ခြေတော်ရင်း ( ၁ )
" ကိုအောင် … ကိုအောင် … ထဦး "
အိပ်ကောင်းနေစဉ် ဇနီးဖြစ်သူ ဇင်မာ အသံကြောင့် လန့်နိုးလာသည်။
" ဒီနေ့ … ဥပုဒ်နေလေ … ဇင်မာ ကလည်း "
" ဟုတ်ပါတယ် … ဦးစံမောင်က… သူ့ဆိုင်ကယ် နိုးမရလို့ … ကြည့်ပေးပါဦးတဲ့ … "
" မထချင်သေးဘူး … ခဏနေမှ လာလို့ … ပြောလိုက် … ဇင်မာ "
" ကိုအောင် ကလည်း … ခဏ ကြည့်ပေးလိုက်ပါ …"
" ကဲ … ခဏစောင့်လို့ ပြောလိုက် … ကိုအောင်… ခဏ မျက်နှာသစ်လိုက် ဦးမယ် "
အောင်အောင် စကားဆုံးသည်နှင့် ဇင်မာမှာ အိပ်ခန်းထဲမှ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ လှည့်ထွက် သွားသော ဇင်မာ၏ ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ကြည့်ကာ အောင်အောင် တယောက် အိပ်ယာ ထလိုက်၏။ အိမ်ထောင်သက် ၁၀နှစ် ကျော်အတွင်း နေ့ည မပြတ် လိုးလာခဲ့သော မယားဖြစ်သူ နို့အုံမှာ အနည်းငယ် တွဲနေသော်လည်း ဖင်ကြီးမှာ ကျမသွားပဲ ကော့ထွက် ဝိုင်းစက် နေသည်။ တွေးလက်စ အတွေးအား ဖြတ်တောက်ရင်း မျက်နှာသစ် ကာ အိမ်ရှေ့ ထွက်လာ ခဲ့လိုက်၏။
" ကိုအောင် … ဇင်မာ … ထမင်းကြော် ပြင်ထားလိုက်မယ် … ဆိုင်ကယ်ပြင်ပြီး … တခါထဲ စားနော် "
" အေးပါ "
အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်း အဖြတ် မယားဖြစ်သူမှ လှမ်းပြောနေ သဖြင့် ပြန်ဖြေနေ၏။ ပေ၄၀ ပေ၅၀ အိမ်ဝန်းအတွင်း ရှေ့၁၀ပေ အား ဆိုင်ကယ် ဝပ်ရှော့ဆိုင်လေး ဆောက်ထားပြီး နောက်ပိုင်းအား ဝန်းပြည့်ခြံပြည့် ၂ထပ်အိမ် နံကပ်တိုက်လေး ဆောက်လုပ်ထားသည်။ ရပ်ကွက်လူကြီး ဦစံမောင် ဆိုင်ကယ်အား ပြင်ပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာရာ ဧည့်ခန်း ထမင်းစားပွဲခုံတွင် ထိုင်နေသော မယားဖြစ်သူ အား တွေ့လိုက်ရ၏။
" ပြီးပြီလား … ကိုအောင် … ထမင်းကြော် ပူတုန်း စားလိုက် "
အောင်အောင်မှာ ရေချိုးခန်းဘက် လျှောက်လာပြီး လက်မှ ဆီချေးများအား ဆပ်ပြာဖြင့် ပြောင်စင် အောင် ပွတ်တိုက် ဆေးကြောကာ ထမင်းကြော် စားနေလိုက် သည်။
" ဇင်မာရော စားပြီးပြီလား … ဒီနေ့ ဆေးရုံ … သွားရဦးမှာလား "
" ပြီးပြီ … ကိုအောင် … ထမင်းကြော် ပြီးပြီးချင်း … စားထားလိုက်တာ … ဒီနေ့ … ဇင်မာက … နှိုက်ဂျူတီလေ … ကိုအောင် "
ဇင်မာမှာ နပ်(စ်)မ တယောက်အဖြစ် အိမ်ထောင် ကျပြီး ကတည်းက ဤနယ်မြို့လေးနှင့် မနီးမဝေး ရွာမှ လာရောက်၍ တာဝန် ထမ်းဆောင် နေ၏။အောင်အောင့် မိဘဘက်မှ အမွေရသော ဒီရပ်ကွက်လေးထဲရှိ နံကပ်တိုက်လေး၌ ပြောင်းရွေ့ နေထိုင် ခဲ့သည်။ အသက် ၃၃နှစ်ထဲ ရောက်ရှိလာကာ အိမ်ထောင် သက်တမ်း ၁၀နှစ်အတွင်း ကလေး ၂ယောက် မွေးပြီးသည် အထိ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကျ မသွားပေ။ မျက်နှာသွယ်ကာ အသားရည် ဝင်းဝါပြီး ခါးအောက် ဖင်သားစိုင်ကြီးမှာ ကော့ထွက်နေရင်း ယောကျာ်းတိုင်း လည်ပြန်ငေးယူ ရတုန်းပင်။ အောင်အောင်မှာ အသက် ၄၀နား ကပ်လာ သော်လည်း မယားချောအား ချစ်လို့ လိုးလို့ မဝနိုင် ဖြစ်နေရသည်။
" ဇင်မာရေ … ဘာလုပ်နေတာလဲ … ထမင်းကြော် စားပြီးပြီ … ကော်ဖီ ဖျော်လေ "
အောင်အောင် တယောက် ပါးစပ်က ပြောရင်း အိမ်နောက်ဖေးဘက် လျှောက်လာ ခဲ့၏။
" ရေချိုးမလို့ … ကိုအောင်ရေ … ပြီးရင် … အိမ်အတွက် လိုအပ်တာလေးတွေ … ဝယ်ဖို့ … စျေးသွားရဦးမယ် … ကော်ဖီထုပ်ရော နို့ဆီရော … မီးဖိုခန်းက … ကြောင်အိမ် ထဲမှာ … ရေနွေးက တည်ပြီးသား … ဖျော်သောက် လိုက်တော့နော် "
လင်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ထမိန် ရင်လျားလေးဖြင့် ထွက်လာကာ ရေချိူးခန်းထဲ ဝင်လာ ခဲ့သည်။ ကလေး ၂ယောက်အား နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်တိုင်း ရွာမှ သူမ မိဘများထံ ပို့ထား သဖြင့် လင်မယား ၂ယောက်ထဲ ရှိသည့်အိမ်မို့ ရေချိုးခန်း တံခါးအား စေ့ရုံစေ့ထားပြီး ထမိန်အား ခြေရင်း ပုံချလိုက်၏။ ဘော်လီမပါသဖြင့် နို့အုံဖွေးဖွေး ၂ဖက် အိကျလာစဉ် လက်၂ဖက်နှင့် ပင့်ကိုင်ရင်း မနက်က အဖြစ်ပျက်အား ပြန်တွေး နေမိသည်။
မနက်ပိုင်း ထမင်းကြော်နေစဉ် အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်သံကြား ဖြင့် ထွက်ကြည့်ရာ ရပ်ကွက် လူကြီး ဦးစံမောင် ဖြစ်နေ၏။
" အော် … ဦးစံမောင်ပါလား "
" အေး … ဇင်မာ … အောင်အောင် မနိုးသေးဘူးလား … ငါ ဘုန်းကြီးကျောင်း သွားရမှာမို့ဟာ … ဆိုင်ကယ်က ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး … အဲဒါ … အောင်အောင့် နိုးပေးပါဦး "
ဇင်မာ အိမ်ဝန်း တံခါးအဖွင့် ဦးစံမောင်မှာ ဆိုင်ကယ်၏ ဘယ်ဘက်ဘေး ဒူးတဖက် ထောင်ထိုင်ရင်း ရှင်းပြ နေသည်။ ဇင်မာမှာ ညဝတ်အင်္ကျီ လက်တကိုင်းလေး နှင့် ဒူးဖုံးစကပ် တွဲလျက်လေး ဝတ်ထားလျက်မို့ လမ်းလျှောက် လိုက်တိုင်း နို့အုံများနှင့် ဖင်ကြီးမှာ တုန်ခါနေ၏။ ဦးစံမောင်မှာ ဇင်မာ အိမ်ထဲမှ ထွက်လာ ကတည်းက အနားရောက်သည်အထိ မလွတ်တမ်း ခိုးကြည့်ရင်း တံတွေးမြိုချနေရသည်။ ဇင်မာ အနား ရောက်မှ ဦးစံမောင်က ဒူးတဖက် ထောင်ကာ ထိုင်ချရင်း ဆိုင်ကယ် ငုံကြည့်နေ၏။ ပုဆိုး အောက်နားစ က ဒူးခေါင်းပေါ် တင်နေကာ ဦးစံမောင် ပေါင်ကြားမှ လမွှေးအုံကြီးအောက် စိုက်ကျနေသော လီးအား ဇင်မာ အတိုင်းသား မြင်လိုက်ရသည်။ ဇင်မာလည်း ထိုလူကြီးရှေ့ ဖင်လေးကောက် ရင်လေးမောက်ပြီး ကော့ကော့ဖြင့် လှမ်းလျောက်ပြမိသေးသည်။
ဇာမာ၏ လုပ်မိလုပ်ရာ မြူဆွယ်သောဟန်ပန် လမ်းလျှောက်ပုံကား ဦးစံမောင်း စိတ်အစဉ်ကို လှုပ်ရှားစေသည်။ ထို့အတူ ကလေးဆန်သော ဖြူလဲ့သွယ်အမူအရာလေးများအား သဘောကျ၍ တစ်
ချက်ပြုံးရင်း ဂရုမစိုက်သည့်ဟန်ဖြင့် ဆိုင်ကယ်ကိုသာ ပြင်နေလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
တစ်ကယ်တော့ ဦးစံမောင်လို အတွေ့အကြုံရင့် လိုးပါးဝနေသူအဖို့ ဇင်မာ့ စိတ်ခံစားချက်များကို သေချာသိပါသည်။ အသက်အရွယ်အရ သွေးသားဆာလောင်မှုကို ငတ်မွတ်နေသူ။ အလိုးခံထားဖူးပြီးသား ဖြစ်၍ပင် မခံရသည်မှာကြာ၍ စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေသူ။
အလုပ်အကိုင်အရရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားအရ ရော အိန္ဒြေသိက္ခာအပြည့်ဖြင့် နေရသော်လည်း စိတ်ဆန္ဒ၏ အမှောင်ဘက်ခြမ်းမှာကား ရိုကျိုးနာခံလိုစိတ် အပြည့်ရှိသူ။အိပ်ယာထက်တွင် ကြိုးဆွဲရာသို့ ပျော်ရွှင်တပ်မက်စွာ လိုက်ပါကပြမည့်သူ။
ဇင်မာ အားထိုသို့ ကောတ်ချက်ချမိသလို လိုးလည်း လိုးချင်မိပါသည်။ သူ့အဖို့ လိုးစရာ မိန်းမ မရှား။ ဖြူလဲ့သွယ်အား လိုးမည်ဆို သိပ်ဖန်တီးဆရာမလို။
ဒါကိုပင် ဒီကလေးမက ဟန်ရေးတပြပြ လိုလားပါသည် ပူဆာနေချေပါကောလား။ ကဲ...သည်လိုဆိုမှတော့ ဆရာမလေးဆန္ဒ သူမအလိုရှိသလောက် ဖြည့်ဆည်းပေးရသေးသပေါ့။ ဦးစံမောင် ဆုံးဖြတ်
လိုက်၏။
ဇင်မာ စိတ်တိုရချေပြီ။ မိမိအလှတွေကို လှုပ်ခါကော့ပြလျက် ထိုလူကြီး ဂရုစိုက်စေရန် အရှက်ကုန် လုပ်ပြမိသည်။ ဒါကို ဒင်းက တစ်ချက်မျှသာငဲ့ကြည့်ကာ ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်၍ သူမကို အဖက်မလုပ်။ ဒီအပြုံးသည်ပင် လှောင်ပြုံးပြုံးတာ ဖြစ်ချေမည်။ မတူမတန်သလို ခြင်းပင်။ ခံပြင်းစိတ်များက တလှိုက်
လှိုက်ထလာရသည်။
မျက်လုံးထောင့်မှ နောက်နားခပ်စောင်းစောင်းတွင် ကျန်ခဲ့သော ဦးစံမောင်ကို ခိုးကြည့်မိသည်။
“အိုး……”
ဖြူလဲ့သွယ် တီးတိုးရွတ်ဆိုမိသလို ခြေလှမ်းများပင် မှားသွားရသည်။
လှိုက်ဖိုရင်မောသော ခံစားချက်တို့က အသွေးအသားတစ်လျှောက်ပျံ့နှံ့လာရသည်။ ဖိုအထိအတွေ့ အလိုးခံလိုသော ကာမဆန္ဒတို့ ထကြွလာရည်။
ကြည့်ဦးလေ….။ ဦးစံမောင်က မြေပြင်တွင် စောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက် ဆိုင်ကယ်ကို စိတ်ဝင်တစား ပြင်ဆင်နေသည်။ ဦးအောင်ကျော်၏ ခပ်တိုတို ပုဆိုးစအောက်မှ လီးညိုထွား ငေါတောတောကြီးက အတောင်လိုက်ကြီး ပြူးထွက်နေသည်။
ဦးအောင်ကျော်ကတော့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ခြင်းကလွဲ၍ ဘာမှ စိတ်မဝင်စားသည့်အသွင်။ နပ်မလေးဇင်မာ အဖို့မှာကား ရင်တုန် လှိုက်မော၍ မျက်တောင်မခပ်မိဘဲ တစ်ခနမျှ ငေးမောကြည့်မိသည်။
“သည်လူကြီးက အမြဲလို လီးကြီးတောင်မက်နေတာပဲလား၊ လီးကြီးကလည်း ကြောက်စရာ တုတ်တုတ်ကြီး၊ အို... ငါ့လက်ကောတ်ဝတ်လောကိတောင် ရှိမှာ....ဟင့်... ထိပ်ကြီးကလည်း ပြူးပြောင်နေတာ အလုံးကြီးလို ည်ုညိုရဲရဲကြီး....ဒါကြီးနဲ့သာ အလိုးခံရရင် အားးး....”
လက်မောင်းတလျှောက်ကြက်သီးဖုလေးများပင် ထလာရသည်။
လည်ပင်းများခြောက် အာခေါင်များ ပူလာရသည်။
ယားယံလှိုက်ဖိုမှုများ က ခန္ဂာကိုယ်အနှံ့အပြားမှ တစ်စစ်စစ်ဖြင့်။
လမ်းလျှောက်ရင်း ပေါင်ကြားမှ ဖောင်းကြွလာသော စောက်ပက်လေးအား ပေါင်နှစ်ဖက်စေ့ချိန်လေး အပြေးအလွှား ညှစ်ရသ ည်။
စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းလေးက အရည်လေးတွေ စိမ့်ကျလာသေး၏။
ပင်တီဂွကြားပင် စိုစွတ်လာရသည်။ ကော့ထိုးတွန့်လိမ် အော်ညည်းချင်စိတ်ကို ထိန်းရသည့်အတွက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုတ်ထားရသည်။
လမ်းလျှောက်နေရင်း ပြီးလုလု။
လက်ဖြင့် ခဏမျှ ပွတ်လိုက်လျှင် ပြီးတော့မည်။
ဟူး ကနဲ သက်ပြင်းချကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်လိုက်ချင် စိတ်ကို ထိန်းရသည်။ မျက်နှာ ဖြူဖြူလေးကား ရဲလာသလို ချွေးစလေးတို့ စိုလာရ၏။ ကာမရမ္မက် ထိန်းရခက်လှပါလား။
တစ်ကယ်တော့ ဦးစံမောင်ကား ဆုံးဖြတ်၍ ဒီယုံမြင်၍ ဒီခြုံထွင်လိုက်ခြင်းသာ။ ဇင်မာ မကျေမနပ်ဖြင့်ခိုးကြည့်လိမ့်မည်ဟုတွေးသည်။ ကြည့်လျှင် သူ့လီးကြီးကို အမှတ်တမဲ့ သဘော မြင်စေရန် တမင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ပြထားခြင်းပင်။ မကြည့်လည်း အရင်း။ သည်သဘောဖြင့် လီးညိုထွားကြီးကို တမင်ငေါပြထားခြင်း။
ဇင်မာ ၏ အာမေဋိတ်သံတိုးတိုး၊ ခြေလှမ်းများပျက်သွားခြင်း၊ ခေတ္တရပ်၍ ငေးမော ကြည့်ခြင်းများကို ဦးစံမောင် သတိထားမိ၏။ သို့သော် ဘာဆိုဘာမှ မသိ၊ စိတ်မဝင်စားသည့် အသွင်။ ဇင်မာ မလှမ်းမကမ်းသို့အရောက်မှ.....
“ဆရာမလေး”
မထင်ထားသော အချိန်တွင် ဦးစံမောင် ဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ ဖြူလဲ့သွယ် ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားရ၏။ အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွား ရသည်။ မျက်နှာလှည့်ကာ မေးဆတ်ပြ၏။ ဘာလဲ ပြော ဆိုသည့်သဘော။ ပို၍ကျေနပ်သော ခံစားမှုကို ခံစားမိသည်။ သူချေတော့ ကိုယ်ချေသည်လေ။
ဦးအောင်ကျော် ရီချင်စိတ်ကို မြိုသိပ်လိုက်ရသည်။ သည်ဆရာမလေးနှယ် ကလေးကလည်းဆန်သည်။ ခံချင်တာလည်း တပိုင်းသေတော့မည် ဟုသာ ခပ်ရိုင်းရိုင်း ပြောရပေတော့မည်။
“ဆရာမလေးဟာက အရည်တွေ ဖင်မှာ ကွတ်စိုနေတယ်၊ ထဘီလှည့်ဝတ်ပါဦး”
ဦးစံမောင် ပြောပြောဆိုဆို ပြန်ငုံ့ကာ ဆိုင်ကယ်ကိုပြင်နေပြန်သည်။ မျက်နှာပေးက ပြုံးတုံ့တုံ့။ ဇင်မာအား မှတ်ပလား ဆိုသည့်သဘော။
“အာ.....”
ဇင်မာ အရှက်ကုန်ရပြန်ပါပြီ။ မျက်နှာလေးက နီနီရဲရဲ။ ရမ္မက်သွေး ကြောင့်လား အရှက်သွေး ကြောင့်လား မပြောတတ်။ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ခုန်ရသည်။ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြားထကြွလွန်းရသည်။ ဒါကိုပင် သာယာမိပြန်၏။သည်ကြားထဲ ကျေနပ်မှု ကိုလည်း ခံစားရသေး၏။ ဒီလူကြီး သူမဖင်ခိုးကြည့်လို့ သိတာပေါ့၊ သူများတွေ သိပြီး သူမရှက်မှာစိုးလို့ ပြောတာပေါ့။ ဘာနေနေ သူမကို အဖက်မလုပ်သလိုနေပေမယ့် ကြည့်နေ ဂရုစိုက်နေတာပေါ့။
“ဟင်...ဒါဆို သူမ ဖင်ကိုကြည့်ပြီး သူ့လီးကြီး တောင်နေတာပေါ့....အာ... ရှက်လိုက်တာ”
ရှက်ယောင်လွှမ်းသော ကျေနပ်ခြင်း။
ဇင်မာ အဖို့မှာကား……ငါးမြှားချိတ်အား ပါးစောင်တွင် ဟပ်မိသောငါးလေးပမာ။ ငါးမြှားသူ စိတ်အလိုကျ ကြိုးတန်းလန်းလေးဖြင့် ဖမ်းလျှင်လည်း ခံရမည်သာ။ မဖမ်းသေးဘဲ ကြိုးလျော့ပေးက ကူးပြေးရပြန်သည်။ လွတ်သော်ကား မလွတ်။ ကြိုးအားတင်းတင်းဆွဲက ယက်ကန်ယက်ကန် ကြိုးဆွဲရာဆီ ပါရပြန်၏။ လှိုက်ဖိုမောစွာ ခံစားရသည်။
ဦးစံမောင်ဆိုသည့် အညာသားကြီး၏ ငါးမြှားကြိုးသို့ ဇင်မာ မည်သော နပ်မလေးကား တမင်ပင် ဟပ်လေရော့သလား။
ထိုသို့ ကြိုးတန်းလန်းဖြင့် ရင်ခုန်လှိုက်မော ဆော့ကစားခံရခြင်း ကိုပင် ဇင်မာတစ်ယောက် တောင့်တလိုလားနေခြင်းပေလား။
………
ထိုမြင်ကွင်းကို ခုချိန်ထိ မထွက်နိုင်သေး ဟိုလူကြီး လီးကြီး အား တွေး၍ မှန်း၍ အလိုးခံချင်းလွန်း၍ စောက်ပက်ယားလှသော ကြောင့် မနေနိုင်တော့ဘဲ ကစောက်ပက်ပွတ်ရ တော့သည့် အဖြစ်။
“ဟင့်….”
ရေချိုးခန်းတံခါးကို လော့ချလိုက်ပြီး ဟိုလူကြီး လီးကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ လက်ကလေး နှစ်ချောင်းကို ပါစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်လိုက်ပြီး ဟိုလူကြီးလီးစုပ်နေသည့်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သည်လိုတွေ ရှက်ရှက်ရွံ့ရွံ့ သိမ်သိမ်ငယ်ငယ် တွေးမိလေတော့ အလိုးခံလိုသော စိတ်က ဗျောင်းဆန်အောင် ပြင်းပြလာရသည်။ ကာမဒီရေတွေ တစ်လှိမ့်လှိမ့် တတ်ချင်တိုင်းတတ်တော့သည်။
စုပ်နေသော လက်၂ချောင်းကို ပါစပ်ထဲက ထုတ်
လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အာတာတာ စိုတိုတိုစောက်ပက်လေးကို ပွတ်ရသည်။
လက်နှင့် စောက်ပက်အထိ တွင် လူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရာမှ တဆက်ဆက်တုန်ကာ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်ရသေး၏။
“ရှီး…ကျစ်..ကျစ်… ပွပ် ပြပ် ”
အံလေးကြိတ်… တရှီးရှီး တကျစ်ကျစ် စုပ်သပ် မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ဦးစံမောင် လီးကြီးကို မြင်ယောင်ရင်း လက်က စောက်ပက်ကို တပြပ်ပြပ်
မြည်သည်ထိ ပွတ်မိသည်။
“အာ…ဟင့်.. လီးကြီး….အို့..ဦးကြီး…လီး…အာ့”
သည်လိုမှန်းပွတ်တော့ စောက်ရည်တွေ တစွပ်စွပ်ထွက်ရသည်။ ဘယ်ဘက်လက်ကို နောက်ကိုထောက် ပေါင်ကိုကား…စောက်ပက်ကို ကော့မိသည်။ ညာ လက်ကလည်း စောက်ပက်ကို နေရာလွတ်မကျန် တစွပ်စွပ် ပွတ်ရင်း နှိုက်ရင်း..ကောင်းလိုက်သည်ဖြစ်
ခြင်း။
“အားး ကောင်းတယ်…ဟင့်… ဦးကြီး…လီးကြီး လိုးပေးပါ..ဟင့်… ကောင်းလိုက်…တာ. အ..”
စောက်ပက်နှခမ်းသား လေးကို အသာဖြဲတော့ အဖြူအနှစ်အချို့က စီးကျလာ၏။ စောက်ပက် အကွဲကြောင်းအပေါ်နားမှ စောက်စေ့လေးက ဖုတုတုငေါက်တောက်တောက် ကလေး။
“အို….သည်စောက်စေ့လေးကို ဦးကြီး လီးဒစ်မာမာကြီး ထိုးလိုက်ရင်……အားးးး”
လက်ဖြင့်ဖွပွတ်တော့ ခန္ဓာကိုယ်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းကပင် တုန် တုန် သွားရ၏။ ဆီးပဲသွားလိုက်ချင်သလိုလို….စောက်ပက်အတွင်းသားတွေက အလိုလိုပင် ညှစ်ကာပွတ်ကာ။ အရည်ကြည်လေးတွေကလည်း စိမ့်ကာစီးကာ။
“ရှီး….” မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက် ခေါင်းလေးမော့ကာ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက်မှ အဖုတ်လေးကို ပွတ်၊ စောက်စေ့လေးကိုချေ။ အတွေးထဲတွင် မကြာခင်ကမြင်ခဲ့ရသော ဦးစံမောင်၏ လီးကြီး…။
ဖြစ်နိုင်လျှင် ဦးစံမောင်ဆီပြေး၍ သူ့လီးကြီးရှေ့ ပြေးကုန်းပစ်လိုက်ချင်တော့သည်။ ဦးစံမောင် လိုးသမျှ ငယ်သံပါအောင်အော်၍ ခံပစ်လိုက်ချင်သည်။
ဦးစံမောင်း လီးထွားထွားညိုညိုကြီး စောက်ပက်လေးထဲ မဆန့်မပြဲ တန်းလန်းကြီး ထိုးစိုက်ခံရ၍ မျော့ပြဲပြီး အော်ဟစ်ရုန်းကန် စောက်ပက်ပြဲအောင် ခံလိုက်ချင်၏။
ဦးစံမောင်လိုး သမျှ ဖင်ကုန်းခံလိုက်ချင်သည်။ ဦးစံမောင် ပြုသမျှ နုလိုက်ချင် သည်။ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းခံလိုက်ချင်သည်။ နို့တွေ စို့ခံချင်၏။ နို့သီးထိပ်တွေ ကျိန်းအောင် အကိုက်ခံချင်၏။ ဆံပင်တွေဆွဲ၍ ဦးစံမောင်လီးဖြင့်ဆောင့်တိုင်း လူကမြောက်မြောက်တ်ကာ အသံကုန်အော်ဟစ်၍ ခွေကျသွားသည်ထိ လိုးခံလိုက်ချင်သည်။
“အိုး….တုတ်လိုက်တာ….သိပ်ထွားတဲ့လီးကြီး….လီးတန်ပေါ်မှာ လီးကြောကြီးတွေက သည်းထိတ်ရင်ဖိုစရာ…အား…ကျစ်ကျစ်…ဘာလို့ အဲဒီလီးကြီးက အမြဲတောင်ထွားနေ တာလဲ…ဟင့်…ငါ့ဖင်လေးကို ကြည့်ပြီး လိုးချင်နေတာလား……ကျစ်….သူ့ လီးထိပ်ကြီးကိုက လုံးလုံးခဲခဲကြီး..သူ လိုးရင် ငါ့စောက်ပက်လေး ပြဲနေရမာ ဟင့် ဟင့်..”
“ရှီး…အား ဇင်မာစောက်ပက်လေးကို အရမ်းပြဲနာအောင် လိုးပေးပါ ကျစ်…”
အလိုးခံချင်းစိတ်တွေ ပြင်းပြလာတော့ ညစ်ညစ်ပက်ပက်အပြောခံ၊ လိုးခံ လိုက်ချင်သည်။ အားကုန်အော်ဟစ် ညည်းညူ ခံစားပစ်လိုက်ချင်၏။ ဆရာမလေး ဖြူလဲ့သွယ်၏ စိတ်အမှောင်ဘက်ခြမ်းမှ ငုပ်လျှိုးနေသော ဆန္ဒ တစ်စုံတစ်ရာ။
”ဟင့်…..ဦးကြီး…ပတ်လိုးလိုးနေတဲ့ စောက်ပက်တွေထဲ ဖြူလဲ့စောက်ပက်လေးလည်း ပါချင်တယ််….ဟင့်..ဖြူလဲ့ကို လာလိုးလှည့်ပါ…အား…အ,,,ဟင့်….”
တွေးလေတွေးလေ ဦးစံမောင်၏အလိုးခံလိုသောစိတ်တို့က တောင်ကျချောင်းရေပမာ တဟုန်ထိုး။ တားမရ ဆီးမနိုင်။
“ရှီး….ဦးကြီး….ရဲ့ ဖာ..သည်..မလေး… အ..အာ…ဇင်မာက ဦးကြီးရဲ့ ဖာသည်မလေး..ဟင့်,,,ရှီး… ဇင်မာက ဦး ခေါ်..ခေါ် လိုးနေကျ စောက်ပက်လေး..အိုး…”
ညစ်ညစ်ပက်ပက်ပြော၍ သိမ်သိမ်ငယ်ငယ် အလိုးခံရင်း ပက်ပက်စက်စက် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အလိုးခံရလေ အားရကျေနပ်မှု စိတ်ဆန္ဒ တွေက ဇင်မာ၏ မသိစိတ်မှ တစ်ဆင့် သိစိတ်ခန္ဓာအတွင်း ပျံ့နှံချေပြီ။
အတွေးတွေကမပြတ်သလို…လက်ကလည်း မရပ်ပါ။ အတွေးနောက် လက်က အမှီလိုက်ရသည်။
စောက်ပက်လေးကို ဖိပွတ်၍ တစ်မျိုး၊
စောက်စေ့ပြူးပြူးလေးကို ညှစ်ချေ၍တစ်သွယ်
နှတ်ခမ်းသား ရဲတဲတဲညိုတိုတိုလေးကို ဆွဲချေ၍တစ်နည်း
စောက်ပက်ပေါက်လေးထဲ မရဲတရဲ ထိုးနှိုက်၍ တစ်ဖုံ
အမျိုးမျိုးအစုံစုံ၊ အရသာစုံ။
နို့တွေယားယံနေသည့်တိုင် လက်ကအလှည့်မပေးနိုင်။
“အင့်,,အ…အ..ပြိ..ပလပ်..စိ…ဇိ….ကျစ်…ပြိ,,,စွပ်,.. စွိ…စိ…အိ.အားး ဦးကြီးရယ်…အင့်.. ရှီး”
တိုးတိတ်ငြင်သာ ညည်းညူသံနှင့်အပြိုင် စောက်ပက်ပွတ်သံ၊ စောက်ပက်နှိုက်သံလေးတွေက သံစုံမြည်နေ၏။
“ဟင့်..အ…ကောင်းလိုက်တာ…ရှီး..လိုးပါ…လိုးပေးပါ ဦးကြီး…ရဲ့ ဟင့် ...ဇင်မက ဦးကြီး အလိုးခံမလေးပါ ဟင့်….အရမ်းလိုး…အ. ဦး လီးကြီး ခံ..ချင်..အိုးး..ရှီး”
ပြီးခါနီးပြီ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရာမှ ကာမအရ သာခံစားမှုကြောင့် ကုန်းကွလာရ၏။
“ရှီး..အ..အ.ဦးကြီးးလို့.. ဇင်မာ့ စောက်ပက်လေးကို ဆောင့် လိုး…ပေး….ဟင့် ..အ…အာ့”
ကုန်းကုန်းကွကွ…ခါးလေးကိုင်း၍၊ ကိုင်း၍။ ဖင်လေးယမ်း၍ ယမ်း၍။
“အီး….ဦးစံမောင် လီးကြီးရှေ့ ဒီလို မက်တပ်ကုန်း၍ အလိုးခံရလျှင်…အား..ဟင့် သူ့..လီးတုတ်ထွားကြီးက နောက်ကနေ.. ဘွတ်..ဘွတ်နဲ့ ဆောင့်မည်ဆိုလျှင် ရှီး…အ အာ့”
ပေါင်ကိုကွပေးမိသည်။ ဖင်ကိုနောက်သို့ ပစ်၍ ကော့ပေးမိသည်။ ခါးလေးကို ကိုင်း၍ နေမိသည်။ တစ်
ကယ်ပင် ဦးစံမောင် နောက်တွင်ရှိနေသည့် အလား။ ရက်ရက်ရောရောပင် မက်တပ်ကုန်းပေးနေဆဲ… ပြီးတော့မည်။ ဗိုက်ကိုအား ယူ… အဖုတ်ကို ညှစ်..နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်….
“အီး….ကျစ်….”
“ဒေါက်…ဒေါက်…ဖြူလဲ့ရေ…မြန်မြန်ချိုး ရေချိုးနေတာ ကြာနေပြီ ကို အပို ပစ္စည် ဝယ်စရာ ရှိလို့ မြို့ပေါ်တတ်လိုက်ဦးမယ်နော် "
" အွမ်း ဟုတ် ဟုတ်"
ဇာမင် ရေချိုးခန်းထဲ ခဏ ငြိမ်နေလိုက်ပြီး ခဏနေမှ ထမိန်ကို ရင်လျှားကာ ထွက်လာလိုက်ပြီး ကိုအောင်ကိုရှာကြည့်မိသည်။ ကိုအောင် သွားတာ သေခြာပြီဆိုမှ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ အပြေးလေးသွားကာ သူမှ စိတ်ကြိုက် သခွါးသီး ခပ်ကြီးကြီးယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြန်အဝင် နောက်က လက်ကို အဆွဲခံလိုက်ရ၍ လှည့်ကြည့်မိတော့ ဦးစံမောင်း
" သခွါးသီးကြီးနဲ့ ဘာလုပ်မလို့လည်း ဇင်မာ "
" ဟို ဟို အဲ ဟိုဟာ"
" လုပ်မနေပါနဲ့ ဇင်မာလေးရာ ဦး လီးကြီးကို မြင်ပြီး အလိုးခံချင်သွားတာ မလား"
" ရှင် အင်း အဲ ...မဟုတ် မဟုတ် "
" ဘာ ဇင့်မ ယောက်ကျား လီးနဲ့ မတူလို့လား ဟမ်"
" ဟုတ် ဟုတ် မတူ ....တူ အာ မသိပါဘူး ဘာတွေမေးနေတာလည်း ဦးကြီးရာ"
“အော်..ဒါများ ဇင်မာရာ..လာ..လာ…ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ကြည့်လေ၊ ပြီးရင် သေချာကြည့်ပြီး ဘယ်လိုကွာလဲ ပြောစမ်းကွာ”
ပြောရင်း မီးဖိုချောင်က ထမင်းစားပွဲ သို့ ဆွဲခေါ်သွားလေသည်။
“အာ…..ဟင့်….ဟုတ်……”
ဇင်မာပုံစံလေးက ဆရာရှေ့ရောက်နေသော တပည့်မလေးပမာ။ ဦးစံမောင် ပြောသလို ဦးစံမောင်ဆွဲခေါ်ရာသို့ ရောက်သွား၏။ အပြင်က ကြည့်လျှင် စားပွဲအောက်အပိတ်နှင့်ကွယ်နေ၍ အောက်ပိုင်းကို သေချာမမြင်ရ။ တံခါးကဖွင့်လျက်သား။
ထမင်းစားပွဲတွင် လီးကိုင်ရမည့်အခြေအနေကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ဖို မှုတို့က အတိုင်း အဆမရှိ။ ဇင်မာမှာ တုန်တုန်ယင်ယင်လေးပင် ဖြစ်နေရရှာသည်။
ဇင်မာ မက်တပ်လေးရပ်နေ၏။ မလှုပ်။ဦးစံမောင်ကလည်း ဘာမျှမပြောသေး ဘဲ အပြင်ကိုတစ်ချက်စူးစမ်း၍ကြည့်၏။ ဖြတ်သွား ဖြတ်လာ လူသံအချို့ကို ကြားရသည်။ အတန်ကြာမှ
“ကိုင်း…..”
ဇင်မာ ကိုယ်လေး မတ်ခနဲ ဖြစ်ရ၏။
“ဇင်မာ ဆီတော့ဧည့်သည် မလာလောက်ပါဘူး…လာလည်း အပြင်ကနေ စားပွဲနဲ့ကွယ်နေတော့ ကျုပ် လီးကိုကိုင်နေမှန်းလည်း တော်ရုံနဲ့သိမှာမဟုတ် ပါဘူး…ကဲ…ကဲ ပုဆိုးလှန်ပြီး….ကျုပ်လီးကို ကိုင်ကြည့်တော့ ဇင်မာ”
ဇင်မာ အနေဖြင့် လီးလည်းကိုင်ပေးရဦးမည်။ ပုဆိုးလည်းကိုယ်တိုင်လှန်ပေးရဦးမည်။ ကိုင်ရမည့်အခြေအနေမှာလည်း ခိုး၍ကိုင်ရမည်၊ နောက်ပြီး ယောက်ကျား ၏လီးနှင့်ယှဉ်ကာ ပြောရမည်ဆိုတော့ကာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့်ဒွန်တွဲသော ကာမဆန္ဒက တစ်ကိုယ်လုံးပျံ့နှံ့ရတော့၏။ လီးတစ်ချောင်းကို ကိုင်၍ နောက်လီးတစ် ချောင်းအကြောင်း ပြောရမည်ဆိုခြင်းက စိတ်လှုပ်ရှားစဖွယ်…..။ အရှက်မရှိသော မိန်းက လေးတစ်ဦးသဖွယ်ပင်။ ထိုလုပ်ရပ်ကိုပင် ဦးစံမောင်၏ စေခိုင်းညွှန်ကြားမှုတွင် ဇင်မာမှာ မျောပါရ၏။ ရမ္မက်ဆန္ဒတတ်ကြွရ၏။
ခြေမျက်စေ့အထက်နားမှ ဦးစံမောင် ပုဆိုးကို ကုန်း၍မသည်။ တဖြည်းဖြည်းလှန်သည်။
ခြေသလုံး တောင့်တောင့်တင်းတင်းညိုညို……။
ဒူးခေါင်း……အစုံ။ ပေါင်သားထွားထွားကြီး…..။
ထိုမှတစ်ဆင့်…ပုဆိုးအောက်မှ ငေါထနေသော အချောင်းကြီး….။
ဇင်မာ ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာရသည်။ အကြည့်တို့အား မလွဲဖယ်နိုင်။ ပုဆိုးလှန်နေသော လက်တို့က ရပ်သွားရသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ခုန်မှုကို ထိန်းရသည်။
“ဆက်လှန်လေ…ဇင်မာ"
“ဟင့်….ဟင့်….အို….ဟင့်…ထိပ်…ထိပ်..ကြီး…ထွက်…ထွက်…လာ..ပြီ..”
ရှေးဦးစွာ….လီးဒစ်လုံးညိုညိုထွားထွားပြောင်
ပြောင်ကြီးက ပြူးထွက်လာသည်။ ဇင်မာ မျက်နှာတည့်တည့် ၄၅ ဒီဂရီ ချိန်နေသယောင်။ လီးထိပ်အလယ်မှ အပေါက် က လီးရည်ကြည်တို့ စိမ့်စိမ့်ထွက်၏။
“အဲဒါ….ဒစ်…လီးဒစ်လို့ ခေါ်တယ် ဇင်မာရ…လိုးတဲ့ခါကျ အဲကောင်ကြီးက ဦးဆောင်ပြီး ထိုးဖောက်လိုးတာပေါ့ကွာ…အပေါက်ချဲ့တဲ့ကောင်ပေါ့.. ဇင်မာ ယောက်ကျား လီးနဲ့ဆို ဘယ်လို နေလည်းကွ”
ဦးစံမောင် အပြောတွင် အပေါက်ချဲ့မည့်လီးဒစ်ကြီးအား သေသေချာချာ ကြည့်မိသည်။ ထွားပြောင်လွန်းလှပေခြင်း။ ညိုညိုရဲရဲ ကွမ်းသီးလုံးမက တင်းပြောင်းလွန်းလှ၏။ ဇင်မာ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း စောက်ပက်လေး ယားလာသည့်နည်းတူ အာခေါင်တွေလည်းခြောက်လာရ၏။
“ဟင့်…ဟင့်…ဦး…ဦး..ကြီး…ဒစ်ကြီး…က တုတ်တုတ်ပြောင်ပြောင်ကြီး… .ဟင့်…ဇင်မာကြောက်… တယ်… .ကို့ထက် ပိုကြီးတာ…အရမ်းပဲ…..ဟင့်”
ယောက်ကျား လီးနှင့်နှိုင်းယှဉ်၍ တစ်ခြားလီးအား ကြီးကြောင်းပြောရသည်ကိုက ဇင်မာ စောက်ရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်ရ၏။
“လီးအရှည်ရော…ကွာလားကွ”
“အာ…ဟင့်…ဦး..ဦး…ကြီးရယ်…အချောင်းကြီးက…အကြောတွေပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ..ဘယ်လိုကြီး..လဲ..ဟင့်….ကို့လီးထက် ပိုရှည်လည်းရှည်တယ်..ထွားလည်းထွားတယ်… ဟင့် …ဟင့်”
“မာတာခြင်းရောကွာ…”
ဦးစံမောင်က စေ့စေ့စပ်စပ်မေး၏။ ယောက်ကျားလီးနှင့်နှိုင်းယှဉ်၍ သူ့လီးကြီးအား ကြည့်၍ ပြောရသည်ကိုက ဇင်မာ အတွက် ခံစားမှုက စာဖွဲ့မကုန်နိုင်။
“ကိုလည်း…လိုးတဲ့ချိန်ကျ မာပါတယ်…ဦးကြီးလိုတော့ အကြောပြိုင်းပြိုင်းကြီးမထနေ ဘူး….ဦးကြီး လီးကြီး
က တစ်မျိုးကြီးပဲကွာ….ဇင်မာ ကြောက်တယ်…..
ဟင့်… ကိုင်ကြည့်ရမှာလား…ဟင်”
သည်အခါတော့ ဦးစံမောင် သင်ပေးစရာမလိုတော့။ ဇင်မာ ကိုယ်တိုင် မသိစိတ် မှ လိုလိုလားလားနှိုင်းယှဉ်၍ ပြောမိ၏။ သို့သော်လည်း ချစ်သည့်
စိတ်လေးဖြင့် ယောက်ကျား အား ပိုပိုသာသာလေး ဂုဏ်တင်ပေးမိ၏။
“အင်းပေါ့…ဇင်မာ လိုးချင်လို့ မာန်ထနေတဲ့ လီးကြီးလေ…လီးဒစ်ကြီးက ဇင်မာ စောက်ပက်လေးကို အပေါက်ချဲ့လိုးသွင်းမှာ….ဟောဒီ လီးကြောတွေက ဖြူလဲ့ စောက်ပက်သားတွေကို ရစ်ဆွဲပြီး ဇင်မာ ကိုလီးအရသာတွေပေးမှာလေ….ကိုင်ကြည့်စမ်း ကွာ…ရှီး….”
ဦးစံမောင်လည်း မာန်ထလာသည်။ မဆွတ်ခင်က ညွှတ်ချင်နေသော ဇင်မာ မှာ ဦးစမောသ်အပြောတွင် လက်က သူမကိုထိုးချိန်နေသော လီးတောင်ကြီးအား ဆုပ်ကိုင်တော့၏။ ကိုင်နေကျ မဟုတ်သဖြင့် အထာမကျ။
ဦးစံမောင် က သူ့လီးကိုဆုပ်ကိုင်ထားသော ဇာင်မာလက်အား ဆုပ်ကိုင်၏။ အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသော
ဇင်မာ လက်အား အားအနည်းငယ် ဖြေလျှော့စေ၏။
“အမေ့….ဟင့်…မာ..မာ..တောင် နေတာပဲ ဦးကြီးရဲ့…လီး…လီး..ကြောတွေကလည်း… လှုပ်စိ လှုပ်စိနဲ့….အာ့… ရှီး..ဟင့်”
ဇင်မာ အသံက အံ့ဩတကြီး။ ယောက်ကျားလီးကိုသာ ခံဖူး၊ မြင်ဖူး၊ ကိုင်ဖူးသည်မို့ သည်လို သန်မာထွားကြိုင်းလှသော လီးကြီး၏အထိအတွေ့က အံ့အားသင့်စရာ။
မာလှသည့် အထိအတွေ့က သံကဲ့သို့။
အကြောတွေထလှသည်က လက်ထဲတွင် အရစ်ရစ်။
ပူနွေးလှသည့် လီးတန်ကြီးက လက်ထဲတွင် အပြည့်အနင့်။
ဇင်မာလက်ထဲ လီးတန်ကတစ်ဝက်ကျော်ဆုပ်ကိုင်မိ၏။ လီးဒစ်လုံးနှင့် လီးတန်က ဆုပ်ထားသောလက်အပေါ်တွင် အပြူးသား…။
“လီးက မာမှ သန်မှ အလိုးခံရတာ အားရတာ ဇင်မာရ…ခံပေရော့ပဲ၊ ဇင်မာကို လိုးပြီးရင် လည်း ဇင်မာစောက်ပက်လေးတော့ ကျယ်နေမှာပဲ၊ အဲဒီချိန် ဇင်မာယောက်ကျားကလိုးရင် အပေါက်တော့ ကျယ်ပြီး ဇင်မာခံရတာ အားမရဘဲဖြစ်နေမှာပဲကွ၊ အင်း….ဇင်မာလည်း သူ့ထက်ကြီးတဲ့လီးနဲ့အလိုးခံထားမှန်း သိလောက်တယ်ကွ…”
ဦးစံမောင်က ပြောပြောဆိုဆို ဇင်မာလက်ကို ဆုပ်ထားရာမှ ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်သည်။ ဇင်မာမှာ ကွင်းထုပေးနေရသည့်သဘော..။
“ဟင့်…အား…ဦး….ရယ်… လက်ထဲမှာ…လီးကြောတွေက တတစ်တစ်နဲ့ကွာ… အသည်းယား စရာကြီး… ဟင့်..သိ…သိမှာ.,..လား…..ဇင်မာ ယောက်ကျားက ဇင်မာ အလိုးခံထားတာကို…ဟင့်”
“…သိပါစေကွာ…သူလည်း စောက်ပက်ပြဲပြဲလေးကို အားရပါးရစောင့်လိုးမှာပါကွ၊ ကျုပ်လီးက အသည်းတင်မကဘူး ဇင်မာရ….လိုးတဲ့ခါကျ စောက်ပက်ပါယားမှာ… အဲဒီ လီးကြောတွေ က ဇင်မာစောက်ခေါင်းသားတွေ ပွတ်တိုက်ရစ်ခွဲမှာလေ”
“ရှီး….ဦးကြီးရယ်….ဟင့်…ကို့မှာ မရှိဘူး…အဲလို လီးကြောတွေလေ…..ကို့ဟာက ဦးလီးကြီးလိုလည်း မမာဘူး….ကျစ်….ဟင့်…ကို့ဟာက ညိုတယ်ဆိုပေမယ့် နည်းနည်းဖြူဖျော့ဖျော့ရယ်…ဦးကြီး ဟာကြီးက ညိုညိုမဲမဲ ထွားထွားကြီး…ဟင့်…မာ..တင်း လိုက်တာ နော်…….”
ပြောဆိုနေရင်း ဇင်မာလက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ အသာလွှတ်ပေး၏။ ဇင်အာ ကိုယ်တိုင် ကွင်းထုပေးခိုင်းသည့် အနေအထား။ သည်အခြေအနေရောက်မှ တော့ ဇင်မာမှာ ပူနွေးမာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးအား အသာတကြည် ဆုပ်ကာ ထု ပေးမိ၏။
ထုရင်း လီးတန်ကြီးကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ ယောက်ကျားလီးနှင့်နှိုင်းယှဉ်ကာ ပြောရသည့် ကာမအရသာကို တစ်တစ်ခွခွခံစားမိ၏။
တစ်ခြားလီးကြီးအား ကွင်းထုပေးရင်း လိုးသည့်အကြောင်း၊ ခံသည့်အကြောင်းများကို မရည်ရွယ်ဘဲ ပြောဖြစ်၏။ ဇင်မာကား လှေလို၊မြင်းလို ဖြစ်တော့ သည်။ ပဲ့ကိုင်သူ ဦးစံမောင် ဇာတ်ကြိုးဆွဲသူ ဦးအောင်ကျော် အလိုကျ လိုရာကပြရတော့သည်။ ရပ်ဆိုရပ်၊ သွားဆိုသွား…ပဲ့ကိုင်ကျွမ်းသူ ဦးစံမောင် လက်ဝယ် ရမ္မက်ဇောကြွယ်ရ တော့၏။
ဦးစံမောင် လို မိမိထက် နှစ်ဆပြန်မကအသက်ကြီးသော မုဆိုးဖိုကြီးလီးအား ယခုလို ဆုပ်ကိုင် ကွင်းထုပေးရလိမ့်မည်ဟု တွေးမထားခဲ့ဖူး…။ ထုပေးနေရသည်တွင် စိတ်ထရသလို ရှက်စိတ်ကဘေးကလည်း တငွေ့ငွေ့ ထရ၏။ သို့သော် သန်မာထွားကြိူင်းလှသည့် လီးတန်ကြီး၏ ဆွဲငင်မှု အထိအတွေ့အား မလွန်ဆန်နိုင်ရှာ။
လီးကိုသေချာကြည့်၍ စိတ်ပါလက်ပါ ကွင်းထုပေးရရှာသည်။
“အင်းပေါ့ ဇင်မာရ…သန်တဲ့လီးတွေမှ အဲလို လီးကြောထတာ..မာတာလေ… လီးမာမာ တောင်တောင်နဲ့ အလိုးခံဖူးမှသာ လီးအရသာစစ်စစ်ကို ခံစားရတာ ဇင်မာရ…ဇင်မာလက်ကို ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်စမ်း…အင်း…အင်း..ဟုတ်ပြီ…အား..ကျစ်…ကျစ်… ကောင်းလိုက်တာ ဇင်မာ ရာ….ကျစ်….အိုး…အားနဲ့ မဆုပ်နဲ့ ဖွဖွဆုပ်….အင်း…ဟုတ် တယ်..ဟုတ်တယ်…တော်
တယ်ကွာ… ဇင်မာက ကွင်းကို ကောင်းကောင်း ထုပေးတတ်လာပြီ ရှီး…..ကျစ်…”
ဇင်မာမှာ ဦးစံမောင်ပြောသမျှ လုပ်ပေးရင်း..ကွင်းထုပေးနေမိသည်။ မိမိကို ချီးကျူးမြှောက်ပင့်ပေးတော့ ပို၍ ကျေနပ်မိသည်။ တတ်နိုင်သမျှ အစွမ်းကုန် လုပ်ပေးမိ၏။ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ဦးစံမောင်လီးတန်ကြီးအား ကိုင်ပေးရ၊ ထုပေးရသည်မှာ စိတ်ပါနေရ၏။
မိမိကိုင်ပေး၊ ထုပေး၍ စိတ်မာန်ထက ပို၍မာ၊ ပို၍တုတ်ထွားလာသော လီးကြီးကြောင့် ကျေနပ်
စိတ်လေးလည်း ဝင်ရ၏။
ထုရင်း ကို့လီးနှင့် ထပ်ကာယှဉ်တွေးမိသည်။
ဖြူဖျော့သောလီး နှင့် ညိုမဲထွားတုတ်သောလီးကြီး။
လီးမွှေးသေသေပ်သပ် နှင့် အရိုင်းဆန်စွာ နက်မှောင်တွန့်ကောတ်သောလီးမွှေးအုံကြီး။
လီးကြောမထသော ကို့လီးနှင့် လီးကြောပြိုင်းပြိုင်းထ အသည်းယားလှသော လီးကြီး။
ဖြူရဲသော လီးဒစ်လုံးသွယ်သွယ်နှင့် ညိုညိုမှောင်ကာ တစ်ထွားလုံးဝန်းသော လီးဒစ်ကြီး။
ပျော့ပျောင်းနုညံ့ခြင်းနှင့် မာတင်းတောင့်ထွား၍ အရိုင်းဆန်စွာ ဝင့်ကြွားလှခြင်း..။
အို…..မတူ…မတူ…တစ်စက်မှမတူပါလေ။…
အရိုင်းဆန်စွာ သန်မာတုတ်ထွားသော လီးတံငေါငေါတောင်တောင်ကြီးအား အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ထုပေးနေမိ၏။
ထိုသို့ ယောကျ်ားပီသ အရိုင်းဆန်ဆန် တောင်တင်းသန်မာသော လီးတန်ကြီးအား ယုယုငင်ငင် ကြင်ကြင်နာနာ မြတ်နိုးစွာပင် ဆုပ်ကိုင်အုပ်မိုး အားကြိုးမာန်ပါ ကွင်းထုပေးနေသော ဇင်မာ...။
မိမိအပြုစုကြောင့် လီးပိုင်ရှင်အမျိုးသား၏ ဆန္ဒတတ်ကြွမှုကို မြင်တွေ့ရလေလေ ပြုစုပေးသူ အမျိုးသမီးမှာ စိတ်လိုလက်ရ ပို၍ လုပ်ပေးမိလေပင်။
မသဘာဝ ကျန်းမာသန်စွမ်း၍ တောင့်တင်းလှသော ယောကျ်ားတန်ဆာ လီးကြီးအား လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ဆုပ်ကိုင်ကွင်းထုနေရမှတော့ ဇင်မာ အဖို့ ထိုလီးကြီးနှင့် ကာမစက်ယှက်လိုးခံခြင်လှသည်မှာ မဆန်းလှ။
“ရှီး…ကောင်းလိုက်တဲ့လက်လေး…နူးညံ့နေတာပဲ…တခြားမိန်းမတွေနဲ့ကွာပ…လက် လေးက နူးနူးညံ့ညံ့လေးဆိုတော့ လီးဆို စိမ့်ယားနေတာပဲကွာ…ကဲ ဇင်မာရ… လီးဒစ်ထိပ်တည့်တည့်မှာ အရည်တွေသီ နေတာတွေ့လား..အဲဒါ လရည်ကြည်လို့ ခေါ် တယ်…လိုးရင် ချောနေတော့ အဝင်ကောင်းတာပေါ့…ဇင်မာက လက်ဖဝါးနဲ့ လီးဒစ်ကို ပွတ်ကွာ…အင်း..အင်း…အား…….အ….”
ဇင်မာ လက်ဖဝါးလေး ဦးစံမောင် လီးဒစ်ပေါ်ရောက်သွားရ၏။ အပေါက်ချဲ့မည့် လီးဒစ်လုံးကြီးအား ဖွဖွပွတ်ပေး၏။ မဲညိုထွားလုံးသော လီးဒစ်လုံးတင်းတင်းနုနု၏ ချောချောကျိသော အထိအတွေ့က စောက်ပက်ကို ရှုံ့ပွမိစေ၏။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ထိုလီးဒစ်လုံးကြီးအား စောက်ပက် အတွင်း အသွင်းခံလိုက်
ချင်၏။
“ဟင့်..အိ….စိုနေပြီ….ဇင်မာ လက်…အရည်တွေ စိုနေပြီ…..ဟင့်”
“ဟုတ်ပြီ ဇင်မာ လက်ဖဝါးမှာ လရည်ကြည် တွေ စိုတော့မှ လီးတန်ကိုပြန်ကိုင်ထုလေကွ …အား…အ့….”
ဇင်မာ လက်ဖဝါးထဲတွင် လီးတန်ကြီးမှာ ချောမွေ့စွာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြစ်နေ တော့၏။ ကိုင်ရသည်မှာ ချောမွေ့နေတော့ ထုရသည်မှာ သွက်လာ၏။ လီးတန်ကြီး အထိအတွေ့ကလည်း ပို၍ မာကြောလာသယောင်ယောင်…။ ဒစ်လုံးကြီးပင် လီးအရည် ပြားတို့က ဖုံးလိုက် အုပ်လိုက်…။
“ဟင့်..ဟင့်..အိုး…ဦး..ဦး..ကြီး…လီး…လီး ကပို..ပို…မာ လာတယ်..နော်…ရှီး. ထိပ် ထိပ် ကြီးကလည်း ပိုတင်းဖောင်းနေပြီ…ဟင့်….ဦး…ကြီး…ရယ်…ထွား…လိုက်…တာ.. နော်… ဇင်မာ ဟာလေးနဲ့ ဆန့်ပါ့မလားလို့…..ဦးကြီးရဲ့ ဟင့်..”
“အား…ဇင်မာ..ကျစ်…ကျစ်…ဒီလိုလုပ်လိုက် လက်ဖဝါးလေးကို တံတွေးစွတ် လိုက်…ဒါဆို ထုရတာ ပိုချောရော….ကျုပ်လည်း ပိုကောင်းမှာ….”
“ဟုတ်…ဟုတ်…”
သည်အချိန်တွင်တော့ ဦးစံမောင်က ဆရာကြီး။ ဇင်မာက ပညာသင် တပည့်မလေး…။ လီးကိုင်ထားသော လက်က ချက်ခြင်းမလွှတ်နိုင်။ တစ်ချက်နှစ်ချက်ဆက်ထုပြီးမှ မလွှတ်ချင် လျှတ်ချင်လွှတ်ကာ လက်ဖဝါးပေါ်သို့ တံတွေးထွေးရန် ပြင်၏။
“မဟုတ်ဘူး….ဇင်မာ ….ထွေးမချနဲ့….ဖြူလဲ့လက်ဖဝါးလေးကို လျှာနဲ့ယက်ပြီး တံတွေး ဆွတ်လိုက်…..”
“အို….ဟင့်”
ဦးစံမောင် အပြောကပိုင်နိုင်လှသည်။ သူ့လရည်
ကြည်များကို ဇင်မာအား ယက်ခိုင်းမြည်းစမ်းကြည့်
ခိုင်းခြင်းကို နှစ်ဦးသားနားလည်၏။ ဇင်မာ မှာ ထိုသို့ လုပ်ရမည်ကို ရှက်ရွံ့မိ၏။ တစ်ဖက်တွင်လည်း ထိုသို့လုပ်ရခြင်း၏ ရှက်ရွံ့မှုရမ္မက် ဆန္ဒကို လိုလားမိ၏။
တစ်နည်းပြောရလျှင် သူ့လီးကိုင်ထားသောလက်အား လျှာဖြင့်ယက်ခိုင်ခြင်း။ လက်ဖဝါးတွင်ပေနေသော သူ့လီးရည်ကြည်များကို ယက်ရပေမည်။ ထို့အတူ သူ့လီးကြီးအားကိုင်ထားသဖြင့် လီးအနံ့သင်းနေသော လက်အား ယက်ရပေမည်။ ဆိုရသော် လီးကိုစုပ်ရခြင်း၊ယက်ရခြင်းကဲ့သို့ပင်။ အရှက်မကျန် ရမ္မက်ထန်စေရန် စေခိုင် ခြင်း။
“လိုးပြီ ဆော်ပြီဆိုရင် အရှက်ကုန်မှ လိုးရခံရတာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ကောင်းတာ ဇင်မာရ၊ ကျုပ်က ဇင်မာလို အချောအလှလေးကို ပြီးပြီးရော လီးသွင်းလိုးမပစ်လိုက်ခြင်ဘူး၊ ဇင်မာလည်း အရသာရှိ၊ ကျုပ်လည်းအရသာရှိအောင် တဖြည်းဖြည်းချင်း ကျင့်လိုးလေး လိုးဖို့စိတ်ကူးထားတာ”
ဦးစံမောင် စကားတွင် ဇင်မာ မျက်လုံးလေး ပေကလပ်ပေကလပ်ဖြစ်ရသည်။ မိမိက အလိုးခံဖူးသည်ဆိုငြား မီးပိတ်၊ ထဘီလှန်ပေးရုံသာ။ ကိုတစ်ယောက်တည်း တစ်လက်ကိုင် နူးနူးညံ့ညံ့သာ အလိုးခံဖူးသူ။ ထွေလီကာလီ ဘာမှမတတ်။
ကိုက လိုးသည်ဆိုသော်လည်း မိမိက ဖီလ်းတတ်၍ အသံထွက်သည်နှင့် သနားညှာတာစွာ အရှိန်လျော့လိုးပေးတတ်သူ။ ဆိုရလျှင် အလိုးခံဖူးရုံမျှအပ ကာမကိစ္စ တွင် မူကြိုအဆင့် သာသာ။ ဆိုတော့ ဦးစံမောင် လို မကြမ်းကျေ၍ မိန်းမပတ်လိုးနေသူကြီး၏ ပြောဆိုပြုမူ ဆွဲ ဆောင်မှုအောက်တွင် ဇင်မာမှာ အထူးအဆန်းဖြင့် ကာမပညာများကား သင်၍မကုန်နိုင်တော့။
အသစ်အဆန်းကို သင်ယူလိုခြင်းသဘောပါသလို မိန်းကလေးသဘာဝ မိမိအားကောင်း အောင်လုပ်ပေးသူအား ပြန်၍ လုပ်ပေးလိုခြင်းသဘောလည်းပါ၏။
အတွေးတို့လွန်ဆွဲနေဆဲ လက်ဖဝါးလေးက ပါးစပ်ရှေ့ ရောက်လာ၏။ လီးရည်ကြည်အနံ့၊ လီးနံတို့ရောယှက်နေသော အနံ့တစ်မျိုးကို ရှုရှိုက်မိ၏။
ညှီသည်လည်း မဆိုသာ။ မွှေးသည်လည်းမဟုတ်။
သေသေချာချာမပြောပြတတ်သော ဖိုရနံ့။
အရိုင်းဆန်သောအနံ့၊ ရမ္မက်ထန်စေသော အနံ့။
ထို ဖိုရနံ့သင်းသင်း၊ ပြင်းပြင်းတို့က နှာခေါင်းအတွင်း လှိုက်၍လှိုက်၍ ဝင်လာ၏။ ထူးဆန်းပေစွ…ထိုရနံ့တို့ကို ခံစားရသည့်ခဏ ဇင်မာမှာ ဘာကိုမျှသတိမရတော့…။ စိတ်ညှို့ခံရသူပမာ…ထိုရနံ့ပိုင်ရှင် လီးကြီးခိုင်းစေသည့်အတိုင်း လုပ်မိတော့သည်။ ထိုသို့ လုပ်ရသည့်အပေါ်လည်း ကျေနပ်သာယာ၍ ကာမစိတ်တို့ ထကြွသောင်းကျန်းတော့၏။
ဇင်မာ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးသွယ်သွယ်လေး လှုပ်ရှားလာရသည်။ပါးစပ်လေးခပ်ဟဟလေးပွင့်လာ၏။ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်လိုက်၏။ အသက်ကိုအောင့်လိုက်၏။
လျှာဖျားနီနီလေးက လက်ဖဝါးပေါ်သို့ ရောက်လာ၏။
တစ်ချက်ခြင်း……လက်ဖဝါးပေါ်မှ ဦးစံမောင် ၏ လီးရည်ကြည်များကို ယက်မိ၏။ အစပထမ….ငန်သလိုလို၊ နံသလိုလို……ရွံ့တွန့်တွန့်…။
“ဘာလို့လည်း နံလို့လား….ရွံလို့လား ဇင်မာရ”
ဦးစံမောင် အမေးတွင် ဇင်မာ မျက်လုံးလေးဝင့်ကာ ခေါင်းလေးအသာယမ်း၏။ဒုတိယအခါ…. မငန်တော့၊ မနံတော့……။ထို့နောက်….ထို့နောက်…..ချိုလာသလိုလို..မွှေးလာသလိုလို။
“ဘယ်လိုနေသေးလည်း ဇင်မာ….”
“ဟင့်….အင်း…တစ်မျိုးကြီးပဲ…..ဦး…ရယ်…. စိတ်…..တွေ …ထ….တာ..ဟင့်….”
“ဪ…အဲဒါ ဇင်မာလီးနံ့ယဉ်လာတာ….လီးအရသာကို ပါးစပ်လေးက သိလာတာကွ”
ဇင်မာတစ်ယောက် အညာသားမုဆိုးဖိုကြီး ဦးစံမောင်၏ လီး အနံ့ကို ယဉ်ပါးချေပြီ။ အနံ့အရသာ ခံစားတတ်ချေပြီတည်း….။
ဇင်မာမှာ ထူးဆန်းသော ခံစားချက်ကို ခံစားရမိ၏။ ရှက်ရွံ့စရာဟု ထင်မှတ်ထားသော်လည်း ထင်သကဲ့သို့မဟုတ်။ ညှီလည်းမညှီ၊ နံလည်းမနံ။ လီးအရသာအား ပါးစပ်တွင် ခံစားမိသည်တွင် အလိုးခံလိုခြင်း၊ လီးကို အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်လိုခြင်းတို့သာ ကြီးစိုးတော့၏။ အသက်ရှုမိသည်။ ဖိုရနံ့ကို မက်မက်မောမော ရှုမိသည်။ ထို့နောက် ဆက်ကာဆက်ကာ..
လီးအရသာရနံ့ကို မက်မက်မောမောယက်မိသည်လား…လက်ဖဝါးကို တံတွေးဆွတ်မိ သည်လား မသဲကွဲတော့…..။
သေချာသည်ကတော့ ထူးဆန်းသော ဖိုရနံ့နှင့် ဖိုအရည်တို့၏ အမည်မသိသော အရသာက လျှာဖျားတွင်စွဲကျန်၏။ လည်ချောင်းတွင်းသို့ တိုးဝင်၏။ ပထမဦးဆုံး ခံစားဖူးသောအရသာ….။
ထက်သန်သော ရမ္မက်စိတ်ဆန္ဒကား ပြင်းထန်လွန်း တော့၏။ ဆက်ကာ…ဆက်ကာ…. ယက်ကာ…ယက်ကာ….လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး လီးရည်ကြည်နှင့် တံတွေးတို့ ပေါင်းစက်၍ စိုရွှဲစွာ…..။
" ရှီး….ဒစ်…ဒစ်ကြီး…ကလည်း….ဟင့်…အင့်…ပြူး….ပြူးထွက်နေ…တာ….ပဲ.. ဇင်မာ ခံစားရနေတာ… မ..မ…မရတော့လို့ပါ......ဟင့်…လိုးပေး..ပါလား…. ဇင်မာ ခံမယ်လေနော်…စိတ်တွေ အရမ်း ဖြစ်နေပြီ…နော် ဦး.....ဟင့် ဟင့်”
အားရသောအသံ၊ မရိုမရွ ဖြစ်သောအသံ…အလိုးခံချင်လွန်းလှသောအသံ။ ထိုအသံတို့ ကား ဇင်မာပါးစပ်ဖျားမှ ထွက်လာရသည်။ လီးဆာလွန်းလှ၍ အရှက်ကုန် ဖွင့်ပြောသည့်တိုင် လီးပိုင်ရှင် ဦးစံမောင် က မလိုးသေး။
“သိတယ်..ဇင်မာက အထန်မဆိုတာ….၊ ဇင်မာနို့တွေက ကျုပ်လိုးတဲ့မိန်းမတွေ ထက်စာရင် နည်းနည်းသေးတယ်၊ ဇင်မာကို နို့ကြီးအောင်လုပ်ပေးရဦးမယ်”
“ဟင့်…ဘယ်လိုလုပ်ပေးမှာလည်း…ဟင်…အရမ်းသေးနေလို့လား..”
အခြားအလိုးခံမိန်းမများနှင့်နှိုင်း၍ နို့သေးသည်ပြောတော့ မခံချင်စိတ်လေးဖြင့် မေးမိ၏။ ကိုင်နေသောလီးတန်ကြီးကိုလည်း အထက်အောက် ဆုပ်ညှစ်ပွတ်သပ်မိ၏။ ပြူးထွက် နေသော လီးဒစ်ထိပ် အပေါက်မှ တွဲလဲစီးခိုနေသော လီးရည်ကြည်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်၏။ ဒစ်လုံးကြီးကို ဖွဖွရွရွ တို့ကိုင်၏။
ဇင်မာ မှာ အဖိုးတန်သောကစားစရာအား ရထားသော ကလေးမလေးသဖွယ်ပင်။ ဦးစံမောင်၏ လီးတန်ညိုထွားကြီးအား ဖွဖွရွရွ တို့ထိဆုပ်ကိုင်ကစားနေတော့သည်။
“နည်းနည်းပါ…ကျုပ်က နို့ထွားမှကြိုက်တာ…နို့ထွားလို့ ဖင်ကုန်းလိုးရင် နို့တွေတွဲအိ လှုပ်နေတာ သဘောကျတာ၊ အဲလိုနောက်ကနေဆောင့်လိုးလို့ နို့လှုပ်တွဲနေရင် အလိုးခံရတဲ့ ဇင်မာလည်း စိတ်ပိုကြွ၊ လိုးတဲ့ကျုပ်လည်း ပိုထန်တယ်၊ နောက်ပြီး အလိုးခံ ထားမှန်း သိသာနေအောင် ဖင်ပြုတ်အောင်ဆောင့်လိုးပစ်၊ ဆော်ပစ်ချင်တာ ဇင်မာရာ…တောက်”
ဘောလီဘောစကား၊ ခြင်းစကားနှင့်ပြောရလလျှင် ဦးစံမောင် က အဆယ်အထိန်း.......ကောင်းသည်၊ ငြိမ်သည်။အပင့်အမြောက်......တော်သည်...ကြည်ရှင်းနေသည်။ အရိုက်.......ပြောစရာမလို..ဖောမလား၊ အပြတ်ဆော်မလား၊ အပျော့လား၊ အပြင်းလား။
ဘက်စုံတော်သည့်သူ။ ခုလည်း တလျောက်လုံး ထိန်းလာသည်၊ မြှောက်လာသည်။ နောက်ဆုံးကျ အပြတ်မရိုက်... မထိတထိ၊ မခို့တရို့ ဖောတော့သည်။ နို့လေးသေးသည်ဆ၍ ပုတ်ချသည်။
ခံရသူ ဇင်မာမှာ ချီးကျူးစကားတွင်တွင်ကြား၍ ယစ်မူးသာယာ ကျေနပ်ရာမှ ပြစ်ချက်တစ်ခု အစပြုသည်တွင် ကွင်းကွင်းရှင်းရှင်း နှိုင်ယှဥ်ခြင်းခံရ နှိမ့်ချခံရ၏။
အမြင့်ရောက်မှ ရိုက်ချခံရတော့ ပိုထိသည်။ ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ ဆိုက်ကိုသဘောဖြစ်ချေမည်။ သူ့အလိုးခံမလေးအချင်းချင်း နို့သေးခြင်းပြောခံရသည်ကို မကျေနပ်။ ယှဥ်လာလျှင် နိုင်ခြင်သော စိတ်လေးကရမ္မက်စိတ်ကြား ခေါင်းပြူထ၏။
ဖင်ကုန်း၍ နို့တွဲအောင်အလိုးခံရမည်ဆိုခြင်းကြောင့် ဇင်မာ ကြက်သီးဖုများ ပင်ထရ၏။
ဖင်ပြုတ်အောင် အဆော်ခံ အလိုးခံရမည်ဆိုခြင်းကြောင့် ဖင်တွေပင်ကျစ်အောင် ညှစ်မိ၏။
လီးကြောများကိုလည်း လက်ဖြင့်စုကာဆုပ်ကိုင်ကာ အရှိန်မပျက် ထုပေးမိ၏။ ဆုပ်ကိုင် ထားသော လက်အကျော်မှ ပြူးထနေသော လီးဒစ်ကြီးကို အာသာငမ်းငမ်း ကြည့်ရ၏။ စောက်ပက် တွင်တွင်ယားရတော့သည်။
“ဟင့်..ရှီး..ဦးကြီးရယ်…ကြမ်းလိုက်တာ…ဦးကြီး….လီးက အကြီးကြီး..ကြည့်ပါဦး အကြောတွေက ပြိုင်းပြိုင်းထလို့….…ဇင်မာ ကြောက်တယ်..နို့ကြီးအောင် ဘယ်လိုလုပ်ပေးမှာလည်းလို့…”
အဖြေမရသေးသဖြင့် ဖြူလဲ့သွယ် ထပ်မေး၏။ ဦးအောင်ကျော်အမြင်တွင် သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အခြားသောအလိုးခံမိန်းမများထက် အစစအရာရာ သာနေစေချင်၏။
“နို့အုံတွေညှစ်မယ်ကွာ၊ နယ်မယ်ကွာ…နို့သီးထိပ်တွေကိုက်စို့မယ်ကွာ၊ ဆွဲမယ်ကွာ… တစ်ပက်လောက် နို့ကျင့်ပေးရင် ဖြူလဲ့နို့တွေ လက်ယောင်လိုက်ပြီး ကြီးထွားလာမှာ၊ နို့သီးခေါင်းလည်း စူရှည်လာအောင် ကောင်းကောင်းစွဲစုပ်ပေးရမယ်၊ ဇင်မာက နို့သာ သေးတာပါ....စောက်ပက်တွေ ဖင်တွေက ကျုပ်လိုးနေကျမိန်းမတွေထက် အသာကြီးပါ၊ လှကလည်းလှ...ပါးစပ်ပါကင် ဖင်ပါကင်ဆိုတော့ ဟိုဘတ်လဘိုင်မတွေထက် အပုံကြီး သာပါတယ်ကွ...”
မ…သဘော.....မ...မနောကို ပိုင်န်ုင်လွန်းလှသော ဦးအောင်ကျော်ဖြစ်တော့သတည်း....။ ဇင်မာ ကို မလိုးရသေးခင် အလိုးခံမိန်းမအဖြစ် လိုင်းသွင်းသည်။
သူလိုးနေကြ မိန်းမများဖြင့် မသိမသာ ယှဥ်ပြသည်။ ရမ္မက်လည်းတတ်စေ၊ အခြားမိန်းမများကို ပတ်လိုးနေသည်ကိုလည်း လက်ခံစေ ဆိုသည့်သဘော။
ထ်ု့အပြင် အလိုးခံမလေးများအချင်းချင်း သူသာ၊ ကိုယ်သာ ဆိုက်ဝါးလေးထည့်ပေးခြင်း၊ ချီးကျူးခြင်း၊ နှိမ့်ချ ပြောခြင်းလေးများက ခံရသူအဖို့ မရိုးမရွ။
ချီးကျူးမြှောက်ပင့်ခံရမှုက တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေပေါ်ရောက်သလိုလို ရင်တဖိုဖို၊ စိတ်တကြွကြွ။ အမြင့်မှပြုတ်မကျစေရေး ဆွဲကိုင်ထိန်းရသည်။ ဆွဲကိုင်သောအရာကား ဦးအောင်ကျော်၏ လီးတန်ငေါငေါကြီး…..။
ထိုနည်းတူစွာ အလိုးခံမလေးများအချင်းချင်း နှိုင်းယှဉ်နှိမ့်ချခံရသည့်အခါ အမြင့်တိမ်စိုင် လိပ်မှ ချောက်နက်နက်အတွင်း ဝရောသောပါး ပြုတ်ကျရှာ၏။ အသည်းတအေးအေး ရင် တလှပ်လှပ်….။
“ဟွန့်..ပြီးရော.....ဒါပေမယ့် ဘာနေနေ ဇင်မာကိုလည်း ဦးကြီးလိုးနေကြ တခြားဟာတွေလိုပဲ….နို့ကြီးအောင်တော့လုပ်ပေး..နော်.”
ဇင်မာ ကိုယ်တိုင် ဦးစံမောင်၏ အလိုးခံမလေးအဖြစ် လိုလိုလားလား ခံယူလိုက်ခြင်း။ တခြားအလိုးခံမလေးများလို နို့ကြီးအောင်လုပ်ပေးရန်ပြောဆိုမိသည်အထိ။
တခြား အလိုးခံဖော်၊ အလိုးခံဖက်များထက် စောက်ပက်လှသည်၊ ဖင်ပါကင်၊ ပါးစပ်ပါကင် သာသည့်တိုင် မကျေနပ်နိုင်တော့။ ဦးစံမောင် အလိုးခံမလေးများအတွင်း သူမသာအစစအရာရာ အသာဆုံး ဖြစ်ချင်မိတော့၏။
တစ်ခြားသူလိုးနေကြ မိန်းမများမှာလည်း ဇင်မာ လိုပင်။ အစစအရာရာ သူတို့သာ အသာဆုံးဖြစ်ချင်ကြ၏။ ဆိုတော့ ဘာနေနေ သူ့သဘော...။ တိတိကျကျပြောရလျှင်...သူ့လီးကြီးသဘော။ သူ့လီးညွှန်ရာရေဖြစ်တော့သည်ကိုး...။
စကားလည်းပြောသည်။ လီးကိုလည်းကိုင်၍ ကွင်းထုပေးရသည်။ ပြောသောစကားတို့မှာ လည်း လိုးခြင်း၊ ဆော်ခြင်း များသာ။ လီး၊ ဒစ်၊ စောက်ပက်၊ ဖင်၊ နို့ စသည်တို့မှ မလွတ်။ ဆိုတော့ ပညာတတ်နပ်မလေးဖြူလဲ့သွယ် အဖို့မှာ ညစ်ညူးတစ် ခွသော စကားသံလေးများတွင် စောက်ပက်တရွရွ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်ရသည်။
ဦးစံမောင် ပြုံးသည်။ ကျေနပ်စွာပြုံးသည်။ ပြုံးရမည်လေ... သူခင်းသောဖျာမှာ ဇင်မာလာထိုင်ပြီမှကိုး....။ ထိုင်သည်မဟုတ်…လှဲခြင်းပင်။ လှဲသည်ဆိုရုံ မည်ကာမတ္တာ မဟုတ်။ ထဘီလှန် ပေါင်ကား အဖုတ်ဖြဲ၍ လိုးပါ၊ ဆော်ပါ၊ စိတ်ကြိုက် သမပါဟု တွင်တွင်ဆိုကာ လီးသွင်းခံရန်အသင့်အနေအထား လှဲပေးခြင်းမျိုး။
သည်လို အချောအလှ လေး၏ ကွင်းထုပေးခြင်းတွင် ဇိမ်ခံနိုင်မှတော့ ဦးစံမောင် အနေဖြင့် ပြုံးနိုင်ချေမည်။ ပျော်နိုင်၊ မော်နိုင်ချေမည်။
“အင်းပါဇင်မာရ….နို့ကြီးအောင် လုပ်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား....ဖြူလဲ့နို့ကို လီးနဲထိုးပြီးကြီးအောင်
လုပ်ပေးရမယ်.....”
အို…….ကိုကမြတ်မြတ်နိုးနိုး..ဖွဖွလေးစို့တဲ့နို့လေးတွေကို သူ့လီးတုတ်ကြီး နဲ့ထိုးမယ်တဲ့ လား.....
“ဟင့် အာ….…ဦးကြီး…ရယ် အရမ်းကြမ်းတာပဲ...… ဇင်မာ နို့သီးတွေ ယားနေပြီ…”
တဏှာရမ္မက်တွေတတ်လာတော့ ရှက်စိတ်တွေ ပျောက်ရသည်။ ဦးစံမောင် စကား တွင် စီးမျောခံစားကာ စိတ်ထန်လာရသည်။ စိတ်ထန်လာတော့ တစ်ခွစွာပြောမိသည်။
“နို့သီးပဲလား ဇင်မာ”
နှိမ့်ချသော မေးခွန်းကို ဦးစံမောင် မေး၏။ ဇင်မာလည်း မခေပါ။ ချက်ချင်းပင်..
“ဟင့်……..စောက်…စောက်ပက် လည်း ယားတယ်…”
“ပြီးတော့…ရောကွာ”
“ဖင်….ဖင်လည်း ယား..ယားတယ်…ဦးကြီး…”
လီးဆာသူနှင့် လိုးမည့်သူနှစ်ဦးသား အတိုင်အဖောက်ညီလှ၏။
“နောက်တော့..ရော”
“ဟင်…”
ဇင်မာ စဉ်းစားသည်။ ပြီးမှ
“ပါး..စပ်…လေးရောပဲ…ဦး..ကြီး..”
“တော်လိုက်တာ ဇင်မာ….ကိုင်း ဘာလို့ ယားလည်း ပြောပါဦး”
“ဟင့်…ဦး..ကြီး…လိုး…တာ…ခံ…ချင်…လို့”
" ဒါဆို ပါစပ် ယားတာ ကရောကွာ "
" ဟင့် ပါစပ်ထဲ လီး ထည့်ခံချင်လို့ပါ "
“အပေါက်စုံ လီးသွင်းခံချင်တာလား ကွ”
“အာ..ဟင့်…ဟုတ်…မ…မ. သိ…တော့…ဟင့်…ဘာတွေမှမ်းမသိဘူး..ဦးကြီးကလည်း…”
ဇင်မာ အဖြေတွင် စောက်ပက်လေးက ဆစ်ခနဲ၊ ဖင်ဝလေးက ရှုံ့ကနဲ ဖြစ်ရသည်။
မသိတော့ဟုဆိုသော်ငြား စောက်ပက်၊ ဖင်၊ ပါးစပ်….သုံးပေါက်လုံး လိုးမည်ဟု လီးပို်င်ရှင်က အပြောတွင် တဏှာထရသည်။ အလိုးခံချင်လှချေပြီ..။
“ကျုပ်လည်း….လိုးချင်လို့ လီးတောင်နေပြီ ဇင်မာရ….လိုးမှဖြစ်တော့မယ်”
“လိုး..လိုး…လေ…ဦးကြီး…လိုးမှာလား… အခုလိုးမှာလား..လိုး….လိုး….လေ.”
“လိုးတာကလိုးချင်တယ်…ဇင်မအော်မှာနဲ့ လူတွေ ကြား လိမ့် မယ်၊ အား..ကျစ်…ကျစ် ဇင်မာရာ ကောင်းလိုက်တာ…ထု..ထု…အားရပါးရထု.. ရှီး”
ဦးစံမောင်ကား တွေးတွေးဆဆပြောသည်။ ပြောလည်းပြော ထုလည်းထုခိုင်းသည်။
ဇင်မာ မှာ ထွားတုတ်ညိုတင်းလှသော လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်၍ ကွင်းထုမပျက် စကားပြောရ၏။
“ဇင်မာ မအော်ဘဲ အလိုးခံမယ်လေ ဟင်”
အလိုးခံချင်လွန်းလှသော ဇင်မညက လီးညိုတုတ်ကြီးကို အားမလိုအားမရဖျစ်ညှစ်ကာ အလိုးခံရရေး ပြော၏။
“လီးသွင်းတာနဲ့ ဇင်မာအော်မှာ ကျုပ်သိတယ်…”
" ဇင်မာ အော်ရင်….ဦးကြီးက ပါးစပ်ပိတ် လိုးလေ”
ခံချင်လွန်းသူမှာ ရှာကြံတွေးကာပြောရရှာ၏။ ရှက်စရာဟုလည်း မမြင်တော့၊ မခံစားရတော့။ သူမနှင့် ဦးအောင်ကျော်ကြား စောက်ပက်ကြား လီးသွင်းမခံရသေးခြင်းကလွဲလျှင် အပွင့်လင်းကြီး ပွင့်လင်းနေချေပြီ။
ဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးကိုလည်း ခပ်သွက်သွက် ထုပေး၏။ ဖွံ့ကားလှသော လီးတန်ကြီးအား ရီဝေတပ်မက်စွာ ကြည့်၏။
“ဟားဟား….ရှီး….ဇင်မာရာ…လီးကိုင်တော်တဲ့.. ခွေးမလေးက ထန်သဟေ့သဟေ”
“ဟွင့် သူများကိုနော်…ခွေးမလေးမဟုတ်ပါဘူးနော်….ဇင်မာက..ဟိ…သူ့လီးကြီးက တငေါ့ငေါ့နဲ့…ဟွန့်….”
ဇင်မာ တုန်တုန်ယင်ယင်လေးပြောသည်။ ဦးစံမောင် ကို မကြည့်ရဲပဲ မျက်လွှာ လေးချနေရ၏။ လူကိုမျက်လုံးခြင်းဆိုင်မကြည့်ရဲသော်လည်း သူမအား ထိုးချိန်နေသော လီးတန်ကြီးကိုကား အသေအချာပင် မျက်တောင်မခပ်တမ်း ကြည့်မိသည်။ ကွင်းထုပေးနေသော အရှိန်ကိုလည်း တစက်လေးမှမလျှော့…။
တစ်ခွသောစကားများကလည်း ပြောရ၊ ကြားရသည်မှာ အားရလှသည်။ တင်းသထက် တင်း၊ မာသထက်မာ၊ တောင်သထက်တောင်နေသော ထွားကြိုင်းလှသော လီးတန်ကြီး ကို ဆုပ်ကိုင်ရသည်မှာလည်း ကျေနပ်အားရ ထန်လွန်းရသည်။
ဖွံ့ထွားလှသော လီးညိုထွားကြီးအား ဆုပ်ညှစ်၍ ဆွဲသည်။ လီးဒစ်လုံး ညိုမဲမဲကြီး ပြူးခနဲ ပေါ်လာသည်။ လီးအရေပြားများကိုဆွဲတင်သည့်တိုင် လီးဒစ်ကို မဖုံးနိုင်ရှာ။ ဒစ်ငေါငေါကြီးမာ ငှက်ပျောဖူးကြီးသဖွယ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှ၏။
“ဟင်..မဟုတ်ဘူးလား… ဒီလောက်အရှက်မရှိ ထန်နေတာ ခွေးမများလားလို့ ကွာ ဟားဟား.....ကြည့်စမ်း ခွေးမ ဖင်မှာ အမြီးလေးများ ထွက်ပလားကွ.... ပြောလည်းပြော လီးလည်းသေချာထုကွ…..လီးထိပ်လည်းပွတ်ပေး…အင်း… အင်း..ရှီး….အား…လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥ တွေ ဖွဖွကိုင်စမ်း….အီး…. ကောင်းတယ် ကွာ ….ဇင်မာက လီးထုပေးတာ အသေကောင်း အတတ်မြန်တယ်ကွာ.”
ဦးစံမောင် စကားတွင် ဇင်မစိတ်တွေ ဗြောင်းဆန်သွားရသည်။ အို…သူ့ရဲ့ ခွေးမတဲ့လား….ဟင့်။ ကွင်းထုပေးတာလည်း တော်သတဲ့…ဟင့်…ဟင့်…။ ဂွေးဥ တဲ့လား…..အို….ကိုင်ရမှာလား…ဟင့် ဟင့်….။
လီးတန်အခြေရှိ တွဲကျနေသော ဥ နှစ်လုံးကို မဝံ့မရဲ ဆုပ်ကိုင်သည်။ စိတ်ထဲ တုန်ယင်ရ သည်။ လီးဥ တွေက တင်းနေသယောင်ရှိသောလည်း ပျော့စိပျော့စိ။ နွေးတေးတေး….။ လီးမွှေးတွေကလည်း ဥတွေအပေါ် ပေါက်နေသေး၏။
ဇင်မာ မှာ ဦးစံမောင် ၏ လီးဥတွေကို စိတ်ဝင်တစားစူးစမ်းရာတွင် လီးတန်ကိုင်ထား သောလက်က ထုဖို့ရာ မေ့ရ၏။ ထိုစဉ် ဦးစံမောင် က ဇင်မာ့ မြီးညှောင့်ရိုးကို စမ်း၏။ ဦးစံမောင် စမ်းကိုင်ခံရသော ဖင်လုံးလေးက ဓါတ်လိုက်သလို ဆိုးဆိုးဆစ်ဆစ် ဖြစ်ရ၏။ တွန့်ရ၏။ ဖင်များနှိုက်ခံရဦးမလားဟုသော အတွေးက ကျိန်းတိမ်းတိမ်းဖင်ဝလေးကို စူပွပွ ဖြစ်စေ၏။
“ခွေးမလေး အမြီးများထွက်သလားလို့ကွ၊.....ဟား ကျစ်...ခွေးမလေး....ရ လီးတန် ကိုင်တဲ့လက်ကလည်း ထုလေကွ.....လဥတွေကိုင်ပြီး ထုဖို့မေ့နေတာလား...ကျစ်...ကျစ်..”
“ဟင့်…ကျစ်…ဦးကြီးရယ်…….ရှက်…စရာကြီး အမြီးမပေါက်ပါဘူးနော်...ဟွန့်... ဇင်မာက ..ခွေးမ..မဟုတ်ပါဘူးဆို.ကွာ……သူများ ကို….နော် .ဟွန့်”
ဇင်မာ ဖြေသံက တစ်လုံးချင်း…။ စိတ်ဇောတွေ ထန်ရသည်။ လဥနှစ်လုံးကို ပွတ်ကာ ကွင်းထုရသည်။ လက်နှစ်ဖက်လုံး မအားရတော့….။
“ဇင်မာ ကလည်း .တကယ်တော့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလည်း.... ချစ်စရာလေးမလို့ ခွေးမလေးလို့ တင်စားပြောတာလေ... မဟုတ်ဘူးလား....”
ဦးစံမောင် ၏ မြှောက်ပင့်ချုပ်သော စကားတွင် ဖြူလဲ့သွယ်မှာ နီရဲသော မျက်နှာလေး ဖြင့် မဝံ့မရဲကြည့်ကာ၊ ရှက်မျက်စောင်းလေးကို အသာထိုးရင်း
“ကဲ..ကဲ...တကယ်ပါဘဲ....ကွာ.....မဟုတ်ပါဘူးဆိုတာကို မရဘူး...ဟွန့်..... လူကို.....ဟင့်... အင်း.....ပါ....ဇင်..ဇင်..မာက..ဦး..ဦး..ကြီးရဲ့….ခွေး…ခွေး…မလေး ပါ..ရှင့်… ရပ လား… .ကျေနပ်ပလား...တကယ်ပါပဲ..ဟွင့်.... ….”
လက်ထဲတွင် ဆုပ်ထားသော လီးထွားကြီးအား ခပ်
တင်းတင်းလေးညှစ်ကာ ဇင်မာ အမူပိုပိုပြော၏။ တမင်လုပ်ယူသော ခပ်စူစူဟန်လေးဖြင့်ပြော၏။
“အိုး……လိမ္မာလိုက်တဲ့ ခွေးမလေး…..ကျစ်..အ အာ…. ထန်တယ် ဇင်မာရာ"
“အာ….ဟင့်…. သူများကို…နော်….”
ခွေးမကလေးဟု အခေါ်ခံအပြောခံရသော ဇင်မာမှာ လီးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း….စောက်ပက်ကိုသာဘနာနာညှစ်ရတော့သည်။ နှိမ့်ချစော်ကားသည်ဟု မခံစားရဘဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပင် ဦးစံမောင်၏ အလိုးခံခွေးမလေးသဖွယ် ခံစားထင်မြင်မိသည်တွင် စောက်ရည်တွေက တစက်စက်ထွက်တော့၏။
“အို့….အို့…ကျစ်ကျစ်…..လိမ္မာလိုက်တာ…ကွာ. သိပ်လှတဲ့ခွေးမလေးပါကွာ”
ဦးစံမောင်က ခွေးမလေးများကို ချော့မြူသည့်နှယ် ဖြူလဲ့သွယ် ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ချော့မြူသည်။
“ဟင်း…နော်…ခွေး…မ….လေးက အကိုက် သန်တာ…. ဟောဒီဟာကြီးပါ ကိုက်ပစ်ဦးမယ် ဟွန်း”
ဇင်မာမှာ လက်ဖြူဖြူလေးကြား တင်းထွားနေသော လီးကြီးအား ကြည့်ရင်း မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ချစ်စဖွယ်ဟန်လေးဖြင့်ပြောသည်။
ဦးစံမောင် လက်အစုံသို့ ခေါင်းလေး တိုးဝှေ့သည်။ခွေးပေါက်မလေးဟန်။ သည်အပြော သည်အပြုအမူလေးများက ဦးအောင်ကျော်၏ ခွေးမလေးသဖွယ်
စိတ်နှစ်ခံစားမိရာမှ သူ့အလိုလို ပြုမူပြောဆိုမိခြင်း ဖြစ်သည်။
“အီး….ကျစ်…ကျစ်.. ထန်တယ်ဇင်မာရာ…အင်းလေ…ကိုက်လည်းကိုက်ရမယ်. .စုပ်လည်းစုပ်ရမယ်…စိတ်ချ…ဟောဒီပါးစပ် လှလှလေးထဲ ကျုပ်လီးကြီးကို ထည့်ပေးဦးမှာ….အဲတော့မှ စုပ်လည်းစုပ် ကိုက်လည်းကိုက် ဟုတ်ပြီလား… ခွေးမလေး…ချစ်စရာလေး ကွာ….”
“အို……ဦး….ကြီး….နော်…..သူများကို……”
“အို….ဒီလူကြီးရဲ့ ခွေးပေါက်မလေးတဲ့လား…..။ ကိုရေ…ကို့မိန်းမတော့ သူ့ခွေးမ လေးဖြစ်နေပါပြီ ကိုရယ်….” ထိုသို့ တွေးသည့်ခဏ စောက်ပက်လေးမှ စောက်ရည်တစ် ချို့က တစိစိကျ၏။ တွေး၍ ကောင်းလွန်း၊ ခံစား၍ ကောင်းလွန်းလှသည်။
ယောက်ကျား ကို တွေးရင်း တစ်ခြားလူကြီးလီးအား ဆုပ်ကိုင်ထုကာ သူ့အလိုကျ သူ့ခွေးမလေးအဖြစ် စိတ် နှစ်ခံစားလေလေ စောက်ရည်ထွက်သည်အထိ စောက်ပက်ရွ ရတော့သည်။
အရှက်တရားကို အနိုင်ယူသွားသော ကာမဆန္ဒ၏ တုန်ယင်လှိုက်မောစွာ ဖြေသံတွင် စောက်ပက်လေးက တစိစိညှစ်နေမိ၏။ ချစ်စဖွယ် စောင့်စောင့်အောင့်အောင့်လေးပြောနေရသော်လည်း ထိုအပြောတွင်ပင် သာယာမိ၏။
ထို့အတူ ဦးစံမောင်မပြောရပါဘဲ လက်ဖဝါးကိုလျှာဖြင့်ယက်၏။ လဥနှစ်လုံးကိုင်ထားသောလက်အား လျှာဖြင့်ယက်၏။ လီးအနံ့နှင့်မတူ။ အနည်းငယ်ကွာခြား၏။ လဥအနံ့က အနည်းငယ် ပိုပြင်းသယောင်ယောင်။
ထိုပို၍ပြင်းသော ဘောအနံ့က ဇင်မာအား ပို၍ပင် စိတ်ထစေသည်။ ရှက်ရွံ့ခြင်းမရှိ။ လက်ကို တပြပ်ပြပ်မြည်သည်အထိ ယက်စုပ်၏။ ဂွေးဥနှင့်လီးတန်၏ အနံ့၊ အရသာကိုခံစား၏။ စိုရွှဲနေအောင်ယက်ပြီးမှ လီးကိုကိုင်ကာ ထုပေး၏။
ဦးစံမောင်သာ လီးစုပ်ခိုင်းပါက စုပ်ပေးမည်မှာ မလွဲ။ မစုပ်ခိုင်း၍သာ ပါးစပ်လေး ဟန်ပြင်ကာ သွက်သွက်ထုပေး၏။ သွားရည်များ၊ လီးရည်ကြည်များ စိုရွှဲနေသောကြောင့် ကွင်းထုသံကို အတိုင်းသားကြားရ၏။
“စွိ..ပြိ..ပြိ…စွပ်…စွိ..စွိ”
“ရှီး….အား….”
ဦးစံမောက်မှာ ညည်းတွားရေရွတ်ရင်း ဖင်ပါကြွ၍ လီးတောင်ကြီးပင် ကော့လာရသည်။
“ပြိ..စွိ…ပြပ်…ပြပ် စွိ စွပ်…”
“အိုး….လီး…လီး…က….အသံတွေ အရမ်းထွက်လိုက်တာ ဦး…ကြီး ဟင့်.. ကောင်းလား….လို့ဟင် တခြားဟာမတွေထက် ကောင်းလားဟင်…ဦး…၊ ဇင်မာ ထုပေးတာလေ....ဟင့်.... ကျစ်”
“စွိ…စွိ..စွပ်…စွပ်…ပြိ…”
“အားအား…အရမ်းကောင်း….ဇင်မာ က အကောင်းဆုံး...အီး.... ကွင်းထုတာ အရမ်းတော်တယ်ကွာ….လီးဆို တင်းယားနေပြီ ရှီး……”
ဦးစံမောင် စကားအဆုံးတွင် ဇင်မာ လီးကြောများကို ပွတ်သပ်၏။ လီးဒစ်ကို ဖွဖွဆုပ်၏။ လီးတန်ကြီးကို သေချာကိုင်နယ်၏။ ဂွေးဥ နှစ်လုံးကို ဖွဖွ ပင့်မ၏။ ဆုပ်နယ် သည်။
“ဦးကြီးရယ်…..တောင့်တင်း ထွားတုတ်လိုက်
တာ….နော်….ဟင့်….”
“တောက်….ရှီး…..အခု ဇင်မာကို လိုးချင်နေပြီ၊ ခံမလား ဇင်မာ…ဟန်…”
ဦးအောင်ကျော် မထိန်းနိုင် အံကြိတ်၍ ပြောသည်။ ဇင်မာ ရမ္မက်စိတ်များညဟုန်းခနဲထရသည်။
“ဟုတ်.... ဟုတ်.... လိုး…လိုး….လေ... ဦးကြီး......”
ဇင်မာ မပွင့်တပွင့်လေး ပြောရှာသည်။
“အင်း… အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…လိုးမယ်ကွာ၊ လူမသိအောင် ခိုးလိုးကြရမှာဆိုတော့ ဇင်မာကလည်း ထိန်းပြီး အော်၊ ကျုပ်လည်း ထိန်းလိုးပေးမယ်…ကြားလား…”
“အင်းပါ..ဦးကြီးရဲ့…ဇင်မာ ထိန်းပြီး အော်ပါ့မယ်၊ ဦးကြီးကလည်း ဖြည်းဖြည်းလိုးလေ နော်….ဦးဟာကြီးကအတုတ်ကြီး…..ဇင်မာဟာနဲ့ ဆန့်မှာ မဟုတ်ဘူး…အရမ်းမလိုးပါနဲ့နော် ဦးကြီး..နော်..”
နောက်ဆုံးတော့ ဇင်မာဆန္ဒတို့ ပြည့်ဝချေပြီ။ အလိုးခံရချေတော့မည်။ အလိုးခံရတော့မည်ဆိုတော့လည်း လီးထွားကြီးအား ကြောက်ရပြန်သည်။ ဖြည်းဖြည်းသာသာ လိုးပါရန် ကြို၍ တောင်းပန်ရပြန်၏။
“အင်းပါ ဇင်မာရ၊ ကျုပ်သိပါတယ်…ကျုပ်လီးကြီးနဲ့ အရမ်းလိုရင် ဇင်မစောက်ပက်ပြဲ တော့မပေါ့….. ဇင်မာခံကောင်းအောင် လိုးပေးပါမယ်၊ ကိုင်း…….ဇင်မာအခန်းထဲ သွားလိုးကြအောင်…”
“ဟုတ်…ဟုတ်...ဦးကြီး…သွားမယ်လေ”
အပေအယူညီမျှသည်။ အတိုင်အဖော်ညီသည်။ လိုလားသူနှင့်ဖြည့်ဆည်းပေးသူ… အတွဲအဖက်ညီမျှလှသည်။ ကာမပွဲတော်ကြီးအား တူနွဲပျော်ရန် ဟန်ပြင်ချေပြီ။
အညာသားမုဆိုးဖို လီးညိုတုတ်ထွားကြီး၏ ထိုးခွဲ၍ သားမယားကျင့်ခြင်းကို ခံရတော့မည်။ ဇင်မာ၏ ဖြူနီသွေးသော စောက်ပက်လှလှကြပ်ကြပ်လေးခမျာ မဆန့်မပြဲ တစ်တစ်ကြပ်ကြပ် ထိုးသွပ်ခံရချေတော့မည်….။
“လီးကိုမလွှတ်နဲ့..လက်ကကိုင်ရင်းရှေ့ကသွား….ဇင်မာ စောက်ပက်လိုးမးယ့် လီးကို ကိုယ်တိုင်ကိုင်ပြီး လိုးခန်းထဲခေါ်တာပေါ့လေ....ဟားဟား... ကျုပ်လီးက ဇင်မာလက်နုနုလှလှ လေး လွှတ်လို့ ရတော့မှာမဟုတ်ဘူးကွ…”
“အမယ်…ပိုလိုက်တာ ဦးကြီးရဲ့ ဟိ…ဟိ…”
နှစ်ဦးသား ရယ်ရယ်မောမော ရွှင်ရွှင်ပြပြ၊ ကာမသဘင်ပွဲ တူယှဥ်နွှဲပျော် အသေအကြေ လိုးဆော်ကြမည့်နှစ်ဦးဆိုတော့ ရီနိုင်ကြပေသည်။ ခဏကြာလျှင်တော့ ရီသံများအစား အော်သံ၊ ညည်းသံ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်သံများ မြိုင်မြိုင်ကြားရပေတော့မည်။
အလိုးခံရတော့မည်ဆို၍ တတ်ကြွသောစိတ်၊ မြှောက်ပင့်ချီးကျူးခံရ၍ ရွှင်မြူးသော စိတ် တို့ဖြင့် ဇင်မာ မြူးမြူးကြွကြွပြန်ပြောသည်။ ရီမိသည်။ လက်ကတော့ ဦးစံမောင် လီးတန်ကြီးကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ အခန်းဆီသို့သွားရန် ခြေလှမ်း၏။
မိမိကို သားမယားပြုကျင့် လိုးမည့်လီးအား လက်ဖြင့်ဆုပ်ကာ အလိုးခံမည့် အခန်းဆီ သို့ ဦးအောင်၍ ခေါ်သွားရသည်။
ဖြူဖြူသွယ်သွယ် နုနုနယ်နယ် ချောချောလှလှ လေးအား အလိုး ခံကာနီးတိုင် ရွှင်မြူးတတ်ကြွနေစေရန် လိုသလိုပုံသွင်း၍ လီးငေါငေါကြီးကိုင်ခိုင်း၍ လိုးခန်းသို့ ခေါ်၊ လိုးဆော်တော့မည့် ဦးစံမောင်။
မကြာမှီ ကာမတဏှာပွဲကား စိတ်ဇောထန်စွာ စတင်ချေတော့မည်။ ဖြူဖြူလှလှလေး နှင့် ညိုညိုထွားထွား အညာသားကြီး။
ယောက်ကျား၏ လီးတန် သေးသေးဖြင့် ယုယကြင်နာစွာ လိုးပေးခြင်းကိုသာ ခံဖူးသော ဇင်မာ နှင့် မကြမ်းကျေ၍ မ…ဆိုက ထုံးလိုချေ ရေလိုနှောက် လီးတန်ထွားကြီး ငေါက်တောတ်ထ၍ အရိုင်းဆန် အကြမ်းလိုး နွားသိုးကြိုးပြတ် အပေါက်စုံကျုံးမည့် ဦးစံမောင်…။
ခြေတော်ရင်း (၂)
အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ဦးစံမောင် က ကတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ကာ ဇင်မာ အား ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းသည်။ ပြီးနောက် မပြောမဆို ဇင်မ ပါစပ်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းသည်။
“အို…ဟင့်…ပြွတ်…အု…ဝူး….အွင့် ဟွတ်…အွတ်…အု ဟူး’ ဟွတ်…အဟွတ်....”
ဝင်လာသောလီးဒစ်လုံးကြီးအား ပါးစပ်ကိုအသေဟကာ ငုံရသည်။ မျက်လုံးအစုံက ဦးစံမောင်ကို မော့ကြည့်သည်။
တုတ်ထွားသောလီးတန်ကြီးဝင်သာစေရန် ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန် ဟဖြဲပေးရသည်။ သို့တိုင် လီးကြောထောင်ထောင်တို့က နှုတ်ခမ်းပါးတွင် ရစ်ခွေပွတ်တိုး၏။ လီးတန်တစ်ဝက် ပါးစပ်အတွင်း ထိုးသွင်းစိုက်ငြား ကျန်လီးတန်တစ်ဝက်ကား အပြင်ဘက်တွင် တန်းလန်း။
ပါးစပ်ဖြူဖြူလှလှလေး အစွမ်းကုန်ဟပေးကာ လီးညိုမဲကြီး တန်းလန်းသွင်းထားသည့်မြင်ကွင်းမှာ လိုးသူ ခံသူမပြောနှင့်။ ဘေးမှကြည့်လျှင်ပင် ငေးမောအားကျ ကာမစိတ်ထရမည်မှာမလွဲ။
ဆိုတော့ လီးကို ကောင်းစွာ မစုပ်ဖူးသော ဇင်မာမှာ အာခေါင်ထိ တိုက်ရိုက်ထိုးဝင်သော လီးတန်ကြီး ကြောင့် မရှုနိုင် မကယ်နိုင် အသက်ရှုမှား၍ သီးရသည်။ ပျို့ရသည်။
“ဟွတ်…အဟွတ်..ဟွတ်…ဟင့်…ဟူး….ဟွတ်..”
ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးကာ ခေါင်းကိုရုန်း၍ ပါးစပ်အတွင်းသွပ်သွင်းတစ်စိုက်နေသော လီးတန်ကြီးအား ခါထုတ်ရသည်။
“ဟွတ်….ဦး..ကြီး….က..ဟွတ်…ဟင့်..ဟပ်…ဟွတ်..နင်…သွားတာ..ပဲ…ဟင့်….ဟွတ်."
“အီး….ကျစ်…လီးနင်သွားတာလား…ဇင်မာ….မစုပ်
တတ်ပဲ အငမ်းမရစုပ်လိုက်တော့ ဒစ်က အာခေါင်ထိုးမိသွားတာ…ရှီး…ကောင်းလိုက်တာကွာ….”
“ရှီး….ကျစ်…ဇင်မာရာ….လှလိုက်တဲ့ ပါးစပ်၊ အိထွေးနေတာ…ကျစ်…အိုး…လျှာ… လျှာ…ဖျားလေးနဲ့ ဒစ်ကိုကလိ..အင်း..အာ့.အ,. အိုး ရှီး…..ဒစ်အောက်ချေကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးထိုးကလိ….အား အိုး တော်လိုက်တာ ရှီး…..အား…”
စမာန်ထကာ ကုတင်ပေါ်တွင် အခန့်သား ဇင်မာအား လီးစုပ်နည်းအထွေထွေကို သင်ကြားပေတော့သည်။ အားရဖွယ် ကောင်းလေစွ။
နပ်မလေး ဇင်မကား ကုတင်ဘေးကြမ်းတွင် ငုပ်
တုပ်လေးထိုင်၍ ကတင်ပေါ်တွင် ပေါင်ဖြဲ၍ လီးကော့ပေးထားသော ဦးစံမောင်လီးကြီးအား စုပ်ပေး နေရသည်။ စုပ်ပေးနေရသည်ဆိုသော်ငြား…မစုပ်တတ်သဖြင့် ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးဒစ်ကြီးအား ငုံထားရသည့်အနေအထားမှ ဦးစံမောင်ပြောသည့်အတိုင်း ပါးစပ်ထဲတန်းလန်းဝင် နေသော လီးဒစ်အား လျှာဖျားလေးဖြင့် ယက်သည်တို့သည်။ ဒစ်အောက်ချေ ကိုထိုးမွှေသည်။
“စွိ..ပြိ..ပြိပလပ်..စွိ”
“အိ..အု…ပြိ…ပလပ် ..ပြပ်…စွိ….စွပ် ဟင့်”
လီးစုပ်သံတွေထွက်လာရသည်။
ဦးစံမောင်မှာ အငြိမ်မထိုင်နိုင်။ ကော့ထိုးရုန်းကြွနေရတော့၏။
“ဟင်း…အီး…. ဇင်မာက လီးတစ်ချောင်းလုံး မစုပ်
တတ်သေးဘူးမလား… ဇင်မာလက်တစ်ဖက်က လီးအရင်းကနေဆုပ်ကိုင်ထားရင်းထု…ဒါမှ အာခေါင်ကို လီးဒစ်အထိုးသက်သာမှာ….”
ဇင်မာ မှာလည်း ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ဟရင်း ဦးစံမောင် ပြောသလိုလုပ်ရင်း တအိအိ တအုအု လေး ဖြစ်ရရှာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဦးစံမောင်လီးတန်ကို ဆုပ် ကိုင်ကာ ကွင်းထုသည်။ ပါးစပ်လေးက လီးတစ်ဝက်ခန့်ကို စုပ်သည်၊ယက်သည်။
“စွိ..ပြိ…ပြွတ်..ပလပ်…ပြိ…အင့်…အု …အိ…အ”
လက်တစ်ဖက်ကလီကိုင်ထားရာ အာခေါင်လီးထိုးသက်သာ၍ လီးမပျို့ လီးမနင်တော့သော် လည်း.ထုပေးနေသည်ဖြစ်ရာ လီးဒစ်ကြီးမှာ တပြုပြုတအုအု ဖြင့် ပါးစပ်အတွင်း ဝင်ချီ ထွက်ချီ။ ဆိုရလျှင် လီးဒစ်မှာ ဇာမာ ပါးစပ်အတွင်း လိုးနေသည်နှင့် တူတော့၏။
“အိ ဝု…အု…အား အဟွတ်…ဟွတ်…ဟွတ်…ရှီး အဟင့်…..ဟွတ်…ဟွတ်”
အာခံတွင်းတိုင် လီးဒစ်ထိုးသွင်းခံရသည်ဖြစ်ရာ လီးသီးရသည်။ လီးနင်ရသည်။ ရုန်းရသည်။ ဖယ်ရသည်။ ဦးစံမောင်း ပေါင် တဖျပ်ဖျပ်ပုတ်ကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးရ၏။ လီးပျို့ခြင်း၊ လီးနင်ခြင်း… ကာမသုခ၏ ခံရခက်သော ဝေဒနာ...။ လီးဒစ်က လည်း အောင်ခေါင်နုနုကိုသွား၍ ထောက်သည်ကိုး…..။
ထို့သို့ မျက်ပြူးဆန်ပြာဖြစ်ရသော လီးသွင်းခံရသော ဇင်မာ့ အဖြစ်ကို အပေါ်စီးမှကြည့်ရခြင်းကိုက လီးသွင်းသူ ဦးစံမောင်း အဖို့ မာန်တတ်ဖွယ်ကာမအရသာကို ခံစားရ၏။ ပိုင်စိုးခြင်း အရသာကို ခံစားရ၏။
ပါးစပ်အတွင်း လီးသွပ်ခံ ဇင်မာမှာလည်း ခံစားရသော ကာမအရသာက မလျော့။ ရသာအစုံပေးသော လီးထိပ်ဖူးကြီးအား မဆန့်မပြဲ အာဖြဲငုံရသည်။ မိမိပါးစပ်လေးက တခြားလီးကြီး၏ အာသာဖြေရာ လီးသွင်းပေါက်လေး ဖြစ်ရရှာသည်ဟုသော အသိက ထူးခြားသော ကာမဆန္ဒ ကို ဖြစ်စေသည်။
သွင်းသောလီးကို ပါးစပ်လေးဖြဲကာ ခံယူရသည်။ အဆုံးစွန် ခံစားရခြင်း....။ ရိုးစင်းသောကာမစိတ် ခံစားမှုမှ လွန်မြောက်သော ထွေထူးဆန်းပြားသည့် တဏှာ နယ်အတွင်း ချည်းနင်း ဝင်ရောက်ခြင်း။ အမြတ်တနိုးတန်ဖိုးထားရာ ပါးစပ်လေးအား လီးလိုးပေါက်သဖွယ် လီးအာသာဖြေရာအဖြစ် ဖန်တီးခံယူရခြင်းကပင် လွှမ်းမိုးခြယ်လှယ်ခံ ကာမအရသာကို ရရှိခံစားရသည်။
“ဟွတ်…အင့်….ဦး…ကြီး….နော်….ဟင့်….ဟွတ်…..သူများ….ကို ဟွတ် ဟွတ်…. အရမ်း…ပဲ…ဟွတ်..ဟင့်”
လီးနင်၊ လီးသည်း၍ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးရင်း လီးနင့်သောအသံလေးဖြင့်ပြောရ သည်။
ထိုသို့ လီးပျို့၊ လီးနင့်၊ လီးသီးရသော ဒုက္ခမမည်သော ကာမသုခဝေဒနာတို့ကြောင့် ဇင်မာမှာ လီးမစုပ်တော့၊ လီးဒစ်မငုံတော့...လီးသွပ်မခံတော့ဟု ထင်က မှားချေမည်။ ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်းခံရခြင်း အမှုကို လိုလိုချင်ချင် ခံရှာသူ အမျိုးသမီးတို့ကား ထိုထိုမည်သော ကာမသုခဝေဒနာကို ပင် ထက်သန်စွာ ခံစားကြသည်။
“ဥုံဖွ….ဖွ….ဟား…..ဇင်မာရာ…စိတ်ထိန်းမရလို့ ဇင်မာလေးရာ..အရမ်းထန်လို့ကွာ…ဖွဖွ… .ဇင်မာလေး အရမ်းသီးသွားတာလား….ကျွတ်…ကျွတ်…သနားစရာကွာ….ကျစ်….ကျုပ်တစ်သက် လီးစုပ်ခံလာတာ ဇင်မာလောက် လီးစုပ်ကောင်းတာ မတွေ့ဖူးဘူး…ရှီး…. ဇင်မာ ပါးစပ် နဲ့ တွေ့မှ ကျုပ်လီးလည်း ထိန်းမရတော့တာ…ဖွဖွ နင်သွားလား ဇင်မာ….ဖွဖွ”
လီးနင်၍ ဝေ့သီကျသော မျက်ရည်စတို့အား လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် အသာ သုတ်ပေးသည်။နဖူးလေးအား ရွတ်ခနဲ နမ်းသည်။ ဇင်မာမှာ ချောင်းလေးဆိုးရင်း……။ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း….။ အသက်ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် မနည်းရှုရင်း.....။ မိမိအား ပျို့နင့်သီးစေသော လီးတန်ကြီးအား မျက် စောင်းလှလှလေးထိုးမဆုံး…..။
လီးနင့်ပျို့ရသော်လည်း မရှက်တမ်းဝန်ခံရလျှင် ထိုအရသာကိုပင် ဇင်မာမှာ စွဲလန်းရသည်။ စောက်
ပက်လေးကလည်း လီးသွင်းခံရသလို စောက်ရည်မိုးတို့ ဖြိုင်ဖြိုင်သွန်ဖြိုးရသည်။ တစ်ခွသိမ်ငယ်သော ကာမဆန္ဒတွင် ရူးရူးမူး မူး စွဲစွဲလန်းလန်း…။
ပွတ်သပ်နှိပ်နှယ် ချော့ပွတ်မှုများကလည်း အသည်းခိုက်စရာ။ပျို့သည် နင်သည်ဆိုငြား လီးတန်တုတ်ထွားကြီး၏ မာကြောပူနွေးသော အထိအတွေ့ကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးက လိုလား၏။ ပါးစပ်က တပ်မက်ရသည်။
“ဟွတ်….ဟွန့်…တော်..ပါ…လူဆိုးကြီး…ကဲ.လာဇင်မာ ထပ်လုပ်ပေးပါမယ်…သူများပါးစပ်ကို အရမ်းတော့ ကော့မထိုးနဲ့နော်…ဟွင့်…..ဒီတစ်ခါ….အရမ်းထိုးရင် တစ်ခါတည်း ကိုက်ဖြတ်ပစ်မှာ..ဟွန်း….”
“ဟီး…ဇင်မာ က လှလည်းလှ အရမ်းလည်းလိမ္မာတာ၊ စုပ်ကွာ..ဇင်မာ စိတ်ကြိုက်စုပ်..”
ဦးစံမောင် အပြောအဆို၊ အပြုအမူ များကြောင့် ပါးစပ်အားလီးဖြင့်နင်အောင်ထိုးလိုးခြင်းအမှုမှာ ပပျောက် သွားရသည့်အပြင် ထပ်မံပင် လီးစုပ်ပေးဖို့ ဇာမာကိုယ်တိုင် ဆိုမိသည်။
“ပြွတ်..အင့်..အို စိစိ…”
“ဟူး….အု…အု..အိ..ရှီး”
“အိုး ကောင်းလိုက်တဲ့ပါးစပ်..ကွာတောက်…ငါလီး…အိစက်နေတာပဲ…ကျစ်..”
“ရှီး..အ အင့် အုအု…ဦး…ကီး…ဟင့် အု..အိ…ဝု.ဟူး…အု အု…အီး…အင့်..ဝု”
“ဟူး…….အာ …တောက်..ဟင်း..ဇင်မာရာ…အခုမှ တကယ့် ခွေးမနဲ့ ပိုတူတယ်… တအုအု..တဝုဝုနဲ့….တောက်….ခွေးမပါးစပ်က အသေကောင်း ဟား”
တစ်ခွလှသည်။ အရိုင်းဆန်လွန်းလှသည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်အတွင်းလီးသွင်းသူက ပြောတော့ ဇင်မာမှာ ရှက်ရွံရမ္မက် လှိုင်လှိုင်တတ်ရသည်။ တကယ်တော့လည်း ဦးစံမောင် ပြောသလို ပါးစပ်က လီးသွပ်သည်နှင့် သူအလိုလို တအုအု တဝုဝုမြည်သံထွက်ရသည်။ ထိန်းထား သော်လည်းမရ။
ခက်သည်ကား ထိုသို့ ဦးစံမောင်ပြောလေလေ တဏှာစိတ်က ထိန်းမရအောင် ကြွရလေဖြစ်သည်။ ပါးစပ်လီတန်းလန်းဖြင့် စောက်ရည်လှိုင်လှိုင်ကျရတော့သည်။
“အို…တကယ်ပဲ ခွေးမလို အသံမြည်နေတာပါလား၊ သူ့ရဲ့ ခွေးမဖြစ်နေတာ လား…ဟင့်”
ဇင်မာမှာ ဆက်မတွေးနိုင်။ ပျို့လုမတတ် လီးစိမ်ခံရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လီးဒစ်က အာခေါင်ထောက်မိသည်။ မျက်ရည်များပင် စီးကျရသည်။
အားးးးကျစ်..ကြိုက်လား ဇင်မာ အအ ပါးစပ်အလိုးခံရတာ..အ”
“အူး….ဝု …ဝူး….အိ အု…..အု…အာ့…ဝုတ် ဝုတ်..ကြိုက်..ရယ်.”
လီးတန်းလန်းဝင်ရင်းစကားပြောရသဖြင့် မပီသ။ ဟုတ်က ဝုတ် ဖြစ်ရ၏။ ခွေးမတကောင် တအီအီညည်းရင်း ဟောင်သည်နှင့်ပင် တူချေတော့၏။
“ဟား....အားး..ခွေးမလေး တဝုတ်ဝုတ်နဲ့ကွာ….ရှီး….ကျစ်..ဟောင်နေတာလား ကွာ...”
ဇင်မာ အဖြစ်မှာ ပါးစပ် လီးလိုးခံ၍ တဏှာထန်ရာမှ ခွေးမ ဟုပင် အပြောခံရသည့်အဖြစ်။ တကယ်လည်း တဝုဝု တဝုတ်ဝုတ် မြည်ရသည်ကိုး....။
သို့သော် မငြင်းဖယ်မိ။ ဦးစံမောင် လီးဆွဲထုတ်လိုက် တိုင်း ဟာတာတော့ ခံစားချက်ဖြင့် ပြန်သွင်းစေရန် မျော်လင့်မိသည်။ ပါးစပ်လေးကို ဟဖြဲ ကာ လီးအသွင်းအား ငံ့လင့်ရသည်။
လီးသွင်းသည်နှင့် အသက်အောင့်ကာ လီးစိမ်ခံသည်။ ထုတ်ထားသော လျှာဖြင့် လီးကြော တို့အား ပင့်ယက်သည်။ လီးကတန်းလန်းပါးစပ်သို့ စိုက်ဝင်သည်။ ပျို့ကာနီးမှ လီးထုတ်ခံ ရသည်။
သည်တွင် ဇင်မာ ပါးစပ်တွင်းမှ သားရည်တို့ကား နှုတ်ခမ်းဖျားမှ သွယ်စီးကာ ဦးစံမောင် ဒစ်ကြီးနှင့်ဆက်နေတော့သည်။ ဆိုရလျှင် လီးထုတ်ထား သော်ငြား လီးဒစ်နှင့် ဟပြဲပြဲလေးဖြဲပေးထားသော ပါးစပ်လေးကား သွားရည်၊ လီးရည်ကြည် စေစေးတို့ အမျှင်မပြတ် သွယ်တန်းလျက်သား။
မေးစေ့တွင်ပေပွနေသော အရည်တို့ကိုမှ မသုတ်အား..။ လီးထုတ်ပေးသည့်ခဏ အသက် ကို အဝရှုရသည်။ လီထုတ်တိုင်းပင် အသက်ကိုအဝရှုခွင့်ကားမရ။ လီးက ပြန်သွင်းခံ ရပြန်သည်။
“အူး…အွတ်….အိ…အု..စွိ..ဝု…”
“ရှီး…လီးကွာ…ကောင်းချက်…အင့်…အင့်”
“ပြွတ်စွပ်…အု ဝု..ဝု…ဟင့်…”
“စွိ…ဟူး…အ…မ…လေး…ဦး..ကြီး…အု…အု ဝုး….အူး…”
ပါးစပ်အတွင်းလီးသွင်းသံ၊ လီးထုတ်သံ၊ လီးသွင်း၍မြည်သံ ပျို့နင့်သံ၊ မာန်ထ၍ လီးသွင်းသံတို့မှာ ငြိမ်သက်သော ညအခါတွင် ထင်ထင်ရှားရှား….။
“အီး..ကျစ်…အား…ဇင်မာ…အား ခွေးမလား..ကွာ….ကျစ်…အား အမြီးလေး… လှုပ်
စမ်း..အား…”
လီးကြီးမှာ တဆက်ဆက်တုန်ရင်း ထန်သောစိတ်နှင့်အတူ တစ်ခွစီးမိုးသောစကားကြမ်း တို့ကို ပြောသည်။
“အွတ်..အူး အု…ဝု…ဝင်..ဟင်…အု…ဘာ…ရဲ…အု..အီး…..ဟင်… ဝူး…ကြီး…အီး”
လီးတန်ကြီးတစ်ဝက်ပါးစပ်တန်းလန်းတစ်ဝင်မှတော့ ဇင်မာ မှာ မပီမသပင် ပြောရ တော့သည်။ မိမိကိုယ်ကိုလည်း ဦးစံမောင် လိုင်းသွင်းသလိုပင် ခွေးမဟု စိတ် တွင်ခံစားမိသည်ခဏ ကာမစိတ်တွေက စူးစူးဆစ်ဆစ် ဖြစ်ဖြစ်ဖျိုးဖျိုး ခံစားမှုအရသာက တိုး၏။
သို့သော် ဦးစံမောင် ပြောသည်ကိုနားမလည်။ ဘယ်လိုလဲဟု ပြန်မေးမိသည်။ လီးခွံ့ ခံထားရ၍ မပီမသ။
ဦးစံမောင် က မဖြေ…။ ခြေထောက်ဖြင့် ဇင်မာ ဖင်လေးကို ထိုးပွတ်သည်။
“အီး….ဟင့်….အင့်..အု…”
ဇင်မာ နားလည်ချေပြီ။ နားလည်သည့်နည်းတူ လီးကို ပါးစပ်မှမဖြုတ်ဘဲ ဖင်လေး လှုပ်သည်။ အမြီးမပါသော်လည်း အမြီးပါသကဲ့သို့။ ဖင် တစ်တစ်လေး ဘယ်ညာယိမ်းကာ နွဲ့ကာ ဦးစံမောင် အလိုကျ လှုပ်ခါပြမိသည်။
“အိုး…….လှလိုက်တာ ဇင်မာရာ …..ကျစ်…ထန်
တယ်ကွာ…….ငါလိုးမ ခွေးမ…”
“ဟင့်…အိ…အီး…အ…အ…ဦး…ဦး…ကြီးကလည်း…ခွေး…မ….မ.မ.. အိ အု…အု…”
လီးခဏအထုတ်တွင်သာ ဇင်မာ စကားပီပီသသ ပြောနိုင်သည်။ ခွေးမ မဟုတ်ပါကိုပင် အဆုံးထိ ပြောခွင့်မပေး..။
ဦးစံမောင် က လီးပြန်ခွံ့ရာ ပါးစပ်ကလေး ဟ၍ ခံယူရင်း တအိအိ တအုအု ဖြစ်ရပြန်သည်။
ပါးစပ်လိုးခြင်း လီးသွင်းခြင်းမှာ မကြုံဖူးသူရော၊ မခံဖူးသူ အဖို့ ရွံရှာစက်စုပ်ဖွယ်ဟု ထင်ရသည်။ ဇင်မာ လို နပ်စ်မလေးအဖို့ သာ၍ဆိုးတော့သည်။ ချစ်ရသော ချလင်ယောက်ကျား အား ပါးစပ်အလိုးခံမည့်နေနေသာသာ လီးပင်မစုပ်ပေးဖူးခဲ့။
တကယ်တမ်း မကြမ်းကြေသူ ဦးစံမောင် နှင့်တွေ့သည့်အခါမှ လီးစုပ်ပေးရသည်သာ မက ပါးစပ်အားပင် လီးဖြင့်ထိုးကာ လိုးခံရတော့သည်။
ချစ်သူမှ အမြတ်တနိုး နမ်းရှိုက်သော ပါးစပ်လေးကို စောက်ပက်ကဲ့သို့ လီးဖြင့်ထိုးသွင်း ဆွဲနှုတ် အလိုးဖြုတ်ခံရတော့သည်။ လီး အာသာဖြေရာ လိုးပေါက်အဖြစ် အသုံးပြုခံရသည်။
မိမိကို ခွေးမဟုပင် ပြောဆိုကာ စိတ်ရှိသလို ပါးစပ်လေးအား လီးဖြင့်ထိုး လိုးချင် တိုင်းလိုးခံရသည်ကိုပင် စိတ်မဆိုး။ ရမ္မက်တန်ခိုးကား အံ့ဩဖို့ ကောင်းလေစွ။
ကာမဆန္ဒအစပျိုး၍ ရမ္မက်တိုးလာပြီဆိုလျှင်ကား ပို၍တစ်ခွလေ ခံရခက်လေ။ ပို၍ ညစ် ပက်လေ ပို၍ထိလေ။ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောဆိုဆက်ဆံလေ စောက်ပက်ပို၍ရွရလေ ဖြစ် သည်လား မပြောတတ်။
ပါးစပ်အတွင်း လီးသွင်းခံရခြင်း၏ ထိမိသော ကာမအရသာကို ခံစားမိသည်။ သိမ်ငယ် ခြင်းလည်းမမည်။ ရှက်ရွံ့ခြင်းလည်းမဟုတ်။ စက်ဆုပ်သည်လည်းမထင်။ မိမိ၏ပါးစပ် လေးကို အလိုးခံသည့်အပေါက်လေးသဖွယ် ပြုလုပ်ပေးခြင်းကိုက စောက်ရည်ထွက်ရသည်။ ထိုအပေါက်လေးအား လိုးသည့်အခါ လိုးသောလီးကြီး၏ တဏှာထထ ပြင်းပြပုံ များကို မြင်ရလေ ခံရသည်မှာ အားရှိလေ…..လေ။
သခင်ကိုမြင်သော ခွေးမ အမြီးယမ်းသည့်နှယ်…။ လီးတန်ကြီးပါးစပ်အသွင်းခံရ၍ ကျေနပ်ရွှင်ပြစွာ ဖင်လေးလှုပ်ပြရသည်မှာလည်း တင်စီးခံရလွန်းသော ကာမဆန္ဒကို အစွမ်းကုန် လိုက်လျောပေးနေသော လီးဆာ၊ လီးငတ်နေသော မိန်းကလေးတစ်ဦး သဖွယ်ပင်။
လူ့ဘုံ လူ့သဘာဝ မိမိတွင် မရှိသောအရာကို စွဲလန်းတပ်မက်မိသည့်သဘော။ အားလုံးက ရိုသေလေးစား အလေးထားဆက်ဆံခံရာမှ တစ်စုံတစ်ဦးက အထက်ဆီးမှ အမိန့်ပေး စေခိုင်းရာတွင် အထူးအဆန်းဖြစ်ကာ တပ်မက်သည့်သဘောပင်။
“အား..ဇင်မာ..ဟား…..ကျစ်….ကောင်း…ကောင်းတယ်ကွာ….လျှာလေးနဲ့ စအိုပေါက်ကို ထိုး…အိုး...ရှီး…အား…”
လီးတန်ကြီး၏ ဆွဲငင်အား၊ ခိုင်းစေသံ၏ ပိုင်နိုင်မှု၊ လီးစုပ်ရခြင်း၏ ရှက်ရွံ့မှုကဲသော ကာမအရသာ၊ မိမိအပြုအစုကြောင့် ဦးစံမောင်၏ မာန်ထနေသော အသွင်အပြင်တို့ ကြောင့် ဇင်မာမှာ ဦးစံမောင် ပြောသလို စအိုပေါက်ကို အစွမ်းကုန် လျှာ ဖြင့်ယက်ပေးမိသည်။ သင်လွယ်တတ်လွယ်သော သဘာဝကြောင့် လက်တစ်ဖက်မှ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကာကွင်းထုပေးမိ၏။ ပါးစပ်မှလည်း ဖင်ပေါက်အားငုံ့ကာ လျှာဖြင့် ထိုး၍တစ်ဖုံ၊ ယက်၍တစ်နည်း ကစားပေး၏။
ထိုသို့အချောအလှဆရာမလေး၏ ငုပ်တုပ်လေးထိုင်ကာ ပါးစပ်လှလှနုနုညံ့ညံ့လေးဖြင့် ဖင်ပေါက်ကို စုပ်ရင်းကွင်းထု ပေးခြင်းကိုခံစားနေရသော ဦးစံမောင် အဖို့ နတ်ပြည်ကို အရှင်လတ်လတ်ရောက်ရသည်နှင့်မခြားတော့…။
ဖင်လျက်ခံရသူ၏ ကျေနပ်အားရ စမာန်ထသော တရှီးရှီး တတောက်တောက် စမာန်ထ၍ ညည်းညူသံ၊ ဖင်ပေါက်ကို လျက်ရသူ ဇင်မာ၏ တပြတ်ပြတ် တပွတ်ပွတ် အသံတို့ကား မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်။ ဆိုတော့ လိုးမည်ဆိုခြင်းအမှုအား ခေတ္တ မေ့ကာ ဖင်လျက်ခံရမှု့ တွင် သာယာကျေနပ် ကာမဆန္ဒများ တလိပ်လိပ်တတ်ရ၏
ထိုနည်းတူစွာ ဇင်မာ မှာလည်း သွယ်သွယ်လှလှ ပါးစပ်လေးဟကာ ဖင်ပေါက်အား မရွံမရှာ ရင်တဖိုဖို တပြွတ်ပြွတ် တပြတ်ပြတ်ဖြင့် အငမ်းမရ လျက်
ရှာသည်။ မငြင်းဖယ်နိုင်။ ပါးစပ်ဟကာအလိုတူအလိုပါ လျက်ရှာသည်။ သူ့ခမျာလည်း တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ကောင်းရရှာသည်ကိုး။ မတူတဲ့ ကာမရမ္မက်၊ ကိုယ့်လင်ယောက်ကျား အမြတ်တနိုး နမ်းသည့် ပါစပ်ဖြင့် သူစိမ် ယောက်ကျား၏ မစင် စွင့်ရာ အပေါက်ကို လျက်ပေးနေရခြင်းက နိမ့်ကျသည့် ခံစားချက် ကို ခံစားမိကာ ရမ္မက်များ မီးဟုန်းဟုန်း တောက်ကာ စောက်ရည်များက တစိမ့်စိမ့် ကျရ ရှာသည်။
ဇင်မာ မှာ လဥ မှ ရနေသော အနံ့ အသက်၊ လျှာဖျားမှာ ခံစားနေရသော ခါးသက်သက် ထိုအရာများ တွင် သာယာ စီးမျောကာ ကိုယ့်ဘဝ ဘယ်အထိ ရောက်ရှိနေသည်လည်း ကို မေ့လျော့ကာ ဦးစံမောင် အား အကောင်းမွန်ဆုံး ပြုစု ပေးရှာသည်။
မိမိပေါင်ကြား ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ကာ မိမိစအိုပေါက်အတွင်း ကြိုးစား၍ လျှာကို ထိုးထည့်ကာ လျက်နေသော ဇင်မာ အားကြည့်ကာ ဦးစံမောင် လီးစမာန်ထရသည်။
ဦးစံမောင် က တစ်ဆင့်ခြင်း တစ်ဆင့်ခြင်း။
ကာမဆန္ဒကို လှုပ်နိုး၍ တဏှာအဆင့် ကို တဖြည်းဖြည်းမြှင့်လာရာ ညစ်ပက်တစ်ခွသော စကားကို မဆိုထားနှင့် ဇင်မာ၏ အမွန်အမြတ်ဖြစ်သော၊ အစာစားရာ ပါးစပပ်ဖြင့် သူ၏ အညစ်အကျေး စွန့်ရာ ဖင်ပေါက်ကို ယက်ခိုင်းပြီး အရသာခံ နေလေပြီ။
ကာမပညာတွင် အရိုင်းသာသာ ဇင်မာအား လီးခွံ့ပေးကား လီးစုပ်၊ လီးယက် ခြင်းများ သင်ပေးကာ လီးယဉ်စေလေပြီ။ ထိုမျှသာ မက အညစ်အကျေး စွန့်ရာ ဖင်ပေါက်ကိုပါ ယက်ခိုင်းကာ အပေါ်စီးမှ အမိန့်ပေးချေပြီ။ထိုသို့ အပေါ်စီးမှ စေခိုင်းရာတွင်လည်း ရိုးရိုးမဟုတ်။ မိန်းမပျက်လိုတစ်မျိုး၊ ခွေးမလိုတစ်ဖုံ အရှက်ကုန်အောင် ဖင်ကို ယက်ခိုင်းခါ ပိုးစိုးပက်စက် လုပ်ခံရခြင်း။ ထိုသို့ပြုကျင့် ခံရခြင်းတွင် စောက်ရည်လှိုင်လှိုင်ပန်းရခြင်း။
လီးစုပ်ရခြင်း၊ ပါးစပ်လိုးခံရခြင်း၊ ဖက်ယက်ရန်ခိုင်းစေခံရခြင်း….ထိုသို့ အထက်စီးမှ ဆက်ဆံခံဖူးခြင်း မရှိရာ ဇင်မာ မှာ ထိုသို ဆက်ဆံ ခိုင်းစေ ခံရခြင်းတွင် ထူးထူးခြားခြား သာယာမိတော့၏။ ကျေနပ်မိတော့၏။
ထိုသို့ ခိုင်းစေ၊ ပြုကျင့် အမိန့်ပေးသူမှာလည်း မိမိ၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို မထိပါး မစော်ကား။ လူရှေ့သူရှေ့တွင် တလေးတစား။ ကာမဆက်ဆံ ခိုင်းစေသည့်အခါတွင်သာ သခင် တစ် ဦးသဖွယ် စိတ်ကြိုက်ဆော့ကား ပြုကျင့်သည် ဖြစ်ရာ ဇင်မာမှာ ရုန်းမထွက်နိုင်။ ကာမအာရုံ အသစ်အဆန်းများတွင် လိုလိုချင်ချင် သက်ဝင်ခံစားမိတော့၏။
ခြေတော်ရင်း (၃)
ဖင်ယက်ခံနေသော ဦးစံမောင် ကျေနပ်အားရ သွားပုံရှိသည်။ ဖင်ပေါက်ကို မရွံမရှာ အားရပါးရ ယက်နေသော ဇင်မာ အား ဆံပင်ဆွဲကာ ထစေသည်။ သူလည်း ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်သည်။
“လိုး…လိုး….လိုးတော့မလို့လား…ဦး…ကြီး….”
“ဖျန်း……”
“အာ့…ဟင့်….ဟင့်..ဦး…ကြီး….လို့…”
ဖင်လုံးလေးတစ်ဖက်ကို ရိုက်ခံရ၍ ဇင်မာ စပ်ကျိန်းကျိန်းလေးဖြစ်ရသည်။ မျက် လုံးလေးဝင့်၍ ဖင်လေးကို ပွတ်ရင်း တွန့်တွန့်လေး ဖြစ်ရသည်။
“ဖျန်း……”
“အာ့….ကျွတ်…ကျွတ်…ဦး…ရယ်…”
ဇင်မာ၏ တင်းကျစ်ဖြူဝင်းသော ဖင်အစုံတွင် ဦးစံမောင် ရိုက်ရာ နီနီရဲရဲတို့ အထင်းသား မြင်ရသည်။ဇင်မာ စုပ်သပ်သည်။ မျက်လုံးလေး မော့ကြည့်၏။
“လီးဆာနေပြီပေါ့လေ….”
“ဟုတ်….ဇင်မာ….လီးဆာနေပြီ…..ဟင့်”
မေးသော ဦးစံမောင်က ခပ်အေးအေးမေးသလောက် ဖြေသူ ဇင်မာ မှာ အလောတကြီး အငမ်းမရ ဖြေမိသည်။ အလိုးခံချင်နေမှကိုး…။
“ဖျန်း…”
“အား….အမေ့”
ဇင်မာ ခုန်ဆွဆွလေး ဖြစ်ကာ နီရဲနေသော ဖင်ကို ဖွဖွလေးပွတ်မိ၏။ မနာလှသော် လည်း စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ခံစားချက်ကတော့ ထိထိမိမိ ခံစားရ၏။
မနာသော်လည်း အရိုက်ခံရ ခြင်း၊ ရို့ကျို့သိမ်ငယ်ရခြင်း၊ မကြီးမငယ် ဖင်ပြောင်ပြောင်ကို အရိုက်ခံရခြင်း ဟူသော ခံစားချက်တို့က ရို့ကျို့သိမ်ငယ်၊ အနိုင်ယူခံလိုသော အငုံ့စိတ် တဏှာအခံရှိသော ဇင်မာ အဖို့ အနာနှင့် ဆေးကွက်တိ။ ဖင်တစ်ချက်အရိုက်ခံရတိုင်း စောက်ပက်လေးပင် ဖျဉ်းတင်းတင်း ရွတတဖြစ်ရ၏။
မရိုက်ပါရန် မငြင်းဆိုမိ။ မျက်စောင်းလှလှလေး မရဲတရဲထိုး၊ ဖင်ရဲရဲလေးအား လက်လေး ဖြင့် အသာပွတ်၊ ဆွတတလေးဖြင့် ဖင်ရိုက်ခံခြင်းတွင် သာယာကျေနပ်ခြင်း အမူအရာတို့ ကို ပြမိသည်။
“ဟင်…နောက်လှည့်ရမှာလား….ဟုတ်…ဟုတ်”
ဦးစံမောင်ကား ဇင်မာအား နောက်သို့လှည့်ရန် စကားဖြင့်မပြော။ ဖင်လုံးလေးကို ရိုက်၍ပြောသည်။ လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြသည်။ ဇင်မာမှာ ဖင်သုံးချက်အရိုက်ခံပြီးမှ သိရသည်။ ဖြူတင်းသော ဖင်လုံးလေးနှစ်ဖက်ကား အရိုက်ခံရာ……အရဲသား။
ဦးစံမောင်ဖက်သို့ ဖင်ပေးကား ကုန်း၏။
“ကျစ်…အင့်..ဟင့်….အွင့်…အာ့”
ခပ်ဆတ်ဆတ် သုံးချက် အရိုက်ခံရ၍ စူးရှကျိန်းစပ်နေသော ဖင်သားနှစ်ခြမ်းအား တံတွေး ဆွတ်၍ အသာဖွဆုပ်ပွတ်ခံရသည်တွင် ဇင်မာမှာ ခွေးမလေးသဖွယ် တအီအီ ညည်း သံလေးများ ထွက်လာရသည်။ ကောင်းလှသည်။ ဖင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းအရိုက်ခံရပြီး သာ သာဖွဖွ အပွတ်ခံရခြင်း၏ အရသာကို ဖင်ရိုက်ခံဖူးသူ အမျိုးသမီးတို့သာ နားလည်သည်။ဖင်ပွတ်ခံရ၍ သာယာမူးမေ့ခံစား နေရာမှဖင်နှစ်လုံးကို ဆုပ်ညှစ်ခံရသည်။ ဖင်ဝပေါ်သည်အထိ အဖြဲခံရသည်။ အနယ်ခံရသည်။ ဒူးများပင်ယိုင်လာရသည်အထိ။ ဖင်ပေါက် လေး အာသည်မှာ ဖင်အတွင်းသားတို့ အေး လာရသည်အထိ။
ဖင်ကိုင်ခံနေရင်းပင် ဦးစံမောင် ဒူးနှစ်လုံးက ပေါင်ကြားသို့ တိုးဝှေ့ဝင်လာပြန်သည်။
“ဟင့်…..ဟင့်….”
ညည်းတွားရင်း ဇင်မာမှာ ခြေထောက်လေးကားပေးရပြန်၏။ အသဲတယားယား…၊ ဘာတွေများ အတတ်ဆန်းပါဦးလေမသိ။
“အို့…အာ့…..ဟင့်…..”
ဦးစံမောင်က ဇင်မာ အား ဆွဲကာ ပေါင်နှစ်
ဖက်ပေါ် ထိုင်စေသည်။ ကားယားကြီးခွ၍ ထိုင်သလိုလို၊ ထသယောင်ယောင်း ကုန်းကုန်းကွကွ။
လီးတန်ကြီးက အောက်မှနေ၍ ပင့်ထိုးနေသည်မှာ ဇင်မာ စောက်ပက်ကို မထိခလုတ်ထိခလုတ်။
ဖင်လုံးရဲရဲလေးကလည်း ဦးစံမောင် ဆီးစပ်၊ လီးမွှေးပေါ်တွင် ပိပိပြားပြား။ ခြေကလည်းကားထားရသည်ဖြစ်ရာ ကားရားခွလျက်သား။ စောက်ပက်လေးကလည်း ပြဲပြဲအာအာ။
ကြိုက်မရှက်၊ ငိုက်မရှက်ဟူသော စကားပုံရှိ၏။ ကြိုက်လျှင်လည်းမရှက်နိုင်၊ အိပ်ငိုက်လျှင်လည်း မရှက်နိုင်၊ ဟန်မဆောင်နိုင် အိပ်ငိုက်မိသည်ကို ဆိုလိုခြင်း။ထိုစကားပုံထက်ပိုသည်ကား လီးဆာ၍ စောက်ပက်ယားလျှင် အရာအားလုံးထက်မရှက် နိုင်ပေ။
ဇင်မာ ကိုပင်ကြည့်….။
“ဦး….ဦး…..လိုး….လိုး….လိုးပေး…တော့….ဇင်မာ မရ…..မရတော့….ဘူး….အရမ်း ခံချင်နေပြီ…နော်…..လိုးပေးတော့ကွာ…..”
တုတ်ထွားမာတင်းသော လီးညိုထွားကြီးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ညုတုတု လေးပြော၏။ ရှက်လည်းမရှက်နိုင်။ ရှက်စရာလည်းမလို။ လိုးမည့်လီးကလည်း တစ်ခြား လီးမဟုတ်။ သူမပါးစပ်အား လိုးထားသည့် ဦးစံမောင် လီးကြီးပင်။
ဦးစံမောင် တွေးထားသည်က ထိုသို့ တစ်ဆင့်ခြင်းစီ လိုင်းသွင်း၍ လီးစွဲစေရန် ကြံစည်ထားသည်။ အရှက်ကုန်အောင် ခွာချသည်။ သူ စေလိုရာ စေလို့ရသည့် မိန်းမ တယောက် ဖြစ်စေရန် သိမ်းသွင်းသည်။
“အင်း….ငါလီး…ဇင်မာရာ…စောက်ပက်ယားနေပြီလားကွ…လီးသွင်းခံချင်နေပြီပေါ့ လေ ..ဟုတ်လား…တောက်..”
“ဟုတ်တယ်ကွာ…ဇင်မာ…စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ….ကွာ….ဦး….လီးကြီး… သွင်းတာ…ခံချင်တယ်….ဟင့်…သိလား….”
“အား….ထန်လိုက်တာ ဇင်မာရ…တောက်….ကျုပ်ကလည်း ဇင်မာ ကို အသေလိုးချင် နေတာ…ကြာပြီ ..ဒီစောက်ပက်လေးကို အသားနီလန်အောင် အရမ်းဆော်ချင်နေတာ”
ဦးစံမောင် က ပြောပြောဆိုဆို ကားယားခွ၍ ပြဲအာနေသော စောက်ပက်လေးအား လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်ကိုင်ရင်းပြောသည်။ ညစ်ညစ်ပက်ပက်ပြောလေ ဇင်မာတဏှာထ လေဖြစ်သည်ကို သိနေသည့်အတွက် တစ်တစ်ခွခွပင်ပြောသည်။ နို့သီးလေးကိုလည်း ဖွဖွ ညှစ်သည်။
“ဟင့်…ရှီး…..ထိ…ထိ..တယ်…ဟင့်…အီး…အ…အ…"
"အင်း…ခွေး…မ…လား..ဟင်…ဇင်မာ…က ဦးကြီး ခွေးမ….လားလို့…"
"အာ့….ကျွတ်ကျွတ်..”
စောက်စေ့ကို အချေခံရခြင်း၊ စောက်ပက်ပေါက်အာတာတာလေးအတွင်း လက်ခလယ်တ ဆစ် ထိုးတစ်ခံရခြင်း၊ လည်ပင်းလေးကို စုပ်ယက်ခံရခြင်း၊ ကျောပြင်ကို လျှာဖြင့်စုပ်ခံရ ခြင်းတို့ကြောင့် ဇင်မာ မှာ တဏှာစိတ်အလိုအတိုင်း ညစ်ပက်တစ်ခွစွာ အပြန်အလှန် ပြောမိတော့သည်။ ထိုသို့ အပြောခံရခြင်းကပင် ခံစားရသော တဏှာရာဂကို ပို၍ပြင်းပြ စေ၏။
“ရှီး….ငါလိုးမဇင်မာရာ…တောက်…စောက်ပက်ကစီးခါနေတာပဲ…လီးပဲ ဇင်မာရ… ဟင်း… ခွေးမ…….”
“အာ့.ဟာ့….ဟင်…ရှင်….ရှင်….ဦး….ရယ်…ဟား….ကျွတ်…”
“အိုး….ရှီး ထန်လိုက်တာ ဇင်မာရာ လီးဆာနေတဲ့ခွေးမလား…ဟင်း၊ ကြိုက်လား ခွေးမလို့ အခေါ်ခံရတာ”
ဦးစံမောင် က ပြောရင်း စောက်ပက်အတွင်းမှ လက်ကို အဝင်အထွက်ကစားသည်။
“စွပ်..စွိ…စွပ်…စိ…စိ..”
“အာ့ဟ….အင့်….ဟင့်….အ…ဟုတ်….ဟုတ်….တယ်…ဇင်မာ က….လီးဆာနေတဲ့…ခွေး…ခွေး…မ....ပါ…အား ဦးရဲ့…ဟင့် ကောင်းတယ်….ကျွတ်…..အိုး……”
စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့် ဖိညှစ်ခံရသည်။ စောက်ပက်အားထိုးတစ်ထား သော လက်ခလယ်က ငြိမ်နေသည်။ ဇင်မာ မခံစားနိုင်။ အသံကုန် အော်ညည်းရင်း
“အား….ဟင့်…လိုး…လိုး…တော့ဆို…..ခွေးမစောက်ပက်ကို လီးကြီးထိုးသွင်း တော့…ဆို…နော်…ဟင့်….ခံချင်ပြီ….ဟင့်…..ဟင့်..လိုးပါနော်…နော်”
ဇင်မာ အငမ်းမရတောင်းဆိုရတော့သည်။ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ ထိပ်ဆုံး ရောက်ချေပြီ။ ညစ်ပက်တစ်ခွသော စကားလုံးများကို တစ်တစ်ရစ်ရစ် ပြောထွက် ချေပြီတည်း။ စောက်ပက်အတွင်းထိုးသွင်းလာမည့် လီးကြီးကို ညှစ်ချင်လွန်းလှပြီ။ စောက်ရည်တွေကလည်း တစိစိစိုစိုရွှဲရွှဲ။
"အို့….ဦးရဲ့”
ဇင်မာ ကိုယ်လုံးလေး စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီခံရသည်။ ထို့နောက်….ကတင်ပေါ် အတင်ခံရသည်။ ပက်လက်ကလေး…။
ဖြူလဲ့သွယ် ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ခုကို ဦးစံမောင် လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ခံရသည်။ အချဲခံရသည်။ ရင်ဘက်ဆီသို့ ဒူးခေါင်းရောက်လုတိုင် တွန်းတင်ခံရ၏။
“ဟင့်…ဦးကြီး…ရယ်…”
ဆိုတော့ ဇင်မာမှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကား စောက်ပက်
အပွင့်သား။ဇင်မာ ဖင်အစုံမှာ ကတင်နှင့်ပင် လွတ်ကာ လေပေါ်ဝဲနေတော့သည်။ စောက်ပက် လေးက ပွင့်အာစ နှင်းဆီပန်းပမာ ပြူးတူးပြဲတဲ အာတိအာတာ။ ဖင်စအိုဝပေါက် နီတာရဲလေးက ဖူးငုံစ နှင်းဆီပန်းအလား…အစုစုအရစ်ရစ်၊ အတစ် တစ်အစေ့စေ့.။ မျက်စေ့ပသာဒ ရှိလှပေခြင်း။
“ဇင်မာ….လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲထိန်းထားကွာ…မလွတ်စေနဲ့…”
ဇင်မာ ကမျာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခြေကျင်းဝတ်နေရာမှ ဆွဲကာ ဖြဲပေးထားရသေးသည်။
“ဟား…ဇင်မာရာ…လှလိုက်တဲ့ စောက်ပက်
ကွာ….ရှီး….ရှင်းသန့်နေတာပဲ တောက်”
လီးတရမ်းရမ်းနှင့် ဦးစံမောင်မှာ ဇင်မာ၏ ဖြူဖွေးရှင်းသန့်နီတာရဲ စောက်ပက်အလှတွင် လိုးရန်မေ့ကာ စူးစူးစိုက်စိုက် ပင်ကြည့်၏။
“ဟင့်…ရှက်တယ်လို့…ဦး,…ကြီး…ရဲ့..အဟင့်….ဟင့်…”
ဇင်မာ အရှက်က စောက်ပက်တွင်ရှိသည်ထင်။ စောက်ပက်ကိုသေချာကြည့်ခံရတော့ ရှက်အားပိုရသလို အကြည့်ခံစောက်ပက်လေးက လှုပ်စိလှုပ်ရွဖြစ်ရသည်။ မနေတတ်။
“ဟင့်…ဦး…ရဲ့..လုပ်တော့လေ….”
ဇင်မာ အသံလေးကြားမှ စောက်ပက်အလှတွင်
နစ်မျောနေသော ဦးစံမောင် လှုပ်ရှားတော့၏။
“ထွီး….”
ဦးစံမောင် က ဇင်မာ၏ ပွင့်အာနီရဲနေသော စောက်
ပက်အပေါ် တံတွေးထွေး ချသည်။
“အမေ့…အိုး……”
အေးစက်သော တံတွေးများ၏ အထိအတွေ့ကို စောက်ပက်ဝက ခံစားရမိသည်တွင် ဇင်မာ စောက်ပက်လေးကို ရှုံ့မိသည်။
“အဟင့်…ဦး….ဦး…..ရယ်…”
မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်သည်။ စောက်ပက်ပေါ်မှတတွေးတို့က စောက်ပက်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်စီးစင်းကာ စောက်ပက်အောက်နား တင်းရင်းသော အရေပြားမှတစ်ဆင့် ဖူးငုံပွင့်စ ဖင်ဝအထိ သွယ်တန်းစီးလျက်…။
“ဘက်…ဘက်…..စွိ…ဖုတ်…ဖက်..”
လီးတန်ကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ မို့ဖောင်းစူအာနေသော စောက်ပက်လေးအား တဖက်ဖက် ရိုက်သည်။
“အာ့…ရှီး….အိုး…ဟင့်…အာ့…လား….လာ့…ဟင်း…ဦး…ကြီး….လို့..ဟင့်…ဟင့်”
ဇင်မာ မျက်လုံးလေးမှိတ်သည်။ စောက်ပက်သားအိအိလေးအား လီးတန်မာမာကြီး ဖြင့် တဖက်ဖက်အရိုက်ခံရခြင်းတွင် လူးလွန့်အော်ညည်းရသည်။ စောက်ပက်သားလေး များ ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ…။စောက်ပက်ပေါက်လေးပင် မြင်သာထင်သာ ပွင့်အာလာသည်။ အပေါက်လေးက နီနီစွေးစွေး၊ စောက်ရည်လေးများက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး….။ အသဲက တအေးအေး….။
“စွိ….ဖပ်….စွိ..ဇိ…”
“အ…မ….လေး….ဦး…ရဲ့…ဟင်း….အွင်း…..”
စောက်ပက်မြောင်းလေးကြား လီးဒစ်မာမာကြီး လျှောတိုက်ထိုးခံရသည်။ စောက်ပက်အတွင်း လီးထိုးသွင်းခြင်းမဟုတ်။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားနီနီတွတွလေးများ ပြဲအာသည်။ စောက်ပက်မြောင်းကြားမှသည် စောက်စေ့လေးဆီသို့….လီးဒစ်ညိုလုံးကြီး ဇွိကနဲ ဇိကနဲထိုးသည်။
“အား….ဟား….အီး….ဦး…ဟင့်…အား…ဦး…ရဲ့..ဟင့်…ရှီး….အား…ဟင့်…ဦး….လိုး….ပေး…တော့လို့…ဟင်း….အိုး…..အာ့..”
မခံနိုင်။ ဇင်မာ မခံနိုင်ပါ။ အရသာအစုစုတို့ ပေါင်းစုစည်းရာ စောက်စေ့လေးအား လီးဒစ်ညိုလုံးကြီး တဇွိဇွိ တဖက်ဖက် ထိုးပွတ်ခံရသည့်အခါ ဖင်ကိုကော့ကာ အော်ညည်း သည်။ လိုးပေးပါရန် တစာစာ ပူဆာရသည်။ စောက်ပက်မှအရည်တို့က ဖင်ကြားထိပင် စီးလုလု။
“တောက်…ဟား….လိုးသမျှ စောက်ပက်တွေထဲ ဇင်မာ စောက်ပက် အလှဆုံးပဲ…ရှီး…”
ဦးအောင်ကျော်ပြောသည်။ ပြောပြောဆိုဆို လီးဒစ်လုံးကြီးအား စောက်ပက်ပေါက် အတွင်း တအိအိထိုးသည်။ မဝင်။ တစ်ခံနေသေးသည်။
“အီး…..ကျစ်…ကျစ်…ဟင့်…လိုး…လိုး…ပြီ…အ…လား…..ဦး…ကြီး…”
မိမိစောက်ပက်ကို အလှဆုံးဟု ဂုဏ်တင်ဖွဲ့ဆိုခံရသောအခါ လီးထိုးခံရင်းမှ ကျေနပ်စိတ်လေးနှင့်အတူ ညည်းတွားမိသည်။စောက်ပက်ပေါက်လေးအားဖုံးကာ တစ်နေသော လီးဒစ်ညိုကြီးအား တေ့သွပ်သည်။
“ကျွတ်…ဟင့်..အင့်….ဟင့််….ဦး….ရဲ့…ဟင်း….”
ဇင်မာ စုပ်တသပ်သပ်ဖြစ်ရသည်။ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ခြေကျင်းဝတ်ကို ကားနိုင်သမျှ ကားပေးသည်။ စောက်ပက်အတွင်း ဒစ်ဝင်စေရန် ဖြဲကားပေးမိသည်။ လီးဒစ်တစ်၍ အသွပ်ခံရခြင်းကို မခံစားနိုင်။
ဦးစံမောင် ခါးအားကိုအသုံးပြု၍ လီးကို ဖိသွင်းသည်။ ထောင်ထောင်ထနေ သောလီးကြောတွေက လီးတန်တွင် တွန့်ကာစုသည်။ တင်းခံနေ သောစောက် ပက်ကြပ်ကြပ် လေးကြောင့် လီးတန်ကြီးကကွေးညွတ် သွားရ၏။
“ဘွတ်….ဘွိ…”
အားဖြင့်ဖိသွပ်သော လီးအားကို စောက်ပက်ကြပ်
ကြပ်လေးက တင်းမခံနိုင်ရှာ။ စောက်ရည်ဖြူလေးများ စိမ့်ထွက်ကာ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လိုးသွပ် သော လီးဒစ်လုံးညိုညိုမာမာကြီးအား အရှုံးပေးရတော့သည်။
စောက်ပက်လေး ပွင့်အာ သည့်ခဏ လီးတန်ကွေးကွေးကြီးက ဖြောင့်တန်းကာ ဒစ်လုံးကြီးက စောက်ပက်ပေါက် အတွင်း ဘွတ်ခနဲဝင်သည်။ လိုးသွင်းသည့်အရှိန်ကို မထိန်းနိုင်ရာ လီးဒစ်တင်မက လီးတန် တစ်ဝက်မရှိတရှိ စောက်ပက်အတွင်း ထိုးခွဲဝင်သည်။
“အ…မ……လေး…….သေ…ပါ..ပြီ ဦး…ကြီး..ရဲ့…ဟင်း…..ဟင့်…..အွင်း…အ..အား”
အော်သည်။ ဇင်မာအော်သည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိအော်သည်။ စောက်ပက်မှ လီးသွင်းခံရ သမျှ အတိုးချ၍ ပါးစပ်လေးကအော်ရသည်။ အလိုးခံအမျိုးသမီးအဖို့ အော်ရဟစ်ရသည် ကိုက အလိုးခံ၍ကောင်းခြင်း၏ ပြယုဂ်တစ်ခုပင်။
လိုးသက်ရင့်နေသော ဦးစံမောင်မှာ ဇင်မာ စူးစူးဝါးဝါးဟစ်အော်သည်ကို မတားဘဲလွှတ်ပေးထားသလို လီးကိုလည်းဝင်သည့်အတိုင်း ထိုးတစ်ထားသည်။ နို့လေးကို ကုန်း၍စို့သည်။ လျှာဖျားလေးဖြင့် တပြပ်ပြပ်ယက်သည်။ နို့သီးခေါင်း လေးအား စုပ်သည်။ ယက်သည်။ ဖွဖွသာသာ…..။
ဇင်မာ မှာ စောက်ပက်ဆီမှ နာကြင်ခြင်းနှင့် နို့သီးဆီမှ ယားယံကောင်းလွန်းခြင်းတို့ ရောယှက်ကာ တအိအိ..တအီအီ ညည်းညူရပြန်၏။
“အီး…ဟင့်..ဟင့်…ကောင်းတယ်…ကောင်း…..တယ်…ဦး…ကြီး…ဟင့်..နည်း…နည်း ဆက် သွင်းလေ…”
ဦးစံမောင် နို့စို့ရာမှ ရပ်သည်။ လီးကြောထောင်ထောင်ထနေသော…..လီးတန်ကြီးကား စောက်ပက် နီတာရဲ သေးသေး ကြပ်ကြပ်လေးအတွင်းအသည်း ယား စဖွယ် စိုက်လျက်တန်းလန်း။
ဇင်မာ စောက်ပက်အတွင်း တန်းလန်းတစ်နေသော လီးတန်ကြီးအား ဝက်အူစုပ် သလို တရစ်ခြင်းသွင်းသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပစ်လိုက်ခြင်သော်လည်း ရက်ရက် ရောရော အလိုးခံနေသော ဇင်မာ ကိုလည်း လီးအရသာကို ထိထိမိမိခံစား၍ ကောင်းစေရန် စေတနာလေးက လည်းပါသေးသည်။ လီးအရသာသိ၍ နောက်နောင်အချိန်မရွေး ခေါ်လိုးနိုင်စေရန်လည်း ကြံရွယ်ထားသည်ဖြစ်ရာ….ဖြည်း ဖြည်းသာသာပင် လီးသွင်းခြင်းအမှုကို ဆောင်ရွက်၏။
တတိတိသွင်းလေ စောက်ပက် သား နုနုအိအိရွရွတို့က လီးတန်မာမာကြီးအား အငမ်းမရ ဆုပ်ညှစ်ဆီးကြိုသည့် အရသာကိုလည်း ဖြည်းညှင်းစွာ ခံစားရသည်။ ဆိုရလျှင် ဦးစံမောင် ကား လီးတန်ကြီးအား လက်ဖြင့်ဆုပ်ညှစ်ခံထားရသလို အကောင်းကြီးကောင်းရ သည်။
ဇင်မာ မှာလည်း ထိုနည်း၎င်း။ မဆန့်မပြဲ ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသော လီးကြီးအရသာအား မချိမဆန့်ခံစားရသည်။စောက်ပက်လေးက တင်းဆန့်ပြန့်ထွက်သလို ဖြစ်ရသည်။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားနီနီညိုညိုလေးနှစ်ဖက်ကား လီးတန်မဲမဲ၊ လီးကြောထောင် ထောင်ကြီးတွင် မျော့တွယ်သလို ကပ်နေရသည်။ စောက်ပက်
သား နုနုတို့အား လီးဒစ်မာမာကြီးက ဦးဆောင်၍ထိုးခွဲခံရသည်။ လီးတန်ကြီး ကတအိအိ တတိတိ ထိုးတစ်သွင်းခံရသည်။ ခြေကျင်းဝတ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ရသည်။ စောက်ပက်ကို ဖြဲနိုင်သမျှဖြဲကားပေးသည်။ လီးဝင်သက်သာလိုခြင်း။ စောက်ပက်အတွင်း စူးနစ်ထိုးခွဲနေသော ကာမခံစားချက်အား သက်သာလိုသက်သာငြား လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်ခြင်း။ အော်မိအော်ရာအော်ခြင်း။
အခန်းလေးအတွင်းမှာတော့
လီးတရစ်ခြင်းသွင်းသံ….. တစွိစွိ….တဘွိဘွိ…တအိအိ…။ ဦးစံမောင် ၏ ကျေနပ်အားရ ညည်းညူသံ….တရှီးရှီး…တတောက်တောက်…။
ဇင်မာ ၏ အော်ဟစ်ညည်းတွားသံ တအီးအီး၊ တအားအား…တကျွတ်ကျွတ်။
လိုးသူရော ခံသူပါ အရသာရှိလှပေခြင်း။ အားပါးတရရှိလှပေခြင်း။ စိတ်တူကိုယ်တူ ပျော်ပျော်မြူးမြူး ရူးမူးရင်ခုန် ကာမအာရုံအတွင်း သက်ဆင်း၍ အချိန်ကိုပင် သတိမမူ နိုင်တော့ချေပြီတကား…
“အ ဟင့်…အင့် အင့်…ဟင်း….ဦး…ရယ်…ဦး…ဦး..ဟင့် ဦး..လို့”
ဇင်မာမှာ ညည်းမိညည်းရာ ကယောင်ကတန်း။ စောက်ပက်ဆီမှ ကြပ်သိပ်နင့်သော ခံစားမှုကြောင့် စောက်ပက်အတွင်းသားများကို ရှုံ့မိသည်။ ထိုသည်တွင် မာတင်းသော၊ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထသော၊ လီးမဲချောင်းကြီးအား တစ်တစ်ရစ်ရစ်ပင်ညှစ်မိရာ ပါးစပ် ကလေးဟကာ ဟကာ ညည်းမိရှာ၏။
“အာ့ဟာ…..ဟင့်….ကျစ်…..မာ…မာ..ကြီး….ရှီး…အင့် အ..အာ”
ဦးစံမောင်ကား လီးသွင်းရာမှရပ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုတို့ လီးတန်ကြီးကို ညှစ်သည့် နူးညံ့ထွေးပွေ့မှုကို ခံစား၏။ ထို့နောက်စောက်ပက်အတွင်း တစ်ဝက်သာသာ နစ်စိုက်သွပ်လျှိုဝင်နေသော လီးကို ပြန်နှုတ်သည်။ တစ်ဆုံးနှုတ်သည် မဟုတ်။ နှဲ့သည်တစ်ခါ၊ မွှေ့သည်တစ်မျိုး၊ ငေါ့သည်တစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးအစုံစုံ လီးကိုကစား၍ နှုတ်ခြင်း။
ငါးမြှားချိတ်အတွင်းမိနေသောငါးကို လျှော့လိုက်၊တင်းလိုက်ဖြင့် ကြွက်ကို ကြောင်ကစား သလို၊ လီးစိုက်သွပ်၍ လီးဒစ်လုံးကြီးတစ်ခွဲထားသော စောက်ပက်နီတာရဲလေးအား စိတ်ရှိသလို ချော့ကာမြူကာ၊ နှဲ့ကာယဲ့ကာ လီးကစား၍ ထုတ်ခြင်းမျိုး။
ဆင်ကျီစားရာ ဆိတ်မခံသာ ဆိုသကဲ့သို့ စောက်ပက်အတွင်း လီးသွပ်သွင်းခံထားရရှာ သည့် ဇင်မာ ခမြာ ဦးစံမောင် လီးတန်ကြီး ချော့မြူကစားမှု အောက်တွင် အော်ရသည်။ ဟစ်ရသည်။ ညှစ်ရသည်။ အံကြိတ်ရ သည်။
သို့သော် လီးသွင်းငြင်သာသလောက် လီးနှုတ်ရာတွင်လည်း သာသာယာယာရှိလှသော ဦးစံမောင် ၏ ကာမပညာတွင် ဇင်မာ ခမြာ ကမ္ဘာပျက်မတတ်။
“အင့် ဟင်……ဟင့်…ဟွင်း…..အာ…ဟား….ဟင့်….”
“အီး…ကျွတ်…ကျွတ်….ဦး….အို…”
“အ…အ…အာ့….ဦး….လို့…ဟား……..ရှီး….”
အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးတန်ကြီးက ကြပ်ကြပ်တစ်နေသော စောက်ပက် အတွင်းမှ တရစ်ချင်း ထွက်လာသည်။ မြွေကြီး တွင်းဝမှ ထွက်သည့်နှယ်။ တစိစိ တအိအိ။ လီးနှုတ်လိုက်တိုင်း၊ လီးလှုပ်လိုက်တိုင်း ဇင်မာ ပါးစပ်လေးမှ သံစုံမြည်ရ၏။ မအော် ဘဲလည်း မနေနိုင်ရှာ။
ဇင်မာ မှာ အူအသဲများ လီးနှင့်ကပ်ပါသကဲ့သို့။ စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုများက လီးကိုရစ်ပတ်ကြပ်သိပ်ကပ်တွယ်နေရာမှ လီးနှုတ်ခံရသည့်အခါ လီးနှင့်အတူ ကပ်ပါသည်။ ဆန့်ထွက်သည်။
လီးကြီးထုတ်မရစေရန် တစ်ကိုယ်လုံးအားကို စောက်ပက် ဆီပို့၍ ညှစ်သည်။ မရချေ။ လီးတန်ကြီးက အောင်မြင်စွာ ခွာစစ်ဆင်လေပြီ။ အထိုးစိမ်ခံ ရာမှ လီးနှုတ်သည့်အခါ လစ်ဟာရသော စောက်ပက်ကလေးက မခံစားနိုင်။ စကားလုံး တို့ဖြင့် ဖော်ထုတ်သည်။
“အ….မေ….ဟီး….ဟင့်….အီး…ဦး…ရဲ့…မထုတ်….ပါနဲ့…ဟီး..ဟင့်…ဟင့် လီး..မထုတ်ပါနဲ့ဆို….. အီး…..ရှီး……. ဇင်မာ…မခံစား…နိုင်လို့ပါ…ဟင့်…”
မည်သို့ပင် အော်ဟစ်ငိုညည်းတောင်းပန်ပါစေ စောက်ပက်ဆိုသည်မှာ လီးထိုးလျှင်လည်း ခံရ၊ လီးနှုတ်လျှင်လည်းခံရ။ လီးပြုသမျှ နုရသည် မဟုတ်ပါလား။
ဇင်မာ ခမြာ စောက်ပက်အတွင်း လီးသွင်းခံရတုန်းက မငိုရ။ လီးနှုတ်ခံရမှ ငိုရတော့ သည်။ ငိုသာငိုသည်။ စောက်ပက်အတွင်းမှ လီးကြီးက တဆစ်ခြင်းထွက်ချေပြီ။
ငိုမရတော့ တောင်းပန်ရပြန်၏။
“ဦး,…ကြီး…ဟင့်….လီး…မထုတ်ပါနဲ့..နော်….လီးထည့်ပေးထားလေ..နော်…ဟင့်…အိုး……အင့်…ဟင့်…ဦး…ရဲ့….အာ…ဟား….အမေ့….ဟင့်….လီး မထုတ်ပါနဲ့ ဦးကြီးရယ်….”
“ဗြွတ်…..စွပ်”
“အား…….”
လီးဒစ်ကြီးက စောက်ပက်အတွင်းမှ ဗြွတ်ကနဲ ထွက်သည်။ တွန့်လိမ်သည်။ ကော့ထိုးသည်။ အရူးမီးဝိုင်း…..။စောက်ပက်ကဟာခနဲဖြစ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားများ ရွစိရွစိဖြစ်အောင် ညှစ်သည်။ လီးထိုးစိမ်ထားရာမှ လီးနှုတ်သည့်အခါ ……
စောက်ပက်လေးမှာ ပွင့်ပွင့်အာအာ။
လီးရာ အကွင်းလိုက်လေး ဟောင်းလောင်း။
ညှစ်သည်….ရှိသမျှအားကိုသုံးကာ စောက်ပက်ကြီးတုန်နေအောင်ညှစ်သည်။ မထိ… မစေ့။ မခံစားနိုင်။ မရမက ညှစ်သည်။ တအီအီညည်းသည်။ သံစုံအော်ဟစ်သည်။ လီးရာပွင့်သောစောက်ပက်ပေါက်ကား မစေ့မစပ်။ ပွင့်လျက်သား။
“အား….အွင့်…ဟင့်…ဟင့်..ဦးကြီး……လီးပြန်
ထည့်….ပေး…ပေး…လို့…ဇင်မာ… စောက်ပက်ထဲကို လီးကြီးထည့်ပေးလို့…ဟင့်…အင့်…အင့်…”
ဇင်မာ အငမ်းမရဆိုရုံမက ဖင်ကိုကြွသည်။ ယမ်းသည်။ ခါသည်။ စောက်ပက်ပေါက် ဟောင်းလောင်းလေးကို ပွစိပွစိ ညှစ်သည်။
“လိုးပါ…ဦးရဲ့…ဇင်မာ ကောင်းတယ်လို့ …. ဟင့် ဟင့်…နော်….”
အရှက်မရှိ။ ရမ္မက်သာသိသည်။ စောက်ပက်အတွင်း လီးထည့်ခံချင်သည်သာ သိသည်။ သည်အချိန် ကမ္ဘာပျက်လည်းမသိ။ လီး ထည့်ခံရဖို့သာသိသည်။ လီးထည့်မခံရမခြင်း တတွတ်တွတ်ပြောသည်။
လီးဒစ်မာမာကြီး စောက်ပက်ပေါက် တေ့ခံရသည်။ နွေးတေးတေး မာတာတာ။ ထိုအရ သာကိုက ကောင်းလွန်းလှပါဘိ။
“အင်း…ဟင်း…ကောင်း…လိုက်…တာ ဦး…ရဲ့..သွင်းသွင်း….သွင်းလေ…အို..အင့်…ရှီး”
လီးတေ့ခံရရုံနှင့်အားမရ ဖင်ကိုကော့ကြွသည်။ တစ်ခေါက်ဝင်ဖူးသားဖြစ်သည့်အပြင် စောက်ရည်တွေစိုအိချွဲနေရာ လီးဒစ်ကြီး လျှောခနဲဝင်သည်။
“အီး….ဝင်…ပြီ…ဟင့်..အင့်…ကျွတ်…ကျွတ်…အား..ဟား…”
ဇင်မာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်၍ ကြပ်တင်းသောအရသာ၊ စူးနစ်သောခံစား ချက်၊ ရွစိယားသော စောက်ပက်လေးက လီးဒစ်ဝင်၍ အယားပြေသော အရသာကို ထိထိ မိမိခံစားသည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် လီးဆာနေသည်ဖြစ်ရာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင် သည့်အခါ ပြည့်ဝကျေနပ်မှုကို ခံစားရသည်။ သို့သော် တဒင်္ဂသာ…။
ဖင်ကို ကြာရှည်မကော့ထားနိုင်။ ဟူး…..ကနဲ သက်ပြင်းချကာ ဖင်ကြီးက စားပွဲပေါ် ပြန်ကျသည်။
“ဘွတ်…စွပ်”… စောက်ပက်အတွင်းမှ လီးကပြန်၍ ကျွတ်သည်။
“အား…..ရှီး…..ဟင့်…ဟင့်…” အားမလိုအားမရ ညည်းညူရပြန်၏။
သည်အခြေအနေကိုကြည့်ပါက အဘယ်ကြောင့် ဦးစံမောင်အား မိန်းကလေးများ တန်းတန်းစွဲအလိုးခံရသည့် အကြောင်းကို သိနိုင်ချေပြီ။
လိုးရပြီးရောသဘောမလိုး။ ရမ္မက်ထန်အောင်လုပ်သည်။ အရှက်ကုန်အောင်လုပ်သည်။ မလိုးခင် ဖင်ကိုင်၊ နို့ဆွဲ၊ စောက်ပက် နှိုက်၍ ကာမအရသာကို အမျိုးမျိုးခံစားစေသည်။ လီးစုပ်၊ လရည်ဖျန်း၊ နို့လိုး အမျိုးမျိုး ကစားလိုက်သေး၏။ ကာမကျော့ကွင်းအတွင်း အထပ်ထပ်ရစ်ပတ်တွယ်နှောင်သည့် အခါမှ မျိုးမျိုးမြတ်မြတ်ကလေး လိုးတော့သည်။
လိုးရာတွင်လည်း တဏှာအရှိန်ကိုထိန်းသည်။ အလိုးခံ ဇင်မအား စောက်ပက်ယားလွန်းမကယားစေရန် လုပ်ဆောင်ပြီး အောက်စည်းမှနေစေသည်။ ထိုမှ တဖန် လီးအရသာ ခပ်မျှည်းမျှည်းကျွေးကာ ကိုယ်တိုင်ပင် ဖင်ကော့ထိုး၍ လီးသွင်းယူမှ သာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်စေသည်။ စောက်ပက်အတွင်း တင်းကြပ်သောလီးထိုးသွင်းခြင်းအရသာကို နူးနူးညံ့ညံ့ ခံစားနေရာမှ လီးကို တထစ်ချင်းပြန်ထုတ်၏။
လီးထည့်ခံ အမျိုးသမီးမှာ လီးပြန်ထည့်ခံရရေး လီးပိုင်ရှင် အမျိုးသားအား ခယဝပ်တွားရတော့သည်သာ။
ဆိုတော့ ဦးစံမောင် လိုးမည်ကြံလျှင် အဘယ်အမျိုးသမီး မခံပဲနေရိုးရှိမည်နည်း။
ဆိုတော့ ဦးစံမောင် တစ်ခါလိုးပြီးက အဘယ်အမျိုးသမီးမျှ မကုန်းဘဲနေနိုင်ပါမည် နည်း။
ဇင်မာမှာ ဖင်ကြီးက ကတင်ပေါ်ပြန်အကျ ခေတ္တမျှသာ။ လက်နှစ်ဖက်ကို ထောက်သည်။ ဖင်ကိုကြွကော့သည်။
“ဘွတ်..စိ….အား….ဟင့်…ဟင့်..”
ဖင်ပြန်အကျ လီးက ပြန်ထွက်သည်။
ဖင်ကော့ထိုး၊ ဖင်ပြန်ချနှင့် ဇင်မာမှာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်စေရန် တတ်စွမ်းသမျှ ကြိုးစားရှာသည်။ နဖူးမှ ချွေးများပင်ကျလုလု။ ကြွလိုက်၊ ကော့လိုက်၊ တွန်းလိုက် လှန်လိုက် ညည်းလိုက်ညူလိုက်ဖြင့် လီးအရသာကို မစို့မပို့ခံစားရသည်။ ထိုသို့ ခံစားရလေ ပို၍လိုချင်လေ….။
ထိုသို့ဖြစ်စေရန် ဦးစံမောင်က တမင်ညစ်ခြင်းတော့လည်း မဟုတ်။ ဇင်မာ့ စောက်ပက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးအား သူ့လီးထွားကြီးဖြင့် တန်းလိုးလိုက်က စောက်ပက်ပြဲ မည်မှာ ဧကန်။
ဇင်မာ စောက်ပက်က လီးနှင့်ကျင့်သားရစေရန်ပင့်ကော့အထိုးတွင် သူက လီးကိုအချိန်ကိုတ်ရှေ့တိုင်းနောက်ငင် ကစားပေးသည်။ စောက်ပက်အတွင်းလီးက တစ်ဝက်ဝင်သည့်အခါဝင် တစ်ဝက်ကျော်သည့်အခါကျော်။
သဘောက စောက်ပက်ကို လီးနှင့်အသားကျစေရန် ကျင့်ပေးခြင်း။ ဇင်မာ အားလည်း မစို့မပို့နှင့် တဏှာထန်သ ထက်ထန်စေရန် လုပ်ဆောင်ခြင်း။ လေးငါးဆယ်ကြိမ်မျှ ဖင်ကြွကော့ထိုးအပြီးတွင်…
“ဦး..ဇင်မာ..ကို လိုးကွာ…အရမ်းလိုးကွာ…ဇင်
မာ..အရမ်းပြီးချင်တယ်….”
“လိုးမယ်..ဇင်မာ့ စောက်ပက်ပွင့်အောင် လိုးမှာ…ခံစမ်းကွာ..တောက်”
“လိုးကွာ…လိုး…အသေလိုး…ဇင်မာအရမ်းခံပစ်မှာ…အော်ချင်တယ်…ဦးကြီး..ရာ”
“စိတ်ချ..ငါလိုးမ….အသေခံဖို့သာပြင်စမ်း”
ဦးစံမောင် စိတ်ကိုချုပ်တည်းထားရမှ လွှတ်လိုက်
သည်။ ဇင်မာ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ ဖင်နှစ်ဖက်ဘေးသို့ချသည်။ လက်ဖဝါးကို ကတင်စွန်းအား ကိုင်စေ သည်။ လိုးသည့်အခါ နေရာမရွေ့စေရန်။
ခြေမိုးမျှောနေသော ဇင်မာ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ကို ပုခုံးတွင် တင်သည်။ လက်နှစ်ဖက် က ဇင်မရ ပုခုံးကို တင်းတင်းဆုပ်သည်။
လီးတန်ကြီးကို ဇွပ်ကနဲ ထိုးသည်။
“ဇွပ်….”
“အား…..ဟား…”
တစ်ဝက်ခန့်ထိုးသည်။ ထုတ်သည်။ ပြန်ထိုးသည်။ လီးတစ်ဝက်အဝင်အထွက်လိုးသည်။
ဇင်မာမှာ စောက်ပက်ဆီမှ ပူကနဲဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီးထိုးသွပ်ခံရသည်။ ပြန်ထုတ်သည်။ ပြန်ဝင်သည်။ လီးသွင်းလီးထုတ် အလိုးခံရသည်။ ရုန်းမရ ပြုမရ။
လီးကစောက်ပက်အတွင်း တန်းလန်းတစ်လျက်။ ခြေနှစ်ဖက်ထမ်းတင် ပုခုံးချုပ်၍ အလိုးခံရသည်။
“ဘွတ်….ဇွပ်. အီး…..အား….ဘွိ…အိုး…”
“စွိ…ဖပ်…ဘွတ်…ရှီး…ဇင်မာ..အား…ကျစ်….ကောင်းလား…အိုး..”
“အင့်…အိုး…ဟင့်….ကောင်း…ကောင်း….တယ်…ဟင့်….လိုး...အထဲက ကောင်း…နေပြီ…..အား…ရှီး…”
ဦးစံမောင် လိုးရှိန်မြှင့်သည်။ လီးတစ်ဝက်ကျော်ထည့်သည်။ လီးတန်ညိုမဲထွား ကြီးက စောက်ပက်နီတာရဲဖြူဖြူကြပ်ကြပ်လေးအား လိုးခွဲနေသည်မှာ အားရစရာ။
မထင်ရက်စရာ။ သည်မျှကြီးသောလီးက သည်မျှသေးသော စောက်ပက်လေးအတွင်း ဝင်လိမ့်မည်ကား မထင်ရက်စရာ။ ဝင်သည်မှ နစ်နစ်နဲနဲဝင်သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လီးတစ်ဆုံးဝင်ရာ..ဇင်မာမှာ ငယ်သံပါအောင် အော်ရသည်။
“အား…….ဦး..ရဲ့….ဟီး…အီး…ဘွတ်,..”
“ရ..ရလား…အား,…”
“အင်း…အား….လိုး…လိုး…ဆောင့်….ရ…အား…ရ….တယ်…အီး.”
“ဖောင်း….ဘွတ်…စွိ….ဇွပ်…ဗြိ…”
တဏှာထန်၍ ပြီးကာနီး၍သာ ဇင်မာမှာ လီးတစ်ဆုံးဆောင့်လိုးသည့်ဒဏ်ကို ခံနိုင်တော့၏။
လီးတစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း နားထင်ကြောတွေပြတ်မတတ်။စောက်ပက်အတွင်ပိုင်းထိသာမက သားအိမ်ထိ လီးဒစ်ကြီးက ဖောင်းကနဲ ဖုန်းကနဲ ထိသည်။ လူက လွင့်လွင့်ခါထွက်ရသည်။ အော်လည်းအော်ရသည်။
“အား….အီး…ဖုန်း…အီး..အ…မ….လေး….ဦး….အီး..”
လက်က ကတင်းကိုင်၊ လူကအချုပ်ခံထားရာ လွင့်သာလွင့်သည် လီးကမကျွတ်။ မကျွတ်သည့်အပြင် တရစပ်ဆောင့်လိုးခံရသည်ဖြစ်ရာ…
“အား…….ထွက်…ထွက်…အား….အင့်…အား…အား….”
ဇင်မာ…မှောင်အတိကျသည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားများ တဆက်ဆက်တုန်သည် ။ အော်မိအော်ရာအော်သည်။ ကတင်ကိုင်ထားသောလက်က ပြုတ်ထွက်ကာ ဦးစံမောင် လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းထိုးသွင်းနေသော လီးကို အငမ်းမရ ညှစ်သည်။ စောက်ရည်တွေ ပွတ်ကနဲ ပွတ်ကနဲထွက်သည်။ အကြောပေါင်းတစ်သောင်းမက အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလှသည်။
ဇင်မာ့ စောက်ရည်အဖြူနှစ်များမှာ ဦးစံမောင်လီးတန်ကြီးတွင်ပါ ဖြူတစ်နေ အောင်ကပ်နေရသည်။ စောက်ပက်အုံကြီးတစ်ခုလုံး စောက်ရည်နှစ်များ တစွိစွိ ဖြစ်ရသည်။ အချီကြီးပြီးသည့်တိုင် လီးမာမာတောင်တောင်ကြီးက တစ်ချက်ချင်း ဝင်ချီထွက်ချီ ပုံမှန် လေးအလိုးခံရသည်ဖြစ်ရာ ထိုသို့အလိုးမခံဖူးသော ဇင်မာမှာ မျက်ဖြူဆိုက်မျှ အကောင်းကြီးကောင်းရသည်။
“ဘွတ်…ဇွပ် ဘွီ…ဘူး….ဗြွတ်.”
“အင့်..ဟင်….ဟင့်…အာ့..အာ့…အ…”
“ဗွက်….ဘောက်….ဘွတ်….ဖွတ်..”
လီးအထုတ်တွင် စောက်ပက်အတွင်းမှ စောက်ရည်များက ဘွတ်ကနဲ ထွက်သည်။ လီးက ချက်ချင်းပြန်သွင်းခံရသည်။ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်သံ သံစုံမြည်ရသည်။ စောက်ပက် အုံတစ်ခုလုံးလည်း အသားချင်းပွတ်တိုက်ရာ စောက်ရည်နှစ်များမှာ ဆပ်ပြာမြှပ်ထသလို ဖြူဖြူမြှပ်များ တစိစိဖြစ်ရသည်။ဇင်မာ မှာ မင်းသူလိုးသည် အခါ ယခုလို မပြီးဖူး။ မင်းသူက မထိန်းနိုင် အစောကြီး ပြီးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဇင်မာမှာ ပြီးပင်မပြီးလိုက်။
ဦးစံမောင် လီးနှင့် အလိုးခံရမှ စောက်ပက်ကြီးတုန်ခါနေအောင်ပြီးသည့်တိုင် လီးထွားကြီး တဇွပ်ဇွပ်အထိုးခံရသည့်အခါ ပြီးသည့်အရှိန်ကို မထိန်းနိုင်…။ အကောင်းကြီး ကောင်း၍ အညှစ်ကြီးညှစ်ရသည်။
မျက်ဖြူဆိုက်သည်အထိ စောက်ပက် ကိုအားပါးတရညှစ်သည်။ ဦးစံမောင် လီးကြီး ကိုလည်း အစွဲကြီးစွဲရသည်။ ဦးစံမောင် ကိုယ်ကြီးကို တင်းတင်းဖက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ဦးစံမောင် ခါးမှတင်၍ဖင်မဲကြီးပေါ်ချိတ်သည်။
ဦးစံမောင် ပါးစပ်ကို အငမ်းမရနမ်းသည်။ စုပ်သည်။
“ကောင်းတယ်ကွာ…ဦးရာ…အသေကောင်း…ဟင့်…လီးကြီးက မာလိုက်တာကွာ..”
“ဇွပ် ဇွိ ဗွက် ဘွိ..ဘွီ…ဘူ…ပြွိ..”
“ဟား….ကျစ်..ဦးကြီး…ရဲ့……စောက်ပက်ကအသံတွေ..အရမ်းထွက်နေပြီ..ဟင့်…အား….”
ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကော့ထိုးလျက် ဦးစံမောင် ကိုတင်းတင်းဖက်ကာ အားကုန်ညှစ်ချသည်။
“စွိ…ဇွီ…ဘွီ….အား….စွိဘွီ…ဘွတ်..”
လီးစိုက်ထားသည့်ကြားမှ စောက်ပက်က အသံတစွီစွီမြည်သည်။ စောက်ရည်နှစ်တွေက လီးတန်ကြီးကိုပင် အမြှပ်တစွိစွိဖြစ်စေ၏။ စောက်ပက်တစ်ခုလုံး ထုံကျဉ်နေသည့်တိုင် ဇင်မာ စောက်ရည်ကို အားပါးတရ ညှစ်ထုပ်သည်။
အလိုက်သိ အလိုးတော်သော ဦးစံမောင် က စောက်
ပက်အတွင်း လီးတစ် ရပ်ပေးကာ နို့သီးစူတောင်လေးများကို ဖွဖွစုပ်ပေးသည်။ ဇင်မာမှာ တငြိမ့်ငြိမ့်ညှစ်ထုတ်ရင်း အလိုးခံရခြင်း၏ အကောင်းမွန်ဆုံးအခိုက်အတန့် ကို အရသာရှိစွာ ခံစား၏။
ညှစ်လိုက်တိုင်း လီးချောင်းမာမာတစ်တစ်ကြီးကို စောက်ပက်သားနုနုလေးများက ပွတ် ဆုပ်ရသည့် အရသာကလည်း တမူထူးလှ၏။ နို့သီးလေး အစုပ်ခံရသည်မှာလည်း ပြီးရသည့်အရသာကို ဆားခပ်ပေးသလို ပို၍ကောင်းလှစေ၏။ညှစ်ရသည်မှာ အတောမသပ်။ စောက်ပက်လေးကို အားပြု၍ညှစ်သည်မှာ ဖင်လေးပင် ကော့ထိုးသည်အထိ။
“ဟူး…..ဦးရယ်….ဟင်း…. ကောင်း.. လိုက်….. တာ…..အင်း….”
ဇင်မာ လက်များက ဦးစံမောင်ကို တင်းတင်းဖက်ရာမှ ပြေကျ၏။ ဖင်လေးက ပြုတ်ကျ၏။ တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ကျသွားသယောင်။ အသက်ကို လု၍ ရှုရင်း ဦးစံမောင် ကို ဝင့်ဝင့်စွားစွားလေး ကြည့်မိသည်။ ကောင်းလွန်းလှသောကြောင့် ကျေးဇူးတင် သော အရိပ်လေးများက ထင်ဟပ်နေတော့၏။
မိုင်ထောင်ချီခရီးကို ခြေတစ်လှမ်းဖြင့် အစပြုရသည် ဆို၏။ ဇင်မာ သည် လည်း မည်မျှရှည်လျားလှမည်မသိသော ကာမခရီးကို ဦးစံမောင် လီးကြီးဖြင့် အလိုး ခံခြင်းဖြင့် အစပြုခဲ့ချေပြီတည်း။
မောတော့မောသည်။ သို့သော် ကျေနပ်အားရ၏။
ပန်းတော့ ပန်း၏။ သို့သော်ကား မနွမ်း။
ကာမခရီးလမ်းတွင် ကျေနပ်အားရခြင်းအပြုံးပန်းလေးဖြင့် ဦးစံမောင်ခေါ်ဆောင်ရာ မျော့ကာလွန့်ကာ လိုက်ပါနေတော့၏
ခြေတော်ရင်း (၃)
ဖင်ယက်ခံနေသော ဦးစံမောင် ကျေနပ်အားရ သွားပုံရှိသည်။ ဖင်ပေါက်ကို မရွံမရှာ အားရပါးရ ယက်နေသော ဇင်မာ အား ဆံပင်ဆွဲကာ ထစေသည်။ သူလည်း ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်သည်။
“လိုး…လိုး….လိုးတော့မလို့လား…ဦး…ကြီး….”
“ဖျန်း……”
“အာ့…ဟင့်….ဟင့်..ဦး…ကြီး….လို့…”
ဖင်လုံးလေးတစ်ဖက်ကို ရိုက်ခံရ၍ ဇင်မာ စပ်ကျိန်းကျိန်းလေးဖြစ်ရသည်။ မျက် လုံးလေးဝင့်၍ ဖင်လေးကို ပွတ်ရင်း တွန့်တွန့်လေး ဖြစ်ရသည်။
“ဖျန်း……”
“အာ့….ကျွတ်…ကျွတ်…ဦး…ရယ်…”
ဇင်မာ၏ တင်းကျစ်ဖြူဝင်းသော ဖင်အစုံတွင် ဦးစံမောင် ရိုက်ရာ နီနီရဲရဲတို့ အထင်းသား မြင်ရသည်။ဇင်မာ စုပ်သပ်သည်။ မျက်လုံးလေး မော့ကြည့်၏။
“လီးဆာနေပြီပေါ့လေ….”
“ဟုတ်….ဇင်မာ….လီးဆာနေပြီ…..ဟင့်”
မေးသော ဦးစံမောင်က ခပ်အေးအေးမေးသလောက် ဖြေသူ ဇင်မာ မှာ အလောတကြီး အငမ်းမရ ဖြေမိသည်။ အလိုးခံချင်နေမှကိုး…။
“ဖျန်း…”
“အား….အမေ့”
ဇင်မာ ခုန်ဆွဆွလေး ဖြစ်ကာ နီရဲနေသော ဖင်ကို ဖွဖွလေးပွတ်မိ၏။ မနာလှသော် လည်း စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ခံစားချက်ကတော့ ထိထိမိမိ ခံစားရ၏။
မနာသော်လည်း အရိုက်ခံရ ခြင်း၊ ရို့ကျို့သိမ်ငယ်ရခြင်း၊ မကြီးမငယ် ဖင်ပြောင်ပြောင်ကို အရိုက်ခံရခြင်း ဟူသော ခံစားချက်တို့က ရို့ကျို့သိမ်ငယ်၊ အနိုင်ယူခံလိုသော အငုံ့စိတ် တဏှာအခံရှိသော ဇင်မာ အဖို့ အနာနှင့် ဆေးကွက်တိ။ ဖင်တစ်ချက်အရိုက်ခံရတိုင်း စောက်ပက်လေးပင် ဖျဉ်းတင်းတင်း ရွတတဖြစ်ရ၏။
မရိုက်ပါရန် မငြင်းဆိုမိ။ မျက်စောင်းလှလှလေး မရဲတရဲထိုး၊ ဖင်ရဲရဲလေးအား လက်လေး ဖြင့် အသာပွတ်၊ ဆွတတလေးဖြင့် ဖင်ရိုက်ခံခြင်းတွင် သာယာကျေနပ်ခြင်း အမူအရာတို့ ကို ပြမိသည်။
“ဟင်…နောက်လှည့်ရမှာလား….ဟုတ်…ဟုတ်”
ဦးစံမောင်ကား ဇင်မာအား နောက်သို့လှည့်ရန် စကားဖြင့်မပြော။ ဖင်လုံးလေးကို ရိုက်၍ပြောသည်။ လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြသည်။ ဇင်မာမှာ ဖင်သုံးချက်အရိုက်ခံပြီးမှ သိရသည်။ ဖြူတင်းသော ဖင်လုံးလေးနှစ်ဖက်ကား အရိုက်ခံရာ……အရဲသား။
ဦးစံမောင်ဖက်သို့ ဖင်ပေးကား ကုန်း၏။
“ကျစ်…အင့်..ဟင့်….အွင့်…အာ့”
ခပ်ဆတ်ဆတ် သုံးချက် အရိုက်ခံရ၍ စူးရှကျိန်းစပ်နေသော ဖင်သားနှစ်ခြမ်းအား တံတွေး ဆွတ်၍ အသာဖွဆုပ်ပွတ်ခံရသည်တွင် ဇင်မာမှာ ခွေးမလေးသဖွယ် တအီအီ ညည်း သံလေးများ ထွက်လာရသည်။ ကောင်းလှသည်။ ဖင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းအရိုက်ခံရပြီး သာ သာဖွဖွ အပွတ်ခံရခြင်း၏ အရသာကို ဖင်ရိုက်ခံဖူးသူ အမျိုးသမီးတို့သာ နားလည်သည်။ဖင်ပွတ်ခံရ၍ သာယာမူးမေ့ခံစား နေရာမှဖင်နှစ်လုံးကို ဆုပ်ညှစ်ခံရသည်။ ဖင်ဝပေါ်သည်အထိ အဖြဲခံရသည်။ အနယ်ခံရသည်။ ဒူးများပင်ယိုင်လာရသည်အထိ။ ဖင်ပေါက် လေး အာသည်မှာ ဖင်အတွင်းသားတို့ အေး လာရသည်အထိ။
ဖင်ကိုင်ခံနေရင်းပင် ဦးစံမောင် ဒူးနှစ်လုံးက ပေါင်ကြားသို့ တိုးဝှေ့ဝင်လာပြန်သည်။
“ဟင့်…..ဟင့်….”
ညည်းတွားရင်း ဇင်မာမှာ ခြေထောက်လေးကားပေးရပြန်၏။ အသဲတယားယား…၊ ဘာတွေများ အတတ်ဆန်းပါဦးလေမသိ။
“အို့…အာ့…..ဟင့်…..”
ဦးစံမောင်က ဇင်မာ အား ဆွဲကာ ပေါင်နှစ်
ဖက်ပေါ် ထိုင်စေသည်။ ကားယားကြီးခွ၍ ထိုင်သလိုလို၊ ထသယောင်ယောင်း ကုန်းကုန်းကွကွ။
လီးတန်ကြီးက အောက်မှနေ၍ ပင့်ထိုးနေသည်မှာ ဇင်မာ စောက်ပက်ကို မထိခလုတ်ထိခလုတ်။
ဖင်လုံးရဲရဲလေးကလည်း ဦးစံမောင် ဆီးစပ်၊ လီးမွှေးပေါ်တွင် ပိပိပြားပြား။ ခြေကလည်းကားထားရသည်ဖြစ်ရာ ကားရားခွလျက်သား။ စောက်ပက်လေးကလည်း ပြဲပြဲအာအာ။
ကြိုက်မရှက်၊ ငိုက်မရှက်ဟူသော စကားပုံရှိ၏။ ကြိုက်လျှင်လည်းမရှက်နိုင်၊ အိပ်ငိုက်လျှင်လည်း မရှက်နိုင်၊ ဟန်မဆောင်နိုင် အိပ်ငိုက်မိသည်ကို ဆိုလိုခြင်း။ထိုစကားပုံထက်ပိုသည်ကား လီးဆာ၍ စောက်ပက်ယားလျှင် အရာအားလုံးထက်မရှက် နိုင်ပေ။
ဇင်မာ ကိုပင်ကြည့်….။
“ဦး….ဦး…..လိုး….လိုး….လိုးပေး…တော့….ဇင်မာ မရ…..မရတော့….ဘူး….အရမ်း ခံချင်နေပြီ…နော်…..လိုးပေးတော့ကွာ…..”
တုတ်ထွားမာတင်းသော လီးညိုထွားကြီးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ညုတုတု လေးပြော၏။ ရှက်လည်းမရှက်နိုင်။ ရှက်စရာလည်းမလို။ လိုးမည့်လီးကလည်း တစ်ခြား လီးမဟုတ်။ သူမပါးစပ်အား လိုးထားသည့် ဦးစံမောင် လီးကြီးပင်။
ဦးစံမောင် တွေးထားသည်က ထိုသို့ တစ်ဆင့်ခြင်းစီ လိုင်းသွင်း၍ လီးစွဲစေရန် ကြံစည်ထားသည်။ အရှက်ကုန်အောင် ခွာချသည်။ သူ စေလိုရာ စေလို့ရသည့် မိန်းမ တယောက် ဖြစ်စေရန် သိမ်းသွင်းသည်။
“အင်း….ငါလီး…ဇင်မာရာ…စောက်ပက်ယားနေပြီလားကွ…လီးသွင်းခံချင်နေပြီပေါ့ လေ ..ဟုတ်လား…တောက်..”
“ဟုတ်တယ်ကွာ…ဇင်မာ…စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ….ကွာ….ဦး….လီးကြီး… သွင်းတာ…ခံချင်တယ်….ဟင့်…သိလား….”
“အား….ထန်လိုက်တာ ဇင်မာရ…တောက်….ကျုပ်ကလည်း ဇင်မာ ကို အသေလိုးချင် နေတာ…ကြာပြီ ..ဒီစောက်ပက်လေးကို အသားနီလန်အောင် အရမ်းဆော်ချင်နေတာ”
ဦးစံမောင် က ပြောပြောဆိုဆို ကားယားခွ၍ ပြဲအာနေသော စောက်ပက်လေးအား လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်ကိုင်ရင်းပြောသည်။ ညစ်ညစ်ပက်ပက်ပြောလေ ဇင်မာတဏှာထ လေဖြစ်သည်ကို သိနေသည့်အတွက် တစ်တစ်ခွခွပင်ပြောသည်။ နို့သီးလေးကိုလည်း ဖွဖွ ညှစ်သည်။
“ဟင့်…ရှီး…..ထိ…ထိ..တယ်…ဟင့်…အီး…အ…အ…"
"အင်း…ခွေး…မ…လား..ဟင်…ဇင်မာ…က ဦးကြီး ခွေးမ….လားလို့…"
"အာ့….ကျွတ်ကျွတ်..”
စောက်စေ့ကို အချေခံရခြင်း၊ စောက်ပက်ပေါက်အာတာတာလေးအတွင်း လက်ခလယ်တ ဆစ် ထိုးတစ်ခံရခြင်း၊ လည်ပင်းလေးကို စုပ်ယက်ခံရခြင်း၊ ကျောပြင်ကို လျှာဖြင့်စုပ်ခံရ ခြင်းတို့ကြောင့် ဇင်မာ မှာ တဏှာစိတ်အလိုအတိုင်း ညစ်ပက်တစ်ခွစွာ အပြန်အလှန် ပြောမိတော့သည်။ ထိုသို့ အပြောခံရခြင်းကပင် ခံစားရသော တဏှာရာဂကို ပို၍ပြင်းပြ စေ၏။
“ရှီး….ငါလိုးမဇင်မာရာ…တောက်…စောက်ပက်ကစီးခါနေတာပဲ…လီးပဲ ဇင်မာရ… ဟင်း… ခွေးမ…….”
“အာ့.ဟာ့….ဟင်…ရှင်….ရှင်….ဦး….ရယ်…ဟား….ကျွတ်…”
“အိုး….ရှီး ထန်လိုက်တာ ဇင်မာရာ လီးဆာနေတဲ့ခွေးမလား…ဟင်း၊ ကြိုက်လား ခွေးမလို့ အခေါ်ခံရတာ”
ဦးစံမောင် က ပြောရင်း စောက်ပက်အတွင်းမှ လက်ကို အဝင်အထွက်ကစားသည်။
“စွပ်..စွိ…စွပ်…စိ…စိ..”
“အာ့ဟ….အင့်….ဟင့်….အ…ဟုတ်….ဟုတ်….တယ်…ဇင်မာ က….လီးဆာနေတဲ့…ခွေး…ခွေး…မ....ပါ…အား ဦးရဲ့…ဟင့် ကောင်းတယ်….ကျွတ်…..အိုး……”
စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့် ဖိညှစ်ခံရသည်။ စောက်ပက်အားထိုးတစ်ထား သော လက်ခလယ်က ငြိမ်နေသည်။ ဇင်မာ မခံစားနိုင်။ အသံကုန် အော်ညည်းရင်း
“အား….ဟင့်…လိုး…လိုး…တော့ဆို…..ခွေးမစောက်ပက်ကို လီးကြီးထိုးသွင်း တော့…ဆို…နော်…ဟင့်….ခံချင်ပြီ….ဟင့်…..ဟင့်..လိုးပါနော်…နော်”
ဇင်မာ အငမ်းမရတောင်းဆိုရတော့သည်။ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ ထိပ်ဆုံး ရောက်ချေပြီ။ ညစ်ပက်တစ်ခွသော စကားလုံးများကို တစ်တစ်ရစ်ရစ် ပြောထွက် ချေပြီတည်း။ စောက်ပက်အတွင်းထိုးသွင်းလာမည့် လီးကြီးကို ညှစ်ချင်လွန်းလှပြီ။ စောက်ရည်တွေကလည်း တစိစိစိုစိုရွှဲရွှဲ။
"အို့….ဦးရဲ့”
ဇင်မာ ကိုယ်လုံးလေး စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီခံရသည်။ ထို့နောက်….ကတင်ပေါ် အတင်ခံရသည်။ ပက်လက်ကလေး…။
ဖြူလဲ့သွယ် ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ခုကို ဦးစံမောင် လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ခံရသည်။ အချဲခံရသည်။ ရင်ဘက်ဆီသို့ ဒူးခေါင်းရောက်လုတိုင် တွန်းတင်ခံရ၏။
“ဟင့်…ဦးကြီး…ရယ်…”
ဆိုတော့ ဇင်မာမှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကား စောက်ပက်
အပွင့်သား။ဇင်မာ ဖင်အစုံမှာ ကတင်နှင့်ပင် လွတ်ကာ လေပေါ်ဝဲနေတော့သည်။ စောက်ပက် လေးက ပွင့်အာစ နှင်းဆီပန်းပမာ ပြူးတူးပြဲတဲ အာတိအာတာ။ ဖင်စအိုဝပေါက် နီတာရဲလေးက ဖူးငုံစ နှင်းဆီပန်းအလား…အစုစုအရစ်ရစ်၊ အတစ် တစ်အစေ့စေ့.။ မျက်စေ့ပသာဒ ရှိလှပေခြင်း။
“ဇင်မာ….လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲထိန်းထားကွာ…မလွတ်စေနဲ့…”
ဇင်မာ ကမျာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခြေကျင်းဝတ်နေရာမှ ဆွဲကာ ဖြဲပေးထားရသေးသည်။
“ဟား…ဇင်မာရာ…လှလိုက်တဲ့ စောက်ပက်
ကွာ….ရှီး….ရှင်းသန့်နေတာပဲ တောက်”
လီးတရမ်းရမ်းနှင့် ဦးစံမောင်မှာ ဇင်မာ၏ ဖြူဖွေးရှင်းသန့်နီတာရဲ စောက်ပက်အလှတွင် လိုးရန်မေ့ကာ စူးစူးစိုက်စိုက် ပင်ကြည့်၏။
“ဟင့်…ရှက်တယ်လို့…ဦး,…ကြီး…ရဲ့..အဟင့်….ဟင့်…”
ဇင်မာ အရှက်က စောက်ပက်တွင်ရှိသည်ထင်။ စောက်ပက်ကိုသေချာကြည့်ခံရတော့ ရှက်အားပိုရသလို အကြည့်ခံစောက်ပက်လေးက လှုပ်စိလှုပ်ရွဖြစ်ရသည်။ မနေတတ်။
“ဟင့်…ဦး…ရဲ့..လုပ်တော့လေ….”
ဇင်မာ အသံလေးကြားမှ စောက်ပက်အလှတွင်
နစ်မျောနေသော ဦးစံမောင် လှုပ်ရှားတော့၏။
“ထွီး….”
ဦးစံမောင် က ဇင်မာ၏ ပွင့်အာနီရဲနေသော စောက်
ပက်အပေါ် တံတွေးထွေး ချသည်။
“အမေ့…အိုး……”
အေးစက်သော တံတွေးများ၏ အထိအတွေ့ကို စောက်ပက်ဝက ခံစားရမိသည်တွင် ဇင်မာ စောက်ပက်လေးကို ရှုံ့မိသည်။
“အဟင့်…ဦး….ဦး…..ရယ်…”
မျက်လုံးလေးကိုမှိတ်သည်။ စောက်ပက်ပေါ်မှတတွေးတို့က စောက်ပက်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်စီးစင်းကာ စောက်ပက်အောက်နား တင်းရင်းသော အရေပြားမှတစ်ဆင့် ဖူးငုံပွင့်စ ဖင်ဝအထိ သွယ်တန်းစီးလျက်…။
“ဘက်…ဘက်…..စွိ…ဖုတ်…ဖက်..”
လီးတန်ကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ မို့ဖောင်းစူအာနေသော စောက်ပက်လေးအား တဖက်ဖက် ရိုက်သည်။
“အာ့…ရှီး….အိုး…ဟင့်…အာ့…လား….လာ့…ဟင်း…ဦး…ကြီး….လို့..ဟင့်…ဟင့်”
ဇင်မာ မျက်လုံးလေးမှိတ်သည်။ စောက်ပက်သားအိအိလေးအား လီးတန်မာမာကြီး ဖြင့် တဖက်ဖက်အရိုက်ခံရခြင်းတွင် လူးလွန့်အော်ညည်းရသည်။ စောက်ပက်သားလေး များ ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ…။စောက်ပက်ပေါက်လေးပင် မြင်သာထင်သာ ပွင့်အာလာသည်။ အပေါက်လေးက နီနီစွေးစွေး၊ စောက်ရည်လေးများက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး….။ အသဲက တအေးအေး….။
“စွိ….ဖပ်….စွိ..ဇိ…”
“အ…မ….လေး….ဦး…ရဲ့…ဟင်း….အွင်း…..”
စောက်ပက်မြောင်းလေးကြား လီးဒစ်မာမာကြီး လျှောတိုက်ထိုးခံရသည်။ စောက်ပက်အတွင်း လီးထိုးသွင်းခြင်းမဟုတ်။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားနီနီတွတွလေးများ ပြဲအာသည်။ စောက်ပက်မြောင်းကြားမှသည် စောက်စေ့လေးဆီသို့….လီးဒစ်ညိုလုံးကြီး ဇွိကနဲ ဇိကနဲထိုးသည်။
“အား….ဟား….အီး….ဦး…ဟင့်…အား…ဦး…ရဲ့..ဟင့်…ရှီး….အား…ဟင့်…ဦး….လိုး….ပေး…တော့လို့…ဟင်း….အိုး…..အာ့..”
မခံနိုင်။ ဇင်မာ မခံနိုင်ပါ။ အရသာအစုစုတို့ ပေါင်းစုစည်းရာ စောက်စေ့လေးအား လီးဒစ်ညိုလုံးကြီး တဇွိဇွိ တဖက်ဖက် ထိုးပွတ်ခံရသည့်အခါ ဖင်ကိုကော့ကာ အော်ညည်း သည်။ လိုးပေးပါရန် တစာစာ ပူဆာရသည်။ စောက်ပက်မှအရည်တို့က ဖင်ကြားထိပင် စီးလုလု။
“တောက်…ဟား….လိုးသမျှ စောက်ပက်တွေထဲ ဇင်မာ စောက်ပက် အလှဆုံးပဲ…ရှီး…”
ဦးအောင်ကျော်ပြောသည်။ ပြောပြောဆိုဆို လီးဒစ်လုံးကြီးအား စောက်ပက်ပေါက် အတွင်း တအိအိထိုးသည်။ မဝင်။ တစ်ခံနေသေးသည်။
“အီး…..ကျစ်…ကျစ်…ဟင့်…လိုး…လိုး…ပြီ…အ…လား…..ဦး…ကြီး…”
မိမိစောက်ပက်ကို အလှဆုံးဟု ဂုဏ်တင်ဖွဲ့ဆိုခံရသောအခါ လီးထိုးခံရင်းမှ ကျေနပ်စိတ်လေးနှင့်အတူ ညည်းတွားမိသည်။စောက်ပက်ပေါက်လေးအားဖုံးကာ တစ်နေသော လီးဒစ်ညိုကြီးအား တေ့သွပ်သည်။
“ကျွတ်…ဟင့်..အင့်….ဟင့််….ဦး….ရဲ့…ဟင်း….”
ဇင်မာ စုပ်တသပ်သပ်ဖြစ်ရသည်။ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ခြေကျင်းဝတ်ကို ကားနိုင်သမျှ ကားပေးသည်။ စောက်ပက်အတွင်း ဒစ်ဝင်စေရန် ဖြဲကားပေးမိသည်။ လီးဒစ်တစ်၍ အသွပ်ခံရခြင်းကို မခံစားနိုင်။
ဦးစံမောင် ခါးအားကိုအသုံးပြု၍ လီးကို ဖိသွင်းသည်။ ထောင်ထောင်ထနေ သောလီးကြောတွေက လီးတန်တွင် တွန့်ကာစုသည်။ တင်းခံနေ သောစောက် ပက်ကြပ်ကြပ် လေးကြောင့် လီးတန်ကြီးကကွေးညွတ် သွားရ၏။
“ဘွတ်….ဘွိ…”
အားဖြင့်ဖိသွပ်သော လီးအားကို စောက်ပက်ကြပ်
ကြပ်လေးက တင်းမခံနိုင်ရှာ။ စောက်ရည်ဖြူလေးများ စိမ့်ထွက်ကာ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လိုးသွပ် သော လီးဒစ်လုံးညိုညိုမာမာကြီးအား အရှုံးပေးရတော့သည်။
စောက်ပက်လေး ပွင့်အာ သည့်ခဏ လီးတန်ကွေးကွေးကြီးက ဖြောင့်တန်းကာ ဒစ်လုံးကြီးက စောက်ပက်ပေါက် အတွင်း ဘွတ်ခနဲဝင်သည်။ လိုးသွင်းသည့်အရှိန်ကို မထိန်းနိုင်ရာ လီးဒစ်တင်မက လီးတန် တစ်ဝက်မရှိတရှိ စောက်ပက်အတွင်း ထိုးခွဲဝင်သည်။
“အ…မ……လေး…….သေ…ပါ..ပြီ ဦး…ကြီး..ရဲ့…ဟင်း…..ဟင့်…..အွင်း…အ..အား”
အော်သည်။ ဇင်မာအော်သည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိအော်သည်။ စောက်ပက်မှ လီးသွင်းခံရ သမျှ အတိုးချ၍ ပါးစပ်လေးကအော်ရသည်။ အလိုးခံအမျိုးသမီးအဖို့ အော်ရဟစ်ရသည် ကိုက အလိုးခံ၍ကောင်းခြင်း၏ ပြယုဂ်တစ်ခုပင်။
လိုးသက်ရင့်နေသော ဦးစံမောင်မှာ ဇင်မာ စူးစူးဝါးဝါးဟစ်အော်သည်ကို မတားဘဲလွှတ်ပေးထားသလို လီးကိုလည်းဝင်သည့်အတိုင်း ထိုးတစ်ထားသည်။ နို့လေးကို ကုန်း၍စို့သည်။ လျှာဖျားလေးဖြင့် တပြပ်ပြပ်ယက်သည်။ နို့သီးခေါင်း လေးအား စုပ်သည်။ ယက်သည်။ ဖွဖွသာသာ…..။
ဇင်မာ မှာ စောက်ပက်ဆီမှ နာကြင်ခြင်းနှင့် နို့သီးဆီမှ ယားယံကောင်းလွန်းခြင်းတို့ ရောယှက်ကာ တအိအိ..တအီအီ ညည်းညူရပြန်၏။
“အီး…ဟင့်..ဟင့်…ကောင်းတယ်…ကောင်း…..တယ်…ဦး…ကြီး…ဟင့်..နည်း…နည်း ဆက် သွင်းလေ…”
ဦးစံမောင် နို့စို့ရာမှ ရပ်သည်။ လီးကြောထောင်ထောင်ထနေသော…..လီးတန်ကြီးကား စောက်ပက် နီတာရဲ သေးသေး ကြပ်ကြပ်လေးအတွင်းအသည်း ယား စဖွယ် စိုက်လျက်တန်းလန်း။
ဇင်မာ စောက်ပက်အတွင်း တန်းလန်းတစ်နေသော လီးတန်ကြီးအား ဝက်အူစုပ် သလို တရစ်ခြင်းသွင်းသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပစ်လိုက်ခြင်သော်လည်း ရက်ရက် ရောရော အလိုးခံနေသော ဇင်မာ ကိုလည်း လီးအရသာကို ထိထိမိမိခံစား၍ ကောင်းစေရန် စေတနာလေးက လည်းပါသေးသည်။ လီးအရသာသိ၍ နောက်နောင်အချိန်မရွေး ခေါ်လိုးနိုင်စေရန်လည်း ကြံရွယ်ထားသည်ဖြစ်ရာ….ဖြည်း ဖြည်းသာသာပင် လီးသွင်းခြင်းအမှုကို ဆောင်ရွက်၏။
တတိတိသွင်းလေ စောက်ပက် သား နုနုအိအိရွရွတို့က လီးတန်မာမာကြီးအား အငမ်းမရ ဆုပ်ညှစ်ဆီးကြိုသည့် အရသာကိုလည်း ဖြည်းညှင်းစွာ ခံစားရသည်။ ဆိုရလျှင် ဦးစံမောင် ကား လီးတန်ကြီးအား လက်ဖြင့်ဆုပ်ညှစ်ခံထားရသလို အကောင်းကြီးကောင်းရ သည်။
ဇင်မာ မှာလည်း ထိုနည်း၎င်း။ မဆန့်မပြဲ ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသော လီးကြီးအရသာအား မချိမဆန့်ခံစားရသည်။စောက်ပက်လေးက တင်းဆန့်ပြန့်ထွက်သလို ဖြစ်ရသည်။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားနီနီညိုညိုလေးနှစ်ဖက်ကား လီးတန်မဲမဲ၊ လီးကြောထောင် ထောင်ကြီးတွင် မျော့တွယ်သလို ကပ်နေရသည်။ စောက်ပက်
သား နုနုတို့အား လီးဒစ်မာမာကြီးက ဦးဆောင်၍ထိုးခွဲခံရသည်။ လီးတန်ကြီး ကတအိအိ တတိတိ ထိုးတစ်သွင်းခံရသည်။ ခြေကျင်းဝတ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ရသည်။ စောက်ပက်ကို ဖြဲနိုင်သမျှဖြဲကားပေးသည်။ လီးဝင်သက်သာလိုခြင်း။ စောက်ပက်အတွင်း စူးနစ်ထိုးခွဲနေသော ကာမခံစားချက်အား သက်သာလိုသက်သာငြား လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်ခြင်း။ အော်မိအော်ရာအော်ခြင်း။
အခန်းလေးအတွင်းမှာတော့
လီးတရစ်ခြင်းသွင်းသံ….. တစွိစွိ….တဘွိဘွိ…တအိအိ…။ ဦးစံမောင် ၏ ကျေနပ်အားရ ညည်းညူသံ….တရှီးရှီး…တတောက်တောက်…။
ဇင်မာ ၏ အော်ဟစ်ညည်းတွားသံ တအီးအီး၊ တအားအား…တကျွတ်ကျွတ်။
လိုးသူရော ခံသူပါ အရသာရှိလှပေခြင်း။ အားပါးတရရှိလှပေခြင်း။ စိတ်တူကိုယ်တူ ပျော်ပျော်မြူးမြူး ရူးမူးရင်ခုန် ကာမအာရုံအတွင်း သက်ဆင်း၍ အချိန်ကိုပင် သတိမမူ နိုင်တော့ချေပြီတကား…
“အ ဟင့်…အင့် အင့်…ဟင်း….ဦး…ရယ်…ဦး…ဦး..ဟင့် ဦး..လို့”
ဇင်မာမှာ ညည်းမိညည်းရာ ကယောင်ကတန်း။ စောက်ပက်ဆီမှ ကြပ်သိပ်နင့်သော ခံစားမှုကြောင့် စောက်ပက်အတွင်းသားများကို ရှုံ့မိသည်။ ထိုသည်တွင် မာတင်းသော၊ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထသော၊ လီးမဲချောင်းကြီးအား တစ်တစ်ရစ်ရစ်ပင်ညှစ်မိရာ ပါးစပ် ကလေးဟကာ ဟကာ ညည်းမိရှာ၏။
“အာ့ဟာ…..ဟင့်….ကျစ်…..မာ…မာ..ကြီး….ရှီး…အင့် အ..အာ”
ဦးစံမောင်ကား လီးသွင်းရာမှရပ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုတို့ လီးတန်ကြီးကို ညှစ်သည့် နူးညံ့ထွေးပွေ့မှုကို ခံစား၏။ ထို့နောက်စောက်ပက်အတွင်း တစ်ဝက်သာသာ နစ်စိုက်သွပ်လျှိုဝင်နေသော လီးကို ပြန်နှုတ်သည်။ တစ်ဆုံးနှုတ်သည် မဟုတ်။ နှဲ့သည်တစ်ခါ၊ မွှေ့သည်တစ်မျိုး၊ ငေါ့သည်တစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးအစုံစုံ လီးကိုကစား၍ နှုတ်ခြင်း။
ငါးမြှားချိတ်အတွင်းမိနေသောငါးကို လျှော့လိုက်၊တင်းလိုက်ဖြင့် ကြွက်ကို ကြောင်ကစား သလို၊ လီးစိုက်သွပ်၍ လီးဒစ်လုံးကြီးတစ်ခွဲထားသော စောက်ပက်နီတာရဲလေးအား စိတ်ရှိသလို ချော့ကာမြူကာ၊ နှဲ့ကာယဲ့ကာ လီးကစား၍ ထုတ်ခြင်းမျိုး။
ဆင်ကျီစားရာ ဆိတ်မခံသာ ဆိုသကဲ့သို့ စောက်ပက်အတွင်း လီးသွပ်သွင်းခံထားရရှာ သည့် ဇင်မာ ခမြာ ဦးစံမောင် လီးတန်ကြီး ချော့မြူကစားမှု အောက်တွင် အော်ရသည်။ ဟစ်ရသည်။ ညှစ်ရသည်။ အံကြိတ်ရ သည်။
သို့သော် လီးသွင်းငြင်သာသလောက် လီးနှုတ်ရာတွင်လည်း သာသာယာယာရှိလှသော ဦးစံမောင် ၏ ကာမပညာတွင် ဇင်မာ ခမြာ ကမ္ဘာပျက်မတတ်။
“အင့် ဟင်……ဟင့်…ဟွင်း…..အာ…ဟား….ဟင့်….”
“အီး…ကျွတ်…ကျွတ်….ဦး….အို…”
“အ…အ…အာ့….ဦး….လို့…ဟား……..ရှီး….”
အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးတန်ကြီးက ကြပ်ကြပ်တစ်နေသော စောက်ပက် အတွင်းမှ တရစ်ချင်း ထွက်လာသည်။ မြွေကြီး တွင်းဝမှ ထွက်သည့်နှယ်။ တစိစိ တအိအိ။ လီးနှုတ်လိုက်တိုင်း၊ လီးလှုပ်လိုက်တိုင်း ဇင်မာ ပါးစပ်လေးမှ သံစုံမြည်ရ၏။ မအော် ဘဲလည်း မနေနိုင်ရှာ။
ဇင်မာ မှာ အူအသဲများ လီးနှင့်ကပ်ပါသကဲ့သို့။ စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုများက လီးကိုရစ်ပတ်ကြပ်သိပ်ကပ်တွယ်နေရာမှ လီးနှုတ်ခံရသည့်အခါ လီးနှင့်အတူ ကပ်ပါသည်။ ဆန့်ထွက်သည်။
လီးကြီးထုတ်မရစေရန် တစ်ကိုယ်လုံးအားကို စောက်ပက် ဆီပို့၍ ညှစ်သည်။ မရချေ။ လီးတန်ကြီးက အောင်မြင်စွာ ခွာစစ်ဆင်လေပြီ။ အထိုးစိမ်ခံ ရာမှ လီးနှုတ်သည့်အခါ လစ်ဟာရသော စောက်ပက်ကလေးက မခံစားနိုင်။ စကားလုံး တို့ဖြင့် ဖော်ထုတ်သည်။
“အ….မေ….ဟီး….ဟင့်….အီး…ဦး…ရဲ့…မထုတ်….ပါနဲ့…ဟီး..ဟင့်…ဟင့် လီး..မထုတ်ပါနဲ့ဆို….. အီး…..ရှီး……. ဇင်မာ…မခံစား…နိုင်လို့ပါ…ဟင့်…”
မည်သို့ပင် အော်ဟစ်ငိုညည်းတောင်းပန်ပါစေ စောက်ပက်ဆိုသည်မှာ လီးထိုးလျှင်လည်း ခံရ၊ လီးနှုတ်လျှင်လည်းခံရ။ လီးပြုသမျှ နုရသည် မဟုတ်ပါလား။
ဇင်မာ ခမြာ စောက်ပက်အတွင်း လီးသွင်းခံရတုန်းက မငိုရ။ လီးနှုတ်ခံရမှ ငိုရတော့ သည်။ ငိုသာငိုသည်။ စောက်ပက်အတွင်းမှ လီးကြီးက တဆစ်ခြင်းထွက်ချေပြီ။
ငိုမရတော့ တောင်းပန်ရပြန်၏။
“ဦး,…ကြီး…ဟင့်….လီး…မထုတ်ပါနဲ့..နော်….လီးထည့်ပေးထားလေ..နော်…ဟင့်…အိုး……အင့်…ဟင့်…ဦး…ရဲ့….အာ…ဟား….အမေ့….ဟင့်….လီး မထုတ်ပါနဲ့ ဦးကြီးရယ်….”
“ဗြွတ်…..စွပ်”
“အား…….”
လီးဒစ်ကြီးက စောက်ပက်အတွင်းမှ ဗြွတ်ကနဲ ထွက်သည်။ တွန့်လိမ်သည်။ ကော့ထိုးသည်။ အရူးမီးဝိုင်း…..။စောက်ပက်ကဟာခနဲဖြစ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားများ ရွစိရွစိဖြစ်အောင် ညှစ်သည်။ လီးထိုးစိမ်ထားရာမှ လီးနှုတ်သည့်အခါ ……
စောက်ပက်လေးမှာ ပွင့်ပွင့်အာအာ။
လီးရာ အကွင်းလိုက်လေး ဟောင်းလောင်း။
ညှစ်သည်….ရှိသမျှအားကိုသုံးကာ စောက်ပက်ကြီးတုန်နေအောင်ညှစ်သည်။ မထိ… မစေ့။ မခံစားနိုင်။ မရမက ညှစ်သည်။ တအီအီညည်းသည်။ သံစုံအော်ဟစ်သည်။ လီးရာပွင့်သောစောက်ပက်ပေါက်ကား မစေ့မစပ်။ ပွင့်လျက်သား။
“အား….အွင့်…ဟင့်…ဟင့်..ဦးကြီး……လီးပြန်
ထည့်….ပေး…ပေး…လို့…ဇင်မာ… စောက်ပက်ထဲကို လီးကြီးထည့်ပေးလို့…ဟင့်…အင့်…အင့်…”
ဇင်မာ အငမ်းမရဆိုရုံမက ဖင်ကိုကြွသည်။ ယမ်းသည်။ ခါသည်။ စောက်ပက်ပေါက် ဟောင်းလောင်းလေးကို ပွစိပွစိ ညှစ်သည်။
“လိုးပါ…ဦးရဲ့…ဇင်မာ ကောင်းတယ်လို့ …. ဟင့် ဟင့်…နော်….”
အရှက်မရှိ။ ရမ္မက်သာသိသည်။ စောက်ပက်အတွင်း လီးထည့်ခံချင်သည်သာ သိသည်။ သည်အချိန် ကမ္ဘာပျက်လည်းမသိ။ လီး ထည့်ခံရဖို့သာသိသည်။ လီးထည့်မခံရမခြင်း တတွတ်တွတ်ပြောသည်။
လီးဒစ်မာမာကြီး စောက်ပက်ပေါက် တေ့ခံရသည်။ နွေးတေးတေး မာတာတာ။ ထိုအရ သာကိုက ကောင်းလွန်းလှပါဘိ။
“အင်း…ဟင်း…ကောင်း…လိုက်…တာ ဦး…ရဲ့..သွင်းသွင်း….သွင်းလေ…အို..အင့်…ရှီး”
လီးတေ့ခံရရုံနှင့်အားမရ ဖင်ကိုကော့ကြွသည်။ တစ်ခေါက်ဝင်ဖူးသားဖြစ်သည့်အပြင် စောက်ရည်တွေစိုအိချွဲနေရာ လီးဒစ်ကြီး လျှောခနဲဝင်သည်။
“အီး….ဝင်…ပြီ…ဟင့်..အင့်…ကျွတ်…ကျွတ်…အား..ဟား…”
ဇင်မာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်၍ ကြပ်တင်းသောအရသာ၊ စူးနစ်သောခံစား ချက်၊ ရွစိယားသော စောက်ပက်လေးက လီးဒစ်ဝင်၍ အယားပြေသော အရသာကို ထိထိ မိမိခံစားသည်။ တစ်နည်းဆိုရသော် လီးဆာနေသည်ဖြစ်ရာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင် သည့်အခါ ပြည့်ဝကျေနပ်မှုကို ခံစားရသည်။ သို့သော် တဒင်္ဂသာ…။
ဖင်ကို ကြာရှည်မကော့ထားနိုင်။ ဟူး…..ကနဲ သက်ပြင်းချကာ ဖင်ကြီးက စားပွဲပေါ် ပြန်ကျသည်။
“ဘွတ်…စွပ်”… စောက်ပက်အတွင်းမှ လီးကပြန်၍ ကျွတ်သည်။
“အား…..ရှီး…..ဟင့်…ဟင့်…” အားမလိုအားမရ ညည်းညူရပြန်၏။
သည်အခြေအနေကိုကြည့်ပါက အဘယ်ကြောင့် ဦးစံမောင်အား မိန်းကလေးများ တန်းတန်းစွဲအလိုးခံရသည့် အကြောင်းကို သိနိုင်ချေပြီ။
လိုးရပြီးရောသဘောမလိုး။ ရမ္မက်ထန်အောင်လုပ်သည်။ အရှက်ကုန်အောင်လုပ်သည်။ မလိုးခင် ဖင်ကိုင်၊ နို့ဆွဲ၊ စောက်ပက် နှိုက်၍ ကာမအရသာကို အမျိုးမျိုးခံစားစေသည်။ လီးစုပ်၊ လရည်ဖျန်း၊ နို့လိုး အမျိုးမျိုး ကစားလိုက်သေး၏။ ကာမကျော့ကွင်းအတွင်း အထပ်ထပ်ရစ်ပတ်တွယ်နှောင်သည့် အခါမှ မျိုးမျိုးမြတ်မြတ်ကလေး လိုးတော့သည်။
လိုးရာတွင်လည်း တဏှာအရှိန်ကိုထိန်းသည်။ အလိုးခံ ဇင်မအား စောက်ပက်ယားလွန်းမကယားစေရန် လုပ်ဆောင်ပြီး အောက်စည်းမှနေစေသည်။ ထိုမှ တဖန် လီးအရသာ ခပ်မျှည်းမျှည်းကျွေးကာ ကိုယ်တိုင်ပင် ဖင်ကော့ထိုး၍ လီးသွင်းယူမှ သာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်စေသည်။ စောက်ပက်အတွင်း တင်းကြပ်သောလီးထိုးသွင်းခြင်းအရသာကို နူးနူးညံ့ညံ့ ခံစားနေရာမှ လီးကို တထစ်ချင်းပြန်ထုတ်၏။
လီးထည့်ခံ အမျိုးသမီးမှာ လီးပြန်ထည့်ခံရရေး လီးပိုင်ရှင် အမျိုးသားအား ခယဝပ်တွားရတော့သည်သာ။
ဆိုတော့ ဦးစံမောင် လိုးမည်ကြံလျှင် အဘယ်အမျိုးသမီး မခံပဲနေရိုးရှိမည်နည်း။
ဆိုတော့ ဦးစံမောင် တစ်ခါလိုးပြီးက အဘယ်အမျိုးသမီးမျှ မကုန်းဘဲနေနိုင်ပါမည် နည်း။
ဇင်မာမှာ ဖင်ကြီးက ကတင်ပေါ်ပြန်အကျ ခေတ္တမျှသာ။ လက်နှစ်ဖက်ကို ထောက်သည်။ ဖင်ကိုကြွကော့သည်။
“ဘွတ်..စိ….အား….ဟင့်…ဟင့်..”
ဖင်ပြန်အကျ လီးက ပြန်ထွက်သည်။
ဖင်ကော့ထိုး၊ ဖင်ပြန်ချနှင့် ဇင်မာမှာ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်စေရန် တတ်စွမ်းသမျှ ကြိုးစားရှာသည်။ နဖူးမှ ချွေးများပင်ကျလုလု။ ကြွလိုက်၊ ကော့လိုက်၊ တွန်းလိုက် လှန်လိုက် ညည်းလိုက်ညူလိုက်ဖြင့် လီးအရသာကို မစို့မပို့ခံစားရသည်။ ထိုသို့ ခံစားရလေ ပို၍လိုချင်လေ….။
ထိုသို့ဖြစ်စေရန် ဦးစံမောင်က တမင်ညစ်ခြင်းတော့လည်း မဟုတ်။ ဇင်မာ့ စောက်ပက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးအား သူ့လီးထွားကြီးဖြင့် တန်းလိုးလိုက်က စောက်ပက်ပြဲ မည်မှာ ဧကန်။
ဇင်မာ စောက်ပက်က လီးနှင့်ကျင့်သားရစေရန်ပင့်ကော့အထိုးတွင် သူက လီးကိုအချိန်ကိုတ်ရှေ့တိုင်းနောက်ငင် ကစားပေးသည်။ စောက်ပက်အတွင်းလီးက တစ်ဝက်ဝင်သည့်အခါဝင် တစ်ဝက်ကျော်သည့်အခါကျော်။
သဘောက စောက်ပက်ကို လီးနှင့်အသားကျစေရန် ကျင့်ပေးခြင်း။ ဇင်မာ အားလည်း မစို့မပို့နှင့် တဏှာထန်သ ထက်ထန်စေရန် လုပ်ဆောင်ခြင်း။ လေးငါးဆယ်ကြိမ်မျှ ဖင်ကြွကော့ထိုးအပြီးတွင်…
“ဦး..ဇင်မာ..ကို လိုးကွာ…အရမ်းလိုးကွာ…ဇင်
မာ..အရမ်းပြီးချင်တယ်….”
“လိုးမယ်..ဇင်မာ့ စောက်ပက်ပွင့်အောင် လိုးမှာ…ခံစမ်းကွာ..တောက်”
“လိုးကွာ…လိုး…အသေလိုး…ဇင်မာအရမ်းခံပစ်မှာ…အော်ချင်တယ်…ဦးကြီး..ရာ”
“စိတ်ချ..ငါလိုးမ….အသေခံဖို့သာပြင်စမ်း”
ဦးစံမောင် စိတ်ကိုချုပ်တည်းထားရမှ လွှတ်လိုက်
သည်။ ဇင်မာ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ ဖင်နှစ်ဖက်ဘေးသို့ချသည်။ လက်ဖဝါးကို ကတင်စွန်းအား ကိုင်စေ သည်။ လိုးသည့်အခါ နေရာမရွေ့စေရန်။
ခြေမိုးမျှောနေသော ဇင်မာ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ကို ပုခုံးတွင် တင်သည်။ လက်နှစ်ဖက် က ဇင်မရ ပုခုံးကို တင်းတင်းဆုပ်သည်။
လီးတန်ကြီးကို ဇွပ်ကနဲ ထိုးသည်။
“ဇွပ်….”
“အား…..ဟား…”
တစ်ဝက်ခန့်ထိုးသည်။ ထုတ်သည်။ ပြန်ထိုးသည်။ လီးတစ်ဝက်အဝင်အထွက်လိုးသည်။
ဇင်မာမှာ စောက်ပက်ဆီမှ ပူကနဲဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီးထိုးသွပ်ခံရသည်။ ပြန်ထုတ်သည်။ ပြန်ဝင်သည်။ လီးသွင်းလီးထုတ် အလိုးခံရသည်။ ရုန်းမရ ပြုမရ။
လီးကစောက်ပက်အတွင်း တန်းလန်းတစ်လျက်။ ခြေနှစ်ဖက်ထမ်းတင် ပုခုံးချုပ်၍ အလိုးခံရသည်။
“ဘွတ်….ဇွပ်. အီး…..အား….ဘွိ…အိုး…”
“စွိ…ဖပ်…ဘွတ်…ရှီး…ဇင်မာ..အား…ကျစ်….ကောင်းလား…အိုး..”
“အင့်…အိုး…ဟင့်….ကောင်း…ကောင်း….တယ်…ဟင့်….လိုး...အထဲက ကောင်း…နေပြီ…..အား…ရှီး…”
ဦးစံမောင် လိုးရှိန်မြှင့်သည်။ လီးတစ်ဝက်ကျော်ထည့်သည်။ လီးတန်ညိုမဲထွား ကြီးက စောက်ပက်နီတာရဲဖြူဖြူကြပ်ကြပ်လေးအား လိုးခွဲနေသည်မှာ အားရစရာ။
မထင်ရက်စရာ။ သည်မျှကြီးသောလီးက သည်မျှသေးသော စောက်ပက်လေးအတွင်း ဝင်လိမ့်မည်ကား မထင်ရက်စရာ။ ဝင်သည်မှ နစ်နစ်နဲနဲဝင်သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လီးတစ်ဆုံးဝင်ရာ..ဇင်မာမှာ ငယ်သံပါအောင် အော်ရသည်။
“အား…….ဦး..ရဲ့….ဟီး…အီး…ဘွတ်,..”
“ရ..ရလား…အား,…”
“အင်း…အား….လိုး…လိုး…ဆောင့်….ရ…အား…ရ….တယ်…အီး.”
“ဖောင်း….ဘွတ်…စွိ….ဇွပ်…ဗြိ…”
တဏှာထန်၍ ပြီးကာနီး၍သာ ဇင်မာမှာ လီးတစ်ဆုံးဆောင့်လိုးသည့်ဒဏ်ကို ခံနိုင်တော့၏။
လီးတစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း နားထင်ကြောတွေပြတ်မတတ်။စောက်ပက်အတွင်ပိုင်းထိသာမက သားအိမ်ထိ လီးဒစ်ကြီးက ဖောင်းကနဲ ဖုန်းကနဲ ထိသည်။ လူက လွင့်လွင့်ခါထွက်ရသည်။ အော်လည်းအော်ရသည်။
“အား….အီး…ဖုန်း…အီး..အ…မ….လေး….ဦး….အီး..”
လက်က ကတင်းကိုင်၊ လူကအချုပ်ခံထားရာ လွင့်သာလွင့်သည် လီးကမကျွတ်။ မကျွတ်သည့်အပြင် တရစပ်ဆောင့်လိုးခံရသည်ဖြစ်ရာ…
“အား…….ထွက်…ထွက်…အား….အင့်…အား…အား….”
ဇင်မာ…မှောင်အတိကျသည်။ စောက်ပက်အတွင်းသားများ တဆက်ဆက်တုန်သည် ။ အော်မိအော်ရာအော်သည်။ ကတင်ကိုင်ထားသောလက်က ပြုတ်ထွက်ကာ ဦးစံမောင် လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းထိုးသွင်းနေသော လီးကို အငမ်းမရ ညှစ်သည်။ စောက်ရည်တွေ ပွတ်ကနဲ ပွတ်ကနဲထွက်သည်။ အကြောပေါင်းတစ်သောင်းမက အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလှသည်။
ဇင်မာ့ စောက်ရည်အဖြူနှစ်များမှာ ဦးစံမောင်လီးတန်ကြီးတွင်ပါ ဖြူတစ်နေ အောင်ကပ်နေရသည်။ စောက်ပက်အုံကြီးတစ်ခုလုံး စောက်ရည်နှစ်များ တစွိစွိ ဖြစ်ရသည်။ အချီကြီးပြီးသည့်တိုင် လီးမာမာတောင်တောင်ကြီးက တစ်ချက်ချင်း ဝင်ချီထွက်ချီ ပုံမှန် လေးအလိုးခံရသည်ဖြစ်ရာ ထိုသို့အလိုးမခံဖူးသော ဇင်မာမှာ မျက်ဖြူဆိုက်မျှ အကောင်းကြီးကောင်းရသည်။
“ဘွတ်…ဇွပ် ဘွီ…ဘူး….ဗြွတ်.”
“အင့်..ဟင်….ဟင့်…အာ့..အာ့…အ…”
“ဗွက်….ဘောက်….ဘွတ်….ဖွတ်..”
လီးအထုတ်တွင် စောက်ပက်အတွင်းမှ စောက်ရည်များက ဘွတ်ကနဲ ထွက်သည်။ လီးက ချက်ချင်းပြန်သွင်းခံရသည်။ စောက်ပက်အတွင်း လီးဝင်သံ သံစုံမြည်ရသည်။ စောက်ပက် အုံတစ်ခုလုံးလည်း အသားချင်းပွတ်တိုက်ရာ စောက်ရည်နှစ်များမှာ ဆပ်ပြာမြှပ်ထသလို ဖြူဖြူမြှပ်များ တစိစိဖြစ်ရသည်။ဇင်မာ မှာ မင်းသူလိုးသည် အခါ ယခုလို မပြီးဖူး။ မင်းသူက မထိန်းနိုင် အစောကြီး ပြီးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဇင်မာမှာ ပြီးပင်မပြီးလိုက်။
ဦးစံမောင် လီးနှင့် အလိုးခံရမှ စောက်ပက်ကြီးတုန်ခါနေအောင်ပြီးသည့်တိုင် လီးထွားကြီး တဇွပ်ဇွပ်အထိုးခံရသည့်အခါ ပြီးသည့်အရှိန်ကို မထိန်းနိုင်…။ အကောင်းကြီး ကောင်း၍ အညှစ်ကြီးညှစ်ရသည်။
မျက်ဖြူဆိုက်သည်အထိ စောက်ပက် ကိုအားပါးတရညှစ်သည်။ ဦးစံမောင် လီးကြီး ကိုလည်း အစွဲကြီးစွဲရသည်။ ဦးစံမောင် ကိုယ်ကြီးကို တင်းတင်းဖက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို ဦးစံမောင် ခါးမှတင်၍ဖင်မဲကြီးပေါ်ချိတ်သည်။
ဦးစံမောင် ပါးစပ်ကို အငမ်းမရနမ်းသည်။ စုပ်သည်။
“ကောင်းတယ်ကွာ…ဦးရာ…အသေကောင်း…ဟင့်…လီးကြီးက မာလိုက်တာကွာ..”
“ဇွပ် ဇွိ ဗွက် ဘွိ..ဘွီ…ဘူ…ပြွိ..”
“ဟား….ကျစ်..ဦးကြီး…ရဲ့……စောက်ပက်ကအသံတွေ..အရမ်းထွက်နေပြီ..ဟင့်…အား….”
ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကော့ထိုးလျက် ဦးစံမောင် ကိုတင်းတင်းဖက်ကာ အားကုန်ညှစ်ချသည်။
“စွိ…ဇွီ…ဘွီ….အား….စွိဘွီ…ဘွတ်..”
လီးစိုက်ထားသည့်ကြားမှ စောက်ပက်က အသံတစွီစွီမြည်သည်။ စောက်ရည်နှစ်တွေက လီးတန်ကြီးကိုပင် အမြှပ်တစွိစွိဖြစ်စေ၏။ စောက်ပက်တစ်ခုလုံး ထုံကျဉ်နေသည့်တိုင် ဇင်မာ စောက်ရည်ကို အားပါးတရ ညှစ်ထုပ်သည်။
အလိုက်သိ အလိုးတော်သော ဦးစံမောင် က စောက်
ပက်အတွင်း လီးတစ် ရပ်ပေးကာ နို့သီးစူတောင်လေးများကို ဖွဖွစုပ်ပေးသည်။ ဇင်မာမှာ တငြိမ့်ငြိမ့်ညှစ်ထုတ်ရင်း အလိုးခံရခြင်း၏ အကောင်းမွန်ဆုံးအခိုက်အတန့် ကို အရသာရှိစွာ ခံစား၏။
ညှစ်လိုက်တိုင်း လီးချောင်းမာမာတစ်တစ်ကြီးကို စောက်ပက်သားနုနုလေးများက ပွတ် ဆုပ်ရသည့် အရသာကလည်း တမူထူးလှ၏။ နို့သီးလေး အစုပ်ခံရသည်မှာလည်း ပြီးရသည့်အရသာကို ဆားခပ်ပေးသလို ပို၍ကောင်းလှစေ၏။ညှစ်ရသည်မှာ အတောမသပ်။ စောက်ပက်လေးကို အားပြု၍ညှစ်သည်မှာ ဖင်လေးပင် ကော့ထိုးသည်အထိ။
“ဟူး…..ဦးရယ်….ဟင်း…. ကောင်း.. လိုက်….. တာ…..အင်း….”
ဇင်မာ လက်များက ဦးစံမောင်ကို တင်းတင်းဖက်ရာမှ ပြေကျ၏။ ဖင်လေးက ပြုတ်ကျ၏။ တစ်ကိုယ်လုံးပျော့ကျသွားသယောင်။ အသက်ကို လု၍ ရှုရင်း ဦးစံမောင် ကို ဝင့်ဝင့်စွားစွားလေး ကြည့်မိသည်။ ကောင်းလွန်းလှသောကြောင့် ကျေးဇူးတင် သော အရိပ်လေးများက ထင်ဟပ်နေတော့၏။
မိုင်ထောင်ချီခရီးကို ခြေတစ်လှမ်းဖြင့် အစပြုရသည် ဆို၏။ ဇင်မာ သည် လည်း မည်မျှရှည်လျားလှမည်မသိသော ကာမခရီးကို ဦးစံမောင် လီးကြီးဖြင့် အလိုး ခံခြင်းဖြင့် အစပြုခဲ့ချေပြီတည်း။
မောတော့မောသည်။ သို့သော် ကျေနပ်အားရ၏။
ပန်းတော့ ပန်း၏။ သို့သော်ကား မနွမ်း။
ကာမခရီးလမ်းတွင် ကျေနပ်အားရခြင်းအပြုံးပန်းလေးဖြင့် ဦးစံမောင်ခေါ်ဆောင်ရာ မျော့ကာလွန့်ကာ လိုက်ပါနေတော့၏
ခြေတော်ရင်း (၄)
စောက်ပက်လေးကို ညှစ်နေရှာသော ဇင်မာကို အားရစေရန် ဦးစံမောင် သူ့လီးကြီးကို ခပ်ကြာကြာလေး စိမ်ပေးထားသည်။ ဇင်မာ စောက်ပက်ညှစ် အားလျော့၍ ငြိမ်သွားသည်။ ဟောဟဲဆိုက်ကာ အသက်ကို လုရှုရသည်။ အတန်ကြာမှ အသက်ကို ခပ်မျဉ်းမျဉ်းရှုကာ ပုံမှန်ဖြစ်ရသည်။ ထိုသည့်တိုင် လီးတန်ကြီးက စောက်ပက်ထဲ စိုက်ဆဲ စိုက်မြဲ။ စိမ်ခံရဆဲ။
“ဟင့်..အင့်…ဦး…ထုတ်ပေးဦးလေ…လို့”
လေသံလေးသဲ့သဲ့ဖြင့် ပြောတော့မှ ဦးစံမောင်က စောက်ပက်ထဲစိုက်နေသောလီးကို အသာနှဲ့ထုတ်ပေး၏။
တစ်ချီကောင်း ပြီးထားသော ဇင်မာ စောက်ပက်လေး ညှစ်မထားနိုင်ရှာ။ စောက်ရည်တွေကလည်း ထွက်
လွန်းပေရာ လီးတန်ကြီးက လျောကနဲ ထွက်သည်။
“ဘွီ ဖွတ်…ဇွီ…ဇွီ ”
လီးတန်ကြီးနောက်မှ စောက်ရည်အဖြူနှစ်တို့က ဟပြဲနေသော စောက်ပက်အတွင်းမှ လိုက်ထွက်၏။
“ဖွီ စွီစွပ်…ဘွီ….”
“အိုး…ဟင့်….ဦး……ဇင်မာဟာ အသံတွေ ထွက်နေတာလား…ဟင်”
ရှက်ပြုံးလေးပြုံးကာ လေသံသဲ့သဲ့လေးဖြင့် ဇင်မာမေးသည်။
“ကျစ်..အဲဒါ ဇင်မာ့စောက်ပက်ကကျယ်လာလို့လေ…စောက်ရည်တွေလည်းထွက် တော့ လီးဝင်လီးထွက် အသံမြည်လာတာ ဖြူလေးရ…ကြည့်”
“ဘွီ…ဘွတ်…စွိ…ဘူ ဖွတ်…ဖွိ…ဘွတ်…”
ဦးစံမောင်က လီးပြန်ထည့်လိုက်သည်။ ပြဲအာနေသော စောက်ပက်လေးအတွင်း စွပ်ခနဲ ဝင်သည်။ ထို့အတူ လီးဝင်သည်နှင့်အညီ စောက်ပက်က အသံမြည်သည်။
“ဇွပ်..ဘွီ….စွီ…ဖွပ်…စိ”
“အိုး….ဟင့်..…ဦး…နော်..ရှက်စရာကြီးကွ…အသံတွေက ဟိ…ဟိ…”
ဇင်မာ့ အသံလေးက ရှက်ရွံ့သံ၊ ကျေနပ်အားရသံတို့ ရောစွက်နေရ၏။
ဦးစံမောင် အဝင်အထွက် ခပ်မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။ တစ်ချီ စောက်ရည်ညှစ်ထားသော ဇင်မာ စောက်ပက်လေးမှာ လီးဝင်သံ မြိုင်နေရ၏။
“ဖွတ်…ဘွီ…ဇွပ်..ဘွတ်..ဘွတ်….ဘွတ်..”
“ဟင့်…အ….ဘွတ်…..အိ…ဖွပ်….ဇွီ…အို….ဗြွတ်….ဖွပ်”
ယခုတော့ လိုးသည့်လီးရော၊ အလိုးခံစောက်ပက်ရော အထာကျချေပြီ။ ဦးစံမောင်က လည်း ဇင်မာ ပြီး၍ အနားပေးသည့်အနေဖြင့် ဖြည်းဖြည်းလေးလိုးသည်။
“ဖွပ်..ဘွီ..အာ့…ဦး…နော်….တော်ပြီဆို….ဟင့် ဖွပ်…..ဘွီ.ရှက်စရာ…ဘွတ်…စွိ….ဟာ…...ဦး…ဦး…ဖွပ် ဘွီ ဇွီ…..လို့”
အလိုးခံပြီး၍ စောက်ရည်လည်းထွက်ပြီးသော်လည်း ထိုစောက်ရည်ရွှမ်းသော စောက်ပက် လေးအား လီးဖြင့် ထိုး၍ အစခံရတော့ ဇင်မာမှာ ရှက်ရသည်သာ။ စောက်ပက်က လည်း အသံစုံ မြည်နေသည် မဟုတ်ပါလား။
“ဟားဟား….ဘာလဲ ဇင်မာစောက်ပက်လေးက အသံတွေထွက်တာ ရှက်လို့လား”
“ဟိ…ဟုတ်တယ်…ရှက်စရာကြီးကိုး….ဦးလီးကြီး ထည့်တာနဲ့ အသံတွေထွက်တာ..”
“အဲဒါ ဇင်မာစောက်ပက်လေး ပြဲပွင့်နေလို့လေ”
“ဟင့်…ဇင်မာဟာလေး အရမ်းပြဲနေတာလား ဟင်…ဦးက အရမ်းလိုးတာကိုးလို့”
လီးကို စောက်ပက်အတွင်းဒစ်မြှပ်ရုံမျှသာ သွင်း၍ အသာအယာပင် နဲ့လိုးကလေး လိုးသည်။ လိုးရင်း နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးကို တပြပ်ပြပ်ယက်လိုက် စို့လိုက်လုပ်ပေးရာ။ ဇင်မာမှာ လီးစိမ်၍အလိုးခံရသည်ကိုပင် တဟိဟိ…တခိခိ။ ခံ၍ကောင်းလှသလို အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်ရသည်။ လီးစိမ်၍ နူးလိုးလိုးခံရင်း တီတီတာတာ ညစ်ညစ်ပက်ပက်လေးပြောရခြင်းကပင် တမူထူး သော ကာမစိတ်ကို ခံစားရ၏။
ထိုမျှမကသေး လီးဒစ်ကို ငေါ့ငေါ့လှုပ်ပေးရင်း ဇင်မာ လည်ပင်းလေးကိုလျှာကြမ်း ကြီးဖြင့် ယက်ပေးရာ ဇင်မာ မှာ တဟင့်ဟင့်ဖြင့် တွန့်လိမ်တွန့်လိမ်ကလေး ဖြစ်ရရှာ သည်။ စောက်ပက်အတွင်းမှ လီးဒစ်ကြီးက ငေါ့ငေါ့လှုပ်တိုင်း စောက်ပက်လေးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲဖြင့် ယားယံလာရ၏။ ဦးစံမောင် ၏ လီးဒစ်တန်းလန်းတစ်၍ ပွတ်သပ်ချော့မြူ၊ နို့စို့နို့ယက်ပေးခြင်းတွင် ရှက်နေရာမှ နောက်တစ်ကြိမ်ခံစားလိုသော ကာမဆန္ဒက ထကြွလာပြန်သည်။
“ဟင့်..ကောင်းတယ်…ဟား…ကျစ်…ဇင်မာ့ကို အသေလိုးနေတာလား ဟင်…”
“အသေမလိုးသေးပါဘူးကွာ ချော့လိုးလေး လိုးပေးတာလေ….. ဇင်မာ့စောက်ပက်က လိုးကောင်းတာကိုးကွ…ဇင်မာခံနိုင်ရင်တော့ အသေလိုးတာပေါ့”
“ဟင့်…ဦးလိုးတာ…အရမ်းကောင်းတယ် သိလား…လို့.”
“ကောင်းအောင် လိုးပေးမှာပေါ့ကွ…ဒီမှာကြည့်စမ်း… ဇင်မာ စောက်ပက် အမြှပ်ထွက် နေပြီကွ…”
ဦးစံမောင်က ဇင်မာ လည်ပင်းလေးကို မ၍ စောက်ပက်အတွင်း လီးသွင်းလီး ထုတ်လိုးသည် ကို ကြည့်စေသည်။ဟုတ်သည်ပင်။ ဇင်မာ၏ စောက်ရည် အဖြူနှစ်တို့မှာ လီးဝင်လီးထွက်ကြောင့် စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားများတွင် ဆပ်ပြာမြှပ်သဖွယ် အမြှပ်တစီစီဖြစ်နေ၏။ ဦးစံမောင်၏ လီးမဲကြီးသည်ပါ စောက်ရည်အဖြူနှစ်တို့ တစိစိ ဖြစ်နေတော့သည်။
“ဟီး….ဦးဟာကြီးက တစ်တစ်ကြီး…ကြည့်ရဲပု ရှက်
တယ်လို့ နော်..ဦး…”
ဇင်မာက အရှက်ပြေလေးပြောသည်။ ကိုယ့်စောက်ပက်ကိုလိုးနေသော လီးတန်ကြီး အားကြည့်ရသည်မှာ ရင်တသိမ့်သိမ့်။ ထွားလှသောလီးကြီး။ ခုတော့လည်း အဝင်အထွက် ချောလို့…..။ တစ်နည်း ဇင်မာ မှာ လီးကျင့်သားရသွားခြင်းပင်။
ဇင်မာ မှာ ပါးစပ်ကသာ ရှက်သည်ဆိုငြား မျက်လုံးကတော့ စောက်ပက်အတွင်း တစ်ဝက်လောက်လီးဝင်လီးထွက်ကိုပင် မျက်တောင်မခပ်တမ်း ကြည့်နေမိ၏။
“ဇင်မာ စောက်ပက်က အသေညှစ်တာကိုးကွ….လိုးကောင်းချက်ကွာ”
“လိုး…ကွာ.၊ အသေလိုးပေးကွာ….ဇင်မာ ထပ်ကောင်းချင်တယ်…ဦး…လိုးတာ အရမ်းကြိုက်တယ် ကွာ…၊ ဦီး မပြီးသေးဘူးမလား….အပြီးလိုးပေးလေ နော်..”
“ကြိုက်ရင် လိုးမှာပေါ့ ၊ ဒီတစ်ချီ ပြီးအောင်လိုးရင်း အသေဖြုတ်မယ် ဇင်မာ ရာ.... ကဲ..နားလို့ဝရင် ဖင်ကုန်းလိုက်”
“ဟင်…”
“ဖင်ကုန်းလေ…ခွေးမကို ခွေးလိုး လိုးမလို့..”
“ဦးကြီးနော်….…..”
မျက်စောင်းလေးထိုး၊ နှုတ်ခမ်းလေးစူ၍ ပြောသော်လည်း ဇင်မာ ခန္ဓာကိုယ်လေး ကတော့ ဖင်ကုန်းဖို့ရာ ပြင်ချေပြီ။
ဇင်မာ မှာတော့ ခွေးမလိုကုန်း၍ တချီတမောင်းတော့ အလိုးခံရပေ ဦးတော့မည်တကား…..။
ဇင်မာ မက်တပ်လေးရပ်လိုက်သည်။ ဒူးလေးတွေက တုန်တုန်ရီရီ။ စောက်ပက်လေး က မို့မို့ဖောင်းဖောင်းယောင်ယောင်ရဲရဲ။ စောက်ရည်နှစ်လေးတွေက တွဲရရွဲ။ ဖင်လုံးဖြူဖြူ ကျစ်ကျစ်လေးက နီနီရဲလျက်။
ဒူးနှစ်ဖက်ကို ဆိုဖာပေါ်တွင် ထောက်၍ ဆိုဖာကျောမှီတွင် လက်လေးတင်၊ ခေါင်းလေးမှီ၍ ဖင်လေးကုန်းပေးရရှာသည်။ ထိုသို့ ဖင်ကုန်းအလိုးမခံဘူးရာ အထာမကျ။ ကုန်းကွကွဖြင့် ခါးကမို့မို့ကုန်းကုန်း ဖြစ်ရသည်။ သို့သော် ခေတ္တမျှသာ။
ဦးစံမောင်ကား ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်၍ သဘောကျနေတော့သည်။ အရည်များစိုလက်၍ ပြောင်တင်းနေသော လီးတန် မဲညိုထွားကြီးအား လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ရင်းမှ ကျေနပ်သော အာလုတ်သံကြီးဖြင့် မေးသည်။
“ဇင်မာ ရ ခွေးလိုး အလိုးမခံဖူးဘူးလားကွ…ဟေ”
“ဟင့်…အင်း…..ဦး…”
“အင်း…ခွေးမကို ခွေးလိုးလိုးနည်း သင်လိုးလိုးရမှာပေါ့ကွာ….တောက်”
“အာ…ဦးနော်….လူကို ခွေးဇာတ်သွင်းနေတာ….ဟင့်”
ဖြူလဲ့သွယ် ဟန်လုပ်ယူသော ငိုမဲ့မဲ့ပုံလေးဖြင့်
ပြောသည်။
ဦးစံမောင်က စကားမဆိုတော့။ ပုံစံမကျ ကုန်းကွနေသော ဇင်မာ နောက်တွင် လီးကြီးတယမ်းယမ်းဖြင့် မက်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ ဇင်မာ ကျော ဖြူဖြူ လေးကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် အသာပွတ်ရင်း ဖိချသည်။
“အို….အဟင့်…ဦး…ကြီး”
ဇင်မာ တီးတိုးလေးရေရွတ်ရင်း ခါးလေးက ဦးစံမောင် လက်ဖိသည့်အတိုင်း နှိမ့်ချလိုက်ရသည်။ မပြီးသေး။
ဦးစံမောင် လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကုန်းနေသောဇင်မာပေါင်ကြားတိုးဝင်သည်။ ဇင်မာမှာ ဒူးထောက်ဖင်ကုန်းနေရာမှ ဒူးလေးကို အသာချဲပေးရပြန်သည်။
လက်ကြမ်းကြီးက စောက်ပက်ပြဲအာအာလေးအား အောက်မှပင့်ကာမ၏။ ပြီးပြီးရော မ ချင်းမဟုတ်။ လက်ချောင်းများကြားတွင် စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသား ညိုတိုတိုရဲတဲတဲ လေး နှစ်ဖက်အားညှပ်၍ မ ခြင်း။ စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းလေးအား အသာဖြဲသကဲ့သို့ ပြု၍မခြင်း။ စောက်စေ့ရသာဖူးလေးအား အသာညှစ်၍ မခြင်း။
“အို…….ဦး…..ကျွတ်…ကျွတ်”
ထိုသို့ ကာမကြမ်းကျေသူ ဦးစံမောင်၏ စောက်ပက်လေးအား ထိထိမိမိ ပွတ်မသည် တွင် ဇင်မာခမြာ အသည်းတလှပ်လှပ်ဖြင့် ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ပင့်
လိုက်ရသည်။ ဦးစံမောင်က မက်တပ်ရပ်နေရာမှ ဒူးကို အသာကွေးသည်။ လီးတန်ကြီးဖြင့် ပြဲအာအာ စောက်ပက်အုံလေးအား ဖိပွတ်သည်။
“ရှီး….အို့….ဟင်း…..ဦး…ဦး….အ”
လီးဒစ်မာမာကြီး၏ အထိအတွေ့က စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လွန်းထိုးရာမှ စောက်စေ့လေးအား တည့်တည့်ပင်ထိုးသည်။
“ဟား….ဦး…ဘာတွေ…လုပ်…..နေ….တာ…..လဲ…လို့….ဟင်း….အင့်…..အင်း….အာ့”
ဇင်မာမှာ ဖင်လေးယမ်း၍ ကယောင်းကတမ်းပင်ညည်းညူမိတော့သည်။ လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့လေးအားထိုးသည်။ ပွတ်သည်။ စောက်ပက်နှခမ်းသားလေးများ ကို ထယ်ထိုးသလို ပွတ်ဆွဲထိုးသည်။ လီးတန်ကြီးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ စောက်ပက် အာအာလေးအား အောက်မှနေ၍ တဘုတ်ဘုတ် ပုတ်သည်။
“ဘုတ်….စိ”
“အိုး….အမေ့”
“ဘုတ်….ဖပ်….”
“အိုး….……ဦး…..လို့”
“ဖပ်…ဖပ်…ဘုတ်…”
“အီး…..ကျစ်….ရှီး….အား……ဦး….တော်ပါ…တော့…..ထည့်ပေးပါတော့……ဟင့်”
စောက်ပက်ကို လီးဖြင့် ပင့်ပုတ်သည့်ခံစားချက်တွင် ဇင်မာ သံစုံညည်းရင်း မခံနိုင်သည့်အဆုံး…ထည့်ပေးရန်ပြောရတော့၏။
“ဘုတ်….ဖုတ်….ဖုတ်….ဘက် စွိ”
ဦးစံမောင် ကား လီးပုတ်မရပ်။
“အ…အာ့…..အား……လိုး…..လိုးပေးပါတော့…..ဇင်မာ့စောက်ပက်အရမ်းယားလို့.. လီးကြီးထည့်ပေးပါတော့ ဦးရဲ့…ဟင့် ဟင့်…”
ဇင်မာမှာ တစ်တစ်ခွခွပြောရင်း လိုးပေးရန် အရူးအမူးတောင်းဆိုရ၏။ ထိုအခါမှ ဦးစံမောင်က စောက်ပက်ကို လီးဖြင့်ပုတ်ရာမှ ရပ်သည်။ ဖင်ကုန်းရင်း တွန့်လူးနေသော ဇင်မာကို ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်ကာ
“လိုးရင်၊ ဆော်ရင် အဲလို တစ်တစ်ခွခွပြောရတယ် ဇင်မာရ၊ ဒါမှ လိုးတဲ့သူရော၊ ခံတဲ့သူ ရော အားရပါးရရှိတာ ခွေးမရ..ကြားလား”
“ဟင့်….ဟုတ်….ကြား…ကြား…တယ်…..ခွေးမကို လိုးပေးပါတော့ ဦးရဲ့…နော်”
တစ်ဆင့်ချင်းစီ လိုင်းသွင်း၍ လိုရာပုံသွင်းခံရသော ဇင်မာ။ ကာမတဏှာစိတ်ဖုံးလွှမ်းသည့်အခါ ခွေးမဟုပင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြောဆိုမိသည် အထိ။ ထူးဆန်းသည်မှာ ထိုသို့ နှိမ့်ချစွာ ပြောဆိုတောင်းပန်ရသည့်ခဏ စောက်ပက်လေး က စူးစူးဆစ်ဆစ် ယားယံ၍ လီးထိုးခံချင်စိတ်တို့ ထိန်းမရအောင် ဖြစ်ရတော့၏။
“တောက်….ငါလိုးမ ခွေးမ ရှီး……”
ဦးစံမောင်က ဆဲဆို၍ လီးဒစ်ကြီးကို စောက်ပက်အကွဲကြောင်းအတွင်း ဖိနှစ်သည်။
“စွိ….ဘွီ”
တစ်ခါလိုးထားပြီးဖြစ်ရာ လီးဒစ်လုံးကြီးက အလိုက်သင့်ပင်ဝင်၏။ သို့သော် ဇင်မာ ခမြာ ပြည့်နင့်စွာ ခံစားရပြီး ဖင်ကြီးကုန်းကြွရရှာသည်။
“အီး…….ဟင့်”
ဦးအောင်ကျော်က လီးဒစ်ကြီးကို ဖိညှစ်နေသော စောက်ပက်အတွင်းသားလေးများ၏ နူးညံ့သော ညှစ်အားကို အားရစွာခံစားရင်း ကုန်းကြွလာသော ခါးကို ဖိချသည်။ လီးကို အသာ ငေါ့ထိုးသည်။
“ဇွပ်…ဘွတ်…ဗြိ”
“အား….အာ့…..အီး….”
စောက်ရည်တို့ကျိချွဲ၊ လီးလမ်းကြောင်း ဖြောင့်ကနဲဝင်ရာ ပြည့်ပြည့်နင့်နင့်ပင် ခံစားရသည်။ တအားအားအော်ရသည်။ ခံလို့လည်းကောင်းလှသည်။ အောင့်ကျဉ် ၍ပြည့်နင့် လွန်းလှသည်။
မအော်ဘဲမနေနိုင်။ ခွေးလိုးလိုးခြင်း၏ ထိမိသော လီးသွင်းခြင်းတွင် အအော်သံသော အာပြဲစိန် ဇင်မာခမြာ ဆိုဖာပေါ် ခေါင်းတင်ရင်း အော်ဟစ်လူး လွန်းနေရသည်။ အနောက်ဆီမှ လီးတန်ကြီးက စောက်ပက်အတွင်း စိုက်ထိုးဝင်နေသည်မှာ ပက်လက် အလိုးခံရသည်နှင့်မတူ။ ထိချက် ပြင်းလှသည်။ ရင်ထဲအထိ ပြည့်နင့်နေသလိုလိုဖြစ်ရ သည်။ ထိချက်ပြင်းသလို ခံရသည်မှာလည်း ပိုထန်လှသည်။
လီးအလိုကျ လီးကြီးရှေ့တွင် ဝပ်ဆင်းကုန်း၍ လီးထိုးခံရန် ဖင်ကုန်းပေးရခြင်းဖြစ်ရာ မသဘာဝ လီးအလိုကျ အလိုးခံရခြင်းဆိုသော ခံစားချက်က ပို၍ပီပြင်၏။
ဦးစံမောင် က လီးတန်တစ်ဝက်ထိ လီးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်ထိုးသည်။ တစ်ချက် ထိုးတိုင်း ဖြူလဲ့သွယ် ဖင်ကြီး ကုန်းကုန်းကွ၍ ထရသည်။ အော်ရသည်။ စောက်ပက်အ တွင်း အနောက်မှ တထစ်ထစ်ဖြင့် သွပ်သွင်းဝင်လာသော အချောင်းကြီးက တဏှာရမ္မက် ထူးကို ခံစားရ၏။
ဇင်မာ နားထဲတွင် စောက်ပက်အတွင်းလီးသွင်းသံ တထစ်ထစ်ကိုသာ ကြားနေရ၏။ မျက်လုံးလေးကို တင်းကြပ်အောင် ပိတ်ထားမိ၏။ အံလေးကြိတ်နေရ၏။
စောက်ပက်အား နောက်မှလီးချောင်းကြီးတိုးဝင်တိုင်း ဘွတ်ဘွတ်ဇွိဇွိ မြည်သလို လည်ချောင်းမှ တအစ်အစ်တအိအိ အသံကလည်း အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ မြည်ရသေး ၏။ နားထင်ကြောများ ပူနေအောင် ခံစားရ၏။
“အာ့…ရှီး….ဦးရဲ့…ဟင့် ဟင့်…အင့်”
နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ကာ မဲ့တဲ့တဲ့လေး ဖြစ်နေရ၏။
မဲ့နေခြင်းမှာ နာလွန်းခြင်းကြောင့်တော့ မဟုတ်။ အလွန်တရာ ထိမိကောင်းမွန်လှသော၊ စောက်ပက်လေးအား တင်းမာသန်မာလှသော လီးတန်ကြီးဖြင့် ခွေးလိုးအလိုးခံရ၍ ခံစား ရသော ကာမသုခဝေဒနာအစုစုတို့အား ဖော်ပြနိုင်စွမ်းသော သရုပ်သကန် မရှိသည် ဖြစ်ရာ၊ မဲ့သလိုလို၊ ပြုံးသလိုလို၊ ငိုချင်သလိုလို၊ ရီချင်သလိုလိုဖြင့် ဖြစ်နေရခြင်းသာ။
အလွန်တရာ ကောင်းမွန်သော ကာမအရသာကို ဖော်ညွှန်းပြခြင်းမှာ စောက်ပက်လေးက ထိုးဝင်လာသော လီးကြီးအား အားပါးတရညှစ်ပေးခြင်း၊
လီးတဆစ်ထိုးသွင်းလိုက်တိုင်း ကုန်းကြွလာသော ခါးအား ဦးစံမောင်ပင် ပြန်ဖိချစရာမလိုဘဲ၊ ဇင်မာ ကိုယ်တိုင် အံလေးကြိတ်ကာ ပြန်၍ ခါးလေးခွက်ပေးခြင်း၊ စသည်တို့ဖြင့် ဦးစံမောင်၏ ခွေးလိုးလိုးခြင်းတွင် အလိုတူအလိုပါ ခွေးမ အဖြစ်ရမ္မက်ထန်ထန် ပါဝင်ခံစားနေမိသည်။
ဦးစံမောင်ကား လူးပါး၊လူနပ်။ စောက်ပက်လေးအား လီးတဆုံးမထိုး။ လီးတစ်ဝက် သာထိုးသည်။
လီးတန်လန်း ထိုးထားရင်း ဇင်မာ ဖင်နှစ်ခြမ်းအား ဆုပ်နယ်၏။ ဖြဲ၏၊ စု၏။
ဖင်ကိုဖြဲတိုင်း စုထွေးရဲတစ်နေသော ဖင်ဝစုစုလေးအား အရသာခံကြည့်၏။ ဇင်မာ ခမြာ စောက်ပက်
အတွင်းမှ အရသာကြောင့် ဦးစံမောင် ၏ ဖင်ဖြဲ၍ ကြည့်ခြင်းကိုပင် သတိမမူနိုင်။ မရှက်နိုင်။ ညည်းညူ၍သာ နေရတော့သည်။ စောက်ပက်လေးကား လီးနှင့် အသားကျချေပြီ။ ထိုသည်မှ ဥစံမောင် က အသာအယာပင် လီးတစ်ဝက်ခန့်ကိုပင် အဝင်အထွက်လိုးသည်။
“ဘွိ…စွိ…ဇွပ်…”
“အီး…အာ့…..အာ့…ဟား…ဟင့်”
“စွီ…ဘွတ်…..ဖွတ်…”
“အိုး…အင့်…..အင့်…ကျွတ်…”
“ဖောက်…ဘွတ်….စွပ်..စွိ….စိ”
“အ…..အ…..အား…..ကျစ်….ရှီး”
လီးဝင်လီးထွက်သံနှင့်အပြိုင် ဇင်မာ ပါးစပ်လေးမှ အသံတို့က စည်းချက်ညီညီ ထွက်လာရသည်။
ပြည့်နင့်လှသောအရသာ၊ ထိမိလွန်းလှသော လီးဝင်ချက်၊ တောင့်တင်းလွန်းလှသော လီးတန်ကြီးက တစ်ဝက်ခန့် ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လိုးသွင်း၊ လိုးထုတ်ပေးနေရာ ဇင်မာ ခမြာ တအင့်အင့် တအားအားဖြင့် စောက်ပက်လေးက ကျဉ်စိမ့်လာရ၏။
“အာ့…ဟင့်.ကျစ်…ဦး…အဆုံးဝင်ပြီလား…ဟင်….”
“ဖောင်း…စွပ်…ဘွိ…အင်း..ကောင်းလိုက်တာကွာ….. ရှီး… ဖြူလေးခံနိုင်ရင်….လီး တဆုံး သွင်း လိုးမယ်လေ”
“ဟင့်…အင့်….ကျစ်….ထည့်လေ…ဦး…အာ့…..ဇင်မာ ခံနိုင်တယ်….တဆုံးထည့် လိုးချင်ရင် လိုးလေ….ဦး…”
ကာမအရသာကို ထူးကဲစွာ ခံစားရသည့် အားလျော်စွာ ဇင်မာ မှာ လိုလားတောင့်တ စွာဖြင့် ခပ်ရဲရဲပင်ဆိုမိ၏။ မိမိကို အကောင်းကြီးကောင်းစေသော ဦးစံမောင်ကိုလည်း စိတ်ကျေနပ်စွာ အားရစေလိုသောစိတ်လေးကြောင့်လည်း လိုးသမျှခံမည့် စိတ်ဖြင့် ပြောမိ ခြင်းပင်။
“အင်း……အင့်……ကွာ ရှီး……”
“ဘွတ် ဗြစ် ဗြစ် ဒုတ်”
“အ မ လေး ဦး…..ရဲ့…. အာ့”
ဇင်မာ စကားအဆုံးမှာပင် ဦးစံမောင်၏ အံကြိတ် ခါးနွဲ့ ဖင်ကြီးကော့ကာ လီးထိုးဆောင့်သံ…….။
ခါးခွက် ဖင်ကော့ကာ လီးတစ်ဝက် တစ်စိုက်ခံနေရရှာသည့် ဇင်မာ၏ စောက်ပက်နီတာရဲလေးမှာ ထွားတင်းညိုမဲသော လီးတန်ကြီး မဆန့်မပြဲ ထိုးခွဲဝင်ရာမှ အဖုတ်ပြဲအာသံ တဗြစ် ဗြစ်နှင့်အတူ သားအိမ်နံရံအား လီးဒစ်လုံးကြီး ဒုတ်ကနဲဆောင့်မိသည်ဖြစ်ရာ……
ဖင်ကုန်းပေးနေသော ဖြူလဲ့သွယ်မှာ ခါးကြီးကုန်းထရ၏။ လူက တုန်ခနဲ ခါထွက်ရ၏။ သားအိမ်ဆီမှ ကျဉ်စိမ့်သော စူးရှပြင်းထန်သော ကာမအရသာခံစားမှုက ပါးစပ်ဖျားမှ အမလေး တရသည်အထိ။
မချိမဆန့် ထိထိမိမိ ဖြင့် အရိုင်းဆန်သော သန်မာသည့်လီးကြီးကပေးသည့် တဏှာ ရှိန်ကို မမှီမကမ်း အပြေးလှမ်း၍ လိုက်ရသည်ဖြစ်ရာ ဇင်မာခမြာ ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်။ ပါးစပ်မှလည်း ကယောင်ကတန်း အော်မိအော်ရာ ညည်းမိညည်းရာ ညည်းရ ရှာသည်။ သည်ခံစားချက် သည်အရသာကို သားအိမ်ထိ လီးထိုးထောက် အဆောင့်ခံရသည့် အမျိုးသမီးတို့သာ သေချာရေရာ သိပေလိမ့်မည်။
မရှုနိုင်မကယ်နိုင်၊ လှုပ်လည်းမလှုပ်ရဲ၊ ပါးစပ်ဖြဲကာအော်ညည်းရင်း လီးကြီးလိုးသမျှ ခံရသည့်အဖြစ်။ ကောင်းလည်းကောင်း၊ အောင့်လည်းအောင့်၊ နာပေသော်ငြား အံကြိတ်ခံရသော နာကောင်းကြီးအဖြစ်။ ဆိုရသော် လီးစွဲအောင် လိုးကျင့်ခံရခြင်းပင်။
ဆိုတော့ ဇင်မာ၏ ခံနိုင်အားနှင့် တဏှာစိတ်ကိုလိုက်၍ ဦးစံမောင်က လီးဝင်လီးထွက် ကို နှေးရာမှမြန်၊ မြန်ရာမှ ကြမ်းလာသည်။ လီးဝင်လည်း နက်လာ၏။ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး စောက်ပက်သားနုနုတို့ကို တဗြိဗြိ ထိုးခွဲနေရသည်မှာ အရသာ ရှိ လွန်းလှ၏။ လီးမဲကြီးတစ်ချောင်းလုံး စောက်ပက်နီတာရဲ ပြဲတာတာလေးအတွင်း ဝင်ချီ ထွက်ချီ။
“ဖောက်…ဘွတ်….အီး…ဦး အား….ရှီး”
“ဗြိ…စွိ…..ဖပ်…အား..ဦးရဲ့…..အာ့….အာ့…ဟင့်…ကောင်း…ကောင်း…တယ်..”
“ဖုန်း…ဇွပ်…..ဘွီ…ဘွတ်…..ဘွတ်…”
“အင့်…ဇွပ်…ဖွတ်…ဦး…အာ့…ဘွီ..ဘွတ်…ဇွပ်.ဦး…..အ..ရမ်း….ဗြိ…ဖွတ်…ကောင်း…..အင့်…အိုး…ဘွီ…ဇွီ.တယ်…ဇင်….အင့်…ဇင်….မာ…ဖပ်…ဖပ် ဘွတ်…..ပြီး…အီး…. ဘွတ်.အင့်….ပြီး…..ချင်…ဖောက်….ဘွတ်…..အာ့…အ့ နေ…ပြီ”
လီးဝင်လီးထွက်တိုင်း ညည်းညူရင်း ဇင်မာမှာ အရမ်းကောင်းတယ်၊ ပြီးချင်နေပြီ ဆိုသည့် စကားပြောရာတွင်ပင် အချက်နှစ်ဆက်ခန့် အဆောင့်ခံရရှာသည်။ လက်ပင် မထောက်နိုင်။ ဆိုဖာနောက်မှီတွင် ခေါင်းတင်ကာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင် အလိုးခံရ၏။
“အား…တောက်…ဇင်မာရာ…ညှစ်…ညှစ်.. ခွေးမပြီးအောင် ညှစ်စမ်း…ကြားလား…တောက်..ငါလိုးမခွေးမ”
ဦးစံမောင် ကား ရေချိန်ကိုသိသည်။ အတိုင်းအထွာကိုသိသည်။ သည်လိုအချိန်၊ ပြီးခါ နီးအချိန်ဆို ဇင်မာမှမဟုတ် (၉၀% သော မည်သည့်မိန်းကလေးမဆို) လိုးချင်သလိုလိုး၊ ဆော်ချင် သလိုဆော်၊ ဆဲချင်သလိုဆဲ၊ ရိုက်ချင်သလိုရိုက်။
အလိုးခံမိန်းကလေးအဖို့ ပြီးရဖို့သာ ပဓာန။ လီးကိုညှစ်ရဖို့သာ ပဓာန။ ထိုအချိန် လီးဖြင့် အလိုးမခံရ၊ မပြီးရသော မိန်းမအဖို့ ရူးမတတ်၊ သေမတတ်ခံစားရမည်သာ။
အလိုးခံ ဇင်မာသာ မချိမဆန့် အကောင်းကြီးကောင်းရသည် မဟုတ်သေး။ လိုးသော လီးပိုင်ရှင် ဦးစံမောင်သည်လည်း အားရစွာ ကောင်းရသည်။ ထွားတုတ် သော လီးတန်ကြီးက မြို့သူချောချောလေး ၏ ပျိုနု စေ့ကြပ်သော စောက်ပက်ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ လိုးခွဲရသည်။
ဦးစံမောင်မှာ ကာမကြမ်းကြေသူပီပီ အလိုးခံအမျိုးသမီး အကောင်းကြီးကောင်း၍ အပြီးကြီးပြီးရန် သာ ဦးစားပေးလိုးသည်။ ထိုသို့ အပြီးကြီးပြီး၍ အကောင်းကြီးကောင်းရသော အလိုးခံ အမျိုးသမီးခမြာ သည့်နောက်တွင်တော့ သူစေရာ အရုပ်ကလေးပမာ။ ယခုလည်း ဇင်မာ ပင်ကြည့်….။
“အား….ကျစ်……ဦး…လိုး….လိုး…အရမ်းလိုး…. ခွေးမ…ပြီး….တော့မယ်…..ဖောင်း…ဘွတ်….အင့်…ဖုန်း….ဦး….အား…ဘွတ်…ဇွပ်…ဖုန်း အီး…..အင့် …အင့်… .ဟင့်… .ဟင်း…..အာ..ရှီး….ဦး….ဘွတ်….ဦး….ရှီး……အင့် ဇွိ…ဖွတ်..အီး..”
ဇင်မာ အာခေါင်ခြစ်၍အော်သည်။ ကရူးမူးထိုးအော်သည်။ ငယ်သံပါအောင်အော်သည်။ ကောင်းလွန်း၍ အော်ခြင်း။ စောက် ပက်အတွင်းဆီမှ အီစိမ့်ပြည့်တစ်၍ အားရစွာအော်ခြင်း။ ဘာတွေဘယ်လို အော်မိမှန်းပင် မသိတော့။
“တောက်….ဘွတ်…ငါလိုးခွေးမ…ဖောင်း…အော်…အော်…စမ်း…ဘွတ် ဘွတ် ”
လီးတစ်ဆုံးသွင်း၍ စီးကြပ်သော စောက်ပက်လေးအား ပက်စက်စွာ ဆောင့် ဆောင့်လိုးသည်။
သေးကျဉ်သောခါးကို စုံကိုင်သည်။
စွင့်ကားသော ဖင်လုံးဖြူဖြူကျစ်ကျစ်လေး လှိုင်းထယိမ်းခါနေအောင် ဆောင့်လိုးသည်။
စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုလေးများအိ ရစ်တွယ်သော ဖိညှစ်အားကို လီးဒစ်ညိုညိုလုံး လုံးကြီးက ထိုးခွဲသည်။ ပြဲအာသော စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က လီးတန်ကြီးတွင် ကပ်ရပ်နေရသည်။
“ဖောင်း ဇွပ်….ဖွတ်….ဘွတ်….ဖပ်…ဖပ် ဘွတ်….ဇွ
“ဖောင်း ဇွပ်….ဘွတ်…ပြီး….စမ်း…ခွေးမ…အား….”
“အင့်…ဟင်း…ဟင့်….အာ့…ပြီး…ပြီး….”
ဇင်မာ ဖင်ကုန်းအလိုးခံရာမှ ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်တွေ တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ရ ပြန်၏။ အသက်ပင်မရှုနိုင်အောင် စောက်ပက်စီမှ လီးတစ်ခံရ၍ ပြီးရခြင်း ရသာထူးကို မူးမူးမေ့မေ့ခံစားသည်။ မလွတ်တမ်းခံစား၍ တဆစ်ဆစ်ညှစ်နေရသည်မှာ ကာမအရသာ ၏ အဆုံးစွန်သော ပြီးမြောက်ခြင်းပင်။
လက်က မထောက်နိုင်။ ခေါင်းကဝပ်ကျသည်။ ဖင်လေးမှာမူ အနောက်မှ လီးထိုးကလန့် ထားသောကြောင့် ထောင်ထောင်လေး။ ခေါင်းဝပ် ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ထောင်လေး။
ဦးစံမောင် လီးတန်ကြီးမှာ လက်ဖြင့်ဆုပ်သကဲ့သို့ ခံစားရသည်။ စောက်ပက် အတွင်းသားများ၏ နူးညံ့သောအရသာကား လက်နှင့်တစ်ခြားစီ။ ညှစ်ချက်ကလည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်။ နူးညံ့သော စောက်ပက်အတွင်းသားများ၏ တစ်ရစ်သောညှစ်ခြင်း။
ဦးစံမောင် မှာ လီးကိုပြန်မထုတ်နိုင်။ ထိုညှစ်အားကို အားပါးတရခံစားရင်း လီးကြီး အစွမ်းကုန်တင်းမာနေရသည်။ ဇင်မာ၏ ဖင် ပြားမတတ် ပေါင်ခြံတွင်ဆွဲကပ်ဖိကာ လီးတန်ကြီးတစ်ဆုံး ထိုး၍စိမ်သည်။ ခေါင်းကြီးမော့သည်။
ဖင်ဖြူလေးနှစ်ခြင်းအား ဖြဲညှစ်ကာ စုံဆွဲထားသည်။ ဖင်ဝနီတာစွေးလေး ပြဲအာနေခြင်း ကိုပင် မကြည့်နိုင်။ ခေါင်းကြီးမော့၊ အံကြီးကြိတ်၍ လိုးခြင်း၏ အဆုံးစွန် ပြီးမြောက်လု အရသာကို ခံစားသည်။
“အား…ရှီး……ကောင်း…ကောင်း….တယ်…..…ငါလိုး..ခွေးမ….ညှစ်…ညှစ်..”
“အင့်..အား…ဦး…ဟင့်…အရမ်း….ကောင်း….တယ်..ရှီး…”
ဇင်မာမှာ ဆိုဖာကျောမှီတွင်ပင် ခေါင်းမတင်နိုင်။ မှောက်ကျသည်။ ဝပ်ကျသည်။ ဖင်လေးကို ဆုပ်ဖြဲညှစ်ခံထားသည့်အပြင် လီးတန်ကြီးက စောက်ပကိလေးအတွင်း သပ်လျှိုထိုးစိုက် ကလန့်သွပ်ဝင်ထား၍သာ တစ်ကိုယ်လုံးခွေမကျခြင်းဖြစ်သည်။
စောက်ပက်အတွင်းသားနုနုတို့က လီးတန်မာကြီးအား အသေညှစ်သည်။ အထူးတလည် ညှစ်ရခြင်းမဟုတ်။ သူ့အလိုလိုပင် ညှစ်နေခြင်း။ ထိမိလွန်းလှသောကြောင့် စောက်ပက် အတွင်းသားများ တဆက်ဆက်တုန်ကာ မာတင်းသောလီးတန်ကြီးကို အားပါးတရ ညှစ်ရခြင်း။
“အင့်..ဟင့်…အင့် အစ်..ကျစ်….အ…အာ့ ဦး…ဦး..ဦး…အာ့ ဟား…အ ဟင်း….”
ဇင်မာ အံကိုကြိတ်သည်။ မျက်လုံးကိုမှိတ်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးအားကို စောက်ပက်ဆီသို့ ပို့သည်။ အသိစိတ်က အနောက်မှနေ၍ စောက်ပက်အတွင်း ထိုးသွပ်သပ်လျှိုနေသော လီးတန်ကြီးအား ညှစ်နေခြင်းတွင်သာ သိနေတော့သည်။
အော်လည်းမအော်နိုင်။ တအစ်အစ် တဟင်းဟင်းသာ အံကြိတ်ညည်းရင်း စောက်ပက်က ဗြစ်ကနဲ ဗြစ်က နဲမြည်သည်အထိ စောက်ရည်များကို ညှစ်ညှစ်ချသည်။
အသေကောင်းလှပေခြင်း။
ညှစ်ချလိုက်တိုင်း စောက်ပက်အတွင်းသားများက လီးမာမာတောင်တောင်အချောင်းကြီး ကို ကြံရည်ကြိတ်သကဲ့သို့ ညှစ်သည်။ ရူးမတတ်ကောင်းလှသည်။ အသိစိတ်တစ်ခုလုံး ပြီးဆုံးခြင်းတွင်သာ ရှိတော့သည်။
ညှစ်သည်။ ကရူးမူးထိုးညှစ်သည်။ ဘာဆိုဘာမျှမသိတော့။ တဗြစ်ဗြစ် တဘွိဘွိ ဖြင့် စောက်ရည်များ သွန်ထုတ်ရသည့် အရသာကား ထူးခြားကောင်းမွန်ပေစွ။
“အ…အာ…အ…ဟင်း ကျစ်….ကျစ်…အင်း…ဟင့်….”
ဇင်မာတစ်ကိုယ်လုံးအားမရှိသကဲ့သို့ ပုံကျသည်။ ဖင်ကိုညှစ်ကိုင်ခံထားရ၍ လီးစိုက်နေသောဖင်လေးသာ ထောင်ထောင်လေးဖြစ်နေရတော့၏။
ဇင်မာ ၏ ပြီးဆုံးခြင်းစောက်ပက်ညှစ်အားကို ခေါင်းကြီးမော့၍ ခံစားနေသော ဦးစံမောင် ။ လီးတစ်ချောင်းလုံးကျဉ်စိမ့်နေရသည်။ လီးရည်ထွက်ချင်လှပြီ။ ဇင်မာ အပြီးကို ထိန်း၍လိုးနေရာမှ မီးကုန်ယမ်းကုန် ပြီးနေ ရသော ဇင်မာ နှင့်အတူ လရည်လွှတ်ချေတော့မည်။
ဖင်ပူးတောင်းလေးသာထောင်၍ အသိစိတ်လွတ်ကာ ခွေးမလို တအီအီညည်းနေ သော ဇင်မာဖင်ကို ညှစ်၍ ဖြဲလိုက်၏။
ဖင်စအိုဝကား ရှုံ့ပွ၊ ရှုံ့ပွ ဟစိ၊ ဟစိ။ ထိုဖင်ပေါက်အောက် လီးကလန့်သပ်လျှိုထားသော စောက်ပက်ကား ရွစိရွစိဖြင့် နောက်ဆက်တွဲ ညှစ်ခြင်းကို ညှစ်နေဆဲ။ စောက်ရည်အနှစ်များကလည်း ဆိုဖာပေါ်ထိ တစက်စက်ကျလျက်သား။
“တောက်…ဇင်မာ….လီးပဲကွာ..ရှီး…လရည်ပန်းထည့်လိုက်တော့မယ်”
“အင်း…ဟင်း…ဟင်း…ပန်း…ပန်း….အင့် အ…အာ့”
အသက်ကိုလုရှုရင်း ဇင်မာ သဲ့သဲ့လေးပြောသည်။
“ဖောင်း….ဘွတ်…အင့်…အား…ဖုန်း…..ဇွပ် အိ….ဘွီ အင်း….ဟင်း… .အား…ဖုန်းဇွိ..အီး…ဦး..”
ဦးစံမောင်က လက်မကြီးကို ဇင်မာ့ ဖင်စအိုပေါက်ဝလေးအားတေ့ဖိပွတ်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဗိုက်အောက်သို့ထွေးပိုက်ကာ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် လီးတစ်ဆုံး ဆောင့်၍ အားပါးတရလိုးသည်။
“ဖောင်း…..ဇွပ်…. အမေ့”
“ဖုတ်…..အား….ဘွီ”
“ဇွပ် အိုး….အင့် ဖပ်….အ”
“အီး…တောက်…ငါလိုးမ…...ဖောင်း….”
“အီး……ဘွတ်..အင့်….ဟင့်…ဘွတ်….အ….ဇွီ…ဟင့်”
ဇင်မာမှာ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သားအိမ်ထိ လာဆောင့်သော လီးဒစ်ကြီးကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလို တွန့်၍တွန့်၍ ဖြစ်ရသည်။
“ဟူး….အား…..ရှီး….အား….ဇင်…ဇင်မာ….သုတ်
ပန်းတော့မယ်…ဟင်း”
“ဟင့်…အင့်…ပန်း…ပန်း..ဦး..အ့ ကျစ်….ကျစ်..ဇင်မာ့ အဖုတ်ထဲ ပန်း…..ဟင့် ”
လီးတစ်ဆုံးပစ်ဆောင့်လိုက်ပြီးနောက် ဦးစံမောင်ကိုယ်လုံးကြီး တဇက်ဇက်တုန် နေသည်။ လီးကြီးတစ်ခုလုံးပေါက်ထွက်မတတ်။
လီးထိပ်က ဗြစ် ကနဲ သုတ်ရည်များ ပန်း ထွက်သည်။ လီးဒစ်ထိပ်ကြီး ဖောင်းကြွလာ ကာ တဗြစ်ဗြစ်ပန်းထည့်သည်။ ကော့ထိုး ပန်းသည်။
စောက်ပက်လေးအား လိုးရင်း လီးရည် ပန်းရသည်မှာ ဇင်မာ့ စောက်ပက်လေးအား အပိုင်ရသကဲ့သို့ ခံစားမှုကား ပြောမပြ တတ်အောင် ကောင်းလွန်းတော့သည်။
“အိုး ဟူး….ငါလိုးမရာ ဟား….”
“အိုး…..ဦး….ဦး..ရယ်….ဟင်း…”
ဇင်မာ မှာ ပူနွေးသော လီးရည်များက စောက်ပက်လေးအတွင်း တဗြစ်ဗြစ်အပန်းခံ ရသည်။ စောက်ပက်လေးနွေးထွေးလာရသည်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးပင် နွေးလာသကဲ့သို့။ ငယ်သံပါအောင်အော်သော အသံလေးများပျောက်ကွယ်ကာ အဖျားတတ်သလို ညည်းရင်း လီးတန်ကြီးကိုညှစ်သည်။ စောက်ပက်အတွင်းသုတ်လွှတ်ခံရခြင်းနှင့်အတူ စောက်ရည် လက်ကျန်များကိုပါ ညှစ်ထုတ်သည်။
လီးတစ်ချက်ငေါ့၍၊ ညှစ်၍ လီးရည်တစ်ခါ အပန်းခံရတိုင်း ဇင်မာ ကိုယ်လုံးလေး တွန့် တွန့်သွားရ၏။ လီးရည်ပန်သော အရှိန်ကြောင့် စောက်ပက်လေးပင် နွေးအိလာရ သည်။
ဦးစံမောင်ကလည်း လရည်များကို တစ်ဆက်မကျန် ကော့ကော့ညှစ်ထုတ်ကာ ပြီးဆုံးခြင်းကာမအရသာကို မြိန်ရေယှက်ရေခံစားသည်။ ဇင်မာ နှင့်ဦးစံမောင် တို့နှစ်ဦးသား လိုးခြင်း၊ ခံခြင်း၏ အဆုံးစွန် ပြီးဆုံးခြင်းကို ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်၊ ပြိုင်တူကဲ့ သို့ ခံစားရသည်။ နှစ်ဦးသား စကားမဆိုနိုင်ကြ။
တအီအီ၊ တအင်းအင်း ညည်းညူရင်းသာ အနိုင်မခံအရှုံးမပေး အရည်များကို တစွိစွိ ညှစ် ထုတ်ကြ၏။
သေချာနားထောင်လျှင်ဖြင့် ဇင်မာ့ စောက်ပက်မှ “ဘွိ…ဇွီ…ဗြစ် ”ဟူသော စောက် ပက်ညှစ်သံများကိုပင် ကြားနိုင်ချေ၏။ စောက်ပက်အတွင်း လီးကိုစိမ်၍ အားရအောင် လရည်ပန်းပြီးနောက် ဦးစံမောင် ဟူး ကနဲ သက်ပြင်းချသည်။
အတန်ငယ်မာနေသေးသော လီးကို ဇင်မာ့ စောက်ပက် ထဲမှ အသာဆွဲထုတ်သည်။
“ဘွီ…စွိ…ဘွီ…”
စောက်ပက်ထဲမှ လီးထုတ်သည်နှင့် စောက်ရည်နှင့်လီးရည်များက စောက်ပက်အတွင်း မှ လျှံထွက်ကြသည်။ လေအန်သံများနှင့်အတူ စောက်ပက်လေးက ပွင့်အာလျက် စောက် ပက်အတွင်းသားများ နီရဲရဲ ကိုမြင်ရသည့်အထိ ဦးစံမောင် လီးရာအတိုင်း ပွင့်နေ၏။
ဖင်ပေါက်နီစွေးစွေးလေးပင် ခပ်ဟဟ ပွင့်အာနေရှာသည်။
“ဘွတ်…ဗြိ….ဘွီ..”
“ဟင့်…အဟင့်…ဦး…ရယ်”
ဇင်မာ သဲ့သဲ့ကလေးညည်းရသည်။
“ဘွီ….ဖွပ်…ဘွတ်….”
လီးထုတ်သည်နှင့် ဇင်မာ့ စောက်ပက်ပြဲပြဲလေးအတွင်းမှ အဖြူအနှစ်အရည်များ တစွက်စွက် စီးကျသည်။ စောက်ပက်လေးကလည်း လီးရာအကွင်းလိုက်။ သုတ်ရည်များ က အစီးလိုက်။ အမြှပ်တစီစီဖြင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် ပေပွနေတော့သည်။
ဦးစံမောင် က ဖင်ထောင်နေသော ဇင်မာ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍ အသာဖြဲ၏။
“ဘွီ…ဇွီ…ဘူ…ဖွတ်…စိ…”
“အို..ဟင့်…ဟင့်…ကျစ်…ကျစ်…ဦး….ဦး…လို့.”
ဖြဲလိုက်သည်နှင့် စောက်ပက်ပြဲလေးက လေအန်သံများနှင့်အတူ သုတ်ရည်များ စီးထွက် ၏။ ဖင်ဖြဲခံရသော ဇင်မာမှာလည်း တဟင့်ဟင့် တအင့်အင့်သံလေးများထွက်ရ၏။ စောက်ပက်လေးက ပြဲအာကာ လရည်များ အတစ်လိုက် ထွက်ကျသည်မှာ စောက်ပက်ပြဲ ပြဲလေးမှ အမျှင်တန်းသိအထိ။ ညောင်စေးကျသလို အစီးစီးအသွယ်သွယ်ဖြင့် လရည်များ သွယ်စီးနေ၏။
“ဟူး…ကောင်းချက်….ဇင်မာ.ရာ”
ဦးစံမောင်ပင် မောဟိုက်သံနှင့် ပြောရသည်။ ဒူးများပင် ယိုင်တိုင်တိုင်။ လိုးခြင်းအမှုကိုဆောင်ရွက်သူ အားကောင်း မောင်းသန်ကြီးပင် ထိုမျှ ဖြစ်နေရာ…..ဖင်ကုန်း၍ ခွေးလိုးလိုးခံရရှာသော ဇင်မာ ခမြာ ရစရာ ပင်မရှိတော့။
အပိုင်း ၂ စောင့်မျှော်နေပါတယ် ဆက်ရေးပါဦး
ReplyDelete