သူစေလိုရာမိုးပြေးသည် Episode 1
Keyboard ဆရာဖွင့်ပေးထားတဲ့ စိုင်းသံတီးလုံး အဆုံးမှာ ခင်မိုးပြေးရဲ့ ကိုယ်ဟန်က အကျော့မော့ ဆုံးကကြိုးလေးဖြင့် ခတ္တမျှရပ်တန့်သွားသည်။ ထို အခိုက်အတန့်မှာပဲ စင်အောက်ရှိ ပရိသတ်များထံမှ လက်ခုပ်သံ တစ် ဖြောင်းဖြောင်းထွက်ပေါ်လာသည်။ ခင်မိုးပြေးက လက်အုပ်ကလေးချီပြီး ပရိသတ်ကို အရိုအသေပေးက စင်အနောက်ဘက်သို့ဝင်လိုက် သည်။ လူရွှင်တော်များက သူတို့အလုပ်သူတို့ဆက်
လပ်ကြသည်။ ခင်မိုးပြေးက သက်ပြင်းတစ်ခက်
"ဘယ်လိုလဲ မင်းသမီး။ ပင်ပန်းသွားပြီလား"
"ဟုတ်ပ ဆရာရေ။ အမြဲကနေကျသူမဟုတ်တော့ ပို ပင်ပန်းသလိုပဲ။
"နင့်အလှည့်ပြီးပြီ။ ခေါင်းဆောင်မင်းသမီးကဖို့ပဲ ကျန် တော့တယ်ဆိုတော့ ပွဲဈေးဘက်သွားချင်သွားလေ"
"ကောင်းသားပဲ"
ခင်မိုးပြေးက ယဉ်ကျေးမှုတကွကသိုလ်ကျောင်းဆင်း တစ်ယောက်မို့ မြန်မာအကကို ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ ကနိုင်သူတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း အငြိမ့်မင်းသမီးတစ်
ယောက်၊ ယိမ်းသမတစ်ယောက်တော့မဟုတ်ပေ။ မိဘများ၏ အကူအညီဖြင့် Convenient Store တစ် ခုဖွင့်လှစ်ထားပြီး အားလပ်ချိန်များတွင် ဘဝကို ပျော် သလို ဖြတ်သန်းနေသူဖြစ်သည်။
ယခုလည်း ပဲခူးက ဘိုးဘွားရိပ်သာ ရန်ပုံငွေအငြိမ့်ပွဲ အတွက် ရှေ့ထွက်မင်းသမီး လိုအပ်သဖြင့် အကူအညီ ပေးသည့်သဘောဖြင့် ကပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အခု တော့ သူမအလှည့်ပြီးသွားပြီမို့ ရိပ်သာ၏ နာယက ဆရာကြီးပြောသလို ပွဲဈေးသွားလည်ဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။
မင်းသမီးများအဝတ်လဲရန် ပြုလုပ်ပေးထားသော နေရာတွင် မင်းသမီး ဝတ်စုံနဲ့ ရိုရိုးအဝတ်အစားများ ကို လဲလှယ်ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ အပေါ်က လျှာထိုး ဦးထုပ်တစ်လုံးဆောင်းပြီး ပွဲဈေးဘက်ထွက်လာခဲ့ သည်။ ဘာမှထူးခြားနေတာတော့မဟုတ်။ ကွင်းပြင် မှာ အငြိမ့်ပွဲရှိသည်ဆိုသဖြင့် ၁၂ ပွဲဈေးသည်များမှ လမ်းဘေးနှစ်ဖက်တွင် ဈေးဘန်းခင်းကာ ရောင်းချနေ ကြခြင်းသာဖြစ်သည်။
ထမနဲပါသည်။ မုန့်လင်မယားပါသည်။ ကောက်ညှင်း
ကြည်တောက်ပါသည်။ ဝါးဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ကစားစရာများပါသည်။ နိုင်ငံခြားဖြစ် ကစားစရာ များပါသည်။ ခင်မိုးပြေးက ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုဆို ငါသည်ဆိုင်လိုက်ကြည့်ရင်း နိုင်ငံခြားဖြစ်ကလေး ကစားစရာဆိုင်တစ်ခုရှေ့မှာတော့ သူမရဲ့ ခြေလှမ်း တွေရပ်တန့်သွားသည်။
သူမရဲ့ စိတ်အာရုံကို ဖမ်းစားလိုက်သည်က အရုပ်က ဒ်လေးတစ်ခု။ ရဲဝန်ထမ်းများ၏ Accessories များ အတိုင်းပြုလာပ်ထားသော ကစားစရာများပါဝင်သည့် အရုပ်ကဒ်လေးတစ်ခုဖြစ်သည်။
"အမကြီး ဒါဘယ်လောက်လဲ"
"၁၅ဝဝဝ"
ငင့်
ကြားလိုက်ရသော ဈေးကြောင့် ခင်မိုးပြေးနင်သွား သည်။ ကစားစရာ အရုပ်တွေက သူမငယ်ငယ်ကလို ဈေးမပေါတော့။ အရည်အသွေးက လည်း ငယ်ငယ် က အရုပ်များထက် အများကြီး ပို့ကောင်းလာတာတွေ့ လိုက်ရသည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အဲ့တာကို ခင်မိုးပြေးဝယ်လိုက်ပါသည်။ လက်ထဲရောက်လာသည့် အရုပ်ကဒ်ကလေးကို ဖောက်ရင်း ဇောတ်စင်ရှိရာသို့ ပြန်လျှောက်ခဲ့သည်။ အရုပ်ကဒ်ထဲက ကစားစရာ လက်ထိပ်နှင့် သော့ကို ထုတ်ယူပြီး ကျန်ကစားစရာများကိုတော့ ပွဲခင်းထဲမှာ ပိုက်ဆံတောင်းနေသည့် ကလေးတစ်ယောက်ဘေး ချ ပေးခဲ့လိုက်သည်။
လက်ထိပ်အရုပ်လေးကို သေချာကြည့်လိုက်တော့ သူမတို့ငယ်ငယ်တုန်းက ကစားခဲ့ရသလို ခနော်နီခနော် နဲ့ မဟုတ်ဘဲ ကော်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်မှအပ သော့ မပါလျှင် ဆွဲဖြုတ်ရန်သိပ်မလွယ်ကူလှ။ ခင်မိုးပြေးက လူတွေကျိတ်ကျိတ်တိုးနေတဲ့ ပွဲခင်းထဲလမ်းလျှောက် ရင်း လက်ထိပ် တစ်ဖက်ကို သူမရဲ့ ဘယ်ဘက် လက်ကောက်ဝတ်တွင် ခတ်ကြည့်လိုက်သည်။
သူမအာရုံနှင့် သူမရှိနေစဉ် ခင်မိုးပြေးကို လူတစ် ယောက်က ဝင်တိုက် သွားသဖြင့် သူမခန္ဓာကိုယ် လေး ယိုင်ထွက်သွားသည်။ လက်ကိုလဲ ရမ်းလို ပ်မိသဖြင့် သူမဆော့နေတဲ့ လက်ထိပ်လေးတည် ဖက်က သူမဘေးက ဖြတ်လျှောက်တဲ့ လူတစ်ဦးရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖက်ကနဲ့ ခတ်မိလျက်သားဖြစ် သွားသည်။
ထိုသူကောခင်မိုးပြေးပါ ကြောင်အအနှင့် တစ်ဦးကို တစ်ဦး ကြည့်နေမိကြသည်။ အသက် သုံးဆယ်နီးပါး အရွယ် နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေနဲ့ ညှင်းသိုးသိုး ပုံပေါက်နေ ပေမယ့် သန့်သန့်ပြန်ပြန့်ဝတ်စားထားသည့် ထိုလူရဲ့ ပုံ သဏ္ဍန်က ခင်မိုးပြေးရဲ့ အာရုံမှာစွဲငြိသွားသည်။ တစ် ဦးနှင့်တစ်ဦးကြောင်အစွာ ငေးနေစဉ်မှာပင် ထိုလူကို တခြားတစ်ဦးက ဝင်တိုင်သွားပြန်သည်။
ထိုလူက ဟန်ချက်ပျက်ကာ ယိုင်ထွက်သွားသည် ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ခင်မိုးပြေးက သူမပါ လဲကျမ သွားအောင်တောင့်ထားလိုက်ရသည်။ သူမတို့ နှစ် ဦးရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေကိုာခတ်မိနေတဲ့ အရုပ် လက်ထိပ်ရဲ့ သံကြိုးပုံစံ ပြုလုပ်ထားသော ကော်သား များ ကြိုးကုန်ကာ သူနှင့်သူမ တစ်ကွဲ တစ်ပြားစီ ဖြစ် သွားသည်။
ထိုအခါမှ မိုးပြေးလဲ သတိဝင်လာပြီး ထိုနေရာမှ အပြေးတစ်ပိုင်းထွက်လာခဲ့သည်။ သူမဇာတ်စင်နား ပြန်ရောပါသည်အထိ အရုပ်လက်ထိပ်လေးက သူမ ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်ကောက်ဝတ်တွင် ခပ်လျှက်သား။ အဖွဲ့သားတစ်ဦးက သတိပေးမှ သတိဝင်လာပြီး လက်ထိပ်လေးကို ဖြုတ်ကာ သူမအဝတ်အိတ်ထဲ ပြစ် ထည့်လိုကိသည်။
အငြိမ့်ပွဲက ည ၁၂ နာရီလောက်မှာပြီးတာမို့ အဖွဲ့သား အားလုံးစီစဉ်ထား သည့် နေမှာအိပ်စက်က မနက် ၅ နာရီမှာ ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ပြင်ကြသည်။
"မိုးပြေးရေ သမီးခဏလာဦး"
"ရှင်ဆရာ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။
"အားနာနာနဲ့ ပြောရဦးမယ်သမီးရေ။ ဒီလိုကွာ။ ပဲခူးက
ဆရာ့မိတ်ဆွေ သုံးယောက်က ရန်ကုန်လာဖို့ကိစ္စရှိလို့ ဆရာ့ကားနဲ့ တင်ခေါ်သွားမှာ"
"ရှင်သမီးကကော......."
အလာတုန်းက သူ့ကားနဲ့ လိုက်လာတာမို့ ခင်မိုးပြေးက မေးလိုက်သည်။ ဆရာဖြစ်သူက သူမကို လက်ကာပြ
ရင်းးးး
"ဆရာ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ရှိတယ်။ သမီးသူ့ကားနဲ့ ပြန်လို့ရမလား"
"ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာ"
"ဖြစ်ပါတယ်။ သမီးလည်းစိတ်မပူနဲ့။ ဆရာ့မိတ်ဆွေ က အသားယူတက်သူမဟုတ်လို့ အဆင်ပြေမှာပါ။
"ရတာ်လေ ဆရာ။ အဲ့တာဆို သမီး အဲ့လိုပဲ ပြန်လိုက် မယ်။ " "ကျေးဇူးပဲ သမီး။ တေဇရေ ဝင်ခဲ့ဦးဟေ့" ဆရာက သူမကိုပြောရင်း အပြင်ဘက်ကို လှမ်း
အော်သည်။ တေဇဆိုသည့်သူ ဝင်လာမှ ခင်မိုးပြေး မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ညက သူမလက်ထိပ်ကလေး နှင့်ချိတ်မိသွားသည့်သူမှန်း သိလိုက်သဖြင့် ခင်မိုးပြေး ရှက်သွားပေမယ့် တေဇဆိုသူရဲ့ မျက်နှာမှာ ဘာ အမူအရာမှ မပေါ်လာသဖြင့် မမှတ်မိလောက်ပါဘူးဟု အရှက်ပြေတွေးလိုက်သည်။
တေဇရဲ့ကားနောက်ခန်းမှာ သူမအဝတ်အိတ်တွေ ထည့်ပြီး ရှေ့ခန်းက ထိုင်စီးကာ လိုက်လာခဲ့သည်။ လမ်းခရီးမှာ နှစ်ဦးသား ပြောစရာစကား မဲ့နေသည်။ ကားဒရှ်ဘုတ်ပေါ်မှာ ညက သူနဲ့ ပြတ်ပါသွားသည့် လက်ထိပ်တစ်ပိုင်းတင်ထားတာကိုတွေ့ရသည်။ အဝေးပြေးလမ်းမပေါ်ရောက်ချိန်မှာတော့
"ဒါနဲ့ ညီမကလေ လက်ထိပ်တွေကို သဘောကျတာ
လား"
ဆက်ရန်
မိချောင်း
Comments
Post a Comment