စီရင်အပ်သော
ရေချိုးကန် ဘေးတွေ သာလှတစ်ယောက် မယ်ပိုးရဲ့ ကျောင်းစိမ်းစကပ်ထမီ တွေကို လက်နဲ့ အားရပါးရ လျှော်နေစဉ် သူ့အနားမှာ ခြေသည်းအလှ ဖော်ထားသော လှပနုရွနေသည့် ခြေတစ်စုံ လာရပ်ရာ သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ မယ်ပိုးဖြစ်နေသည်။ မယ်ပိုး က ဒေါသ ထွက်နေပုံရပြီး ခါးထောက်ပြီး မီးဝင်းဝင်းတောက် နေသော မျက်ဝန်း အစုံ နဲ့ သူ့ကို ကြည့်နေသည်။
ဟဲ့ သာလှ နင် ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ”
အစထဲက မယ်ပိုး ကို တွေ့ရင် ရင်ခုန်ကာ တစ်လွဲလွဲတစ်ချော်ချော် ဖြစ်တတ်သော သာလှ တစ်ယောက် ခုလို လေသံမာမာ နဲ့ မေးခံရတော့
“ ဟဲ့ ငါမေးတာ နင် ငါတို့ အဝတ်တွေကို ဘာလို့ နင့်အဝတ်တွေနဲ့ ရောလျှော်နေတာလဲ၊ နင့် အဒေါ်က ပြောပြ မထားဘူးလား”
“ ဟို ဟို ဒေါ်လေးက နေမကောင်းလို့ အဲ့ဒါ”
“ဟာ အဒေါ်ကြီးကလည်း နမော်နမဲ့နဲ့”
သူမ ဘာကို ဒေါသထွက်နေမှန်း သေချာမသိသေးသော သာလှတစ်ယောက် မသိသားဆိုးရွားစွာနဲ့
“ ရပါတယ် မမလေးရယ်၊ ကျွန်တော်အဝတ်တွေနဲ့ ရောလျှော်လည်း ကျွန်တော် ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက်ပါဘူး”
“ဘာ… ဘာရယ် ဘာပြောတယ်”
မိုးခြုန်းသံတစ်မျှ ကျယ်လောက်သော မယ်ပိုးရဲ့ အသံနဲ့ အတူ သာလှ ပါးတစ်ဖက် ထူပူသွားသည်။ I
“ နင့်လိုကောင်ရဲ့ အဝတ်တွေနဲ့ ငါ ထမီရောလျှော်ရင် သန လို့ ပြောနေတာဟဲ့၊ ကျွန်စုတ်ရဲ့၊ ကျွန်စုတ်က များ ဘုန်းတွေကံ တွေ ပြောရဲသေးတယ်။ နင်တို့ တူဝရီးနှစ်ယောက် ကို အန်တီလေးနဲ့ တိုင်ပြောမယ် နင်တို့ လမ်းဘေးရောက်ပြီ သာမှတ်ထား”
ကိုရင် သာလှ တစ်ယောက် တောင်းပန်ဖို့ရော၊ ဖြေရှင်းဖို့ရော အချိန် မရလိုက်ပါ။ မယ်ပိုးသည် ချာခနဲ့ လှည့်ထွက်သွားချေပြီ။
နောက်နေ့ တော့ မမကြီး ခေါ်နေသည်ဟု ဆိုကာ ဒေါ်လေးဖြစ်သူက လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သဖြင့် သာလှ အိမ်၏ ဒုတိယထပ် ကို လိုက်ခဲ့ရသည်။ သူသည် ဤအိမ် ၌ ငယ်မွေးခြံပေါက် ဖြစ်သော်လည်း အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါ မှ ရောက်ဖူးခြင်းမရှိပေ။ အပေါ်ထပ်သည် လှပသော မီးဆွဲမီးဆိုင်းများ၊ ထူထဲသော အမွေးပွကော်ဇောကြီးနဲ့ အိစက်နေသော ဆိုဖာ ဆက်တီတွေနဲ့ ခမ်းနာချင်းတိုင်း ခမ်းနားနေလေသည်။ အဲကွန်းက လည်း အေးစိမ့်နေအောင် ဖွင့်ထားရာ အင်္ကျီလက်ပြတ်လေး ဝတ်လာမိသော သာလှ ချမ်းပင်ချမ်းနေသေးသည်။
“ အော် ဒေါ်လှ တို့ ရောက်လာကြပြီလား ထိုင်ပါဦး"
ဆိုဖာဆက်တီပေါ်တွင် ခြေချိတ်ထိုင်ပြီး မျက်နှာထား မာမာနဲ့ စောင့်နေသူမှာ လက်ရှိ ဤအိမ်ကြီး ၏ အရှင်သခင်မ ဝတ်ရည်မွန် ခေါ် မမကြီး ဖြစ်သည်။ သူမ သည် အသက် ၃၀ ခန့်သာ ရှိသေးကာ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ရဲ့ အန်တီလေး လည်းဖြစ်သည်။ ပိုးဝတ်ရည်၏ မိခင်ကြီး ဒေါ်ခင်သက်ထား တစ်ယောက် လောကီလမ်းကို လိုက်ကာ အိမ် တတိယထပ်မှ မဆင်းတော့သည့် နောက်ပိုင်း ဤအိမ်၏ ကိစ္စ အဝဝကို တာဝန်ယူ ထားရသူလည်း ဖြစ်သည်။ ဘေး ဆိုဖာ ပေါ်တွင်တော့ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး သည် အိမ်နေရင်း အင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီရှည် တို့ ဖြင့် ထိုင်ကာ သာလှ တို့ကို လုံးဝအရေးမစိုက်ဟန်ဖြင့် ဖုန်းပွတ် ကာ အလုပ်များနေလေသည်။
ထိုင်ပါဦး ဟု ဆိုသော်လည်း ယင်းသည် ဆိုဖာဆက်တီ ပေါ်ထိုင်ခိုင်းခြင်း သဘောမျိုး စိုးစဉ်း မှ မဟုတ်ကြောင်း အတပ်သိသဖြင့် ဒေါ်လှ သည် တူဖြစ်သူ ကို လက်ဆွဲကာ ကြမ်ပြင်ပေါ်တွေ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ကဲ ဒေါ်လှ.. ရှင်က ဒီအိမ်မှာလည်း နေတာကြာပြီ၊ ဘယ်စကားကဖြင့် ပြောသင့်တယ်၊ ဘယ်စကားကဖြင့် မပြောသင့်ဘူး။ ဘာကဖြင့် လုပ်သင့်တယ်၊ ဘာကဖြင့် မလုပ်သင့်ဘူးဆိုတာ တူဖြစ်သူကို သေချာ ပြောမထားရသေးတဲ့ ပုံပဲ”
သူမ က ပြောပြောဆိုဆို ဒေါ်လှနဲ့ သူ့တူ သာလှ ထိုင်နေသော ရှေ့သို့ တစ်စုံတစ်ရာကို လှမ်းပစ်ချလိုက်သည်။ ကိုရင်သာလှ သေချာကြည့် လိုက်တော့ ၎င်းသည် အဖြူအမဲ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ။ ဓာတ်ပုံထဲတွင်တော့ ဝတ်ကောင်းစားလှ ဝတ်ဆင်ထားသော အသက် ၂၀ အရွယ်ခန့် မိန်းကလေးငယ် တစ်ဦးကို အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းထားသော အသက် ၄၀ ကျော် လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦးမှ ဦးတိုက် ကန်တော့နေသည့် ပုံဖြစ်သည်။ လူရွယ်သည် မိန်းကလေး၏ ခြေမဖိုးကို သူ၏ နဖူးနဲ့ ထိအောင် ရိုရိုကျိုးကျိုး ရှိခိုးနေသည့် ပုံဖြစ်သည်။
“ အဲ့ပုံကို ဒေါ်လှ ရှင် သိတယ်မလား၊ အဲ့ဒါဘယ်သူတွေလဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ ခုချက်ချင်းချင်း သာလှ ကို ရှင်းပြလိုက်” ကို
ဒေါ်လှသည် အတော်ကြာအောင် စကားပြောဖို့ အားယူနေဟန်ဖြင့် နားနေပြီး ပြီးမှာ လေးလေးမှန်မှန်ဖြင့်
“ငါက ခေတ်စနစ်အရကော၊ နင်တို့ကို သနားငဲ့ညှာတာကော ကြောင့် ဒီအစဉ်အလာတွေကို ဖျက်သိမ်းပေးထားတာ ကို နင့်တူက ရောင့်တက်ချင်တယ် ဟုတ်လား။ ဟဲ့ သာလှ ခုချက်ချင်း နင် ငါ့ တူမ ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်လိုက်၊ အစဉ်အလာ အတိုင်းလုပ်နော်၊ ဒေါ်လှက အစဉ်အလာ အတိုင်း ဘယ်လို တောင်းပန်ရတယ် ဆိုတာ သေချာသင်ပေးလိုက်၊ ကြားလား”
ကိုရင်သာလှ တစ်ယောက် ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည်။ တောင်းပန်ရမတဲ့ တောင်းပန်တာတောင် အစဉ်အလာ အတိုင်း ဆိုပဲ။ သူက ဒေါ်လေးဖြစ်သူကို “နားမလည်တော့ပုံနဲ့ လှမ်းကြည့်ရာ ဒေါ်လေးတစ်ယောက် မျက်စိမျက်နှာပျက် နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ မျက်နှာမပျက်ပဲ ခံနိုင်ရိုးလား၊ တူဖြစ်သူကို ချစ်၍ ဘုန်းကံနိမ့်မှာ ကြောက်ကာ အဝတ်ပင် လျှော်မခိုင်းခဲ့သော်လည်း ယခုတော့ မယ်ပိုးကို ရှိခိုးကန်တော့ တောင်းပန်ရန် သူ ကိုယ်တိုင် သင်ပြပေးရပေဦးမည်။
ငါပြောတဲ့ အတိုင်း လိုက်လုပ် သာလှ”
“ဟာ ဘာလုပ်ရမှာလဲ ကျုပ် မတောင်းပန်နိုင်ဘူး ကျုပ်မှ မမှားပဲ။”
“နင် ခုချက်ချင်း ပါးစပ်ပိတ်ထား သာလှ၊ ငါ့ ကို အဒေါ်လို့ သတ်မှတ်သေးရင် ငါပြောတဲ့ အတိုင်းလုပ်”
သာလှ ပို၍ နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရလေ၏။ သူ့ အဒေါ်သည် အေးဆေးသမားပင် ဖြစ်ရာ သူ့ကို ဒီလို လေသံမာမာနဲ့ ပြောဖူးသည် မဟုတ်။ သူသည်
အဒေါ်ဖြစ်သူ အပေါ်လေးစား ချစ်ခင်ရာ အဒေါ်စိတ်ဆင်းရဲ စေမယ့် ကိစ္စမျိုး မလုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး မာန်လျှော့ လိုက်ရလေသည်။
ဟုတ် ဒေါ်လေး ဒေါ်လေး ခိုင်းတာ ကျုပ် လုပ်ပါ့မယ်”
ဒေါ်လှက စိတ်မသက်မသာ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး
နင်လေးဖက်ထောက်လိုက် သာလှ ခေါင်းကို ငုံ့ထား” သာလှ လည်း သူ့ အဒေါ်ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း ဘုမသိဘမသိ နဲ့ လေးဖက်ထောက်ကာ ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။
“သာလှ တံတောင်ဆစ်နဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ပြီး လေးဖက်ထောက်၊ ခေါင်းကို ကြမ်းပြင်နဲ့ ထိခါနီး အထိ ငုံထား၊ ပြီးရင် မမလေးပိုး ရဲ့ ခြေရင်း ကို ရောက်အောင်လေးဖက်ထောက်ပြီး တိုးသွား”
ရှက်ရွံ့ခြင်း၊ သိမ်ငယ်ခြင်း၊ ခံပြင်းခြင်း တို့နဲ့ သာလှ၏ ရင်သည် ဗလောင်ဆူနေသော်လည်း အဒေါ်ဖြစ်သူ မျက်နှာကြောင့် အားတင်းကာ မယ်ပိုး၏ ခြေတော်ရင်း သို့ တစ်ရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်လာရလေသည်။
သာလှ မမလေးပိုးရဲ့ ခြေဖမိုးကို နင့် နဖူးနဲ့ ထိထားပြီး ‘မမလေး
ကျွန်တော်တောင်းပန် ပါတယ်၊ ကျွန်တော် ကို ခွင့်လွှတ်ပါ” လို့ ပြော” ဘုန်းတွေကံတွေ၊ အရှက်တွေ သိက္ခာတွေ ဒါတွေအားလုံးကို ကြိုးစား မေ့ပစ်ကာ သာလှ ကြိုးစားပြီး
“မမလေး ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ” မယ်ပိုး၏ ဖြူးဖွေးနူးညံ့လှသော ခြေဖမိုးနဲ့ ထိကပ်ထားရတာကြောင့် ခြေနံ့ သင်းသင်းပင်လျှင် သာလှ ရနေသေးသည်။
“အဲ့တိုင်း တစ်ကနေ တစ်ရာ ထိရွတ် …. ပြီး သွားတော့”
ဂဏန်းသင်္ချာ ရွတ်ဖတ်သံတို့သည် ပကတိအားဖြင့် မည့်သည့်သဘောမျှ မဖော်ညွှန်းသော်လည်း ဤညနေတွင် ထိုအိမ်ကြီး၏ ဒုတိယထပ်ဆီမှ ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ထွက်ပေါ်လာခဲ့သော သင်္ချာရွတ်သံတို့သည်
ယောက်ျားပျိုတစ်ဦးရဲ့ အဆုံးစွန်သော နှလုံးသွေးလောင်မြိုက်သံများ ဖြစ်နေပါလေတော့သည်။
အခန်း ( ၂ )
“အစ်မတော် သမီး တို့ ကို ခေါ်တယ် ဆိုလို့ပါ”
အခန်းသည် အကျယ်ကြီး မဟုတ်သော်လည်း အရမ်း ကျဉ်းလှသည် လည်း မဟုတ်ပေ။ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဘုရားရုပ်ထုများ၊ နတ်ရုပ်ထုများ၊ အမျိုးအမည် မခွဲခြားနိုင်သော ရုပ်ပုံများ၊ ဂါထာမန္တရားများ ဖြင့် ပြည့်နှက်နေလေသည်။ ၎င်းသည် ဤအိမ်ကြီး၏ အပေါ်ဆုံးထပ်ရှိ ဒေါ်ခင်သက်ထား (ခေါ်) မယ်တော်ကြီး ရဲ့ စခန်းသာ ဖြစ်လေသည်။ မယ်တော်ကြီးသည် လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လုံး လုံး ဤအထပ်မှ အောက်သို့ ဆင်းလေ့မရှိသည့် အပြင် အခြားသူ တို့ အားလုံး သူ၏ အခန်းအတွင်းသို့ ခေါ်လေ့မရှိပေ။ ယခုတော့ ထူးထူးခြားခြားပင် ထမင်းလာပို့သော အိမ်စေလေးမှ တဆင့် သူမ၏ ညီမနဲ့ သမီးလေး ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ကို သူ့ကို လာ ဖူးမြှော်ရန် အမှာစကား ပါးခဲ့သည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး သည် တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ ပင် ဤအခန်း တွင်းသို့ ရောက်ဖူးသည် မဟုတ်ရာ အရာရာသည် အသစ်အဆန်း ဖြစ်နေလေသည်။
အားးး ဒါ ဒါ ဘာတွေလဲဟင်”
မယ်ပိုး ၏ ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သံကြောင့် မဝတ်ရည်မွန် ပင် လန့်သွားသည်။ မယ်ပိုးက အခန်းက ရှိုးကေစ့် ထဲတွင်ထည့်ထားသော မြွေများ၊ ကင်းမြီးကောက် များကို မြင်သဖြင့် လန့်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဟုတ်ပေသည်။
မယ်တော်ကြီး ၏ အခန်းထဲတွင် အဆိပ်ရှိသတ္တဝါများ၊ နီပုတ်ပုတ် သွေးပုလင်း များ၊ အင်းကွက်များကို တွေ့ရပြီး မယ်တော်ကြီး သည် သာမာန် လောကီ အထက်လမ်း လိုက်သူ မဟုတ်ကြောင်း ထင်ရှားလှသည်။ သမီးဖြစ်သူ မယ်ပိုး၏ ဖြစ်အင်ကို တွေ့သော်လည်း မယ်တော်ကြီးသည် စိုးစဉ်းမျှ အံ့ဩဟန် မပြပဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နဲ့ပင်
လောကမှာ ကိုယ်နဲ့ တိုက်ရိုက် မပတ်သက်တာတွေကို အရမ်းသို့ခင်းဘဲ သကေဟာ အသက်တိုတတ်တာ သဘာဝပဲ သမီး၊ မင်တိ
အရမ်းသိချင်နေတဲ့ သူတွေဟာ အသက်တိုတတ်တာ သဘာဝပဲ သမီး၊ နင်တို့
ထိုင်ကြပါဦး”
မိမိ၏ မိခင်ရင်း ပင် ဖြစ်ငြားသော်လည်း အေးစက်ပြီး ဩဇာဓာတ် အပြည့်ပါသော မယ်တော်ကြီး အသံကြောင့် ပုံမှန်ဆို ဂျစ်ကန်ကန် နေလေ့ရှိသော မယ်ပိုးပင်လျှင် သူ့ အဒေါ်နဲ့ အတူ မယ်တော်ရှေ့ ခပ်ကျုံ့ကျုံ့ လေး ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။
“ နင်တို့ ကို ငါ အရေးကြီး ပြောစရာရှိလို့ ခေါ်လိုက်တာပဲ ဝတ်ရည်မွန်”
“ဟုတ်ကဲ့ အမိန့်ရှိပါ အစ်မတော်”
“ ဒီ အိမ်နဲ့ ဒီ အသိုင်းအဝန်းကို အမျိုးသမီးတွေပဲ အုပ်ချုပ်လာခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း ရာချီနေခဲ့ပြီ. ငါတို့ မျိုးရိုးက အသက်အရွယ် အကြီးဆုံး အမျိုးသမီးတွေဟာ လောကီလမ်းလိုက်ပြီး ဒီ ဩဇာ ကို တည်ဆောက်ခဲ့တာလည်း မျိုးဆက် ပေါင်း မနည်းတော့ ဘူး။ ဒါတွေ နင် အသိဆုံးပါ မိမွန်”
“ ဟုတ် သိပါတယ် အစ်မတော်”
“ ငါတို့ မျိုးရိုးက အမျိုးသမီးတွေပဲ လွှမ်းမိုးခဲ့ပြီး ကျွန် မျိုးရိုး မှာ ကျွန်ယောက်ျားတွေကို ဦးစီးခိုင်းထားခဲ့တယ်။ နောက်ပြီး လောကီပိုင်းအရ
ဒီအိမ် ပရဝဏ် အတွင်း မ ဓာတ် က သာ ဖိုဓာတ် ကို ချုပ်ကိုင် လာခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း မရေတွက်နိုင်တော့ဘူးပဲ”
“ဟုတ်ပါတယ် မယ်တော်ကြီး၊ သမီးတို့ ရဲ့ မျိုးရိုးအစဉ်အဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ လောကီအတတ်ဟာ စွမ်းလှတာမို့ ဘယ် ကျွန်ယောက်ျားက မှ ထကြွ ပုန်ကန် မရဲခဲ့ကြပါဘူး၊
“ ဟုတ်တယ် မိမွန် ဟုတ်ပေတယ် ဒါပေမယ့်" မယ်တော်ကြီးက သက်ပြင်းတစ်ချက် ခပ်မြှင်းမြှင်းချလိုက်ပြီး
“မနေ့က ငါ ဝိဉာည်လွှင့်ပြီး အိမ်ရဲ့ လောကီ လုံခြုံရေးကို လှည့်ပတ်စစ်ဆေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီမှာ မကြုံစဖူး ထူးကဲ တာ ကို တွေ့ခဲ့ရတယ်၊ ဒီအိမ်မှာ ဖိုဓာတ် တွေ ပြန်လည် အားကောင်းလာနေတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်မျိုးရိုးမှာ ဘုန်းရှင်ကံရှင် ယောက်ျားတစ်ယောက်ပေါ်ပေါက်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ ဝိဉာည် က ဖြာထွက်နေတဲ့ ဖိုဓာတ်တွေဟာ အားကောင်းလွန်းပြီး မကြာခင် ငါတို့ အိမ်ရဲ့ မဓာတ် ကို လွှမ်းမိုးသွားလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါ ဆို ငါတို့ အိမ်နဲ့ မျိုးရိုးမှာ မကြုံစဖူး အန္တရာယ် ကျရောက်ရလိမ့်မယ်”
မယ်တော်ကြီးစကား ကြောင့် မဝတ်ရည်မွန် တစ်ယောက်တုန်လှုပ်သွားသည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး တစ်ယောက်ကတော့ ဘာမှ သိပ် နားမလည်တာကြောင့်
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး တစ်ယောက်ကတော့ ဘာမှ သိပ် နားမလည်တာကြောင့် သိသိသာသာ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ခြင်း မရှိလှ။
“မယ်တော်ကြီး ပြောနေတာက သာလှ ကို ပြောနေတာလား” မယ်တော်ကြီး က ရေနွေးကြမ်း တစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မဝတ်ရည်မွန်က ဒေါသသံ နှင့်
“ ဒီ မလောက်လေး မလောက်စား ကျွန်ကောင်လေးကများ.. မယ်တော်ရယ်”
“ တိတ်စမ်း မိမွန်.. မလောက်လေး မလောက်စား ဂရုစိုက်စရာ မလိုဘူးဆိုရင် ငါ က တကူးတက ငါ့ အလုပ်အပျက်ခံပြီး နင်တို့ ကို ခေါ်မလား ဟဲ့၊ အဲ့ကောင်လေးရဲ့ ဘုန်းရှိန်ကံရှိန်က ကြီးလို့ ငါ့ ဝိဉာည်တောင် သူ့ နား အရမ်း မကပ်နိုင်ခဲ့ဘူး"
မယ်တော်ကြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ငေါက်လိုက်မှာ ဝတ်ရည်မွန် ဇက်ကလေး
ပုသွားပြီး
“ ဒါဆို.. ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ မယ်တော်.. သူ့ကို သစ္စာရည် တိုက် လိုက်ရတော့မလား၊ သူ့ အသက်က အသက်နှစ်ဆယ် မပြည့်သေးလို့ မတိုက်ရသေးတာ”
သစ္စာရည် ဟူ သော စကားကြောင့် မယ်တော်ကြီး၏ အတွေးအာရုံထဲတွင် အတိတ်ဖြစ်ရပ် အချို့သည် အစီအရီပြန်ပေါ်လာတော့သည်။ ထိုနေ့က ကားဂိုဒေါင် ထဲတွင် သစ္စာရည် တိုက်ပွဲ အခမ်းအနားကျင်းပခဲ့သည်။ အစဉ်အလာမို့ ဘာမှ မထူးဆန်းပေမယ့် ထူးဆန်းသည်က
သစ္စာရည်သောက်ရမည့် သူ‘ကိုကျော်လှ” က ငြင်းဆန်ခဲ့ခြင်းပင်။ ထိုချိန်က သူမသည် အသက် အစိတ်ခန့်သာ ရှိသေးသည်။ ကိုကျော်လှ က တော့ အသက် ၂၀ ကျော်လေးသာ ရှိသေးသည်။ အစဉ်အလာ အရ ဤအိမ်၏ ကျွန်ယောကျာ်းမှန်သမျှ သည် အသက် ၂၀ ပြည့်သည်နှင့် သူတို့နဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်းရှိသည့် အရှင်မျိုးရိုးမှ မိန်းကလေး ကို ဒူးထောက် ခြေထောက်ဆေးပေးကာ ထိုခြေဆေးထားသော ရေကို မိန်းကလေးရှေ့မှာသောက်ရသည်။ ထို ရေ နဲ့ မျက်နှာသစ်ရသည်။ ဒါကိုပင် သစ္စာရည် သောက်သည်ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ ထိုသို့ သစ္စာရည်သောက်ပြီးသော
ဆိုလေသည်။ ခြေထောက်ဆေးရာတွင် သုံးသည့် ရေသည် ရိုးရိုး ရေမဟုတ်ပဲ
လက်ရှိ အိမ်၏ မယ်တော်ကြီး စီမံပေးသည့် ရေ ဖြစ်ရလေသည်။ ထိုစဉ်က မခင်သက်ထား သည် သူမ၏ ကြီးကြီး မယ်တော်ကြီး အမိန့်ဖြင့် ကိုကျော်လှ ကို သစ္စာရေတိုက်ရန် စီစဉ် ခဲ့သော်လည်း သူက ငြင်းဆန်နေခဲ့သည်။
ကိုကျော်လှ သည် လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ခံထားရကာ မခင်သက်ထား ရှေ့မှာ ဒူးထောက်နေရသည့်တိုင် သစ္စာရေသောက်ရန် ငြင်းဆန်နေဆဲပင်။
“ ကျော်လှ နင် ခေါင်းမမာနဲ့တော့ ငါ က မယ်တော်ကြီး အမိန့်နဲ့ လုပ်နေတာ၊ အသားလည်း အနာ မခံချင်ပါနဲ့ဟာ”
သူမ က ကြာပွတ်ကို လက်က တစ်စစ နဲ့ ကျော်လှ ကို မဲဆွယ် နေသော်လည်း
“ မမလေး တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု ကို ဒီ အိမ်ကို ထွက်ခွာခွင့်ပြုပါ၊ ကျွန်တော့်သားလေး သာလှ ကိုလည်း ကျွန်ဆက် မဖြစ်စေချင်တော့ဘူး”
“ ရွှမ်းရွှမ်း”
မခင်သက်ထား က ကြာပွတ်နဲ့ အားရပါးရ ရိုက်ချလိုက်တာကြောင့် ကျော်လှ၏ ကျောပြင် တွင် အရှိုးရာကြီးများ ထင်းနေသည်။
“တိတ်စမ်း ကျော်လှ နင်က ငါ့ မျက်နှာသာ ပေးလို့ ရောင့်တက်နေတာလား၊ နင် သိထားဖို့က ငါ့ကို မယ်တော်ကြီးက ‘သတ်မိန့်’ ထိပေးထားတယ်
ဆိုတာပဲ”
ဟုတ်ပါသည်။ မနေ့ညက မယ်တော်ကြီးသည် ခင်သက်ထားကို
သီးခြားတွေ့ဆုံကာ
“ ခင်သက်ထား ကျော်လှက ဒီလိုပဲ ဆက်ငြင်းဆန်နေရင် ဘာလုပ်ရမလဲသိလား”
“ မသိပါဘူး မယ်တော်ကြီး အမိန့်ရှိပါ”
မယ်တော်ကြီးက အသွား ရှစ်လက်မ လောက်ရှိပြီး ငွေရောင်တစ်လက်လက် တောက်နေတဲ့ ဓားမြှောင်လေးကို ကမ်းပေးရင်း
“ ခင်သက်ထား... ဒီအိမ်မှာ မွေးလာတဲ့ ကျွန်ယောက်ျားတွေဟာ သစ္စာရည်သောက်ပြီး အသက်ဆက် ရှင်သွားတဲ့ ‘ကျွန်လမ်း’ရယ်၊ စီရင်ခံရတဲ့ သေလမ်း ရယ် ‘နှစ်လမ်း’ပဲ ရှိတယ်”
ဓားမြောင် ကို ကြည့်ပြီး တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေတဲ့ ခင်သက်ထားကို မယ်တော်ကြီးက ဆက်ပြောတယ်။
“ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေလို့ မရဘူး ခင်သက်ထား.. နောက်ဆုံး အချိန်ထိ သူက ငြင်းဆန်နေရင် အဲ့ အချိန်ကျရင် သူ့ကို လုံးဝ မလှုပ်နိုင်အောင် ကြိုးတုတ်ပြီး ဒီ ဓားမြှောင် နဲ့ နင်ကိုယ်တိုင် သူ ဘယ်ဖက်ရင်အုံ ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်းထိုးသွင်းလိုက်၊ လောစရာမလိုဘူး၊ သူ့ရဲ့ ငြီးသံကို နားထောင်ရင်း
ဖြည်ဖြည်းချင်းသာ ထိုးသွင်းလိုက်”
မယ်တော်ကြီး ရဲ့ အေးစက်စက် စကားသံကို ကြားတိုင်း ခင်သက်ထား ၏ ကြာပွတ်ရိုက်ချက်တွေက ပိုပြင်းလေပဲ ဖြစ်သည်။
“ခေါင်းမာဦး … ကဲ ခေါင်းမာဦးဟာ”
“မမလေး ကျွန်တော်ကို ဘယ်လိုရိုက်ရိုက် ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ချက် မပြောင်းလဲတော့ဘူး”
ကျွဲရိုက်၊ နွားရိုက် ရိုက်ခံနေရသည့် ကြားမှပင် ကျော်လှ က ခေါင်းမာနေသေးသည်။ ကြာတော့ မခင်သက်ထား လည်း မောလာပေပြီ။ ကျော်လှ ၏ ကျောပြင်သည်လည်း သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့ မြင်ရက်စရာ
မရှိတော့။ ခင်သက်ထား လည်း တစ်စုံတစ်ခု ကို ဆုံးဖြတ်ချက် လိုက်ပြီး ကျော်လှကို လုံးဝ မလှုပ်နိုင်အောင် ကြိုးအထပ်ထပ် တုပ်လိုက်လေသည်။ သူတို့မျိုးရိုး၏ နာမည်ကြီး ‘သုံ့ပန်း’ ကြိုးတုပ်နည်း ဖြင့် တုတ်ထားသည် ဖြစ်ရာ ကျော်လှ တစ်ယောက် စိုးစဉ်းမျှ မလှုပ်နိုင်တော့ပေ။
သူမ က ငွေဓားမြှောင်လေးကို ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ ခပ်စစ ကိုင်ရင်း
တည်ငြိမ်သော အသံဖြင့်
ကျော်လှ နင် သေချာစဉ်းစားနော်၊ နင့်သား သာလှ က ခုမှ လေးနှစ်တောင် မပြည့်သေးဘူး။ နင်တို့ မိသားစု မှာ အုပ်ချုပ်မယ့် ယောကျာ်းလေး မရှိရင် နင့် မိန်းမ နဲ့ နင့် ညီမ ဘယ်လို ဖြစ်မယ် ဆိုတာ နင်သိတယ် မလား”
သူမ စကားကြောင့် ကျော်လှ နည်းနည်း တွေဝေ သွားလေသည်။ အုပ်ချုပ်သူ ယောက်ျားမရှိသော ကျွန်မိသားစု အတွက်တော့ ဤအိမ်သည် ငရဲသာဖြစ်လေသည်။
“နင် ဘာတွေ အတွေးလွန်နေတာလဲ ကျော်လှ၊ ငါ့ ခြေဆေးရေ ကို သောက်ရုံနဲ့ နင်ဘာဖြစ်မှာလဲ၊ နှင့် အဖေ နှင့် အဘိုး လည်း ဒီလိုပဲ သောက်ခဲ့ကြတာပဲ” ခပ်တွေတွေ ဖြစ်နေသော ကျော်လှ မျက်နှာသည် ရုပ်ချည်း တင်းမာသွားပြီး “တိတ်စမ်း၊ ခင်သက်ထား၊ ငါ့ အဖေ ငါ့အဖိုးက သစ္စာရည် အကြောင်း သေချာ မသိလို့ ငါက သိတယ်။ သေတောင် မသောက်နိုင်ဘူးဟာ”
ခင်သက်ထားက ဓားမြှောင်ကို ညာဖက်လက်နဲ့ ပြောင်းကိုင်လိုက်ပြီး
“နင်က ငါ့ နာမည်တောင် ခေါ်ဝံ့ပြီ ဆိုတော့ အသက်ရှင်စရာ အကြောင်းလည်း
မရှိတောပါဘူးလေ”
သူမ သည် အတော်တည်ငြိမ်နေပုံ ဟန်ဆောင်နေသော်လည်း အမှန်က သူ့လက်တွေသည် တုန်ခါနေသည်။ သူမ ရင်တွေသည် ခုန်နေသည်။ သူမ လို မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက်သည် လူတစ်ယောက်ကို သွေးအေးရက်စက်စွာ မည်သို့ စီရင် နိုင်ပါအံ့နည်း။
ခင်သက်ထား သည် အသင့်ပါလာသော ပြင်းရှရှဝိုင် ကို နှစ်ခွက် ဆင့်သောက်ချလိုက်သည်။ အမှန်က သူမ ရဲဆေးတင်လိုက်ခြင်းသာ။ သူမ လုပ်ရတော့မည် ကို သိသည်။ ရှောင်လွှဲလို့ ကား ရတော့မည် မဟုတ်၊ ၎င်းသည် ဤအိမ်ကြီး ၌ မွေးဖွားကြီးပျင်း လာခဲ့သော မိန်းမပျိုတိုင်း ၏ တာဝန်သာ။
“ ဟဲ့ ကျော်လှ ၊ နင့်ကို ငါ့နောက်ဆုံး မေးမယ်၊ နင် သစ္စာရေ သောက်မှာလား၊ မသောက်ဖူးလား။”
နောက်ဆုံး အကြိမ်ထိ ခေါင်းခါနေသော ကျော်လှ၏ ဘယ်ဖက်ရင်အုံ နှလုံးသား ရှိရာ နေရာကို ချိန်ရွယ်ကာ ခင်သက်ထား ဓားချွန်နဲ့ ထောက်ထားလိုက်သည်။
“ဒါဆိုလည်း ဘုရားတရားသာ အာရုံပြုပေတော့ ကျော်လှရေ”
ဓားချွန်သည် ဖြည်ဖြည်းချင်း အသားထဲ နစ်ဝင်သွားသည်။ နူးညံ့သော အသားကို ဖောက်ဝင်နေရာမှ နံရိုးနဲ့ တိုက်သွားတာကြောင့် ဓားသွားက ရပ်သွားသည်။ မအော်မိအောင် အားတင်းကာ အံကြိတ်ထားသော ကျော်လှ ပါးစောင် မှ သွေးများစီးကျလာသည်။
ခင်သက်ထားက ဓားချွန်ရဲ့ ဦးတည်ရာကို နည်းနည်းပြောင်းလိုက်ရာ ဓားချွန်သည် နံရိုးကြား လျှောလျှောလျူလျူ ဝင်သွားလေသည်။ နှလုံးသားကို ဖောက်ဝင်သွားသော ခံစားချက်ကို ခင်သက်ထား ဒီတစ်သက် မေ့လိမ့်မည်
မဟုတ်၊ သွေးများသည် ဓားကြားမှ ငေါက်ခနဲ ပန်းထွက်လာကာ သူမမျက်နှာ ကို စင်ကုန်သည်။ ဓားကို တစ်ချက် မွှေပြီး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်စဉ်မှာတော့ ကျော်လှ တစ်ယောက် ဇက်ကျိုးကျနေပေပြီ။
“ အစ်မတော်၊ အစ်မတော်”
အတိတ်ပုံရိပ်တွေကြား မည်မျှကြာ အောင် နစ်မွန်းနေသည် မသိ မဝတ်ရည်မွန်၏ ခေါ်သံကြားမှ မယ်တော်ကြီး အသိပြန်ဝင်လာလေသည်။
“ အော် အေး သစ္စာရည်”
“ဟုတ်တယ် မယ်တော် သစ္စာရည်ပဲ၊ သာလှ ကို သစ္စာရည် တိုက်လိုက်ရင် ကောင်းမလား”
တော်စမ်း မိမွန်၊ လောကီအစီအရင် တွေဆိုတာ စည်းမျဉ်းတွေ ရှိတယ်။ အတိအကျလိုက်နာ ရတာမျိုးပဲ။ နည်းနည်းလေး လွဲချော်တာနဲ့ ကိုယ်ကျိုးနဲ ကုန်လိမ့်မယ်၊ သစ္စာရည် ဟာ သောက်သူကော တိုက်သူပါ အသက် နှစ်ဆယ် ပြည့်မှ ရမယ်၊ ခုက မယ်ပိုးကော၊ သာလှ ကော က လိုသေးတယ်”
“အဲ့ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အစ်မတော်”
* နောက်တစ်ချက်ရှိသေးတယ်၊ သာလှရဲ့ ဘုန်းကံဟာ တော်တော်မြင့်နေတော့ သူ့ကို သစ္စာရည် သောက်ခိုင်းလိုက်ရင် မယ်ပိုးမှာတောင် အန္တရာယ် ရှိလာနိုင်စရာ ရှိတယ်၊ ခဏ နေစမ်းပါဦး ငါ အာရုံပြုကြည့်လိုက်ဦးမယ်” မယ်တော်ကြီးက ပကတိငြိမ်သက်သွားသည်။ ဘုရားစင်ပေါ်က ဘုရားမီး ဖယောင်းတိုင် သည် ပကတိလေ မတိုက်ပါပဲနဲ့ ယိမ်းနွဲ့လှုပ်ရှားသွားသည်။ အမွှေးတိုင် တစ်တိုင်စာ လောက်ကြာမှ မယ်တော်ကြီးသည်
“ သာလှရဲ့ ဘုန်းကံဟာ ဟိုနေ့က လောက် မမြင့်တော့ဘူး၊ နည်းနည်း နိမ့်သွားတယ်။ ထူးဆန်းတယ်”
မဝတ်ရည်မွန်လည်း တွေးဆဆဖြင့်
“ဟိုနေ့က တော့ သာလှက မယ်ပိုး ကို စကားမှားလို့ နဖူးခြေထိပြီး
ကန်တော့ခိုင်းထားတယ်”
မယ်တော်ကြီးသည် အံ့ဩဝမ်းသာ ဟန်နဲ့
“ဟုတ်ပြီ၊ မိမွန်၊ ဟုတ်ပြီ၊ ဒီကောင်ကို ဘုန်းကံနိမ့်အောင် အရင် လုပ်ရမယ်၊ ငါတို့ မှာ သုံးနှစ် အချိန်ရတယ်။ သာလှက ခုမှ ၁၇ နှစ် ရှိသေးတာ၊• ဒီကြားထဲမှာ ဒီကောင်ကို ဘုန်းကံနိမ့်အောင်၊ မယ်ပိုးကို ဘုန်းကံကြီးအောင် ငါတို့ လုပ်ရမယ်၊ နောက် သုံးနှစ်ကြာရင် သစ္စာရေ သောက်ခိုင်းလိုက်ရင် ကွက်တိပဲ”
“ ဘုန်းကံနိမ့် အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ အစ်မတော်” မယ်တော်ကြီးက လက်နှစ်ချောင်းထောင် ပြလိုက်ပြီး
“နှစ်နည်း ရှိတယ် မိမွန်၊ သာလှ ဟာ ညစဉ်ညတိုင်း တရားအားထုတ်လေ့ရှိတယ်၊ ဒါဟာ သူ ဘုန်းကံတက်တဲ့ အကြောင်းရင်းပဲ"
“အဲတော့ သူ တရားမထိုင်ဖို့ ပြောရမလား အစ်မတော်”
မယ်တော်ကြီး က ပိုင်နိုင်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး
“ခေတ်အဆက်ဆက် ဘုန်းရှင်ကံရှင် ယောကျာ်းတို့ဟာ မိန်းမတွေရဲ့ အလှမှာ ပျက်စီးကြရတာ ဓမ္မတာပဲ မိမွန်"
မယ်တော်ကြီးက နီညိုရောင် ဆေးလုံးတစ်ခုကို ဝတ်ရည်မွန် ထံ ကမ်းပေးလိုက်ရင်း
“ဒီဆေးလုံးလေးကို မယ်ပိုးရဲ့ လျှော်ရမယ့် ထမီစိမ်ထားတဲ့ ရေထဲမှာ သုံးရက်စိမ်ထား ၊ ပြီးရင် သာလှ သောက်မယ့် ရေထဲကို သူ့ အဒေါ်က တစ်ဆင့် ထည်ခိုင်းလိုက်”
“ဟို ဟို သူ့ အဒေါ်က လုပ်ပေးပါ့မလား”
“ ဒေါ်လှက ငါ့ကို မလွန်ဆန်ရဲပါဘူး။လူငယ်ချင်း ပြန်သင့်မြတ် အောင်လို့ပဲ ညာတိုက်ခိုင်းလိုက်"
ဟုတ် အစ်မတော်”
“ ဒီ ရေကို သောက်လိုက်မိတာနဲ့ သာလှ ဆိုတဲ့ကောင် ငါ့သမီးကို
တန်းတန်းစွဲဖြစ်နေလိမ့်မယ်၊ အိပ်ချိန်ရော၊ စားချိန်ရော၊ ငါ့သမီး အာရုံပဲ သူ့စိတ်ထဲမှာ ရှိမှာဆိုတော့ တရားလည်း ထိုင်နိုင်မယ် မဟုတ်တော့ဘူး"
မဝတ်ရည်မွန်က သက်ပြင်းချ လိုက်ပြီး
“ တော်သေးတာပေါ့ အစ်မတော်ရယ် အစ်မတော်ရဲ့ အစွမ်းက ကြီးလို့”
မယ်တော်ကြီးက ခေါင်းအသာအယာ ခါလိုက်ပြီး
“ ဒီလောက်နဲ့ တော့ မရသေးဘူး မိမွန်၊ သုံးနှစ် အတွင်းမှာ ဒီကောင် ဟာ ငါ့ သမီးရှေ့မှာ ခွေးတစ်ကောင်လောက်တောင် ဘုန်းကံမရှိအောင် ဇာတ်သွင်းရမယ်၊ ဒါမှ သူ့ အဖေ တုန်းကလို့ ဇောင်းမကြွ ရဲမှာ”
မယ်တော်ကြီးက ရေနွေးကြမ်း တစ်ခွက်ကို ငှဲ့လိုက်ရင်း
“ မနက်ဖြန်က စပြီး ငါ့သမီး မယ်ပိုးရဲ့ ဝေယျာဝစ္စ မှန်သမျှ ကို သာလှကို လုပ်ခိုင်းလိုက်၊ မယ်ပိုးနေ့တိုင်း ဝတ်တဲ့ အဝတ်တွေကို သာလှ လျှော်ပေးရမယ်၊
မယ်ပိုး စီးတဲ့ ဖိနပ် ကို နေ့တိုင်း တိုက် ပေးရမယ်၊ မယ်ပိုး ကို လည်း ညတိုင်း ရှိခိုးပြီး အိပ်ရမယ် လို့ ပြောလိုက်”
မဝတ်ရည်မွန်က သိပ်နားမလည် ဟန်နဲ့
“ အစ်မတော် ဒီကောင်လေး က သိပ်အချိုးပြေတာ မဟုတ်ဘူး၊ စကား နားမထောင် ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
မယ်တော်ကြီးက မဝတ်ရည်မွန် ကို ခွန်းတုံ့ပြန် မပြောတော့ပဲ
“ သမီး မယ်ပိုး ရှေ့တိုးပြီး နင့် ညာဖက်လက် ငါ့ကို ပေးစမ်း”
မပိုးဝတ်ရည်ဖူး က အသာအယာ ရှေ့တိုးပြီး ညာဖက်လက် ကို သူ့ အမေ ရှေ့ထိုးပေးလိုက်ရာ မယ်တော်ကြီးက အနီရောင် ပိုးကြိုးကွင်းလေး ကို လက်တွင် စွတ်ပေးလိုက်လေသည်။
“ သာလှ သာ ပီယအပင်း မိသွားပြီဆို သူဟာ နင့်ကို တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊ အကယ်၍ သူ့ဖက်က နင့် စကားလေး တစ်ခုကို ပဲ လွန်ဆန်တာမျိုးဖြစ်လာရင်၊ အဲ့ အချိန်ကြရင် ဒီပိုးကြိုးလေးကို လက်နဲ့ ပွတ်ပြီး လေသံမာမာနဲ့ ခိုင်းလိုက်ပါ၊ သာလှ ကို နင့်ရဲ့ အညစ်အကြေး တွေ သန့်ရှင်း ခိုင်းတာတောင် သူ ငြင်းမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ဟင်းဟင်း"
ထိုနေ့က မယ်တော်ကြီးရဲ့ ကျေနပ်စွာ ရယ်သွမ်းသွေး သံသည် ပျံ့လွင့်နေသလို အပျိုဖော်ဝင်စ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး တစ်ယောက် ရွယ်တူ ယောက်ျားပျို တစ်ယောက် ကို ကစားစရာ အရုပ်တစ်ခု လို အပိုင်ရလိုက်ပြီ ဖြစ်ရာ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေလေတော့သည်။
အခန်း ( ၃ )
အထက်ပါ ကိစ္စရပ်များ ဖြစ်ပွားပြီးသည့်နောက် ပိုးဝတ်ရည်ဖူး သည် သာလှ အပေါ် ပိုမို ခက်ထန်လာသည်၊ မောက်မာလာသည်၊ နောက် ရက်စက်လာခဲ့သည်။ သာလှ က တော့ ပြောင်းပြန်ပင်၊ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ ခြေဖမိုးကို နဖူးနဲ့ ထိခတ်ပြီးသည့် နောက် သာလှ တစ်ယောက် ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ကို ပိုမို ညွတ်တွားလာသည်၊ ရိုသေလာသည်။ နောက် ချစ်ခင်ကြောက်ရွံ့ လာလေသည်။ သာလှ တစ်ယောက် ဤသို့ အပိုးကျိုးလာရခြင်း အကြောင်းကို ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ဖက် က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသော်လည်း သာလှကမူ လုံးဝ မသိရှိခဲ့ပေ။ တစ်ခါတစ်ရံ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ကို ညွှတ်တွား ခယ ချစ်ခင် စိတ်နဲ့ ယောက်ျား တစ်ယောက်၏ မာန်မာန တရား တို့ လွန်ဆွဲ သည့် အခါတိုင်း သာလှသည် သူ၏ အတွင်းစိတ် ပဋိပက္ခ အတွင်း ပြန်ပိတ်မိကာ သူရူးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေခဲ့ရလေသည်။
ဤအတောအတွင်း သာလှ သည် အိမ်ကြီးကျွန် အဖြစ်မှ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ သီးသန့်ကျွန် အဖြစ်သို့ ရောက်မှန်း မသိရောက်ခဲ့ရသည်။ သူမ၏ အဝတ်အစားများကို လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်ပေးရခြင်း၊ သူမ စီးထားသော ဖိနပ်များကို နေ့စဉ်ဆေးကြောပေးရခြင်း၊ ညဖက်ဆို ပိုးဝတ်ရည်ဖူး၏ ခြေအစုံကို ရေနွေးနဲ့ ဆေးကြောသန့်စင် ပေးရခြင်း၊ သူမ စားပြီးသား ပန်းကန်များကို ဆေးကြောပေးရခြင်းတို့သည် သာလှ၏ တစ်နေ့တာ လုပ်ငန်း ဆောင်တာများဖြစ်လာလေသည်။ ပထမတော့ ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ မိမိနဲ့ ရွယ်တူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ထမီများ၊ ဘော်လီများ အပြင် အတွင်းခံဘောင်းဘီများပါ လျှော်ဖွတ်ပေးရသော အခါ သိမ်ငယ်စိတ်၊ ရှက်ရွံ့ စိတ်တို့ ဖြင့် စိတ်မသက်မသာ ခံစားရသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ကို ချစ်ခင်စိတ်က သာ လွှမ်းမိုးခဲ့ရာ သူမ ဝတ်ထားသော အဝတ်များကို ကိုင်တွယ်ခွင့် ရသည်ကို ပင် အကျေနပ် ကြီး ကျေနပ်နေလေသည်။
“ ဟဲ့ သာလှ၊ လာမယ့် အပါတ်ကျရင် ငါ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခရီးသွား မလို့၊ အဲ့ဒါ နင်ပါလိုက်ခဲ့”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်ကာ ခြေထောက်ရေနွေးစိမ် ခံရင်း ဖုန်းသုံးလက်စ နဲ့ သူမ ရှေ့ ဒူးထောက်ကာ ခြေဆေးပေးနေသော သာလှကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
ဗျာ ကျွန်တော်ပါ လိုက်ရမှာလား ခင်ဗျာ၊"
ဤအိမ် ဤပတ်ဝန်းကျင် တွင် တစ်သက်လုံး နေထိုင်လာခဲ့သည် ဖြစ်ရာ သာလှ အဖို့ ဒေသန္တရ ဗဟုသုတ ဟူသည် မရှိသလောက်ပင်၊ ယခုတော့ ခရီးထွက်ခွင့်ရမည့် အပြင် မိမိ မြတ်နိုးသော မိန်းကလေး နဲ့ အတူ ဆိုတော့ သာလှ မျက်နှာသည် ကျေနပ်နေလေတော့သည်။
မိမိ၏ ခြေဖဝါးကို ပွတ်တိုက်သန့်စင်ပေးနေရင်း အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသော သာလှ၏ နရင်း ကို ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က နှစ်ချက်လောက် က ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်ချလိုက်လေသည်။ ရိုက်ချက်ပြင်းသောကြောင့် သာလှ မျက်နှာတစ်ပြင် လုံး ခြေဆေးရေများ စင်ကုန်လေသည်။
“နင့် ကို ငါ က အပန်းဖြေခရီးများ ခေါ်နေတယ် မှတ်လား ကျွန်ကောင်ရဲ့၊ ခရီးက တစ်ပါတ်လောက်ကြာမှာ ဆိုတော့ ငါ့ကို ပြုစုဖို့ ငါ့ ဝေယျာဝစ္စ တွေ လုပ်ပေးဖို့ ခေါ်သွားမှာ၊ စောက်ကျွန်က ကျွန်လို မတွေးဖူး၊ ရာရာစစ”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ဒေါသထွက်နေမှန်း သိတော့ သာလှ ဘာမှ ပြန်မပြောသာ၊ သူမ ခြေထောက်ကိုပဲ ဖိပြီး ချီးတွန်းပေးနေလေသည်။
“ဟဲ့ ငါပြောတာ မကြားဖူးလား ကျွန်ကောင်၊ နားပင်းနေလား”
“ဟုတ် ကြားပါတယ် မမလေး”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သူမ ခြေထောက်အောက် က ခြေဆေးရေနွေး အနည်းငယ်ကို ခပ်လိုက်ပြီး သာလှ ခေါင်းပေါ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း လောင်းချလိုက်ပြီး
* မှတ်ထား၊ ကျွန်ကောင်၊ ကျွန်က ကျွန်လိုတွေး၊ ကျွန်လိုကျင့် မတွေးရမယ့် အတွေးတွေ တွေးဖို့ စိတ်မကူးနဲ့၊ ဟဲ့ ကြားလား”
“ဟုတ် ဟုတ် ကြားပါတယ် မမလေးပိုး”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက ခြေဆေးဇလုံ ကို ခြေထောက်နဲ့ ထိုးပြကာ
“ရပြီ အဲ့ ဇလုံ ကို ဖယ်လိုက်တော့၊ ငါ့ ခြေထောက်ကို သုတ်ပေးတော့”
သာလှလည်း ထုံးစံအတိုင်း ခြေသုတ်ဝတ်နဲ့ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး၏ ညာဖက် ခြေဖမိုး က စသုတ်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် သူမ၏ ညာဖက်ခြေထောက်သည် သာလှ၏ မျက်နှာ အနားထိ မြောက်တက်လာပြီး
ယက်”
သာလှ အနည်းငယ် ကြောင်သွားပြီး
“ဗျာ မမလေး”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သာလှ၏ ညာဖက်ပါးကို ခြေဖဝါးနဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် တစ်ချက်ရိုက်လိုက်ပြီး
“ နင် က တကယ်ကြီး နားပင်းနေတာလား၊ နောက်တစ်ခါ ငါပြောတာ ပြန်မေးရင် နင့်နားထဲ ရေနွေးပူ လောင်းထည့်ပစ်မယ်၊ ငါ့ ခြေထောက်ကို နင်လျှာနဲ့ ယက်ခိုင်းနေတာ၊ ရေ တွေပြောင်အောင်၊ ခြောက်သွားအောင် ယက်စမ်း”
သာလှ တစ်ယောက် သူများခြေထောက်ကို လျှာနဲ့ ယက်ရမယ် ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ ရွံ့ မိတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ဆေးထားတယ် ပြောပြော ခြေထောက်သည် ခြေထောက်မျှ သာ မဟုတ်ပါလော။
“ ဒါတော့ ဒါတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ၊ ကျန်တာ ဘာခိုင်းခိုင်းလုပ်ပါ့မယ် ၊ မမလေးပိုး ရယ်”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သာလှ ပါးကို ခြေဖဝါးနဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်း ထပ်ရိုက်လိုက်ရင်း သူမ
လည်ပင်းက မှော်ပိုးကြိုးလေးကို လက်နဲ့ ပွတ်ကာ
“ နင်က အတင့်ရဲလို့ ငါ့ခြေထောက်ကို ရွံ့နေတာလား၊ ကျန်တာ ဘာခိုင်းခိုင်း နင်လုပ်ရမှာပဲလေ၊ အထူး အဆန်းလုပ်လို့ နင်က ကျွန်ပဲကို၊ ငါ့ခြေထောက်က နင့်ထက် အများကြီး မြတ်တယ်၊ သနားလို့ ယက်ခိုင်းတာ မြန်မြန်ယက်”
မှော်ပိုးကြိုးလေးသည် အမှန်ပဲ အစွမ်းထက်လှသည်။ ခုနကပင် အကြောက်အကန် ငြင်းနေသော သာလှသည် ယခုတော့ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး၏ ခြေဖဝါး၊ ဖြေဖမိုးတို့ကို အငမ်းမရ လျှာနဲ့ ယက်နေချေပြီ။
“ဟာ ဟ ယက် ယက်၊ ခြေချောင်းလေးတွေကို ပါ သေချာစုပ်၊ ရေ တစ်စက်မှမကျန်စေနဲ့”
သာလှသည် ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ ခြေနှစ်ဖက်စလုံးရှိ ခြေဖမိုး၊ ခြေဖဝါး ခြေချောင်းလေးတွေပါ မကျန် ရေများ ပြောင်အောင် ယက်ပြီးမှ အဝတ်သန့်နဲ့ ထပ်သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးကို သာလှ နဖူးကို ခြေဖဝါးနဲ့ ပွတ်ပေးကာ
“ ကျွန်လေး ဒီလို လိမ္မာမှပေါ့၊ ရပြီ ငါ အိပ်တော့မယ်၊ ငါ့ကို ရှိခိုးပြီး သွားတော့”
နောက်နေ့ မနက်ခင်း၊ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးနဲ့ သူ့ အန်တီလေး မဝတ်ရည်မွန် တို့ မနက်စာ စားရင်း စကားစမြည် ပြောနေကြသည်။ သာလှ နဲ့ သူ့ အဒေါ် ကတော့ သူတို့ လိုရာ ခိုင်းဖို့ ဘေးမှ ကျုံ့ကျုံ့ လေး မတ်တပ်ရပ်နေရသည်။
“မယ်ပိုး နင် ခရီးသွားမလို့ဆို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘယ်သူတွေပါမှာလဲ”
“ ဟုတ် အန်တီလေး ယွန်း နဲ့ စု လေ သိတယ် မလား”
“အော် ယွန်းမီမီကျော် နဲ့ စုမြတ်မွန် လား”
“ဟုတ်တယ် အန်တီလေး၊ နောက် မမစုလဲ့ လည်း ပါဦးမှာ မမစုလဲ့ က သူ့ကားနဲ့ လိုက်ပို့မယ်တဲ့”
“ကောင်းပါလေ့ကွယ်၊ ဒါနဲ့ နင်တို့က ဘယ်တွေသွားကြမှာလဲ”
“အစုံပဲ အန်တီလေး၊ ပဲခူးသွားမယ်၊ နောက် ကမ်းခြေလည်းသွားဦးမှာ နောက်တော့ တောတွင်းစခန်းချ တဲ့ ခရီးလည်း ပါတယ်ပြောတယ်””
“အမယ် ကောင်းလှချည်လား၊ ဒါနဲ့ မယ်ပိုး နင် မယ်တော်ကြီးဆီက ခွင့်ပြုချက်တောင်းခံပြီးပြီလား”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က ကော်ဖီတစ်ခွက်ကို တစ်ငုံ ငုံလိုက်ရင်း
“ ဟုတ် ပြောပြီးပြီ၊ မယ်တော်ကြီးက သာလှပါ ခေါ်သွားဖို့ မိန့်လိုက်တယ်” မဝတ်ရည်မွန်က အံ့ဩသွားပြီး
“ဘာရယ် သာလှ ပါခေါ်သွားရမယ် ဟုတ်လား၊ ဖြစ်ပါ့မလားဟယ်”
မဝတ်ရည်မွန် က သာလှဖက်လှည့်ပြီး
“နင် မမလေးကို ကောင်းကောင်း ပြုစုရမယ်နော်၊ တစ်ခုခု ကြံစည်ရင်တော့ ဒီမှာကျန်ခဲ့တဲ့ နှင့် အဒေါ်မျက်နှာကို ပြန်မြင် ကြားလား၊ ငါ့ဆီ ဖုန်းဆက်လို့ ငါ့ တူမ က နင် သူ့ကိုပြုစုတာ မကြိုက်ဖူး လို့ တစ်ခွန်းပြောတာနဲ့ နင့် အဒေါ်ငရဲ ကျပြီ သာမှတ်တော့၊ ကြားလား”
သူ့ အဒေါ်နဲ့ ခြိမ်းခြောက်ခံရတာကြောင့် သာလှတစ်ယောက် တုန်လှုပ်သွားပြီး ထုံးစံအတိုင်း အလျှင်အမြန်လေးဖက်ထောက်ချကာ ဦးခေါင်းနဲ့ ကြမ်းပြင် ထိသည် အထိ မဝတ်ရည်မွန် ကို ဦးချလိုက်ပြီး
“ ဟုတ် မမကြီး၊ မမလေး စိတ်တိုင်းကျ ကျွန်တော်ပြုစုပါ့မယ်”
ယွန်းမီမီကျော် နဲ့ စုမြတ်မွန် တို့သည် ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကာ မယ်ပိုးနဲ့ အတူ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်း စောင့်နေသူများဖြစ်သည်။ မစုလဲ့ သည် မယ်ပိုး ၏ တစ်ဝမ်းကွဲ အစ်မဖြစ်ပြီး ယခု အခါ ဆေးကျောင်း ဒုတိယနှစ်တက်ရောက်နေသူ။
ထိုနေ့က မပိုးဝတ်ရည်ဖူး တစ်ယောက် ပန်းရောင် ဝမ်းဆက် ဂါဝန်လေးနဲ့ လှပချင်တိုင်း လှပနေသည်။ သူမ ခရီးတွင် ဝတ်မည့် အဝတ်အစားတွေ၊ စီးမယ့် ဖိနပ်တွေ၊ စားမည့် မုန့်တွေ စသဖြင့် ဝေယျာဝစ္စ အားလုံးကို သာလှ စီစဉ်ပေးရသည်။ သို့သော် သာလှ အတွက်တော့ အဝတ်အစားအပိုတောင် ထည့်ခွင့် ပေးသည်မဟုတ်ပေ။
“နင်က ကျွန်ပဲ လူလိုသူလိုနေစရာ မရှိဘူး၊ ဝတ်စရာ မရှိရင် ချွတ်ထား ဟာဟ” ပေါ့ပျက်ပျက် စနောက်နောက် ပြောသည်မှန်သော်လည်း သာလှအတွက်တော့ ပိုး၏ စကားသည် အမိန့်သာဖြစ်ရာ အထွန့်တက်ရဲသည် မဟုတ်ပေ။
“ မမစုလဲ့ လာပြီ၊ ဟဲ့ ဟိုကောင် ငါ့ အထုတ်တွေ ကားပေါ်သွားတင်ချည်လေ”
သူတို့ အိမ်ရှေ့တွင် နောက်ဆုံးပေါ် ဆူဇူကီး အာတီကာ အမျိုးအစား ကားအဖြူလေးထိုးရပ်လာပြီး ကားပေါ်မှ အင်မတန်လှပသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဆင်းလာသည်။ သူမသည် အပေါ်အောက် အဝါရောင်ဝမ်းဆက်၊ ဒေါက်ဖိနပ် အနီရောင်လေးနဲ့ ကြွကြွရွရွပင် အိမ်ထဲသို့လှမ်းဝင်လာသည်။ မစုလဲ့ သည် အသက်ရှုမှား လောက်အောင် လှပနေသော်လည်း သာလှ တစ်ယောက်ကြာကြာ မကြည့်ရဲပေ။ ပိုး ၏
အဝတ်အစားများထည့်ထားသော တက်စ်ချီကေစ့် နဲ့ ဖိနပ်အိတ်၊ စသည်တို့ကို မနိုင်တနိုင်သယ်ကာ ကားနောက်ခန်းထဲ သွားထည့်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ကောင် ပြီးရင် မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့၊ တုံ့နှေးတုံ့နှေးနဲ့၊ မမစုလဲ့ကို ဖိနပ်ချွတ်ပေး၊ ပြီးရင် ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်ခဲ့၊ မြန်မြန်လုပ်”
ဇယ်ဆက်အောင် ခိုင်းနေသော ပိုး၏ စကားကြောင့် သာလှခပ်မြန်မြန်ပင် ပစ္စည်းတွေကို နေရာချကာ ဖိနပ်ချွတ်တွင် ဖိနပ်ချွတ်ရင် ပြင်နေသော မစုလဲ့ ၏ ခြေရင်းတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ
“မမလေးစုလဲ၊ ကျွန်တော် ချွတ်ပေးပါရစေ”
မစုလဲ့ သည် ဘာမှပြန်မပြောပဲ သူမခြေထောက် ကို သာ သာလှရှေ့ ထိုးပေးလိုက်သည်။ မစုလဲ့၏ ကြိုးသိုင်း ဒေါက်ဖိနပ် ကို သေချာပင် ရိုရိုသေသေ ချွတ်ပေးပြီး ဖိနပ်ကို လည်း ရိုရိုကျိုးကျိုးပင် ဖိနပ်စင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပိုးက အတော်ပျော်နေပုံရပြီး မှန်ကြည့်ရင်း အလှပြင်နေရာမှ
မမစုလဲ့ ၊ ခဏနော်၊ ကော်ဖီသောက်နှင့်ဦး”
“အေး ရတယ် ညီမလေး အေးဆေးလုပ် အချိန်ရပါသေးတယ်” သာလှက ကော်ဖီတစ်ခွက် ခပ်မြန်မြန် ဖျော်ပြီး မစုလဲ့ ရှေ့ ဆက်တီ စားပွဲ ပေါ် ဒူးထောက်ပြီး ရိုရိုသေသေ တင်ပေးလိုက်သည်။
“မမလေး သုံးဆောင်ပါ ခင်ဗျာ"
မစုလဲ့ က ကော်ဖီ ကို တစ်ငုံသောက်လိုက်ရင်း
“ ငါ့တို့ ကမ်းခြေကို အရင်သွားကြမယ်၊ ပြီးမှ ပဲခူးဘုရားစုံဖူးရင်း တောတွင်းခရီးစ ကြတာပေါ့ ပိုး၊ မကောင်းဘူးလား။
“ဟုတ် မစုလဲ့ စီစဉ်သလိုပဲပေါ့၊ သမီးကတော့ ခရီးသွားရပြီးရော၊ အော် ဒါနဲ့ မစုလဲ့ကို မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်၊ ဒါ သမီးတို့ အိမ်က အိမ်ဖော်ကောင်လေး၊ သူ့နာမည်က သာလှ တဲ့"
မစုလဲ့က ဘေးမှာ ခပ်ရို့ရို့ ရပ်နေသော သာလှကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး “ အော် သာလှ တဲ့လား၊ သူ ကောလိုက်မလို့လား”
“ဟုတ်တယ် မမ၊ သူ့ကိုပါ ခေါ်မလို့၊ သမီးတို့ ခိုင်းချင်ရာခိုင်းလို့ရအောင်၊ ဟဲ့ သာလှ ငါစကားလိုပဲ မမစုလဲ့ စကားကိုလည်း နင်နားထောင်ရမယ်၊ ကြားလား၊ မမစုလဲ့ ကို ရိုးရာ အတိုင်း အရိုအသေပြုပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်”
သာလှက မစုလဲ့ ရှေ့တွင် လေးဖက်ထောက်ကာ မစုလဲ့၏ ခြေအစုံကို နဖူးနဲ့
တိုက်ကာ ဦးသုံးကြိမ်ချ ကန်တော့လိုက်သည်။
ကျွန်တော်ကို ခိုင်းချင်ရာ ခိုင်းလို့ရပါတယ် မမလေး စုလဲ့"
မစုလဲ့လည်း ရုတ်တရက်ကြီး ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်က ကန်တော့တာ
ခံလိုက်ရရာ ကျေနပ်သွားပြီး
“ ပိုး နှင့် ကောင် က အပိုးကျိုးလှချည်လား”
“ဟာဟ မစုလဲ့ ဒီကောင် ဘယ်လောက် အပိုးကျိုးလည်း ဆိုတာ လမ်းကျ ပိုသိလာမှာပါ၊ သမီးပြီးပြီ၊ သွားကြစို့ မစုလဲ့”
မစုလဲ့က မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး
“ပိုး နင့်သူငယ်ချင်းတွေက ဘယ်မှာ စောင့်နေမှာလဲ”
မစုလဲ့က ပြောပြောဆိုဆို အိမ်အောက်ဆင်းဖို့ ပြင်ရာ သာလှ က အလျှင်အမြန် ပင် ဖိနပ်ချွတ်တွင် ဒူးထောက်ကာ မစုလဲ့၏ ကြိုးသိုင်း ဒေါက်ဖိနပ် ကို
ရိုရိုသေသေ စီးပေးလေသည်။ မစုလဲ့က ကားပေါ်သို့ တက်သွားရာ သာလှကတော့ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ကို ဖိနပ်စီးပေးရန် ဆက်ပြီး ဒူးထောက် စောင့်နေရသည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး လည်း သာလှ ဖိနပ်စီးပေးတာကို ခံယူရင်း
မမစုလဲ့၊ သူတို့က တစ်လမ်းကျော်မှာပဲ၊ လမ်းထိပ်မှာ နှစ်ယောက်စလုံး ထွက်စောင့် နေမယ် ပြောတယ်"
သူတို့ ကားလမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဝတ်ကောင်းစားလှ များဝတ်ဆင်ထားသော အသားခပ်ဖြူဖြူနဲ့ မိန်းကလေး နှစ်ယောက် ကို တွေ့လေသည်။ တစ်ယောက် က မြန်မာဝတ်စုံကိုပဲ ယဉ်ယဉ်လေးဝတ်ဆင်ထားပြီး နောက်တစ်ယောက်ကတော့ တီရှပ်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ တို့နဲ့ စတိုင်ခပ်ဟော့ဟော့ ဖြစ်သည်။ သူတို့ က ခရီးဆောင် အိတ်များကို ဘေးချကာ သာလှ တို့စီးလာသော ကားကို လှမ်းတားလိုက်သည်။
“ပိုး ငါတို့ ဒီမှာ”
သူတို့ က ကားရပ်လိုက်သည်နဲ့ ကားပေါ်ပြေးတက်ကြပြီး နေရာယူလိုက်ကြသည်။ သာလှကတော့ အလိုက်တသိပင် သူတို့၏ အိတ်များကို သယ်ကာ ကားနောက်ခန်းထဲ နေရာချလိုက်သည်။ မိန်းကလေး သုံးယောက်သည် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စကားတွတ်ထိုးနေလေသည်။ တစ်ယောက်ကို သုံးလေး ထုတ်လောက်ပါလေရာ ကားနောက်ခန်းသည် မဆန့်တော့ပေ။
“မမလေး ပိုး၊ အထုတ်တွေကို ကားနောက်ခုံတန်းမှာ ပဲ တင်လိုက်မယ်နော်၊ နောက်ခန်းက မဆန့်တော့လို့”
ပိုး က သာရကြောင့် သူ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားပြောနေရာမှ အရှိန်ပျက်သွား၍ထင့်၊ ကားပေါ်မှ အလျှင်အမြန် ဆင်းကာ
အထုတ်တွေသယ်နေသော သာရကို ပါးတစ်ချက်ချလိုက်လေသည်။ သာရ လည်း မထင်မှတ်ပဲ လမ်းလယ်ခေါင် ပါးချခံလိုက်ရရာ ရှက်လည်းရှက်၊ ဒေါသလည်း ထွက်သော်လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်ပဲ ထုံးစံ အတိုင်း ပိုး ရှေ့ ဒူးထောက်ကာ လက်အုပ်ချီပြီး
“တောင်းပန်ပါတယ်မမလေး၊ ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်”
မှားသွားပါတယ် ဟုသာ ပြောလိုက်သော်လည်း သူ့ ဘာမှားမှန်း သာရ ခုထိ မသိသေးပါ။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ မျက်နှာသည် ဒေါသထွက်နေမည်ဟု သာရ ထင်နေသော်လည်း မော်မကြည့်ဝံ့ သောကြောင့် မသိပါ။ သူသည် လက်အုပ်ချီပြီး ခေါင်းငုံ့ထားရသောကြောင့် သူ့ မျက်စိထဲတွင် ကတ္တရာလမ်းကို သာ မြင်နေရလေသည်။“အဲ့ အထုတ် တွေကို ကားနောက်ခန်း မှာ မဆန့်ရင် နောက်ထိုင်ခုံတွေပေါ်မှာ တင်ရမှာ နင်မသိဘူးလား၊ ငါ့ကို မေးစရာလိုလို့လား၊ နင်က ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ ဟာကို ထားခဲ့ချင်လို့လား”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးသည် လေသံ ခပ်မာမာနဲ့ ပြောရင်းနဲ့ ပင် ခေါင်းငုံ့ထားသော သာရ ၏ ခေါင်းကို ဖိနပ်နဲ့ စောင့်နင်းချလိုက်သည်။ အမှန်တော့ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ဒေါသထွက်မနေပါ။ ဒီလောက်လေး မေးရုံနဲ့ ဒေါသထွက်စရာလည်း မရှိပါ။ သို့သော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ ရှေ့မှာ သာရ ကို သူ ဘယ်လောက် . နိုင်စားကြောင်း ပါဝါပြခြင်းမျှသာ။
“ ရပြီ ထတော့ အထုတ်တွေ မြန်မြန်တင်၊ နင်လည်းမြန်မြန်တက်၊ ကြာတယ်”
“သူက ဘယ်သူလဲ ပိုး”
ယွန်း က သာရ ကို ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ပြရင်း ပိုး ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ပိုးက မစုလဲ့ ဘေးမှာ ထိုင်ရင်း ထိုင်ခုံခါးပတ် ပါတ်လိုက်ကာ
“သူလား၊ သူက ငါတို့ အိမ်က ကျွန်ပေါ့ဟာ”
သူမ စကားကြောင့် စုမြတ်မွန် ကပါ အံ့ဩသွားပြီး
“ ဘာရယ် ကျွန် ဟုတ်လား၊ သူ့ကို ဘာလို့ ခေါ်လာတာလဲ”
ပိုး က တစ်ချက်ရယ် လိုက်ပြီး
“မနေ့ကတည်းက နင်တို့ ကို ငါ ပြောထားတယ်လေ၊ နင်တို့ကို စပရိုက် တိုက်ပါ့မယ်လို့ ၊ ကျွန်ပါဆိုမှ ခိုင်းချင်ရာ ခိုင်းဖို့ ခေါ်လာတာပေါ့ဟ”
ယွန်းက ရယ်ကျဲကျဲ နဲ့
“ခိုင်းဖို့ ဆိုတော့ ငါတို့ ပါ ခိုင်းလို့ ရတာလား ပိုး”
ပိုးက ကားမှန်ပြတင်းက တစ်ဆင့် အပြင် ကို ငေးကြည့်ရင်း “ရပါ့ ၊ သိပ်ရ၊ အားလုံး ခိုင်းဖို့ ခေါ်လာတာပဲ၊ ဘုံကျွန်ပေါ့ဟာ”
ယွန်းက ကားနောက်ဆုံးတန်းတွင် ထိုင်နေသော သာရ ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ဟဲ့ ပိုး၊ နှင့် လူက ငါတို့ ခိုင်းတာလုပ်ပါ့မလားဟဲ့”
“ငါ့လူမဟုတ်ဘူး ယွန်း၊ ငါ့ကျွန်၊ လုပ်ပေးမလား မလုပ်ပေးမလား သိချင်ရင် ခိုင်းကြည့်ပေါ့”
ယွန်း က သူ့ စလင်းဘတ် အိတ်ထဲမှ နေကြာစေ့ တစ်ထုတ်ကို အနောက်သို့ လှမ်းပစ်လိုက်ရင်း
““ကောင်လေး ရော့၊ အဲ့ နေကြာစေ့ ကို အခွံခွာပြီး ငါတို့ သုံးယောက်ကို
အလှည့်ကျပေး”
ယွန်း သည် နာမည်နဲ့ လိုက်အောင် နန်းဆန်ပြီး မြန်မာ ဝတ်စုံကို သာ လှပကျော့ရှင်းစွာ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ သူမသည် တရုတ်ဗမာ ကပြားပုံပေါက်ပြီး သူမ သည် သာရထက် အသက်ငယ် ပုံပေါက်သော်လည်း တမင်ပင် သာလှကို ကောင်လေး ဟုခေါ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဟုတ် မမလေးယွန်း”
ပိုး က တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
“ယွန်း နင့်နေကြာစေ့ တွေတော့ သူခိုးစားတာနဲ့ ကုန်တော့မှာပဲ ဟာဟ”
“ ကောင်းတယ် အဲ့ကောင် အေးဆေးနားနေတာ ငါနည်းနည်းလေးမှ
မမြင်ချင်ဘူး”
ဖုန်းပွတ်နေသော စုမြတ်မွန်က ရယ်လိုက်ပြီး
ပိုးက သူမ ဖိနပ် တစ်ဖက်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး သာလှ ဆီလှမ်းပစ်ပေးကာ “ရော့ နေကြာစေ့ ခွာနေတုန်း နင်ခိုးစားမှာ စိုးလို့၊ နင့်ပါးစပ်ကို အ အားထား လို့ မရဘူး ၊ငါ့ ဖိနပ် ကို ကိုက်ထား၊ ဖိနပ် ကို လုံးဝ အောက် မကျစေနဲ့ နော်၊ ငါနောက်ကြည့်မှန် က လှမ်းကြည့်လို့ မကိုက်ထားရင် နင်သေမယ်”
သာလှ
တစ်ယောက်တော်တော် စိတ်ညစ်သွားသည်။ သို့သော် ငြင်းလို့လည်းမရမယ့် အတူ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ ဒေါက်ဖိနပ် ကို ဖိနပ်ဦးက
ကိုက်ထားရလေသည်။
စုမြတ်မွန်က လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးရင်း “ဝိုး... ပိုး နင်ကတော့ မိုက်တယ်ဟာ”
ယွန်းကလည်း သာလှ ခွာပေးထားသော နေကြာစေ့ကို ဝါးလိုက်ရင်း သာလှကို ဖုန်းနဲ့ ဓာတ်ပုံ တစ်ချက်ရိုက်လိုက်သည်။ သာလှ ကတော့ လက်က နေကြာစေ့ ခွာနေရသည့် အပြင် ပါးစပ်ကလည်း ဖိနပ် ကို ကိုက်ထားရသောကြောင့် ကြာတော့ ဖိနပ် အလေးချိန်ကြောင့် သွားများနာလာလေတော့သည်။
သို့သော် သာလှ ကံကောင်းသွားသည်။ သူတို့ ကားလေးသည် စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ရှေ့ ထိုးရပ်လိုက်၍ ဖြစ်သည်။ မစုလဲ့ က ကားကို ကျင်လည် စွာ ပါကင် ထိုးလိုက်ရင်း
ကလေးမတွေ၊ ငါတို့ ဒီမှာ နေ့လည်စာ စားမယ်”
ပိုး က တစ်ချက် အပျင်းဆန့်လိုက်ရင်း
“မိုက်တယ် မမစုလဲ့ ဆိုင်ကြီးက အကြီးကြီးပဲ၊ ဟိုကောင် ဖိနပ်ယူပြီး ငါ့ကို လာစီးပေး” သာလှလည်း ပါးစပ်တွင် ကိုက်ထားသော ပိုးဝတ်ရည်ဖူး ၏ ဖိနပ်ကို ကမန်းကတန်း ထုတ်၍ ကားရှေ့ခန်း ပိုး၏ ဘေးတွင် ဒူးထောက်ကာ ဖိနပ်စီးပေးလိုက်သည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက
“ ရပြီ၊ နင် ဝမ်းလျားမှောက်လိုက်၊ ၊ ကားက နည်နည်းမြင့်တော့ နင့်ပေါ်တက်နင်းပြီး ငါဆင်းမလို့”
လူတကာ ခြေနင်းဖက် သံမံတလင်း ပေါ်တွင် ဝမ်းလျားမှောက်ရမည်ဖြစ်ရာ သာလှ အနည်းငယ် တွန့်ဆုတ်နေမိသည်။ နောက်ပြီး လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ၊ ဒါပေမယ့် စောဒက တက်လည်း ရမည့် ကိစ္စ မဟုတ်တာကြောင့် သူ
သက်ပြင်းရှည် ကို ခိုးချကာ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး၏ ခြေတော်ရင်း တွင် ဝမ်းလျားမှောက် ပေးလိုက်သည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သူမ သူငယ်ချင်းတွေဖက် တစ်ချက်လှည့် ပြုံးပြလိုက်ပြီး သာလှ၏ ကျောပြင်ကို ဒေါက်ဖိနပ်နဲ့ နင်းကာ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သာလှ၏ ဗိုက်ကို ခပ်ဆတ်ဆတ် တစ်ချက်ကန်လိုက်ပြီး
“ ဟဲ့ ဇိမ်ခံမနေနဲ့၊ မြန်မြန်ထ၊ မမစုလဲ့ ရဲ့ ခြေနင်းခုံ သွားလုပ်ချေ။ မြန်မြန်” သာလှက ခပ်မြန်မြန်ပဲ ကား ဘယ်ဖက် ရှေ့ခန်း မစုလဲ့ ဘေးတွေ ဝမ်းလျားမှောက်ပေးလိုက်သည်။ မစုလဲ့က ဘာမှ မထူးခြားသော သာမာန် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် ကဲ့သို့ပဲ သာလှ ၏ ကျောပေါ်သို့တက်နင်းကာအောက်သို့ဆင်းပြီး ဆိုင်ထဲသို့ တန်းဝင်သွားလေသည်။
“ဟဲ့ ပိုး ငါတို့ကရော ဒီတိုင်း ဆင်းရမှာလား”
စုမြတ်မွန် က စပ်ဖြဲဖြဲ နဲ့ လှမ်းမေးရာ ပိုးက ပြေးလာပြီး သာလှ၏ ခေါင်းကို ဆောင့်နင်းချလိုက်ပြီး
“နင်က တုံ့နှေးနှေးနဲ့ ၊ ဟိုမှာ ငါ့ သူငယ်ချင်းတွေက စောင့်နေရပြီ”
ခေါင်း ဂျိုစောင်း ကို ဒေါက်ဖိနပ်နဲ့ ဆောင့်နင်း ခံလိုက်ရတာကြောင့် နာကျင် သွားတာကို ပင် မမှုအားပဲ သာလှတစ်ယောက် ကားနောက်ခန်းတွင် ဝမ်းလျားမှောက် ပေးရပြန်သည်။ စုမြတ်မွန်က သာလှ ခေါင်းကို နင်းကာ ဆင်းလိုက်ပြီး ယွန်းက တော့ ဒေါက်ဖိနပ်ချွန်နဲ့ တမင်ပင် ကျောကို ဖိနင်းလိုက်သည်။ သာလှ အတော်နာသွားပြီး တစ်ကျွတ်ကျွတ်နဲ့ ညည်းနေရာ ပိုးဝတ်ရည်ဖူး“ဟဲ့ကောင် ဒီလောက်လေး ဖြစ်တာကို စောက်ဖြစ်သည်းမနေ့နဲ့၊ မြန်မြန်ထပြီး
ဆိုင်ထဲ လိုက်ခဲ့”
မစုလဲ့၊ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးနဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်သိုက်က ကောင်းပေ့၊ ညွန်းပေ့ ဆိုတဲ့ စားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေ မှာစားကြသည်။ သူဌေးသမီးတွေပေကိုး။ ပင်လယ်စာထမင်းပေါင်း၊ တုံယမ်းဟင်းချို၊ ဂဏန်းချဉ်စပ် စသဖြင့် သူတို့မှာထားသော ဟင်းများသည် သူတို့ လေးယောက်စာထက်ပင် ပိုနေသေးသည်။ ပိုနေသည် ဆိုသော်လည်း သာလှ ကို ကျွေးဖို့ နည်းနည်းလေးမှာ စိတ်ကူးကြသည် မဟုတ်ပေ။ သာလှမှာတော့ ထုံးစံ အတိုင်း သူတို့ စားပွဲ ဘေးတွင် ကျုံ့ကျုံ့လေး မတ်တပ်ရပ်နေရသည်သာ ဖြစ်သည်။ သာလှ တစ်ယောက် မနက်ထဲက ဘာမှ မစားရသေးသည့် အပြင် စားကောင်းသောက်ဖွယ်များမှ မွှေးရနံ့များ၊ စားသောက်နေသော မြင်ကွင်းများကြောင့် ဗိုက်ထဲ အသံပေါင်းစုံ ထွက်နေလေတော့သည်။ သူ တောင်းစားချင်သော်လည်း ပိုးဝတ်ရည်ဖူး စိတ်ဆိုးကာ ဒူးထောက်ခိုင်းမည် စိုးသောကြောင့် လေသံပင် မဟရဲ။ အခြားစားပွဲများလည်း ရှိပေရာ ယခုလို မတ်တပ်ရပ်ခွင့်ရသည် ပင် တော်သေးဟု ဆိုရမည် မဟုတ်ပါလော။
“ ပုသိမ်ရောက်ဖို့ နည်းနည်း လိုသေးတယ်နော် မမစုလဲ့၊ ပုသိမ်ရောက်ရင် နားဦးမှာလား"
မစုလဲ့က အအေးသောက်ရင်း ပိုး၏ အမေးကို အသာအယာ ခေါင်းခါလိုက်သည်။
“ မနားတော့ဘူးလေ ပိုး၊ တော်ကြာ ချောင်းသာ မရောက်ခင် မိုးချုပ်သွားမယ်” ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က မစုလဲ့ ၏ လက်မောင်းကို ဆွဲကာ ပူဆာလေတော့သည်။ “ဟင်း မမကလည်း ပုသိမ်ဟာလဝါလေး ဝင်ဝယ်ချင်လို့ကို၊ ခဏလေးတော့ ရပ်ပေးပါနော်၊ မမ နော်”
မစုလဲ့ ကို ပိုးကို ပြုံးကြည့်ရင်း
“ ဒီကလေးမလေး၊ တော်တော်ဆိုးတာပဲ၊ ပြီးရော ခဏပဲနော်”
ပိုးက လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးရင်း
“ဟေး ဒါမှ တို့ မမ ကွ”
“အေး ပြီးရင် ပိုက်ဆံရှင်းပြီး သွားကြမယ် ဒါဆိုလည်း” မစုလဲ့ က စားပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ဘယ်လောက်ကျလဲ မောင်လေး”
ပိုးက စားပွဲထိုး ကောင်လေးကို
“မောင်လေး၊ ဒီပို နေတာလေးတွေ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်နဲ့ စုထည့်ပေးပါ”
ယွန်း က နားမလည် နိုင်ဟန်နဲ့
“ပိုး ဘာလုပ်ဖို့လည်း အရိုးအရွင်းတွေကို”
ဟုတ်လည်းဟုတ်ပေသည်။ စားလက်စ ပန်းကန်များထဲတွင် ထမင်း အကြွင်းအကျန်များ၊ ဂဏန်း အရိုးများ၊ ဝါးပြီး ထွေးထုတ်ထား သော စားကြွင်းစားကျန်များသာဖြစ်သည်။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက
“ ယွန်းရာ၊ နင်နားမလည်ပါဘူး၊ ငါ ခွေးကျွေးမလို့ ဟာဟ”
စုမြတ်မွန်က တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး
“ပိုးရယ်၊ နင့်ဟာက ခွေးတောင်စားမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ရွံ့လို့”
ပိုး က စားပွဲထိုး ပေးသော စားကြွင်းစားကျန်ထုတ်ကို သာလှ ကို ထိုးပေးလိုက်ရင်း
“ စုမြတ်က လည်း ဒီ ခွေးကတော့ စားမှာပါ၊ ဟဲ့ သာလှ နင် ဒီ အထုတ်ကို သယ်ခဲ့”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က သယ်ခဲ့ဟူ၍ သာ သယ်ခဲ့ရသည်။ ဝက်စာကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော ထိုစားကြွင်းစားကျန် ထုတ်ကို ကြည့်ကာ ဗိုက်ဆာနေသော သာလှ ပင်လျှင် အန်ချင်လာသည်။
သူတို့ ကားလေးသည် ပုသိမ်ကို ကျော်ကာ ချောင်းသာ ကမ်းခြေသို့ ဦးတည်ကာ တစ်ရိပ်ရိပ် ပြေးလွှားနေသည်။ အချိန်အားဖြင့်လည်း မွန်းလွဲ ၂ နာရီပင် ကျော်လွန်လာပြီဖြစ်ရာ သာလှ တစ်ယောက် ဗိုက်က တစ်ကျုပ်ကျုပ် ဆာလောင်လာပြီ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးများမှာ ကားမောင်းနေသော မစုလဲ့ မှ လွဲ၍ အားလုံးသည် အဲကွန်းအေးအေးနဲ့ မှိန်းနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ သာလှ
တစ်ယောက်သာ မိန်းကလေးများ၏ စားကြွင်းစားကျန် ထုပ် ကို ကိုင်ကာ ဆာလောင်မှု ဝေဒနာကို ခံစားနေရသည်။
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက နားကြပ်တပ်ကာ သီချင်းနားထောင်ရင် မှိန်းနေရာမှ သာလှ ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ကာ
“ဟိုကောင် ဗိုက်ဆာရင် စားနော်၊ နင်စားဖို့ ယူလာတာ၊ အေး ကားပေါ်တော့ တစ်စက်မှ မဖိတ်စေနဲ့”
ဆာလောင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အထုပ် ကို ကြည့်လိုက်တိုင်း ရွံရှာမိရာ
သာလှက
“ ဟုတ် မဆာသေးပါဘူး မမလေး”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး
ရွံသလိုလို ဘာလိုလို သောက်ချိုးတော့ လာမချိုးနဲ့ နော်၊ သာလှ၊ နင့်ကို ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး အဲ့ဒါပဲ ကျွေးမှာ၊ သိုးသွားမှ ငတ်နေဦးမယ် ဟာဟ”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က အတင်းအကျပ် မကျွေးသော်လည်း သာလှ သည် အလွန်အမင်းဆာလောင်နေပြီ ဖြစ်ရာ မရွံရှာ အားတော့ပဲ မိန်းကလေးများ စားပြီးသား စားကြွင်းစားကျန် များကို မဖိတ်အောင် ကားပေါ်မှာပဲ စားလိုက်ရသည်။ သာလှ စားနေသည်ကို စုမြတ်မွန်က ရွံရှာဟန် ဖြင့်ကြည့်လိုက်ရင်း
မဟုတ်ဘူး”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က တစ်ချက် ရယ်လိုက်ပြီး
“ နင့်အိမ်က ဘိုကီ နဲ့ သူ့ကို မနှိုင်းစမ်းပါနဲ့ ဟာ၊ သူက လမ်းဘေးခွေး”
ယွန်းကလည်း သာရ ကို မသတီဟန်ဖြင့်ကြည့်လိုက်ပြီး
စားမှ
းမှာ
“ဟိုတယ် ရောက်ရင် သူ့ကို တစ်ခန်းငှားပေးရမှာလား” ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က
“ငှားပေးစရာလားဟာ၊ သူ့ကို ငါတို့ အခန်းမှာပဲထားမှာ” မစုလဲ့ က ကားမောင်းနေရင်းနဲ့
“ပိုးရေ၊ သူ့ကို ငါတို့နဲ့ တူတူ ဘယ်လိုနေခိုင်းမှာလဲ”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက ပီကေတစ်ခုကို ထုတ်ဝါးရင်း
“မပူနဲ့ မစုလဲ့၊ သမီးမှာ နည်းလမ်းရှိတယ်”
ယွန်း က ဖုန်းပွတ်နေရင်းမှ
“ကောင်းတယ် ပိုး၊ ညဖက်ဆို ဒီကောင့်ကို အပျင်းပြေ နှိပ်စက်လို့ရတယ်”
စုမြတ်မွန်က သာရ ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ရင်း
“ပိုး၊ နှင့် လမ်းဘေးခွေးက နင် ဘာကျွေးကျွေးစားလား”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက
“ဒါပေါ့၊ ငါတင်မကဘူး၊ နင်တို့ရော၊ မစုလဲ့ ရော ဘာကျွေးကျွေး သူစားရမှာပဲ၊
နင်မယုံရင် ဟိုတယ် ကျမှစမ်းကြည့်”
အဆင့်မြင့် ဟိုတယ် ဖြစ်သည့် အပြင် လေးယောက်ခန်း မို့ အခန်းက အတော်ခမ်းနားပြီး ကျယ်ဝန်းသည်။ အဲကွန်းနဲ့ မို့ အေးစိမ့်နေသည့် အပြင် ကော်ဇောကြီးကလည်း အိစက်ညက်ညောလှသည်။ လိုက်ကာဖယ်လိုက်ရင် ညနေခင်းပင်လယ်ပြင် အလှက ရင်သက်ရှုမောဖွယ်ပင်။
“ဟိုကောင်လေး၊ ဒူးထောက်စမ်း"
မစုလဲ့၏ ခပ်ဆတ်ဆတ် အမိန့်ပေးသံကြောင့် သာလှ နည်းနည်း ကြောင်သွားသည်။ မစုလဲ့ က ခရီးစဉ်တစ်လျှောက် စကားအနည်းဆုံးဖြစ်သည့် အပြင် သူ့ကိုလည်း အရမ်းကြမ်းတမ်းစွာ မဆက်ဆံခဲ့ပေ။ သာလှ ကြောင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေသည် ကို ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က တွေ့သွားပြီး အနားသို့လာကာ ပါးကို နှစ်ချက်လောက် ဆင့်ရိုက်ချလိုက်သည်။
“နင် နားပင်းနေလား၊ မစုလို့ ပြောနေတယ်လေ”
ပါးနှစ်ဖက်လုံး ထူပူသွားမှ သာရ အသိပြန်ဝင်လာပြီး ကောဇောပေါ်တွင် လေးဖက်ထောက်ကာ ကြမ်းပြင်နဲ့ မျက်နှာ ကို အပ်ထားလိုက်သည်။
“တောင်းပန်ပါတယ် မမလေး”
မစုလဲ့က ဆိုဖာပေါ်တွင်ခြေချိတ်ထိုင်လိုက်ပြီး
မရဘူး”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သာရ၏ ကျောပေါ်သို့ ခြေတစ်ဖက်တက်လိုက်ပြီး
“မမ စီစဉ်သလို နာခံရမှာပဲလေ ဒီကောင်က”
မစုလဲ့က အအေးသောက်ရင်း အတန်ကြာစဉ်းစားနေရာ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သူ့ အိတ်ထဲမှာ လက်ထိပ်နှစ်ခုကို ထုတ်လိုက်ပြီး
“ မမ ဒါနဲ့ ဆိုရင်ရော ဘယ်လိုနေလဲ”
မစုလဲ့က လက်ထိပ်တွေကို မြင်သောအခါ မျက်နှာရွှင်လန်းသွားပြီး “အံမယ် ပိုးက ကြိုတင် စီစဉ်ထားတာပဲ၊ ဟဲ့ကောင် လက်ကို အနောက်ပစ်ထား”
Varagraph
အနောက်ပစ်ထား"
မစုလဲ့က ပိုးဆီမှ လက်ထိပ်ကို ယူပြီး လေးဖက်ထောက်ကာ လက်နောက်ပစ်ထားသော သာလှ ကို လက်နောက်ပြန်
လက်ထိပ်ခပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သာလှကို ခြေဆင်းစေကာ ခြေတွင်ပါ ခြေခြင်းခတ်လိုက်လေသည်။
“ဟဲ့ကောင် မတ်တပ်ရပ်”
မစုလဲ့ ရဲ့ အမိန့်ကြောင့် သာလှ အတင်းကုန်းထသော်လည်း လက်ထိပ်၊ ခြေထိပ်များနဲ့ မို့ အတော်ခက်ခက်ခဲခဲထရသည်။
“ကြာလိုက်တာ ကဲဟာ၊ ကဲဟာ”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သာလှ ဖင်ကို ဆောင့်ကန်လိုက်ရာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဘုန်းခနဲ ပစ်လဲသွားသည်။ ထောက်စရာ လက်မရှိသောကြောင့် မျက်နှာနဲ့ ကြမ်းပြင်နဲ့ ဆောင့်သည့် ဒါဏ်ကြောင့် သာလှ တစ်ယောက် အတော် အီသွားသည်။
“ဟဲ့ ပြန်ထ မြန်မြန်”
ဒီတစ်ခါတော့ သာလှ တတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစားပြီး မြန်မြန်ထလိုက်သည်။ သို့သော် ထသည် ဆိုကာရှိသေး၊ ယွန်း က ထပ်ဆောင့်ကန်လိုက်ရာ ခုနကလိုပစ်လဲပြန်လေသည်။ သာလှ၏ အဖြစ်ကို ကြည့်ကာ ရေချိုးပြီး ထွက်လာသော စုမြတ်မွန်က ရယ်လိုက်ပြီး
“ နင်တို့က လည်း အမဲဖျက်တာကျနေတာပဲ ဟာဟ”
သာလှက အမြန် မတ်တပ်ပြန်ရပ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အကန်အခံ မရတော့၊ သို့သော် သူ့ပုံစံက ယိုင်နဲ့နဲ့ ဖြစ်နေသည်။ နဖူးနဲ့ ပါးစပ်မှာလည်း သွေးပင်စို့နေချေပြီ။ မစုလဲ့က သာလှ အနားကပ်လာပြီး သာလှ၏ အင်္ကျီ၊ အဝတ်အစားများ ကို အားလုံးဆွဲချွတ်လိုက်ရာ အောက်ခံဘောင်းဘီလေး သာကျန်တော့သည်။ မိန်းကလေးများရှေ့တွင် ဗလာကျင်းနေရသည့်ဖြစ်ရာ သာလှ ရှက်နေသော်လည်း လက်ထိပ်ခတ် ခံ ထားရသည် ဖြစ်၍ ပြုသမျှ နုရုံက လွဲလို့ ဘာများတတ်နိုင်ပါဦးမည်နည်း။ ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက လက်ခုပ်တီးပြီး
“ကောင်းတယ် မမစုလဲ့၊ ဘယ်ခွေးမှ အဝတ်အစား မဝတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မမ၊ သူ့ကို သမီးတို့က ကျွန်လိုခိုင်းဖို့ ခေါ်လာတာ၊ အဲ့လို ခတ်ထားရင် ဘယ်ခိုင်းလို့ရတော့မှာလဲ”
မစုလဲ့ ကဟုတ်သားပဲ၊ ပိုး ဒီလိုလုပ် သူ့ကို လက်ထိပ်နောက်ပြန် မခတ်နဲ့တော့၊
ရှေ့မှာပဲ ပြောင်းခတ်လိုက်၊ အလုပ်တွေတော့ လက်ထိပ်ခတ်ရင်းနဲ့ ပဲ လုပ်ပါစေ”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူး က လက်ထိပ်ကို ပြောင်းခတ်လိုက်ပြီး
“ ရပြီ၊ သာလှ နင် မတ်တပ်ရပ်စရာမလိုတော့ဘူး၊ နင် ဒီဟိုတယ် မှာ နေသမျှ ကာလပတ်လုံး မတ်တပ်မရပ်ရဘူး၊ လေးဖက်ထောက်ပဲ သွားရမယ်၊ အဝတ်အစားလည်း မဝတ်ရဘူး နားလည်လား ခွေးကောင်”
သာလှလည်း အလျှင်အမြန်ပင် လေးဖက်ထောက်လိုက်ပြီး
“ဟုတ် မမလေး”
စုမြတ်မွန် က ညအိပ်ဂါဝန်လေးနဲ့ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာရင်း “ကောင်လေး နင်ကလည်း အလိုက်ကန်းဆိုး မသိတာ၊ နင်ကို ခွေးကောင်လို့ခေါ်ရင် ခွေးလို ပြန်ထူးလေ၊ ထူးစမ်း ခွေးလို”
“ ဝုတ် ဝုတ်”
သာလှက ခွေးလိုပြန်ထူးပြလိုက်ရာ မစုလဲ့ က သဘောကျသွားပြီး
“ကလေးမလေး တွေ ငါတို့ ဒီညတော့ ဒီကောင့်ကို အပိုးကျိုးသွားအောင်ကော၊ အပျင်းပြေကော ပညာပေးရအောင်၊ ကမ်းခြေတော့ မနက်ဖြန်မှ
သွားကြတာပေါ့”
သူမ က သာလှ ဖက်လှည့်ကာ
“ဟို ခွေးကောင်လေး၊ နင် နင့်ကိုယ်နင် ငါတို့နဲ့ မိတ်မဆက်ရသေးဘူး မလား၊ ခု ငါ့ ခြေရင်း ကို လေးဖက်ထောက်လာခဲ့”
သာလှ လေးဖက်ထောက်ပြီး မစုလဲ့ ခြေရင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သွားဖို့ ပြင်နေစဉ်
“ဖုန်း ဖုန်း”
ပိုးဝတ်ရည်ဖူးက သာလှ၏ ညဖက်နံစောင်းကို ပြေးကန်လိုက်ရာ သာလှတစ်ယောက် ပတ်လက်လန်သွားလေသည်။
“နင့်ကို ခွေးကောင်လေးလို့ ခေါ်ရင် ဘယ်လို ထူးရမလဲ ခုနလေးတင်
စုမြတ်ပြောထားတာကို စောက်မှတ်သည်းခြေ ကို မရှိဘူး”
သာလှလည်း ကမန်းကတန်း လေးဖက်ပြန်ထောက်ကာ
“ဝုတ် ဝုတ်”
ခွေးလို အသံထွက်ပြီး မစုလဲ့ ၏ ခြေတော်ရင်း သို့ ရောက်လာလေသည်။ မစုလဲ့ က သာလှ၏ နဖူးကို ဖိနပ်နဲ့ ပွတ်ရင်း
“ကဲ ကောင်လေး ငါတို့ကို မိတ်ဆက်တဲ့ အနေနဲ့ ရော၊ နင်ကိုယ့်နင် ကျွန်အဖြစ် ခံယူတဲ့ အနေနဲ့ပါ ငါတို့ တစ်ယောက်ချင်းစီကို ဆယ်ခါ ကန်တော့ရမယ်၊ စတော့”
သာလှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဒူးထောက်ကာ လက်အုပ်ချီရင်း မစုလဲ့၏ ခြေဖမိုးကို နဖူးထိကာ ရှိခိုးကန်တော့ရင်း
“ ကျွန်တော်နာမည် သာလှပါ၊ မစုလဲ့ကို ကန်တော့ပါတယ်၊ ကျွန်တော် မစုလဲ့ ဆီမှာ ကျွန်ဖြစ်ခွင့်ပေးပါ”
မစုလဲ့က ဖိနပ်နဲ့ သာလှ၏ ဆံပင်ကို ပွတ်လိုက်ပြီး
“နင့် ဆံပင်က ငါ့ ဖိနပ် သုတ်လို့ အတော်ပဲ၊ ရပြီ အဲ့လို ဆယ်ခါ ကန်တော့” လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရတာမို့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်၊ ဒူးထောက် ရှိခိုးလိုက် လုပ်ရတာ သာလှ အဖို့ မလွယ်ပါ။ ဆယ်ခါလုပ်ပြီး သောအခါ ဒူးပင် သိပ်မခိုင်ချင်တော့။ မစုလဲ့ က ယွန်းမီမီကျော်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း
“ ညီမလေး ယွန်းကို သွားကန်တော့ချေ”
သာလှလည်း အားတင်းကာ ယွန်းမီမီကျော် ၏ ခြေတော်ရင်းသို့ လေးဖက်ထောက် သွားရပြန်သည်။ ယွန်းမီမီကျော် က စကပ်ဒူးဖုံးလေး ဝတ်ဆင်ထားရာ သာလှခေါင်းသည် စကပ်အောက်နားနဲ့ ပင် ထိနေသေးသည်။ ယွန်းမီမီကျော်က မိမိ၏ ခြေရင်းတွင် ဝပ်စင်းကာ လေးဖက်ထောက်နေသော သာလှ ကို မဲ့ပြုံးပြုံးကြည့်ရင်း
“မြန်မြန် ကန်တော့လေ တုံ့နှေးနှေးနဲ့”
သာလှ မတ်တပ်ရပ်ကာ တစ်ဖန်ပြန်ဒူးထောက်ပြီး ယွန်းမီမီကျော်၏ ခြေဖမိုးကို နဖူးနဲ့ ထိကာ ရှိခိုးကန်တော့ရင်း
“ကျွန်တော့် နာမည် သာလှပါ၊ မမလေး ယွန်းကို ကန်တော့ပါတယ်၊ မမလေး ယွန်းရဲ့ ကျွန်ဖြစ်ခွင့်ပေးပါ”
ယွန်းမီမီကျော်က သာလှ၏ ခေါင်းကို ဖိနပ်နဲ့ ဖိနင်းထားပြီး သူမ၏ စကပ်မှ ခါးပါတ်ကို ချွတ်ကာ သာလှ၏ အဝတ်မဲ့ ကျောပြင် ကို အညှာအတာမဲ့ စွာရိုက်ချလိုက်လေသည်။ ခါးပတ်ခေါင်း နဲ့ ထိသော နေရာတွင် ပေါက်သွားကာ သွေးစပင် စို့သွားလေသည်။ သာလှလည်း နာကျင်စွာ အော်ညည်းရင်း တွန့်သွားလေသည်။
“ဟာ စောက်သံ ထွက်ချင်ဦး ကဲဟာ ကဲဟာ ရွှမ်းရွှမ်း’
ယွန်းက နောက်ထပ်နှစ်ချက် ဆင့်ရိုက်လိုက်ရာ သာလှ နာကျင်လှသော်လည်း ဒီတစ်ခါတော့ မလှုပ်ရဲတော့သလို ဘာသံမှလည်း မထွက်ရဲတော့ပေ။
“ရပြီ နောက်တစ်ခါ ကန်တော့ ဆယ်ခါကန်တော့ရမှာလေဟာ မြန်မြန်လုပ် ကြောင်တောင်တောင် လုပ်မနေနဲ့”
ယွန်းမီမီကျော်က သူမ ခါးပတ်ကို ခပ်ဆဆ ကိုင်းရင်း လေသံမာမာနဲ့
ဟောက်လိုက်သည်။ သာလှလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေသည့် ကြားကပင် မတ်တပ်ရပ်ကာ လက်အုပ်ချီရင် ထပ်မံပြီး ယွန်းမီမီကျော်၏ ခြေဖမိုးကို ဦးတိုက်လိုက်ပြန်သည်။ သာလှ၏ နဖူး မိမိ၏ ခြေဖမိုးကို ထိသည်နဲ့ ယွန်းမီမီကျော်၏ ညာဖက်လက်သည် မြောက်တက်သွားပြီး ခါးပတ်ခေါင်း သည် သာလှ ကျောပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ကျရောက်လာလေသည်။ ယွန်းမီမီကျော်က နောက်တစ်ချက်ရိုက်ပြီးမှ
“နောက်တစ်ခေါက်”
စုမြတ်မွန်က သူတို့ မှာယူထားသော စားသောက်ဖွယ်ရာ များထဲမှ ဝိုင် တစ်ခွက်ကို အရသာ ခံသောက်ရင်း
“ဟာဟ ယွန်းက တယ်ကြမ်းပါလား၊ ကိုရဲ နဲ့ အဆင်မပြေဘူးထင်တယ်”
ယွန်းက တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး
Comments
Post a Comment