Posts

Showing posts from December, 2022

အိမ်စာ

 အိမ်စာ ++++++++ အချိန်ကား ၁၉၉၅ နှင့် ၂၀၀၀ ကြား။ အိမ်ကပြည့်စုံတဲ့လူတွေဆိုပေမယ့် TTC လည်းမထား၊ ဒဂုံ-၁ လည်းမထား ကျောင်းကောင်းကိုအတန်းကြီးမှပြောင်းပေမယ်ဆိုပြီး အိမ်နားကမူလတန်းကျောင်းမှာပဲကိုယ့်ကို သူငယ်တန်းတက်ခိုင်းတယ်။ အမေရော အဖေရောကစီးပွားရေးလုပ်ကြလို့ ကကြီး၊ခခွေးနဲ့ ABCD ကိုဆရာမခပ်ငယ်ငယ်တစ်ယောက် အိမ်ခေါ်သင်ပေထားလို့ သူငယ်တန်းမတက်ခင်ကတည်းကအကုန်ကျွမ်းတာပေါ့၊ ဆရာမကရိုက်လည်းမရိုက်၊ဆူလည်းမဆူ၊ မုန့်တွေကျွေး၊ထမင်းခွံ့ရင်းစာသင်ပေးတော့ ဆရာမဆိုတာကြောက်ရကောင်းမှန်းတောင်မသိခဲ့ပါဘူး၊မိဘကလည်း တစ်ဦးတည်းသောသားမို့ လက်ဖျားနဲ့တောင်မတို့ခဲ့ကြပါဘူး။ သူငယ်တန်းမတက်ခင် အမေကတော့ မှာရှာတယ်၊ ဆရာမစကားနားထောင်၊လိမ်လိမ်မာမာနေ၊ကျောင်းကဆရာမက အိမ်ကဆရာမလိုဟုတ်ချင်မှဟုတ်မှာ၊မလိမ္မာရင် ရိုက်ရင်ရိုက်မှာတဲ့၊ အမေကတော့ ကျောင်းအပ်ကတည်းက အတန်းပိုင်(တစ်ဦးတည်းအကုန်သင်)ကိုပါတိတ်တစ်ထည်လက်ဆောင်ပေးထားသတဲ့လေ။ သူငယ်တန်းစတက်ပါပြီ။ အိမ်နားက block တစ်ခုတည်းဆိုတော့ လမ်းလျှောက်ရင်ငါးမိနစ်၊ကားနဲ့ဆိုတစ်မိနစ်ပါပဲ၊ ပထမရက်မှာတော့ သူငယ်တန်းအတန်းပိုင် အသားဖြူဖြူ၊ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းကြီးက ပြုံးလို့ရွှင်လို့နဲ့ သိပ်သဘောကောင်းတဲ့ကိုယ်ပါပေါ့။ ...

နူးညံသော လက်တစ်စုံ

 နူးညံသော လက်တစ်စုံ           အပိုင်း 1        နွေးဦးကုန်ခါနီး ကာလတွေ က အရမ်းကို ပျင်းဖို့ကောင်းသောနေ့ရက်တွေလို့ တွေးရင် ပြတင်းပေါက်က ဇွတ်တိုး၀င်လာတဲ့ လေပူတွေကို နူတ်ခမ်းမဲ့ကာ ပြုံးလိုက်တယ်။ ချစ်သောမောင်က သူအလုပ်နဲ့သူရူပ်နေတော့  " ရှင်း "ရဲ့ တနေ့တာကို Facebook နဲ့ Wattpad နဲ့ ဖြတ်သန်းရပြန်ဦးမယ်။              ကျွန်မရဲ့နာမည်က ရှင်နှင်းစက်။ ရှင်း ဆိုတဲ့ နာမ်စာက ရှင်းရဲ့ အကိုတော် ‌ပေးခဲ့တဲ့နာမ်စားပေါ့။ ရှင်းက အားငယ်စိတ်ကြီးလွန်းအားကြီးတယ်။လင်းမာန်ပြည့် လို့ ခေါ်တဲ့ အကိုနဲ့ Online ပေါ်မှာ ခင်မင်ခွင့်ရခဲ့တယ်။  အကိုက ရှင်း မျက်ရည်လွယ်တာမကြိုက်။ရှင်းကလဲ ရှင်း တခုခုဆို မျက်ရည်ကျဖို့ပဲသိတဲ့သူ။ ချစ်သူနဲ့ စကားများရင်တောင်မျက်ရည်ကအရင်ကျတဲ့သူလေ။                         ရှင်း Wattpad တွေ ဖတ်ရင် BDSM ကို ရင်းနှီခွင့်ရခဲ့တာကြာပြီ။ မောင့် ကို ပြောပြတော့ မောင်သဘောမကျ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲနေချင်တယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် ရှင်း စိတ်မှာ အရမ်းအလွမ်းမိုးခံ ချငိစိတ...

အိမ်ဦးနတ်ဖုရားမ

 စာမရေးတာလဲကြာပြီဆိုတော့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်လောက်ရေးပါမယ်။  ဒီနေရာ ဒီဝရံတာ။ ဒါဟာ ငါ့ရဲ့နေရာ။ လာမကိုက်တဲ့ခြင်တွေကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဘဝဟာ ဒီလိုဖြစ်ဖို့ အကြောင်းဖန်လာတော့ ဒီလိုဘဲ ဖြစ်နေရဝောာ့မှာပေါ့။ ခြံကကျယ်ကျယ် အိမ်က ခြံအလယ်နားလောက်ထိ ဆောက်ထားတဲ့အိမ်မို့ လမ်းမပေါ်က သွားလာနေတဲ့ကားတွေက ဝရံတာက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ကျွန်ဝော့်ာကို မြင်နိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။ အသံကြားနေရတယ်။ ခြေသံသဲ့သဲ့ကြားနေရတယ်။ ဒီခြေသံက ကျွန်တော့်မဟေသီရဲ့ခြေသံဖြစ်ဖို့ အသေအချာပါဘဲ။  "ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေရဲ့လား" သူမရဲ့ အမေးက သနားလို့‌မေးတဲ့အမေးစကားနဲ့တူသလိုလိုရှိပေမယ့် ခက်ထန်ပြီး အရွှဲ့တိုက်မေးတဲ့ မေးခွန်းလေသံမျိုး။ သူမရှေ့‌မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမခြေထောက်ကိုဖက်ကာ တောင်းပန်မိတယ်။ အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ။ "မိန်းမ ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါကွာ" သူမက အသင့်ယူဆောင်လာတဲ့ တုတ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုရိုက်တယ်။ ကျွန်တော်မရှောင်မိပါဘူး။ သူမ ခြေထောက်ကို ဖက်ပြီးဘဲ ဆက်တောင်းပန်နေမိတယ်။ သူမက ကျွန်တော် ကျောပြင်ကို သူမယူလာတဲ့တုတ်နဲ့ မညှာမတာရိုက်တယ်။ အဆုံးသတ်မှာ တုတ်ကျိုးသွားတယ်။ ကျိုးသွားတဲ့တုတ်ကို ဘေးဘက်ကို သူမပစ်လိုက်တယ်။ တုတ်ပစ်လိုက်တဲ့ဒေါင့်မှာ အရင်ကြိုရောက...