိုက်တယ် အကုန်ထည့်ပြီးတာနဲ့ ကွက်တိဆိုသလို ကျောင်းခေါင်းလောင်းမြည်တာပဲ
အခုထိtimetable လည်းမရသေးသလို စာအုပ်တွေလည်းမရသေးတာကြောင့် ဘာစာအုပ်မှ ယူသွားစရာမလိုသေးလို့ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပဲ ဒီတိုင်းသွားလိုက်တော့တယ်..
Max နဲ့ ငါက အခန်းတူတူဖြစ်တာကြောင့် အခန်းထဲမှာတွေ့ကြတယ်
စိတ်မကောင်းစရာတခုက
Stacia ကတော့ တခြားအခန်းရောက်သွားတယ် ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ
“Amelia ငါတို့အတန်းပိုင်ကအသစ်တဲ့ ဘယ်သူလဲ နင်ကြားမိသေးလား”
“ဟေ့အေ ဒါပေမယ့် ငါတို့သိတဲ့ ဟိုbit*h လိုဆရာမမဖြစ်ပါစေနဲ့ ဆုတောင်းပါတယ်”
အဲ့အချိန် Max မျက်လုံးပြူးသွားတာတွေ့တာပဲ
ကျောနောက်မှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေတာကိုခံစားမိလိုက်တယ်
shit လို့တိုးတိုးလေးရေရွတ်လိုက်ရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်
ငါ့မျက်နှာကတော့ ပူထူပြီးခရမ်းချဉ်သီးလို နီနေမှာပဲ ..
My Domme Teacher
အပိုင်း(၂) Miss Armstrong
ဒီနေ့ကကောင်းတဲ့စတင်ခြင်းမျိုးနဲ့တော့ မဟုတ်ဘူးပဲ
စစချင်းမှာတင် အတန်းပိုင်ကို စိတ်ဆိုးအောင် လုပ်လိုက်မိပြီ
ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး ဖြေးဖြေးချင်းနောက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်
မျက်လုံးချင်းဆုံမှာကို ကြောက်နေမိပြီလေ
ကြားလိုက်ရတဲ့လှပတဲ့အသံကြောင့် ငါ့ကမ္ဘာကြီးရပ်တန့်သွားသလိုပဲ
ဒါပေမယ့် စိတ်တိုနေတဲ့အသံနဲ့
“ငါသည်းခံမှာတော့မဟုတ်ဘူး
ဒါပေမယ့် ကျေးဇူးပြုပြီး လူတစ်ယောက်ကို မတွေ့ဖူးသေးပဲ လွယ်လွယ်မဝေဖန်ပါနဲ့”
အ့တာပြောပြီး သူမ ကျမကိုကျော်ပြီး အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီးအကုန်လုံးကိုဝင်ခွင့်ပေးလိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် ကျမအလှည့်ကျတော့ ကျမပုခုံးကို သူ့လက်နဲ့ကိုင်ပြီးတားလိုက်တယ်..
ပြီးတော့သူ့လက်က ကျမလည်ပင်းနဲ့ လက်မောင်းဆီပြေးလွှားနေသလိုပဲ
တဖြေးဖြေး ကျမရင်တွေအရမ်းခုန်လာတယ်..
“ခနနေပါဦး ကလေးမလေး” လို့ သူမကပြောလိုက်တယ်
ကလေးမလေးလို့ခေါ်လိုက်တာလား ငါ ငါးနှစ်သမီးမှမဟုတ်တာ ဘလိုတောင်ခေါ်ရဲတာလဲ
ငါ့မျက်နှာဒေါသကြောင့်နီနေလောက်ပြီ
ဒါပေမယ့် သူမအသံကနားထောင်လို့ကောင်းလိုက်တာ
ငါသူမမျက်နှာကိုဖြေးဖြေးချင်းကြည့်လိုက်တယ်
အဲ့ဒါကငါအရင်ကမမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ မျက်နှာမျိုးပဲ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်ဆိုတာမျိုးထင်ရဲ့
ငါဆရာမတစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကို ဒါမျိုးကြည့်မနေသင့်ဘူးလေ
သတိထားစမ်း Amelia လို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သတိပေးရင်း အကြည့်တွေကို ပြန်ထိန်းရတယ်
“တို့အခန်းထဲမှာရိုင်းစိုင်းတဲ့စကားအပြောအဆိုမျိုးကို တို့လက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး နားလည်လား ကလေးမလေး”
ဒီအခြေအနေကို မြန်မြန်ကျော်လွှားချင်တဲ့စိတ်နဲ့ ငါခေါင်းမြန်မြန်ငြိမ့်လိုက်တယ်
“ပါးစပ်ကပြန်ဖြေလေ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”
“Good girl. အခုကစပြီး တို့မင်းကို စကားပြောရင် တို့ကိုကြည့်ရမယ်”
ငါ့ခေါင်းတွေရုတ်တရက်မူးဝေလာသလိုပဲ
သူမအသံကငါ့အပေါ်အရမ်းလွှမ်းမိုးထားသလိုခံစားရတယ်
တခြားရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပဲ သူမပြောတာကိုနားထောင်ရတော့မလိုပဲ
“ကဲ အခု အခန်းထဲကို ဝင်လို့ရပြီ
မင်း တို့ရှေ့တည့်တည့်ကခုံမှာ ထိုင်ရလိမ့်မယ်”
“What the hell ဘလိုတောင်လဲ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး”
“ပထမဆုံးနေ့တည်းက တို့မင်းကိုအပြစ်ပေးရအောင် မလုပ်နဲ့ မိန်းမပျိုလေး”
“ကျမနာမည် Ameliaပါ ကလေးမလည်းမဟုတ်သလို မိန်းမပျိုလည်းမဟုတ်ဘူး”လို့ ငြီးတွားပြီးပြန်ပြောလိုက်တယ်
သူမအကြည့်စူးစူးတချက်နဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောပဲ အတန်းထဲကို အကြည့်တချက်နဲ့ ညွှန်လိုက်တယ်
အ့အကြည့်က မင်းခုချိန် ငါနဲ့လာမရှုပ်တာ ကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ပြောနေသလိုပဲ
ငါအတန်းထဲကို ဝင်ဖို့ခြေလှမ်းလိုက်တယ်
သူမငါ့ကိုထိုင်ခိုင်းတဲ့နေရာကိုပေါ့
ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီနေရာမှာ Alex ကထိုင်နေပြီးသားပဲ
ငါအဲ့ဒီကောင်မကို အရမ်းမုန်းတာပဲ
“တခြားနေရာသွားထိုင် အ့တာငါ့နေရာ” ငါလေသံမာမာနဲ့ အော်လိုက်တယ်
စိတ်ကလည်းတိုနေပြီကိုး
Max ကတော့ သူ့ဘေးနားလာမထိုင်တဲ့ငါ့ကို ထူးဆန်းတဲ့ အကြည့်နဲ့လှမ်းကြည့်နေတယ်
ငါပြန်မဖြေချင်တော့သလို ပြန်ဖြေစရာလည်းမရှိဘူး
ဟိုဆရာမက ငါ့အစားဖြေပေးလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တာပဲ
သူမအခုလောလောဆယ် ကလေးတယောက်လို complain တက်နေတဲ့ Alex ရှေ့မှာရပ်နေတယ်
“ဆရာမ သမီးကဘာလို့သူ့ကို ဖယ်ပေးရမှာလဲ
ဒီမှာ ဘယ်သူဘယ်မှာထိုင်ရမလဲ သတ်မှတ်ထားတာမှမရှိတာ
ပြီးတော့ ဒီမှာသမီးအရင်ထိုင်နေတာလေ”
Alex ကနှုတ်ခမ်းကြီးစူ အမူအရာတွေပိုပြီး complain တက်နေလေရဲ့
ငါမြန်မြန်နားလည်လိုက်တာက ငါဒီနေရာမှာ ဆက်ရှိမနေသင့်တော့ဘူး
ဒီအခြေအနေကနေ မြန်မြန်ရုန်းထွက်သင့်တယ်ထင်လို့ စကားစလိုက်တယ်
“ဆရာမ သမီးသူ့ကို့အတင်းဖယ်ခိုင်းတာမျိုးမလိုချင်ပါဘူး သမီးတခြားနေရာမှာထိုင်လိုက်လို့ ရပါတယ်”
“မရဘူး” လို့ ဆရာမကအသံမြှင့်ပြီးငေါက်လိုက်တယ်
“မင်းဒီမှာပဲ ထိုင်ရမယ်”လို့ ပြောပြီး Alex ကိုကြည့်ပြီး
“မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
“Alex ပါ ဆရာမ”
အလွန်တရာချိုသာတဲ့ အသံနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
ရွံစရာကောင်းလိုက်တာ ငါသူ့ကို အရမ်းမုန်းတာပဲ
“ကောင်းပြီ Alex တို့မင်းကို တခြားနေရာရွှေ့စေချင်တယ် မင်းကြိုက်တာမကြိုက်တာ ငါဂရုမစိုက်ဘူး ဆိုတော့ မင်းဒီကထပြီး တခြားထိုင်စရာနေရာသွားရှာလိုက်”
ငါဒီကနေမလွတ်နိုင်တော့ဘူး ထင်ပါရဲ့
Alex က သူ့ပစ္စည်းတွေကို ယူပြီး Max ကို ပေစောင်းစောင်းကြည့်ပြီး သူ့ရဲ့ဘေးကို ရွှေ့သွားတယ်
ငါလည်းစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ အဲ့နေရာလွတ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စာအုပ်တွေကို ခုံပေါ်တင်လိုက်တယ်
Max လည်း သူ့ပစ္စည်းတွေကို ဖယ်လိုက်တယ်
တစ်ခန်းလုံးကလည်းငါတို့အမြဲအတူထိုင်တာ သိနေကြလို့ ကြည့်နေကြလေရဲ့ ပြီးတော့အခု ငါ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ Nate ကလည်း ထူးဆန်းလို့ထင်ပါတယ်
ငါ့ကိုတလှည့် Max ကို တလှည့်ကြည့်နေလေရဲ့
“ကဲ အားလုံးပဲ နားထောင်ကြပါ
ဆရာမနာမည် Miss Armstrong လို့ခေါ်တယ်
ဆရာမကမင်းတို့ရဲ့ ဒီနှစ်အတန်းပိုင်ပါ
ဆရာမက Life skills နဲ့ သင်္ချာ သင်ပါမယ်
ဒီနေ့မှာတော့ စာမသင်သေးပဲ လုပ်စရာရှိတာလေးတွေလုပ်ရအောင်
မင်းတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ
ပထမနှစ်ဝက်ကလည်း ကျောင်းသားတွေအားလုံးကို လာမယ့်နှစ်အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်
မနှစ်က result အရ အတန်းခွဲထားတာဖြစ်တယ်”
ငါတို့အကုန်သိပြီးသားဒီပျင်းစရာကိစ္စကြီးကို ဒီလိုကျောင်းပထမဆုံးရက်မှာနားထောင်ရတာကြောင့် Max နဲ့ ငါ နှစ်ယောက်လုံးစလုံးမျက်လုံးတွေကို လှိမ့်ပြီးတယောက်ကို တယောက်ကြည့်လိုက်ကြတယ်
“ကဲ Roll call ခေါ်မယ် ကိုယ့်နာမည်ကိုယ်ကြားရင် ရှိ လို့ဖြေ”
“Alex” “ရှိ”
“Max” “ရှိ”
ငါ့မိဘတွေပြန်မလာခင် ငါဈေးဝယ်ထွက်ပြီး ပစ္စည်းတွေအကုန် ပြန်ဖြည့်ထားရမယ် ပြီးတော့သန့်ရှင်းရေးနဲ့ တခြားဝေယျာဝစ္စတွေကိုလည်း လုပ်ထားရမယ် အ့တာမှငါပြဿနာကြီးကြီးမတက်မှာ ဘာတွေလိုမလဲ ချရေးထားရမယ်
ငါအတွေးလွန်နေတုန်း နောက်ကနေ Max ကလှမ်းတို့နေတာနဲ့ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ လှည့်ကြည့်ပြီး
“ဘာလဲဟာ”
“သူက ငါမင်းနာမည်ခေါ်နေတယ်လို့ ပြောနေတာ”
“အိုး တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာမ သမီးဒီမှာပါ”
“နောက်တခါသေချာဂရုစိုက်နားထောင်ပါ Miss Greybrok
ငါမင်းကို ထပ်သတိမပေးချင်ဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ သမီးကြိုးစားပါ့မယ်”
ငါပြောလိုက်မှ သူမတခြားသူနာမည်တွေဆက်ခေါ်တော့တယ်
“နင်ဘာတွေအ့လောက်တောင် တွေးနေတာလဲ”
“အဖေနဲ့ အမေအကြောင်းပါ
သူတို့ပြန်မလာခင် လုပ်ထားရမယ့်ဟာတွေအကြောင်းတွေးနေတာ”
ငါ့မိဘတွေ ဘယ်လောက်စည်းကမ်းကြီးလဲ နည်းနည်းလေးသိနေတော့
“ဪ” လို့ပြောပြီး သူစိတ်ပူတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတယ်
ဒါပေမယ့် သူအရမ်းစိတ်ပူနေမှာစိုးလို့
“အဆင်ပြေမှာပါ မနှစ်ကလောက်မဆိုးတော့ပါဘူး” လို့ပြုံးပြီးပြန်ဖြေလိုက်တယ်
အ့အချိန် ဆရာမက
“Amelia ဒီအချိန်စာရင်းစာရွက်တွေကို ထဝေပေးလိုက်
ပြီးတော့စကားမပြောနဲ့တော့” လို့ နားထောင်ရုံကလွဲပြီး တခြားမရှိတဲ့ ခြိမ်းခြောက်တဲ့လေသံနဲ့ပြောလိုက်တယ်
ငါစာရွက်ပုံကြီးကိုဆွဲယူပြီး စဝေလိုက်တယ်
Alex ကသူ့ခြေထောက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ခြေထိုးခံဖို့လုပ်ပေမယ့် ရှောင်လိုက်ပြီး
“ဟဲ့ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ” လို့
သူ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးအော်လိုက်တယ်
“ကဲ နှစ်ယောက်လုံးတော်တော့
Amelia စာရွက်တွေကို ပြီးအောင် ဆက်ဝေပြီး နေရာမှာပြန်ထိုင်
Alex ကျေးဇူးပြုပြီး မင်းရဲ့ ခြေတွေလက်တွေကို သိမ်းလိုက်ပါ
ခုံရဲ့ အပြင်ကို မထွက်စေနဲ့”
ဆရာမကလည်း ဘလိုတောင်လဲ သူလုပ်တာကိုမြင်ရဲ့သားနဲ့ ဒီတိုင်းဖယ်ခိုင်းရုံပဲတဲ့လား
ငါစာရွက်တွေကို မြန်မြန်ဝေပြီး နေရာမှာသွားပြန်ထိုင်တယ်
Miss Bit*h ကစာရွက်အပုံလိုက်ကြီးထပ်ဝေခိုင်းပြန်ရော
ကောင်းသားပဲ ငါကသူရဲ့ အလုပ်သမားပဲပေါ့
ဘယ်လောက်ကံကောင်းလိုက်သလဲ လို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ တွေးလိုက်မိတယ်
သူများတွေအကုန် အချိန်ဇယားကြည့် အော်ဟစ်ဆူညံနေပေမယ့် ငါကတော့အခုထိ ကြည့်ဖို့တောင်အချိန်မရသေးဘူး
စာရွက်တွေဝေပြီးလို့ ထိုင်ပြီးကြည့်မယ်ကြံလိုက် ထပ်ဝေခိုင်းလိုက်နဲ့
နောက်ဆုံးတရွက်ဝေပြီးပြန်ရောက်တော့
“Max နင်ယုံနိုင်လား”
သူကငါ့ကိုကြည့်ရယ်နေပြီး
“တီချယ်ကနင့်ကို ပညာပြနေတာလေ ကျောင်းသူအလုပ်သမားလေးပေါ့ ဟားဟား”
“နင်တိတ်စမ်း နေဦး ငါပစ္စည်းအရှုပ်တွေရှင်းလိုက်ဦးမယ်”
ချက်ချင်းစာရွက်တွေကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အရင်ဆုံးကြည့်ရတာက Miss Armstrong ရဲ့ life skills နဲ့ သင်္ချာကိုပေါ့ အားးး ငါတော့သေတာပဲ
“Max နင်သင်္ချာဘသူဆီမှာတက်ရမှာလဲ?”
“ Mr Maxwell နင်ရောဘသူ့ဆီမှာလဲ?”
Max နဲ့မတူတော့ဘူးပေါ့ Stacia နဲ့တူတူတက်ရရင်ကောင်းမယ်
တယောက်တည်းတော့မတက်ချင်ဘူး
“Miss Armstrong နဲ့လေ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာက life skills ရောပဲ သူ့ဆီမှာ”
သူမျက်နှာနီလာတဲ့အထိ ရယ်ချင်တာကို ထိန်းထားပုံရတယ်
ပြီးတော့မှ
“စိတ်မပူပါနဲ့ ငါနင့်နဲ့ life skills အတန်းတော့ အတူတူပါပဲ
ပြီးတော့ ငါနင့်ရဲ့ အချိန်စာရင်းကို ကြည့်ပြီးပြီ နင်နဲ့ငါ အင်္ဂလိပ် နဲ့ သမိုင်း တူတူပဲ
Stacia ကိုလှမ်းမေးကြည့်ပါလား
သူအတန်းတွေဘယ်သူတွေနဲ့လဲသိရအောင်”
“အေး နင်မှန်တယ် ငါတော့အသက်ရှင်တော့မှာပဲ” လို့ ရွဲ့ပြောရင်း
“ငါအခုပဲ သူ့ကိုလှမ်းမေးလိုက်မယ်”
ငါဖုန်းကို ယူပြီးစာရိုက်လိုက်တယ်
Me : နင်အချိန်စာရင်းရပြီလား ဆရာတွေကရောဘယ်သူတွေလဲ
Stacia : အင်း ရပြီ အိုးမိုင်ဂေါ့ ငါနင့်တို့နှစ်ယောက်ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ
ငါ့မှာ သင်္ချာက Mr Maxwell , Miss Amstrong က life skills , Mr Dickson က သမိုင်း , Mrs Cole က PE , Miss Java က အင်္ဂလိပ် , Mr Smith က စီးပွားရေး
Me : ရေးးးး ငါတို့ သင်္ချာကလွဲပြီး အကုန်တူတယ်
ဒါပေမယ့် နင်နဲ့ Max က သင်္ချာတူတူပဲ
Max ကတော့ ငါတို့နဲ့ စီးပွားရေး နဲ့ ပီအီး မတူဘူး
Stacia : ကောင်းသားပဲ အ့ဆိုနေ့လည် ထမင်းစားချိန်မှတွေ့ကြမယ်နော်
စာပြန်မလို့ကြံတုန်းမှာပဲ ဖုန်းကိုလက်ထဲကနေမလုခံလိုက်ရတယ်
တခြားဘသူမှမဟုတ်နိုင်တဲ့ Miss Armstrong ပဲပေါ့
“အခန်းထဲမှာ ဖုန်းမသုံးရဘူး အကုန်လုံးဖုန်းတွေကို သိမ်းကြပါ” လို့အော်ပြောရင်း ငါ့ဖုန်းကို သိမ်းပြီးဆက်လျှောက်သွားတာကြောင့် ငါလက်ကိုမြှောက်လိုက်ပြီး
“Miss” လို့ သူမကြားအောင်အော်ခေါ်လိုက်တယ်
“အဲ့ဒါငါ့နာမည်မဟုတ်ဘူးနော် မင်းဘာလိုချင်လို့လဲ”
“သမီးဖုန်းလေးပြန်ပေးလို့ရမလားလို့ပါ ထပ်မသုံးတော့ဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်”
“မရဘူး ဒီနေ့ကျောင်းဆင်းချိန်မှပြန်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား”
“ဒါပေမယ့် ဆရာမ အ့တာတော့မတရားဘူး လူတိုင်းဖုန်းသုံးနေကြတာပဲလေ”
“ငါနဲ့ လာငြင်းမနေနဲ့ ငါပြောတာရှင်းရှင်းလေး မင်းဖုန်းကို ညနေကျောင်းဆင်းရင်ပြန်ရမယ် နားလည်လား” လို့ အော်ပြောတယ်
သူမအသံက လွှမ်းမိုးမှုတွေအပြည့်နဲ့
ငါကျုံ့ကျုံ့လေးပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း ခေါင်းကိုအောက်စိုက်မချခင်
“ဟုတ်ကဲ့ နားလည်ပါပြီ Miss Armstrong” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
“အားလုံးပဲ အခု လော့ကာတွေဆီသွားကြပြီး နောက်အချိန်အတွက်လိုအပ်တဲ့စာအုပ်ကို ယူပြီး ချက်ချင်းပြန်လာကြပါ”
ငါတို့အကုန်လုံးအတန်းထဲကထွက်လာကြတယ်
နောက်မှာပါလာတဲ့ Max ဖက်ကိုလှည့်ပြီးမေးလိုက်တယ်
“ငါဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ငါ့မှာမှဘာတွေလာဖြစ်နေတာလဲ”
“ငါလည်းမသိဘူး ဒါပေမယ့် သူ့နားမှာဆိုရင်တော့နင်သတိထားသင့်တယ် မဟုတ်ရင်နင်အပြစ်ပေးခံရလိမ့်မယ်
ပြီးတော့ နင့်မိဘတွေပြန်မလာခင် နင်ပြဿနာတက်လို့မရဘူးလေ”
“ငါသိတယ် ငါသိတယ်”
သူဘယ်လောက်ထိမှန်လဲ ငါတကယ်ကို သိတာပါ
ငါတို့စကားတွေဆက်ပြောရင်း လော့ကာတွေဆီ လျှောက်လာကြတယ်
PS : Amelia Schedules ကိုတော့ မန့်ထဲမှာပဲ မန့်ထားလိုက်မယ်နော်
My Domme Teacher
အပိုင်း (၃) ငါဘာလုပ်ခဲ့ပါလိမ့်
ငါတို့စာအုပ်တွေကိုယူပြီး အခန်းထဲကို ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ
ပထမအချိန်ကပြီးလုနီးပါးဖြစ်နေပြီ
ဆိုလိုတာကနောက်တစ်ချိန် သင်္ချာပေါ့
အားး ငါအ့တာကို အရမ်းမုန်းတာပဲ
ပြီးတော့ငါအ့တာကို Max ရဲ့ အကူအညီမပါပဲ ကျော်ဖြတ်ရမယ်
“Max နင်ငါ့ကို ဒီနှစ်လည်း သင်္ချာနဲ့ ပတ်သက်ပြီးကူညီပေးဦးနော်
ငါ့သင်္ချာဘယ်လောက်ဆိုးလဲကတော့ နင်သိတဲ့အတိုင်းပဲ
ငါ့ကိုကယ်ပါဦးဟာ”
“ဒါပေါ့ ငါတတ်နိုင်သလောက်တော့ နင့်ကိုကူညီမှာပါ
ဒါပေမယ့် ငါ Dux ကိုသွားချင်တာလေ
အ့ကြောင့်ငါပိုပြီးအာရုံစိုက်ရမယ်
ပြီးတော့ နင်ငါ့ကို အ့တာအတွက် တစ်နှစ်လုံး တလတခါ ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေးရမှာနော်” လို့ နောက်ပြီးပြောတယ်
သူကဉာဏ်ကြီးရှင်လိုပဲ
ဒါပေမယ့် pressure တွေအရမ်းများတယ်
ငါလည်းအမြဲသူစိတ်သက်သာရာရအောင် နည်းလမ်းလေးတွေရှာပြီးပျော်အောင်ထားဖြစ်တယ်
ဘာလို့ရေခဲမုန့်နဲ့အာရုံမပြောင်းနိုင်ရမှာလဲ
“ဒါပေါ့ ငါသေချာပေါက်ကျွေးမှာ အ့တာပါထည့်တွက်လိုက်”
Miss Armstrong တံခါးနားမှာစောင့်နေတဲ့ အခန်းကိုပြန်လာရင်းပြောလိုက်တယ်
“ဟေး Max ငါတို့တော်တော်ကြာသွားတဲ့ပုံပဲ တယောက်ယောက်ကြည့်ရတာဒေါသထွက်နေတဲ့ပုံပဲ”
“အေး နင်မှန်တယ် ငါတို့တော့ဒုက္ခပဲ “
“အေးဟေ့ ဟူးးးး”
“တို့မြန်မြန်လုပ်ဖို့ပြောလိုက်တာနော် စာသင်ချိန်တချိန်လုံးသွားခိုင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး” လို့ ဆူတယ်
ငါတို့တော့ တကယ်ပြဿနာတက်တာပဲ..
“တောင်းပန်ပါတယ် တီချယ် သမီးသင်္ချာစာအုပ်ရှာမတွေ့လို့ပါ
ဒီတိုင်းလည်းပြန်မလာချင်လို့ပါ
Max ကသမီးကို ကူရှာပေးနေတာပါ သမီးတကယ်တောင်းပန်ပါတယ်”
တောင်းပန်လိုက်ရင်း အခြေအနေကို ဖြေရှင်းဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်
ဒီဆရာမ ငါ့ကိုအမြင်မကြည်လည်းရပေမယ့် Max ကိုတော့
ဒီအတွက်နဲ့ ပြဿနာမတက်စေချင်ဘူး
သူမကမျက်နှာကို တင်းပြီးတော့ အသံမာမာနဲ့
“ဒီတခါတော့ ကျော်သွားပေးလိုက်မယ်
နှစ်ယောက်လုံးအတန်းထဲကို ဝင်ပြီး နေရာမှာသွားထိုင်ကြတော့”
ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး မျက်လုံးကို အောက်ကိုကြည့် ခေါင်းငုံ့ပြီးဝင်လာလိုက်တယ်
“ငါ့အစားအပြစ်တင်ခံပေးလို့ ကျေးဇူးပဲ Amelia”
Max ကအရင်တုန်းကလည်း ငါအ့လိုလုပ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်အမှတ်ရသွားတဲ့ပုံပဲ
အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတဲ့ပုံနဲ့ တောင်းပန်စကားပြောတယ်
ဒါပေမယ့် အ့လိုပြန်ရောက်သွားတာက ငါ့အတွက်တော့ တကယ်အဆင်မပြေဘူး
“စိတ်မပူပါနဲ့ အ့တာဘာမှမဟုတ်ပါဘူး
ပြီးတော့ငါတို့ ဒီလို warning ပဲ အပေးခံရပြီး လွတ်လာတာပဲလေ”
“ငါသိပါတယ် ဒါပေမယ့် နင်အ့လိုလုပ်ရင်း နောက်ဆုံးတခေါက်ကလို ငါ့ကြောင့်နဲ့ တခုခုဖြစ်သွားမှာ စိတ်ပူလို့ပါ”
“ဒီတခေါက်တော့ လုံးဝမတူပါဘူး ပြီးတော့ ဒီလိုမလုပ်ဖြစ်တာလည်းကြာပြီပဲလေ
ငါနင့်ကိုပြောနေတာလည်းအခေါက်ပေါင်းမနည်းတော့ဘူး
ငါနင့်ကိုအပြစ်မတင်ပါဘူးဆို...
နင့်ကို ကာကွယ်ပေးတာကငါ့ရွေးချယ်မှုဖြစ်တဲ့အတွက် ဖြစ်လာတဲ့အကျိုးဆက်တွေကိုခံတာလည်း ငါ့ရွေးချယ်မှုပဲ
နင်ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါနင့်နောက်က ရှိနေမှာမို့ ဘာမှစိတ်ပူမနေနဲ့
ဟုတ်ပြီလား”
လို့ သူစိတ်ပေါ့အောင်ပြောလိုက်တယ်
“နင်မှန်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ငါကနင့်ကို စိတ်ပူလို့ပါ”
ငါတယောက်ယောက်ကကြည့်နေသလို ခံစားရတာကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong ကငါတို့ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်
သူဘယ်လို အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ကြည့်နေသလဲတော့ မသိပေမယ့် ပျော်နေတဲ့ပုံတော့မဟုတ်ဘူး
သူဘာတွေးနေလဲတောင် သိချင်သွားတယ် ငါမြင်သွားတာသိတော့ သူချက်ချင်း အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး
“ကဲ အားလုံးပဲ ဒုတိယအချိန်ရောက်ပြီ
အတန်းတွေကိုသေချာတက်ပါ မဟုတ်ရင်တော့ အပြစ်ပေးထိန်းသိမ်းခံရလိမ့်မယ် ကောင်းသောနေ့လေးဖြစ်ပါစေ”
“See U, Max”
သူထွက်မသွားခင် သူ့အကျင့်အတိုင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ပြသွားတယ်
ငါ့နောက်တချိန်ကလည်း သင်္ချာပဲဖြစ်တဲ့အတွက် ဒီအတန်းမှာပဲဆက်တက်ရမှာကြောင့် ငါ့ပစ္စည်းတွေကို သိမ်းပြီး ခုံနေရာရွှေ့ဖို့ ကြံရင်းနောက်ကိုထသွားလိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် Miss Armstrong က ငါ့ပုခုံးကို လှမ်းဆွဲရင်း
“မင်းဘယ်သွားမလို့ကြံနေတာလဲ ကလေးမ”
လာပြန်ပြီ ဒီကလေးမ…
“ဒီတိုင်းခုံပြောင်းမလို့ပါ ဆရာမ”
“ကောင်းပြီ ဒါပေမယ့်ခုံပြောင်းဖို့ ခွင့်တောင်းခဲ့သလား”
“ဟင့်အင် ဒါပေမယ့် အချိန်လည်းပြောင်းသွားပြီမို့ တခြားနေရာမှာပြောင်းထိုင်မလို့ပါ” လို့ မြန်မြန်ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
“မင်းဒီအတန်းမှာ အမြဲ ဒီနေရာမှာပဲထိုင်ရမယ်
တခြားငါ့ရဲ့အတန်းတွေ အကုန်လုံးမှာရောပဲ နားလည်လား”
သူမက လုံးဝမတရားတာပဲ ငါပြောလိုက်တဲ့ စကားတခွန်းကြောင့်နဲ့ ငါ့ကိုဒီလိုလုပ်နေတယ်
ငါမှဒီရှေ့ဆုံးမှာထိုင်ရတာ မကြိုက်တာ…
“ဒါပေမယ့် ဆရာမ ဒါကမတရားဘူးလေ
တခြားလူတွေကိုကျ ဘသူဘယ်မှာထိုင်ရမလဲ ဆရာမ မပြောဘူးလေ”
“ငါကဆရာမပါ ငါကမင်းကိုတခုခုလုပ်ဖို့ပြောလိုက်ရင် မင်းလုပ်ရမယ် ဒါကြောင့် ခုပြန်ထိုင်လိုက်”
ပြင်းထန်တဲ့အသံနဲ့ အခိုင်အမာပြောနေတာကြောင့် ရွေးချယ်စရာမရှိပဲ ပြန်ထိုင်လိုက်ရတယ်
ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ငါသူမကိုကြောက်တယ်
သူမငါ့ကိုပြုံးပြတယ်
သူမရဲ့ငါ့အပေါ်ချုပ်ကိုင်နိုင်တဲ့ စွမ်းအားတွေကို နှစ်သက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ပေါ့
“တို့က မနာခံတတ်တဲ့ သူတွေကို သည်းမခံ ခွင့်မလွှတ်တတ်ဘူးနော်” လို့ နားနားလေးမှာတိုးတိုးကပ်ပြောပြီး သူ့အသံကြောင့်ကြက်သီးထပြီးလန့်နေတဲ့ ငါ့ကိုထားခဲ့ပြီး သူ့နေရာကိုပြန်လှည့်သွားတယ်
သူမကအတန်းကို သူ့ကိုယ်သူမိတ်ဆက်ရင်း စတင်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ ဒီနှစ်ဘာတွေဆက်လုပ်မလဲဆက်ပြောတယ်
ငါလိုက်တော့နားထောင်နေတာပဲ နားထောင်ရင်းလွတ်…
အတန်းချိန်တဝက်လောက်ကျတော့ သူမစာစသင်တယ်
ပထမဆုံးအခန်းတည်းက ငါနားမလည်တော့တာပဲ
‘ချီးပဲ ငါသင်္ချာကို မုန်းလိုက်တာ’
“ဘာပြောလိုက်တာလဲ Amelia” လို့ ဆရာမကမေးတယ်
အမလေး ငါအ့လောက်တောင် အကျယ်ကြီးပြောမိတာလား
ဘယ်သူမှမကြားဖို့ မျှော်လင့်တယ်
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး တီချယ် ဆောရီးပါ”
“မင်းမှာ တခုခုမေးစရာရှိလို့လား” လို့ သူမကထပ်တိုးမေးတယ်
သူမပြန်လှည့်သွားအောင် တခုခုမေးလိုက်တာကောင်းမယ်
“အာ ဟုတ်တယ် သမီးဒါလေးနားမလည်လိုက်လို့ ချယ် တချက်လောက်ပြန်ရှင်းပြပေးလို့ ရမလား”
လို့ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နဲ့မေးလိုက်တယ်
ငါမေးလိုက်တာကတော့ တကယ်ပါ ဒီတိုင်းပြီးစလွယ်ကောက်မေးလိုက်တာမဟုတ်ပဲ ဘာမှကိုနားမလည်နေတာလေ
ဆရာမက ငါမေးတာကိုဂရုတစိုက်နဲ့ အာရုံစိုက်ပြီးနားထောင်တယ်
ပြီးတော့မှ
“ဒါပေါ့ ရတာပေါ့
အကုန်လုံးပဲ မသိတာ နားမလည်တာ ပြန်ရှင်းပြစေချင်တာရှိရင် မေးလို့ရတယ်နော်
တို့ပြန်ရှင်းပြမယ်
မင်းတို့လုပ်ဖို့လိုတာတခုက မေးဖို့ပဲ”
အခုလောလောဆယ်ပြန်ရှင်းပြနေရင်း သူ့အာရုံက ငါ့ဆီရောက်နေတယ်
ငါတကယ်စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေကြောင်းပြဖို့ လိုတယ်လေ
သူမကလည်း စက္ကန့်မလပ် ငါသေချာလိုက်လုပ်နေရဲ့လား သေချာအောင် လှမ်းလှမ်းကြည့်တယ်
နောက်ဆုံးတော့ မုန့်စားဆင်းချိန်ရောက်ပြီပဲ
ငါပစ္စည်းတွေကိုသိမ်းထားလိုက်ပြီး သူမအတန်းလွှတ်ဖို့ ပြောမှာကို စောင့်နေလိုက်တယ်
“အတန်းပြီးပါပြီ ဒီနေ့တော့အိမ်စာမရှိသေးဘူး
ဒါကပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးအကြိမ် အိမ်စာမရှိတာပဲ”
ငါအတန်းထဲက အရင်ဆုံးထွက်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ ငါ့လော့ကာဆီသွားပြီး မုန့်ကိုသွားထုတ်လိုက်တယ်
အ့လိုလုပ်နေတုန်း ငါသတိထားမိတာက Stacia ပဲ
“ဟေး Stacia နင့်ရဲ့ ပထမဆုံးအတန်းနှစ်ချိန်က ဘယ်လိုနေလဲ”
“အကုန်လုံးအဆင်ပြေတယ်
ဒါနဲ့ တီချယ်အသစ်နဲ့ နင်ပြဿနာ နည်းနည်းတက်တယ်လို့ ငါကြားတယ်”
“စကားတခွန်းမှားတာပါပဲ
ဒါပေမယ့် သူမငါ့ကို အလွတ်မပေးတော့ဘူး
ငါတကယ်စိတ်လေတယ်
Max ပြောသေးလား
သူမငါ့ဖုန်းကို သိမ်းသွားတယ်ဆိုတာလေ
တခြားလူတွေအကုန်လုံး သူတို့ဖုန်းကို သုံးနေပေမယ့်ပေါ့ တကယ်ပါပဲ”
ငါတို့ Max နဲ့တွေ့ပြီး ကျန့်တဲ့ ၁၅ မိနစ်ကို မုန့်စားရင်း စကားပြောရင်း အချိန်ဖြုန်းလိုက်တယ်
ပြီးတော့ ငါတို့ life skills အတန်းတက်ဖို့ Miss Armstrong ကို အတန်းရှေ့မှာစောင့်နေရင်း
“Max နဲ့ Stacia ငါနင်တို့ကို ပြောစရာရှိသေးတယ်
သူမ ငါ့ကို ထိုင်ခိုင်းတဲ့နေရာကနေလေ
သူငါ့ကို သင်္ချာချိန်တုန်းက ပြောင်းထိုင်ခွင့် မပေးဘူး”
“အ့တာအဆင်ပြေပါတယ် Amelia
နင်ရွှေ့လို့မရရင် ငါတို့နင်နဲ့အတူတူ အရှေ့မှာလာထိုင်လို့ရနေတာပဲ အဆင်ပြေပါတယ်”
Staciaက ငါ့ကိုရှေ့ဆုံးမှာထိုင်ခိုင်းတာကို ဂရုမစိုက်ပဲ သူတို့ပါလာထိုင်လို့ရကြောင်းထောက်ပြတယ်
သူမကအကောင်းဆုံးပဲ
သူကအမြဲတမ်းငါ့အတွက်စဉ်းစားပေးတယ်
သူမရှိပဲ ငါဘလိုနေရမလဲတောင်မသိဘူး
ဆရာမ အတန်းဖက်ကို လျှောက်လာတာကို ငါမြင်မိလိုက်တယ်
ချက်ချင်းပဲ ငါလှည့်လိုက်ပြီး သူမကို မမြင်သလို ဟန်ဆောင်လိုက်တယ်
သူမလူတိုင်းကို ကျော်သွားပြီး တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး သူမခုံဆီကို တန်းဝင်သွားတယ်
ပြီးတော့ ငါ...
ငါ ရှေ့တန်းကို ကျော်သွားပြီး နောက်ကိုသွားဖို့ ကြံလိုက်တယ်
အ့ချိန်သူမက ရှေ့တန်းကခုံကို လက်ညှိုးထိုးလိုက်ပြီး
“Amelia တို့ကို ထပ်ပြောရအောင်မလုပ်ပါနဲ့”
ငါခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ပြီး ငြီးတွားလိုက်တယ်
“ရှစ် ရှုပ်လိုက်တာ” လို့ ကွကိုယ်ပြောရင်း သူပြောတဲ့နေရာဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်
ငါ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း ငါပြောတာကြားပြီး နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကြရင်း နောက်ကလိုက်လာကြတယ်
ပြီးတော့ ငါ့နေရာဘေးမှာထိုင်နေတဲ့နှစ်ယောက်ကို “ဖယ်” လို့ပြောလိုက်ပြီး ဖယ်ခိုင်းကြရင်း ဝင်ထိုင်ကြတယ်..
ဆရာမကြည့်ရတာ ငါပြောတာ ကြားသွားတယ်လို့ ငါထင်နေတယ်
ဘာလို့ဆို ငါလုပ်သမျှကို မီးတောက်မတတ်မျက်လုံးတွေနဲ့ ထိုင်ကြည့်နေတယ်လေ
ငါမြန်မြန်သွားထိုင်လိုက်ပြီး အကြည့်ချင်းမဆုံအောင် ရှောင်နေလိုက်တယ်
အတန်းချိန်တလျှောက်လုံး ငါသူငယ်ချင်းတွေကို လှည့်ကြည့်လိုက်တာနဲ့
သူမက လည်ချောင်းရှင်းလိုက် ချောင်းဆိုးလိုက်နဲ့ ငါသတိထားမိအောင် လုပ်နေတယ်
တခြားသူတွေလည်း သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တီးတိုးပြောနေကြတာပဲလေ
“သူမက တကယ်ကိုချီးထုပ်ပဲ” လို့ သူမဟိုဖက်လှည့်နေတုန်း ဟိုနှစ်ကောင်ကို တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်
သူတို့ကတော့ရယ်ရင်းပဲ တုံ့ပြန်ကြတယ်
အတန်းဆင်းဖို့ ၈မိနစ်ပဲ ကျန်တော့တယ်
ငါးမိနစ် , ဘာလို့ဒီလောက်တောင် ကြာနေရတာလဲ
၃မိနစ်
၂မိနစ်
၁မိနစ်
စက္ကန့် ၃၀
၅ ၄ ၃ ၂ ၁ နောက်ဆုံးတော့ ငါလွတ်လပ်ပြီ
“အားလုံးပဲသွားလို့ရပါပြီ ကျေးဇူးပြု၍ မင်းတို့ရဲ့ လော့ကာထဲကနေ အားကစားဝတ်စုံကိုယူပြီး ဘုရားကျောင်းထဲက စုဝေးပွဲကို သွားကြပါ
Amelia နေခဲ့ပါ
ငါမင်းနဲ့ စကားနည်းနည်းလောက် ပြောချင်သေးတယ်”
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က ငါ့ကို ကြည့်တယ်
ငါလည်းစိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ပုခုံးတွန့်ပြပြီး
“နင်တို့ဘုရားကျောင်းမှာပြီးရင် ငါနဲ့တွေ့ကြမယ် ဘိုင့်”
အကုန်လုံးအတန်းထဲက ထွက်သွားတော့ Miss Armstrong ကငါ့ကို ကြည့်လာပြီး
“ကလေးမ ကျေးဇူးပြုပြီး နေရာမှာပြန်ထိုင်လိုက်ပါ”
ငါမြန်မြန်ပဲ သူမပြောတာကို နားထောင်လိုက်တယ်
“ဟုတ်ကဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ”
“ပထမဆုံးအနေနဲ့ မင်းငါ့ကိုကလန်ကဆန်လုပ်နေတာတွေကို ရပ်လိုက်ပါ
ပြီးတော့မင်းငါ့ကို Miss Armstrong လို့ ခေါ်ရမယ် နားလည်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဘာလဲ??”
သူမငါ့ကို အ့လိုတကယ်ခေါ်အောင်လုပ်နေတာပဲ…
“ဟုတ်ကဲ့ နားလည်ပါတယ် Miss Armstrong”
“ကောင်းပြီ အခုမင်းကို လုပ်စေချင်တာက နေ့လည်စာစားချိန်မှာ year 12 က ဆွေးနွေးညှိနှိုင်းရေးမှူးရုံးခန်းကို သွားတွေ့စေချင်တယ် တို့နဲ့ သူနဲ့ အစည်းအဝေးလုပ်ရမယ်
မင်းလုပ်ရမှာက အခုChapelကို သွားပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းသူ့ရုံးခန်းကိုသွား
လမ်းမှာတစက်လေးတောင်မရပ်ရဘူး ဟုတ်ပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ Miss Armstrong နားလည်ပါပြီ သွားတွေ့ရမှာက ဘာအကြောင်းအရာလဲ ဘာအတွက်လဲ သိခွင့်ရမလားရှင့်”
“မရဘူး မင်းအခုချက်ချင်းပြေးသင့်ပြီ မင်းနောက်မကျချင်လောက်ဘူး”
သူမစိတ်မရှည်သလို စိုက်ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ် ငါ့နာမည်ကိုခေါ်ဖို့ကျ အတော်ခက်ခဲနေတယ်ထင်ပါရဲ့
ငါပစ္စည်းတွေကိုမြန်မြန်သိမ်းလိုက်ပြီး Chapelဆီသွားဖို့ ဦးတည်လိုက်တယ်
နေ့လည်စာစားချိန်ကတော့ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတော့မှာပဲ….
PS - ခုထိရေးထားတာ နားမလည်တာရှိရင်မေးလို့ရပါတယ်နော်
ဘာသာပြန်ရတာထောက်နေတော့လျှောက်ပြန်ထားတာမို့ပါ🤧🤧
My Domme Teacher
အပိုင်း (၄) ငါ့မှာကျူတာတယောက်ရှိရမယ်တဲ့လား
Chapel နဲ့ တန်းစီရတာက အရမ်းပျင်းစရာကောင်းတာပဲ
အခုတော့ ငါမီတင်လုပ်ဖို့သွားနေပြီ ဘာအကြောင်းအရာလဲ အရမ်းသိချင်တာပဲ
ပြဿနာတခုခု ဖြစ်မနေစေဖို့ပဲ ဆုတောင်းရမယ်
တခုခုများမှားနေခဲ့ရင် အဖေနဲ့အမေပြန်လာတာနဲ့ ငါတော့သေပြီပဲ
ချွေးစေးတွေပြန်နေတဲ့လက်နဲ့ တံခါးခေါက်လိုက်တယ်
အထဲကလူ ကြားတော့ကြားမယ်ထင်ပါတယ်
တံခါးဖွင့်လာပြီး သူမက
“ဝင်လာခဲ့ပါ Amelia” လို့ တိုးတိုးလေးပြောတယ်
သူမငါ့နာမည်ကိုခေါ်လိုက်တာပဲ သူမနှုတ်ခမ်းက ငါ့နာမည်ထွက်လာတာ မယုံနိုင်စရာပဲ
Wait. What. Ameliaရေ ခုအ့တာတွေးရမှာမဟုတ်ဘူးလေ အာရုံစိုက်စမ်းပါဟ
The year 12 coordinator Mr Smithson က သူ့စားပွဲမှာပဲ ထိုင်နေတယ်
“ဟယ်လို Amelia တို့ ရုံးခန်းကနေ ကြိုဆိုပါတယ်
မင်းနဲ့ Miss Armstrong ကိုအခုခေါ်လိုက်ရတာက မင်းရဲ့ အမှတ်ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဆွေးနွေးဖို့ပါ”
ဟူး အရမ်းဆိုးတာမဟုတ်လို့ တော်သေးတာပေါ့
အမှတ်နဲ့ပတ်သက်လို့ကတော့ ငါဘာမှမတတ်နိုင်ဘူးလေ
ငါ သင်္ချာညံ့တယ်
စီးပွားရေးနဲ့ သမိုင်းကလွဲလို့ တခြားဟာတွေလည်း အတူတူနီးပါးပဲ
မနှစ်ကဆိုလည်း ငါအောင်ရုံအောင်ခဲ့တာပဲလေ
“ဆရာ အမှတ်တွေမကောင်းခဲ့ဘူးဆိုတာ သမီးသိပါတယ်
ဒါပေမယ့် အခုနှစ်အသစ်နဲ့ အခွင့်အရေးအသစ်လေ
ဒီmeetingရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကဘာလဲရှင့်”
အခုဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲ သိချင်စိတ်နဲ့မေးလိုက်တယ်
Miss Armstrong ကလည်း ဘေးမှာထိုင်နေတာကိုး
Mr Smithson ကစကားအရှည်ကြီးပြောမယ့်ပုံနဲ့ သက်ပြင်းအကြီးကြီးချလိုက်တယ်
“Amelia မင်းအားကစားမှာအရမ်းတော်ပါတယ်
အ့တာကငါတို့ကို ပြည်နယ်အဆင့်ထိရောက်အောင် ဆွဲခေါ်နိုင်ခဲ့တယ်
ဒါပေမယ့် အခု year 12 ကစပြီး မင်းအားကစားထက် စာကိုပိုအာရုံစိုက်သင့်တယ်
အနည်းဆုံး အမှတ်တွေကပျမ်းမျှ B မှမရရင် ဒီနှစ် မင်းကို ဘာအားကစားမှဆော့ခွင့်ပေးမှာမဟုတ်တော့ဘူး”
“ဘာပြောတယ် ရှင်အ့လိုလုပ်လို့မရဘူးလေ ကျောင်းတက်ရတာ ကျမအတွက်မလွယ်ကူဘူး
ဒါကို ရှင်ဘလိုလုပ်တောင်လုပ်နိုင်တာလဲ”
ပြောရင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီးထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်တယ် ဒါပေမယ့်လက်တချောင်းက ပုခုံးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ပြန်ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်
Miss Armstrong က ငါ့ကိုကြည့်ပြီး
“Amelia အခုလောလောဆယ်စိတ်လျှော့ဦး”
သူမဆက်မပြောခင် ငါသူမကို ဖြေးဖြေးချင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်
“မင်းပြန်ထိုင်ပြီးငါတို့ပြောဖို့လိုတာအကုန် သေချာနားထောင်ရမယ်
နောက်တခါထပ်မပေါက်ကွဲရဘူး”
သူမပြောတာက ငါ့ကိုနည်းနည်းတောင်ကြောက်သွားစေတယ်
နောက်ထပ်သူမဆီကဒေါသတွေကိုမလိုချင်တော့တာကြောင့် Mr Smithson ဖက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး တောင်းပန်လိုက်တယ်
“ကျမစိတ်လွတ်သွားတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်”
သူခေါင်းကို ငြိမ့်လိုက်ပြီး ဆက်ပြောတယ်
“အင်း နေပါဦး ငါပြောတာဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ ဪ အင်း
အ့တာကြောင့်နဲ့ ငါခုနက မင်းရဲ့ အတန်းပိုင်နဲ့ မင်းအကြောင်းမီတင်လုပ်ခဲ့တယ်
ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးဆုံးဖြတ်လိုက်တာက မင်းအမှတ်တွေအတွက်ရော မင်းအားကစားတွေမှာပါဝင်နိုင်ဖို့ရော မင်းကိုကူညီပေးနိုင်မယ့် ကျူတာတယောက်ထားပေးဖို့ပဲ”
ကောင်းရော ကျေးဇူးပြုပြီး ကျူတာက Miss Armstrong လို့ မပြောပါစေနဲ့
“ဘယ်သူက သမီးရဲ့ ကျူတာလဲ ဆရာ
သမီးမှာကျူတာတယောက်ပဲ ရှိမှာလား”
ဘေးက Miss Armstrong ကချောင်းဆိုးတယ်
ငါ့သူ့နာမည်ကိုမခေါ်လိုက်လို့ထင်ရဲ့
ဒါပေမယ့် အခုအ့တာတွေဂရုမစိုက်နိုင်သေးဘူး
ငါတွေးနေတာအမှန်မဖြစ်ဖို့ပဲ လိုနေတာ
Mr Smithson က ကျူတာထားမယ့်ကိစ္စကို ငါမငြင်းတာကြောင့် ဝမ်းသာသွားသလိုနဲ့ ပြုံးပြတယ်
ငါ့မှာရွေးချယ်စရာမရှိဘူးဆိုတာ ငါသိနေတာပဲလေ
နောက်ထပ်ပြဿနာတွေတက်ပြီး အဆုံးမသတ်ချင်ဘူး
“Miss Armstrong ကမင်းရဲ့ အတန်းတွေအကုန်လုံးအတွက် ကျူတာလုပ်ပေးမယ်လို့ ကမ်းလှမ်းထားတယ်”
ငါ့ကမ္ဘာကြီး အဆုံးသတ်သွားသလိုပဲ
သူမကအခု ငါ့ရဲ့ အတန်းပိုင်မက သင်္ချာနဲ့ life skills ဆရာမတင်မကပဲ အခု ငါ့ရဲ့ ကျူတာပါလုပ်တော့မယ်တဲ့လား
ပြီးတော့ ဒီနှစ်အတွက်ငါ့ရဲ့ အားကစားအကုန်လုံးကိုရောပဲတဲ့
Miss Armstrong ကငါ့ရဲ့ ပုခုံးပေါ်ကိုလက်လှမ်းတင်ပြီး Mr Smithson ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်
“အ့တာကအကောင်းဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ်
အဲ့တာဆို ကျမနဲ့Ameliaနဲ့ ကျမရုံးခန်းကိုသွားပြီး သူမဘာတွေလိုအပ်မလဲ သွားဆွေးနွေးလိုက်ပါဦးမယ်”
ကောင်းရော ငါ့မှာဘာရွေးချယ်စရာမှကို မရှိတာပါလား
“ဟုတ်ကဲ့ သွားပါ”
ပြောပြီးတာနဲ့ငါ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး
“မင်း Miss Armstrong နဲ့ ကောင်းကောင်းပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ဖို့နဲ့
သူမပြောတာလည်း အကုန်နားထောင်ဖို့မျှော်လင့်တယ်
အ့လိုမဟုတ်ဘူးလို့ ငါပြန်ကြားရရင်တော့ မင်းရဲ့ အားကစားနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာမှခွင့်မပြုတော့ဘူးမှတ်ပါ နားလည်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
Miss Armstrong လက်က ငါ့ပုခုံးပေါ်မှာရှိနေတုန်းပဲ
ပြီးတော့ သူမငါ့ကိုညှစ်လိုက်တာခံစားရတယ်
သူမကငါ့ကိုပြည့်ပြည့်စုံစုံပြန်ဖြေစေချင်နေတာပဲ
ငါမြန်မြန်ပဲ ထပ်ဖြည့်ပြောလိုက်တယ်
“နားလည်ပါတယ် Mr Smithson”
“ကောင်းပြီ ဒီကိစ္စအကုန်အဆင်ပြေဖို့ငါမျှော်လင့်တယ်
ကဲ မင်းရဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာပျော်ရွှင်ပါစေ Amelia
ပြန်လို့ရပါပြီ”
ငါခေါင်းညိတ်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်
Miss Armstrong လည်း အတူတူထလိုက်တာငါသိလိုက်တယ်
ငါတံခါးဆီရောက်ခါနီးမှာပဲ Mr Smithson အသံကငါ့ကိုတားလိုက်တယ်
“အိုး ဒါနဲ့ Happy Birthday Amelia”
ငါကျေးဇူးတင်စကားပြောလိုက်ပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်
ငါဖုန်းကိုရှာကြည့်တယ်
ပြီးတော့မှ တယောက်ယောက်ကယူသွားတာ သတိရလိုက်တာပဲ
“Fck:”
“အ့တာဘာလဲ ကလေးမ”
ချီးပဲ ငါသူမလိုက်လာတာကို နားမလည်နိုင်ဘူး
ပြီးတော့ သူမ ငါ့ကို ကလေးမ လို့ခေါ်ပြန်ပြီ
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”
ငါပြောရင်းထွက်သွားဖို့ကြံလိုက်တယ်
သေချာတာပေါ့ သူမငါ့ကိုတားတာပါပဲ
“ဘယ်သွားမလို့စဉ်းစားနေတာလဲ ကလေးမ”
“နေ့လည်စာစားဖို့ပါ Miss Armstrong”
ငါတိုးတိုးလေးဖြေလိုက်တယ်
သူမငါ့ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပါစေလို့ မျှော်လင့်ရင်းပေါ့
“ငါတို့တခုခုကို အရင်ဆွေးနွေးသင့်တယ်လို့ ထင်တာပဲ”
သူမစကားပြောနေတုန်းသူမကို ကြည့်နေဖို့ပြောတာကို ငါသတိရလိုက်တယ်
ငါဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပဲ
“တို့နောက်ကိုလိုက်ခဲ့”လို့ ပြောပြီးလျှောက်ထွက်သွားတယ်
ထုံးစံအတိုင်းလိုက်လုပ်ဖို့ကလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိပြန်တာကြောင့် ငါစပြီးလမ်းလျှောက်လိုက်တယ်
ငါတို့တွေ year 12ရဲ့ ဟောခန်းဖက်ကိုသွားနေတာပဲ
သူမရဲ့ ရုံးခန်း အ့ဖက်မှာထင်ပါရဲ့
ငါ့ခေါင်းတွေကိုငုံ့ထားလိုက်တယ်
ငါဘာလို့ Miss Armstrong နောက်မှာလိုက်နေရသလဲဆိုတာကို စပ်စုနေကြတဲ့ အတန်းဖော်တွေရဲ့ အကြည့်တွေကိုရှောင်ဖို့ပေါ့
Miss Bit*h က Mr Smith နဲ့ စကားပြောဖို့ရပ်လိုက်တုန်း ငါ Max နဲ့ Stacia ကိုမြင်လိုက်တာကြောင့် သူတို့နားကို ဖြေးဖြေးချင်းကပ်သွားလိုက်တယ်
“ဟေး ဘလိုဖြစ်တာလဲ ခုနက Chapel မှာပြီးတော့ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”
“ငါ Mr Smithson နဲ့ Miss Armstrong နဲ့ မီတင်လုပ်နေရတာ
ငါ့အမှတ်တွေတိုးဖို့ ဘလိုလုပ်ရမလဲဆိုတာရယ်
ပြီးတော့ အ့လိုမှမဟုတ်ရင် ဒီနှစ်ကျောင်းရဲ့ အားကစားတွေအကုန်လုံးကို ပါဝင်ခွင့်ပိတ်ပင်မယ့်အကြောင်းတွေပေါ့”
“အိုး ငါကြားရတာစိတ်မကောင်းပါဘူး Amelia
နင်အားကစားကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ ငါကောင်းကောင်းသိနေတာပဲလေ”
လို့ Maxကပြောတယ်
ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေတောက်ပလာပြီး
“ဟေး ငါသိပြီ ငါနင့်ကို ကျူတာလုပ်ပေးရင်ရောဘလိုလဲ” လို့ သူအော်ပြောလိုက်တယ်
အဲ့ဒီတာဝန်ကို Miss Armstrong ယူလိုက်ပြီဖြစ်ကြောင်း ငါပြောဖို့ပါးစပ်ဟရုံပဲ ရှိသေးတယ်
တယောက်ယောက်က ငါတို့အဖွဲ့နားကို ချဉ်းကပ်လာတယ်
ဘသူလဲဆိုတာတောင် ငါမကြည့်ရသေးပါဘူး သူကပဲ စကားစပြောလာတယ်
“မင်းတွေးပေးတာ အရမ်းကြင်နာတာပဲ Max
ဒါပေမယ့် မလိုတော့ပါဘူး ငါ Amelia ကို ကျူတာလုပ်ပေးမယ်လို့ ကတိပေးထားတယ်
ပြီးတော့ အ့လိုလုပ်မယ်လို့လည်း ရည်ရွယ်ထားတယ်
ကဲ အခုလိုက်ခဲ့တော့ Amelia ငါတို့ဆွေးနွေးစရာတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်”
လို့ ပြောပြီး ငါလိုက်လာမှာသေချာသလို သူမလမ်းထပ်လျှောက်ပြန်တယ်
“ခုလိုကမ်းလှမ်းတဲ့အတွက်ကျေးဇူးပါ Max
ငါမှာရွေးချယ်စရာမရှိဘူး ဒါပေမယ့် အ့တာကနင့်အတွက်လည်းအဆင်ပြေတယ်လေ
နင်လည်းနင့်စာနင် ပိုအာရုံစိုက်လို့ရတာပေါ့
ဘလိုနေနေ ငါနင့်ကို ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေးမှာပါ”
ရေခဲမုန့်အသံကြားတော့ သူ့မျက်နှာပြန်တောက်ပလာပြန်တယ်
“အရမ်းကောင်းတာပေါ့ ကျေးဇူးပဲ Amelia”
Stacia က ငါ့နောက်ကိုပဲ လှမ်းကြည့်နေတာကြောင့်
သူမကိုဘာက အာရုံမရနေစေတာလဲလို့ ငါလှည့်ကြည့်လိုက်တော့
သေချာတာပေါ့ Miss Armstrong ပါပဲ သူမကတံခါးကိုကိုင်ထားရင်း ပေါက်ထွက်မတတ်မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေလေရဲ့
“ငါသွားတာပိုကောင်းလိမ့်မယ်
ပြီးရင်နင်တို့နဲ့လာတွေ့မယ်နော်
ဒီနေ့ငါရဲ့ driver’s test ရှိတာကြောင့် အိမ်စောစောပြန်ရမှာနော်
မေ့မနေကြနဲ့”
သူတို့က ဘိုင့် လို့ပြောတာနဲ့ ငါလည်း စိတ်တိုနေတဲ့ဆရာမဆီကို စပြီးလျှောက်သွားလိုက်တယ်
My Domme Teacher (5) ငါဘယ်အန္တရာယ်ထဲကိုခုန်ဆင်းမိနေတာလဲ
ငါအခန်းထဲကိုဝင်လိုက်တဲ့နောက်ကနေ တံခါးကိုလော့ချလိုက်တဲ့အသံကြားလိုက်ရတယ်
တော်သေးတာတစ်ခုက ငါဒီအခန်းထဲကနေမုန့်စားဆင်းချိန်မတိုင်ခင် ထွက်သွားရမှာပဲ
အခန်းထဲကထိုင်ခုံတလုံးပေါ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးတော့ ကျောင်းသားတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ဒီအခြေအနေကို မဖြတ်ကျော်ပဲ ပြီးလိုက်ချင်တာပဲ
Miss Armstrong ကငါ့ရှေ့ကသူ့ထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့အလုပ်ကိုသူဆက်လုပ်ရင်းအလုပ်ရှုပ်နေလေရဲ့
သူငါ့ကို ဘာများပြောမလို့လဲလို့ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့စောင့်နေရတာကလည်း ငရဲပါပဲ
နောက်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတဲ့အထိ သူမဘာမှမပြောလာတော့
“Umm Miss”
သူမတချက်မော့ကြည့်လိုက်ပြီး
“ဒီမနက်က တို့မင်းကိုဘယ်လိုခေါ်ဖို့ ပြောထားလဲ”
လို့ မျက်ခုံးကိုပင့်ကြည့်ပြီး စိတ်တိုနေတဲ့ပုံနဲ့မေးလိုက်တာကြောင့်
“နာမည်အပြည့်ခေါ်ဖို့ပြောထားတာပါ တောင်းပန်ပါတယ် Miss Armstrong’’
သူ့ကိုသေချာတည့်တည့်ကြည့်ပြီး သူမေးတာကိုပြန်ဖြေလိုက်ပေမယ့် ခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့တကိုယ်လုံးကတော့ တုန်ရီနေလေရဲ့
“တို့မင်းကိုနောက်တခါသတိမပေးတော့ဘူး
နောက်တခါထပ်ဖြစ်လာရင်တော့ တချို့အကျိုးဆက်တွေကိုတော့ မင်းခံရလိမ့်မယ်
နားလည်လား ကလေးမ”
ချီးပဲ အခုမှငါတကယ်ကြောက်လာပြီ
သူပြောတဲ့အကျိုးဆက်တွေဆိုတာ ဘာတွေများလဲ
တွေးမိပေမယ့် သိချင်နေတာက ငါ့အတွက်ကောင်းတာဘာမှမရှိနိုင်တာမို့
“ဟုတ်ကဲ့ နားလည်ပါပြီ Miss Armstrong”
နောက်ဆုံးမှာတော့ သူမရဲ့ အလုပ်တွေအကုန်ပြီးသွားပုံပါပဲ
ဘာအကြောင်းပြချက်ရယ်ကြောင့်မသိပေမယ့် သူမရဲ့အာရုံစိုက်မှုအကုန်လုံးကို ရလိုက်တာ ငါနည်းနည်းတော့ ပျော်သွားမိတယ်
“ကောင်းပြီ အခုတို့ပြောချင်တာက မင်းရဲ့အတန်းတွေအကုန်လုံးအတွက် တို့မင်းရဲ့ ကျူတာဖြစ်လာလိမ့်မယ်
အဲ့တာကြောင့်တို့တွေခနခနတွေ့ရမယ်
ပြီးတော့ တို့မင်းရဲ့ အချိန်ဇယားနဲ့ စာသင်ချိန်တွေအကုန်လုံးကို သိချင်တယ်
ပြီးတော့ ကိုယ်မင်းကို စာပြပေးမယ့်အချိန်ကိုပါ ပေါင်းထည့်မယ် အဲ့တာအပြင် သောကြာနေ့တိုင်းမှာစာသင်ချိန်အပြင် အချိန်ပို သီးသန့်ဆက်ခေါ်မယ်
အဲ့တာကိုမှ မလုံလောက်သေးရင် တို့တွေတခြားနည်းလမ်းဆက်စဉ်းစားကြတာပေါ့”
“တကယ်ကြီးပြောနေတာလား”
လို့ ငါအံ့ဩမှင်သက်စွာနဲ့မေးလိုက်မိတာပါပဲ
စာသင်ချိန်တွေအပြင်ကိုမှ ထပ်တက်ရမယ့်အပြင် သောကြာနေ့တိုင်း ကျောင်းကနေ စောစောပြန်လို့မရဘူးဆိုတဲ့ အသိနဲ့ပေါ့
“ဒါပေါ့ ကလေးမ တို့လုံးဝကိုအတည်ပြောနေတာ
အဲ့ဒါကြောင့်မင်းခေါင်းထဲမှာလည်းမြဲမြဲမှတ်ထားလိုက်ပြီး
တို့ချပေးတဲ့လမ်းအတိုင်းလျှောက်ဖို့မျှော်လင့်တယ်”
ငါလုံးဝသေချာသိသွားတာက ငါလုံးဝငြင်းလို့မရဘူးဆိုတာရယ် နောက်တစ်ခုက သူမမှန်နေတာကြောင့်ရယ်ပေါ့
စိတ်ပူစရာတစ်ခုရှိတာက ငါ့မိဘတွေကိုဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ မသိဘူးဖြစ်နေတာပဲ
ငါသေချာမေးဖို့လိုတာကြောင့် သူမကို တည့်တည့်ကြည့်လိုက်ပေမယ့်ကြောက်နေမိတယ်
“ကျွန်မရဲ့မိဘတွေကို ဒီကိစ္စအကြောင်းကြားပြီးသွားပြီလား”
“သူတို့သိပြီးပါပြီ”
ငါဘာတွေဖြစ်နေလဲ မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ
အဲ့အချိန်မှာပဲ သူမမျက်နှာပေါ်မှာထူးဆန်းတဲ့ အရိပ်အယောင်တစ်ခုဖြတ်ပြေးသွားသလိုပဲ
ဒါပေမယ့် အဲ့တာကို အဓိပ္ပါယ်မဖော်နိုင်လိုက်ခင်မှာပဲ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတာပဲ
“ဟုတ်ကဲ့ အဲ့ဒါဆိုကျေးဇူးပါ ကျေးဇူးပြု၍ ကျွန်မ အခုပြန်လို့ရပြီလားရှင့်”
“အခုထိတော့မရသေးဘူး
မင်းကိုတစ်ခုထပ်သတိပေးချင်တာက မင်းအတန်းထဲက ဘယ်ဆရာမအချိန်မှာ ပြဿနာတက်တာပဲဖြစ်ဖြစ်
မသင့်လျော်တာမျိုးလုပ်တာပဲဖြစ်ဖြစ်
တို့ကိုလာတိုင်ဖို့ တို့သူတို့အားလုံးကို ပြောထားတယ်
အဲ့တာမျိုးတစ်စုံတစ်ရာကြားရရင် မင်းရဲ့အပြုအမူအတွက် တို့ဆီက နောက်ဆက်တွဲအကျိုးဆက်တွေကိုတော့ မင်းခံရလိမ့်မယ် နားလည်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong”
သူပြောတဲ့ အကျိုးဆက်တွေဆိုတာ ဘာတွေလဲ သိချင်ပေမယ့် မေးရမှာအရမ်းကြောက်နေမိတယ်
“မင်းအခု သွားလို့ရပြီ ကျောင်းခေါင်းလောင်းတီးတာနဲ့ တခါတည်းမင်းရဲ့ သင်္ချာစာအုပ်တွေယူလာပြီးမင်းဒီကိုရောက်လာတာကို တို့တွေ့ချင်တယ်”
”Miss Armstrong ကျွန်မဒီနေ့တော့လာနိုင်မယ်မထင်ဘူး
ကျွန်မလိုင်စင်ဖြေဖို့ စောစောသွားရမှာမို့လို့ပါ”
“မင်းကိုကျောင်းကနေ စောထွက်ဖို့ဘယ်သူကခွင့်ပြုလို့လဲ”
သေတာပဲ သူမ ငါ့ကိုမတားပါစေနဲ့ လို့ပဲဆုတောင်းပါတယ်
“ကျွန်မ မနှစ်ကတည်းကအတန်းတက်ထားပြီး ဖြေဖို့ကိုလည်းမိဘတွေ ခွင့်ပြုပေးထားတာပါ”
“အဲ့တာဆိုကောင်းပြီ မင်းမနက်ဖြန်ကျောင်းကိုစောစောလာပြီး ဒီနေ့လွတ်သွားတဲ့တစ်ချိန်အတွက်လာတက်ရမယ်
၈နာရီပဲ ထားလိုက်ပါတော့
တို့မင်းနဲ့အဲ့ချိန် မင်းအခန်းအပြင်ဘက်မှာ တွေ့ကြမယ်”
“ဟေး အဲ့တာတော့လုံးဝမမျှတဘူး ဒီနေ့က ပထမဆုံးနေ့ဖြစ်တဲ့အပြင်ကိုမှ ကျွန်မတို့ဒီနေ့အတန်းထဲမှာ စုစုပေါင်းမိနစ် ၂၀ လောက်ပဲ သင်ရတာလေ”
ဒီထက်ပိုပြီးထပ်ပြောချင်ပေမယ့် သူမလက်နဲ့စကားပြောနေတာကိုတားလိုက်တာကြောင့် ငါပါးစပ်မြန်မြန်ပိတ်လိုက်မိတယ်
သူမစိတ်ဆိုးသွားမှာကိုတော့ မလိုလားဘူးလေ
“မင်းမှာတို့ကို မေးခွန်းပြန်ထုတ်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူး
တို့မင်းကိုဘာလုပ်လို့ပြောလိုက်ရင် မင်းလုပ်ရမယ့်အရာက အဲ့တာကိုလက်ခံလိုက်ဖို့ပဲ
အဲ့လိုမှမဟုတ်ရင်တော့ မင်းအပြစ်ပေးခံရလိမ့်မယ်
တို့ပြောတာရှင်းရဲ့လား ကလေးမ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မစ်အမ်းစထရောင်း ကျွန်မမနက်ဖြန်ကျောင်းကို ၈နာရီရောက်အောင်လာခဲ့ပါမယ်”
ကောင်းပါလေရော ငါလိုင်စင်ဖြေတာကျရင်တော့ သွားပါပြီ
“ကောင်းပြီ အခုဘာမှသိပ်မခက်နေတော့ဘူးမလား ကလေးမ”
ငါပါးတွေနီလာပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ခေါင်းငုံ့လိုက်မိတယ်
သူမရဲ့အပြုံးကနေ ငါသိလိုက်ရတာက သူမဘာပြောပြောငါလက်ခံရတော့မှာဆိုတာပဲ
“ဟုတ်ကဲ့ မစ်အမ်းစထရောင်း”
ရှစ်ပဲ သူမဆီမှာငါဖုန်းရှိနေသေးတာပဲ
“အမ် မစ်အမ်းစထရောင်း ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်မဖုန်းလေးပြန်ပေးလို့ရမလား”
မလိုအပ်ပဲ ကျေးဇူးပြုပြီးကို ထည့်ပြောလိုက်တယ်
သူမပြန်ပေးလေမလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ပါပဲ
သူမအံဆွဲကိုဖွင့် ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး ကျွန်မကိုတချက်ကြည့်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ ခုံကနေထလာပြီး ကျွန်မဆီတည့်တည့်လျှောက်လာတာကြောင့် ကျောချမ်းပြီးနောက်ကိုမှီပြီး တောင့်တောင့်ကြီး ထိုင်နေလိုက်မိတယ်
သူမကငါ့ရှေ့ကစားပွဲခုံစွန်းလေးမှာထိုင်လိုက်ပြီး နားနားကပ်ပြီးတော့
“မင်းငါပြောတာတွေကို နာခံရလိမ့်မယ် ကလေးမ
တို့ပြောသလိုပဲ လုပ်ပါ
မဟုတ်ရင် တို့ပြောတဲ့ အပြစ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို မင်းနားလည်သွားလိမ့်မယ်”
ငါခုံပေါ်မှာတုန်နေပြီးဘာဆက်လုပ်ရမလဲတောင်မသိတော့ဘူး
အဲ့ချိန်မှာပဲ သူမထသွားတာပဲ
သူမထသွားပြီးလမ်းလျှောက်သွားတဲ့ပုံကိုကြည့်လိုက်ရတာ
အရမ်းမိုက်တာပဲ လှလိုက်တဲ့နောက်ကျောအလှလေး
ဪ ငါဘာတွေများတွေးနေမိပါလိမ့်
သူမခုနကလေးပဲ ခြိမ်းခြောက်သွားတာကို
တွေးနေတုန်းမှာပဲ
သူမတံခါးကိုဖွင့်ပြီးကိုင်ထားတာကြောင့် သွားသင့်ပြီဆိုတာကို နားလည်လိုက်တယ်
ငါချက်ချင်းထသွားလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး သူမဘေးကနေဖြတ်သွားတော့ သူမကလက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
“မနက်ဖြန်မနက် ၈နာရီနော်
နောက်မကျစေနဲ့”
လို့ပြောပြီးသူမလက်ထဲကဖုန်းကိုလှမ်းပေးတယ်
ပြီးတာနဲ့ အခန်းထဲကိုလှည့်ပြန်သွားပြီး တံခါးကိုပိတ်လိုက်တယ်
ငါအခုမြန်မြန်သွားမှရမယ်ဆိုတာ နားလည်လိုက်တယ်
မဟုတ်ရင်ကားမောင်းသင်တဲ့ဆရာနဲ့ တွေ့ဖို့နောက်ကျနေတော့မှာကြောင့် လော့ကာဆီကိုမြန်မြန်ပဲသွားလိုက်ပြီး ပစ္စည်းတွေကိုမြန်မြန်ထုပ်ပိုးပြီး သွားဖို့ပြင်နေတုန်း သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရောက်လာတာကြောင့်
“ဟေး ငါ့ကောင်တွေ နေ့လည်စာကဘလိုနေလဲ”
“ငါတို့ရဲ့အချစ်ဆုံးရှိတာလောက်တော့ မကောင်းဘူးပေါ့” လို့ Stacia ကပြောတယ်
“မင်းရဲ့အချိန်ဇယားအခြေအနေရော ဘယ်လိုလဲ”လို့ Max ကမေးတယ်
“အင်း အပတ်တိုင်းသောကြာနေ့အတန်းပြီးတိုင်းတက်ရမယ် ဆိုပါတော့”
ငါစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ဖြေလိုက်တယ်
“အိုး ဒါကအတော်ဆိုးတာပဲ
ဒါပေမယ့်ဒါကမင်းရဲ့ အဆင့်တွေကိုတော့ တိုးလာစေမှာပါ”
လို့
Max ကပြောတော့ Stacia ကလည်းလက်ခံခေါင်းညိတ်ပြတယ်
“အေးပေါ့ အဲ့တာကတော့အမြတ်ပေါ့
ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်ငါအခုတော့သွားရတော့မယ်
ဒီအကြောင်းတွေနောက်မှဆက်ပြောကြတာပေါ့”
“အိုခေလေ ဒီနေ့ညစာမင်းအိမ်မှာဆိုရင်ရောဘယ်လိုလဲ
မွေးနေ့ပါတီလုပ်ကြမယ်လေ”
Stacia ကပြောတယ်
“အိုး ငါအဲ့အကြောင်းကိုလုံးဝမေ့နေတာပဲ
၅ခွဲမှာတွေ့ရဖို့ကိုတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးဟေ့
အခုတော့ပြေးမှရတော့မယ်”
လို့ အော်ရင်းပြေးသွားလိုက်တယ် မဟုတ်ရင်ကားမောင်းသင်ပေးတဲ့ဆရာနဲ့မတွေ့ပဲ ဖြေနေရဦးမယ်
My Domme Teacher အပိုင်း (၆) အောင်ပွဲခံခြင်း
ခြေထောက်တွေတုန်နေတာ ထိန်းလို့တောင်မရတော့ဘူး
ဒီနေရာမှာထိုင်ပြီး ငါ့နာမည်ကိုတယောက်ယောက်ကခေါ်လိုက်ပြီး ငါ့ကံတရားကိုပြောတာကို ကြားရဖို့ အရမ်းကိုမှ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာပဲ အဖြေဘယ်လိုထွက်လာမလဲ အောင်မှာလား ကျမှာလား???
“အမ်မလီယာ ဂရေးဘရော့ခ်”
ခေါ်ပြီပဲ ငါဖြေးဖြေးလေးထပြီးသွားလိုက်တယ်
“ပထမဆုံးအနေနဲ့ ဒီနေ့ရောက်အောင်လာပြီးဖြေပေးတဲ့အတွက်ကျေးဇူးတင်တယ်
ဒီမှာအမှတ်တွေလည်းထည့်ပေးထားတယ်
ပြီးတော့ဒီအကြောင်းကိုငါကိုယ်တိုင်ပြောပြရတဲ့အတွက်လည်းဝမ်းသာပါတယ်
မင်းအောင်တာကိုမှ ဂုဏ်ထူးပါပါတဲ့အကြောင်းလေးပေါ့
ကံကောင်းပါစေကွာ ပြီးတော့ ဂရုတစိုက်လည်းမောင်းပါ”
“ အိုးမိုင်ဂေါ့ ဟုတ်ကဲ့ ကျမကတိပေးပါတယ်”
ငါအောင်တာကိုတောင်မယုံနိုင်တဲ့အသံနဲ့ ငါပြန်ဖြေလိုက်ရတာပဲ ဘယ်လိုတောင်အောင်သွားခဲ့တာလဲပေါ့
“မင်းအခုလုပ်ရမှာက စားပွဲနံပါတ် ၁၀ ကိုသွားပြီးတော့ တချို့စာရွက်တွေမှာလက်မှတ်ထိုးဖို့ရယ် ပြီးတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ရယ်ပဲ”
“အိုခေပါ ကောင်းပါပြီ အခုသွားလိုက်ပါ့မယ် ကျေးဇူးပါ” လို့ဖြေပြီးဆရာ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ ဆရာကအပြင်ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး သူကားပေါ်မှာစောင့်နေပြီး အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ့်အကြောင်းပြောပြတယ်
ငါခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်
တစ်နာရီလောက်ကျတော့ ငါဈေးပါ ဝင်ခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီ အကြိုက်ဆုံးမုန့် cheesecake ဝယ်လာခဲ့တယ်
ငါကိုယ့်ဖာသာကာမောင်းပြီးသွားရတာ အရမ်းပျော်တာပဲ
အခုကစပြီး လိုင်းကားတွေလည်းစောင့်စရာမလိုတော့သလို မိဘတွေလိုက်ပို့ဖို့လည်း စောင့်စရာမလိုတော့ဘူးပဲ
မိဘတွေအကြောင်းစဉ်းစားလိုက်မိမှပဲ ဖုန်းခေါ်ထားသေးတာပဲ
သူတို့စိတ်မဆိုးခင်ပြန်ခေါ်မှရမယ်
“ဟယ်လို”
“ဟယ်လို အမေ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ?”
“အခြေအနေကတော့ ရှယ်ကောင်းပဲ မင်းအဖေနဲ့ငါနဲ့ဒီမှာ ငါတို့ပိတ်ရက်ကိုအရမ်းသဘောကျနေကြတာ”
“ကြားရတာကောင်းလိုက်တာ ခုနကဖုန်းခေါ်ထားတာတွေ့လို့ပြန်ခေါ်လိုက်တာ ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ”
“ဪ ငါတို့နောက်အပတ် တနင်္လာနေ့ပြန်လာမယ်လို့ လှမ်းပြောတာ ဘယ်လိုလဲ driving test အောင်ခဲ့လား”
“ဒါပေါ့ အောင်ခဲ့တယ်”
“ကောင်းတယ် ငါတို့ကိုလာကြိုလို့ရပြီပဲ
လေယာဉ်အချိန်ဇယားတွေ mail ကနေပို့ပေးထားလိုက်မယ်”
“ကောင်းပါပြီ”
“ပြီးတော့ မင်းကျောင်းကနေလည်း အဆက်အသွယ်ရထားသေးတယ် ဘာပြဿနာရှာထားပြန်ပြီလဲ”
သူစိတ်ဆိုးချင်သလိုအသံကြားလိုက်ရတယ် ဖုန်းထဲကမို့လို့တော်သေးတာပေါ့
“ဘာမှမလုပ်ထားပါဘူး
သူတို့ကသမီးအမှတ်တွေပိုတိုးဖို့ အလုပ်လုပ်နေကြရုံပါ
အားကစားလည်းလုပ်ရင်းအဲ့ကအမှတ်တွေလည်းရအောင်ယူရင်းပေါ့”
“အရမ်းကောင်းတယ်
ဒါပေမယ့်နောက်ကျောင်းကနေဘယ်လို ဆက်သွယ်တာမျိုးမှ ငါမလိုချင်ဘူးနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ နားလည်ပါပြီ”
“ဒီမှာမင်းအဖေက စကားပြောချင်လို့တဲ့ စကားမစပ် Happy Birthday Amelia”
“ဟယ်လို အမ်မလီယာ”
“ဟုတ်ကဲ့ အဖေ”
“အိမ်မှာ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ”
“မဆိုးပါဘူး”
“မင်းအသံကိုပြင်ပြီးတော့ ငါ့ကိုအမှန်အတိုင်းတိတိကျကျပြောစမ်း”
“ဆောရီးပါ အခြေအနေတွေကတော့ မှာသွားတဲ့အတိုင်းအကုန်လုပ်ထားပါတယ်
အဖေတို့ပြန်လာရင် အကုန်အဆင့်သင့်ဖြစ်အောင် ရေခဲသေတ္တာကိုလည်းအပြည့်ဖြည့်ထားပါတယ်”
“ကောင်းပြီ basketball ရော အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ”
“ပထမဆုံးပြိုင်ပွဲက ဒီပိတ်ရက်မှာပဲ training ကတော့ မနက်ဖြန်ညနေဖက်စဆင်းရမယ် Coach အသစ်နဲ့ပါ”
“အိုခေ ဘောလုံးကိုပဲသေချာလိုက်ကြည့်ထားနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
“အိုခေ အ့တာဆို တနင်္လာနေ့မှတွေ့ကြမယ် မွေးနေ့မှာပျော်ရွှင်ပါစေ”
“Bye အဖေ”
နောက်တပတ်ပဲလွတ်လပ်တော့မှာပေါ့
ကောင်းပါတယ် ရေချိုးဘာညာလုပ်ပြီး ဟိုနှစ်ကောင်ကိုစောင့်ရမယ်
သူတို့နောက်နာရီဝက်လောက်ဆို ရောက်တော့မှာပဲ
_ _
တင်း တောင်
“လာကြ လာကြ”
“ယေးးးး”
“အ့လောက်အော်စရာမလိုပါဘူးဟ”
“အေး ဆောရီး ငါတို့အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေလို့
ပြီးတော့ မင်းရဲ့ကားအပြင်မှာရပ်ထားတာကို သတိရသွားလို့”
“အေး တညလုံးတော့ အပြင်မှာရပ်မနေချင်ဘူးမလား အိမ်ထဲအရင်ဝင်ကြ”
သူတို့ဝင်သွားပြီးတော့ တယောက်ယောက်ကစောင့်ကြည့်နေသလိုခံစားရလို့
အပြင်ကိုတချက်ရှိုးလိုက်တော့
လူတစ်ယောက်သူ့ခွေးနဲ့လမ်းလျှောက်နေတာပဲတွေ့ရတယ်
ဘာမှတော့ထူးထွေမရှိဘူးပဲ
အဖေတို့နဲ့ဖုန်းပြောလိုက်တာနဲ့ စိတ်ထဲအကုန်ထင့်နေရောပဲ
ဟူးးးး တံခါးပြန်ပိတ်ပြီး ဟိုနှစ်ကောင်နဲ့တညလုံးသောင်းကျန်းရမှာ သတိရပြီး ပြုံးမိသွားပြီ
“နင်တို့နှစ်ယောက်ညစာဝယ်လာမယ်လို့ မျှော်လင့်တယ်
ငါတော့မုန့်ဝယ်ထားလို့”
“ဒါပေါ့ ဝယ်လာတယ်
ဒါပေမယ့်ကြုံရခဲတဲ့ညလေးကို တခုခုချက်ကျွေးကြရင် မကောင်းဘူးလားလို့လေ”
“အေးပါကွာ ချက်တာတော်တော်ကောင်းတယ်ဆိုတော့ ဆိုပါဦး ဘာချက်ကြမှာလဲ”
“နင်အကြိုက်ဆုံး ပါစတာပဲပေါ့”
သူတို့အကူမခံမှာသိနေတာကြောင့်ပေးချက်ပြီးပဲ ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်
ခနနေတော့ ပါစတာတစ်ပန်းကန်အပြည့်ကြီး ငါအကြိုက်ဆုံးပုံစံ cheese တွေလည်းအပြည့်နဲ့ ငါ့ရှေ့ရောက်လာတာပဲ
“ချစ်တယ် ငါးကောင်တို့”
“ငါတို့လည်းချစ်တယ်” လို့ နှစ်ယောက်လုံးတူတူပြန်ဖြေကြတယ်
“ဆိုတော့ ဒီညဘာကားကြည့်ကြမလဲ”
“အမ် ငါကတော့ “Twilight Marathon ကြည့်တာကောင်းမယ်ထင်တယ်”
“Yayy Marathon time!! ပြီးရင် ငါရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့အခန်းကို သွားပြင်ထားလိုက်ဦးမယ်”
“ကောင်းတယ် ငါတို့က ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်းစားဖို့ ပေါက်ပေါက်နဲ့မုန့်တွေပြင်လိုက်ဦးမယ်”
ညစာမြန်မြန်စားလိုက်ကြပြီး ဘာမှတောင်ထွေထူးပြောနေကြစရာမလိုပဲ သတိတောင်မထားမိလိုက်ကြပဲ ပထမဆုံးရုပ်ရှင်စကြည့်နေကြပြီ
_ _
တစ်ကားပြီးတော့ toilet လေးဘာလေးသွား စားစရာလေးတွေထပ်ပြင်ကြတယ်
ငါခနtoiletသွားပြီးပြန်လာတော့ အခန်းထဲဝင် ဖုန်းကိုတချက်ယူပြီး notiလေးတွေစစ်ကြည့်နေရင်း ခုနကလို ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်ကြီးထပ်ရလာပြန်ရော
ပြတင်းပေါက်နားမြန်မြန်သွားပြီး အပြင်ကိုတချက်ကြည့်လိုက်တယ်
တယောက်ယောက်ရှိနေလား တစ်ခုခုများလှုပ်နေလား ဘာမှမတွေ့ရမှ
“ငါလည်း စိတ်ကူးတွေယဉ်ပြီး ရူးနေပြန်ပြီ” လို့တွေးရင် ရေချိုးခန်းထဲဝင် မျက်နှာသစ်ပြီး စိတ်လန်းအောင်လေးလုပ်လိုက်တယ်
ပြီးတော့မြန်မြန်ပြန်ဆင်းလာပြီး ဟိုကောင်တွေဆီ သွားလိုက်တယ်
Stacia နဲ့ Max က ချိစ်ကိတ်ကိုကိုင်ထားပြီး အပေါ်မှာလည်း ဖယောင်းတိုင် 18ချောင်းထွန်းထားပြီး birthday songလည်းဆိုနေကြသေးတယ်
“OMG!! ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ နင်တို့ကိုချစ်ကြောင်း ပြောတောင်မပြတတ်အောင်ပဲ”
“အင်း မပြောလည်းရတယ် ငါတို့သိပြီးသားပဲ စိတ်မရှိပါဘူး”
ဖယောင်းတိုင်တွေ အရည်မပျော်ခင် မြန်မြန်မှုတ်လိုက်တယ်
ငါတို့ ကိတ်စားကြတယ် ပြီးတော့ ပေါက်ပေါက်တွေစားလိုက် ပြီးတော့ ဇာတ်ကားကြည့်လိုက်နဲ့ series ပြီးတဲ့အထိပဲ
နောက်ဆုံးတပိုင်းပြီးတော့ ငါတို့ချက်ချင်းအပေါ်ထပ်က ငါ့အခန်းထဲသွားပြီး တန်းအိပ်ပျော်သွားကြတော့တယ်
လေးနာရီတောင်ထိုးနေပြီပဲ ငါတော့မနက်ဖြန် ပင်ပန်းနေတော့မှာပဲ
PS - နောက်တပိုင်းကတော့စပါတော့မယ်ထင်တယ် ခေါင်းစဉ်ကိုက punishment ဆိုတော့....🤭
ရေးရမှာ ပျင်းနေလို့ဟေး အခုကလာတောင်းတဲ့သူတွေရှိလို့😁
My Domme Teacher အပိုင်း(၇) Punishment
*တီ တီ……..တီ တီ.......တီ တီ……*
Stacia က “အမ်မလီယာရေ နင့်ဖုန်းကိုပိတ်စမ်းပါဟ”
“အိုး ရှစ် ဒီနေ့ဘာနေ့လဲ?” ထဖို့ကြိုးစားရင်းပြန်မေးလိုက်တယ်
“ဒီနေ့က အင်္ဂါနေ့လေ နင်ဘာလို့alarmကို အဲ့လောက်အစောကြီးပေးထားရတာလဲ အမ်မလီယာ”
“ဘာလို့အခုချိန်ကြီးပေးထားလဲ ငါလည်းမသိတော့ဘူး” လို့ထိုင်းမှိုင်းနေတဲ့ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးရင်းပြန်ပြောလိုက်တယ်
“အခုမှ ၇ နာရီပဲရှိသေးတယ် အမ်မလီယာရဲ့ ငါတို့နောက်တစ်နာရီလောက်ထပ်အိပ်လို့ရသေးတယ်”
Max က အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထပြောပြီး ပြန်အိပ်သွားတယ်
ခဏနေပါဦး ငါပုံမှန်ဆို alarm ပေးလေ့မရှိပါဘူး
“Ohh Oh S**t” လို့ ငါအော်ပြီး ထထိုင်လိုက်တယ်
ဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ထပြီး အဝတ်အစားတွေထရှာနေတာကို ဟိုနှစ်ကောင်က ဘုမသိဘမသိကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ကြည့်နေကြတယ်
Max က
“အမ်မလီယာ ဘာဖြစ်လို့လောနေတာလဲ”
“Miss B***h လေ သူငါ့ကိုဒီနေ့ စောစောလာပြီးသူနဲ့လာတွေ့ဖို့ပြောထားတာ
ငါနောက်ကျလို့မရဘူး
မဟုတ်ရင် ငါသေလိမ့်မယ်”
“အ့တာဆိုရင် ငါတို့ကျောင်းကားကို မှီအောင်မြန်မြန်လုပ်ရမှာပေါ့ ဟုတ်လား”
“နောက်မိနစ် ၂၀ အတွင်းပြီးနိုင်ရင်တော့ ဟုတ်တယ်”
“ကောင်းပြီ” လို့ Max ကစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ထပြောတယ်
Stacia က “ ငါတို့နင်နဲ့ကျောင်းရောက်မှတွေ့မယ်လေ အခုတော့ပြန်အိပ်လိုက်ဦးမယ်” ဆိုပြီး မျက်နှာကိုခေါင်းအုံးနဲ့ကာပြီး ပြန်အိပ်သွားတယ်
Max ကလည်း “အေး ငါတို့ထွက်လာရင် တံခါးသေချာပိတ်ခဲ့ပါမယ်ဟာ” လို့ ထပ်ပေါင်းပြောရင်း နှစ်ကောင်လုံးပြန်အိပ်သွားတယ်
ကောင်းသားပဲ သူများတွေပြန်အိပ်သွားတဲ့အချိန်မှာ ငါကအိပ်ချိန်ထဲကပါဖဲ့ပြီး သုံးနာရီလောက်စောပြီးကျောင်းကိုသွားရဦးမယ်တဲ့
ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး နောက်မကျခင်မြန်မြန်ထွက်ရမယ်
_ _
ကျောင်းရောက်ပြီးကားပါကင်ထိုးပြီးတာနဲ့ နာရီကြည့်လိုက်မိတော့ 7:58 ဖြစ်နေပြီ ဒီကနေ ကျောင်းထဲရောက်ဖို့တောင် 2မိနစ်ပဲ အချိန်ရတော့တယ်
ပစ္စည်းတွေကိုမြန်မြန်ဆွဲသိမ်းပြီး မြန်မြန်ပဲပြေးသွားလိုက်တယ်
အထဲကိုကြည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong မရှိနေဘူးပဲ
“လက်မတင်လေးရောက်လာတာပဲ”
လန့်ပြီးထတောင်ခုန်မိသွားတယ် သူဘယ်ကနေရောက်လာတာပါလိမ့်
“Morning Miss Armstrong” တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်
ဒီနေ့နေ့တာမရှည်ပါစေနဲ့ပဲ ဆုတောင်းတာပဲ
ငါ့အသက်တွေတော့ တိုကုန်တော့မှာပဲ
“Morning ဒါပေမယ့်နောက်တစ်ခါတော့ ချိန်းထားတဲ့အချိန်မရောက်ခင် ငါးမိနစ်လောက်စောရောက်အောင်လာခဲ့ပေးပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ သိပါပြီ”
တံခါးဖွင့်ပြီး သူမအထဲကို ဝင်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ပါ ဝင်ခိုင်းတယ်
ပြီးတော့ သူမရုံးခန်းထဲကို တူတူလျှောက်သွားကြတယ်
အရမ်းသိချင်နေပြီ
သူမက tutor တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘယ်လိုများဖြစ်နေလောက်မလဲ
တွေးရင်းလမ်းလျှောက်နေရင်း ရှေ့ကနံရံကိုဝင်တိုက်မိသွားတယ် နေပါဦး ဒါကနံရံတစ်ခုဖြစ်ဖို့ နည်းနည်းတော့ နူးညံ့နေသလိုပဲ
တွေးရင်းမော့ကြည့်လိုက်တော့ ကံကောင်းတာပဲ Miss Armstrong ကြီးဟ
“ဆော-ဆောရီး သ-သမီးမရည်ရွယ်ပါဘူး”
Miss Armstrong ကဘာမှပြန်မပြောပဲ ရုံးခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တယ်
ငါဝင်နိုင်ဖို့ ဖွင့်ကိုင်ပေးထားတာကြောင့်ဝင်လိုက်ပြီး မနေ့ကထိုင်ခဲ့တဲ့ခုံဆီကိုပဲ ဦးတည်သွားလိုက်တယ်
တံခါးပိတ်သံနဲ့ လော့ခ်ချလိုက်တဲ့ အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်
ထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီ ဒီနေရာမှာ ပိတ်မိနေပြီး သူမခွင့်ပြုချက်မရှိပဲ ထွက်သွားလို့မရတဲ့ အခြေအနေမျိုး....
“Amelia အခုဒီမှာငါတို့ဘာမှ မစခင် မင်းလိုက်နာရမယ့် အခြေခံစည်းမျဉ်းလေးတွေရှိမယ်
မင်းအဲ့တာကို အချိန်တိုင်းလိုက်နာနေဖို့မျှော်လင့်တယ်
ကိုယ်နဲ့တင်မဟုတ်ပဲ တခြားဆရာ ဆရာမတွေ အကုန်လုံးနဲ့ရောပေါ့”
သူမပြောပြီးတာနဲ့ ခဏရပ်သွားပြီး မျက်လုံးပင့်ပြီး ငါဘာများပြောမလဲစောင့်ကြည့်နေတဲ့ပုံပဲ
ဒါပေမယ့် အခုအရိုးသားဆုံးပြောရရင် အ့တာတွေအကုန်လုံးငါလိုက်ဂရုမစိုက်နိုင်လောက်အောင်ကို ပင်ပန်းနေသလိုပဲ
“ပထမဆုံးအနေနဲ့က မင်းကျောင်းဆင်းချိန်မပြန်သွားခင် ကိုယ့်ဆီကိုလာပြီး report လာတင်ရမယ်”
ငါခေါင်းထောင်သွားတယ်
ဒီကိစ္စကိုတော့ ကွန်ပလိန်းတက်မှဖြစ်မယ်
ဒီဟာကလုံးဝမဖြစ်သင့်တာပဲ
ပြီးတော့ငါ့အချိန်တွေကို သက်သက်ဖြုန်းတာ...
“Miss Armstrong ဖြတ်ပြောရတာတော့ အားနာပါတယ်
ဒါပေမယ့် ဒါကတော့ မမျှတဘူးလေ
အ့တာကြောင့် သမီးကဒါကိုဘာဖြစ်လို့လုပ်သင့်တာလဲဆိုတာ သိခွင့်ရမလား”
“အင်း ကောင်းပြီ အကယ်၍မင်းသာမနှောင့်ယှက်ခဲ့ရင် ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတာ ဆက်ပြောမလို့ပဲ”
“တောင်းပန်ပါတယ်”
“ကျယ်ကျယ်ပြော” လို့သူမပြောလိုက်တာကြောင့် မြန်မြန်ပဲ မော့ကြည့်လိုက်ပြီး
“တောင်းပန်ပါတယ် Miss Armstrong”
“ကိုယ်နောက်တခေါက်သတိထပ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူးနော်
အခုကစပြီး သတိလက်လွတ်ပြောလိုက်မိရင်တောင်မှ မင်းအပြစ်ပေးခံရမယ်
အခု မင်းခုနက မဆင်မခြင်ဖြတ်ပြောလိုက်တာမတိုင်ခင် ပြောနေတာကို ဆက်ပြောကြရအောင်”
ဝိုးး သူမက နှောင့်ယှက်ဖြတ်ပြောတာမျိုး လုံးဝမကြိုက်ဘူးပဲ
“မင်းကို နေ့တိုင်း report တင်စေချင်ရတဲ့အကြောင်းရင်းက မင်းရဲ့ကျောင်းကိစ္စနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အခက်အခဲတွေ ဖြစ်သမျှကိစ္စလေးတွေ နားမလည်တာလေးတွေအကုန်လုံးကို ကိုယ့်ကိုပြောပြနိုင်ဖို့ပဲ
အဲ့လိုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် မင်းနေ့တိုင်းလုပ်နေမိတဲ့ အကျင့်ဆိုးလေးတွေကိုပါ ကိုယ်ကိုင်တွယ်လို့ ရနိုင်တာပေါ့”
ငါတံတွေးတောင်မျိုချမိသွားတယ်
သူမရဲ့အသံက ငါ့ရဲ့အရိုးတွေထိတောင် တုန်လှုပ်သွားစေတယ်
ငါတော့ တကယ်ပဲ ဘယ်လိုအန္တရာယ်ကြားထဲကျရောက်နေပြန်ပြီလဲ???
“မင်း ကိုယ့်ကို အမြဲလေးလေးစားစားဆက်ဆံရမယ်
မင်းရဲ့အိမ်စာတွေအားလုံးကို အချိန်မှန်လုပ်ရမယ်
ကိုယ်မင်းကို စကားပြောနေတုန်း ကိုယ့်မျက်လုံးကိုကြည့်နေရမယ်
ကိုယ်နဲ့စကားပြောတဲ့အခါ ဘယ်တော့မှ အသံကိုမြှင့်ပြီးမပြောရဘူး
ပြီးတော့ဘယ်တော့မှ ရိုင်းတဲ့စကားမျိုးမပြောရဘူး
ကိုယ်မင်းကို တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ပြောတဲ့အခါ မင်းအထွန့်တက်တာမျိုးမရှိပဲ လုပ်ရမယ်
နေ့တိုင်းမနက်ရောက်တာနဲ့ မင်းဖုန်းကို ကိုယ့်ကိုလာပေးရမယ်
အ့တာကို ကိုယ်ညနေကျောင်းဆင်းရင် မင်းကိုပြန်ပေးမယ်”
အခုချိန်မှာများ ငါတခုခုထပြောလိုက်ရင် သူရူးသွားလောက်တယ်
“ပြီးတော့ အခုလောလောဆယ်နောက်ဆုံးတစ်ခုအနေနဲ့က လိုအပ်ရင် မင်းအတွက်စာတစ်ချိန်အပိုယူပြီးသင်ပေးမယ်
ဒါပေမယ့် မင်းခိုင်လုံတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ ကိုယ့်ခွင့်ပြုချက်မရှိပဲ ဘယ်တော့မှ အတန်းပျက်ခွင့်မရှိဘူး
ဒါစည်းကမ်းအကုန်ပဲ
ဒါပေမယ့် နောက်လိုအပ်ရင်လိုအပ်သလို ကိုယ်ထပ်ထည့်သွားနိုင်တယ်
ပြီးတော့ မင်းအဲ့စည်းမျဉ်းတွေကို မလိုက်နာဘူးဆိုရင် မင်းအပြစ်ပေးခံရမယ်
နားလည်လား??”
သူမမေးနေတဲ့ပုံက အေးအေးဆေးဆေးကော်ဖီလေးသောက်ဦးမလားလို့ မေးနေတဲ့ပုံနဲ့
အ့တာက စိတ်ပျက်စရာပဲ
“What the f**k
ရှင်ကျမကို အ့လိုထိန်းချုပ်ဖို့ဘယ်လိုတောင်တွေးရဲရတာလဲ
ရှင်ကဒီတိုင်းကျမရဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်ပဲလေ
ကျမရဲ့မိဘလည်း မဟုတ်ပဲနဲ့”
ဒေါသအပြည့်နဲ့ အော်လိုက်ပြီး ခုံပေါ်ကထလိုက်ပြီး တံခါးဆီသွားလိုက်ပေမယ့် ကံမကောင်းအကြောင်းမလှစွာနဲ့ တံခါးကလော့ခ်ချထားတာပဲ
“Amelia အခုချက်ချင်းပြန်ထိုင်လိုက်စမ်း”
သူမအသံကလုံးဝကြောက်စရာကြီး...
ငါအေးခဲသွားပြီး တံခါးဖွင့်ဖို့ကြိုးစားနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် ပြန်လှည့်ပြီးတော့တော့ ပြန်မသွားချင်တော့ဘူး...
“အခုလို့ပြောနေတာနော်”
ငါခုထိမလှုပ်သေးဘူး သူမထပြီးငါ့ဆီလမ်းလျှောက်လာတဲ့အသံကိုကြားလိုက်တယ်
“ကိုယ့်ကိုနောက်တစ်ခေါက်ထပ်ပြောရအောင်မလုပ်နဲ့ ကလေးမ”
နောက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong က ခုနကငါထလာတဲ့ခုံနားမှာရပ်နေတာကို တွေ့လိုက်တယ်
သူမမျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဒေါသအပြည့်နဲ့ မျက်နှာကြီးကိုတွေ့လိုက်ရတာပဲ
ငါခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ပြီး ခုနကခုံနားကိုပြန်လျှောက်သွားလိုက်တယ်
ပြီးရင်ငါ့ဆီဘာဆက်ဖြစ်လာမလဲဆိုတာကတော့ မတွေ့ရဲလောက်အောင်ပဲ
သူမရပ်နေတာကို ဘေးကနေဖြတ်လျှောက်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တုန်း သူမက ငါ့လက်ကိုလုံးဝတင်းတင်းကျပ်ကျပ်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်
“အိုး နာတယ်” တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်မိတယ်
“မင်းကိုယ့်ကိုနှစ်ခါပြန်ပြောရအောင် မလုပ်သင့်ဘူး”
ချီးတွင်းထဲ ပြုတ်ကျတာပဲ
အခုခံစားချက်ကြီးက တခြားဆရာမတွေနဲ့ ပြဿနာတက်လို့ခံစားရတဲ့ခံစားချက်နဲ့ လုံးဝမတူဘူးပဲ
“သမီးတောင်းပန်ပါတယ် ဆရာမ”
“တောင်းပန်တာက အလုပ်မဖြစ်ဘူး ကလေးမ”
နားနားကပ်ပြီး ဒေါသသံနဲ့ တိုးတိုးလေးပြောတယ်
ကြောက်လွန်းလို့ တုန်ပါတုန်နေပါပြီ သူမကအရမ်းလန်းနေပြီး အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတာပဲ
ဒီလိုအခြေအနေကြီးမှာ ငါဘာတွေများတွေးလိုက်တာပါလိမ့်
ငါဘာပြောမလဲစောင့်ကြည့်နေတဲ့သူမကိုပဲ ပြန်အာရုံစိုက်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ရတယ်
ကြည့်နေတဲ့ပုံကလည်းငါ့သွေးတွေတောင်ဆုတ်ယုတ်သွားသလိုပဲ
“အကျိုးဆက်တွေကိုရင်ဆိုင်ဖို့အချိန်ရောက်ပြီ ကလေးမ
ကိုယ့်စားပွဲကိုသွားပြီး စားပွဲပေါ်မှာသွားမှောက်လိုက်”
“What the f**k, S**t”
အာ ငါအဲ့စကားတွေမပြောလိုက်သင့်ဘူးပဲ
သူမဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကပိုတင်းကျပ်သွားတယ်
“ကိုယ်သာမင်းနေရာမှာဆိုရင် ဘာစကားမှပြောမှာမဟုတ်ဘူး
အ့တာက ပိုဆိုးတာတွေကိုပဲ ဖြစ်စေလိမ့်မယ်
အခုကိုယ်ပြောသလိုသာလုပ်ပါ ကလေးမ”
သူပြောတာကို နားထောင်နိုင်အောင် လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပုံရတယ်
သူ့စကားကိုနားထောင်ဖို့ကလွဲပြီး တခြားရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘူးပဲ
စားပွဲဆီကိုလျှောက်သွားလိုက်ပြီး မှောက်လိုက်တယ်
ငါ့မျက်နှာကတော့ ခရမ်းချဉ်သီးလိုနီနေလောက်ပြီ
“ကိုယ်အခုမင်းကို ရိုက်တော့မယ်
အဲ့တာကို တချက်ချင်းစီ ရေပြီး တချက်ချင်းစီတိုင်းအတွက် ကိုယ့်ကိုကျေးဇူးတင်ရမယ်”
ပြောပြီးတာနဲ့ ကျောင်းဝတ်စုံကိုလှန်လိုက်ပြီး အတွင်းကဘောင်းဘီလေးကိုလှစ်ဟပြလိုက်တယ်
“မင်း တင်ပါးကို ၁၅ချက်အရိုက်ခံရမယ်”
ငါ့တကိုယ်လုံးကအကြောက်တရားတွေကြောင့် ငါ့သွားတွေတောင်ရိုက်ကုန်ပြီ
“ကျေး-ကျေးဇူးပြုပြီး မလုပ်-မလုပ်ပါနဲ့”
ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့စကားဆိုလိုက်တယ်
သူမပေးလိုက်တဲ့အဖြေကတော့ လက်မြှောက်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့တင်ပါးကို ရိုက်ချလိုက်တာပဲ
ဘယ်လိုပုံနဲ့နာသွားမှန်းတောင် မသိပေမယ့် တော်တော်တော့နာသွားတာကြောင့်
“အ”
“ရေစမ်း”
“တ-တစ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
“ကိုယ့်နာမည်အပြည့်အစုံကို ထည့်ပြောဖို့မမေ့နဲ့
ဖြန်းးး
“အိုး နှစ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဖြန်း
“သုံး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
အသက်ပြင်းပြင်းရှုပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ထားလိုက်တယ်
နာလွန်းပြီး မဆဲလိုက်မိအောင်ပေါ့
အချိန်တွေကလည်း အခုမှပဲမရွေ့တော့ဘူးလားပဲ
တချက်နဲ့တချက်ကြားကို တကမ္ဘာလောက်ကြာနေသလိုပဲ
ဖြန်းးး
ဒီတချက်ရိုက်လိုက်တာအတော်ပြင်းတာကြောင့် လက်ကအလိုလိုနေရင်း ကာမိသွားတယ်
သူမကအဲ့လက်တွေကို မြန်မြန်ဆွဲပြီး ချုပ်ကိုင်လိုက်တယ်
“အာာ ဒီအတွက်နောက်တချက်အရိုက်ခံတော့မယ်နော် ကလေးမ”
နောက်တချက်တော့ ထပ်အရိုက်မခံနိုင်တာကြောင့် မြန်မြန်ပဲရေတွက်လိုက်တယ်
“လေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
-__- __-
--------
နောက်ဆုံးတချက်ရောက်တော့ ငါမျက်ရည်လည်ရွှဲနဲ့ ဖြစ်နေပြီး
စိတ်ထဲကနေ ထပ်မရိုက်တော့ဖို့နဲ့ နောက်ထပ်မလုပ်တော့ပါဘူးဆိုပြီး အထပ်ထပ်တောင်းပန်မိနေပြီ
ဖြန်းး
“ဆယ့်-ဆယ့်ငါး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong ကျေး-ကျေးဇူးပြုပြီးရပ်ပေးတာ
နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး ကတိပေးပါတယ်”
“တစ်ချက်ပဲကျန်တော့တယ်
မင်းထပ်မလုပ်လောက်ဘူးလို့ ကိုယ်ယုံပါတယ်
အခုကမင်းသေချာမှတ်မိနိုင်အောင် ကိုယ်ကကူညီပေးနေတာပါ”
သူမဘာပြောလိုက်လဲ မတွေးလိုက်နိုင်ခင်မှာပဲ
ဖြန်းးး
ရိုက်ခဲ့သမျှထဲမှာ ဒီအချက်အပြင်းဆုံးပဲ
“အိုးး အားးး ဆယ့်ခြောက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
သူမက ငါ့လက်မောင်းကနေဆွဲထူပြီး ခုံပေါ်ကနေ မလိုက်တယ်
ပြီးတော့ သူမထိုင်ခုံဆီခေါ်သွားပြီး သူမအရင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူမရင်ခွင်ထဲမှာထိုင်ဖို့ ဆွဲလိုက်တယ်
ငါမထိုင်ချင်လို့ သူမလက်ကလွတ်အောင် ရုန်းကန်ပေမယ့် ကိုင်ထားတာအရမ်းကိုမှ မြဲလွန်းတယ်
“ကျေးဇူးပြုပြီး Miss Armstrong အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့”
တောင်းပန်ဖို့ကြိုးစားတော့ သူမက ဘာမှပြန်မပြောပဲ ငါ့ကိုဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နောက်တချက်ထပ်ရိုက်လိုက်တယ်
ဖြန်းး
“အားးး”
ဒီမိန်းမဘာလုပ်တာလဲ ဘာလို့ငါ့ကိုဒီလိုမျိုးလုပ်တာလဲ????
“ကိုယ့်ကို နောက်တခါ ထပ်ပြောရအောင် မလုပ်စမ်းနဲ့”
သူမကပြောရင်းစေ့စေ့ကြည့်နေတယ်
လုပ်ရဲလားလို့ စိန်ခေါ်နေသလိုပဲ
ငါလိုချင်သမျှကတော့ တတ်နိုင်သမျှ ဒီနေရာကနေမြန်မြန်ထွက်သွားနိုင်ဖို့ပဲ
ငြင်းဆန်မနေရဲတော့ပဲ သူမထိုင်နေတဲ့နေရာဆီ တွန့်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့ တိုးသွားလိုက်တယ်
မသိလိုက်ခင်မှာပဲ သူမကလက်ကိုဆွဲပြီးထိုင်စေလိုက်တော့
“အ”
ဘယ်လိုတောင် နာနေတာလဲ ဒီလိုနာနေရင် တနေ့လုံးဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ
“မင်းစိတ်ထဲမှာ အခုအရမ်းရှုပ်ထွေးနေလိမ့်မယ်ဆိုတာ ကိုယ်သိတယ်”
သူမရပ်လိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် ငါဘာမှမပြောပဲပဲ နားပဲထောင်နေလိုက်တယ်
ပါးစပ်ကိုမလိုအပ်ပဲ ဟတာရဲ့ အကျိုးတွေကို ကောင်းကောင်းသိသွားခဲ့ပြီ
“အကျိုးဆက်တွေရှိလာလိမ့်မယ်လို့ ကိုယ်ပြောခဲ့သားပဲ
မင်းအခုကြုံတွေ့ခဲ့တာက မင်းအတွက်လိုအပ်နေတာဖြစ်သလို နောက်လည်းအပြစ်ပေးရလိမ့်မယ်”
သူမတကယ်ကြီးပြောနေတာလား
“ဘာလို့ဒါတွေက သမီးဆီမှာမှဖြစ်ရတာလဲ??”
“မင်းကကိုယ့်အပိုင်မို့လို့ပေါ့”
သူမဘာကိုဆိုလိုတာလဲ??
“ဘာပြောလိုက်တာလဲဟင်”
“ရှူး အချိန်တန်ရင် သိသွားလိမ့်မယ်
နောက် ၁၀ မိနစ်ဆို အတန်းတွေစတော့မယ်
မင်းပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး သွားလို့ရပြီ”
သူမရင်ခွင်ထဲကနေ ဖြေးဖြေးလေးထပြီး လော့ခ်ချထားတာကို သတိမရပြန်ပဲ တံခါးဆီလျှောက်သွားလိုက်တယ်
ဖွင့်မရမှ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
“မင်းကိုပြောဖို့ မေ့သွားတဲ့နောက်ထပ်စည်းမျဉ်းတစ်ခုက ခွင့်ပြုချက်မရပဲ ခုနကလို ထွက်မသွားရဘူး”
သူမကိုကြည့်ရတာ ငါ့ကိုအခုလိုထိန်းချုပ်ရတာကို ကျေနပ်နေတဲ့ရုပ်ကြီးနဲ့ပြုံးပြီး ငါ့ကိုပိုင်နေသလိုအခိုင်အမာကြီးကိုပြောနေတာပဲ
ငါခုနကနားလည်သွားတဲ့အတိုင်း သူမနဲ့ခံငြင်းတာကဘာအကျိုးမှ မရှိဘူးဆိုတာကို သတိရသွားပြီး တိတ်တိတ်လေးပဲနေလိုက်တယ်
ဒါပေမယ့်သူမက ငါ့ရှေ့မှာ ဒီတိုင်းရပ်ကြည့်နေတာကြောင့်
အိုးးး သူမက ငါ့ကိုခွင့်ပြုချက်တောင်းစေချင်နေတာပဲ..
“Miss Armstrong သမီးအခုသွားလို့ရပြီလားရှင့်”
“Good Girl”
ဘာလို့အဲ့စကားလေးကို ဂုဏ်ယူသလိုမျိုးခံစားရတာပါလိမ့်
“ဒီအခန်းထဲမှာ ဖြစ်ပျက်သမျှဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောပြရဘူးနော် နားလည်လား?”
“ဟုတ်ကဲ့ Miss Armstrong”
ပြောပြီးတာနဲ့ သူမကငါ့ကိုကျော်ပြီး တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်
ဘာလို့များငါ့ခံစားချက်တွေ ဒီလောက်ကောင်းနေတာပါလိမ့်
တံခါးကထွက်လိုက်တော့ သူမပြောတာကို သေချာပေါက်ကြားလိုက်တာက
“Be a Good Girl for me…”
PS-- အရေးအသားမပြေပြစ်ရင်ဆောရီးပါ ဘာသာပြန်မကျွမ်းကျင်လို့ပါ လောလောဆယ် ထပ်မပြန်သေးပါဘူး ပျင်းလို့ပါ နောက်တောင်းဆိုတဲ့လူရှိရင်တော့ ပြန်ရင်ပြန်ပါမယ်😌 သိုင်းကျူး😌
My Domme Teacher အပိုင်း(၈) Why???
အခုချိန်မှာအလုပ်ချင်ဆုံးကတော့ ဒီနေရာနဲ့ အဝေးဆုံးမှာ သွားစတေးချဖို့ပဲ
ဒါပေမယ့် မကြံစည်လိုက်ရသေးခင်မှာပဲ ဟိုနှစ်ကောင်က ပြေးလာတာတွေ့လိုက်တယ်
“Amelia”
“ခြေနေဘယ်လိုလဲ ငါးကောင်တို့ ဒီလိုအားတွေဘယ်ကရလာတာလဲ?”
“ဒီမှာလေ Lolly pop တွေ ငါတို့မှာရှိတယ်”
Stacia ကအသံကျယ်ကျယ်နဲ့အားရပါးရပြောလိုက်တယ်
ငါစိုးရိမ်စိတ်ပူနေတာတွေ အကုန် ၂ စက္ကန့်လောက်အတွင်းမှာ အကုန်ပျောက်သွားသလိုပဲ
ဘဝမှာ ဒီသူငယ်ချင်းလေးတွေပဲ ရှိတယ်
“အဲ့တော့ ဘယ်မှာလဲ ငါ့ဖို့?”
“ငါတို့နင့်လော့ကာထဲထည့်ပေးခဲ့တယ်”
လော့ကာဆီကိုလျှောက်သွားပြီး ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ငါအကြိုက်ဆုံးလေးတွေ...
“အိုက်စ် အရမ်းကြိုက်တယ် ကျေးဇူးပါ သူငယ်ချင်းတို့”
ငါအိတ်ကို ထည့်လိုက်တယ်
ပြီးရင် PE ချိန်မို့ ခနနေဒီကိုပြန်လာရဦးမှာမို့ မထူးတော့ဘူးလေ
အ့နဲ့ ချိုချဉ်တွေကိုပဲ အပြည့်ယူပြီး အင်္ကျီအိတ်ထဲထည့်လိုက်တယ်
“တကယ်ကျေးဇူးကွာ ငါမနက်တည်းကဘာမှစားဖို့အချိန်မရသေးဘူး”
“ငါတို့သိသားပဲ”
“ဒီနေ့ကတော့ နေ့တာရှည်တော့မှာပဲ
အခုမှပထမဆုံးအချိန်ပဲ ရှိသေးတာ ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး”
Max ကစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ပြောတယ်
“ငါနင့်နဲ့ အတူတူရှိနေမှာပါ Maxရ
အခုတော့ ငါတို့အခန်းထဲသွားသင့်ပြီ
မဟုတ်ရင်နောက်ကျနေတော့မယ်”
ငါ Miss Armstrong နဲ့တွေ့ရမှာကြောင့်စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ ရုပ်ကိုဖုံးကွယ်ဖို့ကြိုးစားရင်းနဲ့ Max ကိုပြောလိုက်တယ်
တကယ်လို့ ငါတစ်ခုခုပြဿနာတက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?
S**t ငါ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ခြောက်နေလို့မရဘူး
ငါသန်မာမှရမယ်
“ကောင်းပြီ Amelia ငါတို့ပြီးမှ လော့ကာနားမှာ ပြန်တွေ့ကြမယ်”
ငါပါးစပ်ထဲမှာ ချိုချဉ်တွေအပြည့်နဲ့မို့ ပြန်ဖြေဖို့တောင် မအားတာမို့ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြလိုက်တော့တယ်
Stacia ကငါ့ကိုကြည့်ရယ်ပြီး ထွက်သွားတယ်
အ့တာနဲ့ Maxနဲ့ ငါလည်းအခန်းထဲကိုသွားလိုက်တယ်
ငါ့ရဲ့ချိုချဉ်တွေနဲ့ပေါ့ အခုတော့ငါ့မှာ သကြားဓာတ်အပြည့်နဲ့....
“Max မနေ့ညက ပျော်ခဲ့ရဲ့လား?”
“ဒါပေါ့ မနေ့ကငါတို့ဆုံခဲ့ရတာလည်းပျော်စရာကောင်းသလို နင့်မွေးနေ့မှာ အတူရှိတာလည်း အရမ်းမိုက်တယ်လေ
ပြီးတော့ ငါညကကြည့်တဲ့ ငါးကားလုံးမှာ ဆက်စီကျတဲ့ ဝံပုလွေတွေလည်းကြည့်လိုက်ရသေးတယ်လေ”
“အေးပါကွာ ငါလည်းအတူတူပဲ ပျော်ခဲ့ပါတယ်
ဒါနဲ့ နင်က Stacia ထက်ပိုပြီး အဲ့ကားတွေကိုပိုကြိုက်တာပဲ”
“မကောင်းတာကတော့ ငါတို့ညက ၃ နာရီလောက်ပဲအိပ်ပြီး ဒီနေ့တနေကုန်ကျောင်းတက်ရတာပဲ”
ဒရာမာတွေချိုးနေလိုက်တာဆိုတာ....
ငါတယောက်ယောက်က လည်ချောင်းရှင်းနေတဲ့အသံကြားလိုက်ရတယ်
ဘယ်သူလဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong အခန်းတံခါးနားမှာရပ်နေတာတွေ့လိုက်တယ်
သူ့ကြည့်ရတာ သိပ်ပျော်နေတဲ့ပုံတော့ မပေါ်ဘူးပဲ
ကောင်းတယ် တစ်ခုခုတော့ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖြစ်ဦးမယ့်ပုံပဲ
“မင်းတို့အခန်းကနေ ကြိုဆိုပါတယ်
နှစ်ယောက်လုံးကို အခုလို စောစောစီးစီးတွေ့ရတာကောင်းသားပဲ
ကျေးဇူးပြုပြီး ဝင်ခဲ့ကြပါ”
သူမမျက်လုံးက ငါ့ဆီကနေအကြည့်တချက်မှမလွှဲပဲ ပြောနေတာပဲ
Max ကပြုံးပြီးဝင်သွားလိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် ငါ့အလှည့်ကျတော့ သူမကတားလိုက်တယ်
“မင်းငါ့ကို တစ်ခုခုပေးဖို့ မေ့နေတဲ့ပုံပဲ”
ဘာတွေလာကြောင်နေပြန်ပြီလဲ??? အင်းးးး နေပါဦး ဪ ဖုန်းပဲ
ငါဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ပြီး ပိတ်လိုက်ပြီးတော့ သူမကိုပေးလိုက်တယ်
“Thanks Amelia အထဲဝင်ပြီး မင်းနေရာကို ရှာထိုင်လိုက်ပါ”
သူမကတခုခုကို အနိုင်ရသွားတဲ့ပုံနဲ့ ပြုံးပြီးပြောတယ်
ဒါပေါ့ ငါ့ရဲ့အရှက်တရားတွေလေ....
ငါ့နေရာဆီဦးတည်ပြီးလျှောက်သွားလိုက်တယ်
Max က ငါ့ကိုထူးဆန်းသလို ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ လှမ်းကြည့်နေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မြန်မြန်ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်
“အ အ”
အော်လိုက်မိပြီးမှ မြန်မြန်ပြန်ထိန်းလိုက်ရတယ်
တယောက်ယောက်ကတမျိုးမျိုးထင်သွားမှ ဒုက္ခ…
ငါမော့ပြီးကြည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong ကိုမြင်လိုက်ရတာ တခုခုကအတော်လေးပျော်စရာကောင်းနေတဲ့ရုပ်နဲ့…
“ဘာဖြစ်လို့လဲ Amelia??” Max ကစိုးရိမ်တကြီးနဲ့လှမ်းမေးတယ်
“အင်း ငါဒီတိုင်း ထိုင်တဲ့ပုံစံအဆင်မပြေလိုက်တာနေမယ် အ့ကြောင့်နာသွားတာ”
ငါမျက်လွှာကိုအောက်ချပြီး ပြောလိုက်တယ်
ဘယ်သူနဲ့မှ အကြည့်ချင်းမဆုံချင်တော့ဘူး
ဘာပြဿနာမှ မရှိပဲ အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ အတန်းပြီးသွားတယ်
ငါ့အိတ်ကပ်ထဲက lollies လေးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းထုတ်စားရင်း Miss B***h ပြောတာကိုနားထောင်နေလိုက်တယ်
“အတန်းပြီးပါပြီ ဒီနေ့အဆင်ပြေကြပါစေ”
ယေးးးး လွတ်လပ်ပြီ ကံကောင်းတာက ငါဒီနေ့သူနဲ့ဘယ်အတန်းမှမရှိတော့တာပါပဲ
ခေါင်းထဲမှာတော့ ကနေပြီ
ဒါပေမယ့်ရုပ်မပျက်အောင်တော့ထိန်းထားရသေးတယ်
“သမိုင်းချိန်မှာ တွေ့ကြမယ်”
“အင်း”
အကုန်လုံးထွက်သွားတော့ ငါ့မှာရွေးချယ်စရာမရှိပဲ သူမဆီသွားလိုက်တယ်
“တစ်ခုခုအဆင်မပြေတာများရှိလား Miss Armstrong”
“မင်း Candy ဘယ်လောက်တောင်းစားထားပြီလဲ??”
အတည်ကြီးမေးနေတာလား ဒါပေမယ့်ဖြေလိုက်တာပဲ ကောင်းပါတယ်
“မသိတော့ဘူး လက်အပြည့်နဲ့ မဟုတ်ရင် နှစ်ခုလားပဲ”
ဖြေပုံမကျတဲ့ ဖြေနည်းနဲ့ ပြန်မေးသလို ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
“မင်းမနက်စာ ဘာစားထားလဲ?”
“မစားရသေးဘူး ဘာလို့ဂရုစိုက်နေတာလဲ?”
ငါစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်တယ်
“ဆိုတော့ ကျန်းမာရေးနဲ့ညီညွတ်တဲ့ မနက်စာအစား မင်းက lollies တွေစားဖို့စဉ်းစားလိုက်တာပေါ့”
ပြောနေတဲ့ပုံက စိတ်ပျက်နေတဲ့ရုပ်ကြီးနဲ့
သူမ ငါ့ကိုဘာလို့ ဒီလိုဆက်ဆံနေရတာလဲ?
ငါကသူ့ကျောင်းသူလေ သူ့သမီးမှ မဟုတ်တာပဲ
ဪ ညီမလောက်ပေါ့ သူကအမေဖြစ်ရလောက်တဲ့ အထိတော့ အသက်မကြီးသေးပါဘူး
“ဒီလိုလေ မနက်ကအချိန်မရလိုက်တာရယ်
ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း lollies တွေလာပေးတာနဲ့
ပြီးတော့ ဒါလေးစားလိုက်တာကလည်း မစားလိုက်ရတာနဲ့စာရင် နည်းနည်းအားရှိမလားလို့ပါ”
“အင်း ဘာလို့ အားလိုတာလဲ??”
သူမအကြည့်ကိုရှောင်လိုက်ပြီး အောက်ကိုငုံ့လိုက်မိတယ်
“အဲ့တာဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းညက အိပ်ချိန်သုံးနာရီလေးပဲ ရှိတယ်
အဲ့တော့ စောစောထပြီး တနေ့တာကို ကောင်းကောင်းမဖြတ်သန်းနိုင်တော့ဘူး??”
ခေါင်းမွှေးတွေတောင်ထောင်သွားတယ်
သူမခုနက Max နဲ့ပြောနေတာကို ကြားသွားတာဖြစ်မယ်
“ဟုတ်တယ် ညကသုံးနာရီပဲ အိပ်လိုက်ရတယ်
ဒါပေမယ့် သမီးက ဘယ်တော့မှ မနက်စာမစားတဲ့အတွက် ထွေထူးပြောင်းလဲ သွားတာမျိုးတော့ မရှိဘူး”
ပြန်ခံပြောလိုက်တယ်
“ပထမဆုံးတစ်ချက်က ၃ နာရီဆိုတာ လုံလောက်တဲ့ အိပ်ချိန်မဟုတ်ဘူး
အနည်းဆုံးတော့ ၇ နာရီ ကနေ ၉ နာရီလောက်ထိတော့ အိပ်သင့်တယ်
နောက်တစ်ချက်က အခုကစပြီး နောက်ကို မင်းမနက်စာစားရမယ်”
“သမီးအတွက်က အိပ်ရဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်
ပြီးတော့ သမီးစားတာမစားတာအထိ လိုက်ထိန်းချုပ်လို့တော့ မရဘူးလေ”
“ကိုယ်လုပ်နိုင်တယ် ပြီးတော့ ကိုယ်လုပ်မှာ”
မျက်ခုံးကိုပင့်လိုက်ပြီး ပြန်ငြင်းရဲသေးလားဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ တင်းမာစွာပြောတယ်
သူမပြောလိုက်တာကိုတော့ မကြိုက်ပေမယ့် သူမကတော့ မိုက်နေတာပဲ
ကိုယ့်ဟာကိုယ်တွေးပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ်ရှက်…
“မင်းနောက်တစ်ချိန်တက်ဖို့ အချိန်ရောက်နေပြီပဲ
နောက်မှဆက်ပြောကြတာပေါ့
မင်းရဲ့ lollies တွေအကုန်ပေးပြီး နောက်အတန်းကို သွားလို့ရပါပြီ”
သူမကိုငြင်းမလို့ ပါးစပ်ဟလိုက်ပြီးခါမှ တင်ပါးကနာနေတာကို သတိရသွားပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြင်လိုက်တယ်
ချိုချဉ်တွေအကုန်ပေးလိုက်ပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်…
_-_-_-_
“Amelia ထ ထ”
ဘာလို့ တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့ကိုနှိုးဖို့ ကြိုးစားနေတာလား ဘာလို့လဲ?
ထကြည့်လိုက်တော့မှ ငါသမိုင်းစာသင်ခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားတာပဲ
ခုနကအားကစားချိန်မှာ အရမ်းပင်ပန်းသွားတာကိုး
ခုနကကြံ့ခိုင်ရေးစစ်ဆေးမှုတွေ လုပ်တော့ ငါအပြင်းအထန်ကြိုးစားလိုက်တာလေ
ဘယ်သူမှ ငါ့ကိုကျော်သွားတာတော့ မခံနိုင်ပါဘူး
မောပေမယ့် ပျော်ခဲ့ရပါတယ်…
“ငါ့ကို နှိုးပေးလို့ ကျေးဇူးပဲ Max
ငါတခုခုများလွတ်သွားသေးလား?”
“ဟင့်အင်”
“ကျေးဇူးပဲ ဟေး Stacia ငါနင်ရေးထားတဲ့ notes တွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်သွားလို့ရလား?”
“ဆောရီး Amelia ငါလည်းအိပ်ပျော်သွားတာ”
S**t အခုဘယ်သူ့ကိုသွားမေးရမှာလဲ
Max ကိုမမေးတာက Max ကဘယ်တော့မှ note မရေးဘူး
နေပါဦး ငါလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ Chris ကိုတွေ့လိုက်တယ်
“Chris ငါနင့်ရဲ့ note တွေကိုဓာတ်ပုံလေးရိုက်လို့ရမလား?”
“ဒါပေါ့ Amelia နင့်အတွက်ဆို ဘာမဆိုပါပဲ”
“မိုက်တယ် ကျေးဇူးပါ နင်ကအကောင်းဆုံးပဲ”
ငါဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ မြန်မြန်လုပ်လိုက်ပြီးမှ သတိရသွားတာက ဖုန်းမရှိတာကိုပဲ
“Stacia ငါ့မှာဖုန်းမရှိလို့ နင်ဒါလေးကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ပြီးမှ ငါတို့ဆီပို့ပေးပါလား”
သူမဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ချက်ချင်းပြောသလို လုပ်လိုက်တယ်…
“အတန်းပြီးပြီ”
“ပြီးပြီ ဒါနဲ့နင့်မှာဘာလို့ ဖုန်းမရှိတာလဲ?”
ငါတို့အပြင်ကိုလျှောက်ထွက်လာရင်း မေးတယ်
“အိုး Miss Armstrong ကငါကျောင်းမှာ ဖုန်းသုံးနေတာကို မလိုချင်ဘူးတဲ့
အဲ့တာနဲ့ မနက်ကတည်းက သူ့ကိုဖုန်းပေးလိုက်ရတာပဲ”
“နေပါဦး ဘယ်လိုတောင်လဲ?”
Stacia ကအလန့်တကြားနဲ့မေးလိုက်တယ်
“အေး ဒါပေမယ့် ငါတတ်နိုင်တာလည်း ဘာမှမရှိဘူး”
“အေး ဒါကတော့ နင့်အတွက် အတော်ဆိုးတာပဲ”
“ဒီလိုသိသိသာသာထောက်ပြပေးလို့ ကျေးဇူးပဲ Max ရေ”
ငါ locker ကိုဖွင့်ပြီးစာအုပ်တွေကို ထည့်လိုက်တယ်
“ဒီထဲမှာ ကျန်တဲ့ ငါ့ lollies တွေဘယ်ရောက်သွားလဲ
နင်တို့ယူကြသေးလား??”
“မယူပါဘူး”
နှစ်ယောက်လုံးတအံ့တဩနဲ့ ပြန်ဖြေတယ်
ငါဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်လိုက်တော့ Miss B***h က ပြုံးစိစိနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်
“အဲ့ဒီ လူဆိုးမကြီးကတော့!!”
ငါအရမ်းစိတ်ကုန်သွားတယ်
သူမက ဘယ်လိုတောင် ငါ့lockerကိုဖွင့်ပြီး ငါ့ပစ္စည်းကိုတောင် ယူသွားရဲရတာလဲ..
“ဘယ်သူလုပ်တာလဲ?”
“Miss Armstrong လုပ်တာ”
“ဘာလို့တဲ့လဲ??”
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူမကငါ့ကို သူမလုပ်ချင်ရာလုပ်လို့ရတယ်လို့ ထင်နေတာလေ”
ငါခေါင်းကိုငုံ့ထားပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ပြန်ပြောလိုက်တယ်
“နင်ဘာပြောတာလဲ?”
ငါဖြေမလို့သူတို့ကို ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်လုံးကအလန့်တကြားနဲ့ မျက်နှာတွေတောင် ဖြူဆုတ်သွားသလိုပဲ
ငါတစ်ခုခုပြောမလို့ကြံလိုက်တုန်းရှိသေးတယ်
ငါ့ပုခုံးပေါ်ကို လက်တစ်ချောင်းလာတင်တာကို ခံစားမိလိုက်တယ်
ငါ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပူးပေါင်းလိုက်ပါပြီ
ငါလည်းအလန့်တကြားနဲ့ သွေးဆုတ်သွားတယ်
“F**k!!”
S**t ငါအဲ့တာကို အကျယ်ကြီးပြောလိုက်မိတာလား
“Amelia ကိုယ့်ရုံးခန်းထဲမှာ စကားနည်းနည်းလောက်ပြောရအောင်”
သူမကအမိန့်ပေးပြီး ပုခုံးကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ်
ငါလှည့်တောင်မကြည့်ရဲတော့ပဲ သူမနောက်ကို လိုက်သွားလိုက်တော့တယ်
AN ; အေးဆေးလေးဆက်ရေးမှာမို့ လာမလောကြပါနဲ့နော်
တောင်းပန်ပါတယ် အပိုင်းက ၄၀ ကျော်ထိရှိပါတယ်
ပြီးတဲ့ထိတော့ဆက်ရေးပေးမှာပါ စိတ်ပါရင်ပေါ့🤭
My Domme Teacher အပိုင်း (၉) Seriously!!!
Miss Armstrong က ငါ့လက်မောင်းကို ကိုင်ပြီးလျှောက်လာတော့ လူတိုင်းရဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ဆုံဖို့ ငါကြောက်လန့်နေတာကြောင့် ခေါင်းကိုငုံ့ထားလိုက်တယ်
တိတိကျကျပြောရရင်တော့ ကိုင်ထားတာမဟုတ်ပဲ ဖမ်းခေါ်လာသလိုမျိုးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်ထားတာမျိုးပါ
သူ့ရုံးခန်းထဲ မရောက်ခင်ထိကို တသက်လောက်ကြာတယ်လို့ကို ခံစားရတယ်
သူမတံခါးကိုဖွင့်ပြီးတော့ ငါ့ကိုအထဲကိုတွန်းလွှတ်လိုက်တယ်
ငါကြောက်လွန်းလို့ တုန်တောင်တုန်နေတာပဲ
ပြီးတော့ထုံးစံအတိုင်း သူမတံခါးကိုပိတ်ပြီး lock ချလိုက်တာကိုကြားလိုက်ရတယ်
သူမကခုထိဘာမှမပြောသေးသလို ငါလည်းပြောဖို့အစီအစဉ်မရှိဘူး
တစ်ခုခုပြောလိုက်တာနဲ့ကို ငါ့ရဲ့ကံကောင်းမှုလေးတွေက ကုန်ဆုံးသွားတော့မလိုခံစားရတယ်
သူမက သူမရဲ့စားပွဲဆီကို လျှောက်သွားပြီး အံဆွဲကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး တခုခုကိုယူလိုက်တယ်
ဘာလဲတော့ မမြင်လိုက်ရဘူး
ခနနေတော့ အဲ့တာကို ငါ့ဆီပစ်ပေးလိုက်တယ်
ငါမြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ ဖမ်းလိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် သူမကိုတော့ အကြည့်မလွှဲလိုက်မိပါဘူး
တခုခုပြောမလား တခုခုများထူးမလား စောင့်နေလိုက်သေးတယ်
ဘာစကားမှမပြောပဲ နောက်ထပ်မိနစ်တွေသာကုန်သွားတယ်
ငါထပ်ပြီးတောင်သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး
သူမဘာပေးလိုက်တာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့မှ “Energy Bar”
(Energy Bar ဆိုတာကကွာ ဘလိုပြောရမလဲ သိရသလောက်တော့ ခန္တာကိုယ်အတွက်လိုအပ်တဲ့ ဓာတ်တွေအကုန်ပါတာတွေကိုရောပြီး လုပ်ထားတဲ့မုန့်လိုမျိုးပေါ့ မသိရင် hey google သာလုပ်လိုက်)
ဘာလို့လဲတော့ အကြောင်းပြချက်ရေရေရာရာမရှိပေမယ့် ငါထရယ်လိုက်မိတာ ထိန်းတောင်မထိန်းလိုက်မိဘူး...
“ရယ်စရာပါလား ကလေးမ”
သူမမေးလိုက်တာနဲ့ ငါရယ်နေမိတာကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်တယ်..
သူမငါ့ဆီလမ်းလျှောက်လာတယ်
နီးလာလေလေ ငါပိုလန့်လာလေလေပဲ
နောက်ဆုတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ် ဒါပေမယ့် နောက်မှာတံခါးပဲရှိပြီး ပြေးစရာမြေမရှိတော့ဘူး..
“ကိုယ်မင်းကို မေးခွန်းမေးနေတာနော် ကလေးမ”
အဖြေတခုတောင်းနေတဲ့ပုံစံနဲ့ ပါးစပ်ကနေတခုခုပြောထွက်လာဖို့ကို တိုက်တွန်းလာတယ်
ငါအကြည့်ချင်းဆုံဖို့ကိုရှောင်ပြီး ပုခုံးကိုတွန့်လိုက်တယ်
သူမက ငါ့မေးစေ့ကိုအားနဲ့ပင့်တင်ပြီး သူမကိုကြည့်စေတယ်
“ကိုယ့်ကိုယ်နှစ်ခါထပ်ပြောရအောင်လုပ်ရင် ဘာဖြစ်မယ်လို့ ကိုယ်ပြောခဲ့လဲ?”
“မဟုတ်ဘူး” ငါတိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်တယ်
သူမလက်သည်းတွေ မေးစေ့ကိုထိုးနေတာကိုခံစားရတယ်
“သမီးက ဆရာမကို ရယ်တာမဟုတ်ပါဘူး
အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကို ရယ်လိုက်မိတာပါ”
ရှင်းပြဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်
“အင်းးးးး မုန့်စားချိန်မကုန်ခင် မင်းမုန့်ကိုစားလိုက်ဦး”
“သမီးမှဗိုက်မဆာတာ…”
“အဲ့တာကတောင်းဆိုနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်”
ရွေးချယ်စရာမရှိတော့တာကြောင့် မုန့်ကိုဖွင့်ပြီးစားလိုက်တယ်
ကောင်းသားပဲ
ဒါပေမယ့် ငါ့မျက်နှာ အကြည့်တွေကိုတော့ သူမနဲ့ရှောင်နေတုန်းပဲ
“ကိုယ်မင်းlockerထဲကနေ ချိုချဉ်တွေကို ဖယ်လိုက်တော့ မင်းမှာဘာမှစားစရာမရှိတာကိုသိတယ်”
ငါအားအပြည့်နဲ့
“ဆရာမမှာ သမီးlockerကို အ့လိုဖွင့်ခွင့်မရှိဘူးနော်!!”
အော်ပြောလိုက်တယ်
“မင်း ကိုယ့်ကိုမအော်ရဘူး”
သူမကိုပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ငါ့လက်ကို အားနဲ့ဆွဲလိုက်ပြီး သူမခုံဆီကို တွန်းပို့လိုက်တယ်..
“မလုပ်-မလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ်”
သူမဆီကနေရုန်းကန်ရင်း တောင်းပန်လိုက်တယ်
“ဒီမနက်ကပဲ မင်းရဲ့အပြုအမူတွေကို ဆင်ခြင်ဖို့ ကိုယ်ပြောလိုက်တယ်
အခုထိကို မင်းချိုးဖောက်ထားတဲ့စည်းမျဉ်းတွေဆိုတာ အများကြီးဖြစ်နေပြီ
မင်းအပြစ်ပေးခံရဖို့ ထိုက်တန်တယ်”
“သမီးကို ထပ်မရိုက်ပါနဲ့ ဆရာမ”
ငါငိုမလိုဖြစ်ရင်း ရုန်းကန်ရင်း တောင်းပန်ရင်းနဲ့ သူမစားပွဲရှေ့ရောက်သွားခဲ့ပြီ
“ခုံပေါ်ကိုမှောက်လိုက်ပါ Amelia”
သူမအသံက ပါဝါအပြည့်နဲ့ဆိုတော့ ငါပြောသလိုလုပ်မိမလိုတောင်ဖြစ်သွားတယ်
ဒါပေမယ့် ငါထပ်ပြီး အရိုက်ခံရမှာကို သေမလောက်ကြောက်နေမိပြီ
“ကိုယ့်ကိုအခုချိန်မှာ ဆန့်ကျင်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့နော်
အဲ့လိုလုပ်တာက မင်းအတွက်ပိုဆိုးတာတွေပဲ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်”
သူမပြောနေတုန်းမှာပဲ ကျောင်းပြန်တက်ဖို့ bell မြည်သံကိုကြားလိုက်ရတာကြောင့် အဲ့ဒီအခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီး ငါဒီကနေထွက်သွားရမယ်
“သမီးအတန်းတက်စရာရှိသေးတယ် Miss Armstrong”
မျှော်လင့်ချက်လေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်
“တော်ပြီ ကိုယ် တစ် နှစ် သုံး ရေမပြီးခင်အထိ မင်းခုံပေါ်ကို မှောက်ဖို့ အခွင့်အရေးရဦးမယ်နော်”
“ တစ်”
တတ်နိုင်သလောက်မြန်မြန်မှောက်ချလိုက်တယ်
“အခု သိပ်မခက်ခဲတော့ဘူး ဟုတ်တယ်မလား”
“ဟုတ်-ဟုတ်ပါတယ် Miss Armstrong”
အသံတွေတောင်တုန်နေပါပြီ
ငါ့စကတ်ကိုလှန်လိုက်တာ ခံစားလိုက်ရတယ်
ငါဒီခြေနေပြန်ရောက်လာတာ ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး
သူမလက်တွေက ငါ့ underwear ကိုလာထိနေတာခံစားရတာကြောင့်
“မလုပ်ပါနဲ့!! မလုပ်-မလုပ်-မလုပ်ပါနဲ့ ကျေးဇူးပြုပြီးမလုပ်ပါနဲ့”
မတ်တပ်ရပ်ဖို့ကြိုးစားတော့ သူမက ကျောကုန်းကိုဖိထားတယ်
ပြီးတော့ ဘောင်းဘီကို ခြေမျက်စိလောက်ထိချွတ်ချလိုက်တယ်….
“မလှုပ်နဲ့
မနက်တုန်းက မင်းသင်ခန်းစာရလိုက်တဲ့ပုံ မပေါ်ဘူးပဲ
အခုနောက်တခေါက် သင်ခန်းစာယူဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ
ဒီတခေါက်တော့ ကိုယ်မင်းကို သက်ညှာပေးမှာမဟုတ်ဘူးနော်
ကဲ အခု မနက်ကတည်းက မင်းရဲ့ အပြစ်တွေအကြောင်းကို ပြောကြရအောင်”
မနက်ကလောက် မလွယ်တာကို ခံစားမိနေတယ်
သူမအခုဘာဆက်လုပ်မလဲ ဆိုတာကိုတွေးကြည့်ရမှာတောင် မုန်းတယ်
မနက်ကလည်း တခါနာပြီးပြီလေ…
“Amelia ကိုယ်စောင့်နေတယ်”
Oh s**t ဟုတ်သားပဲ
“အမ် ဆရာမကို အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောမိတာလား??”
မေးခွန်းလိုမျိုးပဲ မေးလိုက်မိတယ်
ဘယ်ဟာကဘာလဲဆိုတာကို သေချာမသိတော့ပဲကို…
“အခု ဒါဘယ်လိုဆက်ဖြစ်လာမလဲဆိုတာ ပြောပြမယ်
မင်းက အခု မင်းချိုးဖောက်ခဲ့တာတွေကို ပြောမယ်
တစ်ခုပြောပြီးတိုင်း ကိုယ်က အဲ့တာအတွက် ဘယ်နှစ်ချက်စီအရိုက်ခံရလဲ ဆိုတာတွေကိုပြောမယ်
နောက်ဆုံးကျရင် အဲ့တာတွေအတွက် မင်းအပြစ်ပေးခံရမယ်
နားလည်ပြီလား??”
အဲ့တာက အရမ်းရှက်စရာကောင်းတာပဲ
ကြောက်လွန်းလို့ မျက်ရည်တောင်ကျနေတဲ့ မျက်နှာကို ဖွက်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်
“ဟုတ်ကဲ့ Miss Armstrong”
“မင်းအသံကို မြှင့်ပြီးပြောတဲ့အတွက် ငါးချက် နောက်တစ်ခု”
“အမ် ပြန်ခံပြောတယ်”
“ငါးချက်”
“အမ် မသိ-မသိတော့ဘူး”
သူမထပ်စိတ်ဆိုးမှာလည်းကြောက်ပြီး အသံတောင်မထွက်တော့ဘူး
“မင်းကိုယ်ကိုယ်နှစ်ခါထပ်ထပ်ပြောရအောင်လုပ်တယ်
ပြီးတော့ ကိုယ့်ကို အကြိမ်ကြိမ်လစ်လျူရှုတယ်
အဲ့အတွက် ငါးချက် နောက်ထပ်ပြော”
“ဆဲလိုက်မိတယ်”
“ဆယ်ချက်”
“အကြည့်ချင်းမဆုံဘူး”
“ရိုက်ပြီးမှ အဲ့အတွက်ဆက်ပြောမယ်”
ဘာလဲ ငါကငါးနှစ်သမီးလား သူဒါတွေကို တကယ်အတည်ကြီးပြောနေတာလား
“Miss Armstrong သမီးသိသလောက်တော့ အဲ့တာအကုန်ပါပဲ”
ကုန်လိုက်ပါတော့ ကုန်ပြီလို့ပဲပြောလိုက်ပါတော့
“နောက်နှစ်ခု ကျန်သေးတယ်
ပထမတစ်ခုက မင်းညကအိပ်ချိန်မလုံလောက်ခဲ့ဘူး
နောက်တစ်ခုက အဲ့တာရဲ့ရလဒ်ပဲ
မင်းသမိုင်းချိန်မှာ အိပ်နေခဲ့တယ်”
“ခနနေပါဦး အဲ့တာကို ဆရာမဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
ဖြတ်မေးလိုက်မိတာပါလား သွားပြီ
ဖြန်းး
“အိုးး”
နောက်ထပ်လေးချက်ဆက်တိုက်အရိုက်ခံလိုက်ရတယ်
“ဒါက ကိုယ်ပြောနေတာကို ဖြတ်ပြောလို့
ကိုယ်မနေ့ကမင်းကိုပြောသားပဲ မင်းဆရာမတွေက ကိုယ့်ကိုမင်းအကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြရပါတယ်လို့
ကိုယ်သူတို့ကိုပြောထားတာ မင်းတခုခုမဟုတ်တာလုပ်ရင် ကိုယ့်ကိုပြန်ပြောပေးဖို့လို့လေ”
ဒါလုံးဝမတရားတာပဲ
“အတန်းထဲမှာအိပ်တာအတွက်က မင်း ၁၅ ချက်အရိုက်ခံရမယ်
အားလုံးစုစုပေါင်း အချက် ၄၀
ပြီးတော့ time out ကပြီးရင်လာမယ်”
“အတန်းကရော သမီးလွတ်တော့မှာပဲ
ဒီအချိန်ဆရာက သမီးဘယ်ရောက်နေလဲ မသိလို့ စိတ်ပူနေတော့မယ်”
နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်လေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်
“ထောက်ပြတာကောင်းတယ်
အခုကိုယ်သူ့ကို သွားပြောလိုက်မယ်
လုံးဝမလှုပ်ပဲ ကျန်ခဲ့”
သူမ ငါ့ကို ဒီပုံစံအတိုင်းကြီး ထားသွားမလို့တဲ့လား
“ဆရာမ သမီးကို ဒီလိုကြီးတော့ထားမသွားပါနဲ့”
“ဒါကလည်း မင်းအပြုအမူတွေတိုးတက်လာဖို့ ကူညီကောင်းကူညီနိုင်မှာပေါ့”
သူမလှည့်ထွက်သွားတဲ့အသံ ပြီးတော့ တံခါးဖွင့်သံ ပိတ်သံ….
မိနစ်သုံးဆယ်လောက် ကြာလောက်တယ် ထင်တယ်
သူမပြန်ရောက်လာပြီ ...
“ကိုယ်မင်းရဲ့ဆရာနဲ့ စကားပြောခဲ့ပြီ
သူဒီနေ့ဘာသင်မလဲပြောလိုက်တာကြောင့် အပြစ်ပေးတာပြီးသွားရင် ကိုယ်မင်းကို ပြန်သင်ပေးလို့ရတယ်
ဒီမနက်ကလိုပဲ
ရေပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုကျေးဇူးတင်ရမယ်”
ပြောပြီးတာနဲ့ ဘာမှတောင်ပြန်မပြောလိုက်ရဘူး စရိုက်တော့တာပဲ
ဖြန်းးး
“၁ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
သူမပြောတဲ့အတိုင်း ငါအော်တိုကို ချက်ချင်းပြန်ဖြေနေတာပဲ
နောက်ထပ် ၃၉ ချက်ပဲ ကျန်တော့တာပဲ
အားတင်းထား Amelia နင်ဒါကို ကျော်ဖြတ်နိုင်တယ်
ဖြန်း
“၂ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း
“၃ ၄ ၅ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
၁၀ချက် နောက်ပိုင်း….
သူမရိုက်နေတဲ့အရှိန်ကိုလျှော့ချလိုက်တယ်
ဆိုတော့ ငါဘယ်နေရာကို လာထိတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီးခံစားမိတာပဲ
တဝက်တောင်မကျိုးသေးပေမယ့် ငါမျက်ရည်လည်ရွှဲနဲ့ ရပ်ဖို့တောင်းပန်နေမိပြီ
ဖြန်းးးး
“အားး ဆယ့်-ဆယ့်ခြောက် ကျေး-ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
“ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ ထပ်မရိုက်ပါနဲ့တော့
သမီးတောင်းပန်ပါတယ် မခံနိုင်တော့လို့ပါ
နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေပါ့မယ်”
သူမငါ့တင်ပါးကို ပွတ်နေတာကို ခံစားရတယ်
အဲ့တာကနာတာကို သက်သာစေပေမယ့် တချိန်ထဲမှာပဲ သေလောက်အောင်ရှက်ဖို့ကောင်းတယ်”
ငါ့ရဲ့ဆရာမက ငါ့ရဲ့ပြောင်နေတဲ့တင်ပါးကို ကိုင်နေတယ်…
“မင်းအခုအရိုက်ခံနေတာ တဝက်တောင်မကျိုးသေးဘူး ကလေးမ
ကိုယ့်မင်းရဲ့အပြစ်တွေကို လျှော့ပေါ့ပေးမှာမဟုတ်ဘူး”
ပြောပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းလက်ကို မပြီးနောက်တချက်ရိုက်လိုက်တယ်
ဖြန်း
“၁၇ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဖြန်း
“အိုးးး ၁၈ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဒီတချက်ကတော့ သေအောင်နာတာပဲ
ချက်ချင်းမတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ကလည်း နောက်ရောက်သွားတယ်
“ဟုတ်ပြီ မင်းလက်ကို အခုကျောမှာကပ်ထားလိုက်
နောက်တခေါက်ထပ်ရပ်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့
မဟုတ်ရင် နောက်ထပ် ၅ ချက်ထပ်တိုးလိုက်မယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ်”
ငိုကြီးချက်မနဲ့ တောင်းပန်လိုက်တယ်
နောက်ဆုံး ၅ ချက်ပဲကျန်တော့တဲ့ အချိန်မှာပဲ ငါငိုလို့ဝသွားလို့ နှာတရှုံ့ရှုံ့နဲ့ပဲ ဖြစ်ကျန်နေတော့တယ်
ဖြန်း
“၃၆ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဖြန်း ဖြန်း
“၃၇ ၃၈ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဖြန်း
“၃၉ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
ဖြန်း
“အ ၄၀ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
f**k ဒီတချက်က အပြင်းဆုံးနဲ့ အနာဆုံးပဲ..
သူမက ငါ့တင်ပါးကို ပွတ်ပေးနေတယ်
ငါလည်းဒီတိုင်းလေးဘာမှမလုပ်ပဲနေနေလိုက်တာ ၁၀ မိနစ်လောက်ကြာသွားမယ်ထင်တယ်
“အခု မင်းရဲ့ time out အတွက်အချိန်ကျပြီ
၁၅ မိနစ် corner time”
သူမငါထနိုင်အောင်ကူညီပေးပြီး အခန်းထောင့်ဆီလမ်းလျှောက်နိုင်အောင်ပါကူညီပြီး ပို့ပေးတယ်
လမ်းလျှောက်ရတာက ခက်ခဲနေတာကိုး
ငါ့အတွင်းခံဘောင်းဘီက ခြေမျက်စိနားမှာပဲ ရှိနေသေးတယ်လေ
သူမက ငါ့ကို အခန်းထောင့်မှာ နံရံကို မျက်နှာမူပြီး နေရာချပေးတယ်
“လက်တွေကို ခေါင်းနောက်မှာထားလိုက်”
သူမအမိန့်ပေးတာကို ငါမြန်မြန်ပဲ နာခံလိုက်တယ်
“Good Girl”
တနေကုန်သူမနဲ့ ဒီလိုမျိုးတွေကြုံတွေ့ရတာတောင် သူမ ဒီလောက်လေးချီးကျူးတာကို ပျော်သွားသေးတယ်တဲ့လား
အခုဒီနေရာမှာ ရပ်နေရတာ တသက်လောက်တောင်ကြာနေပြီလို့ ခံစားရတာကို
ခုထိ ၁၅ မိနစ်က မပြည့်သေးဘူးလား??
“ကလေးမလေး မင်းအခု အဲ့နေရာကနေလာလို့ရပြီ”
သူမသတိပေးလိုက်တယ်
ငါချက်ချင်းပဲ လက်ကို ချလိုက်ပြီး နောက်ကိုလှည့်လိုက်ပေမယ့် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲတော့ မသိတော့ဘူး
လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong က သူမခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီးတော့ ဒီဖက်ကိုလှည့်ပြီး ငါ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေလေရဲ့
ငါအောက်ကိုငုံ့လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုဆွဲဝတ်လိုက်တယ်
ထိလိုက်တာနဲ့ တင်ပါးကြီးကပူလောင်နေတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်
တော်တော်လည်း နီနေလောက်ပါပြီ
“ဒီကိုလာ ကလေး”
သူမငြင်ငြင်သာသာလေး အမိန့်ပေးလိုက်တယ်
အဲ့ဒီကို မသွားချင်ပေမယ့် အခုတောင်တော်တော်အပြစ်တွေများပြီး ဒုက္ခတော်တော်ရောက်နေပြီမို့
ဖြေးဖြေးချင်းလေးပဲ လျှောက်သွားလိုက်တယ်
“Good Girl! အခု ဒီမှာထိုင်လိုက်”
ငါထိုင်လိုက်ပေမယ့် သူမကိုကျောပေးပြီး သူမဒူးလေးတွေပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် သူမက ငါ့ကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ငါ့ကျောနဲ့သူမရင်ဘတ်ထိတဲ့အထိ ဆွဲလိုက်တယ်
“မင်းရဲ့အပြစ်ဒဏ်တွေကို ကောင်းကောင်းတောင့်ခံနိုင်ခဲ့တာပဲ
အခုကိုယ့်ကို တခုခုများပြောချင်တာရှိလား”
“ဆရာမ စကားကို နားမထောင်မိတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်
နောက်တခါ ကောင်းကောင်းပြုမူပြီး စကားကိုလည်းသေချာနားထောင်ပြီး လေးလေးစားစားဆက်ဆံပါ့မယ်”
သူမနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံပြီး သေချာလေးပြောလိုက်တယ်
ငါဒါတွေအကုန်ပြီးဆုံးချင်ပြီလေ
“မင်းရဲ့အမှားတွေကနေ မင်းကောင်းကောင်းသင်ခန်းစာယူလိုက်နိုင်တဲ့အတွက် ကိုယ်ဝမ်းသာပါတယ်
ဒါပေမယ့် မင်းကို အပြစ်ပေးဖို တစ်ခုကျန်သေးတယ်
မင်းအခု
*သမီး Miss Armstrong ကို ရိုရိုသေသေဆက်ဆံပြီး သူမချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းတွေကိုလည်း လုံးဝတသွေးမတိမ်းလိုက်နာပါ့မယ်* လို့
အခါ ၁၀၀ ရေးရမယ်”
တသက်လောက်ကြာဦးမှာပဲ…
“အဲ့ဒါပြီးရင် ကိုယ်တို့မင်းဒီနေ့လွတ်သွားတဲ့ သင်ခန်းစာတွေကို ကိုယ်တို့လုပ်ကြမယ်
အကယ်၍ မပြီးခဲ့ရင် နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်သွားခဲ့ရင်တောင် မင်းဒီအခန်းထဲက ထွက်သွားလို့မရဘူး
နားလည်လား?”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong”
ငါသူမပေါ်ကနေထလိုက်ပြီး ခုံပေါ်မှာအသင့်ချထားတဲ့စာရွက်နဲ့ ဘောပင်ရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်
“အိုးး!!”
ထိုင်ချလိုက်တာနဲ့ တခါတည်းမြည်တွန်လိုက်မိတာပဲ
ငါ့တင်ပါးကတော်တော်ကိုမှ နာနေတာပဲ
အခုချိန် အိမ်ပြန်ပြီး အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ လှဲနေလိုက်ချင်တယ်...
“စရေးတော့ ကလေးမလေး
မင်းဒီမှာ တနေ့လုံးတော့ မနေချင်လောက်ဘူးလို့ ကိုယ်ထင်တယ်”
သူမငြင်ငြင်သာသာလေးပြောတယ်
ချက်ချင်းပဲ ငါတုံ့ပြန်ပြီးစရေးလိုက်တယ်
My Domme Teacher အပိုင်း(၁၀) ဒါငရဲလား??
စာကြောင်းတွေအကုန်ရေးပြီးတဲ့အချိန်မှာ လက်အံသေပြီး လက်ကတော်တော်တောင် နာနေပြီ
“ပြီးသွားပါပြီ Miss Armstrong”
သူမကတော့မော့တောင်မကြည့်ပဲ သူမလုပ်လက်စအလုပ်ကိုပဲ ဆက်လုပ်နေတယ်
တိတ်တိတ်လေးနေလိုက်ပြီးသူမလုပ်နေတာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်
နောက်ဆုံးတော့ သူမ လက်ထဲက ဘောပင်ကို ချလိုက်ပါပြီ
“ဒီကိုပေးပါဦး ကြည့်ရအောင်”
အကြောင်းတချို့ကြောင့် သူမရဲ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်
ဘာကငါ့ကိုပြောင်းလဲစေခဲ့ပြီး ဘာကဘယ်လိုဖြစ်လဲဆိုတာကိုတော့ ငါလည်းမသိပါဘူး
သူမစာကြောင်းတွေကို ကြည့်တော့ ပိုပြီး စိတ်ပူလာမိတယ်
သူမငါ့ကို နောက်တခေါက် ပြန်ရေးခိုင်းရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ
“Well done ကလေးမလေး
မင်းလက်ရေးကပြီးခါနီးလေ ဆိုးလာလေဆိုပေမယ့် ဒီတခါတော့ ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်မယ်
အခုမင်းရဲ့ locker ထဲကနေ ပစ္စည်းတွေသွားယူလိုက်ပြီး ဒီကိုတန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်လာခဲ့”
သူမတံခါးဆီကို တန်းတန်းလျှောက်ရင် ပြောလိုက်တယ်
တံခါးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ငါထွက်နိုင်ဖို့လှည့်ကြည့်တယ် ဒါမယ့်ခွင့်ပြုချက်မရှိပဲ သွားမရသေးဘူးလေ
မနေ့ကနဲ့ မတူတာက ဒီနေ့တော့ငါအရင်လိုနေတယ်
- _ _ - - - _ _ - - _
ထမင်းမစားခင်အချိန်ထိ ငါ့မှာ စုစုပေါင်းမိနစ်လေးဆယ်ရှိခဲ့တယ်
အခန်းထဲမှာ အချိန် ၂ နာရီလောက်ကြာခဲ့တာပဲ
တော်သေးတာက ထမင်းစားချိန်မတိုင်ခင် ၁၀မိနစ်လောက်မှာပြီးသွားတာပဲ
“အဲ့ဒါက နောက်ဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ် ကောင်းကောင်းလုပ်ခဲ့ပါတယ် ကလေးမလေး”
“အခုသမီးကိုခွင့်လွှတ်လိုက်ပြီပေါ့နော် Miss Armstrong”
“အခုထိတော့ မဟုတ်သေးဘူး”
အခုဘာလဲ ငါဒီနေရာကနေထွက်သွားချင်ပြီ
“မင်းနေ့လည်စာဘာစားမှာလဲ”
“သေချာမသိဘူး ကန်တင်းအရင်သွားကြည့်ရမှာပဲ”
“ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွတ်တာစားပါ
မင်းမစားရင် ကိုယ်ပြန်သိရမှာနော်”
အဲ့လိုတော့မဖြစ်သင့်ဘူး
ပထမအနေနဲ့ သူမ ငါ့လော့ကာထဲက lollies တွေယူသွားတယ်
ပြီးတော့ ငါဘာစားလဲထိကို လိုက်ထိန်းချုပ်တယ်
ဘယ်ကစမှားယွင်းလာပြန်ပြီလဲ
နေပါဦး ဒါတွေအခုသွားပြောနေပြန်ရင်လည်း မီးတွင်းထဲခုန်ချသလို ဖြစ်နေတော့မယ်
“ဟုတ်ကဲ့ စားလိုက်ပါမယ် MIss Armstrong”
“ကိုယ်မင်းကိုပြန်ပြောစေချင်တာရှိတယ်
ခုနက ကိုယ်ဖြတ်မပြောလိုက်ခင် မင်းသူငယ်ချင်းတွေကို မင်းပြောနေတာကိုလေ”
အိုး နိုးးး သူမကြားလိုက်တာပဲ
ငါတကယ်ကို ထပ်မပြောချင်ဘူး
ထပ်ပြောလိုက်ရင် ဘာဆက်ဖြစ်ဦးမှာလဲ
“ကျေးဇူးပြုပြီး သမီးပြန်မပြောချင်လို့ပါ”
“ဒီကိုလာ”
သူမအသံက ငါ့အဖြေကြောင့် သိသိသာသာဒေါသထွက်နေတာပဲ
S**t ငါခုံကနေထလိုက်ပြီး သူမဆီကို လမ်းလျှောက်သွားလိုက်တယ်
ရောက်တော့ သူမက လည်ပင်းကိုညှစ်လိုက်တယ်
ချက်ချင်းငါ့လက်တွေနဲ့ သူမလက်မောင်းကိုတွန်းဖယ်ပြီး သူမလက်ကနေ လွတ်အောင်လုပ်တယ်
အ့လိုလုပ်တာက သူမလက်ကိုပိုတင်းကျပ်သွားစေပြီး တဖြေးဖြေးနဲ့ အသက်ရှုရတာပါ ခက်ခဲလာတယ်
“ကျေး-ကျေး-ကျေးဇူး-ကျေးဇူးပြုပြီးတော့”
ငါလန့်ပြီးတော့ သူမလက်တွေကိုပါ ကုတ်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်
လည်ပင်းကလက်ကိုလွတ်သွားဖို့ ဘာမဆို ကြိုးစားနေမိတာ
“ကိုယ်မင်းကို အခွင့်အရေးတွေ အများကြီးပေးခဲ့တယ်
အဲ့တာကိုတောင်မင်းက အခုထိ ကိုယ်ပြောတာကို မနာခံသေးတာပဲ
ဒီလောက်အပြစ်ပေးတာတွေခံယူပြီးတောင်မှလေ”
လည်ပင်းကိုမလွှတ်ပေးခင် ဒေါသသံနဲ့ တိုးတိုးပြောလိုက်သေးတယ်
ငါနောက်ကိုမြန်မြန်ဆုတ်ပြီး အသဲအသန်အသက်ရှုရတယ်
သူမကရှေ့တိုးလာပြီး သူမနဲ့နီးအောင် ငါ့လက်မောင်းကိုအားကြီးနဲ့ဆွဲလိုက်တယ်
ငါကြောက်လွန်းလို့ တုန်နေပါပြီ
“ကဲ အခုပြောတော့”
သူမကအေးအေးသက်သာလေးပဲ ပြောတယ်
လွန်ခဲ့တဲ့ စက္ကန့်၃၀လောက်က ကိစ္စတွေ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ
“သမီး သမီးပြောတာက ဆရာမက သမီးကို ဆရာမပိုင်တယ်လို့ ထင်နေတဲ့ပုံပဲလို့”
ငါကြက်သီးတွေထပြီး အရိုးထဲကနေတောင် တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နဲ့ စကားတွေထစ်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တယ်
“ကိုယ်တော့ အဲ့လိုမထင်ပါဘူး
ကိုယ်မင်းကို ထိန်းချုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်ဆိုတာတော့ ဟုတ်ပါတယ်
ဒါကလည်း ကိုယ်ကမင်းကိုပိုင်တာကိုး”
(ဒီပိုင်တာက own ပါ အပေါ်ကပြောထားတာကတော့ မပြန်တတ်တော့လို့ လျှောက်ရေးထားတာပါ 👍🏼✌🏼)
သူမအဖြေကြားလိုက်တာ ငိုတောင်ငိုချင်သွားတယ်
“မင်းဒီအကြောင်းတွေကို မင်းသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ နောက်တခါထပ်မပြောရဘူး
နားလည်တယ်မလား??”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong သမီးလုံးဝမပြောတော့ပါဘူး”
အကယ်၍ငါသာတယောက်ယောက်ကို ပြောလိုက်မိပြီး သူမသာ အဲ့အကြောင်းကိုပြန်သိသွားရင် သူမငါ့ကိုဘာလုပ်မလဲ ဆိုတဲ့အတွေးတွေးမိတာနဲ့တင် တုန်လှုပ်ရပါတယ်
“ကိုယ်မင်းကိုထွက်ခွင့်မပြုခင် ကိစ္စတခုကျန်သေးတယ်
ကိုယ်မင်းကို ဒီစကားကိုပြောစေချင်တယ်
*Miss Armstrong က ငါ့ကိုပိုင်တယ်*”
“Miss Armstrong ကငါ့ကိုပိုင်တယ်”
အဲ့စကားကလွဲပြီး တခြားကိုယ့်ဟာကိုယ်နောင်တရစေမယ့် စကားမပြောမိအောင် နှုတ်ခမ်းကိုပဲ ကိုက်ထားလိုက်တော့တယ်
“Good Girl!! အခုသွားလို့ရပြီ ၅အချိန်ပြီးရင် ပြန်တွေ့ကြမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ အ့တာဆိုရင် အ့အချိန်မှ တွေ့ကြပါမယ် Miss Armstrong”
ငါနှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ မြန်မြန်ပြေးထွက်လာလိုက်ပြီး toilet ထဲကိုသွားလိုက်တယ်
တံခါးလော့ချလိုက်ပြီးတာနဲ့ ငါစငိုတော့တာပဲ
ဒါတွေအကုန်ဒီလိုမျိုးတွေဖြစ်လာတာကို ငါမယုံနိုင်ဘူး
အခုငါပိတ်မိနေပြီ
ပြီးတော့ ငါဘာဆက်လုပ်ရမလဲ မသိတော့ဘူး
တကယ်လို့ ငါတစ်ယောက်ယောက်ကိုပြောချင်တာတောင် ဘယ်သူ့ကိုပြောရမှာတဲ့လဲ
ဘယ်သူကကော ငါ့ကိုယုံမှာလဲ
ငါ့မိဘတွေက ငါတောင်းဆိုရင်တောင် လက်ခံမှာမဟုတ်တဲ့အပြင် သူတို့ကို အရှက်ရစေတယ်လို့တောင်ပြောမှာကို ငါသိတယ်
ရလဒ်ကတော့ သူတို့ငါ့ကိုအပြစ်ပေးမှာပေါ့
ငါ ဒီငရဲကနေ ထွက်နိုင်ဖို့လမ်းက မရှိတော့ဘူးလား
ငါနည်းနည်းထပ်ငိုလိုက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလေးဘာလေးလုပ်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့ဖို့ရယ်
နေ့လည်စာစားဖို့ရယ် ထွက်လာလိုက်တယ်
အရမ်းကိုဗိုက်ဆာနေပြီလေ
ကြက်သားထုပ်နဲ့ ရေကိုပဲယူလိုက်တယ်
ဟိုနှစ်ကောင်ကတော့ အထူးအဆန်းကြီးကို ကြည့်နေတာပဲ
အဲ့တာကြောင့် ညနေ basketball training ရှိသေးလို့လို့ပဲ ဆင်ခြေပေးလိုက်တယ်
English ကတော့ အမြဲပျင်းစရာကောင်းနေတာပဲ
ဒါပေမယ့် ငါရှိရှိသမျှအာရုံအကုန်စိုက်ထားပြီး အပိုအနေနဲ့ noteတွေအများကြီးပါ ချရေးထားသေးတယ်
Miss Armstrong ကို ငါ့ကိုအပြစ်ပေးဖို့အတွက် နောက်ထပ်အကြောင်းပြချက်ထပ်ရမသွားစေချင်ဘူး
အတန်းပြီးဖို့ ငါးမိနစ်အလိုမှာ ငါတို့စကားပြောဖို့အချိန်ရလိုက်တယ်
“နင် Miss Armstrong နဲ့ဘာတွေလုပ်နေခဲ့တာလဲ ဘာပြသာနာတွေရှိနေပြန်ပြီလဲ”
Stacia ကမေးတယ်
“ဪ သူမက ငါမနှစ်ကတည်းက ပြသာနာတက်နေတဲ့ သင်္ချာပုစ္ဆာတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အကူအညီပေးနေခဲ့တာပါ”
ငါ့ကိုကြည့်ပြီးသူတို့တခုခုမရိပ်မိဖို့ပဲ မျှော်လင့်ရတာပဲ
“အဲ့တာဆိုလည်း သူမအဲ့တာကို ဘာလို့ tutor ချိန်ကျမှ မလုပ်ရတာလဲ?”
“ငါမသိဘူး ဒါပေမယ့် ငါသူမကိုအဲ့မေးခွန်းကိုလည်းမမေးချင်ဘူး”
S**t သူတို့တွေဘာလို့ ဒီလိုမေးခွန်းတွေမေးဖို့လိုအပ်နေတာလဲ
“ဪ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ အင်းလေ ဆရာ၊ဆရာမတွေအကုန်လုံးကအဲ့လိုထူးဆန်းကြတာပဲ မလား”
Max ကဝင်ပြောလိုက်တယ်
ခေါင်းလောင်းမြည်လာပြီ
Miss Armstrong ဆီကို report သွားတင်ဖို့ အချိန်ပြန်ရောက်လာပြန်ပြီပဲ
ဟိုနှစ်ကောင်ကိုမိတ်ဆက်ပြီး Miss Armstrong ရုံးခန်းဆီသွားလိုက်တယ်
*ဒေါက် ဒေါက်*
“ဝင်ခဲ့ပါ Amelia”
ရုံးခန်းထဲကနေအသံကြားလိုက်ရတယ်
သူမကအဲ့ဒါငါဆိုတာကို တန်းသိတာကို ငါမုန်းလိုက်တာ
ငါဝင်လိုက်တာနဲ့ သူမစားပွဲမှာထိုင်နေတာကိုတွေ့လိုက်တယ်
“မင်းနေ့လည်စာကို ကိုယ်ပြောသလိုလေးစားတဲ့အတွက် ဝမ်းသာပါတယ်
ပြီးတော့ မင်းရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာဆရာမကလည်း မင်းစာကိုသေချာအာရုံစိုက်တဲ့အပြင် noteတွေအများကြီးရေးတယ် လို့ပြောတယ်
မင်းကကိုယ့်ရဲ့ လိမ္မာတဲ့ကလေးမလေးဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကိုယ်ဂုဏ်ယူတယ်”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong”
“အခုကိုယ်တို့ဘာမှထွေထူးလုပ်စရာမရှိဘူးလို့ ထင်တယ်
အကယ်၍မင်းမှာ မေးစရာတခုခုရှိနေရင်တော့ မပြောတတ်ဘူးပဲ
တခုခုများမေးစရာရှိသေးလား?”
“ဟင့်အင်း သမီးမှာ မေးစရာဘာကိစ္စမှ မရှိပါဘူး”
ငါ့မှာ သူမငါ့ကိုအခုလိုဘာလို့ဆက်ဆံနေရလဲဆိုတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး မေးခွန်းအခု ၁၀၀လောက်ရှိနေတာတောင် ဒီလိုပဲပြန်ဖြေလိုက်တယ်
“မင်းရဲ့အိမ်စာတွေကို ဒီညအပြီးလုပ်တာသေချာပါစေ
ပြီးတော့သင့်တင့်တဲ့အိပ်ချိန်ရှိအောင် အိပ်ပါ
ဒါတွေလုပ်ပြီးမပြီးသိနိုင်ဖို့ ကိုယ်မင်းဖုန်းထဲမှာ app တစ်ခု သွင်းထားပေးတယ်
အဲ့တာကို ညတိုင်းသုံးပါ”
သူမကငါ့ကိုအထပ်ထပ်ကို ချုပ်နှောင်နေတာပဲ
ငါ့ဖုန်းကိုတောင် ကြိုက်သလိုသုံးနေသေးတယ်
Password ကရော ဘယ်လိုရသွားတာလဲ
ဒါကလုံးဝကို လူ့အခွင့်အရေးကို ချိုးဖောက်တာပဲ
ငါ့တင်ပါးရဲ့အခြေအနေကို ပြန်တွေးမိရင်း ငါဘာမှပြန်ပြောလို့မဖြစ်ဘူးဆိုတာကိုသိတယ်
အဲ့တာကြောင့် ပြောဆိုချင်နေတဲ့စိတ်တွေကို မနည်းထိန်းပြီး စိတ်လျှော့လိုက်ရတယ်
“ကျေးဇူးပါ app ကိုသေချာသုံးပါ့မယ်
အဲ့တာဆို သမီးဖုန်းလေး အခုပြန်ပေးနိုင်မလား?”
ငါအပြုံးအတုနဲ့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြန်တောင်းချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်
“အိုး ဒါပေါ့ သေချာတာပေါ့ ဒီမှာ မင်းဖုန်း”
သူမအရမ်းပြုံးပျော်နေတဲ့ပုံနဲ့ ငါ့ဖုန်းကိုပြန်ပေးတယ်
ငါဘာမှ ပြန်မပြောပဲ အကုန်လက်ခံတာကို အရမ်းသဘောကျနေတဲ့ပုံပဲ
“မင်းသွားလို့ရပြီ”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Miss Armstrong မနက်ဖြန်မှတွေ့ပါမယ်”
-----------------
၂နာရီလောက်ကြာတော့
ငါ basketball training ကိုရောက်လာတယ်
ငါ့အိတ်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး ကွင်းထဲကိုသွားလိုက်တယ်
ဒီနှစ်တော့ ဒီတစ်ကွင်းလုံးကို ငါတို့အပိုင်ရထားတာ မယုံနိုင်သေးဘူး
ငါလျှောက်ဝင်သွားလိုက်တော့ ကောင်မလေးတွေအကုန်ရောက်နေကြတာကိုတွေ့လိုက်တယ်
ထူးဆန်းပါပေ့ သူတို့တွေက ဘယ်တုန်းကမှ အချိန်မှန်မရောက်ခဲ့ကြတာ....
“ဟေးးး ကောင်မလေးတွေ”
သူတို့အကုန်လုံးကြားအောင်လှမ်းအော်လိုက်တယ်
Olivia နဲ့ Avery ငါ့ဆီပြေးလာတာတောင်မမြင်လိုက်မိဘူး
“OMG Amelia
ငါတို့နင့်ကို အရမ်းသတိရနေတာ”
Lily က ကွင်းရဲ့ဟိုဖက်ကနေ လှမ်းအော်ပြောလိုက်တယ်
ရောက်လာတဲ့နှစ်ယောက်ကို ငါစိတ်လှုပ်ရှားလွန်းစွာနဲ့ ဖက်လိုက်တယ်
ငါတို့အကုန်တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်ပြောဖြစ်ကြတယ်
Lizzy နဲ့ Avery တို့နှစ်ယောက်ကတော့ တွဲနေပါပြီ
ငါတို့တူတူစကစားတည်းက ship ထားရတဲ့အတွဲလေး..
“နင်တို့ဘာလို့ ငါ့ကိုမပြောကြတာလဲ?”
“ဒီနေ့မတိုင်ခင်ထိ ငါတို့ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောခဲ့တာ”
“ငါနင်တို့အတွက် ဝမ်းသာပါတယ်”
ပြောရင်းနဲ့ သူတို့ကိုမြန်မြန်ဖက်လိုက်တယ်
“ငါတို့ရဲ့ နည်းပြအသစ်က ဘယ်သူလဲဆိုတာ ဘယ်သူသိလဲ?”
“ငါကြားတာတော့ သူကဒီအသင်းမှာပဲ ကစားခဲ့ပြီး အတော်ဆုံးကစားသမားတဲ့”
Mia ကပြောတယ်
သူမကငါတို့ထက်ပိုပြီး တိတိကျကျသိတယ်
ဘာလို့ဆိုသူမမိသားစုနဲ့ အသင်းနဲ့ကလည်းအဆက်အသွယ်ရှိတာကိုး
“ငါနားမလည်တာက ဘာလို့ငါတို့ကို ဒီ club က Vicky ကို နည်းပြမလုပ်ခိုင်းတာလဲ”
ငါပြောလိုက်တယ်
Vicky ကအရင်က ငါတို့နဲ့ကစားဖက်ပါ
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါတို့ ငါးနှစ်ဆက်တိုက်နိုင်ခဲ့တယ်လေ
သူတို့ကဒီတခေါက်လည်းနိုင်အောင် လုပ်ပေးနိုင်မယ့်သူကို နည်းပြလုပ်စေချင်တာနေမှာပေါ့”
Ella ကပြောတယ်
“အဲ့တာကိုက ငါတို့စပါယ်ရှယ်နည်းပြ မလိုဘူးဆိုတဲ့သက်သေမဟုတ်ဘူးလား”
“အခုတော့ ငါတို့အဲ့တာနဲ့ပတ်သက်ပြီးဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပါဘူး”
“သူမှန်တယ်
နည်းပြအသစ်က ခဏနေရောက်လာတော့မယ်
ငါတို့စပစ်နေရအောင်
အဲ့တာမှ သူလာတဲ့အခါ ငါတို့က ပျင်းနေကြတဲ့ပုံမပေါက်မှာပေါ့”
ငါပြောလိုက်ပြီးတာနဲ့ အိတ်ကိုသွားထားလိုက်ပြီး စဆော့ဖို့ပြင်လိုက်တယ်
တခြားသူတွေလည်းလေ့ကျင့်နေကြတယ်
ငါတို့ပစ်နေကြတုန်းမှာပဲ တံခါးက ပွင့်လာတယ်
နည်းပြအသစ်ရောက်လာပြီထင်တယ်
ငါတော့လှည့်မကြည့်မိပါဘူး
ဒါပေမယ့် သူစကားပြောလိုက်တဲ့အသံကြားလိုက်တော့ ငါအေးခဲသွားတယ်
“ဒါ အသက်၂၀အောက် မိန်းကလေးအဖွဲ့လား?”
“ဟုတ်ပါတယ်”
လို့ ငါကလွဲပြီးအကုန်လုံးက ပြန်ဖြေလိုက်ကြတယ်
“ကျေးဇူးပြုပြီး မင်းတို့ရဲ့ဘောလုံးလေးတွေကို ချခဲ့ပြီး ဒီကိုလာကြပါဦး”
သူမက သူမရဲ့ ဆရာမအသံနဲ့ ပြောလိုက်တာကြောင့် ငါတုန်လှုပ်သွားတယ်
“Amelia ဘာဖြစ်လို့လဲ”
Ella ကမေးတယ်
“အာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
ငါသူမကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူမပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့ပုံက ငါကျောရိုးကနေတောင် တုန်လှုပ်သွားစေတယ်
“မင်းတို့ အတူတူဒီမှာဆော့လာတာကြာပြီဆိုတာ ကိုယ်သိတယ်
မင်းတို့ကတော့ ကိုယ့်ကိုသိမှာမဟုတ်ဘူး
အခုကိုယ့်မှာမင်းတို့တယောက်ချင်းစီကိုတိုးတက်အောင်ကူညီဖို့အခွင့်အရေးကတော့ ရလာခဲ့ပြီ
ကိုယ့်ကိုကိုယ် မိတ်ဆက်မယ်
ပြီးရင်တော့ မင်းတို့ပြန်မိတ်ဆက်ကြပေါ့
ကိုယ့်နာမည်က Luna Armstrong
ဒီနှစ်ကစပြီး Greens Collage pravite school မှာ သင်္ချာသင်ပါတယ်”
သူမပြောလိုက်တာနဲ့ ဘေးနားက Lily က မျက်ခုံးပင့်ပြပြီး မေးတာကြောင့်
“အိုး!”
ငါအသံထွက်ပြီးပြန်ဖြေဖို့ လုပ်လိုက်တယ်
S**t ငါသူမပြောနေတာကို ဖြတ်ပြောလိုက်မိတာပဲ
ငါပြသာနာတခုခုမတက်ဖို့ပဲ မျှော်လင့်ရမှာပဲ
ချီးကံနဲ့ငါ
အသေသာသတ်လိုက်ပါတော့လား
“ဖြတ်ပြောမိတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ် Miss Armstrong”
အကြောက်တရားဖုံးလွှမ်းနေတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ သူမကို တည့်တည့်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်
“အဆင်ပြေပါတယ် Amelia တောင်းပန်တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
ငါစိတ်သက်သာရာ ရသွားပေမယ့် သူမလှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့အကြည့်ကြောင့် ဒါက ဒီလောက်နဲ့တော့ မပြီးဘူးဆိုတာသိပါရဲ့
“မင်းတို့အကုန်လူစုံနေတုန်းပြောချင်တာက ကိုယ်က Amelia ရဲ့ဆရာမပါ
ကမ္ဘာကြီးကကျဉ်းကျဉ်းလေးဆိုတာ ဘယ်လောက်တောင်မှန်တဲ့စကားလဲ”
ကောင်မလေးတွေအားလုံးပြုံးကြတယ်
ငါအပါအဝင်ပေါ့ ပြုံးလိုက်ကြတဲ့ အကြောင်းအရင်းကတော့ မတူလောက်ဘူး
ဘယ်လိုကောင်းတဲ့အခွင့်အရေးနဲ့ ရေစက်ပါလိမ့်
“Amelia မင်းကိုယ့်ကို Miss Armstrong လို့ခေါ်တာ အသားကျနေပြီဆိုတာ ကိုယ်သိတယ်
ဒါပေမယ့် အခု basketball မှာကျတော့ ကိုယ်ကမင်းရဲ့ နည်းပြဖြစ်တာကြောင့် ကိုယ့်ကို Luna လို့ပဲ ခေါ်စေချင်တယ်
ဒါကတော့ မင်းတို့အကုန်လုံးရောပေါ့”
သူမကအကုန်လုံးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီးပြောလိုက်တယ်
ငါ့ကိုတော့ နည်းနည်းပိုကြာကြာကြည့်သွားတာပဲ
“ကိုယ်လည်း ဒီclubမှာပဲ တချိန်လုံး basketball ကစားခဲ့တာ
အခုကြီးလာတော့ နည်းပြပြန်လုပ်ဖြစ်တယ်
ကိုယ်တက္ကသိုလ်ရောက်လာတဲ့အထိကို မရပ်လိုက်ခဲ့ဘူး
ဆက်ကစားခဲ့တယ်
မနှစ်ကဒီကိုပြန်ပြောင်းမလာခင်အထိပေါ့
ဒီကိုပဲပြန်လာပြီး ဒီမှာပဲ နည်းပြလုပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာကြောင့်
အခုလိုမင်းတို့ကို နည်းပြလုပ်ဖို့ဖြစ်လာရတာပဲ
အခုမင်းတို့ ကိုယ့်အကြောင်းသိပြီဆိုတော့
မင်းတို့အကြောင်းလည်း ပေးသိပါဦး”
ငါတို့တယောက်ချင်းစီမိတ်ဆက်ကြတယ်
ငါကတော့ ဘာလို့မိတ်ဆက်ရလဲ နားမလည်ပေမယ့် တွေးမနေနိုင်ပါဘူး
ဝင်မိတ်ဆက်လိုက်ရတာပဲ
Session ပြီးတော့ ငါတို့ဘယ်လိုကစားခဲ့တယ်ဆိုတာကို ပြန်ပြောကြတယ်
သူမကလည်းမှားနေတာလေးတွေ ပြင်ပေးတယ်
ခြုံပြောရရင်တော့ တကယ်မိုက်တဲ့ အတန်းချိန်ဖြစ်ခဲ့တာပဲ
အခုတော့ ငါတို့ပြန်ကြဖို့ ပစ္စည်းတွေသိမ်းနေကြပြီ
“Amelia တချက်လောက်ကျန်ခဲ့ပြီး ကိုယ့်ကိုနည်းနည်းလောက်ကူညီပေးနိုင်မလား”
Miss အာ Luna က ငါ့ကိုမေးတယ်
သူနာမည်ကို မှားမခေါ်မိအောင် ထိန်းနေရတာလည်း ဝဋ်ကြွေးပဲ
“ကောင်းပါပြီ Luna”
ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပွေ့ဖက်နှုတ်ဆက်ရင်းနဲ့
“စနေနေ့မှ တွေ့ကြမယ်”
ကောင်းသားပဲ
အခုငါနဲ့ ငါ့ရဲ့ ဖေးဘရိတ်ပါစန်ကြီးပဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့
“”အံ့ဩသွားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အရမ်းကိုပါပဲ”
“ကိုယ်အသင်းဝင်စာရင်းကို ဒီမနက်ကမှရတာ
မင်းနာမည်ကို မြင်တော့ ဝမ်းသာသွားတယ်
ကိုယ်မင်းကို လေ့ကျင့်ခန်းနဲ့ diet plan လုပ်ပေးမယ်
မင်းလိုက်နာမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်
မဟုတ်ရင်တော့ ခုံပေါ်မှာ ထပ်မှောက်ရမှာပဲ
နားလည်လား”
“ဟုတ်ကဲ့ နားလည်ပါတယ် Miss Armstrong”
အသင်းဖော်တွေနဲ့အတူရှိချိန်ကလွဲရင် သူမနာမည်ကို မခေါ်သင့်ဘူးလို့ ခံစားလိုက်ရတယ်
“ကောင်းပြီ
ကြည့်ရသလောက် မင်းကိုယ့်ကို ဘယ်လိုမှန်မှန်ကန်ကန်ခေါ်ရမလဲ ကိုယ်ပြောစရာမလိုတော့ဘူးထင်တာပဲ
ကိုယ့်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရမှ မဟုတ်ရင်လည်း မင်းရဲ့ အသင်းဖော်တွေနဲ့မှ ခေါ်ခွင့်ရှိတယ်
အခုသွားလို့ရပြီ
မနက်ဖြန် အချိန်မှန်အရောက်လာဖို့ မမေ့ပါနဲ့”
“Thanks, good bye”
ငါ့ပစ္စည်းတွေယူပြီး ကားဆီလျှောက်လာလိုက်တယ်
ငါ့ရဲ့ဆရာမ အဲ့ကနေမှ ကျူတာ အခုနည်းပြအထိ
ချီးလိုပဲ တခုခုသွားပြောပြန်ရင်လည်း ငါပဲ ပြသာနာတက်ဦးမယ်
ငါ့ပါးစပ်ငါ ထိန်းထားဖို့ အတော်လေးသင်ယူရဦးမှာပဲ
AN - ဇာတ်ကအေးသလိုဖြစ်ပြီး အမ်မလီယာအတွေးတွေအရမ်းများတာသိပါတယ်
ပြန်ရတာလည်းပျင်းပါတယ်
သို့ပေသိ ရေးထားတဲ့လူကိုက အ့လိုရေးထားတာကို သူများစာကို မဖျက်ဆီးချင်တာကြောင့် နည်းနည်းတော့လျှော့ရေးထားပါတယ်
အပျင်းဆုံးကအေးနေတဲ့ဇာတ်နေရာတွေကို ပြန်ရတာပဲ
ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ကံပေါ့
ဟုတ် ထုံးစံအတိုင်းကြာဦးမှာပါ✌🏼
My Domme Teacher အပိုင်း(၁၁) မမျှတမှုတွေ
တစ်ညလုံး ဟိုဖက်လှည့်လိုက် ဒီဖက်လှည့်လိုက်နဲ့ ငါကောင်းကောင်းကို အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး
ဘာလို့လဲ မသိပေမယ့် မနေ့ညကလည်း ၃နာရီလောက်ပဲ အိပ်ခဲ့ရတယ်
ငါအရင်ကဆို အိပ်လိုက်တိုင်း ကလေးတယောက်လို အိပ်ခဲ့တာပဲ
ဒါ Miss Armstrong အမှားတွေပဲနေမယ်
ငါသူမအကြောင်းတွေးတာကို မရပ်လိုက်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်လေ
အခု မနက် ၆ နာရီကြီးကို ငါအိမ်စာတွေလုပ်ဖို့ စားပွဲမှာထိုင်နေတယ်
ထပ်ပေါင်းပြောရရင် ဘဝမှာ ဘယ်တုန်းကမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးတာပဲ
ငါ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ??
ငါ Miss Armstrong ကို တကယ်ကြီးကို မုန်းပစ်လိုက်ချင်တယ်
ဒါပေမယ့် ငါကိုယ်တိုင်နားမလည်တဲ့ အကြောင်းတရားတချို့ကြောင့်မမုန်းနိုင်ဘူး
ကြောက်တာကြောင့်လား
ငါ့ကို စိတ်လှုပ်ရှား ပျာယာခတ်စေတာကြောင့်လား
အခုချိန်ထပြေးတာကပဲ ကူညီပေးနိုင်လိမ့်မယ်ထင်တာပဲ
ငါဒီစားပွဲမှာထိုင်နေခဲ့တာ ၂ နာရီတောင်ကြာနေခဲ့ပြီ
ငါအဝတ်အစားလဲလိုက်ပြီး နားကြပ်တပ်ပြီး တံခါးကိုပိတ်လိုက်တယ်
5 km လောက်ပြေးလာပြီးတော့ ငါအိမ်ကိုပြန်ရောက်လာတယ်
ရေသောက်လိုက်ပြီးတော့ နောက်ဘက်ခြံထဲမှာ အကြောနည်းနည်းလျှော့လိုက်တယ်
ပြေးတာက တကယ်အထောက်အကူဖြစ်စေတာပဲ
ငါကျောင်းကိုတကယ်မသွားချင်တော့ဘူး ဒါပေမယ့်လည်း ပျက်လိုက်ရင် မိဘတွေကငါ့ကိုသတ်လိမ့်မယ်
အင်းးးးး ပြီးတော့ သိတဲ့အတိုင်း Miss Armstrong……
တွေးရင်းစဉ်းစားနေတာထက် ရေချိုးပြီး ကျောင်းသွားဖို့ပြင်တာ ပိုကောင်းမယ်
မနက်စာစားဖို့ သတိရသွားတယ်
ပုံမှန်ဆို မဆာပေမယ့် အခုတော့ Miss Armstrong ကြောင့် ဆာတတ်နေပြီ
ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး အောက်ဆင်းပြီး မနက်စာအလွယ်လုပ်စားလိုက်တယ်
ပန်းကန်ဆေးပြီး နာရီကြည့်လိုက်တာ ကျောင်းသွားဖို့ အချိန်ကွက်တိပဲ
Max နဲ့ Stacia ကိုသွားကြိုလိုက်တယ်
သူတို့ကကျောင်းကိုသွားတဲ့လမ်းမှာ ရှိနေကြတာကံကောင်းတာပဲ
မဟုတ်ရင် ငါတခါသွားကြိုပြီး ကျောင်းကိုသွားဖို့က အဆင်ပြေနေမှာ မဟုတ်ဘူး
“Hey Amelia သီချင်းကြီးကလည်းဆိုးရွားလိုက်တာဟာ”
Stacia က သီချင်းဖွင့်ဖို့ကြိုးစားရင်း ပြောလိုက်တယ်
“အေးဆေးပေါ့ Stacia ငါကမောင်းတဲ့လူလေ ဆိုတော့ ဘယ်မှာရပ်ရမလဲ ငါပဲဆုံးဖြတ်ရမှာပေါ့”
“နိုးးး မျှမျှတတပဲဖြစ်သင့်တယ်လေ
ငါတို့နောက်တခေါက်ကျရင် Spotify ဖွင့်လို့မရဘူးလား?”
လို့ Max ကမေးတယ်
“အိုခေလေ နောက်တရက်ကျရင် အကုန်ကြိုက်တဲ့သီချင်းကို ရွေးဖွင့်ကြတာပေါ့”
နောက်ဆုံးတော့ ကျောင်းကို ရောက်ခဲ့ပြီပဲ
“နင်တို့ကျောင်းဆင်းရင် ရေခဲမုန့်မစားချင်ကြဘူးလား?”
လို့ Max ကမေးတယ်
“အင်း အာ ချီးပဲ Maxရေ
ငါညနေကျရင် ကျူတာချိန်ရှိသေးတယ်”
ငါ့ရဲ့ ရေခဲမုန့်လေးကို နှမြောတသအသံနဲ့ ငါပြောလိုက်တယ်
“အိုးးးး Stacia နဲ့ငါ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ စာလုပ်ရင်း နင်ပြီးတဲ့အထိ စောင့်နေမယ်လေ
ပြီးရင်ငါတို့ တူတူသွားလို့ရတာပဲမလား”
“ဒါအရမ်းကောင်းတဲ့ အကြံပဲ နင်တို့နှစ်ယောက်ငါ့ကိုစောင့်လို့ရတယ်မလားဟင်”
“ဒါပေါ့ ဘာလို့မရရမှာလဲ Best Friend ဆိုတာ ဘာလို့ဖြစ်တည်နေတယ်ထင်လို့လဲ”
ငါတို့အိတ်တွေကို locker ထဲထည့်လိုက်တယ်
အတန်းမစခင်အထိ အခန်းဖက်ကို မသွားချင်နေတာနဲ့
“နင်တို့တွေ လမ်းမလျှောက်ချင်ကြဘူးလား?”
“အင်း ကောင်းတာပဲ လျှောက်ကြမယ်လေ သွေးပူလုပ်တဲ့သဘောပေါ့”
ငါတို့ စရင်းနောက်ရင်း ဟာသတွေပြောရင်း လမ်းလျှောက်ဖြစ်ကြတယ်
အရင်ကဆို ငါ့ဘဝက လွယ်ကူနေသလိုပဲ
ဒါပေါ့ ငါတို့မှာ ပြသာနာလေးတွေတော့ရှိကြတာပေါ့
ဒါပေမယ့် ကျောင်းတက်ရတာနဲ့ basketball ဆော့ရတာက ငါ့အတွက် စိတ်ဖြေဖျောက်ရာ ဖြစ်ခဲ့တာပဲ
အခုတော့ ငါ့မှာအဲ့တာတွေကိုဖျက်ဆီးပစ်မယ့် သူလည်းရှိနေပြီ
အခုထိငါသူ့အကြောင်းကို ဘာလို့ အမြဲလိုလိုတွေးမိနေတာလဲ
တွေးနေရမယ့်အချိန်မဟုတ်လည်းတွေးမိနေတယ်
မတွေးပဲ သူမကိုပဲ ဘာလို့ ဒါမျိုးတွေလုပ်နေရလဲ မေးလိုက်သင့်လား
သူမကပြောပြပါ့မလား ငါမေးရင်သူမဘာလုပ်လောက်လဲ
“ထတော့ Amelia”
“Sorry ငါအတွေးလွန်နေတာ”
ငါဖုန်းကို ကြည့်လိုက်တယ် ခနနေ bell မြည်တော့မှာပဲ
“Max နင့်စာအုပ်တွေကိုမြန်မြန်သွားယူ
ငါတို့အတန်းထဲ သွားသင့်ပြီ
Stacia နေ့လည်ကျမှ တွေ့မယ်နော်”
“Bye သင်္ချာနှစ်ချိန်ဆက်တက်ပြီး အဆင်ပြေကြပါစေဟာ”
ငါစာအုပ်တွေကို မြန်မြန်ယူလိုက်ပြီး Max ဆီသွားလိုက်တယ်
“နင်ဘာလို့ အတန်းထဲသွားဖို့ကို အရမ်းတွေလောနေရတာလဲ”
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါ့ကျူတာလေ သူမကငါ့ကို အချိန်မှန် အတန်းထဲရောက်စေချင်တယ်
ငါသူမရဲ့ မကောင်းတဲ့ဖက်ခြမ်းနဲ့ ဝေးဝေးနေဖို့ စဉ်းစားထားလို့”
ငါတို့ခေါင်းလောင်းတီးတာအမှီ အတန်းရှေ့ကိုရောက်တယ်
သေချာတာက ဘယ်သူမှ အဲ့တာကို ဂရုမစိုက်နေတာပဲ
Bell မြည်ပေမယ့် သူတို့လုပ်စရာရှိတာကို ဆက်လုပ်နေကြတာပဲ
ငါကရော ဘာလို့ မလုပ်နိုင်ရတာလဲ??
အခန်းမီးတွေ မဖွင့်ထားသေးတာကြောင့် Miss Armstrong တော့ ရောက်သေးပုံမပေါ်ဘူး
Max ကလည်း သူ့ဖုန်းကို သုံးနေတာကြောင့် ငါလည်းဖုန်းထုတ်ပြီး လိုင်းသုံးနေလိုက်တယ်
ပြီးတော့ mail စစ်ကြည့်လိုက်တော့ မိဘတွေဆီက Flight plan ရထားတာကြောင့် မမေ့အောင် favourite လုပ်ထားလိုက်တယ်
ခေါင်းမော့လိုက်တော့ Miss Armstrong ကိုတွေ့တာကြောင့် ငါဖုန်းကိုပိတ်ပြီး သိမ်းထားလိုက်တယ်
မနေ့ညက ဖုန်းကို reset ချပြီး fingerprint ရော password ရောပြောင်းလိုက်တယ်
နောက်တခေါက်တော့ သူအလွယ်တကူဝင်လို့မရပါစေနဲ့
သူမအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အကုန်လုံးကို ပေးဝင်တယ်
ငါဝင်လိုက်တာနဲ့ သူမစားပွဲဆီတည့်တည့်သွားပြီး ငါ့ဖုန်းကိုတင်လိုက်တယ်
လူပြည့်သွားတာနဲ့ Miss Armstrong က attendance ခေါ်တယ်
ငါ့ရဲ့ ရှိရှိသမျှ အာရုံအကုန်လုံးသူမဆီကို ထားထားဖို့ ငါအာရုံစိုက်ထားတယ်
အတန်းပြီးတော့ အကုန်လုံးထွက်သွားပြီး ငါနဲ့ Miss Armstrong ပဲကျန်ခဲ့တယ်
ငါသူမကိုကြည့်လိုက်တော့ သူမကြည့်ရတာအလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ပုံပဲ
သူမငါ့ကိုလစ်လျူရှုထားတာ ငါပျော်နေရောပဲ
ကံဆိုးတာက အခုသူမနဲ့ နှစ်ချိန်ဆက် တက်ရတာပဲ
ငါ သင်ခန်းစာတွေကို ပြန်ကြည့်နေလိုက်တယ်
“ကျောင်းသားတို့ မင်းတို့နောက်တချိန်မစခင် အပြင်ခနထွက်ဖို့ အချိန်ငါးမိနစ်ရမယ်
ကျေးဇူးပြုပြီး သင်ခန်းစာ ၃ကနေ၆ထိ ပြီးအောင်လုပ်ထားပေးကြပါ”
ကံကောင်းတာပဲ ငါတစ်ခန်းပဲ ကျန်တော့တာ..
ငါထပြီး အပြင်ထွက်ဖို့ကြံလိုက်တော့
“Amelia ကျေးဇူးပြုပြီး နေရစ်ခဲ့ပါ”
ချီးပဲ သူမဘာလိုချင်ပြန်ပြီလဲ
ငါပြန်ထလိုက်ပြီး Miss Armstrong ကို အာရုံပြန်စိုက်ထားလိုက်တယ်
“မင်းမနက်က အခြေအနေဘယ်လိုလဲ?”
ငါ့ဆီလမ်းလျှောက်လာရင်း မေးတာကြောင့်
“မနက်က သမီး Chapter 3 ပြီးသွားပြီ
အရင်တချိန်ကရှင်းပြထားတာကြောင့် တချို့ဟာကလွဲရင် တော်တော်များများကိုတော့ နားလည်နေပါပြီ”
“မင်းဘာလို့ ဒီမနက်ကို တစ်ခန်းလုပ်လိုက်တာလဲ?”
“အိပ်လို့မရပဲ မနက်အစောကြီးနိုးနေတာနဲ့ စာလုပ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပဲ”
ငါဖြေတော့ သူမက ငါ့ရှေ့တည့်တည့်ပဲရောက်နေပြီ
ငါခေါင်းကို ရှယ်မော့ပြီး သူမနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်
“ကောင်းတာပေါ့ Good girlလေးပဲ”
သူမကချီးကျုးလိုက်တော့ ငါကြက်သီးတွေတောင်ထသွားပြီး အောက်ကိုငုံ့လိုက်မိတယ်
သူမလက်က ငါ့မေးဖျားကို လာကိုင်တာကို ငါခံစားလိုက်ရတယ်
သူမကငါ့ခေါင်းကိုမော့စေပြီး အကြည့်ချင်းဆုံပြီးတော့
“အခုကျန်တဲ့ တစ်ခန်းကိုဆက်လုပ်နော်
မင်းတခုခုအကူအညီလိုအပ်ရင် လက်သာထောင်လိုက်နော် နားလည်လား ကလေးမလေး”
ဘယ်လိုတောင် နူးညံ့ငြင်သာတဲ့အသံနဲ့ မေးလိုက်တာလဲ ဆိုတာ…
ဒါပေမယ့် ငါသေချာမဖြေရင် သူမရဲ့လက်သည်းတွေက ငါ့မေးကို ထိုးစိုက်လာတော့မယ်လို့ခံစားရတယ်
“ဟု-ဟုတ်ကဲ့ပါ M-miss Armstrong”
ငါကြောက်တာတွေက မျက်နှာပေါ်မှာတောင်ပေါ်လာလောက်တယ်
“Good girl”
သူမငါ့ကို ကိုင်ထားတာကို လွှတ်ပြီးတော့ အကြောက်တရားတွေနဲ့ထားခဲ့ပြီး သူမနေရာဆီလမ်းလျှောက်ပြန်သွားတယ်
ငါသူမကို တချက်ကြည့်လိုက်တော့ သူမမျက်နှာက ကျေနပ်နေသလိုပဲ
အားလုံးပြန်ဝင်လာကြပြီးတော့ စာဆက်သင်ကြတယ်
ငါသူကို သုံးလေးခုလောက်တော့မေးဖြစ်တယ်
ထူးဆန်းစွာနဲ့ ငါစာမေးတာကို သူပျော်နေသလိုပဲ
ထပ်ပြီးထူးဆန်းတာက ငါသူမမှားနေကြောင်းပြောပြစရာနည်းလမ်းမရှိတာပဲ
“နောက်တချိန်မစခင် Chapter 7 ကို ဖတ်လာခဲ့ပြီး မေးခွန်းအားလုံးကို ဖြေထားကြပါ”
ကောင်းလိုက်တာ နေ့လည်မုန့်စားဆင်းချိန်ရောက်ပြီပဲ
သူမငါ့ကိုနေခဲ့ဖို့မပြောပဲ ထွက်သွားလို့ရတာ အံ့အားသင့်စရာပဲ
နောက်တချိန် tutor class ရှိလို့ထင်ပါရဲ့
ငါ့စာအုပ်တွေကို locker ထဲပစ်ထည့်လိုက်ပြီး မုန့်တွေကိုထုတ်လိုက်တယ်
မုန်လာဥနီ၊သခွားသီးချောင်းတွေနဲ့ roll-up
သူမကငါ့ကို ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွတ်တာတွေစားဖို့ပြောထားမှန်းသိပေမယ့်လည်း
ငါ့ roll-up မရှိပဲတော့ ငါအသက်မရှင်နိုင်ဘူးလေနော်
လမ်းလျှောက်ရင်းနဲ့ ကျောင်းမှာ ငါအချစ်ဆုံးဆရာမကိုတွေ့လိုက်တယ်
သူ ဒီနေ့ ဒီလျှောက်လမ်းမှာ တာဝန်ကျနေတဲ့ပုံပဲ
“Amelia ဒီကိုလာခဲ့”
ငါရပ်သွားပြီး ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေတောင်ထသွားတယ်
ဒီလို လျှောက်လမ်းအလယ်ခေါင်ကြီးမှာ သူငါ့ဆီက ဘာလိုချင်နေပြန်ပြီတဲ့လဲ
Miss Armstrong ကငါမလှုပ်တော့တာကို သတိပြုမိသွားတဲ့ပုံပဲ
သူငါ့ဆီကို လျှောက်လာတယ်
“ငါပြောခဲ့တာတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ငါဘာပြောခဲ့လဲ”
သူမအသံတိုးတိုးမှန်မှန်လေးနဲ့ မေးတယ်
“ဆရာမပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ဖို့ပြောခဲ့တာပါ”
“ဟုတ်ပြီ မင်းခုနကစာသင်ချိန်မှာ ကောင်းကောင်းလိုက်လုပ်လို့ မင်းကို ငါ့ချိတ်ကနေ ခနလွှတ်ပေးလိုက်တာလေ
အခု မင်းဘာစားနေတာလဲ”
သူမက ငါ့ကို ၅နှစ်သမီးလေးလို ဆက်ဆံနေတာပဲ
၁၈နှစ်ဆိုတာကို မေ့များနေလေသလား
ငါသူမကို မုန့်ကိုပြလိုက်တယ်
သူမကို မစမ်းသင့်ဘူးလေ
သူမမျက်ခုံးကို မြှင့်လိုက်ပြီး လက်ကိုပါထုတ်လိုက်တယ်
“roll-up”
ငါဘာမှမဖြစ်ချင်တာကြောင့် သူမကိုပေးလိုက်တယ်
“Good girl အ့တာဆို ခနနေ tutor ချိန်ကျမှ တွေ့မယ်”
ပြောပြီး ဆက်လျှောက်ထွက်သွားတယ်
နေရင်းထိုင်ရင်း ငါ့ရဲ့ roll-up ကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရတာပဲ
တော်ပြီ ငိုမနေဘူး
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ပဲ Max နဲ့ Stacia ဆီကိုပဲ သွားလိုက်တော့တယ်
မုန့်စားချိန်ကုန်တာလည်း မြန်လိုက်တာရော်
ငါတောင်သတိမထားမိလိုက်ခင်မှာပဲ ငါက Miss Armstrong ရဲ့ ရုံးခန်းရှေ့မှာ ရပ်နေမိပြီး bell မြည်တာကို ရပ်စောင့်မိနေပြီ
Bell မြည်တာနဲ့ Miss Armstrong ရောက်လာတယ်
တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး သူပြောလိုက်တယ်
“အထဲကိုဝင် ပြီးတော့ ကိုယ်ပေးလိုက်တဲ့ အိမ်စာကို ဖတ်ထားနှင့်
ကိုယ်ပြန်သွားပြီး ကျောင်းသားတွေအတန်းတွေထဲ ကောင်းကောင်းပြန်ဝင်ကြရဲ့လား သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
သူမပြန်ထွက်သွားတာနဲ့ ငါစာစလုပ်လိုက်တယ်
ဒါပေမယ့် equation ကိုတော့ ဘလိုရှင်းရမလဲ မသိနေဘူးပဲ
“အဲ့တာကို နားလည်လား”
“ဟင့်အင်”
အဲ့ကနေစပြီး ငါတို့အဲ့တစ်ခန်းကို သင်လိုက်ကြတယ်
တစ်နာရီလောက်ကြာတော့
ငါတို့တစ်ခန်းပြီးသွားပြီး သူမကဆင်တူတဲ့ မေးခွန်းတွေကို အိမ်မှာလုပ်ဖို့ အိမ်စာထပ်ပေးတယ်
ငါသူမအပေါ်ဘယ်လိုခံစားရပြီး ဘယ်လိုပဲ အမြင်မကြည်ပါစေ
သူမကတကယ်တော်တဲ့ tutor တစ်ယောက်ဆိုတာတော့ သေချာတယ်
သူမသာသင်ပေးရင်တော့ ဒီတစ်ဘာသာတင်မဟုတ်ပဲ အကုန်လုံးအမှတ်တွေများလာလိမ့်မယ်လို့ ငါယုံကြည်တယ်
“တော်တယ် ကလေးမလေး ကောင်းကောင်းနေ စာတွေသေချာလိုက်သင်
ပြီးရင် ကိုယ်နဲ့ tutor ချိန်ရှိသေးတာ နောက်မကျစေနဲ့”
သူမကတံခါးဖွင့်ရင်း ပြောလိုက်တယ်
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong အခုလိုကူညီသင်ပြပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
ပြောပြီး ငါထွက်လာလိုက်တယ်
လမ်းနည်းနည်းလျှောက်ရုံရှိသေး ဘောပင်အိတ်မေ့ကျန်ခဲ့တာသတိရသွားလို့
သွားယူဖို့လှည့်လိုက်တော့ Miss Armstrong က ငါသွားနေတဲ့ကျောဖက်ကို စိုက်ကြည့်နေတာတွေ့လိုက်ရတော့ ကျောပါချမ်းသွားတယ်
ငါပြန်သွားတော့ သူမက သူငါ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတာကို မိသွားတာတောင်ဂရုမစိုက်ပဲ ပြုံးပြီးတော့
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ကလေးမလေး”
“ဘောပင်အိတ်ကျန်ခဲ့လို့ပါ”
“ကျယ်ကျယ်ပြော ကိုယ်မင်းပြောတာကို မကြားရဘူး”
ငါထပ်ပြောတော့
“Oh အဲ့တာဆိုးသားပဲ အဲ့တာမပါပဲ မင်းတခြားအချိန်တွေကို ဘယ်လိုဆက်တက်မလဲလေနော့”
သူမဘာတွေပြောနေပြန်တာလဲ
အခုလိုနေတာက အထဲဝင် ခုံပေါ်က အိတ်ကိုယူလာပြီး ပြန်ထွက်လာရုံပဲလေ
ငါဝင်ဖို့လှမ်းလိုက်တော့ သူမက ငါ့လမ်းကို ပိတ်လိုက်တယ်
ချီးလိုပဲ ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲကွာ
“သမီး အထဲဝင်ပြီးတော့ ဘောပင်အိတ်ယူလို့ရမလား ဆရာမ”
သူမငါ့ကိုဝင်ပြီးတော့ ယူခိုင်းဖို့ မျှော်လင့်ချက်လေးနဲ့ မေးလိုက်တယ်
“NO အခုပြန်လှည့်ပြီးပြေးတော့ မင်းနောက်ကျပြီး ပြဿနာမတက်ချင်လောက်ဘူးလို့ ကိုယ်ထင်တယ်”
သူမက တခုခုကို အောင်နိုင်သွားတဲ့သူလိုမျိုးပုံပြီးပြောတယ်
ငါပြန်လှည့်ပြီး လော်ကာဆီသွားပြီး နောက်သီအိုရီချိန်တက်ဖို့ စာအုပ်တွေသွားယူပြီး မြန်မြန်သွားလိုက်တယ်
Miss Armstrong က ချိန်းခြောက်လိုက်တယ်လေ
အကယ်၍များ နောက်ကျရင် အပြစ်ပေးမယ်ဆိုပြီးတော့ပေါ့
တွေးတောင် မတွေးရဲဘူး
ငါတော့ Stacia ဟာတွေငှားပြီး သုံးရမှာပဲ
သူမဘာဖြစ်သွားပြန်တာလဲမသိဘူး
PS - ဒီတပိုင်းကတော့ ဘာမှမဘာပါဘူး မပါတဲ့အပြင် Amelia's POV တွေကြီးပါပဲ
စာရေးတာ ကြာမှန်းသိပါတယ် ကြားထဲမှာ စာလာတောင်းတာကို လာရိုင်းတဲ့လူတွေလည်းရှိတာမို့ ရေးချင်စိတ်တွေလည်းပျောက်တာကြောင့်ပိုကြာသွားတာပါ
နောက်တပိုင်းတော့ တခုခုဖြစ်မယ်တော့ ထင်ပါတယ် ခေါင်းစဉ်ကိုက သူမကတော့ရူးနေပြီ ဆိုတာမျိုးမို့လို့ပါ
ကျေးဇု
My Domme Teacher အပိုင်း (၁၂)
သူမကတော့ရူးနေပြီ
“ငါဘာလို့ PEကိုရွေးခဲ့မိတာပါလိမ့်ဟာ”
PE တန်းကနေ ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာ ငါ Stacia ကိုမေးလိုက်တယ်
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ နင်ကအားကစားလုပ်ရတာကိုကြိုက်ပြီးတော့ နင်တက္ကသိုလ်တက်ဖို့လည်း အဲ့ဒါကိုလိုအပ်နေလို့လေ”
“ဒါပေမယ့် ငါအခုခေါင်းတွေ တော်တော်နောက်နေပြီ”
“အဆင်ပြေသွားမှာပါဟ notes တွေသေချာလိုက်မှတ် ပြီးတော့ Mrs Cole ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးမိသလိုမဖြစ်စေနဲ့ အ့တာဆိုရပြီလေ”
“Notes မှတ်ရတာတွေကို ငါလုပ်နိုင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် Mrs Cole ကငါ့ကိုမုန်းနေတာ ဘာလို့လဲကို ငါမပြောတတ်တော့ဘူး”
ငါငြီးတွားမိတော့ Stacia ကထရယ်တယ်
“ဟ ဘာလို့ရယ်နေတာတုန်း”
စိတ်တိုတိုနဲ့ မေးလိုက်တော့
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ နင်မနှစ်က သူမကိုစိတ်ဆိုးအောင်လုပ်ခဲ့တာကိုး
နင်ဘာလုပ်ခဲ့လဲ မှတ်မိလား”
“အင်းးး ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါမနှစ်ကကိစ္စကြီးကို သူကဒီနှစ်ထိခံစားနေဖို့လိုလို့လား”
“နင်သူ့ကို တောင်းပန်တဲ့အနေနဲ့ လက်ဆောင်တစ်ခုခုပေးလိုက်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ”
“အာ ခက်ခဲနေလိုက်တာ ငါကသူ့ကိုဘာပေးရမှာလဲ ဘာလိုချင်မှန်းလည်းမသိပဲနဲ့”
“ဒီပိတ်ရက် ငါတို့ shopping ထွက်ပြီး တစ်ခုခုသွားရှာကြရင်ရော ဘယ်လိုလဲ”
“အေး ကောင်းသားပဲ ငါလည်း အင်္ကျီအသစ်လေးတွေလိုနေတာနဲ့ အတော်ပဲ”
“စနေလား တနင်္ဂနွေလား”
“စနေဆိုရင်ဘယ်လိုနေလဲ ငါမနက်ပွဲရှိတော့ အဲ့တာပြီးတော့ သွားလို့ရတယ်”
“ငါ နင်ကစားတာကြည့်လို့ရလား”
ငါကစားတာကို သူငယ်ချင်းတွေကိုပြရမှာရှက်တာနဲ့ သူတို့အပတ်တိုင်းမေးကြတာတောင် ပေးမကြည့်ဘူး အခုတော့ပေးကြည့်လို့ရပြီထင်တာပဲ
“အင်း ရတယ်လေ လာကြည့်လှည့်”
“အိုးမိုင်ဂေါ့ နင်တကယ်ပြောတာလား”
“အင်း ဒါပေမယ့် နင် အရမ်းတော့မမျှော်လင့်ထားနဲ့ ပြီးတော့ ငါတို့ နည်းပြအသစ်နဲ့ပထမဆုံးပြန်ကစားရတဲ့ပွဲဆိုတော့ ငါ့ကိုပေးဝင်ပြီး ကစားခိုင်းပါ့မလားတောင်မသိဘူး”
နည်းပြအသစ်က ဘယ်သူလဲဆိုတာတော့ သူ့ကိုပြောမပြချင်တော့ဘူး
Stacia ကတော့ ဘာပြောပြောလက်ခံတဲ့ပုံနဲ့ ခေါင်းဆက်တိုက်ငြိမ့်ပြနေတော့တာပဲ”
ငါတို့ Locker ဆီကိုပြန်ရောက်တာနဲ့ Stacia က Max ဆီကို သတင်းကောင်းပြောပြဖို့ ပြေးသွားလေရဲ့
“Max Max နင်မှန်းကြည့်စမ်း”
သူတို့အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ပြောနေကြတာကို ဂရုမစိုက်နေတော့ပဲ စာအုပ်တွေထည့်လိုက်ပြီး ကျန်းမာရေးနဲ့ အရမ်းညီညွတ်တဲ့ ငါ့ရဲ့နေ့လည်စာကိုထုတ်လိုက်တယ် သူမကြိုက်တဲ့ roll-up လေးကတော့မပါမဖြစ်ပေါ့
ပြီးတော့ Max နဲ့ Stacia ဆီကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်
“ငါရော လာလို့ရလား Amelia”
“ဒါပေါ့ ဘာလို့မရရမှာလဲ ငါက Stacia ကိုကျခွင့်ပြုပြီး နင့်ကိုကျ မလာခိုင်းစရာလား”
“အေး ငါအဲ့ထိတော့ မစဉ်းစားလိုက်ပေမယ့် နင်မှန်တယ်
ဒီနေ့နေ့လည်စာ အပြင်မှာသွားစားရအောင်”
သူပြောတာနဲ့ အပြင်ထွက်ဖို့ ခြေလှမ်းရုံရှိသေး တစ်ယောက်ယောက်ငါ့နာမည်ကို ခေါ်သံကြားလိုက်ရတယ်
ကျစ် ရှုပ်ပြန်ပြီကွာ
“Amelia ဒီကိုလာခဲ့ပါဦး”
ငြင်းမရတဲ့ ငြင်ငြင်သာသာအသံလေးနဲ့ Miss Armstrong လှမ်းခေါ်လိုက်တဲ့အသံကြားလိုက်ရတယ်
“ငါပြီးရင် လာခဲ့မယ်ဟာ”
စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ပြောပြီး ဟိုနှစ်ကောင်ကိုထားခဲ့လိုက်တယ်
ကဲ ခုဘာဆက်ဖြစ်ကြမလဲ
သူမနောက်ကလိုက်ပြီး ရုံးခန်းထဲလိုက်ဝင်လိုက်တယ်
အရင်တုန်းကဝင်ရတဲ့ခံစားချက်အတိုင်းပဲ ဒီရုံးခန်းနဲ့က ဘယ်တော့မှ မရင်းနှီးနိုင်ဘူး
“တစ်ခုခုမှားနေတာများရှိလို့လားဟင်”
ငါထိုင်နေကျနေရာမှာပဲ ထိုင်ရင်းနဲ့ မေးလိုက်တယ်
“နေ့လည်စာဘာစားမှာလဲ”
ငါမေးတာကို လစ်လျူရှုဆက်လျှောက်သွားရင်း မေးရင်းနဲ့ ထိုင်ချလိုက်တယ်
ငါပါလာတာတွေအကုန်ထုတ်ပြလိုက်တယ်
ငါထုတ်မပြရင် သူမသိနိုင်တဲ့ အိတ်ကပ်ထဲက roll-upလေးတော့ မပါဘူးပေါ့
“ကိုယ်မင်းကိုခေါ်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းက ကိုယ်မင်းအတွက်လုပ်ထားတဲ့ အစားအသောက်ပလန်နဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းပလန်ပေးမလို့
မင်းသေချာလိုက်နာမယ်လို့ယုံကြည်တယ်
အမြဲတမ်းကြီးလည်းမစစ်ဆေးချင်နေဘူး
ဆိုပေမယ့် သက်သေလေးတော့လည်းလိုချင်တယ်
ကျောင်းရောက်ရင် မင်းဖုန်းကို ကိုယ်ယူထားတာဆိုတော့ မနက်မင်းစားစရာထည့်ဖို့လုပ်ရင် ထည့်ပြီးရင် ပုံရိုက်ပြီးကိုယ့်ဆီပို့ပေး”
“ဘာလို့ သမီးကိုမှ ဒီလိုလုပ်နေရတာလဲ”
ငါအော်မေးလိုက်တယ်
သူမ ပြန်မဖြေပဲ ထိုင်နေရင်းကနေငါ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်
သူမကတော့ ရူးနေပြီပဲ
ငါးမိနစ်လောက်ကြာပြီးတော့မှပြန်ဖြေတယ်
“ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းကကိုယ့်အပိုင်မို့လို့လေ”
ဘာမှမဟုတ်တဲ့အကြောင်းကိုပြောနေသလိုမျိုးဖြေပြီး ငါ့ဆီထလျှောက်လာတယ်
“ဘာလို့ အဲ့လိုပြောတာလဲ" လို့ အသံကိုငြိမ်အောင်ထားပြီး မေးလိုက်တယ်
“ဘာကိုပြောတာလဲ ကောင်မလေးရဲ့”
မျက်ခုံးလေးကိုပင့်ပြီး မေးလိုက်တယ် ငါဘာပြောလဲ သိနေရဲ့သားနဲ့ကိုလေ
ငါမပြောနိုင်ဘူး ငါထပ်မပြောနိုင်ဘူး တခါဆိုတော်ပြီပေါ့
“မင်းသေချာမမေးရင် ကိုယ်ဘယ်လိုဖြေရမလဲ သေချာမေးမှပေါ့”
“သ သမီး မပြောနိုင်ဘူး"
သူမခုတော့ ငါ့ရှေ့တည့်တည့်မှာရပ်နေခဲ့ပြီ
ငါဒီနေရာကနေထွက်သွားရမယ်
မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပေမယ့် သူမရဲ့လက်က ငါ့ပုခုံးကနေဖိထားပြီး ပြန်ထိုင်ခိုင်းတယ်
“ကျေး ကျေးဇူးပြုပြီး သမီးသွားလို့ရမလား"
“မရဘူး မင်းမေးနေတဲ့မေးခွန်းကို သေချာပြင်ပြီး မမေးသရွေ့ မင်းသွားခွင့်မရှိဘူး"
“No!!!!”
သူမလက်ကလျင်လျင်မြန်မြန်နဲ့ ငါ့ဆံပင်တွေကို စုဆွဲလိုက်တယ်
“အ..”
ဆံပင်ကနေဆွဲပြီး ခုံပေါ်ကနေ ထခိုင်းလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ခိုင်းတယ်
လက်ကိုမြှောက်ပြီး သူမကို တားဖို့ကြိုးစားပေမယ့်
“မင်းပါးစပ်ကနေ ကိုယ့်ကို No ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုပြောပိုင်ခွင့်မရှိဘူး"
လုံးဝဒေါသထွက်နေတဲ့အသံနဲ့ အော်ပြောတယ်
အဲ့အချိန်အတောအတွင်း ဆံပင်ကိုဆွဲထားတဲ့လက်ကလည်း ပိုတင်းလာတယ်
နာလွန်းလို့ ငြီးသံတောင် ထွက်လာမိတယ်
“ကျေး ကျေး ကျေးဇူး ကျေးဇူးပြုပြီး သ သမီး တောင်း တောင်းပန်ပါတယ်”
နာကျင်မှုက ဦးရေပြားကနေ လည်ပင်းထိပါရောက်နေပြီ
မျက်ရည်တွေလည်း ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျနေပေမယ့် သူမလက်ကတော့ တစ်လက်မတောင်ရွေ့မသွားဘူး
“ဆရာမ သမီးတောင်းပန်ပါတယ် နောက်တစ်ခါ ဘယ်တော့မှထပ်မပြောတော့ပါဘူး
ကျေးဇူးပြုပြီးဆံပင်ကိုလွှတ်ပေးပါ”
“အမိန့်ပေးတာကို ကိုယ်ပဲလုပ်မယ် မင်းမှာအခွင့်အရေးမရှိဘူး နားလည်လား”
ဆံပင်ဆွဲထားတာကို နောက်လှန်ဆွဲပြီး သူမကိုကြည့်ခိုင်းတယ်
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong”
အခုခေါင်းကတော့ သေအောင်ကျိန်းနေပေမယ့် မျက်ရည်ကတော့ တိတ်သွားပြီ
“နောက်ဆို ကိုယ်စကားကိုမနာခံရင် မင်းကိုထပ်ခွင့်လွှတ်နေမှာ မဟုတ်ဘူး
မင်းကို ကိုယ်ပိုင်တယ်”
သူမတည့်တည့်ကြည့်ပြီး ငြင်ငြင်သာသာနဲ့ တိုးတိုးလေးပြောတဲ့ပုံက ကြက်သီးမွှေးညှင်းတောင်ထသွားတယ်
သူမရူးနေတာ သေချာတာပဲ
ဘယ်လိုတောင် ငါ့ကို သူပိုင်တယ်လို့ တွေးရဲရတာလဲ
ငါကလူတစ်ယောက်လေ အရာ၀တ္ထုတစ်ခုမှ မဟုတ်တာ.....
“ဒါကို လိုက်ပြောစမ်း
ကျွန်မကို Miss Armstrong ပိုင်တယ်
ကျွန်မသူ့ကို ခစားပြီး အမြဲတမ်း သူမဘာပြောပြော သူမပေးသမျှအမိန့်တွေကို လိုက်နာမယ်”
သူမပြောလိုက်ပေမယ့် ငါနည်းနည်းလေးမှ မလှုပ်တာနဲ့ ဆံပင်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို တင်းလိုက်ပြီး နောက်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်တယ်
ခေါင်းနဲ့ လည်ပင်းဆိုတာ နာလိုက်တာမှ..
“အခုပြောနော် ကလေးမလေး ကိုယ်နောက်တခေါက်ထပ်ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး”
သူမအသံက အရမ်းလွှမ်းမိုးမှုရှိတာပဲ
သူမနောက်ကလိုက်ပြောရုံကလွဲပြီး ရွေးချယ်စရာမရှိတာကြောင့် ငါလိုက်ပြောလိုက်တယ်
“Mi Miss Armstrong က သမီးကို ပိုင် ပိုင်တယ်
သမီး ဆရာမကို ခစားပြီး ဆရာမပြောသမျှအမိန့်တိုင်းကို လိုက်နာမယ်”
စကားဆုံးတာနဲ့ ဆံပင်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်
ငါကြမ်းပြင်ပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ်ပြုတ်ကျသွားပြီး စငိုတော့တာပဲ
သူမလှည့်ထွက်သွားပြီး သူမခုံပေါ်မှာ ပြန်သွားထိုင်တာကို ငါကြားလိုက်တယ်
ငါလုံးဝမလှုပ်ပဲ ငြိမ်ပြီး ငိုနေလိုက်တာ ငါးမိနစ်လောက်ကြာသွားတော့ တိတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်တွေကိုသုတ်လိုက်တယ်
“မင်းရဲ့ နေ့လည်စာကို ဒီနေ့ဒီမှာပဲစားရမယ်
နေ့လည်စာစားချိန် မိနစ် ၂၀ ကျန်သေးတယ်
မင်းရဲ့နေ့လည်စာတွေကို ယူပြီး ကိုယ့်ဘေးကကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လာထိုင်”
သူထိုင်စေချင်တဲ့ နေရာကို လက်ညိုးထိုးညွှန်ပြ အမိန့်ပေးပြီးတာနဲ့ အလုပ်ပြန်လုပ်သွားတယ်
ငါမြန်မြန်ပဲ သူပြောသလိုလုပ်လိုက်တယ်
စိတ်ထဲဗလာကြီးနဲ့ နေ့လည်စာစားလိုက်တာ ဘာအရသာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး
နေ့လည်စာစားချိန်မတိုင်ခင် ငါးမိနစ်အလိုမှာ ငါစားလို့ပြီးသွားတယ်
ဒီကနေထွက်သွားချင်တာကလွဲပြီး တခြားဘာမှ မတွေးမိတော့ဘူး
သူမက တစ်ရှူးဘူးကိုယူပြီး ငါ့ရင်ခွင်ထဲကို ပစ်ချလိုက်တယ်
“မင်းကိုယ်မင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်”
စကားကြမ်းကြမ်းနဲ့ အမိန့်ပေးတယ်
ငါထပ်ပြီး ဘာမှမပြောတော့ပဲ သူပြောသမျှနာခံလိုက်တယ်
မျက်နှာကိုသေချာသုတ်လိုက်ပြီး နှပ်တွေဘာတွေသေချာညှစ်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ ဆံပင်ကိုပြင်လိုက်တယ်
သူမကြောင့် ရထားတဲ့ နာကျင်မှုတွေကြောင့် ငြီးတောင်ငြီးမိသွားတယ်
“ပြီးပါပြီ Miss Armstrong”
သူမငါ့ကို သွားခွင့်ပေးဖို့မျှော်လင့်ရင်း ပြီးသွားတာကို အသိပေးလိုက်တယ်
ငါ့ကို ငုံ့တော့ကြည့်တယ် ဘာမှတော့မပြောဘူး
သူမကို တစ်ရှူးဘူးကို ပြန်ပေးလိုက်တော့ လက်ခံပြီး နေရာတကျပြန်ထားလိုက်တယ်
ပြီးတော့ sticky noteစာရွက်လေးယူပြီး တခုခုချရေးပြီး ကမ်းပေးတယ်
“ဒါကို Mr Dickson ကိုပေးလိုက်”
ငါမြန်မြန်ပဲဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်
“”သို့ Mr Dickson
ကျွန်မ Amelia ကို ၂နာရီ၄၀ လောက်ကျရင် ကျွန်မအခန်းထဲမှာတွေ့ချင်လို့ပါ
ကျေးဇူးပြုပြီး အဲ့အချိန်မှာ သူမကို ခွင့်ပြုပေးလိုက်ပါ””
ငါသူမလက်ထဲက စာသင်ချိန်တချိန်လုံး မလွတ်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာသိလိုက်ရတော့ နှလုံးတောင်ရပ်သွားမလိုပဲ
“အမြဲတမ်းလိုပဲ ဒီအခန်းထဲမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စကို ဒီအခန်းထဲမှာပဲထားပါ
မင်းပြန်လာတဲ့အခါ မင်းဘာတွေလိုအပ်နေလဲဆိုတာ ဆွေးနွေးကြတာပေါ့”
ခေါင်းညိတ်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်
“ပါးစပ်ကဖြေ ကလေးမ”
လက်မောင်းကို လမ်းဆွဲရင်းပြောတယ်
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong”
“မင်းကိုယ့်အပေါ်ကို အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြန်အော်တဲ့အတွက်လည်း အပြစ်ပေးခံရမယ်
အဲ့ဒါကို စိတ်ထဲမှာသေချာမှတ်ထားပြီး နောက်တခါကိုယ်နဲ့မတွေ့ခင်အထိ ဂရုတစိုက်နဲ့နေပါ”
သတိပေးတဲ့အသံနဲ့ပြောတယ်
“ဟုတ်ကဲ့ပါ Miss Armstrong အခုသွားလို့ရပြီလားရှင့်"
ဘာမှပြန်မဖြေပဲ တံခါးဆီကို လျှောက်သွားပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်တယ်
ဆွဲထားတဲ့လက်ကိုတော့ မလွှတ်ပေးသေးဘူးပဲ
“အင်း မင်းအခုသွားလို့ရပြီ”
နောက်ဆုံးတော့ ခွင့်ပြုခဲ့ပါပြီ
“ဪ တခုပြောဖို့ကျန်နေတာပဲ မင်းရဲ့ roll-up ကို ကိုယ့်ကိုပေးခဲ့”
လူယုတ်မာအပြုံးကြီးနဲ့ပြောတယ်
ငါအံ့သြသွားတာ မေးရိုးတောင်ပြုတ်ကျမတတ်ပဲ
ငါဘယ်ကနေမှကို မလွတ်နိုင်ဘူးပဲ
အိတ်ကပ်ထဲကနေ ထုတ်လိုက်ပြီး သူမကိုပေးလိုက်တယ်
မယူပဲ လက်ကောက်ဝတ်ကိုပဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆွဲလိုက်တယ်
“နောက်တခါ ဒီလိုမျိုးထပ်မမိစေနဲ့
ဒါတွေက ကျန်းမာရေးအတွက်မသင့်လျော်သလို မစားသင့်တဲ့အစားအသောက်စာရင်းထဲမှာဆို ထိပ်ဆုံးကပဲ”
ပြောရင်းနဲ့ လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အပြင်ကိုမြင်ရအောင်ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်
တစ်စက္ကန့်တောင်တွေဝေမနေပဲ ငါပြေးထွက်လိုက်တယ်
ထမင်းစားချိန်ပြီးသွားကြောင်း ခေါင်းလောင်းမြည်လာတယ်
Locker ဆီကိုပြေးသွားလိုက်တယ် အဲ့နားမှာ စိတ်မကြည်မသာဖြစ်နေတဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်
အခုချိန်လိုချင်တာကတော့ အိမ်ပြန်ပြီး ခုတင်ပေါ်မှာ မလှုပ်မယှက်ကွေးနေချင်တော့တယ်
“ထမင်းစားချိန်တချိန်လုံး နင်ဘယ်မှာသွားသေနေလဲ Amelia”
ငါဘာပြောရမလဲ အမှန်အတိုင်းလည်းပြောလို့မရပြန်ဘူး
“Amelia နင်ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ငါတို့ကို ပြောပြစမ်းပါဦး"
“ငါတောင်းပန်ပါတယ် ငါ Miss Armstrong နဲ့ ပြဿနာလေးတက်သွားလို့ သူကငါ့ကို ထမင်းစားချိန်မှာ ရုံးခန်းထဲမှာ ထိန်းသိမ်းထားတယ် ငါနင်တို့ကို မပြောပြဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး
ဒါပေမယ့် သူကငါ့ဖုန်းကိုလည်းယူထားတယ်လေ
အ့တာကြောင့်ငါနင်တို့ကို အကြောင်းကြားဖို့ နည်းလမ်းမရှိလို့ပါ”
ဟိုကြောက်လန့်စရာ အဖြစ်အပျက်တွေကိုဖယ်လိုက်ရင် ဒါအကုန်အမှန်တရားတွေပဲလေ
“Ohh S**t Amelia နင်အမြဲတမ်းပြဿနာတက်နေလို့မရဘူးလေ”
“ငါသိတယ် ငါလည်းကြိုးစားနေတာပဲ ဒါပေမယ့် အခု သူနဲ့က ငါပိုကြိုးစားလေ ပိုပြီးဒုက္ခရောက်လေဖြစ်နေတာပဲ”
အ့တာတော့အမှန်ပဲ ငါဘာပြဿနာမှကို မလိုချင်တော့တာ....
ဒါပေမယ့် သူမမှာ အမြဲတမ်းထူဆန်းတဲ့ စည်းကမ်းတွေနဲ့ လိုအပ်ချက်တွေရှိနေတာပဲ
ဘာလို့လဲကို နားမလည်နိုင်တော့ဘူး...
“ဆောရီး ငါတို့နင့်ကို စိတ်တိုမိသွားတယ် ဒါပေမယ့် ငါတို့ကနင်အရင်တုန်းကလိုပုံစံပြန်ဖြစ်သွားမှာကို စိတ်ပူနေကြတာပါ”
“ငါသိတယ် ပြီးတော့ နင်တို့အဲ့လိုတွေးမိအောင်လုပ်မိလို့လည်း ငါတောင်းပန်ပါတယ်
နောက်တခါ ငါ့အတွေးတွေချော်ပြီး မဟုတ်တာတွေ စတွေးမိတာနဲ့ နင်တို့ကို ပြောပါ့မယ်ဟာနော် ငါကတိပေးတယ်”
ဝမ်းနည်းနည်းနဲ့ပြောလိုက်တယ် ဘာလို့လဲဆိုတော့ အရင်တုန်းကလည်း ငါခံစားချက်တွေအရမ်းဆိုးဝါးလာတိုင်း ငါ့ကိုယ်ငါဆီကနေရော သူတို့ဆီကပါ ထွက်ပြေးမိတယ်လေ
“အင်းပါ နင်အခုပိုအဆင်ပြေလာပြီပဲ တော်ပြီပေါ့ ခုတော့ ငါတို့အတန်းသွားတက်ရမယ်”
“ဪ အေး ဟုတ်တယ် ပြီးတော့ Miss Armstrong အမိန့်နဲ့ငါအတန်းထဲကနေ စောစောပြန်ထွက်ပြီး သူ့ဆီသွားရမယ်”
“ဟမ်”
သူတို့ကို ပြန်မဖြေနေတော့ပဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး စာရွက်ကို Mr Dikson ကိုပေးလိုက်တယ်
သူဖတ်ကြည့်ပြီးတော့
“အင်း”
ပျင်းဖို့ကောင်းတဲ့အချိန်ကာလကို ကျော်လွန်ပြီးတဲ့နောက်.....
Mr Dikson က Miss Armstrong ကိုကြောက်နေတာများလားပဲ ဘာလို့ဆို ငါးမိနစ်လောက်အလိုတည်းက
“Amelia သွားလို့ရပြီနော် မဟုတ်ရင် မင်းမြန်မြန်သွားနေရဦးမယ်”
ငါထွက်လာလိုက်တယ်
တံခါးအပြင်ကို ရောက်တော့ ၃မိနစ်လောက်လိုနေသေးတယ်
တံခါးလည်းမခေါက်ချင်သေးဘူး ဝင်လည်းမဝင်ချင်ဘူး
ဒါပေမယ့်လည်း....
ငါမခေါက်ခင်မှာပဲ တံခါးကပွင့်လာတယ်
“မင်းအဲ့မှာ အရူးတယောက်လိုတနေကုန်ရပ်နေမှာလား အထဲဝင်လာမှာလား”
ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပဲမေးချလိုက်တယ်
ငါတိုးတိုးလေးရေရွတ်ရတာပေါ့
“တောင်းပန်ပါတယ်”
ပြောပြီးမြန်မြန်ဝင်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ ထိုင်နေကျနေရာမှာ သွားထိုင်လိုက်တယ်
တံခါးပိတ်သံနဲ့ lock ချလိုက်သံကြားလိုက်ရတယ်
အခုတော့ ငါသော့ခတ်ထားတဲ့ငရဲထဲကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ အခွင့်အရေး မရှိတော့ဘူးပဲ.......
Coming Episode ရဲ့ review အတိုလေးထည့်ရေးချင်ပေမယ့် မဖတ်ရသေးဘူးအေ ပျင်းတယ်
Comments
Post a Comment