ကဲ ရေးတော့ရေးလိုက်ပြန်ပြီ အဆုံးသတ်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပဲ တဖြည်းဖြည်း တရေးရေးပေါ့...
“ညို့စွမ်းအင် နွံ့မှ ရူန်း မထွက်နိုင်သူများ”
..... ....... .......... ........... .......... ........... .....
ထွန်းကျော် ။ အညာသား ဘူမိနဲ့ ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်အကိုင် မယ်မယ်ရရ ဘာမှမရှိ၊အညာက မိဘ ပို့သမျှနဲ့ ရန်ကုန်မှာ စိတ်လေနေတဲ့ ကောင်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဇိုးလိုလို သခိုးလိုလိုနဲ့ မဲတဲ့အသားရောင်ပေါ်မှာ မထင်တဲ့ တက်တူးတပြပြနဲ့ အသက်၃၂ နှစ်အရွယ် လူပေတစ်ယောက်။
ဆုရည်လင်း ။ အဖေကအိန္ဓိယနွယ်ဖွား သံရုံးကြီးတစ်ခုက သာမာန်ဝန်ထမ်း၊ အမေက တရုတ်သွေးပါတဲ့ ကျောင်းဆရာမကြီး၊ အဖေ အမေရဲ့ ကောင်းခြင်းတွေ လာစုနေတဲ့ နတ်သမီးလေးပေါ့။စီးပွါးရေးနဲ့ ကျောင်းပြီး ထားပြီး ဖုန်းဆိုင်ကြီး တစ်ခုရဲ့ အရောင်းဒုမန်နေဂျာ ရာထူးနဲ့ အလုပ်နေတဲ့ ခေတ်ဆန်တဲ့ အသက်၂၆ နှစ်အရွယ် တစ်ဦးတည်းသောသမီး မိန်းမချောလေး။
ဆုရည် နောက်ဆုံးနှစ်မှာ အဖေ ဆုံးတယ်၊ အဖေက သံရုံးဝန်ထမ်းဆိုတော့ မဆုံးခင်ထဲက လစာကောင်းတယ်၊ အနောက်တိုင်းသားအလုပ်ရှင်တွေရဲ့ စောင်မမူ့နဲ့ မြို့သစ် ထဲမှာ ခြံကျယ်ကျယ်လေးနဲ့ နှစ်ထပ်တိုက် လေးနဲ့ တော်တော် တောင့်တောင့်တင်းတင်း ပြည့်စုံခဲ့တယ်။ အဖေဆေးရုံစရိတ်က အစ သံရုံးက တာဝန်ယူ ဖြေရှင်းပြီး ကွယ်လွန်တော့လည်း နစ်နာစရိတ်တွေရခဲ့တဲ့အပြင် မိသားစုဝင် တသက်စာ ထောက်ပံကြေး ပင်စင် ပါ လစဉ်ရနေသေးတော့ အဖေမရှိတော့ပေမယ့် မိသားစု လုံးဝ လုံးဝကို ဟန်မပျက်တဲ့ အပြင် နစ်နာကြေးငွေတောင် ဘဏ်စာရင်းထဲ ထပ်ဖြည့်နိုင်ခဲ့တယ်။ မိသားစု ဆိုလို့ ဆုရည် အဖေနဲ့ အမေမှာ ဆွေးမျိုး များများမရှိကြဘူး။ အမေ့ညီမ အငယ် ဆုံးကို ဆုရည် မမွေးခင်ထဲက မွေးစားထားခဲ့တဲ့ ဆုရည်ရဲ့ တီလေးရယ် ဆုရည်ရယ် အဖေရယ် အမေရယ် အားလုံးပေါင်းမှ မိသားစုက လေးယောက်၊အခုတော့ ကျန်ရှိမိသားစု သုံးယောက်ပေါ့။တီလေးရဲ့ နာမည်က.....
နှင်းနှင်းနွယ်။ နှင်းနွယ်ငယ်ငယ်လေးထဲက မမကြီးနဲ့ ကိုကြီးက မွေးစားခဲ့တာ၊ညီမလေးလို သမီးလို အလိုလိုက် မျက်နှာငယ်စရာ တကွက်မှမရှိ၊ တူမလေးဆုရည်နဲ့က ရှစ်နှစ်ကျော် ကွာတယ် ၊ဆုရည်ကလည်း နှင်းနွယ်ကို အစ်မကြီးလို ချစ်တယ်၊ငယ်ငယ်ထဲက လက်ပေါ်မှာကြီးလာတော့ ဒုတိယ အမေဆိုလည်း မမှားဘူးပေါ့။ နှင်းနွယ်ဆယ်တန်းအောင်တော့ ဆုရည်လေးက နှစ်တန်းတက်တုန်း။နှင်းနွယ်လည်း စီးပွါးနဲ့ပဲဘွဲ့ရတယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ကိုယ်ပိုင်စာရင်းစစ် ကုမ္ပဏီလေး ထောင်ပြီး အလုပ်စလုပ်ခဲ့တာ အခုဆို နာမည်တောင် တော်တော်ရနေပေါ့။ ဆုရည်က တရုတ်သွေးပါတယ် ကပြားမလေးဆိုတော့ မျက်နှာလေးက ဘယ် အချိန် ကြည့်ကြည့်ကြည်ရှင်းပြီး ကျက်သရေအပြည့်။ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ မင်ကြီးကြိုက်ပေါ့၊ ရင်သားလုံးလုံးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ လိုက်အောင် ခါးသေးသေး တင်သားပြည့်ပြည့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်နဲ့ အရပ်ကလည်း ၅ပေ၅ဆိုတော့ မြန်မာ အမျိုးသမီးထဲမှာတော့ မြင့်တယ်ပဲ ဆိုပါတော့၊ ပြောင်ဝမ်းဆက် ကလေးတွေများဝတ်လိုက်ရင် လည်ပြန်မကြည့်တဲ့ ပုရိသ မရှိသလောက်ကို ရှားတဲ့ အလှပေါ် အယဉ်ဆင့်တဲ့ မိန်းမချော တစ်ယောက်ပဲပေါ့။ မင်းကြီးတောင်ကြိုက်မှတော့ ကိုလွင်မိုးလည်း ကြိုက်တာပေါ့ ဆိုသလို နှင်းနွယ်နဲ့ နီးစပ်ဖို့ ကြိုးစားကြကုန်သော ပုရိသအပေါင်းတို့က ဒုနဲ့ဒေး။
ထိုထိုအလှမာနတို့နဲ့ ပြည့်စုံလွန်းတဲ့မိသားစုထဲက မိန်းကလေး ကိုမှ ချစ်မိသူတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဇာတ်လိုက်ကျော် အညာသာလေး ထွန်းကျော်။ ဟုတ်တယ် ထွန်းကျော် ဆုရည်ကို အသည်းအသန်ကို ချစ်မိနေတာ။ ဆုရည်ဘက်ကလည်းကြည့်ပါအုံး အသားကမည်းမည်း ၊အသားမဲလို့ သန့်လားဆိုတော့ ကွမ်းက တပစ်ပစ် ၊တက်တူးပေါ်အောင် စွတ်ကျယ်က ဝတ်ပြီးပုဆိုးစွန်တောင်စွဲနဲ့ မချမ်းသာရင်နေပါစေ အားကိုးလောက်စရာက ရုပ်ရည်ရော အနေအထိုင်ရောက ညစ်တီးညစ်ပတ် ပေတီ ပေစုတ်။ ဒီလို သတ္တဝါ ကို ကျွန်တော်တို့ မင်းသမီးလေးက အားလုံးမျှော်လင့် ထားတဲ့အတိုင်း ပတ်ပတ်စက်စက်ကို ငြင်းတော့တာပေါ့ ။ ဘဝက မအေးဝင်း စီစဉ်တာ မဟုတ်မှန်းလည်း ထွန်းကျော်နားလည်သွားတော့ ဆရာ လင်းသိုက်ညွန့် ရဲ့ စိတ်ခွန်း စာတွေဖက်ပြီး အသည်းကွဲတာ ကုစားတော့တာပေါ။
(ဟီး ရေးနေရင်းပျင်း လာလို့ လျှောက်ရေးတာ လိုတာကို မရောက် တော့ဘူး )
ဒီလိုနဲ့ နယ်စပ်ဘက် ကျောက်သွားတူးတယ်ပေါ့ဗျာ။ အ့ဒီမှာပဲ ထွန်းကျော် ဘဝ အပြောင်းလဲက စတော့တာပေါ့ဗျာ.....
ဘူမိကျောင်းသားဆိုတော့ ဆိုဒ်ထဲမှာ အင်ချပ် ရာထူးရတယ်၊ လောဘသားကောင် လူလိမ်တွေကြားထဲမှာ ရုန်းကန်ရင်း တိုတို ပြောရရင် ထွန်းကျော်တို့ ဆိုဒ်က အလုပ်ပြုတ်တယ်။
ထွန်းကျော်တို့ ဆိုတာ ထွန်းကျော်ရယ် သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် အင်ချပ် ကိုမြစိန်ရယ် သူတို့တပည့် နှစ်ယောက် သုံးယောက်ရယ်ပေါ့။ စိတ်ကညစ် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်းမသိ ဒီအတိုင်းလည်း မပြန်ချင်တာနဲ့ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် ကျောက်အသေးလေးတွေ အရောင်းအဝယ် စပ်တူ လုပ်ကြတယ်။ ထမင်းစား အရက်သောက်ဖို့တော့ တော်တော် အဆင်ပြေသွားတယ်။ တဖြည်း ဖြည်း ပိုက်ဆံလေး စုမိလာတော့ထိုင်မနေပဲ တောထဲထိ ဝင်ပြီးအောက်စ လိုက်ဝယ်တယ်။ တောထဲသွားရင်တော့ ထွန်းကျော်တလှည့် ကိုမြစိန် တလှည့်ပေါ့။ဒီလိုနဲ ထွန်းကျော် တောထဲမှာ ငှက်ဖျားမိတယ်။တောခေါင်ခေါင် ရောက်မှ ငှက်ဖျားကတက်တော့ ဘယ်လိုမှ ဆက်မသွားနိုင်ဘူး ။ ဒိလိုနဲ့ ထွန်းကျော်တပည့်ကို ထွန်းကျော်က
“ဆွေကြီး ငါ့ကို ထားပြီး မင်းလစ်တော့ မင်း လည်း ငါ့ကို မနိုင်ဘူး လမ်းသေချာ မှတ်ပြီး ကိုမြစိန်တို့ကို သွားခေါ်ခဲ့ ငါသေရင်တောင် ငါ့အလောင်း သယ်လို့ မြုတ်လို့ ရတာပေါ့”
“ဟာဆရာကလည်း မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ကျွန်တော် မထားခဲ့ဘူး”
“ငါလူး သတောင်းစားရဲ့ ငါတကယ်ပြောတာ
မင်းရောငါရော လမ်းပျောက် ရိက္ခာ ပျက်ပြီး မသာပေါ်နေမယ် မင်းမြန်မြန် သွားနိုင်တော့ ငါ့အသက်မှီရင် မှီမှာပေါ့ဟ”
“ဒါဆိုလည်း ဆရာ ရိက္ခာ တစ်ဝက် ယူထား အားတော့ မလျှော့နဲ့နော် ဆရာ ကျွန်တော်မှီအောင် ပြန်လာမယ်”
ဒီလိုနဲ့ ထွန်းကျော်လည်း ခပ်ကြီးကြီး သစ်ပင်အောက်မှာ စခန်းချနားနေရင်း အချိန်မှန် အဖျားက တက်လာပြန်တော့တယ် ၊ တအင်းတအင်း ညီးညူရင်းနဲ့ပဲ ထွန်းကျော် သတိမေ့သွားတော့တယ်။
သတိပြန်ရလာတော့ ဝါးတဲလေးပေါ်မှာ မျက်လုံးကို အသာဖွင့်ကြည့်ရင်း ခြေလက်တို့ကို လှုပ်ရှားကြည့်လိုက်တော့ အရင်ထက်တောင် အားအင် ပြည့်ပြီး ပိုလန်းဆန်း နေသေးတယ်။
“လူလေး သတိရပြီလားကွ”
ပိတ်ဖြူစင်ကျယ်နဲ့ ကြည်လင်တဲ့ ဥပတိရုပ်ပိုင်ရှင် အဖိုးအို တစ်ဦးကို တွေ့လိုက်တယ်။
ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ် ဟုတ် ဒီတောကြီးထဲမှာ ဒီလောက်ကြည်လင်စင်ကျယ်တဲ့ အဖိုးကြီးကို ထွန်းကျော် ဦးကုန်းချလိုက်ပြီး
“အဖိုး သားအသက်ကို ကယ်လိုက်တာလား အဖိုးပေးတဲ့ အသက်ပဲရှိပါတော့တယ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဖိုး”
“အိန်း အိန်း အသက်မသေအောင် ကယ်တော့ ဘယ်ကယ်နိုင် မလဲကွယ် လူဖြစ်လာမှ သေမျိုးကြီးပဲ့ကွဲ့ မင်းနဲ့ငါလည်း ပဌာန်းဆက် ပါလို့ မင်းကလည်း သေနေ့မရောက်သေလို့ ကယ်နိုင်တာပေါ့ကွယ် ဘယ့်နဲ့လည်း သက်သာရဲ့လား လူလေး”
“ဟုတ် သက်သာပါတယ် အဖိုး”
ဒီလိုနဲ့ ဆွေကြီးတို့ ပြန်လာတာစောင့်ရင်း ဒီမှာပဲနေမယ် စိတ်ကူးကာ
“အဖိုး အနှောက်အယှက် မဖြစ်ဘူးဆိုရင် သားလူတွေကို ဒီမှာပဲ စောင့်လို့ရလား အဖိုး တစ်ပတ်လောက်ပေါ့”
“အိန်း နေပေါ့ကွာ မင်းလူက တစ်ပတ်နဲ့ ပြန်မရောက်ဘူးကွဲ့ ၁၅ရက်လောက် ကြာလိမ့်မယ် နေပါနေပါ မင်းအတွက်က အကျိုးထူးရှိမှာ ဆိုတော့ နေကွာ ဒါပေမယ့် မင့်ရိက္ခာတွေတော့ ဒီမှာချက်မစားရဘူး ငါ့တဲထဲ ရှိတာပဲစား ကြားလား သက်သက်လွတ်ပေါ့ကွာ”
ဘာအကျိုးရှိမှာလည်းတော့ လျှာရှည်မနေတော့ပဲ
“ဟုတ်ကဲ့ အဖိုး ကျေးဇူးပါ စိတ်ချပါအဖိုး နေတဲ့ရက်အတွင်း အဖိုးစိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်အောင် ဆင်ချင်ပါ့မယ်”
“အိန်း အိန်း သာဓု သာဓု သာဓု”
ထွန်းကျော်လည်းနောက်နေ့ကစလို့ စောစောထ ဆွမ်းချက် ဘုရားဆွမ်းတော်ကပ် အဖိုးအတွက် မနက်စာပြင် သူလည်းစား ပြီးရင်ထင်းရှာထင်းခွဲ ပတ်ဝန်းကျင် တန်မြတ်စည်းလှည်း နဲ့ နေသားကျလာတယ်၊ စိတ်ရော လူရော ပိုကြည်လင် သန်မာသလို ခံစားနေရပြီး လန်းစန်း တက်ကျွ နေတော့တယ်။
ထူးဆန်းတာက ဒီတောကြီးထဲ ဆန် ဆီ ဆား စတဲ့ ဟင်းချက်စရာတွေ ဘယ်သူက လာပို့လည်း၊ မနက်ဆို အကုန်အပြည့် ၊ ဗူးသီး ခရမ်းသီးတောင် ပါသေးတယ်။ ကိုယ့်အလုပ်မဟုတ်တာရယ် အဖိုးအာရုံနောက်မှာ စိုးတာကြောင့် မမေးပဲ နေလိုက်တယ်။ခြောက်ရက်မြောက်တဲ့ နေ့မှာတော့ အင်္ကျီ အနီ ဖို့ယို့ဖရားနဲ့ လူတစ်ယောက်လာပြီး အဖိုးကို အကြီမ်ကြိမ်ဦးတွေချပြီး ဘာတွေ ပြောနေမှန်း မသိဘူး ၊ ခဏကြာတော့ အဖိုးက “လူလေး လာအုံးကွဲ့” လို့ခေါ်တော့ အနားသွားလိုက်တယ်
“လူလေး ဒါ ဆေးဝိဇ္ဇာ နောက်ဆုံးအဆင့် ကျင့်ကြံနေတဲ့ ဇော်ဂျီကွဲ”
ကျွန်တော့ စိတ်ထဲ ဇော်ဂျီက လူလို ပဲဟ
“အိန်း သူက အကူညီတောင်းနေတယ်ကွဲ့ သူ့ရဲ့ နောက်ဆုံးအဆင့် ဖိုဝင် ခြင်းကို စောင့်ရှောက်ဖို့ လူလေး ကူညီနိုင်မလားလို့”
“ဟို ကူညီတာတော့ ကူညီချင်ပါတယ် သားမှ ဘာမှမတက်တာ ဘုရားစာတောင် အစအဆုံးကောင်းကောင်း မရဘူး အဖိုးရဲ့ အဟီး အဖိုးက ဘာလို့ မလုပ်ပေးတာလည်း”
“အိန်း သစ္စာရှိရှိ ကူညီချင်စိတ် ရှိဖို့ ဂတိတည်ဖို့ပဲ လိုတယ်ကွဲ့ ကျန်တာ အဖိုးနဲ့ဇော်ဂျီက လူလေးကို သင်ပေး လိုက်မယ်၊ အဖိုးက ဘာလို့ မလုပ်ပေးလည်း ဆိုတော့ လောကီအစီအရင်တွေထဲ အဖိုးမပါချင်တော့ဘူးကွဲ့ လောကီက မနေတက်ရင် ငရဲ သွားဖို့ များတယ်ကွဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ သားကူညီပေးပါ့မယ် ဂတိသစ္စာ ပြုပါ့မယ်”
“အိန်း သာဓု သာဓု သာဓု ကွယ်”
(ဇာတ်လမ်းက လိုရာ မရောက်ပဲ အရှည်မှာစိုးလို့ ဖေဇော်ဂျီနဲ့ ထွန်းကျော် ဆိုပြီး နောက်မှ ဂမ္မီရ ဝတ္ထုတိုမှာ ဆက်ရေးပါ့မယ် အခုတော့ လိင်အသားပေး ဇာတ်လမ်း ဖြစ်တဲ့အတွက် ဇော်ဂျီကို ကူညီပေးတဲ့ အခန်းတွေ ကျော်ပါပြီ)
ထွန်းကျော်ဇော်ဂျီဖိုဝင်ဖို့ တွင်းတူးရင်း ကျောက်ကောင်း သုံးလုံး ရလိုက်တယ်။ ဖိုအောင်တဲ့ဇော်ဂျီက ထွန်းကျော်ကို ကျေးဇူးဆပ်တဲ့ အနေနဲ့ ကာမပီရ ဆေးထိုးပေးလိုက်ပြီး လူသားအချင်းချင်း လွှမ်းမိုးဩဇာ ဆေးကိုပါ ထိုးပေးလိုက်တယ်။
ကိုမြစိန်တို့ ဆွေကြီးတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး အဖိုးပြောသလိုပဲ ၁၅ရက် မြောက်မှ ရောက်လာကြတယ်။ ထွန်းကျော် လူကောင်းလို့ သန်မာနေတာတွေ့တော့ အားလုံး ဝမ်သာ အ့ဩ ကုန်ကြတယ်။ဇော်ဂျီ ကိစ္စကို ဘယ်သူ့မှ မပြောပဲ အဖိုးကို ကန်တော့ကာ မြို့ကို ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်လာကြတော့တယ်။မြို့ရောက်မှ ကျောက်နှစ်လုံးကို ပြပြီး တစ်လုံးကိုတော့ ထွန်းကျော် သိမ်းထားလိုက်တယ်။ ဟိုဘက် ယိုးဒယားထိ သယ်ပြီး ထုခွဲလိုက်တာ ဒေါ်လာသန်းချီအောင်သွားတယ်။
တပည့်သုံးယောက်လုံး မနစ်နာအောင် သိန်းထောင်ချီ မုန့်ဖိုးပေးပြီး ကျန်တာ ထွန်းကျော်နဲ့ ကိုမြစိန်တို့ တစ်ဝက်စီ ခွဲယူပြီး နေ့ချင်း ညချင်း သူဌေး ကြီးတွေ ဖြစ်ကုန်တော့တာပေါ့။
ရွာကမိဘတွေ လယ်တွေ တိုက်တွေ ထပ်ဆောက်ပေး၊ မိဘအိုစာမင်းစာ ဘဏ်မှာ စုပေးပြီး မန္တလေးမှာ ကုမ္ပဏီကြီး နှစ်ယောက်အတူ ရှယ်ရာဖွင့် ကျန်တဲ့ငွေတွေ နိုင်ငံခြား မှာရော မြန်မာပြည်မှာပါ ဘဏ်တွေ ခွဲအပ်ပြီး ထွန်ကျော် အချစ်ကြွေးတွေ ဆပ်ခိုင်းဖို့ ရန်ကုန်က သူအရင်နေတဲ့ မြို့သစ် ရပ်ကွက်လေးဆီသို့ ပြန်ရောက် လာတော့တယ်။
ထွန်းကျော် ရပ်ကွက်ထဲ အရင်ထက်သိပ့်မပိုတဲ့ ပုံစံအတိုင်း ပဲ ခပ်မှန်မှန်နေပြီး ဆုရည်တို့ မိသားစု အကြောင်း ကို ပြန်ဆုံစမ်းတော့တယ်။
စုရည်အမေက ကိုဗစ်နဲ့ဆုံးသွားတော့ သူတို့ တူအရီး နှစ်ယောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်။
ထွန်းကျော် အတွင်းသတင်းအရတော့ မိန်းမချောနှစ်ယောက်လုံးက ဟန်ပဲကျန်တော့တယ် ဆိုတာပါပဲ။ အမေကြီးရှိတုန်းက နှစ်လုံးအကြွေးတွေ၊ နှင်းနွယ်ကလည်း လူကသာ အေးအေး ကုတ်ကုတ် သိမ်မွေ့တယ် ထင်ရပေမယ့် လောင်းကစားနဲ့ဖဲ အရမ်းဝါသနာ ပါတယ်။သူဌေးကတော် သူဌေးတွေနဲ့ ဆယ် ရာချီတောင် ရိုက်ကြတယ် ဆိုပဲ။ အငယ်မဆုရည်ကတော့ ခေတ်ဆန် ပြီး အသုံးအဖြုန်း ကြီးတော့ ရတဲ့ လစာတောင် မလောက်ဘူး။ ဒီခေတ်ကာလ စီးပွါး ကျတဲ့ အချိန် အသုံးရော အဖြုန်းရော ကြီးလွန်းတော့ တူရီးနှစ်ယောက် ဝင်ငွေနဲ့ထွက်ငွေ မမျှတော့ပဲ အကြွေးနွံ နစ်ကာ အိမ်နဲ့ခြံပါ ပေါင်ထားရတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီလေ။
ထွန်းကျော် ပထမဆုံး ဆုရည်ရဲ့ သူဌေးကို ဝင်ပေါင်း လိုက်တယ်။ဆုရည်သူဌေးက ကားခရေဇီ ဆိုတော့ မော်ဒန်မြင့် ကားကို စျေးချိုချိုနဲ့ ရအောင် ဖန်တီးပေးလိုက်ပြီး လုံးဝ ယုံကြည်ရတဲ့ မိတ်ဆွေ အဆင့်ထိ ရောက်အောင် ဝင်ပူး လိုက်တယ်။ ဆုရည်တို့ ဆိုင်မှာ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ အထူးဧည့်သည်ကြီးပေါ့။ နောက်တစ်ဆင့် ဆုရည်ကို စာရင်း ငွေ အလွဲသုံးစား လုပ်တယ် ထင်အောင် ဖန်တီးလိုက်တယ်။ ငွေလည်း လျှော်ရ အလုပ်လည်း ပြုတ်တော့မယ် ဆိုမှ ထွန်းကျော်က လူစွမ်းကောင်း စေတနာ ရှင်ကြီး ဝင်လုပ်ပြီ နေရာယူကာ ဆုရည် ကို သိမ်းသွင်းပြီး အရယူဖို့ လုပ်တော့တယ်။
“ဆုရည် ညနေ ပြန်ရင် ညစာ အတူ လိုက်စားပါ့လား ဘားမှာ သီချင်းလေးနားထောင်ရင်း စကားပြောကြတာပေါ့”
အလုပ်မပြုတ်အောင်ငွေရော အစုံ ကူညီးပေး ထားတဲ့ သူမို့ မငြင်း ချင်တော့ပဲ လက်ခံလိုက်တယ်
“ဟုတ်ကဲ့ ညနေ ရုံးဆင်းရင် တွေ့ကြတာပေါ့ ကိုထွန်းကျော်”
ညနေ ဘားမှာ ဆုရည်က ဝိုင်သောက်ပြီး ထွန်းကျော်ကတော့ အရက်သောက်ကြတယ်.
နည်းနည်း မူးလာတော့မှ ထွန်းကျော် ပါဝါ တွေ ထုပ်သုံးပြီး အရင်ဆုံး လွမ်းမိုး ဖို့ စတော့တယ်
..... ..... ..... ..... .....
“ဆုရည်မှာ လက်ရှိ တွဲနေတဲ့ ရည်းစားတွေ ဘာတွေများ ရှိနေပြီလား”
“မ မရှိပါဘူး ကိုထွန်းကျော် ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် “
“အော်ဆုရည်က အရမ်း လှပြီးဝိုင်းဝိုင်း လည်နေတာ ဆိုတော့ ရှိများ ရှိမလားလို့ပါ။”
“ အရင်ရည်းစားတွေနဲ့ရော ဆုရည် အဆုံး စွန်ထိ ချစ်ခဲ့ပြီးသား ဖြစ်မှာပေါ့နော်”
“ရှင်..”
ပုံမှန်သူစိမ်း ပုံမှန် လူသာဆို အရမ်းရိုင်းလွန်းတဲ့မေးခွန်း မမေးသင့် မမေးအပ်တဲ့ ကိစ္စပါ။
ရှင့်စောက်ပူလားဆိုပြီး ပါးကို ဖိနပ်နဲ့ ရိုက်ပြစ် မိမှာ ရာနှုန်းပြည့်ပဲ။
အခုတော့ ဘယ်လိုဖြစ်တယ် မသိ ၊ ဒီလူကြီး ငြိုညင်သွားမှာ အရမ်းစိုးရိမ်ပြီး လိင်ကိစ္စ ကို တဲ့တိုးကြီး လာမေးတော့ ရှက်စိတ်နဲ့အတူ အမည်မဖော်တက်တဲ့ ကာမစိတ်တို့ပါ ပြည့်နှတ်ခံစားနေမိတော့တယ်..
“ဟို ဟိုလေ အရင် ရည်းစားက နှစ်ယောက်ထဲ ထား ထားခဲ့တာပါ”
“အော် နှစ်ယောက်နဲ့ တောင် အတွေ့အကြုံ ရှိပြီပေါ့”
“ရှင် ..”
ဘာတွေ မေးပြီး ဘယ်လိုတွေဖြေရမှန်း မသိသလို ဘာမှ မဆိုင် လိင်စိတ်တွေ ကြွနေလား ကိုယ့်ကိုကိုယ် အစဉ်းစားတက်တော့ပဲ ခေါင်းကိုသာငုံ့ ထားနေမိတော့တယ်
“မေးနေတယ်လေ ဆုရည်လင်း ငါ့ကိုကြည့်ပြီး သေချာဖြေလေ”
လေသံက မမာပေမယ့် အမိန့်ဆန်လွန်းပြီး အေးစက်စက်နဲ့ပေါ့။ ဘာဖြစ်မှန်း မသိ ဆုရည် အရမ်းနာခံချင်နေပြီး ဒီလူကြီး စိတ်ဆိုးမှာ အရမ်းကြောက်နေမိတယ်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်မာနတွေ ကိုတောင် အ့ဒီ စိုးရိမ် ကြောက်စိတ်တွေက ကွယ်ပျောက် သွားစေခဲ့တယ်။
“ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ်”
“ဘာဟုတ် ပါတယ်လည်း ရှင်းရှင်း တိတိကျကျ ပြောစမ်းပါ”
“ဟို ဟိုလေ ကျွန်မ ရည်းစားနှစ်ယောက်နဲ့ လိင် ကိစ္စ အဆုံး စွန်ထိ ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်”
“အေး ဒါလေးပြောတာများ “
အိုရှင်ရယ် မိန်ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့အတွင်းရေး အရှက်သိက္ခာ မာနတွေ မြောင်ထဲ ရောက်သွားစေတဲ့ စကားတွေပါ၊ဒါလေးများတဲ့..
“ဒီလိုကွာ ငါရှင်းရှင်းပဲ ပြောမယ် ငါမင်းကို ဟိုးအရင်ထဲက ကြိုက်နေတာ မင်းသိပါတယ်၊ အခုလည်း မင်းကို အများကြီး ကူညီပေးထားခဲ့တယ်၊ မင်းကလည်း အပျိုစင် နုနု မဟုတ်တော့ဘူးလေ၊ ငါ မင်းနဲ့ ဒီည လိင် ဆက်ဆံချင်တယ်၊ အ့ဒါ မင်းသဘောတူနိုင်လား။”
“ရှင်..”
ချစ်ခွင့်ပန်တာလည်းမဟုတ် ၊ ပိုင်ဆိုးပိုင်နှင်းနဲ့ လမ်းဘေး အပျက်မ တစ်ယောက်ကို စျေးညှိတဲ့ပုံစံ ဒေါသထွက်ပြီး ရှက်လိုက်တာ..၊ ဒါပေမယ့် အ့ဒီ ဒေါသတွေ ရှက်စိတ်တွေနဲ့အတူ အားငယ် သိမ်ငယ်ခြင်းတွေ မလွန်ဆန်လိုတဲ့ စိတ်တွေက ပိုကြီးစိုးလို့ နေတော့တယ်။
“မေးနေတယ်လေ မေးရင်ဖြေမှ ကြိုက်တာ တရှင်ရှင်နဲ့”
“ဟို ဟို ကျွန်မရှက်လို့ပါ”
“အခုမှ လာရှက်နေတယ် ဘဲနဲ့ကြ မရှက်ဘူးလား ၊ သဘောတူတယ် မတူဘူး လေးပြောရတာကို”
အော်.........
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ သဘောတူပါတယ်”
“ဟင်းဟင်း ဒါပဲပေါ့ ကဲ လက်ကျန်လေးဖြတ်လိုက်ရအောင် ပြီးရင် ဟိုတယ် တန်းသွား မယ် ချီးရား “
ဆုရည်ဖန်ခွက်ထဲက ဝိုင်လက်ကျန်ကို အကုန် တကြိုက်မော့ချလိုက်မိတော့တယ်။
ကျွန်မ အပေါစား အရမ်းဆန်သွားပြီလား...
ဘာလို့များ မငြင်းဆန် ဒေါသ မထွက်မိပါလိမ့်..
ဒီလူကြီးနဲ့တကယ်ပဲ ဖာသည်တစ်ယောက်လို ဆက်ဆံတာကို ဘာလို့များ တကယ် မက်မော မိနေတော့ ကျွန်မ မိန်းမပျက်များဖြစ်သွားပြီလား
ဘာလို့များပေါင်း များစွာနဲ့ ဟော်တယ်ကြီး တစ်ခုရဲ့ အခန်းထဲကို ကျွန်မ လိုလိုလားလား လိုက်သွားမိတော့တယ်။
အခန်းထဲက အဲရားကွန်း ရဲ့အေးစက်သန့်ရှင်းတဲ့ အငွေ့အသက်ကို ရတော့မှ ကျွန်မ အရမ်းပိုရှက်နေမိတော့တယ်။မက်တပ်ရပ်လျှက်ပဲ အကြောင်းမဲ့ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်နေမိတယ်။
ကိုထွန်းကျော်ကတော့ အေးဆေး ဝယ်လာတဲ့ အရက်တွေ အမြည်းတွေ စားပွဲပေါ် နေရာချပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရော အတွင်းခံကိုပါ အကုန်တစ်ခါထဲ ကျွန်မ ရှေ့မှာပဲ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။
“အို...”
နည်းနည်းနောနော ယောင်္ကျား တန်ဆာကြီးလား၊ အရင်ရည်းစားတွေက အရမ်းအသေးလေးတွေမဟုတ်ပေမယ့် သူ့ပစ္စည်းကြီးက ငိုက်စိုက်ပျော့ ကျနေတာတောင် အရင် ရည်းစားတွေ မာနေသလောက်ရှိတယ်။ပြီးတော့ မဲမဲပြောင်ပြောင်ကြီး။အမလေး မြင်လိုက်ရုံ နဲ့တင် ဆုရည် ပိပိလေး စစ်ခနဲ အရည်လဲ လဲ့သွားတော့တယ်။ ဒါကတော့ ဇော်ဂျီရဲ့ကာမပီယ ဆေးအစွန်း၊
တော်ယုံ စိတ်ခွန်အားနည်းတဲ့မိန်းမတိုင်း ထွန်းကျော် ပစ္စည်း ကို မြင်ယုံနဲ့ တင် ကာမစိတ်တို့နိုးထပြီး တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်ကြရမှာပဲ။
ဆုရည် ရပ်နေတဲ့ အနားကို ထွန်းကျော်ခပ်မှန်မှန် ပစ္စည်းကြီး ရမ်းရမ်းနဲ့ လျှောက်လာပြီး ဆုရည် ရဲ့ နှတ်ခမ်း ဖူးလေးကို နမ်းဖို့ ဟန်ပြင်နေတုန်း..ဆုရည်က..
“ဟို ကျွန်မ ..ရေမချိုး ရသေးဘူးလေ”
“မလိုဘူး နောက်မှ ချိုး” လိုဆိုကာ အနမ်း ကြမ်းတွေ စတော့တယ်..
အလုပ်က တန်းထွက်လာတာမို့ စကပ်အနက်ဒူးအထက် အတိုလေးနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီ အဖြူ ယူနီဖောင်းလေးနဲ့ကိုက ဆုရည်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အလှလေးက ပေါ်လွင် ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းနေတာပါ။
အနမ်းတွေ ထဲဆုရည် မောဟိုက် နေတုန်း..
“လျှာထုတ်စမ်း” “အင် အင်း..”
ဆုရည် လျှာလေးကို မရဲတရဲ လေး ထုတ်ထားပေးလိုက်တယ်..
“ဖြန်း ..ဖြန်း” “အ အား”
“လျှာထုတ်လို့ ပြောတာ မကြားဘူးလား”
ယောင်္ကျားတကာ ငေးမော တက်မက် တန်ဖိုးထားတဲ့ နေမထိ လေမထိ ဖင်လှလှလေး၊ ငယ်ငယ်ထဲက ကျောင်းမှာတောင် အရိုက်မခံဖူးတဲ့ ဖင်နုနုလေး ကို ထွန်းကျော် လက်ဝါးနဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်းကျွေးတာ ပထမဆုံး အသည်းခိုက်အောင် ခံလိုက် ရတော့ နည်းနည်း လန့်သွားတယ်။
လျှာလေးနည်းနည်း ထပ်ထွက်လာတယ်..
“ဖြန်း ..ဖြန်း “ “အ အင်း...”
“ထပ်ထုတ်စမ်း အကုန်ထုတ်”
ဆုရည်ရဲ့ လျှာနုနု လေးကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းပြီး ဗြူဟာမြောက် အနမ်းတွေနဲ့ မိန်းမချောလေးရဲ့ ကာမဆန္ဒတွေကို ပိုတိုး ပိုမက်မောအောင် ထွန်းကျော် ပညာတွေ ပြတော့တယ်။
ဆုရည်ကတော့ မိမိရဲ့ဖင်လှလှလေးကို ပထမဆုံး အရိုက်ခံရတဲ့ နာကျင်ခြင်း ရှက်စိတ်တွေနဲ့အတူ အနမ်းကြမ်းကြမ်း တဏာ ကြမ်းကြမ်းတွေ ကြားသာယာတဲ့ စိတ်တွေနဲ့ ဒီလေးချက်ထဲနဲ့တင် ထွန်းကျော်ကို ကြောက်ရွံ့ ရိုသေသွားပြီး
ဖင်ရိုက်ခြင်းအနုပညာရဲ့ ကောင်းခြင်းတွေကို တသက်လုံး စွဲမြဲနေတော့မှာ အသေအချာပါပဲ။
လျှာကို စုပ်လိုက် သူ့လျှာကြီးနဲ့ ရစ်ပတ် စုပါနမ်းလိုက် လုပ်နေရင်း၊လက်တစ်ဖက်က ဆုရည်ရဲ့ ဖင်လေးတွေကို ပွတ်သပ် ကစားရင်း ကျန် လက်တစ်ဖက်ကလည်း အင်္ကျီ ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးခြင်း အကုန် ဖြုတ်နေတော့တယ်။ အင်္ကျီ အကုန်ကျွတ်သွားတော့ ဘရာ အနက်ရောင်လေး ပေါ် က နို့လေးတွေကို သာသာလေး ဆုပ်နယ်ပြီး ဘရာကိုလည်း အပြီးတိုင် ဆွဲချွတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့မှ အသာလေး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်း အနမ်းတွေ ခဏ အနားပေးလိုက်တယ်၊
အောက်ပိုင်း စကပ်အတို လေးသာကျန်တော့ပြီး အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ မင်းသမီးလေးကတော့ လှသထက်ပိုလှ စွဲမက်သထက် ပို စွဲမြဲ ချင်စရာ ကောင်းနေတော့တယ်။
ထွန်းကျော် ဆုရည်ရဲ့အရမ်းလှ တဲ့ နို့ဖြူဖြူ နုနု လေးတွေကို အငန်းမရ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆို့လိုက် ၊ ဆွဲညစ်လိုက်၊ ပွတ်သတ် လိုက်နဲ့ စိတ်ရှိတိုင်းကို ဆော့ကစားနေတော့ ဆုရည်လေးခမြှာ ငရံပြာလူး သလို တွန့်တွန်း အကောင်းကြီး ကောင်းနေရတာပေါ့။ ထွန်းကျော် နို့ဆို့ နေရင်း လက်တစ်ဖက်က စကပ်လေးကို မချွတ်ပဲ မတင်ကာ ဆုရည်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ရွေကျုပ် လေးကို အသာအယာ အမြှောင်း လိုက် လက်နဲ့ ဆွဲပွတ်ပေးလိုက်တယ်၊
“အား အ အင်း...”
ဆုရည် ညဉ်းသံလေး ထွက်လာပြီး အရမ်း ကောင်းတဲ့ အခြေအနေ ကို တဖြည်းဖြည်း တက်လှမ်း မိနေပါပြီ။
ထွန်းကျော်ရဲ့ အနမ်း ကြမ်းကြမ်းတွေက အောက်ဘက်ကို တဖြည်းဖြည်း ဆင်း လာပြီး နောက်ဆုံး ဆုရည်ရဲ့ ရတနာ ရွှေကျုပ်လေးကို ငုံစုပ်ကာ နမ်းပေးလိုက်တော့
“အို အ ကိုရယ် မလုပ်ပါနဲ့ အ့”
ဆုရည် မနေနိုင် မထိုင် ရင်လှပ်ဖိုသွားပြီး ထွန်းကျော်ရဲ့ ခေါင်းကို အတင်းတွန်းပြီး ရုန်းရတော့တယ်။ ထွန်းကျော်က ဆုရည်ရဲ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး..
“ကောင်းကောင်းမခံဘူးလား ထပ်အရိုက်ခံချင်လို့လား ပေါင်သေချာဖြဲထားစမ်း”
လို့ တစ်ချက်ငေါက်လိုက်ပြီး အဖူးအငုံ လေးကို အားရပါးရ ဆက်လက် စားသုံးတော့တယ်။
အ...အ...အား...ရှီး....
အား.... အမလေး....အား...ပြီးပြီး ..ပြီးပြီ
အား..အား.... အဟင့်....
အသံပေါင်းစုံ ညဉ်းငြူရင် ဆုရည်တစ်ယောက် ပထမအချီ ပြီးသွားရတော့တယ်။
ထွန်းကျော် နှုတ်ခမ်းမှာ ပေနေတဲ့ ဆုရည်ကာမ အရည်တွေကိုပါ အကုန်စုပ်လျှက်ကာ မြိုချပြစ်လိုက် တော့တယ်။
ဆုရည်က ယောင်္ကျား တစ်ယောက်ရဲ့ ပါးစပ် နဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ပြီးလိုက်ရလို့ ရှက်ရွံ့ခြင်း အားနာခြင်းတွေနဲ့ မနေတက်အောင်ကို အရမ်းရှက်နေမိတာပေါ့။ ထွန်းကျော် ကုတင်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာပြီး သူမဟုတ်သလို ခပ်တည်တည်နဲ့ အရက်ထည့်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနီးပါး ပတ်လက်လေး ကုတင်ပေါ်မောပမ်းနေတဲ့ ဆုရည်ကို ကြည့်ပြီး အရက်ထိုင်သောက်နေလေရဲ့။
နောက်တစ်ဆင့် စံချိန်မှီ လီးကြီးနဲ့ လာလိုးတော့မလားလို့ ဆုရည်ကလည်း မောပမ်းနေတဲ့ ကြားက မျှော်လင့်စောင့်စားနေပေမယ့် အမောပြေတဲ့အထိ မောင်မင်းကြီးသားက ပြန်ထမလာဘူး။
ဆုရည် ထွန်းကျော်ရဲ့ ကာမအရသာတွေကို အစွဲကြီးစွဲ အရမ်းပဲတောင့်တနေပါပြီ။မိန်းကလေးသိက္ခာတောင် မစောင့်နိုင်လောက်အောင်ကို အရမ်း လိုခြင်နေပါပြီ။ဒါကိုသိတဲ့ ထွန်းကျော်ကလည်း တမင်ကို အချိန်စွဲ နေတာပါ။
သူ့အချစ်ကို ငြင်းခဲ့တဲ့ မိန်းမလှလေးကို အရှက်ကုန်အောင် ပညာတော့ ကောင်းကောင်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား။ထွန်းကျော် ဆုရည်ကို ငုံထားမတက် တကယ်ချစ်ပါတယ်၊တကယ်လည်း လက်ထပ်ယူမှာပါ၊ဒါပေမယ့် အလှမာန အတွက်တော့ ဦးကျိုးသွားအောင် အရှက်ခွဲ ပညာပေးချင်သေးတယ်။ဒါကလည်း သူ့တစ်ယောက်ထဲအတွက်ပေါ့။
ဆုရည် ဘယ်လိုမှ ကြာကြာမခံနိုင်တော့ပါဘူး၊
အရမ်းရှက်ပေမယ့်လည်း ကာမရဲ့ ဆန္ဒကို ဘယ်လိုမှ တောင့်မခံနိုင်တော့ပါဘူး။
“ကို ဘာလုပ်နေတာလဲ ဆုရည်ကို လာချစ်ပေးပါတော့”
ဆုရည်ညုတုတု အသံပြု လိုက်တော့မှ
“လာခဲ့စမ်း ဒီနားကို”
ထွန်းကျော် ခေါ်လိုက်တော့မှ လိပ်တက်နေတဲ့ စကပ် လေးကို ဆွဲချပြီး မရဲတရဲလေး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလာခဲ့တယ်။
အပေါ်ပိုင်းက ဘာအဝတ်မှ မရှိပဲ စကပ်အတိုလေးတစ်ထည်သာ ရှိတာမို့ ဆံပင်လေးတွေ အရှေ့ကို ပို့လိုက်ပြီး လက်ကလေးပိုက် ကာခါ
ထွန်းကျော်နား ရို့ရို့လေး ခေါင်းငုံ ရပ်နေလိုက်တယ်။ ထွန်းကျော်က ဆုရည်ကို ခပ်စောင်းစောင်း အနေအထားဖြစ်အောင် အသာလေး ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး ဖင်လေးကို စကပ်အပေါ်ကနေပဲ ဖြည်းဖြည်းခြင်းပွတ်သက်ရင်း ....
“မင်းဆံပင်တွေကို အနောက်ကို စုပို့လိုက် ၊ လက်ကိုလည်း အနောက်ဘက်ခါးပေါ်မှာ ယှက်ထားစမ်း။ ဒါမှ မင်းရဲ့အလှ တွေကို ငါခံစားလို့ ရမှာပေါ့။ မှတ်ထား နောက်ကို ငါ့အရှေ့ရောက်ရင် ငါနဲ့ စကားပြောရင် အဝတ်ပါသည် ဖြစ်စေ မပါသည်ဖြစ်စေ အမြဲ မင်းနေရမယ့်ပုံစံပဲ မှတ်မိလား”
..............
“ဖြန်း... ဖြန်း ... ပြောနေတယ်လေ..ဖြန်း...ဖြန်း.”
“အ.. ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို မှတ်မိပါပြီ အား.”
“အေး မေးရင် ပြန်ဖြေ ပြောရင် ချက်ခြင်းလုပ် ထပ်ပြောရရင် ကောင်းကောင်း အပြစ်ပေးမယ်
ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်ကို”
ရိုကျိုးသည်ထက်ပိုအောင် နာခံသည်ထက် ပိုအောင် အရှက်ရသည်ထက် ပိုအရှက်ကွဲအောင် ထွန်းကျော် ဆုရည်ကို သွမ်းသွင်း ဦးချိုးနေပါပြီ။
“မင်း ခုဏက ဘာပြောတာလဲ ဘာလိုချင်လို့လည်း “
“ဟို ဟိုလေ ဆုရည်ကို ချစ်ပေးပို့ ပြောတာပါ ဆုရည် အရမ်း လိုချင်နေပါပြီ”
မိန်းကလေး တစ်ယောက်အတွက်တော့ သိက္ခာတွေတွေ အကုန်ဖယ်ပြီး တောင်းဆိုမှု့ကြီး တစ်ခုပါ။ ဒါပေမယ့် ထွန်းကျော် လိုချင်တာ ဒါ့ထက်ပိုတယ်၊
“ဘာ ဘာချစ်တာလည်း ရှင်းရှင်း လင်းလင်း သေချာ ပြောစမ်း ငါကြားချင်တဲ့ စကားလုံး တွေ မင်းသုံးနိုင်မှ ရမယ်၊ သေချာပြောစမ်း “
“ဟို ဟိုလေ ဆုရည် ကို အမြန် လုပ်ပေးပါ”
ထွန်းကျော် ခေါင်းခါရင်း ဆုရည်ရဲ့ ဖင်လေးကို ခပ်စပ်စပ်လေး တစ်ချက် ရိုက်လိုက်တယ်
“ဖြန်း..”
“အား ဆုရည်ကို လိုးပေးပါတော့ အစ်ကိုရယ် ဆုရည် အရမ်း ခံချင်နေပါပြီ”
“အေး ဒီလိုမှပေါ့ ကောင်မ ရိုက်မှ အဆင်ပြေတယ် တရိစ္ဆာန် လိုပဲ။ ငါလိုးတာ ခံချင်ရင် ငါခိုင်းတာ သေချာလုပ်၊ စိတ်တိုင်း မကျရင် ရိုက်လည်းရိုက်မယ် မင်းကို မပြီးအောင် ကလိပြီး ဒီအတိုင်း ထားထားမယ်။ ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်ကို ခိုင်းတာ အကုန် လုပ်ပါ့မယ်”
“ချွတ် ကျန်တဲ့စကပ်ကို ချွတ်ပြီး တံခါး နားကနေ ငါ့ ဆီ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်လာပြီး နငိ့ကို လိုးမယ့် ငါ့လီးကို နင့်ပါးစပ်နဲ့ လာပြုစုစမ်း”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်ကို”
ဆုရည် စကပ်လေး ချွတ်ပြီး ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း လေးဘက်ထောက်လေး လာကာ လီးစုပ်ဖို့ ဟန်ပြင် လိုက်တယ်ဆိုရင်ဖြင့်
“နေအုံး ကောင်မ အခု နင် ဘာလုပ်မှာလဲ ဘာဖြစ်လို့ လုပ်တာလည်း ဆိုတာ ငါ့ကို ကြည့်ပြီး သေချာ ပြောပြ ခွင့်တောင်းအုံးလေ၊ ငါ့လီးကို ဒီအတိုင်း ပြီးပြီးရော စုပ်စရာလား၊ကောင်မ မှတ်ထား နောက်တစ်ခါဆို နင့်ပါးကို ရိုက်ပစ်မယ်”
“ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်၊
ဆုရည် အရမ်း ရွပြီး ခံချင်လို့ ဆုရည်ကို လိုးပေးမယ့် အစ်ကို လီး ကို ပါးစပ်နဲ့ ပြုစု ပါ့စေ”
“ဟား ဟား အေး ကြိုက်တယ် ကောင်မ ရွချက်ကတော့ တကယ်ပဲဟေ့ စုပ်စုပ် သေချာစုပ်”
ဆုရည် အရင် ရည်းစားတွေနဲ့ ပုံမှန်သာ ဆက်ဆံ ဖူးပြီး ဒီလို လီးစုပ်ပေးရတာ ပထမဆုံးမို့ သေချာ မကျွမ်း ကျင်ပေမယ့် နိုင်ငံခြား ၁၈+တွေ ကြည့်ဖူးထားတော့ တက်သလောက် မှတ် သလောက် စစုပ်ပေးပါတော့တယ်။ ထွန်းကျော် စိတ်ဆိုး ညိုညင်သွားမှ စိုးရိမ် ရတာလည်းပါ စံချိန်မှီ လီးမဲမဲ ကြီးကိုလည်း အရမ်း တောင့်တမိနေတာကလည်း ရာနှုန်းပြည့်ပေါ့။
လီးထိပ် အရည်ပြားကို အကုန်ဆွဲတွန်းလိုက်ပြီး စုပ်တဲ့ အချိန်မှာတော့ ချွေးစော်လိုလို သေးစော်လိုလို အောက်သိုးသိုး အနံက မသတီ ချင်စရာ ကောင်းလွန်းပေမယ့် လီးမဲမဲကြီးကို စုပ်ချင် စိတ်က ဘယ်လိုမှ မတားနိုင်ပဲ မရွံနိုင် မရှက်နိုင်ပဲ အားရပါး ရ စိတ်ပါ လက်ပါ စုပ်ပေး နေမိတယ်။ တော်တော် ကြာတော့မှ ..
“ကောင်မ တော်ပြီ ငါ့လီးစုပ်လို့ကောင်းလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို လီးစုပ်ရတာ ကောင်းပါတယ်”
“အေး ကောင်းလည်း တော်တော့ သွား ကုတင်ပေါ်မှာ နင့်စပတ် ကို ဖြဲထားပြီး အသင့်စောင့်နေ ငါ နင့်ကို လိုးချင်ပြီ”
စကားလုံး ရိုင်းရိုင်းတွေနဲ့ အရှက်ရအောင် ပြောပေမယ်လည်း ကာမ အဆိပ် တက်နေတဲ့ ဆုရည်လေးမှာတော့ မရှက် နိုင်ပဲ အလိုးခံရဖို့သာ အဓိက မို့ ထွန်းကျော်ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း ကုတင်ပေါ်မှာ ပေါင်ကိုကား ဖင်ကို ဖြဲပြီး အသင့် စောင်းစားနေတော့တာပေါ့။
မျက်နှာ အသားရည်လေးနဲ့ လိုက်အောင်ကို ဆုရည် ရဲ့ အဖုတ်လေးကလည်း ပန်းနုရောင်လေးသန်းပြီး သန့်ရှင်း လှပလွန်းလှ တယ်။
ထွန်းကျော်တော့ ဆုရည် ရဲ့ သန့်ရှင်းပြီး စွဲမက်ဖွယ် ကောင်း လွန်းလှတဲ့ အလှတရားတွေကို ဘယ်လိုမှ တင်းမခံနိုင်တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေ ခရီးနှင်လေ တော့တယ်။
စိတ်ကြိုက်ပုံစံ မျိုးစုံ ပြောင်းခိုင်း ၊ ဆုရည်ရဲ့ နို့တွေ ဖင်တွေကို စိတ်ကြိုက် ကြမ်းကြမ်းစွဲညှစ်၊ ရိုက်ပြီး အားရပါးရ လိုးဆော်ကာ ကာမအရသာကို တစ်ဝကြီး ခံစားပြီး ဆုရည် ရဲ့ မျက်နှာနုနုလေး ပေါ်နဲ့ ပါးစပ်ထဲကို လရည်တွေပန်းထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။
အား အာ အား အင်း .....
“ကောင်မ ငါ့လရည်တွေ သေချာလျှက်ပြီး မြိုချစမ်း အား ကောင်မ ကောင်းလား ကြိုက်လား”
“အား အင်း ကောင်းတယ် အစ်ကို အရမ်းကြိုက်ပါတယ်”
ပထမ အကြိမ်မှာတင်ပဲ ဆုရည် သုံးခါလောက်ပြီးခဲ့ ပြီး ဖော်မပြနိုင်တဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ ပြည့်နှက် နေတော့တာပေါ့။ ခဏလောက် နားပြီး ရေချိုးချင်တာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ထသွားလိုက်ပြီး ရေချိုးပစ်လိုက်တယ်။
ဆုရည်ထွက်လာတော့ ထွန်းကျော် ရေဝင်ချိုးတယ်။ ထွန်းကျော် ထွက်လာတော့ ဆုရည်လည်း တာဝါလေး ကိုယ်မှာ ပတ်ထားပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတာနဲ့ပဲ ကုတင်စောင်း လေးမှာ ထိုင်ပြီး နေနေရတာပေါ့။
ထွန်ကျော်က အေးဆေးတဲ့ ပုံစံနဲ့နဲ အရက်တစ်ခွက် ရေခဲလေးနဲ့ ရောစပ်ပြီး စီးကရက် တစ်လိပ် မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်ကာ ချွတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီမှာ တွဲရက်ကျန်နေတဲ့ ခါးပတ်ကို သေချာ ဖြုတ်ခေါက်ယူလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ကာ အရက်တစ်ကြိုက် ဇိမ်နဲ့ စုပ်သောက်လိုက်ပြီးမှ
“ကောင်မ ဒီနားလာစမ်း”
ဆုရည်လည်း ထွန်းကျော်အရှေ့ကို ခုဏက သင်ပေးထားတဲ့ အတိုင်း လက်လေး အနောက်ဘက်ယှက်ပြီး လာရပ်လိုက်တယ်။
“ကောင်မ နင့်ကို ငါက လိုးလို့ ပြီးပြီလို့ ပြောလို့လား”
“မ မပြောသေးပါဘူး အစ်ကို “
“ ဒါဆို ဘာလို့ အ့သဘက် က နင့်ကိုမှာ ပတ်ထား ရတာလဲ”
“ဟို ဟို ဆုရည် ဒီအတိုင်း နေရတာ ရှက်လို့ပါ အခုချွတ်ပစ်ပါ့မယ်”
ပြောပြော ဆိုဆို ဆုရည် သဘက်တာဝါ လေးကို ဖြေချွတ်လိုက်ပြီး တောင်းပန် လိုက်တယ်
“တောင်ပန်ပါတယ်နော် အစ်ကို”
ထွန်းကျော်က ဆုရည် တောင်းပန်တာကို ဂရုမစိုက်ပဲ၊ ကိုယ်တုံးလုံးလေး ဖြစ်သွားတဲ့ ဆုရည်
ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ပွတ်သပ် လိုက်ပြီး မို့ဖောင်းနေတဲ့ အဖုတ်လေး ပေါ်က အမွှေး ပါးပါးလေးတွေကို ဆွဲလိုက်ရင်း..
“မင်း စောက်မွေးတွေက လှလိုက်တာ ဒါပေမယ့် နောက်တစ်ခါ ပြောင်နေတာပဲ လိုချင်တယ်”
“အ..အ.. ဟုတ်ကဲ့ပါ နောက် ရှင်းထားပါ့မယ်”
အမွေးနုလေးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်စွဲလိုက်ရင်း
“ပေါင်ကို ကားထားစမ်း”
ဆုရည် ပေါင်လေးကို ကားဟပေးလိုက်ရတော့ မကြာသေးခင်ကမှ ခပ်ကြမ်းကြမ်းအလိုးခံထားရတဲ့ အဖုတ်လှလှက ပြဲလန်မနေပဲ နီတာတာ မို့ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ အရည်လေးတွေ လဲ့ပြီး လှချင်းတိုင်း လှနေတာပါပဲ။
အဖုတ်လေးကို ထွန်းကျော်က လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်သပ်နေပြီး
“ကောင်မ နင်က လူလေး လှ သလို စောက်ပတ် လေးလည်းအရမ်း လှတာပဲ အ့ဒါကြောင့် နင့်ကို ငါအရမ်း ကြိုက်ခဲ့ရတာ၊လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကွာ”
ရင့်သီး ရိုင်းစိုင်းတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ အပြောခံရပေမယ့် ထွန်းကျော်ရဲ့ ကာမ နွံထဲမှာ ညိတွယ်နေပြီမို့ စိတ်မဆိုးနိုင်ပဲ သာတောင် သာယာမိနေသေးတော့တယ်။
“ကောင်မ အရည်တွေ စိုနေပြန်ပြီ ယွလိုက်တာ”
“အင်:...ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို ကျွန်မ ယွပါတယ် အင်း..”
“ကောင်မ ငါခွင့်မပြုပဲ သဘက်ပတ်ထားလို့ နင့်ကို အပြစ်ပေးရမယ် နင့်မှာ အပြစ်ရှိလား ပြောစမ်း”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ဆုရည်မှာ အပြစ်ရှိပါတယ် ဆုရည်ကို အပြစ်ပေးပါ အစ်ကို အား အင်း..”
ယောင်္ကျား တစ်ယောက်ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံး ရပ်နေရတာရယ် အဖုတ်လေးကို စိမ်ပြေလပြေ အပွတ်ခံနေ ရတာရယ်မို့ ရှက်လည်းရှက်၊ ဆန္ဒတွေကလည်း ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမနိုင် သာယာ ၊အပြစ်ပေးခံရမယ် ဆိုတာမို့ ကြောက်လည်းကြောက်နဲ့ စိတ်တွေ ရောက်ယက်ခတ်လို့ ဆုရည်မှာ အဖုတ်လေး စိုသထက် စိုလာကာ ထွန်းကျော်ပြောသမျှ နုဖို့ရာ မလွန်ဆန်နိုင်တော့ပြီလေ။
“သွား ခုံပေါက ဆော့ပင် သွားယူခဲ့စမ်း”
အကြံနဲ့ ဝယ်လာတဲ့ ဆော့ပင်ကိုယူခိုင်း တယ်
“ရပါပြီ အစ်ကို”
ရိုရိုသေသေ လက်လေးနှစ်ဖက်နဲ့ လာပေးတဲ့ ကောင်မလေးကို အသည်းတွေယားလောက်အောင် ချစ်လည်းချစ် ပေမယ့် တသတ်လုံး အနိုင်လိုချင်တာမို့ အရှက်ခွဲ နှိပ့်စက် ရအုံးမှာလေ ချစ်တဲ့စိတ်ကို မြိုသိပ့်ကာထားလိုက်ပြီး
“ဟိုဘက်လှည့်စမ်း သေချာရပ်”
ဆုရည်ကို ကျောပေး ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ခါးအထက်လောက်ကနေ စာတွေ ရေးပေးလိုက်တယ်၊ ဖင်လုံး ဖြူဖြူ လေး တစ်ဖက်မှာလည်း ပုံတစ် ဆွဲပေးလိုက်တယ်။
“ကောင်မ ငါဘာရေးလည်း သိလား”
“မ မသိပါဘူး အစ်ကို “
“အေး မသိရင် မှန်ရှေ့သွားပြီး မှန်ကြည့် ရအောင်ဖက်ခဲ့ ပြီး ရင် ပြန်လာပြော”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်ကို”
မှန်နားသွားပြီး ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေတဲ့ စာတွေဖက်ကာ ဆုရည် မျက်နှာလေးရဲ ရှက်ပြီး ထွန်းကျော်ရှေ့ကို ပြန်ရောက်လာတယ်
“ဖတ်လို့ရလား သေချာဖတ်ခဲ့လား”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ဖတ်ခဲ့ပါတယ်”
“ဘာတဲ့လည်း ပြန်ပြောစမ်း”
“ဟို ဖာသည်မ၊ အထန်မ ၊ အဖုတ်ယားမ ပါ အစ်ကို”
“ဖင်မှာကရော ဘာပုံလည်း “
“ဟို ဟို လီး လီးပုံပါ အစ်ကို”
“နင်နဲ့ အ့ဒီ စာတွေ ပုံတွေနဲ့ ကိုက်ညီရဲ့လား”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ကိုက်ညီပါတယ် ရှင်”
ဆုရည် သိမ်ငယ်ပြီး ရှက်လွန်း လို့ မျက်ရည်လေးတွေတောင် ဝဲလို့ နေပါပြီ။
အ့ဒီလို ရှက်မျက်ရည်ဝဲပြီး အလိုရမက်ပြည့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ကို ထွန်းကျော်အတွက် ချစ်မဝနိုင်ဖြစ်ပြီး ပိုထန်စေတော့တာပေါ့။
“အ့ဒီ စာတွေကို မင်းရဲ့ ရင်ဘက်အောက်မှာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ပြန်ရေးစမ်း ၊ပေါင်ရင်းမှာ မင်းအရမ်းကြိုက်တဲ့ လီးပုံလည်း တူအောင်ဆွဲစမ်း”
ဆုရည်လေး ရှက်ရှက်နဲ့ ရင်ဘက်အောက် ဝမ်းဗိုက်လေး ပေါ်မှာ ညစ်ညမ်းကြမ်းတမ်းတဲ့ စာတွေကို ပြန်စီရေးရင်း ပေါင်ရင်းလေးမှာတော့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်း လေးဘက်လှည့်ပြီး လီးပုံ တစ်ပုံ ဆွဲလိုက်တယ်
“ပြီးပါပြီ ရှင်”
“အေး လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည် ဖြစ်သွားပြီလား”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ဖြစ်ပါပြီရှင်”
“ဘာဖြစ်တာလဲ သေချာ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ပြောစမ်း”
“ဟို ..ဟို .. လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည် ဖြစ်သွားပါပြီ ရှင့်”
“အေး ကောင်းတယ် ၊ ငါမခိုင်းပဲ သဘက် ဝတ်ပတ် ထားတဲ့တဲ့ အတွက် နင့်ကို ရိုက်မယ် ၊ မှန်အရှေ့ကိုသွား အရမ်းထန်တဲ့ ဖာသည်မ
ကိုယ့်အဆင့်ကိုယ် သိအောင် ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ် မှန်ထဲကြည့်ပြီး လက်ကိုခေါင်း ပေါ်တင်ထား၊ ပေါင်ကိုလည်း ကားထား၊ ငါ တစ်ချက် ရိုက်လိုက်တိုင်း လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းပါ ရှင့် ဆုံးမပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့် လို့ ကျယ်ကျယ် ပြောရမယ် ၊ပြီးရင် ငါ ရိုက်လို့ ပြီးပြီ မပြောမချင်း လက်မချရဘူး ၊ပုံစံ မပျက် ရဘူး ၊ကြားလား သွားရပ်စောင့်နေ”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင်”
အလှနတ်သမိးလေး အရှက်ကြီး ရှက်နေပြီး ဟိုတယ်ခန်းက ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီး အရှေ့မှာ လက်ကလေးမြှောက် ခြေထောက်လေး ကားကာ ခေါင်းလေးငုံလို့ ရပ်နေရတော့တယ်။
ထွန်ကျော်ကတော့ ခွက်ထဲက လက်ကျန် အရက်ကို အကုန်မော့လိုက်ပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ် ထပ် ဖွာကာ နောက်ထပ် အရက်တစ်ခွက်တောင် ထပ်စပ်ပြီး အေးအေး လူလူပဲ ခါးပတ် ခေါက်လေး ကို ကိုင်ကာ ဆုရည်နားကို လျှောက်လာတော့တယ်။
“ကောင်မ ဘာလို့ ခေါင်းငုံ ထားတာလည်း အရမ်းထန် အရမ်းယွတဲ့ နင့်ရဲ့ မျက်နှာ ၊နင့်ရဲ့ နို့တွေနဲ့ နင့်ရဲ့ လီးစာနေတဲ့ စောက်ပတ်ကို မြင်အောင် ခေါင်း မော့ ပြီး သေချာ ကြည့်စမ်း ၊ စမယ် နော် သေချာ ကျယ်ကျယ်ပြော ငါစိတ်တိုင်း မကျရင် ဟိုတယ် ပြတင်းပေါက်နား သွားရိုက်ပြီ သူများတွေ ကြားအောင် အော်ခိုင်း ပစ်မှာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် အပြင်တော့ မခိုင်းပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ် ဆုရည် အပြစ်ကို သေချာခံပါ့မယ် ရှင်”
ဖြောင်း.....
“အား.. လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ခါးအောက်ဖက် ဖင်သား အပေါ်လေးကို သေချာချိန်ပြီး ထွန်းကျော် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ရိုက်လိုက်တယ်၊ တသက်လုံးမှ အရိုက်မခံဖူးသေးတဲ့ ဖင်နုနုလေး ခါပတ် အရှိုးရာလေး ရဲခနဲ ပေါ်လာတော့တယ်။ ဖင်လေး ခါပြီး ကော့တက်လာပုံကတော့ အရမ်းလှတဲ့ မြင်ကွင်းလေးတွေပေါ့။
ဖြောင်း......
ဒီတင်ခါတော့ ဖင်လုံးလေးရဲ့ အလယ်
“အား..အင်း.. လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်း ပါရှင့် ဆုံးမပေးတာ ကျေးဇူး တင်ပါတယ် ရှင့်”
ဖြောင်း... ဖင်းလုံးလေးရဲ့ အောက်ပိုင်း
“အား.. လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ဖြောင်း....
ပေါင်ရင်းနုနုလေးနဲ့ ဖင်လုံးလေးရဲ့ အစပ် ပေါင်ရင်းနုနုလေးကို ထိလိုက်တော့ အရိုးရာ ရဲနေတဲ့ ဖင်လေး ခါရမ်း သွားလိုက်ပုံကလည်း ရမက် ထန်စရာ မြင်းကွင်း အလှပေါ့...
ဒီနေရာလေး အရမ်း ထိလို့ နောက်ထပ် နှစ်ချက် နေရာ မရွှေ့ပဲ ဆက်ရိုက်လိုက်တယ်...
ဖြောင်း...
“အား.. လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ဖြောင်း ...
“အား.. အင်း လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ခြောက်ချက်မြောက်ကိုတော့ ထွန်းကျော် အနောက်တည့်တည့်က နေရာယူလိုက်ပြီး ကားထားတဲ့ ဆုရည် ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်း လေးကို ပင့်ပြီး ခပ်စပ်စပ်လေး ရိုက်ပေး လိုက်တယ်
ဖြောင်း....
“အား.. အီး...အမလေး လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ထင်မှတ်မထားပဲ အနူးညံဆုံး နေရာလေး မီးပွင့်မတက် နာကျင် သွားတော့ ညီးတွားသံ အစုံနဲ့ လက်ကို ခေါင်းပေါ်က မချရဲ ပေမယ့် ဟန်ချက်တော့ တော်တော်ပျက်သွား ရှာတာပေါ့..
“ကောင်မ ပုံစံမပျက်စေနဲ့ ပြန်နေစမ်း ခြေထောက် ကို ကျယ်ကျယ် ကားထား ယွနေတဲ့ စောက်ပတ်ကို ထပ်ရိုက်အုံးမှာ”
“အဟင့် ဟင့် ကြောက်ပါပြီ အစ်ကိုရဲ့ အဟင့်။ ဟင့် ဆုရည် နောက်ဆို အစ်ကို့ စကားကို တသွေ မသိမ်း လိုက်နာပါ့မယ်.. ကြောက်ပါပြီ ရှင့် အဟင့် ဟင့်”
“နောက်ဆို ဒီထက် ပိုဆိုးမယ် သေချာ ပြန်ကားစမ်း”
ဖြောင်း....
“အား.. အား လားလား အင်း..လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ဖြောင်း....
“အား.. အမလေး . အား ထွက် ထွက်ကုန်ပါပြီ အား ..လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ဒီတစ်ချက်မှာတော့ ရှက်ခြင်း၊ကြောက်ခြင်း၊ နာကြင်ခြင်း တွေနဲ့ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်ပဲ ဆုရည် တစ်ချီ ထပ်ပြီး မြောက်သွားပြန်ပါပြီ။။
“ဖာသည်မ ထန်တာ ကြည့်စမ်း အရိုက်ခံနေရင်းတောင် တစ်ချီ ထပ်ပြီးတယ် ကြည့်စမ်း.”
ထွန်ကျော် ဆုရည်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲ စီးကျနေတဲ့ အရည်တွေကို ယူပြီး ဆုရည်မျက်နှာနဲ့ နို့ တွေကို သုတ်ကာပြပြီး ကျေနပ်နေတော့တာပေါ့ ။
ဆုရည်ကတော့ နာလည်းနာ ရှက်လည်း ရှက်လွန်း တာမို့ မျက်ရည်တွေပါ ထိမ်းမရ စီးကြလာတော့တာပေါ့...
ထွန်းကျော်ကတော့ အနားမပေးသေးပဲ ဒီတစ်ခါ ဆုရည်ရဲ့ နို့ ဖြူဖြူ လှလှလေးတွေကို သုံးချက်စီလောက် ရိုက်ကာ ဆုရည်ရဲ့ နာကျင်မှု့နဲ့ မျက်ရည်တွေကို ကျေနပ် ခံစားလိုက်တော့တယ်...
ဖြောင်း....
“အား.. လီးကြိုက်တဲ့ ဖာသည်မ၊ အထန်မ၊အဖုတ်ယားမ၊ ဆုရည်လင်းကို အပြစ်ပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့် အဟင့် ဟင့်.....”
.......... .......... ..........
.......... .......... ..........
“ရပြီ လက်ချလိုက်တော့ မင်း နာရင် ပွတ်လို့ခွင့်ခဏပေးမယ်”
“အဟင့် ဟင့် ....ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်...အဟင်း အီး.. အဟင့်”
နားခွင့်ပေးလိုက်တော့မှ ဆုရည်လည်း နို့လေးနဲ့ အဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်တာ အားပါးတရ ငို ချလိုက်မိ တယ်...
ငါးမိနစ်လောက် ကြာမှ ထွန်းကျော်က ဆုရည်ကို ခုဏက ပုံစံ အတိုင်းဖြစ် အောင် အသာ ပြန်ပြင်ပေးလိုက်ပြန်တယ်.....
“ငိုလို့ မပြီးသေးဘူးလား.. သေချာ ပြန်ရပ် မှန်ထဲ မှာ အရမ်းထန် ဖာသည်မ လေး မင်းပုံမင်း ပြန်ကြည့်ပြီး ဆက်ငို “
ထွန်းကျော်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ရဲ့ အရက်ခွက်ကိုပြန်သောက် ဆေးလိပ်ထပ်သောက်ကာ အဝတ်အစားမပါတဲ့ မင်းသမီး အပြစ်ခံရင်း ငိုနေတာကို ရှု့စားရင်း အရက် တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက် ထပ်ထည့်ကာ စည်းစိမ်ခံစားရင်း ပီတိတွေ ဝေနေတော့တာပေါ့။
အလှနတ်သမီးလေး ဆုရည်လင်းကတော့
ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရဲ့ အရှေ့မှာ အဝတ်အစားမပါ အရှိုးရာတွေနီရဲပြီး ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း ညစ်ညမ်းတဲ့စာတွေနဲ့ ဒဏ်ပေးခံထားရတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မှန်ထဲမှာ ပြန်ကြည့်နေရင်း..
ဒီလို နှိမ့်ကျတဲ့အခြေအနေမျိုး သာယာတာလား ရှက်ကြောက်တာလား မဝေခွဲနိုင်တော့ပဲ အဖုတ်လေးက တစစ်စစ် ယားလာပြန်တော့ ရှက်ပြီးမျက်ရည်တွေ ထပ်ကျလာကာ ၊ ကြာကြာရပ်နေရတော့ ခြေထောက်တွေညောင်းနေတာပေါ့။
နာရီဝက်ကျော်ကြာမှ ထွန်းကျော်ထလာပြီး ဆုရည်ရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးကို အားရပါးရ နမ်းစုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ဆုရည်လည်း ဟန်မူပို မနေပဲ အလိုက်သင့် စိတ်ပါ လက်ပါ နှုတ်ခမ်းခြင်း လျှာခြင်း အနမ်းတွေခြွေကြတော့တယ်။
ထွန်းကျော်က နမ်းနေတာကို ခွါ လိုက်ပြီး ဆုရည်ရဲ့ နို့လေးတွေကို ဖွဖွလေး ဆွဲလိမ်ကာ....
“အစ်ကို လီးကြီးနဲ့ လိုးတာ ခံချင်သေးလား ဖာသည်မလေး”
ဆုရည်လည်း ရှက်ပြုံးလေးပြုံးပြီး ခေါင်းလေးငုံကာ
“ကိုကို့ ဖာသည်မလေး အရမ်း ထန်ပြီး ယွလို့ ကိုကို့ လီးကြီးနဲ့ လိုးတာ အရမ်း ခံချင်ပါတယ့်ရှင့်”
“ဖာသည်မလေး အလိုးခံချင်ရင် ဘာလုပ်ပေးရမယ် သိတယ် မို့လား”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို သိပါပြီး ကိုကို့ လီးကြီးကို အရင်ဆုံး စုပ်ခွင့်ပေးပါနော့ အဟင်းဟင်း..”
ထွန်းကျော် ကုတင်ပေါ်ပတ်လက် လှဲလိုက်ကာ နတ်သမီးလေးရဲ့ ခစားပြုစုတာတွေ ခံရင်း စိတ်ကြိုက်နည်း ပေါင်းစုံနဲ့ နတ်သမီးလေး ဆုရည်လင်းကို အားရပါးရ လိုးကာနေတော့တာပေါ့။ ။
မနက်နိုးလာတော့ ထွန်းကျော်က ကော်ဖီတောင် သောက်နေပြီ။ ဆုရည်လည်း ရေအမြန် ချိုးလိုက်ပြီး အိပ်ထဲပါလာတာလေးနဲ့ပဲ အတက်နိုင်ဆုံး အလှ မြန်မြန်ပြင်လိုက်တယ်။ဒီတစ်ခါတော့အဝတ် မဝတ်ရဲသေးပဲ ထွန်းကျော် အနားမှာ သွားရပ်နေလိုက်တယ်။
“ကိုကို ဆုရည် ပြင်လို့ ပြီးပါပြီ ဆုရည် အလုပ်ပဲ တန်းသွားတော့မှာမို့ အဝတ် ဝတ်ခွင့်ပေးပါနော်”
“နေပါအုံး အလုပ်က ကိုးနာရီမှ မို့လား အခုမှ ခြောက်ခွဲ ကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေးတာ၊ မနက်စာလည်း ဟိုတယ်မှာပဲ စားပြီးမှ သွားမယ် ဘာတွေ လောနေတာလဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကို “
“ညက ရေးထားတဲ့ စာတွေ မထင်တော့ဘူး ပြန်ရေးစမ်း”
“ရှင် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကို”
ညက ရေးထားရတာတောင် သိမ်ငယ်ပြီးရှက်စရာကောင်းတာ အခု အလုပ်သွားရမို့ ဆုရည် အရမ်းရှက်မိပါတယ်။ဒါပေမယ့် ထွန်းကျော် အလိုကို ဘယ်လိုမှ မငြင်းဆန် နိုင်တာမို့ ညစ်ညမ်းတဲ့ စာတွေ ကိုယ်ပေါ်မှာ ပြန်ရေး လိုက်ရတယ်။
“ပြီးပါပြီ ကိုကို “
“အေး လှတယ် ၊ ဖာသည်မလေး အလုပ်သွားဖို့ အဝတ် ဝတ်တော့”
ဆုရည် ယူနီဖောင်းလေးဝတ်ပြီး ထွန်းကျော်နားမှာ ပုံစံပြောထားတဲ့ အတိုင်း လေး ရပ်နေလိုက်တယ်။
ယူနီဖောင်းလေးနဲ့ လှချင်တိုင်း လှပြီးချစ်စရာ ကောင်း လွန်းတဲ့ ဆုရည်ကို ပွေ့ဖက် နမ်းလိုက်ပြီး
“ဖာသည်မလေး အရမ်း ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ တစ်သက်လုံး ငါပိုင်တဲ့ ဖာသည်မလေးဖြစ်ဖို့ ငါ့ကို လက်ထပ် မလား? “
“ရှင်....”
ဆုရည် မျှော်လင့်မထားပဲ ကြားလိုက်လိုက်တော့ အရမ်းအံအြ သွားမိတာပေါ့။ ဝမ်းသာတာလား၊ဝမ်းနည်းတာလာ ၊ဝေခွဲလို့မရပေမယ့်
ထွန်းကျော်ရဲ့ ကာမ နွံထဲကတော့ မရှုန်းထွက်ချင် သာယာနေမိပြီး အဖန်ဖန်တလဲလဲ ခံစားချင်နေသေးတာတော့ အမှန်ပဲလေ။ ဒီမဲမဲသဲသဲကြီးကို ချစ်မိနေပြီလား မဆိုသာပေမယ့် မဲမဲသဲသဲကြီးရဲ့ အမိန့်ဆန်တဲ့ လိုအင်သဘောကိုတော့ မငြင်းဆန်နိုင် ပျော်ပျော်ကြီးကို လက်ခံ
ချင်တော့တာပေါ့။
“ကိုကို တကယ်ပြောတာလားဟင်.. ကိုကိုကဆုရည်ကို တကယ်ချစ်လားဟင်.. တကယ် လက်ထပ် မှာလားဟင်..”
“အမေးအမြန်းထူ စကားတွေများလိုက်တာကွာ၊
တကယ်ချစ်လို့ လက်ထပ်မယ်ပြောတာပေါ့။
ဒါပေမယ့် မင်း တစ်သက်လုံး ငါ့ရဲ့ ကျွန် ဖာသည်မလေး လို နေရမှာနော် ၊ပြော ငါ့ကို လက်ထပ်မှာလား?”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ဆုရည် လက်ခံပါ့မယ်။”
ထွန်းကျော်က အသင့်ယူလာတဲ့ စိန်လက်စွတ် လှလှလေးကို ဆုရည်ရဲ့ လက်မှာစွတ်ပေး လိုက်ပြီး ...နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းကာ...
သဘက်ခါ လတ်ထပ်ကြမယ်..........
ညို့စွမ်းအင်နွံ့…..(၂)
ထွန်းကျော်နဲ့ဆုရည်တို့ အကျဉ်းရုံးပဲ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုး လတ်ထပ်လိုက်ကြတယ်။
ထွန်းကျော်က သူ့ရဲ့ချမ်းသာနေပြီဖြစ်တဲ့ ဘဝမှန်ကို မပြောပဲ ဆုရည်တို့အိမ်မှာ လိုက်နေလိုက်တယ်။
နှင်းနွယ်ကတော့ ဒီမဲသဲသဲ ကောင်ကို အရမ်းချစ် အရမ်းကြောက်ပြနေတဲ့ ဆုရည်ကို နားမလည် နိုင်တော့ပေမယ့် ဘာမှ မပြောပဲ ခွင့်ပြုပေးထားလိုက်ထားလိုက်တယ်။
မိန်းမသဘာဝ ဒီကောင် ဘာတွေများကောင်းကွက်ရှိလို့ ဆုရည်အသည်းစွဲနေတာလည်းတော့ စိတ်ဝင်စား စောင့်ကြည့်လို့ နေတာပေါ့။
နှင်းနွယ် အခုလပိုင်းအတွင်း အရမ်းစိတ်ညစ်နေရတယ်။ ဆုရည်အမေ အစ်မကြီး မဆုံးခင်က တင်ခဲ့တဲ့ အကြွေးတွေ၊ နှင်းနွယ် ကိုယ်တိုင် ဖဲရှုံး ထားတာတွေ၊ နှစ်လုံးရှုံးထားတဲ့ အကြွေးတွေကို အိမ်ပေါင်ထားရတာ အခု အကြွေးရှင်က အတင်းဆပ်ခိုင်းနေပြီ။ အိမ်သိမ်းရုံတင်မက နှင်းနွယ်ကိုပါ အပိုင်သိမ်းဖို့ အရိပ်အရောင်တွေ ပြနေတော့ နှင်းနွယ် တော်တော် အကျပ်ရိုက်နေပြီ။ ဒီကြားထဲ ဆုရည်က ယောင်္ကျားယူလိုက်ပြီး အပေအတေကောင်ကို အရမ်းတွေ ကိုးကွယ်နေတော့ စိတ်ထဲမှာ မတင်မကျေနပ် မကြည်လင်ဘူး။
နှင်းနွယ်တို့ အစ်မကြီး ကျန်းမာရေး ညံလာ နှစ်လုံး သုံးလုံး အကြွေးတွေ တက်လာတော့ အားလုံး တိုင်ပင်ပြီး အခုအိမ်ကို ဟိုဘက် ရပ်ကွက်က သူဌေး ကိုကိုထိန် ဆီမှာ ပေါင်လိုက်တယ်။ (ကိုထိန်အကြောင်းလေးလည်း နည်းနည်းတော့ပါမှဖြစ်မှာမို့ ပြောရအုံးမယ်။)
ကိုထိန်က ဘောလုံး၊နှစ်လုံး၊သုံးလုံး လောင်းကစား နဲ့ တော်တော်ချမ်းသာနေတာ။လူကြီး တော်တော်များများကိုလည်း ပိုင်တယ်။
နှင်းနွယ်နဲ့လည်း လူကြီးကတော် ဖဲဝိုင်းကနေရင်းနှီးခဲ့ကြတာ။ ကိုထိန် မိန်းမဇင်မာက အလှပြင်ဆိုင်က ဝန်ထမ်းမလေး။ အသက်က ထက်ဝက်လောက် ကွာတယ်။ဇင်မာက ၂၀စွန်းစွန် ကိုထိန်က လေးဆယ်ကျော်။ ဇင်မာ ကိုထိန်နဲ့ ရတော့ နေချင်းညချင်း အလှပြင်ဆိုင် ပိုင်ရှင်မကြီး ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ဇင်မာက သူယောင်္ကျား ကိုတော့ အပိုင်ချုပ်ထားနိုင်တယ်။ ယောင်္ကျားအတွက် ဆို ဆိုင်က ဝန်ထမ်း မလေးတွေပါ ထိုးကြွေးပြီး ယောင်္ကျား မငြီးငွေ့ရအောင် အမျိုးမျိုး ဖန်တီးပြီး ယောင်္ကျား ရဲ့အချစ် နဲ့ ငွေတွေကို အပိုင် ချုပ်ကိုင်နိုင်သူပေါ့။
အခုလည်း အချောအလှ အိင်္နြေရှင်အကိတ်မမ မပျိုကြီးကို အကြွေးနဲ့ အပိုင် သိမ်းပြီး ယောင်္ကျား ကို ထိုးကြွေးဖို့ ကြံစည် နေပြန်တယ်။
အလှပြင်ဆိုင်ကြီးရဲ့သူဌေးကတော် ဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့ ရုံးခန်းလေး ထဲမှာပေါ့…
ဇင်မာ က ဂါဝန်တိုတိုနဲ့ ခြေထောက်ကို ဟန်ပါပါ ချိတ်ပြီး ထိုင်နေတယ်။
အရှေ့ဘက်ခုံမှာတော့ နှင်းနွယ် ကျုံ့ကျုံ့ လေးထိုင်ကာ တောင်းပန်စကား အတွင်တွင် ပြောနေရတာပေါ့။
အခုချိန်မှာတော့ ဇင်မာက အပေါ်စီးကနေပဲ လေသံ မာမာနဲ့ အထက်စီးဆန်စွာ ပြောဆိုနေတယ်။ အရင် ကိုထိန်နဲ့ မရခင် ဝန်ထမ်းမလေး ပုံစံနဲ့တော့ တခြားစီပေါ့။
“မနှင်းနွယ် ကျွန်မ ဒီလောက်ပဲ စိတ်ရှည်မယ်၊ အတိုးရော အရင်းရော ရှစ်ရာ ကျော်နေပြီ၊ ရှင် ဘယ်လိုဆပ်မှာလဲ”
“ဟုတ်ပါတယ် ညီမရယ် အစ်မလည်း ဆပ်နိုင်အောင် ရှာနေပါတယ်၊ အခုကာလ က အလုပ်တွေကလည်းပါးတော့လေ အစ်မကို အချိန်လေး နည်းနည်းလောက်တော့ ထပ်ပေးပါနော်”
“တော်ပါ ရှင်အ့လိုပြောနေတာ နှစ်ခါ သုံးခါ မကတော့ဘူး။ အခု တစ်ပတ်အတွင်း အတိုး မပေး နိုင်ရင် ရှင်တို့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းတော့။ တစ်ပတ်ပဲနော် “
နှင်းနွယ် ထိုင်ခုံပေါ်က ဆင်းပြီး ဒူလေးတုတ်ကာ
“ညီမရယ် အ့လိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့၊ တစ်လတန်သည် နှစ်လတန်သည်တော့ စောင့်ပေးပါ ညီမရယ်၊ အစ်မရအောင် ဆပ်ပါ့မယ်နော် အချိန်လေးတော့ ပေးပါနော် ၊အစ်မ ဘယ်လုပ်ပေးရ ပေးရပါ အိမ်ကိုတော့ အဆုံးမခံနိုင်လို့ပါနော် အစ်မ တောင်းပန်ပါတယ်”
နှင်းနွယ် မာနတွေ သိက္ခာတွေ ဘေးချိတ်ပြီး ကိုယ့်တူမလောက်ရှိတဲ့ ဇင်မာ့ကို မျက်ရည်တွေနဲ့ တစ်တွတ်တွတ် တောင်းပန်နေရတော့တယ်။
ဒီလို ဖြစ်အောင် သိမ်းသွင်းခဲ့တဲ့ ဇင်မာကတော့ မျက်ဖြူဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေပေါ့။
“ဒီလိုဆိုလည်း ရှင့်ကို သနားလို့ အခွင့်အရေး တစ်ခုပေးမယ်၊ လုပ်တာ မလုပ်တာ ရှင့်ဟာရှင် ဆုံးဖြတ်၊ ကျွန်မ အတင်းဖိအားမပေးဘူးနော် ဟင်း ဟင်း၊ “
“ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါ ညီမရယ် အစ်မ အတက်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပါ့မယ် ဘာလို လုပ်ပေးရလဲ ဟင်”
“ကောင်းပြီလေ ကျွန်မ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေ သင်တန်းကြေး မပေးနိုင်တာ၊လစာတွေ ကြိုထုတ်ပြီး ပြန်မဆပ်နိုင်ရင် ကျွန်မတို့ အိမ်မှာ အိမ်အစေခံ အဖြစ် တစ်ပတ် တစ်ရက် လုပ်ပေးရတယ်။ ရှင်လည်း အတိုး မပေးနိုင်သေးရင် သက်တမ်းတိုးတဲ့ အနေနဲ့ တစ်ပတ်တစ်ရက် အစေခံ လာလုပ်ပေါ့။ ရှင်အစေခံ လာလုပ်တဲ့ အပတ်တိုင်း ကျွန်မ အတိုးလျှော်ပြီး အိမ်သိမ်းမယ့် ရက်ကို နောက်ဆုတ်ပေးမယ်။ဘယ်လိုလဲ”
“ဟင် …. အစ်မ စဉ်း . စဉ်းစားပါ့မယ်”
“သဘောမတူ မလုပ်နိုင်လည်းရတယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ပတ်အတွင်းတော့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမယ် ဟင်း ဟင်း”
ဇင်မာကတော့ အပိုင် ချီပြီးတုတ်ပြီးဖြစ်လို့ သဘောကျနေပေမယ့်၊ နှင်းနွယ်ကတော့ အကျပ်ရိုက်ကာ တွေဝေနေတော့တယ်။နောက်ဆုံးတော့ နေစရာမဲ့ ဘဝမပျက်ဖို့ အရေး ဆုံးဖြတ်ကာ သဘောတူလိုက်ရတော့တယ်။
“ကောင်းပြီ မနက်ဖြန် ခုနှစ်နာရီ အရောက်လာခဲ့။ လုပ်ရမယ့် အလုပ်နဲ့ စည်းကမ်းချက်တွေ ပြောပြမယ်။ အလုပ်ချိန်ကတော့ မနက်ရှစ်နာရီကနေ ညနေ ငါးနာရီထိ။ အော် ရှင်က အစေခံ လုပ်မယ်ဆိုရင် ကျွန်မကို မမလေးလို့ ခေါ်ပြီး ကျွန်မယောင်္ကျားကို ဆရာလို့ခေါ်ရမယ်၊ ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
“မနက်ရောက်ရင် ကေသီဆိုတာ ရှိတယ် သူက အလုပ်ကြောင်း သင်ပေးလိမ့်မယ်၊ ရှင်အခုပြန်တော့”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ မမလေး”. . . .
မနက်ခုနှစ်နာရီ နှင်းနွယ် ရောက်အောင်သွားရတယ်။ ကိုထိန်အိမ်က လမ်းမကြီး မျက်နှာစာပါ။အောင်ထပ်က အလှပြင်ဆိုင် ၊အပေါ်ထပ်က လူနေတယ်။နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးပေါ့။ နှင်းနွယ် ရောက်တော့ ကေသီက စောင့်နေတယ်။
အရင်ဆုံး အစေခံတွေ ဝတ်ရမယ့် အဝတ်လဲရတယ်။ အောက်က ရေလဲထမိန်လောက်တောင် မထူတဲ့ ပါးပါးလှပ်လှပ် ခပ်ပျော့ပျော့ စကပ်ထမိန် အနက်ရောင်။
စကပ်အကွဲက လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ပေါင်နားထိ မြင်ရပြီး ဖစ်ဆိုဒ် ကျပ်ကျပ်လေး ဖြစ်နေတော့ နှင်းနွယ်ရဲ့ ကိတ်လှတဲ့ ပေါင်တံတွေ ဖင်တွေက အတိုင်းသား လှပပေါ်လွင်နေတယ်။ အင်္ကျီက ကိုယ်ကျပ် လက်တို တီရှပ်လေး ၊ခါးက တိုလွန်းတော့ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးတွေက အတိုင်းသား။ အဆိုးဆုံးစည်းကမ်းက အစေခံတွေက ဘာအတွင်းခံမှ မဝတ်ရဘူး ဆိုတာပဲ။
အတွင်းခံ မပါင်္အကျီကပျော့ ပါးတော့ နို့ကြီးတွေကလည်း လုံးပြီး ခေါင်းလေးတောင် ရေးရေး မြင်နေရတယ်။ ဒီနေ့အလှည့်ကျ အစေခံက ဝန်ထမ်းကောင်မလေး နှစ်ယောက်နဲ့ နှင်းနွယ်၊ ပေါင်းသုံးယောက်ပေါ့။ ရှစ်နာရီ အမှီ ကိုထိန်တို့ လင်မယား အတွက် မနက်စာပြင်ပြီး စောင့်နေရတယ်။ထမင်းဟင်းနဲ့ မနက်စာက အဒေါ်ကြီးကချက်တာပါ၊ နှင်းနွယ်တို့က ပြင်ဆင်ပေးရုံပဲ။
ထမင်းစားခန်းထဲမှာ နှင်းနွယ်တို့သုံးယောက် တန်းစီပြီ ရပ်နေရတယ်။ကျန်ကောင်မလေး နှစ်ယောက်က နှင်းနွယ်လောက် မထွားပေမယ့် သူ့ဟာနဲ့ သူတော့ အလှလေး၊ ချစ်စရာလေးတွေပါပဲ။ အားလုံးက သူ့အခက်ခဲနဲ့သူ မလုပ်ချင်ပေမယ့်လည်း အစေခံ လုပ်နေရ သူလေးတွေပေါ့။
မနက်စားဖို့ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ ကိုထိန်က နှင်းနွယ်ရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြည့်ရင်း..
“အစေခံ အသစ်ဆိုလို့ ဘယ်သူများလဲလို့ မနှင်းနွယ်ပဲ၊ ဟဲဟဲ ခင်ဗျား တကယ်ရော လုပ်နိုင်ပါ့လား၊ အိမ်မှာ အစေခံတွေအတွက် စည်းကမ်းတွေ ရော သိပြီးပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ သိပြီးပါပြီ ဆရာ ၊ကျွန်မ ကြိုးစားပြီး လုပ်ပါ့မယ်”
“ဟင်းဟင်း.. ကောင်းပါတယ် မလုပ်နိုင်ရင် ငါ့မိန်းမက အပြစ်ပေးတာ ကြမ်းတယ်နော်..
ဒီအရွယ်ကြီးကြမှ အရိုက်ခံအရှက်ကွဲ မှာ .. မကြောက်ဘူးလား ဟား ဟား ဟား”
“ကျွန်မ ကြိုးစားပြီး လုပ်ပါ့မယ် “
“အေးအေး ကောင်းတယ် ခင်ဗျား အိမ်ပြန်ရွေးဖို့ အချိန်ရတာပေါ့ ၊ ညီမ လုပ်တဲ့ သူကလည်း ရပ်ကွက် ထဲက ကလေကချေ နဲ့ ယူလိုက်တော့ အ့အိမ် ငါ့ အပိုင်ပဲ ဖြစ်ဖို့ စောင့်နေလိုက်မယ် ဟား ဟား ဟား…”
နှင်းနွယ် အနှိမ်ခံရလို့ အားငယ်ပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ ကာသာ နေနေရတယ်။ ကိုထိန်က ဒီလောက်နဲ့ မပြီးသေးပဲ…
“ အသိုင်းအဝိုင်းထဲ ပညာတက် ချောလှပြီး နာမည်ကြီးတဲ့ မိန်းမ ငါ့အစေ ခံ ဖြစ်နေတာ ယုံတောင် မယုံ ချင်ဘူး ကွာ။ ငါ့မိန်းမ ဆင်ပေးထားတဲ့ အစေခံတွေ အတွက် ဝတ်စုံကလည်း ယောင်္ကျားကို စိတ်ကျွစေတာပဲ။ ဟားဟားဟား အတိုင်းသား၊ ရိုးရိုးလေးနဲ့ ဆက်စီ ကျချက်ကွာ။”
မိန်းကလေးတွေရဲ့ အရှက်တွေကို အရှိအတိုင်းနီးပါး ပေါ်စေတဲ့ အဝတ်ဝတ်ထားရတဲ့ နှင်းနွယ်တို့မှာ ကိုထိန်ရဲ့ နှာဘူးပေါ်တင်ကြီးကျတဲ့ စကားကြောင့် ရှက်လွန်းလို့ ခေါင်းတွေ ငုံ့ထားကြတာပေါ့။
ဇင်မာက သဘောကျစွာပြုံးရင်း…
“ယောင်္ကျား လိုချင်တာ မိန်းမက အကုန်ဖြည့်စည်း ပေးရမှာပေါ့ . . . ဟင်း ဟင်း…..
ကဲကဲ ကောင်မတွေ ဆရာကို နင်တို့ ဖင်တွေ ရင်တွေ ကြည့်လို့ ရအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့် ပြကြစမ်း။”
အတွင်းခံမပါလို့ ဝတ်စုံပါးပါးကပ်ကပ်နဲ့ နဂိုက မှ ရှက်ပါတယ်ဆို ဖင်တွေ ရင်တွေ အကြည့်ခံဖို့ မိန်မပျက်စျေးခေါ်သလို ပြရအုံးမယ်တဲ့လေ…
နှင်းနွယ် ရှက်လိုက်တာဆိုတာ မပြောပါနဲ့တော့၊
ဘေးက ကောင်မလေးတွေက လည်း ရှက်လို့ ချက်ခြင်း မလုပ်ကြတော့။ ဇင်မာက…
“ကောင်မတွေ စည်းကမ်း နံပါတ် သုံးက ဘာတဲ့လည်း ပြောစမ်း။ နှင်းနွယ် နင်က အကြီးဆုံးဆိုတော့ ပြောစမ်း။ မပြောနိုင်လို့ ကတော့ အသေပဲ”
“ဟို အလုပ်ရှင် ဆရာနဲ့ ဆရာမ ခိုင်းတာ ဘာမဆို လုပ်ပေးရပါ့မယ် ရှင့်”
“အေး မလုပ်ရင် အပြစ်က ဘာလည်း သေချာပြောစမ်း”
“ဟို ကြိမ်ဒဏ် ဆယ်ချက်နဲ့ ထိုင်ထ ငါးဆယ်ခံရမှပါ ရှင့်”
“ကောင်မ သေချာပြောစမ်း ဘယ်လိုခံရမယ် ပြောထားလည်း..”
နှင်းနွယ် အရမ်းလည်း ရှက် တော့ ပြောမထွက်ပေမယ့် ကြောက်လည်းကြောက်လို့ တစိမ်းယောင်္ကျား အရှေ့မှာ ပြောရ လုပ်ပြရတော့တာပေါ့…
“ဟို ဟို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီး အရိုက်ခံ ၊ ထိုင်ထ လုပ် ရမှာပါ။ မလုပ်ပါနဲ့ မမလေး ….
ကျွန်မ အခု မမလေး ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း ဆရာ့ ကို လှည့်ပြ အသုံးတော် ခံပါ့မယ် ရှင့်”
ကျန်တဲ့ ကောင်မလေးတွေလည်း မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ တောင်းပန်တော့မှ…
“စည်းကမ်းကို သိရဲ့သားနဲ့ ကောင်မတွေ အကြောမာနေတာ မြန်မြန် လုပ်စမ်း၊ ငါ မရပ်ခိုင်း မချင်း မရပ်နဲ့့။ အနောကဘက်လှည့်တဲ့အချိန် ဖင်ကိုကော့ထားပြီး ပြကြ။ကောင်မတွေ နင်တို့ ပစ္စည်းတွေသေချာ ပြကြ “
နှင်းနွယ် တို့ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ကိုယ်တွေကို လှည့်ပြရတော့တယ်။ သူတို့ လင်မယားကတော့ မနက်စာ စားရင်း မိန်းမလှလေးတွေကို အနိုင်ထက်စီးနှင်းခိုင်းကာ ကျေနပ်နေတာပေါ့….
နည်းနည်းကြာမှ ဇင်မာက..
“တော်ပြီ ကောင်မတွေ..။နင်တို့ စောက်ဖိုး မတန်တဲ့ ဖင်တွေရင်တွေကို ငါ့လင်ကြည့်ပေး ရတဲ့အတွက် တစ်ယောက်ချင်းစီ ဒူးထောက် ဖင်ကုန်းပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောကြစမ်း။
အဆင့်မရှိ အစေခံမရဲ့ ဖင်နဲ့နို့ကို ကြည့်ပေးတဲ့ ဆရာ့ကို ကျေးဇူး တင်ပါတယ်လို့ သုံးခါပြောစမ်း ၊ “
သိမ်ငယ်အောင် အရှက်ခွဲ ခိုင်းစေတာ ခံရပေမယ့် ဒီအခြေအနေက ဘယ်လိုမှ မငြင်းဆန်နိုင်တာမို့ မာန သိက္ခာ နဲ့ အရှက်ကွဲ ခံပြီး တစိမ်းယောင်္ကျား အရှေ့မှ ဖင်ကုန်းပြလို့ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောရတော့တာပေါ့…..။
“ အဆင့်မရှိ အစေခံမရဲ့ ဖင်နဲ့နို့ကို ကြည့်ပေးတဲ့ ဆရာ့ကို ကျေးဇူး တင်ပါတယ် ရှင့်”
“ အဆင့်မရှိ အစေခံမရဲ့ ဖင်နဲ့နို့ကို ကြည့်ပေးတဲ့ ဆရာ့ကို ကျေးဇူး တင်ပါတယ် ရှင့်”
“ အဆင့်မရှိ အစေခံမရဲ့ ဖင်နဲ့နို့ကို ကြည့်ပေးတဲ့ ဆရာ့ကို ကျေးဇူး တင်ပါတယ် ရှင့်”
ကိုထိန်တို့ မနက်စာ စားပြီးမှ ကျန်တဲ့သူတွေ စားရတယ်။ ခဏနားပြီးတာနဲ့ အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်ကြရတယ်။ ထမင်းချက်တာ ကူသူကကူ သန့်ရှင်းရေး လုပ်သူက လုပ်ပေါ့။ နှင်းနွယ်က အဝတ်လျှော်ရတယ်။
အိင်္ကျီ တွေကို စက်နဲ့ လျှော်ရပေမယ့် ဇင်မာ့ ထမိန်တွေ၊စကပ်တွေ နဲ့ အတွင်းခံတွေကို လက်နဲ့ လျှော်ခိုင်းတယ်။ တစ်နေကုန် မနားရအောင် တစ်ခုပြီး တစ်ခု လုပ်ကြရတယ်။
လျှော်ပြီးသား အတွင်းခံတွေကို မွှေးလားဆိုပြီး နမ်းကြည့် ခိုင်းသေးတယ်။
နှင်းနွယ် ဒီနေ့အတွက် ကံကောင်းတာ တစ်ခုကတော့ ကိုထိန်က ညနေ သူ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ညစာစား ၊ကေတီဗီ သွားဖို့ချိန်း ထား တာမို့ ဒီနေ့တော့ သူတို့ လင်မယားလက်က သီသီလေး လွတ်ခဲ့ ရတာပေါ့။
“ကောင်မတွေ ငါတို့ လင်မယား ဧည့်သည်နဲ့ ချိန်းထားတာ ရှိလို့ နင်တို့ကို ဒီတစ်ပတ်တော့စောပြီး ပေးနားလိုက်မယ်၊ နောက်အပတ်ကျ နင်တို့ နားတဲ့ အချိန်ပြန်လုပ်ပေးရမယ်။ ဒီအပတ် အတွက် အပြစ်ကိုလည်း နောက်အပတ် ရောပြီး ခံရမယ်။ နားလည်ကြလား”
“ဟုတ် နားလည်ပါပြီ မမလေး “
….. ….. ….. ….. ….. ….. …..
နှင်းနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သုံးနာရီကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်။စိတ်ရော လူရော ပင်ပမ်းနွမ်းနယ်နေတာမို့ ရေချိုးပြီး၊ ဆုရည်ပြန်လာရင် ညစာ စားနှင့် ကြဖို့ ထွန်းကျော်ကိုမှာပြီး အခန်းတခါးပိတ်ကာ အိပ်ပစ် လိုက်တယ်။
ည ခုနှစ်နာရီလောက် နှင်းနွယ် နိုးလာတယ်။
ဒီနေ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးရင်း … သိမ်ငယ်စိတ်၊ ရှက်စိတ်တို့နဲ့ အတူ တစ်မျိုးကြီး ခံစားနေတယ်။ မလုံတလုံ အဝတ်အစား၊ အနှိမ်ခံ ၊ နှိမ့်ချ ဆက်ဆံ ခံရတာမျိုး တစ်ခါမှ မကြုံဘူးတော့ ဒီလို အနှိမ်ခံ၊ အရှက်ခွဲ နိုင်ထက်စီးနှင်း အလုပ် ခံရတာပဲ သာယာနေသလို၊ တွေးလိုက်တိုင်း အဖုတ်ကလေး ဖောင်းပြီး ယားလာကာ ၊ တစ်စုံတစ်ခုကို တောင့်တ နေတော့တယ်။
တွေမိလိုက်တိုင်း မောဟိုက်ကာ ရေဆာလာတာပေါ့။ အိပ်ရာက ထကာ မီးဖိုခန်းထဲသွား ရေအေးလေး အဝ သောက်လိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာမှာတော့……
“အ …ကိုကိုရယ်… ဆုရည် တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဖာသည်မ ဆုရည် အရမ်းထန်နေပါပြီ ကိုကိုရယ်… ဆုရည် အဖုတ် လေးကို ကိုကို့ လီးကြီးနဲ့ လိုးပေးပါတော့ နော် အဟင့် …”
“စောက်ကောင်မ အလိုးခံချင်ရင် လီးကို ကောင်းကောင်းစုပ် ၊ငါ့ဥတွေပါ သေချာစုပ်စမ်း”
ဆုရည်တို့ အခန်းထဲက စကားသံ ညဉ်းညူသံတွေ အတိုင်းသား ကြားလိုက်ရတော့၊ နှင်းနွယ်ရဲ့ မသိစိတ် အလိုလို အလန်း ထမြည်သွားတော့တယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စကားသံတွေကြောင့်လည်း အငုံစိတ်လေး နိုးထလာကာ ဆုရည်တို့ အခန်းဘက် အသာ ကပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီချုံထွင်းထားတဲ့ ထွန်းကျော်က အခန်းတံခါး မပိတ်ပဲ အသာလေး ဟထားခဲ့တော့၊ နှင်းနွယ် တံခါးကြား အလိုလို ချောင်းကြည့်ပြီးသား ဖြစ်တော့တာပေါ့။
အခန့်သား အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ ထွန်းကျော်က ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေပြီး၊ ဆုရည်ကတော့ ကိုယ်တုံးလေးနဲ့ အောက်မှာ လေးဘက်ထောက်ကာ ထွန်းကျော် ပစ္စည်း ကို စုပ်ပေးနေရတယ်။ ဘေးတစ်စောင်း အနေအထား ဆိုတော့ ဆုရည် ပါးစပ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ လီးကြီးကို နှင်းနွယ် မြင်လိုက်ရတော့ …. အံဩလွန်းလို့ အသံမထွက်အောင် ကိုယ့်ပါးစပ် ကိုယ် မနည်း ပိတ်လိုက်ရတယ်။
ရှည်ရှည် တုတ်တုတ် မဲမဲကြီး ……..
ထွန်းကျော်ကလည်း နှင်းနွယ် ချောင်းကြည့်နေတာ သိလိုက်တာမို့ လီးမဲမဲကြီးနဲ့ ဆုရည်ရဲ့ ပါးနုနုလေးကို ရိုက်ကာ
“ဖာသည်မလေး ငါ့လီးစုပ်လို့ ကောင်းလား”
“အရမ်းကောင်းပါတယ် ကိုကို၊ ကိုကို လီးကြီး အရမ်းကြိုက်ပါတယ့်ရှင့်..”
ထွန်းကျော် လီးကြီး အထင်းသားမြင်လိုက်တော့ နှင်းနွယ် အာခေါင်တွေ ခြောက်ကာ အရမ်း တပ်မက် မီသွားတယ်။ ထွန်းကျော်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ စကားလုံးနဲ့ အပြုအမူ ၊ ဆုရည်ရဲ့ အနေအထားတွေနဲ့ နေ့လည်က အနှိမ်ခံ အရှက်ကွဲခဲ့တဲ့ စိတ်အခံကလည်း ပြန်နိုးထလာပြီး အဖုတ်လေးက မနေနိုင်အောင် ယားလာတော့တယ်။ထွန်းကျော်လီးကြီး ကိုယ်တိုင် အလိုးခံချင်စိတ်က အရမ်းဖြစ်နေတော့တာပေါ့။ နှင်းနွယ် ဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ် ဂါဝန် ရှည်လေးကို မတင်လိုက်ပြီး အတွင်းခံလေး အပေါ်က အဖုတ်လေးကို ပွတ်ရင်း ဆက်ချောင်း နေလိုက်တယ်။ ခဏအကြာမှာတော့…
“တော်ပြီ ကောင်မ ခုံပေါ် လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းစမ်း”
ခုတင်ပေါ်မသွားပဲ နှင်းနွယ်မြင်နိုင် အောင်တမင် ခုံပေါ် လက်ထောက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။
ပြီးတော့မှ လီးကြီးကို တေ့ပြီး စောင့်ကာ စောင့်ကာ လိုးတော့တယ်။
“ဖာသည်မ ဖင်ကိုငြိမ်မထားနဲ့ လှုပ်ပြီး ခံစမ်း။ ယွတဲ့ကောင်မ ကဲဟာ .. ဖြန်…ဖြန်…”
ဆုရည်ရဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေး ကို ရဲနေအောင် ရိုက်ရိုက်ပြီး လိုးနေတော့တယ်။
နှင်းနွယ် ကြည့်နေရင်းက စိတ်တွေ အရမ်းဖြစ်လာပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုပါ ချွတ် လိုက်ပြီး အဖုတ်ထဲကို လက်ချောင်းလေး သွင်းထုတ်လုပ်ကာ အာသာဖြေမိတော့တယ်။
“အ .. အား ကိုကိုရဲ့ ဖာသည်မလေး ပြီးတော့မယ် အ..အ စောင့်လိုးပါ…အထန်မ ဆုရည်ဖင်ကို ရိုက်ပြီး အပြစ်ပေးပါတော့ အ့ အား….”
“ဖြန်း ..ဖြန်း.. ဖြန်း……..”
ဆုရည် ဖင်ရိုက်ခံ၊ အလိုးခံရပြီး ပြီးဆုံးသွားတော့တယ်။ထွန်းကျော်လည်း ပြီးချင်ပြီမို့ ဆုရည်ရဲ့ မျက်နှာကိုလှည့်လိုက်ကာ ပါးစပ်ထဲကို သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ထွန်းကျော်ရဲ့ လရည်တွေ နဲ့ ပြောင်မဲနေတဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ပြီး နှင်းနွယ်လည်း လက်တစ်ဖက်က နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ကာ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆက်တိုက် အဖုတ်ကို နှိက်ကာ ကာမအရည်တို့ စီးကျကာ ပြီးမြောက် သွားတော့တယ်။
“ငါ ရေသွားခပ်လိုက်အုံးမယ်….”
ထွန်းကျော်အသံကြားမှ နှင်းနွယ် အမြန် ဂါဝန်ကို ချကာ အခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တော့တယ်။
အခန်းရှေ့က အလိပ်လိုက်လေး ချွတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ထွန်းကျော်ကောက်ယူကာ တစ်ယောက်ထဲပြုံးရင်း သိမ်းထားလိုက်တော့တယ်။
တူမတော်စပ်တဲ့ ညီမငယ်ယောင်္ကျား ရဲ့လီးကြီးကို လိုချင်တပ်မက်တဲ့စိတ်၊ တစိမ်းတွေရဲ့ အနိုင်ကျင့် ခံရတဲ့ စိတ်တွေ ၊ သာယာတာလား ကြောက်ရွံ့တာလား ၊ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ် ရတဲ့ ဘဝကို လိုချင်နေတာလား အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ နှင်းနွယ် တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ပဲ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။……
နှင်းနွယ် မနက် အိပ်ရာ နိုးတော့ ကိုးနာရီတောင် ထိုးတော့မယ်။ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး စျေးသွားဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ဆုရည်လည်း အလုပ်သွားပြီ မို့ မနက်စာကို စျေးမှာပဲ စားဖို့ စဉ်းစားလိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှ……
“မနှင်းနွယ် စျေးသွားမလို့လား”
ဧည့်ခန်းစတီပေါ် အခန်သားထိုင်နေတဲ့ ထွန်းကျော်က လှန်းမေးလိုက်တယ်။
“အင်း .. ဟုတ်တယ်”
“ခဏ လာပါအုံး ပြောစရာလေး ရှိလို့ “
ညက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ပါဘူးဆိုမှ ဒင်းက အတင်းလှန်းခေါ်နေလို့
“ဘာပြောမလို့လည်း စျေးက နောက်ကျနေပြီ “
“အော် အေးဆေးပေါ့ဗျာ..၊ ဒီမှာလေ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ တစ်ထည် ညက အခန်းရှေ့မှာ တွေ့လို့ သိမ်းထားတာ မနှင်းနွယ် ဘောင်းဘီများလားလို့”
နှင်းနွယ်ရဲ့ အတွင်းခံလေးကို သေချာဖြန့်ကိုင်ကာ ပြနေတော့ ရှက်လွန်းလို့ အတင်း ငြင်းလိုက်တယ်။
“အို မ မဟုတ်ဘူး”
“အေးဗျာ မဟုတ်လည်း ပြီးတာပဲ၊ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ မိန်းကလေး တွေ့လို့ကတော့ ဖင်ကို ရိုက်ပစ်ပြီး ကောင်းကောင်း အပြစ်ပေး အုံးမယ် ဟဲ ဟဲ”
အရိုက်ခံရမယ် ပြေလိုက်တော့ နှင်းနွယ် အငုံစိတ်ကလေး နိုးလာပြန်ပြီး အဖုတ်လေးပါ ဖောင်းလာမိတယ်။
“အော် ဒါနဲ့ မနှင်းနွယ်ကို ပြောရအုံးမယ်၊ ကျွန်တော်လည်းရပ်ကွက်ထဲ သူခိုးသောင်းကျန်းတယ် ကြားလို့ အိမ်မှ cctv တပ်ထားတာ ညက သူခိုးကပ်တာ တွေ့ရတယ်ဗျ။ ကင်မရာက ကောင်းတော့ ရှင်းနေတာပဲ။ မနှင်းနွယ် ကြည့်ကြည့်ပါလား ရော့”
နှင်းနွယ် ကမ်းပေးတဲ့ ဖုန်းကို ယူကြည့်လိုက်မိတယ်။ ညအိပ်ဂါဝန်လေးကို လှန်ပြီး ပယ်ပယ်နယ် ပွတ်နိုက်နေတဲ့ နှင်းနွယ်ရဲ့ ဗီဒီယို ။ မျက်နှာရော တစ်ကိုယ်လုံး အရှင်းသား အလင်းသား။ ရှက်လွန်းလို့ ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်ပြန်ပစ်ချ လိုက်ပြီး လှည့်ထွက်မယ် အလုပ်…
“ညီမ လင်မယား လိုးတာ ချောင်းကြည့်ပြီး ဖီးတက်နေတဲ့ အထန်မ ဆိုပြီး လိုင်းပေါ် တင်လိုက်ရင် တော်တော် နာမည်ကြီးမှာဗျ နော့်”
ထွန်းကျော်ရဲ့ စကားကြောင့် လှည့်မထွက်နိုင်တော့ပဲ နှင်းနွယ် ထွန်းကျော်ကို တောင်းပန်ရတော့တယ်။
“ဟို ဟို မဟုတ်ပါနဲ့ ထွန်းကျော်ရယ် အစ်မ တောင်းပန် ပါတယ် ။ ဖျက်လိုက်ပါနော်။”
“ဟဲ ဟဲ …. ဖျက်တာက လွယ်ပါတယ်၊အေးဆေးပေါ့၊ ခင်ဗျား စျေးသွားမလို့မဟုတ်လား၊ ကျွန်တော် ည မြည်းဖို့ စီစဉ်ခဲ့ဗျာ ။ ကျွန်တော်လည်း ရပ်ကွက်ထဲ သွားလိုက်မယ်။ပြန်လာမှ ဆက်ဆွေးနွေးကြတာပေါ့ ဟဲ ဟဲ”
ပြောပြော ဆိုဆို ထွန်းကျော် အတွင်း ခံလေးကို သူ့ဘောင်းဘီ ထဲ ထိုးထည့်ပြီး အိမ်ပြင်သို့ ထွက်သွားတော့တယ်။
နှင်းနွယ်စျေးဝယ်ရတာ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်ပါဘူး၊ မနက်စာနန်းကြီးသုပ်လေးစား စျေးမြန်မြန်ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ နှင်းနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး မကြာပါဘူး ထွန်းကျော်လည်း ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်။ ထွန်းကျော် အဝတ်အစားလဲပြီး ဧည့်ခန်းမှာ အေးဆေး တီဗီ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ မအေးဆေး နိုင်သူကတော့ နှင်းနွယ်…နောက်ဆုံးတော့ ထွန်းကျော်ရှေ့ ရို့ရို့လေး ရပ်ရင်း….
“ထွန်း..ထွန်းကျော် …. ဟို .. ဟိုလေ.. ဖုန်းထဲက ဟာ လေး ဖျက်လိုက်ပါနော်..အစ်မ တောင်းပန်ပါတယ်”
“အင်းပါ ဖျက်ပေးမယ် ၊ ငါ့စကားနားထောင်ရင် ၊ ဒီဘောင်းဘီကရော ဘယ်သူ့ဟာလည်း ပြောအုံးလေ”
“အစ်မ ဘောင်းဘီပါ”
“ငါတို့ လင်မယား လိုးတာချောင်းကြည့်ပြီး ထန်လာလို့ အဖုတ်နှိက်ဖို့ စည်းကမ်းမရှိ ချွတ်ထားခဲ့ပေါ့ ဟုတ်လား”
“ဟို ဟို အဲ့ လို့တော့ ………”
နှင်းနွယ် တကယ်တမ်း ထွန်းကျော်ကို မလွန်ဆန်နိုင်တော့ပြီလေ။ ထွန်းကျော်ရဲ့ လီးကြီးမြင်ပြီးထဲက စိတ်က မလွန်ဆန်နိုင်ပဲ အလိုးခံချင်နေပြီ။ ဒီအချိန် တက်လိုးလည်း ငြင်းဆန်ဖို့ အားလုံးဝ မရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တူမယောင်္ကျားက အရှက်ခွဲပြီး မေးနေတာတွေ တော့ အပျိုးကြီး အရှက်သည်းနေတာပေါ့။
ထွန်းကျော်ကလည်း ဒီလို အရှက်ခွဲ အပြစ်ပေးပြီး မှ လိုးရတာကြိုက်တာမို့ တမင်ကို အပျိုကြီးကို သိက္ခာချ ရ အရှက်ခွဲနေတာပေါ့။..
“ငါသိပ့်စိတ်အရှည်တော့ဘူး ဘာလဲ ဟုတ်လား၊မဟုတ်ဘူးလား ဝန်ခံလေ”
“ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ်”
ထွန်းကျော် ပိုပြီးဖြဲခြောက်လိုက်တယ်…
“တောက်.. သေချာ ပြည့်ပြည့်စုံစုံပြောစမ်း၊ ငါစိတ်မရှည်ဘူးနော် အထန်မ”
“ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်မသူများ လင်မယား လိုးတာချောင်းကြည့်ပြီး ထန်လာလို့ အဖုတ်နှိက်ဖို့ စည်းကမ်းမရှိ ချွတ်ထားခဲ့ မိတာပါ.. အဟင့်”
နှင်းနွယ် ရှက်လွန်းလို့ မျက်ရည်တွေပါ ကျလာပြီး ဝန်ခံ လိုက်ရတော့တယ်။
အသက်သုံးဆယ်ကျော် အပျိုးကြီးမမရဲ့ ရှက်ကြောက်လို့ တုန်ရီ နေတာလေးကိုက ထွန်းကျော် အဖို့ ရမက်တွေ ပိုထန်စေတယ်လေ။
“မငိုနဲ့ မျက်ရည်ကျတာ မကြိုက်ဘူး အခုသုတ်လိုက်စမ်း….စည်းကမ်းမရှိတဲ့ သူတွေ့ရင် ငါဘာလုပ်မယ် လို့ ပြောခဲ့လည်း ပြောစမ်း”
“အပြစ်ပေးပြီး ရိုက်မယ် ပြေပါတယ်”
“အခု ငါအပြစ်ပေးတာ ခံမှာလားပြော”
“အပြစ်ပေးတာ ခံပါမယ်”
“ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မကို ရိုက်ဖို့ ငါ့ အခန်းထဲက ခါးပတ် သွားယူခဲ့ ၊ ..မြန်မြန်သွားစမ်း”
နှင်းနွယ် ခါးပတ်လေး ယူလာပြီး ထွန်းကျော်ကို လက်လေးနှစ်ဖက်နဲ့ ပေးလိုက်တယ်…
“ဒူးထောက်ပြီး သေချာပေးစမ်း ၊စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မကို ရိုက်ပြီး ဆုံးမပါ ပြောပြီး သေချာပေးစမ်း”
နှင်းနွယ် ဒူးလေးပါထောက်ကာ ရှက်လွန်းလို့ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ပေးလိုက်တယ်။
“စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မကို ရိုက်ပြီး ဆုံးမပေးပါ ရှင့်”
“အေး မရိုက်ခင် အရင် ထိုင်ထ ၁၀၀လုပ်ရမယ်”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ”
“ မင်း အခု အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတယ် မို့လား ၊ချွတ်လိုက်”
ထွန်းကျော်ရှေ့မှာ ချွတ်ရမှာမို့ နှင်းနွယ် ရှက်ပြီး တွေဝေနေတာပေါ့။
“ထမိန်ပါ ချွတ်ချင်လို့လား၊ ပထမဆုံးမို့ ခွင့်လွှတ်ထားတာ နောက်ဆို ကိုယ်တုံးလုံး လုပ်ခိုင်းမှာ မြန်မြန်လုပ်စမ်း”
ထမိန်စကပ်လေးအောက် လက်လျှိုပြီး အတွင်းခံလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ..။
“အ့ အတွင်း ခံပါ ပေးစမ်း..”
အခုမှ ချက်ခြင်းချွတ်တဲ့ အတွင်းခံမို့ ပိုရှက်ရတာပေါ့.. ဒါပေမယ့်လည်း မလွန်ဆန်နိုင်တာမို့ ပေးလိုက်ရတယ်။ အတွင်းခံက ပန်းရောင်လေးမို့ စိုပြီးကွက်နေတာက ပိုပေါ်နေတာပေါ့။
“ကောင်မ အရည်က ထွက်နေသေးတယ်။ သွား စားပွဲခုံပေါ်တက် နားရွက်စွဲထားပြီး ရပ်နေ”
ကလေးတွေ စာမရလို့ ခုံပေါ်တပ် အပြစ်ပေးခံရသလို၊ အသက်ကြီးမှ ကြီးကောင်ကြီးမားနဲ့ အရမ်းရှက်စရာကောင်းနေတာပေါ့။
“ထိုင်ထ သေချာလုပ်နော်၊ မကြိုက်ရင် ပြန်လုပ်ရမယ်။ထိုင်ပြီးထမှ တစ်ကြိမ်၊ အမှတ်စဉ်ရော
စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မ ပါရှင့် လို့ရော ပြောရမယ်။ လုပ်တော့”
နှင်းနွယ် ရှက်လွန်းလို့ ဒူးတွေတောင် မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ထွန်းကျော်ကတော့ ကိုယ်လုံးလှလှ ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းတဲ့ မိန်းမလှလေး အပြစ်ပေးခံနေတာကို ဆေးလိပ်သောက်ရင်း ဇိမ်ခံကြည့်ကာ သဘောတွေကျနေတော့တာပေါ့။
တစ် စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပါရှင့်
နှစ် စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပါရှင့်
လှလွန်းတဲ့မျက်နှာလေး ရှင်သွေးဖြာပြီး အပြစ်ပေးခံနေရပုံလေးက အရမ်းချစ်ခြင်စရာကောင်းပြီး ထွန်းကျော် ဖီးတက်နေတာပေါ့။
ထိုင်ထ လုပ်နေကြအလေ့အထမရှိတော့ သုံးဆယ်ကျော်နဲ့တင် နှင်းနွယ် တော်တော် မောပြီး ညောင်းလာပြီ။ အထိုင် အထလည်း နှေးလာပြီ။
၃၃ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပါရှင့်..ဟင်း
၃၄စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပါရှင့်….
၃၅စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပါရှင့်..
“ဟိုဘက် လှည့်ပြီး လုပ်စမ်း ၊ နင့်ရဲ့ ဖင်ကြီး ကြည့်ရအောင်”
နှင်းနွယ် လှည့်ပြီး ဆက် လုပ်ရတယ်။ သုံးဆယ်ကျော်နဲ့ တင် တော်တော် မောပြီး ပေါင်တွေတောင့်နေပြီ။ရှက်လွန်းလို့ ဒူးတွေ မခိုင်ပါဘူးဆိုမှ ပိုလို့ ဒူးတွေယိုင်လာပါပြီ။
“နင့်ဖင်ကြီးက အတွင်းခံမပါတော့ ရမ်းခါပြီးအရမ်း လှတာပဲ”
“အဟင့်.ဟင့် ရှက်စရာတွေ မပြောပါနဲ့ အဟင့်”
“ကောင်မ အခုမှ အခုမှ လာရှက်နေသေးတယ်၊ နင်နောက်ဆို ပိုပြီးအရှက်ကွဲရအုံးမှာ စိတ်ချ၊အစပဲ ရှိသေးတယ်။ ထန်လွန်းတဲ့ ဟာမ အရှက်ဆိုတာ မရှိစေရဘူး .. “
အဟင့် .. ဟင့်…
၄၅ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မ ပါရှင့်
၄၆ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပါရှင့်….
….. ….. …… …. …
၆၈ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မ ပါရှင့်
၆၉ စည်းကမ်းမရှိတဲ့ အထန်မပ့ရှင့် အဟင့်..
ခုနှစ်ဆယ် ပဲရှိသေးတယ် ဖင်လုံးလှလှက ပြန် မကျွတော့ဘူး။မောတာရော၊ညောင်းတာရော ၊ရှက်တာရောကြောင့် နှင်းနွယ် ငိုသာချလိုက်တော့တ ယ်။ ထွန်းကျော်က ဖင်လုံးကြီးကို လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်ပြီး…
“ဖြန်း..ဖြန်း…ဆက်လုပ်လေ ကောင်မ ဘာလို့ရပ်နေတာလည်း”
“အဟင့်..ဟင့် ကျွန်မ မလုပ်နိုင်တော့လို့ပါ အဟင့်..”
“မလုပ်နိုင်တော့ရင်တော့ ပိုအရိုက်ခံရမယ်၊ အောက်ကို ပြန်ဆင်းခဲ့”
နှင်းနွယ် ခုံပေါ်က မနဲ့အားယူကာ ပြန်ဆင်းပြီး ထွန်းကျော် အရှေ့မှာ ကလေးတစ်ယောက်လို လက်ကလေး ပိုက်ပြီး ရပ်နေလိုက်တယ်။ ရှက်သွေးဖြာနေတဲ့ နီရဲရဲမျက်နှာလေးပေါ်မှာ မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းလှပါတယ်။
“ကဲ အထန်မလေးကို ရိုက်ပြီး ဆုံးမရအုံးမယ်၊ အဝတ် အကုန် ချွတ်လိုက်စမ်း”
“ရှင်…. ဒီ ဒီအတိုင်း ရိုက်ပါလားရှင်၊ ရှက် ရှက်စရာ ကောင်းလွန်းလို့ပါ။”
“လျှာမရှည် နဲ့ ငါ့က ချွတ်ဆို ချွတ်လိုက်.. စမ်း”
နှင်းနွယ် အတွန့်မတက်ရဲတော့ပဲ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ရတယ်။
ထွန်းကျော် နှင်းနွယ်ရဲ့ ကိုယ်လေးကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး..
“လှလိုက်တဲ့ အသားရေလေးကွာ ဖွေးနုပြီး ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ..”
ပေါင်လေးစိထားတော့ အဖုတ်လေးအပေါ် က အမွေး လေးတွေကို ဖွဖွလေး ဆွဲလိုက်ပြီး…
“ခုံပေါ်ပြန်တက် ၊ ဒူးထောက်ပြီး ဖင်ကို ကုန်းပြီးကော့ထား၊ ခုဏကလိုပဲ ရိုက်ပြီးတိုင်း အမှတ်စဉ်ရေပြီး အထန်မကို ဆုံးမပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် လို့ ပြောရမယ်၊ ကြားလား”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင်..”
ငြင်းလည်း မရမှာမို့ နှင်းနွယ် ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ခုံပေါ်တက် ဖင်လေးကုန်းလိုက်ရတော့တယ်။
ဖင်ကုန်းလိုက်မှ အနောက်က အဖုတ်က အထိမ်းအကွတ် မရှိ ပြူးထွက်လာပြီး အရည်လဲ့ကာ ဖောင်းကားနေတော့တာပေါ့။
ပြူထွက်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပြီး..
“ကောင်မ ထန်တာလည်း မပြောနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ကဖောင်းကားပြီး စိုရွှဲ နေတာပဲ၊လှလိုက်တာကွာ”
“အဟင့် အ့လို မပြောပါနဲ့ရှင်…အဟင့်”
“ပြောမှာပဲ နင့်စောက်ဖုတ်က လှတာကို၊ ဒီမှာကြည့်ပါအုံး အစိလေးကို ပြူးနေတာပဲ..”
“အဟင့် .. ဟင့်..”
ဖြန်း……
“အား… တစ် ..အထန်မကို ဆုံးမပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်”
ထင်မထားချိန် ခါးပတ်စာမိသွားတော့ ဖင်ကို တွန့်ပြီး အား..ခနဲ ညဉ်းညူ လိုက်ရတယ်။
နောက်အချက်တွေမှာလည်း အပျိုချောကြီး ဖင်ခါကာ ညဉ်းသံတွေ ဆူညံနေတော့တာပေါ့။
ဖြန်း……
အင်း..နှစ်။ အထန်မကို ဆုံးမပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်..
သုံး အထန်မကို ဆုံးမပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့် အား…
….. ….. …… …… ……
အား.. အီး.. တစ်ဆယ်.. အထန်မကို ဆုံးမပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှင့်
ရဲတွတ်သွားတဲ့ ဖင်လေးကို အသာလေး ပွတ်ပေးရင်း …..
“လာ ပြန်ဆင်းလာခဲ့ ..ဒူးထောက်ပြီး ငါ့လီး စုပ်ပေးစမ်း ၊ နင် ညက ချောင်းကြည့်တဲ့ နင့်တူမကို လိုးထားတဲ့ လီး နင်စုပ်ချင်နေတာ မို့လား လာ သေချာလာစုပ်စမ်း”
“ရှင်… ဟို .. ဟို မလုပ်……ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”
လီးစုပ်ခိုင်းတာကြားတော့ ရှက်ပြီး ညင်းမလို့ပါပဲ။ ထွန်းကျော် ပုဆိုးချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန် ပေါ်လာတဲ့ လီးမဲမဲကြီးကို မြင်လိုင်တော့ ကာမစိတ်က ဘယ်လိုမှ တားမရပဲ စုပ်ပေး ချင်မိလာတော့တယ်။
ထွန်းကျော်ရဲ့ ပေါင်ကြားမှ ဒူးလေးထောက် ဖင်လေးကုန်းကာ အလှဘုရင်မလေး နှင်းနွယ် အားရပါးရ တက်သလောက် အစွမ်းကုန် လီးစုပ်ရင်း ကာမမီး တောက်လောက်ကာ ထန်လာတော့တာပေါ့။တော်တော်ကြာတော့မှ…
“ကောင်မ ငါ့လီးစုပ်တာ ကောင်းလား”
“အု ပြွတ် အွန်း ….”
“သေချာဖြေစမ်းပါ အခုမှ လီးကို ပါးစပ်ထဲက မထုတ် ချင်တော့ဘူးလား ဟားဟား”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းပါတယ်ရှင့်”
“ငါ့လီးကိုရော ကြိုက်တယ်မို့လား”
“ဟုတ် ကြိုက်တယ်..”
“နောက်နေ့တွေရော စုပ်ပေးချင်လား”
“ဟုတ် အမြဲတမ်းစုပ်ပေးပါ့မယ်..အရမ်းကြိုက်တယ်”
“ဟား ဟား ဟား အထန်မ ငါလိုးတာရော ခံချင်လား”
“ဟုတ်..”
“ဖာသည်မ ထန်တော့ထန်ပြီး လာရှက်ပြနေတယ်၊အပြည့်အစုံ သေချာဖြေစမ်း ပါ”
“ဟုတ်.ဟုတ် ဒီလီးကြီးနဲ့ ကျွန်မ အဖုတ်ကို လိုးပေးပါ၊ ကျွန်မ လိုးတာ အရမ်း ခံချင်နေပါပြီ”
ထွန်းကျော်က နှင်းနွယ် ပါးစပ်ထဲက လီးကို စွဲဖယ်လိုက်ပြီး….
“ဟား ဟား ဟား ကောင်းတယ်၊ ကောင်မ ငါလို့းတာခံချင်ရင် ငါ့အရှေ့မှာ နင့်အဖုတ် နင်နှိက်ပြီး အာသာဖြေပြစမ်း”
နှင်းနွယ် မရှက်နိုင်တော့ပဲ ထွန်းကျော် ရှေ့မှာ အရှက်မဲ့စွာ အဖုတ်ကို ပွတ်နှိက်ရင်း အာသာဖြေပြနေတော့တယ်။ နှင်းနွယ် ပြီးလုပြီးခင်မှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ် ခြေတစ်ချောင်း တင်ခိုင်းကာ ကားထွက်နေတဲ့ အဖုတ် ကို ပင့်ကာ အားရပါးရ လိုးထည့် လိုက်တော့တယ်။
အချက်နှစ်ဆယ်လောက်နဲ့တင် နှင်းနွယ် ပြီးမြောက်သွားတော့တယ်။
ထွန်းကျော် ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်ရင်း နှင်းနွယ်ကို အပေါ်က ထိုင်စောင့်ခိုင်းကာ နှင်းနွယ်ရဲ့ နို့ လှလှလေးတွေကို ဆို့လိုက် စွဲညစ်လိုက်၊စူထွက်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ညစ်ကစားလိုက်နဲ့ ဇိမ်ခံလိုးနေရင်း နှင်းနွယ် ဒုတိယ တစ်ချည် ပြီးသွား ပြန်တော့တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ နှင်းနွယ်ကို ခုံပေါ် ကုန်းခိုင်းပြီး နို့တွေကို ခပ်ပြင်းပြင်း စွဲနယ်ကာ အနောက်ကနေ တစ်ချက်ခြင်း စောင့်ကာ အားရပါးရ လိုးပေး လိုက်တော့တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ထွန်းကျော်ရော နှင်းနွယ်ပါ ပြိုင်တူ ပြီးမြောက်သွားတော့တယ်။
သုံးချည် သုံးခါပြီးမြောက်သွားတဲ့ ဆုရည်ကတော့ ပျော့ခွေကာ ကာမ အရာသာကို ကောင်းကောင်း ကြီး ခံစားသွားရတော့တယ်။
ထွန်းကျော်ကလည်း ပျော့ခွေနေတဲ့ အလှနတ်သမီးလေးကို ပေါင်ပေါ် ပွေ့တင်ကာ နို့ဖြူဖြူ လုံးလုံး လှလှလေးတွေကို ဖွဖွလေး စုပ်ကိုင်ရင်း
မိန်းမချောလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို နမ်းရှိုက်ရင်း အမောဖြေနေတော့တာပေါ့။
အမောပြေတော့မှ…….
“အထန်မလေး ငါလိုးတာ ကြိုက်လား ကောင်းရဲ့လား”
ထွန်းကျော်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲက ခေါင်းလေးမော့ရင်း
“ဟုတ် အရမ်းကောင်းလို့ အရမ်း ကြိုက်ပါတယ်ရှင်…”
“နောက်နေ့ ငါလိုးတာ ခံချင်ရင် အတွင်းခံတွေ မဝတ်ပဲ နေရမယ် ကြားလား၊ “
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင်…..”
“ဆက်ရန်”
ညို့စွမ်းအင်နွံ(၃)
တူမဖြစ်သူရဲ့ ယောင်္ကျား ရဲ့ အနိုင့်ကျင့် မှု့တွေကို ကိုယ်တိုင် သာယာနေမိနေတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှင်းနွယ် ဘယ်လိုမှ မတွေးတက်အောင် ဖြစ်နေတော့တယ်။
မဖြစ်သင့်မှန်းလည်းသိတယ်၊ အနိုင်ကျင့် အကြပ်ကိုင်စေခိုင်းခံရတာကို မုန်းတယ်၊ ရှက်လည်း အရမ်း ရှက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်.......
မသိစိတ်က အ့ဒါတွေ အားလုံးကို မလွန်ဆန် နိုင်ပဲ စွဲလန်း တောင့်တ နေပြန်တော့ ခက်ရချည်ရဲ့။
ဆုရည်အလုပ်က ပြန်လာပြီး ထမင်း စား ကြတော့ နှင်းနွယ် မလုံမလဲ ဖြစ်မိတာပေါ့။
ထမင်း ဝိုင်း မှာ ထွန်းကျော်က ထမင်းမစားပဲ အမြည်းပဲ စားပြီး အရက် ထိုင်သောက်နေတယ်။
ဆုရည် ပြန်ရောက်ရောက် ခြင်း စားကြတာမို့ ခြောက်နာရီ ကျော်ပဲ ရှိသေးတော့ ထွန်းကျော်က မစားသေးတာပေါ့။အရက်တစ်ခွက် သောက်ပြီး ထွန်းကျော်က...
"ငါ အပြင် သွားအုံးမယ်၊ ရှစ်နာရီ ကျော်လောက် ပြန်လာခဲ့ မယ်၊ ငါ့အတွက် အမြည်း လုပ်ပြီး အပေါ် စာကြည့်ခန်းမှာ ပြင်ထားလိုက်၊ ဒီည မင်းတို့ နှစ်ယောက်လုံး နဲ့ စကားပြောစရာ ရှိတယ် "
ဆုရည်လေးကတော့ ယောကျင်္ား ကို အစောကြီးက ကြောက်ရတာမို့ ဘာမှ အတွန့်မတက်ပဲ
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ဆုရည် ပြင်ထားပေးပါ့မယ်"
နှင်းနွယ်ကတော့ မလုံ သူမို့ ဘာတွေများပြောမှာလည်း စိုးရိမ်း လို့ နေတော့တာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ ရှစ်နာရီ ကျော်တော့ ထွန်းကျော်ပြန်ရောက်လာတယ်။
အေးစက်စက်အဲကွန်းခန်းထဲ သုံးယောက်လုံး အတွေးတွေနဲ့ တိတ်ဆိပ် လို့ နေနေကြပြီး...
ထွန်းကျော်က အရက် တခွက်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း မော့ သောက်လိုက် ကာ.......
"အခု ငါလည်း မိသားစုဝင် တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီမို့ ဒီအိမ်အကြောင်း ကိစ္စက ငါနဲ့လည်း ဆိုင်လာပြီ၊ ဆိုတော့က အိမ်ရဲ့ ကိစ္စ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်လည်း နှင်းနွယ် ပြောပြစမ်း"
လေသံ မမာပေမယ့် အပြစ်လုပ်ထားတဲ့ ကျောင်းသားကို ဆရာက မေးသလို ပိုင်နိုင်လွန်းလှတယ်။
နှင်းနွယ်လည်း ရှက်မနေတော့ပဲ ဖြစ်ကြောင်း ကုန်စင် အောင် အကုန် ပြောပြ လိုက်ရတယ်။
အကြွေးသိမ်းမခံရအောင် အလုပ်သွားလုပ် ကျွန်ခံ ခိုင်းတာ ကိုပါ ရှက်ရှက်နဲ့ ပြောပြ ရတော့ တာပေါ့။
ဆုရည်က အကြွေး ရှိတာသိထားပေမယ့် ဖဲကြွေး နှစ်လုံး ကြွေးတွေ အ့ဒီလောက်များနေတာတော့ မသိခဲ့တော့ အ့ဩနေရတာပေါ့...
"မင်းက အိမ်ပေါင်ထားတဲ့ အကြွေး ကို မိန်းမပျက် လို ကျွန်ခံပြီး ဆပ်မယ် ရည်ရွယ်ထားတာပေါ့"
အရှက်ရအောင်တမင် မေးလိုက်တဲ့ အခါ ..
"ဟို .. ကျွန်မလည်း ကြံရာမရ လို့ပါ၊ ပြီးတော့ သူတို့ က အတင်းအကြပ်ကိုင် ခိုင်းတာကြောင့် လုပ်မိတာပါ။"
"ထားပါ အခု လည်း ဒီကိစ္စ ကို ဖြေရှင်းပေးဖို့ အခုလို ခေါ်စကားပြောတာ။ နှင်းနွယ် ခင်ဗျားက အိမ်ကို ပြန်ရွှေးဖို့ သူများစီ ကျွန်သွားခံ ခဲ့တာဆိုတော့ သူများစီတော့ ကျွန်ခံမနေနဲ့ ကျွန်တော်က အိမ်ကို ပြန်ရွှေးပေးမယ်၊ ကျွန်တော့်စီမှာပဲ ကျွန်မယား အဖြစ်နေမလား၊ ခင်ဗျား စဉ်းစား။
ဆုရည် ကလည်း လင်ပြိုင် မယား အဖြစ် သဘော တူ မလား စဉ်းစား။ ငါ့မယားတွေ ဖြစ်ရင်တော့ ငါ့စည်းကမ်း ငါထားတဲ့ အတိုင်း နေရမှာနော် စဉ်းစားကြ"
ထွန်းကျော်ကပြောပြီး အရက်ကိုမော့ချ လိုက်ပြီး ဆေးလိပ့် သောက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး ကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။
ဆုရည်လေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ထွန်းကျော်ကို ကြောက်ရသူမို့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေပဲ သူ့ဒေါ်လေး အဖြေကို စောင့်နေရှာတယ်။
နှင်းနွယ် မှာတော့ အပြစ်ရှိသူ ဆိုလည်း မမှား၊ တူမနဲ့ အပြိုင် လင်လုရမှာကိုလည်းရှက်၊ သူစိမ်း ဆီမှာထက် စာရင် အခြေအနေလည်း မပျက်ပဲ၊ အမှန်တိုင်းဆို မနက်က အပီလိုးထားတဲ့ ထွန်းကျော်လီး ကြီးကို စွဲလမ်းနေပြီမို့ သဘောတူ ချင်ပေမယ့်၊ ရှက်နေလို့ မဖြေရဲပဲ ခေါင်း သာ ငုံ့နေတော့တယ်။
အပိုင်ဖြစ်နေပြီဖြစ်တဲ့ အခြေအနေနဲ့ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ တွက်ပြီး သိပြီးသား ထွန်းကျော်က မိန်းမ နှစ်ယောက် ကို ချည်ပြီး တုတ်ပြီး နောက်နောင်လည်း မလှန်ရဲအောင် ကျိုးနွံ့ စေချင်တာနဲ့ အရှက်ရအောင် လုပ်ခြင်တဲ့ ဝါသနာလေးကြောင့်.....
"ကဲ ကြာတယ်.. ငါပြောတာ သဘောတူ တယ်ဆိုရင် မင်းတို့ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီး ငါ့အရှေ့မှာ ဒူးလာထောက်ကြ။ "
ဆုရည်ကတော့ တွေးမနေပဲ ဝတ်ထားတဲ့ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်လေးကို ချွတ် အတွင်း ခံတွေပါ ချွတ်ပြီး ထွန်းကျော် အရှေ့မှာ ဒူးထောက် နေလိုက်တယ်။
နှင်းနွယ်ကတော့ ရှက်နေပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အသံ တိုးတိုးလေးနဲ့...
"ကျွန်မ လည်း သဘောတူပါတယ်"
ထွန်းကျော်က
"ငါ နှစ်ခါ ထပ်မပြောချင်ဘူး သဘော တူရင် ဘာလုပ် ရမယ် ပြောထားလည်း"
"ဟုတ် ဟုတ် ကဲ့ပါရှင်.."
နှင်းနွယ် ရှက်လွန်းပေမယ့်လည်း တူမနဲ့သခင်ယောကျင်္ား ဖြစ်တော့မယ့် သူတွေ အရှေ့မှာပဲ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီး ဒူးထောက် လိုက်ရ
တော့တယ်။
ထွန်းကျော်လည်း ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ရှက်ပြီး ဒူးထောက်နေရှာတဲ့ အချောအလှ မိန်းမ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး သဘောကျ နေတော့တာပေါ့။
"ကဲ မင်းတို့က အခုက စပြီး ငါ့ရဲ့ ဇနီးမယားတွေ ဖြစ်သွားပြီ။ အ့တော့ ငါ့စည်းကမ်း ငါ့ စကားကို နားထောင် ကြရမယ်။ စကားနားမထောင်ရင် စည်းကမ်းဖောက်ဖျက်ရင် အပြစ် ပေးမယ် ကြားလား"
"ဟုတ်ကဲ့ ကြားပါတယ်ရှင့်"
"မက်တပ် ထ၊ တစ်နဲ့ တစ်ယောက် မျက်နှာခြင်းဆိုင် တစ်ယောက်ခါး တစ်ယောက် ဖက်ပြီး ပါးစပ်ခြင်း နမ်းကြစမ်း၊ ငါ မရပ်ခိုင်း မခြင်း မရပ်ရဘူး"
တူ အရီး ဘဝက လင် ညီအစ်မ တွေ ဖြစ်ကြပြီမို့ မိန်းကလေး နှစ်ယောက်မှာ စိတ်ပါ လက်ပါ နမ်းစုပ် နေကြတာကို ထွန်းကျော် အရသာခံကြည့်ရင်း ရမက်တွေ ပိုလာတော့တယ်။
ခန္ဓာကိုယ် ဆိုက်ခြင်း မတိမ်းမယိမ်း နဲ့မို့ လုံးကစ်နေတဲ့ ရင်မွှာခြင်း ပွတ်ကာ ပါးစပ်ခြင်း မခွာပဲအနမ်းကြမ်းကြမ်း ပေး နေတဲ့ မိန်းမနှစ်ရဲ့ အလှကို ထွန်းကျော် မခံ နိုင်တော့ပဲ အနားကို ထသွားကာစွ့ံ ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်တွေကို တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ရိုက်ပစ် လိုက်တော့တယ်။
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကလည်း ဖင်တွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အရိုက်ခံ ရလို့ ရမက်တွေ ပိုထန်ကုန် ကြတော့တယ်။
ထွန်းကျော်က နှင်းနွယ် အနောက်က ရပ်ကာ မက်တပ်ရပ် လျက်ပဲ့ ပေါင်လုံးလေးတွေကို လက်နဲ့ ဖြဲမ လိုက်ပြီး လီးကြီး ကို တစ်ဆုံး ထိုးသွင်း လိုက်တော့တယ်။
"အု ..အ .. အွန်း....."
နှုတ်ခမ်းခြင်း အတင်း ဖိစုပ်နေတာမို့ အသံတွေ က မပီမပြင် ပေမယ့် ရမက်ထန် လွန်း လှ တာပေါ့။ အနောက်ဘက် က လက်လျှိုပြီး နို့တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုပ်နယ် ကာ ပင့်ကာ ပင့်ကာနဲ့ တဖြန်းဖြန်းနေအောင် စောင့်လိုး လိုက်တော့တယ်။
"ဖြန်း ... ဖြန်း ... အု... အွန်း...."
အချက် သုံးဆယ်ကျော်လောက် စောင့်ချက်နဲ့ ပင် နှင်းနွယ် အရည်တွေ စီးကျ ပြီး ရပြီ။
အရည်ရွှဲစို နေတဲ့ လီးပြောင်ပြောင်ကြီး ကို ထုတ်လိုက်ပြီး နှင်းနွယ် ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆင့် ရိုက်ပြီး ဆုရည်အနောက် ကို နေရာ ပြောင်းလိုး လိုက်ပြန်တယ်။
"ဖြန်း ဖြန်း .... အု ..... အင်း... "
အရည်စိုနေပြီ ဖြစ် တဲ့ ဆုရည် အဖုတ်လေးထဲ လီးကြီးက အလိုက်သင့် တင်းကျပ် စွာ ဝင်သွားပြီး စောင့်ကာစောင့်ကာ လိုးလိုက်ပြန်တယ်။
ဆုရည်လည်း ကြာကြာ မခံနိုင် အချက် သုံးလေးဆယ်နဲ့ ပြီး မြောက်သွားပြန်တယ်။
"ဖြန်း... ဖြန်း..... အား..., အု.... အင်း..."
ညီမ နှစ်ယောက်လုံး ပြီးသွားပြီမို့ အနမ်းတွေက လျှော့ကျပြီး မော ဟိုက် နေကြ တော့တယ်။
"နမ်းတာ တော်ကြတော့ လာ ခဲ့ နှစ်ယောက်လုံး လီး လာစုပ်ပေကြစမ်း.."
ထွန်းကျော် ရပ်ခိုင်းတော့ မှ နမ်းစုပ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ခွာရဲကြပြီး ထွန်းကျော် လီး ကြီးကို တစ်ယောက်တစ်လှည့် အားပါးတရ စုပ်ယက် ပေးကြတော့တယ်။
ညီမနှစ်ယောက် လီး စုပ် ပေးလို့ ထွန်းကျော် တစ်ချီ ပြီး သွားခဲ့တယ်။
ထွက်လာတဲ့ လရည် တွေကို ပါးစပ် ဟ ခိုင်းပြီး ပန်းထည့်ကာ နှစ်ယောက်လုံးကို လရည် မျို ချ ခိုင်း လိုက်တယ်။
"သေချာ မြိုချ လျှက်ကြစမ်း..ဖာသည်မတွေ ငါ့ လရည် ကြိုက်ကြလား"
"ဟုတ်ကဲ့ ကြိုက်ပါတယ် ရှင့်"
ပြီးနောက် နှစ်ယောက်လုံး ကို အနား မပေးပဲ ခုံပေါ် ပေါင်ဖြဲ ထိုင် ခိုင်းကာ အဖုတ်တွေကို လက်နဲ့ နှိက်ပွတ် ပြီး မာစတာ ဘိတ် ထပ် လုပ် ခိုင်းလိုက်တယ်။ အဖုတ် လှလှ လေးတွေကို ပွတ်နှိက်ရင်း ရမက် ထန်နေတဲ့ မိန်းမ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း အရက် ထိုင်သောက်ကာ အမောဖြေနေလိုက်တယ်။
"အ .. အင်း ... အ.. အ... အား......"
နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူ နီး ပါး ပြီး သွား ကြတယ်။
"အဲ့ အတိုင်း ပေါင်ဖြဲ လျှက်သားနေ ပုံ စံ မပျက်စေနဲ့"
ဖြဲပြထားရပြီး အရည်တွေ ရွှဲ နေတဲ့ အဖုတ်လေးတွေကို တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ မညှာမတာ တဖြောင်းဖြောင်း နဲ့ လိုးပြန်တယ်။ ညီမနှစ်ယောက်လုံး ကောင်းလွန်းလို့ နောက်တစ်ခါ ထပ် ပြီး ကုန်းကြပြန်တယ်။
"အ ... အင်း... အင်း... "
"ငါ မပြီးသေးဘူးဖင်ပြန် ကုန်းထားကြအုံး၊ လက်ကို အနောက်ပစ်ပြီး အဖုတ်ကို သေချာဖြဲ ထားကြစမ်း "
သုံးချီ ဆက်တိုက် ပြီးထားတဲ့ မိန်းမလှ နှစ်ယောက် ကို အနားမပေးပဲ ဖင်ကုန်းပြီး အဖုတ်တွေ ဖြဲခိုင်းထားပြန်တယ်။
လှပ လုံးတစ်နေတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေး တွေ အောက်က အဖုတ် ရဲရဲ လေး နှစ်ခုကို လီးမဲ ကြီးနဲ့ မညာှမတာ လိုးစော် ပြန်တယ်။ တစ်ယောက်ကို လိုးရင် ကျန်တစ်ယောက်ကို လက်နဲ့ နှိက် ကာ အနားမ
ပေးပဲ လိုးနေတော့တာပေါ့ ။
နောက်ဆုံးတော့ ထွန်းကျော် ဖင်ဖြူဖြူ လေးတွေ ပေါ် လရည်တွေ ထုတ်တင်ကာ ပြီးမြောက် သွားတော့တယ်။
နှင်းနွယ် နဲ့ ဆုရည် ခမျှာတော့ အဝတ်ပါ ပြန်မဝတ် နိုင်တော့ပဲ ပျော့ခွေကာ မောပမ်း နေကြတော့တယ်။
ဘယ်လောက်ပဲ နွှမ်းလျှ မောပမ်း ပါစေ ထွန်းကျော် သာ အလို ရှိရင်တော့ အသုံးတော် ခံဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတဲ့ ထွန်းကျော်ရဲ့ ကျွန်မယားလေးတွေ အဖြစ် ရှိနေကြတာတော့ မလွဲဧကန် အမှန် ဖြစ်ပါတော့တယ်။
ညို့စွမ်းအင်နွံ့ (၄)
ဒီရက်ပိုင်း ထွန်းကျော် လည်း အိမ်သိပ့်မကပ်ဖြစ်ဘူး။ ကိုထိန်တို့ လင်မယား စီက အိမ်ပြန်ရွှေးဖို့ စီစဉ်ရ၊ မန္တလေး က ကုမ္ပဏီ ကလည်း အရမ်းတွေ အောင်မြင်နေတော့ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် ထဲ မနိုင်တော့ လို့ တပည့်တွေပါ ပြန်ခေါ် အလုပ်တွေ စီမံ နေရတော့ မအားမလပ် နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာပေါ့။
သူ့ စားခွက် နိုက်မြည်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ ကိုထိန်နဲ့ ဇင်မာကိုလည်း ပညာပြန်ပေး ဖို့ စီစဉ်နေရ သေးတယ်။
ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ကြီးဖြစ်လာတော့
လူကြီးအသိုင်းအဝိုင်း နဲ့ လုပ်ငန်းတူတွေ ကိုယ်တိုင် ဧည့်ခံရ၊ သူများဧည့်ခံပွဲတွေ တက်ရနဲ့ အိမ်ပြန် ညနက်ရက်တွေ များလာတော့ အချောအလှ အချစ်ဆုံးကြီးတွေ ကို အချိန် ပေး ဖို့ ဒီနေ့တော့ အိမ်စောစောပြန်လာခဲ့တာပေါ့။
နှင်းနွယ် နဲ့ ဆုရည် ကတော့ ဒီနေ့ ကံဆိုးတဲ့ နေ့လို့ ဆိုရမှာပဲ။
နှင်းနွယ်က နှစ်လုံးထီ အပတ်ရှင်း သမား ဒီနေ့မှ ထွန်းကျော် ရှိတဲ့ အချိန် ငွေလာရှင်းတာနဲ့ ကြုံရသလို၊ ဆုရည်ကတော့ အလုပ်အပြန် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မုန့်လိုက်စားလို့ အိမ် အပြန် နောက်ကျတဲ့ ရက်နဲ့ ကံဆိုးစွာ သွား ကြုံရတယ်။
ဆုရည် ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်မိတာနဲ့ အခြေနေ မကောင်း တော့မှန်း သိလိုက်ရတယ်။
အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း မှာတင် နှင်းနွယ်က အပေါ်ကိုယ်ကျပ် တီရှပ်လေးနဲ့ အောက်ပိုင်း မှာတော့ ထမိန်မပါ ဖင်ဟောင်းလောင်း နဲ့ လက်မြောက်ပြီး ထွန်းကျော်အရှေ့မှာ ရပ်နေရတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။
ထွန်းကျော်က
"ဆုရည် မင်း ဘယ်အချိန် အလုပ်ဆင်းလည်း"
"လေး လေးနာရီခွဲပါ ကို"
"အခု ဘယ် အချိန် ရှိပြီလည်း"
"ခြောက်နာရီ ဆယ် မိနှစ်ပါ ကို.., ဟို..ဟိုလေ အလုပ်က သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ မုန့် ဝင်စား နေပါ ကို"
"မုန့် သွားစားတာ အပြစ် မပြောဘူး။ ငါ့ကို ဘာလို့ ခွင့်မတောင်းတာလည်း၊ ပြီးတော့ ဘယ်နှစ်နာရီ အိမ်ပြန်ရောက် ရမယ် ပြောထားလည်း "
"ခြောက်နာရီ ပါ ကို"
"မင်းမှာ အပြစ်ရှိလား ပြောစမ်း"
"ရှိ ..ရှိပါတယ် "
"ဘယ်နှစ်ခု လည်း"
"ကို့ ကို ခွင့်မတောင်းမိတာနဲ့ အိမ်ပြန်နောက် ကျ တာ နှစ်ခုပါ ကို"
"ငါကတော့ အလုပ်တွေ များလို့ ငါ့မိန်းမတွေ အချိန် ပေးရအောင် စောစော ပြန်လာပါတယ်၊
အကြီးက လောင်းကစား ခိုးလုပ်နေတယ်၊ အငယ်က အပျိုလုပ်ပြီး အပြင်မှာ အလေလိုက်နေတယ်၊ နင်တို့ မရှက် ကြဘူးလာ."
"........."
အပြစ်လုပ်ထားကြတဲ့ မိန်းမလှ နှစ်ယောက်စလုံး အသံ မထွက်ရဲ၊ အတွန့် မတက် ရဲ ။
"ချွတ်စမ်း စကပ်ရော အတွင်းခံရော"
အလုပ်ကယူနီဖောင်း စကပ် အမဲလေးနဲ့ အတွင်းခံလေးပါ ချွတ်ပြီး ၊ အလိုက်သိ လက်လေးပါမြောက်ထားလိုက်တယ်။
အခုတော့ လင်ညီအစ်မ မိန်းမလှလေး နှစ်ယောက်လုံး အောက်ပိုင်း ဗလာ နဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ လက်မြှောက်ကာ ရပ် နေရတော့တယ်။
"အရှက်မရှိတဲ့ မိန်းမတွေ ဒီနေ့တော့ နာပြီသာမှတ်"
ထွန်းကျော် က ခါး ပတ်ကို ဖြုတ်ကာ ခေါက်ကိုင် လိုက်ပြီး
"နှင်းနွယ် လာစမ်း ၊ အကြီးဖြစ်ပြီး ငါမကြိုက်တာ ထပ်လုပ်လို့ နင့်ကို အရင်ရိုက်မယ်၊ နင့်ဖင် ကို သေချာ ကော့ထား"
ဖင်းထွားထွားဖြူဖြူလေး ကော့တက်နေတော့မှ...
"ဖြန်း .... ဖြန်း .....ဖြန်း......."
"အား .... အင်း ...... အမလေး....ကြောက်ပါပြီရှင့်..နောက် မလုပ်တော့ပါဘူး..,"
အငယ်မ ဆုရည်ရှေ့မှာ အပြစ်ပေးခံရတာမို့ ရှက်လည်းရှက် ၊ နာလည်း နားလွန်းနေတာပေါ့။
"ဖင်ကိုသေချာ ကော့ ထားစမ်း ၊ စောက်သံ မထွက်နဲ့ ၊ လက်ကို အောက်ချမယ်မကြံနဲ့ အပြစ် နှစ်ဆ ဖြစ်သွားမယ်"
"ဖြန်း .... ဖြန်း .....ဖြန်း......."
"အား ...., အမလေး .....အွန်း.... ကြောက်ပါပြီ"
နားလွန်းပေမယ့် လက်ချ မပွတ်ရတော့ ကော့ကွေး တွန့်လိမ် နေရှာတာပေါ့။
နှင်းနွယ် အရိုက်ခံရတာ ကြည့်ပြီး ဆုရည်လေးမှာ ပိုလို့ ကြောက်နေရှာတာပေါ့။
"လာခဲ့ ဆုရည် တွေ့တယ်နော် ဘယ်လို နေရမယ်ဆိုတာ ..."
ဆုရည်ကြောက်လွန်းလို့ တုန်တုန်ရင်ရင် နဲ့ ဖင်လေး ကော့ ကာ ရပ်နေရရှာတယ်။
"ဖြန်း .... ဖြန်း .....ဖြန်း......."
"ဖြန်း .... ဖြန်း .....ဖြန်း......."
"အား ... အီး... အား.....အင်း...... ကြောက်ပါပြီ ရှင့်....အား .....အဟီးဟီး...."
ဆယ်ချက်စီ ရိုက်ပြီး ချိန်မှာတော့ ဆုရည်ခများ မျက်ရည်တွေ ပါ ကျပြီး ငိုရတော့တာပေါ့။
နာလွန်းပေမယ့်လည်း မြှောက်ထားတဲ့ လက်တွေကိုတော့ မချရဲကြဘူးလေ...
မိန်းမချောလေး နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးလေးတွေက အခုတော့ ရဲတွတ်ပြီး ရမက်ထန်စရာ အလှကြီး လှနေတော့တာပေါ့။
ဒီလောက်နဲ့တော့ အပြစ်က မပြီးသေးဘူးလေ...
"စောက်ရှက်မရှိ ငါ့စကားနားမထောင် တဲ့ ကောင်မတွေ သွား အိမ်ရှေ့ထွက် ပေါ်တီကို အောက်မှာ ဒီအတိုင်း လက်မြှောက်ပြီး တစ်နာရီ နေရမယ်"
"ရှင်.. မလုပ်ပါနဲ့ ရှင် ..အိမ်ထဲမှာပဲ နေပါရစေနော်"
မိန်းမချော နှစ်ယောက်လုံး အိမ်ပြင်မှာ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ လက်မြှောက်အပြစ်ပေး ခံ ရမယ် ဆိုတော့ ရှက်လွန်း လို့ တောင်းပန်ကြတာပေါ့..
"အပေါ် အိင်္ကျီ တွေပါ ချွတ်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ ခြံပြင်ပါထွက် နေချင်လို့လား သွားဆိုသွားစမ်း"
မိန်းမချောလေးနှစ်ယောက် အတွန့်မတက်ရဲတော့ပဲ ရှက်ရွံ့စွာနဲ အောက်ပိုင်း အဝတ် မပါ ဖင်ပြောင် အဖုတ်ဟောင်းလောင်းနဲ့ အိမ်ရှေ့ ပေါ်တီကို အောက်ကို ထွက်လာကြရတယ်။
"ခြံရှေ့ကို တည့်တည့်လှည့်၊ လက်တွေ သေချာမြှောက် ထား စမ်း"
ခြံစည်းရိုး အုတ်တံတိုင်း ၊အိမ်ရဲ့ ပေါ်တီကို ကလည်း ကြီးတာမို့ ဘေးတိုက်တွေက မမြင်နိုင်ပါဘူး ။ ခြံရှေ့ လမ်းကလည်း လူသွားလူလာနည်းပြီး အပင်တွေနဲ့မို့ သေချာ ခြံတံခါး က ချောင်းကြည့်မှ မြင်ရတွေ့ ရမယ့် အနေအထားပါ။
ဒါပေသည့် အောက်ပိုင်း ဗလာ ဖင်းတုံးလုံးနဲ့ မိန်းမလှ လေး နှစ်ယောက်ကတော့ အိမ်ပြင်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ အရှက်ကြီး ရှက်နေရှာရတာပေါ့။
ထွန်းကျော်က အိမ်ထဲ ထိုင်ကြည့်နေတာမို့ မြှောက်ထားတဲ့ လက်ကို မချရဲ။ မှောင်ရီပျိုး လာပြီမို့ ခြင်က ကိုက် လက်ကလည်းညောင်း ၊ ရှက်ကလည်း ရှက်လွန်း မိန်းမချော နှစ်ယောက်အတွက်တော့ တစ်နာရီက ကြာလွန်းနေတော့တာပေါ့။
မှောင်လာလို့ လူမမြင်မှန် စိတ်က နည်းနည်းတော့ သက်သာလာမလား မှတ်တယ်....
"ထောက်.....အို....ဟင့်.."
ထွန်းကျော် အိမ်ရှေ့ မီးတွေ ဖွင့်လိုက်တဲ့ အခါ မှာတော့ မိန်းမချော နှစ်ယောက် တွေးရှက်လို့ ငိုရပြန်တာပေါ့.....
တစ်နာပြည့်တော့ မှ....
"ကောင်မတွေ အထဲပြန်လာတော့ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်လာခဲ့ကြ"
တစ်နာရီကျော် မြှောက်ထားရတဲ့ လက်က နာပြီး ကိုက်တောင် ကိုက်နေတယ်။ လေးဘက်ထောက်ပြီး ပြန်ဝင်ရတော့ လက်တောင် ကောင်းကောင်း မထောက်နိုင်ရှာတောဘူး....
"ခွေးမ နှစ်ကောင် ငါ အိမ်မှာ မရှိတာနဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာ နောက် လုပ်ကြ အုံးမလား"
"မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး ရှင် ကြောက်ပါပြီရှင့်"
" အပြစ်ပေး တာ မပြီး သေးဘူး နင်တို့ ဒီအတိုင်း ခဏနား ပြီးရင် အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ပြီး အပေါ်ထပ် လာခဲ့ကြ နင်တို့ကို ထပ်အပြစ်ပေးအုံးမှာ...."
ဖင်တွေလည်း နာ၊ လက်တွေလည်း ညောင်းကိုက်၊ အရှက်တွေလည်း ကွဲပြီးတာတောင် အပြစ်ပေးတာ မပြီးသေးပဲ ထပ်အပြစ်ခံရအုံးမယ် ဆိုတော့ မိန်းမလှ လေး နှစ်ယောက်လုံး အကြောက်ကြီး ကြောက်နေတော့တာပေါ့။
ညီမနစ်ယောက် လည်း အ ပေါ် အဝတ်တှေ ခြှတ်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံးလေးတှေနဲ့ စာကြည့်ခန်းထဲ ကို လိုက်သှားခဲ့ကြတော့တယ်။
Comments
Post a Comment