တစ်ခါက ငယ်ဘဝ

 တစ်ခါက ငယ်ဘဝ 

ဒီနေ့ကျောင်းကပြန်ဖို့ရာ ခြေလှမ်းတွေက လေးကန်နေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးက အားအင်တွေ စုပ်ယူခံထားသလိုခံစားနေရသည်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း စိုးရိမ်စိတ်ကြောက်စိတ်တို့နှင့်ပြည့်နှက်နေသည်။ Report card ကို မကျိုးမကျေအောင် လွယ်အိတ်ရဲ့နောက်ဆုံးအကန့်ထဲ သေချာထည့်လိုက်သည်။ ဖြစ်သမျှ ရင်ဆိုင်လိုက်တော့မယ်လို့တွေးပြီး သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်တယ်။ 

တကယ်တော့ ဒီနေ့က report card ရတဲ့နေ့။ တစ်ခန်းလုံးလူ၅၃ယောက်ရှိတဲ့အထဲမှာ အဆင့် ၃၈ ရသည်။ အဆင့် ၁ ကနေ ၁၀ အတွင်းမှာပဲ ရှိရမယ်ဆိုတဲ့ အဖေနဲ့အမေရဲ့ စည်းကမ်းကို တော်တော်ကြီးကို ချိုးဖောက်ရာကျနေသည်။ အဖေ အမေနဲ့တင်မကပဲ ကျူရှင်ဆရာမဖြစ်တဲ့ အဒေါ်ငယ်နဲ့လည်း ရင်ဆိုင်ရဦးမယ်။ တကယ်တော့ သူငယ်တန်းကနေ အခု ၇တန်းရောက်တဲ့အထိ အဲ့လောက်အထိ တစ်ခါမှ အဆင့်မကျသွားခဲ့ဖူး။ ဒီတစ်ခါ ပြဿနာက စာမေးပွဲမှာ စာပိုဒ်တွေမှားဖြေမိတာ။ ထက်မြက်က ဉာဏ်ကောင်းသလောက် ပေါ့လျော့သည်။ ရှမ်းသည်။ ကျက်စာစာပိုဒ်ကြီးတွေကို ဘယ်တော့မှ ‌ခေါင်းစဉ်နဲ့စာသားသေချာတွဲမကျက်ခဲ့။ စာမေးပွဲမှာလည်း မေးခွန်းကိုသေချာမဖတ်ပဲ ဖြေတတ်သည်။ အခုတော့ ရှစ်မှတ်တန်အပိုဒ်ကြီးတွေကိုမှ သမိုင်းမှာရော ပထဝီမှာရော မှားဖြေခဲ့သည်။ သင်္ချာမှာလည်း အဖြေတွေသေချာမထိုးခဲ့တာကြောင့် အမှတ်နည်းခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ခါမှ မဖြစ်စဖူး အဆင့် ၃၀ကျော်သွားခဲ့တာဖြစ်သည်။ အဆင့်1 to 10 မဝင်ရင် အိမ်မှာ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်မည်ဆိုတာကို ထက်မြက်ကောင်းကောင်းသိသည်။ တစ်ခါတုန်းက အဆင့် 15ဖြစ်သွားလို့ တော်တော်လေး အဗျင်းခံလိုက်ရသည်။ အခုလို ၃၈ သာဆိုရင်တော့ ------

မတွေးတာပဲကောင်းပါသည်။ အရိုက်ခံရမယ့်အတူတူ ရိုက်ခါမှသာရိုက်ရော ခံလိုက်တော့မည်။ တွေးရင် ပိုပြီးစိတ်ဆင်းရဲရသည်။ ဒီလိုနဲ့ကျောင်းပေါက်ဝရောက်လာသည်။ စက်ဘီးထုတ်ပြီး ကျောင်းပေါက်ဝမှာ အစ်မနဲ့ ညီမဖြစ်သူကို စောင့်နေလိုက်သည်။ မကြာပါ သုံးတန်းကျောင်းသူဖြစ်တဲ့ ညီမဖြစ်သူမှ ဝမ်းသာအားရပြေးလာသည်။ ညီမဖြစ်သူ ကိုယ့်အနားရောက်မှ သေချင်စော်ပါနံသွားသည်။ မယ်မင်းကြီးမက Report card ကို အလံလွှငိ့သလို လွှင့်လာသည်။ သေချာပြီ ဒင်း အဆင့် ၁ ရပြီဆိုတာ။ "ကိုကို မီးမီးလေ အဆင့် ၁ ရတယ်သိလား။ ဒီတစ်ခါ ပါပါးကို ဘာဘီရုပ်လေးဝယ်ခိုင်းမယ်။ ပြီးရင် ကြေးအိုးလည်းစားရဦးမယ်" သူကတော့ ဝမ်းသာအားရပြောနေပေမယ့် ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ်သာသိတယ်။ ကျေးဇူးရှင်က မီးကို ပိုမြိုက်ပေးနေသည်။ အိမ်ရောက်ရင်လည်း "ကိုကိုက စာမှမလုပ်တာ။ ကျောင်းမှာလည်း ဘောလုံးပဲကန်နေတာသိလား။ ပြီးတော့ ကိုကို ခဏခဏလည်း ခုံပေါ်တက်လက်မြှောက်ရတယ်။ " ဒီလိုတွေ ဝင်မီးရှို့တော့မှာ သိနေသည်။ 

ခဏနေတော့ အစ်မထွက်လာသည်။ အစ်မက ဆယ်တန်းကျောင်းသူ။ ကျောင်းရဲ့အလှပဂေးဖြစ်တဲ့အပြင် ပညာရေးမှာလည်း ထူးချွန်သည်။ အစ်မက စက်ဘီးလေးတွန်းပြီးထွက်လာသည်။

" ကိုထက် မမ ကျူရှင်ပဲ တန်းသွားလိုက်တော့မယ်နော်။ မီးငယ်ကိုခေါ်ပြီး ပြန်နှင့်တော့ ရော့ဒီမှာ နှစ်ရာယူသွား ချောင်းဆိုးတာတွေဝယ်မစားနဲ့ စက်ဘီးလည်းဖြေးဖြေးနင်းဦး။"

"ဟုတ် "

"မမ မီးမီး အဆင့်၁ရတယ် အကုန် ၁၀၀အပြည့်ပဲသိလား" အငယ်မက စတင်ကြွားလုံးထုတ်သည်။

"အေး ကောင်းတာပေါ့ မမလည်း အဆင့် ၁ ပဲ။ '

"ဟီးဟီး" အငယ်မတစ်ကောင် သဘောတွေကျနေသည်။ 

"ကိုထက် နင်ရော report card ရပြီလား။ " အစ်မဖြစ်သူက မမေ့မလျော့မေးသည်။

"အင်း ရပြီ"

"ဘယ်လောက်လဲ" 

"၃၈" 

"ဘာ ဘယ်လောက်"

"၃၈ ပါဆို ဘာလို့ထပ်ခါထပ်ခါကြားချင်နေရတာလဲ" စိတ်ကမရှည်တော့

"အောင်မာ နင့်ဟာနင် အသုံးမကျတာ ငါ့ကိုလာပြန်အော်နေသေးတယ် ငါလုပ်ထည့်လိုက်လို့"

"ဟာ စိတ်ညစ်နေရတဲ့ကြားထဲ မမရာ "

"ခံပေါ့ နင်ကြိုးမှမကြိုးစားတာ အဖေနဲ့အမေကို နင်ဘယ်လိုပြောမလဲ ငါစိတ်ညစ်တယ် ကိုထက်ရယ် နင်တစ်ယောက်နဲ့တော့ " 

" အရိုက်ခံရမှာ သားပါ။ မမကဘာဝင်စိတ်ညစ်နေတာလည်း တော်ပြီ သွားတော့မယ်"

"သွားသွား ကလေးနဲ့ဂရုစိုက်နင်းဦး" 

စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ စက်ဘီးနင်းလာခဲ့သည်။ 

အနောက်မှာတော့ အငယ်မက ကြားဖူးနားဝတွေနဲ့ ဆရာစလုပ်တော့သည်။" ကိုကို အဆင့် ၃၈ ဆိုတော့ ၁၀ကို ၂၈ခုတောင် ကျော်တာနော်။ ဘာလို့လဲ ကိုကို ဘာမှားလို့လည်း ။ကိုကိုက ပြန်မှမစစ်တာ မေမေပြောတယ်လေ တီတီစုလည်းသင်တယ်လေ ပြန်စစ်လို့ဆိုတာကို " ကြားဖူးနားဝတွေနဲ့ဆရာလုပ်နေတဲ့အငယ်မကို စက်ဘီးပေါ်က ကန်သာချလိုက်ချင်သည်။

 " ကိုကို မုန့်ဆိုင် ဝင်ရဦးမယ်လေ" 

"ဪ အေး ရော့ ဒီမှာ"

"ကိုကိုဘာစားမှာလည်း "

"တော်ပါပြီ စားချင်စိတ်လည်းမရှိတော့ပါဘူး။ နင်ပဲ နှစ်ရာလုံးစားလိုက်တော့"

"ကိုကိုက စာသာမတော်တာ ချစ်ဖို့တော့ကောင်းတယ်နော်"

ပြောပုံကိုက ရိုက်ပေါက်

"ဟဲ့နေဦး ငါပြောမယ်။ ငါ့မုန့်ဖိုးတစ်ရာနင့်ပေးသုံးထားတယ်နော်။ ဒီနေ့ အဖေနဲ့အမေဆူရင် နင်လျှာဝင်မရှည်နဲ့ ကြားလား။ အတို့အထောင်တွေ ဝင်မလုပ်နဲ့နော် " 

"အင်းပါ ပြီးရော"

ပြောသာပြောရသည် တကယ်တော့ အိမ်မှာ ဒင်းကအငယ်ဆုံးလျှာအရှည်ဆုံး ပြောလို့လည်းရတာမဟုတ် လျှာကရှည်ကိုရှည်မှာ " 

အိမ်ရောက်တာနဲ့ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ ထမင်းချိုင့်တွေဆေးကြောရသည်။ ဒီနေ့ အချိုးပြေအောင်နေရမည်။ အဖွားကတော့ "အံမယ် ဗိုလ်ထက် ထူးထူးဆန်းဆန်း မခိုင်းရပဲလုပ်နေတယ် မိုးတွေဘာတွေရွာကုန်တော့မယ် " ဆိုပြီး ပြောနေသည်။

တကယ်တော့ မိုးရွာရုံတင်မက မိုးကြိုးပါပစ်တော့မယ်ဆိုတာ အဖွားမသိသေး။ 

" ကိုကို ကျူရှင်သွားမယ်လေ။ " နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၃:၄၀ပဲရှိသေးသည်။ ကျူရှင်က ၄နာရီမှ စမှာ။ကျူရှင်ဆိုတာကလည်း အနောက်လမ်းတင်သွားရမှာ။ အဖေ့ညီမအငယ်ဆုံးက E major နဲ့ ဘွဲ့ရကာ အိမ်မှာပဲ ကျူရှင်သင်နေတာဖြစ်သည်။ ထက်မြက်တို့မောင်နှမတွေလည်း ဒီကျူရှင်မှာပဲတက်ရသည်။ မမကြီးသာ ဆယ်တန်းရောက်သွားလို့ တခြားကျူရှင်ပြောင်းတက်ရတာဖြစ်သည်။ ကျူရှင်နဲ့ထက်မြက်တို့အိမ်က ငါးမိနစ်လမ်းလျှောက်ရုံနဲ့ရသည်။ ဒါပေမယ့် အငယ်မကတော့ အဆင့်တစ်ရထားလို့ ကျူရှင်ကို တအားကိုသွားချင်နေသည်။ ထက်မြက်ကတော့ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုနေ့တွေကို TV remote နဲ့ ရစ်ပြီးသာကျော်လိုက်ချင်တယ်။ ကျူရှင်ရောက်ရင် ရင်ဆိုင်ရမယ့်ပြဿနာကမသေးလှပါ။

ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းစိမ်းအင်္ကျီကိုလဲပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ JJ ဘောင်းဘီဝတ်ထားပေမယ့် ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် သတိရကာ ဘောလုံးဘောင်းဘီတစ်ထည်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ထူထူပွပွတစ်ထည် ဝတ်လိုက်သည်။ အရိုက်ခံရမှာသေချာတော့ သက်သာလိုသက်သာငြား ကြံမိကြံရာကြံမိသည်။ သိပ်မထူးခြားနိုင်ဘူးဆိုတာတော့သိသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အဒေါ်ဆရာမ စိတ်ကောင်းဝင်လိုဝင်ငြားပေါ့။ 

ကျူရှင်ကိုရောက်တော့ အိမ်ရှေ့စာသင်ခန်းတွေမှာ အဒေါ့်ကိုမတွေ့ရသေးသလို အဒေါ့်ကိုကူပေးနေသည့် ဂိုက်ဆရာမလေးတွေကိုလည်းမတွေ့ရသေး။ ထက်မြက်ကတော့ ကျောပိုးအိတ်ထဲက report card လေးကိုထုတ်ပြီး အဒေါ်ထိုင်နေကျစားပွဲခုံပေါ် မှောက်ခါတင်ထားလိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က ကြိမ်လုံးတွေက အသစ်တွေဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရတော့ ရေငတ်သလို ရင်ပူသလိုတွေပါဖြစ်လာသည်။ 

သေးပေါက်ချင်သလိုလို ချီးပါချင်သလိုလိုဖြစ်လာလို့ နောက်ဖေးသွားလိုက်ရသေးတယ်။ နောက်ဖေးရေချိုးခန်းထဲကရေကန်ထဲကြည့်မိလိုက်မှ ရေကန်ထဲမှာ ရေစိမ်ထားတဲ့ကြိမ်လုံးသုံးချောင်းခန့်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီနေ့ ငါ Report card ရမယ်ဆိုတာ အကြားအမြင်များရနေသလို့တောင်ထင်ရတယ်ဟု တွေးနေမိသည်။ 

ခဏနေတော့ကျောင်းသားတွေစုံလာပါပြီ။ ကျောင်းကြီးတူတဲ့အတန်းထဲကသူငယ်ချင်း တွေလည်း report card တွေကို ဆရာမစားပွဲပေါ်သွားတင်ထားသည်။ သကောင့်သားများလည်း အတော်လေးလည်သည်။ သူတို့ report card ကို အောက်မှာထားထားသည်။ ထက်မြက်report card ကို အပေါ်ဆုံးတင်ထားသည်။ ထက်မြက်လည်း ကိုယ့် report card ကို အလျင်အမြန်ပဲ အောက်ဆုံးကို ပြန်ထားလိုက်သည်။ တခြားကျောင်းတွေက report card ရထားသူတွေလည်း လာတင်ကြတယ်။ အဒေါ့်ကျူရှင်မှာ စည်းကမ်းရှိသည်။ဘယ်ကျောင်းမှာပဲတက်တက် report ရရင် ပြကိုပြရမည်။ report ရသည့်နေ့ ကျူရှင်မစခင် ခုံပေါ်တင်ထားရမည်။ အဒေါ်ကျူရှင်က အင်္ဂလိပ်စာနဲ့သင်္ချာအသင်အပြကောင်းသည်။စည်းကမ်းကြီးသလို အရိုက်လည်းကြမ်းလှသည်။ ကျက်စာတွေဆိုရင်လည်း ဂိုက်တွေက ကြပ်ကြပ်မတ်မတ်လုပ်‌ပေးသည်။ ဒါကြောင့် သူငယ်တန်းကနေ ရှစ်တန်းအထိ ကျောင်းသားပေါင်း ၈၀ကျော်လောက်ရှိသည်။‌ငါးတန်းကနေရှစ်တန်းအထိကိုတော့  အိမ်အောက်ထပ်မှာပဲ နေရာလေးတွေ ခွဲပြီးသင်စေသည်။ အငယ်တန်းတွေကိုတော့ အပေါ်ထပ်မှာသင်ပေးသည်။ 

၄နာရီ ၅ မိနစ်နေတော့ အဒေါ်ထွက်လာသည်။ အငယ်မကတော့ ဘယ်လောက်တောင် သူ့ကတ်ကိုပြချင်နေလဲမသိ။ လှေထားထိပ်ကကို ထိုင်စောင့်ပြီး ပြသည်။ အဒေါ်ကလည်း အငယ်မခေါင်းလေးကိုပွတ်ပြီး ချီူကျူးနေသည်။ ထက်မြက်တစ်ယောက်ကတော့မကြာခင်လာမယ့် မုန်တိုင်းကို တွေးဆနေမိသည်။ 

အဒေါ်က ခုံပေါ်က report card တွေကို မကြည့်သေးပဲ သရ်္ချာ(၁)စာအုပ်ကို ယူလာသည်။ 

"ကဲထုတ် သင်္ချာစတွက်မယ်။ မနေ့က exercise 7.5 အထိပြီးပြီ။ ဒီနေ့ကျန်တာတွေဆက်တွက်မယ်။ ဘောပင်တွေချ ကျောက်သင်ပုန်းကိုလိုက်ကြည့်လိုက်တော့" 

အဒေါ်ဆရာမကတော့ သင်္ချာတွေအာပေါင်အာရင်းသန်သန်ရှင်းပြနေပေမယ့် ထက်မြက်ကတော့ စိတ်မပါပါ။ အပြစ်ရှိသူမို့ နေရင်းထိုင်ရင်း အဒေါ်နဲ့မျက်လုံးချင်းဆုံရင် အကြည့်လွှဲရသေးသည်။ ထက်မြက်စာကိုစိတ်မဝင်စားတာကို အဒေါ်ကရိပ်မိသည်။ "ဗိုလ်ထက် ပြော ဒါဘယ်လိုဆက်ရှင်းရမလဲ" ရုတ်တရက်တွက်လက်စ သင်္ချာပုစ္ဆာကိုလှမ်းမေးသည်။ 

"အင် အဲ အဲ့ဒါ" 

သင်ပုန်းဘေးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ ကြိမ်လုံးကို ဖြုတ်ယူလိုက်သည်။ အဒေါ်က အကြွေးမထားတတ်။ ဖြန့်ထားလက်ကို စာသင်ရင် စာထဲစိတ်မပါတဲ့ကောင်။

ဘယ်ဘက်လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်သည်။

"ဖြန်း ဖြန်း " ဟိုဘက်လက်ပါပေး "ဖြန်း ဖြန်း" လက်ဝါးနှစ်ဖက်လုံး ပူထူသွားသည်။လက်ဝါးနှစ်ဖက်လုံးမှာ အနီကြောင်းနှစ်ကြောင်း ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ စာသင်ခုံအောက်မှာ လက်ဝါးကို ခိုးပွတ်နေရသည်။ ထက်မြက်ကတော့ အဒေါ့်ကျူရှင်မှာ အပြစ်လုပ်မရင် သူများထက်အမြဲတမ်းနှစ်ဆနာသည်။ 

"ရပြီ အဲ့မှာ အောက်သုံးပုဒ်ကလည်း ပုံစံတူပဲဆက်တွက်ထား ကိုယ့်ဘာသာတွက်မယ်နော် ဘေးကပ်ရပ်အမှားတူနေရင် နာမယ် " လို့ဆိုကာ စာဆက်တွက်ခိုင်းပြီး အဒေါ်က ၆တန်းတွေကို Grammar သွားသင်နေသည်။ အဒေါ့် report card တွေကို ဘယ်အချိန်ကြည့်မှာလဲ ဆိုပြီး သူသွားလေရာနေရာ လိုက်ကြည့်နေရတာကတစ်လုပ်။ 

"ဖြန်း" ဂိုက်ဆရာမက ထက်မြက်လက်မောင်းကို ကြိမ်လုံးနဲ့ခပ်စပ်စပ်ရိုက်လိုက်သည်။ ကိုယ့်စာကိုယ်မလုပ်ဘူး နင့်အဒေါ်နင်မမြင်ဘူးလို့ လိုက်ကြည့်နေတာလား ဟလား ။ ဒီနေ့တွတ်ပီကံမကောင်းပါလားဆိုသလိုမျိုး တဖြန်းဖြန်းနဲ့ကို အရိုက်ခံနေရသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟုဆိုကာ စာကိုပဲ ငုံ့တွက်နေလိုက်တော့သည်။ 

မျှော်လင့်နေတဲ့အချိန်ရောက်လို့လာပါပြီ။ အဒေါ် report card တွေ ကြည့်နေသည်။ "သက်တင်အောင်" ကျောင်းကအတန်းဖော် သူငယ်ချင်းနာမည်ခေါ်လိုက်သည်။ အဆင့်က ၂၁ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ လာခဲ့ချေစမ်း နင်။ ကြိမ်လုံးတစ်လုံးကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ "ဟမ် အမှတ်တွေကလည်းစုတ်ပြတ်နေတာပဲ ပထဝီဆို ၈၀မကျော်ဘူး သင်္ချာကလည်းဘာတွေမှားလည်း ၈၂ပဲရတယ် တော်တော်ပေါ့နေတယ်ဟလား လာခဲ့ဦး ငါဆားခပ်ပေးမယ်" ဟုဆိုကာ ခြေသလုံးကို ရိုက်တော့သည်။

ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း

 ရှစ်ချက်ရိုက်အပြီးမှာတော့ ရော့ report card ယူသွားတော့ ဆိုကာ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ သက်တင်တစ်ယောက် နေရာပြန်ရောက်တော့ ခြေသလုံးကို ရှယ်ပွတ်နေသည်။ ပြီးရင် ငါ့အလှည့်ပဲ ၂၁ရတာတောင် ဒီလောက်ဆို ငါဆိုရင်တော့ သေပြီဟုသာ ထက်မြက်တွေးမိသည်။ အတွေမှမဆုံးလိုက် "ထက်မြက်နိုင်" ဆိုသည့် ဒေါသသံအပြည့်ပါနေသည့် အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ 

"ဟုတ်"

"ဟုတ် မလုပ်နဲ့ လာလာ နင်ထွက်လာခဲ့စမ်း ဟမ် ဒါတွေက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကျက်စာတွေ၆၀ကျော် နဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လာရတာလဲ" 

ထက်မြက်ကတော့ လက်ပဲပိုက်ပြီးရပ်နေလိုက်သည်။

"အဆင့်ကလည်း ၃၈ နင်ဘယ်လိုများဖြေလာတာလဲဟမ်" ဟုဆိုကာ ဗိုက်ကြောကို စတင်လိမ်ဆွဲတော့သည်။ " ဒီနေ့ နင် သေဖို့သာပြင်ထား " လို့ဆိုပြီး ကြိမ်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

"ဘောင်းဘီချွတ်စမ်း ဒီနေ့နင့်ကို ဖင်ချွတ်ပြီးကို ရိုက်မယ် ဟမ် အရှက်မရှိတဲ့ကောင် " 

ထင်ထားသည့်အတိုင်းပါပဲ။ ဘောင်းဘီအထူဝတ်ထားလဲမထူး ဖင်ချွတ်ရိုက်ခံတော့မှာပါပဲ။

"ဒီတိုင်းရိုက်ပါလား တီလေး" ဆိုပြီး ဘောင်းဘီကိုကိုင်ထားပြီး မျက်နှာငယ်လေးနှင့်တောင်းပန်လိုက်သေးသည်။

"ဖျတ်" ဂျင်းဘောင်းဘီ အထူပေါ်ရိုက်မိတာဖြစ်သည် သိပ်တော့မနာလိုက်။ 

"ဝရန်တာပေါ်တက်ပြီး ဖင်ချွတ်ခံထားချင်တာလား" အဒေါ်ကတစ်ခွန်းပဲ ပြန်မေးလိုက်တယ်။ တကယ်လည်းလုပ်မည့်ပုံ ။ တကယ်လည်းတွေ့ဖူးသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်ကမှ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ကျူရှင်ပြေးပြီး ဂိမ်းဆိုင်သွားလို့ ဖင်ချွတ်ရိုက်တဲ့အပြင် ဝရန်တာမှာပါ ဖင်ပြောင်နဲ့ကျူရှင်ဆင်းတဲ့အထိထုတ်ထားဖူးသည်။ 

ထက်မြက်လည်း ‌ဂျင်းဘောင်းဘီရော အားကစားဘောင်းဘီရောကို ဖင်ပေါ်ရုံလေးချွတ်ပေးလိုက်သည်။ အဒေါ်စိတ်မရှည်တော့ ဘောင်းဘီကို ခြေမျက်စိအထိ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ အပေါ်ကဝတ်ထားတဲ့ ဘောလုံးဂျာစီလေးကိုပါ လိပ်တင်လိုက်သည်။ လက်ပိုက်ထားတာကိုတော့ မဖြုတ်ရဲ။ အခုတော့ အသက် ၁၂ပြည့်ပြီး ၁၃နှစ်ထဲ ဝင်နေသည့် ထက်မြက်တစ်ယောက် လုံးဝအောက်ပိုင်း ဗလာနဲ့ဖြစ်နေသည်။ အဒေါ်က ကြိမ်လုံးကို တင်ပါးပေါ်တင်လိုက်ပြီး ချိန်လိုက်သည်။ 

"ဟမ် စာမလုပ်ချင်တဲ့ကောင် ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း "

ထက်မြက်က မဝပေမယ့် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးရှိတော့ တင်ပါးတွေကလည်း အသားများသည်။ ကြိမ်လုံးက အသစ်ဖြစ်တဲ့အပြင် မကြီးလွန်းမသေးလွန်းတဲ့အနေတော်အရွယ်ဖြစ်တာကြောင့် တစ်ချက်ရိုက်လိုက်တိုင်း အသားထဲနှစ်ဝင်ပြီး တစ်ချက်ဆိုတစ်ချက် နာလှသည်။

"ဖြန်း ဖြန်း " ငါးချက်လောက်ရိုက်ခံပြီးတော့ ဖင်တွေ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသည်။ မျက်ရည်လည်း ဝဲတက်လာသည်။ မရတော့ ဖင်ကိုပွတ်မိသည်။ "လက်ကိုပိုက်ထား ခုမှ ငါးချက်ပဲရှိသေးတာ နာမှာကြောက်ရင် စာသေချာလုပ်" အဒေါ်ဆရာမကတော့ လုံးဝမညှာပါ။ ထက်မြက် လက်ပြန်ပိုက်လိုက်သည်။

တင်ပါးပေါ် ကြိမ်လုံးကိုတင်ပြီး ချိန်လိုက်ပြီးမှ အဒေါ်ကတစ်ခုခုကို သတိရသွားသည်။

"စုစု ရေ" 

"ရှင် တီချယ် "

ဂိုက်ဆရာမ တီချယ်စုကို ခေါ်တာ ဖြစ်သည်။ 

"ရေချိုးခန်းထဲ ရေစိမ်ထားတဲ့ ကြိမ်လုံးတွေ ယူခဲ့ပေးဦး"

"ဟုတ် တီချယ်"

ဒီကြိမ်လုံးတောင်ဒီလောက်နာတာ ရေစိမ်ထားရင်တော့ လုံးဝအီစိမ့်နေမှာသေချာသည်။

အဒေါ်ကတော့ ရိုက်ရင် မေးမေးပြီး ရိုက်တတ်သည်။

"နင်ကျက်စာတွေ ဘာလို့ ၆၀ကျော်ပဲရတာလဲ။ စာပြန်ရင်တော့ အကုန်ရပြီးတော့"

"သား မေးခွန်းမှားဖြေမိတာ "

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း" 

"သေချာမကျက်တဲ့အကျိုး နောက်တစ်ခါသေချာကျက်မလား ဖြန်း ဖြန်း" 

"အား ကျက်ပါ့မယ် "

"တီချယ် ဒီမှာ" ရေစိမ်ထားတဲ့ ကြိမ်လုံးတွေ လာပေးချင်းဖြစ်သည်။ 

တင်ပါးပေါ် အေးခနဲ အထိအတွေ့ကြောင့် တုန်သွားသည်။ မကြာလိုက်ပါ ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဆိုပြီး ငါးချက်ဆက်တိုက် ကျလာသည်။

မခံနိုင်တော့ လက်ပိုက်ဖြုတ်ပြီး ဖင်ကို ပွတ်နေရပြီ။

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း" တင်းပါးအောက် ပေါင်ပေါ် ရိုက်လိုက်တာဖြစ်သည်။ ပေါင်ကိုပါ ပွတ်တော့ ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဆိုပြီး ခြေသလုံးကို ထပ်ရိုက်သည်။ ဘောင်းဘီက ခြေမျက်စိအထိချွတ်ထား‌ရတော့ ဘယ်နေရာရိုက်ရိုက် ရိုက်လို့ရနေသည်။ ရေစိမ်ထားတဲ့ကြိမ်လုံးဆိုတော့ ပိုစပ်ပြီး ပိုနာသည်။ ထက်မြက်မခံနိုင်တော့ပါ မျက်ရည်တွေပါကျလာသည်။ 

"လက်ပြန်ပိုက်ထားစမ်း"

အရိုက်ခံရတာ အချက် ၂၀လောက်ရှိနေပြီ။

"နောက်တစ်ခါ ဒီလို အဆင့်ရဦးမလား"

"ဖြန်း ဖြန်း"

"အား မရတော့ပါဘူး"

"ဖြန်း "

"နောက်တစ်ခါ မေးခွန်းမှားဖြေဦးမလား"

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း "

"ဟင့် မဖြေတော့ပါဘူး"

"စာမေးပွဲ ဖြေပြီးရင် ဘာလုပ်ရမလဲ"

" ပြန်စစ်ရပါမယ်"

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း" 

"ဘာလုပ်ရမလဲ ပြန်ပြော"

"ပြန်စစ်ရပါမယ်"

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း"

""ပြန်ပြော ဘာလုပ်ရမလဲ "

" အဟင့် ပြန်စစ်ရပါမယ် "

ထက်မြက်ကတော့ မျက်ရည်တွေ နှပ်တွေနဲ့ ရွှဲနေပြီ။ 

"ငိုမနေနဲ့ အခုတိတ် မတိတ်ရင် ပိုနာမယ် စာကျမလုပ်ဘူး အရိုက်ခံရမှာကျကြောက်တယ် တုတ်ပဲကြောက်တာမလား" 

"မဟုတ်ပါဘူး" 

"ဖြန်း " 

"မဟုတ်ရင် စာကျက်မှာပေါ့ တုတ်ပဲကြောက်တဲ့ကောင် ဟမ် တုတ်နဲ့ပဲနင့်ကို ပြောမယ် "

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း " 

"နင်မရှက်ဘူးလား အကြီးဖြစ်ပြီး အငယ်မက အဆင့်၁ ရတယ် နင်က ၃၈ ဟမ် မရှက်ဘူးလား" 

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း" မေးမေးပြီးကို ဇိမ်ပြေနပြေ ရိုက်နေတာဖြစ်သည်။ ရိုက်တာက ဘယ်တော့ပြီးမယ်မသိ။ အပြစ်တွေအားလုံးကို စုပြီး ဒီနေ့မှ ရိုက်နေသလိုပင်။ 

"နင် အငယ်မချီးစားမလား ဟမ် ဒါမှမဟုတ် အကြီးမချီးစားမလား" 

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း " 

"အဲ့လိုမေးတော့ နောက်ဖေးကအဖွားကထွက်လာသည် ဟဲ့ကလေးကို တော်ရုံရိုက်ပါဟယ် ပြီးတော့ဘာတွေမေးနေတာလဲ ကလေးကို"

မြေးတွေအားလုံးထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းပါတဲ့ ယောကျာ်းလေးမို့ အဖွားက သည်းသည်းလှုပ်ချစ်သည်။ ကျူရှင်မှာ ရိုက်လို့သာ အဖွားက ဘာမှမပြောတာ ကျူရှင်ချိန်မဟုတ်တဲ့အချိန် ရိုက်ခံရလို့ရတော့ အဖွားကအမြဲဝင်တားသည်။ 

အခုလည်း အမရယ် ညီမရယ်နဲ့ နှိုင်းပြောတော့ အဖွားကမခံနိုင်ပဲ ဝင်ပြောတာဖြစ်သည်။

"အမေ ကာဆီးကာဆီးဝင်မပြောနဲ့ ပြီးတော့ ဒါစာသင်ချိန် အမေတို့ကြောင့်ပဲ ဒီကောင် ဒီလိုသုံးစားမရဖြစ်နေတာ" 

"နင်ကြပ်ကြပ်သတိထား နင့်အဖွားတွေပဲ နင့်အလိုလိုက်မှာ ငါကတော့ အရေခွံစုတ်ပစ်မှာ ကြပ်ကြပ်သတိထားနေ " ဟုဆိုကာ ထပ်ရိုက်ပြန်သည်။

အဖွားကို အားကိုးတကြီး ကြည့်မိပေမယ့် အဖွားစုတ်သတ်သတ်နဲ့ နောက်ဖေးခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ 

ဖင်တစ်ခုလုံးလဲ အရှိုးရာအပြည့်ဖြစ်နေပြီ မေးမေးပြီး ရိုက်နေတာကလည်း မပြီးသေး။ လူကလည်း မျက်ရည်တွေတင်မက နှပ်တွေပါထွက်နေပြီ။ မငိုအောင် ထိန်းထားလို့လည်းမရတော့။ အရပ်ငါးပေကျော် လူပျို‌ဝင်ခါစ ဖြစ်နေပေမယ့် အဒေါ်ရှေ့မှာတော့ မျက်ရည်တွေ နှပ်တွေနဲ့ လက်ပိုက်ပြီး ငိုရုံပဲ တတ်နိုင်တော့သည်။ 

"အခုရိုက်တာ မှတ်လား".

"ဟုတ် မှတ်ပါတယ်"

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း " 

"မမှတ်ပါဘူး နင်အပိုတွေ နင်ကခွေးမြီးကောက်ကျည်တောက်စွပ်တဲ့ကောင် " 

"နွားများလိုပဲ နင်က ကြိမ်တို့နေမှ ဖြန်း ဖြန်း"

မှတ်ပါပြီဆိုလည်းမရ နွားရော ခွေးရော ဖြစ်တဲ့အပြင် အစ်မနဲ့ညီမ ချီးပါစားလိုက်ရသေးသည်။ 

"နင့်အဖေကို ပြောရမယ် ထမင်းတွေမုန့်တွေမကျွေးနဲ့ သမီးကြီးနဲ့သမီးငယ် ချီးပဲ ကျွေးလို့"

ဒီလို အပြောခံနေရကြ‌ဖြစ်ပေမယ့်လည်း ပြောခံရတိုင်း ငိုချင်သည်။

"နင်အခြောက်လား သူတို့လောက်တောင် နင်စာမလုပ်ချင်တာ နင်အခြောက်လား နင်ယောကျာ်းလေးဖြစ်ပြီး မရှက်ဘူးလား" လို့ဆိုတာ ထပ်ရိုက်ခံရသေးသည်။ 

အဒေါ်စိတ်တိုင်းကျ ရိုက်ပြီးမှ ဘောင်းဘီ ပြန်မဝတ်နဲ့ အဲ့တိုင်းလက်ပိုက်ပြီးရပ်နေ ဆိုလို့ ရပ်နေရသေးသည်။ 

ကျူရှင်ချိန်က ညနေ၄နာရီကနေ ၅နာရီခွဲအထိဖြစ်သည်။ညစာကျက်ဝိုင်းအချိန်က ၆နာရီမှ ပြန်စမှာဖြစ်သည်။ အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ ငါးနာရီ ၁၅မိနစ်ဆိုတော့ နောက် ဆယ့်ငါးမိနစ်ပဲကျန်တော့တယ်လို့ဆိုပြီးစိတ်ထဲတော့ ပျော်သွားသည်။ တစ်ကျူရှင်လုံးမြင်နေရတဲ့နေရာမှာ ဖင်ပြောင်ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ လက်ပိုက်ရပ်နေရတာ တော်တော်တော့ရှက်စရာကောင်းသည်။ ငါးနာရီခွဲတော့ ကျူရှင်လွှတ်ပြီ။ ကျူရှင်လွှတ်တဲ့အချိန် အိမ်တံခါးဖွင့်ထားတော့ လာကြိုတဲ့မိဘတွေက ဖင်ပြောင်နဲ့ရပ်နေတဲ့ထက်မြက်ကို အပြင်ကနေ အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ 

 "အဲ့ဒါ ဆရာမ တူအလတ်ကောင်လေးမလား " ဆိုပြီး အပြင်ကကျောင်းသားမိဘတွေကပြောနေသံကြားရသည်။ အဒေါ်ကတော့ "ဟုတ်ပ စာမလုပ်ချင်လို့လေ ပုံစံပေးထားတာ အရှက်မရှိလို့ ဖင်ပြောင်ချွတ်ထားထားတာ အစ်မရေ" ဆိုပြီး ဝင်ပြောသည်။

"ဆရာမရေ အိမ်ကဟာလည်း စာမလုပ်ချင်တာ အဲ့လိုသာ ပုံစံပေးလိုက်ဆရာမ အဲ့ဒါမှ မှတ်မှာ " 

" အမလေး သက်တင်တော့ ဒီနေ့ရိုက်ထားတယ်။ နောက်တစ်ခါ ဖင်ချွတ်ရိုက်မယ် ကြိမ်းထားသေးတယ်"

"ရိုက် ဆရာမရေ ရိုက်သာရိုက် မသေရင်ရပြီ ကျန်တာဆေးကုယူမယ် ဖင်ချွတ်ပြီးသာ ရိုက်" ဆိုပြီး မြှောက်ပေးနေသည်။

မကြာလိုက်ပါ အငယ်မ အပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းလာသည်။ "ဟိဟိ " ဆိုပြီး ပြောင်ပြသွားသေးသည်။ လိုက်လုပ်လို့လည်းမရ။ တီတီ ကိုကိုလေ ကျောင်းမှာလည်း ခဏခဏအရိုက်ခံရတယ်သိလား။ စာတွေလည်း လိုက်မရေးဘူး စာအုပ်ထဲမှာ သူစာမပြီးတာတွေအများကြီးပဲ မီးမီးတွေ့တယ်။ 

အဒေါ်က "ဟုတ်လား " ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ လှမ်းကြည့်သည်။ 

"ဟာမဟုတ်ပါဘူး သားစာလိုက်ရေးပါတယ်။ "

"အေး နောက်မှ နင့်စာအုပ်တွေစစ်ဦးမယ် မရေးထားလို့ကတော့ ဒီထက်နာမယ် "

ဒီထက်နာမယ်ဆိုရင်တော့ အသေပဲသတ်လိုက်ပါလားလို့ တွေးမိသည်။ အခုနေများ စာအုပ်တွေသွားယူဆိုပြီး စစ်လိုက်လို့ကတော့ တကယ်သေပြီ။

အငယ်မက အခုမှ သုံးတန်းပဲရှိသေးတော့ စာကျက်ဝိုင်းတက်စရာမလို အိမ်ပြန်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဒင်းအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် အဖေနဲ့အမေလည်း ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီ။ အဖေနဲ့အမေဆီ အဆင့် ၃၈ရလို့ ဖင်ချွတ်ရိုက်ခံပြီး ဖင်ပြောင်နဲ့ရပ်ပြီးအပြစ်ပေးခံနေရတယ်ဆိုတာ အရင်ဆုံး သံတော်ဦးတင်မှာ သေချာသည်။ 

ကျူရှင်က လူအကုန်ကုန်သွားပြီး။ ထက်မြက်ကတော့ ဖင်ပြောင်နဲ့ပဲရှိသေးသည်။ ဘောင်းဘီပြန်မဝတ်ရသေး။ အဖွားကတော့ " ဟဲ့ ကျူရှင်ကလူလည်းကုန်သလောက်ဖြစ်နေပြီ ကလေးကို ဘောင်းဘီဝတ်ခိုင်းလိုက်တော့" လို့ ပြောသံကြားသည်။ အဒေါ်ကတော့ မဝတ်ခိုင်းဘူး အဲ့အတိုင်း မှတ်လောက်သားလောက်အောင် တစ်ညလုံးချွတ်ထားမှာ ဆိုပြီးပြန်ပြောသည်။ စာကျက်ဝိုင်းတစ်ချိန်လုံး လည်း ဒီလိုပဲ နေရမယ်ဆိုတာ သေချာသလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ရိုက်ခံထားရလို့ နာရတဲ့ကြားထဲ မတ်တပ်ရပ်ရတာ ညောင်းလာသည်။ တစ်ကျူရှသ်လုံးလူတစ်ယောက်မှ မရှိတော့ပဲ ဖင်ပြောင်နဲ့ရပ်နေရတာ စိတ်ထဲမှာ ရှက်စရာကောင်းနေသလို။ အဒေါ်ကပြန်ထွက်လာသည်။ 

"ဗိုလ်ထက် စာအုပ်ယူ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျက်နေ ဆိုပြီးပြောသည်" 

၆နာရီထိုးတော့ စာကျက်ဝိုင်းတက်မယ့်ကျောင်းသားတွေ ပြန်ရောက်လာသည်။ သက်တင်လည်းပြန်ရောက်လာသည် " မင်းပြန်မဝတ်ရသေးဘူးလား" 

"ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး မဝတ်ရဘူးလို့ပြောတယ် " 

သက်တင်ကတော့ ကျွတ်လို့ဆိုပြီး ဖိုက်တင်းပြောကာထွက်သွားသည်။ 

ညစာကျက်ချိန်တစ်ချိန်လုံး ဖင်ပြောင်ပြောင် ဂျိုးတန်းလန်းနဲ့ပဲ စာကျက်နေရသည်။ ည ရှစ်နာရီ ထိုးခါနီးတော့ အဖေနဲ့အမေရောက်လာသည်။ အဖေကတော့တွေ့တွေ့ချင်း နည်းတောင်နည်းသေးတယ် လို့ပြောသည်။ အမေကတော့ ကောင်းလိုက်တာ ဝမ်းသာတယ်ဟယ်လို့ပြောသည်။ သားလေးတစ်‌ဦးတည်းပါလို့ အတော်လေးချစ်ရှာတာ သိသာသည်။ 

ညရှစ်နာရီထိုးပြီး စာကျက်ဝိုင်းလည်း ဆင်းသွားတော့မှ ဇာတ်လမ်းကပြန်စသည်။ 

အဒေါ်က" ဗိုလ်ထက် ဘောင်းဘီပြန်ဝတ် ထမင်းသွားစားတော့"

အဖေက နေဦး မဝတ်နဲ့ဦး ဟုဆိုတာ ကြိမ်လုံးကိုကောက်ကိုင်သည်။ 

"ဖေဖေ တော်တော့လေ တီလေးရိုက်ပြီးပြီလေ"

"ဖြန်း လျာမရှည်နဲ့ " အရှိုးရာထပ်နေတဲ့အပေါ်ရိုက်တော့ ပိုနာသည်။ "အဟီးဟီး " တစ်ချက်ပဲရိုက်ရသေးပေမယ့် မခံနိုင်တော့ပဲ ထက်မြက်ငိုတော့သည်။ 

"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ------"

"မင်းအခြောက်လား ယောကျာ်းလားဆိုပြီး ခြေသလုံးတွေကို ရိုက်တော့သည်။ 

ခြေသလုံးတွေ ပေါင်တွေ ဖင်တွေ နာလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့ ဖင်ပြောင်နဲ့ပဲ ပတ်ပြေးတော့သည်။ 

"အမေကပါ ကြိမ်လုံးယူပြီး လက်ကိုဆွဲကာ သုံးလေးချက် ထပ်ရိုက်သည်" 

အဖွားကတော့ "ဟဲ့ တော်တော့ အရွယ်နဲ့တောင်မလိုက်ဘူး နင်တို့ ရိုက်နေကြတာ ဆိုပြီး ရှေ့ကနေကာပြီးဖက်ထားသည်။ ဒီတော့မှ ရိုက်နှက်တဲ့ဇာတ်လမ်းပြီးတော့သည်။ အဖွားက ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ပေးသည်။

 "သားသားကြိုက်တဲ့ ဝက်အချိုချက်လေးချက်ထားတယ်။ ဖွားထမင်း ခွံ့ပေးမယ် လို့ဆိုပြီး ထမင်းခွံ့ပေးသည်"

အဖေကတော့ အဲ့ကောင်ထမင်းမကျွေးနဲ့ ချီးပဲကျွေးလိုက် ထမင်းစားလို့လည်း ဘာမှမထူးဘူးဆိုပြီး ဆူနေသေးသည်။

အဖွားကတော့ မနက်ဖြန်လည်းစနေနေ့ ကျောင်းပိတ်တယ်။ နင်တို့လင်မယားပြန်တော့ ငါ့မြေးငါခေါ်သိပ်လိုက်မယ် ဆိုပြီး ခေါ်ထားသည်။ အိမ်ရောက်ရင် ထပ်ရိုက်နေမှာစိုးလို့ ခေါ်သိပ်တာဖြစ်သည်။

ထမင်းစားပြီးတော့ အဖွားကရေပတ်သုတ်ပေးသည်။ ဖျားမှာစိုးလို့ ရေနွေးပူပူလေးနဲ့ငန်းဆေးတိုက်သည်။ ပြီးတော့ အရှိုးရာတွေကို ဆရာခိုလူးပေးသည်။ ထက်မြက်ကတော့ ငိုရင်းအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။