ရွှေယမင်း

 ရွှေယမင်းသည် စံပြကျေးရွာလေးတစ်ခုတွင်

အထက်တန်းပြဆရာမလေးအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသည်။ ထိုကျောင်းမှာ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး စည်းကမ်းကြီးပြီး ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေရော ဆရာမတွေရော အပြစ်ရှိရင် အပြစ်ပေး၍ ကြောက်ကြသည်။ 

ထိုနေ့ ညနေပိုင်း ကျောင်းလွှတ်ချိန်ပြီးတွင် အစည်းဝေးရှိလေသည်။  

တလတာ အစည်းဝေးရှိသဖြင့် ရွေယမင်းတစ်ယောက် တင်ပြစရာရှိသည်များကိုလုပ်နေသည်။ 

" အစည်းဝေးသွားရတော့မယ်လေ ရွေယမင်း လာတော့ " 

" အာ ဟုတ်တီချယ် " 

" အဲ့နားက တို့စာရွက်လေးတွေပါ ယူလာပေးပါလား ဆရာကြီးကိုတင်ပြမယ့် အမှတ်ပေးစည်းမျဥ်းတွေ " 

" ဟုတ် တီချယ် " 

ရွှေယမင်း ထိုင်နေရာကထ၍ ဆရာမတင်တင်၏ စာရွက်ဖိုင်များအား ယူဖို့ လက်လှမ်းနေဆဲပင် ထိုနားမှ ရေခွက်ကလေးအား တိုက်မိသွားတော့သည်။ 

" ဟာ " 

" ဟော ရွှေယမင်းရယ် သွားပါပြီ " 

စာရွက်ပေါ်သို့ ရေတစ်ခွက်လုံးမှောက်ကျသွားသဖြင့် ရွှေယမင်း ကြောက်လန့်သွားရတော့သည်။ 

" ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင် တီချယ် " 

" မမှီတော့ဘူး မီတင်ပဲသွားရအောင် လာလာ အဲ့စာရွက်တွေအဲ့အတိုင်းယူခဲ့တော့ " 

သို့ဖြင့် ရွှေယမင်းတို့ အားလုံး မီတင်ထဲရောက်သွားကြလေသည်။ ဆရာမတင်တင်၏ စာဖိုင်များ တင်ပြချိန်တွင် ရွှေယမင်းကြောင့် ရေစိုစုတ်ပြဲသွားကြောင်း ဆရာမတင်တင်က ဆရာမကြီးအား တင်ပြလိုက်လေသည်။ ဆရာမကြီး၏ ခက်ထန်သော အကြည့်တစ်ချက်နဲ့တင် ရွှေယမင်းတင်ပါးများကျိန်းသွားရတော့သည်။ 

" ကဲ ဆရာမရွှေယမင်း အပြစ်လုပ်ပြန်ပြီ ... အပြစ်ပေးခံထားရတာမှ မကြာသေးဘူး 

" တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာမကြီးရှင့် " 

" တောင်းပန်ရမှာက ဆရာမဒေါ်တင်တင်ကိုပါ 

အဲ့တော့ ဒီတစ်ခေါက် အပြစ်ဒဏ်ကို ဆရာမဒေါ်တင်တင်ကပဲ ဆရာမရွှေယမင်းကို ပေးလိုက်ပါ " 

" ဟင် " 

" ရှင် " 

ရွှေယမင်းမှာ အံ့သြသွားပြီး နည်းနည်းတော့ သက်ပြင်းချနိုင်လိုက်သည်။ သို့သော် ... 

" အပြစ်ဒဏ်က ကျမပေးနေကြအတိုင်း ကြိမ်လုံးနဲ့ရိုက်ရမှာနော် ကြားလား " 

" ဟုတ်ကဲ့ ပါဆရာမကြီး " 

ဆရာမဒေါ်တင်တင်သည် ရွှေယမင်းအား စိတ်မကောင်းသလိုကြည့်ပေမယ့် တကယ်ရိုက်မည်ဟူသော မျက်နှာထားမျိုးနှင့်မို့ ရွှေယမင်း

လန့်ရသည်။  

မီတင်ပြီးသောအခါ အားလုံးအိမ်ပြန်ကုန်ကြပေမယ့်ရွှေယမင်းနှင့် ဆရာမတင်တင်ပဲ ကျန်ခဲ့လေသည်။ ဆရာမ တင်တင်သည် အသက်၄၀ကျော်ဖြစ်ကာ ဖွံ့ထွားသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် သင်္ချာဆရာမမို့ ကျောင်းသားတိုင်းကပင်ကြောက်ကြလေသည်။ ရွှေယမင်းအပေါ်တော့ ဖော်ရွေပေးသည်မို့ အရမ်းမရိုက်လောက်ပါဘူးဟုတွေးမိလေသည်။ 

" ကဲ ရွှေယမင်း တို့လဲ ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး ... မပြောတော့ဘူး အပြစ်ဒဏ်ပဲစလိုက်ရအောင် " 

" ဟုတ် တကယ်ရိုက်မှာလား တီချယ် " 

" တကယ်ရိုက်ရမှာပေါ့ ... " 

ဆရာမတင်တင်သည် ကြိမ်လုံးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်အား ယူလိုက်ကာ ရွှေယမင်းနားလာရပ်လေသည်။ 

" ထဘီချွတ်လိုက်ရွှေယမင်း " 

" ထဘီချွတ်လိုက် ဒေါ်ရွှေယမင်း " 

" ရှင် " 

" ဟိုနေ့က ဆရာမကြီးရိုက်ထတဲ့ အခြေနေကို သိရမှ တို့က လက်ဆချိန်လို့ရမှာပေါ့ " 

" ရှင် ဟုတ် " 

ရွှေယမင်းသည်ရှက်သော်လဲ မတတ်နိုင်သည်မို့ ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချကာ အထဲမှ ပင်တီပန်းရောင်လေးဖြင့် ဆရာမတင်တင်ရှေ့လက်ပိုက်ရပ်နေရသည်။ 

တီချယ် ဒီလောက်ပဲချွတ်မယ်နော် ဆက်မချွတ်ပါရစေနဲ့နော် ရှက်စရာကြီး 

မရဘူး အကုန်ချွတ်လိုက် 

မလုပ်ပါနဲ့ တီချယ်ရယ် ရှက်လို့ပါ 

ချွတ်မလား ဆရာမကြီးကိုပဲ ရိုက်ခိုင်းရမလား 

ရွေယမင်းလဲ ရှက်ရှက်ဖြင့် ဆရာမကြီးရိုက်ရင် ဒီထက်ပိုလက်သံပြောင်၍ ရှက်ရှက်ဖြင့် ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ 

ဆရာမတင်တင်ရှေ့ ဖင်ပြောင်ပြောင်ဖြင့် လက်ပိုက်ပြီး ရပ်နေပြီး အပြစ်ပေးမယ့် အချိန်ကို ကြောက်ကြောက်နဲ့ ရှက်ရှက်ဖြင့် စောင့်နေရသည်။ 

" ကဲ စမယ် " 

*ဖြန်း * 

" အား * 

* ဖြန်း * 

" အား " 

* ဖြန်း * 

" အား "

ဤသို့ဖြင့် ဆက်တိုက်ကျလာသော ကြိမ်အား ခံရင်း 

ရွှေယမင်း ကျောပင်ကော့နေမိသည်။ 

၈ချက်လောက်အပြီးတွင် ဆရာမတင်တင်ကရပ်ပြီး ရပြီဟုပြောသည်။ 

" ဟင့် ကျေးဇူးပါတီချယ် " 

ရွှေယမင်း

သည် ဖင်ကိုအားရပါးရပွတ်ပြီးမှ ထဘီပြန်ဝတ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ဆရာမတင်တင်နဲ့ အတူ အိမ်ပြန်ဖို့ကျောင်းထဲမှာ ထွက်လာကြတော့သည်။ 

ရွှေယမင်းအဖို့ ရိုက်ခံရသည်များက မဆန်းတော့ပေ။ သို့ပေမယ့် တင်ပါးကိုရိုက်ခံသည့်အခါတိုင်း ခံစားရသည့် ခံစားချက်ကိုတော့ တစ်ခေါက်ထပ်တစ်ခေါက်ပိုထူးဆန်းလာကြောင်း ခံစားမိလေသည်။