ပူအိုက်သောနေ့လည်ခင်း။
ရွာလမ်းမပေါ်တွင် နေပူရှိန်ကြောင့် လူသွားလူလာ နည်းနေသည်။ လမ်းမဘေးတွေတည်ရှိသော ချမ်းမြေ့ ဖုန်းဆိုင်လေး အတွင်းတွင် ဆိုင်စာရေးမနှစ်ဦးဖြစ်သော စုစုနှင့် သီတာတို့ တနေ့လုံး ဝယ်သူပါးသဖြင့် ပျင်းပျင်းရိရိ ထိုင်နေကြသည်။
ခနအကြာတွင် မြို့၌ ပစ္စည်းယူသွားသည့် ဖုန်းဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုချမ်း ပြန်ရောက်လာသည်။
“စျေးတွေကလည်း တက်လိုက်တာ လူတွေကစီးပွါးရေးကမကောင်း စျေးတွေကတက်နဲ့ ရာသီဥတုကလည်း ပူလိုက်တာလွန်ရော ဟူး”
ကိုချမ်းသည် ချွေးတလုံးလုံးဖြင့် ပစ္စည်းဖာများကိုသယ်၍ ဆိုင်ထဲသို့ ညည်းတွားရင်း ဝင်လာခဲ့သည်။ စုစုနှင့် သီတာတို့ ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး ပစ္စည်းများကို ကူသယ်ကြသည်။
ထို့နောက် ကိုချမ်းသည် ရေအိုးစဉ်မှ ရေတခွက်ကို့ မော့လိုက်ပြီး စာရေးမနှစ်ဦးအား
“ပစ္စည်းတွေကို ထုတ်ပြီး စာရင်းမှတ်ထားကြ အဲ့အထဲမှာ Samsung မော်ဒယ်အသစ် ၅လုံးလည်းပါတယ် အဲ့တာထဲက နမူနာတစ်လုံးပြရအောင် ထုတ်ပြီး ကောင်တာထဲမှာ တခါတည်း ထည့်ထားလိုက်”
ဟု မှာကာ ဆိုင်အနောက်ဖက်သို့သွားသည်။
စုစုနှင့် သီတာတို့သည် ဂျပ်ဖာဘူးကြီးကို ဖွင့်၍ အထဲမှ ပစ္စည်းများကို တစ်ခုစီထုတ်ပြီး စာရင်းလုပ်ကြသည်။ သူ့နေရာသူထားသိုကြသည်။ ထိုစဉ်
“ခွမ်း”
ကျကွဲသံကြောင့် နှစ်ဦးစလုံး ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်သောအခါ စုစု ကောင်တာပေါ်သို့လှမ်းတင်လိုက်သော နမူနာပြရန်ထုတ်သည့် Samsung ဖုန်းသည် ကောင်တာပေါ်မှ ကြမ်းပြင်သို့ ပြုတ်ကျကာ ဖုန်းစခရင်အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ကွဲသွားလေပြီ။ စုစု အလန့်တကြားဖြစ်သွားကာ
“ဟယ်”
ဟု အာမေဋိတ်သံပင် ထွက်သွားသည်။
ထိုစဉ် ဆိုင်နောက်ဖေးမှ ကိုချမ်း ဆိုင်ထဲပြန်ဝင်လာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ဖုန်းနှင့် မှန်ကွဲစများ၊ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဟန်ဖြင့် ဘာမှမပြောဘဲ သူ့ကို ကြည့်နေကြသော စာရေးမနှစ်ဦးကို တွေ့သောအခါ
“ဘာဖြစ်တာလည်း”
ဟု အသံမာမာဖြင့် မေးလိုက်သည်။ စုစုက အနည်းငယ်တုန်ယင်နေသာ အသံဖြင့်
“ဟို ဖုန်းပြုတ်ကျသွားတာ”
“အခုမှ ရောက်လာတဲ့ Samsung မော်ဒယ်အသစ်မို့လား ဘယ်လိုပြုတ်ကျတာလည်း”
“ဟို သမီးတို့ စာရင်းမှတ်ရင်း ကောင်တာပေါ်တင်လိုက်တာ”
“ဒါဆို သေချာမတင်လို့ဖြစ်တာပေါ့ စုစု”
စုစုမှာ ကိုချမ်းက အသံမာမာဖြင့် သူမကို စေ့စေ့ကြည့်၍ ပြောလိုက်သောအခါ စုစုရင်ထြ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး မျက်ရည်ပါဝိုင်းလာမိသည်။ မိမိ၏ ရှပ်ပြာရှပ်ပြာနိုင်မှု အတွက်လည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဒေါသဖြစ်မိသည်။ ထို့အပြင် စိတ်တိုနေပီဖြစ်သော ကိုချမ်းသည် သူ့ကို ပြင်းထန်သော အပြစ်ဒဏ်မပေးဘဲ ခွင့်လွှတ်လိမ့်မည်မဟုတ်သည်ကို သူမကောင်းကောင်းသိသဖြင့်လည်းကြောက်စိတ်ဝင်နေသည်။
“မိစု နင်အမြဲတမ်း အလုပ်ကိုသေချာမလုပ်ဘူး ပစ္စည်းစျေးတွေ တက် ဆိုင်က ရောင်းအားမကောင်းရတဲ့ကြားထဲ နင်က စျေးကြီးတဲ့ဖုန်းအသစ်တွေကိုမှ ရွေး ခွဲနေတယ်”
“သမီးခွဲတာမဟုတ်ပါဘူး အကို”
“နင်အလုပ်သေသေချာချာ အာရုံစိုက်လုပ်ရင် ကွဲမလား”
ဟု ကိုချမ်းက ငေါက်လိုက်သောအခါ စုစု ခေါင်းကလေးပုသွားသည်။
“အမြဲတမ်းရှပ်ပြာရှပ်ပြာနိုင်တဲ့ကလေးမ နင်ဒီနေ့တော့ နာဖို့သာပြင်”
ဟု ကိုချမ်းက ပြောသောအခါ စုစုတစ်ယောက် မိမိ အရိုက်ခံရတော့မည့်အဖြစ်ကို ကြိုတင်ခန့်မှန်းမိ၍ မျက်နှာကလေးငယ်သွားလေသည်။
စုစုနှင့်သီတာတို့သည် ချမ်းမြေ့ဖုန်းဆိုင်တွင် အတူတကွအလုပ်ဝင်ခဲ့ကြသည်မှာ ၂နှစ်ကျော် ၃နှစ်နီးပါးရှိကြပြီဖြစ်သည်။ ကိုချမ်းနှင့်လည်း ဆွေမျိုးနီးစပ်များတော်ကြသဖြင့် မိဘဆွေမျိုးများကလည်း သူတို့နှစ်ဦးကို ကိုချမ်းထံ ယုံကြည်စွာအပ်နှံထားကြသည်။ သီတာသည် ရိုးရိုးအေးအေးနေတတ်သူဖြစ်ပြီး စုစုကတော့ ပျော်ချင်ပါးချင်၍ ပေါ့တန်သည်။ နှစ်ဦးစလုံးမှာ ရုပ်ရည်တမျိုးစီချောမောသော အသက် ၂၀ မပြည့်သေးသော အပျိုမလေးများဖြစ်ကြသည်။ စုစုမှာ အသားလတ်လတ်၊ သီတာမှာ အညိုစင်။ နှစ်ဦးစလုံးသည် ရင်သားများ သိသာစွာမဖွံ့ဖြိုးကြသော်လည်း တင်ပါးများမှာမူ သိသိသာသာ လုံးဝန်း ဖွံ့ထွားကြသူများဖြစ်ကြသည်။ ကိုချမ်းပင် ဆိုင်နောက်စားပွဲမှာထိုင်ရင်း သူ့ရှေ့ကောင်တာတွင် သူ့ကိုကျောပေးလျက် မတ်တပ်ရပ်စျေးရောင်းနေသော စာရေးမနှစ်ဦး၏ တင်ပါးများကို ကြည့်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရသည်မှာ အကြိမ်ကြိမ်ဖြစ်သည်။
ကိုချမ်းရရှိခဲ့သော အခွင့်အရေးကောင်းတစ်ခုမှာစုစုနှင့် သီတာတို့၏ မိဘများက အလုပ်ရှင်လည်းဖြစ် ဆွေမျိုးနီးစပ်လည်းတော်သော သူ့ကို စုစုနှင့်သီတာတို့နှစ်ဦးအား လိုအပ်သလိုပဲ့ပြင်ဆုံးမပေးပါရန် အပ်နှံခံထားရခြင်းဖြစ်သည်။ ဆိုင်တွင် သူတို့နှစ်ဦး အလုပ်ဝင်ကြပြီး အချိန်ကာလအထိုက်အလျောက်ကြာမြင့်လာသောအခါ ကိုချမ်းနှင့် သူတို့နှစ်ဦးကြားတွင် ခိုင်မာသော ဆရာတပည့်၊ အကိုညီမ ဆက်ဆံရေး ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ကိုချမ်းသည် မဖြစ်မနေအပြစ်ဒဏ်ပေးရန်အတွက် လုံလောက်သောအကြောင်းပြချက်များဖြင့် စုစုကို (၃) ကြိမ်ခန့်၊ သီတာကို (၁) ကြိမ်ခန့် ၄င်းတို့၏တင်ပါးများကို လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်၍ ဆုံးမဖူးသည်။ ထိုသို့ တင်ပါးကိုရိုက်၍ ဆုံးမခြင်းကိုလည်း စုစုနှင့် သီတာတို့၏ မိဘများက “လိုအပ်ရင် ရိုက်သာရိုက် အသက်မသေရင်ပြီးရော” ဟု အားပေးကြသဖြင့် စုစုနှင့် သီတာတို့မှာ အရိုက်မခံကြရစေရန် သတိထား၍နေကြရသည်။ သတိထားမှလည်းဖြစ်မည်။ အသက် ၂၀ ပြည့်ခါနီး အပျိုမလေးများဖြစ်ကြသည့်အတွက် တင်ပါးကို တဖုန်းဖုန်း တဖြန်းဖြန်း အရိုက်ခံရသည်မှာ အလွန်ရှက်စရာကောင်းသည်။ ထို့အပြင် ကိုချမ်းသည် ပုံမှန်အားဖြင့်သဘောကောင်း၍ အလိုလိုက်တတ်သူဖြစ်သော်လည်း ဆုံးမစရရှိသည်ဆိုလျှင်လည်း တခါတည်းနောင်ကျဉ်အောင် ဆုံးမတတ်သူဖြစ်သည်။ တင်ပါးကိုရိုက်ရာတွင် ထဘီ၊ စကပ် တို့အပေါ်မှရိုက်သည်ဖြစ်သော်လည်း အားထည့်ရိုက်သဖြင့် တော်တော်နာပြီး အရိုက်ခံရပီး ကိုယ့်တင်ပါးကိုယ်ပြန်ကြည့်လျှင် ကိုချမ်း၏ လက်ဖဝါးရာများဖြင့် နီရဲနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။
“စုစု ဒီကိုလာခဲ့စမ်း”
ကိုချမ်းကဆိုင်ခန်းအတွင်းဘက်၊ ဆိုင်စျေးဝယ်များအလွယ်တကူမမြင်သာသည့် နေရာသို့ သွားကာ စုစုကို ခေါ်လိုက်သည်။ စုစု ထိုင်ရာမှထ၍ ကိုချမ်းရှေ့သို့ သွားကာ ရပ်လိုက်သည်။ ကိုချမ်းက စုစုလက်မောင်းကိုကိုင်ကာ စားပွဲပေါ်သို့ စုစုကို ဆွဲမှောက်လိုက်ပီး စုစုတင်ပါးကို လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ဖုန်း”
ရိုက်ချက်သည် အားအတန်အသင့် ပြင်းသော်လည်း စုစုဝတ်ထားသည့် ထူထဲသော ဂျင်းဘောင်းဘီကြောင့် အသံရော ထိရောက်မှုမှာ ရယ်စရာကောင်းနေပါတော့သည်။
“ဖုန်း ဖုန်း”
ကိုချမ်းသည်လက်ကိုလွှဲ၍ အားထည့်ကာ ရိုက်သော်လည်း စုစုဝတ်ထားသော ဂျင်းဘောင်းဘီကြောင့် မိမိရိုက်ချက်မှာ မထိရောက်နိုင်ဘဲ မိမိလက်သာစပ်ဖြင်းဖြင်းဖြစ်လာသောအခါ ဒေါသပိုထွက်လာပြီး
“တောက် စုစု အဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်စမ်း”
“ရှင် အကိုကြီး”
အပြစ်ရှိသူ စုစုရော ဘေးမှ ရှုစားနေရသူ သီတာရော လန့်သွားကြပြန်သည်။
“နင်ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လို့ပြောတာ မကြားဘူးလား”
“အကိုကြီး သမီး မချွတ်ပါရစေနဲ့ အီးဟီးဟီး”
စုစုမှာ ငိုပြီးတောင်းပန်ပါသည်။ သို့သော် စိတ်မရှည်တော့သော ကိုချမ်းသည် စုစုကို လက်မောင်းမှ ဆွဲထူကာ ဘောင်းဘီရှေ့ကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပြီး ဆွဲချွတ်လေတော့သည်။ စုစုမှာ အလှန့်တကြား ကိုချမ်းလက်ကို တွန်းဖယ်ခြင်း၊ ကာခြင်း၊ ဘောင်းဘီကို ဆွဲထားခြင်းများပြုလုပ်၍ ငြင်းဆန်ရုန်းကန်သည်။ သို့သော် ကိုချမ်းက စုစု၏ ဗိုက်ခေါက်များကို ဆွဲလိမ်ပြီး စုစု၏လက်များ ဗိုက်ခေါက်ဆီသို့ရောက်နေချိန်တွင် စုစုဝတ်ထားသော ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဒူးဆစ်အထိရောက်အောင် ဆွဲချွတ်နိုင်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ထားခြင်းမရှိသဖြင့် စုစု၏ တင်ပါးပြောင်ပြောင်လုံးလုံးကြီး ပေါ်ထွက်လာလေသည်။
“ဟယ်”
ဘေးမှ ရှူစားနေသူ သီတာပင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏ ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်ကြီးများကို မြင်ကာ အသံထွက်မိသွားသည်။ စုစုသည် ဂျင်းဘောင်းဘီထူထူဝတ်သည့်နေ့လည်းဖြစ်၊ ပူသောနေ့လည်ပိုင်းတွင် ပို၍လွတ်လွတ်လပ်လပ်လည်းဖြစ်အောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်မလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကံဆိုးချင်၍ ယခုအခါတွင် ကိုချမ်းနှင့် သီတာတို့၏အရှေ့တွင် ဂျင်းဘောင်းဘီဆွဲချွတ်ခံရပြီး ဖင်ပြောင်ကြီးဖြစ်နေပီဖြစ်သည်။
ကိုချမ်းသည် စုစု ဖင်ကျွတ်သွားသည်နှင့် အချိန်မဆိုင်းဘဲ စုစုကို လက်မောင်းကဆွဲကာ စားပွဲပေါ်သို့ ဆွဲမှောက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စုစုဝတ်ထားသော တီရှပ်ကိုပါ ခါးအထက်ပိုင်းရောက်သည်အထိ ဆွဲတင်ကာ ခါးပေါ်သို့လက်ဖြင့် ဖိထားပြီး
“ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း”
ကိုချမ်းက စုစု့ဖင်ကို ဘယ်တလှည့် ညာတလှည့် လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်တော့သည်။ ဤတစ်ခါတွင်တော့ ရိုက်ချက်သည် အားပါသလောက် ထိရောက်သည်။ စုစု၏ ဖင်ပြောင်ပြောင်ပေါ်သို့ ကိုချမ်း၏လက်ဖဝါးတစ်ချက် ကျလာတိုင်း “ဖြန်း” ဆိုသော အသံနှင့်အတူ “အား အီး”ဟူသော စုစု၏ ညီးညူသံထွက်လာပြီး၊ ဖင်တစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားကာ ဖင်တုံးကြီးများပေါ်တွင်လက်ဖဝါးရာနီနီရဲရဲ ထင်ကျန်ခဲ့သည်။
“ဖြန်း ဖြန်း”
“အမလေး”
“အလုပ်ကို ရှပ်ပြာရှပ်ပြာ လုပ်ချင်ဦး ကဲ”
“ဖြန်း ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း”
“အား အီး သမီးတောင်းပန်ပါတယ် အကိုကြီး အီးဟီး”
စုစုသည် မျက်ရည်ထွက်စပြုလာပြီဖြစ်သည်။
ဂျင်းဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်ခံရပြီး ဖင်တစ်ခုလုံး အကာအရံမဲ့နေသည်ကို သတိပြုမိချိန်မှစ၍ ရှက်စိတ်၊ ကြောက်စိတ်တို့ဖြင့် ထူပူနေပီး စားပွဲပေါ်ဆွဲမှောက်ခံရပီ ခါးကို ကိုချမ်းလက်ဖြင့်ဖိခံရချိန်တွင်မှ ကိုချမ်းနှင့် သီတာတို့၏ရှေ့တွင် ဖင်ပြောင်၊ ဖင်ကုန်းပြနေသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော မိမိအဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိ၍ မျက်နှာတစ်ခုလုံးထူပူနေလေတော့သည်။ သူမ၏ ညာဘက် ဖင်လုံးခြမ်းပေါ်သို့ ကိုချမ်း၏လက်ဖဝါး “ဖြန်း” ကနဲကျလာသောအခါ ရှက်စိတ်နှင့် နာကျင်မှုတို့ပေါင်းစပ်ပြီး စုစုရင်ဘတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းသော ခံစားမှုကို ခံစားရလေသည်။
ကိုချမ်းသည် စုစု၏ ကုန်းထားသော ဖင်ပြောင်ကြီးကို အနီးကပ်တွေ့မြင်နေရခြင်း၊ မိမိလက်ဖဝါးနှင့် စုစု၏ ချောမွတ်ပြောင်တင်းနေသော ဖင်သားကို ရိုက်လိုက်တိုင်း ထိတွေ့မိသော အထိအတွေ့တို့ကြောင့် ဒေါသစိတ်များမရှိတော့ပါ။ သို့သော် သူ့ရှေ့တည့်တည့်တွင် ကုန်းနေသော စုစု၏ ဖင်ပြောင်ပြောင်သည်လည်းကောင်း၊ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ စူချည်ရှုံ့ချည်ဖြစ်နေသော စအိုဖင်ခေါင်းဝ ညိုညိုလေးသည်လည်းကောင်း၊ ထိုအောက်မှ ကပ်လျက် ပြူထွက်နေသည် စုစု၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးသည်လည်းကောင်း ကိုချမ်းအား ဒေါသစိတ်ကိုဖြေပျောက်စေသော်လည်း ဤဖင်ပြောင်ပြောင်ကြီးများအား ရိုက်ချင်စိတ်ကိုမူ ဆက်လက်တိုးပွါးစေလေသည်။
“ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း”
စုစုသည် မိမိဖင်ပေါ်သို့ ၂စက္ကန့် ၃စက္ကန့် ကြားတစ်ခါ ဘယ်တလှည့် ညာတလှည့် ကျရောက်လာသော ကိုချမ်း၏ လက်ဖဝါး ရိုက်ချက်များကြောင့် ဖင်ကို ယမ်းခါလျက်ရှိသည်။
“ဖြန်း ဖြန်း”
“အီး ကိုကြီး သမီး အရမ်းနာနေပီ အီးဟီးဟီး”
“နာမှာကြောက်ရင် အစကတည်းက အလုပ်ကိုသေသေချာချာလုပ်ပါလား”
“ဖြန်း” “ဖြန်း” “ဖြန်း”
“ဖြန်း ဖြန်း”
“အား”
“ဖြန်း” “ဖြန်း”
စုစူ၏ ဖင်သည် အနီရောင်သန်းနေသော ပန်းသီးလုံးကြီးကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေသည်။ လက်က ဖင်ကို အနာသက်သာလိုသက်သာညား ခပ်ဖိဖိပွတ်နေသဖြင့် ကိုချမ်းနှင့် သီတာတို့အား ဖင်ကြားနှစ်ခုကို လက်ဖြင့်ဖြဲပြနေသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသော်လည်း
စုစုခမျာ မရှက်နိုင်တော့ပါ။ နာကျင်မှုအပြင် ရင်ထဲမှ ခံစားရသည့် ထူးဆန်းသောခံစားမှု့ကြောင့် ဖင်နှစ်လုံးကြားအောက်မှ ပြူထွက်နေသည့် စုစု၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများမှာ တဖြည်းဖြည်း စိုစွတ်လာသည်ကို ကိုချမ်း သေသေချာချာသတိထားမိလေသည်။
“နောက်ထပ် အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ ပေါ့တိပေါ့ပျက်နဲ့ ပီးစလွယ်လုပ်ရင် အခုလိုပဲ ဖင်ပြောင်ချွတ်ပီး အရိုက်ခံရမယ် ကြားလား”
“အီး ဟီး”
“ပြောတာကြားလား”
“ဖြန်း” “ဖြန်း”
“အား ကြားပါတယ်အကိုကြီး”
ကိုချမ်းက စုစု၏ကျောပြင်ပေါ်တွင် ဖိထားသောလက်ကိုဖယ်ပေးလိုက်သည်။ စုစုသည် လက်တဖက်က မျက်ရည်များ နှပ်များကိုသုတ်ရင်း၊ ကျန်လက်တဖက်က ဖင်ကို အားရပါးရ ပွတ်နှယ်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။
“အီး ဟီးဟီး”
“မငိုနဲ့ ထစမ်း”
“အီး ထပ်မရိုက်ပါနဲ့တော့အကိုကြီး သမီး အလုပ်ကို သေသေချာချာလုပ်ပါ့မယ် အီးဟီးဟီး”
“ထစမ်းလို့ ငါပြောနေတယ်နော်”
စုစု လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံ ဖင်ပွတ်ရင်းတန်းလန်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
စုစုသည် ယခုအချိန်အထိ ဂျင်းဘောင်းဘီကိုဒူးဆစ်မှဆွဲမတင်ရသေးသောကြောင့် မတ်တပ်
ရပ်လိုက်သောအခါ သူမ၏ရှေ့ပိုင်းရှိ ထူထဲသောအမွှေးအုံနှင့် စောက်ဖုတ်သည် အကာအကွယ်မဲ့သွားလေသည်။ သူမ၏ ပေါင်ကြားတွင် လေတိုးသဖြင့် အေးခနဲဖြစ်သွားသောအခါတွင်မှ သူမသည် ဖင်ပွတ်နေသော လက်အစုံကို ပေါင်ကြားသို့ ရွှေ့ကာလိုက်သည်။
“လက်ပိုက်ထားစမ်း”
ကိုချမ်းက အသံမာမာဖြင့် ပြောလိုက်သောအခါ စုစုသည် လက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပိုက်လိုက်သည်။ ထူထဲသော စောက်ဖုတ်မွှေးကောက်ကွေးကွေးလေးများ ကိုချမ်းနှင့် သီတာတို့ ရှေ့တွင် တဖန်ပြန်ပေါ်လာသည်။
ကိုချမ်းသည် စုစုကို ဤပုံစံအတိုင်းဘောင်းဘီကျွတ် လက်ပိုက်မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းထား၍ ၁၀ မိနစ်ခန့်ကြာအောင် အလုပ်ကို သေသေချာချာလုပ်ရန်အတွက် ဆုံးမစကားများပြောပြီး
“နောက်ကို ရိုက်စရာရှိရင် အခုလို ဖင်ချွတ်အရိုက်ခံရမယ်လို့ ခုနကပြောထားတယ်နော် သေသေချာချာမှတ်ထား ကြားလား”
စုစု ဘာမှပြန်မဖြေ။
“ကြားလားလို့မေးနေတယ်လေ”
ကိုချမ်းက အသံမာမာဖြင့် မေးလိုက်သောအခါတွင်မှ
“ဟုတ် ဟုတ်ကြားပါတယ် ကိုကြီး”
“အေး နောက်ထပ် အရိုက်မခံရအောင်နေ”
ဟု ကိုချမ်းကပြောကာ စုစုကိုဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ခိုင်းကာ ဆိုင်အလုပ်များလက်စသတ်ရန်ပြော၍ ကိုချမ်း ဆိုင်နောက်ဖေးသို့သွားလေသည်။
သီတာသည် မျက်ရည်ရွှဲ နှပ်ရွှဲဖြစ်နေသော စုစုအတွက် တစ်ရှူးဘူးယူပေးသည်။ စုစုက မျက်နှာကို သေသေချာချာ သုတ်ပြီး
“အရမ်းနာတာပဲ အီး ဆေးလိမ်းလိုက်ရမလားမသိဘူး”
“ပရုတ်ဆီလိမ်းမလား”
“ပရုတ်ဆီဆို ပူမှာပေါ့”
“ဒါဆို အသားအေးတဲ့ လိုးရှင်းဘူးရှိတယ် အဲ့တာလိမ်းမလား”
“အင်း”
သီတာသည် လိုးရှင်းဘူးသွားယူ၍ စုစုကို ပေးလိုက်သည်။ စုစုသည် လိုးရှင်းဘူးကို ဆိုင်ထဲရှိ လူကွယ်သောနေရာသို့ယူသွားတာ ဘောင်းဘီကိုဖင်သားလုံးကြီးပေါ်အောင်ချွတ်ချ၍ လက်ဖဝါးထဲတွင်လိုးရှင်းအနည်းငယ်ထည့်ပီး ဖင်ပေါ်သို့ ပွတ်လိမ်းသည်။ သို့သော် လက်ပြန်လိမ်းရသဖြင့် လိမ်းရသည်မှာ ဖင်အနှံ့မရောက်သောကြောင့် ဘေးမှ ကြည့်နေသော သီတာက
“ငါလိမ်းပေးရမလား”
ဟုမေးလိုက်ရာ စုစုက မထူးတော့ပါဘူးဟုတွေးမိပီ
“အင်း”
ဟုပြောလိုက်သည်။ သီတာသည် စုစုဘေးသို့ လာခဲ့ပြီး လိုးရှင်းဘူးကိုယူကာ ဖင်ပေါ်သို့ နေရာအနှံ့အနည်းငယ်စီ ညှစ်ချပြီး စုစု၏ ဖင်လုံးပြောင်ကြီးကို ပွတ်လိမ်းပေးလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ
Comments
Post a Comment