လပြည့်ညငရဲခန်း

 တောင်းဆိုသူလဲရှိလို့ရယ်၊ အခန်းဆက်လဲ မရေးချင်လို့ရယ် ခပ်တိုတိုလေးပဲ ရေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါတောင် သည်နေ့ မီးက ပျက်၊ Mood က ဝင်လိုက် မဝင်လိုက်။ 

လပြည့်ညငရဲခန်း 

Written by မေလင်းလက်မေ

အခန်းကမှောင်နေသည်လဲ မဟုတ်။ လင်းနေသည်လဲ မဟုတ်။ အခန်းထဲ ထွန်းထားသော မီးအလင်းရောင်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမရှိလှ။ နီသလို ပြာသလိုလို။ ဘုရားခန်းတစ်ခုထက် Night Club တစ်ခုနှင့် ပိုတူသည်။ အခန်းထဲမှာ အမွှေးတိုင်နံတချို့က ထုံဝေရီမူးစရာဖြစ်နေသည်။ ဘုရားစင်ရဲ့အောက်မှာ ဘိုးတော်ရုပ်တုတချို့ရှေ့ စီးကရက်မီးညှိပြီး ချထားသည်မို့ စီးကရက် မီးခိုးငွေ့များက လှိုင်ဝေနေသည်။ 

သူ့ကို ဘိုးတော်လို့ ခေါ်ကြသည်။ ပရောဂ၊ အတိုက်အခိုက် အောင်မြင်သည်လို့ နာမည်ကြီးသည်။ အထူးသဖြင့် ကတော် အသိုင်းအဝိုင်းမှာ သူက နာမည်ကြီးသည်။ ဘယ်သူဖြင့် နေရာကောင်းရပြီး ဘယ်လို ထောနေသည်။ ဘယ်သူကတော့ ဘိုးတော်ကယ်မလိုက်လို့ ဘယ်လို ဘေးဘယာတွေ ရှောင်ကွင်းသွားသည်။ ဘိုးတော် အထူးမစသည့်အပိုင်းကတော့ အချစ်ရေး၊ အိမ်ထောင်ရေး။ သည်အပိုင်းမှာတော့ ကတော်တွေ ကောင်မလေးတွေ အသဲစွဲ။ 

သို့သော် ဘိုးတော်သည် အမှန်အကန် ဘိုးတော်တော့ မဟုတ်။ ဗေဒင်ယောင်ယောင်၊ အကြားအမြင်ယောင်ယောင်၊ အထက်လမ်းယောင်ယောင် ယောင်ခြောက်ဆယ်ဘိုးတော်ပေမယ့် ကံတရားကဖေးမနေတာရော အပြော အဟော ကောင်းခြင်း မိန်းမနွယ်တွေကို စည်ရုံးသိမ်းသွင်းနိုင်ခြင်းတို့ ပေါင်းစပ်ပြီး ဘိုးတော်က နာမည်ကြီးသည်။ သည်လိုနှင့် ရုပ်ဖြောင့်သော ဘိုးတော်အိပ်ယာပေါ်ရောက်ရသူ မိန်းမငယ်တွေလဲ မနည်းလှ။ တချို့လဲ အရှက်တကွဲဖြစ်မှာစိုးရိမ်လျက် တိတ်ဆိတ်စွာ ပြီးဆုံးလိုက်ရသူတွေလဲ ရှိခဲ့သည်။ 

 

“တောက်” ပြင်းထန်စွာ တောက်ခေါက်မိသည်။ မခံချိ မခံသာစိတ်၊ ယူကြုံးမရစိတ်တို့က စောမြနွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ပြန့်နှံတောက်လောင်နေသည်။ 

အသက် (၁၇) နှစ်ဆိုတာ ဘာရှိသေးလို့လဲ။ ကလေးမလေးရယ်လို့။ မိဘအုပ်ထိန်း ကွပ်ညှပ်နေသည့်ကြား ဘယ်သူနှင့် ရမှန်းမသိသော ကိုယ်ဝန်ကို လွယ်လျက် အဆိပ်သောက်ပြီး လူ့ဘဝက ထွက်ခွာသွားခဲ့လေသော ညီမငယ်။ အဆိပ်သောက်သည်ကို နောက်ကျမှသိ၊ ဆေးရုံကို ပို့ခဲ့ပေမယ့် ဆေးရုံမှာပဲ အသက်ဆုံးခဲ့ရပြီ။ ရာဇဝတ်မှုခင်းမို့ ရေခဲတိုက်မှာ အလောင်းရင်ခွဲစစ်ဆေးခဲ့ရပြီး (၃) လသား ကိုယ်ဝန်ဆောင်လျက်သား သားသည်အမေ၊ 

အပျိုလေး တန်မဲ့ဆိုတော့ တီးတိုးစကားတို့က အသုဘအခန်းအနားမှာ တီးတိုးပြန့်လွင့်သည်။ နီရဲသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် တည့်စိုက်ကြည့်လိုက်တော့မှ တီးတိုးစကားတို့ ရပ်သွားသော်လည်း မျက်ဝန်းတချို့က လှောင်ပြောင်သရော်နေသလို။ “နေနှင့်အုံးပေါ့လေ။ နင် ငါ့စက်ကွင်း မမိစေနှင့်။ လွတ်အောင်သာပြေးပေးတော့” စောမြနွယ် ရင်ထဲက တီးတိုးစကား။ 

ထိုနေ့က လပြည့်နေ့ည ဖြစ်သည်။ စောမြနွယ် အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာအယာပိတ်လိုက်သည်။ ညီမငယ်လေး ချိုငယ်ရဲ့ အမြဲဝတ်ဆင်နေကျ ဖန်စီနားကပ်လေးကို ချို့ငယ်မိဘတွေဆီက သူတောင်းယူခဲ့သည်။ စောမြနွယ် သူ့ခုတင်ဘေးက ဘီဒိုထဲက ရွှေရောင်ကလပ်လေးကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ 

ပြတင်းပေါက်မှ လရောင်ဖြာကျနေသောနေရာတွင် ကလပ်ကိုချသည်။ ကလပ်ပေါ်မှာ အနက်ရောင်ကတ္တီပါစကို အသာအယာခင်းထားလိုက်သည်။ ချိုငယ့် နားကပ်လေးကို အနက်ရောင်ကတ္တီပါစပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဘူးတစ်ခုထဲမှ အရည်တချို့ကို နားကပ်ပေါ်သို့ လောင်းချလိုက်သည်။ စူးရှလျက် ညှီစို့စို့ရှိသော အနံအသက်တချို့။ ဖွင့်ထားသော ပြတင်းအပြင်မှာ လေကငြိမ်နေသလို သစ်ပင်တို့က ငြိမ်နေသည်။ တလောကလုံးငြိမ်ချက်သားကောင်းသည် ထင်ရသည်။ 

စောမြနွယ်က အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး ဆံနွယ်ရှည်တို့ကို ဖြန့်ချထားလိုက်သည်။ အသာအယာလက်အုပ်ချီပြီး မယ်တော်တို့ထံ တိုင်တည်သည်။ “မတရားမှု တစ်ခုတော့ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။ သမီးကို သိခွင့်ပေးပါ မယ်တော်၊ ပြန်လည် တုံ့ယူခွင့်ကိုပါ ပေးပါ” 

နားကပ်ပေါ်မှ အလင်းတန်းတချို့ ဖြာဆင်းလာသည်။ လရောင်တဝက်တပျက် ငြိမ်သက်နေသော ဝန်းကျင်သည် လှုပ်ရှားသက်ဝင်လာသည်။ အလင်းတန်းအောက်မှာ အခန်းတစ်ခု၊ နီသလို ပြာသလိုလို အလင်းတန်းများ၊ ဘိုးတော်ရုပ်တုများ၊ လူတစ်ဉီး ။ အားရခြင်းများစွာဖြင့် ကျေနပ်ဝမ်းမြောက်နေသောလူ။ မိန်းမငယ်တစ်ဉီး၊ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားခြင်းများစွာဖြင့် ပိုက်ကွန်မှာ အမိခံလိုက်ရသလို။ ဆိုင်းဘုတ်တစ်ခု အထက်လမ်းဆရာဘိုးတော်အောင်။ ဖြတ်ဆို အမြင်အာရုံတစ်ခုမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း လမ်းအမည်တစ်ခု။ 

လုံလောက်ပါပြီလေ။ သည်လောက်ဆို စောမြတ်နွယ်အတွက် လုံလောက်ခဲ့ပြီ။ နားကပ်က အလင်းတန်းတွေ ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားသည်။ ငြိမ်နေသောလေ၊ ငြိမ်နေသော သစ်ပင်တွေ၊ ငြိမ်နေသော လောက။ သူမဟုတ်ခဲ့သလို၊ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူးသလို။ 

သည်နေ့ ဘိုးတော်အောင် မနက်အိပ်ယာထစဉ်ကတည်းက သူ့ဘေးကစားပွဲမှာ တင်ထားသော ဖန်ခွက်က လက်နှင့်တိုက်မိပြီး အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ။ အတိတ်နိမိတ်တွေ ယုံကြည်တတ်သူမို့ စိတ်က လေးသွားသည်။ သို့သော် အာရုံကနေထုတ်ပြီး သည်နေ့ လုပ်ရမှာတွေ စီစဉ်ရသည်။ လင်သားအတွက် ပူဆွေးနေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်လာမည်လေ။ သည်နေ့က နေရာပြောင်းရွှေ့ချင်သော ဗိုလ်ကတော် တချို့လဲ လာမည်။ ရည်းစားပူမိနေသော ကောင်မလေးတချို့လဲရှိမည်။ ဧည့်ပရိသတ် စုံလင်လှသည်။ သည်ထဲကနေ သူ့အတွက် ဂွင်ကောင်းကောင်းလဲ တွေ့နိုင်သည်။ 

ဓာတ်ခန်းထဲ သူဝင်လိုက်သည်နှင့် မိန်းမအုပ်စုက လက်အုပ်ချီသည်။ သူ့ကို ရိုသေသမှုနှင့် တိတ်ဆိတ်ကုန်သည်။ သူက ဟန်ပန်တခွဲသားနှင့် ဘုရားလက်အုပ်ချီပြီး မိန်းမအုပ်စုကို ကျောခိုင်း လိုက်သည်။ ဘုရားဟန်ဆောင်ကန်တော့မည်။ သူ ဖြီးဖြန်းပြောရမည်တွေကို စဉ်းစားရင်း ရုတ်တရက် သူ့အသိစိတ်တို့ ကင်းလွတ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ 

သူ့မျက်စိထဲ မိန်းမ(၁)ယောက်။ အနက်ရောင် အကျီ၊ထဘီတွေနှင့်။ ထိုအမျိုးသမီးက ထူးဆန်းသည်ပဲ။ လှပသလောက် ကြမ်းတမ်းခက်ထန်မည့် မျက်နှာပေး။ သူ့အတွက် အန္တရာယ်အငွေ့အသက် ။ သို့သော် ဆွဲဆောင်စွမ်းအား သူသည် ရုန်းမထွက်နိုင်။ အန္တရာယ်မှန်း သိပါလျက် ထပြေးမသွားနိုင်။ မှင်သက်မိသူလို သည်အမျိုးသမီးကို ငေးမောကြည့်နေမိသည်။ 

တင်ပြင်ခွေပြီး ဆရာထိုင်ထိုင်နေရာမှ သူဒူးထောက်လိုက်သည်။ အနက်ရောင် အမျိုးသမီးသည် သူ့အတွက် အရှင်သခင်မတပါးလို။ သူ့တရားကို စောင့်စားနေသော ဂွင်ဖန်ရမည့် အမျိုးသမီးပရိသတ်ကိုလဲ သူသတိမရတော့။ မျက်စိထဲ ထင်ထင်လင်းလင်းမြင်နေရသည်က အနက်ရောင်ဝတ် အမျိုးသမီး တစ်ဉီးတည်းကိုသာ။ 

အမျိုးသမီးရဲ့ လက်တစ်ဘက် မြောက်တက်သွားသည်။ သူ့ပါးပြင်ကို ဖြန်းဆို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်ချလိုက်သောအားက အတော်ပါသည်။ ပါးတွေပူထူကျိန်းစပ်သွားပေမယ့် ဒူးထောက်နေရသောပုံစံကို သူမပြင်ဖြစ်။ မျက်နှာကိုသာ ထပ်ရိုက်နိုင်အောင် အလိုက်သင့်မော့အထားမှာ အမျိုးသမီးရဲ့ ပါးရိုက်ချက် တော်တော်များများကို သူခံစားလိုက်ရသည်။ 

ရုတ်တရက် ဓာတ်ခန်းထဲက အမျိုးသမီးထုသည် အံဪမှင်သက်စွာ။ တချို့ကလဲ ကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်ကုန်သည်။ သူတို့နှင့် အတူထိုင်နေသည့်အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ် အမျိုးသမီးရဲ့ရှေ့မှောက် သူတို့ဘိုးတော်က ဒူးထောက်နေရပြီး ထိုအမျိုးသမီးက ပါးတဖြန်းဖြန်း ရိုက်နေသည့်အဖြစ်။ ဘိုးတော်ပုံက ကျေကျေနပ်နပ်ငြိမ်ခံနေသည့်အသွင်မို့ သူတို့လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ အတူထိုင်နေသည့်အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ် အမျိုးသမီးပုံစံက သာမန်မဟုတ်။ သူမ မျက်လုံးများက ရဲရဲနီနေပြီး တစ်စုံတစ်ခု ပူးကပ်နေသလိုမို့ ပရိသတ်လဲ မလှုပ်ရှားဝံ။ 

ဘိုးတော်က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူဝတ်ဆင်ထားသော အကျီဖြူ၊ ပုဆိုးတို့ကို ချွတ်ချလိုက်တော့ အားလုံး ဟာကနဲဖြစ်သွားရသည်။ အတွင်းခံလေးသာ ကျန်တော့သော ဘိုးတော်က လေးဘက်ကုန်းကလေး ခွေးတစ်ကောင်လို။ 

အမျိုးသမီးက ဘေးက ရေခွက်တစ်ခွက်ကို ဆွဲယူ။ ပါးစပ်နားမန်းမှုတ်ပြီး ကျောပေါ်လောင်းချလိုက်တော့ ရေရိုးရိုးမဟုတ်တော့။ ပြာလဲ့သော မီးတောက်တစ်ခုနှင့် ဖယောင်းရည်တွေဖြစ်နေသည်။ ဖယောင်းရည်တွေ ဘိုးတော်ကျောပြင်ပေါ်မှာ။ 

အသံနက်ကြီးနှင့်အော်ဟစ်လိုက်သော ဘိုးတော်။ ကျောပြင်မှာ အပြာရောင်မီးတောက်တွေနှင့်။ 

အမျိုးသမီးလက်ထဲ ကြိမ်လုံးဘယ်အချိန်က ရောက်လာသည်မသိ။ အပြာရောင် မီးတောက်တွေကြား ကြိမ်ရိုက်ချက်တွေက ခပ်ပြင်းပြင်း။ တချက်ပြီး တစ်ချက်။ “ဝန်ခံစမ်း ခွေးကောင် နင်ဘာဆိုတာ ဝန်ခံ”

“ကျွန်တော်က လူလိမ်ပါ။ ဘိုးတော်လဲ မဟုတ်ပါဘူး။ ကောင်မလေးတချို့နှင့်လဲ လွန်ကြူးဘူးပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ဘာအစွမ်း သတ္တိမှ မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော် လူလိမ်ပါ။ ကျွန်တော် မုဒိန်းကောင်ပါ။” 

ဘိုးတော်ပါးစပ်က စာကျက်နေသလို ထိုစကားတွေကို မရပ်မနားပြောသည်။ အမျိုးသမီးသည် ကျေနပ်အားရဟန်ဖြင့် ပရိသတ်ဘက်လှည့်ပြီး “ကဲ နင်တို့ သူတော်ကောင်းထင်နေတဲ့ဟာကြီးရဲ့ အကြောင်း သိပြီလား။ ငါ့ညီမတစ်ယောက် သူ့ကြောင့် သေရတယ်။ သည်မသာကောင်ကို ကျေကို မကျေနပ်ဘူးဟေ့။” အမျိုးသမီးရဲ့ ကျေကို မကျေနပ်ဘူးဟေ့လေသံက လှိုင်းသံအထပ်ထပ်။ 

တကယ်တော့ ဘိုးတော်သည် ရုပ်ဖြောင့်သော အသက် ၃၀ သာသာ လူလိမ်တစ်ဦးသာ။ သူ့အတွက် ဘိုးတော်လုပ်ငန်းက ဝင်ငွေဖြောင့်သလို အဖော်လဲ ဖြောင့်သည်မို့ သည်နယ်ပယ်ကို အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်ခဲ့ရသူ။ 

မနေ့က သူ့ဓာတ်ခန်းမှာ ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သူလဲမမှတ်မိ။ သူသတိရလာချိန်မှာ သူ့ကျောပြင်တစ်ခုလုံး မီးလောင်ဒဏ်ရာများဖြင့် ရစရာ မရှိတော့။ မျက်နှာ တစ်ခုလုံး ပါးရိုက်ခံထားရလို့ ကျိန်းစပ်နာကျင်နေသလို၊ ကျောပြင်နှင့် လက်မောင်း ပေါင်တွေမှာ ကြိမ်ရာတွေ အပြည့်။ အဆိုးဆုံးကတော့ ရွံရှာစက်ဆုပ်နေသာ သူ့ပရိသတ်တွေ။ သူဘာကိုမှ နားမလည်လိုက်။ နာကျင်လွန်းပြီး သတိပြန်လစ်သွားသည်ကိုသာ မှတ်မိသည်။ 

သူ့တပည့်လေးရှိနေလို့တော်ပါသေးသည်။ ဆေးခန်းခေါ်သွားခဲ့ရကြောင်းနှင့် ဒဏ်ရာတွေကတော့ ဆရာအချင်းချင်း ပညာပြိုင်ရင်းဖြစ်ကြကြောင်း သူ့တပည့်က ဖြေရှင်းခဲ့ရသည်တဲ့။ ဒဏ်ရာများနှင့် သူဘယ်မှာမသွားဖြစ်။ သူ့ဓာတ်ခန်းလဲ မည်သူမှ မလာတော့။ ပရိသတ်လဲ မရှိ။ ရှက်လွန်းလို့ အိမ်တံခါးကို လုံးဝပိတ်ထားမိသည်။ ထူးဆန်းသည်က ကျောပြင်က မီးလောင်ဒဏ်ရာများ။ ဘာဆေးထည့်ထည့် သက်သာရုံသာ။ အရှင်းမပျောက်။ သူ့မှာ မှောက်လျက်အိပ်ရသည်။ 

သည်ည လပြည့်ညပဲ။ အပြင်ကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေ တချက်ဝေဝါးသွားသည်။ အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ရင်း ခွေးတစ်ကောင်လို လေးဘက်ထောက်သွားနေမိသည်။ လမ်းပေါ်ရောက်တော့ လမင်းကြီးကိုမော့ကြည့်ရင်း သူတချက်အော်လိုက်သည်။ သူ့လည်ချောင်းထဲမှ ထွက်လာတာ လူသံမဟုတ်။ ခွေးအူသံ။ သူအရမ်းကြောက်လန့်နေပေမယ့် တစ်နေရာရာကို ဉီးတည်သွားနေတာကို သူ့ဘာသာ မရပ်တန့်နိုင်။ 

ခြံတစ်ခြံကိုအရောက်မှာ ဒါ သူဉီးတည်ရာပဲလို့သိသည်။ ခြံထဲကို သူအပြေးအလွှားဝင်သည်။ သူ့ခြေ၊ ဒူးခေါင်း၊ လက်ဖဝါးတွေမှာ ခွေးလိုပြေးလွှားခဲ့ရလို့ ပေါက်ပြဲလျက်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်တစ်စမပါခဲ့။ 

အိမ်က မှောင်မည်းနေပေမယ့် သူမြင်နေရသည်။ အနက်ရောင်ဝတ် အမျိုးသမီး၊ ဆံနွယ်တွေကို ဖြန့်ချလျက်။ ဒါသခင်မပဲ။ 

သူ့စိတ်က ဒါကို သခင်မလို့ပဲ သိနေသည်။ အပြေးသွားပြီး သခင်မရဲ့ ခြေထောက်ကို ပွတ်သပ်မိသည်။ သခင်မက လက်မခံ သူ့မျက်နှာကို ကန်ချပစ်လိုက်သည်။ ကြောက်လန့်ခြင်းနှင့် သခင်မဘုရားအနီးက မခွာနိုင်ခဲ့။ 

သူ့လက်တွေကို လက်နောက်ပြန်ချည်တုပ်ခံလိုက်ရသည်။ ဗလတောင့်တောင့်နှင့် အခိုင်းအစေ (၂) ဉီးက သခင်မအနီးရှိနေသည်ပဲ။ ကြိုးကနေဆွဲယူသွားပြီး အနီးရှိသစ်ပင်မှာ အချည်ခံရလို့ သူတွဲလောင်းဖြစ်နေသည်။

 “နင် အမျိုးသမီးတွေကို အများကြီး စော်ကားခဲ့ဘူးတာပဲ။ သည်အတွက် အပြစ်ပေးရမယ်။” သူ့ငယ်ပါကို သံဖရိမ်တစ်ခုထဲခပ်ကြပ်ကြပ်ထည့်ခံရတော့ သူငယ်သံပါအောင် အော်မိသည်။ သူ့ငယ်ပါသည် ယခင်လို ယောကျ်ားပီသ တောင့်တင်းခြင်း မရှိတော့တာ ကြာပြီ။ သူခွေးဖြစ်ကတည်းက ဆိုပါတော့။ အခုတော့ ထို ငယ်ပါသေးသေးလေးကိုပဲ ပိုတင်းကြပ်အောင် ထားထားရသည်။ 

“နင့်အပြစ်ကြောင့် မိန်းမငယ်တစ်ယောက်သေသွားရတယ်။ နင့်ကို တသက်ခွင့်မလွတ်ဘူး။ နင်ဟာ လပြည့်နေ့တိုင်း ခွေးဖြစ်နေရမယ်။ ခွေးတောင် ခွေးထီးမဖြစ်ရဘူး၊ နင် ခွေးမ ဖြစ်ရမယ်။” 

သခင်မရဲ့ အစေခံတွေက သူ့ရင်ဘတ်တွေကို ဆေးတမျိုးသုတ်လိမ်းပေးသည်။ မီးနေသည်အနံက နှာခေါင်းထဲ စူးစူးဝါးဝါး။ သည်ဆေးက မီးနေသည်အနံ့ တထောင်းထောင်းထနေသည်။ သူရွံရှာစွာ ဖယ်ရှားချင်ပေမယ် သူ့ရင်သားအစုံသည် ဆေးကြောင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လို တင်းမာ ပြည့်မောက်လာသလောက် သူ့ငယ်ပါက အလွန်ကို သေးငယ်သွားသည်။ 

ပြောင်းလဲလာသောရင်ဘတ်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ရှက်စိတ်မူးမူးက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လို သူ့ကို ကြီးစိုးနေတော့သည်။ 

လရောင်အောက်မှာ အပင်မှာ ကြိုးတွဲလောင်းအချည်ခံရင်း သူ့ရင်သားအစုံကို သံကလစ်တွေနှင့် ညှပ်လိုက်ချိန်မှာ ထူးဆန်းသည့်လိင်စိတ်တစ်ခုကလဲ အမျိုးသမီးလို ဖြစ်နေပြန်သည်။ နာကျင်လွန်းလို့ အားငယ်စွာတောင်းပန်နေပေမယ့် သခင်မက သံကလစ်ကထွက်နေသည့် သံကြိုးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လှုပ်ခါနေတော့သည်။ တခုခု ဖြစ်ချင်လာစိတ်ကလဲ တွန်းလှန်မရစွာ။ သူ့နောက်မှာ နေရာယူလိုက်သည့် ဗလတောင့်တောင့်လူတစ်ယောက်။ သခင်မရဲ့ကျေးကျွန်တစ်ယောက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူ့ xင်ထဲကို တိုးဝင်လာသည့် x-ီးတစ်ချောင်း။ သူရုန်းပေမယ့် လိုချင်နေပြန်သည်။ နင်အခု မိန်းမ တစ်ယောက်လို ခံစားနေရပြီလေ။ နင်လုပ်ခဲ့သမျှ ဝဋ်ကြွေး ကျိန်းသေပြန်ဆပ်ရမယ်။ ကျောခိုင်းထွက်သွားသော သခင်မ။ အx-ိုးခံရင်း ငိုကြွေးနေရသည့်သူ။ 

လရောင်ဖြာသော လပြည့်နေ့ သန်းခေါင်ယံတိုင်း  သူအိမ်မှ ဝတ်လစ်စလစ်ထွက်ပြေးသည်။ လမ်းမှာ လူတချို့တွေ့တိုင်း ရှက်ရွံစွာ နီးစပ်ရာ ချုံထဲ သူဝင်ပြေးရသည်။ သည်အချိန်တိုင်း သူ လူလို ကြိုးစားလမ်းလျှောက်လို့မရ။ ကြမ်းတမ်းသည့်မြေပြင်မှာ ခွေးမတစ်ကောင်လို ပြေးလွှားရသည်။ သူ့ရင်သားတွေက လပြည့်နေ့ရောက်တိုင်း မိန်းမတစ်ယောက်လို စူဖြိုးလာပြီး ဆွဲဆောင်မှု အပြည့် ဖြစ်နေတတ်သည်။ လူတွေ တွေ့မှာ ရှက်ရွံစွာ ခွေးမလို ပြေးလွှားရင်း သခင်မဆီ အခစားဝင်ရစမြဲ။ သူမသွားဘဲ တင်းခံထားလဲ မရ။ လပြည့်ညတိုင်း အိမ်တံခါးတွေ အလိုလိုပွင့်ရင်း၊ ခြံတံခါးတွေ အလိုလိုပွင့်ရင်း ခွေးမတစ်ကောင်လို ပြေးလွှားရင်း။ သခင်မ ခြေရင်း ရောက်ရှိစမြဲ။ အနက်ရောင်ဝမ်းဆက် အမြဲဝတ်ဆင်တတ်သော သူ့သခင်မ စောမြနွယ်သည် ထူးချွန်သော အောက်လမ်းပညာရှင် ကဝေမတစ်ဉီး ဆိုတာတော့ အချိန်နှောင်းမှ သူသိခဲ့ရသည်။ သခင်မခြေရင်းမှာ သခင်မရဲ့ အပြစ်ပေးရိုက်နှက် နှိပ်စက်ခြင်းတွေ သူခံရစမြဲ။ 

သခင်မ ကျေးကျွန်တွေရဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်လို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အx-ိုးခံရင်း ရှက်ရွံစွာ ငိုကြွေးရစမြဲ။

The end