ထွေးငယ်

 ထွေးငယ် (one shot)

ကျွန်တော် နေမသာထိုင်မသာ ဖြစ်နေမိတယ်၊ စိုးရိမ်စိတ်ဖြစ်နေ

တယ်ဆိုတာ..ပိုမှန်မယ်၊ အိမ်ကြီးရှင် ဖွားဖွား ရဲ့ စီစဥ်မူကြောင့်

''ထွေးငယ် ''ဆိုတဲ့ ကလေးမနဲ့ လက်ထပ်ထားတာ တစ်လပင်

ပြည့်တော့မယ် ၊ ကျွန်တော် အခုထိ ထွေးငယ်နဲ့ မနှီးနှောရသေး၊

ချစ်လို့ ယူထားတာမှမဟုတ်ဘဲလေ၊ 

ဖွားဖွားရဲ့ စီစဥ်မူကို ကျွန်တော်ရော၊ ကြီးမေရော မလွန်ဆန်

နိုင်ကြလို့သာ။

''သား အခုမှ အလုပ်က ပြန်လာတာ၊ရေမိုးချိုးပီးနားတော့ပါ

လား''

အမေ့ အမ ဖြစ်တဲ့ ကြီးမေ က ပြောလာတယ်၊ မိဘတွေမရှိတော့

တဲ့ ကျွန်တော့အတွက် ကြီးမေနဲ့ ဖွားဖွားက ကျွန်တော်ချစ်ရတဲ့

မိသားစုဝင်တွေပါဘဲ၊ 

''သွားတာကြာပီလားး ကြီးမေ''

''အင်းးကြာပီ သားရဲ့..''

ကျွန်တော့ အမေ ဘက်က အဒေါ်တွေက အပြောကြမ်း၊အနေကြမ်း

ကြတယ်၊ ကျွန်တော့အပေါ်တော့ကောင်းပေမဲ့..ထွေးငယ် အပေါ်

ကောင်းကြမာမဟုတ်ဆိုတာ..ကျွန်တော်အတပ်သိတယ်၊ အဆင့်

အတန်းခွဲခြားလွန်းကြတာမို့...ထွေးငယ် ကို..အမြင်မကြည်ကြ၊

အခုလည်းးဘာကိစ္စမလို့..ထွေးငယ် ကို ခေါ်သွားကြသည်မသိ၊

''ပြောတာကတော့ shopping ထွက်ကြမလို့တဲ့..ထွေးငယ် ကတော့ ပျော်နေရှာတာပဲ သားရယ်..''

မိန်းမလည် ဆို မုန်းတဲ့ ကျွန်တော်က တကယ့် အဖြူထည် 

ထွေးငယ် ကိုလည်းးအားမရပေ၊ အခုလည်းး ဒေါ်လေးတို့

အနှိမ်ကို ဘယ်လောက်ခံနေရမယ် မသိ၊ တလအတွင်းး

ဖြစ်လာတဲ့ သံယောဇဥ် ကြောင့်..စိတ်ပူမိသည်လေ။

''သား ထွေးငယ်ကို စိတ်ပူနေတာလား''

မျက်နှာက ပူကနဲ၊ အဲ့လောက်တောင် သိသာနေလို့လား၊

''မဟုတ်တာ ကြီးမေရာ၊ သူ့ဟာသူ ဘာဖြစ်ဖြစ်''

ဟန်မပျက်ဘဲ..ကျွန်တော်ပြောလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော် စိတ်ပူနေတာ

ဘယ်သူမှ မသိစေချင်ဘူး၊ 

တီတီ!

ကားသံကြောင့်..ပြန်လာပီဆိုတာ..ကျွန်တော်သိလိုက်ပီ၊ ဘိုးစဥ်

ဘောင်ဆက် စည်းကမ်းအရ အိမ်ထာင်ပြုရင် အမျိုးသားရော

အမျိုးသမီးရော

တယောက်ကိုတစ်ယောက် ဆုံးမပိုင်ခွင့်ရှိသည်၊ ချစ်လို့ယူထားတာ..မဟုတ်သည့်အတွက်

ဒီစည်းကမ်းတွေ မကျင့်သုံးဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားပေမဲ့.

ကျွန်တော် ထွေးငယ် ကို သံယောဇဥ်ဖြစ်လာသည်နဲ့အမျှ ထိတွေ့ချင်မိသည်။

ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ ဝင်လာကြတဲ့ ဒေါ်လေးတို့သားမိတွေ၊ ကျွန်တော်

ပြုံးကာနူတ်ဆက်လိုက်တယ်၊

''ဒေါ်လေးးတို့ လာဗျ၊ ညီမလေးတို့ရောလာကြ''

ကျကျနန ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ကာ..အပန်းဖြေနေကြတော့ ကြီးမေက

အအေးဖျော်ဖို့ ထသွားလေပီ၊ ခဏအကြာ..ကျွန်တော်မျက်လုံး

ထဲ ရောက်လာတာက အထုတ်ကြီးအထုတ်ငယ်နဲ့ ဖြူလွှလွှ အရိပ်

လေး၊ 

''ထွေးငယ်ရယ်..တကယ်ဘဲ အထုတ်တွေသယ်တာ အဲ့လောက်ကြာ

ရလားဟဲ့ ''

ဒေါ်လေးရဲ့ မောက်မောက်မာမာပြောစကားကြောင့် ကျွန်တော့ရင်

ထဲ ဒိန်းကနဲ၊ ကျွန်တော်ထင်တဲ့ အတိုင်းးဖြစ်နေတာပါဘဲလား၊

မောမောနဲ့ ကြမ်းပြင် ပေါ် ကျုံ့ကျုံ့လေးးထိုင်ချလိုက်တဲ့ ထိုအရိပ်

လေး၊ ဒါတွေက..ဘယ်ကတက်လာတာလဲ..သူမကို..ကြမ်းခင်မာ

ထိုင်ဖို့ ဘယ်သူသင်လိုက်တာလဲ၊

ခင်ပွန်းဖြစ်သူက မချစ်ရင် ကျွန်တော်တို့ အသိုင်းအဝိုင်းမာက

မျက်နှာငယ်ကြရသည်၊ ထိုသို့အနှိမ်ခံကြရသည်၊ ထွေးငယ်က

ဂုဏ်ကြီးရှင်အသိုင်းအဝိုင်းကမဟုတ်တော့ပိုလို့ဆိုးသည်၊ 

အဆင့်အတန်းကွာတယ်လို့ဆိုကာ..ပိုလို့နှိမ်ချင်ကြသည်၊ 

သြဇာအရှိဆုံးးဖွားဖွားရဲ့ ကြည်ဖြူမူကိုရထားတဲ့ ထွေးငယ်က

ဖွားဖွားမရှိတဲ့အချိန်ဆို မြူမူံလေးသာ၊ ကျွန်တော် ထွေးငယ်ကို

ထိုသိုမဖြစ်စေချင်၊ ကာကွယ်ချင်မိသည်၊ ဒါဟာ..ကျွန်တော် 

ထွေးငယ် ကို..ဂရုဏာသက်မိသွာလို့များလားး။

''ထွေးငယ်!''

ကျွန်တော် လေသံတင်းတင်းနဲ့ ခေါ်လိုက်တော့..မော့ကြည့်လာတဲ့

သူမ ၊ 

''ကြမ်းပေါ်ကနေ ထ ပီးးကိုယ့်နားကိုလာ''

ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဖြစ်သွားကြတဲ့..ဒေါ်လေးတို့သားမိ၊ နောက်

ပီးးအူကြောင်ကြောင်လေးဖြစ်နေတဲ့..သူမ၊

''ကိုယ်ခေါ်နေရင် လာလေ''

လေသံကို ထပ်တင်လိုက်တော့ ကမန်းကနဲ ထကာ..ကျွန်တော့

အရှေ့ရောက်လာသည်၊ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းမသိတဲ့ မျက်ဝန်း

တွေနဲ့ပေါ့။

''ဘယ်သူက မင်းကို ကြမ်းခင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလို့လဲ''

''ဟို...''

''သားရယ်..ဒေါ်လေး ပြောထားတာပါ၊ သူ့အဆင့်သူမမေ့အောင်လို့

အောက်မှာထိုင်းခိုင်းထားတာ''

ကျွန်တော် ဒေါ်လေးဘက်လှည့်ကာ..အတက်နိုင်ဆုံးပြုံးကာပြော

လိုက်သည်။

''ကျွန်တော့မယားတောင် ဖြစ်နေပီလေ ကြီးမေရ၊ ဘယ်ကအဆင့်

အတန်းတွေလိုမာလဲဗျ၊ ''

ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့...ဒေါ်လေးတို့သားအမိတွေ..

မျက်လုံးပြူးသွား

ကြသည်၊ အဲ့ထပ် ပြူးအောင် ကျွန်တော်လုပ်ပြချင်လာသည်၊

''ထွေးငယ်..မင်းလေးကလေ.တစိမ်းစကားဆို..တသွေးမတိမ်း

နားထောင်တယ်..ကိုယ့်စကားဆိုနားမထောင်ဘူးးပေါ့ ဟုတ်လား''

ဘားးမှ မသိရှာတဲ့ ထွေးငယ်က ကျွန်တော့အရှေ့မာ..မတ်တပ်

ရပ်ကာ ခြေမကိုင်မိ၊လက်မကိုင်မိ၊ တကယ်ကို.အူးယားစရာ

မို့..ကျွန်တော် ထပ် စ ချင်လာသည်၊

''လှည့်အခု''

ဘာလှည့်လို့လှည့်ရမယ်မသိတဲ့..ထွေးငယ်က ကျွန်တော်တို့ မိသားစု စည်းကမ်းနဲ့မရင်းနှီးသေးပါလေ၊ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ

သိနေတဲ့ ဒေါ်လေးတို့သားအမိတွေကတော့ မျက်နှာပျက်ကာ 

နေကြသည်၊ ဒါဟာ..ကျွန်တော်တို့ ဘိုးဘွားစဥ်ဆက် ကျင့်သုံး

လာကြတဲ့..ကိုယ့်အမျိိုးသမီးကို မြတ်နိုးစွာ..ဆုံးမမူပင်၊

မချစ်မနှစ်သက်ရင် အမျိုးသမီးတယောက်ကို..ကျွန်တော်မထိ

ဘူးးဆိုတာလည်းးဒေါ်လေးးတို့ အသိမို့..ချစ်မိနေပီဆိုတာကို

ဒီလိုနည်းမျိုးနဲ့..သက်သေပြတာအကောင်းဆုံးဖြစ်မည်

''အ့..ကိုကိုကြီး''

အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာရတာက..ကျွန်တော် သူမကို လက်မောင်းကနေ ဆွဲလှည့်လိုက်လို့ပင်၊ မထိတွေ့ဘူးတဲ့နေရာ

တွေကို ဒေါ်လေးတို့ရှေ့ ထိတွေ့ပြရာမာက..ကျွန်တော့ကို ချွေး

ပါပြန်စေသည်၊

''စိတ်ကိုလျော့ထားထွေးငယ်''

နား နားကပ်ပြောလိုက်တော့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်၊ သူမလည်းး

ကျွန်တော့လို ချွေးတွေပြန်နေသည်ဘဲ၊ သဏ္ဍာန်လုပ် သရုပ်

တူစွာ..ကျွန်တော် စ ခဲ့တဲ့ ဇာတ်၊ ကျွန်တော်ဘဲ အဆုံးသတ်ရမာ

မို့ ထွေးငယ်ရဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီကို တင်ပါးပေါ်အောင်

ကျွန်တော်ဆွဲချလိုက်သည်၊ မြင်လိုက်ရတဲ့ panty နီနီရဲရဲ

လေးကြောင့်...ကျွန်တော် ပိုလို့ချွေးပြန်ရပါသည်၊

''နောက်တခါ..တစိမ်းပြောတိုင်းးနားထောင်အုံးး ဖြန်း''

ထွေးငယ် ခန္ဓာကိုယ် တုံတက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရသည်၊

ပထမဆုံးအကြိမ်မို့..ကျွန်တော်တို့မိသားစု စည်းကမ်းနဲ့

အသားမကျသေးတာဖြစ်မည်၊ ကျွန်တော်လည်းးဒီကိုစိတ်

ရောက်နေတုန်းးးကားသံကြားတော့မှသာ..ဘေးကိုကြည့်မိသည်၊

ဒေါ်လေးတို့သားအမိတွေမရှိတော့ဘူးပဲ၊ ဘယ်လိုကြည့်နေနိုင်

မာလဲ..သူတို့မထင်ထားလောက်အောင်..ကျွန်တော်က လုပ်ပြ

လိုက်တာကို၊

''ရပီ ''

ကျွန်တော်လည်းးဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန်ဆွဲတင်ပေးလိုက်ကာ

အကြည့်လွှဲလိုက်သည်၊ သူမလည်းးတုံ့တုံ့မလူပ်ဘဲ ထိုအတိုင်း

ရပ်နေတာကို မျက်လုံးထောင့်ကနေ မြင်နေရသည်၊

''သွားအိပ်တော့လေ..''

ကျွန်တော် ပြောလိုက်တော့ လှစ်ခနဲ့ အခန်းထဲဝင်သွားသည်၊

သူမ အိပ်ပျော်၊မပျော်တော့ မသိပေမဲ့ ကျွန်တော်တော့ အိပ်မပျော်ပါ၊ အတွေးထဲ

နီနီရဲရဲလေးက..ကြီးစိုးလို့နေသည်။

#end#

By Takhit