မြင့်မြင့်

 မြင့်မြင့် 

အပိုင်း 1

မောင်မြင့်ထွန်းအောင် တစ်ယောက် ဤမြို့ကလေးသို့ ရောက်သည်မှာ မကြာသေး... အလုပ်ကိစ္စ တစ်ခုဖြင့် သင်္ကြန်ရက် အနီးပင် အပြင်း ပြောင်းရွှေ့လာခဲ့သည်။  

မြို့ထဲတွင် အသိဟူ၍ မောင်မြင့်ကို အိမ်ငှားပေးသော အိမ်ပိုင်ရှင် အပျိုကြီး ညီအစ်မတို့ နှစ်ဦးသာလျှင်ရှိ၏။ အပျိုကြီး မမတို့မှာ မောင်မြင့်မောင်နှင့် ကပ်လျက်အိမ်တွင်ပင် နေထိုင်ကြသည်။ 

မောင်မြင့်နေထိုင်သော အိမ်မူကာ သူတို့ အမေ ဆုံးပါးချိန်က အမွေရလိုက်သည်ဟု သိရသည်။

နှစ်ယောက်လုံးမှာမူ မပိန်လွန်း မဝလွန်း ခပ်ပြည့်ပြည့်ဖြစ်ပြီး အလွန်ဖော်ရွေတတ်သူများဖြစ်၍ အေးတတ်လွန်းသော မောင်မြင့်နှင့်ပင် ခဏ အတွင်း ခင်မင်ရင်းနှီး သွားကြသည်။ 

သို့နှင့် မဟာ သင်္ကြန်အခါတော် နေ့သို့ အရောက်... 

မောင်မြင့်ရေ.... ရှိလား? 

အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံကြား၍ မြင့်ထွန်းအာင် အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်လာသည်။ 

အော် အမတို့ပါလား... ရေပက်ခံ ထွက်ကြမလို့လား... 

ဟုတ်တယ် မောင်လေးရဲ့...မောင်လေးကော မလည်ဘူးလား... 

ကျွန်တော် မြို့လည်း ရောက်တာ မကြာသေးတော့ အသိသိပ်မရှိသေးလို့ မထွက်ဖြစ်တာပါ... 

အော် အမတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့လေ... မောင်လေးကို မြို့ထဲ လိုက်ပြပါ့မယ်... 

ရပါတယ်... ကျွန်တော် အလုပ်က ပရောဂျက်တွေနဲ့လည်း ပိနေတော့ ဒီ သင်္ကြန်တော့ အိမ်ထဲအေးဆေး နေလိုက်ပါ့မယ်... 

အော် ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ မောင်လေးတို့ အလုပ်ကလည်း များလိုက်တာ သင်္ကြန်တောင် မပျော်ရဘူး... ဒါနဲ့ အတော်ပဲ... မောင်မြင့်ကို ဒါလေး ပေးခဲ့ချင်လို့ ဟု မကြီးက ပြောကာဆိုကာဖြင့် သော့တွဲ နှစ်ခု ကမ်းပေးသည်။ 

ဒါ ခြံသော့ နဲ့ အိမ်သော့ မောင်လေး... အမတို့ သင်္ကြန်လည်ရင်း ပျောက်မှာစိုးလို့ မောင်မြင့် မသွားတာနဲ့ အတော်ဖြစ်သွားတယ် တချက် သိမ်းထားပေးပါဦးနော်... 

ဟုတ်ရတယ် အမ ကျွန်တော် သိမ်းထားပေးပါ့မယ်... 

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်... ကဲ အမတို့ သွားpနော် 

ဟုတ် အမတို့... ဂရုစိုက်ပါ... 

မောင်မြင့် တစ်ယောက် သော့တွဲကို ကိုင်ရင်း မမြင့်တို့ ဂျစ်ကား မောင်းထွက်သွားသည်ကို ကြည့်နေမိသည်။... 

မောင်မြင့်၏ ရင်တို့ကား လှုပ်ရှားလျက်... 

အပျိုကြီး နှစ်ယောက်သာ နေကြသော အိမ်တွင်းသော့ မောင်မြင့်လက်ထဲသို့ ရောက်နေပြီ။... မောင်မြင့်၏ ပုန်းလျှိုးနေသော အာသီသတို့ ပေါ်လာသည်။.. 

မောင်မြင့်မှာ မိန်းမအဝတ်အစားများ ဝတ်ရခြင်းကို နှစ်သက်သူ တစ်ယောက်... ငယ်ငယ်ကပင် အမေ့၏ ထဘီ တို့ကို ခိုးဝတ်ကာ ခိုးဝတ်ဘဝဖြင့် ရုန်းကန်ခဲ့ရသော မောင်မြင့်... 

ယခုအခါ မောင်မြင့်တစ်ယောက် ရေငတ်သူ ရေတွင်းထဲ ကျဘိသည့် အလား... 

သို့သော် မောင်မြင့် တစ်ယောက် ဤမြို့သို့ ဘဝကို စိတ်သစ် လူသစ်ဖြင့် ပြောင်းလာခြင်းဖြစ်သည်။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး မိန်းမလိုဝတ်ချင်စိတ်ပေါ်နေရခြင်းကို မောင်မြင့် ရွံမုန်းသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် အပျိုကြီး မမတို့၏ သော့တွဲကား သူ့လက်ထဲမှာ ဆုပ်လျက် စိတ်တို့ ဒွိဟဖြစ်နေသည်။ 

မောင်မြင့် တလှမ်းချင် ခြံပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။ ဦးတည်နေသည်မှာ ဟိုဖက်မှ မကြီး နှင့် မလတ်တို့ အိမ်ပင်ဖြစ်သည်။ 

ဘေးဘီဝဲယာ ကြည့်ကာ အိမ်တွင်းသို့ကို ဖွင့်ပြီး အထဲသို့ ဝင်ရောက်ကာ တခါးကို သေချာပြန်စိ၍ ဂျက်ချလိုက်သည်။ 

အပျိုကြီး မမတို့ အိမ်တွင်း အပြင်အဆင်က မိန်းမတို့ ပီပီ သေသေသပ်သပ်ဖြင့် အကျအန။ မောင်မြင့်ကား အခန်းအပြင်အဆင်ကို စိတ်ဝင်စားသည်မဟုတ် မကြီး၏ အိမ်ခန်းဟု ယူဆရသော အခန်းကို ဝင်လိုက်ရာတွင် ခုတင်ပေါ်တွင် အလိုက်သင့်လေး မြင်လိုက်ရသည်မှာ ယိမ်းသမ ဝမ်းဆက်ကလေး...

အဝါရောင် အခံပေါ်တွင် အဖြူအစိမ်း ပန်းပွင့်ကလေး များဖြင့် လှပ လျက်... 

မောင်မြင့် စိတ်တို့ ထိန်းမရတော့... ဝတ်ထားသော T shirt နဲ့ ပုဆိုးအား ခပ်မြန်မြန်ပင်ချွတ်ချလိုက်သည်။ 

ထဘီကို အရင် လှမ်းယူလျက် ထဘီကို စွပ်လိုက်ပြီး ခါး၌ ချိတ်တပ်ရန် ကြိုးစားသည်။ ထဘီမှာ ခါးအနည်းသယ်သေးနေသော်လည်း မောင့်က အသက်ကို အောင့်၍ ချိတ်ကို ရအောင် တပ်လိုက်သည်။ အလိုက်သင့်လေးပင် ဘယ်ဖုံး အင်္ကျီကလေးကို ယူကာ ဝတ်လိုက်ရင်း ကြယ်သီးများကို တလုံးချင်းတပ်လိုက်သည်။.. 

မောင်မြင့်၏ စိတ်တို့ အလွန်ပင် လှုပ်ရှားနေသည်။ ဇောချွေးများလည်း ပြန်နေသည်။ ဤသို့ ဝမ်းဆက် မဝတ်ရသည်မှာ အတော်ကြာပြီ။  

မောင်မြင့်၏ ကိုယ်ဟန် အမူအရာသည် ချက်ချင်းပင် မိန်းကလေး ဆန်ဆန် နွဲ့နောင်းကာဖြင့် အနီးရှိ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့သို့ တလှမ်းချင်းလျှောက်သွားသည်။  

မိမိ ကိုယ်ကို မှန်ထဲတွင် ကြည့်၍ ကျေနပ်နေသည်။ မောင်မြင့် ကျေနပ်ကြောင်းကို မောင်မြင့်၏ ငယ်ပါကလေးက သက်သေခံနေလေပြီ။ အတွင်းခံမဝတ်ထားသဖြင့် ထဘီမှ ထိပ်ကလေး ထိုးထွက်နေသည်ကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ 

မောင်မြင့်သည် ထိုးထွက်နေသော လီးကို ပေါင်ကြားထဲသို့ ညှပ်သွင်းလိုက်ကာ မှန်ရှေ့နဲ့ ကိုယ်ဟန် အမူအရာမျိုးစုံလုပ်ကြည့်သည်။ 

ထို့နောက် မိန်းကလေးကဲ့သို့ ခါးလေးလှုပ်က တင်လေးကို လွှဲ၍ အိမ်ထဲတွင် လျှောက်သွားကြည့်သည်။ ဖင်လေးကို ကော့၍ ထိုင်ကြည့်သည်။ မောင်မြင့်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းမရတော့ အလွန်ပင် မိန်းမဆန်နေချေပြီ။ လီးမှာလည်း အဆမတန်တောင်နေလျက်... မောင်မြင့်ကား ဤခံစားချက်အောက်တွင် စီးမျောလျက်... 

သို့နောက် အိပ်ခန်းတွင် မှောက်ရက်သား လှဲနေလိုက်သည်။ အိပ်ရာတွင် ဟိုလှိမ့်သည်လှိမ့်ရင်း ရုတ်တရက် မောင်မြင့် ခန္ဓါကိုယ်မှာ ရုတ်တရက် တဆက်ဆက်တုန်သွားသည်။ 

မှောက်လျက်သားပင် တဆက်ဆက် တုန်လျက်... ခဏအကြာ မောင်မြင့်မှာ လူးလဲ ထလိုက်သည်။

မောင်မြင့်၏ လီးမှာ လရည်များ စိုရွှဲနေပြီတကား။ ဝတ်ထားသော အဝါရောင် ထဘီတွင်လည်း အကွက်လိုက် ထင်းနေသည်။ 

ချက်ချင်းပင် ယောကျာ်းစိတ်ပြန်ကပ်ကာ... 

"ငါဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..." ဟု တွေး၍ 

ထဘီကို မြန်မြန်ချွတ်လိုက်ရာ ထဘီက ခါးကျပ်နေသောကြောင့်အားပါသွားသဖြင့် ထဘီချိတ်ကလေး ဖြုန်းကနဲ ပြုတ်ထွက်သွားသည်။

"ဟာ... သွားပြီ"... "ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"... 

မောင်မြင့်မှာ ခေါင်းနဗန်းကြီးသွားသည်။ မြန်မြန်ပင် ပြန်ချွတ်ရင် မိမိအဝတ်အစားများကို ပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ဝမ်းဆက်ကလေးကို အသာအယာပင် ပြန်ခေါက်ကာ... ခုတင်ပေါ် နေရာတကျ ပြန်ထားသည်။ ထို့နောက် အိမ်ပေါ်မှ ခပ်သုတ်သုတ်ပင် ပြန်ဆင်းခဲ့သည်။.. 

"ငါဟာ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ပဲ" "ဘာလို့ ဒါတွေ လုပ်နေရတာလဲ" "တော်ပြီ နောက်လုံးဝ မလုပ်တော့ဘူး" 

ဆက်ရန်....

မြင့်မြင့်

အပိုင်း ၂

ညနေစောင်း ၆ နာရီ ခန့်တွင် အပျိုကြီး မမတို့ ပြန်ရောက်လာသဖြင့် မောင်မြင့်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် သော့ကို ပေးလိုက်သည်။ ထိုညတညလုံး မောင်မြင့် အိပ်မရ... 

နောက်နေ့တွင် 

"မောင်မြင့်ရေ မောင်မြင့်" မကြီး၏ ခေါ်သံ... 

မောင်မြင့် စိတ်တို့ လှုပ်ရှားသွားသည်။ ဟုတ်လာပါပြီဗျ... 

"အေးမောင်မြင့်ရေ ဒီနေ့လည်း သော့လေး ယူထားပေးပါအုံးကွယ်..." 

"ရပါတယ်ဗျ..." 

"ကဲ အာ့ဆွင် အမတို့ သွားပြီနော်" " 

"ဟုတ်...ဟုတ်"... 

ဤမျှပင် ဆို၍ မကြီးနဲ့ မလတ် နှစ်ယောက်လုံး ထွက်သွားကြသည်။... မိမိမှာ မနေ့က လိုပင် သော့တွဲကို ကိုင်၍ စဥ်းစားခန်းဖွင့်နေမိသည်။ 

မနေ့က ကိစ္စကြောင့် သည်နေ့တွင် မိမိ၏ စိတ်ကို ချုပ်တည်းက မသွားပဲ နေရန် ဆုံးဖြတ်သည်။... 

သို့နှင့် ညနေစောင်းသော် မကြီးတို့ ပြန်လာပြီး ထုံးစံ အတိုင်း ကျော်ဖြတ်ခဲ့သည်။ ဤသို့နှင့်ပင် ကျန်သည့် သင်္ကြန်ရက်များတွင်လည်း မောင်မြင့်ဆီသို့ သော့အပ်ထားပြီး သွားလည်ကြသည်။

မောင်မြင့်ကလည်း စိတ်ကို ထိန်း၍ နေလေရာ သင်္ကြန်ပင်ကုန်၍ နှစ်ဆန်းတစ်ရက်နေ့သို့ ရောက်လာလေပြီ။ 

'မောင်မြင့်ရေ မနက်ဖြန် အိမ်မှာ အာရုံဆွမ်း အလှူရှိတယ် ကြွခဲ့ပါအုံး" ဟု မကြီးက မနေ့က မှာသွားသဖြင့် မောင်မြင့် တစ်ယောက် မနက်စောစောစီးစီးပင် ထကာ ပြင်ဆင်ပြီး ဟိုဖက်အိမ်သို့ ထွက်လာသည်။ 

မကြီး နှင့် မလတ်တို့က ပျာပျာသဲသဲ ဧည့်ခံသည်။ မကြီး နှင့် မလတ်တို့ နှစ်ဦးလုံးမှာ ဆွဲသား ဝမ်းဆက် ကိုယ်စီဖြင့် လှပနေကြသည်။ မကြီးမှာ အနီရောင် ဝမ်းဆက်ကလေး ဝတ်ထားပြီး မလတ်မှာ အစိမ်းရောင် ဝမ်းဆက်ကလေးဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ 

ဒူးတုပ်ထိုင်က ဧည့်သည်များဖြင့် စကားပြောနေသော မကြီးကို ကြည့်၍ မောင်မြင့်၏ စိတ်တို့ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်နေသည်။ 

"လှလိုက်တာ... ဆွဲသားအိအိလေး..." ငါလည်း အဲ့လိုလေးဝတ်နေရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိ"...ဟုတွေးနေမိသည်။ 

"အို.. ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ"... ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရှိန်သတ်ရင်း မနက် ၉ နာရီကျော်ခန့်တွင် အလှူမှ ပြန်ခဲ့သည်။ 

သို့နှင့် နေ့လည်နေ့ခင်း မောင်မြင့် ထမင်းလုံးစီနေရင်း... အိမ်ရှေ့မှ... 

"မောင်မြင့်ရေ... မောင်မြင့်"... ဟုတ် မကြီးခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။ 

"ဟုတ် မကြီး လာပြီ လာပြီ" "ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ မသိ"... 

"အားတော့ နာပါတယ်မောင်မြင့်ရေ ဒီနေ့လည်း မကြီး တို့ အပြင်သွားရမှာမို့ ညနေမှ ပြန်ရောက်လိမ့်မယ်ကွယ်... အလှူပြီး ပင်ပန်းလို့ နားမလို့ကို နားကို မနားရဘူး..." 

"အော် မကြီး တို့ ဘယ်သွားကြမလို့လဲ" 

"မြို့ထဲပဲ အဘွားအိမ်ကိုလေ... အဘွားနေမကောင်းလို့တဲ့ သွားကြည့်ပေးရမှာ" "အာ့မောင်မြင့် သော့ယူထားပေးပါအုံး" 

"အော် ဟုတ် ဟုတ် ရတယ် မကြီး သွားသွား" 

သို့နှင့် မကြီး နှင့် မလတ်တို့ ထွက်သွားကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး အလှူ အဝတ်အစားများ လဲထားကြသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်သည်။ 

မောင်မြင့် တစ်ယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းမရတော့ ဟိုဖက်အိမ်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်ပင် သွားသည်။ 

အိပ်ခန်းထဲသို့လိုက်ရာတွင် မောင်မြင့် မျှော်လင့်သည့်အတိုင်းပင် မကြီး၏ အနီရောင် ဝမ်းဆက်ကလေး... အိမ်ထဲရှိ အဝတ်တန်းတွင် အတိုင်းသားလေး လှမ်းထားသည်။ သို့တင်မက မကြီးဝတ်ထားသော အပြာနုရောင် ဘော်လီ နှင့် အတွင်းခံတို့ပါ ချိတ်လျက်သား... 

မောင်မြင့်က ခပ်မြန်မြန်ပင် မိမိအဝတ်အစားများကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး အတွင်းခံတို့ကို လှမ်းယူသည်။ 

ပထမဦးစွာ အတွင်းခံ ကလေးကို ကောက်စွပ်လိုက်ပြီးနောက် ဘော်လီကို လှမ်းယူပြီး လက်လျှိုလိုက်သည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ကဲ့သို့ပင် ဘော်လီချိတ်ကလေးကို တစ်ခုချင်း တပ်လိုက်သည်။ 

ထို့နောက် ဆွဲသား ဝမ်းဆက်ကလေးကို ယူ၍ ဝတ်သည်။ ဝမ်းဆက်မှာ တဆက်ထဲ ချုပ်ထားသဖြင့် ဂါဝန်ရှည်ကဲ့သို့ ဖြစ်သည်။ မောင်မြင့်မှာ ဤသို့ တခါမှ မဝတ်ဖူး၍ အလွန်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အသက်ရှုသံတို့မှာလည်း မြန်နေသည်။ 

ဆွဲသား ဖြစ်ရကား ဝတ်ရလွယ်ပြီး မောင်မြင့်၏ ကိုယ်နှင့် ကွက်တိနီးပါးပင် သွားကျသည်။ မောင်မြင့်မှာ ထိန်းမရတော့။ အလှပြင်ခုံရှေ့သွား၍ မကြီး၏ အလှပြင်ပစ္စည်းများကို မွှေနောက်သည်။ ထို့နောက် foundation အနည်းငယ် ပေါင်ဒါ အနည်းငယ်ဖြင့် မျက်နှာကို မှန်ရှေ့တွင် လိမ်းသည်။.. 

မောင်မြင့် ရင်အခုန်ရဆုံး အခိုက်အတန့်မှာ မကြီး နှုတ်ခမ်းနီတောင့်ကလေးကို မိန်းကလေးလိုပင် ပါးစပ်ကလေးကို ဟ၍ ဆိုးရသော အခိုက်အတန့်...

နှုတ်ခမ်းနီလေးကို ရဲတွတ်နေအောင် ဆိုးထားသော မောင်မြင့်၏ ကိုယ်ဟန်တို့မှာ မိန်းမအလွန်ဆန်နေသည်။ 

သို့နောက် အလှူတွင် မကြီး၏ အမူအရာတို့ကို မောင်မြင့်မှတ်သားထားသည့်အတိုင်း တုပ၍ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် အလှူကို ဧည့်ခံနေသည့် မိန်းကလေး တစ်ယောက်အလား ပြုမူနေသည်။

ပါးစပ်ကလည်း

"ကြွပါရှင့်... ဒီမှာ ထိုင်နော်"... "အော်... မတွေ့ရတာတောင် ကြာပြီ... လှလာလိုက်တာ"... "အမယ် တို့ကမလှပါဘူးရှင် အမက ပိုချောတာ..." စသဖြင့် ရေရွတ်၍ ပျော်ရွှင်နေသည်။ 

မောင်မြင့် သတိမထားလိုက်သည်မှာ ပြတင်းပေါက်မှ မောင်မြင့်ကို စောင့်ကြည့်နေသော မျက်လုံး နှစ်စုံ...

မြင့်မြင့်

အပိုင်း ၃

မကြီး နှင့် မလတ်.. တို့သည် အဘွားနှင့် ခဏမျှပင် တွေ့ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ပင်ပြန်ခဲ့ရာ အိမ်သို့ အရောက် တံခါးသော့ ပွင့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ 

ခြံဝ အိမ်သို့ ဝင်လာရာ စကားပြောသံ သဲ့သဲ့ကြားရသဖြင့် အိမ်ပေါ်သို့ ချက်ချင်း မတက် မလတ်မှ နေ၍ အိမ်ဘေး ပြတင်းပေါက် သေးသေးကလေးမှ နေ၍ အိမ်ထဲသို့ မျှော်ကြည့်သည်။ 

မလတ်မှာ အံ့သြကြီးစွာဖြင့်... မကြီးကို အသံတိုးတိုးဖြင့် ခေါ်သည် 

"မကြီး...ရေ.. လာပါအုံး... ကြည့်အုံး ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ..." 

"ဟယ် ဘုရားရေ ဒါမောင်မြင့်မလား... "..."ဒါ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာ..." "ငါ့ အင်္ကျီတွေ ဝတ်ပြီး..." 

"အပုန်းမကြီးတော်ရေ ကြည့်ပါလား... နွဲ့ချက်က မကြီးတောင် ရှုံးတယ်".. ဟီး...ဟီး... "ဟိုတလောက မကြီး သင်္ကြန်ဝမ်းဆက် လေး ပျက်စီးသွားတာ ဒင်းလက်ချက်ပဲနေမှာ..." 

"ဟယ်... မောင်မြင့်ကို ဒီလို မထင်ထားဘူး..." "မထင်ရဘူးနော်..." 

"ပြောပါတယ် ဒီမောင်မြင့်ကို မသင်္ကာပါဘူးလို့" "တို့လည်း ဒီလိုမြင်ရမယ်တော့ မထင်ထားဘူး"... "နေနေ ဗီဒီယိုလေး ရိုက်ထားအုံးမယ်"...ဟု ဆိုကာ မလတ်က ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဖုန်းထုတ်၍ video ရိုက်နေသည်။ 

မကြီးမှာမူ မယုံကြည်နိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် ဆက်ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက် မကြီးကလည်း သူ့ဖုန်းကို ထုတ်၍ ဓါတ်ပုံရိုက်ရာ... 

"ချလပ်" ဟူသော အသံမြည်သွားသည်။... 

အိမ်ရှေ့ခန်းထဲမှ မောင်မြင့် တစ်ယောက် အပြုအမူတို့ ရပ်တန့်သွားသည်။ 

ဘေးဘီဝဲယာကို ပျာပျာသဲသဲကြည့်မိသည်။ 

"မကြီးရယ် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ဒီမှာ ကောင်းခန်းရောက်နေတာကို" "မထူးတော့ဘူး သွားကြမယ်" "ဒီအခြောက်မကို ပညာပြကြတာပေါ့" ဟုဆိုကာ မလတ်မှ ဦးဆောင်၍ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသည်။ 

မိန်းမအဝတ်အစား အပြည့်အစုံဖြင့် မောင်မြင့်မှာ ဇောချွေးတို့ ပြန်နေလေပြီ။ 

"မောင်မြင့်... ဒါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"... ဟု မကြီးက စ၍ ဆိုသည်။ 

"မကြီးကတော့ မင်းကို ယုံလို သော့ပေးထားခဲ့တယ်"... "ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲကွယ်... မကြီး အဝတ်တွေ ဘာလို့ ဝတ်ထားရတာလဲ"... 

"ဟဲ့ မေးနေတာ ဖြေလေ အခြောက်မ" ဟု မလတ်က လေသံမာမာဖြင့် ဝင်ပြောသည်။... 

"ကျွန်...တော်.. အခြောက်... မဟုတ်ရ...ပါဘူး" ဟု မောင်မြင့်က တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ခွန်းတုံ့ပြန်သည်။ 

မလတ်ကပင် ဟားတိုက်ရီ၍... 

"ဟား...ဟား... ဟား..." "နင့်ပုံနင်လည်း ပြန်ကြည့်အုံး" "ဘာအခြောက် မဟုတ်ပါဘူးလဲ..." "အခြောက်မ နင့်ကို အုပ်ကြီး နဲ့ သွားတိုင်မယ်..." "video တွေလည်း သက်သေရှိတယ်" 

"မလုပ် ပါနဲ့... တောင်းပန်ပါတယ်... မှားသွားပါတယ်"... "မလုပ်ပါနဲ့ မလတ်ရယ်"... "သွားတော့ မတိုင်ပါနဲ့ ရှက်လွန်းလို့ပါ"... ဟု မောင်မြင့်က မျက်ရည်စမ်းစမ်းဖြင့် ပြောရှာသည်။ 

"ဘာ... အခုမှ ရှက်တယ်တဲ့" ဟား...ဟား...  

မကြီးကလည်း ဝင်၍  

"နေအုံး မလတ် မတိုင်နဲ့အုံး" "သူ့မေးပါအုံးမယ်" 

"နင် ဘာလို့ ဒီလိုတွေ ဝတ်ထားရတာလဲ" "နင်အခြောက်လား" 

"မဟုတ်ပါဘူး မကြီးရယ်... ဒီတိုင်း... ကြိုက်လို့ပါ"... 

"ကြိုက်လို့... ဒါဆို အခြောက်ပေါ့ အခြောက်တွေပဲ ဒီလိုဝတ်တာ ဘယ်ယောကျာ်းအစစ်မှ ဒီလို မနေဘူး..." ဟူ၍ မလတ်က ဝင်ပြောသည်။.. 

"နောက် မဝတ်တော့ပါဘူး..." "မှားသွားပါတယ်"... "ခွင့်လွှတ်ပေးပါ မကြီးတို့ရယ်"... 

"ခွင့်လွှတ်ပေးပါရှင်..." လို့ပြော... 

"ဗျာ .." 

"မဗျာ နဲ့ ကျွန်မ မှားသွားပါတယ်ရှင် လို့ပြော... 

မောင်မြင့်မှာ ကြောက်ကြောက်နှင့် 

"ကျွန်မ မှားသွားပါတယ်ရှင်"... 

"အမယ်... လိမ္မာသားပဲ မြင့်မြင့်လေးက"

မကြီးရေ လာအုံး... တိုင်ပင်စရာရှိလို့.. ဟုဆိုကာ... တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့် တိုင်ပင်နေကြသည်။

မောင်မြင့်မှာမူ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ချောင်ပိတ်မိနေသော ယုန်သူငယ်ပမာ... 

သို့နှင့် မလတ်က နေ၍

"ကဲ ငါတို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ နင့်ကို မတိုင်ဘူး... ဒါပေမယ့် ငါတို့ ခိုင်းတာ လုပ်ရမယ်" "မလုပ်လို့ကတော့ သိတယ်နော် နင့် video တွေ လိုင်းပေါ်ပြန့်ပြီသာမှတ်..." "ပုံတွေလည်း ထပ်ရိုက်ရအုံးမယ်" လာ ဒီကို သေချာကြည့် ဟုဆိုကာ ဖုန်းထုတ်၍ ပုံများ တဖြပ်ဖြပ်ရိုက်သည်။ 

"$ကောင်မ ဒီတိုင်း တောင့်တောင့်ကြီးမနေနဲ့ ခုနကလို နွဲ့နွဲ့နောင်းနောင်း နေစမ်းပါ" "ဒီနေ့က စပြီး နင့် နာမည် မြင့်မြင့်ဖြစ်သွားပြီ" "ငါတို့ရဲ့ ညီမလေးပဲ..." "မထွေးလို့လဲ ခေါ်မယ်" 

မောင်မြင့်မှာ ဘာမှ မပြောနိုင်ရှာ ခုံပေါ်တွင် ထိုင်၍ မိန်းကလေးကဲ့သို့ pose ပေးနေရသည်။ 

"တို့ မြင့်မြင့်က လှတယ်နော် မကြီး"... "ဆံပင်ရှည်လေးနဲ့ ဆိုသိပ်လှမှာ"

"မြင့်မြင့် မတ်တပ်ရပ်ကြည့်ပါလား" "တင်လေးကို ကော့ထား... ခြေလေးထာက်ထား..." "ဟုတ်ပြီ..." 

ဟု ဆိုကာ ဖုန်းဖြင့် ဓါတ်ပုံများစွာ ရိုက်နေသည်။... 

မောင်မြင့်က ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်လွှမ်းထုံ၍ ဘာမှပြန်မပြောရဲ...

ဆက်ရန်...

မြင့်မြင့်

အပိုင်း ၄

ဟဲ့ မြင့်မြင့် နင့်ထဘီကြားထဲက ထွက်နေတယ်" ဟု မကြီးက လှမ်းအော်သည်။ 

မောင်မြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်တော့မှ အဆမတန် တောင်လျက် ရှိသော လီးမှာ အတွင်းခံပင် မထိန်းနိုင်ရှာတော့ ဖူးထွက်နေလေပြီ.. 

"နင်... နင်... မိန်းကလေး ဖြစ်ပြီး... ဒီလောက် အရှက်ကင်းမဲ့ရသလား..." "ပြန်သိမ်းထားစမ်း နင့်ဟာ..." ဟု မလတ်က ဟောက်သည်။ 

မလတ်က မောင်မြင့်နားသို့ ကပ်၍... 

"တော်တော်ကြိုက်နေတာလား... အခြောက်မ..." ဟုဆိုကာ တိုးထွက်နေသော လီးထိပ်ကို ပွတ်ဆွဲသည်။... 

နှစ်ချက် သုံးချက်မျှ ပွတ်ဆွဲပြီးသည်နောက် မောင်မြင့်ကိုယ် သည် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး လရည်များ ပန်းထွက်တော့သည်။...

မောင်မြင့်မှာ ပျော့ခွေ၍ ထိုင်ကျသွားသည်။ တချိန်ထဲမှာပင် ယောကျာ်းစိတ်တို့ ဝင်လာသည်။ မနွဲ့နောင်းနိုင်တော့... အင်္ကျီကိုလည်း ချွတ်ပစ်ချင်သည်။ ယောကျာ်းဖြစ်ရက်နှင့် မိန်းမလို ဝတ်ထားရသော ကိုယ့်ကိုယ် ရွံမုန်းသည်။

သို့သော် ဘာမျှ မလုပ်ရဲ... မောင်မြင့်မှာ မကြီးတို့ လက်ထဲကရေ ဖြစ်သည် မဟုတ်တုံလော... 

မကြီးက ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ကြည့်နေသည်။

မလတ်ကပင်..

"$ ကောင်မတော်တော်ဖြစ်နေတယ်ပေါ့" "နင့်ကြောင့် ငါ့လက်လည်း ရွှဲသွားပြီ... သွား အဝတ်သွားလဲ".... 

မောင်မြင့်မှာ အဝတ်လဲလိုက်ပြီး... 

"အိမ်ပြန်တော့ ဒါပါ ယူသွား... လျှော်ခဲ့..." ဟု မလတ်က အမိန့်ပေးသံဖြင့် ပြောရာ... 

မောင်မြင့်မှာ အဝတ်ထုပ်ကလေးကို ယူ၍ အိမ်မှာ ဆင်းပြေးတော့သည်။ 

မောင်မြင့် တစ်ယောက် ရေချိုးပြီး ညနေစာ စားပြီးချိန်လောက်တွင် ဖုန်းဝင်လာသည်။ 

တီ..တီ..တီ 

"Hello" 

"Hello မြင့်မြင့်လား" 

"ဟုတ်..." 

"ဘာ ဟုတ်လဲ" "ဟုတ်ကဲ့ရှင့် လို့ထူးလေ" "ကောင်းကောင်း ပြန်မပြောရင် သိတယ်နော်"... 

"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..." ဟု ကတုန်ကယင်ဖြင့်ထူးသည်။ 

"မနက် ၈ နာရီလောက် အိမ်လာခဲ့အုံး ပြောစရာရှိလို့"... ဟုဆိုကာ ဖုန်းချသွားသည်။ 

မောင်မြင့် တစ်ယောက် သည်ညလည်း အိပ်မပျော် ရှက်သည့်စိတ် ကြောက်သည့်စိတ်တို့ဖြင့် မိမိကိုယ်ကို နောင်တရရင်း တော်တော်နှင့် အိပ်မရ။ 

မနက်ရောက်သော်... 

"လာ မြင့်မြင့်... ထိုင်ထိုင်" "ပြောစရာ ရှိလို့"... "မြင့်မြင့် မိန်းမသား တစ်ယောက်ထဲ ဟိုဖက်မှာ နေနေတာ မမတို့ စိတ်မချဘူးကွယ်... မမတို့နဲ့ လာနေပါလား"... 

"ဗျာ..." 

"ဘာဗျာလဲ ဘာဗျာလဲ" "မြင့်မြင့် နင်နော်...နင်... နင့်ဘဝ နင်သိဖို့ကောင်းပြီ" "နင် ငါတို့နဲ့ နေရမယ်..." "နင်က အခု ငါတို့ရဲ့ ညီမလေး ဖြစ်သွားပြီ"... ကြားလား! 

"ဟုတ်... ဟုတ် ကြားပါတယ်..."

"အာ့ဆို သွား အဝတ်စားသွားလဲ" "နောင်ကို ဒီလို ယောကျာ်းပုံကြီးနဲ့ မမြင်ချင်ဘူး.." 

"ဗျာ..." "အာ့...ဆွင်..." မောင်မြင့် စကားပင် မဆုံးသေး... 

"ထပ် ဗျာ ပြန်ပြီ" "$မှတ်ကို မရှိဘူး" "နင့်ကို အဝတ်စား သွားလဲလို့ ပြောနေတယ် ပြောစရာရှိတာ နောက်မှပြော ခုတင်ပေါ်မှာ နင့်အဖို့ အင်္ကျီတွေ တင်ထားတယ် သွားလဲ... "အေး တလက်စထဲ ပြောလိုက်မယ်... နောက်ထပ် ယောကျာ်းလို တခွန်းထွက်ရဲ ထွက်ကြည့် နင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ သိတယ်နော်" 

မောင်မြင့်မှာ ခွန်းတုံ့ မပြန်ရဲ... အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။

ခုတင်ပေါ်တွင် ဆင်မြန်း ဝမ်းဆက်ကလေး အလိုက်သင့်လေး တင်ထားသည်။ ခေါင်းစည်းကြိုးကလေးပင် ပါ လိုက်သေးသည်။ 

မောင်မြင့်မှာ ယောကျာ်း အဝတ်အစား များကို ချွတ်ချလိုက်ကာ ပထမဦးစွာ ထဘီကလေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ အသားကလေးမှာ နူးညံ့အိစက်လျက်... ထဘီကွင်းလေးကို စွပ်လိုက်ပြီး ချိတ်ကလေးကို ဖြေးဖြေးချင်းတပ်လိုက်သည်။ ထဘီကလေးမှာ မောင်မြင့်ကိုယ်နှင့် ကွက်တိနီးပါး။ ထို့နောက် ရင်ဖုံးကလေးကို စွပ်လိုက်ပြီး ကြယ်သီးများကို တလုံးခြင်းတပ်နေသည်။ မောင်မြင့်မှာ ကြည်နူးရမည်လော ကြောက်ရမည်လော ရှက်ရမည်လော ပျော်ရမည်လော ဝေခွဲမရ... စိတ်တို့ ယောက်ယက်ခတ်နေသည်။ 

"ဟဲ့ မြင့်မြင့် ကြာလိုက်တာ... ဘာတွေ အဲ့လောက်ကြာနေတာလဲ"... 

"ဟုတ် လာပါပြီ" 

မြင့်မြင့်မှာ အပြေးကလေးပင် မကြီး နှင့် မလတ်ရှိရာသို့ သွားကာ ၎င်းတို့ရှေ့တွင် ပုဆစ်ဒူးတုပ် ထိုင်လိုက်သည်။ 

"ကဲ မြင့်မြင့် နင်ဟာ ဒို့တွေရဲ့ ညီမလေး ဖြစ်သွားပြီနော်..." "နောင်ကို ယောကျာ်းလေးလို ပုံစံတွေ မမြင်ချင်ဘူး..." "ကြားလား" 

"ဟုတ်... ကြား...ကြားပါတယ်" 

'ကြားပါတယ်ရှင့်လို့ ပြောလေ'... 

'ကြား...ကြားပါတယ်ရှင့်..'

ဆက်ရန်...

မြင့်မြင့် အပိုင်း ၅

"မြင့်မြင့်ကို အလှပြင်ပေးရမယ်..." "ကဲမြင့်မြင့် လာ ဒီပေါ်လာထိုင်" 

မောင်မြင့်သည် မလတ်ဘေးခုံသို့ သွားကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ 

"ဟဲ့ မြင့်မြင့် ဘယ်လို ထိုင်နေတာလဲ" "ပေါင်ကြီးကားပြီးတော့... မိန်းကလေးက မိန်းကလေးလို မနေဘူး" "သေချာထိုင်" 

မောင်မြင့်သည် မိန်းကလေးကဲ့သို့ ဒူးကလေးကို စိပြီး ပေါင်ကို ညှပ်၍ ထိုင်လိုက်သည်။... 

"ကဲ မြင့်မြင့်ကို အလှပြင်ပေးမယ်..." ဟု ဆိုကာ.. မိတ်ကပ်လိမ်းပေးနေသည်။ မိတ်ကပ်လိမ်း နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပြီး... 

"နေအုံး.. နေအုံး နောက်ဆုံး အနေနဲ့က ဒီမှာ..." 

မောင်မြင့်၏ ခေါင်းပေါ်တွင် ဆံပင်တုကို ဆွဲတပ်လိုက်သည်။ 

"ကဲ လှသွားပြီ..." "နေအုံး တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲ" "နင်က ဖင်ကော နို့သီးကော ပြားချပ်နေတာပဲ" "မိန်းကလေး နဲ့ကို မတူဘူး" 

"တို့ ဟိုနေ့က ဝယ်ထားတဲ့ ဟာလေးရှိတယ် ခဏစောင့်" ဟုဆိုကာ မကြီး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားသည်။

ပြန်အထွက်၌ မကြီး လက်ထဲတွင် ပန်းနုရောင် အတွင်းခံ လေး တစ်စုံ ပါလာသည်။ 

"ကဲ မြင့်မြင့် အတွင်းခံ မဝတ်ရသေးဘူး မလား..." "ရော့ဒါလေးဝတ်လိုက်" "အပိုင်ယူလိုက်တော့ မကြီး လက်ဆောင်ပေးတာ ဟုတ်ပြီလား"... 

"ဟဲ့ မြင့်မြင့် ဘာလုပ်နေတာလဲ ကျေးဇူးတင်လိုက်လေ မကြီးကို" ဟု မလတ်က ဝင်ငေါက်သည်။ 

"ဟုတ်... ကျေး..ဇူး...တင်ပါတယ်ရှင့်..." 

"ဟိ...ဟိ... ကလေးမက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ" ဟုဆိုကာ ခနဲ့ပြုံးပြုံးသည်။ 

"ဒီမှာပဲ လဲတော့ အခန်းထဲ မသွားနဲ့..." 

"ရှင်... ရှက်...ရှက်စရာကြီး.." 

"အော် မိန်းကလေး... အချင်းချင်း... ရှက်စရာမလိုပါဘူး... ချွတ်မှသာ ချွတ်..." 

'ဟုတ်..." ဟု တစ်ခွန်းသာ ပြောနိုင်ပြီး.. မောင်မြင့် ဝတ်ထားသော ထဘီ နှင့် အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။..

"ဟိ..." "ဂွေးကလည်း သေးသေးလေး" "ယောကျာ်းဘဝနဲ့ မတန်ပါဘူး... မိန်းမဘဝ နဲ့ပဲ တန်တယ်" ဟု... မလတ်က ပြောသည်။ 

မောင်မြင့်က ဘော်လီကို အရင်ယူ၍ ချိတ်များတပ်လိုက်သည်။... ထိုသို့ တပ်နေစဥ်... မကြီးက မလတ် အနားသို့ ကပ်၍ 

"မလတ် မလတ် ကြည့်ပါအုံး... သူ့ဟာလေး...က ရုန်းနေတယ်..." 

"ဟုတ်တယ်.. မကြီး... အဲ့ဒါ ကောင်မက... ကြိုက်နေတာ... ခုလို ဝတ်ရတာကို..." 

"ဟုတ်လား..." 

ထို့နောက် မလတ်က မောင်မြင့် ဖက်သို့ လှည့်၍... 

"ကောင်မ...တော်တော်ဖြစ်နေတာ..." "နင့်ဟာ နင်ထိန်းနော်.." "ငါ့ခွင့်ပြုချက်မပါပဲ $ရည်တွေ ထပ်ထွက်လို့ကတော့ ဘာဖြစ်မလဲ သိတယ်နော်..." 

မောင်မြင့်မှာ... ကောင်းကောင်းပင် မတောင်ရဲ... သို့ရာတွင်ဖြစ်နေသော စိတ်တို့ ထိန်းမရ... အတတ်နိုင်ဆုံး ချုပ်တည်းရွေ့ လက်ကျန် စာစမိုင်နာလေးကို စွပ်လိုက်သည်။ မတောင့် တတောင် လီးကလေးမှာ စာစမိုင်နာ အောက်တွင် ဖူးထွက်နေသည်။ 

ထို့နောက် ထဘီ နှင့် အင်္ကျီတို့ကို တစ်ခုချင်း ဝတ်လိုက်သည်။ 

"ရော့ ဘော်လီအောက်မှာ ဒါ ထည့်ထား" ဟုဆိုကာ အခုအခံ တချို့ လှမ်းပေးသည်။ 

မောင်မြင့်လည်း ပြောသည့် အတိုင်းပင် လုပ်ဆောင်၍ ထည့်လိုက်သည်။.. 

"ကဲ... ဒါမှ ဒို့ ညီမလေး... မြင့်မြင့်..." "ဖင်ကြီးဖို့တော့ လိုသေးတယ်... နက်ဖန်မှ ဖင်တု သွားဝယ်ရမယ်..." "ကဲ မြင့်မြင့် ခုတော့ ညနက်နေပြီ နားကြစို့..." "မြင့်မြင့်က မလတ် ခုတင်အေဘေး အောက်မှာအိပ်...ဟုတ်ပြီလား".. "လာသွားစို့" 

မောင်မြင့် တစ်ယောက် မလတ် ခေါ်ရာနောက် ပါသွားပြီး.... ခုတင်ဘေး အောက်တွင် အိပ်ရာခင်းပြီး လှဲလိုက်သည်။... တော်ရုံနှင့် အိပ်မရ... သည်လို မိန်းမတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဝတ်စား ၍ မအိပ်ဖူး...  

နူးညံ့သော စာစမိုင်နာအောက်မှ မောင်မြင့်၏ လီးမှာလည်း အလွန်ပင် လူးလွန့်ထိုးထွက်နေနေပြီ..." "မောင်မြင့် ထိန်းမရတော့... မှောက်ရက်ကလေး လှဲ၍ အိပ်ရန် ကြိုးစားသည်။... 

ထိုးထွက်နေသော လီးနှင့် အိစက်နေသော ထဘီသားကလေးနှင့် ပွတ်တိုက်မိသည်။ မောင်မြင့်၏ ဤ ခံစားမှုကို အလွန်အမင်းပင် သဘောကျနေသည်။ ခဏ အကြာ...မှောက်ရက်ကလေး နေရသော မောင်မြင့်၏ ခြေထောက် နှစ်ချောင်း အပေါ်သို့ တက်သွားသည်။ ထို့နောက် တစက်စက် တုန်၍ ပြန်ကျလာသည်။ ပေါင်ကြားမှ ပူနွေးသော ခံစားချက် တစ်ခုကို မောင်မြင့်ရလိုက်သည်။... ထို့နောက် မောပန်းစွာဖြင့် အိပ်မော ကျသွားလေတော့သည်။ 

ဆက်ရန်...