အစေအပါး

 အစေအပါး(1)

=========

ခမ်းနားလှပသောသုံးထပ်တိုက်အိမ်ကြီး၏ လှေခါးထစ်များကိုတစ်ထစ်ချင်းနင်းဖြ.တ်ကာ သခင်မ စက်တော်ရာအခန်းသို့လှမ်းလာခဲ့သည်... ဒီညအဖို့ ကျွန်ကလေး အခစားဝင်ရအုံးမှာပေါ့... စေ့ရုံစေ့ထားသော ကျွန်းတခါးကြီးကို အသာလှစ်ဟ၍ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကို အသာယာပြန်ပိတ်ကာ လော့ခ်ချထားလိုက်၏.. တခန်းလုံးအပြည့်ခင်းထားသော.. မွေးပွကော်ဇော်ကြီးထက် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ...လေးဖက်ထောက်လျက် သခင်မစံမြန်းရာ ကျွန်းထိုင်ခုံဆီသို့ လာခဲ့၏... 

" ဒီနေ့နောက်ကျတယ်... နင်မှာ အပြစ်ရှိသလား... မရှိဘူးလား..."

သာယာချိုမြ၍ ကြည်လင်ပြတ်သားသော အသံသည် သူ့ရင်ကိုသံဆူးကြိုးပေါင်းများစွာဖြင့်တုတ်နှောင်လိုက်သည့်အလား.. သူ့စိတ်ကို ဟိုး...ချောက်ကမ်းပါးနက်သို့ တွန်းချလိုက်သည့်အလား... အေးစိမ့်ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာကောင်းလွန်း၍ တုတ်တုတ်မျမလှုပ်ရဲအောင် ပြားပြားဝတ် ခစားမိစေ၏။

အစေအပါး 1-1

==========

ကနုတ်ပန်းတန်ဆာဆင်ထားသည့်ကျွန်းကုလားထိုင်ကြီးပေါ်ဝယ် ခတ်ပါးပါးအဖြူရောင်ဂါဝန်လေး ဝတ်ဆင်ထားသည့်မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်ထိုင်နေ၏။ သူမလက်ထဲမှာ... အနီရောင်ကြာပွတ်တစ်ချောင်း...

ခွေးကျွန်လေးမှာတော့... သခင်မရှေ့ရောက်သည်အထိ မျက်လွာကိုပင့်မကြည့်သေး.. အမိန့်မှမရသေးဘဲလေ... ကျွန်တစ်ယောက်မို့ အမ်ိန့်မရဘဲ ခြေတော်ကိုမှ မော်ဖူးခွင့်မရ... ပြားပြားဝတ် ငုံ့ထားသောခေါင်းထက် ဖိနှိပ်ချခံ၍ ကြ.မ်းပြင်နှင့်မျက်နှာထိခတ်မိလေ၏။

ဖြူဖွေးနုဖတ်သည့် ခြေထောက်တစ်ဖက်က သူ့ခေါင်းထက်ဖိနှိပ်ထား၏။ 

" ဟဲ့... နင့်$ပြစ်နင်သိလား... ခွေးစုတ်ခွေးနာ... ပြောလေ "

" ဟို.. ဟို အိမ်..အ..အလုပ်တွေ..မပြီး..."

" တော်စမ်း... "

အော်ငေါက်သံနှင့်အတူ ခြေကို ထပ်မံဖိနှိပ်လိုက်ခြင်းကြောင့် မျက်နှာနှင့်ကြ.မ်းပြင်ပိုမိုဖိကပ်မိ၏။ 

" ငါ့ကို..ပြန်ခံပြောရဲတယ်ပေါ့လေ "

" မ..မ..ဟုတ်... " 

ခေါင်းပေါ်မှတဆင့် မျက်နှာပေါ်သို့သက်ရောက်လာသည့် ခြေဖဝါး... သူမျက်နှာကိုစောင်းကာ ပါးပြင်ကိုအလိုက်သင့်ထိုးပေးလိုက်၏။

" ဖြန်း... "

" ဒုတ် "

အပေါ်မှ ရိုက်ချလိုက်သဖြင့် ပါးပြင်တစ်ခုလုံးစပ်ဖြင်းသွားသလို နားထင်နဲ့ကြမ်းပြင်ဆောင့်မိလေ၏.. ကော်ဇောရှိလို့သာတော်တော့.. မဟုတ်ရင်တွေးတောင်မတွေးရဲ... 

သခင်မသည်.. ခြေဖဝါးဖြင့် ပါးရိုက်ရာတွင်အလွန်တော်ပေစွ။ ကျသွားသောခေါင်းကိုအချိန်မီပြန်မတ်ပေးလိုက်၏။ 

" အပြစ်ကိုဝန်မခံဘဲ.. အထွန့်တက်ချင်တဲ့ကောင်... "

" ဖြန်း..ဖြန်းး.ဖြန်း..."

အဆက်မပြတ်ကျရောက်လာသ​ော ရိုက်ချက်များကမျက်လုံးထဲ ပြာဝေတဲ့ထိ... ပြင်းထန်၏။ ဘယ်နှချက်မှမသိတော့... 

သူမအော်ရဲ... အော်လျင်အပြစ်နှစ်ဆတိုးတော့မည်။ သခင်မက..ရိုက်လျင်အော်တာမကြိုက်.. မချိမဆန့် အံကြိတ်တင်းခံနေခိုင်း၏။ ပါးတစ်ဖက်ထဲကိုဖိရိုက်နေသဖြင့် နီရဲရောင်ကိုင်းလာ၏။ နခမ်းပေါက်သွားပြီထင်.. ပါးစပ်ထဲမှာသွေးညှီနံ့ကိုရသည်... သခင်မအားရသည်ထိရိုက်ပါစေလေ... သခင်စိတ်မကြည်တာ သူသိ၏။ ခါတိုင်းဆို "နာတယ် သခင်မ" ဟုဆိုလျင် ရပ်လိုက်ပြီး တမျိုးပြောင်းလိုက်စမြဲ... ခုတော့.. ဆက်တိုက် ဖိတွယ်နေတော့၏။

သခင်မလေးက မကျေနပ်ချက်များကို 

စိတ်ရှိတိုင်းဖွင့်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ သတိကပ်လာ၍ကြည့်လိုက်တော့... သူ့ခြေရင်းက ခွေးကျွန်ခမျာ... မျက်နှာတခြမ်း ရောင်ယမ်းနေပြီ။ သူမမှာ သတိကပ်လာရုံရှိသေးတာ...ဒေါသကမပြေသေး...

ဆပ်ခနဲ မတ်တပ်ရပ်ကာ..

" ငါ့ခြေထောက်ကို ရှိခိုးစမ်း "

" သ.ခင်.မ ဖုရား..ခြေတော်ကို.. ဦးခိုက်ပါ..တယ်... "

နာကျင်သည့်ကြားမှ အားယူပြောသည့်အသံက သူမ၏နားထဲ ချိုမြိန်လိုက်လေခြင်း... နင်က ဒီအိမ်ကြီးမှာ မွေးဖွားလာကတည်းက ငါ့ကျွန်ဖြ.စ်ဖို့ သတ်မှတ်ပြီးသား.. နင့်ကိုငါပိုင်တယ်..လင်းမြတ်.. နင်က ငါစေလိုရာစေဖို့ အသုံးလိုရာခိုင်းဖို့ အရုပ်တစ်ခုဘဲ.. 

#မင်းသခင်

အေစအပါး 1-2

=========

" ရွမ်း "

သခင်မလက်မှ ကြာပွတ်တချက်ရမ်းလိုက်လျင်.. ခွေးကျွန်လေးလင်းမြတ်ခမျာ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်များကိုပမြန်ချွတ်နေရှာ၏။  

ဝင်းမွတ်နေသောအသားရေက ကျစ်လစ်၍ယောကျာ်းပီသသော ခန္ဒာကိုယ်ကိုဖုံးအုပ်ထား၏။ ကြွက်သားအဖုဖုတို့က သူနေရာနဲ့သူ အချိုးစားကျကာ အမြောင်းမြောင်းထနေသည်မှာ ကြည့်လိုကောင်းလှသည်။ အရပ် ၅ပေ၁၁ရှိသော လင်းမြတ်သည် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးစားသာမက မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း နှာတံပေါ်ပြီး ပိရိ ေ သ သ တ် သောနခမ်းများဖြင့် လေးထောင့်ဆန်ဆန်မေးရိုးများကိုပိုင်ဆိုင်၍ ချောမောခန့်ညားသူဖြစ်၏။ 

သို့ရာတွင် သူ့ခန္ဒာကိုယ် အနှံ့ဝယ် လောလောလတ်ရိုက်နှက်ထားသော ဒဏ်ရာများအပြင် အမာရွတ်ဟောင်းများရှိနေ၏။ ကျောပြင် ရင်အုပ် ပေါင် တင်ပါး လူမမြင်နိုင်သောနေရာအနှံ... ယုတ်ယွအဆုံး သူ့ဆီးခုံထက်မှာ မနေ့ကမှ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဖယောင်းစက်ချခံထားရသော အနီပြင်ကြီးက ရှိနေသေး၏။ 

" ရွမ်း "

" နင့်မှာ အပြစ်ရှိသလား "

" ရှိ..ရှိပါတယ်.. သခင်မ "

ဒုတိယအကြိမ် ကျာပွတ်သံက ကိုယ်ကိုတည့်မတ်ထားရန်သတိပေးခြင်းဖြစ်သောကြောင့်... ဒူးထောက်ကာ ကိုယ်ကိုမတ်ထားလိုက်၏။ မျက်လွာချကာ ကျောပေါ်ကျလာမည့် ရိုက်ချက်ကိုစောင့်နေမိသည်။ 

" နင်.. ဘာလို့နောက်ကျနေတာလဲ "

" ဟို... ဘကြီးပု နေမကောင်းလို့ သခင်ကြီးကားကို ရေဆေးပေးနေရလို့ပါ... ပြီးတော့.. ဟို...ဟို "

" ဘာ တ.ဟို..ဟို လုပ်နေတာလဲ မှန်မှန်ဖြေစမ်း "

" ခွေးကျွန်..သခင်မကို မလိမ်ဝံ့ပါဘူး... မမလေးက စာမေးနေလို့ပါ "

" ဘာ..."

" နင်က ဒင်း.. အတွက် ငါ့ဆီလာတာ နောက်ကျတယ်ပေါ့လေ..  နင်.. နင် က " 

ကေသရီမျက်ဝန်းဝယ် ဒေါသအရိပ်ငွေ့များက မီးတောက်များသဖွယ် လင်းမြတ် တကိုယ်လုံး ပြာကျတော့မတတ်ပင်... 

" ရွမ်း... ရွမ်း... ရွမ်း... ရွမ်း..."

" အာ့ကောင်မက ငါ့ထက်အရေးကြီးနေလား "

" မ..မ..ဟုတ်ပါ..ဘူးး. သ ခင်..မ..က. ခွေး..လေး.. အ.တွက် အ..ရေး..ပါ..ဆုံးပါ.. ခွင့်..လွပ်..ပါ.. တောင်း..ပန်ပါတယ်..နောက်..မဖြ.စ်စေ..ရ..ပါဘူး.. "

" ရွမ်း... ရွှမ်း... ရွှမ်း.. ရွှမ်း...."

ဇယ်ဆက်သလိုကျလာသော ရိုက်ချက်များကြောင့် လင်းမြတ် ကျောကော့သွားသည်။ ဒီနေ့ သူ့အတွက် ငရဲခန်းဆိုတာ သူကြိုသိပါသည်။ အရင်က ဒီလိုနေ့တွေဆို... သတိလစ်သည်အထိ ရိုက်ခံခဲ့ရဖူးတာဘဲ... ခုလဲ သူ့စိတ်ကို ကြိုတင်ပြင်ဆင်လာခဲ့ပြီးသားမို့.. တတ်နိုင်သလောက် အံကြိတ်ထားရင်း ကိုယ်ကိုပြန်ပြန်မတ် ထားပေးနေ၏။ ကျာပွတ်ရာအနီစင်းကြောင်းတွေက မြင်မကောင်း တချို့နေရာတွေက စုတ်ပြဲ ပြီး သွေးတွေစို့လာကြပြီ။ ရိုက်ချက်က တိကျသည်။ လက်မောင်းရင်းအောက်မရောက် ပခုံးထက်မှ ရင်ဘတ်နဲ့ ကျောပြင် ကိုလိပ်ဆွဲသွားသော ကျာပွတ်သွားက သူ့အရေပြားကို ဝါးမျိုနေ၏။ 

အဲဒီနာကျင်မှုတွေကို သူနှစ်သက်၏။ အထူးသဖြင့် သခင်မကေသရီပေးသော နာကျင်မှုတွေကို မြိန်ရေယှက်ရေ စားသုံးရခြင်းကို သူနှစ်သက်ပါသည်။

ရိုက်လို့အတော်လေးအားရမှ ကေသရီ ကျာပွတ်ကို စာပွဲပေါ်ပစ်တင်ကာ ထိုင်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်၏။ မရပ်လို့လဲ မရတော့.. ဒီထက်ပိုရိုက်နေရင် လင်းမြတ် လဲကျတော့မည်။ ကေသရီက ကျာပွတ်ဖြင့်ရိုက်ခဲ၏။ ခါတိုင်း ကြိမ်လုံးအသေးစားဖြင့် ရေစွတ်ရိုက်တာမျိုးလောက်ဘဲလုပ်နေကျ.. သူမစိတ်မကြည်သောနေ့မျိုး.. မှသာ ကျာပွတ်ကိုသုံး၏။ 

အားတင်းကာ တည့်မတ်ထားသည့်တိုင် ရှေ့သို့ယိုင်လာသော လင်းမြတ်ကို ခြေဖြင့် ကေသရီလှမ်းထောက်လိုက်၏။ ချက်ချင်းပင် ဖြူစင်ဝင်းမွတ်နေသော ခြေထောက်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တယုတယစုတ်ကိုင်ကာ နမ်းရှုံ့လိုက်ရင်း

" သခင်မ... စိတ် ဆိုး နေသးလေား.. စိတ်ပြေတဲ့ထိ ခွေးကျွန်ကိုရိုက်လို့ရပါတယ်... "

" နင့်တကိုယ်လုံး အရေခွံကွာကျတောင် ငါစိတ်ကပြေမှာမဟုတ်ဘူး.. "

ခွေးလေးကတော့ လက်ထဲမှ ခြေဖမို့လေးကို တရွတ်ရွတ်နမ်းရှိုက်ရင်း မျက်နှာ နှာခေါင်း နခမ်းဖြင့် ပွတ်သတ်နေ၏။ 

" ခွေးလေး... ဘာလုပ်ပေးရမလဲ... သခင်မစိတ်ပျော်အောင်လို့... ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဟင် "

ဒီလောက်နဲ့ရပ်သွားမှာ မဟုတ်မှန်း သိထားသူမို့ အလိုက်တသိ မေးနေမိ၏။ မေးနေရင်းမှ ခြေသည်းနီနီတင်ထားသည့် ခြေချောင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စတင်စုတ်လေ၏။ 

" ခွေးကောင်... သတောင်းစား... နင် ခြေစုတ်ရတာ အာ့လောက်ကြိုက်လား... @$#% "

ခြေထောက်ကိုဆတ်ခနဲရုတ်လိုက်ကာ ညစ်ညမ်းစွာဆဲရေးလိုက်ရင် မျက်နှာကိုခြေဖဝါးလိုက်ကန်ကျောက်လိုက်၏။ အားအတော်သင့်ပါလေရာ လင်းမြတ်နောက်သို့ပက်လက်လဲကျသွားသည်။ 

" မထနဲ့ "

ကေသရီမှာ လင်းမြတ်အနားသို့ လှစ်ခနဲရောက်လာကာ ရင်ဘတ်ပေါ်ခြေထောက်တင်ထားလိုက်၏။ သူမလက်ထဲမှာ သစ်သားညှပ်ကလစ်များ...

လင်းမြတ် ရင်အုပ်တခုလုံးကို အလှဆင်ပေးထား၏။ နီရဲသောနို့သီးခေါင်းလေးများက သစ်သားညှပ်များကြားဝယ် သနားစရာ... 

ပက်လက်လှဲနေသော ခွေးကျွန်မျက်နှာကို ခြေနဲ့အားရပါးရ ပွတ်သတ်နေရင်း 

" ဒီခြေထောက်ကို နင်သိပ်ကြိုက်လား... ဟမ်... ရှုစမ်း နမ်းစမ်း... ဟမ်... ရော့.. "

" ခွေးကောင်... ကျွန်စုတ်... ထွီ... "

ပြောရင်းက မျက်နှာပေါ်ကို တံတွေးဖြင့်ထွေးချလိုက်၏။ တကယ်တော့ သူထွေးချင်တာ ဟိုကောင်မ မေမဒီရဲ့ မျက်နှာ... ဘီလူးခေါင်းကို မင်းသမီးမျက်နှာဖုံးစွတ်သည့်မိန်းမ... ဒင်းတို့သားအမိကို.. လက်စားမချေရသရွေ့ ငါမကျေဘူးးး..

 

 Like မများရင်ဆက်မတင်ဘူး..

#မင်းသခင်မ

အေစအပါး 1-3

=========

မျက်နှာထက်မှာ စိတ်ကြိုက်ပွတ်ချေရွေ့လျားနေသည့် နီထွေးထွေးခြေဖဝါးနုနုလေးအတွက် အလိုက်တသိမျက်နှာကိုမော့ပေးထားသည်။ ရင်ဘတ်အနှံတွယ်ကပ်ထားသော သစ်သားညှပ်ကလစ်များကြောင့် အနေခက်သောခံစားမှုများဖြ.စ်ပေါ်လာ၏။ မျက်နှာပေါ်မှခြေထောက်လေးကို ပို၍နမ်းချင်စုတ်ချင်ယက်ချင်နေမိသည်။ ခန္ဒာကိုယ်အနှံ့မှနာကျင်မှုများမှသည် ထူးဆန်းသောခံစားမှုများသို့ပြောင်းလဲလျက်ရှိသည်။ တဆစ်ဆစ်နာကျင်မှုများကြားမှ တရိတ်ရိတ်တက်လာသည့် နှစ်သက်ကျေနပ်မှု...

" အွန့် "

နို့သီးခေါင်းညှပ်ကလစ်ကိုဆွဲခါခံလိုက်ရသဖြင့် ထိန်းထားသည့်ကြားက ငြီးသံထွက်သွားသည်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်လုံးကို ကေသရီ..ပိုမိုအားထည့်ကာ ဆွဲခါပစ်လိုက်။

" သ..သခင်မ... "

" နင့်လက်ကိုနောက်ပစ်ထားစမ်း "

" ဟုတ်..ကဲ့ "

ခန္ဓာကိုယ်ပက်လက်အနေထားမှ ခြေဖဝါးကို ဆုတ်ကိုင်အံဆဲလက်တို့သည် တင်ပါးအောက်ထဲသို့ထိုးသွင်းခြင်းခံလိုက်ရ၏။ လင်းမြတ်မျက်လုံးများအမှောင်ကျသွား၏။ ကေသရီက သူ့မျက်လုံးများကိုဖုံးအုပ်လိုက်ခြင်းပင်... ထို့အတူ လည်ပင်းမှာ ခွေးလည်ပတ်တပ်ဆင်ပေး၏။ ထို့နောက် ထပ်မံ၍ ညှပ်ကလစ်လေးများကိုဆွဲဆွဲခါသည်။ ခွေးကျွန်ခမျာ ဆတ်ခနဲတွန့်တွန့်သွားပေမဲ့ ငြီးသံတော့ထွက်မလာတော့..

မေးရိုးများထောင်ထသည်ထိအံကြိတ်ကာ ခြေနှစ်ချောင်းကို လိမ်ကျစ်ထား၏။ ဖြူဝင်းသောမျက်နှာတစ်ခုလုံး ပန်းရောင်မှအနီရောင်ဖက်သန်းတော့မည်။

အားရတော့မှ မတ်တပ်ထရပ်ခါ... ခြေဖဝါးကို လင်းမြတ်မျက်နှာပေါ်ပြန်တင်လိုက်၏

အတွင်းခံတစ်ထည်သာရှိသောလင်းမြတ်ခန္ဒာကိုယ်က ကေသရီခြေဖဝါးနုနုအထိတွေ့အောက်မှာ မလူးသာမလွန့်သာ... 

" စုတ်စမ်း.. ငါ့ခြေချောင်းတွေကို... "

သခင်မအမိန့်ရသည်နှင့် ပါးစပ်နားတေ့လာသည့်ခြေချောင်းလေးများကို ခွေးလေး စတင်ယက်တော့သည်။ ခြေမ ခြေညိုး ခြေခလယ်....တချောင်းပြီးတချောင်း စုတ်ယူနမ်းရှိုက်နေ၏။

" ပြွတ်... ပြွတ်... ပြွတ်... "

ဘယ်ခြေ ပြီး ညာခြေ... ခံစားမှုအထိတွေ့ကြောင့် ကေသရီဒေါသအရှိန်လျော့ကျသွားသည်။ ခြေဖဝါးလေးကို နှာသီးလေးဖြင့်ထိုးကာ ကလူလိုက် လျာလေးဖြင့်ယက်လိုက်... ခွေးလေးက သခင်မစိတ်ပြေအောင်အစွမ်းကုန်လုပ်ပေးရှာ၏။ 

" ခွေးကောင်... ငါ့ခြေထောက်ကို ယက်ရတာကောင်းသလား..."

" ဟုတ်ကဲ့...ကောင်းပါတယ် "

" ငါခြေထောက်ကို စုတ်ရတာကောင်းလား.. ဟမ်"

" ဟုတ်ကဲ့...ကောင်းပါတယ်... အမြဲတမ်းစုတ်ပါ့မယ်.. ယက်ပါ့မယ် သခင်မ "

" ပြွတ်... ပြွတ်... ပြွတ်...ပြွတ်... ပြွတ်... ပြွတ်... " 

မေးတာကိုဖြေရင်း အဆက်မပြတ်စုတ်ယက်နေ၏။

ကေသရီက လင်းမြတ်မျက်လုံးကိုအုပ်ထား၍ မမြင်မစမ်းဖြင့် ကေသရီထိုးထည့်သမျကိုသာ လိုက်ယက်နေစုတ်နေရသည်။ ထို့ပြင်နှာခေါင်းပေါ်ရောက်လာသောခြေဖဝါးလေးကို နမ်းရှိုက်ပေး၏။ 

ရုတ်တရက် ကေသရီ ခြေဖဝါးကိုပြန်ရုပ်လိုက်ပြီး စက္ကန့်ပိုင်းမျရပ်နေလိုက်၏။

" သခင်မ "

ခွေးလေးက လေသံဖြင့် ဖွဖွခေါ်၏။ လည်ပင်းမှတင်းခနဲခံစားလိုက်ရသဖြင့် ခွေးလေး အလိုက်တသင့် ထထိုင်ကာသခင်မခေါ်ရာနောက် လေးဘက်ထောက်လိုက်ခဲ့ပြန်သည်။ 

ကေသရီ လည်ပတ်ကြိုးကိုဆွဲကာ ထိုင်ခုံရှိရာသို့လျောက်သွားပြီး ထိုင်ချရင်း 

" ရှေ့နဲနဲတိုးစမ်း... "

ခွေးလေးခမျာ ဆံပင်ကိုဆောင့်စွဲလိုက်သည့်အတိုင်း အလိုက်သင့်လေးဘက်ထောက်ပါသွား၏။ ဆံပင်ကိုတင်းသထက်တင်းအောင်စွဲရင်း

" နင်က ဘာလဲ "

" ကျွန်..ပါ... သခင်မကေသရီရဲ့ကျွန်ပါ "

" နောက်ရော..."

" ခွေး..ပါ.. သခင်မရဲ့ ခွေးတစ်ကောင်ပါ.."

" ဆက်ပြောလေ... နင့်ကို ဘာသင်ထားသလဲ "

ကျွန်လေး အမြန်မြန်စဉ်းစားနေရသည်။ ကေသရီစိတ်ဆိုးလျင် ပို၍အပြစ်ရှာကာ ရက်စက်လေသည်။

" သခင်မကို နေစဉ်အခစား ဝင်ရပါမယ်.. သခင်မကို နေ့စဉ်ဦးချကန်တော့ပါတယ်... ခွေးကျွန်ကို သခင်မ ပိုင်ပါတယ်... သခင်မခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပါ့မယ်... "

" ဖြန်း "

စကားဆုံးသည်နှင့် ကျန်သောပါးပြင်ထက်ကျရောက်လာသော ရိုက်ချက်... ခါတိုင်းလိုplayခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဒေါသဖြင့်ရိုက်ချလိုက်သဖြင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး လည်ထွက်သွား၏။ ခွေးလေး အမြန်ခေါင်းကိုပြန်မတ်သည်။ ဖြူဝင်းသောပါးပြင်မှာ လက်ငါးချောင်းရာထင်းခနဲ... 

" ဘယ်ချိန်အခစားဝင်ရမလဲ "

" ည၁၀နါရီပါ ဒီနေ့ နောက်ကျသွားပါတယ်... သခင်မ ခွင့်လွပ်ပေးပါ  နောက်မဖြ.စ်စေရပါဘူး ခွေးကျွန်တောင်းပန်ပါတယ် "

" ဘာ!!! .. နင်အရင်ကလဲ အာ့လို ခနခနတောင်းပန်တယ်.. ခနခနနောက်ကျတယ်.. ဘာ နောက်မဖြ.စ်စေရပါဘူးလဲ?.. အချိန်မတိကျတာ ငါဘယ်လောက်မုန်းလဲ?.. ငါက နင့်ကိုစောင့်နေရတယ်... တစ်နာရီလုံးလုံး နင့်ကိုထိုင်စောင့်နေရတယ်...နင့်စောက်ကျင့်ကိုဘယ်တော့ပြင်မှာလဲ? ဟမ်!!! "

" ဖြန်း... ဖြန်း... ဖြန်း... ဖြန်းး... "

" နင်က သခင်လား? ငါ့သခင်လား?  ဟမ်.. နင့်ကိုငါကပြန်စောင့်နေရတယ်... ကဲဟာ "

" ဖြန်းး ဖြန်း... ဖြန်းး....."

တခွန်းမေးလိုက်ပြောလိုက် တချက်ရိုက်လိုက်ဖြင့် ပြန်ဖြေချိန်မရ..

မနက်ဖြန်ကျောင်းသွားဖို့လမ်းမမြင်တော့မှန်း လင်းမြတ်သိလိုက်သည်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို သူ့ကို အမှောင်ခန်းထဲပိတ်ထားတော့မယ်ဆိုတာ... ကေသရီက ဒေါသတကြီးရိုက်နှက်ပြီးတိုင်း သူ့ကိုအမှောင်ခန်းထဲ ထည့်ပိတ်ထားလေ့ရှိသည်။ အစားစာ ရေ ဆေးဝါးပုံမှန်ပေးပေမဲ့ ထောင်သားတယောက်လို လက်ထိပ်ခြေထိပ်တွေခတ်ကာ လည်ပတ်ကို တိုင်တခုမှာချည်ထားတတ်၏။ အခန့်မသင့်လျင် ခွေးလှောင်အိမ်ထဲပါထည့်ပိတ်ခံရလေသည်။ အဲဒီအမှောင်ခန်းနံရံမှာတော့ နှိပ်စက်ဖို့ရာ ကိရိယာတန်ဆာပလာမျိုးစုံချိတ်ဆွဲထားသည့်အပြင် အခန်းထဲမှာလဲ ခွေးလှောင်အိမ်နှင့်bondage chairတွေလဲရှိသည်။ 

နုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးစတွေကိုမြင်မှ ကေသရီအရိုက်ရပ်သည်။ ဒေါသကိုထိန်းလေ တရိပ်ရိပ်တက်လာလေ... 

" တောက်.."

ကေသရီ တက်တစ်ချက်ခေါက်ကာ ဆံပင်စွဲထားသောလက်ကို ဆောင့်တွန်းလွပ်လိုက် ရှေ့သို့လည်ပတ်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်လုပ်နေသဖြင့် ခွေးကောင်မှာ လည်ပင်အစ်လာတော့သည်။ ကျာပွတ်ဒဏ်ရာတွေကလဲတဆစ်ဆစ်နာ... ပါးနှစ်ဖက်မှာလဲ ယောင်ယမ်းနာကျင်ကာ ခွေးလေးမှာ နားတွေပင်အူနေသည်။ 

" အ "

ထိန်းထားသည့်ကြားက ...

သွးပြီ... ငါတော့သေပြီ.. ဟု လင်းမြတ်တွေးမိသည်။ နောက်ထပ်ရိုက်ချက်ကို အမှောင်ထဲမှ ကြိုဆိုနေလိုက်၏။ 

ဒါပေမဲ့... တော်ရုံ မအော်ဖူးသော ခွေးလေးထံမှ အသံကြားရ၍ သခင်မသတိဝင်လာ၏။ နုခမ်းထောင့်မှာ စီးကျနေသော သွေးစတွေကို တစ်ရှုးဖြင့် အသာတို့ပေးလိုက်၏။

သွေးညှီနံ့ပါသော တံတွေးများကိုမြိုချလိုက်ပြီး သခင်မခြေရင်းတွင်ဝတ်တွားခယရန် အမှောင်ထုကြားထဲမှ လက်လွမ်းကာလိုက်စမ်း၏။ 

" သ.. သခင်မ.. စိတ်ကျေနပ်တဲ့ထိ ရိုက်ပါ အပြစ်ရှိပါတယ်.. ရိုက်ပါ သခင်မရယ်... "

ဒူးထောက် ခါးညွပ်လျက် မမြင်မစမ်းဖြင့် သူ့မ ခြေ ထောက်ဆီ လှမ်းလာသောလက်တွေထဲ ကေသရီ အလိုက်သင့်ကမ်းပေးလိုက်၏။  

သူ့ခြေထောက်ကို တယုတယပွတ်သတ်ရင် အမိန့်သံကိုနားစွန့်နေမှန်းကေသရီသိသည်။ 

" နမ်းလေ "

" ရွပ်.. ရွပ်... ပြွတ်.. ပြွတ်""

ခြေဖဝါးလေးမှ ခြေမဖိုးလေး ထိနမ်းရှိုက် ခြေကျင်ဝတ်ကလေး... 

" အပေါ်တက်လာ... "

ခြေသလုံးလေးကိုနှိပ်နယ်ရင်း တရွပ် ရွပ် နမ်းပြန်၏။ 

ကေသရီ ကျန်ခြေတဖက်ကို လင်းမြတ်ပခုံးပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဒါ... သခင်မပေးတဲ့ ခွင့်လွပ်ခြင်းဘဲ... တဖက်ပီးနောက်တဖက် နမ်းလိုက်စုတ်လိုက်ယက်လိုက်... လင်းမြတ် ခြေတဖက်ကို နမ်းပေးပြီးတိုင်း ပခုံးပေါ်ပြန်တင်ထား၏။ တဖြေးဖြေးချင်းအပေါ်သို့တက်လာရာ... ဒူးကျော်၍ပေါင်လည်သို့ရောက်လာ၏။ တကယ်ဆို သူဒီလောက်ရိုက်ခံထားရတာ ပါးစပ်ကမလှုပ်ချင်တော့အောင် နာကျင်နေ၏။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာပြောခွင့်မရှိ... သခင်မစိတ်အလိုတိုင်းသာ သူနေခွင့်ရှိပါသည်။

#မင်းသခင်မ